één dag van droefheid

[Uitzending nr.176: Leviticus 23:1 t/m 14]

Na een beschrijving van de wetten voor de priesters (Lev.21 en 22), richt de aandacht zich in Lev.23 op de heilige tijden, die door alle Israëlieten onder- houden moeten worden. De heilige tijden of feesten zijn dagen van vreugde.

Er is maar één dag van droefheid, de Grote Verzoendag. De HERE wilde geen mensen zien die treurend bij Hem kwamen. De feesten laten het hele jaar door Gods kalender zien.

De details van de meeste feesten worden in andere delen van de Bijbel beschreven. In Lev.23 wordt alleen een overzicht gegeven. Als we de Sabbat niet meetellen zijn er zeven feesten. De sabbatdag is eigenlijk geen feestdag, maar de sabbat staat als eerste vermeld omdat het een meeteenheid voor de tijd geeft. Het getal zeven valt in Lev.23 net zo vaak op als in het Bijbelboek Openbaring. Het is een dimensie van tijd.

De sabbatdag is de zevende dag. Pinksteren is het feest van de zevende week. De zevende nieuwe maan volgt op de ‘Grote Verzoendag’. Het Loofhut- tenfeest vindt plaats in de zevende maand. In Lev.25 wordt het Sabbatsjaar en het Jubeljaar besproken, beide dragen het getal zeven. Er zijn zeven dagen van het Ongezuurde Brood en zeven dagen van het blijven in de taber- nakel tijdens het Loofhuttenfeest. De heilige bijeenkomsten dienden twee zaken: een praktische en een profetische.

De twaalf stammen kwamen bij elkaar om samen de erediensten en de broe- derschap te vieren. Alle mannen werden verplicht naar Jeruzalem te gaan voor drie feesten: voor Pesach (het feest van de Ongezuurde Broden), het Wekenfeest en het Loofhuttenfeest (Deut.16:16) .

De verplichting van de gezamenlijke feesten heeft uitwerking gehad op het hele volk. Het gevoel van eenheid en verbondenheid kwam openbaar, alsook de vermenging van de verschillende stammen. De mensen kwamen uit alle uithoeken van het land bij elkaar. Er werden ideeën uitgewisseld en handel gedreven. Het niet opvolgen van deze drie jaarlijkse feesten heeft er later toe geleid dat het land werd gesplitst in een Noordelijk en een Zuidelijk koninkrijk,

De meeste van de feesten werden gevierd tijdens hoogtepunten in de land- bouw, in het bijzonder tijdens de oogsten. Met name het Oogstfeest, het Wekenfeest en het Loofhuttenfeest. Dan werden de erediensten voor de HERE op de graanvelden gehouden, in de wijngaarden en onder de

Olijfbomen. Het vereren van de HERE werd samengevoegd met het werk dat de mensen verrichtten. In het vervolg gaan we er dieper op in.

We hoeven niet langer de dagen en de seizoenen te volgen om feest te vieren, omdat Jezus Christus Zijn werk op aarde heeft volbracht.

Kolossenzen 2 vers 16 en 17: Laat u dus door niemand bekritiseren over wat u eet of drinkt. En of u zich al of niet aan feestdagen en rustdagen moet houden. Dit soort dingen zij immers maar tijdelijk. Zij zijn slechts een schaduw van toekomstige zaken. Maar ons lichaam behoort aan Christus toe.

In Lev.23 worden niet alle feestdagen besproken. Het Sabbatsjaar en het Jubeljaar komen aan de orde in Leviticus 25.

Leviticus 23 vers 1 t/m 3:

De HERE zei tegen Mozes: Maak aan het volk van Israël bekend dat het jaarlijks een aantal heilige feesten voor de HERE moet vieren, gelegen- heden waarbij heel het volk bijeenkomt. Zes dagen moet u werken, maar de zevende dag is een dag van volledige rust, die dag zult u in een hei- lige vergadering bijeenkomen. Houd u aan deze regel, waar u ook woont.

In Leviticus geeft de HERE Zijn opdrachten aan bepaalde mensen en groepen van mensen. De HERE spreekt tot Mozes als een wetgever. Mozes geeft de Woorden en instellingen van de HERE door aan het volk. De priesters worden niet speciaal bij de feesten genoemd. Feesten waarbij wel de tabernakel betrokken is. Het volk Israël kwam volgens de door de HERE vastgestelde kalender bij elkaar. In Lev.23 komen de volgende 7 feestdagen aan de orde, feesten die ook betekenis hebben voor de toekomst: als eerste het Joodse Paasfeest (Pesach) met een heen wijzen naar het lijden en sterven van Christus. Als tweede het feest van de Ongezuurde Broden met de heen wijzing naar de verbondenheid en gemeenschap met Christus door Zijn dood.

Als derde het oogstfeest wat verwijst naar de opstanding van Christus.

Als vierde het Wekenfeest met de verwijzing naar het Pinksterfeest, begin van de kerk. Als vijfde het Feest van de Bazuinen met de heenwijzing naar de in de toekomst te verwachten terugkeer van Israël naar het beloofde land.

Als zesde, de Grote Verzoendag met de verwijzing naar het volbrachte werk van Christus aan het kruis. Tenslotte, als zevende, het Loofhuttenfeest. Het wijst naar de tijd in de toekomst als Israël is teruggekeerd naar het beloofde h land en in vrede mag leven.

De wekelijkse sabbat is geen speciale feestdag want die bestond al voor de tijd van Mozes en gaat terug naar de scheppingsdagen. Voor Israël was het een dag van herinnering. In Deuteronomium 5:15 wordt de betekenis nader toegelicht: De sabbat moet u houden om te herdenken dat u slaven was in Egypte en dat de HERE, uw God, u uit dat land heeft geleid met een groot vertoon van macht.

Toen de Israëlieten slaven waren in Egypte moesten zij iedere dag werken.

De sabbat werd verbonden aan de uitleiding uit Egypte. Één dag in de week moesten de Israëlieten apart houden om de HERE te aanbidden. Een rustdag na al het werk en activiteiten.

Toen de vroege kerk een dag aanwees om bijeen te komen kozen zij voor de zondag (de eerste dag van de week) omdat het de dag was waarop de Here Jezus opstond uit de dood. Dat was de dag van Zijn grote overwinning!

Romeinen 4:25, Hij heeft Jezus voor onze zonden laten sterven en Hem uit de dood laten terugkomen om ons rechtvaardig te verklaren.

De sabbat hoort bij de oude bedeling en de zondag bij de nieuwe. Gelovigen worden in de Bijbel een nieuwe schepping genoemd: 2 Korinthiërs 5 vers 17:

Als u Christen wordt, wordt u van binnen helemaal opnieuw door God geschapen. Op de eerste dag van de week eren wij Christus voor dat wat Hij voor ons heeft gedaan.

Voor Israël was de sabbat een meetpunt om de tijd te meten. De sabbat spreekt van stopzetting van al het werk en alle activiteit, en kijkt vooruit naar de nieuwe week. De sabbat is ook een voorspelling van dat wat nog moet komen. Hebreeën 4 vers 9 t/m 11: Er wacht het volk van God dus nog altijd een zuivere, volkomen rust. Wie door geloof die rust ervaart, rust uit van

Laten wij ons best doen deel te krijgen aan die rust. Daarom moeten wij ervoor oppassen God niet ongehoorzaam te zijn zoals het volk Israël, dat daardoor die rust niet kreeg.

Voor een zondaar is er alleen rust door verzoening. Jezus Christus is de verzoening van al onze zonden. Daarin ligt ook de rust voor de HERE. Alles is in Christus verzoend.

Luisteraar, als u daar niet volmondig ‘amen’ op kunt zeggen dan mag ik u de woorden van de Here Jezus in herinnering brengen uit Mattheüs 11 vers 28:

Als de lasten u drukken en u vermoeid bent, kom dan bij Mij. Ik zal u rust geven. Juist op de rustdag kunnen deze twee aspecten (rust en verzoening) worden ervaren en beleefd. Iedere week!

De sabbat is geen feestdag, maar een vastgestelde rustdag.

Leviticus 23 vers 4 en 5:

Hier volgen de heilige feesten die elk jaar op een vaste tijd moeten worden gevierd. Het Pesach offer voor de HERE. Dit moet op de veertiende dag van de eerste maand worden gevierd.

De beschrijving van het feest werd al gegeven in Exodus 12, maar hier wordt een vaste dag geplaatst op de Joodse kalender. Vers 5 maakt duidelijk dat het feest begint met het Pesach offer. In Exodus 12:2 zei de HERE:

Voortaan zal deze maand de eerste maand van het Israëlitische jaar zijn.

Pesach wordt vergeleken met de dood van Christus en Zijn kostbare bloed.

Paulus schrijft in 1 Korinthiërs 5 vers 7: Gooi de oude gist weg, anders bent u geen vers deeg. Er behoort bij u geen gist te zijn omdat Christus, ons Paaslam, geofferd is.

Pesach verwijst naar de historische gebeurtenis van de tiende plaag in Egypte toen de eerstgeborenen werden gedood. Israël kreeg de opdracht een lam te slachten en het bloed van het lam op de deurposten van hun huizen te

strijken. Zelf moesten zij binnenblijven (wegschuilen achter het bloed van het lam). Binnen braadden zij het lam en aten het op. De ‘doodsengel’ ging alle deuren voorbij die met bloed waren bestreken. Bij de bespreking van Numeri 9 zullen we zien dat Israël het Pesach feest voor het eerst viert als zij hun tenten hebben opgeslagen bij de berg Sinaï.

Het Pesach feest kwam tot vervulling in de nacht dat de Here Jezus Christus werd gearresteerd. Dat gebeurde tijdens het Pesach feest dat Hij met Zijn leerlingen vierde. Tijdens de Pesach maaltijd heeft de Here een nieuw

Paasfeest ingesteld. In Openbaring 5:6 zien we een Lam staan, het leek wel of het geslacht was. In Lukas 22:16 zegt de Here Jezus: Ik zeg jullie dat Ik het Paasmaal beslist niet meer zal eten tot het Koninkrijk van God volle werkelijkheid is geworden.

Leviticus 23 vers 6 t/m 8:

Het Feest van de Ongezuurde Broden begint op de 1^ste dag na Pesach, dat is de vijftiende dag van diezelfde maand. Op de eerste dag van dit feest moet het volk in een heilige samenkomst bijeenkomen en zal het gewone werk niet worden gedaan. Hetzelfde moet u doen op de zevende dag van het feest. Op elk van de tussenliggende dagen moet u een brandoffer aan de HERE brengen.

Hoewel het Feest van de Ongezuurde Broden als een afzonderlijk feest werd gezien had het toch betrekking op het Pesach feest. Het Pesach werd op één dag gevierd en de volgende dag - de eerste dag van de week – begon het Feest van de Ongezuurde Broden. Bij de instelling werd al een directe verbin- ding gelegd met het Pesach feest (Ex. 12).

Het ongezuurde brood moest zeven dagen worden gegeten vanaf de eerste dag na het Pesach feest. Mattheüs en Markus beschouwden beide feesten als één feest.

In andere uitzendingen hebben we gezien dat gist of zuurdeeg symbool staat voor slechtheid en zonden. Tijdens de feestdagen rustten de Israëlieten van hun dagelijkse werkzaamheden. Er moesten brandoffers, spijsoffers en ook zondoffers worden gebracht. De eerste en de zevende dagen van de week van de Ongezuurde Broden waren speciale dagen waarop een heilige samenkomst werd gehouden.

Pesach spreekt van de dood van Christus voor onze zonden, het Feest van de Ongezuurde Broden van het rein blijven door steeds onze zonden te belijden.

De Here Jezus zei tegen Petrus in Johannes 13 vers 8: Als Ik je voeten niet

Voortdurend hebben gelovigen de reiniging van Christus nodig, ook nadat hij of zij tot bekering is gekomen. Maar als wij in het licht van God leven, zoals Hijzelf in het licht is, dan zijn wij één met elkaar en wast het bloed van Zijn Zoon Jezus ons schoon van al onze zonden (1 Joh.1:7).

Leviticus 23 vers 9 t/m 11:

Het feest van de eerste opbrengsten van het land of Oogstfeest.

Wanneer u aankomt in het land dat Ik u zal geven en u uw eerste oogst binnenhaalt, breng dan de eerste schoof van de oogst op de dag na de sabbat bij de priester. Hij zal het aan de HERE offeren door het omhoog te heffen en de HERE zal het aanvaarden als uw geschenk.

Opnieuw spreekt de HERE tot Mozes. In deze toespraak blikt de HERE vooruit naar de tijd dat de Israëlieten zullen komen in het land Kanaän.

Wanneer ze het land in bezit nemen, zullen ze hun zwervende bestaan inruilen voor een leven op het land. Bij het binnenhalen van de eerste oogst moeten ze de eerste opbrengsten van het land bij de priester brengen. Door de eersteling van de oogst naar de HERE te brengen, erkent het volk dat de oogst van Hem afkomstig is. Nadat de priester de opbrengst heeft ontvangen (waarschijnlijk een garf gerst, omdat gerst als eerste opkomt en de

gersteoogst rond eind maart of begin april plaatsvond), beweegt de priester de eersteling voor het aangezicht van de HERE. Het doel van deze gewijde handeling is het verwerven van het welbehagen van de HERE. Door het offer uiten de Israëlieten hoop en verwachting op een rijke oogst. Tenslotte lezen we dat het offer de dag na de sabbat moet worden gebracht (op een zondag).

Dat is belangrijk omdat Christus ‘de eerste van velen’ wordt genoemd.

1 Korinthiërs 15:20, Christus is weer levend gemaakt, als eerste van de velen die gestorven zijn.

1 Korinthiërs 15:23, Ieder op zijn beurt, natuurlijk. Eerst is Christus Zelf levend geworden. En als Hij terugkomt, zullen allen die bij Hem horen ook levend worden. Het moment van Zijn opstanding uit de dood is duidelijk vastgelegd in Mattheüs 28:1 en 6,

Op de dag na de sabbat gingen Maria van Magdala en de andere Maria voor dag en dauw naar het graf.

De engel zei tegen de twee vrouwen: Ik weet dat u Jezus zoekt, die gekruisigd is, maar Hij is hier niet meer. Hij is weer levend geworden, zoals Hij had gezegd.

Eens, op een dag in de toekomst zullen allen die in Christus gestorven zijn met Hem opstaan uit de dood. Nu is Christus de Eersteling, met een verheer- lijkt lichaam. Johannes 12:24, Wat Ik (Jezus) jullie zeg, is de waarheid: een tarwekorrel moet in de aarde vallen en sterven, anders blijft het alleen maar één tarwekorrel. Maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort.

Het brengen van de eerste opbrengsten van het land gaat vergezeld met andere offers. Leviticus 23 vers 12 t/m 14:

Diezelfde dag moet u de HERE een eenjarig lam zonder gebreken als brandoffer brengen. Dit offer moet vergezeld gaan van een spijsoffer van 4,4 liter fijn meel, gemengd met olijfolie, dat ook met vuur aan de HERE moet worden geofferd. Dit zal een aangenaam offer zijn in de ogen van de HERE. Offer ook een drankoffer van 0,9 liter wijn.

Dit alles moet eerst worden gedaan, voordat u zelf van de oogst – brood, geroosterd of vers koren – eet. Dit is een eeuwige wet voor het hele volk.

In de eerste plaats vraagt de HERE van degene die de eerstelingen van de oogst brengt, een eenjarige gaaf lam als brandoffer. Aan dit brandoffer moet de offeraar een spijs- of erkenningsoffer van 4,4 liter gries, aangemengd met olie, toevoegen. Dit voedseloffer, bestaande uit een brandoffer en spijsoffer, dient als een aangenaam offer voor de HERE. Naast de voedseloffers moet de offeraar een plengoffer van 0,9 liter wijn brengen. Het gedeelte over het aanbieden van de eerstelingen sluit af met een bepaling over het gebruiken van voedsel. Tot het tijdstip dat de offergave is gebracht, mogen de Israëlieten geen brood, geroosterd graan of jong graan eten.

Het is niet geheel duidelijk, wanneer het offer wordt gebracht. Er bestaan binnen het Jodendom verschillende opvattingen over. In de eerste plaats is het mogelijk, dat het woord sabbat niet doelt op de zevende dag van de week, maar op een dag van algehele rust. Daarbij kan men denken aan de eerste dag van het feest van de ongezuurde broden, de 15e Nisan. In de tweede plaats is het mogelijk het woord sabbat te verbinden met de laatste dag van

In de derde plaats kan het woord sabbat duiden op de zaterdag van het feest van de ongezuurde broden en in dat geval is het offer op zondag. In de vierde plaats is het mogelijk aan te nemen dat de opbrengst van het land moet wor- den gebracht op de eerste zondag na afloop van de dagen van de ongezuur- de broden. De keuze voor één van deze vier opvattingen heeft consequenties voor de datum van het Wekenfeest, dat zeven weken na het aanbieden van de eerste opbrengst wordt gevierd (vs.15). Overigens moeten we beseffen dat een gewone sabbat van vrijdagavond tot zonsondergang op onze zaterdag duurt en een zondag van zaterdagavond tot zonsondergang op onze zondag.

De opdracht om de eerste opbrengsten van het land bij de HERE te brengen en niet te eten tot na de offerplechtigheid, geldt voor alle geslachten van de Israëlieten.

Deze offers werden op de eerste feestdag gebracht. Er hoorde geen zondoffer bij omdat een zondoffer bij Pesach hoort en wijst naar Christus dood. Deze offers waren een aangename geur. Dit zal een aangenaam offer zijn in de ogen van de HERE. In het NT vinden we dezelfde uitspraken m.b.t. Christus.

2 Korinthiërs 5:21, Want God nam Christus, die geen zonde had gedaan, en belastte Hem met onze zonden. In ruil daarvoor rekent God de rechtvaardigheid van Christus aan ons toe.

Jezus zegt in Johannes 14:19, Nog even en dan kan de wereld Mij niet meer zien. Maar jullie zullen Mij wel kunnen zien, omdat Ik dan weer leef, zullen jullie het echte leven ontvangen.

Hier zien we een geweldige waarheid. Van de eerste opbrengsten van het land kon niet worden genoten voordat de eersteling als offer aan de HERE was aangeboden. Deze eersteling moest aan de priester bij de tabernakel worden gegeven en door hem voor de HERE worden opgeheven. In Christus is dat precies zo. Hij bracht een nieuwe gemeenschap en zegen door Zijn dood en opstanding uit de dood. We lazen al eerder 2 Korinthiërs 5:17, Als u christen wordt, wordt u van binnen helemaal nieuw. U bent als het ware opnieuw door God geschapen. Er is een heel nieuw leven begonnen.

Hij maakt alle dingen nieuw!

Als eens dit oude gaat verdwijnen, als alles hier vernieuwd zal zijn,

als eeuwig lang Gods zon zal schijnen, als er geen ziekte is, of pijn,

als niemand meer zal hoeven zwerven tot waar geen sterveling hem kent, als er geen kind meer hoeft te sterven onder een wreed bombardement,

nooit meer een leven wordt bedorven, geen naam meer door het slijk gesleurd, men nooit meer hoort: "hij is gestorven", geen mens meer huilt, geen mens meer treurt,

als zeeën ons niet zullen scheiden, geen mens een medemens bezeert, als God een stad ons zal bereiden, dan is de Heer teruggekeerd.

Dan is het laatste leed geleden, de laatste kreet van pijn geslaakt, de allerlaatste strijd gestreden, dan zijn wij waarlijk vrij gemaakt.

[uit: Een fluit van riet, mevr. E. IJskes - Kooger]