63s,e jaargang nummer 23 woensdag 4 juni 2008
Populieren uit Kongo
Er is iets bijzonder paradoxaals aan Franstaligen die Karei De Gucht verwijten een neokolonialist te zijn. In wezen leven zij zelf nog in een geestelijke toestand waarin “la Francité" over de wateren van de zeven wereldzeeën vliedt en zich in allerlei kolonies neder vlijt. Kongo, mensen, dat is nog altijd een onvervreemdbaar deel van België! Dat is Roem, Eer, Traditie en Geschiedenis!
Een groots verleden, waar men nimmer afstand van mag doen (en bovendien neemt het Kongolese stemmenpotentieel in Brussel voortdurend toe). Dat is zich in groot gebral van woorden opwinden over democratie en humanisme en de principes van exi
stentialisme in het Evenaarswoud, terwijl hier één populier al voldoende is om voor een stammenoorlog te zorgen. Al even sterk is het verlangen om de Vlaamse Rand ver
der te kolonialiseren, Brussel bij Wallonië aan te hechten en een zo breed mogelijke corridor naar het zuiden te openen. Want dat is de essentie van het interview dat De Staatkundige afgelopen weekend met Onkelinx van de PS heeft gepubliceerd. Onder de ronkende titel: ‘Wallonië heeft er stilaan genoeg van’.
Volgens madame O zijn de Franstaligen intussen een heel eind opgeschoven en is het niet zo dat zij geen vragende partij meer zijn voor een staatshervorming. Helemaal niet.
Om dat te onderstrepen - en te compenseren - moeten er nu blijkbaar verse dreige
menten uit de kast worden gehaald. Een daarvan is het dreigement dat de Vlamingen Brussel zullen verliezen als ze op de ingeslagen weg voortgaan. ‘In Wallonië hebben de mensen er echt genoeg van. Van de Vlamingen. Van de vernederingen. Vlamingen, dat zijn arrogante gasten die ons alles willen opleggen. De indruk is dat Vlaanderen de trots van de Walen probeert te breken. Dat valt me ongelooflijk op!’
De furie dreigt
Daarom wil madame O zelf alvast hogervermelde corridor opleggen tussen Brus
sel en Wallonië, waarvan we kunnen vermoeden dat het om gemeenten als Linkebeek, Sint-Genesius-Rode, Tervuren en Overijse gaat. 'De Vlamingen blijven zeggen: “We gaan Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen." Dat gaat niet.’ Zelfs het woordje inschrijvings- recht kan O niet meer bekoren. 'Wie in Vlaanderen nog gelooft dat het daarover gaat, begrijpt niets van de gevoeligheid van de Francofonen.’ Als het dus van madame O en mijnheer E afhangt, zal BHV nooit ofte nimmer worden gesplitst.
En als de Vlamingen op een mooie dag echt autonomie willen, dan ‘moeten we nu al onderzoeken wat dat betekent. En in elk geval geen enkele stap accepteren die dan bij
komende problemen zou stellen voor ons.'
Voor de rest is het helemaal niet zo dat madame O geen vragende partij meer zou zijn voor een staatshervorming. Want ze heeft er naar eigen zeggen echt genoeg van dat alle verkiezingen rond het communataire draaien. Moet je juist vertellen als je zelf net het aanplanten van genetisch aangepaste populieren in het biotechnologiepark van Zwijnaarde hebt verboden. Samen met die klungelaar van een Paul Magneet, die het hele dossier Electrabel in een razendsnel tempo aan het verknoeien is.
Het is inderdaad genoeg!
Wie heeft er verdomme maandenlang alles geblokkeerd op communautair vlak zodat de komende verkiezingen nog honderd keer meer communautair gekleurd zullen zijn dan ooit tevoren?
Wie heeft er maandenlang koppig ‘non’ gezegd op alle Vlaamse eisen, om nu over te schakelen op de strategie van de verschroeide aarde als wat er nog van die eisen over
blijft, toch opnieuw op tafel komt?
Wie weigert mordicus zich aan te passen als hij in Vlaanderen komt wonen?
Wie verfranst er al decennialang de Vlaamse Rand? Wie weigert te aanvaarden dat burgemeesters de wet moeten naleven?
Wie overtreedt dagelijks de taalwetten in Brussel? Blokkeert keer op keer een nor
male werking van het parlement door alarmbellen, belangenconflicten, pariteit in deze en gene ministerraad, en het betonneren in bijzondere wetten die een aanfluiting zijn van elke democratie?
Wie leeft er al jarenlang op de kap van de Vlamingen a rato van 12 miljard euro trans
fers per jaar en vertikt het in ruil zelfs maar het kleinste beetje respect op te brengen voor de integriteit van het Nederlandse taalgebied?
Als er dan toch dreigementen uit de kast moeten worden gehaald, dan de volgende:
w'i zetten zonder pardon de “solidariteit” met de andere kant van de taalgrens stop.
Dat ze het dan maar eens zelf proberen bol te werken. Dat ze het nog maar eens riske
ren met corridors af te komen of met het idee om Brussel compleet te annexeren. Dat ls de enige taal die madame O, mijnheer E en mijnheer D verstaan: die van de macht, en wij hebben die macht, en we zullen ze gebruiken ook.
Daarom zullen wij het deze week uitdrukken op een manier die madame O wellicht
*erstaat: ‘La Belgique, qu’elle crève.’ Zo snel mogelijk alsjeblieft, votre majeste.
1‘ lMicKL.c
lEOKe ZÊffT...
Deze week:
• Nederland groet. 3
•De Verenging 4
• Strijd om de hoofddoek 5
• Het Napels van het Noorde 6
•Oliecrisis? 14
Warmste meimaand ooit
De Vlaamse Pravda
Vorige week voeldeMarino Keulen zich
zelf weer op stang gejaagd. Niet niks voor een rustige Limburger, maar een mens krijgt er wel eens genoeg van natuurlijk. Keulen wil als minister van BinnenlandseZaken de wetdoen naleven en dat hoort ook zo.Maar het levert hem zo stilaan wel een wereld wijd imago van bloeddorstigefrancofonenja- ger op.Wat deVlamingen in het algemeen niet zijn enKeulen in het bijzonder al hele
maalniet.
We krijgen het blijkbaar nietuitgelegd aan
‘het’buitenland. Vandaar Bourgeois’ initiatief van eind2007 om een weekblad oppoten te zetten metbelastingsgeld.Flanders Today wordt volgeschreven doorwatheet ‘een onaf
hankelijke redactie’.
Vorige week kon de verzamelde wereld in ons instrumentter bestrijding van dedes
informatie over Vlaanderen lezen dat de drie Franstalige burgemeesters niet waren benoemd omdat ze verkiezingsdrukwerk in hetFranshadden rondgestuurd. Een mani feste leugen, die de indruk geeft dat de redactie van het blad zelfsdatdossier niet echt beheerst.En wienog niet zouweten hoe de Bretoense rapporteur van de Raad van Europa Guégan tegen de zaak aankijkt: Flan
ders Today liet die ruimeraan bodkomen dan Keulens redenering. Endaarom verslikte Marinozich in zijnLimburgse vlaai.
Voila, zullen de abonnees op Flanders Today besloten hebben, “als de Vlaamse regering hetal zelf zegt”. Want geef toe, als u gratis een blad uitgegeven doorde deel staatQuébec of Catalonië in handenkrijgt, dangaatuer vanuitdat de artikels technisch in ordezijn éndat ze min-of-meer de offici ëlevisie weergeven. ________
De Schotse hoofdredacteur Derrek Blyth van Flanders Today zietdat anders. “Ik ben een journalist,geen ambtenaar. Ikben niet geschiktom eenkrant met overheidspropa- ganda te leiden.” Hijvindt dat zijn weekblad
“meeren meerop de Pravda begint te lij ken.” Oei, volgens Schotse Derrekis het ver spreiden van manifeste fouten een zaak van
‘journalistieke vrijheid’ en het rechtzetten ervan ‘overheidspropaganda’. Die mankent wat vande Pravdaredeneringen. In elk geval zal Vlaanderen welde eerste (deel)staat ter wereld zijn die overheidsmiddelen aan
wendt om tegenpropaganda te maken. Een Engelstalige versie van Libération als het ware, gemaakt of uw enmijn kosten.
Met alle respect voor onze brave Schot, maar wie is in godsnaam geïnteresseerd in de visievan Blythen zijn onafhankelijke redac tie? De enige reden waaromFlandersToday interessant kan zijn, isdatde lezer daarin kan leren wat de Vlaamse overheid er toe drijft het beleid te voeren dat ze voert. Als aanvulling opdevrijepers, die de eenzijdig heid nietaltijd schuwt. Eenkritische nieuws- verbruiker wiléénen ander wel eens toetsen aande anderekantvande medaille.
Als Flanders Today die rol niet speelt,moet het opgedoekt worden. Enmoet Blyth een job zoeken bij een klassiek dag- of week
blad. Daar mag hijonwaarheden verkondi
gen zoveel hij (en zijn uitgever) willen.
EENMANSCOLLECTIEF
Den Blooten Kooninck
U magrechtstreeks opde pianist schieten via denblootenkooninck@hotmail.com, maar natuurlijkook via het gewoneredactieadres
Plankzeil naar www.pallieterke.info
Marcus Thesaurus
Janssensisme!
2
4 juni 2008De dingen dezer dagen
Nadenken over bochten en pijlers
Terwijl de kameraden er in De Morgen toe opgeroepen werden om samen met de krant het oppakken van 193 allochtonen tegenover amper vier “hooli
gans” tijdens de rellen in Anderlecht “een schande” te vinden, briesten de fede
rale excellenties Patrick Dewael (Binnenlandse Zaken) en Jo Vandeurzen (Justi
tie) om ter hardst dat er deze keer efficiënt én met ijzeren hand moest worden opgetreden tegen de relschoppers. Vandaag lopen die allemaal vrij rond en het gerechtelijk onderzoek tegen de eerste van de 193 laat nog altijd op zich wach
ten. Want “efficiënt en met ijzeren hand optreden” is in de praktijk niet gemak
kelijk. Aldus klinkt het bij het Brussels parket en in de politiezone Brussel-Zuid.
Van elk van de “jongeren” moet eerst geweten zijn wat ze precies bekokstoofd hebben. Dat kan heel lang duren - wie weet zelfs tot sint-juttemis? - en tot dan worden er geen gerechtelijke dossiers geopend. Of bij De Morgen de champagne al werd ontkurkt, viel niet te achterhalen.
Voor het hof van beroep in Antwerpen kwam gewezen korpschef Luc Lamine een bocht van honderdtachtig graden maken om AEL-kopstuk Abou Jahjah uit de wind te zet
ten voor diens aandeel in de rellen van Bor- gerhout in 2002. En om hem in dezelfde moeite uit de nor te houden, want in eer
ste aanleg veroordeeld tot een jaar cel. Eer
dere verklaringen in het dossier ten nadele van Jahjah werden in de verbale bocht afge
daan als een deel van het verhaal van toen.
Voor de goede verstaander mocht het dui
delijk zijn dat wat nu, en dus na een lange periode van “bezinnen”, verteld werd, veel belangrijker was. Het moge ook duidelijk zijn dat de in het Visa-schandaal volledig witge
wassen Lamine na zijn ontslag als Antwerpse korpschef een (goed betaald) postje kreeg bij de cel “internationale samenwerking” van de federale politie in Brussel. Dat kan bij het bezinnen al eens helpen. Dankzij de tussen
komst van Lamine ziet het er naar uit dat de heer Abou Jahjah in september en in beroep zal vrijgesproken worden. Dat is trouwens ook zijn “eis". Zoniet kan hij België niet lan
ger beschouwen als een democratie waarin o.a. en zoals algemeen bekend en erkend, de scheiding der machten als hoogste goed in het vaandel wordt gedragen.
Of ex-commissaris Bart Debie in septem
ber al in de nor zal zitten, als de heer Jahjah er naar alle waarschijnlijkheid zal worden uit gehouden, is nog even koffiedik kijken. Klaar als een klontje is intussen wel dat, terwijl de moordenaar van ene Guido Demoor op vrije voeten ronddartelt, Debie vier jaar cel aan
gesmeerd kreeg. Voor racisme op grond van zijn ganse agressieve gedrag als politieman.
Aldus het hof van cassatie, dat daarmee een zwaardere straf in beroep dan in eerste aan
leg bevestigde. Plus ontzetting uit de burger
rechten. Plus 10.000 euro boete. Plus zitje kwijt in de Antwerpse gemeenteraad.
“Pour la petite histoire”, Debie was com
missaris onder Luc Lamine. Op zijn webstek staat te lezen dat Lamine tijdens de rellen in Borgerhout opdracht had gegeven om kei
hard op te treden. “In de mond van het per
soneel klonken daardoor termen als “pay- back time” en “matrakkenkermis”. Dat was uniek, zoiets hadden we in het korps nog nooit eerder meegemaakt", aldus Debie die uitgerekend daags na de door zijn vroegere baas genomen bocht het deksel op de neus kreeg voor feiten waartoe hij, zij het bij een andere gelegenheid en in een andere samen
hang, van hogerhand bevel had gekregen.
Maar vermits in een rechtstaat als België de
PlanB
In de Zeverende Dag van vorige zondag hadden ze het ineens over plan B. Plan B?
Welja, wat moet er gebeuren als op 15 juli blijkt dat er van de door Leterme beloofde staatshervorming en de maatregelen voor het sociaal-economische beleid niks in huis komt?
Niemand op het platform van de Zeverende Dag wilde zich uitlaten over een plan B, maar ge kunt er vergif op nemen dat alle partijen - alle partijen - daar heel druk mee bezig zijn.
Wat als Leterme op 15 juli op zijn gezicht valt? Twee mogelijkheden: ofwel een nood- regering, onder leiding van Didier Reynders bijvoorbeeld en gedoogd door de CD&V/N- VA. Maar wie gelooft dat het Kartel daar
toe bereid is?
Opnieuw naar de stembus? Iedere par
tij houdt daar degelijk rekening mee. Ze zijn al lang in stilte bezig de pionnetjes te zet
ten. Sommige partijen - zoals de CD&V en de VLD - menen zelfs dat vervroegde verkie
zingen in het najaar "onvermijdelijk" zijn?
Want niemand ziet hoe Leterme eruit gaat geraken.
De Ampersanders gaan dan Leterme opvoeren als de koene Vlaamse strijder die
scheiding der machten boven elke vorm van verdenking staat, kan er niet aan getwijfeld worden dat in rechtszaken immer dezelfde maten en dito gewichten gebruikt worden.
Zonder dat er ook maar van een zweem van politieke druk sprake kan zijn. Dus ook niet in de zaak tegen Abou Jahjah, noch in die tegen de moordenaar van Guido Demoor, laat staan in die tegen Bart Debie.
Als dus zowel Debie als Filip Dewinter als Bruno Valkeniers ernstige bedenkingen dur
ven te uiten bij het arrest in beroep tegen Debie dat sterk afwijkt van het vonnis in eerste aanleg en in schril contrast staat met de evolutie in het proces tegen Jahjah, dan weten ze gewoon niet waar ze het over heb
ben. De reactie van Debie dat Patrick Poetin hem eindelijk heeft buiten gekregen is zelfs
“cynisch”. Zeg dat de Gazet van Janssens het bij monde van Lex Moolenaar gezegd heeft. En wat vertelt deze onverdachte zie
ner verder nog? “Het lijkt er op dat Vlaams Belang daarmee de aandacht probeert af te leiden van de verbijsterend brutale geweld
daden (sic) waaraan Debie zich als politie
man schuldig heeft gemaakt. Volgens het hof van beroep wisten Debie en co zich bij het hanteren van hun harde “politietechnie- ken” gesteund door hun directe oversten.
Dat roept kritische vragen op over de com
petentie en de integriteit van Serge Muy- ters, de superflik aan wie Debie destijds rap
porteerde. Muyters bleef tot dusver buiten schot.” En ook buiten dat van Moolenaar blijkbaar. Wat Bruno Valkeniers dan weer niet kan zeggen. Want wat vertelt de zie
ner over hem? “Valkeniers, van wie “som
migen” dachten dat hij als nieuwe voorzit
ter een andere koers wilde varen, heeft deze gelegenheid om zich te distantiëren van het verleden laten voorbijgaan. Vlaams Belang manifesteert zich meer dan ooit als Vlaams Blok. Debie, en bij uitbreiding de hele partij
top moeten eens diep nadenken over de con
sequenties van hun uitspraken. Een demo
cratische partij accepteert de pijlers van de rechtstaat en één daarvan is de scheiding der machten.” Bij mijn weten legt de partij
top van het VB zich neer bij het vonnis dat over Debie werd geveld en accepteert ze dus waarnaar het opgeheven vingertje van Moolenaar verwijst. Maar in een democratie, zelfs een naar Belgisch model inzake de pijler scheiding der machten, is het tot nader order nog altijd niet verboden om een mening te hebben en te ventileren over toestanden die, om het zacht uit te drukken, al eens wenk
brauwen laten fronsen. D.Mol
zich met hond en tand heeft verzet tegen de francofone tsunami. Maar wie gelooft die mensen nog? De N-VA die zich de jong
ste tijd opvallend gedeisd houdt, gaat mee in het kielzog van de CD&V met de belofte van verkiesbare plaatsen voor N-VA’ers. Voor Jean-Marie Dedecker kunnen de verkiezin
gen niet vlug genoeg komen. Caroline Gen- nez zit nu al te bibberen en te beven voor de uitslag. Het Vlaams Belang heeft vertrou
wen in zijn kiezers en heeft geen schrik voor de verkiezingen.
En de Waalse en Bruxelloise partijen? Hun pers - Le Soir op kop - is al druk bezig de zwartepiet naar de Vlamingen toe te spelen, voor hun eigen publiek en in het buitenland de Vlamingen zo zwart mogelijk af te schilde
ren. Want als het zover komt dat een schei
ding onvermijdelijk is, worden de Vlamingen door de Franstaligen beladen met alle schuld en krijgen ze bovendien de rekening van de scheiding gepresenteerd.
Vraag: heeft Vlaanderen een Plan A? Een plan dat de steeds dikker en ingewikkelder wordende gordiaanse knoop doorhakt en ons eindelijk verlost van de verstikkende Belgi
sche dwangbuis?
Wat doet de VLD in die regering?
Hoe zou het intussen met de VLD zijn? Voor zover we een regering hebbe , de VLD zit er ook in. De liberale excellenties doen alleszins hun best om op vallen. Maar niet zelden lokt dat vooral oprispingen uit bij de... juist, bij de coa litiegenoten. De Gucht zit op ramkoers met Kabila. Ook in Vlaanderen ergere velen zich aan De Guchts irritante toontje, maar het zuiden des lands lijkt een • gezind in de afwijzing van de inhoud van zijn kritiek.
Een korte bloemlezing. Di Rupo (PS): “De koloniale tijd, met zijn unilatéralisme, pater
nalisme en arrogantie, is definitief voorbij.”
Hij vroeg zijn socialistische ministers om bin
nen de regering vragen te stellen over De Guchts aanpak.
Senaatsvoorzitter De Decker (MR): “Het beleid van Karei de Gucht is niet dat van Bel
gië. (...) De regering moet opnieuw orde op zaken stellen en het Afrika-beleid van België opnieuw op constructieve sporen zetten.”
Minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR): “Als men doorgaat met dit soort boodschappen, is er op zeer korte termijn een groot risico op een breuk in de relatie met Kongo. Als dat de bedoe
ling is, ga ik niet akkoord." Ecolo stuurde een vlammend communiqué om af te rekenen met de minister van Buitenlandse Zaken. De Gucht reageert: “In Kinshasa trekt men zich al geruime tijd niets aan van Belgie. Maar ik
Chevalier doorspoelen, nadat De Gucht hem als Belgische gezant aan de deur zette toen bekend werd dat Chevalier weer in dienst was getreden als bestuurder van de mijn
bouwer Forrest. Woordbreuk, noemde De Gucht dat. Waarop Chevalier hem verweet te liegen, omdat hij op de hoogte zou zijn geweest.
Dat Chevalier niet helemaal uitgespeeld is.
bleek vorige week. In februari 2008 werd hij benoemd als bestuurder bij de diplomatieke verbinding tussen Vlaanderen en de EU, als opvolger van Willem van den Broucke. Die moest uit die functie ontslag nemen omdat hij het echtelijke bed deelt met toenmalig minister Fientje Moerman, intussen zelf uit
gerangeerd. Moermans opvolgster Patri- cia Ceysens ziet geen graten in Chevaliers nobele opdracht om Vlaanderen dichter bij de EU te brengen. De tijden van de interne VLD-dissidenten Coveliers en Dedeckerzijn
kruip niet zoals Armand De Decker of André Flahaut bij Kabila op schoot.” De Decker en Flahaut zijn leden van regeringspartijen. En niet toevallig Franstalig. Als De Gucht dan in de Zevende Dag de vermoorde onschuld speelt ("Als zelfs de buitenlandse politiek het thema wordt van een communautair dispuut, zal dat onze internationale actie sterk ver
zwakken.”) dan klinkt dat lichtelijk hypocriet.
Hij weet natuurlijk dat hij door zijn optre
den de Franstalige politieke elite in de gor
dijnen jaagt, maar houdt zich daar allerminst voor in toom. Het zal zijn bedoeling wel niet zijn geweest, maar De Gucht zorgde met zijn nummertje wel weer voor een nieuwe ronde
‘breek Leterme af.
Komen we bij Annemie Turtelboom.
Enkele weken geleden eisten enkele PS'ers al haar ontslag. Vorige week mocht ze zich verheugen in een persoonlijke aanval van Di Rupo. Hij noemt de manier waarop zij het regeerakkoord over de regularisatie van illegalen wil omzetten in een rondzendbrief
“een sluipende moord”. Ook niet te klas
seren onder de noemer ‘diplomatieke taal’.
Volgens de PS-voorzitter “verraadt" Turtel
boom drie keer het regeerakkoord.
We schuiven verder naar Vincent Van Quickenborne. Diens dienst voor statistiek stelde vast dat er geen 10.000 Waalse werk
lozen in (Zuid-)West-Vlaanderen werken, zoals de Waalse minister-president Demotte had beweerd, maar slechts 2.500. Maar de lijn Q-PS geraakte totaal verstopt toen de minister van Economische Zaken in La Libre Belgique de Waalse werklozen een gebrek aan wilskracht verweet. De PS reageerde furieus. Demotte liet weten het spijtig te vin
den dat Van Quickenborne “een aantal niet gefundeerde clichés over de werknemers van één bepaalde regio verspreidt”.
Laurette Onkelinx was dan weer niet te spreken over Quicks voorstel om maar één op de drie ambtenaren te vervangen. Zij zou zich persoonlijk verzetten tegen “de methode-Sarkozy”.
De poging van de jonge VLD-Turken De Gucht jr. en De Clerck jr. om de euthana
siewetgeving uit te breiden, liep op een sis
ser af. Tussendoor moest de VLD het ‘geval’
niet terug, maar beweren dat alles peis e vree zou zijn in het liberale huishouden 1
ook licht overdreven. p
Men zou bij dat alles vergeten dat de V ook voortdurend eitjes pelt met Leterm • Diens vernietigende “wie gelooft die mens6 nog" is niet verteerd. Als een voorzitter va een regeringspartij zegt: "Het is de hoop tijd dat Yves Leterme zijn nek uitsteekt. D zou de eerste keer zijn sinds hij premier 1 ’ dan volgt daar normaal een regeringscn op. Bart Somers sprak de woorden uit, ma ze gingen zowat verloren in het dagelij tumult dat de Wetstraat beheerst. .
De VLD-obsessie om Leterme spaken ' de wielen te steken, ontlokte bij politicolo Carl Devos de vaststelling: “De communa taire koers van Open VLD stinkt ondertu sen naar verbrand rubber. Wie een lijn Prg(.
beert te zien in de houding van die partij ov^
BHV of de staatshervorming, wordt hore dol. Ze willen gas geven met de handrem °r dat leidt tot een zwalpende koers.
Zijn besluit: “Steeds meer liberalen v gen zich af wat Open VLD in Leterme I zit doen.” Het antwoord lijkt: zoveel moge I schade proberen berokkenen om te bev*^
zen dat na Verhofstadt alleen de c*ia°S^i gekomen.
P 218
Dat is de parlementaire autoplaat v de burgemeester van Herentals, de soC‘.g list Jan Peeters. De auto met plaat ? ? wordt herhaaldelijk gespot op de stoep De Paepestraat, pal onder het bord “ven>°
den te parkeren”. De burgemeester is vr0 ger nog staatssecretaris geweest is van VÇ keersveiligheid. Daarom allicht dat hij Z'J politiemannen elke dag in het centré rondstuurt om foutparkeerders te be$tra ( fen. Vijf minuten bij de bakker of een kra kopen is gegarandeerd een pv van 'rlirl mum 50 €. In dezelfde straat werd ee maand geleden zelfs een dochter opê' schreven omdat haar moeder van 80 111 $ snel genoeg uitstapte en haar auto volgen de politie het verkeer hinderde.
De dingen dezer dagen
4 juni 20083
Nederland groet
‘s ochtends de Belgen
politiek-consulent Leo Klinkers uit door hel
derheid. Ook naar zuidelijke normen is dit een pareltje van duidelijkheid omtrent de problematiek van de Rand en BHV, dat zou verdienen massaal verspreid te worden. In ieder geval staat het kwalitatief ver boven de meeste “verduidelijkingen” die ons wor
den voorgeschoteld uit journalistieke en - helaas - ook Vlaamsgezinde hoek, en die afwisselend de verdienste hebben de zaken nog verwarder te maken en compleet naast de kwestie te zijn. Voor het overige bevat het Belgiënummer van CDV een grote diver
siteit aan bijdragen, gebundeld rond twee hoofdthema’s, namelijk de communautaire problematiek en de grensoverschrijdende samenwerking tussen Noord en Zuid. Het geheel wordt aangevuld met besprekingen van enkele boeken die de Belgische dieren
tuin kunnen begrijpelijk maken voor een Nederlands publiek (een ambitie die auto
matisch doet denken aan het woord van de Zwijger dat het niet nodig is te hopen om te ondernemen).
Wensdroom
‘t Pallieterke is niet de plaats om elk van deze bijdragen te beoordelen op zijn inhou
delijke verdiensten, wel om eens te kijken of hier of daar een auteur het achterste van zijn tong laat zien. En wat dat betreft, is het al prijs op de eerste bladzijde van het inlei
dende artikel, waar de CDA-denkers er niet te beroerd voor zijn om toe te geven dat het uiteenvallen van België kan worden beschreven als een “Nederlandse wens
droom”. Ook uit andere bijdragen blijkt dat de tijden waarin politiek en diplomatiek Den Haag hoopte op een status-quo aan de zui
dergrenzen, ver achter ons liggen. In die zin kan de Vlaamse lezer, die bereid is wat tus
sen de lijnen te lezen, bemoedigende signalen opvangen. Pleidooien voor gemeenschappe
lijke Vlaams-Nederlandse culturele attachés, voor een fusie van de Taalunie en het cultu
reel verdrag Vlaanderen-Nederland of voor een Benelux die meer focust op Vlaande
ren, passen dan ook perfect in de gewijzigde Nederlandse strategie tegenover Vlaande
ren, waarin zelfstandigheid en onafhanke
lijkheid geen nachtmerries, maar mogelijk
heden geworden zijn.
En op dat moment komt een minister-pre- sident Peeters op de proppen, die het nodig vindt zijn nadruk op de Vlaamse loyauteit tegenover België te verantwoorden als een
“geruststellen van de Nederlanders”. Zullen we het dan nooit begrijpen? Of is het toch waar dat in dit land alle internationale evo
luties trefzeker worden waargenomen - met een vertraging van vijftig jaar?
Léopold Lamiroy Christen-Democratische Verken
ningen is een uitgave van uitgeverij Boom te Amsterdam, www.uitgeve- rijboom.nl, bdc@bdc.boom.nl of 00- 31-522/237.555. Een los nummer kost
18,50 € Héél lang geleden, vooraleer wereldwijd
rechtsstaat, democratie en persvrijheid gin
gen heersen, bestond er een trefzekere manier om te weten wat er in het eigen land gebeurde: de buitenlandse pers lezen. De binnenlandse kranten waren immers der
mate verbonden met de machthebbers, of waren er zo bang van, dat hun berichtge
ving hoogstens nuttig was om te leren wat de staatsleiding welgevallig was. Weten wat er gebeurde, deed men beter langs andere wegen. Zoals gezegd, die tijden liggen ver achter ons, en vandaag speelt de vierde macht ten volle haar rol als objectieve en neutrale waarnemer van politieke en maat
schappelijke evoluties. Het lezen van de bui
tenlandse pers is dan ook volstrekt overbo
dig geworden, en zou misschien zelfs beter verboden worden.
Wie omtrent het voorgaande haar of zijn twijfels heeft, kan die twijfels nog aanscher
pen door het lentenummer te lezen van Christen-Democratische Verkenningen (CDV), het tijdschrift van het wetenschappelijk insti
tuut voor het Nederlandse CDA. Net als in ons land het geval is, beschikt elke Neder
landse partij van enig belang immers over een eigen studiedienst. In tegenstelling tot hun Belgische zusterinstituten, houden die zich echter minder onledig met het voor
bereiden van wetgevend werk dan met echt studiewerk, dat niet de dagjespolitiek. maar wel de lange termijn centraal stelt. Om de kerk toch in het midden te houden, moeten we eerlijkheidshalve toegeven dat de redac
tie van CDV voor dit nummer hard werd geholpen door twee redacteurs met nauwe banden met zusterpartij CD&V, namelijk de Antwerpse hoogleraar Jan De Groof en Isa- belle Dupré, directeur van de CD&V-stu- diedienst.
Foute Vincent
Die hulp uit het zuiden was allicht welgeko
men, want het thema “België waarheen!” is niet meteen de kernopdracht van de gemid
delde noordelijke journalist of politiek obser
vator. Hoewel. Het is toch wel schrijnend te moeten vaststellen dat de enige bijdrage van een Franstalig auteur (Vincent De Coore- byter van het gerenommeerde onderzoeks
centrum CRISP) niet alleen vertaald werd uit Le Monde diplomatique maar daarenboven storende feitelijke fouten bevat. Volgens De Coorebyter is het immers slechts mogelijk een federale regering te hebben, wanneer die in beide taalgroepen over een meerder
heid beschikt. Politiek is dat misschien wel wenselijk, maar geen enkele rechtsregel legt dit aan de regering op. Overigens zou het De Coorebyter sieren tweemaal na te denken vooraleer hij iets zegt: past men zijn regel toe, betekent dit dat een federale regering zonder N-VA niet langer aanvaard kan wor
den. Zeer benieuwd wat zijn Brussels-Frans- talige vrienden daarvan denken...
Kwestie van het contrast compleet te tnaken, blinkt het stuk van de Nederlandse
Echo’s uit de Koepelzaal
Genetisch______________ __
De rel over de genetisch gemanipuleerde Populieren kwam uiteraard ook aan bod in de koepelzaal. Fien Moermanskgaf de voorzet.
Blaam» * Cttuw
^ww. vlaamscheleeuw.com
of bel 03-385 81 90
het Vlaamsche Leeuw bier
^ordt gebrouwen door de Brouwerij Van Steenberge
Kris Peeters kwam op het spreekgestoelte om zich nog eens stoer op de Vlaamse borst te kloppen wat hem de bijval opleverde van alle partijen, zij het met reserves vanwege de spa-drinkers en de VlaamseProgressieven.
En Groen! uiteraard... Dua kon het niet hebben dat er alweer een communautaire rel van werd gemaakt. Het meiske moet het moeilijk hebben de laatste maanden: noem nu eens één zaak in dit apenland waar geen Vlaams/Waals kantje aan zit!
Gevaarlijk decreet op komst
Vorige week organiseerde het VB een persconferentie over het ronduit gevaarlijke
‘Ontwerp van decreet houdende een kader voor het Vlaamse gelijkekansen- en gelijke- behandelingsbeleid’, dat in februari door de Vlaamse regering werd ingediend.
Naast het luik ‘gelijke behandeling' - het antidiscriminatieluik - voorziet dat decreet ook nog in een luik ‘gelijke kansen’, waarin een aanzet wordt gegeven tot een verscherpt
‘gelijke kansen'-beleid, in het kader waarvan vanzelfsprekend ook weer de nodige zoge
naamd 'positief discriminerende' initiatieven zullen worden genomen. Vooral het gelijke-
Aan Paul Magnette Verkeerd gewed Charleroi
Gij Grootsprakerige, <
We kennen intussen uw verhaaltje bijna ' vanbuiten. De schofterige schurken van 1 Electrabel hebben u bedrogen en bedon- ’ derd en u zonder mededogen voor aap ’ gezet. Gij hadt namelijk een overeenkomst i met die bende kapitalistische smeerlap
pen bereikt, maar ‘s anderendaags heb
ben zij hun woord gebroken en de Bel
gische belastingbetaler tussen hamer en aambeeld geplet. Waarna gij hen heel fijn
gevoelig voor “veehandelaars" uitmaakte, zodat er van verdere onderhandelingen met uw persoon wellicht weinig sprake meer zal zijn. En zo hebt gij het waarschijn
lijk nog het liefst ook, want anders zoudt ge vroeg of laat moeten toegeven dat er van die "vrijwillige” bijdrage van de elektrici- teitsboeren voor de begroting niets in huis komt. Nu heeft Leterme ook dit dossier overgenomen en kunt gij de Rode Ridder blijven uithangen die stoer tegen windmo
lens en kerncentrales vecht. Da's iets com
fortabeler met het oog op de verkiezingen die er nu razendsnel zitten aan te komen.
Toeval bestaat niet in de politiek.
Mensen die het kunnen weten, vertel
len ons dat gij uw triomfantelijke persbe
richt over het verworven “akkoord” eigen
lijk al hadt willen rondsturen op de dag van die lachwekkende superministerraad twee weken geleden. Want wat werd daar plots en onverwacht aangekondigd! Dat de rege
ring een beslissing schorste van de ener- gieregulator CREG om de doorvoertarie- ven voor gas van Distrigas en co scherp te verminderen. Dan mag men toch wel ver
wachten dat de betrokken partij Suez-Elec- trabel vrijwillig 240 miljoen euro ophoest, nietwaar?
Het was u evenwel niet gegund om al op de vrijdag van het superevenement zelf te communiceren. Electrabel wou blijkbaar nog meer garanties voor een en ander, omdat de regering er ineens van uitgaat dat de sector voortaan élk jaar een dergelijke bijdrage zal gaan neertellen. Maar goed, de maandag daarop kondt gij echt niet meer wachten om het nieuws te halen, en het eerder voorziene perscommuniqué ging dan toch maar de deur uit. Toen had een goede waarnemer al kunnen doorhebben wat er aan het gebeuren was, want Electra
bel volgde met een bijzonder flauwe tekst van hun kant, waarin het enkel over prin
cipes ging en het woord akkoord niet eens voorkwam. Wij hebben het sterke ver
moeden dat die tekst er bovendien enkel kwam om u niet helemaal in uw bloot vel te zetten. Maar toen de media en gij zelf in het parlement ‘s anderendaags hoog van de toren bliezen dat dat allemaal gebeurde zonder dat er van een tegenprestatie voor
behandelingsluik is op Vlaams niveau zonder meer revolutionair en gevaarlijk!
Misbruik
Meer nog dan het federale ontwerp dat in 2007 werd goedgekeurd en waartegen (opnieuw) een procedure loopt bij het Grondwettelijk Hof, zal het Vlaamse antidis
criminatiedecreet in ruime mate zijn gevol
gen doen voelen voor de Vlaamse samen
leving.
Vlaanderen is immers bevoegd voor de persoonsgebonden materies als cultuur, onderwijs, hulp aan personen, het gezond
heidsbeleid....
Allemaal beleidsdomeinen waar het anti
discriminatiedecreet zijn invloed vanzelf
sprekend diepgaand zal doen gevoelen. In essentie gaat het om een misbruik van de Europese richtlijnen (discriminatiegronden en toepassingsgebied zijn veel ruimer dan voorgeschreven in die richtlijnen): de bur
ger is niet langer vrij te handelen naar eigen morele inzichten (de totalitaire staat loert om de hoek); de Vlaamse regering lapt funda
mentele principes uit het strafrecht aan zijn laars (de burger weet niet wanneer hij een misdrijf pleegt); de rechtsongelijkheid tussen
‘discriminatieslachtoffer’ en ‘beschuldigde’
krijgt de allures van heksenjacht; het uiten van meningen wordt strafbaar gesteld fhet
ÜÜ O 50 SO
□
de elektriciteitsboeren sprake was, toen vonden ze het in Parijs blijkbaar welle
tjes, en kwam er een nieuwe mededeling waarin het woord akkoord ditmaal wél voorkwam, maar dan ... om te ontkennen dat er al een zou zijn.
Om uw gezicht te redden besloot gij dan maar dat het hoog tijd was voor de nodige proletarische verontwaardiging. Als een opgeblazen kikker bestookte gij de redac
ties met hevige tirades over de trouwe
loosheid en de woordbreuk van Suez-Elec- trabel. Over de diefstal die deze heren dagelijks plegen op de portemonnee van de gewone Belg die ‘s avonds kaarsen moet branden omdat hij geen geld meer heeft voor dure elektriek. Tot gij een eerste keer op uw bakkes gingt in Terzake, waar gij moest toegeven dat gij enkel een mon
delinge overeenkomst met de andere partij had bereikt. En waar gij u zo mogelijk nog belachelijker maakte door te stellen dat een mondelinge overeenkomst met een multinational over een miljardendeal zeker en vast aan de pers mag en moet wor
den meegedeeld. In uw plaats zouden wij niet geweten hebben waar te kruipen van schaamte, maar totale schaamteloosheid is natuurlijk een essentiële vereiste om het ver te schoppen bij de PS. En gij gingt niet meer onderhandelen met die bende, neen, ge zoudt aan de regering voorstellen om de 240 miljoen van Electrabel af te dwin
gen. Hoe ge dat dan wel wou gaan doen, [dat vernamen we niet, maar dat was wel-
£' t ook niet de bedoeling: gij woudt op de ste plaats dat het dossier van uw schou- s werd afgewenteld, zoals we hierbo
ven al hebben gemeld.
Een dag later maakte Suez-Electrabel de deal met het Italiaanse ENI bekend over de : verkoop van Distrigas. Intussen proberen de Belgische steden en gemeenten in een niet ongebruikelijke aanval van hypocrisie zoveel mogelijk inkomsten binnen te rijven uit een andere regeling rond aardgastrans
porteur Fluxys. En nog steeds beweert gij dat er geen enkele, maar dan ook geen énkele tegenprestatie zal worden geleverd!
; Zo helpe u de Loge! Zo helpe u Karei van Miert, die het afgelopen weekeinde het ook ineens nodig vond om de socialistische actie nog eens ter hulp te komen en zwaar tegen de elektriciteitsboeren te fulmine
ren, nadat hij zelf op Europees vlak jaren
lang de liberalisering van de sector, met al zijn gevolgen, heeft voorbereid en moge
lijk gemaakt.
Van de socialisten en hun dwaas gebral, meer dan ooit, verlos ons Heer!
X'Rißßidjw&ß.
antidiscriminatiedecreet tast de vrijheid van meningsuiting aan) en - last but not least - het pleiten voor bescherming van de eigen iden
titeit wordt voortaan strafbaar gesteld!
Actie
Midden mei heeft de VB-fractie, gebruik makend van zijn getalsterkte in de commis
sie Wonen, Stedelijk Beleid, Inburgering en Gelijke Kansen (de partij heeft daar één vijfde van de leden van de commissie) als eerste vorm van actie hiertegen een hoor
zitting afgedwongen.
Het Vlaams Belang liet op deze hoorzit
ting onder meer professor Matthias Storme uitnodigen, bekende criticus van het antidis
criminatiebeleid.
Visite_____________________
Wij nemen met ontroering akte van het feit dat Opperkleuterjuf Marleen van Lier op woensdag 28 mei een onderhoud had met Zijne Excellentie Mustapha Salahdine, ambassadeur van Marokko.
Uiteraard staat dit ongemeen belangrijk diplomatieke gebeuren met kleurenfoto geboekstaafd op de webstek van de Vlaam
sche parochieraad.
Het is ons niet bekend of de heer Salah
dine kwam laden of lossen...
4
4 juni 2008De dingen dezer dagen
De Vereniging
De vereniging der Nederlanden in 1814 en 1815 liep heel wat minder vlot dan men meestal denkt. In oktober 1813 verslaan Rusland, Pruisen en Oostenrijk in een driedaagse veldslag Bonaparte nabij Leipzig. De verslagen Fransen trekken zich terug achter de Rijn, maar in december steken hun tegenstanders de stroom over. Een kolonne Pruisen is al op 16 december in Mechelen, rijdt naar Leuven, maar trekt zich dan terug in Breda. Eind januari 1814 begint dan de definitieve opmars en op I februari arriveren Pruisen en Russen in Brussel. Een week later verschijnt prins Willem van Oranje in Brussel. Hij wordt vrij enthousiast ont
haald. De Brusselaars herinneren hem aan die andere Oranje.
Er zijn echter geruchten dat Willem voor iets meer dan een beleefdheidsbezoek opdaagt. De 42-jarige prins is inmiddels met toestemming van de Britten in Nederland al uitgeroepen tot soeverein vorst nadat hij er in geslaagd is ook de bezwaren van de Russische keizer te ontkrachten, want Wil
lem heeft een paar jaar de kaart Bonaparte getrokken. Willem heeft er nog geen idee van hoe zijn toekomstige staat er zal uitzien.
Hij heeft de Britten beloofd dat het een ste
vige buffer tegen dat agressieve Frankrijk zal worden, maar daarvoor heeft hij graag behoorlijk wat gebiedsuitbreiding naar het oosten en het zuiden. Hij vraagt een flink stuk van het westen van Duitsland, maar vermoedt dat de Pruisen hem dat niet zul
len gunnen. In de vroegere Koninklijke (of Oostenrijkse Nederlanden) valt wel wat te rapen. In afwachting van een geallieerde beslissing komt hij eens poolshoogte nemen.
Hij wordt weldra met de realiteit gecon
fronteerd.
De 83-jarige Heintje van der Noot, ooit de leider van de opstand tegen jozef II, publi
ceert een brochure waarbij hij de terugkeer van de legitimiteit vraagt: het herstel van de Habsburgers. Er is zeker nogal wat steun voor dat voorstel. Willem laat discreet door een paar vertrouwensmannen in de grote steden vragen wat de aristocratie en de hoge burgerij wensen. Hier is het antwoord het
zelfde: een goed deel wil de terugkeer van de keizer. Twee weken later trekt een dele
gatie van de hoogste Zuid-Nederlandse adel naar Frankrijk waar de geallieerde legers Bonaparte achtervolgen. Ze slaagt erin twee hoofdrolspelers te spreken: keizer Franz van Oostenrijk en de Britse minister van Buiten
landse Zaken, lord Castlereagh (de Britten hebben bijna alle oorlogen tegen Bonaparte gefinancierd: en hun uitgaven zijn groter dan in 1914-1918 ). Het onderhoud wordt een zeer koude douche.
Uniek
Keizer Franz herinnert zich zijn geliefde Nederlandse onderdanen goed, zelfs te goed.
Hij was 22 toen zijn oom Jozef II stierf, naar men vertelt uit verdriet over de opstand van de Nederlanden. Zijn vader Leopold
is maar twee jaar keizer geweest toen hij ook overleed. Na een eerste Franse inval in 1792 bevrijdt het leger van de nieuwe kei
zer Franz de Nederlanden in 1793 en in april 1794 komt hij er zelf op bezoek. Hij wordt op het Brusselse Koningsplein ingehuldigd als hertog van Brabant; de eerste vorst sinds Filips II die zelf aanwezig is bij die plechtig
heid. Maar hij wil met zijn lieve onderdanen vooral over geld spreken, want zij betalen wel belasting, maar lang niet genoeg om het leger te onderhouden dat hen tegen Frank
rijk moet beschermen. Alleen een paar rijke kloosters zijn bereid extra geld op tafel te leggen. Hij vertrekt weer, denkt nog eens goed na en schrijft dan een brief aan zijn geliefde Nederlanders. Hij geeft hen op 29 mei de toestemming eindelijk eigenhandig een leger op te richten, maar ze moeten het zelf volledig financieren. En dan komt de aap uit de mouw. Zeggen zijn Nederlanden neen?
Even goede vrienden, maar als Vlamingen, Brabanders, Henegouwers, enzovoort niet lammeren, kunnen ze stikken. Dan verklaart hij hen onafhankelijk en dan zien ze zelf maar verder hoe het gaat.
Het is een uniek feit in het Ancien Régime dat een vorst zijn onderdanen (waar hij inderdaad weinig over te vertellen heeft) zo beu is dat hij dreigt hen te verstoten. Onder
danen die hun vorst liever kwijt zijn, is een permanent gegeven in de geschiedenis, maar omgekeerd ken ik tot nu toe geen ander voorbeeld van een vorst die zijn staten wil afstoten. En dus zuchten de Nederlanders eens en ze zullen er traag maar zeker aan beginnen, maar zeker traag. Het is niet meer nodig want nauwelijks een paar maand later staan de Fransen er weer, en voor twintig jaar. De keizer heeft er in 1797 geen proble
men mee de Nederlanden officieel af te staan aan Frankrijk in ruil voor de door de Fransen veroverde Venetiaanse Republiek (die Bona
parte hem een paar jaar later weer afhandig maakte). En twintig jaar na zijn bezoek aan Brussel, staan die lastpakken daar weer.
Franz, beleefd als altijd, zegt hen dat tot zijn grote spijt het niet mogelijk is een lid van de Habsburgse dynastie met de troon te belasten. En daarmee verdwijnt de dynas
tie uit de Nederlanden met een stamboom
die teruggaat tot alle graven Boudewijn van Vlaanderen en alle hertogen Jan van Bra
bant. Franz (en zijn kanselier Metternich) hebben een oog op het aan Oostenrijk aan
grenzende Noord-ltalië: veel interessanter vinden zij en dat de burgers hen niet lusten, raakt hun koude kleren niet.
“ In een groter geheel”
Lord Castlereagh windt er geen doekjes om tegenover “de Brabanders” zoals hij de Nederlanders consequent noemt. Hij is in twee dingen geïnteresseerd: de afschaffing van de slavernij en een sterke bufferstaat tegenover Frankrijk, die Antwerpen en de Schelde kan verdedigen, zodat de Britten niets te vrezen hebben. Hij zegt letterlijk:
“Om vrij te zijn moet u sterk zijn. Om sterk te zijn moet u deel worden van een groter geheel en dat geheel is de unie met Holland.”
En daarmee is de zaak opgelost, zij het niet de discussie over de grenzen. Castlereagh wil die Verenigde Nederlanden zelfs een stuk Duitsland tussen Moezel en Rijn geven, maar daar botst hij op het veto van de andere geal
lieerden. De Pruisische legers zijn nog altijd de baas in de Nederlanden en het volgende idee bestaat erin de Zuidelijke Nederlanden te verdelen met de Maas als grens. Alles ten westen ervan wordt verenigd met Neder
land, alles ten oosten met Pruisen. Maar de Pruisen zien dat bij nader inzien toch niet zo zitten en hebben liever compensatie in Duitsland zelf. Willem krijgt zelfs het hele vroegere prinsbisdom Luik dat nooit tot de
Nederlanden behoord heeft.
Er is wel nog een kaper op de kust: offi
cieel hebben de geallieerden alleen tegen Bonaparte oorlog gevoerd en niet tegen Frankrijk en nu de Corsicaanse roverhoofd
man verbannen is naar Elba, zit er weer een Bourbon op de Franse troon. Talleyrand, de Franse minister van Buitenlandse Zaken, wil toch een flink stuk van die Nederlanden behouden. Dat lukt niet, want hij kan allleen Mariembourg, Philippeville en Bouillon in Frankrijk houden.
In juni 1814 ondertekenen de geallieerden het verdrag van de acht artikelen (o.a. gods
dienstvrijheid, waartegen de bisschop van Gent, de Fransman de Broglie, onmiddel
lijk protesteert) dat de details van de ver
eniging regelt.
Eind juli krijgt Willem voorlopig het gezag in handen. Voorlopig dus, want de Russen denken een ogenblik aan een bondgenoot
schap met Frankrijk en vragen zich af of ze die oude Nederlandse staten toch maar niet aan de Fransen gunnen bij een definitief ver
drag. Dat bondgenootschap gaat niet door en dan is het de beurt aan de Pruisen. Die willen heel Saksen opslokken. Begin 1815 bieden zij op hun beurt de hele Zuidelijke Nederlanden aan Frankrijk aan, in ruil voor
Franse steun. Talleyrand is te verstandig om het aanbod zelfs maar ernstig te overwegen en een eventuele oorlog met de Britten te riskeren. In februari 1815 ondertekent dan toch iedereen in Wenen het traktaat dat een nieuw “Koninkrijk der Nederlanden mogelijk maakt. Willem mag zelf niet eens tekenen want... dat doen de Britten wel in zijn plaats.
Gestolen kunst terug
Dat koninkrijk ontstaat zodra het Con
gres van Wenen definitief de slotakten beze
gelt, maar Willem kan zo lang niet wachten.
In maart roept hij zichzelf al tot koning uit.
misschien omdat hij natuurlijk ook geschokt is door het nieuws van de terugkeer van Bonaparte.
Op slag is hij veel populairder in het Zui
den, want buiten enkele collaborateurs ver
langt niemand naar de terugkeer van de dic
tator en zijn boevenfamilie die zoveel jonge mensen lieten sneuvelen voor hun persoon
lijke rooftochten. Zelfs Luik ontvangt Wil
lem begin juni met enthousiasme, want het Franse leger is op komst. Bonaparte gaat ten onder in Waterloo en deze keer zijn de geallieerden minder grootmoedig tegenover Frankrijk. Het land moet jaren een bezetting dulden en betalen.
Pruisen wil zowat de hele Elzas en een stuk van Lorreinen annexeren (wat eerst lukt m 1870) en eist daarom ook Frans-Vlaanderen op voor de Nederlanden. De andere gea lieerden weigeren echter. Frankrijk moet alleen Philippeville, Mariembourg en Bou' Ion afstaan.
Misschien nog pijnlijker voor de Fransen is de ontmanteling van het mooiste museum ter wereld: het Louvre. In 1814 was bepaal^
dat alle gestolen kunstwerken in Frankrij mochten blijven, maar deze keer moet alle5 terug naar de originele eigenaars. De Neder landse vertegenwoordigers bieden z|C aan bij het Louvre. Ze worden wandelen gestuurd. Wellington, een van de overwin naars van Waterloo en door Willem beloon met een hoog jaargeld en veel onroeren goed (nog altijd bezit van de huidige hertog)’
lacht er niet mee. Hij stuurt een Brits reg1 ment het Louvre in en die slepen alles weg wat in de Nederlanden thuishoort (°a- Lam Gods).
Het nieuwe Koninkrijk der Nederlanden is nu een feit.
Het is nonsens te beweren dat La Belgen®
van 1830 een Britse creatie is. De Britten zi|
er niet gelukkig mee, maar hebben genoeg historische kennis om te weten dat de klo°
tussen Noord en Zuid zeer diep is en aan vaarden tegen heug en meug dat de Zu|
delijke Nederlanden weer hun eigen b°on tjes doppen, zoals ze dat al honderden jare
doen. Jan NeckeR5
Roddels uit de Wetstraat
Scheldbarak
Glamourboy Magnette, PS-minister van Klimaat en dat soort dingen, werd onder
vraagd door een hele batterij praatbarak- kers over zijn miskleun met de 250 miljoen van Electrabel die eerst leek toegezegd en daarna weer niet. Daarover had de PS- minister naar eigen zeggen een mondeling akkoord met Suez, eigenaar van Electrabel.
Helaas sprak Suez de minister 's anderen
daags flagrant tegen. Maar voor het zover was, behoort het tot de geplogenheden van het huis dat er eerst nog een procedure- debat gevoerd wordt. Men noemt dat heel mooi 'de regeling van onze werkzaamheden'.
Men heeft dan het steeds dikker wordende Reglement van de Kamer in de hand en men verwijst naar de Conferentie van de Voor
zitters om het mekaar lastig te maken over het aantal vragen, of het nu een minidebat is of niet en of men nog een tweede vraag mag stellen of niet.
Op een zeker moment kreeg de judo- coach uit Oostende het aan de stok met zijn collaborale stadsgenoot, de goed in het vlees zittende Bart Tommelein. Omdat Bart niet wilde luisteren naar het Vuil Blad, ver
weet deze hem doof te zijn aan zijn rechter
oor, wat al een tijdje zo is bij de Open Vld.
Verder in het dispuut onderbrak Tomme
lein plots zijn rivaal, waarop deze het op zijn systeem kreeg en fijnbesnaard als altijd zijn onderbreker toesnauwde met: “Hou eens uw klep, Tommelein!” Ja, de communica
tievormen zijn niet meer wat het moet zijn, daar in de scheldbarak.
De nieuwe Freya
Magnette, chouchou van de Waalse duce Di Rupo, kreeg daarna een zondvloed van kritiek over zich heen, precies zoals in de tijd dat de babe Freya van den Bossche spits
roeden moest lopen met de stookoliefac- tuur. Zijn vergelijking dat onderhandelen met de energiesector is zoals op de vee
markt, werd hem zwaar aangerekend. Hoe
wel hij deze vergelijking ontkende, spijkerde de altijd wakkere Boze Bart Laeremans hem ongenadig vast met zijn eigen verklaring (in het Frans) uit de commissie: “Mais Ie secteur de l'énergie est comme Ie marché de viande:
on transige oralement."
Onbekwaam, geen ervaring, geen parle
mentaire traditie, lichtzinnig, gestuntel, leu
gens... de verwijten en de negatieve appre
ciaties stapelden zich op dat het een lieve lust was. Het is duidelijk dat de man nog veel moet leren en dat regeren op nationaal niveau iets moeilijker is dan met de zegen van Di Rupo een stad als Charleroi naar de PS-hand te zetten.
Kleinen Tobback
De keizerlijke familie van Leuven ligt niet echt in onze bovenste schuif, maar we erken
nen dat die soms scherp uit de hoek kan komen. De kleine deed dat vorige week in plenaire vergadering van de Kamer door er fijntjes op te wijzen dat de 250 miljoen van de energieleveranciers er nog niet is, maar al wel deel uitmaakt van de begroting. Dat wil dus zeggen dat de begroting nog immer vir
tueel is. Verder heeft de kleine gelijk als hij
zegt dat Suez miljarden uit dit land buiten- sleurt. Maar welke partijen waren dat toch weer, die de uitverkoop aan Suez geregeld hebben? Help ons eens, Bruno!
Sibillijns
Kamervoorzitter Herman kardinaal Van Rompuy deelde tijdens de zitting van de Kamer kurkdroog mee dat er een delega
tie van de Belze praatbarak werd samen
gesteld die overleg zal moeten plegen het ‘Parlement francophone bruxello'5 het kader van het belangenconflict inza . BHV. Annemans kon het niet laten en vro aan de kardinaal of hij denkt dat die nog kunnen samenkomen voor 15 juli. ^aa5ep het Orakel van Brakel er nog een sc bovenop deed door aanvullend te r°eP|<e|
“Van dit jaar!” Van Rompuy toverde en een grijns op zijn aangezicht die b°ek e e sprak. Een sibillijnse glimlach, noemde Gerolf het.
Paraplu en patatten ___
De vakbondscel van de Bozen zit k^aa j blijkelijk niet stil, want zij is er in geslaa®r aan te tonen dat er op een illegale rnarlle5 inhoudingen worden verricht op PreT or en vergoedingen die worden uitbetaald ° de fondsen voor bestaanszekerheid.
D’haeseleer kwam dat met tal van voorbe den uitleggen aan Zjowelleke Milquet. t sen de besognes van haar gezinsleven en partijvoorzitterschap door ook nog vicep mier en minister van Werk. g.
Natuurlijk vroeg hij haar wat ze d33r gr.
gen ging ondernemen. En wat iedereen * wachtte, gebeurde dan ook. Zij trok . paraplu open en schoof de hete aarc'aP^(1 leukweg door naar de minister van f'nan5pe met de wel erg merkwaardige zinsnede.
fiscale attesten, vals of niet, vallen onder .•
bevoegdheid van de heer Didier Rey. ezjuy Niet onder de indruk eiste rondborstige een groot onderzoek om de stallen *an fondsen eindelijk uit te mesten. u
Lees verder bit-
De dingen dezer dagen
Bij een boek van Joachim C. Fest
“Ik niet - Herinneringen aan een jeugd”
Zeldzaam zijn de historici van wie we kunnen zeggen dat ze een stempel op het geschiedenisbeeld van hun tijd gedrukt hebben. Zo iemand was de op II septem
ber 2006 op 79-jarige leeftijd overleden Duitse historicus Joachim C. Fest, ueze grote en dwarse conservatieve anarchist (aldus Frank Schirrmacher in de Frank
furter Allgemeine Zeitung van 13 september 2006) met een voorliefde voor de^Ita
liaanse renaissance en het Pruisische erfgoed, hield van afwijkende memngen. In het Feuilleton (de culturele bijlage van de Frankfurter), waarvan hijtuss®" ''7
1993 de leiding had, stelde hij als ‘ouderwetse’ hberaal de kolommen' openJ«oo eenieder die er een onorthodoxe of politiek niet-correcte ®P‘P.l®.°Pn . ’ in juni 1986 toen de historicus Ernst Nolte zijn stelling verdedigde dat hie_t na - onaalsocialisme schatplichtig was aan het communisme en er verg j g J? . ten tussen beide ideologieën bestonden. Nolte bestreed de thesis van het unieke (Singularität) van de holocaust. Stelling die een storm van protest oogstte en aan de basis lag van de jarenlange Historikerstreit.
Fest had zijn intellectuele vorming voor een deel te danken aan de filosofe Hannah Arendt en haar theorie van het totalitarisme, alsook aan de schrijver van het essay Bru
der Hitler, Thomas Mann en de chaose- stheticus en drankorgel Horst Janssen over wie hij als vriend een boek schreef. Voor de krant voerde Fest met tal van tijdgenoten gesprekken. Een van hen was de extreem
linkse journaliste Ulrike Meinhof toen zij nog geen RAF-icoon was. In zijn heerlijke por- trettenboek Begegnungen (2004) doet hij hierover verslag. Later deed Fest de hele mei ‘68-revolte af als een typisch protofas- cistische manifestatie; als een verheerlijking van het geweld tegen de burgerlijke bescha
ving. Het werd hem door menig ‘68-predi- kant niet in dank afgenomen.
Het meest zal de op 8 december 1926, in de deftige Berlijnse wijk Karlshorst, gebo
ren Joachim Fest bekend blijven als Hitler- biograaf. De in 1973 verschenen, meer dan duizend pagina’s tellende biografie, was de eerste historisch verantwoorde levensbe
schrijving van Adolf Hitler door de hand van een Duitser. Het boek oogstte een gigan
tisch succes en lag aan de basis van een heuse Hitler-Welle. Hierin toonde Fest aan dat zijn onderwerp een kind van zijn tijd was en geen terugval in de reactie betekende. Deze opi
nie werd hem door heel wat historici ten
kwade geduid. Pas later kreeg zijn stelling navolging. Thans is het boek na het verschij
nen van de biografieën van Brigitte Hamann en lan Kershaw voor een deel achterhaald.
Kort na Hitler volgde er een Hitlerdocu- mentaire (Hitler, eine Karriere), die de film
zalen deed vollopen, maar op verontwaar
diging botste in het politiek correcte milieu;
te veel documentaire en te weinig duiding, luidde hun commentaar.
In 2002 kwam Fests laatste boek uit, gewijd aan het Derde Rijk. Der Untergang - nadien ook in het Nederlands vertaald - beschreef de laatste weken van de Führer in zijn Berlijnse bunker. Dankzij een geslaagde verfilming met een schitterende vertolking van Bruno Ganz in de hoofdrol, kende het boek herdruk na herdruk.
Bedrogen
Het eerste boek dat Joachim Fest aan Hitler en zijn tijd wijdde, was Dos Gesicht des Dritten Reiches dat in 1963 verscheen.
Hierin portretteerde hij een aantal figuren uit de onmiddellijke entourage (Goebbels, Rohm, Bormann, Himmler, Göring,...) van Hitler. Later en ondanks waarschuwingen van vrienden was Fest bereid om als redac
teur van de in 1966 vrijgelaten nationaalsoci- alistische architect en minister Albert Speer bij het schrijven van zijn memoires te funge
ren. Speer nam in ruime mate de schuld voor
Strijd om de hoofddoek
In de Gentse gemeenteraad was het vorige dinsdag alweer hommeles. En alweer stond op de agenda de hoofddoek als religieus symbool bij het gemeenteperso- neel. Nog maar eens.
Kort de historiek: in december 2006 stelt Francis van den Eynde van het Vlaams Belang een verkennende vraag in de uittredende gemeenteraad naar het al dan niet toelaten van hoofddoeken bij het stadspersoneel. Met de verkiezingen van oktober 2006 hadden de socialisten immers heel wat islamieten, over
wegend Turken, naar zich toegetrokken. Zou de islam nu het stadhuis en de gemeente
lijke administratie veroveren? Sindsdien is die vraag nog niet eensluidend beantwoord. In mei 2007 ontwijkt de meerderheid de vraag om neutraliteit en dus om een hoofddoeken
verbod wegens de nakende parlementsver
kiezingen. In oktober 2007 durft de meer
derheid eindelijk het debat aan, maar stelt schepen en advocate Fatma Pehlivan in haar reactie obstructiemaatregelen in het voor
uitzicht. In november 2007 valt dan toch - dankzij een wisselmeerderheid van CD&V/
N-VA, VLD en Vlaams Belang - de beslissing het dragen van de hoofddoek in de gemeen
telijke administratie te verbieden.
Socialisten en groenen verschuiven het hoofddoekenprobleem naar het OCMW. In december 2007 wordt er klacht ingediend hij de gouverneur wegens het niet naleven van het verbod in het Gentse OCMW. De gouverneur geeft de klagers gelijk, maar de OCMW-raad stemt opnieuw tegen het ver
bod en tegen de verplichting van de gouver
neur. De raad neemt weer het standpunt in, d« hoofddoeken bij het OCMW-personeel z'jn toegelaten.
Kortom, een mallemolen, die alleen maar raaiend wordt gehouden omdat sossen en groentjes bang zijn voor stemmenverlies van hun vrienden allochtonen. Allochtonen wor- er> in Gent op alle gebieden in de watten g®iegd. Ter illustratie: de dienst asiel- en v uchtelingenbeleid van de stad beschikt over e.en gerenoveerd opvangcentrum met vijf- r'g plaatsen. Wie een asielaanvraag indient,
heeft onmiddellijk recht op materiële hulp.
De naam van het centrum “Verapa” ver
wijst naar een negentiende-eeuws liedje over het Guatemalteekse Verapaz waarheen nogal wat Gentenaars trokken op zoek naar een betere toekomst: “Wie goat er mee noar Verapas? Doar moete waai nie wirke.
Eten en drenke op eu gemak...” De heden
daagse behandeling van asielaanvragen heeft er inderdaad wat van weg. Allerlei rechten, allerlei hulp, maar plichten ? Zeker niet inzake inburgering en taalkennis. Het gemeentelijk onderwijs in Gent met lessen in het Turks en een gelijkekansenbeleid dat schermt met diversiteit, roept terecht ernstige bedenkin
gen op bij autochtonen, zeker als het aan
komt op selecties voor werk bij de stad.
Cultuurstrijd
Het Gentse hoofddoekendebat evolu
eert ondertussen duidelijk naar een ern
stige beleidsvraag over taal, cultuur en reli
gie. En over stemgedrag als antwoord op het beleid. De verkiezingskoorts stijgt in Gent zienderogen. Groen! wou tijdens de gemeenteraadszitting vorige dinsdag het ver
bod op hoofddoeken in openbare functies alweer ongedaan maken.
Die partij speelt ongetwijfeld onder één hoedje met de meerderheidspartij SP.a en meent gebruik te kunnen maken van een aangekondigde afwezigheid (dienstreis) van VLD-schepen Van Rouveroy om het linkse opzet te doen slagen. Ook de niet partijge
trouwe CD&V’ers Anne Martens en Zus
ter Monica van Kerrebroeck bleven voor de hoofddoeken kiezen. Om de kansen op suc
ces te verhogen, werd het voorstel pas op het allerlaatste ogenblik ingediend. Dit dui
delijk met het oogmerk de voorstanders van het verbod door het verrassingseffect bui
tenspel te zetten. Hoe dan ook, het maneu- ver mislukte. Het hoofddoekenverbod bleef
4 juni 2008
5
het nationaal-socialistische regime op zich, maar ontkende op de hoogte van de shoah geweest te zijn. De memoires van de ‘gentle- mannazi’ werden een bestseller en Fest zette zich aan het werk om een Speerbiografie te schrijven, die in 1999 verscheen. Algauw bleek echter uit bronnenstudie dat Fest zich door Speer een oor had laten aannaaien.
De gewezen minister van Oorlogsindustrie was van de Jodenuitroeiing wel degelijk op de hoogte geweest. Het wierp een schaduw op de reputatie van de zich bedrogen voe
lende Fest. Toen hij later over Günter Grass - in zijn By het pellen van de ui bekende de linkse Duitse auteur nogal laattijdig dat hij in 1944/1945 bij de Waffen-SS gediend had - liet weten dat hij nooit een tweedehandse auto van hem zou kopen, sneerde Grass terug, en verweet hij Fest de balk in zijn eigen oog niet te willen zien. Grass verwees naar Speer (“de burgerlijke edelnazi” luidens Der Spie
gel) die Fest al een tweedehandse auto aan
gesmeerd had. Eerder had hij zich voor zijn goedgelovigheid verantwoord in het boek Die unbeantwortbaren Fragen (2005).
Niets deed echter vermoeden dat Joachim C. Fest mettertijd tot de meest prominente Duitse historicus van het Derde Rijk zou uitgroeien. Alvast niet zijn ouderlijke milieu.
In zijn met verve geschreven jeugdherinne
ringen Ich nicht die een tiental dagen na zijn dood uitkwamen, schetst hij op indringende wijze de Pruisisch-burgerlijke afkomst van zijn familie. Zijn vader was een overtuigde katholiek en actief in de Reichsbanner, een politieke en katholieke beweging die zowel tegen de communisten als tegen de natio- naalsocialisten ageerde.
“ Wij' tegen de wereld ”
Kort nadat Adolf Hitler op 30 januari 1933 tot kanselier benoemd werd, kreeg vader Johannes Fest zijn ontslag als directeur van een middelbare school in Berlijn. Verder les
geven werd hem als hardnekkige tegenstan
der van het nieuwe regime verboden. Joa
chim was toen zeven jaar. Het gezin met vijf kinderen kende jaren van bittere armoede (net niet tot de bedelstaf) en sociale uit
stoting. Ondanks herhaalde verzoeken wei
gerde vader Fest halsstarrig om zich aan te passen. Vooral moeder Fest, afkomstig uit de gegoede burgerij, had het hier moeilijk mee.
Eenmaal smeekte zij haar man om voor de schijn lid te worden van de NSDAP om zo weer een betrekking te vinden. "Tenslotte blijven we wat we zijn", riep ze vertwijfeld.
Waarop haar echtgenoot tegenwierp: “Dat juist niet! Het zou alles veranderen!" Van enige toegeving aan het regime wilde hij niet weten.
Vader Fest, de hoofdpersoon van Ich nicht - Ik niet, was wars van iedere vorm van hypocrisie. Hij was wat men noemt een Bil- dungsbürger, mensen voor wie kennis van de klassieke cultuur en vorming belangrij- ker was dan praktische aanleg. "Wij tegen de wereld”, luidde zijn devies. Auteur Joa
chim Fest vertelt op aangrijpende wijze hoe zijn vader hem en zijn twee broers en twee
zussen gedurende twaalf jaar het bijbelvers voorhield: etiam si omnes - ego non! (“ook al doen ze allemaal mee - ik niet!"). Alleen boe
ken, enkele goede vrienden, muziek en het eigen gezin gaven hun houvast en troost. Dag en nacht dienden de gezinsleden zich te hoe
den voor ondoordachte uitspraken. Op pro
vocaties mochten ze niet ingaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen bleef het gezin niet gespaard. Wolfgang, de oudere broer, overleed als soldaat aan een longontsteking.
Vader Fest kwam als lid van de Volkssturm een tijdlang in een Sovjetkamp terecht. De talloze ontberingen deden hem vijftig kilo
gram gewicht verliezen. Na zijn vrijlating volgde zijn erkenning als katholieke weer- stander en werd hij weer in eer hersteld.
Het ouderlijke huis in Berlijn werd tijdens een bombardement vernield. Joachims twee zussen ontsnapten ternauwernood aan ver
krachting door Sovjetsoldaten. Zelf kwam hij als soldaat van de Luftwaffe in Ameri
kaanse gevangenschap terecht. Bij zijn eer
ste ondervraging wierp een Amerikaanse officier, tot zijn grote innerlijke en machte
loze woede, zijn laatste boeken op een vuil- hoop. “Die zul je voortaan niet meer nodig hebben”, liet hij hem weten. Later kreeg hij onder meer een boek van Ernst Jünger terug.
Na een mislukte vluchtpoging werd de jonge Fest in 1947 op vrije voeten gesteld. Later zei de vader tot zijn zoon, die zich aanvanke
lijk als vrijwilliger had willen melden om zo aan dienst bij de Waffen-SS te ontsnappen, maar op een hardnekkig veto van zijn vader botste: “Je had toen geen ongelijk, maar ik had gelijk.”
Na zijn vrijlating studeerde de toen al bele
zen Joachim Fest rechten. Hier eindigen ook de vaak meeslepende jeugdherinneringen.
Advocaat werd hij echter nooit. Zijn eer
ste betrekking vond hij als medewerker aan een Amerikaanse radiozender (Rias) voor Duitsers. Hem werd gevraagd een meer
delige reeks over het recente Duitse verle
den tot 1945 te willen redigeren. Na enige bedenktijd zette Fest zich aan het werk. De band met het recente verleden (Zeitge- schichte) zou nooit meer verbroken wor
den. Zijn vader vond dat hij zijn tijd en ener
gie verspilde aan historisch onderzoek, naar
‘riooltuig’ als Hitler en Speer. Fest zag het als zijn intellectuele plicht om een grondige analyse van de Duitse catastrofe te schrij
ven. Daarna volgde een aanstelling als hoofd
redacteur van een Noord-Duitse televisie
zender. In 1966 werd hem ontslag verleend.
Vervolgens volgde het werk aan de Hitlerbi- ografie en werd hij in één klap een Bekende Duitser.
Voor Fest moest Duitsland blijvend de confrontatie met het verleden aangaan.
Ondanks zijn talloze publicaties vond Joa
chim Fest nooit een antwoord op de meeste prangende vraag: waarom volgde een hoog
beschaafd cultuurvolk als de Duitsers iemand als Hitler tot het bittere einde, tot de totale apocalyps. Een sluitend antwoord kon hij niet geven. Of hierop ooit een antwoord gegeven zal kunnen worden? P. Beddeleem
overeind omdat het voorstel van Groen! in de gemeenteraad niet verder dan een staking van stemmen raakte. Van de 51 gemeente
raadsleden stemden er vijfentwintig voor en evenveel tegen, wat in de praktijk betekent dat het hoofddoekenverbod in Gent goed
gekeurd blijft.
Vlaams Belang, de overige vier raadsle
den van CD&V en VLD stemden tegen de intrekking van het verbod, net als Helga Ste
vens van N-VA, die in november nog in Japan vertoefde op het moment van de stemming.
Sp.a, VI.Pro (de voormalige Spiritisten) en Groen! stemden voor de intrekking. Het verbod zou nu in september van kracht wor
den. Jan Borluut
