Bidden voor slechtere peilingen

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Bidden voor slechtere peilingen

Peilingen blijven een aantrekkingskracht uitoefenen op pers en publiek. Logisch. Ze wekken de indruk de toekomst te kunnen voorspellen. Vanwaar anders de populariteit van waarzegsters op de foor, of horoscopen in de blaadjes? We willen allemaal weten wat er morgen komt. Verder zitten peilingen vol drama- tiek, want ze leveren winnaars en verliezers. Ze zorgen voor een lach en een traan. Maar, zegt de koele scepticus, ze steunen op weinig. Ja, en dan? Alsof Thuis en Familie op de buis wel het echte leven tekenen zoals het zich voordoet bij de eigen familie, in de eigen huiskamer. Neen, maar het zou wel ongeveer een beetje kunnen. Meer moet dat niet zijn, en dat is voor peilingen net zo. Een derde reden waarom het publiek er van snoept: ze brengen een competitief element in de politiek. Daar houden we van. Tussenstanden op de radio zorgen in kroegen en aan familiale feestdissen voor discussies en medeleven dan wel leed- vermaak. Kortom, peilingen hebben alles om mens en journalist buitenmaats te vermaken.

Peilingen zorgen voor een eigen realiteit. Als partij zus-of-zo volgens de peilingen zal winnen, dan krijgen de andere par- tijen schrik dat zus-of-zo echt zwaar zal uithalen wanneer er in de stemhokjes daadwerkelijk moet gekozen worden. Achter de schermen zijn het vreemd genoeg vooral de gepeilde verlie- zers die geloof hechten aan de resultaten. Spindoctors en com- municatiespecialisten worden dan op het hoofdkwartier samen- gebracht in speciale operationele eenheden, om strategieën en passende tactieken uit te (spin)dokteren.

Volleerde worstelaars

Wie de baraque de lutte met opschrift “Wetstraat” bekijkt, ziet aan de ene zijde “de gedoodverfde winnaar en talentrijke uitdager” Ennnn, Vééé, Aaaa! De omroeper mijdt de tremolo’s

niet. Het publiek gaat uit de bol. In de andere hoek, een beetje gebogen, met een angstige tronie, “de oude wereldkampioen maar nu op retour” Cééé, Dééé En Vééé! De omroeper weet de gemoederen op te hitsen. Het kan evengoed Vééé Ellll Déééé zijn. De loopbaan van die boxeur was korter, maar spectaculair.

Ook over z’n hoogtepunt heen, lijkt het. Om het publiek toch nog aan hun kant te krijgen, roepen de oude kampioenen wat uitdagende beledigingen richting “de uitdager”. Maar je ziet dat ze angst hebben. Alle spindoctors en communicatiegoeroes ten spijt, domineert die angst hun doen en laten.

In de Kamer spande Open Vld-fractieleider Patrick Dewael de kroon met wat hysterisch getier. In de Senaat smeten Beke en De Croo zich samen op De Wever, als waren ze worstelaars die ontdaan van elke vorm van sportief fatsoen in duo de uitdager te lijf gaan. Zoals Paul Geudens in Gazet van Antwerpen schreef:

het is de taak van de oppositie de regering aan te vallen; in ons land vallen de regeringspartijen de oppositie aan. Vreemd? Niet echt. De voorspelde groei van N-VA wordt “een echte nachtmer- rie” (dixit Pol Vandendriessche op VTM) voor de tegenstanders en dan neemt de frisheid in het denken af. Dan gaan de panike- rende tegenstanders N-VA zowaar zelf voorstellen als hét alter- natief. Diezelfde stommiteit heeft decennialang het Vlaams Blok overwinning na overwinning in de schoot geworpen.

Het kartelitisme

In de gemeenten klinkt het gekreun nog opvallender. Zal de Vlaamse tsunami die N-VA heet ook daar alles wegvegen? De hoofdkwartieren zijn er niet gerust in. Vandaar het om zich heen grijpende fenomeen van kartelitisme. “Samen sterk”, klinkt het altijd, als zo’n lokale kartels worden voorgesteld, maar iedereen weet dat daarachter de droeve waarheid schuilgaat, “alleen en

zwak”. Bij N-VA weten ze daar alles van, want waarom heeft N-VA ooit een kartel met CD&V opgezet? Juist, om te overleven, wat op eigen houtje niet meer leek te lukken.

Rood-groen in Gent, Rood-oranje in Antwerpen, Blauw-groen in Mechelen, Blauw-oranje in Tongeren. In deze turbulente tij- den geldt meer dan ooit dat alles kan. Geen kleurencombina- tie of ze wordt als modieus aangeprezen. Zelfs een blinde ziet dat alleen de angst voor N-VA al dat vreemde gekarteliseer ver- klaart. En ook hier lijkt de gekozen weg alleen maar het omge- keerde teweeg te brengen: ook in uw stad is N-VA hét alterna- tief. Als de tegenstander dat al gaat zeggen, weliswaar omfloerst maar toch verstaanbaar, dan kan N-VA zich de kosten van een duur reclamebureau wel besparen.

Peilingen leggen de electorale lat erg hoog. Verliezers gaan panikeren wanneer ze aan peilingen te veel geloof hechten.

Aangekondigde winnaars dreigen zich te gaan vergalopperen.

Ja, N-VA heeft de wind in de zeilen. Ja, N-VA slaagt er uitste- kend in zich als dé oppositiepartij voor te doen. Ja, de regering- Di Rupo staat voor een hels karwei om de kiezer voor zich te winnen. Maar de politieke kalender valt erg ongelukkig voor de troepen van De Wever. De volgende confrontatie vindt plaats bij de gemeenteraadsverkiezingen, en dat is nu net het terrein dat N-VA (vandaag) het minst ligt. Als 35 tot 40 % van de gepeilden zegt voor N-VA te willen stemmen, dan bedoelen ze a) voor De Wever, b) voor de koers van die partij tijdens de onderhandelin- gen, c) voor Weyts, Jambon of Francken, die wel eens goed uit de hoek komen, d) tegen de klassieke partijen en hun gefoefel, e) noem verder maar op… Zo goed als nooit staat in het lijstje:

omdat Frans Vanhemeldonck uit West-Eigenhoven zo’n gewel- dige lokale voorman is.

Lees verder blz.3

Deze week :

• Op zoek naar 5,4 miljard euro extra 2

• Modieus antisemitisme 3

• Briefje aan Turtelboom 3

• Vlamingen naar Wallonië 4

• Oorlog tegen Freud 5

• Het vertrek van Hamas 8 Yves Leterme pakt zijn biezen richting Parijs. Daarom een kus tot afscheid aan zijn trouwe soldaat en ACW-medestandster Inge.

Vrij naar de affiche van “Gone with the wind” door de bezorgde Con-Serviteur van het Musée Bels Museum.

66

^ste

jaargang • nummer 51 • woensdag 21 december 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

21 december 2011

150.000

Honderdvijftigduizend stuks, dat is de oplage van het “Bulletin d’Information” van het Union des Francophones dat verleden week verspreid werd in… Vlaams Brabant.

8 bladzijden propaganda… in het Frans.

Wie hoopt dat de splitsing van BHV de verfransing van Vlaams-Brabant zal tegen- houden, behoort tot de familie der goedge- lovigen.

Bij de komende gemeenteraadsverkie- zingen zal het UF in minstens 29 Vlaamse

gemeenten een Franstalige lijst indienen.

Heeft u Wouterke en Alexanderke luid horen protesteren tegen deze agressieve propaganda? Neen? Wij ook niet.

Verbeter de wereld

“Gratis rijden op tram en bus is niet meer van deze tijd”, zegt Marino Keulen.

Senioren moeten maar betalen voor hun rit- jes.

‘t Is ne goeie die het zegt. Als zetelzit- ter in het Vlaams Parlement reist Keulen, zoals àl zijn collega’s, gratis voor niks met bus, tram en trein. Dat hij maar begint met zelf zijn verplaatsingen te betalen. Ook die met zijn auto.

Verbeter de wereld, begin met uzelf, meneer Keulen!

Ideetje

Senioren moeten ook betalen om het verlies van De Lijn wat te doen vermin- deren. Wij hebben een beter idee: pik de zwartrijders eruit, laat ze betalen, geeft ze een boete en zet ze uit de bus of de tram.

Het verlies van De Lijn zou al heel wat minder slecht ogen. Maar daar durft Keu- len uiteraard niet aan denken, wetende wie meestal die zwartrijders zijn.

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

“Democratie”

Ingaan op de jongste verkrachting van de

“democratie” in de eigen modelstaat is over- bodig. Wie niet ziende blind is of dat niet doelbewust wil zijn, zoals “traditionele” politici, beseft het onweerlegbare bestaan van onwaarschijnlijke “manoeuvres”, gedirigeerd van “hogerhand”, die geleid hebben tot het

“democratische” buitenspel zetten van de grootste partij van het land. Ik zou over de kers op de verkrachtingstaart kunnen spreken, indien ik zeker was dat die “manoeuvres” niet meer voor “verbetering” vat- baar zijn. De KVTT (koninklijke vereniging van traditionele tophypocrieten) zal “naar de toekomst toe” over uitzonderlijk goede papieren moeten beschikken om haar jongste prestatie te overtreffen.

Ook in onze ex-kolonie heeft de “democratie” weer gesproken, bij de presidents- verkiezingen. Volgens de door “herkozen”

Kabila junior gehanteerde normen, heeft ze zelfs gezegevierd. Het probleem is, dat aarts- rivaal Etienne Tshisekedi daar ietwat anders over denkt. Hij heeft het over kiesverval- sing op grote schaal en noemt zich opvolger van Kabila.

Hoe het verder moet, is koffiedik kijken. Wat zich in de Brusselse Matongéwijk afspeelde, kan gelden als voorproefje van wat Kinshasa wacht, mocht een “democratisch” veroverd recht van zowel de ene als de andere dictator aan de enige echte democra- ten van de straat, de Congolese Jan Modaal, worden opgedrongen. Dat hier wonende Congolezen de waarde en de echtheid van de

Wordt ooit iets zoveel en zo schaamteloos verkracht als het begrip “democra- tie”? Van continent tot continent en van land tot land zijn er nuances, die samen- hangen met de graad van “beschaving” in kwestie. De verkrachtingen gebeu- ren minder opzienbarend in “westerse” dan in Afrikaanse of Zuid-Amerikaanse

“democratieën”, maar principieel is er geen verschil.

Belgische democratie (h)erkennen, bewijst het opvoeren van Bart de Wever als hun held. Omdat, stellen ze, ook in België de democratie met de voeten wordt getreden.

Zo hoort u het eens van een ander.

Schurken

Amerikaanse waarnemers waren de eer- sten om de eerlijkheid van de Congolese verkiezingen in vraag te stellen. Niet dat ze daar alleen mee staan. Alleen geboren naïe- velingen zijn geneigd de opgevoerde wan- vertoning anders te noemen dan compleet grotesk. Natuurlijk is er fraude gepleegd, op grote schaal. Zelfs Kabila geeft toe dat hier en daar er wat was “mis gegaan”, maar dat belet hem niet zich af te vragen waarom Tshisekedi hem nog niet gefeliciteerd heeft met zijn “overwinning”. Kan het potsierlij- ker en ergerlijker? Vraag beter niet naar de mening van “de mensen” over de houding die het vroegere moederland geacht wordt aan te nemen tegenover haar ex-kolonie en haar

“beleidsvoerende” verkozenen des volks.

Op de vraag in Gazet van Antwerpen of ons land zich meer moet bemoeien met de Congolese situatie, kon het antwoord niet duidelijker zijn. Liefst 92 procent ant- woordde “neen”. Een democratisch geveld verdict om u tegen te zeggen. “De mensen”

hebben meer dan hun buik vol van in bodem- loze corruptieputten gestorte “financiële steun”. De straatarme Congolese bevolking zag niks van die steun, sinds de “dépendance”

van 1960. Opeenvolgende dictators hebben

zichzelf verrijkt. Kasavubu, Mobutu, Kabila senior en Kabila junior, verschil was er niet, of nauwelijks. Zou het met Tshisekedi anders worden? Gelijk heeft Karel de Gucht niet altijd, maar in zijn naar politieke maatsta- ven vlijmscherpe kritiek aan het adres van de Congolese machthebbers, noemt hij hen niet anders dan wat aan cafétogen regel- rechte schurken heet.

Grap

Onze regimemedia laten weten dat een Belgische vertegenwoordiging bij de eedaf- legging van de nieuwe president niet zeker is. Wel zeker is dat die media zedig zwij- gen over de bijdrage van 17 of 19 miljoen dollar - naargelang de bron - van de federale regering voor de monumentale en sinis- tere grap die “democratische Congolese verkiezingen” heet. Voor een goed begrip, de Belgische “steun” is een habbekrats, vergele- ken met de 47 miljoen dollar opgehoest door

“Europa”, beter gezegd, door de belastingbetaler. Die bijdrage verdwijnt in het niets als men het volledige kostenplaatje van 715 miljoen voor ogen houdt, nodig (?) voor de

“organisatie” van de verkiezingen. De helft werd betaald door wat heet de “Congolese overheid”. Waar al dat geld vandaan kwam, is één van de beter bewaarde geheimen van de Democratische Republiek Congo.

Habbekrats of niet, 17 miljoen dollar uit de Belgische staatskas kan men bezwaarlijk goed besteed overheidsgeld noemen in tij- den dat, theoretisch, “overheidsbesparin- gen” worden gepredikt en nieuwe lasten in eerste instantie door de Vlaamse Jan Modaal dienen opgehoest. Tenzij men de “hogere belangen” in Congo van het Hof en de “haute finance” naar waarde weet te schatten. Dat geldt ook voor de naar Kinshasa en andere steden op kosten van de belastingbetaler uitgezonden “waarnemers” uit de club Bel- gische politieke kopstukken. Nadat die una- niem en met bekwame spoed hadden vastgesteld dat alles “normaal” was verlopen, vlogen ze zo snel als mogelijk terug naar het vaderland. Liever blode Jan dan dode Jan.

Men weet ten slotte nooit hoe een “normaal” dubbeltje rollen kan. Hoezeer hun bevindingen met de realiteit stroken, is inmiddels duidelijk. D.M^ol

Op zoek naar 5,4 miljard euro extra

Uit de smalle beursstraat

Nadat de startende regering-Di Rupo I in de dagbladpers uitgebreid werd

“gefêteerd”, volgde snel de ontnuchtering. De ministers hebben nog maar pas hun intrek genomen in hun ambtswoning en zijn nog volop met de samenstelling van hun kabinetten bezig, en nu al is duidelijk dat het economisch fundament van deze ploeg, de federale begroting, weinig meer is dan virtuele realiteit. Een aantal berekeningen toont dat aan. De begroting 2011 zal dit jaar eindigen met een tekort van 4,2 procent van het bbp, of 15,5 miljard euro, duidelijk meer dan de doelstelling van 3,6 procent, of 13,3 miljard, die afgesproken is met Europa. De regering moet op zoek naar 2,2 miljard euro extra. Om te beginnen, want ook de vooruitzichten voor 2012 werden allesbe- halve realistisch ingeschat. In de begrotingsopmaak ging men uit van een economische groei van 0,8 procent. Volgens de Nationale Bank is dat te optimistisch. Luc Coene spreekt van een groei van slechts 0,5 procent in 2012. Dat wil zeggen dat er extra geld moet gevonden worden, want door de té optimistische groeivooruitzichten gingen Di Rupo en co ervan uit dat de inkomsten hoger zouden uitvallen dan gedacht en dat de uitgaven (bijvoorbeeld voor werkloosheidsuitkeringen) een stuk lager zullen liggen. In 2012 zal het omgekeerde het geval zijn.

In België betekent een lagere groei van 0,1 procent dat men 200 miljoen extra moet saneren. Bij een lagere groei van 0,3 procent, zoals de Nationale Bank voorspelde, betekent dat een extra sanering van 600 miljoen euro. Moet de regering dan 2,8 miljard extra (2,2 miljard voor 2011 plus 600 miljoen voor 2012) vinden om in 2012 een begrotingstekort te halen van 2,8 procent? Wellicht is zelfs dat te optimistisch, want de groeivooruitzichten die de gouverneur van de Nationale Bank naar voor brengt, worden door internationale economen weggelachen. Wellicht is Coene in zijn voorspellingen niet te negatief om zijn liberale vrienden wat uit de wind te zetten.

Volgens buitenlandse experts in economische groei gaat de economie in België volgend jaar zeker kopje-onder. Een “negatieve groei” van -0,8 procent wordt als zeer realistisch beschouwd. Daarmee komt België nog goed weg - voor Zuid-Europa wordt gevreesd voor een krimp ter grootte van -3 procent, op het niveau van de Grote Reces- sie van 2009.

Indien de Belgische groei inderdaad uitkomt op -0,8 procent betekent dit dat de voor- spelling 1,6 procent lager ligt dan de begroting voor 2012 vooropstelt. Omgerekend in euro’s betekent dit een extra saneringsoperatie van 3,2 miljard. Tel dat bij de bijsturing van 2,2 miljard voor 2011 en Di Rupo moet 5,4 miljard euro extra vinden. Dat is 50

% meer dan de premier de voorbije weken met zijn coalitiepartners heeft afgesloten.

Men hoeft geen politiek genie te zijn om te beseffen dat dit in het voorjaar tot zware spanningen in de regering zal leiden. De liberalen hebben het al duidelijk gemaakt: een bijsturing van de begroting kan en mag niet gebeuren via hogere belastingen. Minder uitgaven dus? Dat is een taboe voor de socialisten, die in het voorjaar zullen geconfron- teerd worden met harde vakbondsacties en minstens één nationale stakingsdag. Toch zal er iets moeten gebeuren, anders dreigt een miljoenenboete van Europa.

Het is in elk geval niet met de maatregelen die worden aangekondigd (zowel bespa- ringen als belastingen) dat het gat in de begroting zal worden gedicht. Dan hebben we het nog niet over de al te optimistische vooruitzichten over een beter werkende fiscale administratie. Iedereen denkt dat het belastinggeld makkelijker zal binnenstro- men nu Didier Reynders Financiën verlaten heeft ten voordele van ACW’er Steven Vanackere en sp.a’er John Crombez staatssecretaris voor Fraudebestrijding wordt.

Hier zijn twee bemerkingen op hun plaats.

1. Als men bepaalde fiscale achterpoortjes sluit, zullen fiscalisten snel genoeg op zoek gaan naar nieuwe vormen van belastingontwijking.

2. Crombez op Fraudebestrijding is het toppunt van politieke hypocrisie. Als er één politieke beweging is die het de voorbije jaren met de belastingreglementering niet al te nauw genomen heeft en naar achterpoortjes zoekt, dan is het de gearriveerde linkerzijde wel.

Crombez hoopt extra geld binnen te halen door de zogenaamde managementvennootschappen aan te pakken. Kaderleden, vrije beroepers, enzovoort, richten zo’n vennootschap op om minder belastingen te betalen. Ze vallen dan niet in de perso- nenbelasting in de schijf van 50 procent, maar onder de vennootschapsbelasting van nog geen 34 procent.

Nu schreeuwen de socialisten moord en brand, maar veel van hun kopstukken hebben zelf zo’n vennootschap. Johan vande Lanotte heeft er drie, waaronder een commanditaire. Zelfs Crombez heeft zijn eigen vennootschap. Van hypocrisie gesproken!

Een paar jaar geleden fulmineerde De Morgen-commentator Yves Desmet op een debat tegen die managementvennootschappen, omdat ze leiden tot belastingontwijking. Nochtans, Desmet heeft zelf zo’n commanditaire vennootschap.

Angélique VAnDerstrAeten

(3)

Annemie Turtelboom

Vrouwe Justitia “in black”

Brussel

Gij Verhoopte Witte Merel,

Met deze aanspreektitel verwoord ik de hartenwens die de mondige burger in dit onland koestert bij uw aantreden als

“excellentie” van Just is Just. Het Luikse terreurdrama doet die hartenwens zo mogelijk nog luider klinken, aangezien de emmer met justitionele blunders allang overloopt. Geen van uw voorgangers kon een dweil vinden om de boel op te kuisen, of mocht het niet.

In Antwerpen promoot het blauwe fabriekje u als de tortelduif die het bezwan- gerde liberale zwerk wat kan opfleuren met de juiste kleur. Daar zal ik het niet over hebben. Uw vestimentaire voorkeur gaat immers uit naar diepzwart. Vrouwe Justitia “in black”. Alvast daarmee scoort gij hoog. Niets symboliseert meer de tot op het bot gepolariseerde “portefeuille”

die gij in handen neemt. Of gij ook “onder handen” zult kunnen nemen, is een ander verhaal, dat niet alleen “in uw handen” ligt.

Ik zal niet de enige zijn die zich nog leven- dig het “si on me laisse faire” herinnert van Michel Bourlet, procureur des Konings in Neufchâteau, ten tijde van de affaire- Dutroux.

Dat gij niet als juriste zijt opgeleid, hoeft geen beletsel te zijn voor te verwerven verdiensten in uw nieuwe uitdaging. Het politieke vak (?) is het enige ter wereld dat geen diploma vereist. In Hasselt woont een ex-cafébaas als levend bewijs van die voorkeursregel. Hij klom even hoog als hij navenant omlaag is gedonderd.

Door gemis aan juridische opleiding zijt gij de vreemde eend in de bijt - en wie weet de witte merel - van excel- lenties die uw zitje op Justitie de voorbije jaren warm hielden. Tony van Parijs, Marc Verwilghen, Laurette Onkelinx, Jo Vandeurzen en Stefaan de Clerck (tweemaal) zijn allemaal afgestudeerd

“in de rechten”. Wie uit dat illustere gezelschap het minste realiseerde, het meeste polariseerde en Gods water over de juridische mestvaalt van onze zogeheten rechtstaat liet lopen, laat ik in

het midden. Elke keuze is even goed als alle andere.

De stoet van prominenten en royals naar de Luikse onheilsplek bood dezelfde aanblik als bij alle vorige drama’s. Compleet voorspelbaar was het collectieve getoeter dat “dit geval van nabij zou bekeken en ont- leed worden om er, naar de toekomst toe, de nodige lessen uit te trekken”. Door- dat ook gij niks anders in huis hadt dan die

“boodschap” zag ik de wind al voortijdig enkele pluimen wegvoeren die een verhoopte witte merel worden toebedacht.

Voortijdig, omdat gij nog niet goed en wel op uw justitionele gezagsstoel zat, of gij moest u al richting praatpeer en camera reppen om juist dat te zeggen wat op geen hond of kat nog indruk maakt.

Gij geniet de reputatie van een vrouw waar niet mee te spotten valt. Dat dankt gij voor een groot deel aan uw post als “excellentie” op Migratie en Asielbeleid onder de naar Parijs gevluchte Yves Leterme. Gij liet toen de Vlaamse vertaling van het hoger geciteerde “si on me laisse faire” achter- wege. Zodoende maakte gij niet direct sla- pende honden wakker en waart gij goed onderweg om, eufemistisch gezegd, een

“uit de hand gelopen migratiebeleid bij te sturen”. Toen regeringspartner PS wakker werd en van uw gepland “bijsturen”

hoogte en ei zo na een hartstilstand kreeg, drong zich binnen de kortste keren een

“herschikking” op van de ministerspost- jes. Zo werdt gij weggepromoveerd naar Binnenlandse Zaken. Elio de Almachtige zette Melchior Wathelet, een als cdh’er deskundig gecamoufleerd eigen manne- tje, neer als “betere” migratieminister. Ik hoop dat gij geen déjà vuutje te verwerken krijgt als “andere en betere” justitieminis- ter. In een regering waarin de PS het allemaal voor in plaats van achter de schermen voor het zeggen heeft, is dat gevaar ver van denkbeeldig. Dat is alvast de over- tuiging van…

3 De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Vervolg van blz1.

Maar in 2012 gaat het heel dikwijls wel over Frans Vanhemeldonck en over verkeersvrije straten en de renovatie van het zwembad.

Niet dé reden om N-VA te stemmen, lijkt het toch.

De perceptienederlaag

De grote kanonnen dan? In 2012 zijn dat er voor N-VA twee, omdat de verkiezing in de grote steden het meest nationaal zal ver- taald worden. Frieda Brepoels vertrok vrijwil- lig uit Hasselt. Ben Weyts en Theo Francken wonen in een dorp. Brasschaat, pleisterplaats van Jan Jambon, zal wel opgemerkt worden maar vormt niet direct het epicentrum van de politieke wereld. Mechelen, Kortrijk, Brugge of Genk kunnen niet met grote (bekende) N-VA’ers uitpakken. Aalst zal wel bekeken worden, met oud-Vlaams Belanger en nieuwe N-VA’er Karim van Overmeire, maar haalt uiteraard geen voorpagina’s. Gaat Danny Pieters gaten schieten in het Leuvense fort- Tobback? Interessant, dat wel. Maar alle ogen zullen op Gent en Antwerpen gericht zijn. Dan hebben we het over Bracke, die liet weten een gooi naar de sjerp te doen, en De Wever zelf, die nog niet officieel voor de oppergaai gaat.

Bracke moet optornen tegen een sterk geoliede en al behoorlijk lang lopende meer- derheid. Hij haalt ook al eens stommiteiten uit, die aanleiding geven tot soms letterlijke onderbroekenlol. Gent leverde zeker haar deel aan Vlaamse voormannen, maar kent toch niet die ijzersterke Vlaams-nationale tra-

ditie, dus daar moet Bracke niet op reke- nen. Kortom, succes niet verzekerd. Maar als Bracke faalt, dan faalt Bracke, niet de N-VA als zodanig.

Dat ligt anders in Antwerpen. De Wever heeft geen keuze meer en moet rechtstreeks tegen Janssens in de ring treden. Anders gaat men hem lafheid verwijten. Of de Antwerpse bur- gemeesterssjerp echter de beste springplank is om Vlaanderen hoger te stuwen in de vaart der volkeren, mag in twijfel getrokken worden.

Een Vlaams-nationalist als burgemeester van de grootste stad van de Vlaamse republiek, in 2018 bijvoorbeeld, dat is een droom waar we ons nog iets bij kunnen voorstellen, maar vandaag lijkt het Schoon Verdiep eerder een zijsprong dan een sprong voorwaarts. Maar De Wever kan niet anders dan de uitdaging vol aangaan, en dan zal alles minder dan een overweldigende zege vertaald worden als een nederlaag. Hoe noemen ze zoiets? Juist, een perceptienederlaag. Filip Dewinter kan er alles over vertellen.

Als N-VA gewoon heel erg wint, zonder gigan- tische resultaten neer te zetten, kunnen we de krantenkoppen de dag erna al voorspel- len: “De Wever faalt in Antwerpen”, “Bracke stelt teleur in Gent”, “CD&V houdt verrassend goed stand”, “N-VA blijft hangen”, “Voor- spelde doorbraak van N-VA blijft uit”. Een par- tijmens zou gaan bidden voor slechtere peilin- gen, want goede voorspellingen zijn niet altijd een geschenk.

Modieus antisemitisme en het gespleten geweten van links

In 1922 verbleef de Oostenrijks- Hongaarse journalist Joseph Roth als cor- respondent in Berlijn. Op een dag was hij getuige van een burlesk maar ook pijnlijk voorval. Twee jongens dansten schouder aan schouder over straat en schreeuwden antisemitische slogans.

De burgers stroomden hen voorbij zonder één opmerking te maken. Niemand voelde zich geroepen de twee pummels een oor- veeg te verkopen. Twintig jaar later was de Holocaust een feit.

De moderne anti-Israëllobby

Vandaag betogen in onze grote steden met regelmaat activisten van de anti-Israëllobby aan winkels die Joodse producten verkopen, of aan bedrijven die openlijk zaken doen met Israël.

Daarbij deelt men o.a. bekertjes “bloed”

uit aan passanten om te tonen dat de Joodse producten met het bloed van arme Pales- tijnse kinderen betaald worden. Bij elke betoging waarbij allochtonen betrokken zijn, komt onvermijdelijk het ogenblik waar

“Hamas, Hamas, de joden aan het gas”

gescandeerd wordt. Voelt de politie dan behoefte om vanuit morele rectificatie de wapenstok boven te halen? Voelt de pers de drang om dit aan te klagen? Nee, integendeel.

Vandaag doen enkele prominente journalisten bij vooral de VRT, De Standaard en De Morgen met plezier mee bij elk nieuw rondje joden-bashing. Men aarzelt niet internationale nieuwsfeiten te verdraaien, zodat Israël in een slecht daglicht komt te staan, en als collateral damage de joodse gemeenschap in ons land.

Ook onder de vlag van selectieve satire worden Joden door de mangel gehaald. Soms gaat men hier erg ver in, zonder zich overigens van enig kwaad bewust te zijn. Nadat er protest kwam tegen een erg schokkend maar satirisch bedoeld filmpje op “Man bijt Hond”, twee jaar geleden, reageerde de ver- antwoordelijke Stijn Meuris met de opmerking dat hij blij was te vernemen dat “de joden verontwaardigd en geschokt” waren en dat dit “blijkbaar genetisch ingebakken is”. “Genetisch”, het woord is eruit. Ook de associatie van de Antwerpse joden met geld en belastingfraude is een topos van jewelste in onze kwaliteitsmedia.

Daarbij gaat het meestal om insinuaties die kant nog wal raken. Maar de combinatie van geld en Joden klinkt goed.

De meest ranzige antisemitische gemeen- plaatsen worden op een opgeleukte of gespeeld politiek verontwaardigde manier gerecycleerd en onder de vorm van antizionisme opnieuw onder het volk gebracht.

Lachen met de Joden is in. We wachten nu op de cabarethelden die de islam gaan aan- pakken. We wachten nu op de kritische journalisten die de mensenrechten in de Levant minutieus gaan opvolgen.

Het verbond tussen links en Palestina

Het christelijk anti-judaïsme heeft sinds Vaticanum II geen voedingsbodem meer.

En de Holocaust veroorzaakte in Europa een zodanige schok dat ze voor rationeel denkende mensen als morele rem fungeert voor elke vorm van antisemitische gevoelens.

Maar door een complot tussen Europees links en de islam viert vandaag een derde vorm van jodenhaat hoogtij, de politiek-correcte, semantisch salonfähig gemaakte variant van het antisemitisme: het antizionisme.

Het is het in vraag stellen van de legitimi- teit van de staat Israël, het storten van alle zonden Israëls (sic) op de jonge natie, het afschilderen van de Joden in Israël als racis- ten, fascisten, moordenaars en aanhangers van apartheid. Europees links werkt zo mee aan het pan-Arabische project om Israël te vernietigen. Waarom?

Hoe is zulk monsterlijk verbond denk- baar? Volgens de steeds scherp observe- rende Benno Barnard ligt het aan de voor- liefde van Europees links voor utopieën en aan de slachtofferrol van de Palestijnen, die ze al tientallen jaren met veel gevoel voor actie, maar met weinig dadendrang, spelen.

De sympathie voor de underdog willen we nog begrijpen, maar men vergist zich van kamp.

Het is het kleine Israël dat zich tegen een woestijn vol haat moet verdedigen. Over de utopieën van de Palestijnen en hun waterdra- gers willen we niet te lang nadenken. Voor Joden is daarin geen plaats. Ook caritatieve organisaties, zoals Pax Christi en Broederlijk Delen, steunen door hun gedrag het antisemitisme van Hamas. Weten zij dan niet dat, na de Joden, hen hetzelfde lot te wachten staat in de gewelddadige utopie van Hamas?

Dat ze het handvest van Hamas, artikel 31, eens lezen.

Het gespleten geweten

Het Midden-Oostenconflict is het voor- wendsel geworden voor een nieuw antisemitisme, waarin heel wat van onze politici en journalisten bijdragen. De selectieve verontwaardiging is zo groot dat we niet anders kunnen dan spreken van een gespleten geweten. Daarmee is de titel van het recente boek van Andre Gantman gevallen.

In dit “anti-antisemitisch” pamflet ontleedt hij het hedendaags antisemitisme. Het is geen fraai beeld dat hij schetst.

Bepaalde verenigingen die met subsidie- geld opkomen voor de zogenaamde mul- ticulturele samenleving, steunen met dit overheidsmanna het islamitische antisemitisme. Enerzijds wordt er geroepen “Nooit meer Auschwitz”, anderzijds wil men islamitische nieuwkomers liever niet te veel voor het hoofd stoten met herinneringsarbeid.

Moslims vinden trouwens dikwijls dat de joden het verdiend hebben, en het nog steeds verdienen.

Ook onze politici kunnen er wat van.

Exemplarisch voor de allochtone politici is Selahattin Koçak, geïntegreerd parade- paardje van sp.a in Beringen. Hij vergelijkt de verdediging van Israël tegen Palestijns terro- risme met de Holocaust. De muur die Gaza van Israël scheidt, vergelijkt hij met de sociale muur die de Joden in onze maatschap- pij rond zich gebouwd hebben. En natuurlijk zijn er de “centen”. Zulke bedenkelijke uit- latingen zijn legio.

Er is een probleem met antisemitisme bij moslims - dat heeft Marc Elchardus recent wetenschappelijk vastgesteld. Maar ook de politici van eigen bodem laten zich makkelijk verleiden tot op zijn minst dubieuze stand- punten. We vernoemen pars pro toto Dirk van der Maelen, Philippe Moureaux, Eva Brems, Isabelle Durant en met enig voorbe- houd Karel de Gucht. Politici die wel posi- tief opvielen, zijn bijvoorbeeld Yves Leterme, Filip Dewinter, Luckas vander Taelen en Ludo van Campenhout.

Bij het Vlaams Belang ziet men in Israël al langer een objectieve bondgenoot en de relaties met de Antwerpse Joodse gemeenschap zijn er goed. De N-VA weet het nog niet goed. Het is te hopen dat men bij de grootste partij van Vlaanderen het pamflet van Gantman goed doorneemt, zodat er een duidelijke visie komt.

PAN Andre Gantman: Het gespleten geweten. Een anti-antisemitisch pam- flet. Uitgeverij Pelckmans: Kalm- thout 2011. 13,5 euro. ISBN 978-90- 289-6494-5.

Bidden voor slechtere peilingen

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Eigen glorie

In de commissie Seksueel Misbruik werd in aanwezigheid van enkele bisschoppen en hogere oversten het akkoord tussen de politiek en de Kerk voorgesteld waarin via arbi- trage procedures zijn uitgewerkt om slacht- offers van verjaarde zaken – die niet meer bij het gerecht terechtkunnen – alsnog genoegdoening te schenken door verzoe- ning of zelfs financiële schadeloosstelling. De experten van de Kamercommissie zijn erin geslaagd een niet zo vanzelfsprekende vorm van rechtspraak te creëren. En natuurlijk moest de voorstelling met het nodige spek- takel gepaard gaan, ten behoeve van de glo- riol van PS-commissievoorzitster Lalieux.

Het leek wel alsof zij als enige de pluimen op haar hoed wilde steken. In ieder geval had ze de strakke regie goed in de hand, want de ronddeling van de documenten – het akkoord – werd niet gedaan door de Kamer- bodes, maar door medewerkers van de PS- fractie zelf, precies op het moment wanneer zij daartoe het bevel gaf. En toen ver- baasde ze zowat iedereen door haar offici- ele mededeling gedeeltelijk in een variant van het Nederlands te doen. Wellicht had Elio haar dat op het hart gedrukt, want voorheen sprak ze geen gebenedijd woord Nederlands.

Integendeel. Ze staat niet meteen bekend als Vlaamsvriendelijk…

• Niet het einde

Met deze regeling krijgt vooral Carina van Cauter van de Open Vld grote voldoening.

Zij heeft zich tijdens de vele zittingen vorig jaar uitgesloofd om een systeem van schade- vergoedingen te bekomen. Redelijk eenzijdig, dat wel, zodat het vaak leek alsof dat het enige was om tot genoegdoening te kunnen komen. Vlaams Belang, CD&V en N-VA konden zich in de regeling vinden, maar hoopten

in koor dat het nu niet enkel bij een regeling met de Kerk blijft. Uit de werkzaamheden en de hoorzittingen van de Kamercommis- sie was immers gebleken dat in het verleden ook in de sportwereld en ook in de medi- sche wereld het probleem van kindermis- bruik geregeld de kop opstak. Helaas werd door hen die zich telkens weer eenzijdig op de Kerk focusten – Open Vld en sp.a (de offi- ciële vrijzinnigheid) – deze invalshoek bewust of onbewust gemeden of verwaarloosd. Het is nu aan de drie genoemde partijen om de anderen tot actie te bewegen. We voorspellen dat dat niet van een leien dakje zal lopen… De katholieke Kerk is op zijn plaats

gezet; dat is toch voldoende?!

• In snelheid gepakt

Donderdag – nomen est omen – daverde het in de commissie Sociale Zaken. De par- lementsleden kabbelden langzaam naar het kerstreces met op de agenda van volgende week (deze dus) een wetsontwerp “diverse bepalingen”.

Dat is een soort globaal wetsontwerp waarin meerdere thema’s zitten en die dan uiteindelijk samen gestemd worden. Oneer- biedigaards uit de oppositie durven dat wel- eens een vuilbakwet noemen.

een batterij amendementen indienen op

dat ontwerp, waarmee hij zonder verpin- ken zomaar eventjes een complete pensioenhervorming in het ontwerp liet aanbrengen met de bedoeling deze nog voor Nieuwjaar te laten stemmen, zodat ze vanaf dan in wer- king kan treden. De praatbarakkers wisten niet wat ze hoorden of zagen, toen ze dat nieuws binnenkregen. Quickie had hen allemaal in snelheid gepakt, langs links en rechts.

Inmiddels steeg er groot protest op tegen die gang van zaken vanuit de oppositiefracties, want zij wilden de tijd krijgen één en ander te bestuderen. N-VA ging alvast meteen aan het filibusteren, om toch enkele dagen uit- stel te bekomen. Anderen vroegen zich af of er geen sociaal overleg nodig is als zo’n hervorming zich aandient. Er zal deze week flink wat gepalaverd worden.

En spierballengerol van de vakbonden mag worden verwacht. We zijn benieuwd of minister Q zijn slag zal thuishalen. Maar als politieke zet kan dit tellen.

• Uitzondering

De pensioenhervorming heeft een seri- euze invloed op ambtenaren en werkne- mers. Op vlak van arbeidstijd en verloning is het toegeven en wat inleveren. Slechts één categorie blijft buiten schot: de praatbarakkers. Zij hebben een eigen pensioen- regeling, waar de Kamer - zijzelf dus - auto- noom over beslist.

De vervroegde pensioenleeftijd wordt opgetrokken tot 62 jaar en het aantal gewerkte jaren 40 moet belopen, maar de fluweelzitters genieten na 20 jaar nog altijd van een volledig pensioen.

Eens zien wie het aandurft in de Kamer te vragen dat de volksvertegenwoordigers ook een inspanning leveren.

Quickie heeft het alvast gesuggereerd. We durven er ons hoofd op verwedden dat zij die de nieuwe wetten in het nadeel van de burgers vlotjes gaan stemmen, er zelf niet scheutig op gaan zijn.

Vlamingen naar Wallonië (1830 -1932)

Arm Vlaanderen

Tot een paar jaar in de 19de eeuw is Vlaan- deren - een land van kleine maar succesrijke boerderijen in combinatie met wat thuisnijverheid - vrij welvarend. Maar met de stoom- machines begint de industriële revolutie en

“these dark Satanic Mills” (“Jerusalem” van dichter William Blake)” spuwen goedkoop textiel uit, waartegen de Vlaamse thuiswe- vers niet kunnen concurreren. Van 1845 tot 1847 komen daar nog de mislukte graan- en aardappeloogsten bij en arm (vooral Oost- en West-)Vlaanderen is een realiteit. Het contrast met Wallonië wordt groot; temeer omdat zelfs in de hongerjaren ministers als Rogier en Frère-Orban het vertikken om Vlaanderen te helpen: “nous d’abord” is nog altijd de kern van de Waalse politiek.

Langs de mijnenas La Louvière- Charleroi-Luik groeit een metaal- en glasin- dustrie waar de Waalse arbeiders veel liever een baan zoeken dan in de ondergrond. In 1830 zijn er maar 30.000 mijnwerkers nodig;

80 jaar later al 150.000. De Waalse mijnen doen dus een beroep op Vlamingen, maar ze hebben zware Franse concurrentie.

De West-Vlamingen en een groot deel van de Oost-Vlamingen trekken liever naar de Noord-Franse textielindustrie die beter aan- sluit bij de bekende thuisnijverheid. Denk aan Pierre de Geyter, de Gentenaar die in Rijsel

“De Internationale” componeert.

Waarschijnlijk wijken er zelfs meer Vlamingen naar Frankrijk uit dan naar Wal- lonië. Toch vestigen zich duizenden Vlamin- gen definitief rond de mijnen; bijna altijd om de vele ongezonde en ongeschoolde hand- langersbaantjes aan te nemen waar Waalse arbeiders de neus voor ophalen. Die Vlaamse stroom wordt nog groter na de landbouw- crisis van 1873. Dankzij stoomschepen en de ontginning van het Westen overspoelt goedkoop Amerikaans graan ons land.

De Vlaamse boerderijtjes zijn door het kinderaantal en vererving gekrompen tot een paar hectaren en niet meer levensvat- baar. In Charleroi komt vermoedelijk een

kwart van de mijnwerkers uit Vlaande- ren; in Luik zo’n 13 %. Ze wonen in trieste omstandigheden in de cités bij de mijnen. In Vlaanderen is de vruchtbaarheid van de vrouwen en de controle door de pastoor wel groot genoeg zodat de bevolkingscij- fers niet dalen. Spookdorpen bestaan niet in Vlaanderen.

Na het zware arbeidersoproer in Wallo- nië in 1886 grijpt de overheid in. Vrouwen en kinderen zijn niet meer welkom in de mijnen.

Haast tezelfdertijd is er altijd meer vraag naar steenkolen voor de nieuwe Engelse kachels, voor de centrale verwarming.

En de Waalse arbeiders, op uitzondering van de Borinage, hebben altijd minder zin in de mijn. De overheden vinden de oplossing in de aanleg van spoorwegen en buurtspoor- wegen. Zo kan men massaal Vlaamse pendelaars aanvoeren die ’s avonds laat (of zelfs alleen in het weekeinde) naar huis terug- keren.

De revolutionaire solidariteit tussen de duizenden opeengehoopte arbeiders in hun krotten wordt vermeden. Men kan die Vla- mingen minder betalen, want thuis werken vrouw en kinderen verder op de boerderij of in de moestuin, “want de lochting maakt zo vele goe”. En de postmeester signaleert des- noods aan de parochiepriester dat de pendelaar slechte kranten leest.

De Vlamingen worden meer pendelaar dan migrant. Ze zijn dikwijls seizoenarbei- ders en dalen eerst af in de mijn als er geen werk is in de bouwsector of als “Fransch- man”. Dikwijls werken ze alleen in de winter, of in de nachtploegen die bijna uitsluitend uit Vlamingen bestaan. Geschoolde en perma- nente banen weigeren ze, want ze willen in Vlaanderen blijven.

De pendelaars

Ondanks de Waalse behoefte aan arbeiders stijgt de echte migratie maar langzaam.

De beste bron is de tienjaarlijkse volkstel- ling met de daarbij behorende talentelling. In 1880 zijn er 80.000 uitsluitend Nederlands- taligen en tweetaligen (altijd Vlamingen, of

kinderen van Vlamingen) gemigreerd. Dertig jaar later zijn er dat 130.000 maar het aantal eentalige Vlamingen (bewijs voor recente migratie) is gedaald.

De socialistische partij en haar vakbond kijken met nauwelijks verholen minachting naar de Vlamingen.

Vooral de pendelaars spreken weinig of geen Frans en zijn inderdaad soms de “rat- ten” die de patroons gebruiken om stakin- gen te breken (met weinig succes, want te ongeschoold).

Ze zijn katholiek en niet direct bereid om met hun geloof te breken. De christende- mocratische bond is verstandiger, bekom- mert zich wel om pendelaars en migran- ten en rekruteert met succes. Feitelijk zijn het de Vlamingen in Wallonië die het mono- polie van de rode bond breken: één van de redenen voor het ziekelijke racisme van veel Walen tot vandaag. Het gedrag van vele ont- wortelde Vlamingen is ook niet altijd fraai;

dikwijls zoeken ze hun toevlucht in de fles.

De Waalse historicus Yves Quairiaux heeft een deel van de bijna 5.000 Waalse komedies en operettes onderzocht die tussen 1830 en 1914 geschreven zijn.

Die bulken van de minachting voor de Vla- ming. Bijna altijd wordt die als lompe, domme en achterlijke ploeteraar en ruziemaker afge- schilderd. Vlamingen hebben ook de reputatie primitieve criminelen te zijn die volgens de toenmalige Le Soir moreel inferieur zijn (een nog altijd actueel standpunt in dat vod).

Maar uit de gerechtelijke bronnen blijkt dat de Vlamingen nergens oververtegen- woordigd zijn in de misdaadstatistieken.

Sommige multikullers hebben de Vlaamse migratie naar Wallonië aangegrepen om zeer veel begrip te vragen voor de huidige instroom in Vlaanderen van gelukszoekers die wel degelijk aan de kop staan in de misdaadstatistieken (x 6 bij de Marokkanen).

Na de Eerste Wereldoorlog blijven tien- duizenden Vlamingen iedere dag pendelen;

tweeduizend wonen zelfs de hele week in logementhuizen. Maar de Vlamingen volstaan

niet langer voor de zware Waalse industrie.

Italianen, Polen, Duitsers en Noord-Afrika- nen zijn welkom. Zij hebben geen trein om naar huis te rijden. Ze vestigen zich definitief. Tijdens de economische crisis in de jaren dertig vraagt de rode bond om de Vlamin- gen en de buitenlanders te ontslaan, maar de regering en de eigenaars volgen niet.

In Frankrijk zijn de Vlaamse arbeiders niet meer welkom en velen onder hen trekken naar de Waalse mijnen of naar de Waalse boerderijen waar in de zomer 8.000 Vlamin- gen werken. Waarschijnlijk vestigen zich in het interbellum maar tienduizend Vlamingen voor altijd in Wallonië.

Vlaming zijn om katholiek te blijven

De katholieke Kerk is altijd beducht geweest voor de geloofsafval van de migran- ten en van de pendelaars die in contact komen met socialisten. Al in de 19de eeuw proberen religieuze orden Vlaamse landver- huizers te omkaderen; eerst in Frankrijk en later in Wallonië. Dat worden de Werken der Vlamingen die vooral tussen de twee oorlogen succesvol zijn dankzij de betere wegen, het vlottere vervoer en de Katho- lieke Actie.

In 1920 slagen twee minderbroeders erin alle Vlaamse werken en organisaties te over- koepelen in een Broederbond der Vlamingen die het bekende tijdschrift De Vlaamsche Volksstem uitgeeft. In alle Waalse gemeenten worden bestaande organisaties of gezel- ligheidsverenigingen gesticht, geactiveerd of gestimuleerd. Priesters en katholieke leken zitten nooit stil. Ze organiseren in mei en in augustus massaal bijgewoonde bedevaarten, bij voorkeur naar Scherpenheuvel.

Ze zorgen voor Nederlandstalige missen en biechtvaders. Ze stichten ook spaarkas- sen en geven lessen Nederlands aan de kinderen (jongens en meisjes afzonderlijk). Het populairst zijn de vele toneelkringen die altijd voor uitverkochte zalen spelen. Soms voeren ze echte patronaatsstukken op maar dikwijls wordt ook het betere toneel op de scène gebracht.

Natuurlijk is de bedoeling van al dit werk niet vrijblijvend: mensen moeten Vlaming zijn om katholiek te blijven en niet omgekeerd.

Dat bloeiende en goed georganiseerde verenigingsleven krijgt in 1932 een klap die op lange termijn fataal is. Verantwoordelijk (voor een deel) is… de Vlaamse beweging.

(Vervolg en einde volgende week.) J^an n^eckers Geen enkele historicus durft nog een exact getal kleven op het aantal Vlamingen dat definitief naar Wallonië

migreerde. Gaston Durnez citeerde ooit het getal 300.000, dat in 1930 genoemd werd tijdens een Vlaams Congres in Luik.

Socioloog en toekomstig minister Frans van Mechelen zei in 1957 dat sinds 1830 “een netto verplaatsing” van een half miljoen Vlamingen waarschijnlijk was. Dat zijn getallen waar vandaag een beetje aan getwijfeld wordt, omdat er betere bronnen beschikbaar zijn dan bijvoorbeeld de extrapolatie van Nederlandstalige namen in Waalse telefoonboeken.

(5)

De dingen dezer dagen

5 Echo’s uit de

Koepelzaal

Vanackere geen gouverneur

Mensen die het konden weten, hadden ons maanden geleden met de hand op het hart verzekerd van het onomstootbare feit dat Vanackere, ex-federale minister van Buitenlandse Zaken, loodrecht afste- vende op het ambt van provinciegouver- neur van West-Vlaanderen. Maar het kunst- en-vliegwerk van Di Rupo heeft die uitgekiende plannen doorkruist.

Onze zeegouw moest en zou, net als Antwerpen, een zogenaamde christende- mocratische bewindvoerder krijgen. Niet dat er op provinciaal vlak nog veel bewind te voeren valt: iedereen weet dat het gaat om een niveau dat alleen omwille van de tewerkstelling van een paar duizend en oneffen overbodige ambtenaren en de mooie postjes van wat soms vervelende partijleden gaat. De provincies afschaf- fen? Het moet van in de jaren zeventig geleden zijn, toen we nog ongedocumen- teerd waren, dat we daar reeds periodiek over hoorden zwammen, niet in het minst door uitgebluste academici en jong aan- stormend politiek geweld…

Decaluwé wel gouverneur

Omdat in de gegeven omstandigheden van het koninkrijk blijkbaar niemand anders minister van Financiën kon of wilde worden, offerde Vanackere deze sinecure op het altaar van de inzet voor de partij en stortte zich met ware doods- verachting op de door Reynders nagela- ten puinhoop: de man zou beter moeten weten. En zo geschiedde wat niet anders kon: kort nadien kwam er een andere CD&V-aap uit de benoemings- mouw gekropen, luisterend naar de naam Carl Decaluwé.

De niet onsympathieke 51-jarige Kortrijkzaan, licentiaat in de economische geografie (waar blijven ze het halen!), behoort binnen zijn partij weliswaar tot de ACW-vleugel (zoals men al kon vermoeden, omdat hij Vanackere mocht vervangen), maar kwam de laatste jaren toch een aantal keren aardig uit de hoek tegen de ergste roodgroene en belgicistische uitwassen van de BRT, ver- persoonlijkt door het sujet Tony Mary.

Zure N-VA

Het was nogal normaal dat Decaluwé uit allerlei hoeken en kanten felicitaties en lof kreeg van zijn collega’s uit het Vlaams Parlement, sommige geloofwaardig, andere heel wat minder of volstrekt niet.

Zo vereist het nu eenmaal de regelen van de gewone, alledaagse beleefdheid en de goede menselijke betrekkingen. Wilfried Vandaele, zijn medeprovinciebewoner uit Vlissegem, kon zelfs dat niet opbrengen en gaf hem – als lid van de meerderheid! – een veeg uit de pan: “Met iemand als Carl in de meerderheid heb je geen oppositie nodig”, stelde hij. Het viel des te meer op dat oppositieleden Bart Tommelein (Open Vld, en die we een hoogst onbe- trouwbare blaaskaak vinden) en Jurgen Verstrepen (LDD, idem) behoorlijk wat bloemetjes naar het hoofd van mediaspe- cialist Decaluwé gooiden – maar zij zijn dan ook een bondgenoot kwijt in hun (tamelijk) kritische houding tegenover de staatszender van de Reyerslaan.

Herleeft de VU?

Vandaele heeft (o.a. dankzij een Volksunieverleden) carrière gemaakt in de ambtenarij en mag zich nu verkozene des volks heten. Precies dat soort man- datarissen is altijd bereid tot een gema- tigde houding tegenover de gewoonten en gebruiken van de roodgroene mono- poliehouders van de culturele sector of de progressieve pedagoochelaars van het departement Onderwijs (of wat daar voor moet doorgaan). Als ze al weten waarover het gaat en niet te lui zijn geweest de te stemmen teksten grondig door te nemen, lenen ze zich steeds tot hand-en-spandiensten aan de laatste zaai- lingen van mei ’68, of hun erfgenamen. Op de eerste en de laatste plaats omwille van een virulente (niet geheel en gans onbe- grijpelijke) afkeer van het tsjevendom.

Daarom is en blijft de Reyerslaan een gif- mengend alchemistenhol.

Zo zou, met een beetje meeval, uw gesprek kunnen verlopen met de nieuwe Arbitragecommissie van de Belgische katholieke Kerk. Al wie klachten heeft over (wet- telijk verjaard) seksueel misbruik, kan daar terecht voor een schadevergoeding. Bewij- zen hoeven niet, een verklaring volstaat.

Iemand nog kort bij kas voor de komende feestdagen? Eén adres!

De Kerk lijkt het verhaal van een pen- dule die altijd doorslaat en nooit het midden vindt. Ooit was de inquisitie de instantie om uw vervelende buurvrouw voor hekserij aan te klagen, en haar aansluitend naar de brand- stapel door te verwijzen. Vandaag lijkt diezelfde Kerk wel een hoorn des overvloeds die geld braakt om de eigen zonden af te kopen. Met welke offerblokken het bisdom die grote jackpot denkt te spijzen, is nog niet duidelijk, doch één ding staat vast: dit is middeleeuwse logica, maar dan op zijn kop.

Het middeleeuwse denken is niet alleen in gelovige middens te vinden. De term “linkse kerk” is in Vlaanderen een begrip geworden, verwijzend naar de politiek-correcte dictatuur van weldenkende progressieven die in De Morgen, De Standaard, en nu ook op gesubsidieerde webstekken als Apache en DeWereldMorgen de dienst uitmaken.

Alles en iedereen die ook maar een milli- meter buiten de pensée unique gaat, slaan ze in de ban. Recent is daar nog een kerkje bij gekomen, dat overigens nauw verbon- den is met laatstgenoemde: de kerk van de Gentse wetenschapsfilosofen die de oorlog hebben verklaard aan Sigmund Freud, wel- gekende vader van de psychoanalyse, en aan zijn voornaamste adept, de Franse psychia- ter Jacques Lacan.

Minder Freud, meer pillen

Zonder al te technisch te worden, en voor absolute leken: Freud is de man die aan het begin van de 20ste eeuw in Wenen heel de klassieke zielkunde overhoop haalde, door de mens op te vatten als een vat vol drif- ten, het onbewuste genoemd, met de sek- suele appetijt als de voornaamste drijfveer.

Door cultuur en opvoeding proberen we die wilde energie onder controle te houden, anders zou het sociaal nogal een zootje worden. Die zelfcontrole lukt echter maar half, want ze levert maagzweren op of, erger, muizenissen en depressies, tot en met stop-

pen die compleet doorslaan. Gelukkig zoekt het onbewuste ook uitlaatkleppen waar de censuur niet geldt (eens goed uittieren rond het voetbalveld kan al veel oplossen, al worden tegenwoordig ook daar de spreekkoren op hun poco-gehalte gecheckt), en laat het zich o.a. in onze dromen gelden. Dat is de essentie van de therapie op de welbekende sofa: een goed gesprek, opdiepen wat in ons achterhoofd zit en daar niet uit kan, doet al wonderen.

Maar een clubje gelijkhebbers aan de Gentse univ heeft beslist dat het nu maar eens gedaan moet zijn met dat Weense wufte sofagedoe. Onder de veelzeggende titels “De val van de psychoanalyse”, “Proef- vlucht in het luchtledige” en “De helse zie- lenknijper” wordt er een hallucinant stukje schijnboksen tegen Freud opgevoerd, met een fanatisme dat, jawel, aan de meest don- kere periodes van de kerkgeschiedenis herinnert. Tot de rechters van deze inquisitie behoren: de professoren Johan Braeckman en Filip Buekens, journalist Joël de Ceulaer, en vooral de door de media als wonder- kind opgevoerde Maarten Boudry, pupil van Braeckman.

Wat in al hun artikels en essays opvalt, is dat ze eigenlijk maar weinig construc- tiefs in te brengen hebben, laat staan dat ze een volwaardig alternatief zouden ont- wikkelen. Het blijft bij bashen, verdachtma- kingen, en demoniseren van een persoon die al meer dan anderhalve eeuw dood is, en waarvan de criticasters, laten we eer- lijk wezen, intellectueel nog niet tot aan zijn enkels reiken. Het heeft iets van een muis die tegen een olifant brult. Boudry gaat de wetenschappelijke discussie zorgvuldig uit de weg. Veeleer gebruikt hij een afreke- ningsvocabularium dat zich honend boven de tegenstander plaatst, door diens theorie als “flauwekul” of “charlatanisme” af te doen. Uiteraard zijn de heren ook alle- maal grote fan van SKEPP (Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudowetenschap en het Paranormale), een gezelschap dat bol staat van zelfgenoegzaamheid, en dat zich tegen alles keert waar dé Wetenschap niet goed raad mee weet: telepathie, Ufo’s, onschuldig volksvermaak zoals astrologie en handlezen, maar ook homeopathie en alternatieve kankertherapieën. Vooral een zekere dr. Willem Betz laat zich opmer-

ken als verdediger van de klassieke genees- kunde én de bijbehorende pillendraaierij: als de farmaceutische industrie zich een ideaal lobby-instrument droomt, zou het SKEPP moeten heten.

De Wetstraatmatras

Dat brengt ons bij de politieke agenda van deze nieuwe gedachtepolitie. Boudry en konsoorten zijn de apostelen van het neo- positivisme, zowel in de wetenschappelijke als in de politieke betekenis. Heel hun zoge- naamd scepticisme is vooral gericht tegen theorieën en attitudes die onze cultuur en samenleving op losse schroeven zetten.

Er moet orde in het denken zijn, klaar- heid in de taal, en speculeren is des duivels.

Zo zijn tevens complottheorieën niet meer toegestaan: we beelden ons maar wat in.

Neen, u wordt niet belazerd. Neen, er is met Dexia geen vuiltje aan de lucht, en neen, de media maken ons niet dom. Hun kruistocht tegen Freud, tegen Hegel, Marx, Deleuze, Lacan (uiteraard), en heel de kritische filo- sofie kortweg, draait rond een postmoderne afwijzing van denkmethodes en analyses die systeembedreigend zouden kunnen zijn.

Want, weliswaar heeft de psychoana- lytische school een stevige traditie opge- bouwd, toch blijft ze subversief, omdat ze de vettige onderlagen van het menselijk thea- ter exploreert en de schone schijn ontmas- kert. De politieke koffiedikkijkers zouden bijvoorbeeld gerust wat méér aan psychoanalyse kunnen doen, om aan te tonen wat voor een gekkenhuis de Belgische politiek wel is, hoezeer macht op haantjesgedrag berust, en op welke sofa het concubinaat van politiek en media wordt beoefend, ook wel bekend als de Wetstraatmatras. Maar neen, de stinkende potjes moeten gedekt blijven, business as usual. Voor de rest gaat dit natuurlijk vooral over loopbanen en academische territoriumdrift, wellicht is dat zelfs de essentie. Johan Braeckman is name- lijk de opvolger van Etienne Vermeersch, en houdt zelf de stoel warm voor zijn pou- lain, Maarten Boudry. Alle drie kloppen ze op dezelfde nagel, met dezelfde hardnekkig- heid, met evenveel arrogantie, elkaar weder- zijds bejubelend.

Traditie dus, in de slechtste zin van het woord: drie generaties die elkaar het gen van de domheid doorgeven. Waarom wordt hier eens geen vadermoord gepleegd? De media spelen er onbeschaamd op in en breien ver- lengstukken aan deze incestueuze kermis der zelfbevestiging. Zo bestond De Stan- daard het, om een recensie van het mees- terwerk van de tandem Braeckman-Boudry,

“De ongelovige Thomas heeft een punt”, uit te besteden aan Geerdt Machiels, een amicale collega van beiden, tevens zelf een notoire Freudbasher.

De oorlog tegen Freud - of beter: tegen diens spook - is een lichtelijk autistische tic van mensen die de moed niet hebben om binnen hun eigen omgeving en vakgebied autoriteit in vraag te stellen. Academische loopbanen worden nu eenmaal niet gemaakt via het schoppen tegen de schenen van een promotor. Veel gemakkelijker is het tegen een standbeeld te plassen. Dan getuigt het idee van Abu Amrin om het Atomium af te breken toch van meer gevoel voor humor.

Salamaleikum! JS

Over de lichtelijk autistische kruisvaart tegen Freud en de psychoanalyse

Kerk en leven in de 21ste eeuw

- Hallo, met de Arbitragecommissie?

- Jazeker, wat hebt u te melden?

- Zeer ernstige feiten.

- Spreek gerust.

- Vijftig jaar geleden ben ik als misdienaar door Monseigneur Suenens bepoteld geweest, in het bijzijn van Koning Leopold II en vier aartsbisschoppen,

waarvan er één Brusselse triepen in mijn u-weet-wel-waar stak, en een andere het Hallelujah van Händel op het orgel speelde.

- Straffe kost. Hebt u bewijzen?

- Neen, die triepen heb ik nadien moeten opeten.

- Zijn er getuigen?

- Neen, al die vieze meneren zijn allang bij Satan hun favoriete hobby aan het beoefenen.

- Verjaard, oncontroleerbaar, en vrij van auteursrechten. Oké, geef ons uw reke- ningnummer, we schrijven 25.000 euro over. Ga in vrede, mijn zoon.

Wanneer de bellen jinglen!

(Te zingen op de melodie van ‘Jingle Bells’)

Dexia Dexia

Pomp mijn geld erin

‘k Ben niet akkoord

‘k Word niet gehoord Politici hun zin, hey!

Dexia nu voilà

Rating naar benee Recessie

en besparen

Doet iedereen wel mee?

Mannen in een pak zetten ons dik in ‘t zak Ze worden goed betaald Hun kosten vaak verhaald Ze speelden met ons geld maar hebben zich misteld Ze moeten nu betalen maar gaan ‘t op ons verhalen!

Dexia, Dexia, la la la la la...

L^iLLy L.