€ 2,50
76ste jaargang • nummer 14 • donderdag 9 april 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“De N-VA is het kwijt.” Het is iets dat je dezer dagen steeds vaker hoort bij Wetstraatwatchers. Partij- voorzitter Bart De Wever loopt er wat gefrustreerd bij omdat hij er niet in geslaagd is een noodrege- ring op de been te brengen waar- in zijn partij de eerste viool speelt.
Als burgemeester blaast hij warm en koud over het veiligheidsbeleid dat tijdens deze coronacrisis moet worden gevoerd. De sterk bekriti- seerde woonbetredingen zonder huiszoekingsbevel zouden moeten kunnen, de regels rond wandelen en bankzitten zijn dan weer te streng.
Ondertussen flaterde Vlaams minis- ter Zuhal Demir door te pleiten voor een waardebon voor tweedever- blijvers die niet in hun vakantiewo- ning kunnen. De reacties lieten niet op zich wachten. Op sociale media werd gepleit voor waardebonnen allerhande gaande van verplegend personeel tot een cadeau voor men- sen die maar beperkt de tijd heb- ben om hun hond uit te laten.
Bij N-VA weten ze dat ze sneller dan anderen kritiek zullen krijgen en vaak zijn die aanvallen onterecht.
Maar nu ontstaat toch de indruk dat het politieke momentum voor de partij voorbij is. Het zou misschien moeten komen van de Vlaamse re- gering, waar minister-president Jan Jambon erin geslaagd is om alle neuzen van de regeringsleden meer dan zes maanden in dezelfde richting te krijgen.
De frustratie die bij N-VA’ers merkbaar is, heeft ook te maken met de vrees dat een doorstart richting volwaardige meerderheid zonder hen zal gebeuren. De Vivaldisering van de Wetstraat begon met de putsch van Patrick Dewael, ge- steund door PS-voorzitter Paul Mag- nette, MR-baas Georges-Louis Bou- chez en de groenen. In het najaar zou dan een echte paars-groene regering aangevuld met CD&V van start gaan.
Een nieuwe regering in de zomer?
Maar in Le Soir - de PS-krant bij uitstek geworden - staat te lezen dat die doorstart er misschien nog voor de zomer zit aan te komen. Ergens eind juni, wanneer het normale le- ven voor een belangrijk deel terug- komt. En wanneer de volmachten voor de regering-Wilmès verlengd moeten worden.
Want de voorbije dagen is geble- ken dat de aanpak van de superkern niet echt werkt. De minderheids- regering Wilmès komt regelmatig samen met vertegenwoordigers van socialisten, groenen, CD&V en N-VA om de crisis te bespreken. Er worden soms extra maatregelen ge- nomen. Van zodra die bekend zijn, komen er bedenkingen van de par- tijen die mee aan tafel zaten.
Dat sterkt sommigen in hun over- tuiging om tegen de zomer een nieu- we regering te vormen. Al spelen ook platte partijpolitieke strategie- en een rol. Dat de regering-Wilmès de steun kreeg van de PS had veel te maken met de gigantische Frans- talige socialistische aversie voor de N-VA. Maar ondertussen stelt men bij de PS vast dat de MR met al haar federale ministers het Franstalige mediaterrein overheerst. “Snel een andere regering vormen is nodig zodat de liberalen tot hun juiste proporties worden herleid”, is in PS-kringen te horen.
Een afrekening aan de gang
Vraag is of zo’n nieuwe regering met een echte meerderheid snel ge- vormd zal kunnen worden. Niet om- wille van de inhoud. Er is nu al een consensus gegroeid dat we jaren- lang met grote begrotingstekorten en een zware overheidsschuld zul- len moeten omgaan. Dat nieuwe be- lastingen én besparingen onvermij- delijk zijn. De discussie zal snel over de posten gaan. De vraag is en blijft
Er wordt al gesproken van de corona-exit, ook op politiek vlak. In de Wetstraat doet het verhaal de ronde dat men van de verlenging van de volmachten in juni gebruik zal ma- ken om een regering te vormen die daadwerkelijk een meerderheid heeft. Dan lijkt een ellendige Vivaldi-regering onafwendbaar. Al zouden persoonlijke ambities en afreke- ningen nog wat roet in het eten kunnen gooien.
in welke mate de MR bereid is een aantal ministerposten op te geven.
Ondertussen is ook duidelijk dat de PS niet wil dat Maggie De Block in een volgende regering aanblijft. De minister van Volksgezondheid heeft inderdaad serieus geflaterd, maar hier is ook een afrekening aan de gang. Onder andere de Franstalige socialistische mutualiteiten hebben bloed geroken en hebben de be- sparingen van De Block nooit ver- teerd. Nu volgt de wraak.
En wat te denken van de bijna uitgerangeerde Pieter De Crem?
Als minister van Binnenlandse Za- ken herleeft hij. Zullen de andere CD&V’ers aanvaarden dat hij op post blijft? Kan links leven met zo’n übersheriff? Nu gaat alle aandacht naar de gezondheidscrisis, maar daarna zal het klassieke partijpo- litieke spel snel in volle hevigheid losbarsten.
Marc Van Ranst superster
Los van wat er in de machtscena- kels van de Wetstraat gebeurd is, zijn er zich ook andere politieke feiten aan het ontwikkelen. Het Vlaams Belang houdt zich wat op de vlakte en schiet slechts in beperkte mate een salvo af. Maar als het ge- beurt, is het raak. Zoals toen vorig weekeinde bekend raakte dat het asielbeleid gewoon wordt verder gezet en er nieuwe asielzoekers in Sijsele werden opgevangen. Ook ter linkerzijde beweegt er wat. De radicaal-linkse viroloog Marc Van Ranst heeft in bepaalde media ste- rallures gekregen. Er is te horen dat de man een entree in de politiek aan het voorbereiden is. De welden- kende media zullen daarbij helpen.
Ongeveer tien jaar nadat hij in het tv-programma “De slimste mens ter wereld” is opgedoken, volgt dit na- jaar een tweede passage. Een inte- ressante basis om daarna een kop- stuk te worden op een PVDA-lijst.
De traditie van de luidruchtige autostoeten is voornamelijk terug te vinden bij Marokkaanse, Turk- se, en Koerdische huwelijksfees- ten. We zien het fenomeen niet enkel in Nederland of België. Ook in Duitsland wordt een stijgend aantal inbreuken vastgesteld. Al- leen al in de Duitse deelstaat Nor- drhein-Westfalen moest de poli- tie tussen april 2019 en februari 2020 zo’n 496 interventies uitvoe- ren. Soms was een verwittiging voldoende, maar in 140 gevallen werd een proces verbaal uitge- schreven.
Opvallend, ondanks de inbreu- ken op het verkeersreglement werd er maar bij 181 interventies
een boete uitgeschreven, zo leert ons een mededeling van het mi- nisterie van Binnenlandse Zaken van de deelstaat. Verder werden tijdens de interventies van de politie zo’n 1.697 personen ge- controleerd en 7 auto’s in beslag genomen. Vorig jaar in juni had het ministerie van deze deelstaat omwille van de overlast door Turkse en Arabische families pamfletten verspreid, met daarin de gedragsregels die moesten worden gerespecteerd. Daarbij werd onder andere afgeraden vuurwapens en vuurwerk in de wagens mee te nemen en te ge- bruiken (sic). Rare jongens toch, die Turken…
‘Uitbundige’ huwelijksfeesten
Regeringen en
politici na corona
U kent het wel, het fenomeen van de luidrichtige huwelijksfeesten die met autostoeten en toeters en bellen volledig uit de hand lopen en dikwijls een gevaar betekenen op de openbare weg.
Lees de column van Jurgen Ceder op blz. 3
“Afkeer van de pers voor Trump vlakt
maar niet af”
Terwijl de Vlaamse televisiejour- naals eerder positief berichten
over de Belgische aanpak van het coronavirus, stelt men de situatie in de Verenigde Staten voor als een apocalyptische ramp die zich voltrekt. Daar- enboven wordt de Amerikaan- se president voorgesteld als
de bron van alle ellende.
Het lijkt wel alsof Trump voor de Vlaamse pers nog altijd er- ger is dan het
coronavirus.
Actueel 9 APRIL 2020
2
De zuiver wetenschappelijke ar- tikels zijn uiteraard te moeilijk voor niet-medisch geschoolde burgers, maar doorgaans worden interes- sante ontwikkelingen ook vertaald voor een breder publiek (gevulga- riseerd) door medewerkers van de tijdschriften. Bij de wetenschappe- lijke magazines beseffen ze immers dat ze een belangrijke en educa- tieve taak hebben om de burgers wereldwijd correcte informatie over Covid-19 te geven.
Op een andere website, deze van medRxiv, lazen we onlangs een stu- die die de relatie onderzoekt tussen de bloedgroep van mensen en de mogelijke vatbaarheid voor Co- vid-19. Voor het onderzoek hebben de onderzoekers de bloedgroep van 1.573 met Covid-19 besmette mensen uit Wuhan en Shenzhen in China vergeleken met de populatie.
De onderzoekers besluiten dat er bij de Covid 19-patiënten proporti- oneel veel minder mensen zijn met de bloedgroep O.
De coronacrisis is voor iedereen een enorme uitdaging.
De crisis maakt ook nog eens duidelijk hoe moeilijk het is om correcte informatie te krijgen. Zelf probeer ik de ontwikkelingen te volgen via de websites van The Lancet, The NEJM (The New England Journal of Medicine), Natu- re en Science.
VRT
De VRT was er als de kippen bij om de studie met de grond gelijk te maken. De studie heeft volgens de VRT meteen al een ‘disclaimer’
(waarschuwing): ze is niet ‘peer-re- viewed’. ‘Peer reviewed’ wil zeggen dat verschillende deskundigen het onderzoek hebben beoordeeld en mogelijk zwakke punten in de initi- ele onderzoeksvragen en uitgangs- punten, methoden en besluiten heb- ben vastgesteld. Dat er geen ‘peer review’ is, is logisch: aangezien het proces van ‘peer review’ en publica- tie lang duurt (ik heb het zelf mee- gemaakt met een ‘blind peer revie- wed’ wetenschappelijk economisch artikel dat 6 maanden in beslag nam), zijn er op dit ogenblik nage- noeg enkel artikels over Covid-19 die nog niet ‘peer reviewed’ zijn.
De journalisten van de VRT vin- den de studie dan ook flauwekul.
“Ben je met bloedgroep A vatbaar- der voor corona dan met bloed-
groep O? Nee, de studie die circu- leert, is wetenschappelijk niet goed onderbouwd.” Kijk eens aan: de
‘peer review’ door de wetenschap- pers van de toptijdschriften Nature en Science moet niet meer gebeu- ren, aangezien de journalisten van de VRT de studie al ontkracht heb- ben.
The Lancet en Science
De echte wetenschappers, die in The Lancet en Science publiceren, zijn evenwel een stuk positiever dan de pseudowetenschappers van de VRT. Samengevat stellen ze dat dit een interessante hypothese is die de moeite waard is om verder on- derzocht te worden. Er wordt ook verwezen naar het norovirus, waar de bloedgroep zeker een rol speelt.
En een andere wetenschapper haalt een oude studie boven waarbij eveneens een mogelijke relatie ont- dekt was tussen Sars-classic (ook:
Sars-CoV) en de bloedgroep van de patiënt.
Besluit
De mogelijke relatie tussen Co- vid-19 en de bloedgroep van de gastheer (de mens dus) ligt gevoe- lig. Sommige populaties hebben immers een andere verdeling van deze typologie en dat roept bij som- migen misschien vreemde gedach- ten uit de jaren dertig op. Zeker is dat de echte wetenschappers het wel een interessante en vooral plau- sibele hypothese vinden.
Mensen met de bloedgroep O kunnen volgens mij in elk geval iets minder ongerust zijn. Dat is toch ook al iets. En bij de VRT moeten ze beseffen dat het ontkrachten van potentieel correcte informatie even erg is als het verspreiden van foute berichten.
THIERRY DEBELS
Bloedgroep O
minder vatbaar voor corona?
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Vorig weekend overleed de voormalige “captain of indus- try” Philippe Bodson aan het coronavirus. Deze figuur, die aanvankelijk carrière maakte in de wereld van een Franstalige elite, werd uiteindelijk een Vlamingenvriend.
Niet omwille van zijn reddingspoging van Lernout en Hauspie bijna 20 jaar geleden. Wel omdat hij tevergeefs probeerde om energiebedrijf Tractebel uit Franse handen te houden en de onafhankelijkheid van het management wilde bewaren.
28 oktober 1993. Philippe Bodson, topman van energiebedrijf Tracte- bel, verslikt zich in zijn koffie. Voor hem ligt de cover van het zakenblad Trends dat titelde “Bodson versus Vlaanderen”. In een artikel fulmi- neert hoofdredacteur Frans Crols tegen de afwezigheid van Vlamin- gen in het directiecomité van het energiebedrijf dat internationale ambities koestert, niet alleen op het vlak van elektriciteitsvoorziening, maar ook op het domein van water- distributie en afvalverwerking. In de raad van bestuur zetelen ocharme drie Vlamingen op 26 leden.
Paniek bij Tractebel
Topman Philippe Bodson is een tweetalige Luikenaar en haast zich om te verklaren dat hij er ook niets aan kan doen dat hij aan een bepaal- de kant van de taalgrens is geboren.
Maar hij beseft ook dat Tractebel nog altijd 49 procent van de omzet in Vlaanderen haalt. Bodson gaat door het stof en na een ontmoeting met de top van het toenmalige zakenleven (Piet van Waeyenberge, Walter Van- den Avenne, Maurice Lippens (ja- wel), Jean Van Marcke, Valère Croes en Fred Chaffart) wordt plechtig be- loofd meer rekening te houden met de institutionele realiteit van België.
Verankeringsdebat
In die periode maakte het Bel- gische kapitalisme grote verande- ringen door en Vlaanderen was op zijn hoede. Het was de tijd van het verankeringsdebat. Na de mislukte raid van Carlo de Benedetti op de Generale Maatschappij kwam die holding onder Franse controle te- recht. De energiegroep Suez kreeg greep op de Generale Maatschappij en de Belgische economie en had als nutsbedrijf duidelijk ambities op de energiemarkt. Tractebel, dat deels afhing van de Generale Maat- schappij en ook Frankrijkvriend Al- bert Frère als aandeelhouder had, leek in de jaren ’90 een interessante prooi voor de Fransen.
Een goed uitgekiende strategie maakte dat de groei van Tractebel gefnuikt werd en het uiteindelijk een Frans vehikel werd. Een eerste zet kwam van Albert Frère die als aandeelhouder wou dat Tractebel royaal dividenden bleef uitkeren.
Bodson wou dat geld gebruiken om de groei van het bedrijf te onder- steunen. Uiteindelijk verkocht Frère zijn aandelen Tractebel aan Suez.
Daarmee kregen de Fransen totale controle. We zijn dan al in de twee- de helft van de jaren ’90. Suez is dan
gefuseerd met Lyonnaise des Eaux en de controle over Tractebel past dan in een Europese groeistrategie.
Bodson gaat zich daar met alle middelen tegen verzetten, maar moet in 1999 dan toch baan ruimen na een lang conflict met Suez-top- man Gérard Mestrallet. Van de Belgi- sche politieke wereld - de premiers Jean-Luc Dehaene en Guy Verhof- stadt - komt amper steun. Sindsdien kon deze fan van grote trektochten rekenen op stijgende sympathie uit Vlaanderen. Ook een paar jaar later, wanneer hij het spraaktechnologie- bedrijf Lernout & Hauspie probeert te redden. Een faillissement kon niet worden afgewend.
Fortis
In 2008 moest hij als lid van de raad van bestuur van Fortis de bank van de ondergang redden. Onder- tussen waren figuren als Maurice Lippens opzij geschoven. Een on- dankbare taak voor Bodson - hij zat de aandeelhoudersvergaderingen voor waar met schoenen werd ge- gooid naar de bestuurders - die ei- genlijk een reddingsoperatie moest begeleiden van de bank van de haute finance. De Franstalige haute finance waarin hij carrière had ge- maakt, maar die hem ook gebruikt had voor eigen gewin.
Bodson, in 1987 de jongste VBO-voorzitter ooit, was ook vier jaar lang (1999-2003) senator voor de MR, maar de politiek was niets voor hem. De voorbije jaren was hij vooral actief als bestuurder in be- drijven. Bodson leed als bedrijfslei- der veel nederlagen en ook tegen corona kon hij de strijd niet winnen.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Zo schrijft mijn geachte lezer in zijn afscheidsbericht: “Totaal verbaasd en teleurgesteld dat ook ’t Pallieterke geen enkele nu- ance brengt i.v.m. de maatregelen of ‘aantallen’. In elk artikel het perfecte mainstream narratief dat ons allemaal moet klaarstomen en ons als bange schapen kwijlend moet doen smachten naar het al zaligmakende vaccin dat ons allemaal gaat redden. Erger nog, elk artikel loopt over van het grote gelijk van de auteurs dat de maatregelen te laat waren en niet streng genoeg kunnen zijn. Op wat gebaseerd?”
En de briefschrijver vervolgt: “Geen nuance over de aantallen en dodentallen. In elk artikel worden we om de oren geslagen dat de aantallen van China niet te betrouwen zijn. Op wat gebaseerd?
Natte vinger? Van horen zeggen? Op ons Westerse groot gelijk?
Maar over onze cijfers? Geen enkele nuance! Onze cijfers zijn zo betrouwbaar.”
De brief is te lang om volledig weer te geven, maar hier toch de uitsmijter: “Moesten uw betweterige auteurs weten wat de Zwe- den doen, ze zouden zeker het belerende wijsvingertje uitsteken en hen veroordelen. Of misschien mag men niet over Zweden rapporteren van het mainstream narratief. Vrije pers. Laat me niet lachen. Journalisten hebben blijkbaar geen eigen brein meer.”
En hij eindigt: “Deze klaagzang om te zeggen dat dit mijn laatste Pallieter was. Vorige Pallieter was ook al niks, maar kocht er toch nog een. Dacht dat er een tijdelijke dip was. Niet dus. Spijtig.”
Beste lezer, laat me duidelijk zijn. Ik weet dat er een opbod is tussen landen inzake de beste toe te passen bestrijdingsmetho- de. Groepsimmuniteit bijvoorbeeld, zoals in Nederland, waar de Belgische virologen absoluut tegen waren. Ik heb niet de medi- sche kennis om te oordelen welke de beste methode was. En in zowat elk land worden andere methoden gebruikt om de corona- doden te registreren, dus ook daar is het oppassen om het ene land met het andere land te vergelijken. Hallo, laten we appelen met appelen vergelijken, a.u.b. Eén zaak weet ik wel zeker: pas op het einde van de rit zullen we de balans kunnen opmaken. Ik dacht dat de artikels van vorige week van onder andere Jür-
gen Ceder op dat vlak voldoende genu- anceerd waren.
Mijn beperkt, maar betweterig brein zegt me enkel dat we in een noodsitu- atie zitten. En ik kan mijn lezers enkel vragen om de richtlijnen van de over- heid - hoe anti-establishment we ook zijn - krachtdadig op te volgen. Nood breekt wet. Maar iedereen moet volhou- den. Tot slot wens ik u allen, zeker in deze
moeilijke periode, een Zalig Pasen.
Het was lang geleden, maar vorige week had ik prijs.
Een boze Pallieterlezer meldt me dat hij stopt met ’t Pallieterke te kopen en te lezen.
Corona verdeelt
ECONOMISCHE ZAKEN
Philippe Bodson (1944-2020)
Actueel
9 APRIL 2020 3
Bon Belge
Mijnheer de eentalige,
In de Wetstraat en daarbuiten heeft men u sinds nog niet zo lang leren kennen als een glamourboy in maatpak en als een vrijpostig kereltje met een grote klep. Als voorzitter van lang niet de grootste partij in dit land, maar wel van deze die een onevenredig overwicht heeft in de federale restregering, doet gij immers uitspraken en demarches die de wenkbrau- wen doen fronsen. Maar gij doet daarbij ook alsof gij altijd het laatste woord moet hebben of alle wijsheid in pacht hebt. Uw rol in de for- matiepogingen spreekt in die zin boekdelen. In Vlaanderen heeft men derhalve geen hoge pet van u op. En zeker ook al niet na uw Belgische geloofsbelijdenis en uw heimwee naar het uni- taire Belgique à papa. Ik wil maar zeggen dat gij geregeld blijk geeft van niet te weten dat er in de Vlaamse democratie heel anders wordt gedacht en geleefd.
Zo mochten wij vorig weekeinde in een in- terview in De Standaard uit uw mond vernemen dat er in België eigenlijk geen politieke crisis is, maar dat die alleen in Vlaanderen bestaat en niet aan jullie zijde van de taalgrens. Ik ci- teer: “Ik heb aan Franstalige kant geen grote debatten en discussies gezien zoals in Vlaande- ren over de manier waarop de regering nu tot stand is gekomen. Maar bij jullie! Ongelofelijk.
Uren en uren debat over wat de Franstaligen gedaan hadden. Bij ons twee artikels, that’s it.
Omdat alle Franstalige partijen, op de PTB na, voor de huidige oplossing zijn.” Daarmee be- wijst gij wat ik daarnet al zei, namelijk dat gij niet weet wat er in het noordelijke deel van uw teerbemind vaderland leeft en beweegt. In het stalinistische zuiden, waar het politiek correc- te eenheidsdenken hoogtij viert onder dwang van de PS, Ecolo en de PTB, en waar uw blauwe kleurgenoten voorlopig nog getolereerd wor- den als een soort van dhimmi’s, is het anders dan in het rechtsere Vlaanderen, waar men de politiek correcte dwang en het open-grenzen- beleid nog durft tegenspreken en over de hekel haalt. Misschien moet gij toch maar eens vaker tot hier komen om Vlaanderen wat beter te le- ren kennen.
En om misschien wat Nederlands te leren.
Want ook daarin zijt gij geen uitblinker en ik zie ook nergens dat gij enig initiatief neemt om daaraan iets te willen doen. Een politicus die gaat kwijlen als hij de Brabançonne hoort, zou toch zeker de talen van la Belgique mogen ken- nen én spreken. Waalse, Belgischgezinde poli- tici zijn daar, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, nooit uitblinkers in geweest. In die zin vond ik uw uitspraken in hetzelfde interview toch wel al te kras wanneer gij niet alleen het beleid van Maggie De Block - dat van uw eigen regering dus - op de korrel naamt omdat zij te weinig rekening zou houden met hoe de Frans- taligen een en ander zouden aanpakken in de
huidige coronacrisis, maar vooral omdat gij de tweetaligheid van Maggie bekritiseerde omdat zij in haar Frans niet genoeg de gevoeligheden van de Franstaligen aanvoelt en dus niet de juis- te accenten legt.
Kijk, en voor alle duidelijkheid, dat om het even wie Maggie De Block haar beleid op de korrel neemt, of het nu gaat over haar asiel- en migratiebeleid of haar aanpak in de coronacri- sis, is volkomen te rechtvaardigen. Zij blundert en neemt vaak een loopje met de waarheid, ze is pedant en eigenzinnig. Ook wij hebben in dit blad haar al meermaals zwaar aangepakt.
Maar dat gij commentaar komt geven op haar beheersing van het Frans, is er los over. De in- terviewer van dienst stelde heel pertinent: “Da’s straf. Zij spreekt, zoals het voor een federaal mi- nister hoort, in beide landstalen de bevolking toe, en omdat het niet perfect is, krijgt ze daar- voor de rekening gepresenteerd?” En dan komt daarop uw onwaarschijnlijk antwoord: “Kijk, jullie in Vlaanderen, jullie vinden dat wij te veel woorden gebruiken om te zeggen wat we willen zeggen. Zij doet dat in ieder geval niet.
Maar Franstaligen - het is nu eenmaal zo - heb- ben nood aan die woorden. Woorden die niet meteen iets zeggen over de kern van de crisis - zijn er genoeg maskers of niet, zijn er genoeg ziekenhuisbedden… - mais qui font du bien au coeur. En zij gebruikt die woorden meestal niet.” Woorden moeten uit het hart komen en moeten de harten raken, dus… Wel, wel, wel...
Wel, mijnheer Bouchez, mag ik dan zo vrij zijn u te vragen of gij meent dat de robotmatige Ne- derlandse woorden van eerste minister Wilmès tot de Vlaamse harten spreken, laat staan dat zij uit haar hart zouden komen? Of die van uw goede vriend uit Laken? Of de vaak uitgebraak- te woorden van een hele galerij van Franstalige ministers, van vroeger en van nu? Ik vraag mij af waar gij het lef vandaan haalt om dat soort opmerkingen te maken. Als het zo zit, dan lijkt het mij logisch dat geen enkele Vlaamse poli- ticus of politica voortaan nog één woord Frans spreekt. Dan kan men de ‘gevoeligheden’ in de eigen taal leggen en de tolken zullen dan de rest wel doen.
In ieder geval is het voor mij duidelijk dat gij zonder het te beseffen - en zeker zonder het te willen - door uw houding en door uw gedach- tekronkels de Vlamingen altijd maar verder doet afdrijven van België. Gij doet maar. Dram dus maar door. Wij hebben het altijd al gezegd dat het niet de Vlamingen zullen zijn die België zullen doen barsten, maar dat het de grootste vrienden van België zelf zullen zijn. Omdat ze hun eigen land nooit begrepen hebben. En nooit tot het hart van de Vlamingen spraken.
Salut, Georges-Louis!
BRIEFJE AAN GEORGES-LOUIS BOUCHEZ
Gutman, een aanhanger van de Democrati- sche partij, kon toen moeilijk verbergen dat hij eigenlijk voor het virus aan het supporte- ren was. Het zegt veel over de Vlaamse jour- nalisten dat niemand viel over die uitspraak.
Waarom zouden ze ook? Velen van hen heb- ben precies dezelfde reflex.
Maar in Amerika...
De voorbije weken kon je een vast patroon ontwaren in de televisiejournaals. Die be- gonnen telkens met een droge mededeling van de Belgische coronacijfers. Daarna volg- de een analyse door een expert van dienst, meestal om er op te wijzen dat het de goede richting uitgaat. En dan schakelde men over naar een verslag over de situatie in de VS, dat meestal kon samengevat worden als: “In Amerika zijn vréselijke dingen aan het ge- beuren door de schuld van Trump. En door de algemene achterlijkheid van de Amerika- nen.” Wat zo onwerkelijk is aan de berichtge- ving over de Amerikaanse kommer en kwel, is dat in dat land aanzienlijk minder dodelij- ke slachtoffers vallen dan in België. In ver- houding tot de bevolking heeft het coronavi- rus in België al vijf keer harder toegeslagen.
Nepnieuws
Zolang hun eigen vooroordelen bevestigd worden, blijken onze Vlaamse nieuwsmedia, die zich sinds het begin van de crisis zo be- zorgd hebben getoond over al het ‘fake news’
op sociale media, zelf niet te kieskeurig met de informatie die ze verspreiden.
Enkele weken geleden bracht een Duit- se zondagskrant het sensationele bericht dat Trump stiekem had geprobeerd een coronavaccin (in ontwikkeling) te kopen van een Duitse firma, met de bedoeling het exclusief in Amerika te gebruiken. Zonder enige controle of eigen bronnen namen alle Vlaamse kranten het verhaal over. Het be- richt is intussen nepnieuws gebleken: de Amerikaanse ambassadeur ontkende, het bedrijf ontkende en ook de Duitse regering, die nochtans eerst boos reageerde, moest toegeven dat ze geen kennis had van deze zaak. Het verhindert niet dat deze kwakkel blijft circuleren bij de pers.
Nog elke dag horen we ook dat die domme Trump het coronavirus ooit een ‘hoax’ zou ge- noemd hebben. In werkelijkheid had hij op een meeting in South Carolina niet het virus, maar de kritiek van de Democraten op zijn aanpak ervan, een hoax (onzin) genoemd.
Wie niet van slechte wil is, had dat ook be- grepen. Zijn eerder genomen maatregelen bewijzen trouwens dat hij het virus niet als een verzinsel beschouwde. Voor journalis- ten op zoek naar bevestiging van hun afkeer voor Trump zijn dergelijke nuances echter weinig interessant.
“Niet meer foutloos”
Trump heeft het virus toen wel vergeleken met de griep, maar daarmee zei hij precies hetzelfde als wat wij toen van Van Ranst en De Block te horen kregen. Natuurlijk heeft de Amerikaanse president de dreiging van het coronavirus onderschat, net als alle Westerse leiders. Maar de karikaturale afschildering van zijn aanpak steekt schril af tegen het op- vallend milde oordeel van de Vlaamse pers over het blunderparcours van de Belgische regering. Zelfs de Franstalige pers begrijpt niet meer zo goed waarom de manifest onbe- kwame Maggie De Block bij ons zo gespaard wordt.
In een artikel van deze week waarin Bart Eeckhout van De Morgen zich bezighield met de N-VA te bestoken, kwam hij in zijn be- oordeling van het coronabeleid van Maggie De Block niet verder dan het zinnetje: “Haar parcours is stilaan niet meer foutloos te noe- men”, een eufemisme op het niveau van Kei- zer Hirohito die in zijn overgavespeech van 1945 stelde dat de oorlog “niet noodzakelijk in het voordeel van Japan” was verlopen.
Ik hoop ook dat Het Laatste Nieuws nog vaak zal herinnerd worden aan de bizarre voorpagina van 26 maart, met de titel “Niets dan lof voor de Belgische aanpak”, gevolgd
door een redactioneel waarin ons werd ver- zekerd dat we met onze coronazorgen bij deze regering “in goede handen” zijn.
“Racisme”
Waar er al verschillen zijn in de aanpak van de Belgische regering en Trump, spre- ken die eigenlijk in zijn voordeel. Terwijl bij ons geen peil te trekken valt op de warrige communicatie van Van Ranst en Co over de mondmaskers, heeft de Amerikaanse presi- dent zijn bevolking aangeraden ze te dragen.
Onze pers bracht het nieuws enkel om er de nijdige bemerking aan toe te kunnen voegen dat Trump het zelf niet zal doen.
Toen Trump op 12 maart een inreisbeper- king voor Europeanen instelde, was de pers ook smalend. Het Laatste Nieuws: “Alles voor z’n herverkiezing: Trump gaat in overdrive met reisbeperking Europa.” De Tijd: “Onbe- grip over inreisverbod Trump.” Een week la- ter sloot ook de EU de grenzen.
Het werd weinig opgemerkt, maar op een moment dat we in België door experten en politici nog vermaand werden om ons geen zorgen te maken over het virus uit Wuhan, had Trump de ziekte al tot “National Health Emergency” uitgeroepen en had hij al een maatregel genomen die ongetwijfeld levens heeft gered. Op 31 januari, al één dag na- dat de Wereldgezondheidsorganisatie het coronavirus tot internationaal gezondheids- gevaar had verklaard, vaardigde Trump een inreisverbod uit voor mensen die recent in China waren geweest (eigen burgers uit- gezonderd). 195 Amerikanen die pas wa- ren aangekomen, werden in quarantaine geplaatst. Het is surreëel dat dezelfde Van Ranst, die regelmatig fulmineert over wat hij beschouwt als Trumps onderschatting van de ziekte, nog geen maand later aan de Zeven- de Dag zou verklaren: “Wie van plan is om in de krokusvakantie naar Italië te trekken, mag dat gerust doen. Ik zou niet thuisblijven.”
De Democratische tegenstanders van Trump waren toen meer bezig met het gevaar voor stigmatisering van Chinezen dan met de gevaren van de ziekte. Om vooroordelen te bestrijden, deed Democratisch burgemees- ter De Blasio van New York begin februari een oproep om te gaan eten in de restaurants van Chinatown. Die wijk heeft uiteraard veel interactie met China (men schat dat, van het moment tot de uitbraak van de ziekte tot het inreisverbod, 400.000 mensen van China naar de VS zijn gereisd), wat ook een van de redenen is waarom New York nu zo zwaar is getroffen. De oproep van De Blasio deed denken aan de knuffel-een-Chinees-actie van de burgemeester van Firenze in dezelfde periode. De angst voor racisme deed Demo- cratisch boegbeeld Nancy Pelosi eind febru- ari nog oproepen om zoveel mogelijk bezoe- ken te brengen aan de wijk Chinatown van San Francisco. Via Greet De Keyser of Björn Soenens zult u van de blunders van de vijan- den van Trump weinig vernemen.
Voor eigen deur
Iemand die het toen trouwens ook schan- dalig vond om contact met Chinezen te mij- den was viroloog Van Ranst, die het op 4 februari nog “compleet gek” noemde als mensen niet meer in een Chinees restaurant zouden gaan eten. De angst van de viroloog voor etnische stigmatisering bleek plots ver- dwenen toen hij twee maand later het groter aantal besmettingen in Limburg in verband bracht met de Italiaanse gemeenschap van die provincie.
Hoe lang en hoe intens het coronavirus nog verder zijn dodelijk spoor doorheen de Verenigde Staten zal trekken, weten we nog niet. De uitgestrektheid van het land zal er voor zorgen dat de mortaliteitscurve later stabiliseert dan bij ons. Tot het einde van deze dodenrit zal toelaten om het parcours van het Belgische en Amerikaans beleid te vergelijken, raad ik onze journalisten aan wat meer voor eigen deur te vegen. Of is de angst echt zo groot dat kritiek op de regering Wilmès het Vlaams Belang en de N-VA kan ten goede komen? JURGEN CEDER
Afkeer van de pers voor Trump vlakt maar niet af
“Keep going virus!”, lachte Howard Gutman in het interview afge- nomen door Lieven Verstraete op De Zevende Dag. De voormalige Amerikaanse ambassadeur in België had er begin maart de analyse gemaakt dat de herverkiezing van Trump zal afhangen van de impact van het coronavirus op de Amerikaanse economie.
HAVER 20
Onwezenlijk
Het blijft toch een vreemd beeld, zo’n Kamer- debat met van elke fractie een of twee afgevaar- digden, meestal de fractievoorzitter en nog een vraagsteller. Het mag vooral niet te lang duren, zo blijkt, en de indruk moet gewekt worden dat de parlementaire werkzaamheden ook onder een volmachtenregering gewoon doorgaan. Zo heeft men ook al beslist dat tijdens het paasre- ces alvast tijdens de eerste week wordt voort- gewerkt. En voorzitter Dewael is soepeler dan ooit met de toegemeten spreektijd, want hij geeft zomaar 15 seconden extra bij de toege- meten spreektijd… Allemaal heel onwezenlijk, als je ’t ons vraagt.
Onderonsje
Reccino Van Lommel (VB) had al een tijdje geleden een mondelinge vraag ingediend in de commissie aan de minister van Werk en Eco- nomie, Nathalie Muylle (CD&V), over de econo- mische herstelmaatregelen na de coronacrisis.
Christian Leysen (Open Vld) en Benoit Friart (MR) dienden evenwel een vraag over hetzelf- de onderwerp in voor de plenaire vergadering.
In zo’n gevallen is het gebruikelijk dat de vraag die al in de commissie was ingediend mee ver- huist naar de plenaire vergadering.
Kwestie van een en ander te bundelen. De vraag van Van Lommel werd echter niet weer- houden, want Patrick Dewael liet niet toe dat ze zou toegevoegd worden aan die van de ande- re twee vraagstellers. Het moest klaarblijkelijk een onderonsje tussen de regeringspartijen blijven, zonder kritische vraagsteller erbij. We stellen ons gewoon even voor dat die extra vraag zou ingediend geweest zijn door pakweg de PS of Kristof Calvo. Zou dat hetzelfde scena- rio opgeleverd hebben? De vraag stellen, is ze beantwoorden…
Onderzoekscommissie
De VB-fractie heeft alvast als eerste een wets- voorstel tot instelling van een parlementaire onderzoekscommissie ingediend “belast met een onderzoek naar de aanpak door de re- gering van het coronavirus”. Het lijkt meer en meer duidelijk te worden dat er een en ander is fout gelopen bij de aanpak van de crisis. En dan hebben we het lang niet alleen over het onderschatten ervan, maar vooral over hoe een en ander precies (of niet) is aangepakt. En dat het VB niet alleen staat met zijn voorstel en de
Actueel 9 APRIL 2020
4
roep groter wordt, mag ook blijken uit reacties van Groen, N-VA en de socialisten, die ook allen al aansturen op zo’n commissie,…, uiteraard na de crisis. De klucht rond de mondmaskers was klaarblijkelijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Net op tijd
En de zaak van die mondmaskers was tevens een van de onderwerpen van verschillende vraagstellers aan eerste minister Wilmès. Vooral Barbara Pas (VB) trok van leer tegen de blun- ders aangaande de strategische voorraden en de tegenstrijdige uitspraken over het nut van mondmaskers, maar ook tegen het uitblijven van tests bij potentiële dragers van het virus.
Sander Loones (N-VA) van zijn kant had dan weer kritische bedenkingen bij de Europese aanpak van de coronacrisis, meer bepaald over de verdeling van financiële steun aan de lidsta- ten. Hij toonde zich daarbij uiterst verontrust over figuren als Guy Verhofstadt, die de crisis zouden kunnen misbruiken om hun ideologi- sche agenda door te drukken. En wanneer hij aan het einde van zijn betoog nog begon over de onevenwichtige verdeling van de middelen tussen de regio’s in België, werd de microfoon afgesloten… De spreektijd was opgebruikt…
Oef, net op tijd, moet Wilmès gedacht hebben…
Taalgebruik
Dries Van Langenhove (VB) pakte zijn streek- genote Maggie De Block nog eens hard aan over “de lockdown van asielcentra”, waarbij hij het onder druk zetten door haar diensten van vakantieparken hekelde, maar ook het feit dat asielzoekers zich klaarblijkelijk vrij mogen be- wegen terwijl Vlamingen binnen moeten blij- ven. Hij pleitte dan ook voor een lockdown in de asielcentra. De Block is daar niet voor te vinden en pleit voor overleg met de lokale besturen om te zien wat op elke plek apart nodig is. Van Langenhove was het daar uiteraard niet mee eens en tijdens zijn repliek wilde hij aantonen dat De Block compleet ongeloofwaardig is en gaf hij tot zes keer aan dat De Block de jongste tijd gelogen heeft in tal van situaties. Die uitval- len greep Kamervoorzitter Dewael aan om hem te vragen te letten op zijn taalgebruik. Het be- hoort immers niet tot het parlementair jargon om een collega of een minister te bestempelen als ‘leugenaar’. We herinneren ons nog Herman De Croo die ooit het woord liet schrappen uit de notulen.
“Wij leven in een tijdperk van wereldwijd massaprotest”, titelt de studie van het CSIS, en het protest escaleert. Daarbij wordt ver- wezen naar vrijwel alle continenten. Nooit was het protest zo groot en geen enkel land ontsnapte eraan.
Grote verschillen
Tussen de continenten zijn er wel grote verschillen. In 2019 lieten in Europa vooral de gele hesjes in Frankrijk van zich horen.
Initieel als reactie tegen stijgende brand- stofprijzen. Later kwamen daar de pensi- oenhervormingen bij. Maar ook Groot-Brit- tannië werd niet gespaard. Meer dan een miljoen mensen trokken door Londen met de vraag om een tweede referendum te or- ganiseren rondom de Brexit. In Barcelona betoogden dan weer een half miljoen men- sen tegen de veroordeling en gevangenzet- ting door Spanje van Catalaanse separatis- ten. De bezorgdheid voor het klimaat bracht in vrijwel alle Europese hoofdsteden, op zeer geregelde tijdstippen, duizenden beto- gers op de been.
In Azië escaleerde het massaprotest iets minder omwille van de meer repressieve aanpak van regeringen. In 2019 was voor- al Hongkong het centrum van soms zeer gewelddadig protest naar aanleiding van een omstreden uitleveringswet met China.
De wet werd ingetrokken, maar het protest bleef aanhouden, waarbij o.a. het ontslag van Carri Lam Cheng, hoofd van de plaat- selijke uitvoerende macht, werd gevraagd.
Sinds de coronacrisis is het protest in Hong- kong wat afgezwakt, maar een waslijst ei- sen, waaronder algemeen kiesrecht, blijft bestaan. Ook India kende de nodige onrust met spanningen tussen de regering, hin- does en moslims.
In het Midden-Oosten en Noord-Afrika is het massaprotest na de Arabische lente jaarlijks toegenomen met 16 procent. Voor- al In Algerije en in Libanon kwamen in 2019 miljoenen betogers op straat. In Algerije was de voornaamste eis het ontslag van president Bouteflika, wat resulteerde in zijn aftreden op 2 april van dat jaar. In Libanon keerde de bevolking zich tegen de politici omwille van de verregaande corruptie en na de aankondiging dat belastingen zouden verhoogd worden.
Het Amerikaanse continent ontsnapte evenmin aan de protestgolven. In de Ver- enigde Staten was er een piek in 2017. De verkiezing van Donald Trump als president was daaraan niet vreemd. Maar ook Midden- en Zuid-Amerika, met Venezuela en Chili op kop, deelden in de klappen. Volgens het CSIS was de stijging tussen 2009 en 2019 evenwel het grootst in de Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahel, al kreeg dat minder aandacht in de Westerse media. In Australië en Nieuw-Zeeland lijken de bewoners het meest tevreden.
Oorzaken
Ontevredenheid wordt volgens het CSIS gekanaliseerd via het internet en de sociale
media. Facebook alleen telt wereldwijd al 2,4 miljard gebruikers. Vooral sociale media zijn niet enkel een platform voor discussie en het delen van ideeën, maar dragen ook bij tot de vorming van internationale net- werken waardoor internationaal protest kan worden georganiseerd. Ook de toenemen- de geletterdheid speelt een rol en vergroot de toegang tot informatie. Sinds 2009 is het aantal studenten wereldwijd gestegen met 29,3 procent van 172 miljoen tot 223 miljoen.
Een andere oorzaak van stijgend protest is volgens het CSIS de jeugdwerkloosheid, die globaal 12,8 procent bedraagt. In het Midden-Oosten en Noord-Afrika is dat 26,2 procent, in Griekenland 39,3 procent en in Zuid-Afrika 53,2 procent. Verder zijn onge- lijkheid en corruptie volgens het CSIS een sleutel tot onrust. 10 procent van de wereld- bevolking heeft 57 procent van het wereld- inkomen in handen. Dit wordt aangevuld met politieke corruptie, maar ook corrup- tie binnen politie en gerecht. Wereldwijd zou het vertrouwen in regeringen slechts 49 procent bedragen.
Belangrijke factoren die het massaprotest de jongste jaren deed toenemen, zijn uiter- aard het klimaat en het milieu. In september 2019 protesteerden 7 miljoen mensen voor een beter klimaatbeleid. Het CSIS vermeldt ook de steden als centra van sociale activi- teit en bron van groeiend protest. Schaars- te aan water en landbouwgronden brengt mensen van het platteland naar de steden, waar ze geen werk vinden. Nu leeft onge- veer 55 procent van de wereldbevolking in steden. In 2050 zal dit bijna 70 procent zijn, wat opnieuw problemen zal opleveren in- zake energie, water, veiligheid en gezond- heidszorg…
Leren van elkaar
Volgens het CSIS worden beleidsvoer- ders en demonstranten over de hele wereld gevangen in een soort wapenwedloop rond escalerende protesten. Regeringen willen protesten beteugelen door middel van tech- nologie, politie- en militaire acties. Censuur, wederopvoeding, spionage en het afsluiten van het internet zijn de belangrijkste tech- nieken die door China worden gebruikt en worden gekopieerd door Rusland en een aantal Afrikaanse landen.
Ook al is China grootmeester in digitale repressie, demonstranten maken gebruik van dezelfde digitale technieken om infor- matie te delen en protestdoelen te selec- teren, zoals bijvoorbeeld in Hongkong het blokkeren van de luchthavens. Zo leren landen van elkaar in ordehandhaving en de- monstranten in volhardend protesteren. Het coronavirus heeft het massaprotest op kor- te termijn onderdrukt door de opgelegde overheidsbeperkingen. Afhankelijk van het verloop van de pandemie verwacht het CSIS in de toekomst echter opnieuw massaal po- litiek protest, temeer daar de crisis nogal wat disfuncties heeft blootgelegd.
RIRO
Corona smoort
(voorlopig) massaprotest
Het in Washington DC gevestigde Centrum voor Strategische en In- ternationale Studies (CSIS) becijferde dat het protest tegen bestaan- de regeringen wereldwijd tussen 2009 en 2019 jaarlijks met gemid- deld 11,5 procent is gestegen. Hongkong, Chili en Iran dienden zelfs gespecialiseerde politie en militaire eenheden te ontplooien om de straten ‘schoon’ te houden. Nu zorgt het coronavirus daarvoor, maar volgens het CSIS neemt de ontevredenheid in de wereld toe en zou het virus zelfs de aanzet kunnen zijn voor nog meer massaprotest in de toekomst.
UIT DE WETSTRAAT
’t Pallieterke en corona
Laten we beginnen met het goede nieuws: nog niemand van onze redactie is getroffen door Covid-19. Hout vasthouden!
Toch gaan we vanaf volgende week al de eerste aanpassingen doorvoeren. Zo zal de sportpagina op blz. 15 moeten sneu- velen. Er valt nu eenmaal niet veel meer te schrijven over sport. Ook op andere vlak- ken wordt het wat moeilijker. Zo zijn in- terviews met fysiek contact niet mogelijk.
Overschakelen naar Skype kan natuurlijk, maar dat is niet voor iedereen zo vanzelf- sprekend.
Inhoudelijk proberen we u niet te veel te belasten met artikels over Covid-19. Al-
leen wordt dit met de dag moeilijker, want je hoort of ziet niets anders dan berichten over het virus. En anderzijds valt er maar weinig nieuws te rapen in de Wetstraat en in de Koepelzaal dat niet in verband staat met corona.
Bij leven en welzijn ligt er ook volgende week op donderdag een nieuw exemplaar van ’t Pallieterke in uw brievenbus of bij de dagbladhandelaar. We wensen u alvast veel leesgenot.
KARL VAN CAMP
Actueel
9 APRIL 2020 5
VLAAMS PARLEMENT
Gigantisch
Wat beperkte gedachtenwisselingen over de stand van zaken hadden moeten zijn, tenzij wij ergens iets niet helemaal hebben begrepen, dijt uit naar hele de- batvoeringen. Misschien is dat overcom- pensatie voor het tot het strikte minimum gereduceerde aantal deelnemers aan de werkzaamheden. We beleven inderdaad een ongeziene toestand die verwarrend en onzeker is. We zullen het onze Vlaam- se volksvertegenwoordiging dan ook niet kwalijk nemen dat ze op haar eigen wijze probeert het onheil te bezweren. Boven- dien kan niet worden beweerd dat men stil- zit. Jan Jambon zei dat we voor “gigantische inspanningen” staan en dat het miljarden zal vergen om deze ellende te overbrug- gen. Helaas is de Vlaamse schatkist niet bodemloos en zal dus nooit álles gedragen kunnen worden. Toch is men voornemens om diep in de buidel te tasten om hier doorheen te komen.
Men wordt inderdaad niet vrolijk van de dingen. Wilfried Vandaele (N-VA) vat- te enige cijfers samen: we zitten met een economische schade van 2,4 miljard euro per week, de grootste schok sinds de oor- log. Zoiets is maar moeilijk te bevatten. Mi- nister Diependaele zei dat het vooralsnog moeilijk in te schatten is hoe groot de ramp precies zal uitvallen. Geluk bij een ongeluk is dat Vlaanderen structureel in niet al te slechte papieren zit en wel iets kan hebben.
In de rode cijfers gaan zal onvermijdelijk zijn, maar uiteraard moeten de inspannin-
gen gericht zijn op het overeind houden van het economisch weefsel.
Mondmaskers
Over zin of onzin van mondmaskers, voor de particuliere mens tenminste, is de com- municatie tot nu niet erg duidelijk geweest, zo kon uit diverse hoek worden opgevan- gen. Niet betwist is vanzelfsprekend het nut van en de nood aan mondmaskers en an- dere beschermingsmiddelen in met name de zorgsector. Er moeten wel nog genoeg van die dingen voorhanden zijn en Vlaan- deren is niet het enige land met een be- hoefte hieraan.
Minister Beke zei zeker niet krenterig te zijn, maar het probleem zit aan de aanbod- zijde. Transport regelen is in de huidige omstandigheden ook niet zo eenvoudig.
En, zoals al vermeld, hoe ga je beletten dat een vliegtuig vol maskers uit China, bij een tussenlanding niet door andere begerige overheden wordt leeggehaald. Het blijft bovendien vreemd dat we die dingen niet zelf kunnen produceren. Volgens Beke kun- nen we dat wel - en hij zou het graag zien gebeuren - maar klaarblijkelijk niet vol- gens de juiste standaarden. Mondmaskers blijken dus een soort industrieel geheim te zijn. Over de zinvolheid van mondmaskers voor niet-professionelen wilde de minister zich niet uitspreken. Dat de mensen in de zorg voorrang moeten krijgen voor kwali- teitsvol materiaal stelde hij wel uitdrukke- lijk, hoewel dat door niemand zal worden tegengesproken.
Citaat van de week > Marijke Dillen (VB)
Op één na werden alle leden van de ‘Fioul Gang’ vrijgelaten. Het gaat om een allochtone pooiersbende die voor zo’n 200 feiten bekend stond bij de politiedien- sten, en er begin dit jaar niet voor terugdeinsde een minderjarig meisje ‘te kopen’
en het dan tot prostitutie te verplichten. Volgens een Franstalige krant werden deze lieverdjes vrijgelaten in het kader van de coronacrisis. Eind vorige maand riep justi- tieminister Koen Geens (CD&V) in die context immers nog op om “alle gevangenen vrij te laten die kunnen worden vrijgelaten”. En zo geschiedde in alle stilte, zo blijkt.
Marijke Dillen (lid van de Kamercommissie Justitie voor het VB) stelde zich dan ook bovenstaande vraag en waarschuwt voor straffeloosheid. En ze voegde er nog aan toe: “Het gaat hier dus niet om enkele kruimeldieven die werden vrijgelaten, maar om het laagste uitschot dat onze samenleving kent.” Vreemd dat dit soort vrijlatin- gen zomaar passeert en er geen haan naar kraait. In dit onzalige land is echt alles mogelijk. Ook het ondenkbare.
Niet de wetenschappers,
maar de politici moeten beslissen
Ook Carl Devos kan zich vergissen. Dat is een waarschijnlijkheid. Ook Carl De- vos kan een politieke agenda hebben. Dat is een zekerheid. Zijn jongste columns illustreren de vertwijfeling binnen de sociaal-democratie. Daar mag wat aan- dacht voor zijn.
“De bestrijding van corona als gezond- heids- en zorgcrisis verloopt behoorlijk goed. Niet dat onze cijfers zoveel beter zijn dan elders, maar ‘failed’ is de Belgische fe- deratie alvast niet”, zo schreef hij in zijn we- kelijkse column op maandag 30 maart. Lijkt billijk, maar klopt het ook? Hiermee zet hij Sophie Wilmès (MR) en Marc Van Ranst uit de wind. Op 30 maart toch nog.
Interessanter
Minstens even interessant is de vaststelling van Devos dat volmachten niet zullen helpen om de onvermijdelijke verdeeldheid over het economisch-budgettair beleid onver- deeld vorm te geven. Als ongeveer de helft van de beroepsbevolking nu leeft van een loon of uitkering van de overheid, dan hoeft daar zelfs geen tekeningetje bij. Wie zal dat betalen? Een half verlamde economie komt bovenop het gewicht van een geëxplodeerd begrotingstekort (x2, x3?) en de schulden- last. Devos pleit ervoor om zonder uitstel aan
een maatschappelijk debat te beginnen, over een planning, een (meerjaren)begroting, een échte regering, over economische maatrege- len, enz.
We hebben volgend lijstje over hulpgetoe- ter gehalveerd: er zal geld nodig zijn voor de zorg, voor energie, voor mobiliteit, justitie, in- frastructuur, pensioenen, voor de werklozen en de leefloners (voor transfers naar Wallonië dus), voor huisvesting, voor kindergeld, voor gehandicapten, voor psychiatrische zorg, voor de opvang van migranten en vluchtelin- gen, voor het volgen van de klimaateisen van de Europese Commissie en voor de tiental- len drukkingsgroepen die ontdekten dat het nu het moment is om meer poen te pakken…
Devos ziet die bui al hangen, niet als suppor- ter van N-VA, laat staan van Vlaams Belang, maar als behoeder van het sociaal-democra- tisch model dat hij voorstaat.
Naar finale met Vivaldi
“Ze zijn daarvoor met te veel”, zegt Devos
over de huidige politieke volksverzameling in coronatijd. “Zoveel eendracht is onmoge- lijk.” En dan komt Devos ‘terzake’. Eerst even de N-VA bashen (“Een land leiden, dat ze willen splitsen, om het te redden, is moeilijk uit te leggen”), dan een onbewezen stelling poneren (“haar kritiek op het crisisbeleid pakt niet echt”), en dan even dreigen (“Het VB kan wel voluit gaan”).
Dan komt de grote finale, samen te vatten als ‘Een ode aan Vivaldi’. De optie PS en N-VA mag na de paasvakantie nog een dag of twee
“eens bekeken worden… en als dat niet kan, blijft enkel Vivaldi… Tegen mei moet dat luk- ken. Wie ervoor pleit om terug in lopende za- ken of naar verkiezingen te gaan, moeten le- venslang in politieke quarantaine”. Voilà, dat braak je uit als je schrik hebt van de kiezer.
“Tijdens een nationale ramp groeit Belgi- sche verbondenheid altijd, daarna ebt ze ook altijd weg,” sust Devos. Maar herlees eens die zin. Die stelling is fout. Van “verbonden- heid” is in deze crisis geen sprake, wegens de uitsluiting van de twee grootste Vlaamse partijen. En de nergens bevestigde veron- derstelling dat de derde paarsgroen zomaar zal willen depanneren.
Knack
Een paar dagen later (“Dit zijn diepe litte- kens”, Knack, 1 april) klonk Devos al anders, met name gefrustreerd over “het erg uitzon- derlijk bedrog”’ van Paul Magnette, een paar weken eerder. Onder extreem-linkse druk in Francofonië (Brussel, Luik, Jongsocialisten, vakbond FGTB en bij de basis van de partij) trok de patron van de PS zijn staart in tijdens het zondagse debatprogramma C’est pas tous les jours dimanche op RTL TVI.
Zelfs onder de taalgrens groeit het be- sef dat Wilmès II niet toekomstbestendig is, ook al toeterde MR-voorzitter Bouchez in De Standaard dat de politieke crisis zich enkel in Vlaanderen zou voordoen. Ondertussen werd – veel meer nog in Wallonië dan in Vlaanderen - gezaagd aan de poten onder de stoel van Maggie De Block.
Fouten
Devos geeft nu toe dat er bij de coro- na-aanpak zware fouten werden gemaakt.
“Het ontstellende gebrek aan test- en be- schermingsmateriaal mag een (collectieve) blunder genoemd worden. Die, te gepasten tijde, grondig onderzocht moet worden… De stock die er was liet men verloren gaan en werd nooit aangevuld. Nu pas, vrij laat, wordt nagegaan of productie in eigen land kan”…
Veel mensen voelen dat er in het mondmas- kerverhaal iets niet klopt. Dat voedt wantrou- wen, aldus Devos.
Devos probeert als academicus te gaan voor nuance (“Het is niet alleen goed of
slecht, het is veel tegelijk”), en dat siert hem.
Dat de ineenstorting van ons zorgsysteem lijkt te zijn vermeden, klopt meer dan zijn stelling dat de dagelijkse communicatie over de stand van zaken “helder en geruststel- lend” was en is.
It’s the economy
Zijn belangrijkste stelling is wellicht deze:
“Als de coronapiek is bereikt, gaapt het po- litieke dal… Elke dag komt die andere crisis meer in beeld: de economisch-budgettaire en sociale ramp, en “sommigen geven de indruk dat al die schulden niet zo’n groot probleem zijn”. Maar wij en onze kinderen zullen ze grotendeels zelf moeten terugbeta- len. Met welke inkomsten, hervormingen en besparingen?
“Er zit (met tien partijen in de volmachtre- gering) te veel volk aan de knoppen en er moet snel een volwaardige regering komen met een krachtige visie en strategie voor dat crisisbeleid, dat we allicht dertig jaar afbe- talen”. In naam van de eendracht iets anders beweren of doen is onverantwoord. Blijft hij nog altijd zweren bij Vivaldi?
Buitenspel?
Luister naar politici, zo hoort het. Zij moe- ten uiteindelijk hun verantwoordelijkheid nemen en lijnen uitzetten. In de wetenschap dat het in dit tranendal nooit perfect zal zijn.
Maar na een besluitvorming waarbij de meerderheid van de Vlamingen door geen enkele Waalse fanaticus nog lang buitenspel kan worden gezet.
Tussen zoveel corona-ellende in, zou het absurd geweest zijn om dagen te onderhan- delen over een nieuwe regering en de wer- king van de staat stil te leggen. Dat vonden wel meer verstandige Vlamingen. En dat heeft zelfs de overhaastig solliciterende Bart De Wever mogelijks fout ingeschat. Want tussen duren en blijven duren ligt een groot verschil. En de jongste weken lijkt de kloof tussen noord en zuid in dit land onmisken- baar nog te zijn vergroot. Misschien moeten de drie grootste Vlaamse partijen het debat dat er aankomt een tijdje overlaten aan de li- beralen en de Franstaligen en groenen. Dat wordt echt lachen, hoor…
Ook als CD&V dan toch zou plooien, kun- nen de twee grootste Vlaamse politieke for- maties zich verblijden bij het aanschouwen van het tot mislukken gedoemd spelletje van de negen partijen, die nu de volmachten steunen (twee liberale, twee socialistische, twee groene, twee christen-democratische, nog een verloren lopende Brusselse Défi...).
Dan wordt het de moeite om te zien hoe die verenigd in vrede een schitterende toekomst voor dit land zullen uittekenen.
ANJA PIETERS
“Wat moet je in
feite nog doen
in dit land om in
de gevangenis te
geraken?”
Druk op Dansaert
We kunnen best wat lachen met dat Dansaert-effect, maar de eerlijk- heid gebiedt te erkennen dat de realiteit van vandaag toch te verkiezen valt boven het zootje dat het daar in de jaren tachtig was. Maar zie, ook de hippe wijk heeft het moeilijk. Met dank aan het visionaire beleid van de stad Brussel en haar onvolprezen voetgangerszone.
Dansaert (op zijn Frans uitgesproken als men er een ‘bekakt’ toontje aan wil geven) is in de loop der jaren tot een heus begrip uitgegroeid. Het slaat op de wijk rond de gelijknamige straat in ‘downtown’ Brussel, een toonbeeld van gentrificatie en een clus- ter van wat hippe en/of modieuze winkels (of op zijn minst met uitbaters die deze me- ning toegedaan zijn). En dan heb je de term
‘Dansaert-Vlaming’, aan afgeleide zeg maar.
Vaak zijn het lui wier wieg in het Vlaamse hinterland staat, ook al hebben ze dat inge- ruild voor het multiculturele Brussel. Dat ze echter in die wijk, een zakdoek groot, rond de Kerk van Sint-Kathelijne samenhokken, doet vermoeden dat die verfoeide kerkto- renmentaliteit toch wel een hardnekkige blijver is; soit.
“Dé Dansaert-Vlaming bestaat niet”, klinkt het vaak als men ermee aan de praat geraakt in een van de klassieke cafés in de buurt. Klopt natuurlijk, maar er zijn voldoen- de parallellen en kenmerken om over een sociologisch fenomeen te spreken. Van een kuchende Marc Didden, over Arno en Chan- tal Pattyn van Klara tot de aangespoelde stu- denten.
Luchtbel van Dewitte
Overdrijven we in ons wat - we beken-
nen - misprijzen voor die lui? We laten een onverdachte bron aan het woord. “Ik had in Brussel in een luchtbel geleefd. Ik was het prototype van de Dansaert-Vlaming, vrees ik: meewarig doen over de Vlamingen en hun fixatie op hun kerktoren, maar zelf niet inzien dat ik exact hetzelfde deed, maar dan met het Beursgebouw als kerktoren. Ik zat aan de toog met mensen die hetzelfde waren als ik, dezelfde interesses hadden, dezelfde meningen. Een werkloze? Nooit gezien. Ie- mand met een afwijkende politieke mening?
Niet ontmoet. (...) Ik heb de wereld beter le- ren kennen door in Limburg te gaan wonen dan door mijn zogenaamd kosmopolitische leven in Brussel verder te zetten.” (Humo, 11.6.2013) Het zijn de bevindingen van ex-VRT-journaliste Indra Dewitte, die haar carrière bij Het Belang van Limburg voorzet- te. Limburger en wereldburger.
Ambassador
Maar laten we positief blijven. We hebben de wijk nog in andere tijden gekend, wat iets zegt over de leeftijd van ondergeteken- de, maar ook over diens Brusselse jeugd.
Het was de tijd van bioscoop Ambassador of de kledingwinkel Esders. Met daarach- ter wat verpauperde straten waarvan niets deed vermoeden dat de wijk ooit tot een
hippe buurt zou uitgroeien. Er bestond wel zoiets als de Dansaert-Vlaming in zijn ‘eigh- ties-variant’. Arno bijvoorbeeld, die was er al bij. Maar ook Johan Verminnen betrok er een krot. Nu goed, ‘il fut un temps’. De Am- bassador sloot eind de jaren tachtig, net als Esders in die periode, waarna het gebouw zelfs afbrandde.
Effect voetgangerszone
Nu is er iets merkwaardigs aan dit Dansaert- effect. Alle voorspellingen ten spijt, bleef het beperkt tot een al bij al bescheiden pe- rimeter. De Dansaertstraat zelf is daar een treffende illustratie van. Het deel tot aan de Nieuwe Graanmarkt is de plek van de hip- pe winkels, wat daarna volgt richting kanaal oogt beduidend armoediger. Ooit plantte men er een Apple-winkel neer, die na enke- le overvallen weer verdween. Aan het kanaal is dan weer wel wat van het effect te mer- ken. Tja, een loft aan het kanaal is natuurlijk het summum voor de meer kapitaalkrachten in die ‘luchtbel’ van Indra Dewitte. Maar de wijk kampt ook met moeilijkheden.
Net als bij andere zaken in de binnen- stad komen de meeste klanten van elders.
En zeker voor winkels in de Dansaertwijk, waar de prijskaartjes gevoelig hoger liggen dan in Zeeman of Wibra. Men durft het niet altijd met zoveel woorden zeggen, maar de voetgangerszone is een van de belangrijke factoren waarom de klanten uitblijven. Af- gescheiden leven van het stiefmoederlijke Vlaanderen heeft dan toch niet enkel voor- delen. Toch voor wie er zijn klanten heeft zitten.
KNIN.
Actueel 9 APRIL 2020
6
BRUSSEL
Open brief van Pedro Sánchez
De schaamte voorbij
De lezer die in ons nummer van verle- den week het stukje “Hoe de epidemie in Spanje begon” van Paul Bäumer gelezen heeft, zal de open brief van de Spaanse eerste minister met stijgende verbazing gelezen hebben. Maar ook zonder die achtergrond kan de open brief moeilijk anders omschreven worden dan als een schaamteloze poging om de coronacrisis uit te buiten om een hold-up te plegen op de Noord-Europese belastingbetaler. Pe- dro Sánchez schrikt er daarbij niet voor te- rug enkele platte leugens te serveren om de chantage door te voeren.
Geld! Onvoorwaardelijk! Nu!
Pedro Sánchez eist in de open brief im- mers niet meer of niet minder dan dat er onmiddellijk eurobonds in het leven ge- roepen worden, waardoor Spanje ongeli- miteerd meer geld kan uitgeven, maar de rekeningen kan doorsturen naar het noor- den. Daar is strikt genomen geen reden toe, maar toch stelt hij in zijn brief pardoes dat het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) zijn land geen voorwaarden meer mag opleggen, en dat het zelfs dan op middellange termijn niet voldoende zal zijn. De vraag is dan gerechtvaardigd: op wat voor economische plannen zit de zui- derse socialist Sánchez nu al te broeden, op middellange termijn, wanneer de co- ronacrisis al lang voorbij zal zijn? Laat het duidelijk zijn: de coronacrisis is helemaal niet de reden om eurobonds in te voeren, enkel de aanleiding. Dat is op zich al ge- noeg om het idee zonder verdere discus- sie opnieuw af te wijzen.
Maar waarom zouden de Nederlanders hun schatkist voor de Spanjaarden moe- ten openen? Pedro Sánchez geeft zelf het antwoord: “Wij Spanjaarden hebben altijd het Europees project gekoesterd en ver- dedigd.” Lezers die denken dat die koes-
Afgelopen weekend publiceerde de Spaanse eerste minister Pedro Sánchez een open brief, waarin hij Noord-Europa streng de les leest. Volgens hem staat de toekomst van de Europese Unie op het spel als landen zoals Neder- land nu niet over de brug komen en solidariteit betonen. We kunnen ons voor- stellen dat de inhoud van de open brief voor nogal wat Nederlanders aange- komen is als een koude douche. Voor Vlamingen daarentegen had de brief net zo goed over België kunnen gaan, ondertekend door een voorzitter van de PS.
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 FANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253
tering en verdediging tot nu toe uit veel meer bestond dan het ontvangen van vele miljarden euro’s steun uit het noorden, mo- gen nu hun hand opsteken.
Wat biedt Pedro Sánchez dan vandaag aan in ruil voor die miljarden euro’s die al decennialang naar het zuiden vloeien?
“Nu is het tijd voor reciprociteit,” zo schrijft hij. Maar dan wel reciprociteit in de Latijn- se betekenis van het woord, wanneer zij aan de ontvangstenzijde van de rekening figureren: meer van het zelfde, niet een omkering van de geldstromen. Let wel, de Spanjaarden willen best wel groothartig zijn: “Voor ons, voor Italië en voor alle 27 landen die deel uitmaken van de Europese Unie.” Het geld hoeft dus niet naar Spanje alleen te stromen, ook Italië mag een paar miljardjes meepikken.
Solidariteit
“Het moment om solidair te zijn is nu aangebroken,” zo besluit Pedro Sánchez zijn open brief. Blijkbaar waren al die mil- jarden euro’s die Spanje en de rest van Zuid-Europa al decennia lang ontvangen geen vorm van solidariteit. En op een ma- nier hebben ze natuurlijk gelijk. Wanneer je geld weggeeft op een ogenblik dat je het je kunt veroorloven, ben je dan wel echt solidair? Het is toch pas als je zelf in de financiële problemen zit, dat je kan be- wijzen dat je het echt meent. Welaan dus, Nederland, dat zelf tot over zijn oren in de coronacrisis zit, laat nu maar eens zien hoe solidair je echt wel bent.
Overigens hoeven de Nederlanders zich geen illusies te maken, en dat weten wij Vlamingen maar al te best. Je kan met een euro immers maar twee dingen doen.
Ofwel hou je hem bij, en dan ben je in de ogen van het zuiden een congenitale ego- ist en racist. Ofwel geef je hem af, en dan verandert die euro meteen in een verwor- ven recht voor het zuiden, en een eeuwige verplichting voor het noorden. En zoals iedereen weet: wat je verplicht bent af te dragen, kan geen solidariteit zijn. Voer morgen die eurobonds in, laat je schat- kist maar plunderen door Spanje en Italië, maar verwacht niet dat het zuiden je als- nog zal erkennen als een solidaire partner, laat staan dat er een woordje van dank af zal kunnen.
“Barsten tussen Noord en Zuid moeten vermeden worden.” En “Niemand wordt aan zijn lot overgelaten.” Het zijn zinnen die bol staan van de gewichtigheid. Maar ze komen wel uit de pen van een eerste minister die zelf een verpletterende me- deverantwoordelijkheid draagt voor de catastrofe die zijn bevolking vandaag treft.
FILIP VAN LAENEN
Alarmkreten in Frankrijk
Het (Franse) syndicaat Synergie-Officiers heeft op 27 maart een korte vi- deoboodschap op Twitter gezet. Een film waarbij een politiewagen met zwaar geweld (mortieren, granaten) wordt aangevallen en uiteindelijk in de fik wordt gestoken. Op klaarlichte dag, in de gemeente Francs- Moisins, in Saint-Denis. Het is niet de enige soortgelijke video die rond- gaat trouwens.
In een andere banlieue wordt een politiewa- gen omsingeld door ‘jongeren’, die niet aar- zelen op de wagen te springen en op het dak beginnen dansen. De politiemensen durven niet tussenkomen. Het zijn intussen allemaal zones geworden waar de (Franse) wet niet meer van toepassing is, en waar jongeren zich in alle straffeloosheid tijdens volle coronacri- sis blijven verzamelen en keet schoppen. Re- sultaat van dit alles is dat de ziekenhuizen van het departement Saint-Denis overvol liggen en een beroep moeten doen op ziekenhuizen uit andere departementen. De gekende Franse fi- losoof Michel Onfray vindt het stilaan welletjes en heeft een alarmkreet geformuleerd: “Het Franse staatshoofd laat in de banlieue toe dat iedereen er iedereen besmet. De boodschap kan toch niet duidelijker zijn: dit kan niet. Op het gepaste moment zouden we ons dit gebeu- ren toch moeten herinneren!”
Stuur het leger naar de banlieues
De banlieues van Parijs zijn lang niet het
enige zorgpunt. In de banlieue van Grenoble bijvoorbeeld werden een ziekenwagen en een wagen van een arts aangevallen, de maskers eruit gestolen, en werden politiemannen be- spuwd (tiens, waar hebben we dat nog gele- zen?). In Etampes waren het brandweerman- nen die werden aangevallen, terwijl ze een patiënt gingen ophalen die besmet was ge- raakt met corona. De lijst is lang en kan dage- lijks worden aangevuld. Stephane Gaudry, arts in Seine-Saint-Denis, bevestigt: “Laat het leger in onze straten toe. Een andere mogelijkheid is er niet, omdat de bewoners het contactverbod niet respecteren, en we geen bedden meer hebben.” Velen zien het nog als enige oplos- sing: het leger deze wijken insturen, iedereen fouilleren, drugs, wapens, explosieven, enz. in beslag nemen. Oorlog dus. De macht over de wijken weer overnemen, zodat dokters en an- der veiligheidspersoneel de gewone burgers kunnen helpen in de strijd tegen het coronavi-
rus. PIET VAN NIEUWVLIET
