Der Spiegel Historiael

(1)

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

65

^ste

jaargang • nummer 51 • woensdag 22 december 2010 1,85 euro

Der Spiegel Historiael

Wat zou Jacob van Maerlant zoal op perkament zetten als hij een politiek jaarover- zicht van 2010 zou toevoegen aan de Vier Partiën van zijn Spiegel Historiael? Hoe zou hij Bart De Wever betitelen en diens queeste naar meer Vlaamse autonomie? Zou naast Lodewijk de Heilige plots Bart zonder Land opduiken? Zouden de verwensingen en beledi- gingen aan diens adres in fatsoenlijke verzen omgezet worden? Zouden de miniaturen van het handschrift de gewelddadige bestorming en de brandschatting kunnen weergeven van het N-VA-hoofdkwartier in de Koningsstraat? Zou Van Maerlant beseffen dat overzeese criticasters plots een rating op zijn werk zouden kleven? En dat die hem wellicht negatief en onstabiel zouden verklaren, omdat hij liever over de kruistochten en de botsing van twee culturen schreef dan over de glorietijd van het unitaire Romeinse rijk?

Hypothetische vragen, want Van Maerlant raakte nooit verder dan het jaar 1113. Maar zijn werk heeft wel de eeuwen getrotseerd, en het is maar zeer de vraag of dat met België ook het geval zal zijn. Volgens Bart zonder Land is België de zieke man van Europa, en voor die boude uitspraak is hij door Jean en Alleman aan het kruis genageld, geradbraakt en gevierendeeld. Het enige dat hem daarbij kan worden aangewreven, is dat hij zijn tegen- standers op het verkeerde moment munitie in handen gaf om hem af te schieten. Maar wij surfen even samen met u naar de webstek van de econoom Geert Noels, niet echt gekend als groot flamingant, en wij lezen daar het volgende. ‘België lijdt aan een bepaalde vorm van schizofrenie. Hoe meer we de problemen ontkennen, hoe meer schuldeisers van ons land zich zorgen maken, en hoe moeilijker het wordt om het tekort uiteindelijk terug te dringen. Ik heb het reeds geschreven: we zijn niet de zieke man van Europa.

Maar België is best wel ziek. Niet dodelijk ziek, maar een niet behandelde ziekte kan snel complicaties opleveren en wel levensbedreigend worden. We zijn de zieke man van de kern-euro.

Onze buurlanden zijn AAA. Wij zijn dat nu al niet meer, en we dalen af.’

Is Geert Noels intussen achter de tralies gezet? Is hij door de goegemeente gege- seld en is hem door het ABVV een doornenkroon opgezet? Nochtans zou hij dat met grote stelligheid verdienen, want ook volgend citaat is van zijn hand. ‘Er is een probleem:

België heeft te veel schulden, is niet voldoende competitief en wordt niet bestuurd. Door de schizofrenie, het ontkennen van problemen, wordt de voedingsbodem weggenomen die onmiskenbaar bij de bevolking bestaat: mensen willen opofferingen doen om de toekomst van hun kinderen, maar ook om hun eigen pensioen- en ziektekosten veilig te stellen. Als we blijven ontkennen dat we alle zeilen moeten bijzetten om deze maatregelen te nemen, dan maken we onszelf echt iets wijs.’

Noels vermijdt in zijn analyse de communautaire toer op te gaan - wat Bart zonder Land in Der Spiegel wel heeft gedaan - maar hij hekelt net zo goed het status quo, de ver- starring veroorzaakt door ... ja, door wie? Het zal niet de N-VA zijn die geen doortas- tende maatregelen wil nemen om de arbeidsmarkt te hervormen, het ondernemerschap meer zuurstof te bezorgen en de fiscale druk te verlichten. Dat wordt juist belet door de vakbonden en door het voornamelijk Franstalige gauchisme. Dat wordt belet door de Belgische wanconstructie waar de meerderheid onderworpen is aan het veto van de min- derheid. Waar de monarchie ontegensprekelijk de zijde van de PS en consorten heeft gekozen, en ons ongetwijfeld weer een kerstboodschap in onze maag splitst waarin de Vlaamse onderhandelaars tot grote toegevingen worden aangezet. Waarna ons Gekroonde Hoofd vrolijk feest gaat vieren ergens aan de Côte d’Azur.

We zouden ook kunnen verwijzen naar uitspraken van een andere econoom, Peter De Keyzer van Petercam, die vorige week de hypocrisie van de grote ratingkantoren nog eens scherp onder de hamer nam. We constateren in elk geval dat de VS en Groot- Brittannië met hun snel oplopende begrotingstekorten en overheidsschuld veilig van de radar blijven bij Standard & Poor’s, Moody’s en Fitch. Of we grijpen naar de The New York Times, die vorige week uitpakte met het nieuws dat de grote Amerikaanse banken en beurshuizen elke maand een geheime vergadering houden om hun greep te versterken op de markt van onder meer verzekeringsproducten voor staatsobligaties. Ze hebben er dus alle belang bij dat de kredietwaardigheid van de eurolanden stelselmatig wordt onder- uit gehaald. (Al dient daar in het kader van onze Spiegel Historiael zeker aan te worden toegevoegd dat de eurozone door een lakse controlepolitiek de problemen veel te lang laten ontsporen heeft.)

Maar laten we maar eindigen in eigen land, met een uitspraak waar we pas écht mis- selijk van zijn geworden. ‘Ons hele asiel- en migratiebeleid heeft gefaald. De opvangcri- sis die we nu meemaken, is daar het resultaat van.’ Uit de mond van PS-kamerlid Yvan Mayeur, nadat de Franstalige partijen jarenlang het hele dossier opzettelijk hebben verziekt! Inderdaad, verziekt! België is wel degelijk een ziek, door en door verrot land.

De Wever heeft in Der Spiegel niets verkeerd gezegd, al toonde hij zich geen voorbeeld van diplomatie. Maar de waarheid heeft haar rechten. Daarom mag hij hier op de voorpagina de Kerstboom aankleden. Al betekent dat hij zeker

niet dat hij van ons carte blanche krijgt.

Deze week :

• Kerkmisbruik of misbruikte kerk? 3

• Wikileaks in Kaaskerke 5

• Universiteit Antwerpen 5

vrijt islammissionarissen op

• Concurrentie met de Rand 6

• Nederland in rep en roer 7

• Onzekere groei in 2011 14

Een occasie- wagen kopen?

Zoudt ge van

Vande Lanotte Laat staan een

staatshervorming?

(*) altijd hoger, altijd waakzaam, laat hen het land verlichten

(2)

De dingen dezer dagen 2

22 december 2010

Wij zijn nog open tussen Kerst en Nieuwjaar.

Wij wensen u alvast

Vonkelende feestdagen!

Halewijn BVBA

Schouwvegerstraat 15 - 2040 Berendrecht www.halewijn.be - halewijn@halewijn.be

03 569 08 21 of 0475 69 23 20

Voor al uw Kaapse Wijn moet U bij Halewijn zijn

Halewijn

bvba

Schouwvegerstraat 15 2040 Berendrecht

Tel.: 03-569.08.21 - 0475-69.23.20 Fax: 03-568.02.02

E-mail: halewijn@halewijn.be Webstek: www.halewijn.be BTW: BE 458.469.015

Zaakvoerder Halewijn De Lie

Openingsuren: vrijdag van 14 tot 19 u. - zaterdag van 10 tot 14 u.

(en op afspraak)

Iedereen welkom op onze opendeurdagen 8-9 mei van 14u tot 18 u

Ondermoedig Geld te kort? Geld teveel!

Weet daar nog bij dat de naar eigen zeggen “alles puik onder controle houdende regering van lopende zaken” bij monde van premier Leterme toegeeft dat er in Albanië geen campagne tot ontrading loopt. Raden naar mogelijke gevolgen staat vrij. Ik ga dan niet al te diep in op het Roma plan van de Vlaamse regering om Bulgaren en Roemenen toe te laten tot de arbeidsbemiddeling voor knelpuntberoepen in Vlaanderen. Waarover Vlaams minister voor inburgering en migra- tie Geert Bourgeois zich haastte om te zeggen dat dit geen “kom maar af” voor Roma zigeuners betekent. Het probleem is dat die mensen dat in Bulgarije en Roemenië anders zien. Burgemeester Daniël Termont (SP.a) van Gent weet daar bijvoorbeeld al alles van.

Hij liet dat ook merken, zij het dat hij vanuit de ideologie van zijn partij toch notoir lid is van de herautenclub voor de multicul- turele illusie.

Uit de gegevens verstrekt door Laurette Onkelinkx, voogdijminister maatschappelijke integratie, blijkt dat de Vlaamse OCMW’s eind van dit jaar ruim 50 miljoen euro aan leeflonen zullen uitgekeerd hebben aan om en bij de 25.000 buitenlanders. Exclusief OCMW klanten die Belg werden maar toch van een uitkering leven. Ik voeg het er voor een goed begrip én de volledigheid maar even aan toe.

Kwestie van het “we hebben alles onder controle” van de uittredende regering naar waarde in de verf te zetten wil ik ook niet nalaten te melden dat de federale budget- ten voor de leeflonen opgesoupeerd zijn.

Dat komt omdat de regering van lopende zaken, toen ze nog niet lopend was, het aantal leeflonen bij het bepalen van de budget- ten schromelijk heeft onderschat. De jongste regularisatiegolf, “made by” huidige

“Europese president” Herman Van Rompuy, zorgde nog voor een schep bovenop.

H is n ander de OCMW’t pen it d efede- rale ze nog nietglopend wasn angebrachte

Van krachtig naar krachtiger

Geen geld voor leeflonen van nieuwe medeburgers. Ik benoem het concreet en begin er mee om niet van hoge graad van ver- zuring of erger verdacht te worden. Het ver- dere invullen van de reeks geen geld voor dit en geen geld voor dat laat ik aan eigen oor- deel en verbeeldingskracht over. Al is van dat laatste niet echt veel nodig.

Nochtans is er in het Edel Land dui-

delijk geen tekort aan slijk der aarde. Het prijskaartje voor het plezierreisje - excu- seer de “missie” - van 108 “onmisbaren”

naar het Mexicaanse Cancun om daar tot het akkoord te komen dat er voor het milieu een sluitend akkoord moet komen, is weliswaar ook een bewijs, maar nog geen echt krachtig. Een stuk krachtiger is dat, verbonden aan de blijde mare dat België veertien miljoen euro gaat “uittrekken” om de volgende verkiezingen in Congo te helpen financieren.

Voor wie het nog niet zou weten, Congo is al vijftig jaar “onafhankelijk”, staat in Afrika al even lang mee symbool voor corruptie, geweld en schending van de mensenrechten en wordt “geregeerd” door dictators. Ook al even lang. Verkiezingen zijn er een lachertje en aan zo’n lachertje besteden onze “lei- ders” dus 14 miljoen.

Dat is nog een verwaarloosbare habbe- krats, vergeleken met die andere “post” van - gaat U opnieuw even zitten - om en bij de 53,8 miljoen euro kinderbijslag, op federaal niveau uitgekeerd voor 38.885 kinderen van hier verblijvende niet Belgen die in het buitenland worden opgevoed. Het zijn cijfers van 2008, vrijgegeven door alweer Laurette Onkelinkx op vraag van VB - parlementslid Alexandra Colen. Daaraan kan het trouwens liggen dat onze altijd en immer zo objectieve regimemedia nauwelijks of helemaal geen ruchtbaarheid gegeven hebben aan die ver- regaande gulheid van een modelstaat.

Cijfers van vorige jaren spraken over 45 miljoen euro voor 34.044 kinderen. Het ligt dus voor de hand dat de bedragen voor 2009 en 2010 nog een stuk hoger zullen liggen dan in 2008. Negentig procent van de kinderen waarvoor bijslag wordt betaald met federaal belastinggeld (dus vooral Vlaams geld) leven in een EU land. Voor de verdeling van de ove- rige tien procent staan Marokko en Turkije op de eerste plaatsen. De Belgische belas- tingplichtige dankt dit zuinige en gerecht- vaardigde omspringen met het door hem opgehoeste geld aan een Europese regelge- ving met “enkele EU landen”. Waar onder - zou het anders kunnen? - het Edel Land dat het breed heeft en het dus ook breed kan laten hangen Die regel zegt dat werknemers van vreemde nationaliteit recht kunnen doen gelden op kinderbijslag voor hun kinderen die niet in België verblijven. Tracht U op te trekken aan het zinvolle van die Europese hoogvlieger.

D.M^ol In Albanië heeft de regering de visumplicht voor haar burgers ingetrokken.

Resultaat? Tot op heden hebben al zeker ruim 1,3 miljoen Albanezen een reispas- poort aangevraagd. Daar kunnen ze drie maanden mee rondstruinen in Europa.

Dus ook in België. En gezien ons immigratiebeleid meer weg heeft van een ramp dan van beleid, prijkt al op dozijnen in Tirana aangebrachte wegwijzers dat de afstand tot “Bruksel” 1.588 kilometer is.

Het lijkt er naar uit te zien dat de N-VA zich wel eens zou kunnen verslikken in teveel dunne schijfjes worst. Volgens alle media doet Vande Lanotte geweldig werk. Klopt ook voor wie het klassieke uitgangspunt hul- digt dat er beter een slecht akkoord komt dan geen akkoord. Met wat nu in het bereik ligt van wat ooit een akkoord kan worden, krijgen we een staatshervorming die ons hele bestel er alleen maar ingewikkelder op zal maken. Is de financieringswet van vandaag al behoorlijk moeilijk, dan brouwt Vande Lanotte een goedje waar geen normaal mens nog wijs uit geraakt. Opdracht geslaagd, want ze zoeken niet zozeer een systeem waar iedereen mee akkoord kan gaan, dan wel een waar niemand het oneens mee kan zijn. Een ogenschijnlijk klein onderscheid dat een wereld van verschil maakt.

En wat de bevoegdheden betreft krijgen we alleen nog maar meer mogelijke punten van wrijving tussen de overheden, omdat de afbakening nog minder duidelijk wordt dan ze nu al is. Een beetje dit, maar niet teveel;

een scheutje dat, maar met mate. Echt vol- ledige en homogene bevoegdheidspakketten overhevelen zit er niet in, maar om toch een beetje tegemoet te komen aan de wens voor meer Vlaamse autonomie, snijden ze van het gezondheidsbeleid, gezinsbeleid, justitie een net dik genoeg schijfje af. Nog meer ondui- delijkheid - want Europa zit er ook overal wat mee tussen - maar dat zien we later dan wel meer.

Als klap op de vuurpijl wordt Brussel nog wat (niet teveel, maar toch wezenlijk) opge- waardeerd tot volwaardig derde gewest.

En dan botst wat uit de bus komt op drie fundamentele punten met de Vlaamse uit- gangspunten: duidelijker structuur, homogene bevoegdheden en Brussel terugschroe- ven naar een ondergeschikt statuut.

Salut en de kost

Wie dat wil vermijden rest alleen de optie om de hoed te nemen en salut te zeggen. Wil de N-VA zo’n schaduw van een staatsom- vorming dan niet vermijden? Natuurlijk wel, maar wat is het juiste moment om een feestje te verlaten (en liefst niet alleen) om niet als negativistische spelbreker bestem- peld te worden? Moeilijk om op te antwoorden, maar hoe langer je wacht, hoe meer je de indruk wekt toch te geloven dat het feest nog ambiance kan brengen en hoe zwarter de piet die je krijgt toegeschoven als je dan toch plots de muziek laat stopzetten.

Op tafel slaan, terwijl de gezondheidstoe- stand van moeder Vande Lanotte er sterk op achteruit gaat? Dat doe je toch niet. Toen Vande Lanotte dan met een financierings- voorstel op de proppen kwam dat de zaak nog ingewikkelder maakte (dat de bezwa-

ren van noord en zuid wegwerkte klinkt het officieel), leek het moment gekomen om er uit te trekken. Maar net toen liep de ‘rel’

over het interview van De Wever voor Der Spiegel. Had De Wever iets nieuws gezegd?

Neen. Had De Wever iets verkeerd gezegd.

Ook niet natuurlijk. Maar een eskimo had kunnen voorspellen dat hij er het hele establishment mee op z’n kop zou krijgen. Op het moment dat je in de hele pers te kijk wordt gesteld als luciferstrijker in een plas benzine, zit je psychologisch niet meteen in een posi- tie om de onderhandelingen ook nog eens te gaan stopzetten. En zo is het nooit echt het moment... tot het ooit helemaal voorbij is.

Want daarna kwamen de economische rap- porten en de staatslui (van binnen- en buitenland) die de inzet verengen tot: maak een regering tot elke prijs. De uitgang wordt zo steeds smaller.

Ups and downs

Is De Wever een knoeier? Neen, hij kent zoals iedereen z’n ups en downs. Laten we zelfs vaststellen dat z’n ups talrijker zijn dan z’n downs, dan nog worden die laatste hem veel zwaarder aangerekend. Bij de publieke opinie blijft De Wever het goed doen. Maar zelfs dan durft hij niet op tafel slaan. Want De Wever, in wezen niet overlopend van zelfoverschatting en van nature pessimist, kon al amper geloven dat hij zo populair was worden toen de cijfers zwart of wit uit de telbureau kwamen na de verkiezingen. Zijn geloof in een goede afloop bij een volgende stembusslag is dan al helemaal ondermaats.

Als hij meespeelt verliest hij zijn klassieke achterban, als hij er uit trekt, wenden de nieuwe kiezers zich af. Dat lijkt zijn gedach- tegang zo een beetje samen te vatten en dus twijfelt hij zowel over het ene als over het andere.

Bestaat het woord ‘ondermoedig’? Zelf- bewuste politici willen wel eens over- moedig zijn en daar krijgen ze vroeg of laat de rekening voor gepresenteerd. Zie Verhofstadt. Maar wie te veel twijfelt en niet tot kiezen komt, verliest de controle over het spel en moet op een moment vaststellen dat de beslissing is gevallen zonder dat het iemand opviel. De Wever dreigt zich in zijn dilemma te verstrikken, zo lijkt het. Toch nog een strik die hem de das zal omdoen?

Dat zou bijzonder spijtig zijn.

J.K.

De Wever viert verjaardag Vergeet de frieten, de chocolade, het bier als culinaire visitekaartjes van dit

koninkrijk. Als het land gered wordt, zal het door de salami zijn. Italiaans van oor- sprong natuurlijk, maar dat is di Rupo ook, dus daar vallen we niet over.

De Morgen blaft

‘t Was weer prijs op zaterdag 18 december.

De schoolmeestertjes van De Morgen staken voor de zoveelste keer een commentaar af over het verzurende, verachterlijkende, parochialise- rende Vlaanderen. Net hetzelfde geluid dat we ook horen bij de Franstalige bourgeoisjournalis- ten van La Libre en Le Soir: Vlaanderen heeft het Franstalige internationalisme nodig of het wordt een boerengat. Precies dezelfde nonsens wer- den verteld gedurende de strijd om Leuven Vlaams in 1966. Wat is er toen geleuterd in de Franstalige kranten over de noodzaak om Leuven/Louvain te redden als belgo-Belgisch centrum, omwille van het prestige, het inter- nationalisme, de kwaliteit. Leuven was nog niet gesplitst of alle Vlaamse faculteiten scho- ten binnen de tien jaar naar de toppen van de Europese universiteiten. De KULeuven kan beter, moet echter alleszins niet onder doen voor de Franstalige kosmopolieten van UCL op hun koude en winderige hoogvlakte bij Waver. Waarom zouden andere splitsingen slechter uitvallen voor Vlaanderen?

(3)

Aan Lode Vereeck Voorman

Lijst Dubbeldekker

Gij Transformateur,

Brief aan ...

Sinds kort zijt gij de officiële voorzitter van LDD, na de desastreuze nederlaag die brulboei Jean-Marie op 13 juni aan zijn broek kreeg gesmeerd. Maar, zo klonk het afgelopen weekend in De Morgen (alsof het de aanhef van een fletse B-film in Hol- lywood betrof): ‘De fel uitgedunde partij plooide terug op zichzelf om haar wonden te likken, in de hoop om snel weer ster- ker terug te komen.’ Jean-Marie zelf lijkt meer en meer in de coulissen te verdwij- nen: in januari wordt een nieuwe naam en een nieuw logo voor de partij gekozen, zonder dat de naam van de stichter er nog in zal voorkomen. Dedecker mag nog wat lawaai maken in de Kamer, maar voor de rest wordt hij vriendelijk verzocht niet te veel in de weg te lopen, zeker niet nu er een heleboel mediagedruis op komst is omdat zijn vrouw van hem af wil. Wegens zijn liederlijke leven, losse pollekens incluis.

En dat is niet echt het geruchtenmateriaal waaruit een hernieuwde beweging wordt gesmeed.

En die hernieuwde beweging is uw inziens weer klaar om als onafhankelijke partij de handschoen op te nemen. De afgelopen zes maanden werd de partijwer- king ‘grondig gereorganiseerd en gepro- fessionaliseerd’. Er kwam een ‘trimesteri- ele partijraad’ waarin leden rechtstreeks in gesprek gaan met het partijbestuur zonder onmiddellijk na ippon de mond te worden gesnoerd. En als we ook de rest van de propaganda mogen geloven, is de lokale werking plotsklaps beter uitgebouwd met meer aandacht voor vorming van de leden.

Zo luidt althans de officiële retoriek. De (opvolger van) LDD zou binnenkort weer vier tot vijf Kamerleden waard gaan zijn.

Laat de bazuinen schetteren, de vaandels kletteren, en de fanfare trompetteren!

Alleen de financiële markten kunnen verkiezingen volgens u nog afwenden. En gij als Vlaams volksvertegenwoordiger denkt daar uw voordeel mee te doen.

Maar tegelijkertijd hengelt gij openlijk naar een bondgenootschap met de N-VA.

Omdat die er volgens u slecht na zes maanden onderhandelen slecht aan toe is, en dringend nood heeft aan een nieuwe com- pagnon. Eigenlijk loopt ge hardop te dro- men dat Bart Drakenburger u weldra zal

uitnodigen om een heus kartel te vormen.

Citaat: ‘Op dit moment heeft de partij van de Wever 30 procent en wij 3 procent, maar ze geraken stilletjes aan geïsoleerd en kunnen een tweede rechtse partij aan hun zijde dus goed gebruiken.’ Een tweede partij die zich manifesteert als een soort

‘Testaankoop van de Politiek’, die nauw- lettend toekijkt op het gebruik van belastinggeld, en die - net zoals in het verleden - een sterke mate van populisme zeker niet zal schuwen. Uw persoonlijke tussenkom- sten in het Vlaams Parlement zijn mogelijk van een degelijker kaliber dan die van veel andere LDD’ers, maar dat betekent nog niet dat de oude stijl zonder meer heeft afgedaan.

Is het toeval of niet dat de N-VA daags na uw partijraad bekend maakte dat ze sinds de verkiezingen 36 procent nieuwe leden en 35 nieuwe afdelingen telt, en dat gij met andere woorden raaskalt als ge denkt spoedig op de koffie te worden gevraagd? Dat gij dus klein grut zijt in ver- gelijking met een waarlijk serieuze partij?

Ach, de N-VA zal die mededeling wel niet hebben uitgestuurd voor uw schone ogen alleen, maar de boodschap liegt er niet om: ook de acolieten van De Wever zijn de batterijen aan het opladen voor wat electoraal komen mag. Maar: zeg nooit

‘nooit’ in de politiek. Hoe dikwijls is er in deze kolommen trouwens al niet voorge- rekend dat de rechtse en centrumrechtse partijen in Vlaanderen de numerieke meerderheid uitmaken, maar dat de collabo- rateurs van rood en groen hun trawan- ten van over de taalgrens helpen om elke politieke doorbraak die naam waardig te blokkeren? Twee interviews zijn er vorige week in de gazetten verschenen met Caro- line Gennez, en het meest elementaire dat we daaruit onthouden is dat ze maar al te graag het voorzitterschap van de sp.a zou ruilen voor een ministerpost. Gennez de vice-premier, dat is aan die kant blijkbaar de inzet van de onderhandelingen. Als gij iets kunt doen om dat te saboteren, Ver- eeck, laat u dan voorwaar niet pramen.

Al dan niet met De Wever samen, die dat mens ook meer dan beu is.

3 De dingen dezer dagen

Resultaat

•

U hoorde toch ook op radio en/of televi- sie of las in uw zelfbenoemde kwaliteitskrant over die opiniepeiling die TNS Media uit- voerde in opdracht van ‘Terzake’? (Voor die peiling werden 1000 Vlamingen ondervraagd.

Iedereen die ooit zelfs maar de grondbegin- selen van kansrekening en statistiek onder de knie moest krijgen, weet dat dat het mini- mum minimorum is, maar daar willen we het vandaag zelfs niet over hebben.) Uit die bevraging zou blijken dat slechts de helft van de ondervraagden vertrouwen heeft in het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering. Natuurlijk zouden Jan Peumans en Kris Peeters zich kunnen beperken tot wat grap- jes over de federale instellingen die het moeten doen met een derde, maar dat lijkt ons niet aangewezen! Vlaanderen ging toch beter doen wat het zelf deed? Werk aan de win- kel dus...

Prioriteiten

•

Kris Peeters zou natuurlijk alvast kunnen beginnen met het maken van het onderscheid tussen het wezenlijke en het bij- komstige. Volgende week vat men namelijk de begrotingsbesprekingen aan in de Vlaamsche Parochieraad maar de minister-president heeft andere besognes. Hij is namelijk ondertussen in het gezelschap van een groep astmapatiënten naar Argen-

Kerkmisbruik of misbruikte kerk?

De begrijpelijk hevige emoties rond dit thema werden vlot gehanteerd om wie het hoofd koel hield daarmee te overdonde- ren, liefst nog met veel (media)geroep en gekrijs, en in het verdomhoekje te zetten.

Na de werkzaamheden van de commissie van vorige week is er wel ruim stof om eens op enkele punten in te gaan.

Deze commissie is geen parlementaire onderzoekscommissie, wel een bijzondere commissie, zeer tot ergernis van de eco- logisten en sp.a. Was een parlementaire onderzoekscommissie dan een meerwaarde geweest? Na de afgelopen weken kunnen we daarop klaar antwoorden: nee. Een parlementaire onderzoekscommissie heeft één duidelijk voordeel op andere commissies: zij heeft de bevoegdheid van een onderzoeksrechter.

Uit de recente werkzaamheden van de commissie blijkt overduidelijk dat zelfs al heeft de pedofiliecommissie niet die bevoegdheid, zij zich gedraagt alsof ze die wél heeft.

In extremis kan ze die overigens altijd nog krijgen, door omvorming van de commissie, maar dat lijkt op dit moment niet nodig.

Daar knopen we onmiddellijk een beden- king aan vast. Verscheidene parlementsleden gedragen zich met betrekking tot het pedo- fiel misbruik binnen de kerk niet alsof ze een onderzoeksrechter zijn - het statuut dat ze zouden willen - maar wel degelijk een rechter die moet oordelen over de feiten en maar al te graag een strafmaat wil vaststellen.

Niet voor de pedofiele misbruikers, nee, wel voor degenen die zij zo graag verantwoordelijk zouden stellen voor dat misbruik:

de hiërarchische gezagdragers binnen de kerk. De commissie is, kortom, voor sommige commissieleden weinig anders dan de gedroomde kans om eens officieel gesteund een rondje zwaar kerkbashing te doen.

De pleger van dat misbruik, of minstens een actieve medeplichtige, is voor hen minder de priester of pater in kwestie, maar de kerk als structuur.

Mijnheer of monseigneur

Wie niet op voorhand besefte dat het deze richting allicht zou uitgaan, kent toch bijzonder weinig van onze nationale of federale politiek. De toon werd al gezet bij het allereerste bisschoppelijk verhoor van mgr.

Luysterman. Deze werd door sommigen al onmiddellijk aangesproken met “mijnheer”

en er werd duidelijk gesteld dat dit bewust gebeurde, want het parlement kent enkel burgers en geen religieus of ander onderscheid. Zoals wij mgr. Luysterman kennen, zal hij daar niet van wakker hebben gele- gen, maar een ogenschijnlijk futiel detail is heel typerend.

Niet weinig volksvertegenwoordigers hebben blijkbaar nog last van een heel oude en primitieve antipaapse reflex en een tekort aan wat men weleens savoir vivre noemt.

Is dat vooral aan te treffen bij de linkerzijde en aan vrijzinnige kant, dan moeten wij de keizer toch geven wat de keizer toekomt:

iemand als Siegfried Bracke doet aan derge- lijke onnozele kleuterspelletjes niet mee. Als

‘t goed is, dan zeggen wij ‘t ook.

De eerste dag van de “bisschopsverhoren”

verliep al bij al redelijk goed. De bisschoppen Luysterman (Gent, gepensioneerd), Harpigny (Doornik) en Bonny (Antwerpen) zijn of waren de referentiebisschoppen voor seksueel misbruik binnen de kerk.

Dat houdt in dat zij meer dan hun collega’s zijn bezig geweest met die problematiek, er duidelijk inzicht in hebben en daarover dan ook vlot de nodige inlichtingen kunnen ver- schaffen.

Dat was te merken aan het verloop van de zitting: de commissie deed daar haar werk, namelijk informatie verzamelen en inzicht proberen te verwerven. Hoe anders was echter de daaropvolgende zitting met de bisschoppen Jousten (Luik), Van Looy (Gent), De Kesel (Brugge), Hoogmartens (Hasselt) en Vancottem (Namen)!

Op het rooster gelegd

De brave mgr. Van Looy zal allicht geschrokken zijn van de reacties die los-

kwamen naar aanleiding van zijn getuigenis.

Daarbij kwam immers naar boven dat hij vrij recent nog een zestal brieven had ontvangen van misbruikslachtoffers en die (nog) niet aan het gerecht had doorgespeeld. Het leek alsof de commissie ter plaatse ontplofte.

Waren de commissieleden wellicht blij met een mogelijke aanwijzing van schuldig ver- zuim, of erger: een doofpotoperatie dan wel een bewust opgezette misbruikstruc- tuur met veronachtzaming van alle klach- ten daarover?

Het leek wel zo: het hek was van de dam.

De zachtzinnige mgr. Van Looy werd onge- nadig de mantel uitgeveegd. Als de goede, oprechte en correcte commissieleden - neem ons dit cynisme niet kwalijk - nu eens niet op hun emoties waren voortgegaan, maar hun verstand hadden gebruikt, dan hadden ze dat onmiddellijk en grondig kunnen oplossen.

De niet doorgestuurde zaken betroffen immers overleden daders. Maar misschien is dat een complot, zijn die mensen niet overleden en lopen ze middels wat botox rond als jong lijkende priesters, volop op zoek naar nieuwe slachtoffers?

Mgr. Van Looy kreeg min of meer te horen dat hij een voorbeeld kon nemen aan zijn collega mgr. De Kesel, die zonder pardon alles doorspeelt en doorspeelde aan justitie.

Wij weten niet of mgr. De Kesel karakteri- eel kordaat is, maar hij is slechts recent bisschop geworden in het bisdom waar de hele pedofiliezweer is opengebarsten. Denkt er nu echt iemand dat hij enige andere mogelijkheid van handelen heeft?

Overigens zit ook daar weer een zwakte van de commissie. Hoewel zo’n commissie de Kamer extra geld kost, zijn de lonen van de experten duidelijk weggegooid geld. Het inzicht van de commissieleden in de werking van de kerk is quasi onbestaande.

Ze hebben tot hun verwondering moeten leren dat elke bisschop baas in eigen huis is, dat de bisschoppen ook mensen zijn met een eigen karakter, eigen sterktes en zwakheden, met al dan niet veel inzicht in het eigen ker- kelijk recht. Kortom, ze zitten met een zeer oubollig en onrealistisch beeld van de kerk, waarop ze maar al te graag hun cliché’s toe- passen. Of daar veel goeds uit voort gaat komen, valt te betwijfelen.

We zouden hier nog heel wat meer over kunnen schrijven, bijvoorbeeld hoe stilaan duidelijk wordt dat de eerste kerkelijke com- missievoorzitster, Godelieve Halsberghe, bijzonder eigengereid is opgetreden en als gewezen magistrate meende die rol ook te mogen spelen tegenover de bisschoppen.

Vergeten we ook niet dat zij mee aan de basis ligt van spookverhalen over “geheime archie- ven” die uiteindelijk niets meer blijken te zijn dan niet openbaar toegankelijke, maar wel in te kijken dossiers in een simpele kast...

De poppetjes

Misschien tot slot nog iets over de rol van de Vlaamse commissieleden. Daphne Dumery (N-VA), Bert Schoofs (VB), Raf Terwingen (CD&V) en Siegfried Bracke (N-VA) blijven in hun rol, zij het die twee laatste af en toe met een emotionele uit- schuiver (of is dat politieke berekening en mediazoekerij?). Sophie De Wit (N-VA) trekt nogal sterk de kaart van Rik Devillé en zijn werkgroep. Carina Van Cauter (VLD) zit heel hard op de lijn Van Steenbrugge: schadevergoeding, schadevergoeding en nog eens schadevergoeding, zo groot mogelijk, zo veel mogelijk.

Stefaan Van Hecke (Groen) is zijn altijd wat warrige zichzelf: af en toe een inquisi- teur, dan weer een redelijk mens. Renaat Landuyt (sp.a) tot slot bevestigt de zieligste cliché’s over socialisten en de kerk: wat niet weet, zeer hard deert.

Dat hij geen affiniteit heeft met de kerk is niet erg, maar dat hij niet de intellectuele moeite doet om zich meer inzicht te ver- schaffen, is dat wel.

Als er uit deze commissie een fatsoenlijk resultaat komt, zal ons dat zeer verwonde-

ren. KR

Zo stilaan begint links en rechts door te dringen dat de pedofiliecommissie met de onmogelijke officiële naam een waanzinnig risico loopt om te ontspo- ren. Die vrees was op voorhand al voorzichtig geuit door sommigen, maar werd toen met verontwaardiging van de hand gewezen: al wie enigszins kritisch stond tegenover de oprichting van deze commissie als enig zaligmakend middel om de pedofilieproblematiek aan te pakken, werd schuin bekeken en als handlanger van de kerk gedoodverfd.

Echo’s uit de Koepelzaal

tinië vertrokken om daar de 6961 m. hoge Aconcagua te beklimmen. Dat vinden we heel sympathiek van het CD&V-boegbeeld maar het zou ons verbazen mocht dat behoren tot het kerntakenpakket van een premier, zelfs niet van de Noord-Belgische regio!

Onbereikbaar

•

Peeters had zich weliswaar pogen in te dekken met een brief naar parlementsvoor- zitter Peumans en wat telefoongesprekken met fractieleiders van de oppositie (waarbij hij - puur toevallig natuurlijk! - er helaas niet in geslaagd was Filip Dewinter van het VB aan de lijn te krijgen.)

Lees verder Blz.14

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Genadeloos

•

Aan de agenda van de commissie Volksgezondheid en Maatschappelijke Hernieuwing stond o.m. een wetsvoorstel van de N-VA om de asielproblematiek aan te pakken. Sarah Smeyers ging er immers van uit de dat de discussies van de jongste weken de tijd rijp had gemaakt om drastische maatregelen te gaan nemen. Er was immers grote eensgezindheid gebleken om een en ander in het parlement te regelen. De vergadering werd voorgezeten door Hans Bonte van de Vlaamse sossen.

Wanneer een wetsvoorstel behandeld wordt, dan bespreekt en amendeert men alle artikels om nadien een eerste keer over het gehele voorstel te stemmen. Goed om weten is dat het eerste artikel van voor- stellen of ontwerpen altijd bepaalt op welke grondwettelijke grond het voorstel is gebaseerd.

Toen iedereen in de startblokken zat om er aan te beginnen, vroeg Bonte de stem- ming over artikel 1, wat altijd een pure formaliteit is. Maar wat gebeurde? De Frans- taligen, CD&V en sp.a stemden tegen het artikel, waardoor het hele voorstel feitelijk geen enkele grond meer had en dus werd afgevoerd.

De mond van brave Sarah en van de Vlaams Belangers die op vinkenslag zaten met sterke en principiële amendementen, viel wagen- wijd open. Dit spelletje was nog nooit vertoond. Het is duidelijk dat de Fransta- ligen en hun medeonderhandelaars van de tsjeven en de sossen het licht nog niet gun- nen aan de N-VA. En dat er nog lang geen eensgezindheid is aangaande de asielproblematiek. Misschien volgend jaar, als het opnieuw vriest en sneeuwt?!

Slachtbank?

•

In de commissie Seksueel Misbruik

kwamen vorige week de bisschoppen stuk voor stuk voor de vierschaar. De sfeer zat er dus goed in bij de logebroeders en de militante vrijzinnigen.

Het is duidelijk dat de kerk beleidsmatig gefaald heeft in de voorbije jaren dat dit verschrikkelijk leed ten aanzien van zovele slachtoffers zich heeft voltrokken. Daar zijn zelfs de bisschoppen het mee eens. Meer nog: ze zijn op zoek om daar wat aan te doen voor de toekomst.

Maar een parlementaire commissie als deze heeft een bijzondere opdracht, en die is om alle mogelijke informatie in kaart te brengen, volledig, maar objectief. En daar knelt het schoentje.

Een bijzondere Kamercommissie is geen rechtbank, laat staan een onderzoeksrechter die moet oordelen of veroordelen. Na het verzamelen van alle gegevens, dient zij een aantal adviezen uit te brengen met het oog op een betere juridische en maatschappelijke aanpak van het probleem. Vorige week

leek het er echter op dat de bisschoppen als boeven en niet als informatieverstrekkers in het beklaagdenbankje zaten. Het lijkt er wel op of alleen de kerk door de mangel zal gehaald worden.

Hopelijk komen ook de voorzitters van de sportfederaties, verantwoordelijken uit de medische wereld en het onderwijs (uit alle netten) ook nog eens langs. Want ook daar situeert zich de problematiek. In dit stadium zijn de spelers van de politieke spelletjes dus niet goed bezig!

Franstalige furie

•

Ondertussen wordt deze commissie nog steeds voorgezeten door de Brusselse PS- furie Lalieux die het net als haar partijgenoot Mayeur ook vertikt een woord Nederlands te spreken. Onverstoord worden – na aan- maningen ter zake – Vlaamse sprekers in het Frans verwelkomd en etaleert ze daarnaast haar onkunde om zo’n commissie met enige

kennis van zaken en politieke maturiteit voor te zitten. Ze straalt geen enkel gezag uit en lijkt enkel bekommerd om de koffie die wordt geschonken en of de broodjes tijdig geleverd worden. O ja, en lekken naar de pers mag ook niet, zegt ze. Wat staan die Franstalige politici dan altijd te bespreken in de wandelgangen met de coryfeeën van gazetten als Le Soir en La Dernière Heure?

Zeldzame kwaliteit

•

Vorige week werd in de plenaire vergadering de moeilijke en oersaaie financiewet die de voorlopige twaalfden regelt, bespro- ken. Met moet al een heuse technische knobbel hebben om dat dik boekwerk nog maar gelezen te krijgen en er dan nog iets van te begrijpen dus.

Elke partij heeft wel iemand in huis om deze klus te klaren. Het wordt dan ook altijd een debat van voor en tegen, van one-liners en politiek gekleurde argumenten. Maar…

ere wie ere toekomt: ook nu weer onder- scheidde Vlaams Belanger en cijferbolleboos Hagen Goyvaerts zich met voorsprong van alle anderen. Met een lang, gespierd, maar degelijk onderbouwd betoog sabelde hij de begroting neer. Begrotingsminister Vanhen- gel zat er bij en keer ernaar. Deugd zal hij er zeker niet aan beleefd hebben.

Malaise

•

Het lange niets doen omdat er geen regering is en er parlementair ook niet veel vuur- werk te verwachten valt, kruipt duidelijk in de kleren. Veel parlementsleden zijn de fut wat kwijt en dreigen helemaal stil te vallen. Nochtans zou het voor de (oppositie) partijen toch een ideale tijd moeten zijn om spectaculair in het oog te springen tijdens zo’n luwte.

Met wat creativiteit moet het zoe- kende oog van de bijna werkloze camera’s en microfoons toch snel te vinden zijn?! Het lijkt wel of de malaise over de grenzen van oppositie en meerderheid is neergedaald.

Toen Kerstmis nog een kerst-mis was

Iedereen die voor 1960 geboren is, herin- nert zich nog dat er geen groot verschil was tussen de betekenis van het woord (een mis ter ere van de komst van Christus) en de realiteit. Ik word nog altijd een beetje senti- menteel als ik denk aan de middernachtmis in de vroege jaren vijftig. Dat zijn de jaren van de strenge soms liefdeloze kerk en de paro- chiepriesters van Onze-Lieve-Vrouw-over- de-Dijle in Mechelen vonden onze arbeiders- straat wat te minnetjes. Maar vijftig meter verder stonden het klooster en de kerk van de Franciscanen ofte de minderbroeders die winter of zomer altijd een bruine pij droegen en altijd blootsvoets op sandalen rondliepen zoals Sint-Frans dat deed in het veel warmere Assisi. De paters speelden plaatsvervangend parochiepriester in hun 19d’eeuwse kerk.

Die kerk is nu een toeristenattractie wegens een architectonisch hoogstandje want ze is met behoud van zuilen, glasramen en altaar omgebouwd tot hotel Martin’s Patershof. Als morgen het hotel vertrekt, kan men over- morgen alle verbouwingen verwijderen en staat de kerk er weer. Maar in mijn jeugd was het de enige kerk in de aartsbisschoppelijke stad met een middernachtmis; zelfs met drie missen na elkaar. Tijdens de eerste mis stonden de gelovigen nog rijen dik in de zijbeu- ken want voor een stoel moest je al om 23 u aanwezig zijn. Eerst bij de tweede mis rond 1u30 was er kans op een zitje. Je ging niet volgevreten naar de mis want er was hoog- stens een taartje voor of ééntje na gezien je ten laatste om 22 u “nuchter” moest zijn om de communie te ontvangen. De paters waren niet streng in de muzikale Gregori- aanse leer. Iedereen zong het “Adeste Fide- les” mee; een katholiek kerstlied uit 1743 dat gecomponeerd was door een Engelse katholiek die naar het vasteland vluchtte. Stipt om middernacht stapte de gardiaan (de klooster- overste bij de Franciscanen) gevolgd door paters en broeders door de middenbeuk met in zijn handen een wassen popje dat hij in het stalletje neerlegde. Niemand die daar iets onnozels of bijgelovig inzag. Tezelfder-

tijd zong heel de kerk het “Stille Nacht”; in het Nederlands uiteraard.

Kerstliedjes en een waar gebeurd Kerstverhaal

Die melodie klonk nog fris en was niet verpest door de gruwelijke muzak in onze winkelstraten, door de reclamespotjes op radio- en tv. In die tijd was er tussen de vele mooie Vlaamse kerstliedjes op de radio één lied dat plotseling populair werd.

Armand Preud’homme schreef zijn Susa Nina (Zoet Kindje) al in 1941 op een tekst van Jozef Simons (auteur van “Eer Vlaanderen vergaat”). Twaalf, dertien jaar later nam het jammerlijk genoeg in 1967 verdwenen koor van Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdes van Edegem het op met als solozangertje een zuiver jongenssopraantje. Niemand heeft ooit de versie van Franske Heuninck ver- beterd en voor veel oudere mensen blijft dit het kerstliedje bij uitstek al heeft Vlaan- deren een grote traditie die men vroeger ook in het buitenland kende. In een tv-uit- zending einde de jaren 50 zong de toenmalige populaire Zwitserse charmezanger Vico Torriani kerstliedjes uit alle Eurovi- sielanden en “aus Flandern” vertolkte hij

“Ons is geboren een kindekijn”. Bij Georges Simenon vind je in de vroege Maigretver- halen een referentie naar de Franse radio die tientallen jaren lang om middernacht het wondermooie “Minuit Chrétiens, c’est l’heure solenelle”van Adolphe Adam uit- zond. Daar kwam begin de jaren zestig een einde aan toen die christelijke referentie oubollig werd geacht. “Petit papa Noël” van Tino Rossi kon beter commercieel concur- reren met de Amerikaanse kersthits. Maar zelfs toen werden we nog niet gek van de eindeloze herhalingen van “Jingle Bells”,

“Rudolf the Red-nosed Rendeer” en Irving Berlin’s “White Christmas” dat ook uit 1940 dateert maar eerst in 1954 bekend werd met de gelijknamige speelfilm. De Ameri- kanen waren trouwens niet altijd muzikale Beotiërs. Zolang het land gedomineerd werd

door WASP’s (White Anglo Saxon Protes- tants) gingen meer mensen naar een klas- siek concert dan naar American football. De Angelsaksische kerstliedjes zoals “The First Noël”, “Three Kings of Oriënt” enz. waren ook in Vlaanderen bekend dank zij de schit- terende opnames uit 1950 van de populaire filmtenor Mario Lanza. Tien jaar later verschenen ze op LP maar dat was nog altijd te duur want mijn vader moest zoals alle arbeiders 10 uur werken om zo’n plaat te kopen.

Die Lanzaplaat was verantwoordelijk voor een echt kerstverhaal. We hadden thuis wel een radiootje en niet langer meer de Radio- distributie die voor een paar frank per week zes radiozenders aanbood. Maar ik ontdekte dat deze voorgangers van de Telenet-boeven de hele LP zouden uitzenden in hun eigen zendtijd op kerstavond. Alleen mijn tante had nog die radiodistributie en met de naï- viteit van de jeugd ging ik haar vragen of ik de avond bij haar mocht doorbrengen tezamen met het kleine Philips-bandopnemertje dat de i-phone en de i-pad van die jaren was.

Tante was een gescheiden en hertrouwde vrouw en dat lag slecht bij mijn christelijke vader. Ze begreep onmiddellijk de mogelijk- heden die mijn vraag bood, zei volmondig ja en stapte vervolgens naar mijn ouders om hen ook uit te nodigen. Die waren in snelheid gepakt door mijn Lanzaverzoek en zo kwam een verzoening tot stand. Vijf jaar later kon ik eindelijk de plaat met mijn eigen geld kopen;

ook al op een 24ste december; zij het om mezelf te troosten voor die verafschuwde legerdienst die een week later begon. Zes maanden in de beruchte Dossin-kazerne in eigen stad en 6 maanden bij de raket- ten in Duitsland, de luchtmacht dus. Volgens de legerlogica bleef ik landmacht en moest de laatste 2 dagen naar het hoofdkwartier Weiden bij Keulen om daar “vaartwel ende levet scone” te zeggen. Ik ben op een tries- tige 24ste december in Weiden waar ik niemand kende afgezwaaid; zonder één glas van wat dan ook; zonder emotioneel afscheid van mijn maten, zonder eeuwige beloften om

hen weer te zien; beloften die je niet houdt maar toch. Het jaar daarna vierde ik Kerst- mis met vrienden en daar begon, zij het nog eenvoudig, het “pakjesritueel” dat inmiddels verplicht is en de doorbraak betekende van eBay waar men de gekregen cadeaus via het internet kan verkopen.

Nederlands “please” !

Waren wij dan vroeger zo’n eenvoudigen van geest ? Ik denk het niet want de leraar godsdienst in het atheneum vertelde ons lang geleden dat niemand de echte geboor- tedatum van Christus kent en dat Kerst- mis geënt is op het Germaanse feest van de terugkeer van het licht. Bij dat woord denk ik aan onze eerste slinger in 1954 met elektrische lampjes zodat mijn moeder niet langer bang naar de kerstboom met die dodelijk gevaarlijke kaarsjes keek.

En ik denk natuurlijk aan “de lichtjes” die ik als kind alleen in het schatrijke Brussel zag waar de Nieuwsstraat en de Maxlaan al kerstverlichting bezaten. Vlaanderen haalde zijn achterstand in maar tezelfdertijd rukte de commercie onbarmhartig op. Mensen spaarden meer en meer vakantiedagen op om tussen Kerst en Nieuwjaar te gaan ‘shop- pen”. Een andere mooie traditie werd opge- rekt. In de jaren vijftig werden alleen nieuw- jaarskaarten verzonden en die arriveerden in de laatste dagen van de maand december. Ze mochten volgens de etiquette zelfs de hele maand januari verstuurd worden (zodat men de mogelijkheid had om alleen een kaartje te schrijven naar hen die er ook ééntje gepost hadden).

Maar nu kwam ook altijd Kerstmis mee op de kaart en dus moest die veel vroeger de deur uit want anders was het ....vijgen na Pasen. Maar toch bleef men met span- ning naar die kaartjes uitkijken tot een paar jaar geleden ook deze traditie op de schop- stoel kwam. Via het internet krijgt men nu hele tekenfilms met “Best Wishes” toege- zonden. Ik typ deze regels op donderdag 17.12 en vandaag zijn de eerste kerstmails gearriveerd.

Mooi, leuk maar niet hetzelfde als een kaartje uit de brievenbus vissen. En ik stoor me vreselijk aan al die “Merry Christmas”

wensen . Deze schrijver is niet langer meer gelovig maar in een aloude Vlaamse traditie wenst hij u geen vrolijke maar een “zalige”

Kerstmis.

Jan Neckers We genieten weer een paar weken lang in voortuinen van kleine of grote groene, blauwe, rode rendieren, dennenbo-

men, sledes enz. terwijl de plastic kerstmannen uit de ramen bungelen. Sommige woningen zijn opgetuigd met lampjes op een manier die je vroeger uitsluitend zag bij de bekende bedrijfspanden op de Chaussee d’Amour in Sint-Truiden of aan de baan Kontich-Waarloos. Het is dus kersttijd.

(5)

5 De dingen dezer dagen

Berlusconi en het nieuwe mecenaat

Verre van ons hier de verdediging op te nemen van de heer Silvio Berlusconi. De lezer gelieve de even grondige als steekhoudende analyse waarin we ‘s mans populariteit enkele weken geleden verklaarden, hierin vorige week trouwens nog bijgetreden door de heer Yves Desmet, niet te verwarren met enige uiting van sympathie voor de genoemde. (Dat die man, we bedoelen Desmet, in deze drukke kwistij- den zichzelf wat tijdsruimte schept door onze stukken zowat over te schrijven, duiden we hem overigens niet ten kwade, al ware een bronvermelding passend geweest.)

Maar als men Berlusconi wil attaqueren, dat men het dan doet met juiste argumenten.

De heer Pier Giovanni Guzzo leidt al veertien jaar de archeologische site van Pompeï en ver- dient daarvoor onze achting.

Het is dan ook met schroom dat we het hier neerschrijven, maar signore Guzzo, verder Pier genoemd, bezwaddert Il Cavalieris naam met een lichtvaardigheid die niet bij zijn sta- tus past. Ten gevolge van zware besparingen doorgevoerd vanuit het Italiaanse gouverne- ment, “staat het culturele erfgoed van Italië op instorten”. We gebruiken aanhalingstekens om niet de verkeerde indruk te wekken dat uw die- naar hier aan het woord is, maar wel onze Pier.

Zo wordt nog nauwelijks geld besteed aan res- tauratiewerken in zijn Pompeï, dixit Pier.

Pier zegt net niet dat Berlusconi de Itali- aanse overheidsgebouwen ruïneert. Hij zegt het niet, omdat de valsheid zijner aantijgin- gen dan zelfs de meest argelozen onder ons zou opvallen. Is het alleen voor de spaghetti en de chianti dat zoveel toeristen ‘s zomers Italiëwaarts trekken? Wie die mening is toe- gedaan, dwaalt.

Ook hier kan de liefhebber uitstekende pasta met passende wijnen betrekken bij

gespecialiseerde neringdoeners, niet zelden zelf van Italiaanse afkomst. Neen, ons kunst- minnend hart neigt naar Italië om met eigen ogen, jawel heer Pier, ruïnes te aanschouwen.

Het beleid van Berlusconi betreffende het vastgoedpatrimonium getuigt dus juist van een verziendheid die menig politicus zo jammer- lijk ontbeert.

Wie zal zich bekocht voelen bij een reis naar Pompeï als de gebouwen in slechte staat blij- ken te zijn? Het tegendeel is waar; de omvang van de ramp die deze stad ooit trof, zal in de toekomst alleen maar dieper tot het besef van de toeschouwer doordringen.

Wellicht werd de onverlaat die de armen wegsloeg van de Venus van Milo door toen- malige weldenkenden een barbaar genoemd.

Maar bleek zijn bijdrage aan het Europees erf- goed intussen niet gelijkwaardig aan dat van Alexandros van Antiochia, de vermoedelijke schepper van het beeld, zelve?

De ondoordachte woorden van onze vriend Pier verbazen des te meer, daar zij uit de mond komen ener archeoloog. Beseft die man dan niet dat zijn eigenste professionele bezigheid zonder onderwerp zou zijn, ware het niet dat mannen als Berlusconi zich niet schromen om hun verantwoordelijkheid te nemen en zich in zaken als deze boven de zo misleidende waan van de dag durven verheffen?

Weet dat Berlusconi de verdienste toekomt dat hij in deze barre economische tijden het mecenaat een nieuwe inhoud geeft, beter pas- send bij de armlastigheid onzer staatskassen:

de schone kunsten bevorderen door er geen geld aan te besteden.

Voor het eenmanscollectief Den Blooten Kooninck

Den Blooten Kooninck

Ook bij ons stinken de gesloten potjes

Wikileaks in Kaaskerke

Op het moment dat ik deze regels tik, is WikiLeaks-oprichter Julian Assange net uit zijn Londense isoleercel vrijgelaten en verblijft hij onder huisarrest, in afwachting van zijn uitlevering aan Zweden. De aanklacht, waarvoor hij onder internationaal aanhoudingsmandaat werd geplaatst, -een eer die alleen zware criminelen te beurt valt-, doet toch enige wenkbrauwen fronsen.

De heer Assange heeft namelijk ooit eens een hete nacht in Stockholm meegemaakt met twee frivole dames, en daar moet tech- nisch een en ander misgelopen zijn. Was het nu vrijen zonder voorbehoedsmiddel, of scheurde het rubbertje, zoals sommige bronnen beweren? Feit is dat de man een aanklacht wegens verkrachting aan zijn been kreeg. Anders dan wij vermoeden, heb je dat volgens de Zweedse wetgeving tamelijk snel: zelfs enige “druk uitoefenen” tijdens de daad (ik probeer het me samen met u visu- eel voor te stellen) kan al geïnterpreteerd worden als sexueel geweld. Het zal je maar overkomen dat je vrouw met het verkeerde been uit bed stapt en je in de bak praat. Zwe- den, nota bene het land waar Assange zijn internetservers geparkeerd had, omwille van de aldaar geldende liberale wetgeving rond persvrijheid. Kleinigheidje over het hoofd gezien, Julian?

En voor u nu denkt dat ik hier de liber- tijnse levenswandel van Assange ga verde- digen, toch dit: de man heeft zeer verve- lende staatsgeheimen openbaar gemaakt, en dat is blijkbaar voldoende voor een heksen- jacht, waarbij altijd wel een stok gevonden wordt om de hond te slaan. Het gaat daar- bij niet alleen om de petites histoires of de koosnaampjes voor Poetin en Sarkozy, maar ook om echte complotten van grootmach- ten, die uw en mijn leven diepgaand kunnen beïnvloeden.

Onze hacker raakt daarbij aan een systeem van internationale concertatie en besluitvor- ming waar de modale burger geen zaken mee heeft, en dat zich helemaal achter de façade van onze parlementaire praatbarak- ken verschuilt.

Het mag dan ook niet verbazen dat, blij- kens een van die uitgelekte documenten, de jacht op Assange een gecoördineerde actie is van o.m. de VS, China, Noord-Korea, Rusland, Vietnam en Zimbabwe. Noord- Korea?? Toch niet die Stalinistische schur- kenstaat waar het vrije Westen niets mee wil te maken hebben? Toch wel: als het erop aan komt om stinkende potjes gedekt te houden, is de staatsmacht solidair, van Oost tot West en van Noord tot Zuid, over alle ide- ologische grenzen heen.

Kijk, dat maakt die Assange nu net sympathiek, en wat mij betreft zelfs tot een echt Pallieterke-icoon: het establishment lust hem niet. Want wij hebben uiteraard ook onze staatsgeheimpjes die nooit boven de water- lijn komen, tenzij veel te laat, als ze irrele- vant worden en enkel nog voer voor histo- rici zijn. In 2000, dus 40 jaar na de moord op

Patrice Lumumba, de eerste premier van het onafhankelijke Congo, werd er in België een onderzoekscommissie opgericht, waarin een handvol proffen na veel gepalaber besloot dat “de historische waarheid niet meer te ach- terhalen valt”. Die commissie kwam er ove- rigens maar na de publicatie van het boek van Ludo De Witte, “De moord op Lumumba”

(1999), waarin deze haarfijn de rol beschrijft van het Belgisch koningshuis, de toenmalige regering Eyskens, en de Belgische en Ame- rikaanse inlichtingendiensten. Lumumba was namelijk een lastigaard die niet in de pas van de VS wilde lopen, en erger nog: hij had Bou- dewijn I de mantel uitgeveegd in zijn historische onafhankelijkheidsspeech.

In juli 2002 werden er tenslotte door de Verenigde Staten documenten vrijgegeven die de rol van de CIA in het moordcomplot onthulden. Feestelijk laat dus: alle betrok- kenen genieten van een welverdiend pensioen of hebben het tijdelijke met het eeuwige verwisseld.

Of, dichter bij huis, de dynamitering van de IJzertoren in Kaaskerke bij Diksmuide, tot tweemaal toe, in 1945 en 1946. Het onder- zoek werd in 1954 definitief afgesloten zonder vervolging van wie dan ook. Onder- zoeksjournalist Willy Moons bracht in “Het taboe van Vlaanderen” (verschenen 1986, dus ook exact 40 jaar later), aan de opper- vlakte dat het Belgisch leger vrijwel zeker de hand heeft gehad in die aanslagen, dat de opdrachtgevers in hoge Belgicistische krin- gen rond het koninklijk hof moeten gesitu- eerd worden, en dat er nadien politiek zware druk is uitgeoefend om een en ander in de doofpot te stoppen. Een voorstel in 2006 tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie werd afgeketst. Ook hier zal wellicht “de historische waarheid niet meer te achterhalen vallen”.

En dan zwijgen we nog over de moord op Julien Lahaut, de bomaanslag op Rommel- pot, de Bende van Nijvel en de zelfmoord (?) van Paul Latinus. En nog zoiets waar niemand het fijne van weet: het geheime pro- tocol tussen Suez/Electrabel en de Belgi- sche regering.

Dit maar om te zeggen dat niet alle com- plotdenkers paranoïde sociopaten zijn, en dat er misschien wat meer hackers zoals Julian Assange aan de slag moeten gaan, ook in onze contreien. Om te beletten dat we met een halve eeuw vertraging, of zelfs nooit, te weten komen wat er zich achter onze rug en boven onze hoofden afspeelt.

Annick V.

Universiteit Antwerpen

vrijt islammissonarissen op

Leuke rel is het. Op het internet circuleert een tekst van de ex-trotskist Ronald Com- mers, nog enkele dagen gewoon hoogleraar aan de VUB, en Jef Asselbergh, van de Unie Vrijzinnige Verenigingen. Beiden waren aanwezig op een Antwerpse islamconferentie die zogenaamd de dialoog voorstond.

De heren zijn kwaad, melden zij in hun tekst van 14 bladzijden. Waarom? De Uni- versiteit Antwerpen heeft er zich tijdens het jongste Allerheiligenweekeinde com- pleet laten inluizen door zogenaamd dia- loogbereide moslims. Bladzijde na bladzijde leggen de twee vrijzinnigen, Commers en Asselberghs, uit wat voor prietpraat er geuit werd op de driedaagse. Niks “dialoog” dus.

De hele oefening was erop gericht om na te gaan hoe jonge, hier ingeweken, moslims kunnen beschermd worden tegen de deca- dente invloed van het westen.

Voorstel: onder meer door de sukke- laars die in de derde en de vierde genera- tie soms nog moeilijk uit hun Nederlandse woorden geraken, Arabisch aan te leren op de Vlaamse schoolbanken, want het Arabisch leidt naar de Koran, bron van alle wijsheid, in het verleden, het heden, de toekomst en het hiernamaals.

Kortom, de moslims in het panel kwamen antiwesterse, radicaal islamitische, historisch en wetenschappelijk belachelijke teksten uit- kramen, in tegenstelling tot het uitgangspunt.

Wie organiseerden de conferentie? Offi- cieel waren dat professor Luc Goossens en Fauzaya Talhaoui (ex-politica SP.a). Goossens is voorzitter van een UA-ploegje dat zich noemt: Instituut voor Marokkaanse en Medi- terrane Studies ofte IMAMS, een vondst, dat wel. IMAMS kletste over, zo werd het toch geformuleerd, “Welke plaats voor de islam in het nieuwe Europa?”

De paranoia van de islamsprekers lag er volgens Commers en Asselberghs vinger- dik op.

Het westen en zijn verrottende invloed op de moslimmigranten moet gestopt worden en alle kritiek op de islam en zijn dagelijkse praktijk dient door de Europese wetgever verboden te worden. En vrouwen komen,

maar dat wist u al, voortreffelijk aan hun trekken in deze vroege vorm van internationaal feminisme, zei de conferentie. Tot ze gestenigd worden, maar dat werd vergeten.

De driedaagse stelde een wollige “Verkla- ring van Antwerpen” op met in punt negen de verzuchting op “het wettelijk bestraf- fen van acties van onrechtvaardige bescha- diging waar de islam en de moslims aan bloot staan, zoals de wet op het verbod van de bedekking van het vrouwenhaar en het verbod op minaretten in Zwitserland, dewelke behoren tot de godsdienstige prioriteiten en symbolen, tezamen met het serieus in werking stellen van aanbevelingen die betrekking hebben op het correcte beeld van de islam wat betreft clichés en vooroordelen die zijn binnengeslopen in mediareportages, onder- wijsprogramma’s en literair en intellectueel werk.” Zo staat het in het Arabisch op de webstek van IMAMS van de hooggeleerde Luc Goossens.

Wie stonden achter het scherm dat IMAMS, Goossens en Talhaoui, openvouw- den? De Islamic Educational Scientific and Cultural Organisation - een propaganda- machine tegen het westerse leven en denken -, en de World Islamic Call Society (WICS) (“call” staat hier voor da’was, dit is beke- ring), dus een islamitische bekeringsbond.

Mooie beelden werden geschoten in de Aula Rector Dhanis door Al Tawasul TV, een door Libië betaalde mediagroep die verbonden is met het door dat gezellige landje gepatro- neerde WICS.

Dit alles onder het toeziende, en waarschijnlijk goedkeurende oog, van een slapja- nus in het kwadraat, de rector van de UA, Alain Verschoren, een pure dhimmi (niet- moslim, ondergeschikte van moslims); En van onderwijsminister Pascal Smet, Annemie Neyts, Monica De Coninck, Robert Voor- hamme en een specialist van de oosterse christelijke kerken, de huidige bisschop van Antwerpen, Johan Bonny (die waarschijnlijk elke dag het aantal moorden op christenen in moslimlanden optelt, kwestie van goed te kunnen dialogeren).

J.R.

Geschenk!

De feestdagen staan voor de deur, en als u nu nog op zoek moet gaan naar een geschenk voor uw geliefden, dan heeft u twee keuzen: of u duikt in de win- keldende massa op zoek naar… de zoveelste kaars, zeepje of fotokadertje.

Of… u kunt het zich stukken gemakkelijker maken: de enige echte geschenk- bon van ‘t Pallieterke bestellen (vanuit uw luie zetel)!

Er is keuze: een abonnement voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet één maal, maar elke week blij.

En dat geldt natuurlijk ook voor onze digitale abonnementen voor Vlamin- gen in het buitenland. Wenst u iemand in het buitenland een plezier te doen, dan is dit zeker een ideale keuze.

Om gebruik te maken van dit aanbod, kunt u ons telefoneren tijdens kantoor- uren 03/232.14.17 of stuur een e-post naar: secretariaat@pallieterke.info