Gezocht: Sinterklaas – gevonden: Zwarte Pieten“Week van de waarheid is nu aangebroken.” Hoeveel keer zou een Vlaamse krant deze of soortgelijke kop de jongste 550 dagen al hebben

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

66

^ste

jaargang • nummer 47 • woensdag 23 november 2011 1,90 euro

Deze week :

• Heilig Hart-kapitalisten 2

• Bert Anciaux kiest voor het Koninkrijk Marokko 3

• Briefje aan Laurent,

recidivist 3

• In memoriam:

Roger Van Houtte 4

• Morgen scheert men gratis 5

• Geen Waalse coalitiewissel 7

• Daniël Merlevede:

een leeuw van een eeuw 11

Gezocht: Sinterklaas – gevonden: Zwarte Pieten

“Week van de waarheid is nu aangebroken.” Hoeveel keer zou een Vlaamse krant deze of soortgelijke kop de jongste 550 dagen al hebben afgedrukt? De weken van de waarheid, ultimatums, deadlines en gesprek- ken van de laatste kans volgen elkaar op in een ongekend lange reeks.

Ging Leterme het begrotingswerk niet overnemen als Di Rupo begin okto- ber (jawel, oktober) geen concreet zicht op een omvattend regeerak- koord had? Grote kop in De Standaard van 14 november (jawel, novem- ber!): “Leterme komt in actie.”

We zijn intussen weer enkele dagen verder en van die actie is verder niets meer vernomen. Als de begroting niet half november daadwerke- lijk ingediend is bij het parlement, lukt het niet meer om die tijdig goed te keuren, klonk het een halve maand geleden. Iedereen weet dat een zestal weken echt nodig zijn om dat parlementaire proces helemaal af te werken. Maar begin november werd dus ook niet gehaald. Geen nood, 15 december was ook wel goed klonk het bij de immer goedgemutste Didier Reynders.

Di Rupo blijft qua snelheid achter op de processie van Echternach;

Leterme kondigt al weken aan de hand aan de ploeg te slaan en blijft wachten; Reynders ziet geen graten in weer nieuw uitstel. Vreemd alle- maal, want we moeten van Europa tijdig een degelijke begroting indie- nen. Maar niemand heeft er zin in zich aan zo’n werkstuk te verbranden.

Zet u zichzelf even in de plaats van Di Rupo. Akkoord, goede lezer, het vraagt enige verbeeldingskracht en we willen hier niet de indruk wekken het laatste persmedium te zijn dat de gestrikte PS-leider gaat verdedigen.

Maar toch, laten we even de inspanning doen. De liberalen hakken onge- nadig alle voorstellen neer – in volle publieke debat overigens – wegens absoluut veel te links. En dan leest die geplaagde Di Rupo in Le Vif een interview met Nico Cué, de secretaris-generaal van FGTB-Métal Wallo- nie-Bruxelles. “Op vier oktober vroegen wij in een brief aan PS-voorzit- ter Di Rupo al dat hij formateur Di Rupo zou bijsturen. (…) De PS capi- tuleert, ze is haar ziel aan het verliezen. Wij zijn bereid om het tot een conflict te laten komen. De strijd zal hard en lang zijn.”

Meteen volgt de dreiging met 48-uren- en 72-urenstakingen van de socialistische vakbond tegen een regering die geleid wordt door een PS’er.

Tussendoor stijgt de rente voor tienjarige Belgische staatsleningen naar recordhoogtes. Di Rupo kan dus geen kant op. Als zelfs SP.a-voorzitter Bruno Tobback in een publieke mededeling zegt de indruk te hebben

dat Di Rupo zich niet gedraagt als een kandidaat-premier, zal dat ook wel kloppen. En we kunnen er zo waar nog inkomen ook. Welke kami- kaze-piloot wil dit land nog leiden/lijden? Normaal steken spanningen in coalities de kop op als er na een periode van regeren sleet komt op de formule. In dit land rollen de coalitiegenoten haast vechtend over straat nog voor de regering gevormd werd.

Van de christelijke vakbond heeft Di Rupo dan weer minder weerstand te verwachten. Vooreerst wordt de belastingbetaler verondersteld ste- vig mee op te draaien voor het Dexia-debacle en dus kan de komende regering beter te vriend gehouden worden. Maar zelfs dan komt de groene vakbond er zeker niet zonder zware verliezen uit. De stakings- kas van het ACV is niet klaar voor een lang heet voorjaar en wat al even erg is: het morele gezag van de christelijke (?) vakbond (?) werd zwaar bekrast. Het zal even duren voor die nog met enige geloofwaardigheid uit de hoek kan komen.

Het oude Belgische geldestablishment werd de voorbije decennia door het buitenland uitgekocht; het Belgische bankwezen ligt op apegapen;

de christelijke vakbond kan het eigen faillissement maar vermijden door een verregaande vrijwillige ontmanteling van belangrijke onderdelen; de Waalse socialistische vakbond is bereid het land in de moeilijkste bud- gettaire tijden op te zadelen met algemene stakingen en als klap op de vuurpijl lijkt niemand nog echt zin om het land te gaan regeren.

Ja, het klopt dat de nefaste communautaire akkoorden van Di Rupo voorlopig uit het zicht zijn verdwenen. Op dat punt komt de Europese schuldencrisis goed uit voor Di Rupo. Maar intussen zakken de steunpi- laren van het Belgische instituut met een ongekende vaart elke dag die- per weg in het moeras. Brave burgers zijn als de dood voor het perspec- tief van chaos. Zo lang de indruk kan worden gewekt dat het separatisme regelrecht naar chaos en destabilisatie voert, blijft die brave burger zich nog graag vastklampen aan de illusie van Belgische betrouwbaarheid.

Maar de dag dat voor iedereen duidelijk wordt dat België synoniem wordt van chaos, valt dat laatste argument pro-Belgica natuurlijk helemaal weg.

Vlaams Belang zit al lang met de zwarte Piet; N-VA kreeg hem in de zomer toegeschoven; Open VLD krijgt die rol toebedeeld in de maandag- kranten. Aan zwarte Pieten geen gebrek dit jaar, maar wie speelt Sinter- klaas als er geen geschenken meer in

de Belgische zak zitten?

‘Vijf verontwaardigde indignés, Rudy, Charles, Jean-Luc, Yves en Didier, manen stoute Kris aan om eindelijk zijn verplichtingen na te komen.

Heel vrij naar Hergé’s ‘”Tintin” (voorheen Kuifje) door Escé, de Con-Serviteur royal van het Musée Bels Museum.

(2)

De dingen dezer dagen 2

23 november 2011

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Heilig Hart-kapitalisten

Uit de smalle beursstraat

De ondergang van Arco als belangrijke aandeelhouder van Dexia is goed op weg zijn plaats te krijgen in de grote rij van Belgische politieke en financiële schandalen zoals Agusta, Uniop en het RTT-schandaal. Het tart alle verbeelding dat de belastingbetaler tussen 1 en 1,5 miljard euro moet ophoesten om de coöperanten van de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging te vergoeden, voor die Dexia-ramp. Zet tien eco- nomen en tien financiële juristen bij elkaar en ze zullen u allemaal hetzelfde zeggen: de Arco-coöperanten verschillen niet van gewone aandeelhouders en moeten als dusda- nig behandeld worden. Dat betekent dat winsten (dividenden) geprivatiseerd zijn, maar dat de waardeverliezen van die beleggers ook niet door de staat gedekt worden. Dat in tegenstelling tot de overheidswaarborg van 100.000 euro voor de gewone spaarder.

Toch wist Arco zijn coöperanten op gelijke voet te plaatsen als gewone spaarders.

Nu Arco vereffend wordt (de activa worden verkocht) zijn die hun geld niet kwijt. De bescherming van de coöperanten is te danken aan het optreden van ACW-politici als Steven Vanackere en Etienne Schouppe, die deze bijzondere waarborgregeling in 2008 hebben uitgedokterd. De christelijke arbeidersbeweging pleegt een hold-up op de belastingbetaler. Dat de andere traditionele politieke families geen moord en brand schreeuwen, is niet verwonderlijk. Ook zij zijn in het verleden via de kassa gepasseerd.

Denk aan het rood getinte Ethias dat door overheid werd gered. Wel zou de CD&V voor de redding van de Arco-coöperanten een prijs moeten betalen: het verwijderen van ACW’ers Yves Leterme, Inge Vervotte en Steven Vanackere uit de nationale politiek. Wat ondertussen volop bezig is.

De vereffening van Arco zal in elk geval beletten dat uitgepluisd wordt in welke mate de Arco-bestuurders bij Dexia op de hoogte waren van het risicovolle bancaire model dat de financiële instelling naar de ondergang heeft geleid. Wie gesprekken voert met voormalige Dexia-bestuurders die wel verstand hebben van financiële spitstechnolo- gie, hoort steevast hetzelfde verhaal: “Tijdens vergaderingen stelden de Arco-bestuurders bijna géén vragen over onze bancaire strategie.” Met keurde het risicovol gedrag probleemloos goed.

Dat Dexia zich inliet met plat casinokapitalisme was voor Arco en het ACW geen probleem. De christelijke arbeidersbeweging heeft ook nooit afstand genomen van de royale vergoedingen waar hun coryfee Jean-Luc Dehaene als Dexia-bestuurder recht op had. Arco en het ACW voelden zich comfortabel omdat jarenlang Dexia-dividenden bleven binnenstromen.

Hypocrisie is een christelijke deugd. Dat geldt ook voor het ACW. Aan één kant kon het rekenen op de Dexia-middelen. Met dank aan de speculatie. De christelijke arbeidersbeweging is daar altijd zeer blij om geweest en heeft de kritiek van de christelijke leer op risicovol beleggen naast zich neergelegd. We zouden ze de Heilig Hart-kapitalisten kunnen noemen. Dat door speculatie verdiende geld wordt dan gebruikt door allerlei aan het ACW verbonden organisaties, die zich onledig houden met het fulmi- neren tegen het “wilde kapitalisme van de banken”. De vakbond ACV doet dat, maar ook christelijke organisaties die door het ACW zwaar gesponsord worden. Denk aan Wereldsolidariteit en Pax Christi. Zij ageren tegen het “neoliberale kapitalistische model” maar worden wel door opbrengsten uit beleggingen gefinancierd.

Met hun tiermondistisch en postcommunistisch discours (we kunnen hen de Heilig Hart-marxisten noemen) bijten ze eigenlijk in de hand die hen voedt. Het is een goede zaak dat deze pseudochristelijke ngo’s het straks met een pak minder middelen zullen moeten doen.

Ook de Christelijke Mutualiteit en de vakbond ACV zullen meer op de centen moeten letten. Maar ze komen zeker niet op droog zaad te zitten. De Christelijke Mutualiteit blijft net als de andere instellingen verzekerd van het manna dat de overheid betaalt voor het beheer van de gezondheidszorg. Het ACV kan nog altijd rekenen op de administratievergoeding voor de uitbetaling van de werkloosheidsuitkerin- gen. Pro memorie: voor alle vakbonden samen is dat 200 miljoen euro per jaar. België is het enige land ter wereld waar vakbonden het monopolie hebben op de uitbetaling van het werkloosheidsgeld.

Wie denkt dat het ACV door het Arco- en het Dexia-verlies armlastig is geworden, vergist zich. Hier en daar werd al heimelijk gehoopt dat het ACV niet meer over genoeg stakingsgeld zou beschikken, waardoor de syndicale macht gebroken zou zijn. Dat is ijdele hoop. Door de bijdragen van de leden wordt de stakingskas nog altijd gespijsd.

Zoals bekend bevindt zich een groot deel daarvan in het buitenland, onder andere in Luxemburg en in Zwitserland.

Zou het geen goed idee zijn het ACV te verplichten haar syndicale oorlogskas van miljoenen Zwitserse franken aan te wenden om de coöperanten na de vereffening van Arco te vergoeden, in plaats van de belastingbetaler ervoor te laten opdraaien?

A^ngélique VAnderstrAeten

“Live”, onversneden en… geschrapt

Prompt via de digirecorder de tv-gids en het VT4-menu van maandag 14 november opgeroepen. Fluitje van een cent om van 22.55 tot 23.45 uur te vinden wat ik zocht.

Dacht ik. Van De Wever geen spoor, laat staan van Bart en de vragen van het volk. In plaats daarvan een “late editie” van “Vlaan- deren Vandaag”, het nieuwsbulletin van VT4.

Nochtans had ik daar een paar dagen eerder over gelezen dat het verpletterd werd door de concurrentie, met als gevolg dat het wordt afgevoerd. Merkwaardig, naast de gewone portie om 18.55 uur, werd plots ook zendtijd vrijgemaakt voor een late editie van Vlaanderen Vandaag. Geen beter middel dan de telefoon om aan info te geraken over het schrappen van een programma en het te ver- vangen door een te schrappen programma.

Een beleefde dame aan de andere kant van de lijn, in Nossegem, zou me doorverbinden met de verantwoordelijke dienst. U kent de daaropvolgende procedure, ongetwijfeld.

Een vleugje muziek dat de dame gelegenheid bood de verantwoordelijke dienst te ver- wittigen dat een vervelende klier info wou over “je weet wel”. Vleugje muziek afgebro- ken. De aangekondigde “die weet er meer van”-stem: “Hallo?” Ik geraakte vier woorden ver, of vijf. Muggenziften doe ik niet. Ver- binding verbroken. Technisch defect, allicht, in de hoop dat de kosten voor een nieuw gesprek er voor de vraagsteller teveel aan zijn. Niet, dus.

Niks is wat het lijkt. Dat werd bewezen toen ik een VT4-programma wou opne- men: “Bart De Wever en de vragen van het volk”, als “laatavondspecial”. Voor het eerst, aldus het promotekstje, had BDW zich “live en onversneden” laten horen en zien via een “live stream”. De beste fragmenten en reacties van drie uur dialoog zouden, samengeperst in drie kwartier zendtijd, het kijkbuisvolk onderhouden, voorlichten en bekoren.

“Fout”

“O”, aldus de beleefde dame, “er moet iets zijn misgegaan”. Dit keer geen muziek maar per direct doorverbonden. Het “hallo”

klonk een stuk beter, maar de stem die meer zou weten, liet weten dat ze het niet wist.

Ze wist dat het programma geschrapt was, maar niet waarom. Misschien wisten ze het aan de receptie. Zal ik u doorschakelen? Ik dacht van niet, want “daar hadden ze me naar u doorgeschakeld”. Was dat zo?

De stem wilde haar best doen maar kon geen antwoord geven dat honderd procent voldeed. Wat gedacht van negentig procent, stelde ik voor. Ook niet. Daarvoor moest ik bij de baas van de stem zijn. Laat die nu net in vergadering zitten. Er was, wou ik weten, bij VT4 toch geen mediacordon tegen De Wever uitgevaardigd?

Daarvan, gilde de stem in overdrive, was geen sprake. A-b-s-o-l-u-u-t niet. Wel was het zo dat de ploeg van Vlaanderen Vandaag instond voor het geschrapte programma.

En zoals ik allicht wist, was ook die ploeg geschrapt. Of dat laatste schrappen te rij- men viel met uitgerekend een late editie, was een vraag die meteen het beeld van de bekende mond vol tanden opriep. Ik hielp de stem uit haar lijden, zei dat ik voldoende wist en dankte voor de info die er geen was.

De geschiedenis herhaalt zich niet altijd.

Mocht dat zo zijn, is het zeer de vraag of Bart

de Wever en de N-VA nog eens in de stei- gers zouden worden getild zoals productie- huis Woestijnvis dat gedaan heeft via zijn succesprogramma “De slimste mens”. Te vrezen valt dat de collectieve onwetendheid in Nossegem rond en over het schrappen van “BDW en de vragen van het volk” veel, zo niet alles te maken heeft met de “blijde intrede” bij VT4 en Vijftv van “De Vijver”, de holding boven Woestijnvis van Wauter Vandenhaute.

De man zal het nooit toegeven, maar dat uitgerekend zijn rode burchtje, binnen de rode VRT-moederburcht, BDW en in diens zog de N-VA mee groot heeft gemaakt, is meer zekerheid dan gok. Daardoor wordt het ook zekerheid dat zijn hand achter het schrappen van “De Wever en het volk” zit.

In zijn nieuw televisierijkje zal hij dezelfde

“fout” niet willen maken als de ongewilde fout die hij Erik van Looy liet maken in het slimstemensgebeuren.

Raden

Intussen wordt met de dag duidelijker dat er, na het “cordon sanitaire” tegen het Vlaams Belang, een steeds nijpender “mediacordon” rond de N-VA wordt gelegd. Het akkefietje bij VT4 is één voorbeeld. Elke dag dat een regering langer op zich laat wachten, drijft België verder weg uit de vaart der vol-

keren. In een normaal land zou het logisch zijn dat de grootste partij over die toestand door de media gepolst zou worden, niet elke week maar elke dag, omdat uitgerekend die partij een “anders” predikt, en daardoor de grootste werd. In modelstaat België schakelt men die partij met vereende krachten des- kundig uit, en zwijgt haar dood.

Tot heil van vorst, de Belgische con- structie en eigen partijbelangen eerst, met de spontane medewerking van de vierde macht, de “media”. In die orde van gedach- ten kan het “herbekijken” van een uitnodiging aan De Wever gezien worden, aan de

“ouderenuniversiteit” van de “Université Catholique de Louvain” (UCL) een spreek- beurt te geven. Men kon het zich daar niet veroorloven BDW een vrije tribune te bie- den, omdat hij, toeterde de UCL, “de grootste verantwoordelijke is voor de aansle- pende politieke impasse”. Sic! Het spreekt vanzelf dat onze Vlaamse regimemedia aan die “zienswijze” geen aandacht schonken, laat staan er kritiek op hadden.

Eén keer raden hoe Le Soir zou tekeer- gaan, mocht bij universiteit Antwerpen, of Gent, een uitnodiging aan Elio Di Rupo om te komen praten, “herbekeken” worden.

Het Belgische kot was te klein. Ook in de

“Vlaamse” media.

d.M^ol

Waarom er altijd ‘s nachts vergaderd wordt

Frans in Aalst

Meer en meer Franstalige leerlingen vin- den hun weg naar scholen in Aalst. Vaak gaat het om leerlingen waarvan de ouders van Brussel naar Aalst verhuisd zijn. De snelweg en makkelijke treinverbindingen zouden bij- dragen tot de Franstalige instroom, die van- zelfsprekend negatieve gevolgen heeft voor het taalniveau in de Aalsterse scholen. “We hebben de indruk dat Aalst stilaan de perife- rie van Brussel wordt,” luidt het bij de dienst Onderwijs van de stad Aalst.

Het gaat verbazend goed vooruit…

“La princesse”

We schreven vorige week dat prinses Astrid de marathon van New York heeft uit- gelopen. Lezer André Monteyne vult aan:

prinses Astrid heeft zich op de deelnemers- lijst ingeschreven als “princesse de Belgique”.

Dat versterkt in het buitenland de perceptie dat België ééntalig Frans is.

Een perceptie waar het hof maar al te graag aan meewerkt.

Hoge toppen

Het moet niet altijd Antwerpen zijn dat met volle teugen geniet van alle zegeningen die de multiculturele illusie meebrengt. Blijkt dat de straatcriminaliteit in Brussel “hoge toppen scheert”.

Vooral gauwdiefstallen en berovingen uit auto’s “zitten in de lift”, berichtten de kwali- teitskranten en pretgazetten. We dachten in al onze naïviteit dat woorden als “hoge top- pen scheren” en “in de lift zitten” geldt voor prestaties die “gezien mogen worden”. En, dat “het loopt de spuigaten uit” geschikter is om te duiden dat, op dagelijks, 26 inbraken in auto’s, 13 gauwdiefstallen en 9 berovingen met geweld “niet door de beugel kunnen”.

Taalgebruik en taalgevoel scheren bij het journalistenkorps geen hoge toppen. Laat staan dat ze in de lift zouden zitten.

(3)

“Le prince” Laurent royale recidivist, Tervuren

Gij Hovaardigheidsbekleder,

Het heeft Sire, uw doorluchtige vader, behaagd om u, na tijdelijke verbanning, opnieuw een plaatsje te gunnen onder zijn dotatiebeschermende vleugels. Dat hebben we geweten. Twee weken voor uw

“comeback” op het “koningsfeest” van 15 november, haalden de aan vorst en vader- land verk(n)ochte media al het beste van zichzelf boven om het volk van de blijde mare kond te doen. De locatie van uw wieg brengt mee dat, waar ge ook verschijnt, een zitje op de eerste rij uw voorrecht is.

Een echte verdienste hebt ge daar niet aan geleverd. Maar ge hebt er geen schuld aan dat, toen de hersens werden uitgedeeld, uw wieg eerder op de laatste dan op de eerste rij stond.

Het was aannemelijk dat ge, bij de eerste de beste gelegenheid, het bestaan hebt een nieuwe pekelzonde aan uw indruk- wekkende erelijst toe te voegen. Ge hadt het u goedgezinde, met een goedgevuld wierookvat klaarstaande journaille op de trappen van de Sint-Goedelekathedraal met een welwillende adellijke glimlach kunnen danken voor het spontaan gele- verde dienstbetoon. Maar ge presteerde het zonder blikken of blozen uw afkeer voor dragers en draagsters van camera’s, praatperen en notaboekjes te demonstre- ren, in plaats van die onder de stoelen en banken van de kathedraal te steken. Ge hadt nochtans met luide stem uitgekre- ten dat de kantjes aflopen van voor de Coburgse sibbe geldende spelregels, nim- mer nog aan u besteed zou zijn. Belang- rijkste reden - onverbeterlijke kwatongen hebben het over de enige - voor die dure eed, lag in het door de zes regeringen en de zeven parlementen van het Belgische koninkrijk getoeterde voornemen om, bij de geringste blijk van recidivisme uwer- zijds, de snoeischaar te zetten in uw dotatie van ruim 300.000 euro, jaarlijks belas- tingvrij op uw rekening gestort, op kosten van de belastingbetaler, waarvoor ge verder geen klap hoeft te doen.

Uw lichaamstaal tegenover het journaille kan niet echt weerhouden worden als een vorm van recidivisme, maar dat ligt anders voor de snauw “met u gaat het slecht”, die Christian Laporte van “La Libre Belgique”

om de oren kreeg, toen die zich na het Te Deum veroorloofde te vragen hoe ge het stelde. En het ligt al helemaal anders voor het tijdens de verdere “festiviteiten” in het parlement “even terzijde nemen” van dezelfde journalist om hem de huid vol te kunnen schelden voor het uitbrengen van uw beruchte Congoreisje, en de “valse

informatie daarover met de bedoeling om u, edelgeborene, te schaden”. Mogelijk heeft de voltallige redactie van dit krantje het gemist, maar het lijkt haast zeker dat in geen enkele van de zes genoemde regeringen en zeven parlementen ook maar één onvertogen woord is gevallen over uw jongste vorm van hervallen.

Prijs u gelukkig dat zelfs de inktkoelie die gij afsnauwde het alleen bij het feit op zich hield en naliet een stevig woordje welver- diende kritiek aan uw adres te uiten. Ge kunt bij dergelijke feestgebeurens maar beter in de schaduw blijven van uw wet- telijke wederhelft, Claire. Zoals uw broer Filip de Taaie dat allang doet, in die van zijn Mathilde. De prinsessen “straalden” om ter meest. De relaas gevende pretmedia respecteerden de hiërarchie tussen beide prinsessen in hun stralingsbeoordeling. Ze hadden een beetje meer aandacht voor de straling van Mathilde dan die van Claire, maar stralen deden ze allebei in nagel- en fonkelnieuwe outfits waarvan - laat me toe het op te merken zonder dat ge er een “reprimande” voor in petto hebt - hun wereldvreemdheid voluit afstraalde. We zouden, ten behoeve van de zich in barre tijden aan belastingen, boetes en bankred- dingen blauw betalende onderdanen, een ander woord dan wereldvreemd kunnen gebruiken. Het telt drie letters en de eerste is de hoofdletter D. Maar mijn respect voor de op andermans kosten “stralende”

Lakense vrouwtjesclub ligt nog iets hoger dan dat van genoemde club voor de “wer- kende mens” die, dag na dag, verder richting de armoedegrens opschuift.

Neemt niet weg dat, terwijl gij uw reci- dive driften weer eens niet onder con- trole kondt houden, uw Claire, samen met Mathilde van Filip, “het volk” stralend tege- moet trad om er zich, uiteraard spontaan, een wijle bij op te houden en er zich mee te onderhouden. Dat “het volk” bestond uit een kleine honderd achter overbodige nadarhekken gehouden mannen, vrouwen en een paardenkop, nam het prinsessen- duo erbij. Stralend, dat spreekt. Het kan zijn dat “het volk”, zoals kwantitatief aan de trappen van Sint-Goedele “samenge- troept”, nog nood heeft aan het gedoe van fenomenen uit middeleeuwse restanten, waarvan gij een exponent zijt, maar het echte volk heeft daar duidelijk genoeg van.

Profiteer ervan, zolang het nog duurt. Dat is een goede raad, maar het is er wel één die niet echt uit het hart komt van

3 De dingen dezer dagen

Brief aan ...

doctoreren aan de VUB met een onderzoek over “plaatselijke zelforganisatie op basis van etnisch culturele diversiteit”.

Anciaux zei enkele weken geleden: “Ik ben als politicus al erg lang bezig rond diversiteit, rond interculturaliteit. Zelforganisaties, die van onderuit groeien, vanuit een bevolkings- groep zelf, spelen een belangrijke politieke en maatschappelijke rol. Zowel voor hun leden als voor de hele plaatselijke gemeenschap. Het gaat over emancipatie, over empowerment. Rond die zelforganisaties is nog maar bitter weinig onderzoek gedaan.”

Wie de statuten van Daarkom leest en dan het onderwerp van Berts doctoraatsthesis aandachtig leest, vindt onmiskenbaar paral- lellen. We zijn benieuwd naar de eindconclu- sies van zijn thesis, die we mogen verwachten in 2014. Wedden dat Daarkom daarin als typevoorbeeld zal uitblinken?

Intussen zoekt de Vlaamse regering nieuwe inkomsten, moet er bespaard worden en krijgen steeds meer mensen het moeilijk de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl er niemand op een Vlaams-Marok- kaans Culturenhuis zat te wachten, uitge- zonderd onze doctorandus in spe.

Anciaux is niet dom. Zijn Vlaams stem- publiek verdwijnt langzaam maar zeker uit

Brussel (zijn kieshabitat) - in Vlaams-nationale middens haalt hij sowieso geen stem- men meer - terwijl het aantal mosliminwo- ners in Brussel gestaag toeneemt en al 25 % van de bevolking uitmaakt.

Zien we “ons Damienne” binnenkort in een boerka rondlopen en bekeert Bert zich tot de islam, in navolging van Philippe Moureaux? Als het zover is, zijn we de eerste om het u te melden.

K^vC

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

In september werd in Brussel het Vlaams- Marokkaans Culturenhuis “Daarkom”

geopend. Het initiatief om die cultuurtempel op te richten, is terug te brengen tot voor- malig minister van Cultuur Bert Anciaux. In 2006 tekende hij een overeenkomst tussen de Vlaamse Gemeenschap en het Koninkrijk Marokko. Voor Bert moest en zou het een prestigeproject worden.

De Marokkaanse overheid pompte er 1 miljoen euro in, de Vlaamse Gemeenschap 2,25 miljoen euro. Sinds de officiële oprich- ting van de vzw Daarkom, in januari 2007, kreeg die een jaarlijkse subsidie van Bert Anciaux van 750.000 euro.

We schreven in september dat huidig minister van Cultuur, Joke Schauvliege, bedenkingen had bij het initiatief. Ze heeft de jaarlijkse werkingstoelage in 2011 terug- geschroefd, tot 300.000 euro.

“In 2010 was Daarkom een stuurloos schip”, stelde ze vast. “Na het Daarkomfes- tival van 2009 viel de organisatie stil, de ene directeur volgde de andere op en verdween weer. De jaarrekening werd niet tijdig ingediend en de begroting 2010 kregen we pas eerst in juni 2010 en de definitieve vorm eind november 2010. Ook was er geen operati- oneel plan.” Eender welke vzw zou op die basis al geschrapt zijn om nog in aanmerking te komen voor subsidies, maar niet Daar- kom. Ondanks het belabberd administratief dossier, was Schauvliege alsnog bereid een overgangssubsidie te leveren van 300.000 euro in 2011.

Eigen volk eerst

Roos Pauwels, huidig directeur van “Daar- kom”, jammerde in september: “De subsi- dietoelage is veel te weinig voor een degelijke werking.”

Dat belette de vzw niet begin november vier nieuwe personeelsleden aan te nemen: Radia Aharchi voor het onthaal, Hassan Mouhssin als technieker, Abdelilah Lamghari staat achter de toog van de cafe- taria, en het gebouw wordt gepoetst door Soumaya Boujraf.

Zouden die mensen enkel op basis van hun professionele capaciteiten zijn aangenomen, of zou er rekening gehouden zijn met hun etnische afkomst? Wie de namen bekijkt, kan niet anders dan besluiten dat iemand met een Vlaamse naam weinig of geen kans maakte op een job bij Daarkom. Omgekeerd racisme. Jozef de Witte is op 1 december in Daarkom aanwezig, als deelnemer aan een debat, dus hij kan ineens aan de verantwoor- delijken de vraag stellen. Maar we denken dat hij in deze vorm van discriminatie niet echt geïnteresseerd is.

Welke activiteiten brengt de zwaar gesub- sidieerde vzw? Sinds de opening op 24 en 25 september van het Daarkom-gebouw is er nog niet veel beweging te zien geweest. De meeste activiteiten gebeuren trouwens in samenwerking met een andere vereniging.

In oktober telden we één activiteit en in november zes. In december is er toch al één activiteit gepland: het hogervermelde debat met Jozef de Witte en Lucas Catherine in het panel. Maar dat debat wordt in feite georganiseerd door MANA vzw – Exper- tisecentrum voor Islamitische Culturen in Vlaanderen. Onderwerp van het debat: “Is islamofobie een feit?” Lucas Catherine, een progressieveling met maoïstische bindingen, is uitgesproken pro-Palestijns en nog meer uitgesproken anti-Israël. Lucas Catherine is een schrijversnaam. Zijn echte naam is Luc

Bert Anciaux kiest voor het Koninkrijk Marokko

Daar zie, “Daarkom”

Vereertbrugghen. En wie is toevallig stich- tend lid en secretaris van vzw Daarkom?

Inderdaad, Luc Vereertbrugghen. Voorzitter van Daarkom is Larbi Khetouta. De andere stichtende leden zijn Chakkar Mohamed, Ikoubaân Mohamed en Saadoune Najat.

Wisselwerking

Eén van de doelstellingen van het Vlaams- Marokkaans Culturenhuis is – lezen we in de statuten – het bevorderen van de wisselwerking tussen de Vlaamse en de Marokkaanse cultuur. In realiteit komt het erop neer dat vooral de Marokkaanse cultuur aan bod komt. Regelmatig worden artiesten, kun- stenaars en muzikanten uit Marokko overgebracht om optredens te verzorgen.

Twee voorbeelden van activiteiten in 2009: een optreden van Jil Jilala. Die muziek- groep heeft - leert google - een ongekende bijdrage geleverd aan de vernieuwing van traditionele Marokkaanse muziekstijlen, zoals de gnawa-, soefi-, malhoun- en Andalusi- sche muziek. Nog in 2009 (we typen over van de webstek): “Daarkom heeft Marok- ko’s bekende komiek Mohamed El Jem en zijn succesvolle volkstheaterstuk “De Vrouw Die…” gestrikt voor een Belgische tournee.

In het kader van Ramadan staan twee laat- avondvertoningen met hapje en drankje op het programma. Op 11 september 2009 in CC Luchtbal, Antwerpen en 12 september 2009 in Bozar, Brussel.” In welke taal de heer El Jem heeft opgetreden, weten we niet, we waren er niet bij, maar we achten de kans zeer klein dat het in het Nederlands was.

Vrijdag 18 november kon je er terecht voor “aperitief van het Huys”. Op het programma: een Nas-Nashapje en een drankje;

Jamila al Badaoui stelt haar werk tentoon.

De collectie van “Femimain” werd voorge- steld, een collectie van handgemaakte pro- ducten door een aantal vrouwencoöpera- tieven en vrouwenorganisaties uit Marokko.

Een hennadame schildert een prachtig motief op je hand. De gerenommeerde Mohamed Azaitraoui, overhandigt aan elke bezoe- ker een gepersonaliseerd naamkaartje in Arabische kalligrafie. Meester-oudspeler Azzouz El Houri zorgt voor een oosterse soundtrack.

Besluit: er is helemaal geen wisselwerking zoals de statuten voorschrijven. Het is het éénzijdig promoten van de Marokkaanse cultuur in België. Punt andere lijn. Dat hoeft niet te verbazen. Bij de officiële opening zei minister Schauvliege in haar toespraak: “Jon- geren met Maghrebijnse culturele wortels zijn een prioritaire doelgroep.”

De gerealiseerde activiteiten zijn uiterst beperkt in aantal, en in de meeste gevallen gaat het om coproducties met andere culturele organisaties of overheidsinstan- ties. Waar zijn de miljoenen van de Vlaamse Gemeenschap en het Koninkrijk Marokko naartoe gegaan? 3,25 miljoen euro is niet niks als subsidie voor een culturele vzw. Kan iemand op het kabinet van Schauvliege eens een blik werpen op de boekhouding, alstu- blieft?

Anciaux duikt opnieuw op

Volgens de statuten mogen de Vlaamse regering en het Koninkrijk Marokko een ver- tegenwoordiger in de vzw Daarkom afvaar- digen. En wie heeft het Koninkrijk Marokko als kandidaat naar voren geschoven? Het is:

Bert Anciaux, senator van de sp.a, die aan de wieg stond van Daarkom, en daarbij gul met subsidies smeet. Dezelfde Anciaux die gaat

(4)

De dingen dezer dagen 4

Sint-Nicolaas

Nicolaas van Myra

De sinterklaastradities stammen uit de legenden die in omloop zijn over bisschop Nicolaas van Myra, geboren rond 280 en al als baby bijzonder heilig, want hij weigert de moederborst op vastendagen. Nicolaas heeft als volwassene de laatste zware christenver- volging in het oostelijk deel van het Romeins Rijk meegemaakt, waarbij naar schatting 20.000 christenen werden vermoord. Als bisschop is hij getuige van de triomf van zijn geloof als nauwelijks 25 jaar later keizer Constantijn het christendom doet zegevie- ren. Op dat ogenblik leven nog vele vroegere vervolgers en vervolgden; men kan zich de situatie enigszins indenken. Nicolaas wordt bisschop van Myra, nu een klein dorp in Turkije op zo’n vijftig kilometer van de bekende badplaats Antalya. Hij overlijdt rond 350 en al vlug doen in het oosten van het rijk verhalen de ronde over zijn mirakels. Daar- mee staan we voor het eerst en niet voor het laatst in de actualiteit.

Nicolaas is natuurlijk een Griek, maar dat blijkt geen bezwaar voor allerlei gan- zen in het Vlaams onderwijs om hun kinderen een rad voor de ogen te draaien. Ik heb zelf meegemaakt hoe een kind met het ver- haaltje thuiskwam dat de echte Sinterklaas een Turk was, want de kleuteronderwijze- res loog bewust om de ukken direct het noodzakelijke respect voor de multikul bij te brengen.

Oorspronkelijk blijft de verering voor Nicolaas beperkt tot wat wij het Byzantijnse Rijk noemen maar dat de burgers alleen als het Romeinse Rijk kennen. In 1071 vernie- tigen Seldjoekse Turken het belangrijkste Byzantijnse leger en met die invasie van Anatolië begint de doodstrijd van de beschaving in de regio. Zestien jaar later brengen Italiaanse kooplui de relieken van Nicolaas naar Bari om ze uit de handen van de Turken te houden. In Bari wordt de prachtige Sint-Nicolaasbasiliek gebouwd. Weer over naar vandaag. Schurkenstaat Turkije ijvert nu al veertien jaar om die relieken terug in handen te krijgen, want dat is “Turks erfgoed”.

Dat is dezelfde staat die, onder leiding van de racistische boef Erdogan, weigert een oplei- ding voor orthodoxe priesters toe te staan.

Pakjesdag

Vanuit Italië verspreiden zich de cultus en de legendes in West-Europa. Overal worden kerken ter ere van Nicolaas gebouwd.

Rond die kerken ontstaan dorpen en stadjes die zijn naam dragen. Bij mijn weten is het Vlaamse Sint-Niklaas de grootste gemeente of stad met de naam van de heilige. Natuur- lijk worden de legendes gemengd met ele- menten uit de eigen mythen, zoals het paard van Odin dat door de lucht vliegt.

In de middeleeuwen wordt het feest van 6 december luidruchtig gevierd door stu-

denten, want Nicolaas is hun patroonhei- lige, maar die dag als pakjesdag voor kinderen beperkt zich grotendeels tot de oude Nederlanden.

Al in de vijftiende eeuw, vertellen de bron- nen, worden in de kerken schoenen gezet waar de rijke burgers munten in gooien, voor de arme sloebers. Ieder Nederlands gewest viert op zijn manier Sinterklaas, of niet, zoals in Aalst, Ieper en Beveren waar Sint-Maarten de plak zwaait. Na de opstand en de schei- ding proberen de calvinisten die heiligen- dag en zijn zogenaamde uitspattingen in het noorden af te schaffen, maar dat lukt niet.

Een schilderij van Jan Steen bewijst dat kinderen snoepgoed en geschenkjes krijgen.

In het noorden gebeurt dat tot vandaag op de avond van 5 december, terwijl de Vlaamse kinderen moeten wachten tot de ochtend van de naamdag. De Amsterdamse onder- wijzer Jan Schenkman publiceert in 1851 het boekje “Sinterklaas en zijn knecht”. Hij

noteert de bestaande tradities en voegt er nog wat eigen vinding bij.

Bij hem lees je voor het eerst: “Zie, ginds komt de stoomboot, uit Spanje weer aan.”

Die stoomboot is een recente uitvinding, maar dat Spanje dateert misschien van vroe- ger: uit de tijd dat “den coninck van hispa- nien” ook de koning van Napels (en dus van Bari) was.

De Sinterklaas uit de 19de eeuw heeft enigszins andere gewoonten dan onze goed- heilige man. Er zijn nogal wat prenten in omloop die hem tonen terwijl hij een jonge- tje over de knie legt en de roe hanteert. Die strenge Sinterklaas blijft meer dan een eeuw in de mode. Oudere lezers herinneren zich wel hoe zij met de dood in het hart, soms hysterisch huilend, een handje gingen geven aan de sint, die meestal zetelde op een troon in de Innovation of de Galeries Anspach.

Tot diep in de jaren vijftig blijft het feest binnen de grenzen van de lage levensstan- daard: een pop voor de meisjes, een trein- tje of een autootje voor de jongens, en wat marsepein en speculaas. Maar met de con- sumptiemaatschappij zeilt het feest volledig de commerciële zee op. De tweeverdieners van de jaren zeventig willen hun kinderen schenken wat ze zelf nooit kregen: altijd meer, altijd duurder.

Het aantal sinterklazen vermenigvuldigt zich en sommige kleine kinderen vragen hoe het kan dat hun sint in het warenhuis zetelt en tezelfdertijd op straat loopt. De intocht van Sinterklaas, op de zaterdag na Sint-Maar- ten, wordt een televisiegebeuren. In Neder- land verschijnt de officiële Sinterklaas ieder jaar met zijn stoomboot in een andere haven, want in het kader van de verdelende recht- vaardigheid mag niet alle horecagewin naar Amsterdam gaan.

Vanaf 1985 trekt de sint bij zijn lande-

lijke intocht geregeld per binnenschip naar een gemeente in het binnenland, want daar moet ook iets verdiend worden. In Vlaande- ren profiteert Atnwerpen nog altijd van de intocht (op die ene keer in Oostende na).

Typisch: google de Antwerpse intocht en je komt terecht bij de webstek van de Ant- werpse hotels.

“Zwarte” Piet

Natuurlijk heeft Sinterklaas zich aange- past aan de nieuwe tijden. Kinderen krijgen geen slaag meer. Zelfs een berisping kan niet meer, want opvoeden is voor moderne pedagogen een positief signaal geven (lees

“rot verwennen”). In Vlaanderen mag de sint op veel plaatsen alles behalve een sint - een christelijke heilige - zijn. Dat kruis op de mij- ter? Kan niet! Je ziet dus met het blote oog het verschil tussen een oplichter in politiek- correcte gemeenten en de echte Sinterklaas.

Nederland, altijd tien jaar voorop, is met dat verkeerde signaal begonnen en legt lang- som meer de klemtoon op de eigen christelijke erfenis en dus moeten de moslimkinde- ren maar met dat kruis leren leven. Aan hun gedrang op de eerste rij te zien (om snoep- jes op te vangen en hun plastic zakjes te vul- len), storen ze zich er bepaald niet aan. Maar de ergste strijd is natuurlijk rond Zwarte Piet gestreden.

De assistent van de Sint was aanvan- kelijk alleen. Wilde Sinterklaas al eens de hand over het hart vegen, dan dreigde Piet een eeuw lang met de roe en de zak. Maar Piet daalde ook via de schouw in de huis- kamer om de pakjes te deponeren. In een film over de kolonie zie je Sinterklaas en zijn geschminkte Zwarte Piet op bezoek bij de kinderen. Ik heb indertijd aan meerdere kolonialen gevraagd waarom ze geen beroep op één van die duizenden echte zwarte Pie- ten deden. Het antwoord was altijd: “Piet is zwart van het schouwroet.” Al zei een enke- ling wel dat men een Congolees niet toe- stond om blanke kinderen met straf te drei- gen. Eén Piet is in deze commerciële tijden geen Piet en iet of wat sint loopt tegenwoor- dig rond met een horde helpers.

En natuurlijk ontbreken de moreel superi- euren hier ook niet. Nog altijd zijn er in onze lage landen imbecielen die al racisme roepen als ze een potje zwarte verf in de Brico zien. Zwarte Piet kon hieraan niet ontsnap- pen. Vlaanderen hield gelukkig stand, maar in Nederland begon je in de jaren negentig eventjes Pieten in allerlei kleuren zien.

De ongecontroleerde instroom van geluks- zoekers en het succes van Wilders herin- nerden Nederland gelukkig op tijd aan de waarde van de eigen tradities. Bij de lan- delijke intocht twee weken geleden in Dordrecht, stonden weer een paar negers klaar met een T-hemd met daarop: “Zwarte Piet = Racisme”. De politie greep ze onmiddellijk bij de kraag zodat ze het feest niet konden verpesten, want “’s lands eer is ’s lands wijs”. J^an n^eckers Zucht, kerm, kreun. U denkt toch ook: “Wat moeten we nu weer kopen? Ze

hebben alles al!” En hét grote moment van het kinderfeest is de seconde dat ze het geschenkpapier kapotscheuren en “wow” roepen en dat is het dan, want een paar minuten later ligt alles al weer in een hoekje en storten ze zich verder op hun Wii, Nintendo of Playstation. Daarna wordt alles in de logeerkamer gepropt tussen, boven en onder de andere dozen zodat er geen ruimte meer is om een gast te slapen te leggen.

Roger van Houtte (1951 - 2011)

Roger groeide op in Blankenberge in wat nu een kansarm gezin heet, waarvan de vader vroegtijdig gestorven was. Desondanks slaagde Roger erin aan de KU Leuven het diploma van licentiaat in de politieke weten- schappen, richting communicatiewetenschap- pen te behalen. Daar was hij terecht bijzonder trots op. En Roger bleef altijd vervuld van een diep doorvoelde bewondering en een grenzeloze dankbaarheid voor zijn moeder.

Roger wàs communicatie. Spreken, discus- siëren, schrijven was zijn leven. Maar nooit partijdig of met het doel zijn eigen gelijk te halen. Roger liet de feiten voor zich spreken en was van oordeel dat de toehoorder of de lezer zelf zijn besluiten moest trek- ken. Iemand een mening opdringen, was hem vreemd.

Zo was hij ook als journalist. Eerst bij Het Laatste Nieuws en de Antwerpse De Nieuwe Gazet, vanaf 1985 bij de Gazet van Antwerpen. Ondergetekende heeft Roger daar leren kennen als een warmhartige collega, met het hart op de tong; een fidele kerel, met een scherp rechtvaardigheidsge- voel, nooit te beroerd om iemand bij te staan, maar afkerig van kitsch en pose en huichela- rij. Kwaliteiten die hem feilloos loodste door de Visa-affaire - het oneigenlijke gebruik van Visakaarten door Antwerpse hoge stadsamb- tenaren - die in maart 2003 losbrak. Als politiek commentator van de stadsredactie van

In memoriam

de Gazet van Antwerpen liet Roger daar zijn licht over schijnen: streng, maar recht- vaardig, volgens zijn principe: eerst de feiten en later het oordeel. Het ging tenslotte

om het oneigenlijke aanwenden van belas- tinggeld. Uiteraard viel dat in de “leidende kringen” niet in goede aarde.

Die “leidende kringen” grepen in. In augustus 2004 werd Luc Rademakers vanuit Hasselt, waar de sp.a een dikke vinger in de Concentra-pap heeft, tot hoofdredacteur van de Gazet van Antwerpen gebom- bardeerd, in opvolging van Luc van Loon, voor wie het devies van de Gazet “chris- telijk, Vlaams, sociaal” geen ijdel begrip was en die weigerde mee te stappen in het

“cordon médiatique” tegen het (toen nog) Vlaams Blok.

Van Loon had Roger altijd de hand boven het hoofd gehouden. Maar van dan af was Roger aangeschoten wild. Door de nieuwe Hasseltse hoofdredacteur werd Roger op deskundige wijze kaltgestellt. Zijn taak als politiek verslaggever van de stadsredactie werd hem afgenomen, ook al met het uit- zicht op de voor Patrick Janssens uiterst belangrijke gemeenteraadsverkiezingen van 2006. Roger werd verbannen naar de redac- ties buitenland en economie. In feite werd hij monddood gemaakt. Men kon hem niet zwaarder treffen.

Om zijn teleurstelling, verdriet en

gekwetst gemoed te verwerken, wierp Roger zich op de fiets. Na honderden en honderden kilometers was hij - qua lichaams- omvang - nog een schim van zichzelf.

‘t Pallieterke bood hem een nieuw forum aan, maar Roger vreesde dat zijn schitte- rende unieke stijl hem onmiddellijk zou ver- raden en dat “ze” hem daarop zouden pakken. Wat ze ook zouden gedaan hebben. En uiteindelijk pakten ze hem toch. Aanleiding was de “onthulling” in Knack dat Roger van Houtte en Marie-Rose Morel via e-post in contact hadden gestaan. Een gruwelijke mis- daad in politiekcorrect medialand!

Eind 2008 werd hij op straat gezet wegens niet meer passend in het inmiddels totaal ondersteboven gekeerde profiel van de Gazet van Antwerpen. Te rechtlijnig, te Vlaams, zich niet conformerend aan de Poli- tiek Correcte-dictatuur en -censuur. Geluk- kig voor hem en zijn gezin ontfermde de N-VA zich over hem. Hoewel: ontfermen?

De partij haalde een uitzonderlijk talent en een buitengewoon journalist binnen. Vorige week woensdag begaf zijn groot hart. Roger was amper 60 jaar.

Iedereen bij ‘t Pallieterke biedt echtge- note Els en de kinderen hun diep en gemeend medeleven aan.

L.c.

(5)

De dingen dezer dagen

5 Het gaat om méér dan transfers

Morgen scheert men gratis

Dat was exact de stunt die het kleding- merk Benetton uithaalde, toen het zijn nieuwe “reclamecampagne” presenteerde, met beelden van de paus die een passionele mond-aan-mondbeademing uitvoert op een Egyptische imam, en Sarkozy die Merkel eens goed vastpakt. Het Vaticaan was meteen in alle staten. Natuurlijk was het nooit de bedoeling die affiches echt op te hangen, het ging om het gerucht, in de hoop dat de media het zouden oppikken. Dat deden ze ook. Niet één Vlaamse krant die er zich vragen bij stelde. Iedereen liep er met open ogen in. Hallo, Tom Naegels, ombudsman en kwaliteitsbewaker van De Standaard?

Het is de aloude truc van de dorpskapper die het opschrift verzon “Morgen scheert men gratis”, en met deze eeuwigdurende belofte dag na dag de goegemeente kon begeesteren.

Niet minder krachtig en goed getimed is het signaal van Funebra, de beroepsver- eniging van de Belgische begrafenisonder- nemers. Via Het Laatste Nieuws liet hun woordvoerder weten dat de uitvaartsector op zijn tandvlees zit, omdat er te weinig gestorven wordt. “De voorbije tien jaar lag de sterfte nog nooit zo laag als in 2011.

Als deze afname zich de komende drie jaar voortzet, vrees ik dat veel collega’s over de kop gaan”, staat er letterlijk.

Een noodkreet die het verdient gehoord te worden: red onze uitvaartsector, rij eens meer dronken door een rood licht en maai gerust wat voetgangers neer. Bovendien, volgens de officiële statistieken leeft de Vlaming gemiddeld twee jaar langer dan de Waal. Het is dus vooral een Vlaams probleem: wij zijn een bedreiging voor de wel- vaart, want we stellen onze uitvaart te lang uit. Dat de PS-studiedienst daar nog niet op gekomen is.

Centenflamingantisme

Meteen zitten we weer midden in het debat van budgetten, besparingen en ramp- zalige vooruitzichten voor de nv België. Op de “Staten-Generaal tegen Di Rupo”, afge- lopen zondag in Brussel, stelde VB-voorzitter Bruno Valkeniers nog eens duidelijk dat de enige redding voor Vlaanderen de boe- delscheiding is, en vervolgens als onafhan- kelijke republiek aansluiting te zoeken bij de sterke, Noordse economieën die hun

eigen weg zullen gaan na het uiteenvallen van de eurozone. Wallonië wordt dan afge- waardeerd tot Europees ontwikkelingsge- bied, en Brussel krijgt alleen nog geld op onze condities.

Dat is een juiste analyse, op één puntje na: historisch gezien is de Vlaamse beweging veel meer dan een centenverhaal. Waarom willen we de vergissing van 1830 rechtzet- ten? Waarom was er het cultuurflamingan- tisme van de 19de eeuw, het activisme in de Eerste en de collaboratie in de Tweede Wereldoorlog? Omwille van de financiële voordelen van een zelfstandig Vlaanderen?

Ik dacht het niet. Wallonië was toen nog een industriële topregio en Vlaanderen een miserabele negorij. De behoefte aan onaf- hankelijkheid zit dus dieper dan de geldbeu- gel, ook al kan het economische verhaal een impuls zijn.

Catalonië, de meest welvarende regio van Spanje, zorgt voor meer dan 20 % van het Spaanse bnp. Toch is het economische argument van de transfers daar onder- geschikt aan het culturele gegeven. De Catalanen willen hun eigen taal spreken, hun eigen zaken regelen, zich richten op de mediterrane leefwereld, graag vis eten, en stierengevechten vinden ze maar niets - helemaal tegen de Madrileense geplogenhe- den in. De Catalanen voelen zich gewoon een ander volk. Het heeft met geuren, sma- ken, buikgevoel en traditie te maken. Dingen die men vandaag onder het containerbegrip

“identiteit” catalogeert. Anderzijds, binnen Duitsland bijvoorbeeld bestaan er ook interregionale transfers, met Beieren als gevende deelstaat, maar geen Beierse kat die eraan denkt zich daarom af te scheuren van de Duitse natie. Identiteit als waarborg voor solidariteit.

Sinds Bart de Wever in 2005, een colonne van 12 bestelwagens vol bankbiljetten naar de scheepslift van Strépy-Thieu aanvoerde, om de transfers naar Wallonië aanschouwe- lijk te maken - maar vooral om de voorpagina’s eindelijk eens te halen, à la Benetton en Funebra -, is het centenflamingantisme het discours van de Vlaamse beweging gaan domineren. Wellicht ook omdat Kris Peeters, de CD&V en heel de copernicaanse reutemeteut hun karretje daaraan willen vasthaken. Zolang het maar niet om volks- nationale identiteit gaat.

Lakmoesproef

Er werd straffe taal gesproken op het debat van Res Publica verleden woensdag in Hoboken (zie elders in dit blad), over het nakende einde van België, met Gerolf Annemans, Jan Jambon, en Jean-Marie de Decker in het V-bankje. Toch trokken ook hier de drie “republikeinen” haast uitslui- tend de kaart van het materialisme en het centenflamingantisme: België kost ons te veel, amen en uit.

De woorden “cultuur” en “identiteit”

heb ik niet één keer horen vallen, terwijl de vraag wie we zijn, en wat ons bindt, alle boekhoudkundige berekeningen voorafgaat.

Want, waarom willen wij uit België stappen?

Waarom stoten we bijvoorbeeld toch het nooddruftige Limburg niet af, of het onpro- ductieve Meetjesland? Juist, omdat…

Niettemin dreigt de Vlaamse zaak een pure cijferkwestie te worden. Mee door- dat de reguliere cultuursector (in hoofd- zaak het kaviaarlinkse “cultureel establish- ment”) zich met het Vlaams-republikeinse thema niet bezighoudt en zich integendeel aan het Belgique à Papa vastklampt, zijn de transfers en de splitsing van de sociale zekerheid tot een absolute fetisj verheven.

Zuerst das Fressen, und dan die Kultur. Vrij naar Bertold Brecht: de Vlaamse midden- klasse wil alleen maar autonomie omdat het opbrengt, de rest van het verhaal zal haar worst wezen.

Doch, bekijk eens het nieuwe finan- cieringsplaatje van Di Rupo. Het Waalse Gewest wordt daarin beschermd tegen eventueel inkomensverlies, met een jaarlijkse dotatie van maar liefst 500 miljoen euro gedurende 10 jaar, en vervolgens nog eens 10 jaar degressief. Dat is 20 jaar een verzekerd infuus, grotendeels door het

“rijke” Vlaanderen gefinancierd. Dat brengt ons in 2030, het jaar waarop de Franstali- gen mikken als omslagjaar voor de transfers.

Volgens hun studiediensten zouden vanaf dan, door de vergrijzing, de oude, zieke Vla- mingen netto meer sociale zekerheid con- sumeren.

En kijk: tegen 2030 hoeft het solidariteits- principe voor hen niet meer. Toeval? Neen.

Ze kunnen gewoon goed tellen, Di Rupo, Onkelinx en co hebben netjes uitgerekend dat de uitvaartsector in Vlaanderen vanaf 2030 gouden zaken gaat doen.

Het economisch argument is relatief. De dingen kunnen verkeren. Gesteld dat de Waalse prognoses kloppen, worden wij vanaf 2030 dan terug goede Belgen, omdat het ons financieel goed uitkomt? Of zal iemand in Vlaanderen eens opstaan en zeggen “Zelfs al kregen we hopen transfergeld van Wallonië, we willen het gewoon niet”?

Na ‘Schild en Vriend” in 1302, de nieuwe lakmoesproef. Benieuwd hoeveel rechtge- aarde Vlamingen die zin zonder haperen uitgesproken krijgen.

JS Bart de Wever met Elio di Rupo intiem op Griekse wijze, en Filip Dewinter

die koning Albert een tongzoen draait, ja, dat vinden wij een goede stunt om de verkoop van ‘t Pallieterke te vertienvoudigen. De (uiteraard) gefotoshopte beelden zouden niet verschijnen in dit blad, dat zou gegarandeerd juridische heisa opleveren. Neen, we zouden ze aankondigen in een druk bijgewoonde conferentie voor de verzamelde wereldpers, en ze dan, wegens luid protest van alle betrokkenen, weer intrekken. Alle voorpagina’s gehaald en publici- teit verzekerd!

Roddels uit de Wetstraat

Verbelgd geboefte

Ruim een half jaar geleden werd Yves Leterme, de eerste minister van kabbe- lende zaken, door VB-man Filip de Man gevraagd hoe dat nu eigenlijk zit met cri- minele illegalen die hier worden veroor- deeld en toch nog fris en vrolijk en zonder veel problemen belg worden. Of het misschien geen tijd is dat aan te pakken en daar iets aan te doen? Bij uitblijven van enig fatsoenlijk antwoord, werd de vraag nu herhaald. Dappere en bekwame Yves – althans waar het de meubelen van de christelijke arbeiderszuil betreft – wist enkel te zeggen dat hij de “bezorgd- heid” heeft overgebracht aan flauwprater Wathelet en dat het nu de zorg is van de formateur. Om maar niet te zeggen dat de

“lopende zaken” op vele vlakken gewoon stilstaan. En, zoals men weet: stilstand is achteruitgang.

Dexiarco

De christendemocraten mogen nati- onaal dan al pijnlijk achteruitboeren, de machtige christelijke zuil is nog bijlange na niet uitgeteld. Voor wie dat niet besefte, is dat wel duidelijk geworden na de ope- ratie-Dexia/Arco. Samengevat: de indi- viduele coöperanten van Arco zijn hun geld niet kwijt. Of liever, ze zijn hun geld wel kwijt, maar ze moeten niet bang zijn:

de staat gaat hun dat geld met een groot- moedig gebaar terugbetalen. U en ik, dus.

Er is al becijferd dat dit een gemiddeld gezin 400 euro zal kosten. Stel u voor dat de staat bij u aanbelt en met een revol- ver in de hand eist dat u 400 euro betaalt voor de christelijke arbeiderscoöpera- tie! Onze minister van naar Parijs lopende zaken had er in de Kamer een techni- sche uitleg voor nodig om uit te leggen waarom dat allemaal perfect in orde is:

geen enkel probleem voor hem. Wij sug- gereren hem zijn partij een naamsveran- dering voor te leggen: Christen-Dexiar- cisch en Vindingrijk.

Een Bracke smaak

Of een volksvertegenwoordiger tijdens het vragenuurtje in de Kamer in de roos schiet, is dikwijls op te maken uit het antwoord van de getergde minister. Vorige week kreeg Leterme duidelijk een brakke smaak in de mond toen hij door Siegfried Bracke op de roos- ter werd gelegd, over het uitblijven van een regering en het verergeren van onze financiële toestand. Hij kon het niet laten N-VA een sneer te geven wegens aan de kant blijven staan roepen, zonder verantwoordelijkheid te nemen. Wij zijn er niet geheel zeker van dat partijvoorzitter Wouter Beke daar ook zo over denkt:

die is immers al héél lang bezig met niet te roepen, maar verantwoordelijkheid te nemen. Hij zal denkelijk nog héél lang bezig blijven. Waardoor de verantwoordelijkheid geïnstitutionaliseerde onver- antwoordelijkheid wordt. Leve de koning!

Leve Elio! Vive Paris et Yves!

Tijdsverloop

Af en toe vangt een aandachtige luis- teraar langs de zijlijn wel eens iets op.

Sp.a-volksvertegenwoordiger Hans Bonte wilde iets weten over discriminatie van werknemers bij gebruik van dienstencheques en had daarvoor het evaluatie- rapport over de dienstencheques willen inzien. Dat rapport had maar liefst een half jaar al ter beschikking moeten zijn en was naar verluidt tijdig af. Antwoord van la belle Joëlle: er was een “kleine” ver- traging bij de vertaling. Dan zijn er twee mogelijkheden: ofwel hanteert Joëlle een eigen definitie van “klein”, ofwel is ze op dat rapport blijven zitten. Daar durft Hansje echter maar zijdelings op wijzen.

Iets meer lef zou beslist mogen!

Onthutsend

Soms volstaan de cijfers die een mens te horen krijgt als er een mondelinge vraag wordt gesteld. Zo gaf Annemie “Hekse- mie” Turtelboom, aan Peter Logghe van het VB gegevens vrij over het aantal ont- mantelde cannabisplantages: 666 in 2008 (jawel, het getal van het Beest!), 738 in 2009 en 979 in 2010. Eind mei 2011 zaten we aan nog “maar” 234 stuks. Er worden blijkbaar nog heel wat stickies gerookt…

Vlaamse bedrijfswagens

Laurette Onkelinx wil een pak extra geld innen door bedrijfswagens meer te belas- ten. Wat iedereen onmiddellijk met de elle- bogen kon aanvoelen, werd spoedig beves- tigd door een berekening van het Planbureau:

vooral Vlaanderen betaalt. In Vlaanderen rij- den 505.000 bedrijfswagens rond, in Wallo- nië slechts 110.000. Opnieuw stuurt de Parti Socialiste de rekening door naar Vlaanderen, terwijl de “Vlaamse” partijen aan de onder- handelingstafel braafjes knikken…

Vlaanderen betaalt

In Gazet van Antwerpen had Paul Geudens al aangetoond dat de nieuwe lasten vooral Vlaanderen zullen treffen. Terwijl 80 pro- cent van de Vlaamse kiezers heeft gestemd voor partijen die vinden dat vooral de over- heidsfinanciën moeten gesaneerd worden, door besparingen, wil de toekomstige pre- mier 11,3 miljard vinden op basis van 70 procent belastingen. De verklaring ligt vol- gens Geudens voor de hand: “Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van de federale belastinginkomsten. Met nieuwe taksen zal dat niet anders zijn. Besparingen daarente- gen riskeren meer het zuiden te treffen. Daar werkt meer volk voor de overheid en wordt meer gebruik gemaakt van de sociale zeker- heid. Het is dus geen toeval dat de PS in de eerste plaats naar nieuwe belastingen kijkt.”

“Elio kan het”

Di Rupo krijgt steun uit verwachte hoek:

politicoloog Pascal Delwit meent dat niets de fout van de PS-kopman is. Volgens Delwit is het logisch dat Di Rupo rekening houdt met de – u leest het goed – “elementaire poli- tieke realiteit”. En: “Het is ook logisch dat de

MR en Open Vld hun standpunten verdedi- gen, maar zij waren geen van beide de grote winnaars van 2010.” Dat klopt, mijnheer Delwit, dé afgetekende winnaar van de ver- kiezingen was de N-VA van Bart de Wever.

Maar met die elementaire politieke realiteit wensten de Franstaligen en hun Vlaamse nalopertjes geen rekening te houden.