Hoed u voor de CCC!

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Hoed u voor de CCC!

Neen, we gaan het hier niet hebben over Pierre Carette die dolgraag de Cellules Communistes Combattantes zou heroprichten. Tenslotte dienen we ons volgens de N-VA bezig te houden met evolutie en niet met revolutie.

De afkorting heeft deze keer alles van doen met personen of instellingen die de Vlaamse zaak allesbehalve een warm hart toedragen, en hun pijlen richten op (de eisen van) de N-VA (en in minder mate op CD&V). Of er al dan niet een akkoord is over een staatshervorming bij het verschijnen van dit nummer, neemt niet weg dat er in toenemende mate georkestreerde pogingen worden ondernomen om Bart de Wever en zijn kompanen zoveel mogelijk publiek te isoleren. Het ACV nam eens te meer het voortouw inzake corporatisme, de sp.a en Groen! inzake collaboratie en heel wat com- mentatoren probeerden de N-VA nog meer de hoek in te drijven. De CCC-clan!

Vorige week woensdag werden we wakker met de ongeschoren stem van dominee Cortebeeck. Er zijn plezantere manieren om aan de dag te beginnen. Aanslui- tend bij zijn oproep voor de verkiezingen om niet op de N-VA te stemmen, kantte Cortebeeck zich nu tegen een splitsing van de kinderbijslag. Officieel omwille van de belangen van de “mensen”, die niet gediend zijn met complexe structuren. Maar de achterliggende agenda gaat veel verder. Cortebeeck wierp zich namens de sociale partners - vakbonden en werkgevers - op als beheerder of beter beheerser van de sociale zekerheid. De politiek zou ter zake geen beslissing mogen nemen vooraleer die door de bonden en de patroons is goedgekeurd. En uiteraard werd een regiona- lisering of zeker communautarisering van de kinderbijslagen als een eerste en verregaande ontwrichting van de sociale zekerheid voorgesteld.

De liberale vakbond stuurde een wat meer omfloerste versie van deze gedachte- gang de wereld in. Omfloerst was ook het dreigement van dominee Cortebeeck - maar het was er! - dat de financiering van de kinderbijslagen dan niet meer met las- ten op arbeid zou gebeuren. Met andere woorden, dat de politici maar zelf zouden moeten zorgen voor de betaling van het systeem. Waarmee hij onrechtstreeks en wellicht ongewild pleitte voor de invoering van een volksverzekering met geld uit de personenbelasting. Maar dan moeten de deelstaten veel meer fiscale autonomie krijgen, en dat willen de Franstaligen niet.

Laten we bij dit alles niet vergeten dat de vakbonden nog altijd nationale organi- saties zijn (zonder rechtspersoonlijkheid) die er alle belang bij hebben dat het Belgi- sche systeem overeind blijft. Vandaar dat wij met recht en reden de term corporatisme hanteren voor deze gescleroseerde gang van zaken, waarbij het primaat van de politiek door vakbondsmanitoes openlijk in twijfel getrokken wordt.

Het leidt bovendien geen twijfel dat de ACW-vleugel van CD&V onder druk wordt gezet om de N-VA te dwarsbomen. Voorlopig lijkt Wouter Beke boven het gewoel te staan, maar kan De Wever op die steun blijven rekenen? Hij moet in elk geval niet rekenen op de sp.a en Groen!. Caroline Hotmail Gennez speelde telefoniste voor de PS door in de pers aan te dringen op ‘werkzame compromissen’, en zo moest Di Rupo zelf niet naar de megafoon grijpen. Het is en blijft gemakkelijker een hond voorbij hondenpoep te leiden dan een socialist voorbij een hoop geld of een ministers- post. En net als de sp.a maakt Groen! de vorming van een Vlaams front onmogelijk door ononderbroken met Ecolo te heulen. Wij hebben alle recht van de wereld die houding te klasseren als politieke collaboratie tegen de Vlaamse belangen in.

Hoe kan er op die manier ooit een regering tot stand komen waarin niet allen tegen één worden uitgespeeld?

En dan zijn er ten slotte de commentatoren, zoals de Wetstraatmens Tim Pauwels van de VRT, die ons zondagavond nog met een pruilmondje toesprak ‘dat de Frans- taligen deze keer echt hun best hebben gedaan om voor de Vlamingen dingen te vinden’. Zonder zelf te weten of nader uit te leggen over welke “dingen” het ging, maar voldoende om De Wever op te roepen dringend “staatsmanschap” te tonen.

Een oproep die ook doorklonk in de commentaren van Het Nieuwsblad en andere zogenaamde kwaliteitsgazetten. Staatsmanschap, zo weten we, is de bereidheid om de tricolore uit te hangen en verregaande toegevingen te doen pro Belgica. De Frans- taligen hebben sinds Lambermont in 2001 op alles en nog wat non gezegd, en de toegevingen moeten van hun kant komen, en ze moeten pro Flandria zijn. Anders hoeft het voor ons niet.

Onthoud dat we in het beste geval een kaderakkoord zouden hebben over de perimeter van de verbreding van de verdieping van de onderhandelingen die nog ten gronde moeten worden gevoerd. Over niks dus, maar ten koste van wat? Als de N-VA die kost de 785.776 voorkeurstemmen van hun topman waard acht, zijn we nog heel ver af van het eigen huis.

Smijten met ijsroom

Was u die dinsdagmiddag in de buurt van het Antwerpse Nachtegalenpark? Dan kon u mee genieten van de strijd der crème-glace- karrekes. Wij hebben het slechts uit de krant, maar genoten van de beschrijving. IJsroom- verkoper A betaalt voor zijn locatie aan de poort van het park een pak standgeld en con- current B zet zich even ongegeneerd als gra- tis enkele meters verder op de parking om zijn bollen aan de man te brengen. De ijs- room zorgt allerminst voor verkoeling en na wat heen en weer gedoe, gaan beide nering- doeners elkaar te lijf met de wapens die hen ter beschikking staan. De ene spuit de wagen van de andere vol met chocolade- saus, waarop de andere reageert met de roomspuit. Besmeurt van binnen en van bui- ten met allerlei lekkers, druipen ze af. Het publiek smulde meer van het spektakel dan van de lekkerste stracciatella.

Daar wint de man het van de verkoper. Die tweede wil rust en peis, de eerste staat voor principes. Het beeld van de visverkoper die de smid te lijf gaat in Asterix en Obelix lijkt er klein bier tegen. Als de streep van de eigen- waarde wordt overschreden, rest slechts het tweegevecht. Tot elke prijs, zelfs die van de eeuwigdurende belachelijkmaking.

Stel je het tafereel voor. Je belooft de kin- deren een ijsje, maar aangekomen aan het karretje zie je de concurrent een bol mokka lanceren richting de voorruit van de andere.

Die riposteert met een streep grosseille, waarna de eerste het roomkanon in stelling brengt. Grappig? Zeker. Pedagogisch verant- woord? Tja. Stel dat zoonlief later ruitenwas- ser wordt en een wat opdringerige uitdager de ladder onder de benen wegduwt. Of mis- schien wordt hij huisschilder en kladt een pas door een concurrent geverfde gevel vol met

hatelijke slogans, weliswaar in een kalligra- fie die een grote beroepsbekwaamheid ver- raadt. “Want onze pa heeft ons vroeger zo opgevoed, aan de poort van het Nachtegalen- park”, luidt het dan als verontschuldiging.

De weergoden zijn natuurlijk de echte ver- antwoordelijken. Goed weer of slecht weer, voor de meesten onder ons zorgt het slechts voor een mineure gemoedsverschuiving. IJs- roomverkopers behoren tot die uitstervende soort die wel leeft met het wel en wee van de weergesteltenis. Ze trekken ‘s ochtends het rolluik op en als de lucht blauw kleurt, weten ze dat ze ‘s avonds met een volle buit huis- waarts zullen keren. Een grijze lucht waar- borgt een dag van kommer en kwel en een lege kassa. Een gezonde boer weet dat elke regendag de voorbode is van een etmaal vol zonneschijn. Op het eind wint het evenwicht.

Maar als dan de hele augustusmaand gebukt gaat onder wispelturig weer, dan scheelt dat voor zo’n ijsjesverkoper meer dan een mis- lukte barbecue met de buren. Zelfs een uit- geregende Virga Jesse-stoet is een fait divers in vergelijking met een mislukte augustus- maand die één van de twee jaartoppers had moeten worden.

Dan gaat de temperatuur van het gemoed lijnrecht in tegen het kwik en rest slechts een sausoorlog als remedie tegen de diepe frustratie. Voor het publiek een even onver- wachte als welgekomen plaisanterie, voor de betrokken ijsverkopers een ramp. Wij kopen zelden een hoorntje op straat, maar als het nog eens pijpenstelen regent, zoeken we de dichtstbijzijnde ijscokar op en bestel- len er één met vier bollen. U gelieve ons voor- beeld te volgen.

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Patstelling? 2

• Suriname onafhankelijk 3

• De wereldtentoonstelling van … 1910 4

• Wim de Wit over IJzerwake 5

• Een N-VA’er bij de Nationale Bank? 14

• Liever geen bloemen 16

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus CT&V

65

^ste

jaargang • nummer 33 • woensdag 18 augustus 2010 1,85 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

18 augustus 2010

Als oogkleppen afvallen

Galant zag dat als notoir lid van de Kamer- commissie-Naturalisaties, gedegradeerd tot de privéspeeltuin van de francofone partijen nadat Herman van Rompuy in “rustige vast- heid” - of was het vadsigheid? - een nieuwe regularisatiegolf op gang had laten brengen als ultiem bewijs dat hij open - en vooral bloot - stond voor “rechtmatige politieke eisen” van bezuiden de taalgrens ten bate van de glori- euze toekomst van Het Edel Land. Hoe hij zelf over die toekomst dacht, bleek, toen hij, als marionet van Duitsland en Frankrijk, zonder aarzelen de Europese vluchtweg insloeg.

Dat even terzijde. Terug naar de blijkbaar ex- poco Jacqueline Galant, blijkbaar een onver- wacht bewijs van de bekende stelling dat men nooit te oud is om te leren.

Wat ze in die Kamercommissie had gezien, grensde aan het ongelooflijke, vertelde ze aan de krant Le Soir. De linkse meerderheid keurde in die commissie zowat elke aanvraag goed. Ook mensen met een negatief advies kregen probleemloos de Belgische nationaliteit. Het hinderde niet dat ze geen woord Frans, Nederlands of Duits spraken. Sommi- gen hadden zelfs een oproep van de politie- diensten genegeerd. In dezelfde moeite liet Galant weten dat vreemdelingen hun nieuwe nationaliteit niet moeten krijgen, maar ver- dienen. En dat de nationaliteit van criminele

“nieuwe Belgen” desgevallend weer moet afgenomen worden.

Ge zult één en ander maar horen uit de mond van een vroegere heraut van de onvoorwaardelijke multiculturele illusie!

Zoals haar PS-commissiecollega Carine Lalieux overkwam. Prompt deed die de kritiek van Galant af als onzin en populisme - hoe heet die Vlaamse partij ook weer, die al jaren hetzelfde moet horen en aan dezelfde taal als die van Galant een veroordeling voor racisme overhield? - waarmee ze “het parlementaire werk in diskrediet bracht (sic) en schaamteloos (resic) president Sarkozy ach- ternaholde”. Het is juist dat Sarkozy al langer dan Galant het licht ziet, genoeg heeft van “Fransen van vreemde komaf die zich tegen de overheid en haar ordehandhavers misdragen”, en daar in de nabije toekomst wil naar handelen.

OCMW a.u.b.

Blijkbaar heeft de CD&V nog niet genoeg klop gekregen in de jongste stembusslag.

Want prompt sloot de partij zich aan bij het PS-standpunt rond “ernstig werk” van de commissie-Naturalisatie en werd verwezen naar het sinds april klaarliggende, maar nog altijd niet ter stemming voorgelegde wets- ontwerp voor aanpassing van de “snelbelg- wet”. Opinieschrijvers en duiders reageerden van hun kant ofwel sussend op de door Galant uitgebrachte waarheden, ofwel niet.

Vlaamse krantenlezers deden dat in brieven-

rubrieken des te meer en door zich rechtuit rechtaan achter de MR-politica te scharen.

Dat had niet in de laatste plaats te maken met de door het Antwerpse OCMW geslaakte alarmkreet dat vanaf medio september de wettelijk bepaalde minimumuitkering niet langer kan uitbetaald worden aan de liefst 7.000 leefloners die de koekenstad “rijk” is.

En waarvan het leeuwenaandeel uit “nieuwe Belgen” bestaat dat tot quasi oncontroleer- bare afmetingen is uitgegroeid als gevolg van de door de vandaag “Europese president”

gecreëerde regularisatiegolf.

Wat de bekende “man in de straat” over die gang van zaken denkt, wordt nog het dui- delijkst onderschreven door een bloemle- zing van flarden uit lezersbrieven die geen verdere commentaar hoeven. In Dadizele opperde Frans Vandeweghe dat “OCMW a.u.b.” zowat het enige Nederlands is dat uit de mond van kandidaat-nieuwe Belgen komt.

En hij vroeg zich af of dat voor PS en CD&V volstaat als taalproef. “Wat bezielde vooral PS, cdH, Ecolo, Groen! en sp.a toch om migranten die herhaaldelijk misdrijven ple- gen, door dik en dun te blijven steunen? Dat vroeg A. Ceulemans uit Mechelen zich af.

De man zou het antwoord “stemmen ronse- len” toch moeten kennen? Jos de Vriendt uit Koksijde stelde nuchter vast dat Jacqueline Galant en Nicolas Sarkozy gewoon de door vreemdelingen gepleegde golf van misdaden wilden indijken. En bijzonder sterk was de opmerking van Charly Vanhoof uit Borger- hout die daar goed ingeburgerde Marokka- nen hoorde zeggen dat “België veel te laks is en maar laat betijen”. Van een onverdachte bron gesproken, zeg nu zelf!

“Slecht bestuur”

In Antwerpen probeert het stadsbestuur om op zijn manier de zondvloed immigran- ten - lees nieuwe OCMW-klanten - enigszins af te stoppen. Een meerderheid van 4.000 van de ruim 7.000 recente aanvragen voor regularisatie voldoet niet aan de gestelde criteria. En dus wil de stad de dossiers aan de bevoegde en door Jacqueline Galant fel bekritiseerde commissie overmaken met een negatief advies. Tot wat die adviezen tot dus- ver geleid hebben bij de francofone poco’s die de commissie bevolken, wéét Galant en ontkennen PS en de tsjeven.

Van de gedachte “je weet toch maar nooit als het goede doel in de problemen dreigt te komen” is men blijkbaar helemaal doordron- gen bij het Forum Asiel en Migraties (FAM), een “pluralistisch platform van 120 organi- saties die ijveren voor - ga even zitten - een ander asielbeleid”. Lees: een minder streng.

En dus foeterde dat FAM van op zijn multi- cultureel platform dat de stad haar boekje te buiten gaat met al die negatieve adviezen. Het spreekt zelfs van “slecht bestuur”

waartegen eventueel juridische actie zal genomen worden. Of hoe blind en wereld- vreemd kun je zijn? Misschien volstaat het om als antwoord op de FAM-oprispingen de Antwerpse OCMW-voorzitster én rode tante Monica de Coninck te parafraseren als die “ze doen maar en het is om moedeloos van te worden” zegt. Van onverdachte bron nummer twee gesproken, zeg nu zelf, ook al de tweede keer!

Ondertussen schijnt het OCMW in Ant- werpen volop bezig een uitweg te zoeken om - zoals wettelijk verplicht - de uitkeringen voor de 7.000 leefloners hoe dan ook te kunnen blijven uitbetalen ondanks een tekort van 7 miljoen euro in de OCMW-kas. Dat zou dan moeten gebeuren door de inkom- sten af te romen van Zorgbedrijf Antwerpen dat de rust- en verzorgingstehuizen coördi- neert. Momenteel krijgt de organisatie de helft van de stadstoelage aan het OCMW.

Bij Vlaams Belang kreeg men lucht van de zaak. De partij wil niet dat op de dotatie van het Zorgbedrijf en dus op de rusthuisbewo- ners wordt bespaard ten voordele van het alsmaar stijgend aantal leefloners. Gevraagd naar een reactie gaf noch de directie van OCMW Antwerpen noch die van het Zorg- bedrijf thuis. Zou het kunnen dat zwijgen in dit geval bevestigen is?

D.Mol

Het is bijna potsierlijk om zien hoe de pococlub alles uit de manipulatiekast haalt om het bankroet van de door een immigratiebeleid zonder grenzen - een non-beleid dus - gecreëerde “multikul” te blijven ontkennen. Het is wel de vraag of dat tegen beter weten in gebeurt. Want jarenlang oogkleppen dragen, kan zware gevolgen hebben; zoals voorgoed beletten nog met reële kennis van zaken opzij te kunnen kijken. Het is dan ook opmerkelijk dat iemand als MR-Kamerlid Jacqueline Galant desondanks toch nog het licht heeft gezien.

Muziek met wortels

Op initiatief van muziekuitgeverij ‘Muziek met Wortels’ verschijnt een ministraalschijf die de veelbetekenende titel “Dit is Vlaamse grond!” meekreeg. Op deze straalschijf staat een compilatie van zes Nederlandstalige lied- jes, respectievelijk van Jef Elbers, Robrecht, Standrecht, Vlanarock, Dietse Patriotten en Hexa.

“Dit is Vlaamse grond!” wordt verkocht op de IJzerwake op zondag 22 augustus aan de prijs van 4 euro.

Uitzonderlijk kan door de lezers van ‘t Pallieterke deze straalschijf op de IJzerwake aangeschaft worden aan de verkoopstand van Radio Rapaille voor de luttele prijs van 2 euro. Het volstaat hiervoor de bon die deze week in ‘t Pallieterke staat, uit te knippen en mee te brengen. (Wie niet graag zijn Pallie- terke verknipt, mag gans zijn/haar Pallieterke meebrengen - kopieën worden niet aanvaard - kortingsbon enkel geldig op 22/8.)

‘t Pallieterke zal overigens ook met een informatiestand aanwezig zijn op de IJzer- wake. U kunt er T-bloesjes kopen, ons een gratis zelfklever aftroggelen, en nog zoveel meer van die dingen.

Wie wint bij een patstelling?

Dit blad zit in uw bus op dinsdag- of woensdagochtend. Dan is Elio al op bezoek geweest bij Albert II. Geloof het of niet, maar wij weten nu - zondagavond - nog niet wat Elio aan de vorst gaat vertellen. En dus tasten we in het duister omtrent de politieke omstandigheden waarin uw deze bijdrage tot u neemt. Gelieve er rekening mee te houden.

De druk op Bart de Wever om het Belgisch staatsmannetje te gaan uithangen, wordt dag na dag groter. Geniet mee van wat Bart Eeck- hout, chef-politiek van De Morgen, schrijft in de weekeindeditie van zijn gazet: “De Wever kan van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maken, of hij kan weglopen van het akkoord, dat inderdaad altijd minder dan verlangd zal zijn.” Leuke variatie op het gekende thema: Bart, wees redelijk en de druiven zullen u veelvuldig in de schoot vallen. Lees in dit geval; ge zult de leider van Vlaanderens belangrijkste partij worden, of beter: blijven.

Klopt die redenering? Och, wie zal het zeggen? Even aan ons dan, want ten slotte is dit De Morgen niet: “De Wever kan van de Vlaams-nationalistische partij de belangrijkste van het land maken, of hij kan in de val trappen om oneervolle compromissen te sluiten, die altijd naar de zin zijn van diegenen die het status-quo verdedigen als daarmee het land (even) kan gered worden.”

Klopt die redenering dan? Ga zitten, in beide gevallen zegt het alles over respectievelijk Bart Eeckhout en J.K. en weinig over De Wever of het kiespubliek. Als De Wever redeneert als de chef-politiek van De Mor- gen, dan ligt er een akkoord klaar wanneer u dit leest. Als De Wever redeneert als uw dienaar, dan zit het land in een existenti- ele crisis wanneer deze tekst u onder de ogen komt.

Tandem

De tandem N-VA/CD&V loopt voorlopig (we schrijven nu dus zondagavond) behoorlijk. Bart de Wever schuift het bordje bor- relnootjes opzij, CD&V-voorzitter Wouter Beke stelt zich behoorlijk onafhankelijk op ten opzichte van de unitaire krachten binnen en rond zijn partij. Hij ondervindt nochtans toenemende druk. De Morgen: “Dat de troepen van Milquet de voorbije (dagen) druk bezig waren de christelijke arbeiders- beweging aan Vlaamse kant te bewerken om CD&V een andere koers te laten varen en de N-VA te isoleren, geeft aan dat het hard tegen hard gaat.”

Ook al werd CD&V in het kieshokje gedecimeerd, toch speelt de partij nog een klasse boven haar verkiezingsresultaat. Sp.a en Groen! laten zich vooral kennen als ‘suc- cursale’ van respectievelijk PS en Ecolo en

doen niets liever dan het Vlaamse front (haha) ondermijnen. Met Sp.a en Groen!

aan de Francofone kant en Vlaams Belang (en Dedecker) aan de zijlijn, kan CD&V de N-VA ruggesteunen of isoleren. Beke kiest voor het eerste. Niet alleen behoort hij zelf van nature tot de Vlaamse vleugel, hij beseft ten volle dat de belgicistische kiescampagne van Marianne Thyssen tot het totale deba- cle heeft geleid voor zijn partij.

Daar komt bij dat Wouter Beke en Bart de Wever het uitstekend kunnen vinden met elkaar. Ideologisch staan ze erg dicht in elkaars buurt en dus mijlenver van de politieke consensus in het zuiden des lands.

Maar Beke blijft slechts interim-voorzitter en heeft de steun van Kris Peeters meer dan nodig. Samen doen ze het CD&V-evenwicht nog naar de Vlaamse vleugel overhel- len, maar de kapers zitten klaar op de kust.

Rik Torfs is er één van.

Niemandsland

Die noot blijft moeilijk om kraken voor Di Rupo. Hij wil zo graag naar de 16, de ambts- woning van de premier. Als PS-voorzitter beschikt hij al jaren over evenveel of zelfs meer macht dan de regeringsleider, maar een man als Elio is niet-ongevoelig voor het idee om als eerste Franstalige sedert heel lang de federale regering te kunnen leiden. Paris vaut bien une messe, en dat geldt ook voor dat premierschap. Di Rupo wil dus wel wat ruimte scheppen, maar de brave man heeft de omstandigheden tegen.

Dit land mag dan formeel piepklein zijn, tussen noord en zuid gaapt een kloof die dieper en breder oogt dat een oceaan. Wie zich van de ene oever richting de andere verplaatst, komt in een immens niemandsland terecht. Voorlopig - we schrijven dus zondagavond - zijn Di Rupo’s voorstellen niet te pruimen voor... iedereen. Voor de Vlamingen is het te weinig, voor de Franstaligen te veel.

Was De Wever aan zet, dan zat hij nu in dat eenzame niemandsland, maar Bart was han- dig genoeg om de ambitieuze Di Rupo in die rotsituatie te manoeuvreren.

Geen alternatief?

“Niemand wil een crisis, iedereen beseft dat er geen alternatief is voor deze preforma- tie”, tekent De Morgen op uit de mond van een anoniem N-VA-kopstuk. Er is wel een alternatief. De ultieme crisis van het regime.

Die zal de doorsnee N-VA’er niet afschrik- ken, maar de vraag hoe ze de publieke opi- nie in Vlaanderen (of toch tenminste zowat een derde daarvan) in dat avontuur kunnen meenemen, bezorgt de strategen van die partij wel kopbrekens.

Een fundamentele crisis uitlokken, is een niemendalletje voor die partij na de verkie- zingsuitslag van juni. Van die crisis ook pro- fijt halen, is een andere zaak. Als de N-VA niet gelooft garen te kunnen spinnen uit een patstelling, staat Di Rupo er goed voor. In het andere geval staat België een stap verder dan tot voor kort, toen het aan de rand van de afgrond stond.

J. K.

(3)

3 De dingen dezer dagen

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Aan de Bende van Vijf

p/a Mia de Schamphelaere Edegem

Brief aan ...

Gij CD én V,

Gij weet, Mia de Schamphelaere, dat wij het in onze kolommen normaal hebben over CD(&V). Gij weet ook waarom, dat bewijst een bijdrage die gij vorige week hebt gepleegd op de webstek zowaar van de VRT. Daarin hebt gij het over de verantwoordelijkheid voor de zware verkiezingsnederlaag van uw partij op 13 juni.

Gij beschouwt die inderdaad als een col- lectief falen, maar dan vooral door het tekortschieten van de ‘interne democratie’

binnen de partij. Gij onderscheidt binnen de groep van CD(&V)-parlementsleden de jaknikkers, de zwijgers, de ontkenners en de zagers (die de andere categorieën al gauw op de zenuwen gingen werken).

Gij constateert dat er weinig weerwerk was voor het altijd maar opnieuw uitstel- len van grondige communautaire onderhandelingen, voor het vervagen van de confederale opvattingen door het begrip samenwerkingsfederalisme, voor het uiteindelijk loslaten van de Vlaamse grond- stroom. Gij onthult dat gij samen met Tony van Parys, Pol van den Driessche, Hendrik Bogaert en Michel Doomst een soorte- ment ‘club van vijf’ hadt gevormd in een (verwarde) poging het tij te doen keren.

Van die vijf heeft alleen Bogaert de verkiezingen overleefd. Met de anderen en met u werd afgerekend. Ge moogt u nog wel eresenator noemen, maar daar houdt het dan ook mee op. Vermits wij weten dat gij al veel langer dan vandaag de Vlaamse kaart trekt, betuigen wij u hier onze groet (al liet Hendrik Bogaert in de pers verstaan dat ook de club van vijf de kritiek te veel binnenskamers heeft gehouden). De Stan- daard daarentegen concludeerde dat gij de interne aanvallen op Yves Leterme wilt doen ophouden. En ook volgens De Mor- gen reageert gij gepikeerd op de geruchten dat Leterme als verantwoordelijke voor de verkiezingsnederlaag zal moeten boeten wanneer de ministersposten worden uit- gedeeld. Dat lezen wij helemaal niet in uw tekst. Gij zegt inderdaad dat de CD(&V)- parlementsleden de verantwoordelijkheid niet op de nek van één man moeten schui- ven, maar gij haalt evenzeer uit naar ‘de toppers die elke dialoog in de kiem smoor- den met cynisme, soms zelfs met intimidatie’. Gij wilt Leterme dus helemaal niet uit de wind zetten, want dat cynisme en die

intimidatie zijn de rancuneuze kleinbur- gerlijke geitenboer uit Ieper letterlijk op het lijf geschreven. Gij wilt integendeel dat

‘een nieuwe politieke vervreemding voor- komen wordt’. Dat is de eindzin van uw bijdrage en precies in dàt licht moet die dan ook worden gelezen. Want het is uiteraard geen toeval dat gij vorige week naar buiten tradt op hetzelfde moment dat - godver- biedthetvloeken - Rik Torfs en Inge Ver- votte belast werden met de leiding van een interne werkgroep bij CD(&V) die

‘het christendemocratische verhaal moet actualiseren’.

Rik Torfs, de structurele beroepsoppor- tunist die zeker ‘geen wedstrijd Vlaams, Vlaamser, Vlaamst’ wil gaan houden! Inge Vervotte, de ACW-non die altijd de zijde van Leterme koos en in opdracht van haar linkse broodheren er mee voor moet zorgen dat Kris Peeters zo veel mogelijk wordt afgeremd! ‘Toegepaste christendemocra- tie’, gaat die werkgroep heten. Dat is een synoniem voor achterbakse veeltsjeverij, en uiteraard hebt gij onmiddellijk onraad geroken. Temeer daar de jonge versie van den Dikke Dehaene ook nog eens het personeelsbeleid gaat evalueren, en het ACW nog op heel wat andere manieren zijn stempel op die werkgroepen probeert te drukken. Bovendien krijgt Torfs ook nog eens de kans om ongegeneerd de posi- tie van Wouter Beke te ondergraven, die het lef heeft gehad Kris Peeters en niet ACW-misdienaar Steven Vanackere mee naar de federale onderhandelingstafel te nemen. Waarom niet ineens dominee Cor- tebeeck aan het hoofd van de partij stellen, zoals ook op onze voorpagina wordt gesuggereerd?

Mia, we weten dat ge het goed voor hebt met de Vlaamse zaak, maar ge hadt inderdaad beter wat vroeger het licht gezien en wat vroeger stevig van uw oren gemaakt.

Enfin, als CD(&V) echt absoluut de diepe- rik in wil, dan moeten ze met die reorga- nisatie maar voortdoen zoals ze bezig zijn.

De Vlaamse kiezer van zijn kant heeft duidelijk genoeg aangegeven dat hij zijn buik vol heeft van die mosselpolitiek. En, mogen wij trouwens vragen: wat is er intussen aan Leterme beloofd?

Suriname onafhankelijk

In 1975 werd Suriname onafhankelijk gemaakt door de regering van Joop den Uyl, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking. Vooral de Hindoestanen als grootste etnische groep ( 27%) waren tegen de onafhankelijkheid gekant. Recent heeft tv- presentator Prem Radhakishun met enige emotie uitgelegd waarom hij de beslissing van Den Uyl nog steeds verfoeilijk vindt. In een wereld van natiestaten was Suriname als etnisch samenraapsel volstrekt niet de staat van een samenhangende Surinaamse natie. Dat is een fatsoenlijk politologisch bezwaar, maar het echte bezwaar van de Aziatische bevolkingsgroepen (ook Javanen, 14%, en Chinezen) was van concretere aard:

zij vreesden dat de afstammelingen van de negerslaven, de zogenaamde Creolen (17%) en Bosnegers (14%), het land in handen zouden nemen en alles verbrodden. In het bijzonder vreesden zij een herhaling van wat zich net de jaren voordien had afgespeeld in Tanzania (de progressieve modelstaat van Julius Nyerere, veelgeprezen in het paro- chieblad) en Oeganda, waar de zeer onder- nemende Indiase immigrantengemeenschap het land was uitgezet. Op termijn zou het allemaal meevallen, maar de periode rond de machtsoverdracht werd toch getekend door etnische rellen. De Surinamers hadden echter een Nederlands paspoort en konden ongehinderd naar Nederland emigreren. Op enkele jaren tijd emigreerde zo’n 40% van de bevolking naar Nederland, nu ruim 350.000 mensen. Het zou zinniger geweest zijn als zulk percentage uit het overbevolkte Neder- land naar het grotere en nagenoeg lege Suri- name gemigreerd was, en het land volledig in het Nederlandse rijksverband geïntegreerd.

Mocht je je afvragen wat het effect zou zijn van een consequent doorgevoerd opengren- zenbeleid zoals Groen! en de Waalse partijen dat nastreven, wel, Nederland en Suri- name hebben toen het experiment gedaan:

bijna de helft van de bevolking kwam over.

Reken maar uit wat dat geeft als Turkije lid wordt van de EU.

Eerbied

Onder de Nederlandse Surinamers hebben de Hindoestanen zich gunstig onder- scheiden. De Randstad, vooral Den Haag, heeft er meer dan honderdduizend onder zijn bewoners. Zij hebben enkele hindoe- scholen die in tegenstelling met de islam- scholen heel goede resultaten kunnen voor- leggen. Zij zijn veel ijveriger op school en veel

succesvoller op de arbeidsmarkt dan de mos- lims, die dan ook niets van hen moeten hebben. In 2002 stemden zij massaal voor Pim Fortuyn, in 2010 in vrij groten getale voor Geert Wilders, want velen hebben een hekel aan het allochtonengepamper. Een oudere Hindoestaanse immigrante zei me: “Ik ben al mijn hele leven Nederlander, en nou komen ze me zeggen dat ik ‘allochtoon’ ben!” Inmid- dels ging in Suriname het leven verder. De nachtmerrie leek werkelijkheid te worden toen in 1980 de Creoolse sergeant Desi Bou- terse een staatsgreep pleegde. Zijn dicta- tuur duurde tien jaar en werd getekend door strijd met het Junglecommando van de Bos- neger Ronnie Brunswijk, met de Moiwana- moord op 50 Bosneger-burgers in 1986, en vooral door de onopgehelderde moord op vijftien opposanten in december 1982. Na een tijdje in “zaken” bedrijvig geweest te zijn, ging hij in de parlementaire politiek, waar hij recent een alliantie wist op te bouwen met onder meer Brunswijk. Ondanks een veroordeling in Nederland in 1999 tot elf jaar cel wegens drugshandel en een nog lopend proces wegens de decembermoorden, won hij de verkiezingen voor het parlement, dat hem nu in de machtige functie van president verkozen heeft. In zijn eerste rede als president, voor de verzamelde menigte op het Onafhankelijkheidsplein, verklaarde Bou- terse laconiek: “Wij hebben mee de rommel gemaakt, nu moeten wij samen die rommel opruimen.” Nederlands buitenlandminister Maxim Verhagen heeft verklaard dat Bou- terse in Nederland enkel welkom is om zijn celstraf wegens drugshandel uit te zitten. Hij wil hem, binnen de perken van het diploma- tiek mogelijke, boycotten. Deze tegenwer- king van de vroegere kolonisator maakt dat de Surinamers zich nu rond Bouterse scharen in een affirmatie van hun onafhankelijkheid. De ambassadeur van grote broer Bra- zilië stelt dat Bouterse zich nu met bekwame mensen omringd heeft, en dat hij gewoon zijn kans moet krijgen. Albert Ramdin, de Hin- doestaanse locosecretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten, merkt op dat Verhagen eerbied moet hebben voor de keuze van een soevereine natie: “Als je dat niet voluit accepteert, beledig je het Suri- naamse volk”, aldus Ramdin (NRC, 14-8- 2010). Verhagen heeft wel vaker bezwaren tegen de stem des volks, getuige zijn obstruc- tie tegen regeringsdeelname van de verkie- zingswinnaar Wilders. Ook daarmee bele- digt hij een volk. Koenraad elst

Naast Nederland en Vlaanderen is Suriname het derde lid van de Nederlandse Taalunie. Suriname of Nederlands Guyana is tot onze cultuurkring gaan beho- ren toen het op de Engelsen veroverd werd. In 1667 werd overeengekomen dat de Nederlanders het mochten houden in ruil voor het behoud door de Engelsen van hun verovering Nieuw Amsterdam, dat New York werd.

Het land werd specifiek door de Zeeuwen gekoloniseerd. Een bekend over- heidsgebouw in hoofdstad Paramaribo heet dan ook Fort Zeelandia. Daar loopt momenteel nog een lang aanslepend proces tegen een zekere Desi Bouterse.

Die daagt echter nooit op voor de zittingen, want hij heeft het te druk met poli- tiek. Zonet is hij na een overtuigende verkiezingszege beëdigd als negende pre- sident.

Groen!Plus

Bloggen bij de VRT wordt populair. Ons herderlijk schrijven aan Mia de Schamphe- laere (blz. 3) is gebaseerd op een bijdrage van haar hand op de webstek van de open- bare omroep. En ook de groene fundi Hugo van Dienderen - onkruid vergaat echt niet - vond vorige week zijn weg naar deredactie.

be. Van Dienderen, ooit journalist aan de Reyerslaan toen daar nog de BRT huisde, prijst als voorzitter van de seniorenafde- ling Groen!Plus de betrokkenheid van het geitenwollensokkensyndicaat bij de prefor- matiegesprekken aan. Wie het stuk leest, vraagt zich af waar de N-VA nog de moed vandaan haalt om met dit hele circus voort te gaan. Zouden we niet beter de pinguïns gaan bevrijden op Antarctica?

WarriG betooG

Van Dienderen verdedigt én een moge- lijke regeringsdeelname van Groen! (uiter- aard met een vicepremier) én de mogelijk- heid om een staatshervorming te steunen vanuit de oppositie.

Maar: ‘Uiteraard zijn aan beide moge- lijkheden voorwaarden gekoppeld.’ Er zou stante pede een Klimaatwet moeten wor- den gestemd, met zulke ingrijpende eisen qua uitstoot van broeikasgassen dat alle bedrijven hier hun boeltje pakken en ver- huizen naar - zeg maar - Antarctica. Ver- der: om uit de economische crisis te raken, heeft ons land behoefte aan een ‘Green New Deal’.

Klinkt altijd beter in het Engels dan in het Nederlands. We menen te begrijpen dat het gaat om een diepgaand plan om de groeiende armoede aan te pakken, alleen vergeet

Van Dienderen erbij te vertellen dat daarvoor volgens het groene verkiezingspro- gramma een vermogensbelasting gepland is, die voor een stevige kapitaalvlucht zal zor- gen. Ah ja, want het zal toch allemaal bin- nen de begroting moeten ingepast, waarvan we weten hoe slecht ze ervoor staat.

Maar volgens de groene logica is dat alle- maal in een handomdraai gefikst.

eventueel vanuit de oPPositie Als we Van Dienderen zouden moeten geloven, vraagt Groen! niet om een staats- hervorming vanuit de oppositie te steu- nen. Het land moet dan wel federaal blij- ven, lezen we tussen de regels door, en er moet dankbaarheid betuigd worden aan de bestaande solidariteitsmechanismen in België. ‘Die willen we helpen efficiënter malen, niet afbreken.’ Met andere woor- den: Groen! zal zich samen met de andere collaboratiepartijen verzetten tegen een eigen Vlaamse sociale zekerheid. Zou Van Dienderen beseffen dat we met 12 miljard euro per jaar het armoede- en vergrijzings- probleem in Vlaanderen voor eens en altijd uit de wereld kunnen helpen? Maar neen, Groen! heeft zijn wagonnetje gekoppeld aan dat van Ecolo, en gaat dus ronduit voor het voortbestaan van de transfers en van de georganiseerde diefstal die in België is geïn- stutionaliseerd.

asteroide

Met de regelmaat van een klok komen berichten over toekomstige rampen op ons af. Hoe hoger het infernogehalte, hoe beter.

Sterrenkundigen van verschillende institu- ten, waaronder het gezaghebbende NASA, hebben een asteroïde ontdekt die met een rotvaart op onze planeet afstevent. De brok heelalgruis heeft drooggemeten een diame- ter van 560 meter.

Volgens verschillende verantwoorde berekeningen zou het kleinood binnen 172 jaren het aardoppervlak kunnen berei- ken. Het kan, met een kans van 999 op 1000, ook rakelings langs onze planeet gie- ren. Maar die één promille vormt dus een zekere bedreiging.

Het kiezelsteentje kreeg ook een naam mee: 1999 RQ 36. Sinds 1999 weet men dus van het onafwendbare gevaar. Toen waren de berekeningen nog niet zo nauw- keurig en hield men het op een onwaar- schijnlijke inslag. Moest het dan toch tot een inslag komen ,zouden er, al naargelang waar de botsing zou voorvallen, vele doden kunnen vallen.

Een stad als Berlijn of Parijs zou gewoon weggevaagd worden. Moest het in de oce- aan gebeuren dan zou er een immense tsunami ontstaan en die zou vele kusten verwoesten. Stof opwaaien doet het klei- nood nu dus al. Maar vooral filmmakers doen er iets mee.

(4)

De dingen dezer dagen 4

De tentoonstelling en de brand

Nonkel Polle (mijn grootoom) heeft nog de tentoonstelling bezocht en me ver- teld over de diepe indruk die alles op hem maakte; waarschijnlijk te vergelijken met de onuitwisbare herinneringen die mijn gene- ratie aan Expo 58 had. Wereldtentoonstel- lingen waren een uitvinding van de industri- ele revolutie en het bewijs dat de wereld erop vooruitging. De eerste werd in Lon- don gehouden in 1851 en was een spectacu- lair succes met o.m. de bouw van het Cry- stal Palace. De bekendste blijft natuurlijk die van Parijs van 1889 met de bouw van de Eif- feltoren. Een industriële grootmacht als Bel- gië (een tijdje de nr. 2 van Europa) kon niet achterblijven en toonde fier zijn producten, zijn uitvindingen, zijn realisaties en die van de andere beschaafde naties in een reeks spectaculaire tentoonstellingen. Antwerpen beet de spits af in 1884. Brussel volgde drie jaar later, dan weer Antwerpen en dan weer Brussel in 1897. Ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van het “Royaume” stond “la capi- tale” weer klaar, maar Luik ging op zijn stre- pen staan en kreeg de organisatie in 1905.

Afgesproken was echter dat Brussel vijf jaar later de eer en het genoegen had.

De verantwoordelijke politici, financiers en industriëlen waren misschien wel kei- harde Franstaligen, maar ze hadden visie en kennis. Nog tijdens de Luikse tentoonstelling begon het organisatiecomité voor 1910 met de voorbereidingen. In het comité vinden we nog altijd bekende namen als de Brus- sels schepen van Openbare Werken Camille Lemonier en bij de bedrijven waren de brou- werij Artois en de N.V. Gebroeders Del- haize. Er werd behoorlijk gesteggeld over de geschikte plaats. Eén ogenblik dacht men aan de Heizel, maar dat was te ver en die vlakte moest tot 1935 wachten. Ten slotte viel de keuze op de Solboschwijk in Elsene. In

de wijk stonden maar een paar woningen in de uitlopers van het Terkameren Bos. Oor- spronkelijk voorzag men zo’n 85 ha, maar tijdens de werken werd het terrein uitgebreid tot 130 ha. Er werd een centrale as aange- legd die de benaming “Natiënlaan” kreeg.

Bejaarde Brusselaars gebruiken nog altijd die naam. Na de Tweede Wereldoorlog werd de laan herdoopt in Franklin Rooseveltlaan. Men begon te bouwen vanaf 1907; een beetje laat, want toen de tentoonstelling geopend werd, was men nog overal aan het werk.

Het organisatiecomité deed er alles aan om reclame te maken voor de tentoonstelling. Iedere week verscheen het tijdschrift

“L’Exposition de Bruxelles”. Advertenties werden geplaatst in alle bekende buitenlandse “illustrées”. Het comité verspreidde bijna een half miljoen affiches in de hele wes- terse wereld. Het betaalde zelfs voor lichtre- clame in Parijs en in New York. Men bouwde een speciale spoorlijn van het station van Etterbeek (aan de huidige VUB) naar het tentoonstellingsterrein om het materiaal te vervoeren. In totaal werd 425.000 kubieke meter grond verplaatst. Aan de Terkameren- laan werd een nieuw tramstation gebouwd dat 10.000 reizigers per uur kon verwer- ken.

Wedijver

De eerste bezoekers waren uiteraard koning Albert, koningin Elisabeth, kardinaal Mercier, enz., bij de opening op 23 april.

De tentoonstelling was zowel didactisch als propagandistisch onderverdeeld. Er waren paviljoenen over onderwijs, kunst en letter- kunde (met zelfs boeken van Nederlandsta- lige auteurs). Landbouw en visserij hadden een eigen gebouwtje. De industrie was zeer goed vertegenwoordigd met textiel, chemi- sche producten, voeding, metallurgie en bur-

gerlijke bouwkunde. Ook het leger en de juist verworven kolonie hadden een gebouw.

Er was er zelfs ééntje gewijd aan “travaux féminins”. Brussel, Gent en Luik bezaten een eigen paviljoen en Antwerpen bouwde er een reconstructie van het Rubenshuis. De buitenlandse paviljoenen wedijverden met elkaar. De Duitsers hadden twaalf gebouwen; eentje toonde uitsluitend moderne Duitse machines. De Fransen wilden niet onderdoen en toonden hun wijnen, mode en parfumerie. De Nederlanders bouwden een replica van een stadhuis in renaissance- stijl. En natuurlijk bouwde men (zoals later in 1958) een folkloristische wijk “Brussel- Kermis” met veel cafés en zelfs een namaak- Zenne. Daar stonden ook kermiskramen en een heuse dierentuin. Fototoestellen waren nog zeldzaam, maar er werden meer dan duizend ansichtkaarten te koop aangebo- den die ons nog altijd een prachtig idee van de tentoonstelling geven. Er is ruimte, er zijn veel bomen en tuinen en het lijkt een beetje alsof je permanent tussen grote en kleine broertjes van het Antwerps Centraal Sta- tion wandelt.

Ramp

Die zondag 14 augustus was er om 20u45 plots een steekvlam te zien boven het grote België-paviljoen. De kroonlijst brandde. Op enkele minuten tijd stond het hele gebouw in brand. Omdat het paviljoen naast Brus- sel-Kermis stond, regende het brandende splinters en er brak paniek uit in de kleine straatjes van het pretpark. Vrij vlug waren de brandweerkorpsen van de diverse gemeenten aanwezig en uit de kazernes arriveerden rijkswachters en soldaten om de menigte te kanaliseren, en om eventuele plunderaars op te pakken. Het hoofdgebouw brandde volledig af en de brand sloeg over naar diverse kleinere paviljoenen. Toen de wind van richting veranderde, ging ook Brussel-Kermis eraan. Overal ontploften gasmeters en kool- zuurflessen. Het vuur werd ook in de richting van de dierentuin gestuwd en de wilde dieren werden hysterisch. Opzichters brachten de ongevaarlijke dieren in veiligheid, maar durfden niet in de kooien van leeuwen, tij- gers en krokodillen. Rijkswachters kregen het bevel ieder dier dat ontsnapte neer te schieten. Gedurende een paar minuten was er een verschrikkelijk geloei en gebrul en dan stilte. De meeste dieren waren gestikt.

In totaal brandde 12 hectaren tentoonstel- lingsruimte af. Ongeveer de helft van de Bel- Juist honderd jaar geleden stond het land op zijn kop. Het internet bestond

nog niet en er waren geen radio- en televisiejournaals, maar de huidige gene- ratie moet niet denken dat de mensen van toen oningelichte idioten waren. De kranten waren er toen ook als de kippen bij en de weekbladen met dikwijls sen- sationele titels, foto’s en tekeningen kenden er iets van: de “boekskes” zijn geen verschijnsel van deze tijd. Zondag 14 augustus 1910 was een prachtige dag op de Wereldtentoonstelling; waarschijnlijk was het zelfs de topdag. Op de zondagen werden normaal zo’n 60.000 toegangskaartjes verkocht, maar die zondag waren het er 91.375. En toen klonk de kreet “Brand! Brand!”

gische paviljoenen was verloren. Toch was er maar één zwaargewonde en voor de rest veel kneuzingen ten gevolge van de storm- loop naar een veilige plaats.

Eén klein ogenblik werd eraan gedacht de hele tentoonstelling te sluiten, maar de com- mercie won het. De 15de augustus ging de tentoonstelling al weer open. Zij die denken dat “ramptoerisme” en “ongezonde nieuwsgierigheid” fenomenen van deze tijd zijn vergissen zich. Om 18 uur werden niet langer bezoekers toegelaten, want anders was het record van de dag tevoren gebro- ken. De menigten verdrongen zich voor de afgebrande gebouwen met een bijzondere voorkeur voor de dierentuin. Sommigen probeerden wat klauwen of tanden mee te nemen. Vooral de drie grote gestikte krokodillen van wie de kooi onder de invloed van de hitte was gebarsten waren een kijksucces.

Het organisatiecomité liet zo vlug mogelijk met hout en zeildoek de verbrande gebouwen afschermen.

ULB/VUB

Feitelijk was de brand een extra stimulans om naar de tentoonstelling te trekken en de sluiting werd altijd maar opnieuw uitgesteld tot het slechte weer en de vroege duister- nis een einde maakten aan de belangstelling.

Op 8 november 1910 gingen de deuren defi- nitief dicht. Er waren 13 miljoen bezoekers gepasseerd, onder wie een miljoen buiten- landers. Vervolgens begon de discussie over de terreinen, want de gebouwen werden (juist zoals in 1958 met uitzondering van het Atomium en het Amerikaans theater) afge- broken. Oorspronkelijk was het de bedoe- ling alleen mooie villa’s te bouwen, maar de bevolkingsdruk was al te groot en de leden van de irreguliere loges wilden allang uit het centrum van Brussel vertrekken. Dus werden daar de gebouwen van de ULB plus de nodige appartementsgebouwen opgetrok- ken. Later werd die campus gedeeld met de VUB en ik behoor tot de gelukkigen die afstudeerden een paar maanden vooraleer de Vrije Universiteit naar de huidige naar- geestige blokken aan de Brusselse grote ring trok. Maar ik heb me in die vier jaar nooit gerealiseerd dat ik heel de tijd cursus volgde op de terreinen van de wereldtentoonstelling van 1910.

Jan neckers

IJzerwake in laatste rechte lijn

Het is midden augustus, dus komt het Bede- vaartseizoen naar de graven van de IJzer in zicht. Omdat wij uw lijfblad zijn en u van ons verwacht dat wij op de hoogte zijn, trokken wij op onderzoek. Wij staken ons licht op bij de regie van IJzerwake, op de kalender de eerste (en bij vele lezers ook enige) afspraak in en rond Diksmuide.

Laten we u gerust stellen, ook na de dood van pater Aernoudts blijft de mis. Ze wordt niet vervangen door een multireligieuze dienst zoals in Diksmuide. En pater Aern- oudts wordt niet vergeten; Anton Aldi, vaste tekstschrijver geworden daar in Steenstraete, schreef een sterke herdenkingstekst. U mag hem bij het begin van de misviering verwachten. En als u denkt dat er een priestertekort is... De IJzerwake heeft zes voorgangers.

De toespraak hebben we nog niet te pakken gekregen. We hebben het dus van horen zeggen. Maar Wim de Wit zou dik in vorm zijn en zich in een stiltegebied in Waasmun- ster in alle discretie voorbereiden op een gedreven communautaire toespraak. We zijn benieuwd. Die andere sprekerd is een bekende in de Vlaamse beweging: prof. Mat- thias Storme. Minstens even gedreven als de voorzitter van IJzerwake, sterk onderbouwd en vaak verrassend. We wachten met een visademke af wat de geleerde perfesser zal zeggen. IJzerwake slaagt er opnieuw in een verrassende naam op de sprekerslijst te hebben. De aanwezigheid van Storme is toch weer een teken dat de IJzerwake niet dat clubje wereldvreemde repressieslachtoffers/

oud-oostfronters is, dat een obscuur fascis- tisch feestje houdt. Benieuwd wat de pers nu weer zal doen om de aanwezigheid van de prof te verzwijgen. Hun zelfde zwijgzaam- heid als toen Eric Defoort niet in hun kraam paste? Waarschijnlijk. Maar we zijn gebaat met een nieuw moment waarop de Vlaamse beweging een beetje eenheid uitstraalt en

er dus opnieuw wat meer volk toestroomt.

Daarnaast kondigt de regie ook een ver- rassingsoptreden aan naar aanleiding van het Europese thema van de IJzerwake. Ook na stalken en folteren, kregen we niets meer los daarover. Het moet een verrassing blijven...

We zijn benieuwd.

Maar we laten ons gaan. Wat kunnen we nog verwachten? De vaste waarden, zoals de gastvrouw en -heer van dienst: Elke Heylen en Hans Schoofs. Zij debiteren de fijne teksten van Anton Aldi en bij de herdenking die van Erik Verstraete. Die bloemenhulde herdenkt traditioneel de IJzersoldaten, dit jaar gesym- boliseerd in Firmin Deprez. Maar ook August Vermeylen, Mon de Clopper, Juliaan Wilmots en Stefaan Laureys worden dit jaar bij name herdacht. Daarnaast ook Vlaamse voorvech- ters uit het recente jaar, Eric Crommelynck en Huguette de Bleecker. En de bloemenkran- sen gaan niet verloren, ze worden na de wake naar soldatenkerkhoven in de buurt gebracht.

Andere vaste waarden zijn de VNJ-muziek- kapel, de zangkoren Scheldekoor, Emiel Hul- lebroeckkoor en leden van De Kerels onder leiding van Peter Leys en de VNJ-vendeliers.

Ook regisseur Gino Smits is ondertussen een vaste waarde, nu hij al voor de vijfde keer de IJzerwake in goede banen leidt met zijn (steeds groeiende) ploeg.

En als het wat te droog blijkt of te heet, geen nood, aansluitend is er het VNJ-IJzer- treffen, waar de gastmuziekgroep op het terrein opnieuw een optreden verzorgt, en waar u de oude vrienden kan ontmoeten (als op een echt familiefeest, nietwaar?) terwijl tussen pot en pint de politieke (wan)toestand kan besproken worden, en aan de toog ineens opgelost ook... Hopelijk is Bart de Wever er dit jaar wel, om inspiratie op te doen. Wij zullen er zijn. Een verslag (van de IJzerwake en het -treffen) volgt in uw lijfblad.

socialisten belachelijk hard?

Toen Rob Verreycken geruime tijd gele- den de OCMW-raad van Sint-Niklaas voor- stelde OCMW-bijstandstrekkers aan het werk te zetten, werd zijn voorstel wegge- hoond door voorzitter Jef Foubert (CD&V) die het had over weer “die belachelijke harde aanpak van het Vlaams Belang”. Op 19 augustus gaat Verreycken zijn voorstel opnieuw op de agenda van het OCMW zet- ten, maar nu weet hij zich gesteund door de PvdA van Rotterdam, die de steuntrek- kers onkruid wil doen wieden, en de par- tij van Patrick van A, die in de Scheldestad iets gelijkaardigs uitdoktert. Benieuwd of tsjeef Foubert Boze Verreycken en, bij uit- breiding, de socialisten van Rotterdam en

van Antwerpen, nu nog belachelijk en hard gaat vinden.

Wat de rode schepen Guyke Lauwers nu droogweg komt vertellen, nl. dat mensen die geld krijgen toegestopt van het OCMW en daar wel iets voor mogen terugdoen, open- bare pleinen en voetpaden van het onkruid ontdoen bv., desnoods verplicht, werd al jaren geleden geopperd, maar - jawel - juist door de roden weggehoond en weg- gelachen. Men zegde altijd dat het VB wel de problemen weet te benoemen en aan te kaarten, maar er geen oplossingen voor had. Toch wel dus en rode schepen Lauwers vindt dat nu ook een goede oplossing. Het VB werd nochtans in het verleden verwe- ten zijn ideeën opgesnord te hebben bij de Vlaamse Arbeidsdienst van “damals”.

(5)

5 De dingen dezer dagen

Wim de Wit: “IJzerwake heeft de perceptie tegen”

De titel zegt alles. Kijk maar naar de artikels die elk jaar in het IJzerbedevaart- seizoen verschijnen. Met een foto erbij van een kaalgeschoren knikker of geta- toeëerde Vlaamse Leeuw op een ontblootte arm of schedel, kwestie van de argu- mentatie kracht bij te zetten. Maar wie er de jongste jaren kwam, weet dat het anders is. Er komen meer en meer mensen naar de IJzerwake, dit seizoen al de negende editie. Veel jonge mensen ook, op een bijeenkomst die door de regime- pers als ‘ouderwets’ wordt omschreven. Moest het een vraag zijn bij ‘De Slimste Mens’ dan zouden de vijf trefwoorden, door de redactie bedacht, waarschijnlijk zijn: ouderwets, Vlaams Belangmanifestatie, extreemrechts, ultranationalis- tisch en separatistisch. Maar wat is daarvan aan? En hoe kan het dat de Wake blijft groeien ondanks die negatieve pers. Veel vragen, die we voorlegden aan de voorzitter van de IJzerwake, Wim de Wit. Die is alvast geen paria in de Vlaamse beweging, want ook ondervoorzitter van het OVV en voorzitter van de algemene vergadering van de Vlaamse Volksbeweging.

Volgens Wim de Wit staat IJzerwake voor het testament van de frontsoldaten. “Eigen- lijk zoals de IJzerbedevaart ooit begonnen is: godsvrede, nooit meer oorlog en zelfbe- stuur. En dat willen wij in ere houden met respect voor verleden en traditie, maar ook met aandacht voor hedendaagse vormen. Je kunt mensen vandaag niet enthousiasme- ren met dingen die vijftig jaar geleden in de mode waren.”

En dus wil ook de IJzerwake zich aanpas- sen aan de tijd, de mantra van het Comité, maar het verschil is dat dit in Steenstrate gebeurt met respect voor de traditie. Vol- gens de IJzerwakevoorzitter is het op dat punt misgelopen met Bedevaart. Zij wilden de vernieuwing om de vernieuwing en dach- ten daar een nieuw publiek mee aan te trekken, maar het kernpubliek pikte het niet en vertrok.

Toch is Wim de Wit altijd naar de Bede- vaart blijven gaan. Ook nu gaat hij nog. Over de problemen in de jaren 90, die aan de oor- zaak liggen van het ontstaan van de IJzerwake, laat De Wit zich niet uit. Hij had toen profes- sioneel nogal veel om handen en volgde het gebeuren op een afstand. “Ik wist natuurlijk dat er problemen waren, maar dat is alles.

En ik heb gelezen dat er relletjes waren, dat jaar was ik er niet. Die rellen, dat was fout, want dat hoort niet op een dodenherdenking. Je zegt wat je te zeggen hebt voor of na, maar niet tijdens een dodenherdenking. Dat is verkeerd.” Volgens De Wit is het ook allemaal sterk overroepen, we kunnen hem daar geen ongelijk in geven. De media speelde dat spelletje opblazen van “de rellen op de Bede- vaart” ook mee, met de tranen van Bertje prominent in beeld. Maar als je het vandaag bekijkt, was het uiteindelijk niet meer dan een storm in een glas water.

En dan komt de diepe overtuiging van de IJzerwakevoorzitter boven. “Het verleden

is ook minder belangrijk. De toekomst telt en die toekomst moet zijn, volgens ons, en daar staat heel IJzerwake achter, dat er weer één manifestatie komt. Daar staan we allemaal achter, allemaal.”

Maar wat wil de voorzitter met de Wake dan nog bereiken?

Wim de Wit: “Wij willen het testament van de fronters in ere houden en een manifestatie organiseren die de mensen aanwak- kert in hun Vlaams bewustzijn. Wij willen de mensen de nodige vitaminen geven om er een jaar weer tegen te kunnen. Zoals dat ook het geval is op het Zangfeest. Dat de mensen zeggen: het is goed, we kunnen er weer tegen.” Maar ook de mensen bewust maken van de noodzaak van Vlaamse onafhankelijkheid is een doelstelling van de IJzer- wake. “Dat samen met het herdenken, want IJzerwake blijft natuurlijk een dodenherdenking.”

En er is ook een gezelligheidsfactor. “Daar- naast willen we ook Vlamingen samenbren-

gen die dezelfde ideeën hebben, die voor een bepaald doel gaan.” Na de IJzerwake gebeurt dat vaak heel uitgebreid dankzij het IJzertref- fen in de tent op de weide.

Gelijkenis en verschil

Een buitenstaander zou zich na zoiets kunnen afvragen of er wel een groot verschil is tussen de Bedevaart en de Wake.

Wie beide (in hetzelfde jaar) al eens bezocht heeft, weet dat er een verschil is. Aan de basis zijn we gelijk, zegt Wim de Wit, we zijn allebei ontstaan vanuit dezelfde bron:

het testament van de fronters. Maar zij hebben, om één of andere reden, accenten ver- legd. In de Vlaamse beweging weet iedereen dat ze dit deden ter wille van het smeer. “Zij zijn meer de politieke toer opgegaan, de weg van Spirit. En dan hebben ze accenten ver- legd: van een Vlaamse manifestatie naar een Vredesmanifestatie. Andere accenten die ze verlegden, waren het afglijden naar links en het hertalen van de grondregels.” IJzerwake wil wel bij de basis blijven, het symbool daarvan is het zingen van de drie nationale liede- ren en het gebed voor het vaderland. “Dat zijn kleine dingen die voor mensen belangrijk zijn en dan hoor je daar respectvol mee om te gaan.”

Wie de laatste jaren in Diksmuide is geweest, voelt dat De Wit een punt heeft.

De Bedevaart klinkt wat hol tegenwoordig.

Veel verpakking, weinig inhoud. De Vlaamse beweger lust de pap van Diksmuide niet meer zo. Die protesten ontstonden niet zomaar.

Ook Wim de Wit deelt die visie, gekruid met zijn hoop op eenheid. “Er is geprobeerd, door velen, ze tot inkeer te brengen. Dat is niet gelukt. Ik vind dat spijtig. Achteraf gezien is het jammer dat ze toen gezegd hebben:

we trekken eruit. Maar de situatie is nu zo.

Als de gedegouteerden opstappen, blijven natuurlijk alleen de degoutanten over... Ze waren beter gebleven om van binnenuit te vechten. Er is toen met iets anders begonnen en dat sloeg van in het begin aan omdat de mensen er de authenticiteit terugvinden, het respect voor de traditie.”

Een ander verschil is dat IJzerwake het allemaal doet zonder één cent overheids- steun of subsidie. IJzerwake steunt volledig op vrijwilligers. Elke vereniging klaagt over het tanend aantal vrijwilligers, maar niets van dat alles bij IJzerwake. “De vrijwilligers zijn één van de drijvende krachten van IJzerwake. Die zijn overtuigd en enthousi- ast. Onvoorstelbaar. Als je ziet wat er voor werk gebeurt, allemaal gratis en voor niets.

Kijk, wie bij IJzerwake actief wil zijn, moet er zelfs niet op rekenen om kosten in te dienen. Die kan IJzerwake ook niet vergoeden;

wij zijn allemaal vrijwilligers. Ik sta er elk jaar versteld van hoe er de dag zelf een ploeg in de weer is, 24 uur. Mensen die daar blijven slapen in tentjes om te zorgen dat alles klaar is. Ja, dat bewijst iets. Dat bewijst dat mensen erin geloven.”

Is het verschil te groot? Is het water te diep tussen Steenstrate en Diksmuide? Op elke Wake zijn oproepen tot eenheid te horen, maar Diksmuide wil het niet. Zo kunnen we dat samenvatten. “Er zijn vele mensen die graag willen helpen in de verzoe- ning. Ik heb altijd gezegd dat ik geen enkele voorwaarde stel om met de IJzerbedevaart in gesprek te treden. Ik sta voor alles open.”

Veel goede wil bij Wim de Wit, daar twijfelt niemand aan, maar veel resultaat heeft dat nog niet opgeleverd.

Vlaams Belang

En hoe zit dat dan met die afhankelijkheid van het Vlaams Belang? Volgens De Wit is dat sterk overdreven. Waar de Wake voor

staat wordt politiek vertaald door Vlaams Belang en N-VA, namelijk een onafhankelijk Vlaanderen. Maar toch... In het verleden konden we met eigen ogen zien dat er duidelijk meer Vlaams Belangmandatarissen waren dan N-VA-mandatarissen. Hoe pluralistisch is de IJzerwake dan wel? De Wit wuift het weg, iedereen is welkom, “maar als je vandaag pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid of zelfs de splitsing van de sociale zekerheid, dan krijg je de sp.a niet mee, hé. Want zij willen dat niet. Het is normaal dat er dan een bepaald publiek is en daar is niets mis mee.

Je trekt mensen aan die je standpunten delen en wie ze niet delen, die komen niet.”

De volgende vraag is dan: hoever wil IJzer- wake gaan om die niet-overtuigden toch op de weide te krijgen?

Dat is moeilijk natuurlijk. Want meer publiek en een nieuw publiek is welkom, maar dat moet wel kunnen zonder de basis- principes af te vallen. “We gaan geen links programma promoten om toch wat sp.a’ers

te hebben, dan zijn we verkeerd bezig. Maar we moeten proberen hen inhoudelijk te overtuigen.” Maar onmiddellijk wordt dat aangevuld: “Wij richten ons op de gewone Vlaming. Iedereen moet op de Wake zijn plaats kunnen vinden van links tot rechts, van hoog tot laag. En ik weet ook dat de perceptie tegen ons is. Dat wordt ook kunstmatig in leven gehouden.”

En daarmee verwijst Wim De Wit naar het Bedevaartcomité. Die reageerden onlangs nog op een brief van de Wake naar de gemeentebesturen. Prompt volgde een brief waarin het bedevaartcomité de Wake een Vlaams Belangmanifestatie noemde.

De Wit is daar heel boos voor. Zelf zegt hij te komen uit een N-VA-familie. Maar ver- klaart zich een absolute tegenstander van het “cordon sanitaire”. “Ik heb niets tegen Vlaams Belang en ik ben tegen het cordon sanitaire. Ik deel de meeste standpunten met het Vlaams Belang en sommige wat minder.

Ik heb er veel vrienden, maar men moet niet blijven zeggen dat we een Vlaams Belangon- derdeel zijn.”

En dat willen ze bij IJzerwake duidelijk maken door nieuwe mensen in het bestuur op te nemen. Onlangs werd Frans Crols (oud-directeur van Trends) lid van de algemene vergadering en Wim de Wit maakt zich sterk dat er nog zullen bijkomen. Belangrijk is dat die nieuwkomers politiek ongebon- den zijn.

Met ons slecht karakter blijven we proberen. Iedereen weet toch dat Vlaams Belang de IJzerwake altijd zwaar gesteund (lees gesponsord) heeft. Dus toch een Vlaams Belangmanifestatie? De Wit riposteert: “Dat is waar. Iedereen weet dat het Vlaams Belang de gratis bussen betaalde. Maar dat is nu verleden tijd. Wij hebben het Vlaams Belang gezegd: bedankt, maar wij willen op eigen benen staan. Dat is een financieel risico, maar de vergadering stond daar unaniem achter.”

En dat blijkt geen waardeoordeel over het Vlaams Belang in te houden. Het Vlaams Belang blijft een partner, een sponsor ook, maar IJzerwake heeft alle politieke partijen aangesproken voor steun. “Vlaams Belang steunt ons nog, maar minder dan vroeger

en er zijn nog andere sponsors die ons steunen. Zijn we daardoor een Vlaams Belang- manifestatie? We hebben alle gemeenten en provincies aangeschreven, om steun te vragen. En we hebben nu al van één gemeente iets gekregen. Van de N-VA hebben we tot nu toe nog geen antwoord, maar ik hoop op minstens een antwoord en liefst een gift. Ik vind het belangrijk dat ook zij steunen.” Ook van de andere partijen mocht De Wit tot op heden niets vernemen. Blijkbaar zijn de verkiezingen te druk geweest om de post te beantwoorden. Maar van een partij als N-VA hadden ze toch minstens een antwoord verwacht. En geloof maar dat daarvoor achter de schermen van de Vlaamse beweging druk gelobbyd wordt. Wie Wim de Wit in de weer zag op en rond 11 juli zag, hem aan menige N-VA-mouw trekken. En niet alleen het smeer komt daarbij ter sprake. N-VA heeft nu toch wel genoeg mandatarissen om er verschillende naar Steenstrate te laten afzakken. “Ik hoop dat er op de Wake dit

jaar evenveel mandatarissen van de N-VA zijn als van het Belang. Niet voor de één of de ander. Maar dat zou een mooi signaal zijn.

Pas op, ook vorig jaar waren er mandatarissen van beide partijen. Ik had daarover ook een afspraak met Bart de Wever om er eens over te spreken, maar ja, toen viel de regering. Goed, iedereen is welkom. Wie weet is er wel een minister aanwezig dit jaar?”

Politieke impact

Misschien was het Eric Defoort in die dagen van zijn Knackinterview wel te doen om de vraag of het allemaal nog wel zin heeft.

Hebben die twee manifestaties aan de IJzer nog enig politiek belang? “Mede door de ver- deeldheid is de politieke impact kleiner dan vroeger, dat is wel duidelijk. Maar ik denk dat men luistert naar wat er wordt gezegd.” Kan best, maar vroeger was de IJzerbedevaart toch het moment dat de Vlaamse beweging sprak en haar invloed liet gelden. Is dat niet voorbij, mede door de twist? “Dat is vandaag minder, dat is ook de tijdgeest. De invloed van OVV en VVB is minder dan vroeger, denk ik. Ik kan dat niet zo goed vergelijken, maar als je ziet hoeveel pers we gehaald hebben vorig jaar, ook op tv, dan heeft het toch wel invloed.”

Maar welk beeld hangt de pers op van wat er in Steenstrate gebeurt? Wim de Wit nuanceert, er is een kentering merkbaar.

“De jongste keer was het vrij positief, ook mede door de polemiek die Frans Crols daar opgezet heeft. Met reacties voor en tegen, maar debat is goed en ik ben blij dat we daarin een rol kunnen spelen. Onze algemene vergadering was in het algemeen tevre- den over de persbelangstelling en de toon waarin over de Wake werd bericht.”

Daarbij komt nog de schampere bericht- geving over de Bedevaart en de saga met het verlies van subsidies. In De Morgen verscheen een artikel waarbij het comité “de charlatans van de IJzer” werd genoemd.

PFS Het volledig uitgeschreven interview vindt u op www.vvb.org/actueel