e 1,95
70
stejaargang • nummer 49 • woensdag 3 december 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
De paus in Straatsburg 3
Roddels uit de Wetstraat 4
40.000 gelukszoekers? 7
Jan Jambon bij KVHV 5
De oppositie
krijgt het moeilijk 7
Kanttekeningen bij de Europese migratie
Verleden vrijdag zei de Britse premier David Cameron, tijdens een toespraak in een fabriek in Straffordshire, de Euro- pese interne migratie de wacht aan. Wie naar Groot-Brittannië komt, zal eerst vier jaar moeten werken voor hij gebruik kan maken van de Britse sociale voorzie- ningen. Bovendien zal wie niet binnen een half jaar na aankomst werk vindt, terug naar zijn land van herkomst moe- ten keren. Ook aan de kinderbijslagen- stroom naar het thuisland voor kinde- ren die nooit een voet in Groot-Brittannië hebben gezet, zal een einde komen.
In de rest van Europa werden de uitspra- ken van Cameron meteen weggezet als ver- kiezingsbeloften. Niet helemaal onterecht, overigens, want het is duidelijk dat de Britse Conservatieven bij de komende verkiezingen flink wat stemmen aan het UKIP van Nigel Farage zullen verliezen. Cameron lijkt ech- ter te denken dat hij zijn stunt van vlak voor het Schotse referendum nog eens zal kunnen herhalen. Toen slaagde hij erin op het laatste ogenblik nog snel zijn hachje te redden, door enkele fikse beloften aan de Schotse kiezers te doen. Benieuwd of dat recept ook zal wer- ken bij de Engelse kiezers.
Anderzijds moet opgemerkt worden dat Groot-Brittannië al lang sceptisch staat tegen- over de interne Europese migratie. Meer dan tien jaar geleden, toen de EU een allereer- ste keer uitbreidde naar het oosten, bekwa- men de Britten reeds speciale voorwaarden, waardoor zij een eerste migratiegolf vanuit
Polen en het Balticum met enkele jaren kon- den uitstellen. Ook bij de uitbreiding van de EU met Bulgarije en Roemenië werden de Britse grenzen niet meteen opengesteld voor een nieuwe toevloed van nieuwe EU-burgers.
Voor wat hoort wat
De uitspraken van David Cameron komen niet als een donderslag bij heldere hemel. Ze stroken met wat al jarenlang de positie van Groot-Brittannië is in verband met de interne EU-migratie. Wel nieuw is dat Groot-Brittannië in de Europese Unie niet langer alleen staat met die houding. De mening dat voor wat ook wat hoort, en dat ongebreidelde migratie niet de oplossing voor alles is, maakt ook in de rest van de EU opgang. Bijvoorbeeld in Duitsland, en binnen de Vlaamse regering.
Onlangs was er een uitspraak van het Euro- pese Hof van Justitie naar aanleiding van een zaak in Duitsland, waarbij een Roemeense vrouw bij haar zus in Leipzig was komen inwo- nen. Zij verwachtte prompt dat ze niet alleen kinderbijslag voor haar zoon en een onder- houdsvoorschot moest kunnen opstrijken, maar bovendien ook nog eens een basis- voorzieningsuitkering. En dat ondanks het feit dat de Roemeense niet over één diploma beschikte, en hoe dan ook duidelijk niet van plan was ooit ook maar één poot uit te steken om zichzelf te kunnen onderhouden.
De sociale diensten van de stad Leipzig wei- gerden de vrouw te betalen, en het Europese Hof van Justitie gaf hen gelijk. Door de uit- spraak is het meteen ook gedaan met het uit- keringstoerisme dat de Kathleen van Bremp- ten van deze wereld blijven afschilderen als
het toppunt van beschaving. Landen mogen voorwaarden stellen aan nieuwkomers, en de voorwaarde dat men toch bereid moet zijn om zijn steentje te willen bijdragen, is volgens het Europese Hof van Justitie niet onredelijk.
Te dom om Nederlands te leren?
In eigen land was er dan weer Liesbeth Homans, die vindt dat het echt niet te veel gevraagd is van bewoners van een sociale woning om tussendoor toch ook een paar woordjes Nederlands te willen leren. Waarna ze prompt voor zoveel hardvochtigheid de volledige linkse goegemeente over zich heen kreeg. Marino Keulen, die even vergeten was dat zijn partij deel uitmaakt van de regering waarin Homans zit, bestond het zelfs in het Vlaams Parlement te verklaren dat «niet ieder- een intellectueel in staat is om een taal te leren». Ga er maar eens aan zitten! (En hoor- den wij daar enthousiast applaus vanop de UF-bank?)
Want, beste lezer, let wel, het gaat nog altijd om de migranten die later onze pensioenen zullen betalen. En die hier al voor een onont- beerlijke culturele verrijking zorgen. Hoe ze dat allemaal precies gaan doen, als ze intellec- tueel nog niet in staat zijn vijf woorden Neder- lands te leren, is ons een raadsel. Ondertus- sen moeten we het blijkbaar normaal vinden dat iemand jarenlang in Vlaanderen in een sociale woning kan blijven wonen, zonder ook maar één woord Nederlands op te pik- ken. Een bekrompen en racistische fermette- Vlaming waarop links zo graag neerkijkt en die ergens veertien dagen op vakantie gaat, doet al oneindig beter.
A propos, wat zou er in de federale Kamer gebeurd zijn, moest niet Marino Keulen maar Theo Francken diezelfde uitspraak op Face- book gezet hebben? We durven er niet eens aan denken!
Meer EU en meer migratie niet langer de oplossing voor alles
Er is dus meer aan de hand dan alleen maar Britten en zogenaamde rechts-populisten die kanttekeningen durven te plaatsen bij de ongebreidelde interne EU-migratie. Meer EU en meer migratie is niet langer de oplossing voor elk probleem, en leidt niet meer auto- matisch tot een soort multicultureel Europees nirwana waarin “alle Menschen Brüder wer- den”. Zelfs bij het Europese Hof van Justitie, wat toch wel tot het groene hout zou moe- ten behoren, begint het stilaan te dagen dat het oude principe van “voor wat hoort wat”
zo gek nog niet is.
We mogen dus wel degelijk aan nieuwko- mers vragen dat ze enkele woordjes Neder- lands leren wanneer ze hier van de sociale voorzieningen willen komen genieten. We mogen ook verwachten dat ze de handen uit de mouwen willen steken, en zelfs iets bij- dragen tot de economie en de maatschappij.
En wie weet mogen we binnenkort zelfs ver- wachten dat nieuwkomers ook een beetje respect opbrengen voor onze godsdienst en onze cultuur. Dan kunnen we volgend jaar onze kinderen weer naar een sinterklaasfeest sturen zonder te hoeven vrezen voor rellen zoals in Gouda. Zou
het kunnen?
Thierry Debels en
Het vorstelijke vermogen van de Coburgs
Op de praatstoel:
Afscheid van een lieve kleine piranha
Afscheid van een lieve kleine piranha
Actueel
3 december 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De schuld van de sossen, jawel
Wie het begrotingsbeleid van de regering-Michel in detail analyseert, kan slechts tot één conclusie komen: de federale regering moet het puin van jarenlang links beleid ruimen. De focus ligt niet langer op extra belastingen of op eenmalige maatregelen. Neen, het is aan de uitgavenkant dat de komende jaren zal worden gewerkt.
Nu de beleidsnota’s van de federale ministers er zijn en de alge- mene toelichting bij de federale begroting is bekendgemaakt, kunnen we de beleidsplannen van de regering-Michel eindelijk in detail analyseren. Welnu, daaruit blijkt dat deze ploeg vooral de fouten uit het verleden wil en moet goedmaken. En die fouten zijn uiteraard gemaakt door de drie traditionele partijen, maar de verantwoordelijkheid situeert zich toch in eerste instantie bij de socialistische partijen die zowel onder paars als onder Elio di Rupo de eerste viool speelden in de regering.
De cijfers tonen aan dat de regering volgend jaar een bespa- ring van 0,8 procent van het bbp wil doorvoeren. Dat komt neer op 3,4 miljard euro. Op zich zegt dat misschien niet veel, maar onder de regering-Di Rupo is men er nooit in geslaagd een struc- turele besparing van meer dan 0,7 procent van het bbp door te voeren. Gemiddeld was er slechts sprake van een sanering van 0,3 procent van het bbp, terwijl de Europese Commissie inspan- ningen vroeg van 0,75 tot 1 procent op jaarbasis. Eigenlijk heeft de vorige regering, door de PS gedomineerd, te weinig gedaan.
Nu moet de regering bijsturen. Dus is het huidige besparingsbe- leid de schuld van de sossen, jawel.
Er moet benadrukt worden dat het hier over de sanering van het structurele begrotingssaldo gaat. Dat zijn de ontvangsten min de uitgaven van de overheid zonder eenmalige maatregelen. Dit is een belangrijk criterium om de gezondheid van de overheids- financiën te meten, want het toont aan in welke mate bepaalde overheidsuitgaven op lange termijn kunnen gefinancierd worden.
Niet onbelangrijk, met het oog op de oplopende pensioenkost.
Met eenmalige maatregelen is dat natuurlijk anders. Je rijft je inkomsten voor één jaar binnen en daarna moet je op zoek naar
nieuwe middelen. Onder paars was dat schering en inslag. Meer nog, de toekomstige generaties werden er zwaar door belast. Er was bijvoorbeeld het pensioenfonds van Belgacom, dat werd overgenomen om gaten bij de overheid te vullen. Er was ook de sale-and-lease-back van overheidsgebouwen. Die overheidsge- bouwen werden verkocht, wat geld in het laatje bracht, en de overheid ging diezelfde gebouwen dan huren. Wat op lange ter- mijn eigenlijk een duurdere factuur zal opleveren.
Het is op basis van zo’n trucs dat Di Rupo, vanuit de oppositie, nog altijd beweert dat hij veel meer bespaard heeft dan de hui- dige regering. Het klopt dat de vorige federale regering bij de begrotingsopmaak van 2012 voor 12,2 miljard euro maatregelen had ingeschreven. Dat is 3,3 procent van het bbp. In 2013 kwam daar nog eens 1 procent bij (3,8 miljard euro). Het grote verschil met het huidige beleid is dat het toen zeer zelden over structu- rele besparingen ging, maar ofwel over eenmalige maatregelen, extra belastingen, of besparingen die als een belasting werden verkocht. Zo werd in 2012 een nieuwe groeinorm vastgelegd voor de sociale zekerheid: de uitgaven in de gezondheidszorg mogen met 2 procent boven de inflatie stijgen in 2012 en 2013, en met 3 procent in reële termen in 2014. Maar die geplande meeruitgaven worden niet doorgevoerd of toegekend. De regering beschouwt dat als een besparing, terwijl het dat niet is. Het zijn gewoon uit- gaven die minder snel stijgen.
Daarnaast is er een hele reeks ingrepen die de regering als structureel beschouwt, terwijl ze dat niet zijn. De strijd tegen de fiscale en parafiscale fraude, bijvoorbeeld, waarvan de Di Rupo de opbrengst op 1,2 miljard euro schat. Het nieuwe rondje fis- cale amnestie, dat 513 miljoen euro moet opbrengen, is een ander voorbeeld. We kunnen het niet genoeg herhalen: Di Rupo heeft amper structureel bespaard. Wel werden vooral de belas- tingen verhoogd. Die liggen nu vijfprocentpunt boven het Euro- pese gemiddelde. Binnen de eurozone doet enkel Frankrijk ‘beter’.
De huidige federale ploeg heeft weinig keuze. Besparingen zijn onvermijdelijk.
Angélique VAnderstrAeten
Het “ikke, ikke”-syndroom
Egocentrisme, zeg maar het “ikke, ikke”-syndroom, is van alle tijden. In tijden van cri- sis, inleveren en besparen is het blijkbaar sterker aanwezig. Een duurder en moeilijker leven stimuleert de in de menselijke ziel ingebakken drang tot overleven. Liefst zo com- fortabel mogelijk. Het is, in die samenhang, potsierlijk en doorzichtig de indruk te wil- len wekken minder voor zichzelf dan voor anderen op te komen.
De vakbondsleiders begrijpen wat ik bedoel, maar zullen dat staalhard en tegen beter weten in ontkennen, al weten ze dat geen hond hen gelooft.
Mee daarom wil ik het over hen niet hebben, wel over de vorm van genoegdoening bij wie aandacht heeft voor de door de media dage- lijks opgediende portie van het “ikke, ikke”- syndroom.
Het Laatste Nieuws trok in zijn weekeindedi- tie een volle bladzijde uit om de “top of the bill”
te belichten, belichaamd door het vorstenpaar Albert en Paola.
Men kan Marc van den Wijngaert, hoogleraar hedendaagse geschiedenis aan de KU Leuven, er bezwaarlijk van beschuldigen antiroyalist te zijn. Als hij Albert “een ernstige vorm van heb- zucht” toeschrijft, klinkt dat, uit de mond van een emeritus, vernietigend.
Moeilijk te verkopen, die hebzucht, aan de zich krom werkende en zich een ongeluk besparende en inleverende goegemeente.
Zeker als men weet dat Albert maandelijks een pensioen van 14.464 euro bruto opstrijkt, elke maand 66.000 euro aan “werkings- en personeelskosten” mag uitgeven, gratis in een kasteel woont en een fortuin bezit van om en bij twaalf miljoen euro - volgens de soberste schatting.
Als zo’n “behoeftige” het dan bestaat op de kap van de belastingbetaler opslag te vragen, is elke straffere vorm van het “ikke, ikke”-syn- droom voer voor de fabeltjeskrant.
Al geef ik grif toe dat de “stoot” van een aan- tal topmerken, om een roedel BV’s in een in een luxehotel opgerichte “cadeautjeskamer”
gratis te laten shoppen, er ook mag wezen.
Zeker als die door het “ikke, ikke”-syndroom
opgehitste roedel zich, onder het oog van de camera’s, als wolven op de uitgestalde prooien stort. Om daarna, door reclame te maken op de (a)sociale media, de verkoop aan Jan Modaal te stimuleren. Dat durfden de “gulle gevers” aan de cadeautjeskamer toch beweren.
Drang tot solidariteit
Het “ikke, ikke”-syndroom moet niet altijd even erg ogen. In onze modelstaat is er geen gebrek aan weliswaar bescheidener maar daarom niet minder betekenisvolle signalen.
Studenten rukten massaal uit om tegen een door de regering opgelegd hoger inschrijvings- geld te protesteren. Ze doen dat niet wanneer organisatoren van een “muziekfestival” op een drassige wei voor de zoveelste keer de toe- gangsprijs opdrijven.
Voor het zelfzuchtige plezier van joelen, schreeuwen en pillen slikken is blijkbaar geen toegangsprijs te hoog. De van overheidswege verhoogde prijs om te mogen studeren, is dat wel. Consequent en logisch is anders.
Nogal wat “bekende gezichten” uit de show- bizz toonden zich “solidair” met de stakers.
Vraag is of die “spontane” solidariteitsdrang zou zijn opgewekt, mochten de stakingen er gekomen zijn door beslissingen van rood- groene regeringen.
Het antwoord? De door BV’s getoonde “soli- dariteit” dient gezien als het opkomen voor zichzelf, verpakt als “bezorgd zijn voor ande- ren”. Zij vrezen dat een “rechts” beleid hun onder “links” verworven statuten en privile- ges zal inperken.
In geen van de zeven parlementen raakt Jan Modaal voorbij het onthaal zonder zijn pas- poort te tonen, maar in gerechtelijke gebou- wen kan iedereen dat wel. En de “veiligheid”
komt dan onder druk. “Eigen veiligheid eerst”
geldt duidelijk voor wie beleid mag voeren.
De “uitzondering” van gratis openbaar vervoer voor parlementairen sluit naadloos aan bij de bewijsvoering tegen wie het in dit land voor het zeggen heeft.
Galerij
Ondernemers en bankdirecties hebben het op de eigen werkvloer voor het zeggen. Als we deze winter op “afschakeling” van elektrische stroom getrakteerd worden, ligt dat niet aan megabestellers van zonnepanelen. Die dach- ten, althans voor de galerij, aan weinig anders dan aan het door ecologische ambities gesti- muleerde “algemeen belang”.
Vandaar dat het havenbedrijf van Fernand Huts tientallen hectaren havenloodsen telt die vol zonnepanelen liggen. De galerij bui- ten beschouwing gelaten zegt de “ikke, ikke”- mentaliteit dat, op het moment van door linkse Freya gelanceerde zonnepanelenactie, in Vlaanderen geen rendabelere investering bestond. De jaarlijkse subsidierente van de zonnepanelen van Katoennatie bedraagt ruim 13 miljoen euro. De bank ING doet nog beter.
Die incasseert jaarlijks om en bij 19 miljoen euro subsidies.
De optelsom van in totaal 3.386 grootscha- lige zonnepanelenparken is goed voor een sub- sidiebedrag van 231 miljoen euro. Op te hoes- ten door de Vlaamse overheid, zeg maar de belastingbetaler, en dat nog twee decennia.
Het eerste teken dat het “ikke, ikke”-syndroom binnen de directies van die “parken” hinder zou ondervinden van “bezorgdheid” voor de belas- tingbetaler blijft tot ver na sint-juttemis uit.
Met dank aan Freya, die, bij mijn weten, nooit onder vuur kwam te liggen via enerlei protestactie. Laat staan dat er “bekende gezich- ten” zouden opgedoken zijn om zich “solidair”
te tonen, wars van elk zelfzuchtig motief.
D.Mol
ONvErsNEDEN racIsME
De Molukse wijk in het Drentse Hoo- geveen moet Moluks blijven. Dat zeggen niet alleen de Molukkers die er wonen, maar ook locoburgemeester Anno Wietze Hiemstra. Aanleiding voor zoveel territori- umdrift is de komst naar de wijk van één Nederlands gezin. Witte pieten, zeg maar.
Meteen werd de gevel van hun toe- komstige woonst volledig beklad. Niet met krijt, maar met verf. Het betreft een sociale woonwijk en daar bestaan vol- gens de directeur van de woningmaat- schappij “bijzondere afspraken” met de Molukse gemeenschap over toewijzing van de woningen, “waarbij we woningen altijd toewijzen aan Molukkers”.
In dit geval waren er evenwel geen belangstellenden, waardoor toch een Nederlands gezin de kans kreeg de woning te huren.
Maar dat was buiten het van over- heidswege gesteunde onversneden racisme van de Molukse bewoners gere- kend. Geen Openbaar Ministerie dat erom maalt. Te druk met klachten tegen Geert Wilders en Zwarte Piet, wellicht.
BELgIë Op kOp
In een studie onder auspiciën van de universiteit van Milaan, werd de steun in de sociale media voor de Islamitische Staat wereldwijd onder de loep genomen.
De massa-analyse omvatte meer dan 2 miljoen onlineberichten, lazen wij in The Guardian. Blijkt dat de steun in West- Europa en de VS groter is dan in Syrië en Irak zelf. Het gaat dan om islamitische allochtonen die zich in de sociale media in het Arabisch uitlaten. De steun voor de IS-hakbaarden is het grootst in Qatar en Pakistan, maar daarna komt...
België. Dit onzalige land ligt daarmee op kop in de gehele westerse wereld!
Liefst 31 procent van alle onderzochte Arabische tweets en Facebookposts van- uit België gedurende een periode van drieënhalve maand (juli-oktober) waren steunbetuigingen aan IS. In Syrië is dat slechts 7,6 procent, en in Irak 19,7 pro- cent. Waarin een klein land groot kan zijn!
Actueel 3 december 2014 3
Alweer in het oog van de storm
Dag Jan,
Ja, het was het weekje weer wel... Als oud- commilito gaan spreken bij het KVHV-Ant- werpen, waar uw zoon van het studenten- leven geniet, is altijd leuk. Onder vrienden en geestgenoten is het altijd gezellig keu- velen. En wat stoere anti-Belgische taal tus- sendoor, dat vinden die jonge gasten altijd wel leuk, zeker als dat uit de mond komt van een Vlaams-nationalist die tegelijk Belgi- sche vicepremier is. Wat daar allemaal pre- cies gezegd en gedaan is, lezen we in een oog- en oorgetuigenverslag elders in dit ‘t Pallieterke. En we hebben geen redenen daaraan te twijfelen, zeker als ons dat aan- geleverd wordt door iemand die erbij was…
Hoe dan ook, uw spreekbeurt is tot in de praatbarak gaan nazinderen. Er zouden geheime schriftjes zijn waarin binnen de regering afspraken zijn gemaakt over de herziening van de grondwet aan het einde van deze legislatuur, en gij maakt u sterk dan het befaamde artikel 195 ‘te zullen kun- nen pakken’ in de richting van een nieuwe, verregaande staatshervorming. Natuurlijk was het Belgische kot te klein en kreegt gij de oppositie over u heen. In het parlement wilde iedereen weten wat daar nu van aan is, zeker nadat N-VA-fractieleider Vuye ook nog had verklaard: “Ik kan mij echt niet her- inneren dat er ooit een regering is gevormd zónder Atoma-schriftjes.” Gij probeerde u er in eerste instantie vanaf te maken met het argument dat het allemaal uit zijn ver- band werd gerukt en dat het eigenlijk alle- maal maar beeldspraak was. Om te lachen, dus. Daarop kwam de premier na de minis- terraad verklaren dat eerst de zesde staats- hervorming zal uitgevoerd worden en dat er pas aan het einde van de rit zal bekeken worden welke grondwetsartikels zullen her- zien worden. Maar de kous was daarmee niet af, want de oppositie - PS en sp.a, cdH en FDF, en het Vlaams Belang - wilde u aan de tand voelen. Met wat reglementaire en grondwettelijke trucs besliste Kamervoor- zitter Siegfried Bracke dat dat niet door- ging, want gij wilde niet meer ingaan op de controverse die als een hamer boven uw
hoofd hing. Charles Michel kwam u derhalve afdekken en hij ontkende het bestaan van geheime afspraken. De oppositie was woest en ging ervan uit dat gij voor het KVHV- gezelschap wel degelijk de waarheid had gesproken; wat formeel ontkend werd. Ze zullen raar staan kijken, uw commilitones van het KVHV. Laurette Mitraillette kwam daarop nog maar eens uw ontslag vragen.
Ze zal dat nog vaker doen.
In de Vlaamse Beweging krabt men zich dezer dagen in het haar en fronst men de wenkbrauwen. Want het schriftjesverhaal, plus wat anti-Belgische uitspraken over tri- colores die gij liet verdwijnen op Binnen- landse Zaken en het feit dat gij het als bij- zonder vreemd aanvoelt lid te zijn van een Belgische regering en als dusdanig de koning geregeld moet spreken, wat u in gênante posities zou brengen, klinkt de achterban als muziek in de oren. Maar ook dat hoort gij nu - in het oog van de storm - liever niet meer zeggen. Gij laat optekenen:
“Komaan! Laten we naar mijn kantoor gaan, dan kan je zelf het aantal Belgische vlaggen zien die er hangen.” Door het stof kruipen, noemt men dat.
Kijk, Jan, gij zijt toch niet van gisteren. Als doorwinterde Vlaamse beweger moet gij toch weten dat al wat gij zegt haarfijn gere- gistreerd wordt, niet alleen door uw niet- Vlaams-nationalistische tegenstanders in Vlaanderen, maar ook – en vooral – door de haviken van de PS en consorten. Ik geef u de bescheiden maar goede raad voortaan voorzichtig te zijn. Ik vraag u meteen ook het licht van de zon niet te ontkennen en niet altijd weer te gaan zeggen dat het slecht begrepen is, of dat het maar om te lachen was, of dat men u niet begrijpt. Uw geloof- waardigheid zijt gij al kwijt aan de andere kant van de taalgrens. Op zich is dat geen ramp. Maar als u dat aan deze zijde over- komt, door het nemen van Belgische boch- ten en door stilzwijgen – gij die vroeger nooit een blad voor de mond naamt -, dan is dat niet alleen nefast voor uzelf, maar ook voor uw partij.
Briefje aan Jan Jambon
Het was bijna een belediging, al zal het wel niet zo bedoeld zijn, en meer weg hebben van een zekere onverschilligheid. Dit is dan ook, na twee pausen die – brekend met een lange traditie – niet uit Italië kwamen maar uit Polen (Johannes Paulus II) en Duitsland (Benedictus XVI), de eerste paus die niet uit Europa komt (Argentinië).
Wij zijn zo lang gewoon geweest om de rooms-katholieke kerk als een Europees erfgoed te beschouwen dat we nog steeds moeite hebben om te beseffen dat ze inmid- dels al lang een wereldkerk is geworden.
Een recent voorbeeld hiervan: het voor- aanstaande Britse weekblad The Specta- tor, christelijk van inspiratie maar zeker niet
“rooms”, schreef onlangs (23 augustus) het te betreuren dat er in West-Europa nog zo weinig jezuïeten overbleven, hoewel paus Franciscus er zelf een is.
Gezien de grote rol die de jezuïeten eeu- wenlang hebben gespeeld in de vorming van de Europese elite, ook in Engeland (en ook en vooral in Vlaanderen, zouden we daar aan toevoegen) is de ondergang van de Europese jezuïeten een van de grootste rampen die de Europese kerk in recente tijden is overkomen, aldus The Spectator.
Maar daar staat tegenover de triomfante- lijke vooruitgang van de jezuïetenorde in Azië en elders in de wereld.
Die ramp is dus uitsluitend een Europese ramp, maar dat zegt men er in Europa niet altijd bij.
Antipapisme
De manier waarop men zich in West- Europa distantieert van kerk en christen- dom, de heftigheid van de reacties op alles wat met het geloof te maken heeft, de gre- tigheid waarmee bericht wordt over misstap- pen van kerk en clerus, roepen een sfeer op van anticlericalisme, en de onverschil- ligheid voor zelfs deze “menselijkste” van alle pausen, wijst op een terugkeer naar een antipapisme dat men achterhaald waande.
Derhalve luistert men ook nog nauwelijks naar wat Franciscus in Straatsburg te zeggen had. In het meest ontkerstend gedeelte van Europa, in Vlaanderen dus, ging een open- bare zender als de VRT zelfs zo ver om als enig commentaar bij het pausbezoek aan Straatsburg een liberaal europarlementariër uit de stal van de familie De Gucht aan het woord te laten, die zich tegen het bezoek van de paus aan de Europese vertegenwoordi- gende lichamen verzette, het vrijmetselaars- principe van strikte afwijzing van “Rome”
getrouw.
Hoe anders staat een krant als Le Monde, alles behalve katholiek maar ernstig en niet gebonden aan de cultuur van geheime sekten, er tegenover: het pausbezoek aan Straatsburg was voor haar groot nieuws dat ook in grote opmaak werd gebracht (27 november).
Je hoeft toch geen gelovige te zijn om de betekenis van kerk en pausdom in de wereld te erkennen, te beseffen dat dit geloof een miljard aanhangers telt, op vele plaatsen in de wereld toonaangevend is, en tot de Euro- pese cultuur behoort.
Misschien is de reden voor het gebrek aan belangstelling in Vlaanderen voor het pausenwoord dat men het liever niet hoort?
Legde de paus in zijn toespraak voor het Europees parlement in Straatsburg niet de klemtoon op de samenhang tussen het falen van het christendom in Europa en het falen van Europa zelf?
Met de woorden van Le Monde (27 november): de paus heeft in Straatsburg een hard beeld geschetst van Europa, om niet te zeggen een vernietigend beeld (un portrait assez cru, sinon cruel, du Vieux Continent).
In de ogen van deze Argentijnse paus, die het tot bisschop van Rome bracht, vertoont Europa alle symptomen van vermoeidheid
(moedeloosheid) en ouderdomskwalen.
Hij zei dat Europa hem deed denken aan een oud omaatje, niét aan een levendige en vruchtbare bruid. Scherper kun je de waar- heid niet formuleren.
Richtsnoer voor Europa
De paus riep op tot een sociaal engage- ment dat de plaats moet innemen van het in Europa gangbare liberale individualisme, tot de plichten tegenover de samenleving in plaats van de rechten van het individu.
De voorzitter van het Europees parlement, de Duitse socialist Martin Schulz (protes- tant), had ter voorbereiding van het pausbe- zoek aan zijn Assemblee, op radio-Vaticaan verklaard dat de paus moest worden erkend als richtsnoer voor Europa, met name wat betreft de sociale politiek.
Schulz herinnerde aan de ettelijke tussen- komsten van Franciscus ten voordele van een armoedebeleid. Hoe zou het komen dat men in Vlaanderen, met zijn sterke linkse tegen- kerk, met geen woord rept over de apostoli- sche exortatie (oproep, aanmoediging) van januari jl. waarin Franciscus felle kritiek had op het monopoliekapitalisme. In zijn indrin- gende tekst die verscheen onder de titel Evangelii Gaudium (de vreugde van het evan- gelie) gaat Franciscus in de aanval tegen de inkomensongelijkheid. Hij beschrijft daarin een (Europese) “welvaartscultuur” die onge- voelig maakt voor de ellende van anderen.
Die ellende “laat ons onberoerd”, aldus de paus. Vermoedelijk ligt deze tekst aan de oorsprong van de wrevel die het beleid van paus Franciscus oproept in de Verenigde Sta- ten, waar de kerk nauw verbonden is met de kapitaalkrachtige kringen die haar sponso- ren, en die elke kritiek op het egoïsme en de hebzucht van het kapitaal afwijzen. Welnu, in Evangelii Gaudium, betitelt Franciscus de verafgoding van de vrije markt (zo verafgood dat er zelfs een VRT-programma naar wordt genoemd) als “een nieuwe tirannie die een- zijdig en onvermurwbaar haar eigen wetten en regels oplegt”.
De paus van de armen
Het is te begrijpen dat deze paus, die de armoede in de slums van Zuid-Amerika heeft gekend, weinig voeling heeft met de typisch Europese obsessie, ook en vooral van de wei- nige West-Europese katholieken, voor vraag- stukken als homohuwelijk en anticoncep- tie, of pedofilie, die niet onbelangrijk zijn, maar wel mogen gerelativeerd worden, zoals de bisschop van Antwerpen, Bonny, reeds liet uitschijnen, en zoals op de recente Vati- caanse synode over het gezinsleven ook gebleken is uit de interventie van de paus.
In West-Europa staan de kerken leeg, maar ze puilen uit in Polen, Kroatië en Slowakije, en groeien in Azië en elders.
Bovendien is het christendom misschien wel de belangrijkste steunpilaar van de Euro- pese beschaving, al weigert men dit in pro- vincialistische landen als Vlaanderen te erkennen. Men beseft niet hoe radicaal de boodschap van Franciscus eigenlijk is. Zij luidt dat vragen in verband met seksuali- teit, hoewel niet te verwaarlozen, toch niet de centrale morele kwestie in de samenle- ving zijn, maar wel rechtvaardigheid en gelijk- waardigheid, en de christelijke cultuur als basis voor de rechtsstaat.
Door de marginalisering, zelfs ondergang, van de kerk(en) in onze gewesten, worden ook waarden als recht en democratie aan- getast. Dit gaat niet alleen gelovigen aan.
Zo ook denkt Bart de Wever, hoewel onker- kelijk, erover. In Tertio (7 januari 2009) zei hij ooit dat Europa zijn christelijke wortels moet erkennen, “zo niet erken je je eigen geschiedenis niet”. Dat ontkennen noemde De Wever “een vorm van historisch negati- onisme”.
MARK GRAMMENS
De paus in Straatsburg
Het ontkerstend Europa krijgt waar het om gevraagd heeft: een verminderde aan- dacht van het Vaticaan. Dezer dagen bezocht paus Franciscus I voor het eerst een plek in de Europese Unie, en ging meteen naar Straatsburg, waar hij welgeteld drie uur doorbracht: een uur voor een toespraak in het Europees parlement, een kleiner uur voor een toespraak in de Raad van Europa (op loopafstand van het parlement), en dan, gauw terug naar huis.
Woordje van de hoofdredacteur
Beste lezeressen en lezers,
Deze week starten we onze abonnementshernieuwing. Indien uw abonnement op het einde van december stopt, dan kreeg u deze week een brief toegestuurd met de vriendelijke doch dwingende vraag uw abonnementsgeld te hernieuwen. Mogen we u vragen om zoveel mogelijk te kiezen voor een jaarabonnement, dat bespaart ons heel veel energie (en nodeloze kosten) inzake tussentijdse administratie.
Het goede nieuws: voor het derde jaar op rij verhogen we de abonnementstarieven niet! Ook de prijs voor een los nummer bij de dagbladhandelaar blijft behouden.
Steun het enige weekblad “met een hart voor Vlaanderen”. Geef eens een abonnement als geschenk. U vindt alle informatie op onze webstek, of bel even met ons secretariaat. Doen!
Karlvan Camp HoofdredaCteur ‘t pallieterKe
Op het kabinet van Jan Jambon
Gebraak
Elke minister passeert dezer dagen langs zijn commissie om zijn beleidsnota te komen toelichten en ze ter bespreking voor te leg- gen. Een vaste geplogenheid. Meestal volgt dan een formeel debatje waarin de opposi- tie zegt het helemaal anders te zullen doen, mocht zij aan de macht zijn. Maar alles is goed om de N-VA te treffen. Zo keek de minzame staatssecretaris Elke Sleurs vreemd op toen zij vanuit Franstalige hoek in het vizier werd genomen omdat de vertaling van haar nota in nogal krakkemikkig Frans was gesteld. Spel- en grammaticafouten zijn legio. Het grapje doet de ronde dat haar nota naar het Frans is omgezet door ‘Google Translate’, een vertaal- machine op internet. Dan is er nog het ver- haal van de splinter en de balk… Hoe vaak hebben de Vlamingen al Nederlands gebraak moeten slikken bij het lezen van teksten van ministers, en vooral moeten horen van minis- ters op het spreekgestoelte?! De Franstaligen zouden beter een toontje lager zingen. En - zeker waar - Elke Sleurs kan beter een beroep doen op betere vertalers.
Graaien
Na de socialistische ex-excellenties uit de Vlaamse regering volgen nu ook de socialisti- sche ex-excellenties uit de federale regering, om gebruik te maken van de gunstmaatrege- len om tot 2019 extra medewerkers in dienst te nemen, naast deze die ze al als ‘normaal’ par- lementslid al hebben. Eerste minister Michel liet in de commissie Binnenlandse Zaken weten dat alle twaalf federale ex-ministers al een aanvraag hebben ingediend om geheel of gedeeltelijk van twee voltijdse medewer- kers gebruik te kunnen maken. Drie van hen hebben reeds in de vetpotten gegraaid: Elio di Rupo, Johan vande Lanotte en John Crom- bez. Socialisten. Hoe kan het anders? Michel rekende dat even uit. Hij zei dat, mochten alle gewezen excellenties daarvan gebruik maken, dit maar liefst 1,2 miljoen euro per jaar zal kos- ten, of 6 miljoen euro voor de ganse legisla- tuur. De gewone man mag dat alweer beta- len. Besparen? Mon oeil!
Dwarrelend geld
Het waren de sossen die, bij monde van hun
‘Jong-Socialisten’, vanop de publieke tribune in de Kamer luid kwamen protesteren en over de hoofden van de fluweelzitters vals geld lie- ten neerdwarrelen. “Voor de grote vermogens, de superrijken, en nu ook de topmanagers bij de overheid blijft het neerdwarrelen alsof het niets is”, zeggen ze. En: “We hopen hier- mee dat de Kamerleden inzien dat geld voor niemand dient uit de lucht te komen vallen.”
Of hun boodschap ook betrekking had op de graaiende ex-ministers? De kans is zeer groot van níét. Hoe dan ook, op bevel van voorzitter Bracke werden ze van de tribune verwijderd.
Zal de sp.a hun proces-verbaal en de bijho- rende kosten betalen?
Zingen!
Bij de vragen aan premier Michel door de volledige oppositie aangaande de Atoma- schriftjesuitspraak van vicepremier Jambon
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
3 december 2014
4
op een voordracht van het KVHV, vorige week, sprong de tussenkomst van Barbara Pas van het VB in het oog. Zelf oud-KVHV’ster, vroeg ze zich af hoe de vork aan de steel zat. Zij zei dat zij niet wilde dat haar verbondsbroeders en -zusters gratuit voorgelogen zouden zijn.
Helaas kon ze haar oud-commilito Jan Jam- bon geen vraag stellen, want die beet op dat moment een stuk van zijn tong om toch maar niets te hoeven zeggen.
Wat er ook van zij, Barbara gaf de zwijgende minister mee dat communautaire akkoorden niet thuishoren in Atoma-schriftjes in kluizen, wel in een regeerakkoord; wat klaarblijkelijk te veel gevraagd was bij de regeringsvorming en de toetreding van de N-VA. Barbara gaf hem nog mee: “Het KVHV-verbondslied indachtig, is dat bij ons enigszins anders.” Zij citeerde daaruit tot slot: “Wij werken verwoed, waar het moet. Ave commilitones!” Eigenlijk had zij dat moeten zingen. Dat zou pas een pri- meur geweest zijn in het Paleis der Natie! Ave Barbara!
103 minuten…
… was de precieze duur van de plenaire zit- ting van donderdag. Wat vragen aan enkele ministers, wat doorverwijzingen van inge- diende wetsvoorstellen naar commissies, wat extra commissies samenstellingen en klaar was Kees. Voor veel praatbarakkers was dat vorige week het exacte aantal minuten dat ze aanwezig waren, om hun sollen op te strijken, vaak zonder enige inbreng in om het even welk debat.
Anderen hebben ook nog een commissie- tje meegepikt, al dan niet met het stellen van een vraag. Ons grootvader zei het zo vaak: “Lui zweet is rap gereed.”
Het geldt onverkort voor een flink aantal verkozenen des volks, die van alleen al de trip naar Brussel moe zijn.
Bel
Wanneer in de plenaire vergadering de stemmingen gaan beginnen, wordt op een knop gedrukt om een bel te doen rinkelen in alle parlementaire gangen, teneinde de flu- weelzitters op te roepen hun werkzaamheden ten kantore te staken – of hun middagdutje te onderbreken – en zich spoorslags naar de ple- naire vergadering te begeven. Filip Dewinter van het VB is een sportieve gast en dat merk je aan zijn strakke lijn, maar hij haalt de ple- naire zitting nooit als hij toevallig in zijn kan- toor zit en de bel hoort.
Hij zit namelijk heel ver weg, in een verre gang. Als hij de bel hoort en zich naar de ple- naire vergadering haast, is hij elke keer eraan voor de moeite. Bij zijn aankomst is het alle- maal al voorbij, of – als er veel stemmingen zijn – heeft hij er al enkele gemist. Akkoord, hij zou best altijd in de plenaire vergadering aan- wezig zijn, maar dat is echt niet altijd moge- lijk. Er is altijd wel wat te doen en te vergade- ren, zeker in een kleinere fractie waarvan de leden echt alles moeten doen.
Naar verluidt zou zijn partij overwegen in de gang bij de kantoren van de VB-parlementsle- den startblokken te installeren. Of heeft men liever dat FDW niet aan de stemmingen deel- neemt?!
Bewondering voor de gevluchte Zuid-Nederlanders
Plantijn zou het huidige gebouw aan de Vrijdagmarkt nauwelijks herkennen. De gevelsteen met het beroemde Plantijnbeeld- merk, “De Gouden Passer”, werd lang na zijn overlijden aangebracht. Het fraaie classicisti- sche gebouw is eerst in de achttiende eeuw door de familie Moerentorff (Moretus in het Latijn) gebouwd, nadat ze de zeven panden die het uitzicht op de vroegere werkplaats met uitgang in de Hoogstraat verborgen, had gekocht en laten neerhalen. Over Plantijn is veel gepubliceerd in andere talen. Het valt me op dat zijn recentste biografe, Sandra Langereis, docente in Leiden, haar moers taal gebruikt in plaats van het steenkolenengels dat haast het volledige universitair onderwijs in Nederland in de greep houdt. Vorige week verscheen nog een woedende klacht in De Volkskrant. “The University of Tilburg” laat de cursussen Taalkunde in de opleiding leraar Nederlands… in het Engels doceren. Daar doet “De woordenaar. Christoffel Plantijn, ’s werelds grootste drukker en uitgever (1520- 1589)” niet aan mee. Ik denk dat dit het gevolg is van de uitgebreide research van de auteur. Het hele boek ademt de verbazing en zelfs de bewondering uit van de historica die de wortels terugvindt van de eigen cultuur en die ontdekt wat die te danken heeft aan de diepgaande en vernieuwende invloed van de duizenden naar het Noorden gevluchte Bra- banders en Vlamingen. Voor haar hoofdza- kelijk Nederlands publiek beklemtoont Lan- gereis de invloed op het Nederlands van de Statenbijbel, geschreven in de taal van de uit- geweken Zuid-Nederlanders die het grootste deel van het redactiewerk deden. Na zo’n lec- tuur wordt de recente actie van een paar pro- vinciale filoloogjes voor meer respect voor het huidige “Vlaams” - dat schurfttaaltje van
“wetten stemmen” en “ze vervoegen hun vrienden” - nog pijnlijker.
Natuurlijk is dit zeer vlot leesbare boek in de eerste plaats de biografie van een groot ondernemer. Het herinnert ons voortdurend aan de enorme risico’s die ondernemers in die jaren nemen. Dikwijls ligt er nauwelijks een haar tussen grote rijkdom en een diepe val. Een epidemie, een zware storm op zee, overvallen op een transport of het feitelijk bankroet van een wereldlijk of kerkelijk vorst en het is zo voorbij. Geen toeval dus dat suc- cesvolle ondernemers tot diep in de negen- tiende eeuw hun spaargeld zo vlug moge- lijk in onroerend goed stoppen, omdat dit zijn waarde behoudt (waarna ze dikwijls hun pachters slechter behandelen dan de vroe- gere adellijke eigenaars). Bij Plantijn komt daar nog extra pigment bij. Hij is succesvol op het ogenblik dat Brabant, dankzij Antwer- pen, het rijkste gewest van de Nederlanden is. Bij zijn dood bezit de stad echter nog maar de schaduw van de oude glorie en de Neder- landen zijn - de tijdgenoot weet het zelf nog niet - definitief gescheiden.
De uitzondering
Christophe Plantin, een Fransman uit Tours, vernederlandst keurig zijn naam wan- neer hij in 1550 burger van Antwerpen wordt.
Nederlands leert hij nooit grondig. In zijn enorme correspondentie is geen brief in die taal te vinden, wel in goed Frans en Latijn.
Zijn kinderen (vijf eerder lelijke dochters) voedt hij grotendeels in het Frans op. Ze wor- den als kind meteen in de zaak ingeschakeld.
Hun correspondentie is in een soms ont- roerend mengelmoesje van Nederlands en Frans geschreven. In een standenmaatschap- pij als het ancien régime is Plantijn een uit- zondering. De meeste mensen blijven pas- sief in hun stand en beroep: landbouwer of half geschoolde loonarbeider. Opklimmen is moeilijk, want meesters in een ambacht maken het voor nieuwkomers steeds moei- lijker om zelfstandige te worden. De patri- ciërs die overal de steden besturen, helpen met wetgeving om een bedrijfje in de fami- lie te houden. Maar onmogelijk is het niet en Plantijn is een voorbeeld van een ambi- tieuze nieuwkomer die erin slaagt boekbin- der en later drukker en uitgever te worden.
Hij toont vervolgens de manier om nieuwko- mers uit te sluiten. Als er geen erfgenaam is (Plantijns enige zoontje sterft jong), zoekt de baas een geschikte schoonzoon. Nog altijd een passende methode - denk aan de voor- zitter van de voetbalbond, De Keersmaec- ker, schoonzoon van voorzitter Wouters, die de schoonzoon was van voorzitter Van Kes- beeck. Plantijn gaat niet over één nacht ijs om de ware opvolger te kiezen. Hij huwe- lijkt iedere dochter uit met het oog op zijn bedrijfsbelangen en in een antisentimentele tijd heeft hij geen gebrek aan kandidaten die bereid zijn de belangen van “De Gulden Pas- ser” kort of zeer lang in binnen- en buiten- land te verdedigen. Plantijns methode heeft succes, op één uitzondering na. Een dochter wordt gekoppeld aan een individu dat zich ontpopt tot een dronkaard en een gewel- denaar met losse handen. Veel meelij heeft Plantijn niet met die ongelukkige dochter.
Hij weigert haar iedere financiële steun. Het valt ook op dat Plantijn - op wat legaten na - zijn erfenis niet verdeelt tussen zijn doch- ters maar alles schenkt aan Jan Moerentorff, de bekwaamste schoonzoon.
De echte inkomsten
In het Plantijn-Moretusmuseum bevin- den zich exemplaren van glorieus en ver- nieuwend vakmanschap, zoals de beroemde Koningsbijbel, de Polyglot (bijbel in vier talen), de Hebreeuwse bijbel (alleen voor Joden) en natuurlijk De Woordenaar, het eer- ste Nederlandstalige woordenboek met veer- tigduizend woorden; een schat die onze taal gemaakt heeft. Uitgegeven en gedrukt door iemand die zelf kreupel Nederlands spreekt.
Langereis vestigt er de nadruk op dat juist deze nu onbetaalbare werken niet het geld in Plantijns laatje brengen en hem zelfs bijna naar de financiële afgrond leiden. Zijn echte inkomsten komen uit het dagelijkse en intense gebruik van zijn drukpersen, voor het drukken van pamfletten (o.a. voor de hertog van Alva), almanakken, volksverhaal- tjes, enzovoort. Van die enorme en winstge- vende productie is nauwelijks iets overgeble- ven. Zakenman Plantijn is een kraan in het verkrijgen van morele en financiële steun van de groten van zijn tijd, van Filips II in de eer- ste plaats. Zijn leven is een duizelingwekkend geheel van zeges (tegenover de inquisitie, de censuur, de verklikkers) en nederlagen, met huiszoekingen, een vlucht uit Antwer- pen gedurende een paar jaar en zelfs een tijdlang een bankroet. Langereis verwerpt de vroegere beweringen dat Plantijn in wer- kelijkheid een protestant is. Natuurlijk is de uitgever benieuwd naar de nieuwe leer, maar hij blijft een trouw katholiek. Al verzwijgt hij tegenover de koning en de clerus dat som- mige zakenpartners en zelfs aangetrouwde familieleden calvinist zijn geworden.
Langereis noteert, zonder in geleerde details te vervallen, de stijging en de daling van het aantal drukpersen van de uitgever, de uitbreiding en geregeld de drastische inkrimping van het aantal personeelsleden, de betaalde lonen en de soms lage koop- kracht van dat personeel (met dank aan het monnikenwerk van Etienne Scholliers, één van mijn allerbeste hoogleraars). Geleide- lijk leest het boek haast als een avonturen- roman, dankzij de vele conflicten van de uit- gever, maar jammer genoeg ook wegens de desastreuze gevolgen voor stad en land van de Opstand, van de Spaanse furie, van de sluiting van de Schelde. Op het einde dacht ik een ogenblik aan de wijze woorden van een veel vroegere ’t Pallieterke-medewer- ker: mediaspecialist Huib de Jonghe van De Standaard toen die krant nog een heer was en geen heroïnehoertje. Huib sabelde inder- tijd de zoveelste reeks afleveringen neer van met belastinggeld betaalde pietluttigheden als dat amusement voor zeven- tot twaalf- jarigen dat FC De Kampioenen is. Hij vroeg zich terecht af hoe het toch mogelijk was dat de VRT het vertikte (en het nog altijd ver- tikt) om de bloedstollende verhalen uit de eigen geschiedenis in een prachtig feuille- ton te verwerken. Was Plantijn een Engels- man geweest, hadden ze bij de BBC duimen en vingers afgelikt. Jan neckers
Christoffel Plantijn
Een paar jaar geleden zei een leraar “profane vakken” van een Antwerpse joods- orthodoxe school me dat het Plantijn-Moretusmuseum één van de weinige musea is waar hij met leerlingen naartoe kan: geen schilderij van een naakte vrouw te zien.
Homans legt strenge taalnormen op
Actueel 3 december 2014 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Geen Vlaams, geen huis?
An Moerenhout (Groen) had het wat moei- lijk met het plan van Liesbeth Homans om voortaan strenger toe te zien op de bereidwil- ligheid om Nederlands te leren van sommige sociale huurders. Het idee van een boetensy- steem is geopperd. Homans verzekerde dat de soep niet zo heet gegeten zou worden. Ze vond dat de tegenstanders zich aan paniek- zaaierij bezondigden. Marino Keulen (Open Vld) slaagde er zowaar in zich bijna op één lijn met de oppositie te plaatsen - wat iets zegt over de goede samenhang van ons Vlaams gouvernement.
Een spitse toets voegde Chris Janssens (VB) toe, door op te merken dat wie zich hier vestigt en de hele procedure voor een sociale woning weet te doorworstelen toch al wat Nederlands zou mogen hebben opgestoken.
Komedie
Tijdens de discussie zwol bij de sp.a-fractie het rumoer steeds meer aan. Ze waren daar toch al van in het begin kwaad op voorzitter Peumans, wiens behandeling van hun vraagjes hun niet beviel. De tenoren John Crombez en Bruno Tobback leidden een geweldige kome- die in. Ze jammerden als verongelijkte maag- den dat het einde van de parlementaire demo- cratie nu wel écht was aangebroken. Het ziet ernaar uit dat Tobback in de voetsporen van zijn vader treedt. Hij weet niks beters dan te roepen en te tieren. Het gaat niet goed met onze rode vrienden en dat is te merken.
Onstabiel Spartacus
Nog maar eens een tramverhaal. Het Sparta- cusproject, dat voor een sneltram tussen Has- selt en Maastricht moet zorgen, zit in zijn laat- ste fase, maar nieuwe problemen duiken op (over een aantal vreemde zaken in dat dossier berichtte uw lijfblad onlangs). Lies Jans (N-VA) wees op aan Nederlandse zijde ontstane moei- lijkheden, zoals een onstabiele brug. Marino Keulen (Open Vld), vertrouwd met het lokale terrein, had interessante praktische oplossin- gen, maar hij deed iets te denigrerend over de Nederlandse beleidscultuur.
Ingrid Lieten (sp.a) was natuurlijk mordicus voorstandster van het project. Ze verweet N-VA met gespleten tong te spreken. Voor het VB is het speelgoed dan weer onverantwoord duur en weinig zinvol. Twee dingen staan vast: het Spartacusding is nog niet van, of beter óp de baan. Aan de verbindingen tussen beide Lim- burgen moet hoe dan ook iets worden gedaan.
Het houdt niet op
In de commissie Onderwijs ging het, voor de verandering, weer over het dragen van religi- euze kentekens in het (gemeenschaps)onder- wijs. Dat is nu verboden, maar een Sikh is naar de Raad van State gestapt en heeft daar min of meer zijn gram gehaald. Voor Elisabeth Meu- leman (Groen) het signaal om voor diversiteit te pleiten. Barbara Bonte (VB) vond dat aan dat eeuwige debat maar eens een eind moest komen en ze merkte fijntjes op dat sommige religieuze symbolen minder onschuldig zijn dan andere. In ieder geval dreigt weer een klachtenregen. Men is nog lang niet van het onderwerp verlost, al zeker niet als keer op keer het grote linkse sprookjesboek wordt opengeslagen.
Om te beginnen was het een mooi gebaar van Jambon om, na een lange dag in de com- missie Binnenlandse Zaken, nog tijd te vin- den om een zeventigtal geïnteresseerden te komen toespreken bij een studentenclub.
In Gent ontving LVSV vorige week, normaal gesproken, Johan Van Overtveldt. De Finan- ciën-coryfee liet toen de zaal echter een uur wachten voor niets. Van Overtveldt (N-VA) stuurde zijn kat. “Afspraak vergeten”, bijzonder pijnlijk. Knap dus dat Jambon wel woord hield.
De inleiding bij de avond werd verzorgd door de rector van de Universiteit Antwerpen, Prof. Dr. Alain Verschoren. Hij benadrukte dat de “Universiteit van’t stad” er voor de stad is en feliciteerde de minister die als eerste hoog- waardigheidsbekleder van de nieuwe regering en als alumnus van Antwerpen (MBA Antwerp Management School) de instelling bezocht.
Lovende rectorale woorden waren er voor het KVHV, dat, zo Verschoren, “bewijst dat studen- ten kunnen plezier maken en tegelijk op een positieve wijze maatschappelijk actief kun- nen zijn”. Mooie woorden, en het zal de rec- tor natuurlijk niet ontgaan zijn dat een groot deel van de partijtop en een reeks ministers in Vlaamse en federale regering uit het KVHV komen. De Vlaamse tendens, die vroeger eer- der sluimerde, komt thans aan de Universiteit Antwerpen langzaam aan de oppervlakte. De hypotheek die het rode stadsbestuur vroeger
op de relaties universiteit-N-VA legde, lijkt stil- aan geschiedenis te worden. Het KVHV kan er alleen maar wel bij varen.
Jan Jambon liet aan duidelijkheid niet te wensen over: Vijf jaar lang wordt er niks – maar dan ook echt niks – van de communau- taire eisen ingewilligd. Retorisch vroeg Jam- bon zich af hoe de N-VA die communautaire omwenteling überhaupt had kunnen reali- seren.
Deze regering kan geen grondwetsartike- len aanpassen. Voor de bijzondere wetten is er ook geen meerderheid aan Franstalige kant, aangezien enkel MR mee bestuurt. De Minister is aanhanger van de bekende Baert- doctrine: “Liever geen staatshervorming, dan een slechte staatshervorming. Er is niks ver- loren”, zo klonk het strijdbaar. Wel bestaan er
‘Atoma-schriftjes’, die in de kluizen van de vier regeringspartijen liggen opgeborgen. Daarop zou geschreven staan dat aan het einde van de legislatuur, de belangrijke grondwetsartike- len (195 en 35) voor herziening vatbaar wor- den verklaard. De volgende regering zal dus een constituante zijn, die het communautaire gaspedaal kan induwen.
Die Atoma-schriftjes zorgden naderhand nog voor een mediarel die het journalistiek heir bij gebrek andere fait-divers tot nationaal niveau opbliezen. Het kabinet van Jambon en later de minister zelf, moesten zich rechtvaar-
digen. Bestaan ze nu wel of niet? Wij hebben tijdens de lezing geen moment gedacht dat we dit alles letterlijk moesten nemen – pre- cies wat Jambon later ook zei: “Mag ik aub nog humor en beeldspraak gebruiken?” Nee, Jan dat is te moelijk voor veel journalisten…
Maar terug over de grond van de zaak:
waarom stapt de N-VA als Vlaamsgezinde partij nu toch in een Belgische regering? Wil de N-VA de nieuwe Volksunie worden? Jam- bon verklaarde dat zijn partij zowel met een communautair luik als met een liberaal-eco- nomisch luik naar de stembus stapte. “Als we communautair niks doen en ook sociaaleco- nomisch niks, hoe had ik dat aan die kiezers moeten uitleggen?” Volgens Jambon had de N-VA schuldig verzuim gepleegd, wanneer ze als grootste partij opnieuw aan de kant zou blijven staan.
Dat Jambon in 2013 in een interview met De Morgen nog stelde dat een sociaaleconomi- sche regering zonder staatshervorming onvol- doende was, lijkt iedereen te zijn vergeten.
Anderzijds heeft Jambon een enorm punt wanneer hij stelt dat 75% van de Franstaligen niet vertegenwoordigd is in de federale rege- ring en zij daarom boos zijn! Hoe zouden wij, Vlamingen reageren, wanneer alleen Groen en SP-A in een federale regering zouden stappen.
De Franstaligen hebben voor links gekozen en krijgen een centrumrechts beleid.
Van miserie gaan ze straks misschien wel zelf om die staatshervorming vragen. Is dat de strategie van de N-VA? We mogen het hopen.
LvS
Jan Jambon bij KVHV
“Vijf jaar gebeurt er communautair niks”
Jan Jambon kwam het vorige dinsdag als Minister van Binnenlandse Zaken uitleggen bij KVHV Antwerpen. Meer specifiek mocht de Minister zich komen verantwoorden voor het ontbreken van iedere vorm van communautaire eis in het Federale regeerakkoord.
Identitair verzet in Europa
Op een eerste colloquium onder de titel
“Over identitair verzet in Europa” bracht de Heel-Nederlandse Actie Groep Voorpost zon- dagnamiddag in Edegem in hotel “De Basiliek”
een goede 125 mensen samen. Bart Vanpach- tenbeke, de nieuwe voorzitter van Voorpost, stelde in zijn verwelkoming dat de Europese volkeren zich moeten verenigen tot een grote verzetsbeweging tegen de Europese bureau- craten die de culturen en tradities (Zwarte Piet, Sinterklaas, de paasklokken, enzovoort) van de Europese volkeren willen vernietigen ten voordele van tolerantie tegen de volks- vreemde massa-immigratie en het anonieme liberalisme en consumentisme.
In een panelgesprek over “nationalisme in het noorden en zuiden van Europa” ging Hilde de Lobel samen met een Zweed en een Cata- laan dieper in op de recente politieke situatie in hun land/regio.
Na een kort muziekoptreden van Bart de Bard wierpen Patrig Montauzier van het Bretoense tijdschrift War Raok (Vooruit) en Bert Deckers van de webstek Rechtsactueel
hun licht op de mogelijkheden van de oude geschreven media en de nieuwe digitale media. Er zijn nog genoeg mogelijkheden om als volksnationalist aan de bak te komen, maar men moet zijn creativiteit wel laten spelen.
De Kroatische professor Tomislav Sunic pleitte in een uitgebreide uiteenzetting ervoor zich als Europese volksnationalisten niet te vergissen van vijand. Hij gaf voldoende voor- beelden over grappen die er onder Oost-Euro- pese volkeren over elkaar worden gemaakt.
Tot slot actualiseerde oud-voorzitter Johan van Slambrouck de waarden en actiepunten die Voorpost voorstaat en hij stelde dat “uit de neerslag van dit colloquium we beslui- ten zullen trekken en de samenwerking met onze buitenlandse bondgenoten versterken.
De toestand in Europa is misschien niet roos- kleurig, maar samen kunnen we het nega- tieve omkeren”.
Ondanks eerdere anonieme dreigingen uit (extreem)linkse hoek verliep dit colloquium in de grootste rust.
L.
Op de korrel
- Die Gerolf Annemans en Tom van Grieken hebben wat aangericht met hun operatie-verjonging bij het Vlaams Belang: hoewel het
al december is, heeft de winter zich nog nergens in het land laten voelen.
- Volgens de vakbonden heeft de Antwerpse burgemeester zich tegenover de actievoerders van 24 november zowat als een bulldozer gedragen en wij weten wat daarvan gekomen is: in Heist-op-den-berg is een bulldozer op stakers ingereden…
- Voor het overige is het er bij die staking, volgens de héél serieuze pers, “gemoedelijk” aan toe gegaan.
- Is volgens die pers gemoedelijkheid aan de haven synoniem van ontoegankelijkheid?
- Een werkwillige kreeg héél gemoedelijk te horen dat hij beter kon verdwijnen, als hij wou vermijden dat zijn fiets op de brandstapel belandde.
- Mij kwam ter ore dat er bij de Katoennatie, waar zoveel mensen werk hebben gevonden, op de staking ontHUTSt gereageerd zou zijn.
hvo
BAngMAKeriJ en deMAgogie
De kerncentrale Tihange 3 ligt stil na een brandje in een transformator. Een incident aan een elektrische installa- tie, niet in het nucleaire gedeelte van de centrale. Voor Kristof Calvo, fractie- leider in de Kamer, was dat het zoveel- ste bewijs dat “de oude kerncentrales het probleem zijn, niet de oplossing. […]
Hoeveel bewijzen heeft de regering nog nodig om werk te maken van alter- natieven?”
Het was een knap staaltje Groen- demagogie. Zelfs bij de “groenste” vor- men van alternatieve energie zal men nog transformatoren nodig hebben, die eventueel in brand kunnen vliegen.
Het is waar dat onze kerncentrales oud zijn is, maar bij wie ligt de schuld?
Toch bij de professionele paniekzaai- ers en demagogen van Groen en Ecolo, die jarenlang de bouw van modernere centrales hebben tegengehouden, en die met hun onwetenschappelijke bang- makerij heel de nucleaire industrie kapotgemaakt hebben, zodat we nu, zoals het eerste het beste ontwikkelings- land, zonder elektriciteit dreigen te val- len?
Meyrem Almaci, fractieleidster van Groen in de Antwerpse gemeenteraad, is van oordeel dat het stadsbestuur te veel vei- ligheidscamera’s aankoopt. “Terwijl het ene na het andere maatschappelijke project sneuvelt, komt er camera na camera bij”, zegt zij, naar aanleiding van de aankondiging dat er in de stad 35 camera’s bijkomen.
Meyrem klaagt aan dat De Wever en co jaarlijks 900.000 euro uitgeven op deze “post”. Zij vindt dat niet alleen veel te veel geld, ze is ook bekommerd om het afbouwen van de pamperpolitiek die door het vorige stadsbestuur werd toegepast. “De stad hoopt met de camera’s de criminaliteit en de overlast de kop in te drukken”, stelt zij vast, “maar daarbij vergeet ze dat het ondersteunen en verster- ken van de vele projecten waarin dit stadsbestuur de hakbijl zet, net heel wat overlast en criminaliteit zou kunnen voorkomen.” Haar jere- miade gaat verder: “Dit stadsbestuur schrijft liever GAS-boetes voor vuilniszakken op feestdagen, dan mensen te informeren. Dit stads-
bestuur klaagt liever over het gebrekkig Nederlands van haar inwo- ners, dan een volwaardige bibliotheek te voorzien in Borgerhout. Dit stadsbestuur vindt het gerechtvaardigd dat jeugdorganisaties moe- ten besparen, terwijl er 1,2 miljard in politie wordt geïnvesteerd. Dit stadsbestuur investeert liever in veiligheidscamera’s, dan in te zetten op straathoekwerkers en activiteiten voor de jeugd op pleintjes.” Vol- gens Meyrem maakt dit stadsbestuur foute keuzes. “Door camera’s alleen ga je de veiligheid in deze stad niet verhogen”, zegt zij. En wat ziet zij dan wel als oplossing? “Jeugdorganisaties moeten alle kansen krijgen om zich uit te leven. Er moeten aangename leefstraten wor- den gemaakt en het sociaal weefsel in deze stad dient versterkt.” De middenveldorganisaties komen eveneens aan bod: “Zij moeten hun rol kunnen spelen. Zij dienen mensen uit armoede te helpen, straten en pleintjes moeten tot levendige ontmoetingsplekken omgevormd en er dient een warm beleid gevoerd te worden.”
Ooit al zo’n boel gebakken lucht gehoord?
Pagadder
Pagaddertoren
Meyrem is kwaad op de camera’s van De Wever Schizofrenie rond grenzen
Een bepaalde retoriek rond de uitbreiding van Brussel, is misleidend. Vele Frans- taligen weten dat het verschuiven van de grenzen van het gewest een illusie is. Hun harde woorden zijn vooral een manier om de eigen vrees weg te moffelen.
Vaak verwijt de pot de ketel dat hij zwart ziet. Hoe vaak hoort men niet aan Franstalige kant dat de grenzen van het Brussels Gewest kunstmatig zijn? Nee, de Rand moet niet als een aparte entiteit bekeken worden, maar als een volwaardig deel van wat in werkelijkheid een grotere ruimte is. Sociologisch, sociaaleconomisch, noem maar op. Veel drukdoenerij rond grenzen past niet in het verhaal. Of toch? In werkelijkheid zijn ze er meer mee bezig dan ze toegeven. Vaak onbewust zelfs.
Want als de retoriek rond een te klein en ingesloten Brussel draait, leeft aan Franstalige kant een reële vrees voor Vlaanderen. André Renard verwoordde het ooit plastisch: “Pas une pate Flamande sur la Grand Place.” Enkele jaren geleden kwam het tot een relletje toen een straat in het Vilvoordse Koningslo afgesloten werd. De reden was het tegengaan van het sluik- verkeer, maar omdat de straat doorloopt naar het Brusselse Neder-over-Heembeek en auto- verkeer over de gewestgrens door die ingreep niet langer mogelijk was, stond le tout Bruxel- les op de achterste poten. Jaren geleden, toen besloten werd verkeerspalen in Vlaanderen zwart-geel te schilderen, staken overijverige ambtenaren met de kwast diezelfde grens over.
Kortom, ze bleven maar schilderen, ook al lag Diegem achter hen en waren ze, de Haachtse- steenweg volgend, al in Evere terechtgekomen.
De reacties waren hevig. Alsof Guderian in hoogsteigen persoon met zijn pantsers Brus- sel binnengerold was. En zie, het is weer prijs. In Le Soir windt men zich op omdat Vlaams minister Ben Weyts het schijnbaar heeft over een “périphérie du nord de Bruxelles” en – o gruwel – daar de gemeenten Schaarbeek en Evere bij neemt. In werkelijkheid gaat het om een webstek waar mensen hun favoriete en minder favoriete plekjes in dat gebied kunnen aanstippen. Niet met de bedoeling op termijn de gewestgrenzen te hertekenen, wel om een vlucht in een luchtballon te winnen.
Men kan dit stukje in Le Soir afdoen als een oprisping van die ene redacteur, en dat zal het ook wel zijn. Tegelijk is dit de vertolking van wat wel meer Franstaligen percipiëren. Was het niet in Le Soir dat enkele jaren geleden het project van Brussels Metropolitan voorgescho- teld werd als niet meer of niet minder dan een uitbreiding van het derde gewest? Typisch Vlaams om dan ook in te gaan op die eigenzinnige en volledig uit de lucht gegrepen inter- pretatie, maar dat is een verhaal op zich. En wat te denken over de onwennigheid die de Gor- del teweegbracht, althans, toen dat nog een activiteit met enige politieke betekenis was?
Stuk voor stuk zijn het illustraties van een zekere schizofrenie aan Franstalige kant. Een Brussel dat in hun ogen te klein is, en toch wordt de expansiedrang overschaduwd door vrees voor dat verfoeilijke Vlaanderen. Wat doe je daarmee op een moment dat dit hele gebied van Brussel en zijn (niet meer zo?) riante omgeving een vergaande metamorfose ondergaat?
Terwijl binnen de gewestgrenzen een regressie plaatsvindt (recente armoedecijfers wijzen op Roemeense toestanden!), trekken steeds meer Brusselaars naar die Rand om er te gaan wonen en werken.
En zoals iedereen weet, staat dit synoniem voor in een benauwend keurslijf te worden gestopt. Taalkundige en etnische zuivering en meer van die gruwelen. Van modale stervelin- gen aanvaarden we veel. Maar die zogenaamde intelligentsia van Le Soir en aanverwanten moeten duidelijk in het reine komen met hun eigen pathologie.
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
3 december 2014
6
Alternatieve oppositie
Op de Antwerpse gemeenteraad zei sche- pen van Wonen Fons Duchateau dat de gren- zen van het sensibiliseren in sociale woonblok- ken bereikt zijn. Het moet anders, repressiever, voor huurde rs die het niet nauw nemen met regels en reglementen, die bestendig overlast veroorzaken. De groen-rode oppositie kent die aanslepende problematiek al jaren én focuste op kritiek over de begroting, maar bleef merk- waardig stil toen de schepen zijn plan “sancti- oneren is sensibiliseren” aankondigde. Dat was niet naar de zin van de alternatieve oppositie zoals sommige journalisten die belichamen.
Sacha van Wiele van Gazet van Antwerpen is zo’n journalist. Zijn “verslag” over de gemeen- teraad ging voor drie vierden over de plannen voor een nieuwe aanpak van overlast in woon- blokken. In het resterende kwart schreef hij dat de oppositie niet mals was voor de begro-
ting. Of hoe de alternatieve oppositie de aan- dacht van de gemeenteraad vestigt op punten die volgens haar prioritair voor kritiek in aan- merking komen.
Gekend standpunt
Vijf jaar geleden eindigde een potje aflappen tussen vijf “nieuwe sinjoren” aan een carwash in Wilrijk met het doodslaan van de 25-jarige Said Ahalit. Karim B. sloeg met een matrak de schedel van zijn slachtoffer zowat tot moes.
Om één of andere juridische reden werd de moord niet als moord weerhouden, wel als
“opzettelijke slagen met ongewilde dood als gevolg”. Daardoor kwam Karim vrij goedkoop weg, met negen jaar cel. Verstandig als hij klaarblijkelijk is, ging hij in beroep tegen de vol- gens hem te zware straf, én pleegde hij enkele maanden na de carwashmoord drie straato- vervallen met geweld. Dat leverde hem zes jaar cel op, bovenop de oorspronkelijke negen. Het moet zijn dat ook Justitie vandaag een zekere kracht van verandering wil prediken. Het stand- punt van dit krantje is gekend: als het goed is...
Kortrijkse taxichauffeurs boos
Het is eindelijk zover. Vanaf januari 2015 krijgen de taxichauffeurs in de Groeninge- stad strengere regels opgelegd. Zo moeten ze Nederlands kennen, verzorgd gekleed zijn (trainingspakken en baseballpetjes zijn voort- aan taboe), een toeristische basiskennis heb- ben, het stratenplan kennen en de verkeersre- gels eerbiedigen. De leiding van de Kortrijkse afdeling van de Vlaamse Taxi Centrale vindt die eisen te hoog, maar schepen Rudolf Scher- pereel (N-VA) toont zich onverbiddelijk: “De chauffeurs moeten een examen afleggen om na te gaan of ze het Nederlands onder de knie hebben. (…) Zo hadden we al taxichauffeurs die voor pooiers reden, die moeten eruit.
Iedere taxichauffeur is immers een ambassa- deur van Kortrijk.”
Gezien de eerder lage verloning is de meer- derheid van de Kortrijkse taxirijders van vreemde komaf.
Erepenning De Cuyper
Naar jaarlijkse gewoonte reikt het Vlaams Komitee Brussel de De Cuyper erepenning uit. Een ‘vakjury’ selecteert telkens iemand die zich op een of andere manier dienstig heeft gemaakt voor het Nederlands in onze hoofd- stad. Winnaar van dit jaar is advocaat Fernand Keuleneer die gelauwerd wordt voor de rol die hij speelde in het coördineren van de proce- dures tegen de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV. En dan praktisch: op vrij- dag 5 december om 18u neemt meester Keu- leneer in Gemeenschapscentrum De Mark- ten in hartje Brussel zijn penning in ontvangst.
Limburg gebuisd?
Tijdens de jongste provincieraad van Lim- burg gaven de vijf fractieleiders hun visie op de beleidsnota’s van de gedeputeerden. Met een te verwachten uitslag: de meerderheids- partijen positief. De oppositiepartijen N-VA en VB waren zeker niet mals voor de depu- tatie. Wim de Meester (VB): “Allemaal slag- zinnen, wij geloven in feiten. En die zijn niet goed. Geen betere graadmeter dan de werk-
loosheidsgraad van de Limburgse beroepsbe- volking. Die wordt steeds hoger vergeleken met het Vlaams gemiddelde. Eind oktober bedroeg die in Vlaanderen 7,4 procent, in Limburg 8,3 procent. En De Meester besloot: “Limburg is gebuisd, dames en heren, het beleid borduurt voort op het vorige, terwijl één op zeven Lim- burgers in armoe leeft. In 2015 geeft de pro- vincie 318.000 euro aan armoebeleid en 1,7 miljoen aan eigen communicatie en promo- tie. Dat zegt alles.” Miet Vandersteegen (N-VA), ook ‘de schoonmoeder van de Vlaamse rege- ring genaamd, fulmineerde vooral tegen de sp.a: “Ze spuwen vuur naar Vlaanderen, naar de N-VA, maar doen niets constructief. Gouver- neur Reynders zei het zelf: “Veel van de proble- men van nu, hadden wij 25 jaar geleden ook al.” Vraagje van Vandersteegen: “Wat hebben jullie dan de afgelopen 25 jaar gedaan?”
Nieuwe schepen in Hasselt
De kogel is door de Hasseltse kerk: Habib EL Ouakili wordt de nieuwe schepen in opvol- ging van Rob Beenders, die ontslag nam. Het was burgemeester Claes die, fier als een gie- ter, verkondigde gelukkig te zijn met een eer- ste ‘vreemde’ schepen in de stad. El Ouakili:
“Ik ben opgegroeid tussen de Hasselaren, heb gevoetbald bij Sporting Hasselt VV, Sparta Kuringen en VK Heide. Ik ben er dus zeker van dat Hasselt niet bezig zal zijn met mijn huids- kleur, maar met mijn beleid. Daarop mogen ze mij in 2018 afrekenen.”
Zuid-Afrika verloochend
In de gemeenteraad van Gent had de meer- derheid voorgesteld enkele straten en bruggen te noemen naar kopstukken uit de strijd tegen de apartheid: Nelson Mandela – natuurlijk! – Albertina Sisulu, Steve Biko en Miriam Makeba.
Het Vlaams Belang was de enige partij die een kritische noot liet horen. Johan Deckmyn wees erop dat Mandela lid was geweest van een ter- reurgroep die een reeks bloedige aanslagen heeft gepleegd en die nauw heeft samenge- werkt met de communistische partij van Zuid- Afrika. Hij herinnerde aan de moorden die op bevel van Winnie Mandela werden gepleegd, onder andere de moord op Stompie.
Eerlijkheidshalve wees Deckmyn erop dat Mandela na het einde van de apartheid een verzoenende rol had gespeeld. Maar maakte dat al die misdaden ongedaan? Hij illustreerde met talrijke voorbeelden het falen van het
“nieuwe” Zuid-Afrika: de economische neer- gang, het onverantwoordelijke optreden van de regering inzake aids, de schrikbarende cri- minaliteit, de trieste records inzake aantallen moorden, verkrachtingen en groepsverkrach- tingen, het bloeddorstige antiblanke racisme, met slogans als “Kill the Boer” en “One Boer, one bullet”, en duizenden Plaasmoorde.
Het Vlaams Belang stelde alternatieve namen voor, onder andere een Paul Krüger- straat, en een Mandela & FW de Klerkprome- nade. Tenslotte is de apartheid ook dankzij FW de Klerk afgebouwd. Dat werd allemaal weg- gestemd. Niet verbazend. Wel verbazend was de houding van de N-VA, die in Gent nochtans mee in de oppositie zit. Die partij gaf geen kik en stemde vóór het voorstel van de meer- derheid.
