N-VA trekt zich terug boven de taalgrens

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 03 • donderdag 17 januari 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het was symbolisch. Tijdens de persconferentie waarop de belang- rijkste N-VA-lijsttrekkers werden voorgesteld, had Jan Jambon wat steun nodig van Bart de Wever. Jam- bon, federaal lijsttrekker in Antwer- pen, was bijna vergeten te zeggen dat hij kandidaat-premier was. Het lijsttrekkerschap van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken is een belangrijk signaal richting Wal- lonië, waar Jambon een zekere po- pulariteit geniet. Het moet aantonen dat de N-VA nog altijd rekent op een federale regeringsdeelname na 26 mei. Maar aan de lichaamstaal van Jambon te zien, leek hij daar zelf niet van overtuigd. En wellicht heeft hij gelijk. Een N-VA’er als premier is voor Franstalige partijen nog altijd onaanvaardbaar. En het is een publiek geheim dat men er alles aan zal doen om de N-VA de komende maanden uit de federale ploeg te houden.

Meer politiek confederalisme

De Wever weet dat zeer goed.

Daarom gaat de N-VA volle kracht voor het Vlaamse niveau. De kans is reëel dat daar vóór 11 juli een nieuwe regering wordt gevormd.

Wie zijn oor te luisteren legt bij de politieke partijen, verneemt dat een Vlaamse regering zonder N-VA zo goed als ondenkbaar is. Het Vlaams Belang is op weg naar een verkie- zingsoverwinning en wellicht halen de neocommunisten van de PVDA in Antwerpen de kiesdrempel. In dat geval neemt het politiek ‘dood ge- wicht’ aan zetels voor een meerderheid toe. Een anti-N-VA-regering zou uit alle traditionele partijen en Groen moeten bestaan. De blauw- groen-oranje coalitie, de droom van zowat de volledige Vlaamse

media, zou zelfs bij een desastreus N-VA-resultaat (onder de 25 procent) geen meerderheid halen.

Neen, het ziet ernaar uit dat de volgende Vlaamse regering een doorslag wordt van de Antwerp- se Bourgondische coalitie. Met de CD&V hebben de Vlaams-natio- nalisten het ondertussen immers gehad. Nu is het vormen van een Vlaamse regering één zaak, de om- slag naar een confederaal België is een andere.

Het zou natuurlijk een belangrijk signaal zijn dat er snel een Vlaam- se regering wordt gevormd, terwijl men op federaal niveau weken of maanden blijft aanmodderen. Nie- mand gelooft dat tegen september 2019 een nieuwe federale ploeg in het paleis van Brussel de eed zal afleggen.

De facto zou men dan kunnen stellen dat België extra confede- rale trekken heeft gekregen, want na verloop van tijd zullen meer en meer stemmen pleiten voor een federale regering waarbij de partijen van de deelstaatregeringen sa- menkomen om een meerderheid te vormen. Dat zou inderdaad een stap richting politiek confederalisme zijn. Wat al voor een deel het geval is, aangezien België al veertig tot vijftig jaar geen of amper nationale partijen kent. De pariteit in de federale ministerraad is confederaal. De vorming van de Brusselse regering - Franstaligen en Vlamingen apart - is dat ook.

Maar geen dalende transfers

Meer politiek confederalisme is een interessante denkoefening voor politicologen en specialisten in staatsrecht, maar in België gaat het om centen. En een economisch

Dat N-VA-voorzitter De Wever zelf een gooi doet naar het Vlaams minister-presidentschap is een belangrijk signaal. Het Vlaams niveau wordt de politieke uitvalsbasis van de partij. Maar van daaruit een confederaal België doordrukken, lijkt een illusie. Laat staan dat men de komende vijf jaar vanop het Martelarenplein de Vlaams-Waalse transfers kan doen dalen.

confederalisme is nog veraf. Ak- koord, de fiscale autonomie van de deelstaten is de voorbije jaren toegenomen, maar bedraagt nog altijd maar 30 procent, een stuk minder dan de 50 procent eigen be- lastingbevoegdheid van steden en gemeenten. En vooral: de transfers naar Wallonië en Brussel blijven maar doorlopen.

PS-voorzitter Elio Di Rupo getuig- de maandagochtend van een ontwa- penende eerlijkheid op de RTBF-ra- dio toen hij verklaarde tegen het confederalisme te zijn “omwille van een gevoel voor België” en vooral

“omwille van de 5 miljard euro so- cialezekerheidstransfers naar Wal- lonië”. De boodschap is duidelijk.

De PS zet de hakken in het zand en zal elke hervorming tegenhouden die de transfers verder doet dalen.

Ook al omdat de bestaande solida- riteitsmechanismen in de financie- ringswet de komende jaren in het nadeel van de Walen zullen spelen.

Wat kan een Vlaams minister-president vanop het Martelarenplein daar tegenover stellen? De N-VA trekt zich terug boven de taalgrens en lijkt zich te verschansen achter Leie, Schelde, Dijle, Demer en Maas.

Vanuit die houding zullen de transfers niet snel dalen. Tenzij Bart de Wever een andere piste wil bewan- delen. Hij kan kiezen voor een ro- yaal gebruik van belangenconflic- ten. Of hij kan de andere regeringen op het overlegcomité wegpesten met veto’s. Al kan de N-VA dat niet alleen en zal het zijn Vlaamse coalitiepartners moeten meekrijgen. Bo- vendien heeft de recente geschie- denis bewezen dat de PS zich niet snel van de wijs laat brengen door Vlaamse intimidatie of communau- taire eisen.

De aanleiding tot de demarche van de Oostenrijkse staatsman is een bericht in de Duitse krant dat vluchtelingen via Facebook reis- documenten met verblijfsvergun- ningen in Europa kunnen kopen. In gesloten Facebookgroepen worden asielzoekers allerlei reis- en verblijfsdocumenten aangeboden.

Volgens Kurz heeft dat bedrijf de plicht om stappen te ondernemen tegen dat fenomeen. Facebook deelde mee dat gebruikers van de sociale media haar kunnen meedelen dat ze bepaalde berichten

‘aanstootgevend’ vinden, en dan zal Facebook de gepaste maatregelen nemen - de klassieke reactie.

Maar de Oostenrijkse kanselier

liet het daar niet bij. Hij reageer- de dat het beter zou zijn dat jonge Afrikanen in hun thuislanden blijven en niet de reis naar Euro- pa aanvatten. Tijdens zijn bezoek aan het zwarte continent hebben meerdere Afrikaanse staatschefs hem gevraagd om de politiek van open grenzen in Europa te beëin- digen. Alleen zo zou de Afrikaanse jeugd kunnen aangezet worden om niet te migreren.

Kurz blijft als staatsman in West-Europa de meest uitgespro- ken tegenstander van het asiel- beleid à la Merkel. Hij laat niet af en hij wordt daarin gesteund door zijn rechtse coalitiepartner in de Oostenrijkse regering, de FPÖ, en door véél Oostenrijkers.

Strijd tegen mensensmokkel

N-VA trekt zich terug boven de taalgrens

De Oostenrijkse Bondskanselier, de christendemocraat Sebasti- an Kurz, heeft Facebook opgeroepen om voortaan werk te maken van een beleid tegen mensensmokkelaars en handel in officiële do- cumenten via de sociale media. “Het moet onze doelstelling zijn, mensensmokkelaars net in de sociale media te bestrijden en hun maatschappijmodel onderuit te halen”, liet hij een journalist van het Duitse Bild-Zeitung noteren.

Lees ’t Pallieterke voor niet politiek correct nieuws, opinie en analyse

Een andere kijk op het

verkiezingsnieuws

(2)

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Actueel 17 januari 2019

2

De moskee Tevhid Camii in de Ferrerlaan valt onder Milli Görüs en maakt daar geen geheim van.

Op de Facebookpagina van de moskee kan je de pagina van Milli Görüs leuk vinden (liken). Een van de voorwaarden om de provinciale subsidie te bekomen, is de vertaling van de vrijdagpreken van het Turks naar het Nederlands. Die vertalin- gen worden vervolgens op Face- book gezet. Het voordeel is dat we nu te weten komen wat op vrijdag in de moskee verteld wordt.

Nutteloze kennis

Tijdens een vrijdaggebed met als onderwerp ‘Het huwelijk aanmoedi- gen’ roept de imam van de moskee

De Tevhid Camii-moskee in Gent krijgt elk jaar van de provin- cie Oost-Vlaanderen een mooie subsidie. De provinciale exploi- tatietoelage zal dit jaar 12.250 euro bedragen. Uit het laatste ver- slag van de moskee blijkt dat deze Turkse moslimgemeenschap gemiddeld zo’n 700 gelovigen bereikt, gaande van zo’n 80 gelo- vigen bij de dagelijkse gebeden tot zo’n 1.500 gelovigen bij de feestgebeden. Abdil Devre is de voorzitter en Abdulaziz Inam is de imam.

in Gent jonge moslims en moslima’s op om vooral snel te trouwen. “Op de dag van vandaag verlangt men om een carrière te maken en nutteloze kennis op te doen.” Hierdoor wordt het huwelijk uitgesteld en dat is niet goed. Kortom, de imam spoort jongeren aan om “een baan, carrière of status” te vergeten,

“want dat zijn wereldse kenmerken”.

Beste moslims!

Op de dag van vandaag verlangt men om een carrière te maken en nutteloze kennis op te doen. Daar- naast zijn de uitgaves van de brui- loft torenhoog. Als gelovigen met taqwa moeten wij deze procedure vergemakkelijken en de jonge-

ren steunen die willen huwen. De bron van geluk is niet schoonheid, knapheid, rijkdom, het hebben van een baan, carrière of status want dat zijn wereldse kenmerken. Ge- luk blijft eeuwig door je gelovig en verantwoordelijk te gedragen met een goede achlaaq. Het is onze taak om voor deze jongeren het werk te vergemakkelijken. Het vers wat aan het begin werd voor- gelezen gaat hierover. ‘En huwt uw weduwen en de deugdzamen on- der uw mannelijke of vrouwelijke slaven. Indien zij arm zijn, zal Allah hen uit Zijn overvloed verrijken, want Allah is milddadig, Alwetend.’

Bron: Facebook

Overwinnaars

Volgens dezelfde imam is de islam het recept “om tot de overwinnaars te behoren in het wereldse leven”. Uit die stelling komt de su- perioriteit van de islam ten opzichte van andere godsdiensten naar voor.

De imam verkondigde dit in de moskee op 28 september 2018. Het is maar dat u het weet. Het geld van de christenen, dat is dan weer wel goed genoeg.

Gelovig zijn in de moderne wereld Beste moslims!

Het geloof, ofwel de Islam is niet alleen het recept om tot de overwinnaars te behoren in het wereldse leven en in het hierna- maals, maar het is ook de weg om werkelijke geluk te realiseren. We geloven hierin en verrichten onze daden om dit te realiseren. Indien men dit praktiseert, dan wordt dit

‘gelovig’ of ‘taqwa’ genoemd.

Bron: Facebook THIERRY DEBELS

Subsidies voor Gentse moskee van Milli Görüs

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Laat Proximus met rust

De voorbije dagen waren leden van het minderheidskabinet-Michel II verontwaardigd over de geplande herstructurering van telecombedrijf Proximus. CEO Dominique Leroy werd bij premier Michel op het matje geroepen. Terwijl de regering zich niet te moeien heeft met het dagelijks be- leid van dat bedrijf. Er zijn twee mogelijkheden: ofwel laat de regering Proximus met rust, ofwel wordt dat bedrijf opnieuw volledig genationaliseerd en keren we terug naar de oude RTT.

In de Wetstraat speelde zich vorige week een hallucinant spektakel af. De topmanager van een beurs- genoteerd bedrijf werd op het ap- pel geroepen bij de eerste minister.

Meer bepaald Dominique Leroy, de CEO van het telecombedrijf Proxi- mus, moest bij premier Charles Mi- chel (MR) gaan uitleggen waarom dat bedrijf een herstructurering plant waarbij 1.900 banen verloren zouden gaan, maar waarbij tegelijk meer dan 1.200 nieuwe werkne- mers zouden worden aangeworven.

Raad van bestuur en aandeelhouders

Het is niet abnormaal dat de top van een groot bedrijf dat een herstructurering plant door de regering wordt uitgenodigd. Dat was het geval toen de autofabrieken Opel Antwerpen en Ford Genk de poor- ten sloten. En dat was vorig jaar zo bij de geplande herstructurering van warenhuisketen Carrefour. Bo- vendien is Proximus voor 53 procent een staatsbedrijf en dan lijkt het normaal dat de politiek zich ermee moeit.

Maar de vennootschapsrechtelij- ke realiteit is anno 2019 enigszins verschillend van pakweg tien jaar geleden. Als minister van Over- heidsbedrijven in de regering-Mi- chel I heeft Alexander de Croo (Open Vld) in 2015 aan de beurs- genoteerde staatsbedrijven bpost en Proximus uitgebreide autonomie gegeven. Dat betekent dat er een einde kwam aan de rechtstreekse band met de politiek. Het topma-

nagement moet aan de raad van bestuur en de aandeelhouders verantwoording afleggen, zoals in elk normaal bedrijf. De politiek heeft er zich niet mee te moeien, ook al tel- len de partijen vertegenwoordigers in de raad van bestuur, zoals voorzitter Stefaan de Clerck (CD&V) en bestuurder Karel de Gucht (Open Vld).

Het ter verantwoording roepen van mevrouw Leroy door Charles Michel doet vragen rijzen. Net als zijn uitspraak in de Kamer dat “er geen naakte ontslagen mogen vallen”. Eigenlijk gaf de premier de boodschap mee dat Leroy haar huiswerk moet overdoen. Welnu, hij heeft dat niet te vragen, laat staan te eisen.

Tenzij de regering beslist van Proximus opnieuw een staatsbedrijf zoals de NMBS te maken. Of een overheidsadministratie die veel weg heeft van de vroegere RTT.

Daar zal veel volk naar komen kijken. Het zou de garantie zijn voor veel inefficiëntie. Neen, Proximus wordt best met rust gelaten, en desnoods geprivatiseerd, zoals met andere telecombedrijven in Europa het geval is. Het geld van de ver- koop van een deel van de aandelen zou dan gebruikt kunnen worden om de staatsschuld te doen dalen.

Creatieve destructie

Nadeel is dat de federale regering dan kan fluiten naar de jaar- lijkse miljoenen euro’s die ze als grootaandeelhouder aan dividen- den binnenrijft. Trouwens, dat gege-

ven maakt dat de kritiek vanuit de Wetstraat op Proximus hypocriet is.

De herstructurering bij het telecombedrijf is ingegeven door een grote bezorgdheid: hoe de winstgevend- heid behouden? Welnu, als Domini- que Leroy alles op zijn beloop laat, en de winst daardoor wegsmelt, dan zullen er voor de staat niet veel divi- denden meer overblijven.

Neen, Proximus moet zich voor- bereiden op de toekomst. Dat houdt in diensten aanbieden tegen zo laag mogelijke prijzen en investeren om mee te kunnen met de volgende di- gitale golf. Dan zijn ingrepen zoals deze herstructurering noodzakelijk.

Maar blijkbaar hebben Charles Michel en consorten daar geen oren naar. De premier is ook geobse- deerd door het ‘jobs jobs jobs’-verhaal, waardoor elke herstructurering als een nederlaag voor de regering wordt gezien. Belachelijk natuurlijk. Economie is “creatieve destructie”, zoals Joseph Schumpe- ter het noemde. Dat wil zeggen: er verdwijnen banen, maar er komen er tegelijk nieuwe bij. En netto is het saldo positief.

In dat verband beging minister van Werk Kris Peeters (CD&V) nog maar eens een flater, door de deur open te zetten voor brugpensioen bij Proximus, terwijl de mantra van de coalitiepartners jarenlang was dat iedereen langer moest werken.

Charles Michel en Kris Peeters hebben zich in het Proximusdossier de voorbije week hopeloos belachelijk gemaakt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

ECONOMISCHE ZAKEN

Sta me toe een anekdote te vertellen. Wat nu volgt is geen satire, geen kolder, maar is echt gebeurd. Enkele maanden geleden had ik een gesprek met de zoon van een goede kennis. De jongeman is zestien jaar oud, zit in het vijfde middelbaar op een Sint-Jozefinsti- tuut ergens te lande. Het is een school met een degelijke reputatie.

“Ha,” zeg ik, “je gaat naar Sint-Jozef. Weet je wel wie die Jozef is?”

De jongeman kijkt me met grote ogen aan en er komt geen antwoord. “Wat was het beroep van Jozef?”, probeer ik hem te helpen.

Opnieuw geen antwoord. “Wie timmerde het wiegje van Jezus in elkaar?”, vraag ik hem schalks, in de hoop dat er toch ergens een lichtje bij hem zou gaan branden. “Hoe kan ik dat nu weten wie het wiegje van Jezus in mekaar gezet heeft?!”, is het kordate antwoord van onze scholier, enigszins geërgerd door mijn - in zijn ogen - absurde vraag.

Ik ben al blij dat hij niet antwoordt dat het wiegje van Jezus van de Ikea komt. Maar goed, tot slot vraag ik hem: “Wie waren dan de ouders van Jezus?” En gelukkig, daar wist hij onmiddellijk een antwoord op: “Adam en Eva!”

Tja, heren bisschoppen, er is nog werk aan de winkel. Want dat is de Bijbelse kennis van een 16-jarige scholier van een katholieke school. “Wat leren jullie dan tijdens de godsdienstles?”, vroeg ik hem ten slotte. “Dan kijken we naar video’s over racisme, sek- sisme, homofobie, apartheid,.. En dan wordt daar nadien over ge- discussieerd in klasverband samen de godsdienstleraar.” Dat die lessen en discussies overgoten worden met een éénzijdig sausje rode indoctrinatie, hoef ik onze lezers niet te vertellen.

Och ja, de katholieke kerk… Kent u de webstek: www.kerknet.

be? Kerknet.be is een overkoepelende webstek met uitgebreide informatie over de katholieke kerk. U vindt er documentatie over Kerk & Leven, Tertio, de bisschoppenconferentie, de bisdommen, pastoralia en nog veel meer. Kortom, het is een allesomvattende en informatieve webstek. Kerknet.be heeft ook een eigen webwinkel, waar uiteraard heel wat boeken kunnen besteld worden; religieuze boeken uiteraard en boeken over de

diepere zin van het leven.

Ook te koop in de webwinkel van Kerknet.be: het boek “Graailand” van

Peter Mertens, uitgegeven bij EPO (Education prolétarienne-Proletarie-

se Opvoeding), de uitgeverij van de marxistische PVDA. Peter Mertens is er de voorzitter van.

Kerknet lijkt wel een uitloper van de godsdienstlessen in het katholiek onderwijs… Misschien moeten de bisschoppen ook daar eens even het puntje op de ‘i’ gaan zetten.

Elders in dit blad kan u onze commentaar lezen op de beslis- sing van de bisschoppen om opnieuw meer aandacht te beste- den in het katholieke onderwijs aan de Bijbelse verhalen en christelijke symbolen.

Het wiegje van Jezus

De Tevhid Camii-moskee

(3)

BRIEFJE AAN CATHÉRINE MOUREAUX

Actueel

17 januari 2019 3

Feestneus

Mevrouw de wereldvreemde,

Het is niet de eerste keer dat er keet werd geschopt in uw gemeente, waarvan gij nog maar net stamboekburgemeester zijt omdat uw vader er jarenlang autoritair de plak zwaaide.

Hij liet een ongebreidelde immigratie zijn gang gaan, tolereerde zowat alles behalve kritiek en schold ieder die er zich nog maar een aanzet van vragen bij durfde stellen uit voor racist en extreemrechts. Daardoor kreeg het janhagel vrij spel en wanen uitsluitend mannelijke ‘jon- geren’ in zwarte ‘bomberjacks’, met gel in het haar en op sportschoenen zich heer en mees- ter in de straten en wijken. Met oudejaarsnacht was het weer prijs in de wijk Zwarte Vijvers en de gewelddadigheid was angstaanjagend:

brandstichting, vernielen van een apotheek en stadsmeubilair, plunderingen en het belagen van hulpverleners. Pure intimidatie dus, want brandweerlui en andere hulpverleners moes- ten zelfs door de politie beschermd worden.

On-ge-hoord!

Ook al wist gij maar al te goed dat het op oudejaarsnacht gewoonlijk uit de hand loopt, toch waart gij niet in de buurt, maar lekker op vakantie in het buitenland. Gij liet dus de boel achter in handen van wie was thuisgebleven en de opgevorderde politiemensen en hulpverle- ners, die niet in de gezelligheid van hun familie en vrienden de komst van het nieuwe jaar kon- den vieren.

Pas enkele dagen nadien kwaamt gij voor de media reageren op de gebeurtenissen. Niet al- leen viel het op dat gij de pers te woord stondt in redelijk Nederlands, waarin uw vader nooit slaagde, maar ook uw absoluut gemis aan re- aliteitszin trok eenieders aandacht en lokte onbegrip en verontwaardiging uit. Volgens u zijn de rellen het gevolg van een ‘oproerkli- maat’ zoals bij de ‘gele hesjes’. “Er is vandaag een revolutionair klimaat in België en klimaat, met de gele hesjes en extreemrechts. Ik denk dat deze beelden een heel groot effect hebben op onze jeugd”, zo zegde gij. Komaan zeg! Op welke planeet leeft gij? De vorige jaren waren er nog geen acties van gele hesjes en het zoge- naamde extreemrechts schept helemaal geen klimaat van terreur en onveiligheid. De ‘jon- geren’ die uw en andere gemeenten teisteren en in hun greep houden, zijn opgejutte gasten die vaak vanuit radicale moskeeën worden op- gezet tegen onze samenleving, die hen noch- tans een sociaal vangnet, onderwijs en centen

bezorgt. Het zijn diezelfde gasten die Westers geklede meisjes uitschelden voor hoer en hun eigen zussen verplichten om hoofddoeken te dragen of zich in donkere gewaden te hullen.

Jawel, dat soort dat alleen maar eist, scheldt en arrogant is tegenover wie niet tot hun gods- dienst of ‘cultuur’ behoort. Daar zit de kern van het probleem. En daar moet tegen opgetreden worden, keihard. Het is jammer dat Jan Jambon zijn ‘opkuis’ in Molenbeek niet heeft kunnen af- werken.

En dan komt gij met van de pot gerukte be- schouwingen en analyses af waarbij de broek van menigeen afzakt: “We moeten misschien meer organiseren op vlak van onderwijs en cultuur” en: “Als wij geen feest organiseren, organiseert onze jeugd zijn eigen feest. En dan escaleert het, en wordt het iets anders.” “Eerst staken ze kerstbomen in brand en daarna vuil- nisbakken” en: “Ik zou dat niet doen, maar ik stel vast dat dit in Frankrijk, België, Denemarken en Duitsland een manier om te feesten is.” Het moet nu toch niet gekker worden?!

Heel uw analyse getuigt van een ongeziene wereldvreemde struisvogelmentaliteit. Met het indienen van klachten en op te roepen om de vandalen te pakken en te straffen - wat op zich nodig is - verschuift gij de verantwoordelijk- heid voor de oplossingen gemakshalve naar hogere of andere niveaus. Het zou u geloof- waardiger maken mocht gij met uw bestuurs- ploeg uitdrukkelijk en vastberaden stellen dat het moet gedaan zijn met de herrie en dat wie zich niet voegt, met zijn klikken en klakken in de nor vliegt en voor de rechtbank komt. Wie be- wust schade aan zijn gemeenschap toebrengt, hoeft niet meer op gepamper en begrip te re- kenen. Een lik-op-stuk-beleid dus, ook in uw gemeente. Compromisloos.

Blijf voortaan in de tijd rond oudejaar eens thuis en ga rond middernacht eens wandelent tussen de ‘feestende’ jongeren. Vergeet vooral zelf uw feestneus niet op te zetten! Ge zult dan aan den lijve kunnen ondervinden dat het om crapuleuze haat tegenover ons allen gaat. En hopelijk komt ge ook zonder kleerscheuren of meer weer thuis. Open uw ogen, mevrouw de burgemeester, en doe wat uw eerste en ver- domde plicht is: de orde in uw gemeente hand- haven en de veiligheid van de gewone, brave burgers waarborgen. Compris?

Ik wil evenwel niet te cynisch doen over de motieven van alle scholieren die donderdag wel meeliepen in de mars der spijbe- laars. Ik vrees dat sommigen het heel erg menen. Een van de grootste frustraties van de klimaatalarmisten is de vaststelling dat, ondanks de voortdurende en eenzijdige stroom van doemberichten in onze media, de meeste volwassenen nog steeds hun schouders ophalen bij de voorspellingen over de nakende ondergang. De geesten van kinderen zijn blijkbaar veel kneedbaarder.

Sympathie alom

De moeder van Anuna De Wever, de jonge initiatiefneemster van het klimaatspij- belen, gaf toelichting bij het activisme van haar dochter: “Tegelijkertijd krijgen ze in bijna elke les te horen dat het slecht gaat met het klimaat, dat de wereld eigenlijk aan het vergaan is en dat ze geen toekomst hebben.” Op de indoctrinatie in de klimaatreligie via onze scholen staan inderdaad nog weinig remmen. De politieke reacties op de acties van de scholieren waren ook veelzeg- gend. Hier en daar werd wel een obligate afkeuring gemompeld over spijbelen als actiemiddel, maar de scholieren werden al- gemeen geloofd voor hun idealisme en de rechtmatigheid van hun eisen. De overheid zag dat het goed was. Zou er zoveel lof zijn geweest voor het politiek engagement van de scholieren als die de les zouden ontvlucht zijn om te gaan betogen tegen het pact van Marrakesh?

De directrice van Anuna’s school verklaarde zich “een beetje fier” op haar afwezige leerlingen. Ook de moeder van Anuna loof- de het spijbelen van haar kind. Buitengewo- ne tijden vragen om buitengewone acties, vindt ze. Het is duidelijk waar de dochter haar engagement haalt. Moeder Katrien is zelfstandig consulent inzake ‘genderstudies’

en ‘interculturaliteit.’ Haar klanten zijn alle overheden, van de steden en gemeenten tot de Europese Unie, die bij haar terechtkun- nen voor ideologische gekleurde opleidin- gen en studies.

La gauche kérosène

Anuna leidt een druk leven. Op haar facebookpagina lezen we dat ze alleen al in 2018 naar de Franse Alpen, Bretagne, Tirol, de Azoren, Marokko en New York is geweest.

In die laatste bestemming ging het meisje zelfs een congres over vrouwenrechten bij- wonen, vermoedelijk in het kielzog van haar moeder. We mogen veronderstellen dat de meeste van deze reizen niet met de fiets zijn ondernomen. Laat luchtvaart nu net een van de belangrijke bronnen van CO2-uitstoot zijn. Persoonlijk misgun ik Anuna en haar moeder die reisjes niet, maar mensen met een ecologische voetafdruk die een veel- voud is van het gemiddelde, zijn slecht ge- plaatst om tegen anderen over het klimaat te zaniken. De Franse filosoof Jean Claude Mi- chéa vond de term ‘la gauche kérosène’ uit voor de beter begoeden die wel opkomen voor milieu en klimaat en die van de overheid maatregelen eisen tegen de dieselau- tootjes van het klootjesvolk, maar geen probleem zien in de milieukosten van hun eigen

kosmopolitische levenswijze.

Betogen voor het bestel

De actie van de scholieren lag in het ver- lengde van de klimaatmars van 2 december.

In het geheel zouden er toen 65.000 manifestanten geweest zijn. Hoeveel is 65.000?

Hoe betekenisvol was dergelijke opkomst in het licht van de ongeziene inspanningen van het bestel om manifestanten op straat te krijgen?

De staatsomroep maakte reeds weken vooraf reclame voor de mars. De NMBS leg- de extra treinen in en vroeg enkel een sym- bolische prijs voor tickets naar Brussel. De MIVB stelde zijn bussen zelfs volledig gratis ter beschikking. De federale minister van Energie, Marghem, aan wie de eisen van de betogers eigenlijk gericht waren, stapte zelf mee op.

Op heel wat scholen werden vooraf acti- viteiten georganiseerd om de scholieren warm te maken voor de betoging. Er was (zoals wel bij de mars tegen Marrakesh het geval was) geen betogingsverbod of tegen- betoging, geen sfeer van controverse en bangmakerij. Alle organisaties die leven van overheidssubsidies, inclusief de vakbonden, hadden opgeroepen om deel te nemen. Alle beroepsbetogers, van beide landsdelen, waren naar Brussel afgezakt, voor de gelegenheid aangevuld met duizenden kinderen en jongeren die op school het klimaatfanatisme ingelepeld krijgen.

De betoging was eigenlijk, in opzet en or- ganisatie, een manifestatie van en voor het bestel. Na de val van de regering verwees Michel expliciet naar de klimaatmars toen hij, in zijn variant van “je vous ai compris,”

de strijd tegen de opwarming van de Aarde tot een speerpunt maakte van zijn doorstar- tregering.

De naïeve klimaatspijbelaars kunnen van zichzelf wel denken dat ze aan het rebelleren zijn tegen gezag en beleid. In feite doen ze precies wat het bestel van hen verlangt.

Opium voor het volk

In heel Europa hebben traditionele partijen het klimaatalarmisme omarmd in een poging hun relevantie te behouden en een politieke agenda te creëren die de aandacht afleidt van andere problemen, in het bijzonder migratie. Klimaatreligie is opium voor het volk geworden, om Karl Marx te parafra- seren.

Over Karl Marx gesproken: het is helemaal niet juist dat je in autoritaire staten niet mag betogen. Communistische staten hebben steeds veel gehouden van massamani- festaties. Zolang zij die zelf mochten organiseren, tenminste. Fidel Castro beschouwde betogingen als een betere uitdrukking van de volkswil dan verkiezingen. Hij was al geen president meer en in slechte gezond- heid toen hij in 2010 nog een mars tegen het

‘Amerikaanse imperialisme’ organiseerde.

Onze staat is dan wel geen dictatuur, maar de overheid heeft wel een ongezonde voor- liefde voor geleid politiek protest dat helemaal in het eigen ideologische kraam past.

JURGEN CEDER

Kinderkruistocht voor het klimaat

Ik vermoed dat ik in mijn scholierentijd ook zou deelgenomen hebben aan

‘spijbelen voor het klimaat.’ Wel, het spijbelen toch. Ik was ook toen geen groene jongen. Ik zou wel de trein naar Brussel genomen hebben, maar daar zou het dan ‘tooghangen voor het klimaat’ geworden zijn. Zoals het voor re- delijk wat scholieren vorige donderdag uitliep op ‘winkelen in de solden in Brussel voor het klimaat’. Het is alvast leuker dan in de les zitten.

Beeld van de week

Terugkerende IS-kinderen en -moeders

bedreigen justitie

(4)

Angst

Begin vorige week kregen alle Kamerleden een brief van voorzitter Bracke dat er geen schriftelijke of mondelinge vragen meer kon- den gesteld worden aan de ministers omdat

‘men’ in lopende zaken is. Dat is logisch, want een ontslagnemende regering kan geen be- leidsdaden meer stellen. Dinsdag werd op de Conferentie van de voorzitters evenwel beslo- ten om toch nog vragen toe te laten en het ‘van week tot week te bekijken’, want – hou u vast – de regering is wel in lopende zaken, maar het parlement niet en moet dus kunnen doorwer- ken. En mogelijk worden er toch nog wetsvoor- stellen van de Zweedse coalitie goedgekeurd met steun van oppositiepartijen… Begrijpe wie kan.

Zelden was de institutionele chaos in het fe- derale parlement zo groot. De romppartijen van de regering Michel I gaan er klaarblijkelijk van uit dat ze met 30 procent van de Kamerleden achter zich gewoon kunnen doorgaan tot me- dio april, wanneer de Kamers zullen ontbonden worden. Alle truken van de foor zijn blijkbaar goed om toch maar zo lang als mogelijk niet voor de kiezers te moeten verschijnen. Zelden hebben de regeringspartijen in de aanloop naar verkiezingen zoveel angst gehad voor het

‘volksoordeel’.

De rek is eruit

Donderdag ging dus alles zijn gewone gan- getje in de Kamer. Het is echter duidelijk dat de

‘dash’ er uit is en dat men inderdaad nog een tiental weken gaat voortkabbelen. De opposi- tiepartijen gaan proberen nog wat dreunen uit te delen, maar ook daar is de rek er eigenlijk wel uit en weegt de lijstvorming door in het po- litieke werk.

Sommige politici hebben dan ook al mentaal al afscheid genomen van de Kamer en denken reeds aan wat daarna nog komt of niet meer komt. We verwachten dus nog wel wat pogingen om een nummertje op te voeren, want ook dat is een vorm van verkiezingspropaganda.

Exit

Wie we wellicht niet meer terug gaan zien in de Kamer en in de regering, is Didier Reynders van de MR, momenteel nog minister van Buiten- landse Zaken. Hij is zestig en draait al lang mee. Hij is een vaste waarde. Nu heeft hij zijn oog laten vallen op het voorzitterschap van de Raad van Europa, niet te verwarren met de Eu- ropese Commissie of het Europees parlement.

Reynders is een super intelligent man en voelt meestal de politieke barometer zeer goed aan.

Hij houdt er derhalve rekening mee dat links in Wallonië de macht gaat grijpen en dat zijn par- tij zal lijden onder de regeringsdeelname on- der de feitelijke leiding van de N-VA. Hij kiest dus eieren voor zijn geld en ziet een leuke uit- groeibaan als einde van zijn carrière wel zitten.

Let op onze woorden: het zal niet de laatste zijn die een charmante exit uit de Wetstraat op zijn minst overweegt.

Kale reis

De ex-N-VA-Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters zijn naarstig op zoek om in mei hun parlementair mandaat te kunnen verder- zetten. Een derde Vlaams-nationalistische partij uit de grond stampen met enige kans op over- leving, is geen sinecure en dat beseffen zij ook.

Dossier 17 januari 2019

4

Bovendien moet men ook de kiesdrempel kun- nen halen… Zij zijn dan ook naar luid van zeer goede bron als eerste gaan aankloppen bij het Vlaams Belang op zoek naar ‘mogelijkheden’.

Maar ondanks het succes bij de gemeente- raadsverkiezingen en het positieve perspectief daardoor voor de parlementsverkiezingen, blij- ven ook daar de postjes duur en staan er veel jonge nieuwkomers en oudgedienden te drin- gen om hun kans te wagen om het parlementair fluweel te halen.

Vuye en Wouters kwamen er van een kale reis terug, want hun eisen waren zeer hoog. In Vlaams-Brabant wilde Vuye de lijst van de Ka- mer trekken en in Limburg wilde Wouters dat.

Daarbovenop zouden zij geen afdrachten aan de partij willen betalen, een onafhankelijke koers willen aanhouden en zouden ze zelf hun medewerkers hebben willen aanduiden. Dat was er allemaal net iets over en Tom van Grie- ken zou dan ook feestelijk bedankt hebben voor de eer.

De oude rotten in die partij weten dat nieuwe mensen zonder partijpedigree nooit echt in de pas hebben kunnen of willen lopen… Benieuwd wat V&W de komende weken en maanden van plan zijn.

Ingestudeerd

Het was enigszins bizar dat er over de oude- jaarsnachtrellen in Molenbeek enkel door een CD&V’er een vraag werd gesteld aan de nieu- we minister van Binnenlandse Zaken, Pieter De Crem, ook CD&V’er. Het was duidelijk een in- gestudeerd nummertje om De Crem ook iets te laten zeggen na voor de hand liggende vragen waarmee alleen maar open deuren werden in- getrapt: wenselijk overleg, herstructurering van de politiezone Brussel, bescherming van de dienstverleners,…

De Crem herhaalde daarbij zijn voorstel om de politiezones in Brussel te fuseren, goed wetende dat hij hier MR en PS mee tegen de haren instrijkt. Vraag en antwoord passeerden voor een ongeïnteresseerd parlement. Maar De Crem had zijn ding kunnen doen. En daar ging het uiteindelijk om. Geeuw!

De bizondoder

De laatste jaren heeft William Frederick Cody, of Buffalo Bill, wat van zijn glans verloren, want hij was geen groene heilsprofeet.

Als elfjarige moest hij in Kansas aan de slag, na de dood van zijn vader, en schoot hij naar eigen zeggen zijn eerste indiaan neer. Hij werd koerier, verkenner, jager, spoorzoeker en nog veel meer, zij het dat nogal wat van zijn herinneringen gewoon publicitaire opsmuk voor zijn latere optredens waren.

Cody vocht als scout mee in de indianenoor- logen die een einde maakten aan het noma- denbestaan van de “Native Americans” (de huidige politiek correcte benaming). Als le- gerkoerier reed hij eens meer dan 500 kilo- meter door vijandelijk gebied om berichten over te brengen.

Toen een nieuwe spoorlijn gebouwd werd in de prairies van Kansas, verdiende hij zijn geld met het afschieten van bizons (buffalo’s) voor de bevoorrading: 4.282 bizons op 18 maanden tijd. Hij won de wedstrijd, met als prijs de enige echte bijnaam van Buffalo Bill, en hij versloeg met 68 gedode bizons op acht uur tijd een andere Bill, die er slechts 48 afknalde.

Het Amerikaanse leger liet trouwens zonder pardon massaal bizons neerschieten om de prairie-indianen uit te hongeren en hen naar de reservaten te dwingen. Fijngevoeli- ge lieden moeten wel weten dat uit veel ge- tuigenissen blijkt dat de indianen soms voor hun plezier die beesten ook met duizenden doodden in de jaren dat er nog grote kud- des vrij ronddraafden. Indianen waren geen ecologisten.

Buffalo Bill was 23 toen hij een journalist ontmoette die een succesvol boek met meer fictie dan feiten over zijn avonturen schreef, en dat ook als feuilleton in de massakran- ten publiceerde. De naam Buffalo Bill werd een begrip en zijn avonturen verschenen in honderden novellen, waarvan er miljoenen verkocht werden. Op zijn 26ste verliet hij het leger voor de loopbaan die hem wereldbe- roemd maakte: een ster zijn in de showbusi- ness.

De latere wildwestclichés

Hij speelde eerst zichzelf in toneelstuk- ken, luizig volgens de critici, maar met veel succes bij het publiek. Buffalo Bill was dé naam in een toerend gezelschap. Hij leerde er al de ‘ins en outs’ van het vak. In 1883 stichtte Cody “Buffalo Bill’s Wild West” (zonder het woord Show). Hij probeerde iets heel nieuws. Geen optredens in een circuspiste, nee.

Hij huurde een stuk grond in een stad en daar bouwde hij een arena van ongeveer honderd meter op vijftig. Daar verscheen hij dan met honderd mensen die scènes uit het leven in het Westen acteerden. Zijn gezelschap introduceerde situaties die later in iedere Western opdoken: de spoorzoeker ach- tervolgd door woeste indianen, de overval op een postkoets, de aanval op een blokhut en de redding op het laatste moment door de cavalerie.

Feitelijk waren dat in het verdwenen Wil- de Westen maar zeldzame gebeurtenissen.

Buffalo Bill engageerde geen acteurs, maar mensen die hun vroegere beroep uitoefen- den, zoals cowboys en soldaten. En indianen.

Buffalo Bill engageerde zelfs een seizoen lang Amerika’s bekendste roodhuid, Tathan- ka Iyotaka (Sitting Bull), die braaf leerde pro- gramma’s te handtekenen.

Echte indianen

In 1887 waagde Cody een grote gok: een tournee door Groot-Brittannië. Het werd een triomf, want zelfs koningin Victoria en kroon- prins Edward kwamen kijken. Veel mensen zagen voor het eerst bizons, die Cody met tientallen meebracht. De Britten verdrongen zich om die mannen en vrouwen die zichzelf speelden in actie te zien.

Vooral de indianen waren een sensa- tie, met hun authentieke fysionomie, hun prachtige klederdracht en hun verentooi (die in realiteit vroeger alleen door chefs werd gedragen). De meeste van die indianen hadden zelfs nog tegen de Amerikanen

gevochten. Iedere show eindigde met hun nederlaag, maar dat vonden ze prima. Ze werden betaald, kregen behoorlijk eten en logies, genoten van hun werk - als ruiters of bizonjagers - en ze mochten hun vrouwen en kinderen meenemen.

Ze zagen daarenboven een goed stuk van de wereld. En ze vonden zich gezegend dat ze nog iets van hun vroegere leven konden leiden en niet in een stoffig reservaat in ar- moede moesten overleven. Buffalo Bill engageerde in overleg met de regering zelfs indianen die thuis als stokebranden werden gezien, omdat ze zich niet goedschiks neer- legden bij de vernietiging van hun manier van leven.

Meesterlijke logistiek

Cody bleef nooit bij de pakken zitten en maakte zijn show almaar spectaculairder. Hij huurde Russische kozakken en Argentijnse gaucho’s om het publiek te verbluffen met stunts op paarden. De Amerikaanse Annie Oakley (bekend van Irving Berlins “Annie get your gun”) verblufte het publiek als scherpschutter. Buffalo Bill toerde achtmaal door het Verenigd Koninkrijk en Europa.

Amerikaanse geldschieters investeerden in zijn shows en Cody nam bekwame mensen in dienst voor het management en de administratie.

Die zorgden ervoor dat de show een geoliede machine werd. Dat moest wel. Van 100 ging het naar 400 en ten slotte zelfs 800 medewerkers. Drie treinen waren nodig om alles en iedereen te transporteren. De orga- nisatie bestond uit de divisies ‘public relati- ons’, logistiek en personeel. De pr-mensen kwamen een paar dagen eerder aan in de speelstad en overspoelden de hele omge- ving met reusachtige en prachtige kleuren- affiches. Menigtes verdrongen zich al als de treinen arriveerden en de hele machine zich met de precisie van een klok in gang zette. In Duitsland verschenen herhaaldelijk stafoffi- cieren die ieders taak analyseerden, om zo op korte tijd alles en iedereen in de juiste volgorde uit of in te laden. Na de aankomst begon altijd een parade door de stad, wat op voorhand afgesproken was met het gemeen- tebestuur.

Cody reed zelf als eerste, gevolgd door de indianen. Dan was het tijd voor de bouw van de arena en de met zeildoek overdekte tribunes. Per voorstelling waren er meestal tussen de tien- en de twintigduizend toe- schouwers. Goedkoop was de show niet, maar einde 19de en begin 20ste eeuw waren de arbeiders niet meer het uitgebuite lom- penproletariaat.

Het goedkoopste ticket kostte ongeveer het dagsalaris van een arbeider en het duurste een weeksalaris. Buffalo Bill en zijn mensen introduceerden nog iets nieuws in Europa: merchandising op Amerikaanse en ongezien reusachtige wijze. De show had ook een tentendorp, waar iedereen naar de indianen kwam kijken (nu is dat ‘mensont- erend’, maar dat vonden Buffalo Bill’s indianen niet) en waar enorme hoeveelheden prullaria werden verkocht: pijpen, spaarbi- zonnetjes, poppen, vaantjes, boekjes, kleine affiches, enzovoort.

De tournees duurden soms bijna een jaar en voerden door Catalonië, Frankrijk (twee maanden in Parijs), Italië, de Balkan, Oekraï- ne, Hongarije, Oostenrijk, de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden, en Duitsland, waar de belangstelling hysterische proporties aannam. De Duitsers waren in de ban van de boeken van Karl May, en nu kwamen echte indianen naar hun stad. Cody was zestig toen hij in 1906 voor het laatst door Europa toerde. Hij was grijs en zwaarlijvig geworden, maar speelde nog altijd zijn heldenrol.

Hij stond altijd open voor nieuwe idee- en. Toen de nieuwste rage opkwam, stichtte hij een eigen filmbedrijf en gaf zichzelf de hoofdrol in zijn films. Cody stierf in 1917. Hij liet een onuitwisbare erfenis na. In de steden van Amerika en Europa spelen jongetjes in hun straat of achterbuurt cowboy en indiaan, generatie na generatie.

JAN NECKERS

Buffalo Bill’s Wild West

Voor iedere wedstrijd brullen de supporters van AA Gent: “Buffalo, buffalo!”

Dat is een gevolg van het bezoek van “Buffalo Bill’s Wild West” aan de stad.

UIT DE WETSTRAAT

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

(5)

Actueel

17 januari 2019 5

Weer katholieke accenten in het

katholiek onderwijs?

Het katholiek onderwijs heeft jarenlang zijn eigen wortels doorgezaagd en van zijn eigen scholennetwerk een religieuze woestijn gemaakt. Wie daarvoor waarschuwde, werd als oubollig en conservatief versleten. Na decennia van zelfontkenning en zelfnegatie, lijken de bisschoppen en een aantal van hun medewerkers ontnuchterd te ontwaken en wordt in de nieuwe leerplannen teruggegrepen naar Bijbelverhalen en kennis van de christelijke tradities en symbolen. Men lijkt plots vast te stellen dat het al veel later is dan vijf voor twaalf…

Failliet van het aggiornamento

We trappen open deuren in als we zeggen dat leerlingen die er twaalf jaar katholieke school hebben opzitten, niet weten wat de tien geboden zijn, of wat een eucharistieviering is.

Ze kennen het Weesgegroet en het Onzeva- der niet, weten niet wat sacramenten zijn en kennen zelfs de meest eenvoudige en meest vertelde Bijbelverhalen niet. De schoolkapel is allang gesloopt of herbestemd, en tal van godsdienstleraars zijn niet meer pratikerend of staan zelfs vijandig tegenover het instituut Kerk.

Geloofsoverdracht lijkt iets uit een ver verleden, uit de tijd van de catechismus, don- derpreken, geboden, verboden en een overvloed aan gewijde kerkdienaren in parochies, scholen en kloosters. De secularisering in Vlaanderen is ruim vijftig jaar na het Tweede Vaticaans Concilie quasi totaal. De openheid en bijstelling (het aggiornamento) naar de wereld werd een catastrofale mislukking, een quasi zelfopheffing. Katholieke scholen zijn dat vandaag nog in naam, maar daar houdt het zo goed als overal mee op. Het geloof zonder de werken is dood, zoals een oud adagium stelt. De katholieke aarde bleef verschroeid achter, in de as gelegd door verradende kler- ken.

Van praten weer naar leren?

Wie vandaag uit het katholiek onderwijs komt, staat mijlenver van de Rooms-Katholie- ke Kerk. Het is een van de redenen waarom in het afnemend aantal zondagsmissen nauwe- lijks nog een jongere aanwezig is. Men moest in de godsdienstlessen praten en nog maar eens praten over alle mogelijke maatschap- pelijke verschijnselen, gaande van seksuele voorlichting over derdewereldproblemen tot klimaatverandering. Om maar die thema’s te noemen. Men moet respect opbrengen voor en kennismaken met andere religies. Men moet solidariteitsacties met de hele wereld ondersteunen. Maar kennis opdoen over de eigen godsdienst? Ho maar! “We mogen niets opdringen, mijnheer en mevrouw. De kinderen moeten het zelf ontdekken”, werd altijd gesteld. De vraag hoe men iets kan ontdekken als men geen referentiekader heeft, bleef echter open en onbeantwoord.

Bisschop Bonny geeft nu de indruk dat in te zien, als hij stelt: “Je moet eerst jezelf kennen om in dialoog te kunnen gaan.” En daartoe komt er in de leerplannen een nieuw curricu-

VLAAMS PARLEMENT

Kilometerheffing

Het jaar 2019 is ingetreden en daarmee ook de laatste maanden van de legislatuur.

Een en ander zal dus voor de volgende lich- ting zijn en we zullen wel zien wat de verkie- zingsgoden daarover beschikken. Een zo’n onderwerp voor de volgende regering is de kilometerheffing, een monster van Loch Ness dat toch onvermijdelijk eens zal opduiken. We weten allen nog niet hoe gedrochtelijk het precies zal zijn.

Chris Janssens (VB) vreesde alvast het ergste. Op elke Vlaamse weg zou tol worden geheven, elk karrenspoor zou worden belast.

Bijzonder asociaal, vond Janssens. Onzin, vol- gens minister Weyts, want het is niet omdat de heffing over heel Vlaanderen zou gelden, dat ze ook overal echt geheven zou worden.

Bovendien zou alles “budgettair neutraal” ver- lopen, wat wil zeggen dat de heffing zou wor- den gecompenseerd door het verminderen van andere lasten. Groenen en roden zien het concept helemaal zitten, op voorwaarde dat faraonische investeringen in “alternatieven”

plaatsvinden. We kijken reikhalzend uit wat de volgende Vlaamse regering hiervan gaat bakken.

Crapuul

Weer helemaal actueel is het verschijnsel van de tienerpooiers (voorheen ‘loverboys’, verheugend dat we intussen een Nederlands woord hebben). Vragen van Lorin Parys (N- VA), Elke van den Brandt (Groen) en Freya van den Bossche (sp.a). Het onderwerp raakte veel gevoelige snaren en woorden als “schrij- nend”, “misselijkmakend” of “horror” waren niet van de lucht. Misschien kwam de beste omschrijving nog van Ortwin Depoortere (VB), die deze tienerpooiers “krapuul” noem- de. Erkend moet worden dat minister Van- deurzen er mee aan de slag is. Er komt onder

meer een centraal meldpunt, er zijn opvang- plaatsen voorzien… en er wordt overlegd met Justitie opdat hard vervolgd kan worden (iets wat vreemd genoeg in het Franstalige lands- gedeelte minder vlot gaat). Voor de vraag- stellers mocht het allemaal nog wat sneller en ruimer gaan.

Martine Taelman (Open Vld) merkte te- recht op dat genoemde tienerpooiers geen normen- en waardenbesef hebben. Ze maakte zich dus zorgen over de reklassering van deze knapen. In de hele discussie viel zoals gebrui- kelijk niet te vernemen wie en wat die tiener- pooiers nu eigenlijk zijn. Te hopen is dat het fenomeen met wortel en tak wordt aangepakt.

Syrië-kindjes

De Syriëstrijders baren letterlijk en figuur- lijk zorgen. Zeker als we een aantal charmante dames retour moeten nemen. Nadia Sminate (N-VA) wilde weten hoe we het kroost daar- van in ons onderwijs zullen opnemen. Minister Crevits had weinig zicht op het aantal dat we op de schoolbanken mogen verwachten, maar onderwijs is natuurlijk een plicht en een recht, dus er zou wel wat aan gedaan worden.

Ze verwees naar de bestaande, ruimhar- tige begeleiding van vluchtelingenkinderen en zag iets soortgelijks voor Syrië-kindjes wel zitten. Uiteraard zijn kinderen niet ver- antwoordelijk voor de daden van hun ouders, zoals onder anderen Ward Kennes (CD&V) opmerkte, maar intussen heb je toch maar de mama’s en aanhang aan boord. Zeer bevlogen was Imade Annouri (Groen), die als tegengif de Westerse waarden van menselijkheid en empathie zag om langs die weg de betrokken kleintjes om te scholen tot overtuigde strij- ders voor de democratie.

Crevits stond een heel gamma van begelei- ding en zorg voor ogen. Sminate leek er toch niet helemaal gerust op. Nieuw jaar, nieuw probleempje.

lum. De Vlaamse bisschoppen maakten een

‘canon’ van 349 katholieke begrippen en symbolen tot kern van het leerplan, die moeten

‘gekend’ zijn. Want, zegt Bonny: “Godsdienst is een leervak en geen praatuurtje.” Lang geleden dat we dat gehoord hebben. Komt er dan alsnog een voorzichtige kentering? Voor- zichtig, jawel, want Bonny haast zich om zijn geseculariseerde leerkrachten niet op de kast te jagen en komt met de mededeling dat men

“niet van plan is Vlaanderen opnieuw te gaan bekeren”.

Voor alle leerlingen?!

De nieuwe ‘canon’ lijkt ook een antwoord te zijn op de storm aan kritiek die het concept dialoogschool (dialoog met andere religies en vooral de islam) ontketende, waarmee Lieven Boeve, topman van het katholiek onderwijs, twee jaar geleden onhandig en provocerend uitpakte. Monseigneur Johan Bonny erkent dat de slinger te veel naar de andere kant is doorgeslagen en dat hij minstens terug naar het midden moet gebracht worden. Hij vindt ook dat de dialoog van twee kanten moet komen, dus ook voor degenen die als niet- of andersgelovige in het katholiek onderwijs op school zitten: “De verhalen riskeren te gemak- kelijk vervangen te worden door andere die niet noodzakelijk meer inhoud of diepgang hebben. Een leerling moet zo’n verhaal gewoon kennen om het christendom te begrijpen. Dus ook een islamitische leerling in een katholieke school. Die moet begrijpen wat het christendom is. Hij mag daarover denken wat hij wil. Maar je moet hem een instrument aan- reiken om er over te kunnen praten.”

Zo zullen de leerlingen opnieuw de Bijbel moeten bestuderen én minder rond een ei- gentijdse benadering van de Bijbelse funda- menten werken. Hoewel één zwaluw de lente niet maakt, moet deze zachte ommekeer een kans krijgen. Het is beter dan niets. Maar dat is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan… Er liggen immers heel wat wolfijzers en schietgeweren in de weg.

De zwaarste opdracht:

leerkrachten overtuigen

Bij heel die operatie om het leerplan bij te stellen, rijst echter een fundamenteel probleem, waarover we al zijdelings spraken: de godsdienstleraars. We kunnen in die groep minstens twee categorieën onderscheiden.

Ten eerste zijn er de welwillende positief-kri- tische leerkrachten die wellicht blij zijn dat hun vlag opnieuw wat meer de lading gaat dekken en die bereid zijn zichzelf goed bij te scholen om tegemoet te komen aan de wens van de bisschoppen. En die het beste van zichzelf willen geven. Ten tweede is er de groep wereldverbeteraars, die zo al niet vijandig dan toch negatief en kritisch staat tegenover de Kerk. In tal van gevallen willen die wereldverbeteraars zich er zelfs niet mee vereenzelvigd zien. Vaak stellen velen uit die groep dat ze niet meer gelovig zijn en - in het beste geval - een humanistisch waardenpa- troon aanhangen waarin niet langer ‘een god’, maar wel de mens centraal staat.

Daardoor wordt de opdracht van de bisschoppen loodzwaar. Er zal naast de aankon- diging van een nieuw leerplan op zijn minst ook een signaal uitgestuurd moeten worden dat een godsdienstleraar in het katholiek onderwijs op zijn minst loyaal moet zijn om erin thuis te blijven horen. Anders kan er geen vol- waardige en gedegen godsdienstoverdracht gebeuren die leerlingen een meerwaarde biedt. In geen enkele godsdienst wordt geto- lereerd dat zij die het magisterium (meester- schap) dienen te bewaken en over te brengen het zelf niet dragen. Het valt te hopen dat Johan Bonny en zijn ploeg hieraan meer dan gewone aandacht schenken. Want daarmee zal alles slagen, of helemaal niet… Een beetje haar op de tanden kweken, en onversaagd doorzetten, zal een minimumvereiste zijn, vrezen we.

KVDP

Citaat van de week > Jan Spooren (N-VA)

Het vragenuurtje in de Kamer werd geopend met maar liefst twaalf vragen over het aange- kondigde banenverlies bij Proximus. Het was een welgekomen gelegenheid voor de linkse oppositie om in te hakken op het regeringsmantra ‘jobs, jobs, jobs’ dat hier een flinke deuk zou krijgen, terwijl het bij de andere partijen en de N-VA eerder ging om pleidooien voor sociaal overleg en het vermijden van het brugpensioen. Jan Spooren (N-VA) kwam in zijn tussenkomst het merkwaardigst uit de hoek: “Mijnheer de eerste minister, vroeger moest ik het met u eens zijn, nu mag ik het met u eens zijn. Dat is een klein verschil.” Of hoe de kada- verdiscipline bij regeringspartijen als een molensteen om de nek van de parlementsleden van die partijen hangt en het verlaten van een regering zelfs enigszins bevrijdend kan zijn.

“Premier, vroeger moest ik, maar nu mag ik het met u eens zijn.”

ACADEMISCH

Nee, juristen zijn echt niet altijd bezig met het bedenken van nieuwe trucs om illegalen binnen te sluizen, of moordenaars, drughan- delaars en terroristen vrij te krijgen. Soms houden zij zich ook met ernstiger zaken bezig. Zoals toiletten bijvoorbeeld. Aan de deur van een toilet in de Faculteit Recht en Criminologie van de UGent was een A4’tje opgeplakt met de volgende tekst in het Ne- derlands en het Engels: “WC Genderinclu- sief toilet. Dit is een genderincusief toilet dat openstaat voor alle gebruikers, ongeacht hun zelfbepaalde genderidentiteit. Deze identiteit hoeft niet samen te vallen met de geslachtskenmerken van de betrokken per- soon.

Zowel geslacht als genderidentiteit ko- men voor in verschillende natuurlijke vari- aties en zijn niet zomaar te herleiden tot de binaire categorieën van ‘man’ en ‘vrouw’.

Aangezien de Faculteit Recht en Criminolo- gie de zelfbeschikking, het welzijn, de vei- ligheid en de inclusie van alle studenten en personeelsleden vooropstelt, voert zij een proactief (trans*)beleid, ter aanvulling van het centrale beleidskader.” Het enige zin- volle woord in heel die juridische, politiek correcte blabla, was het eerste en het kort- ste: WC. Dát is tenminste nuttige informatie als men wanhopig op zoek is naar het toilet.

(6)

BRUSSEL

COCOF is bliksemafleider

Een Franstalig belangenconflict stopt het nieuw Vlaams Onderwijsdecreet (voorlopig) in de koelkast, waardoor ook de ruimere voorrang voor Neder- landstaligen dode letter blijft. Het is begrijpelijk dat dit hevige reacties ver- oorzaakte, maar in de al dan niet gespeelde verontwaardiging ontwaarden wij vooral een grote dosis hypocrisie.

De Morgen-commentator Bart Eeck- hout had het over “sabotagefederalisme”.

En voor Brussels staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) heeft “de Franse Gemeen- schap haar prioriteiten niet op een rijtje”.

Meer nog, de demarche van de COCOF noemt ze een “schandalige stap”. Plots was er een heuse wolkbreuk van verontwaardiging. Want hoe onredelijk was dat orgaan van de Franstalige Brusselaars (de COCOF) wel niet? Werkelijk? In het Brusselse onder- wijsvraagstuk zit inderdaad heel wat onrede- lijkheid. Ook aan Vlaamse kant. En hypocrisie, ook dat.

Breder plaatje

We kennen het bredere plaatje: de Brus- selse bevolking neemt fors toe, wat inzake onderwijs voor capaciteitsproblemen zorgt.

Er zijn Franstalige scholen en Nederlandsta- lige scholen, waarbij deze laatste veruit het kleinere net vormen, afgerond goed voor zo’n twintig percent van het geheel. Door de slechte toestand van het Franstalig onderwijs is de druk op die Nederlandstalige

scholen erg groot. Waren het vroeger vooral ‘Franstalige Belgen’ die hun weg naar het Vlaamse aanbod vonden, het plaatje oogt ondertussen beduidend ‘diverser’.

Maar waar plaats je de Nederlandstalige kinderen in het geheel, ook al is het een slin- kende groep? We focussen ons op secundai- re scholen waar een voorrangsregeling van 55 procent voor Nederlandstaligen bestaat.

Nederlandstaligheid bewijzen doe je door het diploma van de moeder of een taaltest door een van de ouders. Die voorrang wordt nu opgetrokken naar 65 procent, en daar komt nog eens 15 procent bij voor kinderen die eerder al in een Nederlandstalige school schoolliepen (ongeacht hun achtergrond of huistaal).

‘Onderwijs vergrendelen’

Klinkt dit niet redelijk? Per slot van rekening gaat het om het eigen kernpubliek, als we het zo mogen uitdrukken. “La Flandre verrouille son enseignement à Bruxelles”, schreef Le Soir toen dit onderdeel van het nieuwe Onderwijsdecreet bekend raakte.

“Vlaanderen sluit zijn onderwijs af.” Stel je voor. De Franstalige kijk is verschillend. Voor hen is het een kwestie van vraag en aanbod.

Zij kijken naar het aantal kinderen en het aantal plaatsen, ongeacht taal of net. Het is een overtuiging die ook bij de Vlaams-Brus- selse linkerzijde leeft, badend in een sfeer dat al die taaltoestanden tot het verleden behoren. Het is met deze discussie een beetje zoals met het geslacht van de engelen.

Er is echter één belangrijk element dat in ieder onderwijsdebat taboe blijkt te zijn:

de realiteit, en dan in het bijzonder het feit dat heel wat (Nederlandstalige) ouders de voorbije jaren naast een plaats grepen, of gewoonweg het Brussels aanbod de rug toekeerden, al dan niet door die mislukte in- schrijving.

Niveaudaling

Doorheen de jaren heeft zich een werke- lijkheid afgetekend die we niet terugvinden in het net gehoorde narratief van Eeckhout, Debaets en co. Op papier ogen die voor- rangsregels misschien mooi, maar in de praktijk kregen ettelijke ouders hun kind niet ingeschreven in een degelijke school, laat staan die van hun keuze. En dan is er het niveau. Het Franstalig onderwijs kapitte- len is één zaak, maar tegelijk moet erkend worden dat het ook aan Vlaamse kant in een

Dwars door Vlaanderen 17 januari 2019

6 Cordon sanitaire doorbroken

Op de installatievergadering van de Be- ringse gemeenteraad schoot ex-burgemeester Maurice Webers (sp.a) in een vuurrode colère. Onderwerp van zijn boosheid was Bert Schoofs (Voluit, ex-VB), die door de nieuwe meerderheid van CD&V, N-VA en Voluit ge- installeerd werd als voorzitter van de raad.

“Overal in Vlaanderen protesteert men tegen een mogelijk samenwerken met een (ex-) VB’er, maar niet in Beringen”, aldus Webers, die ook nog eens hardop vroeg: “Waar zijn Rutten en Beke nu?”

Afghanen onder elkaar

Een Afghaanse vluchteling werkte nog maar een week in een handcarwash in Lana- ken toen hij het aan de stok kreeg met een andere Afghaanse vluchteling en hete olie over hem heen goot, wat tot zware derdegraads- brandwonden leidde. Het slachtoffer werd naar het gespecialiseerd ziekenhuis in Leuven gevoerd waar een huidtransplantatie werd uit- gevoerd en een langdurig genezingsproces volgde. De eerste kosten liepen reeds op tot 25.000 euro. Wie moet dat betalen? De Belgi- sche staat, blijkt, want beiden hebben geen ziekenfonds- of enige andere verzekering.

Fedasil moet nu de zaak onderzoeken. De Ton- gerse rechtbank zal later over de schuld, straf- maat en schadevergoeding debatteren.

Zandkliffen

Iedereen kent de kliffen van Dover en de verraderlijke Franse kust, maar ook aan onze kust kan een combinatie van harde noordwes- tenwind en springtij voor problemen zorgen.

Zand, dat men regelmatig moet opspuiten als maatregel tegen de “ergste storm in duizend jaar”, wordt in zee gezogen en op de rand daarvan ontstaan kliffen van een paar meter hoog. Niet ongevaarlijk voor wandelaars die te dichtbij komen en een fenomeen dat de gemeenschap heel wat geld kost. Die zandkliffen moeten immers zo snel mogelijk verwijderd worden en het verdwenen zand moet weer opgespoten. Dit is nu het geval in Bredene, De Haan en Middelkerke. Bevoegd Vlaams minister van Openbare Werken Ben Weyts (N-VA) is niet gelukkig met deze (wan)toestand, omdat bepaalde burgemeesters dwars blijven liggen wanneer structurele maatregelen, zoals de aanleg van kusteilanden, voorgesteld worden.

neerwaartse spiraal zit. Dat je de facto met taalklassen zit en dat al die kinderen Neder- lands zullen spreken (of iets dat erop lijkt) als ze de school verlaten, is vanuit maatschappe- lijk oogpunt verdedigbaar, maar als ouder re- deneer je anders. Je wil een school op niveau voor je kind, net als elders in Vlaanderen. Op dat vlak worden de mogelijkheden in Brussel schaars.

Schaarse lichtpunten

Niet alles is slecht, maar de lichtpuntjes zijn miniem en worden schaarser. Om redenen van discretie noemen we geen namen, maar voor de vuist weg kennen we verschillende Vlaams-Brusselse politici (ook van de uitge- sproken linkerzijde) die hun kinderen bewust naar een school in de Vlaamse Rand hebben gestuurd. Er is een probleem met het niveau.

En die voorrangsregel is de voorbije jaren gebrekkig gebleken, tenzij men natuurlijk alles en iedereen bij mekaar wil klutsen (wat sommigen willen). De specificiteit van het Ne- derlandstalig onderwijs in Brussel kan niet los gezien worden van het bredere onderwijs- vraagstuk. Hetgeen opiniemakers als Geert Noels en Wouter Duyck systematisch hekelen, doet zich scherper voor in de hoofdstad. La- ten we dit maar eens onderschrijven, in plaats van de COCOF als een bliksemafleider te

gebruiken. KNIN.

Maar door onze Belgische manier van ze- telverdeling die altijd in het voordeel uitvalt van de winnaars, sleepte de CD&V er 16 zetels in de wacht. Vrij vertaald: met 48,7 procent van de stemmen krijgen ze 60 procent van de zetels. Over democratie gesproken…

In Wuustwezel kan de CD&V aldus alleen

‘regeren’ zonder extra coalitiepartner. Ook al heeft ze de meerderheid van de bevolking niet achter zich. Ik geef het maar mee als be- denking. Maar in Wuustwezel beleefden ze vorige week nog wat andere avonturen.

Cordon

Onze lezers kennen ondertussen wel het cordon sanitaire: het ongeschreven, nooit ondertekende gebod (lees: opbod) tussen de ‘democratische’ partijen om niet met het Vlaams Belang samen te werken op bestuurlijk vlak.

Dat gaat soms absurd ver. Zo weigeren de PS-kamerleden (en hun parlementaire medewerkers) om samen met een VB-ver- kozene in dezelfde lift te stappen. Maar op bestuurlijk vlak kan het nog absurder. Op gemeentelijk niveau staat de discussie soms op het niveau van een scheefgezakte voet- padtegel die gevaar oplevert.

Als dat dan door een Vlaams Belang-ge- meenteraadslid wordt aangekaart, doet de meerderheid er alles aan om de tussenkomst van de VB-er af te blokken. Ook al betekent die scheefgezakte tegel een gevaar voor alle inwoners van de gemeente. Of anders vertaald: ook goede voorstellen van het Vlaams Belang worden stelselmatig ge- negeerd, ook al hebben die voorstellen niets met racisme of nationalisme te maken. Voor alle duidelijkheid: er zijn ook gemeenten waar de verkozenen van het Vlaams Belang wel ernstig genomen worden.

Carrera

Terug naar Wuustwezel: de CD&V behaalt er dus de absolute meerderheid. De N-VA verloor enkele procenten en één zetel (om er vijf over te houden). Het Vlaams Belang klom van 6,9 procent naar 11,2 en krijgt er een zetel bij.

Tussen de verkozenen van het Belang, o.a.

Koen Spitaels, de lijfwacht van Filip Dewin- ter. Bij de N-VA staat ene Carrera Neefs op

de 22ste plaats, niet direct een strijdplaats.

Maar ze haalt een zetel op basis van het aantal voorkeurstemmen. Carrera Neefs is overigens een goedogende frisse verschijning van 22 lentes, en met wortels in de Vlaams Beweging.

Alleen, Carrera heeft lak aan het cordon sanitaire en neemt deel aan de Marra- kesh-betoging in Brussel. En neemt selfies aan de zijde van Guy D’haeseleer, en nog eentje met Dries Van Langenhove, en nog eentje met Tom van Grieken. Dat zou moeten kunnen in een ‘verbindende’ en ‘inclusieve’

maatschappij waar iedereen het over heeft.

Op de foto gaan als N-VA-er met een VB-er (en omgekeerd) is nergens verboden en behoort niet tot de richtlijnen van het cordon.

Het plaatselijke bestuur van de N-VA van Wuustwezel volgde nauwlettend de foto’s op de facebook van mevrouw Neefs. En ja, de N-VA had haar leden gevraagd om niet deel te nemen aan de Mars van Marrakesh, maar het was ook niet verboden. De N-VA heeft overigens ook nog nooit opgeroepen om deel te nemen aan de IJzerwake, en toch zien we ook wel wat N-VA-leden rondlopen tot en met sporadisch een parlementair van N-VA.

Maar de grote vissen blijven ‘en bloc’ thuis.

Gay Pride

Opnieuw naar Wuustwezel: Carrera Neefs krijgt een ‘reprimande’ van haar Wuustwe- zelse-N-VA-voorzitter. Let wel: het gaat hier over deelname aan een niet-verboden manifestatie en dat behoort m.i. tot de persoonlij- ke vrijheden van elk individu. Vraag is dus:

mag een N-VA’er meelopen in een betoging waar ook andere strekkingen aanwezig zijn?

De N-VA heeft geen probleem om mee op te stappen in de Gay Pride in Brussel en Ant- werpen, waar ze niet alleen mee opstappen in een bonte stoet van verklede mannen met pluimen her en der, maar in dezelfde optocht lopen ook de politieke tegenstan- ders van sp.a, CD&V, Groen en PvdA. En in Brussel lopen daar in dezelfde optocht ook Ecolo, PS, cdH, PTB en een bloemlezing van linkse tot extreemlinkse groeperingen. Dat kan dus voor N-VA wél.

Oké, voor de Pride roept de N-VA officieel haar leden op om mee op te stappen, voor de Mars tegen Marrakesh had de partij dat Wuustwezel is een rustige landelijke gemeente in het noorden van de provin- cie Antwerpen, deels grenzend aan Nederland. Bij de jongste gemeenteraads- verkiezingen haalde de CD&V zo’n 48,7 procent van de stemmen. Dat is best veel, maar het is strikt genomen geen absolute meerderheid.

In Wuustwezel

verging even de wereld

Binnenland > Wuustwezel

niet gedaan. Maar, op de Pride komen dan een 100-tal leden van de N-VA opdagen (zowat elk jaar krijgen ze het tijdens de Pride in Brussel aan de stok met linkse tegenstan- ders), maar ik kan het partijbestuur van de N-VA meedelen dat het aantal boze N-VA’ers op de Mars tegen Marrakesh een stuk hoger lag dan bij de Pride. Tot spijt van wie het be- nijdt, maar dat is wel de realiteit.

Politieraad

Terug naar het Wuustwezelse N-VA-ge- meenteraadslid Carrera Neefs: blijkbaar zijn er afspraken tussen N-VA en VB inzake de verdeling van de afgevaardigden in de politieraad. Daarbij zou het VB-gemeenteraads- lid ook enkele stemmen krijgen van de N-VA om te kunnen zetelen in deze politieraad.

Maar een half uurtje voor de feitelijke stem- ming werd die afspraak zonder veel uitleg ingetrokken door de N-VA.

Maar dat was dan weer niet naar de zin van Carrera Neefs die haar stemmen toch aan de VB-er gaf. Ongehoord. Moord en brand!

Na de gemeenteraad werd Neefs ter orde geroepen en werd een tuchtprocedure op- gestart met de bedoeling haar uit de N-VA te zwieren. Maar zover is het niet gekomen:

Carrera Neefs is ondertussen zelf vertrokken bij N-VA en sluit zich aan bij VB.

Besluit: enerzijds is het duidelijk dat Car- rera Neefs zich niet gehouden heeft aan de partijtucht. De reactie van het N-VA-bestuur is dus enigszins begrijpelijk.

Maar de echte aanleiding zit dieper. De vraag die men moet stellen is: mag een N-VA’er nog een selfie nemen van zichzelf en een VB-er, en die foto op zijn of haar facebook zetten? Want daarmee is alle ‘miserie’

begonnen. Want dit voorval in Wuustwezel gaat veel verder dan de afspraken rond het cordon sanitaire.

Het geeft te denken dat net de N-VA het cordon het strengst toepast. Ik weet waarom:

om zelf niet in een cordon terecht te komen;

een cordon opgelegd door de mainstream- media (het cordon médiathique bestaat wél op papier) en opgelegd door de Franstalige partijen. Voor N-VA wordt het cordon sanitaire stilaan een obsessie. Beste Bart, de mensen verstaan dat niet, zeker niet nu gij opnieuw met de linksen samenwerkt in het Antwerps stadsbestuur.

“Ik word zo moe van oorlog met links”, hoor ik u nog zeggen bij Jambers. Wanneer wordt gij de oorlog moe met rechts?

KARL VAN CAMP Proximus bezorgt minister van Werk Kris Peeters nog meer kopzorgen