Vraag nr. 92 van 3 februari 1999
van mevrouw RIET VAN CLEUVENBERGEN Straatnamen – Vrouwen
Het decreet van 28 januari 1977 tot bescherming van de namen van de openbare wegen en pleinen bepaalt dat bij het vaststellen van de namen van openbare wegen en pleinen de voorkeur wordt ge- geven aan figuren die voor gemeenten of de on- middellijke omgeving van historische betekenis zijn geweest.
Dat de toekenning van de meeste straatnamen in onze gemeenten dateert uit een grijs verleden, toen de vrouw bijna niet publiek deelnam aan het poli- tieke en sociale leven, omdat er vroeger weinig vrouwen sleutelposities innamen, wil niet zeggen dat er geen bijdrage was van vrouwen aan onze sa- menleving. Nochtans wordt het feit dat vrouwen hun rol speelden en spelen niet weerspiegeld in onze geschiedschrijving, noch in straatnamen.
Er is derhalve nood aan historische informatie van- uit de invalshoek "vrouwen" en het symbolisch herwaarderen van de helft van de bevolking.
Daarom is het belangrijk dat er op gemeentelijk vlak studiewerk wordt gestimuleerd om de "on- zichtbare" vrouwen naar voren te brengen, zodat men bij het geven van straatnamen steeds een aan- tal namen van belangrijke vrouwen bij de hand heeft. Ook de adviserende commissies zouden in die zin stimuli kunnen geven.
Toen ik dit ter sprake bracht in de Commissie voor Cultuur en Sport vond de minister dit een zinvol voorstel (Stuk 104 (1996-1997) – Nr. 2 – red.).
1. Gaf de minister reeds stimuli aan gemeenten om een inventaris aan te leggen van de lokale belangrijke personen ?
Vroeg hij hierbij aandacht voor het opzoeken van de meer "onzichtbare vrouwen" ? Welke ?
2. Gaf hij reeds stimuli aan de adviserende com- missies om deze historische ongelijkheid te cor- rigeren ? Zo ja, welke ?
3. Hoeveel mannen/vrouwen zetelen er in alle commissies die advies moeten geven over straatnamen ?
Antwoord
Het decreet van 28 januari 1977 tot bescherming van de namen van de openbare wegen en pleinen, zoals gewijzigd, bepaalt in de eerste plaats dat voorrang moet gaan naar namen geput uit de gege- vens van de plaatselijke geschiedenis, het kunst- en cultuurleven, de toponymie en de volkskunde. Pas dan komen persoonsnamen aan bod en de naam van een nog levend persoon komt niet in aanmer- king.
Deze bepalingen leiden ertoe dat weinig gemeen- ten een persoonsnaam aanvragen en de commissies zich terughoudend opstellen bij het geven van per- soonsnamen.
Bij de vernieuwing in 1998 van de provinciale en centrale commissies (zes leden elk) zetelen thans telkens twee vrouwelijke leden. Dit zal ongetwij- feld zijn invloed hebben op de adviezen.
Zoals ik reeds in antwoord op de eerdere interven- tie van de Vlaamse volksvertegenwoordiger heb gezegd, gaan de nu bestaande straatnamen terug tot honderd à vijfhonderd jaar en langer, en kan zelfs de expliciete voorkeur voor namen van vrou- wen niet worden "ingehaald" binnen een afzien- baar tijdsbestek.
De voortdurende vervrouwelijking van de gemeen- teraden die in deze de princiepsbeslissingen nemen, en de voortgaande vervrouwelijking van het openbaar leven zullen in deze toestand veran- dering brengen. Ik ben inderdaad voorstander van de geschetste verandering en mijn commissies zijn wel degelijk op de hoogte van de situatie.
