€ 2,50
75ste jaargang • nummer 31 • donderdag 1 augustus 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Een partij die haar geloof- waardigheid verliest bij andere partners.” “Politiek amateurisme.”
De Antwerpse politicoloog Dave Sinardet was vorige maandag niet mals voor de Franstalige groenen van Ecolo. Die wilden niet deelne- men aan het federale rondetafelge- sprek dat door de informateurs Di- dier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) belegd was en waar N-VA en PS elkaar voor het eerst sinds lang in de ogen zouden kij- ken. Ecolo wou niet gaan omdat de partij niet in een regering wil stap- pen met N-VA. Covoorzitster Zakia Khattabi zou zelfs gezegd hebben
“niet aan één tafel te willen zitten met Bart De Wever”. Een houding die bij andere partijen voor erger- nis zorgt en die de kansen van een deelname van Ecolo aan een fe-
derale regering voor het ogenblik aanzienlijk bemoeilijkt. Maar wie zich het meest belachelijk maak- te, was Groen-kopstuk Meyrem Almaci. Zij ging wel aanschuiven voor het rondetafelgesprek. Dat is om meer dan één reden vreemd.
Groen heeft zich aan Ecolo vastge- klikt. In de Kamer vormen beide partijen één fractie. De kopstukken treden vaak samen naar buiten en ze hebben al duidelijk gemaakt dat ze niet apart in een federale rege- ring stappen. Wat deed Groen dan op de - weliswaar weinig relevante - ontmoeting in het Egmontpaleis?
Almaci en de ondertussen net niet vermiste Kristof Calvo zitten in een fuik waar ze niet uit raken. Het ge- volg van een desastreuze campag- ne. Van holle slogans als ‘verbon- denheid’ ook. Calvo haalt termen
Gesteund door de klimaatbetogingen en bevriende media hoopte Groen op 26 mei een riante overwinning te behalen en met zusterpartij Ecolo op alle beleidsniveaus in te breken. De resultaten vielen echter tegen. Afgezien van de Brusselse regering is Groen nergens meer aan zet. En de alliantie met het extreemlinkse Ecolo komt onder druk. Als Groen straks toch in een federale regering stapt, dan is het enkel als irrelevant aanhang- sel van Ecolo.
als ‘verbondenheid’ en ‘overleg’
constant aan. Welnu, daar is door het njet van Ecolo voor een gesprek met de N-VA weinig van te merken.
En door de fouten die Groen sinds de verkiezingen opstapelde, dreigt voor de partij de irrelevantie. Een overzicht maakt dit duidelijk.
Een georkestreerde campagne
Zondag 26 mei moest het ‘finest hour’ worden voor Groen. Oké, de partijtop besefte dat in de campag- ne heel wat fouten waren gemaakt.
Onder andere de voorstellen rond de bedrijfswagens en de vermo- gensbelasting hadden het imago versterkt van Groen als belasting- partij. Maar dat hoefde geen drama te zijn. De mensen die zich erger- den aan de belastingvoorstellen van de partij stemmen toch niet op Groen, zo werd gedacht. Al- maci, Calvo en co hoopten dat de impact van de klimaatbetogingen Groen ver boven de 10 procent zou stuwen. En samen met Ecolo incon- tournable zou maken. De Vlaamse groenen werden in hun overtuiging gesterkt door de steun van de be- vriende media. Het wordt ooit het eindwerk van een student commu- nicatiewetenschappen: de verkie- zingscampagne werd mee geor- kestreerd door de ‘groupies’ van Groen en Ecolo in de media. In zo goed als alle media. Critici hebben het vaak over linkse journalisten die dan vooral voor de sp.a zouden stemmen. Dat klopt niet. Wie de moeite doet om met de redacteurs van De Standaard, De Morgen, Knack of de VRT te praten, hoort het verhaal van stedelijke bobo’s die zich als groene kosmopolieten afzetten tegen de bekrompen Vla- ming. Bij Groen ontstond de indruk dat de media het gros van de be- volking vertegenwoordigden. Niet dus.
Groen op weg
naar de irrelevantie Lees het volledige artikel over het gesprek met Melikan Kucam op blz. 11
Melikan Kucam spreekt vanuit de gevangenis
Naar aanleiding van een Pano-reportage met als titel “Zijn humanitaire visa te koop?” schakelde het gerecht - uiteraard - voor de verkiezingen nog rap een
versnelling hoger. Ze wilden immers Theo Francken schaden. Dat blijkt althans uit een interview van SCEPTR met Melikan Kucam, de hoofdverdachte in
de zaak, die nog steeds in de gevangenis zit.
’t Pallieterke kon het interview als eerste lezen.
Een moeilijke alliantie
Groen rondde op 26 mei net niet de kaap van 10 procent. Een overwinningsnederlaag. Of zelfs dat niet. Kristof Calvo, die zichzelf zowaar als de volgende bewoner van de Wetstraat 16 zag, verdween voor weken van de radar. Meyrem Almaci probeerde zich wat moed in te spreken en een overwinning te claimen door op het verkie- zingsfeest van Ecolo op het podi- um te springen. Ecolo groeide in Wallonië naar 14,5 procent en in Brussel naar 19 procent, een winst van respectievelijk 5 en 9 procent- punt, maar de partij had op meer gehoopt. De ultieme doorbraak, waarna de alliantie Groen-Ecolo overal haar wil zou kunnen opleg- gen, kwam er niet.
Intern begon bij Groen de kri- tiek te borrelen. Almaci en Calvo hadden een overdreven agressie- ve campagne gevoerd. Tot een re- volutie binnen de partij kwam het echter niet. In Brussel werd Groen de grootste Vlaamse partij en als stadspartij bleek een deelname aan de Brusselse gewestregering snel gegarandeerd.
Maar dan werd duidelijk dat het daarbij zou blijven. Vlaams werd Groen er snel afgefietst. Federaal leek er eerst een piste van paars- groen te worden gelanceerd, maar daar willen vooral de Vlaamse libe- ralen zich niet aan wagen.
Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten is nog altijd woedend omdat Ecolo weigerde de Franstalige li- beralen van de MR in de Brussel- se regering op te nemen. Voor de Vlaamse liberalen is het duidelijk:
geen federale regering met Groen en Ecolo. Waardoor nu - tijdelijk toch - de Bourgondische piste (paars en N-VA) of de paars-gele piste (met CD&V erbij) wordt be- wandeld. Met weinig kans op suc- ces, maar Groen staat aan de zijlijn.
Ook al omdat Ecolo duidelijk heeft gemaakt niet direct geïnteresseerd te zijn in federale regeringsdeel- name.
Linkser dan extreemlinks
Zakia Khattabi, covoorzitster van Ecolo, die door haar arrogante hou- ding ook kritiek krijgt in de eigen partij en zich daarom zal terugtrek- ken, heeft haar slag thuisgehaald, want de partij zit in de Brusselse regering. Voor de rest toont Eco- lo haar ware aard: de partij is ex- treemlinks. Ja, zelfs linkser dan ex- treemlinks. Bovendien blijft ze met een belegen vocabularium (racis- me, nazi’s) kappen op de N-VA op een manier dat het ook voor Groen vervelend wordt. Almaci en co kun- nen niet meegaan in dat discours, gegeven het feit dat de partij in Vlaanderen op lokaal vlak coalities vormt met de N-VA.
Het is ook zo dat Ecolo een visie heeft op de economie die verder gaat dan de stilstand die eigen is aan socialistische partijen. Het is een partij van de ‘décroissance’.
Van de economische krimp dus.
Voor bobo-Groen, populair bij de Vlaamse scene van startupbedrij- ven in de technologiesector, is dat onaanvaardbaar. En dan is er nog het debat rond multiculturalisme en islam. Hier staan Ecolo en Groen op dezelfde lijn, maar bij de Frans- taligen duikt zowaar een soort van haat voor de blanke Vlaamse man op. Voor Khattabi zijn alle rechtse blanken racisten en vrouwenha- ters. Over de patriarchale gebrui- ken in moslimgezinnen wordt ech- ter niets gezegd.
Bij Groen zitten ze verveeld met de positionering van Ecolo, maar er is geen alternatief. De alliantie opzeggen? Als Almaci zegt niet in een federale regering te stappen zonder Ecolo, dan is dat wellicht te begrijpen, maar het versterkt het beeld van een Vlaams groen aan- hangsel van Ecolo dat irrelevant dreigt te worden. En wat het in een federale coalitie ook zal zijn, voor Groen als kleinste partij zouden er daar enkel kruimels overblijven.
Actueel 1 augustus 2019
2
“Op de website van de FOD Jus- titie staat er een brochure van fe- bruari 2019 over de hervorming van het ondernemings- en vennoot- schapsrecht. Deze brochure werd opgesteld door het VBO en op de voorpagina ervan prijken het logo van de FOD Justitie en daarnaast dat van het VBO. Bent u van plan om die
Het is uiteraard komkommertijd, en wat doen sommige politieke partijen dan om aandacht te zoeken? Juist, ja: ze zoeken spijkers op laag water. Zo was er midden juli in de commissie Justitie van het federaal parlement een vraag van Kamerlid Marco Van Hees (PVDA-PTB). Hij maakte zich grote zorgen over een brochure op de webstek van Justitie.
brochure van de werkgeversorga- nisatie weg te halen van de website van de FOD?”
Huiswerk niet gemaakt
Koen Geens zette het communis- tische parlementslid - dat duidelijk zijn huiswerk niet gemaakt heeft en een makkelijke manier zocht om te
scoren - op zijn plaats: “De brochure is een gezamenlijke uitgave van de FOD (Justitie), de Koninklijke Fede- ratie van het Belgisch Notariaat, het VBO en Graydon. Met die brochure wil men het doelpubliek zo goed mogelijk informeren. De FOD Justi- tie beslist autonoom over de samen- werking met andere partners en over de manier waarop die samen- werking verloopt. Hierbij houdt men rekening met de federale richtlijnen inzake de communicatie van de overheid. De wet van 23 maart 2019 (tot invoering van het Wetboek van vennootschappen en verenigingen en houdende diverse bepalingen) kwam tot stand in nauw overleg met alle betrokken stakeholders, waar- onder het VBO, Unisoc en het ABVV.”
Van Hees is niet tevreden met het antwoord: “Ik ben gechoqueerd dat een werkgeversorganisatie met de FOD Justitie samenwerkt en aange- steld werd als verantwoordelijke uitgever van de brochure, terwijl u het over een gezamenlijk initiatief hebt. Die verstrengeling is onaan- vaardbaar, terwijl de neutraliteit van de overheid en van de FOD ge- vrijwaard moet blijven.” Van Hees besluit: “Het ABVV was volgens u betrokken bij het opstellen van het wetsontwerp. Het was echter tegen het ontwerp gekant.” Daarmee is het incident gesloten. Hopelijk zijn de volgende vragen in de diverse commissies van de Kamer van een betere kwaliteit.
THIERRY DEBELS
PVDA bezorgd om
brochure op webstek Justitie
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Confederalisme passeert via de sociale zekerheid (2)
Vorige week hadden we het hier over de grote wanverhouding tussen de Waalse en de Brusselse bijdrage tot de fiscale inkomsten en hun aandeel in de bevolking. Met als ge- volg dat Vlaanderen aan de uitgavenkant het gros van de factuur betaalt door zijn grotere fiscale capaciteit. Nu gaan we dieper in op de verschillen in de uitgaven, die duidelijk aantonen dat confederalisme gelinkt is aan een snelle splitsing van de sociale zeker- heid.
Nog even de cijfers op een rij.
Vlaanderen is goed voor 57,6 pro- cent van de bevolking tegenover 31,9 procent voor Wallonië en 10,5 procent voor Brussel. Welnu, het aandeel van Wallonië in de uitgaven van de verschillende takken van de sociale zekerheid ligt zo goed als overal hoger dan het bevolkings- aandeel, leren de cijfers van de RVA, de Rijksdienst voor Pensioe- nen en het Instituut voor de Nationa- le Rekeningen.
Wallonië slokop in uitkeringen
Zo neemt Wallonië met 31,9 pro- cent van de bevolking 37 procent van de uitgaven voor de werkloos- heid op zich. In Brussel - nog geen 10 procent van de bevolking - is dat 17 procent. Opvallend is dat de verhoudingen in de uitgaven van de gezondheidszorg grotendeels over- eenstemmen met die van de bevol- king. Dat is vreemd omdat Wallonië bekendstaat voor overconsumptie in de gezondheidszorg. Zou de si- tuatie dan minder erg zijn dan ge- dacht? Feit is nochtans dat zieken- huisopnames in Wallonië steevast langer duren dan in Vlaanderen.
Een paar dagen extra, gemiddeld, maar het is voldoende om voor een verschil te zorgen.
De situatie in de Waalse zieken- huizen is verbeterd, maar toch is een pleidooi voor de splitsing van de gezondheidszorg op zijn plaats.
Deze is immers nog altijd goed voor het gigantische bedrag van 25 mil-
jard euro. Het probleem zit hem ook in het feit dat een deel van de ge- zondheidszorg al gesplitst is, maar dat dit niet leidt tot meer verant- woordelijkheidszin. Het is namelijk zo dat de preventieve gezondheids- zorg een deelstaatbevoegdheid is.
Vlaanderen voert desbetreffend een sterk beleid, en Wallonië veel minder. Alleen, Vlaanderen wordt daar niet voor beloond. Dat men- sen door preventie minder snel ziek worden, komt vooral de fede- rale kas van de gezondheidszorg ten goede. De Walen moeten zich weinig aantrekken van het gebrek aan preventiebeleid, want als Walen sneller ziek worden, is er toch de fe- derale kas.
Een andere interessante cijfer- reeks is die van de arbeidsonge- schiktheid. 36 procent van de uit- gaven (7,9 miljard euro) gaat naar Wallonië. Doordat dit een federale materie blijft, is er geen enkele aan- moediging om in Wallonië dit ziek- teverzuim aan te pakken. Dat is de rode draad doorheen de ontspoor- de Belgische sociale uitgaven: er is nergens sprake van een aanzet tot verantwoordelijk beleid. Vandaar dat die sociale uitgaven nog altijd tot de hoogste van Europa behoren.
Omgekeerde transfer in de pensioenen?
Aan Franstalige kant wordt wel eens gezegd dat uitgaven die vooral Wallonië ten goede komen gecom- penseerd worden door een tak van de sociale zekerheid waar men in
Vlaanderen amper over praat: de pensioenen. Vlaanderen telt meer gepensioneerden en de mensen le- ven er ook langer. Zou er dan geen omgekeerde transfer zijn van Wallo- nië en/of Brussel naar Vlaanderen in het pensioenstelsel? Meer nog, door de vergrijzing zou de miljar- denstroom van Vlaanderen naar Wallonië uiteindelijk opdrogen.
Cijfers moeten dat nuanceren.
Ten eerste ontvangt Wallonië 31 procent van de 39,5 miljard euro aan pensioenuitgaven. Dat is in- derdaad iets minder dan het bevol- kingsaandeel (31,9 procent), maar geen significant groot verschil. Het verschil zit hem vooral tussen Vlaan- deren en Brussel.
Met 57,6 procent van de bevol- king ontvangt Vlaanderen 62 pro- cent van de pensioenmiddelen.
Brussel amper 7 procent voor 10,5 procent van de bevolking. Hier wordt de impact van de jonge Brus- selse bevolking duidelijk. Strikt ge- nomen is hier sprake van een trans- fer ten voordele van Vlaanderen.
Dit verandert echter niets aan het totale plaatje van de geldstromen tussen noord en zuid. Verschillen- de onderzoeken hebben al aange- toond dat de hogere ontvangsten op vlak van pensioenen voor Vlaan- deren onvoldoende zijn om de an- dere Vlaams-Waalse geldstromen te compenseren. Om die reden is confederalisme onlosmakelijk ver- bonden met een splitsing van de sociale zekerheid.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
U weet wel: in 2010 duurden de onderhandelingen 541 dagen en kregen we informateurs, een preformateur, een koninklijk ver- kenner, een koninklijk verduidelijker, een koninklijk bemidde- laar, een koninklijk onderhandelaar en uiteindelijk een konink- lijk formateur. Allemaal mooie koninklijke titels voor tijdelijke opdrachten, en al die mensen (het waren allemaal mannen ove- rigens, die door de koning aangeduid werden) schreven voor de koning nota’s en nota’s en nota’s…
We zijn negen jaar verder, en opnieuw zijn er mensen nota’s aan het schrijven. Maar in die negen jaar is de situatie niet of nau- welijks veranderd. We zijn allemaal jaren ouder geworden, maar
‘den belgiek’ is nog altijd een land met twee snelheden. Noord en zuid verschillen fundamenteel. Ze hebben over alles een ander gedacht, wat zich nog het beste uit in het stemhokje. Negen jaar geleden stond Wallonië er financieel slecht voor, en vandaag is daar nauwelijks iets ten goede aan veranderd.
En ondanks het feit dat de Franstaligen een minderheid zijn in eigen land, én economisch en financieel nauwelijks meetellen, zijn het toch de Franstaligen die bepalen waar het land naartoe moet evolueren. Dus, als de informateurs vandaag nota’s zitten op te stellen, waarin verschillen die nota’s dan van de nota’s van 2010? En ook toen waren er vergaande gesprekken tussen Bart De Wever en Elio Di Rupo. Tot een vergelijk komen, dat lukte niet.
Waarom zou het dan nu wel lukken, zoals in een gedwongen hu- welijk? Een gedwongen huwelijk waar de ene partner blij moet zijn dat hij de was en de plas mag doen van zijn tegenpool, terwijl die laatste voortdurend in de portemonnee van eerstgenoemde graait. Hoe dom en hoe naïef moet je zijn om te blijven geloven dat dit schijnhuwelijk zal standhouden? En toch zijn er politici aan Vlaamse kant die blijven wassen en plassen voor hun Waalse evenknie, en daar nog voor moeten betalen ook. Vlaamse par-
tijen die in een minderheidsregering willen stappen, moeten beseffen dat zij – meer dan ooit – de handpoppen zullen worden van de Franstaligen.
Samengevat: ze zullen geven en toe- geven. Kunnen sp.a, CD&V of Open Vld zich dat veroorloven?
Vlaanderen heeft alle troeven om een scheiding zowel economisch als financieel te overleven. Onbegrijpelijk dat Crombez, Beke en Rutten dat niet
willen inzien.
Ik vraag me af: stellen de informateurs Reynders en Vande Lanotte nu echt elke keer nieuwe nota’s op voor Flup de koning, of zouden ze kopietjes gebruiken van de aantekeningen van 2010?
Een scheiding is onvermijdelijk
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
1 augustus 2019 3
Groene verbindster
Mevrouw de geïncarneerde intolerantie,
Gij hebt ‘urbi et orbi’ meegedeeld dat gij niet met Bart De Wever in dezelfde ruimte wilt zitten.
Dat is nogal een krasse uitspraak die bij meni- geen de wenkbrauwen doet fronsen. Ik probeer mij immers even voor te stellen dat het omge- keerde was gebeurd en dat de N-VA-voorzitter zo’n uitspraak had gedaan ten aanzien van u. Ik durf er gif op innemen dat dan het Belgische kot te klein zou geweest zijn en dat regelrechte beschuldigingen van racisme en onverdraag- zaamheid niet van de lucht zouden geweest zijn. Heel de progressieve meute aan uw kant van de taalgrens en in het verfranste Brussel, aangevuld met Calvo-gejank en Almaci-gekrijs uit Vlaanderen, zou op de achterste poten zijn gaan staan en Bart De Wever zou aan de inqui- sitiemuur van de politiek correcte gedachtepo- litie van UNIA genageld zijn geweest. En dan hebben we het nog maar over Bart De Wever en niet over bijvoorbeeld een Tom Van Grie- ken. Voor hem zouden de politieke guillotines onverbiddelijk klaarstaan en de beulen zouden grijnzend in hun handen spuwen.
Maar gij lijkt dat allemaal te mogen, zonder enige tegenspraak. Groenen - en dan zeker nog Groenen met een migratieachtergrond in de fa- milie en een exotische naam; waar op zich niks mis mee is - wanen zich nu eenmaal ongenaak- baar en etaleren zich steevast als de zuiversten der zuiveren. Wie echter niet op hun denkspoor zit, daar wordt niet mee ‘verbonden’.
Gij zijt voorlopig nog covoorzitter van Ecolo, een post die gij al sinds 2015 bezet en waar- voor gij al eens een Kamerzetel hebt laten staan om naar de hoogste partijcenakels te kunnen verhuizen. Op 26 mei werdt gij opnieuw in de Kamer verkozen, maar nu laat gij weten uw voorzittersmandaat niet te willen verlengen.
Gij zegt het allemaal niet met zoveel woorden, maar voor ons is het zo klaar als een klontje: gij lonkt naar een zekere Kamerzetel en mogelijk zelfs naar een ministerpost, en momenteel doet gij alles als (voorlopig nog) Ecolovoorzitster om uw partij naar de regeringstafel te lood- sen, zij het door voorlopig op de rem te gaan staan. Uw voorkeur geniet daarbij een linkse tot extreem-linkse regering met de PS, zoals in Wallonië en Brussel, waarbij gij alles wat naar centrumrechts tot rechts stinkt ver van u wilt houden. Gij zijt zo’n typisch groene feeks waar- bij zelfs onze Meyrem verbleekt. Zij wil immers nog wel in ruimtes zitten met rechts janhagel, Teun van de Keuken, een man die ooit
een initiatief startte tegen de uitbuiting van arbeiders in de cacaoteelt, ziet het in ieder geval anders. “Fairtrade is eerder een ver- dienmodel voor handelaren, fabrikanten en supermarkten dan een serieuze poging om het leven van mensen die zich halfdood werken voor ons luxevoedsel te verbete- ren”, schreef hij in De Volkskrant. Ook de Senegalese econoom Sylla kwam al tot het besluit dat vooral supermarkten voordeel uit Fairtrade halen.
Max Havelaar
Lidl is nochtans niet alleen. Fairtrade (en concurrerende ethische labels als UTZ en Rainforest Alliance) zijn big business gewor- den. Vorig jaar steeg de verkoop van Fair- trade-producten in België met een kwart.
“De Belgische producent is alsmaar meer te vinden voor een eerlijke vergoeding voor de boeren in het zuiden”, was vorige maand het besluit van De Tijd.
Ik weet niet of de Belgische producent echt met die kwestie bezig is, dan wel of hij op sleeptouw wordt genomen door de golf van ethische profilering van winkelketens.
Niettemin zou het resultaat positief kunnen zijn, indien aan het einde van de rit arme mensen worden geholpen. Ja, toch?
In 1988 werd het Max Havelaar-keurmerk bij onze noorderburen boven de doopvont gehouden. Het idee was om kleine, arme boeren in de derde wereld een menswaar- dig inkomen te bezorgen door hen een mi- nimumprijs voor hun producten te waarbor- gen. Tegenwoordig komt daar ook nog een premie bovenop.
Max Havelaar plaatste zijn keurmerk op alle producten die op een ‘ethische’ manier waren gemaakt en daar zouden klanten dan iets meer willen voor betalen. De kleine boeren dienden zich te verenigen in coöpe- raties die als aanspreekpunt voor Max Have- laar zouden fungeren. Een ‘onafhankelijke’
inspectie zou toezien dat iedereen zich aan de regels hield. Dat was de theorie.
Geen impact
Na een paar moeizame jaren begon Max Havelaar de markt binnen te dringen. Door de naam van het merk naar Fairtrade te ver- anderen, kon de verovering van de wereld beginnen. Op dit moment heeft Fairtrade International een omzet van meer dan 8 mil- jard euro, waarmee het een voedingsgigant van wereldniveau is geworden. Commerci- eel is het een onwaarschijnlijk succes. Maar de arme boeren, hebben die er iets aan gehad? Geen enkele studie heeft al kun- nen aantonen dat Fairtrade ooit de minste impact heeft gehad op de armoede in de wereld. Al vroeg, in 2004, bleek uit een op- hefmakende docu van de Nederlandse tele- visie dat Fairtrade-boeren uit bijvoorbeeld Thailand en Kenia zelfs minder verdienden dan hun concurrenten.
Verschillende studies, zoals van de uni- versiteit van Nijmegen en van het Institu- te for Social Studies in Den Haag, kwamen ondertussen tot de vaststelling dat er nau- welijks een inkomensverschil bestaat tus- sen Fairtrade-boeren en boeren van de vrije markt. Een onderzoek van de Britse School of Oriental and African Studies (die zelfs naar Angelsaksische normen links is) was duidelijk: “Fairtrade is geen effectief mechanisme geweest om het leven van de arme rurale bevolking te verbeteren.”
Misbruik
Er zijn ook heel wat misbruiken. Fairtra- de is geen erg transparant gebeuren, zeker niet wat de besteding op het terrein betreft.
Waar veel geld rondgaat en waar niemand controleert, behalve een organisatie die alle belang heeft om stil te blijven over alles wat de goede naam kan aantasten, zijn zakken- vullerij en wanpraktijken onvermijdelijk.
Dat bleek ook al bij Oxfam.
Afrikaanse onderzoeksjournalisten ont- dekten dat de betrokken boeren vaak in er- barmelijke omstandigheden moeten leven
en werken. “Kopers van de ‘eerlijke’ choco- lade houden vooral de kantoren, salarissen en zakenreizen van de organisatie in stand”, schreef De Volkskrant. In 2014 lekte uit dat Dominicaanse Fairtrade-boeren met illegaal personeel werkten.
Sommige gebreken zijn gewoon het ge- volg van het systeem. Als een boer 200 zak- ken koffiebonen heeft en slechts 100 zakken via Fairtrade kwijt kan, dan zullen daar de zakken met bonen van lage kwaliteit naar- toe gaan, want de andere kan hij enkel kwijt aan een prijs die wel van de kwaliteit af- hangt. Boeren worden niet gestimuleerd tot kwaliteit of diversificatie.
Het kerngebrek
Fairtrade is ook een duur mechanisme:
op alle niveaus moeten er extra kosten ge- maakt worden. De staf en het personeel van de westerse Fairtrade-stichtingen moeten betaald worden. Dat is niet eens hun hoog- ste uitgavenpost: in 2018 ging bij Fairtrade Belgium meer dan een een derde van de inkomsten naar wat de stichting in steenko- lenengels “consumer campagnes” noemt (lees: reclame en propaganda). Minder dan een kwart werd afgedragen aan Fairtrade International.
Van Fairtrade International gaat het naar de coöperaties waarvan ook de lokale ba- zen en agenten moeten vergoed worden. De restjes die van de tafel vallen, die gaan naar de lokale boeren. Die verliezen nog eens een deel van hun inkomen (meer dan 1 pro- cent van de omzet, wat zeer veel is in een markt met krappe marges) aan het voldoen aan de formaliteiten opgelegd door Fairtra- de. Het meest nefaste aan Fairtrade schuilt in de kern van zijn bestaansreden: het ge- romantiseerde beeld van kleine boeren en de mythe dat die kost wat kost moeten be- schermd worden tegen de boosaardigheid van de vrije markt. In feite houdt Fairtrade mensen in een gevangenis van armoede. Als de organisatie honderd jaar geleden reeds had bestaan, zou ze u premies geven om de overgeleverde kleine rapenboerderij van uw voorouders verder uit te baten.
Nooit heeft landbouw een land uit de ar- moede gehaald. Het kan wel bijdragen aan de welvaart, maar dan alleen door een hoge productiviteit die enkel kan voortkomen uit een combinatie van mechanisering, innova- tie, grootschaligheid en scholing. Daarvoor heb je ook andere bronnen van welvaart no- dig. Fairtrade houdt ook individuele boeren in de armoede. Als de prijs van de koffie te laag is, betekent dat dat er te veel koffie op de markt is en dat je beter een ander gewas kiest. Of gewoon een ander beroep, zoals koffiebrander of handelaar in prestigebo- nen.
Verkopers van een idee
Fairtrade verkoopt enkel een idee, geen werkelijkheid, maar is daar zeer succesvol in. U koopt een kop koffie van Max Havelaar en betaalt een surplus voor een goed gevoel.
De boer heeft daar weinig aan. De geestelij- ke vader van het Max Havelaar-idee, Nico Roozen, geeft toe dat de organisatie vast- houdt aan principes die meer met ideologie dan met realiteit te maken hebben.
Maar het succes is er. Zelfs als u Fairtrade morgen links laat liggen, zal u er aan bijdra- gen. De overheid is de grootste klant van Fairtrade. Al twee derde van de gemeenten in Vlaanderen zijn Fairtrade-gemeenten, waardoor zij voor de organisatie propagan- da moeten maken en haar producten moe- ten aankopen.
Een resolutie van de Kamer van 2017 eist dat tegen volgend jaar 80 procent van alle overheidsdiensten Fairtrade-producten ge- bruiken. Ook dat is een ijzeren wet: politici zullen nooit veel vragen stellen naar nut of resultaat wanneer ze de kans krijgen om met andermans geld aan deugdvertoon te doen.
‘Fairtrade’ is dan ook een geniale naam: je kan de wereld verbeteren door een etiket te kopen dat zegt dat je dat doet.
JURGEN CEDER
Eerder dit jaar maakte Lidl bekend dat het enkel nog Fairtrade-bana- nen gaat verkopen. Als u vaste klant bij die winkelketen bent, wordt u voortaan de keuze bespaard tussen goedkopere en duurdere, ‘ethi- sche’ producten. Volgens een verantwoordelijke van het bedrijf is dat een offer, want de omzet zou er door verlagen. Allemaal om die arme Ecuadoraanse boeren een centje te gunnen? Zou het?
BRIEFJE AAN ZAKIA KHATTABI
Supermarkten voor een betere wereld
‘Eerlijke’ handel
Deel 2
maar houdt het bij ‘geen hand geven’ aan radi- caal-rechts. De Wever krijgt er nog wel een van haar omdat zijn partij in Vlaanderen nog net bij de ‘democratische partijen’ wordt gecatalo- geerd. Gij klopt haar dus met vele lengten in de discipline ‘onverdraagzaamheid’.
Gij weet, Zakia, duidelijk niet wat er in Vlaan- deren is gebeurd op 26 mei. Vlaanderen heeft rechts gekozen, waarbij de N-VA afgetekend de grootste partij bleef en het Vlaams Belang even afgetekend alle andere partijen achter zich liet. Samen vormen die twee partijen maar liefst 43 procent van de stemmen en valt het op hoeveel gelijklopende standpunten zij hebben over Vlaamse zelfstandigheid, veiligheid en mi- gratie. Het zou dan toch voor een democraat als gij duidelijk moeten zijn dat met zo’n ‘wil van de kiezer’ rekening moet gehouden worden en met de grootste Vlaamse partij minstens moet gepraat worden. Zelfs Elio Di Rupo lijkt dat on- dertussen in te zien.
Maar dat past allemaal niet in uw enge logica en vanuit uw groene ivoren Brussels-Waalse to- ren orakelt gij dat in dezelfde ruimte vertoeven met de belangrijkste Vlaamse politicus van het ogenblik niet aan uwe heiligheid besteed is. Ik vind het allemaal toch nogal bizar. Nu zeggen jullie immers niks gemeen te hebben met de N-VA, zodat er niet samen moet bestuurd wor- den en jullie mooi aan de zijlijn kunnen blijven staan. Precies met de bedoeling om de N-VA aan de kant te laten houden door de PS en dan een nieuw paarsgroen avontuur te beginnen;
exact wat de Vlaamse kiezer niét heeft gewild.
En tegelijk zetten jullie daarmee de Vlaamse groenen tijdelijk uit de wind, die even - voor 26 mei - nog gedroomd hadden van de Mechelse cumulard Calvo te kunnen voordragen als…
premier. Zij kwamen echter van een kale reis thuis en zijn nu nog aan het bekomen. Calvo’s ogen draaien nog altijd in het rond.
Hoe dan ook, ik moet erkennen dat jullie het Vlaams-nationalisme een grote dienst aan het bewijzen zijn. Door vanuit Franstalig Brussel en Wallonië blind te blijven voor wat er in Vlaan- deren leeft, zal het rap gedaan gaan zijn met het België dat jullie zo lijken lief te hebben. Beuk dus maar door met uw arrogante intolerantie.
Het zal ertoe bijdragen dat er in Vlaanderen een volgende keer misschien wel eens meer dan 50 procent ‘fout’ stemt, en dat men in La- ken willens nillens akte zal moeten nemen van het politieke faillissement van dit onzalige land.
Dank alvast voor uw steun.
Dossier 1 augustus 2019
4
“Ecolo heeft dat anders ingevuld”
Citaat van de week > Meyrem Almaci (Groen)
De unitaire fractie Groen/Ecolo rijdt duidelijk op twee sporen. En meer en meer wordt het duidelijk dat de Vlaamse Groenen ‘horigen’ zijn van hun Waalse heren en mooi aan het handje moeten lopen. Belgische eenheid op z’n best… Over het gesprek met de koninklijke informa- teurs en de traditionele partijen, plus de N-VA, zei ze: “Dit was gewoon een gesprek in het kader van de informatieopdracht. Het was geen voorbode van een volgende coalitie. Wij zijn gewoon gegaan om te luisteren. Ecolo heeft dat anders ingevuld.”
Anders ingevuld, noemt Almaci dat. Of hoe de Groenen nog maar eens rond de pot draaien, waarin ze zich al experten hebben getoond in de aanloop naar 26 mei. En nog: “Wij zijn twee verschillende partijen die heel nauw samenwerken, maar we zijn geen Siamese tweeling. Des- alniettemin is het overduidelijk dat we niet zonder elkaar in een coalitiebespreking zouden stappen.” Ondertussen heeft Ecolo al gezegd niet met N-VA te willen besturen… En iedereen weet dat paars-groen hun voorkeur heeft. Groen zal dus doen wat Ecolo doet. Keffertje Calvo volgt z’n baasje. Vive la Belgique!
Nederland en verboden, dat gaat niet sa- men. Vandaar dat diverse politici alsmede politieagenten hebben aangekondigd dat het boerkaverbod niet gehandhaafd zal wor- den, maar dat is een andere kwestie. Kijkend naar de tv, luisterend naar het stemgeluid van de interviewster en de antwoorden van de vrouw vermomd als tent, bleef er één vraag hangen: waarom nemen we die men- sen in een tent nog ernstig? Hoe kan het dat we denken dat het normaal is om je in zwarte lappen te hullen voordat je over straat gaat?
Waar zijn de psychiaters en duivelsuitdrij- vers als het gaat om vrouwen die menen dat ze niet gezien mogen worden? Sterker nog:
hoe kan het dat justitie niet optreedt tegen mannen die menen dat deze mishandeling van vrouwen vanzelfsprekend is? Want een vrouw in een boerka is precies dát: een mis- handelde vrouw.
Waarom? Waarom? Waarom?
De vrouw die geïnterviewd werd, beweer- de uiteraard dat ze uit vrije wil vermomd als tent over straat ging. Ze ging zelfs een stapje verder: omdat het boer-
kaverbod eraan zat te komen, zou ze zelfs niet meer
over straat gaan. Ze zou
haar kin- deren niet naar school b r e n g e n of ophalen.
Waar – se- rieus, waar?
– is de
hulpverlening? Hoe kan het dat we dit soort vrouwen ernstig nemen? Hoe kan het dat we die geïnterviewde vrouw niet helpen? Hoe kan het dat we in onze westerse samenleving zijn gaan geloven dat vrijheid van religie betekent dat vrouwen mentaal mishandeld mogen worden, zo zeer zelfs dat ze zijn gaan geloven minderwaardig aan mannen te zijn, niet dezelfde rechten te hebben als mannen en anders behandeld dienen te worden dan mannen? Hoe kan het dat we deze vrouwen niet inpeperen dat ze er mogen zijn, dat ze gezien mogen worden in alle betekenissen van het woord? Hoe kan het dat we hun man- nen niet inpeperen dat ze het recht niet heb- ben om hun vrouwen te mishandelen?
Sterker nog: hoe kan het dat we deze man- nen niet oppakken omdat ze hun vrouwen mishandelen en hun kinderen indoctrineren dat mishandeling van vrouwen oké is? En misschien wel het allerbelangrijkste: waar- om nemen we deze mensen ernstig? Waar- om lachen we ze niet uit? Waarom zeggen we niet: “Doe es ff heel snel normaal.”? Waarom zijn we zo bang voor ze, dat we een verbod uitvaardigen waarvan bij voorbaat al gezegd wordt dat het niet gehandhaafd zal worden?
Waarom? Serieus, waarom zien we niet in dat het dragen van een boerka, en zeker het faciliteren ervan, vrouwenmishandeling is?
Het is iets dat voorkomen, ontmoedigd en, als dat niet helpt, verboden moet worden.
Waarom zien we niet in dat de islam onze vrijheid inperkt en elke dag weer een stuk- je meer vrijheid weet in te perken? Waarom ziet niemand dat als een bedreiging? Sinds wanneer worden pratende tenten serieuzer genomen dat de rechten van vrouwen en hun gelijkwaardigheid aan mannen?
Waarom
lachen we vrouwen in boerka niet gewoon uit?
Bloedserieus was het interview met een tent dat op de Nederlandse tv werd uitgezonden. Er kwam zelfs geluid uit, het praatte terug. In de tent bevond zich een vrouw, die het noodzakelijk vond zich als tent te vermommen. Zelfs haar ogen waren niet te zien, en haar handen even- min. De journaliste ondervroeg haar in het kader van het op handen zijnde boerkaverbod. Vanaf donderdag mag de boerka niet meer in het openbaar gedragen worden.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
kaverbod eraan zat te komen, zou ze zelfs niet meer
over straat gaan. Ze zou
COLUMN
Jihad met vergif
Moslims moorden het liefst met messen en zwaarden, zoals in de tijd van Mohammed. Als toegeving aan de moderne tijd gebruiken zij ook trucks, giftgas, vuurwapens en springstoffen bij hun terreuracties.
Dat levert meer slachtoffers op en het gaat sneller.
Grootschalige aanslagen met vergif zijn alleen maar de volgende stap in die mo- dernisering van de jihad. In de Indische deelstad Maharashtra, waarvan Mumbai (Bombay) de hoofdstad is, kon de politie eind vorig jaar op het nippertje een aan- slag verijdelen van islamitische terroristen die van plan waren het voedsel te vergifti- gen dat gebruikt zou worden voor een ritu- ele maaltijd ter gelegenheid van een hin- doefeestdag. Binnenkort begint het proces tegen de daders. Als hun plan was uitge- voerd, zouden 40.000 mensen van het ver- giftigde voedsel gegeten hebben. In India zijn dat normale aantallen bij een religieus feest. De daders stonden in contact met IS.
In juli 2019 hebben moslims al geprobeerd de drinkwatervoorziening van Mumbai te vergiftigen. Daar wonen twintig miljoen mensen, waaronder vier miljoen moslims.
Maar dat kon de terroristen duidelijk geen barst schelen. De terroristen stonden in contact met de beruchte Indische tele- visiepredikant Zakir Naik, een fanatieke salafi st die zich een air van beschaving aanmeet door in het Engels te preken en altijd een westers pak, inbegrepen een das, te dragen. Soortgelijke aanslagen werden de voorbije jaren ook verijdeld in Spanje, Canada en in de VS. In de stad Boston zelfs twee keer in één jaar.
Schenk uw boeken een tweede leven in Identiteit, hét kenniscentrum van de Vlaamse beweging. Politiek, filosofie, non- fictie, geschiedenis, literatuur:
al uw boeken zijn welkom.
We halen ze graag gratis bij u op.
Bel naar 0468/13 09 08 (liefst na 18 uur).
www.identiteit.info
Schenk uw boeken een 2e leven
Een zomerplaag in Duitsland
Net als bij ons zijn zwembaden en vrijetijdsparken plaatsen waar het er – vooral in de zomer – vaak heet aan toe gaat. Na meerdere inciden- ten in Duitse zwembaden heeft de voorzitter van de Nationale Unie van Duitse Zwembaden (Bundesverband deutscher Schwimmbäder), Peter Harzheim, een harder optreden tegen overtreders geëist. “Het aantal overtreders neemt almaar toe, wat ik een onrustwekkende ontwikkeling vind. We moeten dus snoeihard optreden”, liet hij in de krant “Rheini- scher Post” optekenen.
Enkele weken geleden was het in het zwembad van Haltern am See (Westfalen) tot een gevecht gekomen. Ongeveer 20
personen sloegen met stoelen en tafels op elkaar in. Drie daders werden gekwetst.
“Een diepgaande ondervraging kon spijtig genoeg niet, bij gebrek aan vertalers”, al- dus een politiebericht in de pers. Enkel de persoonsgegevens van 12 mannen werden genoteerd…
Enkele dagen ervoor was het in een zwembad in Essen ook al tot gevechten gekomen, waarbij een badmeester zwaar aangepakt werd. Een collega wou de man ontzetten en kreeg op zijn beurt harde klappen te verduren. Pas toen een derde badmeester opdaagde, gingen de aanval- lers ervandoor. Maar niet zonder eerst nog een jongedame in het ziekenhuis te slaan.
Last van de warmte…
Waar ook geregeld gevechten uitbreken, die meestal ver van alle media-aandacht worden gehouden, zijn asielcentra. In het Duitse Ellwangen was het de afgelopen we- ken meerdere keren prijs. Vooral ’s nachts durven de verhoudingen tussen verschil- lende etnische groepen al eens uit de hand lopen.
Enkele weken geleden was het zover en moest het personeel tussenkomen. Een uit de hand gelopen discussie tussen twee 15-jarigen leidde tot een steekpartij waar- bij tientallen personen betrokken waren.
“Een groep van ongeveer 25 personen ver- klaarde zich solidair met de jongen uit Gui- nea”, aldus het politiebericht. Met massale politie-inzet kon de toestand uiteindelijk opnieuw onder controle gebracht worden.
Twee personeelsleden van het asielcen- trum en de twee tieners werden gewond tijdens het gevecht. De asielzoeker uit Gui- nea werd wegens agressief gedrag in dron- ken toestand in de gevangenis opgesloten.
Enkele uren nadien was het opnieuw prijs en moest de politie opnieuw uitruk- ken. Dit keer was een steekpartij uitgebro- ken tussen een 18-jarige man uit Guinea en een man uit Kameroen. Beide asielzoekers waren eveneens zwaar onder invloed van drank. De gekwetste man uit Kameroen werd afgevoerd naar een ziekenhuis, en weigerde na onderzocht te zijn dat zieken- huis te verlaten, waardoor opnieuw de po- litie moest worden ingeschakeld, dit keer om hem terug naar het asielcentrum te brengen.
Het asielcentrum van Ellwangen was vo- rig jaar al eens in opspraak gekomen, toen een groep van 200 Afrikanen belette dat een man uit Togo werd uitgezet.
En zo kabbelt het multiculturele beekje rustig verder door Duitsland, elke dag wat
breder… P.V.N.
Steekpartijen
Actueel
1 augustus 2019 5
Grap van de week
Er was eens een kloof…
“De definitie van een kloof is iets wat een brug van de ene naar de andere kant kan verbinden. Zeggen dat er een kloof is, betekent niet dat je die niet kunt over- bruggen.” Dat zei onderhandelaar Johan Vande Lanotte over de preformatienota die hij met Didier Reynders na veel weken uit de mouw schudde.
Waarover werd op de ‘formatierondetafel’
gesproken? Over thema’s die het politieke debat in dit klovenland beheersen: migratie, het klimaat en de financiering van de staat (begroting, arbeidsmarkt). Van het confedera- lisme is geen sprake. Wie schiet er nu niet in een lach? Ver moet je niet zoeken naar com- munautaire elementen in al die dossiers. Zijn er overigens andere?
Dat het onder meer ging over de budget- taire situatie van het land, was zowat het enige wat de informateurs loslieten. Ze hadden het overigens ook over “nieuwe gesprekken” met het Planbureau.
Het zou vorige zondag ook gaan over mi- gratie, lazen we. Geen wonder dat Francken aanwezig wou zijn. Via de voordeur dan nog (al hadden de informateurs Didier Reynders en Johan Vande Lanotte het graag discreter gezien), om eens duidelijk te maken dat de N-VA nog altijd zelf beslist wie de partij in de onderhandelingen vertegenwoordigt.
En over economie en financiering zullen we maar zwijgen, zeker? De bodem van de kloof tussen noord en zuid in dit land is zelfs niet in zicht. Elke statistische informatie hierover is een lelijke spiegel voor de Franstaligen.
Politiek
De politieke kloof (de bovenbouw, zou Marx zoiets hebben genoemd) is nog imposanter en vooral minder abstract. Wallonië wil naar links, en slaat wild om zich heen.
Ecolo-voorzitter Jean-Marc Nollet (Ecolo) liet er geen twijfel over bestaan: “In alles zijn wij de tegenpool van N-VA. Met hen onder- handelen heeft geen enkele zin.” De Brusselse Zakia Khattabi, co-voorzitster van Ecolo, acht zich “mentaal niet in staat om één fysieke ruimte te delen met N-VA’ers”.
Groen, door de N-VA gedefinieerd als het “tuinhuisje van Ecolo”, ging zondag wel eventjes praten, maar dat bevestigde vooral dat zelfs het ecologisch unitarisme zo lek is als een zeef. Almaci was er even de door de Vlaamse kiezer ontpluimde luistervink, die voordien en nadien steen en been klaagt over een “gebrek aan samenwerking”… Men kijke in ’t eigen herte.
Van BHV tot koffieklets
Het VRT-programma Terzake somde recent nog de verschillen tussen de groenen op. Dat waren er nogal wat (brugpensioen, pensioen- leeftijd, flexi-jobs, de vierdaagse werkweek, drugsbeleid, onderwijs). Telkens buigen de Vlaamse takken voor de wind uit het zui- den. We herinneren ons nog hoe zelfs in het BHV-dossier Groen zich distantieerde van alle Vlaamse partijen om Ecolo ter wille te zijn.
Ecolo speelt het zo hard dat Almaci niet kan volgen. Ze vormen één fractie in de Kamer, maar het was al duidelijk op de verkiezings- avond: Almaci staat erbij voor spek en bonen.
Samenwerken met een partij die Francken af- beeldde als een nazi? Bonne chance! Groen
‘Baanbrekers’ Vl@s zoekt:
www.vlaamseactievesenioren.be Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent mag het dan al minimaliseren, er zit een com-
munautaire kras op de groene liefde.
PS
Maar er is meer dan Ecolo in de linkse Waal- se vijver. Vande Lanotte en Reynders hadden maandag pas gezegd dat ze “licht” aan het einde van hun tunnel zagen of Paul Magnette (PS) doofde het met zwier. Zijn partij zal niet regeren met de N-VA. “Een streep door de prille detente”, schreef De Morgen. Prima, moet De Wever hebben gedacht, wetende dat ook de opzij geparkeerde communisten van de PTB de socialisten danig opjagen. Tel op:
PS +Ecolo + PTB, dat is Wallonië.
Hiermee brengt rood(-groen) Francofo- nië niet De Wever, maar de andere Vlaamse partijen in ademnood. Het wordt boeiend om zien hoe fel die onder de druk van Wallonië en links Vlaanderen zullen kronkelen om de N-VA te laten vallen en te gaan voor een zo- veelste Belgisch compromis.
En nu?
Met de allure van een kleutergrap liet Ecolo de koninklijke informateurs weten dat ze “be- schikbaar” blijft. Sommige commentatoren zien in al dat geneuzel de afgang van Groen en zelfs Ecolo richting oppositie. Vergeet het:
paars haalt in de Kamer maar 55 zetels op 150.
Andere commentatoren wekken de sug- gestie dat een “gematigder” Di Rupo de link- sere Magnette nog op zijn plaats gaat zetten.
Zou hij? Beide PS’ers kunnen – met de PTB- stok achter de deur – hooguit hopen op een paars-groene formatie. Die landt op 76 zitjes.
Dat is er ééntje op overschot. Dat lukt maar net, tot één paars-groene verkozene een po- litieke verkoudheid krijgt. Zonder zelfmoord van de CD&V is ook dat scenario een franco- fone droom. En het einde van Open Vld.
Vlaams
Bart De Wever heeft vermoedelijk net iets meer strategisch inzicht. Het opbod aan Frans- talige kant doet precies wat hij had verwacht:
het radicaliseert de francofone linkse partijen, die voor mekaar niet willen onderdoen in het dicteren van ’s lands wetten.
Hij heeft de Vlaamse onderhandelingen stil- gelegd om de traditionele Vlaamse partijen (CD&V, Open Vld en sp.a) bij de les te houden.
Wie zijn partij federaal buitenspel zou zetten, loopt het risico de Vlaamse regeringsvorming te versnellen, om er voor de komende vijf jaar plaats te nemen op de oppositiebanken.
De Wever zou de Vlaamse onderhandelin- gen weer op gang trekken. Weet hij na zondag genoeg? Volgens De Standaard vroeg hij al aan minstens één onderhandelende partij om zich deze week beschikbaar te houden voor gesprekken.
Hoe groot is de kans dat Vlaamse partijen zich mee laten sleuren door francofoon links?
Commandant De Gucht
Het Vlaams Belang is een “extreem rechtse, naar fascisme neigende partij. […]
In de jaren 30 had men in Duitsland ook de redenering van zeer nationalistisch en socialistisch te zijn, dat is de formule van het nationaalsocialisme.” Met die uitspraken bewees De Gucht dat hij geen inhoudelijke argumenten meer had en dus uit intellectuele armoede alweer het dubbele spook van fascisme en na- tionaalsocialisme bovenhaalde.
Zou hij het verschil niet kennen? Ach, we herinneren ons nog heel goed hoe De Gucht als minister van Buitenlandse Zaken de lof zong van de Rwandese Tut- si-president Kagame, die een Afrikaanse variant van de nationaalsocialistische rassentheorieën toepast: de Tutsi’s zijn de Übermenschen en de Hutu’s zijn een minderwaardig ras. Zij zijn alleen ge- schikt om als lijfeigenen voor de Tut- si’s te werken. Helemaal zoals de nazi’s dachten… Nee, niet over de Joden, maar zeker wel over de Slavische volkeren, zoals de Polen en de Russen. Inderdaad, tijdens de Rwandese genocide waren de Hutu’s de moordenaars en de Tutsi’s de slachtoffers, maar toen Kagame het land heroverd had, organiseerde hij een reeks strafexpedities tegen Hutu’s die naar Congo gevlucht waren. Honderd-
duizenden Hutu’s kwamen daarbij om, en dat waren echt niet allemaal moor- denaars. Bovendien ontketende Kaga- me een burgeroorlog in Congo, waarbij verschillende andere Afrikaanse naties betrokken raakten en die aan miljoenen mensen het leven kostte.
De Gucht vond dat echter allemaal geen probleem. Hij prees Kagame als een sterke leider die zijn land veel be- ter georganiseerd had dan de Congole- se politici. Is dat fascistoïde of neigt het naar nazisme? Maar humanitair of demo- cratisch of zelf maar gewoon menselijk is zo’n redenering zeker niet. Met een massamoordenaar als Kagame wilde De Gucht wél praten. Met het Vlaams Be- lang niet. We geloven niet zo erg in het begrip ‘fascistoïde lichaamstaal’. Er wa- ren seriemoordenaars die je inderdaad
op zicht kon herkennen als monsters, maar er waren er ook die er sympathiek en zelfs knap uitzagen. Kijk maar naar foto’s van Ted Bundy. Maar vermits een liberaal kopstuk als Patrick Dewael het begrip ‘fascistoïde lichaamstaal’ heeft ingevoerd, gaan wij het ook gebruiken.
Als er iemand de uitstraling heeft van een brute en gewetenloze autoritaire lei- der, is het wel Karel De Gucht. Als hij zijn partij helemaal in de vernieling heeft gewerkt, als zijn lieftallige vrouwtje er ooit vandoor gaat met het geld dat ze verdiend heeft met verkoop van aande- len met voorkennis en met hun gezamen- lijke constructies om de belastingen te ontduiken - allemaal volkomen wettelijk natuurlijk, zo sluw zijn ze wel! - dan kan hij zonder problemen een nieuwe carri- ère beginnen als acteur in oorlogsfilms.
Trek dat mannetje het juiste uniform aan, zet hem een bijpassende kepie op en hij zal schitteren in een rol van dictator of kampcommandant. In een nazikamp in bezet Polen, of in de Goelagarchipel. Dat is slechts een kwestie van met het juiste accent te leren spreken.
“Freedom of Speech!”
Nadat het Vlaams Belang klacht had ingediend tegen De Gucht omwille van zijn nazi-vergelijking, vond Vincent van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk, het nodig hem ter hulp te snel- len.
“Of Karel De Gucht nu gelijk heeft of niet. Dat doet er niet toe. Freedom of Speech. Altijd en overal” twitterde Van Quickenborne onvervaard. Een mooi principe. Alleen wordt het nooit meer toegepast, ook niet door Open Vld.
De vrijheid van meningsuiting geldt in principe nog altijd, behalve als het over moslims, negers, vrouwen, holebi’s, transgenders, travestieten, zigeuners en feministen gaat.
Op die groepen mag geen kritiek ge- leverd worden. Je mag zelfs geen grap- pen over hen maken, of je krijgt Unia, het Minderhedenforum, de Belgische justi- tie en de inquisiteurs van Google op je dak. En als je helemaal pech hebt, word je ook nog door typen als De Gucht van nazisme beschuldigd.
P.B.
Met een lichtelijke overdrijving en in schoon Vlaams gezegd: “Ze hebben het zeel aan”…
In die omstandigheden is de relatie met de N-VA (voorlopig) binnenskamers één van de discussiepunten.
Het is vooral de seniorenafdeling van de traditionele partijen (Eyskens, De Gucht, Tob- back et fils) die zich de komende weken zal onderscheiden in het kakken op de N-VA en – bij uitbreiding – op de domme Vlaamse kie- zers die hun partij verlieten (met onze veront- schuldigingen voor het woordgebruik, maar we vonden geen passend alternatief)
De communautaire kloof zal hoe dan ook dit land verder uiteendrijven. De francofonen en de groen-linkse Vlamingen zullen hun joker inzetten op paars-groen, maar Vlaanderen wil een andere kleur. Ze zullen gesteund door de laatste patriotten en donkerblauw bloed ook huilen over de economische noodzaak om dit land nog maar eens te redden.
Ongetwijfeld blijven de echte oorzaken van het gapende gat in de schatkist (onbeheers- bare instroom van nieuwkomers, het econo- misch achteroplopen van Wallonië) zedig toegedekt. Het is niet voor niets dat – zoals De Telegraaf schrijft - bij de noorderburen de miljarden tegen de plinten klotsen. Een kwes- tie van politieke keuzes.
In de tekst van Vande Lanotte en Reynders wordt het communautaire “amper aange- raakt”. U mag dat geloven als u wilt. Het zit in alle hoeken en spleten van de Belgische de- mocratie. En om de Oostendenaar nog even te parafraseren: “Een democratie waar men geen verschillen toelaat, is een democratie die afsterft.” Dit gebeuren moet alleen nog of- ficieel worden meegedeeld. Er komen er dan wel andere in de plaats.
ANJA PIETERS
Componist en organist Jos Mertens overleden
De artiestenmissen in Groot-Bijgaarden verliepen dit jaar enigszins in mineur. Voor de mis van de derde week moest initiatiefnemer Jos Mer- tens forfait geven wegens ziekte. De vierde mis maakte hij helemaal niet meer mee. Op donderdag 25 juli overleed de organist-componist in familiekring, na een lang en rijkgevuld leven.
Tijdens het jongste Vlaams Nationaal Zangfeest werd hij, de getrouwe, uitge- breid gehuldigd voor zijn nakende 95ste verjaardag. Jos Mertens zag immers op 17 oktober 1924 het levenslicht in Ternat. Zijn vader was onderwijzer, speelde piano en orgel en zong mee in operettes. De mu- ziekmicrobe zat er meteen in.
Een uitgestelde droom
Na de klassieke humaniora zou Jos naar het Lemmensinstituut trekken en profes- sioneel musicus worden, maar de oorlog stak daar een stokje voor. Hij werd be-
diende en bankdirecteur. Zijn stiptheid en nauwgezetheid waren spreekwoordelijk.
Toch liet de muziek hem niet los. Als autodidact legde hij zich toe op de mu- ziektheorie, notenleer, harmonie, compo- sitie en het orgelspel. Hij legde succesvol examens af voor de jury van het Belgisch Muziekcollege, waarin onder anderen Lo- dewijk Mortelmans, Emiel Bosquet en Lo- dewijk De Vocht zetelden. Fier vertelde Jos dat de grote Mortelmans zijn spelen posi- tief “en met veel gevoel” vond. Daarna stu- deerde hij piano aan de muziekacademie van Asse, harmonie in Aalst en als leerling van Leopold Sluys in Halle behaalde hij de regeringsmedaille voor orgel.
Uitvoerend en scheppend kunstenaar
Ontelbare keren begeleidde hij koren en solisten, of speelde hij als solist orgel of piano. Denk maar aan het Vlaams Nati- onaal Zangfeest, de Dag van het Vlaamse Lied en de Europeade van de Vlaamse Volkskunstbeweging, schoolzangfeesten en religieuze vieringen.
Tot in Zuid-Afrika reisde hij voor de Vlaamse muziek. In 2017 kwam een cd van De Zilvermeeuwtjes (een naoorlogse Brusselse jeugdbeweging waar Jos in zijn jonge jaren zangleraar was) uit. Hij stond in voor de begeleiding. Als dirigent mocht ik hier ondervinden hoe vlot Jos de diri- gent en de zangers aanvoelde en hoe hij naar de perfectie streefde.
In de traditie van Emiel Hullebroeck, Jef Van Hoof, Jef Tinel, Lodewijk De Vocht, Renaat Veremans, Armand Preud’homme en Gaston Feremans componeerde hij volksliederen: “Schachtenliefde”, “Ik ken
een blond Marleentje”, “Kerstwiegelied- je”, “Onthout”, “Boer Vermandel” en het zeer populaire “Avondliedje”. Dat laatste wordt in minstens twaalf talen gezongen.
Trots vertelde Jos dat Renaat Veremans dit liedje “harmonisch perfect” vond. Geen klein compliment. Na het heengaan van Lode Dieltiens vijf jaar geleden, bleef Jos alleen over als volksliedcomponist uit de beweging van Willem Demeyer.
Meer dan een volksliedtoondichter
Voor koor schreef hij veel bewerkingen en originele stukken: “Boerencharleston”,
“Jubilate Deo”, meerstemmige missen en
“O Jesu Christe” voor gemengd koor en sopraansolo, waarin het verdriet voor zijn overleden echtgenote doorklinkt. “Als er één werk van mij moet bewaard blijven, is het dit”, vertrouwde Mertens me nog niet zo lang geleden toe. Zijn cantate “Krin- gen van tijd” voor koor, soli, recitant en orkest op tekst van Julien Librecht kende verschillende succesvolle uitvoeringen.
“Hierin heb ik alles van mezelf samenge- bracht”, zei hij achteraf.
Daarnaast componeerde Jos Mertens negen operettes, werken voor piano, orgel, strijkersensemble, houtblazers en andere bezettingen. We vermelden o.a. zijn me- lancholische “Song of memory” voor strij- kers en zijn “Aria di Chiesa” voor orgel en viool. Hoe levendig en flamboyant Jos was als verteller, zo verstild en weemoedig ervaar ik zijn muziek. Ze getuigt van een zeer gedegen harmoniekennis, een klas- sieke toonspraak, een grote volksverbon- denheid en een rijke melodie.
Marnixring en Dilbeek
Naast zijn grote betekenis voor het Vlaamse lied was Jos Mertens stichtend lid van de Marnixring. Meermaals liet hij zijn lidkaart met zeer laag lidmaatschaps- nummer zien. Hierover vertelde hij: “Ik vond dat de hoofdbekommernis van de
Actueel 1 augustus 2019
6
Marnixring moest zijn: de getroffenen van de repressie en hun kinderen, die geen studies konden doen, helpen.
Ik heb mijn gedroomde carrière als mu- sicus, ondanks mijn onmiskenbaar talent, nooit kunnen realiseren omdat mijn vader in de gevangenis had gezeten. De Mar- nixring bekommert zich om alle vormen van cultuur. Laat de Marnixring nu maar eens de term ‘Lagelanders’ lanceren. Ik ben een Lagelander, en dat mag gerust op mijn grafsteen staan.”
Ter gelegenheid van het jubelconcert 50 jaar Marnixring (2018) in Ninove com- poneerde hij een “Vredeslied” voor koor.
Wegens zijn verdiensten als musicus en cultuurambassadeur werd hij in 2009 uit- geroepen tot ereburger van Dilbeek. Hij schreef meteen een Dilbeeks volkslied,
“Hier voel ik mij thuis”, de slogan “Waar Vlamingen thuis zijn” indachtig. Eerder had hij al de Westrandmars voor fanfa- re gecomponeerd. Nog in 2009 kreeg de toen 85-jarige musicus de Gulden Spoor.
Musicus én levensgenieter
Naast muziek stonden reizen, fietsen en zorg voor de tuin hoog in zijn agenda, zonder een gezellige babbel met vrien- den bij een heerlijk glas wijn te vergeten.
Tijdens een muzikaal en poëtisch optre- den samen met actrice Alice Toen (2017) bekende hij: “Ik ben een gelukkig man, dankzij de muziek.”
Op YouTube staan beelden van de pia- no spelende Jos Mertens in zijn huiskamer enkele dagen voor zijn overlijden. Zoals men van Cicero beweert dat hij al schrij- vend gestorven is, zo mag men met recht en reden zeggen dat Jos Mertens al musi- cerend heengegaan is.
PETER LEYS
IN MEMORIAM
Saboteur van Doel 4
loopt nog steeds vrij rond
Al snel blijkt dat een sabotagedaad werd gepleegd. Het laten wegstromen van de smeerolie is opzettelijk door iemand in gang gezet. Verschillende instanties begin- nen een onderzoek: Engie (de uitbater van de centrale), het federaal parket, de staats- veiligheid, en het FANC. Het resultaat na vijf jaar onderzoek? Nihil, nul, zero!
Volgende week maandag 5 augustus
‘vieren’ we dus een belangrijke verjaardag:
de onopgeloste sabotagedaad van Doel 4.
Kerncentrales behoren tot de strengst be- waakte gebouwen. Het hangt er vol met camera’s. Je geraakt er niet binnen zonder
een uitgebreid onderzoek en identificatie- controle. En toch loopt de dader nog steeds op vrije voeten.
De bomaanslagen in Zaventem en Brus- sel waren terreurdaden met doden. Maar een zelfmoordbom laten ontploffen op een openbare plaats is echt niet zo moeilijk. Bij de sabotagedaad in Doel 4 vielen geen do- den, maar in feite was het een veel moei- lijkere en gevaarlijkere terreurdaad. De ge- volgen hadden veel erger kunnen zijn dan men laat uitschijnen.
En de minister van Justitie? Die haalt al vijf jaar zijn schouders op.
Op dinsdag 5 augustus 2014 omstreeks 11.06 uur gaan in de contro- lekamer van de kerncentrale van Doel 4 alarmlichtjes branden. Het alarm geeft aan dat er een verlies is van smeerolie in de turbine. Met de turbine wordt de stoom, die geproduceerd wordt in het reactorge- bouw, omgezet in elektriciteit.
Migratiebeleid Denemarken
Nieuwe ijkpunten
Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw was Denemarken – net als vele Europese landen – goed op weg om een migratieland te worden. Tot de jaren zeventig was er een beperkte migratie, vooral uit Centraal- en Noord-Europa. Ook Turkse en Pakistaanse gastarbeiders vonden de weg naar het Scandinavische land. Gaandeweg vonden steeds meer migran- ten uit Afrika en het Midden-Oosten onderdak in Denemarken.
Voor een echte omslag zorgde de zomer van 2015, met de boodschap van de Duitse Mutti Merkel. Ook Zweden stak toen de uitnodigen- de hand uit naar migranten, en veel buitenlan- ders bleven onderweg hangen in Denemarken.
Gevolg: het aantal asielzoekers in Denemar- ken verdriedubbelde tussen 2013 en 2015, van 7.557 naar 21.225. De familiehereniging zorgde voor een verdubbeling van andere nieuwko- mers: van 7.215 in 2013 naar 15.986 in 2015. Het aantal niet-begeleide minderjarige vreemde- lingen steeg in dezelfde periode van 354 naar 2.068. Het aantal inwoners van Denemarken dat in het buitenland werd geboren, kende een con- stante groei: van 93.000 in 1960 naar 612.904 in 2019. Daarvan zijn er 353.152 van niet-Europe- se afkomst. Het befaamde Pew Research Center raamt de islamitische bevolking in Denemarken op 5,4 procent van de bevolking.
Moeilijke tot onmogelijke integratie
Oorspronkelijk probeerde de Deense over- heid de migratie vooral samen te brengen in een 25-tal getto’s. Die plaatsen werden door be- paalde feiten gekenmerkt: minstens 50 procent van de bevolking was niet-Europees, 50 procent van de bevolking was werkloos en minstens 2,7 procent maakte het voorwerp uit van een ver- oordeling. Nu probeert de Deense regering net om die concentraties zoveel mogelijk tegen te gaan. In een recent verschenen boek begroot- ten twee radicaal-linkse journalisten, Mikkel Andersson en Niels Jespersens, de jaarlijkse kosten van migranten op ongeveer 4 miljard euro. Verder werd in het werk de criminaliteit toegelicht, met de sterke buitenlandse verte- genwoordiging in bendenoorlogen, groeps- verkrachtingen, enz. Die gegevens hebben een deel van de Deense bevolking sterk geschokt.
Maatregelen
Na september 2015 (de migratietsunami) besloot de Deense regering maatregelen te nemen om de instroom in te perken. Minder financiële steun aan migranten, bijvoorbeeld, en het makkelijker maken om afgewezen asiel- zoekers terug naar huis te sturen. Een strengere grenscontrole ook. In januari 2016 kwam daar een pak maatregelen bovenop: de mogelijk- heid om goederen van asielzoekers aan te slaan om administratieve kosten te helpen betalen, verbod op familiehereniging in de eerste drie jaar van verblijf in Denemarken, het drastisch inkorten van de duur van verblijfsvergunnin- gen. Het aantal asielzoekers daalde. In 2018 gaven parlement en regering hun akkoord aan een project om veroordeelde vreemdelin- gen met het zicht op daadwerkelijke uitzetting, bijeen te brengen op een eiland buiten Dene- marken. Denemarken zet sinds enkele jaren in op de versterking van een bepaalde culturele homogeniteit, op het voorbehouden van het so- ciale model aan Denen, en op de integratie van de migranten in Denemarken. Het is duidelijk dat bijvoorbeeld de forse, fundamentele bocht van de Deense sociaaldemocraten er alleen is gekomen nadat de rechtse, migratiekritische Deense Volkspartij jarenlang het beleid in Denemarken heeft helpen vormgeven – in de regering of met gedoogsteun vanuit de oppo- sitie. De Deense sociaaldemocraten werden stilaan irrelevant in Denemarken, totdat ze hun pro-migratiebeleid recent drastisch wijzigden.
In Denemarken kent het migratiebeleid nieuwe ijkpunten, zoveel is duidelijk.
PIET VAN NIEUWVLIET K.V.C
De uitvaartdienst vindt plaats op zaterdag 3 augustus 2019 om 10 uur in de Sint-Egidius- kerk te Groot-Bijgaarden (Gemeenteplein), gevolgd door de teraardebestelling op de begraafplaats te Groot-Bijgaarden.
