€ 1,95
70
stejaargang • nummer 12 • woensdag 19 maart 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Immigratie: de cijfers liegen niet
Sommigen maken zich er nog vrolijk over. De jongste vijftig jaar nam de immi- gratie toe, maar dat gebeurde vooral in de periode waar Vlaams Blok en recen- ter de N-VA op het politieke veld versche- nen. Hun impact op de beheersing van het probleem is dus minimaal, zo niet onbe- staande. Na “Zwarte Zondag” (1991) ver- dubbelde de immigratie, en nadat de N-VA in de Vlaamse regering stapte, in 2004, gebeurde dat nog eens. Met cijfers kan je alles bewijzen, maar die analyse stemt tot nadenken
De bedenking hierboven is van de hand van de socioloog Jan Hertogen (Bericht uit het Gewisse, 217). De manier waarop Herto- gen het aantal bijkomende vreemdelingen telt, is niet nieuw: hij maakt de som van het verschil tussen het aantal vreemdelingen in een bepaald jaar ten opzichte van het daar- aan voorafgaande jaar (a) en het aantal Belg- wordingen in dat jaar (b).
In de periode 1959-1963 werden er jaar- lijks gemiddeld 25.918 bijkomende vreemde- lingen geteld. Na de ondertekening van de migratieakkoorden met Marokko en Turkije,
in 1964, werden het er de volgende vijf jaar gemiddeld 35.718.
De vijf daaropvolgende jaren (1969-1973) weer 25.541, een behoorlijke daling. De immi- gratiestop van de Belgische overheid (1974) deed de instroom aanvankelijk nog verder slinken tot jaarlijks 10.361 in de periode 1979- 1983, een naoorlogs laagterecord, maar nadien nam de immigratie weer toe.
Jaarlijks een stad
De toename werd opvallend groter in de jaren negentig, na “Zwarte Zondag” (1991).
Pas na de aflossing van de wacht door de N-VA krijgt de immigratie z’n volle ‘ampleur’, met jaarlijks 74.150 bijkomende vreemdelin- gen tussen 2009 en 2013. Elk jaar een mid- delgrote stad vreemdelingen erbij. Hertogen vindt dat schitterend nieuws.
Dat verleidt Hertogen tot een merkwaar- dige conclusie: zodra Vlaams Blok en later de N-VA zich met de immigratie gingen moeien, ging het aantal immigranten en bijkomende vreemdelingen pijlsnel de hoogte in, “juist doordat de antimigratiestem politiek mond- dood gemaakt werd”. Het waren Verhofstadt
en Reynders die ervoor zorgden dat honderd- duizenden vreemdelingen Belg konden wor- den, “in het vooruitzicht dat er nog honderd- duizenden gingen komen”. Het opdoeken van de naturalisatieprocedure is daarbij maar een marginaal fenomeen, gezien niet eens 1 op 5 van de Belgwordingen in het verleden langs die procedure verliep.
België kampioen
Als je Hertogens basistabel bekijkt, komt het totaalcijfer van vreemdelingen + Belg- wordingen = bijkomende vreemdelingen in zicht. In 1945 waren er in België 375.000 of 4,4 procent vreemdelingen, vandaag zijn het er 1.195.122 of 10,7 procent. Maar intussen werden er honderdduizenden vreemdelingen Belg: enkele duizenden per jaar in de periode 1945-1990, oplopend tot circa 30.000 per jaar de jongste tien jaar.
Je kunt daar cynisch over doen, zoals Her- togen. Je kunt daar even over nadenken, zoals een normale mens dat pleegt te doen, vanuit de vergelijking met de eigen dorpel. Iemand helpen, oké, maar niet allemaal tegelijk, alstu- blieft. Migratie is een evidentie, hypermigratie
is dat niet. De vraag is wat de opvangcapaci- teit is voor dit land, waar de instroom almaar groter wordt dan de uitstroom.
Geen enkel EU-land neemt pro capita, in percentages uitgedrukt tegenover de bevol- king van het land, meer immigranten op dan België, blijkt uit de recentste cijfers van Eurostat. Alleen Zwitserland, geen EU-lid, scoort nog hoger. Daarbij komt nog de ille- gale immigratie. In de EU zou die vorig jaar zijn verdubbeld.
Die opvangcapaciteit heeft te maken met de maatschappelijke kost, baten min kosten.
Geen makkelijke rekenoefening, omdat vooral het eerste moeilijk te becijferen valt. Maar van één ding zijn we zeker: ergens liggen demo- grafische, politieke, economische, sociale, financiële en fiscale grenzen.
Van de kosten weten we dat die de optel- som zijn van investeringen die de hele levens- cyclus overspannen: van geboortepremie en kinderbijslag tot onderwijs, van onder- wijs en huisvesting tot werkloosheidsver- goeding of leefloon, van gezondheidszorg en aanverwante uitkeringen tot pensioen.
Lees verder blz .3
4 blz.
EXTRA
“Elio in de Vlaamse Leeuwenkuil”, vrij naar Pieter Paul Rubens “Daniël in de leeuwenkuil”
door de unionistische Con-Serviteur.
Actueel
19 maart 2014
2
Uit de smalle beursstraat
PS volle kracht naar links
Het werd amper voor mogelijk gehouden maar het verkie- zingsprogramma van de PS is nog linkser dan het beleid van de regering-Di Rupo. Toch is de kans groot dat het zo in grote mate wordt uitgevoerd.
Een rijkentaks voor alle kapitalen groter dan 1,25 miljoen euro, een belasting op meerwaarden van aandelen van particulieren, een belasting op aandelenopties die niet langer forfaitair is, een belasting op financiële transacties, enzovoort, maar ook een arbeids- tijdverkorting en bonussen voor wie langer werkt en voor de laag- ste inkomens. Het verkiezingsprogramma van de PS kleurt bloed- rood en de socialisten kiezen voor volle kracht links.
Aan Vlaamse kant haastten vele commentatoren zich om dat radi- cale programma weg te redeneren. De PS voelt de hete adem van de PTB in de rug en moet zich dus noodgedwongen radicaal opstel- len. Het zou een boodschap zijn om verloren kiezers terug te winnen.
Aan de regeringstafel zou de partij zich minder radicaal opstellen.
Het verleden spreekt dit tegen. Het is een klassieke truc van de PS om de lat zo hoog mogelijk te leggen. Wanneer die dan toch even naar beneden moet, hebben de socialisten toch het gros van hun eisen binnengehaald. Die tactiek is de voorbije jaren in de regering- Di Rupo zeker toegepast. Het was amper bij te houden: de extra belasting op bedrijfswagens, de verhoging van de roerende voor- heffing op allerlei spaar- en beleggingsproducten, de superfiscale boetes van meer dan 300 procent, de liquidatiebonus die van 10 naar 25 procent gaat, het bijsturen en inperken van een reeks belas- tingaftrekken… De PS heeft haar doelstellingen die ze in de winter van 2011 had vooropgesteld in belangrijke mate bereikt. Gevolg is dat in België ook de belasting op kapitaal tamelijk hoog ligt. Dit land staat in de top vijf van Europese landen met de hoogste belasting- druk op kapitaal. Het is één van de weinige belastingvormen waar België geen podium haalt, maar met de PS zal dat snel veranderen.
De impliciete belasting op kapitaal bedraagt nu al 30 procent. Dat wil zeggen dat bijna een derde van alle kapitaalsinkomsten naar de staatskas verdwijnen. Veel mensen vergeten dat er al heel wat belas- tingen op kapitaal bestaan waarmee niet alleen de zogenaamde
superrijken worden geconfronteerd. Zoals successierechten of de onroerende voorheffing op de eigen woning. Het eindresultaat zal zijn dat de superrijken via allerlei constructies hun fortuin naar een fiscaal paradijs doorsluizen en dat de iets vermogender midden- klasse-werknemer of middenklasse-zelfstandige het gelag betaalt.
Zullen de Vlaamse partijen weerstand bieden tegen zo’n nieuwe belastingtsunami? Neen. Eerst zullen ze de schijn hoog houden en samen met de N-VA de federale regeringsvorming proberen te beïn- vloeden. Maar na verloop van tijd is de patstelling een feit en zal de N-VA moeten afhaken, noodgedwongen of uit eigen beweging. En dan zal men ‘om ’s lands belang’ een regering vormen. Met de PS.
De hogere belastingen op kapitaal zullen dan door alle Vlaamse regeerpartijen verdedigd worden. Ook door de Open Vld. Met rap- porten van internationale instellingen in de hand - ook het meest recente van het IMF - zal men aantonen dat een belastingverschui- ving noodzakelijk is. Minder lasten op arbeid en meer op milieu en kapitaal. Dat laatste zal zeker in het regeerakkoord worden opgenomen. Zo’n aanslag aan het begin van de legislatuur is altijd handig. Vijf jaar later zou het immers kunnen dat de kiezer de belastingtsunami vergeten is.
Er zal wel worden aangekondigd dat de lasten op arbeid ter com- pensatie substantieel zullen worden verlaagd. Wellicht zal men in het regeerakkoord verder gaan dan de al beloofde drie keer 450 miljoen euro lastenverlagingen in 2015, 2017 en 2019. Maar in tegenstelling tot de vermogensbelastingen die onmiddellijk zullen worden opgelegd, gaat de volgende regering de lasten op arbeid gespreid verlagen. Met als gevolg dat er in de praktijk niet veel van zal terechtkomen. De groeicijfers moeten in de volgende legislatuur maar één keer tegenvallen, waardoor de overheid minder inkom- sten heeft, en het spel zit op de wagen. De regeringspartijen zullen zeggen dat er geen ruimte meer is voor lastenverlagingen omdat anders de begroting in gevaar komt. Met als gevolg dat de vermo- gensbelasting overeind blijft maar de noodzakelijke zuurstof voor de economie, namelijk lagere loonlasten, achterwege blijft. En zo haalt de PS altijd haar slag thuis.
Angélique VAnderstrAeten
Ontluisterend, hallucinant en onthullend
Het Nieuwsblad hing, letterlijk, een ontluisterend beeld op van het ultieme staal- tje graaien in de staatskas. Bovenaan zijn frontpagina vijf lachende gezichten van uittredende parlementsleden boven het bedrag van hun “wettelijke vertrekpremie”.
Vlak daaronder stond de hallucinante titel “Onkelinx schrapt tien miljoen voor chroni- sche zieken”. Soms kan de frontpagina van een regimekrant de duistere kantjes van het regime intens onthullen.
Het stopte niet bij de frontpagina.
“Exorbitant”, luidde de titel van hoofdredac- trice Liesbeth van Impe boven haar opinie- stuk op de eerste binnenbladzijde. De zin “wie zelf de spelregels van zijn beroepsgroep mag bepalen neigt naar excessen” dekte als vlag de volledige lading van haar betoog. Dat met een stevig stukje rekenkundige journalistiek werd aangevuld. Uit redactioneel opsporingswerk bleek dat 42 parlementsleden hun zitje straks aan anderen zullen laten, en samen goed zijn voor een “afscheidsbedrag” van zeven miljoen euro. De krant wou niet van half werk weten.
Op de volgende bladzijden kon de lezer-belas- tingbetaler (m/v) genieten van keurig opge- bouwde fotorijtjes van de 42 “gelukkige uit- treders”, en in dalende orde melding van hun vertrekpremies. Mieke Vogels (Groen) mag zich met een premie van 432.000 euro lijsttrek- ker van het clubje noemen. De door haar poli- tiek gewicht wereldberoemd geworden Lieve Wierinck (Open Vld) uit Zaventem is met een
“schamele” 54.000 euro lijstduwer.
Bij het lichtdrukmaal van een aantal par- lementsleden werden hun belangrijkste ver- diensten vermeld. Dat die telkens hun riante vertrekpremie rechtvaardigden, mag duide- lijk zijn. “Hij hield ooit een bekende tussen- komst over de bijtjes” kon tellen als duiding bij het parlementaire zwoegen van Karlos Callens (Open Vld), voor het vak ook burgemeester in Ardooie. Zijn quotering als bezige bij verzonk echter in het niet vergeleken bij die van Chokri Mahassine, vijftien jaar notoire parlementaire steunpilaar van sp.a. Als rechtvaardiging van zijn oprotpremie, 270.000 euro, prijkte onder dat bedrag de verheffende mare “hij is organi- sator van Pukkelpop. En organisator van Puk- kelpop. O ja, ook organisator van Pukkelpop”.
Toon Hermans zaliger zou “dank u wel, astem- blief” gepreveld hebben, maar zeker is het niet dat kameraad Chokri van Toon Hermans iets afweet.
De nagel op de kop
In gelijk welk land dat zichzelf en zijn instel- lingen respecteert, zou dergelijke voorzet door
de rest van de media prompt op de slof wor- den genomen en in een doelpunt omgezet.
Want een schrillere tegenstelling, zoals in Het Nieuwsblad geschetst, tussen goed nieuws voor een kransje politici en macaber nieuws voor een grote groep chronisch zieken in de gelederen van het kiesvee, is nauwelijks denk- baar. Toch bleef de meer dan opmerkelijke bijdrage over gebrek aan fatsoen in het alge- meen en aan politiek fatsoen in het bijzon- der, in de andere kranten zo goed als onopge- merkt. Onderlinge concurrentie weegt in dat wereldje duidelijk veel zwaarder door dan zin voor ethiek.
In nieuwsbulletins en duidingsprogram- ma’s op televisie evenmin een spoor van kritiek over een nochtans schrijnend verschil tussen de riante “vertrekpremies” voor 42 politieke bevoorrechten en de “besparingen” op de rug van een minileger chronische zieken die brood- nodige medische zorgen niet langer krijgen terugbetaald. “En dan vragen politici zich af waarom de mensen zich van de politiek afke- ren”, sloegen tal van lezersbrieven de nagel op de kop. Plaatsruimte voor brieven is in Het Nieuwsblad eerder beperkt, maar dat belette niet dat de meeste auteurs het hadden over het door de krant aangekaarte schandaal. De inhoud van die brieven kon niet mis begre- pen worden.
Desinformatie
Dat lag, zeer opmerkelijk, helemaal anders bij de concurrentie: geen spoor van soort- gelijke brieven. Elektronische wegen zorgen ervoor dat briefschrijvers hun bekommernis- sen gratis aan de ganse waaier Vlaamse kran- ten en tijdschriften kwijtkunnen - postzegels zijn niet echt meer nodig -, en velen onder hen maken daar gretig gebruik van. Blijkbaar is het in Vlaanderen “not done” dat een krant brieven publiceert waarin lezers hun mening ventileren over door een andere krant aangeklaagde mis- toestanden. Zoals deze bijdrage bewijst, heeft dit krantje daar geen problemen mee. Men kan het, ook wat dat betreft, de uitzondering op een gangbare maar weinig prijzenswaardige regel noemen. Het Laatste Nieuws publiceert elke dag een volledige bladzijde lezersbrieven, maar het bleef tevergeefs zoeken naar een brief over het hier behandelde onderwerp. Draaien of keren kan men het negeren van door “de concurrentie” aangekaarte problematiek, én de reacties daarop, zoveel men wil, maar men kan er niet omheen dat dit verdacht veel op desinformatie lijkt, al zwijgt men de informa- tie zelf dood.
Toekomstgericht worden, onder druk van de openbare opinie, financiële spelregels voor ver- trekkende parlementsleden herzien, richting min of meer aanvaardbaar. Of volgende gene- raties politici mee daardoor richting bedelstaf gaan duikelen, is twijfelachtig. Mocht dat wel zo zijn, zal men naar redenen moeten begin- nen zoeken om het in “de politiek” flagrante nepotisme te verklaren.
D.Mol
pamfl etten affi ches briefhoofden zelfklevers bierviltjes omslagen
naamkaartjes brochures spandoeken...
Als het kan gedrukt worden, kunnen wij het aan scherpe prijzen leveren!
Hans Verreyt, zaakvoerder 03 337 32 75 info@printR.be
Nederlandse helikopters roesten door zeezout
ICEC (EEN BEETjE) wElkOm
In aanloop naar de Europese verkie- zingen organiseert de Vlaamse Volksbe- weging in samenwerking met onafhan- kelijkheidsbewegingen uit Vlaanderen, Schotland, Catalonië, Zuid-Tirol en Bas- kenland op 30 maart in het Brusselse Jubelpark een manifestatie voor onafhan- kelijkheid. Even zag het ernaar uit dat de Brusselse burgemeester de manifesta- tie zou verbieden. Uiteindelijk gaf hij toch toestemming om te manifesteren, zo liet minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet donderdag in de Kamer weten.
HElfT wERklOzEN zOEkT NIET
In 2013 toonde nauwelijks één werkloze op twee (53,2 procent) voldoende inspan- ningen aan om werk te zoeken, blijkt uit een RVA-rapport waarover La Libre Belgique en La Dernière Heure vorige week berichtten.
Er werden 17.140 sancties opgelegd, of 10,4 procent meer dan in 2012. Ook de impact van de activeringspolitiek op het aantal werkzoekenden die geen sancties kregen, valt in alle leeftijdsgroepen tegen.
Actueel 19 maart 2014 3
Wat hebben de “culturelen”
tegen Vlaanderen?
Twee van de vele pausen die dit godvruchtige land telt, zijn ons recentelijk ontval- len: “cultuurpaus” Jan Hoet, en “operapaus” Gerard Mortier. Aangezien het gebruik wil dat men over de doden niets dan goeds zegt, is het verkieslijk te zwijgen over de eerstgenoemde. Mortier van zijn kant was een begenadigd kunstenaar die de wereld ons benijdt, met een indrukwekkend talent en scheppingskracht, de genia- liteit benaderend.
Vreemd hoe zulke twee uiteenlopende persoonlijkheden één zaak gemeen hadden:
ze lustten Vlaanderen niet. Vreemd ook hoe ze probleemloos aansluiting vonden bij het schreeuwerige anti-Vlaamse discours dat velen uit de wereld van kunst en cultuur culti- veerden na de grote verkiezingsoverwinning van eerst Leterme en daarna De Wever met hun Vlaams-radicaal programma. Het was alsof de twee “pausen” alleen nog de taal van de demonisering verstonden. Neem nu de uitspraak van Mortier, opgerakeld door Het Laatste Nieuws (11 maart): “De Italianen heb- ben zich twintig jaar laten vangen door Ber- lusconi. Ik hoop dat de Vlamingen zich geen twintig jaar laten vangen door De Wever”.
Ach, is dat alles wat een man met de verfijnde smaak van Mortier weet te zeggen over een politieke gebeurtenis van de eerste orde in zijn land van herkomst, namelijk de herop- standing van een zelfbewust onafhankelijk- heidsstreven in Vlaanderen? Hoe kan dat?
Of Jan Hoet, die De Wever (tot in Le Monde toe, 1 juni 2010) “verschrikkelijk” vindt, en waarom? Omdat België een echte universa- liteit (une réelle universalité) bezit, Vlaande- ren niet. Nog Mortier (volgens De Standaard, 10 maart): “Extreem-rechtse mensen bou- wen geen musea of cultuurhuizen, die bou- wen gevangenissen en kazernes”. Toe maar!
Volgens deze redenering was Stalin, die zijn tijd doorbracht met het bouwen van kampen in Siberië, dus “extreem-rechts”? En Hitler, die tot de laatste dag van zijn regime verbood dat op de uitgaven voor cultuur werd bezui- nigd, hoe groot de nood ook was, was ver- moedelijk dan weer “extreem-links”? Het is beschamend voor het belgicisme dat het zo teneerdrukkend is dat het mensen van de kwaliteit van Mortier inspireert tot het doen van domme uitspraken.
Langs achter bekeken
Ze staan zoals men weet, niet alleen. Zou Mortier goedkeurend hebben geknikt als hij (in Knack, 23 oktober 2009) de van onbetaal- baar talent getuigende uitspraak las van de schrijver Dimitri Verhulst: “Mag ik als estheet alstublieft mijn kont naar Vlaanderen keren”?
Wat een groot schrijver. En wat een uitste- kende opmerkingsgave, die briljant tot uiting komt in Le Soir, waar deze Verhulst gehuldigd wordt als een voorbeeld voor zijn volk, en hij zegt (Le Soir, 28 september 2011) het beang- stigend te vinden dat er in Vlaanderen nog mensen rondlopen die de Vlaamse Leeuw kennen (le nombre de gens qui connaissent le Vlaamse Leeuw: c’est angoissant).
En zo gaat dat maar door. Als de actrice Veerle Baetens weer eens vergeet zich wat elegant te kleden als ze misschien een prijs in ontvangst zal nemen en dan een dank- woord moet uitspreken in een jurk van aard- appelzakken, fluistert ze, rood van schaamte en droefheid, hoe erg het toch is dat haar land uiteen aan het vallen is. Gelukkig lopen er in de wereld van de cinema ook verstan- dige vrouwen rond, zoals de Amerikaanse Claire Bloom (ooit nog medespeelster van Chaplin, echtgenote van Philip Roth), die onlangs, toen haar gevraagd werd een of andere petitie te ondertekenen, zei: “ik hoop dat niemand ooit rekening houdt met wat een van ons, acteurs, zegt over politiek” (I most sincerely hope no one takes any notice when members of my profession start talking about politics, geciteerd in The Spectator, 30 december 2006). Was Mortier, een wijs man, zo wijs geweest als Claire Bloom toen hij sprak over politiek, dan zou hij er het zwij- gen toe gedaan hebben, beseffend dat artis- tiek talent noch de consecratie als operapaus een vrijbrief biedt om over alles en nog wat
“gezagvolle” uitspraken te doen. Hetzelfde geldt trouwens ook voor andere beroepen:
men vertrouwt geen generaal het defensie- beleid toe, en een zakenman belast men liefst niet met de leiding van een ministerie.
Sinds het avontuur met de onbekwame en flagrant leugenachtige Labille weet men dat dit laatste ook geldt voor de autoritaire figu- ren uit vakbond en mutualiteit.
Vlaams volksnationalisme
Maar wat hebben Mortier, Hoet en al de anderen tegen het “nationalisme”, dat ze de Vlamingen verwijten? De Leuvense hoogle- raar Louis Vos, die dit thema grondig heeft bestudeerd, zag het als volgt (in Gazet van Antwerpen, 30 april 2011): “In 1968 ontstond het idee bij linkse intellectuelen dat nationa- lisme iets rechts is, iets conservatiefs. Maar dat is niet waar. Er is ook een communis- tisch nationalisme, een liberaal nationalisme
… Nationalisme is gewoon de verdediging van de eigen cultuur, de eigen gewoonten, het eigen volk. Dat kan door iedereen, ook links, gedragen worden”. Vervolgens sugge- reert Louis Vos dat degenen die zich tegen Vlaanderen afzetten en zeggen dat ze achter België staan, òòk nationalisten zijn, Belgisch- nationalisten dan. Hun soort belgicisme is niet alleen een nationalisme, maar een imperialisme, dat uit is op de vernedering en ondergang van Vlaanderen. Het stuurt aan op de demonisering van een ander volk, en niet, zoals het Vlaams-nationalisme, alleen op bevordering van het eigen volk. Een volk kan men liefhebben en huldigen, een staat slechts dan als hij samenvalt met een volk. En geen Mortier of Hoet bij zijn zinnen zal toch durven te gewagen van een “Belgisch volk”?
Men verwijt het Vlaams-nationalisme dat het “uitsluiting” predikt. In zijn herdenkings- artikel voor Gerard Mortier heeft de schrijver Stefan Hertmans het daarover (in De Stan- daard, 10 maart), maar terecht had de edito- rialist van De Morgen voorheen (21 novem- ber 2013) al opgemerkt dat het belgicisme van kunstenaars een gecamoufleerd separa- tisme is, zo van “Vive la Belgique, maar dan zonder dat moeilijke gedoe met de Vlamin- gen”, aldus De Morgen. Sluit het Vlaams-nati- onalisme anderen uit? Sluit het zich af van de wereld? Dat weten we niet, maar we weten wel dat de belgicisten, niet alleen de Frans- taligen onder hen maar ook de Vlamingen die deze ideologie aanhangen, juist Vlamin- gen willen uitsluiten.
België tegen Vlaanderen
Dat kan ook niet anders. Het Belgische conflict is er immers niet een tussen nationa- listen en niet-nationalisten, maar tussen Bel- gië en Vlaanderen, en derhalve tussen de ide- ologie van het staatsnationalisme (België) en het volksnationalisme (Vlaanderen). Omdat dit de wezenlijke kloof is die de samenle- ving in dit land verdeelt, doen Vlamingen er verkeerd aan om de Belgische toonzet- ting in het debat te volgen. Ze hebben geen reden om zich van de wijs te laten brengen, en onder het voorwendsel dat wat traditio- neel Vlaams is, “oubollig” zou zijn, hun tegen- standers te volgen in hun zure oprispingen over Vlaanderen. Uit deze toestand vloeit dan bijvoorbeeld een besluit voort van de Vlaamse regering om een krankzinnig idee van een of andere kunstenaar over te nemen en de Vlaamse Leeuw “minder vechtend”
voor te stellen maar berustend, en ontdaan van de helft van zijn kop. Dat zijn zo van die symbolische daden die zwaar doorwegen in de negatieve perceptie van Vlaanderen door het eigen volk. Le Soir is zeer tevreden. Men merkt ook dat de VRT de ene reportage na de andere brengt, dag na dag, over hoe goed en mooi en welvarend Wallonië wel is, met als conclusie dat Vlaanderen blij mag zijn te kun- nen samenleven met dit schitterende land van belofte. Journalisten van Le Soir en RTBf zijn militanten van de francofonie. Vlaande- ren mist dat.
Mark GraMMens
Vervolg van blz. 1
Steriel gehuil
Heel het politieke debat dreigt te ontsporen als er primair racisme mee is gemoeid. Dat lost de problemen niet op en blokkeert de ratio. Maar hetzelfde gebeurt als sommige spe- lers de problemen van hypermigratie niet onder ogen willen zien als belangrijke verkla- rende factor voor maatschappelijke problemen zoals armoede, schoolachterstand, onge- lijkheid, werkloosheid, huisvestingsproblemen en dergelijke. Die spelers komen doorgaans niet verder dan een steriel gehuil om meer middelen.
Als de instroom van nieuwkomers te fors is, gaat de politieke kookpan op een bepaald moment onvermijdelijk overkoken. In tijden van economische terugval wordt alles nog een stuk lastiger. Met de cijfers van vandaag in het achterhoofd lijkt het ons tijd voor bezinning.
Het is verbijsterend om zien hoe onwezenlijk afwezig een ernstig debat over dit thema in Vlaanderen wel is. In de aanloop naar de verkiezingen zou dat wel eens kunnen opdui- ken, maar dan helaas andermaal als een opeenstapeling van zure oprispingen zonder de minste aanzet naar oplossend denken.
Politieke spelers die niet inzien dat de modale Vlamingen, veel nieuwe Vlamingen inbe- grepen, vinden dat er “grenzen zijn aan de ontgrenzing”, kunnen op 25 mei onaangenaam worden verrast. De hele hype rond Maggie de Block is veel minder indrukwekkend dan sommigen ons willen doen geloven. “Haar balans is geen heiligverklaring waard”, schreef De Morgen onlangs.
Veel economische spelers zijn al even onverantwoord bezig. Of hoorde er iemand al werk- gevers protesteren wanneer ze onderbetaalde Oost-Europeanen en andere vreemdelin- gen in dienst kunnen nemen? Die concurrentie is nefast voor de Vlaamse werknemers die er meer dan een eeuw sociale strijd op zitten hebben om loon naar werken te krijgen. De loonkosten zijn hoog, jawel, maar dat is meer de schuld van de federale bestuurders van de voorbije decennia dan van de werknemers.
Het probleem stelt zich in veel Europese landen. Met gemeenteraadsverkiezingen in aantocht (19 maart) hebben in Nederland alvast de traditionele partijen dat al onderkend.
De VVD wil een hardere aanpak van wat de partij noemt het “bijstandstoerisme”, onder meer door het veel moeilijker maken voor immigranten uit niet-EU-landen om in Neder- land bijstand te krijgen. VVD-Kamerlid Malik Azmani legt daarom een initiatiefwet voor in de Tweede Kamer.
Het aantal Poolse migranten dat in Nederland een werkloosheidsuitkering aanvraagt, is in één jaar toegenomen met 277 procent. Maar ook in de bijstand is een forse stijging te zien, zegt Azmani. Voor de Polen gaat het om een stijging van 36 procent in één jaar, 24 pro- cent bij de Roemenen en 29 procent bij de Bulgaren. “Het is prima om hier je handen uit je mouwen te steken, maar je hand ophouden, doe je maar in je eigen land”, vindt de VVD’er.
De Nederlandse sociaaldemocraten vinden dat er per 12 vierkante meter woonruimte maar één arbeidsimmigrant uit Oost-Europa mag wonen. “Er is niets mis met een Poolse buur, maar er is wel iets mis met vijftien Poolse buren in één eengezinswoning”, klinkt het bij de PvdA. Bij ons moet het debat nog beginnen.
Immigratie:
de cijfers liegen niet
RoTTe TiTels
Zoals de fotoredactie van De Morgen Vlaams-nationale manifestaties doorgaans probeert te illustreren met close-ups van skinheads met hakenkruisen op de kale kop, of met beelden van De Wever, Annemans of Dewinter die eruit zien alsof ze net een slag van molen hebben gekregen, zo gaat de eindredactie van die krant even doorgaans op zoek naar een krantenkoppen en voorpa- ginatitel die het doel van de hoofdredactie en directie moet dienen: beschadig het imago van al wat “Vlaams” is. Neem nu De Morgen van maandag 17 maart met een opener over het nieuwe Warandemanifest van Remi Vermeiren: “237 miljard euro mag republiek Vlaanderen kosten”, was de visuele boodschap op de frontpagina.
In koeien van letters, want het is niet hele- maal onbekend dat titels meer worden gele- zen dan wat erop volgt. Zeg nu zelf, wie “en passant” enkel die titelboodschap leest, meldt
zich toch meteen als vrijwilliger in het leger dat die zotte flaminganten moet gaan bekam- pen? 237 miljard euro, zal ‘t gaan ja? Toege- geven, in de inleiding van het artikel kom je al te weten dat dit bedrag eigenlijk niet meer is dan de optelsom van een Vlaams deel van de huidige staatsschuld (203 miljard) en de transfers waarop Wallonië in het uitdoofs- cenario van de Warandegroep de komende jaren nog mag rekenen (34 miljard per jaar).
Wat De Morgen hierbij weigert te vertellen is dat de Vlamingen zonder republiek Vlaan- deren maar in het koninkrijk België nog een stuk meer moeten betalen. Met name een nog groter deel van de 370 miljard euro die de Belgische staat ons vandaag al kost, te ver- meerderen mettransfers naar Wallonië en Brussel tot het einde der tijden. De titel in De Morgen is dus misleidend tot en met.
Ergerlijker wordt het wanneer de “kop”
wordt overgenomen door Belga, en zo via allerlei nieuwsite (o.a. De Standaard online, Zita.be) een eigen leven begint te leiden.
Dossier
19 maart 2014
4
Oekraïense rapsodie (2)
Lenin moet in maart 1918 Oekraïne als Duitse satellietstaat aanvaarden, waarna het twee jaar later weer in Russische handen is.
Blijft alleen West-Oekraïne over, het Gali- cië van de Habsburgers. De vroegere Britse onderkoning Lord Curzon tekent na de Eer- ste Wereldoorlog op papier een grens tussen het herrezen Polen en het vroegere Russi- sche rijk. Gebieden met een Poolse meerder- heid horen bij Polen en die met een Oekra- iense meerderheid bij Rusland. In de praktijk wordt de grens met de wapens beslist.
Lenin hoopt op een wereldrevolutie en hij zendt het Rode Leger naar Duitsland. De opmars stopt voor Warschau en de Polen ver- overen West-Oekraïne met zijn Poolse min- derheid. Wat de communisten niet kwaad- schiks veroveren, krijgen ze goedschiks in 1939. De twee bondgenoten in het kwaad - Hitler en Stalin - verdelen Polen in twee delen langs die Curzonlinie en Stalin krijgt zijn West-Oekraïne.
Stalin perst ook nog de noordelijke Buko- vina af van de Roemenen en hij lijft het gebied bij de Oekraïense sovjetrepubliek in (waar het nog altijd is). De Sovjets profi- teren ervan om de hele Poolse elite in hun veroverd gebied uit te moorden of te depor- teren.
De hel
Tijdens de oorlog zijn Oekraïne en Wit- Rusland de hel. Hier ligt het oostfront, want nauwelijks 5 procent van het echte Rus- land (o.a. de Krim) wordt door de Duitsers bezet. Veel Oekraïners begroeten de Duit- sers aanvankelijk als bevrijders. Naïef, want Hitler heeft altijd het land als zijn “Lebens- raum” gedefinieerd. Hitler en Himmler den- ken eraan de 30 miljoen Oekraïners na de Endsieg tot slaven te herleiden in dienst van Duitse kolonisten en hen geleidelijk uit te roeien.
De nazi’s hebben een verrassing. Geen sprake van om sovchozen en kolchozen weer onder de boeren te verdelen. Alles blijft zoals het is, want de concentratie van productie en bevolking in collectieve boerderijen past veel beter in de Duitse plannen. Himmler heeft er geen problemen mee Oekraïense Joden- en communistenhaters te rekrute- ren om het grootste deel van het gruwelijke werk in de uitroeiingskampen te doen. Het verzet tegen de bezetting neemt toe maar naast de communistische partizanen ont- staat ook een keihard extreem-nationalis- tische verzet - de UPA - dat tegen de Duit- sers en de roden vecht (tot in 1947) en dat het vooral gemunt heeft op de Poolse min- derheid.
De UPA vermoordt ongeveer 35.000 Polen. De Poolse regering in balling- schap ontdekt eerst in 1943 dat de VS en het VK hebben toegestemd in de defini- tieve annexatie door de Sovjet-Unie van West-Oekraïne; meer zelfs, dat Stalin een stuk echt Polen krijgt met o.a. Lemberg (nu Lviv). Daarmee is Stalins geeuwhonger nog niet gestild. In het oosten van Tsjecho- Slowakije wordt Oekraïens gesproken (Roethenië) en dat wordt ook ingelijfd.
Interessant, want zo kunnen de Russische tanks rechtstreeks Hongarije binnen rol- len. De bekendste zogenaamde Oekraïense communist is Nikita Chroestjov, een Rus, maar wel geboren in het oostelijke industrie- gebied. Eens hij de baas is in de Sovjet-Unie herinnert hij zich wat praktische problemen in de Krim en met één pennentrek hevelt hij dat onderdeel van Rusland in 1954 over naar Oekraïne, als autonome provincie. Wat maakt het uit? Veel!
Dat weten de franskiljons in België inmid- dels, want een (taal)grens ter wille van de administratie is inmiddels een staatsgrens geworden.
De Krim mag zich afscheiden
In 1985 bereid ik een programmareeks voor over de “geschiedenis en instellingen van Rusland en de Sovjet-Unie”. Ik lees het formidabele boek van de Franse historica Hélène Carrère d’Encausse: “Haalt de Sov- jet-Unie 1984?”
Ze rekent ongenadig af met de zwaktes van het communisme. Alleen haar voorspel- ling is nonsens, denk ik nadat ik met eigen ogen de brutaliteiten en de domheid van het regime heb gemerkt tijdens twee reizen, in 1987 en ‘88. Overal kraai ik dat het regime niet zal aarzelen het leger los te laten om de Sovjet-Unie in ere te houden.
Een denkfout, want met Gorbatsjov heeft de Unie een nieuwe relatief jonge leider die de ongeneeslijk zieke staat moet genezen.
Zijn jeugd betekent ook dat hij in het fluweel geboren is en de eerste Sovjetleider wordt die zich niet naar boven klauwt via massa- moorden op binnen- en buitenlanders.
Hij is een vrij fatsoenlijk man die maar één keer een scheve pas zet, in de Balti- sche staten, en afgedankt wordt na de mis- lukte staatsgreep van harde communisten in 1991. Dan is de beer plots los. De centraal geleide staat (via de unitaire hoogste par- tijorganen) stuikt in elkaar. In alle republie- ken wordt het beruchte afscheidingsartikel uit 1922 geciteerd.
De beslissing valt in Kiev, Alma-Ata en Minsk, en niet in Moskou. In Oekraïne wordt een referendum georganiseerd. Overal is er een meerderheid voor onafhankelijk- heid, groot in het westen en voldoende in de Russischsprekende delen en in de Krim.
De mensen rekenen vooral op een verbe- tering van de levensstandaard die de klun- gelaars in Moskou hen niet kunnen aanbie- den. Oekraïne wordt onafhankelijk, maar de nieuwe staat is ook een federatie en volgens de nieuwe grondwet hebben autonome delen zoals de Krim het recht op afscheiding.
De Nederlandse specialist internationaal recht Olivier Ribbelink stelt dat dit recht op geen enkele manier een afscheiding van een deel van een staat afkeurt. Wel moeten er wat voorwaarden vervuld zijn zoals een democratische meerderheid in de nieuwe staat en liefst ook een interstatelijke erken- ning.
De Krim mag zich wel degelijk afscheiden al is er een duister punt. Onafhankelijkheid is geen probleem, maar over de aansluiting bij een andere staat kan getwist worden, al is dat niet per se ondemocratisch als de twee staten akkoord gaan. Dat is natuur- lijk het democratisch deficit van de huidige Krim. Het referendum van 1991 was eerlijk, maar dat van 2014 in de Krim is waarschijn- lijk een aanfluiting.
Het zegt veel over de bruutheid en de zekerheid van Poetin. Een schijnonafhanke- lijkheid en aansluiting bij Rusland een paar jaar later zou exact hetzelfde resultaat geven en geen of een kleinere internationale crisis veroorzaakt hebben. Maar de Rus kent de lafheid van de EU.
Hij weet dat de Russische enclave tussen Polen en Litouwen (het vermoorde Konings- berg; nu Kaliningrad) niets te vrezen heeft.
En de Amerikanen hebben zijn akkoord om de Russische infrastructuur te gebruiken wanneer ze eind dit jaar Afghanistan ver- laten. Een opzegging van dat akkoord bete- kent een Amerikaanse luchtbrug en miljar- den dollars extra kosten.
Jan neckers In 1922 wordt de Sovjet-Unie opgericht als een zogenaamde vrije vereniging van socialistische republieken. In werkelijkheid is ze de kloon van keizerlijk Rusland, maar dan oneindig veel despotischer. De keizers laten tussen 1860 en 1910 1.000 (meestal gewelddadige) tegenstanders executeren. Lenin haalt dat cijfer in één jaar tijd, en met de excuses van Dzerzhinski - hoofd van zijn geheime dienst - dat er wegens munitiegebrek te weinig vijanden zijn gefusilleerd. In de grondwet van 1922 staat duidelijk dat de constituerende republieken zich kunnen afscheiden als ze willen. Elke onverlaat die daar tot 1991 nog maar aan denkt, tekent zijn doods- vonnis. Niemand in Lenins tijd vermoedt dat dit grondwetsartikel zeventig jaar later effectief de hefboom wordt om de Sovjet-Unie te laten ontploffen.
Voet bij stuk
Het Vlaams Belang blijft onverminderd inzetten op de Vlaamse onafhankelijkheid, ook al staat de partij daar klaarblijkelijk alleen in. Na het recente interview in De Tijd met Ben Weyts van N-VA waarin die zei dat het confe- deralisme voor hem ook best een eindstation kan zijn, is het niet meer duidelijk of de N-VA nu al dan niet resoluut voor onafhankelijkheid kiest. Hoe dan ook, Gerolf Annemans en Bar- bara Pas stelden donderdag in de Kamer hun voorstel tot herziening van de grondwet voor.
Zij stellen voor alle artikels van de grondwet te herzien, omdat zij op een wettelijke manier de ordelijke opdeling van België willen inzet- ten en aan Vlaanderen en Wallonië alle Bel- gische bevoegdheden willen overdragen. Hun voorstel maakt geen schijn van kans, zeker nu alle traditionele partijen verklaard hebben dat er de volgende vijf jaar geen staatshervorming meer komt. Niet dat Vlaams Belang uit is op een nieuwe staatshervorming, integendeel.
Volgens het VB wordt het hoog tijd uit de Bel- gische context te treden. Het gaat hen om het principe; en daarom houden ze voet bij stuk.
R.I.P. Paul Tant
Paul Tant is overleden. De CD&V’er uit Kruis- houtem, waar hij burgemeester was, was jarenlang Kamerlid, fractievoorzitter, com- missievoorzitter en zelfs ondervoorzitter van de Kamer. Tant was een echte volkspoliticus, die uit het oude goede hout gesneden was.
Hij was trots dat hij in zijn streek de opvolger in het parlement was van de legendarische Jan Verroken. Hij was correct, stipt en hield zich altijd strikt aan de reglementen en de wettelijke voorschriften. En, niet altijd vanzelf- sprekend bij politiek personeel: hij kende zijn dossiers. Tant was een minzaam man die erg gedreven en vaak ook met humor uit de hoek kon komen in het parlementaire debat en die langdurig voor de vuist weg kon spreken. Hij was ook één van de weinigen die leden van andere partijen het licht in de ogen gunde. Zo liet hij in de meest barre anti-VB-tijden ook die politici aan het woord en hij luisterde naar wat zij te vertellen hadden, ook al was hij het gloei- end oneens. Hij was een tsjeef, jawel, maar dan één waar best mee te leven viel, omdat hij in de CD&V-rangen meer dan eens toonde een eigen mening te hebben en er ook daar voor vocht. Men hield rekening met hem. Dat kan van weinigen gezegd worden.
Idee gepikt
Enkele weken geleden spraken we hier over het wetsvoorstel van VLD’er Guido de Padt dat ertoe strekt de taalwetgeving niet lan- ger van toepassing te maken op verkeerssig- nalisatie en wegboodschappen. CD&V, N-VA en het Vlaams Belang hadden toen een aan- tal bedenkingen. Een amendement van Yves Buysse van het VB werd evenwel weggestemd, ook door alle andere Vlaamse partijen, waarna het voorstel van De Padt werd goedgekeurd.
Vermits het gebruik der talen slechts door de wet geregeld kan worden, wou Buysse met het amendement garanderen dat minstens de bestuurstaal van de gewesten (in Vlaande- ren het Nederlands) ook zou worden gebruikt bij elk gebruik van andere talen. En dat is nog heel toegeeflijk, want in alle andere landen is dat ondenkbaar. Wat blijkt nu, vooraleer het voorstel naar de plenaire vergadering gaat?
CD&V-senator en cafébaas Dirk Claes heeft zonder verpinken het amendement-Buysse
Roddels uit de Wetstraat
overgenomen, het wat technischer omschre- ven en er zelfs een voorstel van bijzondere wet aan toegevoegd. Ideeëndiefstal noemt men zoiets. Of tot welke belachelijke toestanden het cordon sanitaire telkens weer leidt.
Onmisbaar
Aartsdiaken Dirk Vandermaelen van de can- nabispartij – de sp.a – heeft zich nog eens fraai doen opmerken. In de gemengde par- lementaire commissie van Kamer en Senaat die aan het einde van de legislatuur nog wat over de federale kieskring – die er misschien komt tijdens een volgende legislatuur’ – pala- vert, wil men nog een aantal hoorzittingen met specialisten organiseren.
Elke partij mag voorstellen doen. Toen N-VA op de proppen kwam met hun professor Vuye, orakelde Dirkie dat men beter geen mensen die kandideren op een verkiezingslijst laat opdraven. Dat zou niet objectief zijn. Klaar- blijkelijk is onze vriend uit de Kamer niet ‘on speaking terms’ met zijn eigen fractie in de Senaat, want plots bleek dat die fractie óók professor Vuye had voorgesteld. Meer nog:
uiteindelijk had die fractie eveneens profes- sor Els Witte voorgedragen, en die kandideert bij… de sp.a. De aartsdiaken probeerde zich er vanaf te maken met ‘de autonomie van elke fractie’, om zijn vergalopperen wat te camou- fleren. Maar dat lukte niet echt, want de ver- gaderaars lagen in een deuk. Ja, saaie piet Dirkie slaagt er wel vaker in de lachers op zijn hand te krijgen, om zichzelf te laten uitlachen.
Natuurlijk staat hij ook weer op een verkies- bare plaats. Hij is er zeker van dat hij absoluut onmisbaar is in de praatbarak.
Vlaams Parlement?
Na zo’n dikke vijfenveertig jaar moet het Orakel van Brakel, Herman de Croo, zijn biezen pakken in de Kamer. Hij kreeg geen verkies- bare plaats meer op de Kamerlijst omdat zoon- tje Alexander de lijst trekt en daarom moet hij zeer tegen zijn zin gaan staan blinken op een lijst van het Vlaams Parlement. Zijn weelderig kantoor in de Kamer moet opgeruimd worden.
Maar hoe zou dat met zijn dienstwagen zitten?
Hij mag als oud-voorzitter van de Kamer op onze kosten gebruik maken van een dienst- wagen met chauffeur, die hem ’s morgens thuis komt ophalen en daar ‘s avonds weer dropt. Ook mag hij zich overal waar hij maar wil heen laten voeren. Zal hij zich als Vlaams Parlementslid binnenkort nog met Kamervoor- delen laten bedienen? Hem kennende, zijn
‘verworven rechten’ hem zeer heilig.
Of toch de Senaat?
Herman de Croo, bijna 77 jaar, gaat al een hele tijd mee en hij had graag tot aan zijn dood Kamerlid geweest. Ooit zei hij eens: “Als de kiezer dat wil, blijf ik Kamerlid tot aan mijn dood. Daarna verhuis ik naar de Senaat.” Het mocht niet zijn. Herman kan de Indische volks- vertegenwoordiger Rishang Keishing niet naar de kroon steken. Die 94-jarige brave borst werd in 1952 parlementslid en gaat nu met pensioen.
Tenzij, De Croo wanneer hij in het Vlaams Parlement verkozen wordt iets geregeld krijgt.
Hij kan dan nog altijd gemeenschapssena- tor worden, of er zelfs in gecoöpteerd wor- den. Dan kan zijn droom alsnog uitkomen. In de hervormde, maar uitgeklede Senaat kan hij dan tot de levende doden behoren. Het eeuwige leven tegemoet!
De onverbiddelijke
roofvogel
Actueel 19 maart 2014 5
Alles voor uw PC verkoop - herstellingen onderhoud- opleidingen
Tel 03 288 90 91 www.pcdokter.be
Bollekenskermis
Wilders komt
Sinds enige tijd is er een nauwere samen- werking tussen het Vlaams Belang en het Franse Front national en de PVV van Wilders in Nederland.
Beide partijen doen het in tegenstelling tot het VB wel goed in de peilingen. De PVV wordt bij de verkiezingen in mei zelfs gepeild als grootste partij. Het blijft een eigenaardig fenomeen: zowel de PVV als het FN hebben duidelijke standpunten over Europa, islam en immigratie. Beide partijen halen rond 25 pro- cent (en meer) in de jongste peilingen. Maar het Vlaams Belang, dat toch dezelfde stand- punten verkondigt, haalt verre van die scores.
Door concurrentie van de N-VA. Over Europa is de N-VA veel genuanceerder. Over immigra- tie neemt de N-VA wel iets duidelijker stand- punten in, maar over de islam is men dan weer terughoudender dat het Vlaams Belang.
Geert Wilders is aanstaande zondag eregast op het partijcongres van het Vlaams Belang.
Het zal de partij heel wat media-aandacht ople- veren, maar of zich dat gaat vertalen in stem- menwinst? Het is alvast de stille hoop van Gerolf en Filip.
Zagen en zeveren
Vorige woensdag zouden de Vlaamse par- tijvoorzitters in Leuven met elkaar debatte-
ren. Bart de Wever was niet aanwezig, “wegens verplichtingen” in het Vlaams Parlement. Hij stuurde Theo Francken als vervanger. Bruno Tobback (sp.a), Wouter Beke (CD&V) en Wou- ter van Besien (Groen) reageerden gepikeerd en kregen in de gazetten ruim aandacht om daarover eens verontwaardigd te doen. Voor De Morgen was het weer hoogdag. Het wordt een beetje potsierlijk hoe die combinespelers De Wever proberen te pakken op pietluttig- heden. “Als ik alles zelf doe, zegt men ‘Zie je wel, ze hebben enkel Bart de Wever’. Komen er andere mensen, dan zeurt men omdat De Wever er niet is”, reageerde hij. Bruno Tob- back twitterde iets over “De Wever is net Mao”.
Waarop Annick de Ridder het efficiëntst rea- geerde: “Bende zeveraars.”
Zetels wel, maar waar?
In 2009, toen al met Mertens als voorzitter, werd het niks voor PVDA+. Intussen verkocht Mertens 27.000 exemplaren van zijn boek “Hoe durven ze”. Maakt dat het verschil, en lukt het straks wel? Bij de gemeenteraadsverkiezin- gen in Antwerpen scoorde de partij beter dan Groen. De jongste peilingen raasde de PTB als een heidebrand over de Franstalige lin- kerflank. “Op 25 mei mogen we over heel het land hopen op vier, vijf zetels”, voorspelt Mer- tens in De Morgen, veilig dekking zoekend in het succes van de Franstalige kameraden. “Wij
zijn, sociologisch gesproken, tien procent van de stemmen waard”, nu niet, maar later. Aftel- len maar, en op 25 mei optellen.
Lieven en zijn Vogels
Lieven van Gils (Reyers Laat) had vorige week Mieke Vogels te gast. Na de lippen van
Sluipweg naar minder Vlaanderen
Op 25 mei kiezen we voor het Vlaams Parlement en voor de Kamer met z’n allen op provinciale kieslijsten. Een West-Vlaming kan niet stemmen voor een Antwerpenaar, laat staan voor een Brusselaar of een Waal, en omgekeerd. In het regeerakkoord van de regering-Di Rupo werd vastgelegd dat er nood was aan politieke vernieuwing om het “vertrouwen van de kiezer in de politiek” te herstellen, onder meer door het invoe- ren van een federale kieskring.
Een speciale commissie van Kamer en Senaat buigt zich dezer dagen onder meer via hoorzittingen met politicologen en grondwet- specialisten over “de kwestie van een fede- rale kieskring voor de Kamer”. In essentie gaat het om een lelijke poging om N-VA en Vlaams Belang te kortwieken, gepresenteerd onder een mooi parapluutje van professoren.
Maak u klaar voor de hemel op aarde: de federale of unitaire kieskring. Als we van Knokke le zoute tot Arlon voor een aan- tal Kamerzetels ook kunnen stemmen voor Franstaligen en de Franstaligen voor Vlamin- gen, dan komt alles goed. Zo simpel is de boodschap van sommige wanhopige Vlaamse politici, aangemoedigd door Di Rupo.
Spelen met de kieskring behoort tot het politieke machtsspel. Sinds mensenheugenis werd er in dit land voor de Kamer gestemd in kiesarrondissementen. Geen slechte zaak voor de toen landelijk sterk verankerde CVP.
De paarse regering-Verhofstadt maakte daar in 2003 provinciale kieskringen van. Geen slechte zaak voor de in de centrumsteden sterk aanwezige socialisten en liberalen.
Vooral de Vlaamse liberalen, maar ook Groen en parlementsleden van sp.a en CD&V pleiten nu voor een unitaire (federale) kies- kring. Goed voor de democratie, probeert men te argumenteren. Als kandidaten ook rekening moeten houden met de overkant van de taalgrens, worden communautaire standpunten minder relevant en zullen span- ningen afnemen. De achterliggende agenda druipt echter van de argumentatie van elke voorstander: de macht van de N-VA vermin- deren…
Het ideetje dateert al van 1979, maar werd toen vooral door Franstaligen afgeschoten omdat die vreesden dat het hoofdzakelijk voordeel zou opleveren voor Vlamingen in Wallonië. Een aantal academici (Philippe van Parijs, Kris Deschouwer) haalden het zo’n tien jaar geleden vanonder het stof. Verenigd in de paarsgetinte Paviagroep, genoemd naar de straat in Brussel waar ze de eerste keer for- meel bijeenkwamen, probeerden Deschou- wer en co het idee weer op de politieke agenda te krijgen.
Ze kregen in de loop der jaren steun van gelijkgezinde collega’s: Dave Sinardet, Rik Coolsaet, Stefaan Walgrave, Marnix Beyen, Carl Devos, Lieven de Winter, Marc Hooghe,
Petra Meier en – jawel – van de PS’er Paul Magnette. De academici spuwden opinie- stukken over dit thema.
Sluipweg
Over het werkelijke doel van dit kieskring- manoeuvre was Sinardet erg duidelijk: “Een federale kieskring van een deel van de natio- nale vertegenwoordigers zou kunnen leiden tot federale kiesallianties tussen partijen over de taalgrens heen.” Terug naar unitaire par- tijen dus. Een achterwaartse beweging die kan tellen. Niet revolutionair, niet progressief, maar reactionair. De voorbije weken kregen een aantal liberalen al ruim de kans om - in de media waar liberalen vaak thuis zijn - het idee nog maar eens op te rakelen.
De Vlamingen volgen de discussie over dit onderwerp maar beter op de voet. Het is immers een sluipweg naar meer België en minder Vlaanderen.
Als een unitaire kieskring belangrijk is, waarom splitsten dan enkele decennia gele- den de liberalen en de andere unitaire par- tijen?
Als een unitaire kieskring voor parlements- verkiezingen veel democratischer is, waarom bestaat die dan in geen enkel federaal land?
Merkel werd bondskanselier met 87.000 stemmen. Alleen in de VS wordt de presi- dent federaal verkozen. De Fransen stemmen per departement.
Vroeger, met arrondissementele kieskrin- gen, kon een Oostendenaar niet stemmen voor een Bruggeling, en omgekeerd. Onde- mocratisch? Met de provinciale kieskringen van vandaag kan een Limburger niet op Jam- bon stemmen en een Antwerpenaar niet op Dewael. Ondemocratisch? Als democra- tie betekent dat men de politiek dicht bij de mensen houdt, wat wordt dan de winst van een klein groepje “nationale helden” met een tricolore pluim op hun hoed?
Als Open Vld meent over de taalgrens te kunnen scoren, waarom komt de partij dan niet op in Wallonië? De Union des Francopho- nes (UF) doet dat in Vlaanderen en heeft van- daag één verkozene in het Vlaams Parlement.
Als het systeem technisch haalbaar is, waarom duurt het dan zo lang vooraleer de liberalen nu eens verduidelijken hoeveel
“nationaal te verkiezen” Kamerleden ze dan wel willen? Tien, vijftien of vijftig, hoorden we
al. “Een deel”, zegt Dewael. Tja…
Als de democratie vereist dat we ook politici van over de taalgrens moeten kun- nen sanctioneren, waarom dat principe dan invoeren voor pakweg tien procent “toppers”
en niet voor die negentig procent provinciaal verkozen (tweederangs)kandidaten?
En wanneer leggen de liberalen eens uit hoe ze zullen voorkomen dat alle zetels naar de (60 procent) Vlamingen zouden gaan?
Doen zoals de Pavia-proffen en de beschik- bare topplaatsen - in strijd met hun federale filosofie - al meteen verdelen tussen Vlamin- gen (9) en Franstaligen (6)? Wat schieten we daarmee op?
Gaan de voorstanders van een federale kieskring straks op pad om het schitterende idee te verdedigen dat Waalse socialisten stemmen mogen komen ronselen in Antwer- pen en Vlaamse liberalen hetzelfde mogen doen in Charleroi? Daar zullen hun lokale kan- didaten blij mee zijn.
Einddoel
Is het invoeren van een federale kieskring een juridische en politieke utopie? De wet wijzigen vereist een tweederdemeerder- heid in de Kamer. Moeilijk, maar met de tra- ditionele partijen en Groen weet je nooit, zo leerde de zesde staatshervorming. Het idee mag nog zo utopisch zijn, het komt de komende weken opnieuw boven water in een parlementaire onderzoekscommissie. Zo was afgesproken in het regeerakkoord. Hebben onze excellenties en volksvertegenwoordi- gers geen dringender dingen te doen?
Het mikpunt van de paarse academici en de politiek wanhopige Vlaamse toplibera- len (nog goed voor 12 procent in de recent- ste peilingen) leek al van bij de geboorte van dit ideetje duidelijk: de Vlaamse partijen die kiezen voor meer Vlaanderen (CD&V, N-VA en VB) schade berokkenen. “Als het van mij afhangt, dan zou ik het liefst opkomen in een federale kieskring. Ik zou dus ook graag kandidaat in Vlaanderen zijn, ja”, zei Di Rupo onlangs in De Morgen. De reden waarom de PS dat ideetje almaar duidelijker steunt, is dezelfde.
Willen we meer democratie in onze fede- rale politieke huishouding? Laten we dan starten met het afbouwen van de pariteit in de federale regering, van de alarmbelpro- cedures, dubbele meerderheden en andere grendels.
Deze week maandag begonnen de hoorzit- tingen met zes universiteitsprofessoren. Naar oud-Belgische gewoonte drie Franstaligen en drie Vlamingen. Onder die drie Bart Maddens, maar ook Dave Sinardet en Petra Meier. Twee
“Pavianen” en één Vlaamsgezinde. De zoveel- ste sluipweg naar meer België.
AnjA Pieters
Liesbeth Homans eindelijk weer een vrien- din in huis. Eentje die afscheid neemt van de actieve politiek. Een paar gazetten hadden becijferd dat dit gebeurt op een wolkje van 440.000 euro afscheidspremie. Vogels was
“triest” omwille van het gedoe daarover. “Het is echt niet zo dat ik een zak geld krijg”, neu- riede ze.
Toen opende een tandeloze Van Gils de poort voor vijf minuutjes één-tweetjes: het gaat om een brutobedrag, belastbaar boven- dien, en nodig want ex-politici - niet stempel- gerechtigd - vinden niet makkelijk opnieuw werk. “Bovendien aanvaard ik het geld uit soli- dariteit met de collega’s die de afscheidspre- mie wel nodig hebben”, eindigde ze meelijwek- kend. Van Gils had geen zin in kritische vragen.
Hij leutert liever over mondhoeken. Vogels is groen, en die club valt men in Reyers Laat per definitie niet graag lastig.
Geertrui doet het niet, tenzij…
Geertrui Windels, als vrouw van Herman van Rompuy de “first lady” van Europa, zal de Europese lijst van de CD&V duwen. Ze deed al ervaring op in de provinciale en lokale politiek (Rode) en wordt nu mee in de strijd gegooid om voor CD&V de derde Europese zetel te behouden. Ze zegt geen ambitie te hebben om te zetelen, maar “mocht ze veel stemmen krij- gen en zelf die derde zetel inpalmen, zal ze toch haar zitje innemen”, zegt ze. Benieuwd of Ste- ven Vanackere, na Marianne Thijs en Ivo Belet derde op die lijst, dat zo’n goed nieuws vindt.
Na twijfel komt…
Lex Molenaar van Gazet van Antwerpen, geïnterviewd door Guillaume van der Stighelen in De Morgen, noemde het gesprek met Filip Dewinter na de verkiezingsnederlaag tegen Patrick Janssens in 2006 één van de beste interviews uit zijn carrière. Heel bizar, “omdat ik daar de twijfel zag toeslaan. Het waren de ver- kiezingen van de waarheid geweest en Dewin- ter zat zich daar na ‘een toek op zijn bakkes’ af te vragen of het allemaal zin had gehad en of hij zelf er nog wel zin in had. Hij wist het alle- maal niet goed meer.” Acht jaar later neemt Dewinter deel aan zijn zoveelste verkiezingen, als lijsttrekker voor de Antwerpse Kamerlijst van Vlaams Belang. Wij weten alvast waar de Dewinter de komende vijf jaar te vinden zal zijn. De vraag is: waar zit Lex Molenaar bin- nen vijf jaar, als zijn gazet is opgeslorpt door Het Nieuwsblad.
Het loont de moeite eens de schijnwerper te plaatsen op het bestaan van een protestantse gemeenschap in het Polderdorp Ossendrecht, net over de grens bij Zandvliet. Ze stamt uit de eerste jaren na de Val van Antwerpen in 1585, toen duizenden uit het zuiden van de Nederlanden naar het noorden vluchtten voor de Spanjaarden die een schrikbewind vestigden. Van Zandvliet maakten zij een versterkte stad. De vesting Lillo bleef in handen van onze troepen, de Geuzen, die vrijheidsstrijders waren. Tweehonderd jaar lang zou het fort in hun handen blijven en protestants zijn. Ossendrecht, in Noord-Brabant, bleef vierhonderd jaar een protestants bol- werk. Van 1648 tot 1796 was de huidige rooms-katholieke kerk in hun handen. Daarna werd ze weer overgedragen. De protestanten hadden van dan af een mooie maar eenvou- dige kerk met pastorie aan de Dorpsstraat 10. De pastorie, die ongerept bewaard werd, is nu een gemeenschapscen- trum. De “gemeente” (parochie in het katholieke jargon) viert het 400-jarige bestaan op haast bourgondische wijze, onder de bezielende leiding van dominee Klaas Vos. Vos, gebo- ren in mei 1949 in het vissers- en boerendorp Huizen, en na
allerlei omzwervingen die hem tot in Hongarije en Roeme- nië brachten, is de predikant van de Nederlands Hervormde Kerk in wat nu Woensdrecht heet, een omschrijving waarvan Ossendrecht, Hoogerheide, Putte, een stuk Huybergen en Woensdrecht deel uitmaken. In die dorpen wonen de
“gemeenteleden” of gelovigen. De viering raakt ook het
“Zuiden”. Want dominee Klaas Vos heeft geleerd dat ook net over de grens nog halve of hele protestanten zitten. Hij is sinds zijn aanstelling al vaak met zijn “parochianen” de grens overgestoken. Naar Liefkenshoek, naar Lillo en naar Zand- vliet waar hij in “De Leeuw van Vlaanderen” op de Hoek goed thuis is. De eigenlijke viering startte al in februari met een feestelijke dienst (de katholieken zeggen H. Mis) en later een geschiedkundige lezing door Jan van Elzakker. Op 20 maart is er een show, “de Toga in de loop der eeuwen”, met kerkle- den die op de “catwalk” lopen. Intussen is er in de voorma- lige pastorie een expo van allerlei (kerkelijke) voorwerpen.
Op 21 april volgt een fiets- en een autotochtje langs belang- rijke plekken in de streek. Op 1 juni is er een “hagenpreek”
met maal en muziek in de “Leeuw van Vlaanderen” waar-
aan ieder (ook niet-protestanten) kan meedoen. Een “hagen- preek” stamt uit de beginperiode toen de protestanten nog geen kerken hadden en ze in open veld, omringd door hagen van karren en wagens, hun Bijbelpreken moesten houden. Na dit gebeuren komt er in juli een uitstap naar Lillo met moge- lijk een dienst in de kerk die twee eeuwen lang protestants was en waar soms plechtigheden (ook begrafenissen) wor- den opgedragen volgens hun ritus. Op 6 september gaat het per bus naar Maria Horebeke, het dorp van de Bosgeuzen in Oost-Vlaanderen. Op 5 oktober komt er een centrale viering met reünieweekend en feestavond voor leden, oud-leden, overheid en andere kerken. In november is er een concert van het Glymes Consort met psalmen van Sweelinck. Verder werkt de jeugd aan een film en kinderen maken met kerst een musical, en ze zijn bezig met een planten-en-bloemen- project: zaad dat bloem wordt en zo uitgedeeld kan worden.
Het valt aan te raden bij gelegenheid eens kennis te maken met de religie die onze voorvaders bezielde.
Pagadder
Pagaddertoren
Ossendrecht: de trouwe protestantse gemeenschap Patrimonium van het OCMW
Het OCMW van Brussel wordt als het rijkste in haar genre omschreven. Eén grote paradox is het, want terwijl de druk op die dienst onhoudbaar lijkt te worden, blijkt dit OCMW er een groot patrimonium op na te houden, ook buiten Brussel. Kan daar niet op een betere manier mee omgesprongen worden?
Te koop: een mooie vlakke bouwgrond gelegen te Grimbergen, zo’n 8 are groot, steden- bouwkundig bestemd voor losstaande woning, gelegen vlakbij het centrum van Strombeek- Bever, op een boogscheut van de Ring, en met een bushalte op enkele tientallen meters.
Vraagprijs: 260.000 euro. Geïnteresseerd? Gelieve zich te wenden tot het OCMW van Brussel.
Voor alle duidelijkheid, de advertentie is fictief, maar de grond waarover we het hebben, bestaat echt. En ja, de eigenaar is het OCMW van Brussel-stad. Op zich is dit geen geheime informatie. Elke burger van dit land kan (tegen een bescheiden betaling) bij de kadastrale diensten opvragen wie de eigenaar is van een gegeven perceel. Toch intrigeert ze. Een OCMW is een overheidsinstantie, en dat is iets anders dan een privépersoon of een promotor. Boven- dien ligt die bouwgrond in een andere gemeente. “En périphérie” zouden Franstaligen zeggen.
Het voorgaande kan vreemd klinken, maar is beslist geen unicum. Meer nog, de bezittin- gen van het OCMW van Brussel, net als die van de stad zelf, gelegen buiten de grenzen van de stad en het gewest, blijken bij navraag vrij talrijk te zijn. Exacte lijsten zijn niet voorhan- den. In de betere Brusselse politieke traditie wordt zo’n informatie netjes afgeschermd. De reden laat zich al raden. Bouwgrond die daar ligt en niet verkocht wordt, is een grond die niet rendeert - integendeel.
Enkele weken geleden was het weer prijs. Nog maar eens werd de alarmbel geluid. De Brusselse OCMW’s zitten op hun tandvlees, en inderdaad, zo kan het niet verder. Ook de obligate vergelijkingen werden uit de kast gehaald: Ukkel kent evenveel leefloners als Leu- ven en Mechelen samen, en in Schaarbeek zijn het er dubbel zo veel als in Antwerpen. Men zou over het hoe en het waarom van de mistoestand hele epistels kunnen schrijven, maar dat doen we niet. Wat ons bezighoudt, is de precieze werking van de OCMW’s als dusdanig.
Een tijdje geleden liet de huidige Brusselse minister en jarenlang OCMW-voorzitter Yvan Mayeur verstaan dat niet op sociale voorzieningen kan bespaard worden (“zeker niet”). Op de vraag of dan geen eigendommen verkocht kunnen worden, antwoordde hij dat deze “renda- bel” zijn. “In 2012 heeft het OCMW 37 miljoen euro geïnvesteerd, waarvan 21 miljoen eigen middelen. Waarom zouden wij onze eigendommen verkopen?” Het blijkt een klassieke truc te zijn. Gooi alle onderdelen op één hoop en plak er een globaal bedrag op, waardoor je een vertekend beeld in het leven roept. Men kan het normaal vinden dat een OCMW in de eigen gemeente een heleboel woningen in eigendom heeft voor de eigen leefloners (ook al zijn er stevige argumenten om die lui eerder op de privémarkt te subsidiëren, maar soit), maar wat met al de bezittingen elders? Je kunt ze als een investering beschouwen, maar iets zegt ons dat de manier waarop ermee omgesprongen wordt geen deugdelijk financieel beleid is.
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
19 maart 2014
6
Heilige verontwaardiging
Het Antwerpse clubje acteurs en actrices, even bekend door televisieserie “Thuis” als berucht voor hun linkse tot extreem linkse sympathieën, zet zich collectief af tegen de plannen van het stadsbestuur om het uit zijn voegen barstende “Laundry Day” festival naar gebied “De Middenijver” op Linker Oever te verhuizen.
at de meesten van hen, zoals Annick Segal uit Merksem, de locatie vooral van “horen zeg- gen” kennen, is geen beletsel voor collectief gespuide heilige verontwaardiging. Vraag is of die even luid zou klinken mocht dezelfde beslissing ooit genomen zijn door de door het clubje op handen gedragen “Patrick” in plaats van door gemeenschappelijk aanvaarde volks- vijand BDW? We menen het antwoord te ken- nen. U toch ook?
Bruxelles nu ook Brussel
Fysieke adressen op Europese webportalen en documenten van de Europese instellingen zijn vaak alleen in het Frans opgesteld. Europar-
lementsleden en EU-ambtenaren krijgen daar- door mogelijk een vertekend beeld van de poli- tieke afspraken die hier gelden en denken dat Brussel eentalig Frans is.
Dat mag dan al geen bewuste Europese politieke strategie zijn, wie respect heeft voor de regio, inclusief haar Nederlandstalige inwoners, en het land waar de EU te gast is, respecteert formeel de tweetaligheid van de hoofdstad, vond Marc Demesmaeker, Europees Parlementslid voor de N-VA. Daarom stelde hij hierover in november 2013 een aantal vragen aan diverse instellingen (de Commissie, de Raad en de Europese Raad). Correct gebruik van het Nederlands zou ook goed zijn voor de belangstelling voor de Nederlandse taal en cultuur, die in de hoofdstad van Vlaanderen, België en Europa toch prominent aanwezig is.
De Europese Commissie heeft al laten weten vanaf dit jaar alle adressen in het Frans én in het Nederlands te zullen publiceren. Ook de Raad en de Europese Raad erkennen dit pro- bleem en antwoordden dat ze “de lokale offi- ciële talen” zullen gebruiken.
Opnieuw neonazi’s in Lommel?
In de Mosstraat in Lommel groeit de onge- rustheid na de komst van een nieuwe motor- club, de Mjölnir MC, in de straat. Eén van die gasten is Thomas Boutens, een veroor- deeld kopstuk van de extreemrechtse groepe- ring Bloed, Bodem, Eer en Trouw. Nogal wie- des dat de inwoners van de Mosstraat niet gelukkig zijn met de komst van die kerels. Ook burgemeester Peter Vanvelthoven deed zijn duit in het zakje. Citaat uit een interview: “Er is in de buurt verhoogd politietoezicht, de men- sen van de club weten dat. Als er iets illegaals gebeurt, zal er meteen worden ingegrepen en pv opgemaakt.
Hier in Lommel dulden wij geen neonazi’s.
Wij hebben genoeg moeite gedaan om ze weg te krijgen bij de vieringen op het Duits militair kerkhof.” Wij waren erbij al die jaren, bij de
‘vieringen’ op het Duitse kerkhof in de jaren tachtig en negentig van vorige eeuw, vieringen met enkele tientallen bijna stokoude Vlaamse oostfronters die een bloemeke brachten voor hun gesneuvelde kameraden. En toen deden ze
’t al in de broek, vader en zoon Vanvelthoven.
Er is blijkbaar nog niets veranderd in Lommel.
Spartacus-tram in Hasselt
Vlaams minister Hilde Crevits heeft in Hasselt het laatste ontbrekende akkoord voor de aanleg van de Spartacus-sneltram tussen Hasselt en Maastricht getekend. De werken starten in 2015 en de eerste tram zal rijden in januari 2018. Maar… alleen vanaf het Dusart- plein, niet vanaf het station.
De aanleg van dat laatste stukske zal wel- licht een half jaar langer duren. Naast minister Crevits waren erbij: Heidi Rouben en Roger Kesteloot van De Lijn en wethouder Albert Nuss van Maastricht. Hilde Crevits was duide- lijk gelukkig, zij kon haar handtekening nog zet- ten voor de komende verkiezingen. Zij hoopt er bij te zijn als de eerste spadesteek in 2015 wordt gestoken. Opvallend, tijdens de perscon-
ferentie liep een persbericht van het ‘Comité op het Goede Spoor’, de Nederlandse tegen- standers van de sneltram binnen. Zij trekken naar de Nederlandse Raad van State, net zoals hun Vlaamse collega’s. Afwachten maar of die eerste spadesteek er komt.
Nog maar eens Meulenberg
De federale gerechtelijke politie van Hasselt is een onderzoek gestart naar een schietincident in de wijk Meulenberg in Hout- halen. Vorige week werd ’s nachts tussen een café in de Springstraat en een restaurant aan de Koolmijnlaan een kogelregen afgevuurd.
Opmerkelijk: de politie werd pas de dag erna op de hoogte gebracht. Illustratief voor de omerta die de wijk Meulenberg beheerst.
Volgens de speurders zou het wel eens kunnen gaan om een afrekening tussen twee bendes uit het drugsmilieu. Voor iemand die Meulen- berg ietwat kent, niets nieuw.
Klachtenoppositie afgewezen
Tijdens de stemming van het meerjarenplan in Bilzen tijdens de gemeenteraad van decem- ber stemde oppositiepartij CD&V-Nieuw niet mee. Omdat, zeiden ze, de toelichting bij het budget te vaag was en prioritaire beleidstoe- lichtingen ontbraken. Zij verlieten vroegtijdig de zitting en dienden zeven klachten in bij de gouverneur. De klachten werden door gouver- neur Reynders bekeken en afgewezen. Een gelukkige Frieda Brepoels: “We vinden het frappant dat men 7 klachten durft te formule- ren tegen een dergelijk belangrijk beleidsdo- cument, temeer omdat de kopstukken van de oppositie niet aanwezig waren in de commis- sie waar al die documenten uitvoerig bespro- ken zijn. Bovendien verlieten ze de raad zelf voor de stemming.” Voor raadslid Johan Sau- wens is het duidelijk: “Het N-VA-bestuur wil geen legitieme controle.” Het komt nooit meer goed tussen Frieda en Johan in het Demer- stadje.
