Financieel boerenbedrogHet kan opeens niet snel genoeg gaan. Nadat de Bende van Acht

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

66

jaargang • nummer 39 • woensdag 28 september 2011 1,90 euro

Deze week :

• Wereldkampioen onzinverkoper 2

• Briefje aan Frank Vandenbroucke 3

• De Tweede Mars op Brussel 4

• Roddels uit de Wetstraat 4

• Kaders voor Beke 6

• MR niet langer geïsoleerd 7

Financieel boerenbedrog

Het kan opeens niet snel genoeg gaan. Nadat de Bende van Acht de verdere verfransing van Halle-Vilvoorde en heel Vlaams-Brabant geregeld had, nadat er bewarende maatregelen waren getroffen om het anti-Vlaams karakter van Brussel te garanderen, steeg er eind vorige week opnieuw luid gejuich op uit de catacomben van de Wetstraat: een nieuwe, historische financieringswet staat zoge- zegd in de steigers, en zal voor eens en voorgoed een eind maken aan de tribale betwistingen over de middelen die de gemeenschap- pen en gewesten krijgen toebedeeld voor het voeren van een eigen beleid. Intussen wordt er al stevig gewrongen en geworsteld voor een ministersfunctie in de regering-Di Rupo I, want géén Vlaamse onderhandelaar die nu nog met lege handen naar huis wil. Intus- sen moeten wij het stellen met onvolledige en partiële informatie over wat er nu precies is afgesproken. Dat belet geenszins dat wij ons met klem kanten tegen wat er al wel over de herziening van de financieringswet bekend is geraakt.

•

•

•

•

de leerlingenaantallen, in het verleden al zo vaak bron van manipu- laties en van geldstromen naar de andere kant van de taalgrens.

•

CD&V in De Zevende Dag: “Het is oneerlijk en vals om te stellen dat Wallonië 500 miljoen extra krijgt.” Het heet dat er juist een transfer van 500 miljoen wordt “blootgelegd”, die men niet onmid- dellijk kan stopzetten, maar pas na een periode van 10 jaar kan beginnen afbouwen. Komaan zeg: plots en plompverloren ontdekt men het bestaan van een enorme transfer, en men houdt die dan nog geruime tijd in stand. Als puntje bij paaltje komt, zal er aan die afbouw wel een mouw worden gepast. Zo kennen we onze pap- penheimers van aan de overkant.

•

•

•

Aan Franstalige zijde was er luid gejubel toen de onder- handelaars zaterdagochtend hun rekenmachines neer- legden. De Vlaamse kandidaat-regeringspartijen pape- gaaiden hen na. Moet er in het licht van bovenstaande analyse nog een “negenproef” worden gemaakt?

Wie dezer dagen in de Wet- straat of in de buurt moet zijn:

wees op uw hoede! Het valt allerminst uit te sluiten dat een of ander politiek akkoord tegen u aanvliegt, want “alle rem- men gingen plots los”, zoals De Standaard schrijft. “De akkoor- den rollen van de onderhande- lingstafels als kauwgomballen uit een kapotte chiclettenbak”, probeerde een vriend de journa- list van De Standaard nog wat te overtroeven in beeldspraak.

Met een rotvaart gaan we zowaar de vorming van een Belgische regering tegemoet. Nochtans zat het allemaal ruim 450 dagen muurvast en nu lijkt het een fluitje van een cent. Hier past een poging tot verklaring. De meeste kran- ten ondernemen die ook. Dus kunnen wij niet achterblijven, weliswaar met een wat afwijkende analyse.

“Goede” redenen

Er zijn natuurlijk “goede” redenen om er eindelijk snel werk van te maken.

Het is in rustige tijden al geen reclame voor een land als er geen regering op de been te krijgen is. De internatio- nale financiële crisis dreef de druk nog op. Psychologisch toch, want uiteraard maakt de euro geen schijntje meer kans op herstel mét een Belgische regering.

Maar het zijn vooral psychologie en perceptie die domineren op die geld- markten. Daar heerst op korte termijn zeker de regel: beter een slechte rege- ring dan geen.

Welke andere elementen hebben meegespeeld in de plotse brede opkla- ringen boven de Wetstraat? De regu- liere kranten noemen de BHV-door- braak, de goede persoonlijke sfeer, de lange voorbereiding, het gecombi- neerde shownummertje van Di Rupo en Albert II. Die BHV-doorbraak wil- len we uit het lijstje schrappen, want oorzaak en gevolg worden door elkaar gehaspeld. Als het BHV-akkoord ver- klaart waarom er overeenstemming werd bereikt over Brussel en de cen- ten, dan blijft de vraag hoe het komt dat de BHV-klus werd geklaard. De andere genoemde elementen hebben meege- speeld, maar gaan voorbij aan dé hoofd- reden.

20 juli

Het BHV-akkoord werd afgeslo- ten half september, maar de kogel ging door de kerk op 20 juli. Die dag zegde CD&V het feitelijke bondgenootschap met N-VA op. We hadden het daar al eerder over. Waarom CD&V wel wilde onderhandelen over het werk- stuk van Di Rupo maar neen zei op de nota-Vande Lanotte, is vanuit de logica niet te verklaren. Maar die dag ging het anker uit de zeebodem.

Degenen, zoals Dehaene en Eyskens, die beweren dat het wegvallen van N-VA en FDF (door hen extremisten genoemd) dé verklaring biedt waarom alles nu vlot, hebben gelijk.

Lees verder blz. 2

Waarom lukt

het nu wel?

De dingen dezer dagen 2

Geniet u van die mediahype, over een perverse lustmoordenaar die weigert zijn gezicht te laten zien? Hoe ziek zijn de media, die overvloedig zendtijd en papier besteden aan een stuk tuig dat geen letter waard is? Bij elke hype is er een wereldkampioen onzinverkoper. Het “monsterproces” van Ronald Jans- sen loopt, dus die titel reiken we nog niet uit. De concurrentie is “moordend”.

Wereldkampioen onzinverkoper

De ene hype verdringt de andere. Kijk naar de anti-N-VA-hype. Na de splitsing (?) van BHV gooiden de “Vlaamse” gazetten hun rubriek lezersbrieven daar breed voor open. Vraag is of al die plotse “anti’s” alle- maal werkelijk in de pen waren gekropen of voor een deel hun “bestaan” te danken had- den aan de Belgische fantasie van sommige commentatoren en duiders. Alle middelen zijn goed voor de redding van het vaderland.

Het één-tweetje tussen de vorst, uit vakan- tie terug gevlogen, en Di Rupo, als voorspel van “de grote doorbraak” en op kosten van de burger, is voorlopig bewijs nummer één.

Of iemand nog beter zou kunnen dan wat ene Luc Huyghebaert uit Anderlecht in de anti-N-VA-hype presteerde, is twijfelach- tig. Indien deze heer geen geestelijk verzin- sel is van een stomdronken journalist, maar een mens, dan moet die hoogdringend een toppsychiater raadplegen. Geniet van zijn proza na de “overwinning” van de Belgi- sche politieke troepen benoorden en bezui- den de taalgrens en Laken, gepubliceerd in de lezersrubriek van Gazet van Antwerpen op 16/09/11. “Wanneer ik die zielige reac- ties van die zogenaamd fiere Vlamingen lees, grijpt de angst me naar de keel. Dit heeft niets meer te maken met liefde voor Vlaan- deren, maar alles met nationaal socialisme, dus puur en zuiver fascisme.” (sic) En: “Als demagoog heeft De Wever het toch maar gehaald van Dewinter en dat wil wat zeggen.

Kun je je inbeelden dat het Vlaams Belang destijds De Wever had gerekruteerd als pro- pagandist? Wel Vlaanderen, dan hadden we in België het begin van een Derde Wereld-

oorlog gehad!” (resic).

Oordeel zelf of deze “publicist” de titel

“wereldkampioen onzinverkoper” waardig kan dragen. Zelfs Luc van der Kelen, opinie- schrijver van Het Laatste Nieuws, nochtans de “primus inter pares” van de Belgische slip- pendragers op het mediaplatform, kan er nog wat van leren.

Echte schande

De heer Luc Huyghebaert was nauwelijks van zijn opgemerkte boodschap bevallen, of in zijn Anderlecht voltrok zich een incident nummer elfhonderdenéén. De berichtge- ving daarover was niet ontsproten aan de fantasie van een lichtjes gestoorde geest, maar gestoeld op de keiharde realiteit van een steeds verder ontsporende “multicultu- rele samenleving”. Een bus gemeentearbei- ders en hun gezinnen was na een dagje uit naar de Ardennen teruggekeerd in thuisha- ven Anderlecht. Bij het uitstappen, kwam een bende “jongeren” op de passagiers afge- stormd. Ze schopten en sloegen erop los.

Huilende moeders en kinderen vluchtten terug de bus in, door de chauffeur vergren- deld. De “jongeren” – het synoniem is over- bekend – begonnen met stenen te gooien.

Ruiten gingen aan diggelen, glassplinters vlo- gen in het rond. Toen er politie aankwam, stoven de “jongeren” uiteen.

“Ik ben een echte Brusselaar en ik houd van alle mensen en culturen”, aldus sp.a- schepen Pol Lapage, één van hun slacht- offers. Een onverdachte bron, ook als hij het over een echte schande had: “Dat we zoiets zelfs in Anderlecht, toch een “moei-

lijke gemeente”, nooit eerder hadden mee- gemaakt. Ze sloegen uit plezier. Je zag dat op hun gezichten.” Of anti-N-VA-kampioen Huyghebaert van een lezersbrief over het

“busincident” in eigen gemeente is beval- len? Geen spoor van in de kranten, zelfs niet in Gazet van Antwerpen. Nochtans lijkt het begin van een burgeroorlog in Anderlecht tussen “jongeren” en normale burgers veel dichter dan een wereldoorlog.

Vaststelling

Het schrijven en sturen van een lezersbrief is voor rekening van de auteur. Het publice- ren van die pennenvruchten is voor die van de redactioneel verantwoordelijke. Wan- neer zielenroerselen van het niveau “begin Derde Wereldoorlog in België” moeiteloos door de mazen van verondersteld journalis- tiek professionalisme glippen, dan stelt men zich vragen over het niveau van dat profes- sionalisme.

Mogelijk heeft die Anderlechtse visionair alle “Vlaamse” kranten aangeschreven. Als zijn ongezonde geestkronkels enkel toegang kregen tot de kolommen van die ene gazet, zegt dat veel over de objectiviteit, de onpar-

tijdigheid en de “knowhow” van het journa- listieke talent dat de lezersrubriek onder zijn/haar beheer heeft.

Over de verantwoordelijke eind- en hoofdredacteur gezwegen.

De lezerscijfers van het Centrum voor Informatie over de Media (CIM) wijzen uit dat Het Laatste Nieuws, ondanks Luc van der Kelen, de meest gelezen Vlaamse krant blijft met 1.126.000 lezers. De grootste daler is Gazet van Antwerpen, met 18,1 procent minder lezers. De vergane glorie van Linker- oever bekoort nog 396.000 geïnteresseer- den. Het is maar een vaststelling.

D.M^ol

teken de petitie 1 N = 1 F www.1n-is-1f.be op

70 miljard “herstelbetalingen”

voor Griekenland

Uit de smalle beursstraat

De spanningen binnen de eurozone blijven hoog oplopen. Wat we hier al schreven, lijkt onvermijdelijk te worden: Griekenland stevent af op een bankroet en/of een exit uit de eurozone.

De frustratie in Athene is groot. Al is Duitsland, als belangrijkste land van de euro- zone, de grootste bijdrager aan het noodfonds (Duitsland betaalt bijna 120 miljard euro) dat Griekenland moet ondersteunen, de anti-Duitse aversie in Griekenland neemt toe. Berlijn is door zijn stugge houding de oorzaak van aanslepende eurocri- sis, volgens de Grieken.

Die aversie had al een ongekend hoogtepunt bereikt toen de Griekse minister Papandreou bij een bezoek aan Berlijn in de Duitse boulevardpers en het populaire blad Bild belachelijk werd gemaakt. Toen stond te lezen dat “Papandreou nu naar Duits- land komt. Wel, mijnheer de eerste minister, Duitsland is een ander land dan Grieken- land. Ook Duitsland heeft veel schulden. Maar Duitsland kan zijn schulden afbetalen.

Waarom? Omdat Duitsers vroeg opstaan en hard werken.”

Nu schakelen de Grieken nog een versnelling hoger. Het heeft eigenlijk lang geduurd maar nu worden ze gemaakt: vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog. De teneur in Griekenland: de Duitsers moeten niet teveel zagen want ze hebben hier tussen 1941 en 1945 lelijk huis gehouden. Men berekende zelfs dat Griekenland recht had op 70 miljard euro herstelbetalingen voor de schade veroorzaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Een analyse van de economische geschiedenis leert dat dit bedrag nergens op stoelt.

Even terug in de tijd: op 4 april 1941 valt de Wehrmacht Griekenland en Joegoslavië binnen. Er wordt een zwaar bezettingsregime geïnstalleerd. En zoals in de rest van het bezette Europa moet het bezette land zelf daarvan de kosten dragen. In 1942 bedroegen die voor Griekenland 2,5 miljard Reichsmark. (ongeveer 25 miljard euro). Bovendien werd de Griekse economie door een opgelegd exportakkoord leeggezogen. Een soort van dwangexport die georganiseerd werd door de Deutsch-Griechische Warenaus- gleichgesellschaft. De Griekse economie kwam onder grote druk te staan. De inflatie nam toe en de drachme was nog amper iets waard.

Dat was nog niet alles. De Griekse nationale bank moest renteloos geld aan Duits- land lenen. In 1945 zou dat bedrag opgelopen zijn tot 475 miljoen Mark.

Op basis van het geld dat toen uit Griekenland is weggestroomd, werd berekend dat massale bedragen gedurende decennia niet meer in het thuisland aanwezig waren en er geen geld konden opbrengen. Rekening houdend met wisselkoersschommelingen, inflatie en rentevoeten van na WO II zou Griekenland 70 miljard euro verloren zijn.

Individuele gevallen

Wie dat zegt, vergeet dat Duitsland na de oorlog wel degelijk betaald heeft voor het bezettingsregime. Dat wordt vaak vergeten omdat men in de historiografie vooral aan- dacht heeft voor de zware herstelbetalingen na WO I die de aanleiding waren voor de tweede wereldbrand. In de herfst van 1945 vond in Parijs een herstelbetalingsconfe- rentie plaats. Griekenland eiste 10 miljard dollar, een bedrag dat Groot-Brittannië en de Verenigde Staten veel te hoog vonden. Al gaf men toe dat Griekenland na Polen, de USSR en Joegoslavië het meest onder de Duitse bezetting had geleden. Maar met 10 miljard dollar eiste Griekenland de helft op van het totale herstelbedrag dat de USSR aan Duitsland wou opleggen.

Uiteindelijk kreeg Griekenland om te beginnen als compensatie van de geleden oor- logsschade voor 25 miljoen dollar aan machines uit de Duitse industrie. Omgerekend naar huidige euro’s was dat een compensatie van 2 miljard euro. Een herstelbetaling die deels virtueel was omdat de VS zich garant stelden voor de oorlogsschade veroor- zaakt door het failliete Duitsland.

Daarna volgden nog andere betalingen aan Griekenland die uiteindelijk opliepen tot een bedrag dat nu overeenkomt met meer dan 30 miljard euro.

In 1960 werd nog een apart verdrag gesloten waarbij Duitsland 115 miljoen Mark neertelde voor de Griekse oorlogsslachtoffers. Toen werd ook overeengekomen dat Athene geen nieuwe compensatie zou eisen, ook niet op basis van individuele dos- siers. Toch waren er nog Grieken die naar de rechtbank stapten. Zo eisten de kinde- ren van de op 11 juni 1944 door de SS gedode inwoners van het dorp Distomo in 1997 een schadevergoeding van 37,5 miljoen euro die ze ook toegekend kregen. Maar zoals gezegd waren dat individuele gevallen.

In elk geval heeft Duitsland betaald voor de aangerichte schade. Net voor de Duitse hereniging in 1990 werd het definitieve vredesverdrag tussen enerzijds de twee vroe- gere Duitslanden en anderzijds de vier oude bezettingsmachten afgesloten. Daarmee kwam een einde aan alle collectieve eisen rond herstelbetalingen.

Daar nu nog op terugkomen, is volkenrechtelijk niet meer mogelijk.

A^ngélique VAnDerstrAeten

Vervolg van blz. 1

N-VA is inderdaad een buiten-gewone partij, in de betekenis van buiten het gewone.

Het Vlaams Belang is dat nog meer en kreeg zelfs nooit de kans mee aan de tafel te zit- ten. N-VA haalde zo’n grote overwinning dat de partij wel aan tafel moest. Overi- gens leek het, in tegenstelling tot het Vlaams Belang, wel indenkbaar die partij in het Belgi- sche compromisdenken te lokken. De nota die Bart de Wever opstelde, lag zowat op de breuklijn tussen binnen en buiten het oude werkkader. Was er een “ja, maar” op gevolgd, zou N-VA het erg moeilijk gekregen hebben om zelf buiten de bric-à-brac-aanpak te blijven. Maar het werd “non”, want toch te ver afwijkend van de oude recepten.

N-VA bleek niet te lijmen, dus moest die weggepest worden. Die klus klaarde Di Rupo met medewerking van Caroline Gennez en de medeplichtigheid van Wouter Beke. En inderdaad, vanaf die dag verdween dé stoor- zender van de tafel. Niet omdat N-VA alleen maar neen kan zeggen, wel omdat N-VA geen ja kan zeggen op variaties op de klas- sieke recepten die de onderhandelingsgrens bepaalden, zonder de eigen raison d’être in vraag te stellen.

Lastpost FDF

Bleef FDF over als lastpost. Om vele rede- nen is die partij niet vergelijkbaar met N-VA

Waarom lukt het nu wel?

(al was het maar omwille van het gewicht), maar buiten-gewoon is ze ook. Buiten het gewone, in die zin dat ze blijkbaar niet behept is met de soepelheid die nodig is om een systeem in stand te houden. Bij MR is die rai- son d’état wel ruim aanwezig. Want zoveel was duidelijk: als er zelfs zonder N-VA geen oplossing werd gevonden, dan konden de Belgische boeken wel gesloten worden.

Dus moest MR kiezen tussen vasthouden aan de meest extreme FDF-eisen of Bel- gië redden. Uiteraard viel de keuze op het tweede. Koning en establishment mogen er Charles Michel en co heel dankbaar voor zijn. Alleen die Franstalige partij heeft zich- zelf pijn gedaan omwille van het hogere landsbelang, lees het voortbestaan ervan.

“Mislukken was na het BHV-akkoord geen optie”, schrijven commentatoren. Fout, mis- lukken was nooit een optie voor wie Bel- gië in stand wil houden. De prijs die N-VA vroeg om het voortbestaan van het land niet in vraag te stellen, was te hoog. Het prijsje dat de andere Vlaamse onderhandelaars op hun medewerking kleefden, viel wel binnen de Franstalige perimeter. Vooral omdat de kern van hun gehechtheid aan Belgenland, de geldstromen, niet aangetast wordt.

Daarom gaat het nu plots zo snel, omdat er weer lekker gezellig gebricoleerd wordt tussen de vrienden van het status quo.

J.K.

Aan Frank Vandenbroucke Ook schampavie

Scherpenheuvel

Gij Professor-Proletariër,

Waar een wil is, gaat men weg. Er was voor u geen ministerspost of verantwoor- delijkheid op het hoogste politiek niveau meer weggelegd. Dus hebt ge de knoop doorgehakt: voortaan primeert weten- schappelijk en academisch werk.

Vanuit de krochten van het sp.a-hoofd- kwartier declameert kersvers voorzitter Bruno Tobback: “Frank heeft een indruk- wekkende politieke carrière achter de rug.

Ik had gehoopt nog lang een beroep te kun- nen doen op zijn onmiskenbare kwalitei- ten en knowhow. Ik waardeer dan ook ten zeerste dat Frank mij heeft aangeboden voor advies ter beschikking te blijven van de partij. Ik ga daar zeker op in.”

Waarschijnlijk ligt de klemtoon in de mededeling van Tobback eerder op “car- rière achter de rug” dan op de rest. Het is een publiek geheim dat gij tweeën elkaar het licht in de ogen niet gunt. Vandaar dat ge wellicht ook kortaf stelt in De Mor- gen: “Ik heb niet met Tobback gebeld. Ik heb hem een berichtje gestuurd, ik moest veel mensen verwittigen.” Voor u, Vanden- broucke, is Bruno Tobback er dus eentje in een lange, lange rij.

Nochtans, beste lezer, werd Frank Ignace Georgette Vandenbroucke door vader Tobback bij de toenmalige SP bin- nengehaald, en klom snel op in de partij.

Zijn afkomst uit een katholiek nest werd hem door ware sossen meer dan eens aan- gewreven, maar daar stond dan weer zijn actieve betrokkenheid als student bij de extreem-linkse “Revolutionaire Arbei- dersliga” tegenover. En af en toe een beetje metselen, hielp ook.

De media hebben eind vorige week nog eens uitvoerig zijn menigvuldige politieke mandaten geschetst, en enkel en sour- dine gepraat over de geldverbranding tij- dens het Agusta-schandaal. Zijn rol in de affaire was uiteraard een stuk kleiner dan die van Willy “Mijn naam is Haas” Claes, maar toch ook weer niet van die aard dat men het onder de tafel moet moffelen.

Lang niet iedereen is het ermee eens dat drie jaar isolatie in Oxford de teller op nul heeft gezet.

Nochtans brak precies daarna zijn glo- rietijd aan, al kreeg hij het aan de stok met

de PS wegens al te grote voortvarend- heid op Sociale Zaken en later op Werk.

Had Vandenbroucke een Vlaamse reflex?

Laten we stellen dat hij om pragmatische redenen pleitte voor een Vlaamse soci- ale staatshervorming, om op die manier het uiteenvallen van het Belgische systeem tegen te houden.

“Het zijn niet echt mijn vrienden, maar je moet er wel mee praten”, zo verwees hij in de wandelgangen wel eens meer naar de PS, zeker toen hij van het federale naar het Vlaamse niveau was neergedaald. Als Vlaams minister van Onderwijs gooide hij hoge ogen, als minister voor de Vlaamse Rand heeft hij niet bepaald potten gebro- ken.

Meer en meer ontpopte hij zich als iemand die geen tegenspraak duldde, die voortdurend te kennen gaf dat hij het alle- maal veel beter wist dan de anderen, en dat brak hem uiteindelijk zuur op.

Hij werd zowaar door Caroline Gennez in een gelekte e-post aan de kant gescho- ven bij de vorming van de nieuwe Vlaamse regering in 2009, en ging zelf in de knoei met zijn eigen e-post bij de latere onder- handelingen met de N-VA over de fede- rale financieringswet. Vreemd voorbeeld van een vicieuze cirkel, die voor Frank ein- digde op het saaie pluche van de Senaat.

O ja, geachte Frank, weinig verwijzingen gelezen dat gij onder Stevaert één van de fameuze Teletubbies moest spelen.

Wij herinneren ons nogal wat foto’s uit die periode waar gij met lange tanden het mediacircus onderging rond het thema:

“Het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn.” Voor gezelligheid hadt gij weinig tijd, en uw legendarische soberheid (gie- righeid, zeggen anderen) stond in schril contrast met het spektakel dat Limburg u wou opleggen.

In elk geval hebt gij het langer volgehou- den aan de top dan Stevaert, en ge laat u voor bewezen diensten ook niet bedanken met een gouverneurspost.

Waarvan akte. En groet namens ons nog eens alle verworpenen der aarde op weg naar de universi-

teit.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Lezers over de Vlaamse kwestie

Qua algemene strekking is deze weer het- zelfde als elke vorige: wat de Vlamingen “bin- nenhalen” zijn brokken grotere autonomie die evengoed aan de Franstaligen toevallen, maar waarvoor zij wel een prijs aan diezelfde Franstaligen betalen. Een nadere ontleding van de bereikte akkoorden laten we over aan wie zich dieper in het dossier ingewerkt heeft; maar dat de Vlaamse onderhandelaars niet gewonnen hebben, zoals zijzelf beweren, ligt er vingerdik bovenop. Zoals hun voor- gangers laten de jonge Vlaamse partijvoor- zitters zich bij de neus leiden.

Zij worden daarin door een onbekend maar groot percentage van de Vlaamse bevolking gesteund. Je ziet die anti-Vlaamse Vlamingen aan het woord op de discussiefo- rums van de kranten in antwoord op Vlaams- gezinde opiniestukken. Neem nu “Van pro- pere, vuile en slappe was” (DS, 16-9-2011) door Jean-Pierre Rondas, dat het BHV- akkoord als “voor Vlaanderen aan alle kan- ten negatief” beoordeelt.

Dieptepsychologie

De meeste pro-België lezers vinden argu- menteren niet nodig, en enkelen zeggen dat ook meteen: “Zaag, zaag, zaag. En te zeg- gen dat ik vroeger respect had voor mon- sieur Rondas.”

Of: “Volksverlakkerij eerste klas. Flauw en onbetamelijk. Weg met dat gezwans.”

Enkelen rechtvaardigen dat met een gra- tis psychoanalyse: “Beste mijnheer Rondas, ik zie uw tunnelvisie en uw vijandsdenken.”

Ontevreden Vlamingen geven slechts uiting aan “een verslaving aan ongenoegen omwille van het ongenoegen”. Dat er eigenlijk hele- maal niets te discuteren valt, hier dus wegens geestelijke stoornis van de dissident, is een typische eerste verdedigingslijn van een bele- gerd regime.

Volgens nog zo’n dieptepsycholoog “gaat het in de ‘eisen’ van de Vlaamse beweging en de partijen met uitgesproken Vlaams profiel duidelijk en uitsluitend om revanchisme en rancune, en dan nog van het domme soort:

vanuit de nulsom-gedachte: ‘Wat de ande- ren hebben aan geluk, aan inkomen, aan suc- ces, dat kan niet anders dan van ‘ons’ zijn afgenomen’.” Welja, en alwie een klacht gaat neerleggen wegens diefstal, doet dat alleen uit ziekelijke afgunst jegens de o zo succes- volle inbreker.

De meesten halen Vlaanderen en België door elkaar, bv.: “Het Belgisch compromis is geven en nemen.” Preciezer: het is Vlaams geven en Franstalig nemen. Het Franstalige geven, zeker juist in het BHV-akkoord, komt neer op: minder nemen dan eerst geëist.

Iemand citeert Jan De Volder (Tertio): “Eén ding doen weinigen ons na: voor onze con- flicten tussen meerderheden en minderhe- den is geen druppel bloed vergoten. (…) Dat heet beschaving.” De bevoordeelde partij heeft natuurlijk geen reden om bloed te doen vloeien. De benadeelde partij, die indien Iers of Baskisch wel naar de wapens had kunnen grijpen, dié geeft inderdaad blijk van bescha- ving door het bij woorden te laten. Maar dat zijn niet de Belgen, wel de Vlamingen.

De belgicisten geven eigenlijk ook toe dat de geweldloosheid in hun eigen kamp niet onvoorwaardelijk is, want zij waarschuwen voor “de finale botsing waarvan u het einde niet kent”.

Weg met ons, zo adviseren zij: “In plaats van zich te fixeren op die paar vierkante km Vlaamse grond hadden de Vlamingen veel

beter de faciliteitengemeenten afgestaan aan Brussel in ruil voor een ruime staatshervor- ming.” Natuurlijk, elke Vlaamse toegeving was altijd al de laatste, ook deze weer.

Vlamingen wilden altijd al liever hun hemel verdienen dan hun rechten te verdedigen.

Vandaag is die eeuwige zaligheid als ersatz voor aardse rechtvaardigheid vervangen door een schouderklopje van de media, maar één belgicist beveelt toch nog aan “te bid- den voor inzicht, en als het even kan, door te bidden voor je vijanden”. Mooi zo, maar zijn terreinkennis is wat minder: “Zich aan- passen is voor een mens wel degelijk altijd moeilijk. U wil anderen opleggen wat u zelf niet wil doen.” Integendeel, de Vlamingen hebben op Franstalig grondgebied altijd wel gedaan wat zij van de Franstaligen in de rand vragen, namelijk zich aanpassen.

Splinter

Opvallend maar niet verrassend is de politieke onnozelheid van deze Vlamingen.

Moedwillig oppervlakkig weigeren zij de fei- telijke implicaties van de fraaie teksten te zien: “Geen onzin vertellen a.u.b. Er wor- den geen faciliteitengemeenten overgeheveld naar Brussel.” Zo knijpt iemand zijn ogen toe voor de strategische diepte van het Fransta- lige project van de “metropolitane regio”: “U hoeft zich geen zorgen te maken, de ‘hoofd- stedelijke gemeenschap’ heeft hoogstens een adviserende rol over zaken als mobili- teit etc.” Welja, over de faciliteiten van 1963 hoef je je geen zorgen te maken, zij dienen alleen om de Franstalige inwijkelingen te hel- pen om zich te integreren, niet? Iemand ziet in dit akkoord zelfs de kiem van een Vlaamse expansie: “En vice versa natuurlijk, de Vla- mingen hebben dan ook een poot in het al even rijke ‘Frans Brabant’.”

En steeds weer splinters in het Vlaamse oog vinden maar niet de balk in het Fransta- lige: “De ‘taalfierheid’ waar u het over heeft is een laat-romantisch begrip. Het is achter- haald.” Terwijl het hele probleem er maar is omdat de Franstaligen zulke excessieve “taal- fierheid” ten toon spreiden, niet tijdens de Romantiek maar vandaag.

Eén veelgehoorde stelling zou echter juist kunnen zijn: “De waarheid is dat het akkoord over BHV voor de meeste mensen perfect aanvaardbaar is.” En dat “er geen democra- tische meerderheid bestaat om het land te ontbinden.” Die liefde voor de democratie is erg selectief: er bestond in het parlement wel een democratische meerderheid (Vla- mingen minus Groen!) om BHV te splitsen, maar dat is wegens de Belgische grendels niet doorgegaan.

Doordat de meeste Vlamingen geen eigen ervaring hebben met de Belgische politiek, die hen al zolang als kinderen behandelt dat zij zichzelf als kinderen gaan gedragen, kun- nen zij zich blijven wijsmaken dat het pro- bleem België maar een kunstmatige obsessie van een zootje caractériels moet zijn.

K^oenraad e^lst Ooit op een debat over de Belgische stammentwisten pleitte iemand voor een nieuwe staatshervorming. Niet-flamingant mr. Fernand Keuleneer wees er fijn- tjes op dat bij elke vorige staatshervorming de Vlamingen terrein verloren heb- ben. En dan fel: “God beware ons voor nóg een staatshervorming!” Helaas, er is er nu weer één, volgens Alexander De Croo zelfs de grootste ooit.

Raymond

Stel u even voor dat Raymond van het Groenewoud zou optreden op het partijfeest van het Vlaams Belang. Neen, die kans is zeer klein, want Raymond gruwelt van alles waar het Belang voor staat.

Dat is zijn goed recht, natuurlijk. Ware het niet dat Raymond voorbije zaterdag mocht optreden op het partijfeest van de Belgische Mao-aanhangers van de PvdA.

Daar heeft Raymond geen probleem mee.

Laat staan gewetenswroeging. En op de VRT zal hij daarom zeker niet minder gedraaid worden.

Democratisch toppunt

Manifiesta, zo heet tegenwoordig het partijfeest van de PvdA. Sinds de nieuwe koers van de PvdA wordt er immers alles aan gedaan om minder dogmatisch marxis- tisch-leninistisch over te komen. Maar ze blij- ven wel grote fans van Fidel Castro en zijn Cubaans politiek stelsel.

Castro heeft 45 jaar dictator gespeeld, zonder enige serieuze verkiezing die naam waardig. Vijf jaar geleden werd de macht overgedragen aan zijn broer Raul. Zonder verkiezingen, uiteraard. Van nepotisme gesproken.

Maar voor kleine roerganger Peter Mer- tens blijft Cuba het te volgen voorbeeld. En het toppunt van democratie.

Eigen partij eerst

Grappig hoe de maoïsten alles in eigen huis houden: de prijs “Solidair” (naar het par- tijblad van de PvdA) werd uitgereikt aan…

“Niet in onze Naam”.

“Niet in onze Naam” is onze lezers bekend als organisator van de beruchte anti-vlaamse avond in de KVS en met de frietjesrevolu- tie aan de verschillende universiteitssteden.

Wat iedereen weet, is dat die organisatie een pure dochteronderneming is van de PvdA. De hoofdverantwoordelijken van “Niet in onze Naam” zijn allemaal lid van de PvdA. De acties aan de universiteiten zijn in handen van Comac (de studentenafdeling van de PvdA; de afkorting staat voor Communisti- sche Actie).

Een opstekertje kon “Niet in onze Naam”

best gebruiken, want hun laatste activiteit

“een picknick in Brussel” was een regelrechte ramp inzake opkomst. En zo troost de ene partijgeleding de andere.

Fnac

Nog een weetje over Manifiesta. Kaar- ten in voorverkoop waren te verkrijgen in de praktijken van Geneeskunde voor het Volk, in de PvdA-boekhandel De Groene Waterman in Antwerpen, op het hoofdkwartier van de partij in Brussel, én in de 9 winkels van Fnac, een Franse multinational, maar dat stoort de linkse kameraden blijkbaar niet (meer).

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Terug van weggeweest

De voormalige fractievoorzitster van de Open Vld – Hilde Vautmans - keert terug naar de Kamer, zij het niet als parlements- lid. Vorig jaar was ze niet meer verkozen geraakt, want deze poulain van Verhofstadt werd door de kiezer genadeloos wande- len gestuurd. Nu ja, veel had ze er niet van gebakken en in tal van dossiers bleek ze tel- kens weer een maat te licht. Ze komt dus terug, nu als fractiesecretaris. Die plaats was vacant geworden na het schielijke overlijden in het voorjaar van Hedwig de Koker, een beenharde knaap die jarenlang met ijzeren hand het fractiesecretariaat in handen had.

Het is een publiek geheim dat de meeste VLD-Kamerleden altijd heel beleefd tegen hem waren en met twee woorden spraken als ze iets moesten bekomen. Of Hildeke dat gezag zal kunnen opbouwen, valt erg te betwijfelen, zeker nu ze de ondergeschikte wordt van haar oud-collega’s die haar niet altijd met minzaamheid bejegenden… Niet- temin heeft ze zich moeten engageren tot 2014, of het was noppes. Daarmee heeft ze haar ambitie om Guido de Padt volgend jaar als gecoöpteerd senator op te volgen willens nillens moeten opbergen.

• Poging tot sabotage

Vorige week dinsdag troepten de leden van de Kamercommissies Justitie, Binnen- landse Zaken en Sociale Zaken samen. De Antwerpse magistraten Liégois en Van den Bon die bij de aanvang van het gerechte- lijke jaar tijdens de zogenaamde. “mercuri- ale” van begin september er een flinke lap op hadden gegeven, door forse kritiek te uiten op het vreemdelingenbeleid in dit land en de daaruit voortvloeiende misbruiken

in de sociale zekerheid, zouden er aan de tand gevoeld worden. Maar de Franstaligen waren niet opgezet met deze samenscho- ling in de Kamer. Want ze wisten maar al te goed dat dit een open doel zou worden voor vooral het Vlaams Belang en in zekere mate ook voor N-VA, die – zoals bekend – geen blad voor de mond nemen als het over dit soort zaken gaat. De Franstaligen deden verwoede pogingen om proceduregevechten uit te lokken over de wijze van vergaderen.

Een geëxalteerde en theatraal gesticulerende Daniel Bacquelaine van de MR meende zelfs dat de scheiding der machten in gevaar was.

Alsof het de eerste keer zou zijn dat magi- straten in de Kamer aanwezig waren om zich te komen verantwoorden… Ook werd er misbaar gemaakt over de medewerkers die men had meegebracht. De commissievoor- zitters Sarah Smeyers (N-VA-Justitie), Sieg- fried Bracke (N-VA-Binnenlandse Zaken) en Yvan Mayeur (PS-Sociale Zaken) hadden vooraf duidelijk de violen niet gestemd zodat het eerste uur ei zo na chaotisch verliep.

• PS: grof, grover, grofst

Toen uiteindelijk bleek dat de Franstali- gen bakzeil zouden halen en de zitting hoe dan ook zou doorgaan, schakelde de PS een versnelling hoger door de Naamse PS-furie Valérie Déom – steeds opvallend kauwend op een kauwgom en cola uit het flesje drin- kend - een brutale, grove en beschamende tirade te laten afsteken tegen de Antwerpse magistraten: “U stigmatiseert vreemdelin- gen. U doet aan politiek. U vent populis- tisch naar een nieuwe carrière-move; er zul- len in Antwerpen wel politieke partijen zijn die u graag zullen verwelkomen. Uw visie staat niet ver van de idee dat alle vreemde- lingen fraudeurs zijn.” Het was duidelijk dat de PS geen slecht woord wil horen over haar kiesvee en dus elk grondig debat daarover in de kiem wil smoren. Nieuwe Belgen zijn voor hen in de eerste plaats niet meer dan

“nieuwe kiezers”. Ook andere Franstaligen lieten zich verleiden tot geroep en getier. De Vlaamse parlementsleden schaamden zich bij dit vertoon. Minister Tsjefaan de Clerck

ergerde zich er zelfs in die mate aan dat hij de zaal verliet. Sofie de Wit van N-VA barstte haast - gespeeld - in tranen uit om haar welis- waar terechte afschuw te onderstrepen. De Vlamingen weten immers maar al te goed dat het ontsporen van het vreemdelingenbeleid in Vlaanderen wel degelijk leeft, en dat die magistraten niet zomaar uit hun nek komen kletsen. Uiteindelijk konden de magistraten dan toch het woord nemen. Flink wat Frans- taligen waren toen al terug in “congé payé”

vertrokken…

• Geen debat

De magistraten bleven kalm en waardig en herhaalden zonder verpinken de inhoud van hun mercuriale-betoog. Van VB en N-VA kregen zij waardering voor hun moe- dig betoog. Filip de Man van het VB was in zijn nopjes, want wat hij en zijn kompa- nen hoorden klonk als muziek in de oren.

Zij hoorden zelfs straffere dingen dan die waarvoor hun partij in 2004 veroordeeld was door de Belgische rechters in Gent. De Groenen en rode René Landuyt gingen wat in het verweer, maar veel had dat niet om het lijf. Yvan Mayeur, PS-commissievoorzit- ter en OCMW-voorzitter van Brussel, pro- beerde de zaken om te keren door te stellen dat de Brusselse rechtbanken geregeld het OCMW veroordelen waardoor de instroom van vreemdelingen alsmaar vergroot en Bel- gië als het land van melk en honing wordt afgeschilderd.

De Antwerpse magistraat Van den Bon was niet onder de indruk en stelde droog- jes dat hij niet verantwoordelijk is voor de Brusselse rechtbanken. Die zat! Van een echt debat kwam er niets in huis, want de praat- barakkers die spraken, herhaalden met gre- tigheid hun eigen partijprogramma’s ter zake.

Sensatie genoeg, maar alweer een maat voor niets.

De Tweede Mars op Brussel

De nieuwe taalgrens

Na de eerste mars op Brussel van 22.10.1961 (zie ’t Pallieterke van 21.9.2011) is de centrumlinkse regering-Lefèvre-Spaak gewaarschuwd. De zogenaamde unitaristen en gematigden zijn nog wel de baas in Vlaan- deren maar er moet toch rekening gehouden worden met “les extrémistes flamands”. De regering heeft al een pak maatregelen klaar om de communautaire duivel naar de hel te jagen. De PSC’er Arthur Gilson, minister van Binnenlandse Zaken, verklaart hoogst ern- stig dat alles voor Pasen 1962 in kannen en kruiken zal zijn. De regering wil definitief de problemen in de administratie, het bestuur en de diplomatie regelen. Dat kan alleen maar als eens en voorgoed bepaald wordt waar de grenzen van Vlaanderen, Wallonië en Brussel liggen. Maar dat is te eenvoudig voor een land waar Franstaligen zich nooit neerleggen bij een democratische wet en altijd een uitzondering en desnoods een uit- zondering op een uitzondering eisen en krij- gen. Gilson legt 3 weken na de 1ste Mars op Brussel al een ontwerp neer dat toont dat de regering toch maar weinig begrepen heeft;

overal faciliteiten die in Vlaanderen wel en in Wallonië uiteraard niet zullen geëerbie- digd worden; een paar Voerdorpen Neder- landstalig maar wel in Luik en met faciliteiten en Komen-Moeskroen Franstalig in West- Vlaanderen. De Kamercommissie begint de discussie, waar vooral Jan Verroken zich weert, om zoveel mogelijk Nederlandstalige gemeenten, gehuchten en wijken voor Vlaan- deren te behouden; al is dat soms tegen de zin van de onnozele Vlaamse inwoners die denken dat ze zich sociaal verheffen als ze een Franstalig regime krijgen. Het Vlaams Aktiekomitee voor Brussel en de Taalgrens vertrouwt het niet allemaal en beslist al in februari 1962 om een tweede mars op Brus- sel te organiseren. De discussies in de Kamer en vooral in de achterkamertjes gaan ver- der. De Kamer keurt een nieuwe versie goed (Voeren naar Vlaanderen en Komen-

Moeskroen maar ook Edingen, Dottenijs, Houtem, Ploegsteert enzovoort, naar Wal- lonië). Vlaanderen staat 87.000 inwoners af, Wallonië 15.000. Het Aktiekomitee blaast de plaatselijke comités nieuw leven in en de voorbereiding op de mars begint. De rege- ring probeert haar ontwerp zo vlug moge- lijk door het parlement te loodsen maar de Senaat wijzigt nog een paar details een week voor de mars en alles moet weer naar de Kamer. De CVP vraagt haar parlementairen niet mee te marcheren. De Vlaamse socia- listische en liberale parlementairen durven daar zelfs niet aan denken, want de Waalse bazen kijken nauwlettend toe op hun gedrag.

Opvallend: de Vlaamse katholieke kranten publiceren de mededelingen van het Aktie- komitee maar met mondjesmaat en de bus- en-treininformatie verschijnt ook vrij laat.

Het concilie is toch zoveel belangrijker. De Brusselse burgemeester, Cooremans, pro- beert nog tevergeefs de mars te verhinde- ren maar moet ze toch toestaan.

Hard tegen zeer hard

Op zondag 14 oktober start de tweede mars van het Zuid- naar het Noordstation;

het Aktiekomitee op kop, met in het midden Wilfried Martens. Natuurlijk zijn de 7 VU- parlementairen van de partij. Nauwelijks 3 CVP’ers dagen op, onder wie de Vlaams- gezinde ex-minister en burgemeester van Gent, Gerard van den Daele. (Het CVP- establishment steunt tien jaar later de rene- gaat Martens tegen de flamingant Van den Daele om partijvoorzitter te worden.) Van bij het begin is de sfeer grimmig. Langs het parcours staan overal Franstaligen, rijen dik, die hun minachting en haat uitschreeuwen.

Her en der zijn Friese ruiters opgesteld en duizenden rijkswachters en Brusselse poli- tieagenten zijn opgetrommeld. Achter een hoekje staan zelfs 20 legertanks (!) klaar.

Tot aan de Beurs blijft alles meestal beperkt tot hol geschreeuw, maar in ieder van de vele volgende smalle zijstraatjes verzame- len zich tientallen, soms honderden Frans-

talige tegenbetogers. De ordedienst van de betoging probeert de kemphanen uit elkaar te houden maar dat lukt niet altijd en dan gaat het hard tegen zeer hard. Meestal ope- nen opgefokte Franstaligen de vijandelijkhe- den maar vele Vlaamse betogers zijn erva- ren jongens die als student of deelnemer aan de IJzerbedevaart het vak hebben geleerd.

Een Franstalige gooit een zware rookbom, maar voor ze ontploft, krijgt hij ze terug.

Gekwetst wordt hij afgevoerd. Een andere Franstalige verschijnt met een schaal eieren en krijgt ze in het eigen gezicht; Sommige Vlamingen hebben “thunderflashes” gekocht in een Brusselse carnavalswinkel. Ze gooien de twintig centimeter lange zeer zware voet- zoekers tussen de tegenbetogers. Andere Vlamingen hebben alleen een grote krant bij zich en vouwen ze zorgvuldig op, op de bekende speciale manier, waardoor ze een slagwapen hebben dat een os kan vellen. De Brusselse politie probeert dikwijls tussen- beide te komen, zonder succes, maar slaat natuurlijk liever op de Vlamingen. Rijkswach- ters te paard chargeren meerdere malen. De Franstaligen kunnen het niet laten overal de Hitlergroet te brengen (vooral de mannen) of een lange neus te trekken (vooral de vrou- wen). De bekende rode lap op de stier zijn natuurlijk de tegenbetogers met hun in krom Nederlands gedrukte slogans: “Vlaamskil- jons buiten”, “Keer naar uw dorp”, “Handen af van Brussel”. Een grappenmaker heeft op de affiches van het “Théâtre Royal de la Mon-

naie” een eigen affiche gekleefd: “dimanche 14 octobre 1962, en matinée La Muette de Portici”. Sommige Vlamingen kunnen ermee lachen. Eentje met helm en hangsnor mar- cheert onder het spandoek “de Menapiërs eisen hun rechten” (racistische grappen over

“les Ménapiens” zijn heel populair in fran- cofonië). Een paar Vlamingen lopen onder een kartonnen ezelskop met “Ik vraag faci- liteiten”. Maar hoe verder de stoet vordert, hoe gewelddadiger het wordt. Vooral aan het Noord, waar de betoging zich ontbindt en waar de bussen staan, proberen Fransta- ligen kleine groepjes Vlamingen te isoleren.

Er vallen harde klappen. Toch moeten maar 19 mensen naar het hospitaal; 3 Vlamingen, 7 tegenbetogers en 9 ordehandhavers. De latere professor Jef Maton houdt er een per- manent oogletsel aan over. Veel betogers vertrekken met kneuzingen en bloedneu- zen. In de Vlaamse media wordt de beto- ging een enorm succes genoemd. “Mars der 150.000”, bloklettert de Gazet van Antwer- pen. “Mars der 200.000” staat in het kleine maar mooie fotoboekje dat de VVB een paar dagen later uitgeeft (verantwoordelijk uitge- ver: Wilfried Martens). In werkelijkheid zijn er door de desertie van de CVP en het ACV zeker 25.000 betogers minder dan het jaar tevoren. Serieuze schattingen houden het op 45.000 deelnemers. De betoging haalt de buitenlandse media, maar die zijn alleen in de incidenten geïnteresseerd. “Haat barstte los bij mars op Brussel” (Handelsblad), “Mars op Brussel in veldslag ontaard” (Leidsch Dag- blad), “Wild gevecht in Brussel” (De Volks- krant) titelen de voorpagina’s van de Neder- landse kranten. “Bagarres à Bruxelles entre Wallons et Flamands” en “Bombs thrown in Brussels” zijn Franse en Britse koppen.

Het weekblad Time schiet de hoofdvogel af met het onderschrift bij de haatkoppen met “Keer naar uw dorp”: “Flemish demon- strators”.

Nauwelijks 14 dagen na de betoging wordt het onfatsoenlijke regeringsvoorstel defini- tief goedgekeurd met 130 voor en 56 tegen.

De tegenstemmers zijn bijna allemaal Frans- taligen die uiteraard de aanhechting van de vele Nederlandstalige gemeenten en gehuch- ten logisch vinden, maar het verlies van Voe- ren niet aanvaarden. De Vlaamse CVP-voor- man Jos de Saeger spreekt zijn minachting uit over de mars die volgens hem “gepara- siteerd is door de Volksunie”. Hij noemt de nieuwe wetgeving een Vlaamse overwinning en bereidt zich voor op een nieuwe “zege”

naar aanleiding van de bespreking over Brus- sel en de randgemeenten.

J^an n^eckers De geschiedenis herhaalt zich nooit. Dat kan ook niet. Maar soms gelijken een

gebeurtenis of een discussie griezelig goed op een gelijkaardig iets in het verle- den. De historici gebruiken daarom de weinig fraaie woordcombinatie “histori- sche recurrentie”. Dat is een permanent verschijnsel in de Belgische politiek. Lees de uitspraken naar aanleiding van de 2de Mars op Brussel van de CVP’er Jos de Saeger en van zijn zogenaamde Vlaamse socialistische en liberale collega’s. Ver- vang in die teksten VU door N-VA en VB en de namen van de toenmalige politici door Beke, Van Besien enz en je hebt niet direct door dat je artikels leest die 50 jaar oud zijn; zo groot zijn de gelijkenissen met vandaag.

De onderhandelingstafel

De dingen dezer dagen

5

Nakende crisis in het Belgische strafrecht

Afgelopen dinsdag hield de Balie van Ant- werpen een verhitte vergadering voor alle advocaten die zich toeleggen op het straf- recht. Punt van discussie was de nieuwe regeling rond de bijstand van verdachten tijdens een verhoor, die onlangs werd uit- gewerkt door het parlement. Dankzij de nieuwe wet zal elke verdachte vanaf 1 januari 2012 recht hebben op de aanwezigheid van een advocaat bij elk verhoor door de poli- tie of de onderzoeksrechter. De wet kwam er onder druk van Europa, omdat het Euro- pees Hof voor de Rechten van de Mens in het inmiddels mythische arrest-Salduz besloot dat ook continentaal Europa zich naar deze Angelsaksische gewoonte dient te schikken.

De Orde van Vlaamse Balies (OVB) voerde een ondoordachte campagne om als hoe- der van dit rechtsverloop te mogen dienen, een eis die met de nieuwe regelgeving werd ingewilligd en waarvan de gevolgen zich nu reeds laten gelden.

In de praktijk komt het erop neer dat advocaten zich vrijwillig kunnen inschrij- ven om van wacht te zijn, waardoor zij op bepaalde dagen en nachten paraat dienen te staan om het verhoor van een verdachte bij te wonen. Hiervoor krijgen ze, indien ach- teraf blijkt dat de cliënt beneden een bepaald inkomenspeil valt, een vergoeding van de staat. Daar knelt juist het schoentje. Sophie de Wit, advocate en lid van de Commissie Justitie voor de N-VA, wist op de vergade- ring doodleuk te vertellen dat er geen extra geld voorhanden is, waardoor die vergoeding zal neerkomen op om en bij de 26 euro voor elk uur werk. Uit de commotie viel op te maken, dat weinig advocaten er warm voor lopen om voor een dergelijke som ’s nachts of in het weekend vrouw en kind te verlaten om als veredeld meubelstuk een verhoor te

legitimeren in een afgelegen politiekantoor.

Het ligt in de lijn der verwachtingen dat het aantal vrijwilligers snel zal slinken. Er zullen simpelweg niet voldoende advocaten zijn om aan de verplichtingen van de wet te voldoen.

In het ergste geval kan dit betekenen dat ver- horen die noodgedwongen zonder advocaat doorgaan, onwettig zijn, en dat de bewijzen en getuigenissen in het kader hiervan beko- men ontoelaatbaar.

Meerdere partijen hebben in dit dossier boter op het hoofd. De Orde van Vlaamse Balies greep de Salduz-kwestie aan om zich eindelijk nog eens te kunnen laten gelden, maar dreigt nu met de broek op de enkels te staan, wanneer blijkt dat er geen draagvlak is onder de advocaten voor de wetgeving die mee onder haar druk werd uitgewerkt. Er zullen koppen rollen als uiteindelijk duide- lijk wordt dat de stafhouders van de Orde zich danig vergaloppeerd hebben.

Ook op politiek niveau valt de nodige blaam toe te kennen. De wetgever, die met de nieuwe regelgeving ogenschijnlijk aan het edict van Europa voldoet, blijkt tegelijkertijd niet bereid de nodige fondsen te voorzien voor een effectieve werking van het systeem.

Naar de publieke opinie toe kan men echter de handen wassen in onschuld en de zwar- tepiet doorschuiven naar de onwelwillende advocaten.

Uiteindelijke verliezers zullen de slachtof- fers zijn, die verweesd achterblijven wanneer misdadigers zich kunnen verschuilen ach- ter het gebrek aan bijstand tijdens een ver- hoor en zo hun gerechtvaardigde straf ontlo- pen. Hopelijk zullen de schuldigen voor deze nakende crisis in ons rechtssysteem uitein- delijk wel hun verantwoordelijkheid onder ogen moeten zien.

Tijd om “de zes” mits enige tactische sluwheid terug te winnen

Van lieflijke deuntjes en kwetsende spreekkoren

Het officiële Waalse volkslied vertoont al evenmin enig spoor van strijdlust. Veeleer is het een 19de-eeuwse oefening in pronk- zucht, herinnerend aan een tijd dat de regio nog niet teerde op Vlaams en Europees geld (“Nous sommes fiers de notre Wallonie/ Le monde entier admire ses enfants. /Au premier rang brille son industrie./ Et dans les arts on l’apprécie autant.”) Daar mee vergeleken zou onze Vlaamse Leeuw door het CGKR eigen- lijk moeten verboden worden als “aanzet- ten tot haat”.

Let vooral op de laatste strofe, waar het schuim op de lippen hoort te staan (“Het wraaksein is gegeven, hij is hun tergen moe/ Met vuur in ‘t oog, met woede springt hij den vijand toe/ Hij scheurt, vernielt, verplettert, bedekt met bloed en slijk/ En zegepralend grijnst hij op ‘s vij- ands trillend lijk”).

En wat te denken van die fameuze “kwet- sende spreekkoren” in de Vlaamse voetbal- stadions, genre “Les wallons c’est du caca”, waarvoor de wedstrijd Genk-Standard werd stilgelegd, al had de Hollandse Genk-trai- ner Mario Been geen flauw benul waarover het ging. Neen, de vredige Ardeense vooi- zen contrasteren sterk met de Noorderse oorlogskreten, die overigens twee weken geleden in deze kolom weerklonken, waar- door de hoofdredacteur deze rubriek een week moest overslaan om de gemoederen te bedaren.

Het zou natuurlijk kunnen dat de Vlamin- gen historisch wat meer reden hebben om zich kwaad te maken, en dat de Vlaamse onderbuik af en toe eens opsmijt, wat zich dan sportief uit in het skanderen van politiek- incorrecte leuzen.

Flauw van de (nog steeds zeer unitaire) Belgische Voetbalbond om deze vorm van volksvermaak te beteugelen, en zelfs niet ver- standig: moest ik de Bond zijn, ik zou ze laten

doen. De “kwetsende spreekkoren” zouden anders binnenkort wel eens op straat kunnen weerklinken, als Di Rupo zijn Belgisch restau- ratieplan uitvoert, met alle gevolgen voor de Vlaamse belastingbetaler.

Een zekere André Antoine, zowaar minis- ter van Sport in de Fédération Wallonie-Bruxel- les, laat het alleszins niet over zich gaan, en overweegt wegens deze beledigingen aan zijn volk “gerechtelijke stappen”. Tegen wie?

Toch niet tegen de vaderlandslievende voet- balbond? Genk? Zijn Vlaamse tegenhanger Philippe Muyters? Diens partij? Dat ware pas oorlog.

Want de francofone drang tot “pacifica- tie” is natuurlijk maar schijn. De verborgen agenda is een bikkelharde uitbreiding van Brussel én een blijvende verankering van het federale dotatiesysteem (“geen verarming van Wallonië of Brussel” - lees: “De Vlamin- gen moeten België blijven onderhouden”).

Evenzeer als het dodelijk is zich te verkij- ken op de zachte welvingen en zoete glim- lach van Concetta Fagard (de Belgacom-bitch

“die twee stenen zou doen vechten”), is het ongepast de goede manieren van Elio en de lekkere geur van de Ardeense vleeswaren als maat te nemen voor de politieke wel- willendheid van de francofonie. Niet toeval- lig draagt heel dat Belgacom-wespennest, waar de graaicultuur floreert, een onmisken- bare PS-geur. Te beginnen met CEO Didier Bellens, vertrouweling van Di Rupo, over la Fagard (geboren Spitaleri, elke naamgelijke- nis met een vroegere PS-topman is toevallig), tot tegenbitchen zoals communicatieverant- woordelijk Florence Coppenolle (ex-woord- voerster van… Elio di Rupo). Veel Neder- lands wordt er op die topverdieping van de Belgacomtoren niet gesproken, zoveel is zeker.

Hogere rekenkunde

Het omfloerste machiavellisme heerst in het zuiden. In het noorden houdt men het bij spreekkoren. We blijven nog veel te braaf en te doorzichtig.

Ofwel moeten we 1) écht zo sluw worden als het Franco-Belgisch establishment, wat niet in onze aard ligt, ofwel moeten we 2) écht agressief worden en de zaken op straat forceren. Elke middenweg tussen de twee eindigt in het tsjevencompromis dat eigenlijk een overwinning is voor de Fédération Wallo- nie-Bruxelles. Wat houdt Bart de Wever nog tegen samen met het Vlaams Belang optie twee te onderzoeken, namelijk een no pasa- ran, een territoriale blokkade, gevolgd door een soevereiniteitsverklaring? Toch niet het woord “revolutie” zelf?

Midden deze Bouillon Belge plankzeilt onvervaard van Noord naar Zuid en omge- keerd dan nog eens een sluwe raspolitica als Marine Le Pen, dochter van. Is zij vrien- din aan huis bij het Vlaams Belang en spe- ciaal Filip Dewinter, wegens hun verwante standpunten rond islam en migratie, dan bakt zij al evenzeer zoete broodjes met de overzijde: het verstoten WalloBrux is van harte welkom in de schoot van de Franse republiek (“Si la Belgique venait à éclater, si la Flandre prenait son indépendance, hypothèse de plus en plus crédible, la République française s’honorerait d’accueillir en son sein la Wallo- nie”). Zoveel hogere rekenkunde, daar kan Concetta nog eens een punt aan zuigen. Dat Filip maar oplet.

In elk geval zijn Beke en co zinnens die zes Vlaamse randgemeenten aan Franco-Bel- gië cadeau te doen. Bij een boedelscheiding zou een referendum immers onvermijdelijk leiden tot een annexatie van deze Vlaamse gemeenten, zie de verklaringen van Louis Michel en Armand de Decker, beiden MR. De

bedekte euforie in rabiaat-francofone krin- gen kan dan ook niet op, behalve bij Olivier Maingain, die zich de electorale kaas van tussen de boterhammen ziet halen.

De oplossing? De realiteit van de ver- fransing in de Brusselse Rand niet ontken- nen, maar haar binnen het Vlaams territo- rium een statuut geven.

De francofone inwoners van Linkebeek zouden dan bij een (beschermde) Fransta- lige minderheid horen in een Vlaamse staat, wat hen - voor zover zij enig gezond ver- stand bezitten - financieel niets dan voor- delen zou opleveren.

Want wie wil nu bij zo’n armlastig, slecht bestuurd en demografisch exploderend sukkelgewest als Brussel behoren, waar straks het Arabisch de feitelijke voertaal is? Momenteel is het gemiddelde inkomens- verschil van Vlaanderen met respectieve- lijk Brussel en Wallonië 17 en 11 % - een trend die zich voortzet. Zou de tot dusver voor het FDF stemmende middenklasse in de Rand echt zo dom zijn zich bij de verlie- zers te voegen?

Het door de francofonie zo gekoesterde minderhedenverdrag, of voluit de Europese Kaderconventie voor de Bescherming van Nati- onale Minderheden kan dan eindelijk gera- tificeerd worden, maar dan ter vervanging van de faciliteiten, en als bezegeling van een cultureel pluralisme in een Vlaamse repu- bliek-in-oprichting, waar het Nederlands uiteraard de enige bestuurstaal is.

Daarvoor was dat verdrag oorspronke- lijk bedoeld. Willen ze een paar Franstalige bibliotheken en scholen? Geef ze hen, we kunnen ze nog gebruiken om onze talen- kennis op te vijzelen, en het brengt ons nog op een goed blaadje in Europa ook.

Zeer waarschijnlijk dat de verfransing zelfs omkeerbaar wordt, en dat dit restgebied onder economische en culturele druk terug vernederlandst.

Misschien kiest de Duitstalige gemeen- schap dan wel eieren voor haar geld, en opteert ze voor een integratie in het wel- stellende Vlaanderen. “It’s the economy, stupid!”, wist Bill Clinton al.

Dat is natuurlijk geen spreekkoor maar een subtiele waarheid, die we volop moe- ten toepassen in wat we nu toch als het Bel- gische eindspel kunnen beschouwen.

A^nnick V^erbAuwen De Waalse feesten (ook in Brussel gevierd, maar dan vreemd genoeg als ”La Fête de la Fédération Wallonie-Bruxelles”…)

liggen alweer achter ons. Alles is vlekkeloos verlopen: het rook er vooral naar Ardeense saucisson. Vaste gast Jan Peumans heeft géén pak slaag gekregen, en de Belgische gezapigheid overheerste. Uiteraard: voor de Walen hoeft er helemaal niets te veranderen. Het is dan ook geen herdenking van een veldslag zoals onze 11 juli, maar eerder een regionale kermis met veel bolletjeszakdoeken en akkordeonmuziek.

Symboliek

De dienstwagen van Laurette Onkelinx is over de voet van VRT-journaliste Goedele Devroy gereden. Voer voor gazettenschrij- vers. Symbolisch voor de “verheven status”

van het beeldbuisjournaille. Was het de voet van een “gewone” persmuskiet geweest, zou er met geen woord over gerept zijn. Tante Laurette, een verfranste nakomelinge van een Vlaming, zette één voet uit de wagen en fleemde: “Vous avez quelque chose?”

Devroy, een “Vlaamse”, antwoordde in de taal van Molière: “Non, non, c’était sur mon pied.” Geen zweem van reflex om dat in het Nederlands te doen, al had Goedele op het moment zelf in die taal gevloekt. Een staaltje intrieste symboliek van Vlaamse onderwor- penheid aan het franskiljonisme. Dat Devroy voor de anti-Vlaamse televisie werkt, ver- klaart veel.

Geen pacificatie

Het akkoord over BHV zal helemaal niet leiden tot communautaire rust in de Vlaamse Rand, zegt professor Hendrik Vuye.

In Knack stelde de professor onomwonden dat het speciale statuut van de faciliteitenge- meenten “past in het denken van de Frans- taligen over Plan B”.

Het zoveelste compromis à la belge, waar- over ook Jean-Luc Dehaene zich opgetogen toonde, is volgens Vuye onhoudbaar gewor- den.

“Omdat er geen geld meer is en elke cohe- sie tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel zo goed als verdwenen is.”

Terecht wijst hij op de Franstalige com- mentaren naar aanleiding van het bereikte akkoord: door hun bijzonder statuut horen de zes faciliteitengemeenten bij Brussel, wan- neer België uit elkaar valt.