€ 2,30
74ste jaargang • nummer 08 • donderdag 22 februari 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Op onderzoek in naoorlogse Servië
Oxfam is een organisatie van mensen. En net als bij andere organisaties zal dus steeds de mogelijkheid bestaan dat individuen zich schuldig maken aan wangedrag, ook op sek- sueel gebied. Dat kan men de organisatie niet kwalijk nemen. Maar men mag wel verwach- ten dat ze haar eigen werking controleert, elk wangedrag gepast sanctioneert en alle voor- zorgen neemt opdat het zich niet herhaalt. En dat heeft Oxfam helemaal niet gedaan. Telkens het er op aankwam, kreeg de bezorgdheid over de goede naam van de eigen club voorrang op de bescherming van slachtoffers.
Omerta
De omzwervingen van recidivist Van Hau- wermeire in de sector van de private ontwik- kelingshulp zeggen veel over de doofpotmen- taliteit die er heerst. Al in 2004 werd hij door de Franse ngo Merlin aan de deur gezet wegens betrokkenheid bij prostitutie in Liberia. Hij kreeg niettemin een verantwoordelijke functie bij Oxfam. Hij werd in 2006 opnieuw beschul- digd van zedenfeiten in Tsjaad. Dezelfde orga- nisatie verplaatste hem naar Haïti, waar hij in 2010 orgieën in zijn luxevilla organiseerde (“in de stijl van Caligula”, stelde een getuige). Toch kon hij daarna wéér aan de slag, ditmaal bij het Franse Action Contre la Faim in Bangladesh.
Het schandaal rond Van Hauwermeiren heeft intussen voor een kettingreactie van ont- hullingen gezorgd. Medewerkers van Oxfam blijken nu ook betrokken bij zedenfeiten In Bangladesh, de Filippijnen, Nepal en Tsjaad.
Ook andere ngo’s, zoals Artsen Zonder Gren- zen, komen in het vizier. Volgens heel wat betrokkenen gaat het enkel over het topje van de ijsberg.
Eén van de meest belastende documen- ten voor de hele sector dateert al van 2008, maar komt nu pas aan het licht. Toen bezorgde Save the Children een rapport aan Oxfam en 22 andere ngo’s, waarin ze werden gewaar- schuwd dat hun medewerkers zich schuldig maakten aan seksueel misbruik van kinderen in Haïti, Ivoorkust en Soedan. Eén slachtoffer- tje was zes jaar.
Ontkenning
De Britse verantwoordelijke van Oxfam, Mark Goldring, reageert gepikeerd op de golf van kritiek: “Men doet alsof we kindjes hebben vermoord.” Neen, er zijn geen kind-
jes vermoord, maar de verantwoordelijkheid van Oxfam is wel verpletterend. Klachten wer- den jarenlang genegeerd. Mensen werden soms wel ontslagen, maar het gerecht werd nooit ingeschakeld. Andere ngo’s werden niet gewaarschuwd voor de seksuele roofdieren die van de hulpverleningssector hun jachtter- rein hadden gemaakt. De omerta, vanwege een organisatie die nochtans van “genderrechtvaar- digheid” één van haar meest prominente doe- len heeft gemaakt, was compleet.
Een verzwarende omstandigheid bij de ver- antwoordelijkheid van Oxfam is dezelfde als die van ouders en leraars: exploitatie van de zwakken is erger wanneer begaan door dege- nen die instaan voor de bescherming van die zwakken. Seks in ruil voor voedsel en hulpgoe- deren is erger dan seks in ruil voor geld. Een Haïtiaans meisje getuigt: “De mensen die ons verkrachtten waren dezelfde die we zagen in het hulpkantoor.”
Ook bij Oxfam België overheerst het ont- kenningsgedrag. Voorzitter Stefaan Declercq:
“De details van het verleden zijn veel minder belangrijk dan de lessen voor de toekomst.”
Wat hij bedoelt: “Kunnen jullie er nu over zwij- gen en opnieuw beginnen te storten, a.u.b.?”
Schroom
Wanneer het over verantwoordelijkheid gaat, moeten ook de westerse donoren van Oxfam zich ernstige vragen stellen. Toen in eigen land de schandalen rond Samusocial en een aantal andere binnenlandse vzw’s aan het licht kwamen, had ik al bemerkt dat het geen toeval is dat deze wanpraktijken zich vooral in de sector van de hulpverlening voordoen. De schroom om kritische vragen te stellen bij acti- viteiten die gericht zijn op hulp aan de zwak- ken is groot. Niemand wil gezien worden als een onmens.
Bij media en politiek bestaat dan ook wei- nig bereidheid om op zoek te gaan naar onre- gelmatigheden in deze sector. Die mentaliteit verklaart waarom deze nochtans ernstige en vaak gepleegde zedenfeiten, waarvan heel wat mensen kennis moeten gehad hebben, nooit eerder in de publiciteit kwamen. Pas toen een artikel in The Times de stilte doorbrak, kwam een golf van aantijgingen op gang. We mogen verwachten dat er nog meer komt.
Financiële misbruiken
Hopelijk laat al die aandacht ooit wat licht schijnen op een ander luik van de bezigheden van Oxfam en co: de financiën. In het dossier- Van Hauwermeiren is er immers ook sprake van financiële onregelmatigheden, die echter enkel aan het licht kwamen door het seksschandaal.
Oxfam is een multinational met een omzet van meer dan een miljard euro. Maar omdat er geen aandeelhouders zijn en geen winst wordt uitgekeerd, hebben weinigen er persoonlijk belang bij om de besteding van die middelen
te controleren. Integendeel, de verantwoorde- lijken zullen liever iets door de vingers zien dan door een onderzoek en doortastende maatre- gelen de buitenwereld te alarmeren, zoals ze ook de seksuele misbruiken liefst negeerden.
De schenkers verrichten evenmin controle. Het is volstrekt onmogelijk dat deze situatie niet leidt tot allerlei vormen van profitariaat, mis- bruik en diefstal.
Dan hebben het nog maar over echte onre- gelmatigheden. Ook de “normale” beste- dingspatronen van ngo’s schreeuwen om het overwinnen van de schroom om vragen te stellen. Eén van de wijzere mensen die in dit land ontwikkelingssamenwerking onder zich heeft gehad, Jacqueline Mayence-Goos- sens (MR), verklaarde ooit dat meer dan de helft van het geld dat aan private verenigin- gen voor ontwikkelingshulp wordt gegeven België nooit verlaat. Dat gaat naar fondsen- werving, administratie en personeel. Af en toe zelfs naar inmenging in het Belgische politieke debat, zoals de recente campagne van 11.11.11
“Vlaanderen zendt zijn zonen uit”, luidt de titel van een boek van Frans Olbrechts over de verwezenlijkingen van Vlaamse wereldreizigers als Willem van Rubroek en Pieter van Gent. De zonen die we vandaag uitsturen blijken van mindere kwaliteit. Roland van Hauwermeiren en de seksfeestjes de hij in 2010 organiseerde, als plaatselijke Oxfam- verantwoordelijke in het door aardbevingen geteisterde Haïti, hebben niet alleen zijn organisatie in verlegenheid gebracht, maar leiden nu tot een stroom van onthullingen die de gehele buitenlandse hulpverleningssector dreigt mee te sleuren.
Oxfam: “Kunnen we er nu over zwijgen?”
tegen het vluchtelingenbeleid van Francken:
binnenlandse politieke propaganda met geld bestemd voor buitenlandse hulp.
En zelfs wanneer de centen in het buiten- land geraken, zijn ze nog niet bij arme Aisha, Ayaan of Babangida. Er zijn ook nog de Van Hauwermeires, de lokale netwerken en de overheidscontacten die moeten onderhou- den worden.
“Ik geef toch niets aan 11.11.11, Oxfam en co.”, hoor ik u denken. Vergeet het maar. Meer dan de helft van de inkomsten van deze orga- nisaties komt van de overheid, van de belas- tingbetaler, van u dus. U hebt niet alleen het recht om te weten of dat geld niet gebruikt worden om de seksuele noden van ontwikke- lingshelpers te bevredigen. Ook de “normale”
besteding roept vragen op.
Meer zelfs, het wordt tijd om het hele concept van private ontwikkelingshulp met publiek geld in vraag te stellen.
Jurgen Ceder
Geldwolf gesignaleerd in Brussel:
Michel Leroy (GIAL)
Lees blz. 11
Actueel 22 februari 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Arbeidseconomen tegen de vakbonden
“Het meest deprimerende aan het gesprek met Ive Marx en Caroline Copers in De Tijd? Het had evengoed in 1998 kunnen hebben plaats gehad. Geen millimeter evolutie.” Dit Twitter- bericht van Jan Denys, arbeidsmarktexpert bij uitzendbedrijf Randstad, was de nagel op de kop.
Klassieke vakbondspraat
Even het kader schetsen: in een interessante reeks in de weekendeditie van De Tijd trekt de redactie met twee figuren uit het sociaaleconomisch leven naar Poupehan, het plaatsje in de Ardennen waar begin jaren tachtig in het grootste geheim het herstelbeleid van de regeringen-Martens vorm kreeg.
Vorige week werden Caroline Copers, hoofd van het Vlaamse ABVV en Ive Marx, econoom en arbeidsmarktspecialist aan de Universiteit Antwerpen, bij elkaar gezet.
Copers liet aan het begin van het gesprek weten dat ze ervan uitging dat beiden op vele vlakken akkoord zouden gaan. Niet omwille van de achternaam van Ive Marx (overigens geen fami- lie van Karl Marx), maar wel omdat de econoom vooral rond armoede heeft gewerkt. Dus moest die wel linkse standpun- ten innemen, dacht Copers.
Dat viel flink tegen. De kloof tussen beiden was diep en werd tijdens die tweedaagse in Poupehan alleen maar die- per. Copers kwam met de klassieke syndicale vooroordelen en fabeltjes op de proppen: de jobs die hier gecreëerd wor-
den zijn onzeker en vaak deeltijdse functies, het is zwaar werk dat onderbetaald wordt, wanneer oudere werknemers ontsla- gen worden gaan die best met brugpensioen, in België is een klasse van ‘working poor’ (arme werkenden) aan het ontstaan, arbeidsduurvermindering is de oplossing voor de bestaande werkloosheid.
Het is daar waar Jan Denys in zijn Twitterbericht naar ver- wees: de standpunten van de vakbonden zijn al decennia dezelfde.
Verfrissende jonge economen
Ive Marx liet zich niet in de hoek drummen en ontkrachtte een aantal vakbondsmythes. Zo is het fout te stellen dat de meeste banen precaire en tijdelijke jobs zijn. De meeste jobs (voor 90 procent) in Vlaanderen zijn een klassiek arbeidscon- tract van onbepaalde duur. En als er flexibele banen zijn, dan is het beter zo’n job aan te nemen dan werkloos te blijven. Wel wijst Marx erop dat het een probleem is voor laaggeschool- den om hier op de arbeidsmarkt te treden. De minimumlo- nen zijn hier nog altijd te hoog en het uurloon is niet in ver- houding tot de productiviteit. Daarmee wil hij niet zeggen dat mensen ondermaats moeten worden betaald. Een systeem van loonsubsidies en fiscale voordelen moet de laaggeschool- den makkelijker aan een job helpen. Marx wijst ook naar het rigide loonoverleg waar de vakbonden een nefaste rol spelen.
De loonvoorwaarden die worden opgelegd zijn niet aangepast aan de specifieke situatie in een bedrijf. Het zou moeten kun- nen dat bedrijven die het moeilijker hebben iets lagere lonen dan sectoraal afgesproken uitbetalen.
Voor de vakbonden zijn die voorstellen natuurlijk onbe- spreekbaar. Net zoals het pleidooi van Ive Marx om het brug- pensioen af te schaffen. Hij wordt daarin bijgetreden door een andere arbeidseconoom: Stijn Baert (UGent). Net als Marx werd hij lange tijd als links afgeschilderd. Maar op basis van de economische feiten pleit ook Baert voor de afschaf- fing van het brugpensioen: we moeten met z’n allen langer werken en de vele openstaande vacatures schreeuwen om te worden ingevuld.
De bijdrage van mensen als Marx en Baert tot het sociaal- economische debat is verfrissend. Ze baseren zich op de feiten.
Het is niet zoals de van radicaal-liberaal naar links opgeschoven Paul de Grauwe, die van zichzelf vindt dat hij een linkse tegen- stem moet zijn in het debat en daarom standpunten inneemt (zoals “begrotingstekorten zijn geen probleem”) waarvan men zich kan afvragen of hij er eigenlijk wel achter staat.
Gevolg voor figuren als Ive Marx is wel dat ze sinds kort door links worden uitgespuwd. Zelf ging hij vaak over zijn armoe- deonderzoek spreken voor linkse gremia. Sinds hij op het vlak van arbeidsmarktbeleid voor sommigen onaangename stand- punten inneemt, wordt hij genegeerd. En als hij toch een lezing mag geven en zegt dat het beleid van de regering-Michel ook positieve aspecten vertoont, volgt al snel boegeroep. Het niveau van links Vlaanderen anno 2018 ligt even laag als vijf, tien en zelfs twintig jaar geleden. Angélique VAnderstrAeten Recent traden enkele Vlaamse economen gespecialiseerd in arbeidsmarktbeleid op de voorgrond. Ze zijn zeer
kritisch over de starre houding van de vakbonden in een aantal sociaaleconomische dossiers en ergeren zich aan het ‘fake news’ dat uit syndicale hoek wordt verspreid. Opvallend, want die economen hadden lange tijd een eer- der links etiket.
‘Misbruikmoskee’ in Borgerhout is spreekbuis van IS-prediker
Eerder deze maand viel de gerechtelijke politie een moskee in Borgerhout binnen. Een vooraanstaand bestuurslid van de El Fathmoskee in de Ranstraat zou immers een minder- jarig meisje hebben aangerand in het gebedshuis. Vorige week kwam meer ongure infor- matie naar boven. De El Fathmoskee blijkt namelijk verschillende malen een forum te heb- ben gegeven aan een islamistische haatprediker die samenwerkte met terreurgroep IS.
Afgelopen dagen werd Borgerhout opge- schrikt door de onthulling rond de El Fathmos- kee. Een bestuurder van de moskee zou name- lijk een minderjarig meisje misbruikt hebben.
Hij zou op de koop toe gechanteerd geweest zijn met videomateriaal hiervan door de toen- malige imam. Op basis van nieuwe infor- matie, verzameld door jihadkenner Peter Velle en SCEPTR, blijkt echter nog meer. Een zekere Tarik Ibn Ali (ook gekend als Tarik Chad- lioui), verdacht van het rekruteren van strij- ders voor de islamistische terreurgroep IS, was immers tot voor kort een graag geziene gast bij de Borgerhoutse moskee.
Moskee El Fath
Tarik Ibn Ali kwam onlangs in het nieuws omdat een andere moslimextremist, Ali Houri, had opgeroepen om Ibn Ali financieel te steu- nen na diens arrestatie. Dat diezelfde Ali Houri ongehinderd kon spreken in het gemeente- huis van Genk en een gemeenschapsschool- tje, vonden velen problematisch. Tarik Ibn Ali werd namelijk een tijd geleden gearresteerd in Birmingham op verzoek van de Spaanse veilig- heidsdiensten. Dit omwille van het oprichten van een IS-cel op het vakantie-eiland Mallorca, waarvan hij ook geestelijk leider werd.
Deze Ibn Ali sprak vorig jaar minstens twee keer in moskee El Fath in Borgerhout, zo blijkt uit aankondigingen op de immens populaire Facebookpagina van Ibn Ali (meer dan 70.000 vind-ik-leuks), die overigens nog steeds actief is. Deze spreekbeurten vonden slechts luttele weken voor de arrestatie van Ibn Ali in het Ver- enigd Koninkrijk plaats. Hiervoor gaf de extre- mist nog meerdere spreekbeurten in de El
Fathmoskee in 2013, 2014, 2015…
Opvallend: het was pas na een grootscha- lig inter-Europees onderzoek dat Ibn Ali werd gearresteerd. Een concreet Belgisch onder- zoek naar de moslimextremist was er nooit, zo kon Het Nieuwsblad vorig jaar met zeker- heid bevestigen. De extremist kon zo dus jaren- lang preken in Borgerhout, maar ook op andere Belgische plaatsen zoals Luik en Verviers. Daar- naast was de extremist ook een graag geziene gast in Nederlandse moskeeën. Nochtans werd al in 2014 gewaarschuwd voor de kwa- lijke impact van de haatprediker.
El Fath rechtstreeks en via via gesubsidieerd
En er is meer. El Fath wordt namelijk gesteund door stad Antwerpen. Dit voor con- crete activiteiten van vzw Kebdana (waaronder Moskee El Fath ressorteert) zoals opendeur- dagen, maar ook indirect zoals via ‘Borger- hout Fietst’ en ‘Steunproject VZW’, dat fre- quent samenwerkt met moskee El Fath. Zo communiceerde ‘Steunproject VZW’ nog in november om vanuit moskee El Fath een isla- mitische jeugdbeweging te willen oprichten in samenwerking met de scouts van Berkane in Marokko, al liet een bestuurder van ‘Steunpro- ject VZW’ – waar tal van politici veelvuldig over
“Tarik Ibn Ali is naar ik weet ook populair vanwege komische optredens”
de vloer komen – weten dat dit niet langer zal doorgaan vanuit de El Fathmoskee.
Bij ‘Steunproject VZW’ zegt men niet op de hoogte te zijn van de vele lezingen die Tarik Ibn Ali gaf in de moskee Al Fath. “We werken samen met de moskee op externe activiteiten, maar ik weet niet wat daar intern gebeurt”, stelde een bestuurder van ‘Steunproject VZW’ in een reac- tie aan SCEPTR. “We hebben een zelfstandige werking, de Al Fath-moskee springt op onze kar in het kader van onze activiteiten, niet omge- keerd. Onze activiteiten gaan overigens door met vele andere moskeeën in het Antwerpse, niet enkel moskee El Fath.”
Wel is Tarik Ibn Ali geen onbekende voor de bestuurder. “Ik heb hem een keer gezien op een lezing, maar ik heb hem persoonlijk nog nooit iets extreem horen zeggen”, luidt het. “Hij is naar ik weet ook populair vanwege komische optredens, niet zo zeer omwille van extremis- tische boodschappen. Maar zo zie je maar, je weet nooit alles over iemand. Wij vielen alle- maal wat uit de lucht toen het nieuws over Ibn Ali’s arrestatie ons bereikte.”
De bestuursleden van de moskee hebben sinds de affaire losbarstte een spreekverbod gekregen. Advocaat Raf Jespers, die het mos- keebestuur vertegenwoordigt, kon niet bereikt worden voor een reactie. Frappant detail: Jes- pers is verbonden aan Progress Lawyers Net- work. Dat is het linkse advocatenbureau dat hechte banden onderhoudt met de PVDA en “verzet in en buiten de rechtbank” orga- niseert. Het bureau werd vooral bekend door zijn rol in de visumrel. Hierbij vertegenwoor- digde advocate Mieke van den Broeck het gezin
dat een visum wilde in een juridische hetze met Theo Francken (N-VA), staatssecretaris voor Asiel en Migratie.
JonAs nAeyAert,
hoofdredActeur scePtr.
Steun
BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)
BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)
MONSTERVERBOND
Op Valentijnsdag - een feest dat in vele islamitische landen verboden is - onder- tekenden de lijsttrekkers van GroenLinks, PvdA, SP en NIDA in Rotterdam het ‘Mani- fest voor verbinding’. Dat was de bezege- ling van het Rotterdamse Links Verbond.
Het is de eerste keer dat gewone partijen openlijk bondgenootschappen sluiten met een islamitische partij. Lijsttrekker Judith Bokhove van GroenLinks beweerde dat zij blij was met het verbond. Zij moest haar mond nog niet houden, ze moest zich niet laten besnijden en ze moest zelfs geen hoofddoek dragen. Dat kan allemaal wach- ten tot de moslims écht aan de macht zijn.
MEDIA EERST
Tijdens het debat dat in de Tweede Kamer volgde op het ontslag van minis- ter Halbe Zijlstra, deed premier Rutte een merkwaardige uitspraak. Rutte vertelde dat Zijlstra hem enkele weken eerder had inge- licht over wat op til was. Dat hij had gelogen over de ontmoeting met Poetin en de uit- spraken die de Russische president daarbij zou hebben gedaan, én dat De Volkskrant met een stuk daarover bezig was. Zijlstra vertrouwde Rutte toe dat hij in De Volks- krant volledig open kaart zou spelen. Rutte hield gedurende weken zijn mond, want, verklaarde hij aan het parlement, hij wilde de primeur van de krant niet om zeep hel- pen. Dat vond Rutte “een te respecteren affaire” en “geen onjuiste afweging”. De media ging dus voor op het inlichten van het parlement, hetgeen nochtans Ruttes grondwettelijke plicht is als het over belang- rijke zaken gaat. De oppositie in de Tweede Kamer, Geert Wilders op kop, reageerde dan ook verbolgen. Niettemin kreeg Rutte nadien toch het vertrouwen van een meer- derheid van de Kamerleden.
RANCUNEUS
Het ijzer smeden terwijl het heet is, moet Trump gedacht hebben, toen bleek dat de FBI geblunderd had bij de schietpartij op een school in Florida. De dienst had name- lijk in de maanden en weken voor de schiet- partij twee cruciale tips gekregen over de dader en wat die van plan was, maar had met die tips niets gedaan. Een rancuneuze Trump, die al sinds de kiescampagne over- hoop ligt met de FBI, kon het niet laten het volgende te tweeten: “Zeer droef dat de FBI al de signalen gemist heeft die door de Flo- rida-schutter werden uitgezonden. Dat is onaanvaardbaar. Ze steken te veel tijd in het trachten te bewijzen van de Russische betrokkenheid bij de Trump-campagne – er is geen betrokkenheid. Keer terug naar de basis en maak ons allen trots!” Een serieuze schop tegen de schenen, noemen we dat.
Actueel
22 februari 2018 3
Brusselse smurf
Mijnheer de regimedweil,
Gij vindt dus dat N-VA niet in staat kan zijn om Brussel mee te besturen, omdat N-VA’ers niet erg hoog zouden oplopen met het Brus- sels Hoofdstedelijk Gewest. Meer nog vindt gij bovendien dat hun discours en hun hou- ding meer en meer in de buurt komen van het Vlaams Belang. En daarmee is het hoge woord eruit en meent gij een stok te hebben om de Vlaams-nationalisten in het algemeen meppen te verkopen en te diaboliseren ten- einde hen uit te sluiten.
Breedsprakerig en met een stalen tronie komt gij uzelf en uw partij als alternatief aanbieden: “Voor hen die dergelijk discours niet willen en willen vermijden dat Brussel gebruikt wordt om een stap dichter bij het einde van België te komen, is er een alter- natief: de sociaalliberalen.” De sociaallibe- ralen… Ge moet er toch maar opkomen en er nog in geloven ook. Bovendien – over dis- cours van anderen gesproken – klinken uw ontboezemingen gelijkluidend met die van Olivier Maingain van DéFi, het vroegere FDF.
Het einde van België vermijden en de oude verhoudingen overeind houden, dat is wat jullie bindt en verenigt.
Gepokt en gemazeld als gij zijt als oude politieke krokodil, zijt gij een man van het oude regime waarin de klassieke partijen elkaar vinden en de boel mooi onder elkaar verdelen. Gij speelt liever mee met de post- jespakkers en vetpotvreters van de PS dan met eigen mensen – Vlamingen – samen te werken. Dat gij u nog geen lidkaart van de PS hebt aangeschaft! Gij zoudt er niet misstaan en het zou zelfs beter passen bij ùw stijl en uw discours. Schepen Karine Lalieux van de PS keurde in 2008 het onwettelijke contract van schijnzelfstandige met de Gial-directeur (1.000 euro per dag) goed. Zij is ook bevoegd voor een vzw waar haar broer CEO is, ver- nemen we via Twitter van N-VA’er Johan van den Driessche. Volgens burgemeester Close (PS) en uw partijgenote Els Ampe is er ech- ter geen sprake van belangenvermenging…
Jawadde! Open Vld is echt wél geschikt om te regeren in Brussel.
Zeg nu zelf, wat hebt gij de voorbije jaren aan origineels gedaan als minister? Als
‘Vlaamse’ minister hebt gij lak aan de taal- wetgeving; gij spreekt liever Frans met uw collega’s, zonder een Nederlands weder- woord van een Franstalige te vragen. Dat de taalwetten met de voeten getreden worden op veel niveaus in Brussel, zal u worst wezen.
Ook dat is een reden waarom gij Vlaams Belangers en N-VA’ers rauw lust, want zij leggen vaak de vinger op die wonde. Met u gaat de verbeulemansing, de verfransing en de ont-Vlaamsing van Brussel onvermin- derd voort. Gij zijt nog een van de fossiele vertegenwoordigers van de aloude Pest Voor Vlaanderen, zoals uw partij eertijds werd genoemd. Het kan u allemaal geen barst schelen. Op de manier waarop gij aan dag- jespolitiek doet, marginaliseert gij de Brus- selse Vlamingen tot een groepje dat omwille van de zogenaamde communautaire vrede niet meer kan en mag opkomen voor zijn eigen rechten en culturele waarden, maar herleid wordt tot een gedoogd verlengstuk van de Franstalige greep op de hoofdstad en de mede-uitvoerder van megaprojecten waarin de Franstaligen de dikste en groot- ste – en wellicht ook de enige – vinger in de pap hebben.
Gij vindt uzelf zo geweldig dat gij het maar vanzelfsprekend vindt om liefst voor eeu- wig minister te zijn in Brussel. In 2019 zult gij alweer de lijst trekken… Wat een bloed- armoede. Is er dan echt niemand die wat jeugdig vuur kan brengen? Gij straalt immers niets fris of origineels uit en gij trapt iedereen die u in de weg loopt weg. Gij geniet elke dag van uw eigen gloriol en het zou mij niet ver- bazen mocht gij elke morgen voor de spiegel staan om uzelf te feliciteren met uw gewel- dige uitstraling en capaciteiten.
Een opgeblazen kikker zijt gij, een man zonder principes, een dweil van het regime…
Een klein ventje dat er alles voor over heeft om zich vast te klampen aan de macht, zelfs in samenwerking met de grootste vijanden van Vlaanderen. Uw spel is zo doorzichtig dat het lachwekkend en tegelijk ook triestig is.
Het verbaast me dan ook allerminst dat zelfs veel Open Vld’ers in Vlaanderen zich wat gegeneerd voelen
als uw naam valt.
Briefje aan Guy Vanhengel
Het is altijd een handige quizvraag: welke is de Vlaamse faciliteitengemeente met het meeste inwoners? Weinigen zullen de stad Ronse met zijn 26.000 zielen noemen. De voorbije jaren was men bijna vergeten dat er in het uiterste zuiden van de provincie Oost- Vlaanderen een stad is met faciliteiten voor Franstaligen. Ronse, dat was enkel bekend als één van de drie of vier steden en gemeenten in de Vlaamse Ardennen (samen met Ouden- aarde, Geraardsbergen en Brakel) waar van eind februari tot half april bijna elke zondag een wielerkoers passeert.
Maar recentelijk kwam Ronse in het nieuws naar aanleiding van het debat over de Vlaamse gemeentefusies. Het is bekend dat de Vlaamse regering steden en gemeenten ertoe aanzet om te fuseren: een samengaan houdt in dat de Vlaamse regering een financiële bonus krij- gen in de vorm van een schuldovername. Con- creet gaat het om 500 euro schuld per inwo- ner van de deelnemende gemeente. Echter, de stad Ronse kan niet fuseren met de omrin- gende gemeenten Maarkedal en Kluisber- gen. Gewoon omdat Ronse een faciliteitenge- meente is en een fusie een uitbreiding van die faciliteiten met zich mee zou kunnen brengen.
De Ronsese burgemeester Luc Dupont (CD&V) vroeg dan ook aan Vlaams minister- president Geert Bourgeois om druk te zetten zodat een einde kan komen aan die facilitei- ten. Dat zet de deur open voor fusies. Hetzelfde geldt voor de Vlaams-Brabantse taalgrensfa- ciliteitengemeente Bever (circa 2.500 inwo- ners), waar N-VA pleit voor een afschaffing om fusies met de omliggende dorpen in het Pajot- tenland mogelijk te maken. De Vlaamse minis- ter-president is natuurlijk voorstander van de afschaffing van de faciliteiten, maar liet met- een weten dat hiervoor een herziening van de grondwet nodig is.
Een onbegrijpelijk Franstalig njet
Een piste die de ronde doet is dat de Vlaamse taalgrensgemeenten met faciliteiten worden losgekoppeld van de zes Vlaamse randgemeen- ten rond Brussel. In Ronse en Bever zijn er nog amper spanningen tussen Vlamingen en Franstaligen. In Ronse bijvoorbeeld is het zowat twintig jaar geleden dat er bij de verkiezingen nog een Franstalige lijst is opgekomen. En het was dan nog vooral een lokale dissidente lijst van de Vlaamse liberalen. Onder impuls van streekgenoot Alexander De Croo hebben de verschillende liberale fracties in Ronse de strijd- bijl begraven en gingen ze als één partij naar de verkiezingen. Met succes, want Open Vld heeft er daar in het zuiden van Oost-Vlaanderen voor gezorgd dat de socialisten na tachtig jaar uit het stadhuis werden verdreven. Nu is het bestuur in handen van een coalitie bestaande uit CD&V/
Groen, Open Vld en N-VA. De motie om de faci- liteiten in Ronse af te schaffen werd afgezien van de sp.a door iedereen goedgekeurd.
Volgt dan nu enige goodwill bij de Franstali-
gen? Niet echt. In een interview in het Fransta- lige weekblad Le Vif pleiten twee Waalse poli- tici voor het behoud van de faciliteiten. Het gaat om Rudy Demotte (PS, minister-president van de Franse Gemeenschap en burgemeester van Doornik) en Jean-Luc Crucke (MR, Waals minis- ter en burgemeester van Frasnes-lez-Anvaing in Henegouwen). Beiden zijn geboren in Ronse en kennen de stad goed. Toch willen ze niet dat de faciliteiten verdwijnen. In slecht dialect zeggen ze in het interview dat de Vlaamse par- tijen altijd mogen “lopen”. De afschaffing komt er niet. De twee politici reiken niet echt vala- bele argumenten aan voor het behoud, tenzij dat het een soort van ‘capitulatie’ zou zijn voor de Vlaams-nationalisten. En tegelijk laat Crucke weten dat er in zijn gemeente Frasnes veel Vla- mingen wonen en dat die in de gemeente in het Nederlands bediend worden. We moeten nog eens zien of dit echt gebeurt. Overigens mag Crucke blij zijn dat er geen talentellin- gen meer zijn in zijn gemeente, of het per- centage Vlamingen zou wel eens hoog kun- nen uitvallen.
Sociologische samenstelling
Meteen zitten we bij één van de redenen voor de absurditeit van de faciliteiten. Die zijn in Bever en Ronse ingevoerd in 1963 op basis van een talentelling uit 1947. Een telling die zoals we weten niet echt valabel was. Mensen werden onder druk gezet om het Frans als huis- taal op te geven, zeker in 1947, toen de anti- Vlaamse naoorlogse repressie nog woedde.
Ronse kampte ook met het trauma van de geëxecuteerde oorlogsburgemeester Leo Vin- devogel. Door die faciliteiten betaalt de stad Ronse nu nog altijd een hoge prijs. Aanvankelijk kwam het taalregime tegemoet aan een frans- kiljonse elite in Ronse. De taalgrensgemeente was begin jaren ’60 nog een bloeiende textiel- stad. Maar in de jaren ’70 veranderde alles. Veel fabrieken sloten. Bij de uitbouw van het net- werk van snelwegen in Vlaanderen werd Ronse terzijde gelaten. De sociologische samenstel- ling van de stad veranderde, onder andere door de aanwezigheid van taalfaciliteiten.
‘Have nots’ uit het nabijgelegen Wallonië - uit verpauperde wijken van Henegouwse stadjes als Lessen - trokken naar Ronse. De werkloos- heid nam toe door deze binnenlandse ‘aange- spoelden’ in de Vlaamse Ardennen. Daarnaast trokken ook meer en meer mensen van Ara- bische origine naar Ronse. Goedkope (huur) woningen maakten dat ze van Brussel naar de Vlaamse Ardennen verhuisden. Op vrijdag kan men in de straten waar een moskee gevestigd is bijna niet meer voorbijrijden. Daar waar vroe- ger de meer begoede Ronsenaars Franstalig waren, is het nu omgekeerd. De stad met een werkloosheid van 10 procent en veel armoede zit zo in een negatieve spiraal. Het afschaf- fen van de faciliteiten moet ervoor zorgen dat Ronse daaruit raakt, maar helaas lijkt dat nog niet voor morgen. ‘t Pallieterke
De vergeten faciliteitengemeenten
N-VA wil dat de faciliteiten in taalgrensgemeente Bever worden afgeschaft. Het stads- bestuur van Ronse is ook vragende partij om de taalfaciliteiten af te serveren. Goed zo.
Er bestaat geen enkele reden om dit taalregime nog te behouden. Bovendien zijn Bever en Ronse allang geen communautair ‘strijdgebied’ meer zoals de Vlaamse Rand. Toch blijven de Franstaligen ook in het dossier van de vergeten taalgrensgemeenten om een onbegrijpelijke reden op de rem staan.
Registratie als donor kan voortaan via computer of huisarts
Nieuwsfeit van de week
In vergelijking met het voorjaar is het aantal uitwijzingen van afgewezen asielzoe- kers bij onze oosterburen in de loop van vorig jaar gedaald. Het Ministerie van Bin- nenlandse Zaken bevestigde onlangs een bericht hierover in de boulevardkrant Bild en gaf cijfers vrij waaruit bleek dat het voorbije jaar 23.966 afgewezen asielzoekers naar hun herkomstland werden teruggebracht.
Dat zijn er ongeveer 1.400 minder dan het jaar daarvoor, 2016, een vermindering van 5,6 procent. Sinds december 2016 bijvoorbeeld werden maar 174 personen teruggevlogen naar Afghanistan. Sinds midden 2017 geldt er – met uitzondering van veroordeelde cri- minelen – daarenboven een uitwijzingsstop naar het Aziatische land.
Het prijskaartje
Bijna alle uitwijzingen gebeurden met het vliegtuig: 98 procent. De Bondspolitie heeft in totaal ongeveer 11 miljoen euro voor de vluchten moeten neertellen.
Het Ministerie van Binnenlandse Zaken had het in haar verklaring voor de daling van het aantal uitwijzingen over het feit dat in
2016 veel uitwijzingen te maken hadden met de talrijke illegale migranten die via de Balkan geprobeerd hadden Duitsland te bereiken, en van daaruit werden teruggestuurd. Die massa was in 2017 verwerkt. Zo kan men het inder- daad proberen te verklaren….
De Beierse minister van Binnenlandse Zaken, Joachim Herrmann (CSU), had ech- ter ook een andere verklaring. Het lage aan- tal uitwijzingen naar Afrikaanse staten heeft volgens hem alles te maken met die (Noord- Afrikaanse) staten die “niet meewerken en ons absoluut niet helpen, want ze bezorgen ons niet de nodige passen en andere offici- ele documenten”. Waar hebben we dat nog gehoord?
Pietvan nieuwvliet
Minder uitwijzingen in Duitsland
Dossier 22 februari 2018
4
Saboteurs en samenzweerders
De onteigening van het boerenland in heel de Sovjet-Unie en de dekoelakkisatie (ver- moorden of verbannen van zogenaamde rijke boeren) ten voordele van reusachtige col- lectieve boerderijen gaan niet zonder slag of stoot.
Er zijn tienduizenden incidenten in 1930, vooral in Oekraïne, waar een nationale afkeer bestaat voor de veelal Russische partijelite.
Ooit zelfstandige boeren zijn nu arbeiders op een ‘sovchoze’ of een ‘kolchoz’. Ze mogen de boerderij niet zonder toestemming verlaten, kunnen niets zelf beslissen, en ze krijgen een hongerloon of wat afval in natura.
Ze werken dus zo weinig mogelijk, trek- ken zich geen barst aan van het onderhoud van de machines en de tractoren en ze ste- len als de raven. Het weer zit niet mee en de oogst van graan en andere voedingsmidde- len is in 1931 beduidend lager. Tezelfdertijd eist de partij een extra grote opbrengst, om met de harde deviezen van de export bui- tenlandse technologie te kopen. De oorzaak van de problemen ligt voor de hand voor de communisten.
Alles is de schuld van saboteurs en samen- zweerders die de zwaarste straf verdienen.
De tekenen van de hongersnood zijn te bespeuren, maar iedereen zwijgt.
Moorden met
bureaucratische middelen
Stalin heeft de collectivisering zelf mee uitgedacht en hij volgt fanatiek de implica- tie. Partijbonzen weten dat ze hun baan en zelfs hun leven verliezen als ze de bevelen niet uitvoeren. Ze laten in heel de Sovjet- Unie verwoed en gewelddadig graan inza- melen, en dan vooral in Oekraïne. Als gevolg daarvan wordt in een derde van dat land niet meer ingezaaid, want de mensen heb- ben alleen nog hun zaaigoed om te eten. De geheime politie stelt de eerste rapporten op over doden door verhongering. Lagere plaat- selijke partijfunctionarissen melden dat een ramp op komst is en schrijven rechtstreeks aan Stalin en zijn trawanten. Die weigeren hun politiek terug te draaien en nemen nog hardere maatregelen.
Iemand die een beetje voedsel steelt op een collectieve boerderij krijgt minstens tien jaar, of zelfs de kogel (4.500 gefusilleerden in zes maanden). Het aantal mensen dat naar de concentratiekampen van de Goelag gestuurd wordt, verdubbelt, van 260.000 naar 510.000.
De situatie in Oekraïne loopt uit de hand en in de herfst van 1932 is de oogst zo’n 60 procent lager dan de opzettelijk hoge ramingen. Sta- lin en consorten beslissen dat voor eens en altijd de rug van de Oekraïners moet gebro- ken worden.
Zoals Hitler nooit een bevel heeft gege- ven alle Joden te vermoorden, bestaat er ook geen Stalindocument dat de hongerdood beveelt. Bureaucratische maatregelen vol- staan. Duizenden boerderijen en honderden dorpen worden op zwarte lijsten geplaatst omdat ze niet genoeg leveren.
Ze krijgen extra collectieve straffen en de mensen moeten dikwijls hun hele hebben en houden afstaan. In november 1932 is de hon- gersnood een gruwelijke realiteit in Oekra- ine, in de Noordelijke Kaukasus (waar veel Oekraïners wonen), in Kazachstan (bij de Kazachen, niet bij de daar wonende Russen) en in streken langs de Wolga. Overal starten partijactivisten (dikwijls van buiten de regio) met een keiharde zoektocht in iedere woning en in iedere schuur naar verborgen graan en voedsel, want er moet geleverd worden.
Veel Oekraïners strompelen naar de grens met Rusland, stromen naar de grote steden met veel Russen waar misschien iets te eten is, of ze proberen via de stations Oekraïne te verlaten.
Tevergeefs. Regimenten geheime poli- tie bewaken vanaf januari 1933 alle wegen, spoorwegen en rivieren, en ze plaatsen bar- ricades.
Kannibalisme
Maar er zijn geen geallieerde legers die de rampgebieden bevrijden en de slachtof- fers filmen. Tot nog toe zijn slechts twaalf authentieke foto’s opgedoken van ster- vende en dode mensen langs de wegen en in hun huizen. De rapporten bereiken wel het Kremlin en daar begint een grootse doofpo- toperatie. Er mag geen hulp aan het buiten- land gevraagd worden gezien de hongers- nood geen natuurramp is, maar een gewenst effect. Zes miljoen mensen sterven de vrese- lijkst mogelijke dood, onder wie 3,9 miljoen Oekraïners; aantallen die onze verbeelding te boven gaan.
In haar boek “Rode Hongersnood”
beschrijft historica Anne Applebaum de praktijk. Veel leiders van de zoektochten zijn Russen, maar het voetvolk bestaat soms uit buren of familieleden die zelf hongerlijden en bang zijn geëxecuteerd te worden. Ze krijgen dan een klein deel van de buit, zodat ze niet helemaal verhongeren. Rook uit schouwen is verdacht en wijst op koken, al is het soep van gras of brandnetels. Mensen die er niet uitge- teerd uitzien, worden gestraft. De verhonge- ring leidt ook tot vernietiging van het immuni- teitssysteem, zware ziektes en dood. Ouders brengen hun kinderen naar de steden in de hoop dat ze in weeshuizen iets te eten krij- gen en gaan dan langs de weg liggen sterven.
De geheime politie noteert veel gevallen van kannibalisme. Lijken worden versneden, maar ook worden mensen vermoord om ze op te eten. “En passant” verbiedt de partij het gebruik van het Oekraïens en de geheime politie arresteert duizenden leraars, taalkun- digen, kunstenaars en Oekraïense bazen van collectieve boerderijen, zodat de Oekraïense elite weggeveegd wordt. Begin 1934 is Sta- lin overtuigd dat iedereen zijn lesje geleerd heeft en krijgen de overlevenden wat te eten en zaaigoed.
Gevolgen tot vandaag
De gevolgen zijn tot vandaag zichtbaar. De landbouw in dat vruchtbare land blijft een probleem. Mensen verliezen door de hon- gersnood alle moraal. Leugens, bedrog, cor- ruptie en verraad zijn overlevingstactieken die tot in 2018 typisch zijn voor veel Oekraïners.
De mensen horen de gruwelverhalen van hun ouders en grootouders, en hun Ruslandhaat leidt in 1991 naar de onafhankelijkheid. Wes- terse journalisten riskeren in de jaren dertig hun leven om verslag uit te brengen, maar links gelooft hen niet of wil hen niet gelo- ven. Grote kranten als The Guardian en The New York Times weigeren uit linkse solidari- teit de artikels te publiceren. Sterke commu- nistische partijen in West-Europa doen de gruwel af als fascistische propaganda. Rin- kelt bij u ook een belletje als u aan de hui- dige dagelijkse leugens denkt in de Vlaamse media over de multikul? Deze media zouden in de jaren dertig ook gezwegen hebben. Des- ondanks geraakt de grote hongersnood lang- zaam bekend in het Westen.
Veel priesters gebruiken de verhalen om het communisme in al zijn verschrikkingen af te schilderen, zodat nogal wat naïeve Vla- mingen in de oorlog met de ene duivel tegen de andere duivel vechten. Toch worden die priesters in programma’s over de collabora- tie afgeschilderd als oorlogshitsers omdat ze de ware aard van het communisme hekelen.
En dan is de massamoord in de Sovjet-Unie maar het begin. Communisten in China, Cam- bodja, Vietnam en Noord-Korea overtreffen Stalin in wreedheid.
Ook vandaag loopt in Vlaanderen tuig van de richel rond dat excuses zoekt voor die gru- weldaden of ze zelfs ontkent. Andere commu- nisten hebben indertijd het ordewoord van partijleider Louis van Geyt gevolgd en met succes Groen geïnfiltreerd, zodat die partij qua onfatsoen nauwelijks een haar beter is dan de PvdA. Na de gemeenteraadsverkiezin- gen kunnen de Goelagsympathisanten van Groen en PvdA lekker collaboreren.
Jan neckers
Rode Hongersnood (2)
Michail Gorbatsjov is nog een peuter als hij in 1932-‘33 de hongersnood overleeft die twee tantes en een oom het leven kost. “Lijfeigenschap” is het woord dat hij gebruikt als hij over de collectieve boerderijen spreekt.
Rotterdam: centrumlinks in zee met moslimpartijen?
Volgende maand trekken de Nederlanders naar de stembus voor de gemeente- raadsverkiezingen. Als de uiteindelijke uitslag in de buurt komt van wat de peilin- gen voorspellen, dan wordt het vormen van een bestuurscollege in Rotterdam erg lastig. Zorgwekkend is vooral het verbond dat linkse partijen mogelijk zullen sluiten met radicale moslimpartijen.
Peilingen zijn maar peilingen. Toch is al duidelijk dat op 21 maart de kaarten bijzon- der moeilijk komen te liggen in de havenstad Rotterdam. Een massale hoeveelheid partijen dient zich aan bij de kiezers. Een aanzienlijk deel zal naar alle waarschijnlijkheid ook zetels halen. Niks mis mee, dat is democratie. Ech- ter, achteraf moet dan niet geklaagd worden door de kiezers dat het wel erg lastig is om een meerderheid te vormen.
Wilders en Fortuyn
Leefbaar Rotterdam, de partij van wijlen Pim Fortuyn, bestuurde als grootste partij de vorige vier jaren de stad. Er werd een kordaat rechts beleid gevoerd. Voormalig VVD-leider Frits Bolkestein zei ooit: “Besturen gaat van auw.” Ook Leefbaar Rotterdam zal die pijn aan den lijve gaan ondervinden. De partij valt terug in de peilingen (van 13 naar 9 zetels) en zal niet beloond worden voor haar deelname aan het bestuur. Er is altijd een groep van ontevre- den kiezers die het huidige beleid, bijvoor- beeld ten overstaan van migranten, niet streng genoeg vindt. Voor hen is er nu, voor het eerst, een radicaal-rechts alternatief.
De PVV van Geert Wilders doet dit keer namelijk mee aan de Rotterdamse verkiezin- gen en zou zo’n 3 zetels halen. Joost Eerd- mans, lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam, wil graag een college vormen met de PVV.
Hij begrijpt niet waarom Wilders in de cam- pagne al zijn pijlen richt op Leefbaar Rotter-
dam. Beide partijen vissen in dezelfde vijver en zijn grotendeels communicerende vaten.
Gevaarlijk monsterverbond
De links-liberalen van D66 sluiten Leefbaar Rotterdam uit, zolang de partij een alliantie heeft met het Forum Voor Democratie, de partij van Thierry Baudet. GroenLinks, PvdA (sociaaldemocraten), SP (radicaal-links), VVD (rechts-liberaal) en D66 zouden allemaal 4 tot 5 zetels kunnen halen. Voor Leefbaar zal het bijzonder moeilijk worden om een meerder- heid, van minstens 23 zetels, te vinden. Op basis van de peilingen zijn daar minstens vijf partijen voor nodig!
Nog gevaarlijker is het recent gesloten mon- sterverbond tussen de linkse partijen. Velen onder hen zien namelijk geen graten in een mogelijke coalitie met de islampartij NIDA en de Erdogan-adepten van DENK. De kans is reëel dat de Rotterdammers Leefbaar tot grootste partij maken, maar dat door de ver- snippering een (extreem)links verbond van progressieven en multiculturalisten aan het roer komt van de tweede stad van Nederland.
Het mooie werk dat Leefbaar Rotterdam heeft verricht in de afgelopen jaren (iedere bezoe- ker kan objectief vaststellen dat de stad er sterk op vooruit is gegaan), gaat zo teloor.
Een Rotterdams scenario zou in oktober ook in Antwerpen wel eens waarheid kunnen worden. N-VA en Vlaams Belang kunnen daar beter even bij stilstaan. sD
Schietpartij op school in de VS
In de VS is nog maar eens de discussie over het vrije wapenbezit losgebarsten. De dis- cussie heeft twee strekkingen. Enerzijds vindt een groep dat er te veel wapens zijn en er bijgevolg meer regelgeving moet komen om het wapenbezit aan banden te leggen.
Anderzijds is er de groep die vindt dat deze schietpartij voorkomen had kunnen worden als bijvoorbeeld de leerkrachten ook bewa- pend waren geweest. Dit is ook de visie van de Amerikaanse minister van Onderwijs, Betsy DeVos. De politiediensten van Butler County, Ohio, bieden gratis lessen verborgen wapen- dracht aan voor leerkrachten.
De federale wapenban
De vraag is of deze schietpartij een nieuw momentum is voor de antiwapenlobby, of dat de hernieuwde aandacht voor strengere wetge- ving snel zal wegebben. Een nieuwe, federale, schorsing van semiautomatische wapens zal er wellicht niet komen. In 1994 had het Congres een dergelijke tienjarige ban aangenomen. In de laatste jaren van Obama’s presidentschap heeft men opnieuw geprobeerd dit te realise- ren, maar zelfs toen lukte het niet. President Trump gaf aan niets te voelen voor een ban.
Hij wil wel dat de controle van toekomstige wapenbezitters wordt verbeterd, wat in feite
neerkomt op betere naleving van de huidige wetgeving. Dit voorstel heeft zowel de steun van de Democraten als van de Republikeinen.
Bovendien ziet de machtige lobbygroep, de National Rifle Association, geen probleem in dit plan, omdat er geen nieuwe beperkingen bijkomen.
Autonomie van de deelstaten
Een federale wapenbeperking zit er niet in.
Wat wel mogelijk is, is dat de staten zelf meer initiatieven gaan nemen. Nu is het al zo dat de wapenwetgeving verschilt van staat tot staat.
Er zijn afwijkingen over de types van wapen die men mag bezitten, de wapendracht, de grootte van de kogelmagazijnen,…
Wapenproducten weten dat. Zij bieden vaak verschillende versies aan van hetzelfde wapen, afhankelijk van de deelstaat waar de koper woont. Een algemeen verbod opleggen kan dus niet zomaar, juist door de autonomie van de staten.
Jens Martens Amerikaanse wapenwetgeving weldra strenger?
Actueel
22 februari 2018 5
Praten met Guido van den Berg, directeur van het Zuid-Afrikahuis (Amsterdam)
“Nederlandstaligen en Afrikaanstaligen dichter bij elkaar brengen”
In een vorig nummer van ‘t Pallieterke werd kort melding gemaakt van de ‘Vlaams- Nederlands-Zuid-Afrikaanse’ webstek voertaal.nu, een project dat in de schoot van het Zuid-Afrikahuis in Amsterdam gestalte kreeg. Directeur van den Berg geeft tekst en uitleg over het hoe en vooral het waarom van dit initiatief.
‘t Pallieterke: kan u de opzet van voer- taal.nu kort schetsen?
Guido van den Berg: “Bedoeling van de webstek is nieuws uit te wisselen tussen Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika. Ook andere plaatsen waar Nederlands wordt gesproken, zoals de Antillen en Suriname, wil- len we bereiken, zij het dat dit in een volgende fase zal gebeuren. Deze uitwisseling gebeurt door een ploeg van plaatselijke redacteurs die elk over hun respectievelijk land berich- ten, ieder – en dat is erg belangrijk – in zijn eigen taal. Nederlands en Afrikaans zijn dan ook de twee talen die je op voertaal.nu zal aantreffen.”
‘t Pallieterke: we durven aannemen dat aan zo’n project een heel rijpingsproces is voorafgegaan…
Guido van den Berg: “Het klopt dat je zoiets niet in een handomdraai opzet. De idee zat al een hele poos in mijn hoofd, hoor. Zo stelde ik vast dat het begrijpen van het Afrikaans door Nederlandstaligen met een gemiddelde tot goede opleiding geen problemen oplevert. En vice versa. Waarom hier geen troef van maken?
Het gaat om twee talen die dicht bij elkaar lig- gen, die in beide richtingen best te begrijpen zijn. Waarom dat niet als een instrument aan- wenden om mekaar beter te leren kennen?
Dit laatste zou je als het DNA van voertaal.nu kunnen bestempelen.”
‘t Pallieterke: geen Engels op voertaal.nu?
Guido van den Berg: “Dat is niet aan de orde, nee. Kijk, op zich heb ik geen enkel pro- bleem met het gebruik van het Engels in, zeg maar, internationale omstandigheden die er zich toe lenen. Jammer genoeg moeten we vaststellen dat de slinger helemaal aan het doorslaan is, zeker in Nederland. Nederlanders worden ergens gekweld door de angst een trend te zullen missen, waardoor ze een voor- trekkersrol willen spelen (lacht). Nu zie je dat in Zuid-Afrika het Afrikaans onder druk staat, al wil ik er zeker geen eenzijdig negatief ver- haal van maken, hoor, want literair beweegt er best veel. Ergens zorgen wij met voertaal.
nu voor een bescheiden tegengewicht tegen die Engelse pletwals.”
‘t Pallieterke: in Vlaanderen en Neder- land heeft altijd al een levendige belang- stelling bestaan voor Zuid-Afrika en het Afrikaans in het bijzonder. Bestaat die ook in omgekeerde richting?
Guido van den Berg: “Meer dan we zouden denken. De eerste cijfers van voertaal.nu lie- gen er niet om: zowat de helft van de bezoe- kers komt uit Zuid-Afrika. Tot op zekere hoogte kan dit verklaard worden door het feit dat onze Zuid-Afrikaanse partner Litnet met een eigen bereik de technische kant voor zijn reke- ning neemt, maar toch blijft het een belang- rijk teken aan de wand, vind ik. Lange tijd
was Zuid-Afrika kop van Jut, zeker in Neder- land. Volkomen onterecht werd het Afrikaans op één lijn geplaatst met de apartheid, ter- wijl in werkelijkheid zo’n 60 procent van de Afrikaanstaligen kleurlingen zijn. Die scherpe kritiek vanuit Nederland zorgde destijds voor heel wat wrevel bij de Afrikaners. Maar je merkt dat een hele generatie die bladzijde gro- tendeels omgeslagen heeft, net als in Europa trouwens. Het stigma is grotendeels verdwe- nen, en dat is maar goed ook. Voertaal.nu gaat over mekaar beter te leren kennen én in onze eigen taal. En die taal laat ik op geen enkele manier uit politieke hoek kapen. Wij moeten politieke tegenstellingen overstijgen, met min- der neem ik geen voldoening (glimlacht).”
Pmm
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Geen woorden
maar daden!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Zuid-Afrika uitgezoemd.
En nu?
Jacob Zuma hield dan toch de ‘eer’
aan zichzelf door vervroegd op te kras- sen, en daar werd landswijd opgelucht op gereageerd, zowel door het ANC als de oppositiepartijen.
Onder niet al te zachte druk vanuit ver- schillende fronten hield hij de ‘eer’ aan zich- zelf. Om maar één stem uit het volk aan te halen: “Dit was de slechtste president sinds de uniewording van ons land in … 1910!”
Dat kan tellen als volkswaardering. Al blijft de 783 keer aangeklaagde oplichter de ver- moorde onschuld spelen. Een leep kneepje waarmee hij zoveel moties van wantrou- wen heeft weten te overleven. En nu klin- ken er positieve oproepen om zich als één man rond de charismatische rijkaard Cyriel Ramaphosa te scharen, de economie, de werkgelegenheid en de toekomst van de natie ten bate.
Boeren, pas op uw ganzen…
Ook alom tevredenheid en positivisme omtrent de staatsrede van de nieuwe presi- dent. Toch vielen er in de media hier en daar kritische klanken waar te nemen. Die klan- ken kwamen van overwegend blanke criti- casters, die Ramaphosa’s toespraak van een vol uur goed hadden beluisterd en die het niet was ontgaan dat de “nieuwe bezem” in Kaapstad misschien wel goed zal kunnen vegen, maar níét in alle hoeken. Had Ramap- hosa in “zijn” uur geen minuutje kunnen vrij- maken om – eindelijk! – de vinger te leggen op de sinds 1994 etterende wonde van de schandalige ‘plaasmoorde’?
Wél heeft hij tijd gevonden om de fana- tieke Julius Malema te volgen in zijn eis om diezelfde zwaar bedreigde blanke boeren te onteigenen zonder daarvoor enige ver- goeding te betalen. Pikant detail: zijn ont- eigeningsaankondiging werd begroet met het langste en uitdrukkelijkste applaus van heel zijn spreekuur. Een tekeningetje voor blanke landgenoten is waarschijnlijk over- bodig... Die boerderijen zijn immers gesto- len goed van vóór de regenboognatie van Nelson Mandela en komen bijgevolg “ons mense” toe, ook al zijn er zichtbare bewij- zen dat “ons mense” met gekregen grond niks aangevangen hebben.
Met eigen ogen heb ik in het noordoos- telijke Tzaneen een bloeiende theeplantage na onteigening, tot wildernis zien verkom- meren, met honderden zwarte werkne- mers zonder inkomen als weldadig gevolg.
Intussen lijken de ganzen het van geslacht op geslacht voort te tateren dat alle blan- ken in Zuid-Afrika op eigendom wonen die hun voorouders gestolen hebben van “ons mense”. Het zijn van die tradities die even hardnekkig blijven voortleven als het geloof in de voorvaderlijke geesten en de tover- drankjes ter genezing van aids. HvO
Salvini for president?
Op 4 maart zijn er in Italië parlementsverkiezingen en volgens politieke peilingen zou de rechtse Lega Nord op ongeveer 15 procent komen, mét een tendens tot meer winst.
Matteo Salvini, de voorzitter van de Lega Nord, trekt naar de kiezer met de slogan: “Ita- lianen eerst”, en schikt zich hiermee in het vrij lange lijstje van Europees-‘populistische’
partijen. Hij waarschuwt voor “een invasie” en verkondigt dat “alleen diegenen kunnen blijven, die werken en zich aanpassen”.
De Lega komt van ver, nadat “eeuwige voor- zitter” Umberto Bossi de partij - totaal aan de grond - in de jonge handen van Salvini legde.
Salvini behoorde tot de linkse vleugel van de partij. Hij hielp de partij er bovenop en bracht thema’s als de asielcrisis en de multicultuur binnen, waardoor de Lega, in oorsprong een nationalistische middenstandspartij, ook andere kiezers kon aanspreken. Matteo Sal- vini denkt dat hij straks Italië kan leiden.
Of wordt het toch Berlusconi?
Men zou Salvini grootheidswaan kunnen verwijten: 15 procent en staatshoofd worden?
Helemaal vreemd is het nochtans niet, want het rechtse kamp ligt er wat geslagen bij. Ber- lusconi met zijn Forza Italia wordt door steeds meer Italianen als ‘gepasseerd’ bevonden, en waar zij vroeger moeiteloos 30 procent haal- den, zou de Forza Italia nu stranden op even- eens 15 procent. De Fratelli d’Italia, een rechtse afsplitsing van de vroegere Allianza Nazionale, zou goed zijn voor ongeveer 6 tot 7 procent.
Vergeleken met Berlusconi komt Salvini – het zal niemand verbazen, hoop ik – over als een vitale en verfrissende kandidaat. De achil- leshiel van Salvini is “Zuid-Italië”, waar Ber- lusconi door cliëntelisme en oude machtspo- litiek nog steeds op bijzonder veel stemmen
kan rekenen. Het rechtse kamp strijdt tegen links, maar van een echte, warme coalitie is geen sprake. Zo is al lang duidelijk dat het tus- sen Salvini en Berlusconi niet klikt. Voelt Ber- lusconi de bui hangen?
De ‘populisten’ aan de macht?
Het worden belangrijke verkiezingen, niet alleen voor Italië – komt rechts aan de macht?
– maar ook omdat de rechtse kaarten mis- schien voor lange tijd heel anders geschud zou- den kunnen worden. De Lega beschikt, aldus enkele Italiaanse commentatoren, over een goed geschoold kader van functionarissen, die in het noorden van Italië regeringsverantwoor- delijkheid hebben gedragen. Wordt de Lega de grootste partij aan de rechterkant?
Vanzelfsprekend is het ook uitkijken naar de resultaten van die ‘andere’ (links-)populisti- sche partij, de Vijfsterrenbeweging van Beppo Grillo. Volgens experts zou de partij tot 30 pro- cent van de stemmen kunnen halen, maar door het feit dat de Vijfsterrenbeweging (M5S) élke alliantie met een andere partij op voorhand afwijst, zouden de kaarten wel eens heel moei- lijk kunnen gaan liggen. Interessant is dat M5S binnenkort een nieuwe voorzitter moet krij- gen. De kandidaat die het meeste kans maakt, is Luigi Di Maio, die heeft aangekondigd dat hij met M5S alle scherpe programmapunten van vroeger achter zich wil laten.
Links? Welk links?
Traditioneel links, met de Democratische Partij, hangt in de touwen. Paolo Gentiloni komt op televisie weliswaar sympathiek over, de secretaris van de partij echter, die andere Matteo, Matteo Renzi, is bijzonder polemisch en arrogant. Renzi staat bekend om zijn pro- migratiebeleid, al probeerde de huidige minis- ter van Binnenlandse Zaken, Marco Minniti, met gespierde maatregelen de stemming te elfder ure nog te keren. ‘Too little too late’ wel- licht. Traditioneel links wordt allicht gepasseerd door radikaal links. Complicata! Italië was altijd al een bijzonder moeilijk land, en het wordt na 4 maart niet anders. Pietvan nieuwvliet
OSSIES
Dat in Oost-Europa fel verzet rijst tegen het politiek correcte westerse denken is geen nieuws meer. Zowel de publieke opinie als de overheden in het voormalige Oostblok kunnen
‘tegendraads’ worden genoemd. We zouden ook kunnen zeggen ‘authentiek Europees’, al zal een zeloot als Verhofstadt dat in alle toon- aarden ontkennen (desnoods voor een leeg Europees Parlement). De oost-westscheiding blijft ook goed zichtbaar in Duitsland, want de burgers van de voormalige DDR lopen ook almaar minder in de westerse pas. Uitte zich dat vroeger voornamelijk in een stem voor de communisten van de PDS, later Die Linke, dan is dat vandaag zonder blikken of blozen het rechtse AfD geworden. Nu de grote coalitie van CDU-CSU en SPD in de steigers staat en ‘Mutti’
Merkel zich opmaakt voor haar vierde (!) ter- mijn als bondskanselier, zit de AfD volgens pei- lingen de christendemocraten in het oosten op de hielen: de CDU haalt er 26 procent, de AfD 25 procent. De SPD is in de ex-DDR hele- maal nergens meer met 14 procent (voor heel Duitsland staan de socialisten trouwens op een recorddiepte, met 16 procent). Het ada- gium ‘het daghet in den oosten’ is in Europa politiek gezien nog nooit zo tastbaar geweest.
GROTE KUIS
Verleden week heeft de politie 644 mensen opgepakt tijdens een 48 uur durende politie- actie, inclusief wegblokkades en razzia’s.
Bij de groep arrestanten zaten 91 criminelen die gezocht werden met een aanhoudingsbe- vel. De 553 anderen werden gearresteerd voor kleinere overtredingen, ook voor verkeersover- tredingen. Daarbij werden 47 voertuigen en 27 motorfietsen in beslag genomen. Werd eveneens in beslag genomen: 21 kilo chira, 80 gram heroïne, 16 xtc-tabletten, 17 gram cannabis, 456 flessen alcohol, verscheidene messen, mobiele telefoons en een motorfiets.
Neen, het gaat niet over het Maximiliaan- park in Brussel. De grote kuis verleden week vond plaats in de Marokkaanse stad Oujda, qua grootte vergelijkbaar met Antwerpen.
U heeft er in onze media niets over verno- men. Uiteraard niet. Maar als Theo Francken nog maar een grote kuis durft suggereren, dan is het kot te klein. In Marokko houden ze wel grote kuis, maar ja, daar is het natuurlijk wel … eigen volk.
DURE PARTIJEN
In Nederland kosten de politieke partijen de overheid 16,5 miljoen euro. In België is dat 70 miljoen. De N-VA krijgt meer dan alle Neder- landse partijen samen. Hendrik Vuye en Veerle Wouters dienden een wetsvoorstel in om iets te doen aan die geldverspilling. Niet één partij is bereid daarover te spreken. Volgens Humo zitten de partijen op een berg geld (gegroeid van 72,8 miljoen euro in 1999 tot 144,5 mil- joen euro vandaag). De N-VA is met circa 40 miljoen euro de rijkste, wat nogal evident is, gezien de politieke machtsverhoudingen. De drie traditionele partijen moeten het doen met elk circa 16 miljoen.
