€ 2,30
73ste jaargang • nummer 33 • donderdag 17 augustus 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De manier waarop de Amerikaanse presi- dent Donald Trump door de meeste media wordt benaderd, begint stilaan hilarische pro- porties aan te nemen. Denk maar aan de oplopende spanningen met Noord-Korea.
Iemand die jarenlang niets van de actualiteit heeft gevolgd en nu de analyses in de kran- ten leest over de woordenstrijd tussen Trump en de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un zou denken dat de Amerikaanse president de booswicht is die de wereld op de rand van een wereldoorlog brengt. Terwijl het pro- bleem zich in Pyongyang bevindt, met een totalitaire dictator die constant de grenzen aftast. Gelukkig zijn er nog politieke analisten en historici zoals Niall Ferguson, Robert Kap- lan en de Franse communismekenner Pierre Rigoulot die de zaken in een juist perspectief plaatsen: Donald Trump blijft met zijn harde taal druk zetten op Noord-Korea en bondge- noot China. En vooral: de situatie waarin we terecht zijn gekomen is een gevolg van de te softe aanpak van Trumps voorgangers, Barack Obama en verder in het verleden vooral Bill Clinton. Vorig weekend verschoof de aan- dacht even naar Charlottesville in Virginia.
Daar verzamelden een grote groep extreem- rechtse militanten voor een optocht. Iets wat van extreemlinks niet mag, dus werd een tegenbetoging georganiseerd. De spannin- gen liepen hoog op en een neonazisympa- thisant reed in op een groep linkse betogers.
De weldenkende pers was er als de kippen bij om Donald Trump te veroordelen omdat hij zich niet streng genoeg had uitgesproken over de gebeurtenissen. Hij moest gezegd hebben dat het een terroristische aanslag was. Blijk- baar was er niemand meer die het over “een verwarde man” had, de ‘newspeak’ wanneer een moslimfundamentalist een wagen als moordwapen gebruikt. Trump sprak nochtans zoals het een president betaamt: hij verwierp elke vorm van geweld en riep op tot eenheid.
Ook in de zaak-Charlottesville werd de essentie vergeten: de betogingen en tegen- betogingen kwamen na een beslissing om het standbeeld van Robert E. Lee weg te halen.
Generaal Lee leidde de zuidelijke legers tij- dens de Secessieoorlog (1861-1865). Voor links is hij een symbool van slavernij en racisme. Terwijl Lee in werkelijkheid een tegenstander was van slavernij maar opkwam voor de rechten van individuele staten.
Het tegendeel van Obama
De storm van Charlottesville zal de komende dagen wel gaan liggen en dan is het tijd voor het oude riedeltje dat Trump sinds zijn aantreden in januari niets gedaan heeft gekregen. Dan wordt steevast verwe- zen naar zijn mislukte pogingen om Obama- care af te schaffen. Dat klopt, maar het was niet het enige programmapunt van de Repu- blikeinse president, die in dit dossier trou- wens veel tegenstand kreeg in eigen rangen.
Vaak wordt – moedwillig – vergeten dat Trump een aantal maatregelen doorvoert die wel slagen en de VS fundamenteel aan het veranderen zijn. Een ‘Umbau’ – zoals ze in het Duits zeggen – die zelfs wat in stilte verloopt.
Justitie wordt hervormd, het milieubeleid her- zien, het migratiebeleid verstrengd, het over- heidsapparaat hervormd en het ondernemer- schap gestimuleerd. Trump doet gewoon het tegendeel van Obama.
De terugtrekking uit het klimaatak- koord van Parijs was er niet voor de show.
Het milieubeleid wordt onder Trump radi- caal omgegooid. Het Clean Power Plan van Barack Obama dat de uitstoot van fossiele brandstoffen wil beperken, verdwijnt naar de prullenmand. De zeeboringen naar olie zullen gemakkelijker door te voeren zijn. De milieunormen voor de auto-industrie wor- den bijgestuurd.
De staatsmoloch afbouwen
Een grotere impact heeft de afbouw van het staatsapparaat. 391 overheidsregels zijn sinds het aantreden van Obama afgeschaft.
Een prioriteit voor zijn adviseur Steve Ban- non. Deze administratieve regels waren een belemmering voor het ondernemerschap en de economische groei. Ondertussen zijn de regels voor de spelers op de financiële markten ook versoepeld. De Amerikaanse economie draait op volle toeren. Het aantal Amerikanen dat voor het eerst een aanvraag indiende voor een werkloosheidsuitkering, is gedaald tot 223.000. Het gaat om het laag- ste niveau in bijna 44 jaar. En dan moeten de grote economische hervormingen van Trump er nog komen: extra overheidsinvesteringen in infrastructuur en een verlaging van de ven- nootschapsbelasting van 39,5 naar 15 pro- cent. Daar kan de regering-Michel hier met haar verlaging van 33,99 naar 25 procent in 2020 een voorbeeld aan nemen. Trump wil ook de miljardenwinsten van Amerikaanse bedrijven in het buitenland naar de VS lok- ken. Die winsten zouden minimaal worden belast en geïnjecteerd worden in de VS-eco- nomie. Verder zien de Amerikanen hun belas- tingvrije voet verdubbelen: zij hoeven voort- aan geen belasting meer te betalen op de eerste 12.000 dollar (24.000 per koppel) die zij verdienen.
Ook op vlak van justitie verandert er wat.
Er komt een verstrenging van het strafrecht, ook voor kleinere delicten zoals het dea- len van drugs. En dan is er nog het migratie- beleid. Tegenstanders doen schamper over het uitblijven van de muur tussen de VS en Mexico. En ze lachen met de mislukte pogin- gen van Trump om de Amerikaanse grenzen te sluiten voor burgers uit sommige mos- limlanden. Maar die immigratiestop is toch voor een deel goedgekeurd door het Hoogge- rechtshof. Met de benoeming van de conser- vatieve Neil Gorsuch tot rechter in het Hoog- gerechtshof haalde Trump ook een slag thuis.
Gorsuch kan de klachten over het migratiebe- leid in een goede richting sturen.
Over die hervormingen wordt in de pers amper gesproken. Ben Carson, één van Trumps ministers, zei daarover: “Laat de pers maar zagen over Obamacare, linkse en rechtse betogers. Ondertussen doen wij ons werk en voeren we ons programma uit.”
Zowat alle media staren zich blind op het discours van de Amerikaanse president, of het nu over Noord-Korea of betogende neonazi’s en extreemlinkse militanten gaat. Vol- gens hen krijgt de president niets gedaan. De realiteit is anders. Justitie, migratiebe- leid en het overheidsapparaat worden grondig hervormd. En de Trump-administratie stimuleert ondernemerschap.
Trump hervormt de VS wel degelijk
Op maandag 11 september vieren de Catalanen hun nationale feestdag, ‘La Diada’.
Alweer wordt een gigantische massamanifestatie gepland in Barcelona. Gelet op het referendum van 1 oktober zal de wereldpers deze unieke manifestatie niet kun- nen negeren.
De Catalaanse nationale feestdag is gegroeid vanuit een herdenkingsmoment: op 11 september 1714 werd het kasteel van Car- dona, het laatste bolwerk van verzet, veroverd door de Spaanse belegeraars. Aanvankelijk waren de herdenkingen eenvoudige rouw- diensten voor de slachtoffers, maar al in de 18de eeuw groeiden de manifestaties uit tot Catalaans-nationalistische vieringen.
De jongste jaren evolueerden de feesten in de hoofdstad Barcelona tot vreedzame, vrolijke en zeer kleurrijke massabetogingen voor onafhankelijkheid, waaraan herhaalde- lijk meer dan een miljoen mensen deelnamen (op 7,5 miljoen Catalanen!) De manifestaties krijgen steun vanuit alle lagen van de bevol- king. Zelfs het wereldvermaarde FC Barcelona stuurt doorgaans een delegatie.
Strafrechtelijke vervolging
De Spaanse overheid doet alles om het referendum voor Catalaanse onafhankelijk- heid te dwarsbomen. Alle politici en ambte- naren die hun medewerking willen verlenen aan dit referendum worden bedreigd met ver- volging. Zelfs een militair ingrijpen wordt niet uitgesloten. Dit leidt bij de Catalanen tot een nog grotere verontwaardiging.
Alleen al daarom wordt op 11 septem- ber een overweldigende opkomst verwacht.
Ongetwijfeld wordt het de belangrijkste en meest politiek geladen Diada ooit.
Ook vanuit Vlaanderen wordt dit jaar een aanzienlijke steunbetuiging voorbereid. Op initiatief van de Vlaamse Volksbeweging zal een grote groep Vlaamse Bewegers, voor- zien van leeuwenvlaggen en begeleid door de Vlaamse drumband van Nijlen, deelne- men aan de feestelijkheden. Die beginnen al op zondagavond 10 september. Naar oude tra- ditie trekken dan vanuit alle wijken van Bar- celona grote optochten naar de centrale plei- nen. Op maandag beginnen de plechtigheden al vanaf ’s morgens; de manifestaties duren de hele dag.
Barcelona is, mede dankzij de gebouwen van de onvolprezen kunstenaar-architect Gaudi, een ronduit prachtige stad. Ze wordt haast permanent overspoeld door toeristen, in die mate zelfs dat vele Catalanen het toe- risme aan banden willen leggen. Maar wie op 10 en 11 september mee komt manifesteren, die zal met open armen ontvangen worden.
Al wie dat weekend een uniek en onverge- telijk gebeuren wil meemaken, raden we echt aan alsnog een verlengd weekend te boeken in de stad van Antoni Gaudi. Via de gebruike- lijke webstekken kunnen er nog gemakkelijk hotelkamers gevonden worden. Wie kan deel- nemen en meer informatie wenst, kan een berichtje sturen naar steven.vergauwen@vvb.
org. Ook ’t Pallieterke zal er op 10 en 11 sep- tember bij zijn!
BL
Exclusief interview
met Kim Jong-un . Blz.16
11 september:
belangrijke Diada
voor de Catalane n
Actueel 17 augustus 2017
2
Waarom Vlaanderen de taxshift betaalt
Even het geheugen opfrissen: hét grote project van de regering-Michel was en is de taxshift van gecumuleerd 9,3 miljard euro.
Er worden gedurende de hele legislatuur lasten op arbeid verlaagd. Dat gebeurt door lagere sociale bijdragen. Daarnaast worden verlagingen in de personenbelasting toege- kend. De lasten worden weggeschoven van arbeid naar andere minder groeiverstorende belastingen zoals btw, accijnzen en kapi- taal. Bedoeling van de taxshift is de econo- mie en jobcreatie te stimuleren. Minder las- ten op arbeid betekent een versterking van het concurrentievermogen van de bedrij- ven en meer jobs. Belastingverlagingen voor de burgers moeten de koopkracht en de consumptie aanzwengelen, wat ook meer banen moet opleveren. Verschillende rap- porten van de Nationale Bank en het Plan- bureau bevestigen dat de taxshit of belas- tingverschuiving inderdaad banen oplevert.
Maar de Nationale Bank waarschuwde al herhaaldelijk dat die taxshift niet gefinan- cierd was. De belastingverlagingen werden niet gecompenseerd door de belastingver- hogingen. En dat slaat een gat in de begro- ting.
Een analyse die binnenskamers door regeringsleden werd gedeeld. Tot vorige vrij- dag. Toen stuurde minister van Financiën Van Overtveldt een persbericht uit waarin hij verwees naar een kakelverse studie van de Nationale Bank. Daaruit bleek dat de tax- shift wel gefinancierd is. En meer bepaald door de terugverdieneffecten van die belas- tingverschuiving. Dankzij de taxshift zullen er op middellange termijn minstens 52.100 jobs worden gecreëerd en zal het bbp 1,2 procent meer gegroeid zijn. De effecten van de verhoging van de nettolonen kan boven- dien nog extra jobs opleveren. Gevolg: meer overheidsinkomsten en minder uitkeringen.
De berekening van de Nationale Bank gaat als volgt: de lastenverlagingen in de tax- shift zijn voor 4,6 miljard euro gefinancierd door maatregelen genomen door de fede- rale overheid (de belastingverhogingen dus). Daarnaast zijn er aanzienlijke terug- verdieneffecten die tegen 2020 reeds 3,7 miljard euro bedragen en verder oplopen in de daaropvolgende jaren tot meer dan 4 miljard euro. Bovendien worden niet eens alle terugverdieneffecten meegerekend.
Volgens de Nationale Bank is het saldo van de taxshift voor de federale overheid tegen 2021 positief met 179 miljoen euro.
Wat Van Overtveldt echter vergeet te ver- tellen, is dat het beeld er lichtjes anders uitziet wanneer men ook de impact op de
deelstaten en de lokale overheden in reke- ning neemt. Voor hen bedraagt de factuur 806 miljoen euro. Opgesplitst per aparte entiteit betekent dit 384 miljoen euro voor Vlaanderen, 277 miljoen euro voor Wallo- nië, 265 miljoen voor de lokale overheden, 54 miljoen voor het Brussels Gewest en 3 miljoen voor de Duitstalige Gemeenschap.
De Franse Gemeenschap wint 171 miljoen.
Alle overheden samengeteld kost de tax- shift ook na terugverdieneffecten dus 327 miljoen euro.
Waarom zijn de deelstaten en vooral Vlaanderen hier de klos? Dat heeft te maken met de ingewikkelde fiscale structuur van die deelstaten. Sinds de zesde staatsher- vorming kunnen de gewesten opcentie- men heffen op de personenbelasting zoals de gemeenten dat doen. Echter, de fede- rale overheid heeft besloten de personen- belasting te verlagen, onder andere door het optrekken van de belastingvrije som (het bedrag waar je geen belasting op moet betalen) en het aanpassen van de belas- tingschalen.
Die belastingverlaging heeft een nega- tieve impact op de opcentiemen. Dus dalen de inkomsten van de deelstaten.
Wel is het zo dat de negatieve impact voor de lagere overheden aanvankelijk veel hoger werd ingeschat: 1,5 miljard euro om pre- cies te zijn. Maar door de jobcreatie dank- zij de taxshift neemt ook het aantal burgers dat belastingen betaalt toe en heeft dat een positief effect op de financiën van deelsta- ten en lokale overheden.
In een normaal werkende federale staat zou het echter niet mogen zijn dat een federale belastingverlaging een negatieve impact heeft op de deelstaten. De oorzaak is de beperkte fiscale autonomie. 40 pro- cent van de gewestelijke inkomsten zijn eigen belastingen. Dit moet eigenlijk min- stens 60 tot 70 procent zijn, en niet gebeu- ren via halfslachtige opcentiemen. Want in de huidige situatie betalen vooral sterke regio’s als Vlaanderen het gelag.
De waarheid gebiedt te zeggen dat Vlaan- deren de factuur ook betaalt door de wei- gering van de Vlaamse regering om de bestaande beperkte fiscale autonomie daadwerkelijk te gebruiken via een substan- tiële verlaging van die gewestelijke opcen- tiemen. De studie van de Nationale Bank toont aan dat elke belastingverlaging de economie stimuleert. De Vlaamse regering heeft de voorbije jaren nagelaten keuzes in die richting te maken.
Angélique VAnderstrAeten Een studie van de Nationale Bank leert dat de taxshift of belastingverschuiving die de regering-Michel deze legislatuur doorvoert wel degelijk gefinancierd is.
Tenminste voor de federale overheid. De deelstaten en vooral Vlaanderen verlie- zen eraan. Reden is en blijft de beperkte Vlaamse fiscale autonomie.
Universeel gedeelde waarden
Er was een ander voorbeeld van onze uni- verseel gedeelde tolerantie, in een artikel dat recentelijk verscheen in ‘Le Monde’, over de poging van twee dappere mensen om toelating te krijgen om publiekelijk tijdens de ramadan de vasten te schenden. Tunesië heeft de reputatie het meest ruimdenkende of seculiere land van Noord-Afrika te zijn, maar publiek ingaan tegen de religieuze verplich- ting om te vasten, is niet toegestaan.
Noodzakelijke dwang
Natuurlijk, wie de verplichting om te vas- ten op deze manier verwerpt, verwerpt de islam in zijn geheel en dat wordt door de reli- gie verboden (en wie volhardt, dient de dood- straf te krijgen). Vanuit het oogpunt van de gelovige moslim is het perfect rationeel om het openlijk breken van de vasten te verbie- den. Hij begrijpt immers dat zijn geloof, dat hem dierbaarder is dan al de rest, enkel zijn greep op de samenleving kan behouden met geweld en dwang. Sociale dwang waar mos- lims in de minderheid zijn, wettelijke dwang waar ze in de meerderheid zijn.
Ze hebben gezien wat er met het christen- dom is gebeurd van zodra dat zijn vermogen om dwang uit te oefenen is verloren. Ze ver- moeden, terecht, dat hetzelfde de islam zou overkomen van zodra die niet langer dwang zou kunnen uitoefenen: intellectueel beteke- nisloos in de moderne wereld. En de islam zou, in tegenstelling tot zowat alle moderne ontwikkelingen (zowel goede als slechte), worden gereduceerd tot een doodnormaal persoonlijk geloof, zoals het geloof in de helende kracht van kristallen, of in de bepa- lende invloed van de positie van de planeten.
De islam zal dwingend zijn, of zal niet zijn.
Het blijkt dus dat - ongeacht wat de bur- gemeester van Londen Sadiq Khan zegt – we niet dezelfde waarden van tolerantie delen.
Inderdaad, want als we die waarden daad- werkelijk zouden delen, zou het probleem zich simpelweg niet hebben voorgedaan.
Respect
Een ander woord dat burgemeester Khan gebruikte in zijn reactie na het Finsbury Park-gebeuren, was ‘respect’. Opnieuw een waarde die we geacht worden allemaal te delen, elk voor elkaar, en die door de man die de bestelwagen bestuurde met zijn kwaad- aardige en domme actie werd aangevallen.
Respect betekent in de Engelse taal echter meer dan één ding. Ik heb respect voor uw recht op uw eigen mening, maar dat betekent niet dat ik uw mening op zich respecteer. Ik kan het er inderdaad niet mee eens zijn, ik kan ze weerleggen, afwijzen of bespotten.
Op dezelfde manier dient mijn recht op mijn
mening gerespecteerd te worden, maar niet mijn meningen zelf. Zelfs als ze totaal rede- lijk zijn, dan nog heb ik niet het recht om te verwachten dat ze beschermd zouden wor- den tegen oneerlijke kritiek, weerlegging of bespotting.
Het klopt dat we vaak impliciet overeenko- men om elkaars mening te verwerpen, maar dat is geen uiting van een of andere vorm van respect. Dat doen we omdat het sociale leven uit meer bestaat dan een voortdurende dis- cussie over overtuigingen.
Angst
Het woord respect zoals het wordt gebruikt in de sloppenwijken van Groot-Brittannië en Amerika, krijgt steeds meer de sinistere bijbe- tekenis van angst. De eis om gerespecteerd te worden, staat gelijk aan de eis om gevreesd te worden. Of om zich op zo’n manier te mogen gedragen dat men gevreesd wordt. Dit kan het recht omvatten om illegale daden te stellen.
Op welke manier gebruikte de burgemees- ter dan het woord ‘respect’ in zijn toespraak na de aanval bij Finsbury Park? Dat is niet een- voudig te zeggen, aangezien zijn boodschap zo onduidelijk was. Maar terwijl ik dit schrijf, rijdt een vrouw in Newcastle met haar wagen op een groep moslims in die het einde van de ramadan aan het vieren zijn. Het lijdt geen twijfel dat de reden van haar daad zal zijn dat ze wil dat de moslims de rest van de bevol- king ‘respecteren’. Wederzijds respect bete- kent wederzijdse angst, eventueel in de hoop dat een gelijkwaardige wederzijdse angst zou leiden tot een soort vrede, ongemak op zijn best: wij zullen jullie niet omverrijden met onze auto’s indien jullie onze kelen niet langer over- snijden op straat.
Ik betwijfel of het zo zal werken… Dat is slechts zelden het geval. Waarschijnlijk zal het leiden tot meer terreur en tegenacties, spora- disch, maar ernstig. Ik prijs me gelukkig dat ik niet meer zal hoeven te zien hoe het gaat aflo- pen. Theodore dalrym ple In de dagen die volgden meteen na de aanslag met een bestelwagen op moslims aan de Finsbury Park Moskee in Londen, pleegden twee moslims, afzonderlijk van elkaar, een aanslag. De ene trachtte op de Champs Élysées een politieman te vermoorden, de andere wou een bom laten ontploffen in het station Brussel-Centraal. Op die manier illustreerden ze de waarden van tolerantie die we, volgens de burgemeester van Lon- den tijdens de wake naar aanleiding van de Finsbury Park-aanslag, allemaal delen.
Theodore Dalrymple
Brits arts en publicist
Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrym- ple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn con- servatieve gedachtengoed.
SP.a MOET LINkSER
Vijftien socialistische partijmilitanten roe- pen de sp.a in een scherp manifest op om radi- caler, democratischer en bovenal linkser te worden. Dat zou een gevolg zijn van de cata- strofale jongste peiling, waar de partij met een score van nog amper tien procent een pak slaag kreeg. Ja, ook de socialisten liggen dus wakker van peilingen.
Het gaat om eerder kleine garnalen in de partij. Initiatiefnemer is Marc le Bruyn, voor- zitter van sp.a Ranst. Voorts ook kleine sar- dientjes met minimale naamsbekendheid: Eric Goeman (organisator van de debatten op de Gentse Feesten), Stephen Bouquin (hoog- leraar sociologie), Jos Digneffe (voormalig topman ACOD Spoor) en nog wat meer vak- bondsmilitanten. “We viseren voorzitter John Crombez niet”, zeggen de radicale socialis- ten. Bernie Sanders en Jeremy Corbyn zijn hun voorbeelden. Hun doelstellingen? Min- der carrièrisme, zelfverrijking, meer solidari- teit. Ze willen zich niet afscheuren van de par- tij. “Crombez moet niet vrezen voor een nieuw ROOD!”. (In 2011 verliet Eric de Bruyn sp.a en richtte ROOD! op, maar dat werd geen door- braak, verre van.)
De groep wil ook druk zetten op samenwer- king met Groen via linkse kartels in het hele land en volgende verkiezingen, en nauwere
banden met de vakbonden. Crombez reageert voorzichtig, maar het ziet er niet naar uit dat de radicale socialisten – veeleer “Oud Rood” – meteen fenomenale successen zullen boeken.
DE BOEMERaNg VaN CROMBEz
Het zal bij de socialisten al goed zijn als hun voorzitter Crombez wat beter zijn draai vindt.
Zijn properehandenpolitiek botste overigens al op eigen grenzen. Recent werd Geert Bour- geois onder meer door de socialisten hard aangepakt omdat hij zijn Vlaamse wedde (minister-president) combineerde met een pensioen voor zijn schepenambt in Izegem (919 euro bruto per maand). Daar valt eigen- lijk niets over te zeggen, maar goed, Louis Tobback, notoir socialist en vader van, combi- neert zijn inkomen als burgemeester van Leu- ven dan weer met een ietsje hoger parlemen- tair pensioen (6.200 euro). Pijnlijk voor John Crombez, vooral omdat Tobback zijn combina- tie best oké vindt en spreekt over “een com- pleet belachelijke discussie”. De felle commu- nicatie van Crombez en zijn daadkracht om hard op te treden in eigen rangen (Tom Bal- thazar in Gent, An Persoons in Brussel…) keert op die manier als een boemerang naar hem terug. Maar Crombez houdt vol. Hij wil niet raken aan het wettelijk pensioen maar wel een loonplafond opleggen.
Actueel
17 augustus 2017 3
Minister van Waalse en Vlaamse kippen
Mijnheer de eentalige,
Na de machtsgreep in Brussel en Wallo- nië werd haastig een stoelendans georga- niseerd om plekjes en postjes op te vullen, want uw partij is in Wallonië al aangescho- ven aan de regeringstafel. Omdat Willy Bor- sus daar minister-president werd, kwam zijn federale ministerpost vrij en kwaamt gij in aanmerking. Gij zit al lang in de Kamer als ‘fils de papa’ en gij waart tot voor kort ook baas van de MR-fractie. Midden in de zomer werdt gij dan minister; een ultieme droom ging in vervulling. Gij zaagt dat hele- maal zitten, want ‘Middenstand, KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Maatschap- pelijke Integratie’ is een rustige materie die niet meteen pottenbrekend is. Maar dan was daar als donderslag bij heldere hemel de fipronilcrisis, die u als minister van Land- bouw dwong wakker te schieten en haas- tig enkele versnellingen hoger te schakelen.
Gij werdt zelfs uit vakantie geroepen om voor de verenigde commissie Volksgezond- heid en Landbouw te verschijnen en met de Nederlanders te gaan klappen. Gij hadt het u zeker anders voorgesteld. Ik wil het niet over de kippenkwestie hebben, wel over een aangelegenheid die eenieder is opge- vallen en waarover menigeen zich vragen heeft gesteld. Het gaat over uw kennis van het Nederlands als federaal minister. Of beter: uw totaal gebrek aan kennis ervan.
Gij beheerst het Nederlands niet; gij hebt er zelfs maar een zeer beperkte passieve kennis van. Een interview in het Nederlands geven of in die taal communiceren met uw Nederlandse ambtsgenoot, is aan u niet besteed. Triestig en o zo Belgisch. In die zin zijt gij een perfecte opvolger van Borsus.
Hendrik Vuye, onafhankelijke ex-N-VA’er, heeft u daar vorige week publiek op gewe- zen door te stellen dat communicatie in deze zaak heel belangrijk is, want gij zijt als minister van Landbouw bevoegd voor het voedselagentschap. En omdat gij daar schromelijk in gebreke blijft ten aanzien van de Vlamingen, stelde de professor voor om de bevoegdheid over het voedselagent- schap over te hevelen naar de minister van Volksgezondheid Maggie de Block, die per- fect tweetalig is en de zaak genuanceerd en eenduidig kan overbrengen. Overigens, in de commissie sprak zij als reactie op uw eentaligheid uitsluitend Nederlands. Dat zegt heel veel!
Gij maakte u er vanaf in de commissie door in gebrekkig gebraakt pinnekens- draadnederlands te zeggen dat gij “bin-
nenkort een intensieve cursus Nederlands begint” en zelfs de bedoeling hebt vorderin- gen te maken. Dat is toch wel typisch. Hoe vaak hebben we dat al meegemaakt bij Franstaligen die plots tot de eer der fede- rale altaren worden verheven… Wij heb- ben er bitter weinig gekend die er iets van gebakken hebben. Zelfs Di Rupo en Onke- linx bleven een karikatuur van wat het had moeten zijn.
Hoewel gij geboren zijt in Watermaal- Bosvoorde, een gemeente in het tweetalige Brussels Hoofdstedelijk Gewest, die aan de Vlaamse gemeenten Hoeilaart en Overijse grenst, zijt gij ééntalig Frans en bekent gij u tot de trouwe paladijnen van ‘la Belgique une et indivisible’ dat de Vlamingen slechts het hoogstnodige gunt.
Wij hebben in de vorige legislatuur gezien dat gij u druk hebt gemaakt toen kolonel Gennart – met MR-lidkaart – de
‘taalonevenwichten in het leger’ kwam aanklagen. Op het hoogste niveau waren die onder De Crem toevallig – dat hangt namelijk van veel factoren af - even in het voordeel van de Vlamingen. Gij gewaagde toen van een ‘vervlaamsing van het leger’.
Vandaag, onder N-VA-minister Vande- put, klaagt gij niet wanneer deze in 2016 – onbegrijpelijk! – zorgt voor 54,5 pro- cent Nederlandstaligen en 45,5 procent Franstaligen, duidelijk onder de voorziene 60N/40F-norm. Neen, gij zijt dik tevreden over de N-VA-minister. Barbara Pas van VB vlooide zelfs uit dat vandaag de verhoudin- gen bij de onderofficieren ook ver van die norm zitten, met 57 procent Nederlandsta- ligen en 43 procent Franstaligen.
In de omgang zijt gij een normale mens en gaat gij beleefd om met de Vlamingen.
Maar in wezen gunt gij hen niks en zorgt gij er mee voor dat zij in minderheidsposities gehouden worden en dat het oude beeld van de ‘Francité’ in stand wordt gehouden.
Uw ministerschap zal alzo de geschiedenis ingaan, want de Vlamingen moeten bui- ten een vriendelijke groet niks van u ver- wachten.
Omwille van de beloofde communau- taire stilstand, kunt gij uw goesting doen.
De Vlaamsgezinde ministers in de federale regering zullen erbij staan en ernaar kijken.
Dat zij laten betijen, is nog het ergste van al.
Ik begrijp dan ook dat gij misprijzend in uw straffe baard lacht met de Vlaamse maso- chisten die mee aan de macht zijn.
Briefje aan Denis Ducarme
De informatica-industrie van Silicon Valley is een apart universum. Deze biotoop van trendy bedrijven, gespecialiseerd in technologische vernieuwing en digitale mode, heeft ongeremd kapitalistische opvattingen weten te combi- neren met een beklemmend politiek correcte subcultuur, onder andere gekenmerkt door kli- maatfanatisme en een rituele aanbidding van
“diversiteit”. De verkiezing van Trump werd in dat universum van linkse liberalen als een bij- zonder traumatische gebeurtenis ervaren.
“De ideologische echokamer”
Gewoon een aanhanger zijn van de demo- cratisch verkozen president van het land kan je in Silicon Valley tot een paria maken. Palmer Luckey, die een succesvol project had gestart rond virtuele realiteit, moest zijn bedrijf ver- laten nadat bleek dat hij financiële steun had gegeven aan de campagne van Trump. Peter Thiel, een investeerder en lid van de beheer- raad van Facebook, kwam onder vuur omdat hij het woord had gevoerd op een meeting van Trump.
In de bijna religieuze cultus rond diversiteit, die ook Google in zijn greep houdt, is de vrou- welijke ondervertegenwoordiging een bron van voortdurende verlegenheid en debat gewor- den. James Damore, een jonge softwarespe- cialist van het bedrijf, mengde zich argeloos in de interne discussie. In een uitgebreide memo (“De ideologische echokamer van Google”) wees hij in genuanceerde bewoordingen op de biologische verschillen tussen mannen en vrou- wen, die minstens ten dele verklaren waarom de geslachten een andere aanleg en andere interesses hebben.
Hij stelde helemaal niets tegen diversiteit te hebben, maar meende dat Googles aanpak om de gelijkheid te forceren een slecht idee was. Hij voegde eraan toe, profetischer dan hij besefte, dat het bedrijf “een politiek correcte monocultuur heeft gecreëerd die zichzelf in stand houdt door tegenstemmen monddood te maken”.
Binnen het bedrijf kreeg Damore stiekem heel wat felicitaties voor zijn nota. Maar vooral de boze reacties van verontwaardiging en poli- tiek correct deugdvertoon van andere colle- ga’s drongen door tot in de gespecialiseerde pers. Damore werd een “vrouwenhater” en
“nazi” genoemd die “extreem aanstootgevende ideeën” verspreidt.
Blunder
Sunder Pichai, de CEO van Google, kwam vervroegd terug uit verlof, ontsloeg Damore en dacht daarmee de kwestie in de kiem te kunnen smoren. Door “stereotype beeldvor- ming over vrouwen in stand te houden”, zou Damore zijn ingegaan tegen de gedragscode van het bedrijf, stelde Pichai. “Het is aanstoot- gevend om te suggereren dat een groep van onze collega’s biologisch minder aanleg heeft voor bepaald werk.” Waarmee hij eigenlijk zei:
“Het is aanstootgevend om te zeggen wat al door vele wetenschappelijke studies is aange- toond.” Verschillende gespecialiseerde psycho- logen als Steven Pinker, Debra Soh en Geoffrey Miller bevestigden al dat Damore geen onjuist- heden had verteld.
“Het is erger dan een misdaad. Het is een fout”, zei Fouché tegen Napoleon over de moord op de Duc d’Enghien. De beslissing van Google was niet alleen verwerpelijk, het was ook een tactische blunder. Een incident dat tot dat ogenblik slechts opgepikt was door cultuurstrijders op het net en media gespe- cialiseerd in informatica, kwam in alle kran- ten terecht, ook buiten de VS. Het kaltstellen van Damore kon daar op weinig begrip reke- nen. Zelfs de politiek correcte media konden geen afdoende verantwoording vinden voor het broodroven van een jongeman die uitein- delijk niets had geschreven dat manifest onjuist of extremistisch was.
Uit een anonieme enquête bij de werkne- mers van Google bleek dat de meesten het
ontslag onterecht vonden. Een spoedverga- dering voor alle personeel werd door Google zelf weer afgeblazen toen bleek dat degenen die Damore hadden aangeklaagd niet meer bereid waren om hun beschuldiging te herha- len. De nochtans progressieve New York Times deed zelfs een oproep aan Sunder Pichai om op te stappen.
In Vlaanderen waren er weinigen die zin had- den de beslissing van de internetgigant te ver- dedigen. Maarten Boudry schreef een tribune in De Standaard onder de titel “Hoe dom van het alwetende Google”. Joël de Ceulaer, nog min- der gekend als rechtse jongen, riep zowaar op tot een boycot van het bedrijf.
Quasi-monopolie
Een boycot van Google is echter niet zo sim- pel. Zijn zoekmachine heeft bijna een mono- polie (81 procent) op informatievragen op het internet. Het dankt zijn sterke positie aan zijn grote databestand en dankt zijn grote databe- stand aan zijn sterke positie. Door merkver- watering (zoals vroeger met Bic en Kodak) is
“googelen” zelfs synoniem geworden voor het gebruiken van zoekmachines op het internet.
Bovendien wordt je Google-identiteit gekop- peld aan andere toepassingen zoals Gmail, You- Tube, Google docs, Google kalender, enz. Ont- snappen aan de klauwen van Google kan wel, maar het is niet zo gemakkelijk, zeker niet voor computeramateurs.
Die sterke positie van Google is wat het Damore-incident zo verontrustend maakt.
Zijn beschrijving van de verstikkende politieke bedrijfscultuur wordt door een paar anonieme collega’s bevestigd. Eén van hen vergeleek de sfeer met die van een sekte.
Ook buitenstaanders mochten al ondervin- den wat het betekent om Google ideologisch tegen de haren te strijken. De Canadese pro- fessor Jordan Peterson, die de furie van links opwekte door zijn weigering om aan de uni- versiteit “genderneutrale” persoonlijke voor- naamwoorden te gebruiken (“zhij” in plaats van “hij” of “zij”), zag verschillende van zijn Googleapplicaties geblokkeerd. Pas na protest van hooggeplaatste vrienden, kreeg Peterson weer toegang. Google weigerde uitleg te geven bij het incident.
Sectaire poortwachters
Geert Noels, de nuchtere econoom, stelde op Twitter: “Als Google iemand ontslaat omdat hij een divergente opinie heeft, dan kan je je vragen stellen over wat de zoekmotor ons laat vinden.” Zijn zorg mag gerust ieders zorg zijn.
Google is voor veel mensen de belangrijkste poort naar informatie. Of het nu gaat over het weerbericht, instructies hoe je de microgolf- oven kan bedienen of een analyse van de poli- tieke situatie in het Midden-Oosten: Google neemt je bij de hand en leidt je erheen.
Over de informatie over het weer en keuken- apparatuur maak ik mij weinig zorgen. Maar wat met ideologische geladen zoekonderwerpen als klimaatverandering, jihad of “diversiteit”?
Begeleid zoeken op het internet is geen sim- pel automatisme: complexe logaritmen bepa- len de selectie, weglating en volgorde van de zoekresultaten.
Google geeft nu al openlijk toe dat het zijn zoekmachine manipuleert om resultaten die
“fake news” of “hate speech” bevatten weg te filteren of minder toegankelijk te maken. Wat
“vals nieuws” is of “groepshaat” bepaalt Goo- gle zelf, waardoor het zichzelf promoveert tot ministerie van Waarheid op wereldschaal.
In de affaire-Damore heeft Google laten mer- ken dat het onder invloed staat van een radi- cale minderheidsideologie, die de waarheid eigenlijk als een probleem ervaart wanneer die in tegenspraak komt met de eigen sectaire opvattingen. Dat onze zoektocht naar correcte informatie door een poort moet die bewaakt wordt door deze geëngageerde cultuurstrijders, is best wel verontrustend.
Jurgen Ceder
Google, het ministerie van Waarheid
Bij Google is al een tijdje een discussie aan de gang over de oververtegenwoordiging (70 procent) van mannen in het bedrijf. Die is nochtans makkelijk te verklaren: Goo- gle is een informaticabedrijf en 80 procent van de afstuderende informatici in de VS zijn mannen. In andere studierichtingen kunnen de verhoudingen omgekeerd zijn: 75 pro- cent van de diploma’s psychologie gaan naar vrouwen. In een normale wereld zouden die eenvoudige statistische gegevens het einde van het debat betekenen. Maar Google maakt geen deel uit van de normale wereld.
Het aantal camera's in België is vervijfvoudigd
Dossier 17 augustus 2017
4
Het bredere mohammedaanse perspectief
Natuurlijk vertoont Cobb zoals iedere goede historicus een opportunistisch trekje.
Bin Laden en IS refereerden in ieder van hun boodschappen naar de kruisvaarders die weer eens die arme mohammedaanse bloed- jes afslachten. Dat is een mooi uitgangspunt om te kijken of de mohammedanen die met de echte kruisvaarders te maken hadden ook zo krijsten.
Eén ding is duidelijk: de Jeruzalem-kruis- vaarders zoals wij ze definiëren, passen niet in de mohammedaanse versie. Die klassieke kruisvaarders vochten maar aan de periferie van de mohammedaanse rijken. Er is zelfs geen Arabische versie van de verovering van Jeruzalem. Mohammedanen zien de kruis- vaarders in een veel breder en feitelijk cor- recter perspectief. Hun criminele ideolo- gie vertrekt van het uitgangspunt dat iedere vierkante centimeter waar ooit een moham- medaan regeerde voor eeuwig en altijd tot het Dar-al-islam hoort en dat dit territorium voortdurend moet uitbreiden.
Diezelfde vierkante centimeter is volgens hen altijd het slachtoffer van gruwelijke agressie als het mohammedanenjuk afge- worpen wordt door buitenstaanders of door gekoloniseerde volkeren. Voor moslims zijn de kruisvaarten een eeuwenlange botsing die soms even stopt, maar altijd opnieuw begint tot de ongelovige honden en varkens einde- lijk de superioriteit van de ware leer erkennen en zich bekeren, of akkoord gaan als twee- derangsburgers (dhimmi’s) te leven. Moham- medanen sluiten soms een wapenstilstand en zelfs vrede en die toestand kan eeuwen duren, maar ooit moeten die vroegere gebie- den weer naar de “religie van haat en oorlog”
terug. Iets wat de Israëli’s goed weten. Van- daar hun misprijzen voor de westerse idioten die de bouw van moskeeën op hun grondge- bied toestaan, want die gebouwen symboli- seren verovering.
Huurlingen worden christelijke heroveraars
Cobb, die niet vijandig staat tegenover de islam, moet toegeven dat dit een ideo- logie van verovering is, terwijl de klassieke westerse kruisvaarten wilden heroveren wat christelijk was (en waar nog veel christenen leefden) en dat is een fundamenteel verschil.
Voor de mohammedanen beginnen de kruis- vaarten dus niet met de tocht naar Jeruzalem, maar met de in hun ogen veel afschuwelijker gebeurtenissen in Al-Andalus (het hele Iberi- sche schiereiland) en Sicilië, want die gebie- den zijn tot vandaag uit de mohammedaanse greep gebleven. De historische mohamme- daanse kroniekschrijvers hadden een beter oog voor de eb en vloed van de geschiedenis dan hun Europese tegenhangers.
Rond 1050 is Al-Andalus versnipperd in rijke maar kleine mohammedaanse rijkjes die voortdurend met elkaar vechten. Hun heer- sers doen een beroep op die geharde bar- baarse christenkoningen die op de onvrucht- bare plateaus in het noorden christelijke koninkrijken handhaafden. In ruil voor hel- men goud komen die graag helpen, zien ver- volgens de militaire zwakheid van die vele moslimrijkjes en veranderen hulp in regel- rechte herovering. Elf jaar later doet één van de mohammedaanse heersers van Sicilië ook een beroep op “Franken”, West-Euro- pese huurlingen, en een grote groep Norman- diërs verschijnt, zodat het Iberische scenario zich herhaalt. Dertig jaar duurt de herovering van Sicilië. Vier jaar voor paus Urbanus zijn beroemde oproep lanceert, is het eiland weer helemaal in christelijke handen. De moham- medaanse auteurs schudden hun hoofd, want die westerse “agressie” (in hun ogen) kan niet anders dan een straf zijn van Allah voor hun vrij recente gewelddadige godsdien- stige verdeeldheid tussen soennieten, sjiie- ten (lange tijd baas in Egypte) en ismaïlieten, voor alle dynastieke ruzies, voor de opmars
van de recent mohammedaans geworden Turkse volkeren. Zowel Europese als Ara- bische teksten spuien volgens Cobb soms ongelooflijke nonsens over elkaars levens- wijze, maar in de mohammedaanse teksten valt vooral de minachting op voor die armza- lige barbaren die feitelijk oninteressant zijn om er veel aandacht aan te besteden. De Ara- bieren leggen de klemtoon op het verschrik- kelijke klimaat bij de Franken. Altijd sneeuw en regen en nooit zon. Ze vergelijken het met het “gematigd” klimaat in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. De Arabieren zijn bijzonder verbaasd dat die Franken maar één vrouw hebben die ze nooit ontrouw zijn, want in West-Europa zijn de vrouwen de baas. Ze vin- den de Franken terecht onhygiënische smeer- poezen. De Arabieren staan ook op vastere grond als ze de omvang van de eigen gebie- den (twaalf keer groter) vergelijken met die van de armoedzaaiers in die streken van ijs.
Commerciële activiteiten hernemen nu eerst in het Westen en de grootste steden zijn vuile nesten met enkele tienduizenden inwoners.
Handel is een van de oorzaken van de rijk- dom van het moslimgebied met steden als Bagdad (toen al 800.000 inwoners) en Caïro (500.000 inwoners).
Spiegelbeeld
Ook de keizer van het Romeinse Rijk (dat wij Byzantium noemen, met hoofdstad Con- stantinopel) moet zeer tegen heug en meug een beroep doen op westerse huurlingen, al weet hij beter. De Normandiërs hebben immers de “Romeinen” uit Apulië geschopt.
Eén Normandiër heeft zelfs een tijd een eigen rijk gesticht in het Anatolisch gebied van de keizer, tot de Romeinen hem een kop kleiner maakten. Maar de 75.000 mannen en kamp- volgers die in 1096 voor de poort van Con- stantinopel staan, heeft de keizer ook niet gevraagd. Die kunnen best zo vlug mogelijk aan de herovering van de verloren christelijke gebieden in de Levant beginnen (en die braaf weer aan de keizer geven). Hier nemen de Arabische auteurs het weer over. Alle slechte eigenschappen die de westerse kroniekschrij- vers aan de mohammedanen geven, hebben een spiegelbeeld bij de Arabieren. De Fran- ken zijn volgens hen gewetenloze boeven die niet voor de wreedste schurkendaden terug- deinzen. Ze sluiten op hun tocht naar Jeruza- lem verdragen die ze nooit respecteren. Ze bieden genade aan in ruil voor de overgave van een stad of burcht en moorden prompt alle inwoners uit of verkopen de mohamme- daanse vrouwen en kinderen als slaven. Ze zijn sluw en spelen moslimheersers en -heer- sertjes tegen elkaar uit. Daarbij hebben ze alle geluk van de wereld, want die heerser- tjes doen elkaar de duivel aan in plaats van een gecoördineerde jihad te voeren tegen de indringers. Kortom, het beeld dat de Arabie- ren ophangen, gelijkt goed op wat de politiek correcte westerse historici nog altijd over de kruisvaarders schrijven, of wat onnozele film- makers (The Kingdom of Heaven) produce- ren, want daar is Salah-al-Din ook de goede.
(vervolg volgende week)
Kleine Grammenscorrectie
Vorige week schreef ik dat ik een paar medewerkers naar Grammens zond voor een interview over zijn repressiebelevenis- sen. Het geheugen is blijkbaar niet meer dat.
In werkelijkheid was het een initiatief van mijn collega en opvolger Bert Govaerts. Bert vertelde me dat Grammens aanvankelijk wei- gerde aan zoiets oppervlakkigs als televisie mee te werken. Bert confronteerde Gram- mens vervolgens met een tekst waarin Gram- mens in zijn Journaal tekeerging tegen Luc Huyse, die zich in zijn repressieboek alleen baseerde op gerechtelijke statistieken en niet de moeite deed getuigenissen van slachtof- fers in te zamelen. Grammens deelde mee dat hij met zijn eigen wapens verslagen was en werd de belangrijkste getuige van het pro- gramma “Kinderen van de repressie”.
Jan neckers
Mohammedaanse geschiedenis van de kruisvaarten (1)
Elke goede historicus raadpleegt niet alleen de bronnen uit het eigen kamp, maar ook die van de tegenstander. En dat heeft de Amerikaanse historicus en arabist Paul Cobb gedaan in zijn “The Race for Paradise”.
EU steeds wereldvreemder
Begin augustus werd het ‘Jaarverslag 2016 - Controle op de toepassing van het EU- recht’ gepubliceerd. Het vuistdikke rapport levert opnieuw interessante lectuur op over de werking van de EU. En het toont vooral aan dat de EU steeds wereldvreemder wordt.
Iedereen die de EU een beetje volgt, weet dat het landbouwbeleid één van de zwakke punten is van Europa. Er wordt massaal veel geld gepompt in de landbouwsector terwijl het geld niet bij de juiste personen terechtkomt.
Bovendien moet de vraag gesteld worden of het landbouwbeleid wel efficiënt is.
Ook de laatste gegevens van belpa, de uit- betalingsinstelling van België, tonen aan dat de subsidies niet bij automatisch hulpbehoe- vende jonge landbouwers terechtkomen maar bij politici, edellieden, industriëlen, familiele- den van de koningin en zelfs de Koninklijke Schenking.
Toch vindt de EU dat het landbouwbeleid goed is.
“De handhavingsstrategie van de Commis- sie heeft vooral getracht de uitvoering te verze- keren van landbouwmaatregelen die over het grootste potentieel beschikken om werkgele- genheid en groei te bevorderen. Deze maatre- gelen dragen ook bij aan een diepere en eerlij- kere interne markt.”
Volgens het rapport dragen het gemeen- schappelijk landbouwbeleid (GLB) en de hand- having van de daarmee verband houdende EU-regels bij aan “het bevorderen van het con- currentievermogen en de marktgerichtheid van de primaire sector, en beschermt boeren tevens tegen plotselinge en ernstige marktver- storingen”. Het is duidelijk dat de ambtenaren van de EU in een ivoren toren leven. De Euro- pese landbouwmarkt wordt enkel verstoord door de miljardenstroom vanuit Brussel en de markt wordt hierdoor zeker niet eerlijker.
Banken
Maar het kan nog sterker. U herinnert het zich ongetwijfeld: eind juni was het opnieuw alle hens aan dek in Italië. De Italiaanse rege- ring zette liefst 17 miljard euro opzij om twee noodlijdende banken uit de regio Venetië te redden. Er was echter terechte kritiek op het plan, omdat opnieuw belastinggeld gebruikt zou worden om banken te redden. De Euro- pese Bankenunie was net bedoeld om dat niet te laten gebeuren. Het bewijst opnieuw dat de regeltjes van Europa niet werken.
In het rapport lezen we enkel lof: “De regels met betrekking tot de bankenunie in de EU hebben tot doel te waarborgen dat banken
sterker worden en het toezicht op banken ver- beterd wordt en, indien nodig, problemen gemakkelijker kunnen worden opgelost zon- der gebruik te maken van geld van belastingbe- talers.” Het Italiaanse geval bewees het omge- keerde. Kortom, in de praktijk valt dit zwaar tegen.
Inbreukprocedures
Een ander element van die wereldvreemd- heid van de EU, is het hoge aantal inbreukpro- cedures. Lidstaten die de wetgeving van de EU niet of niet snel genoeg omzetten naar natio- nale wetgeving, worden op de vingers getikt.
Eind 2016 ging het om 1657 zaken. “Het hoge aantal inbreukprocedures, dat in 2016 steeg tot het hoogste aantal in vijf jaar, blijft een ernstige zorg. Door niet te zorgen voor een tij- dige en correcte omzetting van de EU-wetge- ving, worden burgers en ondernemingen per slot van rekening hun voordelen op grond van het recht van de EU ontnomen. De Commissie hecht derhalve veel belang aan de effectieve toepassing van de wetgeving.” België staat ove- rigens aan de top van inbreukprocedures. Op 31 december 2016 waren er voor België liefst 87 lopende inbreukzaken.
Kritiek
Voor de EU is het voor de burger automa- tisch goed dat deze EU-wetgeving wordt omge- zet naar nationale wetgeving. Maar is dat wel zo? Misschien is de nationale wetgeving wel strenger? Of beter? Misschien is de EU-wetge- ving enkel betuttelend. Kortom, misschien is het wel goed voor de Europese burgers dat de wetgeving van Europa net niet vertaald wordt naar het nationale niveau.
Besluit
In het rapport lezen we ook veel positieve zaken over de omzetting van de EU-wetgeving over de voedselveiligheid naar nationale wet- geving. Toch hebben we onlangs een van de zwaarste crisissen meegemaakt omdat het gif- tige fipronil in de voedselketen terechtkwam.
De EU mag denken dat we in een betere wereld zullen leven als alle EU-wetgeving omgezet is naar het nationale niveau. In de praktijk zal enkel een droom van de eurocraten verwe- zenlijkt worden.
Thierry Debels
KindERgEldsTRoom
Dankzij een parlementaire vraag van Ortwin Depoortere van het VB weten we nu hoeveel kinderbijslag wordt geëxporteerd naar het buitenland.
In 2015 – recentere cijfers zijn er nog niet – ging dat om meer dan 106 miljoen euro.
Een hallucinant bedrag! Dat geld gaat naar meer dan 33.000 zogenaamde “rechtheb- benden” met meer dan 60.000 kinderen die niet in ons land worden opgevoed.
De fortuinen aan kinderbijslag die uitbe- taald worden aan allochtonen met kinderen die in België opgevoed worden, zijn daar dus niet in meegerekend. Binnen Europa vloeien de grootste bedragen naar Frank-
rijk, Nederland, Polen, Roemenië en Spanje.
Buiten Europa naar de VS, Israël, Marokko, Canada en Turkije.
In landen als Marokko en Turkije, met hun door en door corrupte ambtenarenapparaat, is het bijna onmogelijk doeltreffende con- troles uit te voeren, ook omdat de admini- stratie dikwijls alle samenwerking weigert.
Daar is de kans op misbruiken dan ook het grootst. Het is een anomalie dat men bijvoor- beeld voor een kind in Roemenië dezelfde kinderbijslag krijgt als voor kind in België, waar de kosten voor levensonderhoud veel hoger liggen.
Bovendien wordt door die royale kinder- bijslagen de arbeidsmigratie naar ons land nog aangemoedigd.
Actueel
17 augustus 2017 5
Internationale vredesindex evolueert van kwaad naar erger
Het is bijna niet te geloven, maar volgens de laatste versie van de ‘Global Peace Index’ (GPI) leek de wereld in 2016 iets veiliger te zijn dan de jaren voordien. België en Nederland delen de 19de plaats op de lijst van de veiligste landen ter wereld. En dat we in grote delen van het Midden-Oosten, Afrika en Azië beter geen gezondheidswan- deling maken, wisten we al.
Het ‘Institute for Economics and Peace’
(IEP), een internationaal onderzoeksinstituut met hoofdzetel in Sydney en kantoren in New York, Den Haag, Brussel, Harare en Mexico, pakt in de 11de editie van de wereldwijde vre- desindex uit met de blijde mare dat onze aard- kloot in 2016 precies 0,28 procent vrediger (veiliger) is geworden dan in 2015. Het goede nieuws is vooral te wijten aan het feit dat 93 landen iets vreedzamer werden, tegenover 68 landen waar een achteruitgang is vastgesteld.
Dit neemt niet weg dat de vredessituatie de laatste tien jaren wereldwijd van kwaad naar erger is geëvolueerd. De bewapening is toege- nomen, de economie loopt enorme schade op door de impact van gewapende conflicten, en er wordt te weinig geïnvesteerd in vredesop- bouw. Kortom, ondanks een eerste lichte ver- betering sinds 2014, is er tussen 2008 en 2017 wereldwijd toch 2,14 procent minder vrede te registreren.
Indicatoren
De ‘Global Peace Index’ geniet in politieke, diplomatieke, wetenschappelijke en veilig- heidskringen een niet te versmaden reputatie en wordt beschouwd als een standaardwerk voor de inschatting van vrede of veiligheid in een land of regio. De rangschikking wordt opgemaakt aan de hand van 23 indicatoren in de deelgebieden ‘maatschappelijke veilig- heid’, ‘bewapening’ en ‘lopende interne en externe conflicten’. Aan iedere indicator wordt een gewicht toegekend en een score van 1 (zeer goed) tot 5 (zeer slecht). Het IEP haalt zijn cijfers bij wetenschappelijke instellingen en internationale organisaties zoals het Inter-
nationaal Instituut voor Strategische Studies en de Verenigde Naties. Voorbeelden van indica- toren per land zijn: aantal moorden per jaar, aantal gevangenen, politieke stabiliteit, waar- schijnlijkheid van gewelddadige demonstra- ties, in- en uitvoer van wapens, aantal politieke vluchtelingen, betrokkenheid bij internatio- nale conflicten, enzovoort. Wat zeggen de cij- fers halfweg 2017?
Vredevol Europa
IJsland blijft de meest vredige plek op aarde, een positie die het land al bekleedt sinds 2008. IJsland wordt aan de top onmiddellijk gevolgd door Nieuw-Zeeland, Portugal, Oos- tenrijk en Denemarken. Daar moeten we dus heen. Helemaal te mijden is Syrië, onmiddel- lijk voorafgegaan door Afghanistan, Irak, Zuid- Soedan en Jemen. Met acht landen in de top tien blijft Europa de meest vredevolle regio in de wereld. De algemene score van Europa wij- zigde het laatste jaar niet echt in positieve zin, mede door een ‘substantiële verslechtering’ in Turkije en door de terroristische aanslagen in Parijs, Nice en Brussel. Ook de minder goede verhouding tussen Rusland en zijn Baltische buren is mee verantwoordelijk voor een stag- nerende score.
De minst vredevolle regio’s in de wereld zijn het Midden-Oosten en Noord-Afrika – niet echt een verrassing. Vooral Saoedi-Arabië duikt naar beneden in de rangschikking omwille van zijn betrokkenheid bij terroristische activitei- ten en bij de conflicten in Syrië en Jemen. Ook Libië maakt een duik omwille van vele interne conflicten. Verrassend is dat de Noord-Ameri- kaanse scores volgens de ‘Global Peace Index’
in het algemeen ook achteruitgaan, ondanks een kleine verbetering in het al goed gerang- schikte Canada. Oorzaak is vooral de toename van de criminaliteit in de Verenigde Staten en een toenemende politieke polarisatie gedu- rende de laatste jaren. Zuid-Amerika profileert zich dan weer als regio die het meest vooruit- gang boekt inzake vrede.
Het Europese plaatje omvat 36 landen, Tur- kije inbegrepen. Wereldwijd staan wij op plaats 19, maar in Europa deelt België met Neder- land een 14de plaats. Opvallende voorgan- gers: Slovenië en Hongarije bekleden respec- tievelijk de 6de en 10de plaats. In de staart van het Europees peloton vinden we het Verenigd Koninkrijk op plaats 27 en Frankrijk op plaats 28. Zij worden nog gevolgd door vrijwel alle Balkanlanden, behalve Kroatië. In de Europese rangschikking staat Turkije uiteindelijk laatste inzake vredelievendheid.
Grote verschillen
Volgens de vredesindex vergroot het verschil tussen de landen die het best scoren inzake veiligheid en de landen die onderaan de rang- schikking staan. Tijd brengt voor de onveilige landen niet veel beterschap, wel integendeel.
Het geweld neemt toe. Behoudens enkele uit- zonderingen scoren de landen die in 2007 min- der goed scoorden nu nog minder goed. Zor- genkind blijft voornamelijk het terrorisme en de toestand in het Midden-Oosten en Noord- Afrika. Mocht geen rekening worden gehou- den met deze landen, dan zou de vredesscore van 52 procent van alle landen ter wereld ver- beteren. Sinds 2007 steeg het aantal geweld- dadige doden wereldwijd echter met 408 pro- cent. Het aantal slachtoffers van terrorisme steeg met 247 procent en het aantal vluch- telingen verdubbelde tot 63.912.700 in 2016.
In de jaren 2006-2007 vielen 35.988 dode- lijke slachtoffers bij interne conflicten. In 2015- 2016 waren het er al meer dan 285.000. Posi-
tief is dan weer dat 72 procent van alle landen hun militaire inspanningen verminderden, ook al neemt de bewapening toe. In 67 procent van alle landen vielen ook minder moorden te noteren.
Geweld heeft volgens de vredesindex een enorme impact op de economie. Globaal ging 12,6 procent van bnp naar militaire uitgaven, financiering van de interne beveiliging en naar economische schade ingevolge gewa- pende conflicten, criminaliteit en interper- soonlijk geweld. Ook hier zijn de verschillen sprekend. Slecht scorende landen in de vre- desindex besteden gemiddeld 37 procent van hun bnp aan veiligheid (te lezen als betaling militairen, aankoop wapens en munitie, poli- tie,…) terwijl goed scorende landen slechts 3 procent investeren.
Vredesopbouw
De vredesindex pleit ook voor vredesop- bouw. Acht pijlers worden voorgesteld als belangrijke voorwaarden om tot een vrede- volle samenleving te komen: een goedwer- kende regering; de creatie van een gezond economisch klimaat; effectieve toepassing van wetten en regels gebaseerd op respect voor de mensenrechten en vrijheid van meningsui- ting; goede relaties met het buitenland en tus- sen de verschillende samenlevingsvormen in het binnenland; vrije en onafhankelijke media;
belangrijke aandacht voor menselijk kapitaal en de opleiding ervan; nultolerantie voor cor- ruptie; toegang voor iedereen tot onderwijs en gezondheidszorg. Het volstaat om deze pijlers per land af te toetsen om te begrijpen waarom Turkije als laatste in Europa staat gerangschikt, en ver achteraan in de globale rangschikking.
Het land van Erdogan staat daar niet alleen, want de meeste landen die de godsdienst van de vrede belijden of prediken, staan merkwaar- dig genoeg achteraan gerangschikt in de vre- desindex. Religie was nochtans geen indicator.
RIRO
Vrije meningsuiting?
De Verenigde Staten zijn zowat het tolerantste land als het aankomt op de vrije meningsuiting. Dat vertaalt zich in de meeste extreme vormen. Ik ken weinig landen waar neonazi’s in namaak SA-uniformen, met hakenkruisarmbanden en dito symbo- len, zo openlijk met hun mening kunnen buitenkomen. Die mannen menen wel dege- lijk wat ze zeggen, al komt het voor een Europeaan nogal lachwekkend over. Hetzelfde kan gezegd worden van de Ku Klux Klan. Maar in Amerika is dat toegelaten.
Woordje van de hoofdredacteur
Al bestaat er een grote vrijheid van meningsuiting, voor democratisch (sic) links bestaat dat artikel in de Amerikaanse grond- wet niet. En dat is natuurlijk in eerste instan- tie een punt waar we aandacht voor moeten hebben. Ofwel respecteer je de wet op vrije meningsuiting, en laat je de meest extreme praat toe, hoe omstreden ook, ofwel respec- teer je de grondwet niet, en belet je anderen om hun boodschap te verkondigen. Dat laat- ste is wat er gebeurd is in de Verenigde Staten (en bij uitbreiding in de rest van de wereld).
In Amerika stierf een linkse militante door een geflipte rechtse activist. Dat had nooit mogen gebeuren, maar de dame in kwestie had nog geleefd indien ze thuis was geble- ven en de extreemrechtse betogers had laten
doen. Wie trouwens de moeite doet om foto’s en filmpjes te bekijken op het internet, merkt duidelijk dat het extreemlinksen zijn die de rechtse betogers uitdagen en fysiek aanvallen.
Als je ziet hoe leden van de KKK door een haag van linkse tegenbetogers spitsroeden moeten lopen, dan weet je dat er weinig nodig is om de boel te laten escaleren. Veel heeft ook te maken met een bijeenkomst van pro-Trum- paanhangers in april, in Berkeley. Ook daar werden de rechtse betogers bestormd door een overmacht aan linkse ‘vrijheidsstrijders’.
Al weken op voorhand werd door ‘links’ opge- roepen om naar Charlottesville te komen om de bijeenkomst van de ‘fascisten’ te verstoren.
Dat er dan ongelukken gebeuren, tja.
Op Twitter werd ondertussen een ‘account’
gecreëerd door extreemlinks om zoveel moge- lijk namen en foto’s te publiceren van rechtse militanten die aanwezig waren in Charlottes- ville. Gevolg: een van de aanwezigen mag al meteen een andere baan gaan zoeken. Er zul- len er ongetwijfeld nog volgen.
In Vlaanderen kennen we rode beroepsagi- tator Dominique Willaert, die elke voordracht van Theo Francken verstoort. Let wel, Willaert leeft letterlijk van de subsidies die hij krijgt van de Vlaamse regering…
Voorbije zondag werden twee lege wijn- flessen gegooid naar het huis van de onder- voorzitter van de Ieperse N-VA. Iemand riep
‘vuile fascist’ en zette het op een lopen. In een vorige verkiezingsperiode werd al eens een volle vuilniszak over zijn auto uitgekieperd.
Leuk is anders, maar het is slechts een peulschil vergeleken met wat politici van het Vlaams Belang/Blok al mochten meemaken.
Besluit: links is onverdraagzaam, in België, in Nederland, in Venezuela, in Noord-Korea, in de Verenigde Staten en in de rest van de wereld. No pasarán! KaRlvan Camp
Miljoenen vernietigde gifeieren worden omgezet in nieuwe stroom!
MEt EEN zIEKE VrOuw...
Officieel was hij werkloos en moest hij rond- komen met een uitkering van 500 euro per maand, maar hij reed wel met een BMW. Zelfs Het Nieuwsblad vroeg zich af hoe dat moge- lijk was. Het antwoord is eenvoudig: hij was een Turk en hij woonde in Brussel. Hij baatte in het zwart een café uit waar illegaal gegokt werd. Bovendien had hij nog een vrouw die maandelijks 350 euro kreeg van het zieken- fonds. Waarschijnlijk lijdt zij even erg onder haar “ziekte” als hij onder zijn werkloosheid.
Oorspronkelijk had hij een jaar effectief gekre- gen en 24.000 euro boete. Maar in beroep werd die celstraf omgezet in een straf met uit- stel en de boete werd verlaagd tot minder dan 17.000 euro. We vragen ons af die Turk zijn BMW mocht houden. Of stond die misschien op naam van zijn zieke vrouw?
VErGEtErS EN KAMPIOENEN
Het Staatsblad publiceerde onlangs de aan- giftes van mandaten voor het jaar 2016 en de klokkenluiders van de webstek Cumuleo begonnen onmiddellijk met de analyse. Daar- uit blijkt dat zes van de zeven ministers van de nieuwe Waalse regering een onvolledige man- datenaangifte ingediend hebben. Ook minis- ter-president Willy Borsus (MR) was enkele mandaten “vergeten”. Viceminister-president Alda Greoli (cdH) vergat er zelfs zeven. De enige Waalse minister die zijn huiswerk hele- maal eerlijk heeft gemaakt, was Carlo di Anto- nio (cdH). De PS zit niet meer in de Waalse regering, maar ze haalde in 2016 nog wel een gouden medaille in het mandatenkampioen- schap. Geen olympische discipline, maar wel lucratief. Die gouden medaille voor het aan- tal betaalde mandaten ging naar Eliane Daels, PS-schepen in Elsene, de gemeente waarvan haar partijgenoot Rudi Vervoort burgemeester is. Vermits Vervoort ook nog minister-president van het Waalse Gewest is, zit ze daar natuur- lijk dicht bij de bron. Daels had in 2016 nog 29 mandaten, waarvan 27 betalende.
zIGEuNErBlItzKrIEG
Als volleerde nazi’s hebben Franse zigeu- ners met echte blitzkriegtactieken een stuk grondgebied bezet in de gemeente Sint-Aga- tha-Rode. Het gaat om een oud voetbalter- rein waar dezelfde groep het jaar geleden
al was neergestreken. Een inwoner verwit- tigde de politie, en die was binnen vijf minu- ten ter plaatste, maar één groep zigeuners blokkeerde de rijbaan, terwijl een andere groep een greppel dichtgooide die een nieuwe bezetting van het terrein had moeten voorko- men. Toen de politie eindelijk op het terrein raakte, stonden daar al zeker twintig caravans en, zoals de liberale burgemeester Vangoid- senhoven het formuleerde, “het kwaad was geschied”. De overheid kon de bezetters zoge- zegd niet meer verdrijven, waarschijnlijk door- dat ze net als krakers beroep deden op een soort “woonrecht”. Binnenlandse Zaken en het provinciebestuur beweerden dat ze niets kon- den doen. Men moest de zigeuners hun gang laten gaan, net zoals de krakers in Gent. Het is een angstwekkend teken aan de wand voor de toenemende wetteloosheid in België, het falen van de overheid en de Lamme Goedzakmenta- liteit van de Vlaamse burgers, die iedere reflex tot zelfverdediging verloren hebben.
