De gebakken peren van DexiaOok al zijn wij geen grote financiële experten, het hele dossier-Dexia,

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Lessen uit Ierland 2

• Als Walen verarmen,

ligt het aan henzelf? 3

• De val van het rijk van het kwade 4

• Pukkelpop: the show must go on 5

• Wallonië wint altijd 7

• ANC: in een gevaarliijk straatje 8

De gebakken peren van Dexia

Ook al zijn wij geen grote financiële experten, het hele dossier-Dexia, met daaraan gekoppeld de Gemeentelijke Holding, Arco en Ethias, is zo’n beerput geworden dat verontwaardiging en luid protest meer dan op hun plaats zijn. Vorige week zijn praktisch elke dag nieuwe, onverkwikkelijke zaken aan het licht gekomen die het vertrouwen in de financiële toezichthouders en de verantwoordelijke politici nog ver- der hebben doen afnemen. Neem alleen al de bekendmaking dat er vanuit Frankrijk vorig jaar al een rapport de wereld werd ingestuurd dat waarschuwde voor de situatie bij Dexia - in de eerste plaats Dexia Crédit Local (de Franse poot) - dat zich nog altijd te veel met risicovolle operaties bezighield. Nota bene: de werking van het Franse Dexia werd voor een belangrijk deel met Belgische spaartegoeden gefinancierd.

In het parlement gebaarden premier Leterme en minister van Finan- ciën Reynders van krommenaas en schoven de hete aardappel door naar de topman van de vroegere Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen (CBFA), Jean-Paul Servais. Die moest toegeven van het rapport op de hoogte te zijn geweest, maar de zaak te heb- ben overgelaten aan de Franse bankenwaakhond. Die zou een aan- tal maatregelen hebben genomen, zij het echter… dat Dexia Crédit Local níét onder verscherpt toezicht werd geplaatst.

De gevolgen zijn bekend. Dexia België werd verder leeggezogen en bovendien werd een deel van de gevaarlijke financiële producten van het Franse filiaal naar het Belgische filiaal doorgesluisd, waar- door de Belgische staatsbank Dexia en de Belgische belastingbetaler nu met een hoop betwiste producten (in het jargon: renteswaps) zit- ten opgescheept.

Kijk, en dan zouden we geen steen mogen werpen naar diegenen die in 2008 aan de top van Dexia kwamen: meer bepaald voorzitter Jean-Luc Dehaene en gedelegeerd bestuurder Pierre Mariani, maar ook andere verantwoordelijken die al dan niet recent het zinkende schip hebben verlaten. Waarom liet men in België toe dat er nog tien- tallen miljarden richting Frankrijk vertrokken? Waarom werd Dexia Bank België niet beter afgeschermd? Hoe is het te verantwoorden dat de Franse risico’s deels verplaatst werden? Het argument luidt stee- vast dat de erfenis van 2008, en daarvoor, te groot was om snel te worden opgeruimd. Maar het is duidelijk dat het risicomanagement van de groep ook na 2008 heeft gefaald. Volgens de documenten uit 2010 onderschatte Dexia Frankrijk lange tijd de omvang van de pro- blemen, voor die zoals gezegd mee op de Belgische belastingbetaler werden afgewenteld.

En toch blijven de staatsbehoudende partijen CD&V, sp.a en Open Vld zich kanten tegen een parlementaire onderzoekscommissie. Alge- mene hoorzittingen tot daar aan toe (zoals vorige week met premier Leterme, die gerichte vragen ontweek of beloofde later schriftelijk te antwoorden; eens zien wat daar van komt), maar echt diep gaan gra- ven, dat heet oppositieklap te zijn. Want het nieuwe Dexia is nog veel te “fragiel” om verder in het oog van de politieke storm terecht te komen. Het moest natuurlijk maar eens gebeuren dat de hele belan- genvermenging zou worden ontrafeld van het ACW, de Ethias-lobby en de politieke zetbazen van de Gemeentelijke Holding. Wat zou de bevolking wel niet denken, zeg! Dat er in België allerlei stinkende pot- ten worden afgedekt? Nog veel meer dan men tot nu toe vermoedde?

Neen, dat zou inderdaad voor ons imago niet echt bevorderlijk zijn.

Schrappen dus, dat idee van een parlementair onderzoek!

In hetzelfde plaatje past de vaststelling dat na twee weken politiek getouwtrek tussen de gewesten en de federale regering de Gemeen- telijke Holding (de grootste Belgische aandeelhouder van de groep Dexia) niet bankroet gaat, maar zal worden vereffend. Met andere woorden: ondanks de jarenlang opgebouwde schuldenberg van de Hol- ding is gekozen voor een afwikkeling van de activiteiten zonder dat er een rechtbank of curator aan te pas komt. Voorzitter van de raad van bestuur Francis Vermeiren stak zijn genoegen daarover niet onder stoe- len of banken. “Ik ben bijzonder dankbaar dat Dexia Bank, de gewes- ten en de federale regering zich welwillend hebben opgesteld om dit probleem aan te pakken.” Juist ja, op die manier moeten de bestuur- ders van de Holding geen gerechtelijk onderzoek vrezen naar hun aan- sprakelijkheid voor de wilde politiek van participaties en aankopen die in het verleden zijn gebeurd. Grote vragen zijn er ook bij de construc- ties die door de Holding zijn opgezet om aandelen Dexia te kopen met geld dat bij Dexia zelf werd geleend, of om ingewikkelde contracten af te sluiten voor de koop of verkoop van Dexia-aandelen op termijn.

De vaststelling is: de Belgische staat heeft Dexia Bank België gekocht en heeft zich voor 15 procent van het bruto binnenlands product garant gesteld voor de “bad bank” met allerlei probleemactiviteiten. De fede- rale en de gewestelijke overheden pompen nog eens een massa geld in de Gemeentelijke Holding om de schuldenberg ervan aan te pak- ken. Dat is uw en ons geld! Wij zijn dus in rechte en in feite aandeel- houder van de genoemde instellingen, en hebben het volste recht op het kleinste greintje informatie erover, en recht op medezeggenschap over het bestuur, en de afwikkeling ervan.

Het is crisis, maar misschien hebt u nog wat centen over? U kunt nog steeds wat penningen kwijt aan de G1000, de breed in de pers aangeprezen “vitaminek- uur voor de democratie” (zeggen de G1000-mensen).

Op 11 november worden 1.000 willekeurig gekozen burgers aan tafels gezet in het Brusselse Thurn&Taxis en daar mogen ze dan hun mening kwijt. Per kop kost dit initiatief liefst 465 euro.

Dat geld moet her en der gebe- deld worden. Momenteel heeft de organisatie 72 % van het nodige geld binnen. Dus, zoals gezegd, wie nog wat over heeft…

Al-Jazeera

Wat je met zo’n gift steunt, is minder duidelijk. De bekendheid van David van Reybrouck in elk geval. De auteur van onder meer een succesrijk maar ook sterk bekritiseerd boek over “Congo”

(zo heet het ook) is de vader van het initiatief en sedertdien is hij een ver- trouwde gast in de geschreven pers, en op radio en televisie. De start van de G1000 werd aangekondigd in een opi- niestuk dat simultaan verscheen in vijf kranten; een ongezien feit in de persge- schiedenis van dit land. Van Reybrouck mocht opdraven in alle relevante radio- en televisieprogramma’s, met enkele uitstapjes naar de Nederlandse media toe. Zelfs Al-Jazeera besteedde er aandacht aan. In Humo mag hij dertien weken lang het project promoten in een speciaal daarvoor ingevoerde column.

Geen weekeindeditie van een krant of Van Reybrouck werd geïnterviewd.De zware woorden werden aanvankelijk niet geschuwd. “De democratie is aan het verworden tot de dictatuur van ver- kiezingen” of “Nieuwe verkiezingen zijn duur en kunnen de knoop nog ster- ker aantrekken” zijn slogans die niet wijzen op een hoog vertrouwen in de uitspraken van de kiezer. Je verwacht ze terug te vinden in programma’s van extreem-rechtse of extreem-linkse groepjes, die liefst de hele democra- tische cinema willen afschaffen omdat ze er toch geen succes boeken. Bij de start was het duidelijk dat de G1000- ploeg het vooral moeilijk heeft met de overwinning van N-VA en de daaruit ontstane politieke patstelling. Het mag niet verbazen dat N-VA-basher Dave Sinardet actief aan het initiatief mee- werkt.

De scherpe profilering werd intus- sen bijgestuurd. De toon klinkt van- daag neutraler. Fransesca van Thielen, vriendin van Van Reybrouck en mede- initiatiefneemster, liet zich zelfs positief uit over N-VA in een kranteninterview.

19 stemmen

Hoe gaat de G1000 te werk? Op de webstek kon iedereen thema’s op tafel smijten en daar mochten dan weer pun- ten aan gegeven worden. Het leverde ongeveer 5.000 suggesties op.

G1000:

peperduur

gezelschapsspel

Vervolg op blz. 2

66

jaargang • nummer 43 • woensdag 26 oktober 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Als topper van in lezersbrieven uitge- braakte machteloze woede, weerhoud ik het schrijfsel van Céline Goossens uit Gent.

Vrouwen zijn van natuur minder agressief dan mannen. Ze zijn bedachtzamer. Als een vrouw zich bij het spuien van kritiek plots tot een furie ontpopt, is het even naar adem happen. Citaat uit Celines brief: “Ik heb een onbehaaglijk gevoel van ongelooflijk opge- licht te zijn. Een onmachtige woede van genaaid te zijn door een dolgedraaid finan- cieel systeem waarvan u en ik niet de voor- delen genoten maar wel de rekening moeten betalen. Het meest ontzet ben ik nog door ons stilzwijgen. Als konijnen zitten we gela- ten in de enorme gloeilamp van onze televi- sie te kijken, versuft door brood en spelen.

We ondergaan het apathisch. We begrijpen in het beste geval dat we gemanipuleerd wor- den. We verschuilen ons onder ons warme

dekbed en hopen dat de storm wel zal over- waaien. Waarom zeggen we niet collectief neen? Waarom nemen we geen voorbeeld aan volkeren die het ook niet langer pik- ten en zolang de straat opgingen tot hun lei- ders met pek en veren verjaagd werden?

Laten we massaal de straat opgaan. Dag na dag na dag. Net zolang tot het gezond ver- stand weer regeert. Laat ons excuus naar komende generaties niet zijn “wir haben es nicht gewust”.

Naar welke mistoestanden de briefschrijf- ster expliciet verwijst, zou een vraag kun- nen zijn die past bij het beeld van verbaasd opkijkende en compleet wereldvreemde bestuurders, managers, politici en topfunc- tionarissen. Het godganse zootje dat, voor de galerij, om ter hardst ijvert voor het heil van “de mensen”. Hoe de resultaten daarvan op wereldvlak, op continentaal platform en

Gelaten als konijnen

“De mensen worden het beu.” Je hoort dat meer dan ooit. “Het” is de verza- melnaam voor de godganse profitariaatjanboel die onze “welvaart” tot aan de rand van de afgrond heeft geduwd, in “Europa” en in eigen land. In kranten is niks zo veelzeggend als de lezersrubriek, die momenteel zo geladen is, dat “de men- sen worden het beu” best vervangen wordt door “ze zijn het beu”.

Lessen uit Ierland.

Uit de smalle beursstraat

De Zuid-Europese landen blijven aan het infuus van de Europese Centrale Bank (ECB) en het Europees Reddingsfonds (EFSF), en slagen er maar niet in hun economie weer op de sporen te krijgen. Zoals economen hadden voorspeld, komen ze in een vicieuze cirkel terecht. Er is economische groei nodig om de schulden af te bouwen, maar die groei wordt gefnuikt door zware besparingen. Bedrijven investeren niet meer.

Consumenten laten het geld niet rollen.

De slabakkende Zuid-Europese economieën lijken een vogel voor de kat. In Griekenland heerst quasi anarchie. Er gaat geen dag voorbij of er wordt gestaakt. De fiscale inning is er een ramp door de welig tierende corruptie. Men focust nu vooral op wat er in Athene gebeurt, maar de situatie in de andere Zuid-Europese landen is amper beter. Portugal heeft een zwaar besparingsplan aangekondigd maar ook daar is er veel protest. Niet alleen van de burgers, ook van de (lokale) overheden. Zo wei- gert de regionale premier van het eiland Madeira de uitgaven in te perken. Portugal zal zijn budgettaire doelstellingen op die manier niet halen.

Idem Spanje, dat zal uitkomen op een begrotingstekort van 9 procent in plaats van de geplande 6 procent. Spanjes probleem is dat het er niet in slaagt een aantal over- heidsbedrijven tegen een interessante prijs te verkopen, waardoor het extra inkom- sten misloopt. Zo heeft het de plannen om de nationale loterij en de luchthavens van Madrid en Barcelona te privatiseren uitgesteld. De prijs die de overheid ervoor zou krijgen, is naar verluidt veel te laag. Het is een natuurlijke economische regel: als de koper weet dat de verkoper gedwongen wordt activa van de hand te doen, dan zal de prijs ervan dalen. Verder ondervindt de Spaanse centrale overheid heel wat nade- len van de uitgavendrift van de regionale regeringen. Vanuit Madrid kan men die niet onder controle houden.

Ook de economische toekomst van Italië blijft onzeker. Zitten de mediterrane lan- den in een straatje zonder einde? Toch niet. Het is wel degelijk mogelijk voor landen die zwaar onder de financiële crisis en de schuldencrisis geleden hebben, er weer bovenop te geraken. Het beste voorbeeld is Ierland, waarover nog amper wordt gesproken.

Even terug in de tijd: Ierland was één van de landen waar de huizenmarkt een zeer sterke groei kende en waar de banken kozen voor een risicovolle beleggingspolitiek.

Weinig Europese landen werden dan ook zo zwaar door de schuldencrisis getroffen als Ierland. In 2010 gingen meerdere Ierse banken bijna bankroet. Ze werden gered door de Ierse overheid, waardoor het begrotingstekort en de staatsschuld sterk toe- namen. De Ierse economie ging kopje-onder omdat de belangrijke bouwsector door de ineengestorte huizenmarkt geen toekomst meer had.

Ierland kreeg in 2010 van de EU en het IMF 85 miljard euro steun. Het land moest volgens de afspraken die toen werden gemaakt, het begrotingstekort in 2012 terug- brengen tot 8,6 procent. Volgens de OESO is Ierland op weg aan deze verplichting te voldoen, maar zou het land eigenlijk harder moeten lopen om op den duur weer terug te kunnen keren naar de internationale financiële markten. Voor de eilandbewo- ners ziet het er niet te slecht uit, want Ierland pakt het anders aan dan de Zuid-Euro- pese landen. Een besparingsbeleid is nodig maar dat gebeurt niet op een manier dat het economische groeipotentieel ondermijnd wordt. Toen het bij de andere landen van de eurozone om geld ging bedelen, is Ierland nooit afgestapt van het heilige prin- cipe dat de vennootschapsbelasting laag moest blijven. Ook al werd er zware druk uit- geoefend door Frankrijk en Duitsland, Ierland bleef trouw aan dat lage belastingtarief voor bedrijven (12,5 %).

Die lage vennootschapsbelasting heeft het Ierse economisch wonder van voor de crisis mogelijk gemaakt, want op die manier werden tal van buitenlandse investeer- ders aangetrokken. Het is via deze weg dat Ierland uit de crisis zal “groeien”. Sinds de finan-ciële crisis en het hulpprogramma is de Ierse export met 40 procent geste- gen. Het eiland blijft investeerders aantrekken door het interessante fiscale klimaat en door de aanwezigheid van hooggeschoolde werknemers die jobs verkiezen boven rellen en stakingen.

De intrest op Ierse overheidsobligaties is intussen gedaald van 14 procent in de zomer naar 7,6 procent vandaag. In de andere schuldenlanden is die rente gestegen.

Ierland heeft, zoals de OESO stelt, nog een lange weg af te leggen - de werkloos- heidsgraad is er nog 14 procent - maar er is tenminste licht aan het einde van de tunnel.

Angélique VAnderstrAeten

op landelijk niveau ogen, is overduidelijk. Het is aangewezen geen domme vragen te stel- len na lectuur van veelzeggende brieven als die van Céline Goossens.

Die veelzeggendheid is geënt op het beduvelen van de modale burger in wat een Europese Unie moet voorstellen, en op de minder-ver-van-mijn-bed-beduvelshow in de onvolprezen Belgische modelstaat. Waarin een minderheid van de bevolking een meer- derheid oplegt wat te doen en te laten:

afdokken, zonder vragen te stellen. Het zit verankerd in de Belgische traditie. De tradi- tionele partijen vinden elkaar in de kunst om de Vlaamse Jan met de pet te beduvelen, met de regelmaat van een Zwitsers uurwerk. De op stapel staande “tripartite”-regering zal dat bevestigen

Bankrovers

In het verlengde van het Belgische staats- model is de “onderdaan” ook nog aan hon- derd per uur op stedelijk en gemeentelijk vlak beduveld. Jarenlang heeft de bestuurs- raad van de Gemeentelijke Holding (GH) zich schuldig gemaakt aan een “beleid” dat, op zijn zachtst gezegd, onverantwoord was.

Geen zinnig huisvader die het in zijn hoofd haalt geld te lenen om er op de beurs mee te spelen. Tal van gemeenten zagen daar geen graten in. De GH-bestuursleden evenmin.

Geen stem die zich verhief om op de geno- men risico’s te wijzen. Alle leden van de raad van bestuur zijn bijklussende burgemeesters en schepenen van de “traditionele partijen”:

dat verklaart veel.

Voeg daaraan toe dat de “bestuurders”

voor hun inbreng van hooguit twee vergade-

ringen per jaar recht hebben op een “vergoe- ding” tussen de 28.000 en 38.000 euro, en politiek graaiverhaal nummer zoveel is rond.

Yves Steenssens uit Sint-Gillis-Waas liet in een lezersbrief weten “dat hij zo vrij was te geloven dat het GH-bestuur geen bestuur is maar een bende bankrovers”. Het voor- bije weekeinde werd een oplossing gezocht om het GH-verlies van 900 miljoen euro op één of andere manier “goed te maken”.

Er is geen tekening bij nodig om duidelijk te maken wie rechtstreeks of onrechtstreeks zal opdraaien voor die één of andere manier.

Terwijl in tal van landen van de Europese Unie de bevolking snakt naar wat financiële ademruimte worden de plannen almaar con- creter om in Brussel een gloednieuw, luxu- eus “kantoor” te bouwen voor de Europese raad en zijn voorzitter, die bekendstaat als

“Europese president”. De kostprijs van het eivormige stulpje wordt voorlopig geraamd op 290 miljoen euro. Dat in de praktijk de uiteindelijke kostprijs de hoogste raming steevast ver overtreft, is een vast gegeven.

In Vlaanderen is er vertraging bij het in een reglement gieten van de gemaakte afspraken over de beruchte uittredingsvergoeding voor parlementairen. Sinds de maatregel met toe- ters en bellen werd bekendgemaakt, is er niets meer over gehoord. Er wordt tevens naarstig geijverd om de historische primeur van een Belgische regering zonder Vlaamse meerderheid af te ronden.

Is de lezersbrief van Céline Goossens uit Gent relevant? Dank voor het tweeletter- antwoord! Nu nog van achter de gloeilamp komen.

d.M^ol

G1000: peperduur gezelschapsspel

Vervolg van blz. 1

Uit die lijst kwamen de 25 meest aan- geklikte thema’s in de laatste ronde, waar- uit nu de definitieve keuze wordt gemaakt.

Een rotvaart liep het evenwel niet, want de meest gesteunde vraag (over de solidariteit, de sociale verworvenheden en het pensi- oen) kreeg het toch wel fenomenale aantal van 19 stemmen.

Op 11 november mogen de uitverkorenen dan babbelen over de top drie van zaken die ons (?) bekommeren. Maar Van Reybrouck lijkt zelf al wat bedenkingen te krijgen bij de werkwijze. Als het parlement al een praat- barak wordt genoemd, hoe heet dan een zaal met duizend kwetteraars? In een recent interview zegt Van Reybrouck zelf dat met duizend mensen niet langdurig kan gewerkt worden. De resultaten van de bijeenkomst zullen door een kleine groep verder worden besproken en dan… Ja, wat dan?

Groeiende kritiek

Dan mogen die wellicht nog eens ruim in de pers voorgesteld worden, maar wat moe- ten we daar mee? “Hoe ontwikkelen we een

duurzaam energiebeleid in dit land?”, klinkt één van de 25 vragen die nog in de race zit- ten. Veronderstel dat de duizend vinden dat de kerncentrales open moeten blijven? Wor- den sp.a en Groen! dan geacht hun standpunt aan te passen?

Stilaan krijgt de half heilig verklaarde Van Reybrouck ook kritiek in de pers. Aan het begin van de campagne, in juni, was er alleen weerwoord bij de Vlaamse beweging, die er een aanval in zag op de uitspraak van de kie- zer in de stembus. Maar de vragen worden nu breder gesteld. Van Reybrouck vindt de beweging van de “Indignados”, die protes- teren tegen de graaicultuur van de banken, niet constructief genoeg. Thomas Decreus van de Shame-betoging zorgde voor een repliek in De Morgen. De G1000 kan het systeem niet veranderen, want zit helemaal in dat systeem ingebakken, klonk het hard.

In DS-weekblad schreef Bert Bultinck dat de G1000 wel eens zou kunnen “eindigen als een peperduur gezelschapsspel, in een bunker van Tour&Taxis, ergens tussen per- formance art en Vlaamse kermis. Terwijl we van financiële crisis over schuldencrisis naar eurocrisis en terug sukkelen, is de “politiek neutrale procedure” van de G1000 pijnlijk misplaatst.”

De G1000 is door de aanpak veroordeeld om uit te groeien tot een immense schijnbe- weging die de indruk moet wekken de kwa- liteit van de democratie op te tillen, maar die vooral een voor de politiek ongevaar- lijke vrijetijdsbesteding vormt voor BV’s die ook eens graag doen alsof ze maatschappe- lijk betrokken zijn.

Houd uw beurs toch maar dicht. Open ze voor nuttigere vormen van politiek engage- ment. De campagne van de Vlaamse Volks- beweging tegen de akkoorden van Di Rupo (www.vvb.org) krijgt minder weerklank in de pers, maar dat initiatief staat tenminste

ergens voor. J.K.

In dierbare herinnering aan onze trouwe klant

Aan Marc Descheemaecker NMBS-onderdeel

Brussel

Gij Spoorwegmens,

De NMBS zet de hakbijl in haar trein- aanbod. Er worden 193 treinen geschrapt, waarvan het overgrote deel binnenlandse verbindingen. Bij het personeel van de spoorwegen sneuvelen er 1.000 banen.

Gij hoopt dat de NMBS dankzij dit bespa- ringsplan tegen 2015 zowat 25 miljoen euro winst maakt. “Het gaat om een reuzenstap zonder dat we onze ambities laten varen”, luidt het van uw kant. Ambi- ties om meer reizigers te vervoeren, de komende jaren telkens 3,9 procent meer.

Op voorwaarde dat de kwaliteit van de dienstverlening er stevig op vooruitgaat en er voor 2018 minstens één miljard in nieuwe treinen wordt geïnvesteerd.

Het heeft naar verluidt bloed, zweet en tranen gekost om dit plan door de hyper- gepolitiseerde raad van bestuur van de NMBS te krijgen, en enkel in afgezwakte vorm. Uiteraard zult ge het nu met de vak- bonden aan de stok krijgen, die naar loffe- lijke gewoonte de pendelaars zullen gijze- len om nog veranderingen in het plan aan te brengen. We zijn dat al zo gewoon van

“het spoor”, dat we niet aan komende soci- ale onrust twijfelen. Dat is al even zeker als het feit dat de stiptheid van de treinen er geen vin op vooruitgaat, integendeel. Al jaren krijgen we grote beloften te horen dat daar verandering in zal komen, maar recente cijfers bewijzen juist het tegen- deel. Sta ons toe te twijfelen aan uw doel- stellingen voor het reizigersverkeer. Eerst zien en dan geloven, menen wij.

Intussen verandert er weinig aan de gespannen verhoudingen binnen de NMBS-

drievuldigheid: gij met de vervoersmaat- schappij NMBS, Infrabel voor het beheer van de infrastructuur en de NMBS-hol- ding met zonnekoning Jannie Haek aan het hoofd. Wij citeren u: “Vandaag voel ik mij inderdaad als die ene broer in een gezin van drie die het hardst aan de kar moet trekken.” Dat wil zeggen: die inspannin- gen levert om de financiële toestand bij de spoorwegen te verbeteren. En gij wilt het niet met zoveel woorden zeggen, maar die drieledige structuur is wel degelijk oneven- wichtig. “Ik heb die keuze zeven jaar lang loyaal gerespecteerd.” Tijd voor verande- ring dan, nu? Mogen we u eraan herin- neren dat bij de herstructurering van de spoorwegen in 2005 de NMBS veel min- der kapitaal van de Holding heeft gekregen dan aanvankelijk was beloofd?

Volgens ons had de NMBS allang op een andere manier moeten functioneren, maar dan wel volgens een model waarbij de deelstaten het heft in handen nemen, of in een eerste fase nauw bij het beleid wor- den betrokken. Maar Franstalige tegen- stand, partijpolitieke belangen en syndi- cale tegenwerpingen hebben dat streven altijd onderdrukt. Ook bij de “historische”

zesde staatshervorming van Di Rupo komt daar geen verandering in. Dat zal ons niet beletten op die spijker te blijven hameren, omdat wij een eind willen zien komen aan de Belgische voogdij. Te land, te water en in de lucht. De spoorwegen maken daar voor ons geen uitzondering op.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Als Walen verarmen, ligt het aan henzelf?

Kijk eens aan, nu nog maar eens een (nog grotere) centenstroom achter de façade van de zoveelste “grote” staatshervorming voor jaren is vastgelegd, mogen in de pers weer kritische geluidjes klinken. Twee weken geleden achtte De Standaar de tijd rijp voor een objectieve analyse over de transfers. En zoals we die krant kennen, gaat ze dan niet te rade bij Remi Vermeiren en zijn groep, niet bij de V-partijen, niet bij het AK-VSZ, maar bij drie mannen van de overkant. “Is Wallonië klaar voor de Grote Sprong Voorwaarts?”

Geef toe: een aantrekkelijke titel. Niet dus. Meer geld, dus.

Bij Corelio weten ze ook wel dat het liedje lang duurt. Was het niet Philippe Busquin (PS) die al in 1995 smeekte om nog maar eens een potje Vlaams geduld? Centjes voor tien jaartjes, och god, dat moest nog wel kunnen. Ten bate van “het andere, nieuwe Wallonië”. Het Vlaanderen van Dehaene en Van den Brande volgde. Was het niet Elio di Rupo (PS) die tien jaar later hetzelfde ver- haal nog eens dunnetjes overdeed? Tien jaar, allee toe… Het Vlaanderen van Verhofstadt en Leterme volgde. En vandaag klinkt weer hetzelfde verhaal. La solidarité! Ze waren in juni 2010 de stemmen nog aan het tel- len toen de francofonen de lijnen uitzetten van wat vandaag de zesde staatshervorming wordt genoemd. Zoals in de quiz van Van Molle… De Vlaamse onderhandelaars zijn braafjes gevolgd.

Graag hebben of niet, de B-partijen – reken Beke daar vanaf nu maar bij – zijn nòg maar eens gevolgd. Waarom niet? ’t Is toch maar “voor tien jaar”. De definitieve teksten van Di Rupo worden dezer dagen geanaly- seerd. De kans is groot dat die analyse voor Vlaanderen heel ontnuchterend zal zijn. Di Rupo heeft zijn transfers binnen. Geen plus zonder min, dus Vlaanderen betaalt. Volgens die Vlaamse onder-handelaars is er nu “een stop gezet op de huidige solidariteit”, die geleidelijk wordt afgebouwd. Eerst zien (op papier) en dan geloven. Dit keer is het eerder Brussel dat aan de geldzak hangt. De hoofd- stad wordt nu toch “metropool”, nietwaar?

Terug naar De Standaard, de krant waar- van veel commentatoren doen denken aan de met palmtakken wuivende groepen in de vroegere Vlaamse processies: “België in den Hoge!” Ooit moet iemand eens een verhandeling schrijven over de hoerakre- ten over het fameuze Marshallplan voor Wallonië. Kreten van de Vlaamse commen- tatoren dan wel, Wallonië-kenner Guido Fonteyn, de eeuwige eufemist, op kop. En de Paviaproffen – bijna stond hier Pravda- proffen – in zijn kielzog. Ontelbaar zijn de artikels waarin de Heropstanding werd aan- gekondigd, en waarin al wie daaraan twij- felde een hamer en een sikkel naar het hoofd kreeg geslingerd. Wie de economische cij- fers bekijkt (werkloosheid, falingen, aandeel in buitenlandse handel, onderwijsresultaten, et cetera) weet immers beter. En kijk, nu Di Rupo kon afronden, mogen ook wat andere stemmen klinken. Zelfs over de transfers.

Al zorgt men ervoor dat die stemmen uit onverdachte hoek komen.

Pascal Verbeken, auteur van “Arm Wal- lonië”, is minder goedgelovig dan veel van zijn collega’s. “Nee, het gaat niet goed met Wallonië”, zegt hij. Het boek waaraan hij nu werkt (een tocht langs de oude noord-zuid- spoorlijn door België) noemt hij “een voet- reis door een verdwijnend land”. Generatie- slang zal de omslag in Henegouwen en Luik nog duren, voorspelt hij. Hij is één van de weinige auteurs die signaleert dat de werk- loosheid er alleen maar groter wordt. Wie de webstek van de RVA raadpleegt, lees het daar zwart op wit: Wallonië komt geen mil-

limeter dichter, integendeel. Verbeken pleit voor een “streng maar rechtvaardig migra- tiebeleid”, ook al wordt hij met die stelling op lezingen al snel “racist” genoemd. Hij noemt een beperking van de uitkeringen in de tijd en activering “onontbeerlijk”.

En hij wijst kordaat naar het derde pijn- punt: het onderwijs. Hoogopgeleiden slaan in sommige Waalse regio’s gewoon op de vlucht. Waals-Brabant is de uitzondering die de regel bevestigt. Die analyse lijkt dapper, zijn conclusie is het veel minder. Verbeken volgt de Franstalige proffen volgens wie een naakte splitsing van België de armoede in Wallonië met 20 % zou doen stijgen, en het Waalse Gewest 13 % van de sociale uitgaven zou moeten schrappen, tenzij het de belas- tingen fors zou verhogen. Verbeken zegt a, maar geen b. Dat doe je in medialand ook niet ongestraft.

De Standaard sprak ook met Philippe Destatte, directeur van het Waalse/Euro- pese studiecentrum “Institut Jules Destrée”

en als renardist (naar de Waalse syndicalist André Renard) onvermoeibare pleitbezorger van de Waalse relance, van het “Contrat de l’Avenir” van Di Rupo (1999). Ook hij geeft toe – kan het anders – dat Wallonië ach- terop blijft hinken. Wallonië heeft het, tus- sen 1995 en 2009, ondanks forse Europese steun veel minder goed gedaan dan de ver- pauperde regio’s in de nieuwe lidstaten die sindsdien bij de EU gekomen zijn. Dat kan tellen. Het Waalse overheidsapparaat bleef veel te groot, het ondernemerschap onder- maats. “De publieke sector is in Wallonië negentien procent forser dan in Vlaande- ren.” Destatte, geassocieerd met de PS, pleit zelfs voor een beperking van de werkloos- heidsuitkeringen in de tijd. “Als we Griekse toestanden willen vermijden, hebben we die hervormingen nodig. Niet over tien of zelfs maar over vijf jaar, maar nu. Zelfs met een nieuwe financieringswet en met vers geld voor extra bevoegdheden, zullen we er niet komen als we verder blijven morrelen in de marge.” Flinke praat, nu de zesde staatsher- vorming de solidariteit weer voor een lange periode heeft verzekerd.

De Standaard wou ook wel eens weten wat de 72-jarige UCL-filosoof en economist Michel Quévit van de situatie dacht. Qué- vit zette vorig jaar een plan B voor Wallo- nië en Brussel op papier. Volgens hem is de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië klei- ner geworden, toch voor “budgetten die de regio’s in onderzoek en ontwikkeling inves- teren” en inzake de “arbeidsproductiviteit”

die nu op het Vlaamse peil zou zitten. Vol- gens Quévit zeggen die cijfers meer dan de werkloosheidscijfers, de staat van de auto- snelwegen en het bruto binnenlands pro- duct. Merkwaardige kronkels van een econo- mist-filosoof, voor wie er zelfs geen discussie mogelijk is: de Vlamingen móéten solidair blijven en dat zal lukken “als de staatsher- vorming die nu voorligt, er ook daadwer- kelijk komt”.

Coöperatief federalisme noemt hij dat.

Veel duidelijker kan het niet. A^njA P^eeters

Echo’s uit de Koepelzaal

• VB tackelt CD&V

Interpellant met dienst Joris van Hau- them legde de minister-president op het rooster over de splitsing van BHV. Volgens de VB’er is er sprake van een hele serie Vlaamse toegevingen: van een electorale uitbreiding van Brussel door de regeling in de zes faciliteitengemeenten, tot een schending van het territorialiteitsbeginsel door te aanvaarden dat een tweetalige Kamer van de Raad van State (en niet lan- ger de Vlaamse Kamer) zal kunnen oorde- len over de fameuze omzendbrief-Peeters en de benoeming van de al even beruchte burgemeesters. In zijn antwoord bleef Peeters herhalen dat hij geen tegenspraak ziet met het Vlaams regeerakkoord en dat zulks de conclusie is van de hele regering!

• Onzuiver

Dat vond Van Hauthem wat al te gemak- kelijk: “U weet wel degelijk dat er een pro- bleem is met de inhoud van de teksten.

U kan niet volhouden dat er geen tegen- spraak is met het regeerakkoord en de Octopusnota. Ik kan niet begrijpen dat u zelfs geen puntje van kritiek durft noe- men”, stelde hij erg expliciet.

Maar hij kreeg het pas helemaal op zijn heupen toen de Kleine Van Rompuy pape- gaaigewijs het had over “een zuivere split- sing”. “Meneer Van Rompuy, dit is niet de splitsing die we voor ogen hadden. Dit is niet de splitsing die de burgemeesters wil- den. Dit is geen zuivere splitsing”, klonk het bikkelhard!

• De Vits in de aanval

Een loepzuiver voorbeeld van het gebor- neerd kaviaarsocialisme is ex-vakbonds- madam Mia de Vits. Dat is ook de krant

“De Tijd” opgevallen die haar deze week even de mantel uitveegde omwille van een opeenvolging van incidentjes. Op maan- dag had ze een aanvaring met CD&V’er Carl Decaluwé over uittredingsvergoedin-

gen. Op dinsdag kreeg ze in de commis- sie Financiën opnieuw een aantal collega’s op de spreekwoordelijke kast, toen ze Kris Peeters ondervroeg over de vzw Vlaande- ren-Europa, een privéorganisatie voorgeze- ten door An de Moor die de subsidies ver- deelt voor de 11 julifeesten. Het budget van de vzw bedraagt bijna 1,5 miljoen euro; 21 procent daarvan gaat naar werkingskos- ten. Veel te veel, volgens De Vits. Zou dat bij de vakbonden, mutualiteiten, Green- peace en 11.11.11 zoveel minder zijn?

• Insinuaties

Maar De Vits had ook “ontdekt”, en insinueerde het met groot genoegen, dat de vzw vertakkingen heeft in radi- cale Vlaamse organisaties! Hoe kan het overigens anders? Zij doelde daarbij op niets minder dan het ex-ondervoorzitter- schap van Bruno Valkeniers, thans de veel geplaagde en niet echt gelukkige voorzitter van het Vlaams Belang. De trouwe Ward Kennes, CD&V-burgemeester van Kaster- lee, zei geschrokken te zijn van de vraag, die volgens hem “een nochtans verdienste- lijke organisatie in een slecht daglicht stelt”

(wat meer dan waarschijnlijk de bedoe- ling was).

Matthias Diependaele (N-VA) sprong hem daarin bij: “Ik wil de discussie over de verstrengeling van overheid en midden- veldorganisaties gerust aangaan, maar dan komen we waarschijnlijk bij uw partij terecht!” Haarscherp en niet onjuist. Joris van Hauthem mocht afmaken: “Dit is een heksenjacht op één bepaalde ideologie.”

Met natuurlijk dit verschil dat het vandaag de heksen zijn die jagen…

Kris Peeters nam daarop de geviseerde vzw in bescherming en stelde dat de Vlaamse administratie onmogelijk zelf de 1.500 jaarlijkse subsidieaanvragen kan afhandelen, maar ze houdt volgens hem wel voldoende toezicht op de vzw.

Einde verhaal?

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

• Rapporteur

Zoals het de gewoonte is, wordt er bij de behandeling van een wetsontwerp in een Kamercommissie altijd formeel een “rappor- teur” aangesteld. In de praktijk zijn het de ambtenaren die de besprekingen en beslui- ten bundelen in een keurig rapport. Nadien krijgt dat dan de zegen van degenen die door de commissie als verslaggever (rapporteur) was aangesteld. Meestal is die aanstelling een formaliteit. Behalve… als er zich pest- koppen van het Vlaams Belang aanmelden.

Bijna altijd ging men dan over tot het oproe- pen van tegenkandidaten. Meer dan eens liep het dan uit op een stemming, waarbij de VB’er het onderspit moest delven. Maar, het kan verkeren… Vorige week stelde de min- zame, maar taaie Limburgse Annick Pont- hier zich kandidaat om verslaggever te wor- den in de commissie Landsverdediging. David Geerts van de sossen schrok zich een hoedje en stelde in een reflex Bert Maertens van de N-VA voor als tegenkandidaat. Bert, die bekend staat als een niet-sectaire kerel en het licht ook in de ogen van VB’ers kan zien schijnen, bedankte evenwel voor de eer en ging niet in op het anti-VB-verzoek van de cordon-sos. Toen er enige verwarring ont-

stond en er zich niemand kandidaat stelde, ook geen Franstalige, werd Annick Ponthier prompt aangeduid als verslaggever. Knapen als Dufrane (PS) en Ducarme (MR) hadden wellicht het Vlaamse woordenspel niet goed kunnen volgen en waren bijgevolg in snel- heid gepakt. Goed gespeeld van de Vlaams- nationalisten!

• Boze Meryem

Het stond in de sterren geschreven dat er in de plenaire vergadering een hartig woordje zou gesproken worden ten aan- zien van de aflopende en leeglopende eer- ste minister en geitenboer, Yves Leterme, aangaande de Dexia-saga. Alle fracties, behalve de tsjeven en de Waalse liberalen, kwamen tempeesten dat het een lieve lust was. Vooral de Vlaamse oppositie was bik- kelhard en schoof één en ander in de schoe- nen van Leterme, Dehaene en anderen. Al van ’s morgens was ook Meryem Almaçi van

Groen! op de VRT-radio door haar dak aan het gaan. Ze eiste om de 24 seconden de hoogdringende oprichting van een heuse onderzoekscommissie in de Kamer, om de Dexiazaak ten gronde uit te spitten. Zij kon- digde aan dat zij een voorstel ter zake zou indienen. Wellicht met heel veel bijbedoelin- gen vergat zij er echter bij te zeggen dat er ’s namiddags al zo’n voorstel ter goedkeuring op de agenda van de Kamer stond. De reden mag duidelijk zijn: het was een voorstel van het Vlaams Belang…

• Hypocriet spelletje

Die namiddag in de Kamer, komt het VB-voorstel ter tafel. N-VA speelde het spel uiterst correct en bij monde van Sieg- fried Bracke stelde de partij zich resoluut en objectief achter de vraag tot dringende inoverwegingneming van het voorstel van Gerolf Annemans tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie. Ook

Brussel-Vlaanderen We laten mekaar niet los.

Lees De Brusselse Post Tweemaandelijks

tijdschrift van het Vlaams Komitee voor Brussel 25 euro voor een heel jaar

BE38-430 069 557 172

www.vlaamskomiteebrussel.org

De val van het rijk van het kwade

Glasnost en perestrojka

“The Evil Empire” was een uitdrukking van president Reagan, wat kaviaarlinks in Europa hem heel kwalijk nam. Maar ze was wel juist, zoals ik zelf ondervond tijdens reizen in 1987 en 1988 in wat nu Rusland en Oekraïne zijn.

Ik kon me toen niet indenken dat dit boeven- regime min of meer vreedzaam door zijn hoe- ven zou zakken. De Sovjet-Unie was in mijn ogen het rijk van de angst. In Kiev werd ik in 1987 aangesproken door een student Engels die de taal slecht sprak omdat hij nooit in contact mocht komen met de levende taal. Ik sleepte hem mee naar mijn hotel, moest bijna de portier omver schoppen die dat wilde ver- hinderen en ging iets drinken in de bar.

En daar zag ik de gevolgen van 70 jaar com- munisme in de praktijk: iemand die in min- der dan een seconde hoogrood werd, terwijl het angstzweet plotseling op zijn voorhoofd parelde. Een halve seconde later liepen twee politieagenten langs ons tafeltje, om een paar hotelhoertjes te arresteren. Een jaar daarna maakte ik hetzelfde mee in Moskou.

Onze begeleidster, Natasja, kreeg een aan- val van hysterie omdat we het gebouw van het Centraal Comité van de partij filmden en snikte voortdurend “you are breaking my life and my career”. Op dat moment was Michail Gorbatsjov al drie jaren partijleider en iedereen in Vlaanderen die een krant las of naar een tv-journaal keek, kende de woor- den “glasnost” (openheid) en “perestrojka”

(verbouwing).

“Gorbie” was de eerste Sovjetleider die in het fluweel geboren was. Al zijn voorgangers waren keiharde schurken die verantwoorde- lijk waren voor gruwelijke moordpartijen in binnen- en buitenland. Gorbatsjov had mee- gemaakt dat zijn twee grootvaders gebro- ken werden door het stalinisme. Hij geloofde wel in het communisme maar dan met een menselijk gezicht. Hij was de eerste Sovjet-

In 1978 schreef Hélène Carrère d’Encausse, erfgename van gevluchte hoge Russische aristocraten, een sensationeel boek, “L’Empire Eclaté”. Ze voor- spelde de ondergang van de Sovjet-Unie omdat de interne tegenstellin- gen tussen de Europeanen en de altijd talrijker wordende mohammeda- nen tot geweld zouden leiden. De redenen die ze opsomde klopten niet, maar de prognose was juist. Binnen een paar weken vieren we de twintig- ste verjaardag van de ondergang van het rijk van het kwade.

leider die al meerdere keren het Westen had bezocht vooraleer hij de macht kreeg.

Hij was ook de eerste die zijn (charmante) vrouw meetroonde. Gorbatsjov kende de Sovjetachterstand en wist waar de grote pijnpunten lagen.

Het militair-industrieel complex en de prestigepolitiek slokten gruwelijk veel geld, middelen en mensen op - vier miljoen solda- ten en 20 % van de Sovjetbegroting; drie keer meer dan de VS uitgaven. De Sovjets ston- den op het punt de dure oorlog in Afghani- stan te winnen, tot de Amerikanen raketten leverden aan de rebellen. Vreselijk veel geld ging naar de satellietstaten en naar Cuba, die gas en petroleumproducten tegen een schijntje kregen.

De planeconomie was een verspilling op grote schaal en een systeem waarbij de staatsleverancier alle macht had en de klant (ook een staatsbedrijf of een staatswinkel) maar moest hopen dat er tenminste iets geleverd of hersteld werd. In 1988 koos ik opzettelijk een Russisch en geen toeristen- hotel omdat daar minder controle was. Een afvoerbuis in de badkamer was stuk en het hotelmanagement wist dat al maanden. Ik kreeg netjes iedere dag een schone hand- doek om in het gat in de buis te proppen.

En dan was er nog het drama van de Sovjetlandbouw. Feitelijk had de Unie de mogelijkheid om zichzelf en nog een flink deel van de wereld te voeden. In de praktijk waren de collectieve staatsboerderijen zo’n mislukking dat massaal graan geïmporteerd werd om de bevolking te kunnen voeden.

De dwaas

Gorbatsjov had één uitstekend idee:

gedaan met de dure en gevaarlijke pres- tigepolitiek. Hij trok de troepen weg uit Afghanistan. Hij deed verregaande voorstel- len voor ontwapening die aanvankelijk met

wantrouwen begroet werden in het Westen.

Hij zag in dat de Sovjet-Unie niet langer Mid- den- en Oost-Europa kon terroriseren. Hij geloofde tot ontzetting van veel Sovjetdino- saurussen niet in Duitse agressieve bedoe- lingen zodat hij de hereniging van Duitsland toestond en de overheersing van de buffer- staten stopte. Cuba en Vietnam moesten ook maar de eigen boontjes doppen.

Aan het echte drijfzand waar de Unie op rustte, kwam Gorbatsjov niet. Hij bleef een gelovige die de landbouwgrond niet wou pri- vatiseren. Hij zocht naar alle mogelijke tover- formules om de productie in de bedrijven te stimuleren maar wilde geen echte vrijemarkt- economie. Hij dacht aan vrije coöperatieven.

Ik heb een directrice van zo’n vrije “onder- neming” gevraagd hoeveel procent staatsbe- stellingen ze nog kreeg. 100 % antwoordde ze vrolijk. Die weigering om echt te privati- seren was een fatale fout, die nog verergerd werd door een tweede fatale fout: “de glas- nost”. De communisten moesten gedetail- leerd weten wat allemaal fout ging vooraleer te remediëren. Dat kon alleen in een deels open maatschappij waar mensen geen angst voor hun leven hadden als ze reële cijfers in plaats van vervalste informatie zouden ople- veren. Gorbatsjov wou geen moorddadige methodes gebruiken en hij was een voorstan- der van iets meer democratie; zij het alleen in de communistische partij en op voorwaarde dat hij zijn eigen prerogatieven mocht behou- den, want aan vrije algemene verkiezingen dacht hij niet.

Zijn politiek werd de Unie fataal. Gelei- delijk ging de deur op een kier, en de kritiek barstte los. Toen de KGB niet langer aange- moedigd werd om iedere criticus direct op te pakken, daalde de angst. Steeds meer mensen werden wat moediger. Zelfs in het leger en bij de geheime dienst gingen stemmen op dat het zo niet verder kon. In sommige Sovjetrepu- blieken, vooral in de Baltische staten, durfden nationalisten zeggen dat de tijd van de kolo- nisering voorbij was en dat de Russen maar beter naar huis konden gaan. Hier en daar liep het wat uit de hand, maar echte massale moordpartijen à la Stalin waren mede dank- zij de aanwezigheid van de moderne media niet meer mogelijk.

Sommige leden van de communistische elite, Boris Jeltsin voorop, kozen radicaal voor het westerse succesmodel en waren

bereid afstand te doen van hun vele par- tijprerogatieven; vooral omdat ze op die manier bij echte algemene verkiezingen hun populariteit konden verzilveren, en Gorbatsjov en zijn kliek echte communisten de woestijn insturen. Anarchie kreeg gelei- delijk de hele Unie in zijn greep. Honderd- duizenden soldaten deserteerden. Overal viel de al lage productie naar omlaag. Her en der werd zelfs honger geleden. In China keek Deng Xiaoping met open ogen naar de ellende in de reusachtige buurstaat en trok er zijn conclusies uit. Kapitalisme? Ja, want dat was de beste garantie om meer dan een miljard mensen behoorlijk te voeden en te kleden, want “Erst das Fressen und dann die Moral”.

Maar in geen geval politieke hervormin- gen want zelfs een democratisering van de partij leidde tot eisen voor meer democra- tie in de maatschappij en anarchie. Deng noemde Gorbatsjov dan ook “een dwaas”.

In Sint-Petersburg en Moskou werd in 1990 het voedsel op de bon gezet. De partijleider koos voor de vlucht vooruit en aanvaardde begin 1990 toch een verdere democratise- ring en de eerste echte vrije verkiezingen sedert 1918 (toen Lenin de grondwetge- vende vergadering met de bajonet liet uit- eenjagen). In 6 republieken (de Baltische staten, Armenië, Georgië en Moldavië) ver- loren de communisten de macht en de een na de ander van deze staten verklaarde zich onafhankelijk.

Het leger en de KGB aarzelden overal om in te grijpen en aanvaardde na wat bloedige incidenten het fait accompli. De jurist Gor- batsjov reageerde uitsluitend met nieuwe voorstellen en wetten waar niemand belang- stelling voor toonde. Bij nieuwe verkiezingen in juni 1991 won Jeltsin het presidentschap van Rusland. De Sovjet-Unie bestond toen meer op papier dan in realiteit. Twee maan- den later pleegden een aantal communisten - overigens allen goede bekenden van de par- tijleider - een staatsgreep, die na een paar dagen werd weggelachen. Nu verklaarden alle nog resterende republieken zich onaf- hankelijk en in december gingen ze akkoord om tijdelijk een soort gemenebest te vor- men. Gorbatsjov nam ontslag.

Op kerstdag 1991 werd de Sovjetvlag op het Kremlin naar beneden gehaald.

J^an n^eckers Zean-Marie DD deed dat. Alleen de PS begon te pruttelen en peroreerde bij monde van Thierry Giet – beëdigd VB-basher – dat er eerst experten dienen gehoord te worden in de commissie Financiën volgende (deze) week en dat men dan de zaak opnieuw zal bekijken. Daarmee creëerde hij een week tijd en ruimte voor zijn sjoekes van de Groenen om hun verzoek tot oprichting van een onderzoekscommissie in te dienen.

Georges Gilkinet van Ecolo maakte alles erg doorzichtig door op het spreekgestoelte te komen zeggen dat hij begrepen heeft dat de PS het groene voorstel dan zal steunen. Er wordt dus heel gewichtig gedaan, maar als er dan een voorstel komt en de indiener past niet in hun kraam, dan gaan ze er niet op in.

Blijkbaar ligt het criterium om iets te steu- nen bij hen nog altijd niet bij de boodschap, maar bij de boodschapper. Bij de stemming over het voorstel van Annemans, stemden de groene heikneuters dus tegen… En wees maar gerust: deze week zal er een identiek voorstel goedgekeurd worden. Maar dan geschreven met een politiek-correcte pen.

Begrijpe wie kan.

• Geen vrienden meer

Het wordt van langsom duidelijker in N-VA-kringen dat hun “misdaad” om Di Rupo de rug toe te keren door het verlaten van de onderhandelingen, hen zuur begint op te breken. De traditionele partijen zijn er niet meer happig op met hen vlot samen te werken en hoewel er (nog) geen “cordon”

rond hen is opgeworpen, worden de scheids- lijnen van een voorzichtige uitsluiting redelijk voelbaar. Het buitenbonjouren van Danny Pieters uit de voorzitterszetel van de Senaat is daar een teken van. Ook het nog moeilijk kunnen maken van afspraken in het kader van commissies, of het maken van stemaf- spraken bij stemmingen, zijn daar tekenen van. Kortom: de tijd dat Bart de Wever het spel meespeelde als would-be-onderhande- laar, worden door hem en zijn partij gekoes- terd. Nu dat niet meer het geval is, moet men aan de kant gaan staan. Het Vlaams Belang weet het al zeer lang: wie het regime tegen de haren strijkt, zal het gelag betalen.

De dingen dezer dagen

5

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Vlamingen die rustig van de herfst willen genieten, kiezen in Oostende vanzelfsprekend een écht Vlaams hotel:

HOTEL DIE PRINCE

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Vlamingen die rustig van de herfst willen genieten, kiezen in Oostende vanzelfsprekend een écht Vlaams hotel:

HOTEL DIE PRINCE

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur‑?

Kom ze eens proeven te Achouffe‑!

HOTEL

“De tuin van Eden in Boechout”

Boechoutselei - 2530 Boechout-03/ 455 23 56 www.dejongstetelg.be

Hoog bezoek

Midden november komt de voorzitter en een delegatie van de Commissie Onderwijs, Wetenschap, Cultuur en Gezondheid van de nationale Volksassemblee van de Chi- nese Volksrepubliek naar het Belzjiekske.

Het is al zo gewoon geworden, die bezoek- jes vanuit de “modeldemocratie” China, dat er haast geen kat meer van wakker ligt.

Iedereen bakt vaak om economische rede- nen zoete broodjes met één van de wreed- ste regimes als het over fnuiken van men-

Over graaizucht, politiek charlatanisme en emo-cynisme

Pukkelpop: the show must go on

Zopas weer een nieuw woord geleerd:

put-optie. Een leek zou kunnen denken dat het om een grafreservatie gaat voor mensen die nog op een ouderwetse manier ter aarde willen besteld worden, of een voorinteke- ning op het hiernamaals, zoals de fameuze preek van Muammar Kadhafi op 22 februari.

Wel, het zit er niet ver naast: een put- optie is een overeenkomst om aandelen op een later tijdstip te kopen tegen een eerder afgesproken prijs. Keldert het aandeel, dan bent u de pineut en zult u peperduur papier kopen waarop u alleen nog uw testament kunt schrijven. Dat overkwam de Gemeen- telijke Holding, een onvoorstelbaar zootje van politieke derderangsfiguren die met uw en mijn geld op de beurs speelden (sommi- gen spreken van een Gemeentelijke Hold- up) en nu waardeloos Dexia-papier moeten afnemen aan het achtvoudige van de markt- prijs. Het gezegde “ken je er niets van, blijf er dan af” was aan deze onbekwame ama- teurs niet besteed.

In Belgenland is alles mooi in evenwicht, de reden waarom alles er zo goed gaat. Zelfs de schandalen zijn mooi verdeeld, zodat nie- mand zin heeft om al te diep te gaan spit- ten. In de Dexia-catastrofe liep vooral de christelijke zuil in de kijker, met het ACW als grootste aandeelhouder, zakkenvul- ler Jean-Luc Dehaene als opperhoofd, en Yves Leterme als exécuteur testamentaire.

Dexia bleek een schoolvoorbeeld van ban- cair wanbeleid en casinokapitalisme, waarin de Franse partner zich eens te meer veel uit- gekookter toonde dan de onnozele Belgen.

Maar ook bij de sossen viel wat te bele- ven. De Hasseltse burgemeester Hilde Claes (dochter van) nam een put-optie op een ste- vige pandoering in de komende gemeente- raadsverkiezingen. In een ongezien staaltje van kritische journalistiek opende de VRT de beerput van de corrupte politiezone in en rond Hasselt: als het goed is, zeggen we het ook.

Hilde kreeg nochtans ruim de gelegenheid om zich eruit te praten, maar tevergeefs:

alleen al de verkrampte lichaamstaal van de

lokale potentate sprak boekdelen. Het stali- nistische concept van het Hasseltse “afspie- gelingscollege” (geen oppositie; iedereen zit in het bestuur, behalve natuurlijk het Vlaams Belang), één van de vele geschenken aan het volk vanwege Muammar Stevaert, heeft een stad opgeleverd met een onthoofde democratie. Iedereen verplicht gelukkig in de gratis bussen, en de rest in een instelling:

onder een knullig-sympathiek imago schuilt een koud orwelliaans recept waar ei-zo- na andere socialistische burgervaders zich door lieten inspireren.

De Hasseltse connectie

Van oudsher kent Hasselt in het geïso- leerde Limburg een gezapige ons-ken-ons- cultuur. Eigenlijk is het maar een provin- cienest dat zich vanaf midden de jaren 90 ontpopte tot een rood machtsbastion. Via de putch van Willy Claes’ poulain Steve Ste- vaert werd de aloude CVP uit het bestuur verdreven en werd de jeneverstad gepromo- veerd tot een socialistisch pseudoparadijsje waar alles “gratis” is. Lees: met belastinggeld betaald. Via een doorgedreven façadepoli- tiek en een op kneuterigheid gerichte stads- renovatie, moest de cultus van de gezellig- heid er permanent ingelepeld worden. Loop in het Hasseltse centrum rond, en je waant je in luilekker Lilliput. Geeuw.

In dit nieuwe kalifaat van rode tsjeven kwamen oude vrienden elkaar onvermij- delijk tegen. Trefpunt: de trendy Hasseltse eetkroeg “Het Magazijn”. Om te beginnen zijn SteveStevaert en reclamemaker Noël Slangen al van in hun vlegeljaren boezem- vrienden. Het is Slangen die de figuur van Steve als zoetsappige peetoom en wilde wel- doener in de verf zal zetten. Ze worden de spil van een amicaal netwerk waarin we ook Ernest Bujok tegenkomen, sp.a-lobby- ist en manager bij Concentra (waar hij GVA- redacteur Roger van Houtte aan de deur hielp zetten, omdat die te kritisch voor Ste- vaert was), naast architect Alfredo de Gre- gorio (die op een mysterieuze manier haast alle grote publieke bouwwerken in Limburg

toegewezen kreeg), Philip Hilven (TV-Lim- burg en Concentra), Dré Steemans zaliger (alias Felice) en… Pukkelpoporganisator Chokri Mahassine.

Op weinigen is het woord “charlatan”

zozeer van toepassing als op deze Marok- kaans-Belgische lolbroek. De lijnen tussen het (nu nog volop draaiende) Stevaert-net- werk, de Hasseltse sp.a en de Pukkelpopor- ganisatie geven duidelijk aan dat dit jaarlijkse evenement niet alleen een jeugdfestival is, maar vooral een roodgekleurde promo- tiestunt die Hasselt tot centrum moest maken van het blije, hippe Vlaanderen. Dat de omwonenden de dagen durende decibel- terreur beu zijn en over “folterpop” spre- ken, zal de vrolijke vrienden een zorg wezen.

Want zie: op de Pukkelpopweide lopen haast alle vermelde kameraden elkaar weer tegen het lijf, te beginnen met Dré Steemans die de eerste edities presenteerde. Philip Hilven, lange tijd persmedewerker bij Puk- kelpop, is nu woordvoerder bij het nutsbe- drijf Group Machiels (waar… Willy Claes lange tijd adviseur was). Deze groep zit mee in een consortium voor de uitbouw van een Vietnamese haven, waar we… Steve Ste- vaert als voorzitter begroeten. Uitgerekend dat bedrijf verwierf dan weer een aankoop- optie op de Pukkelpopweide, en schoof deze optie vervolgens door naar de stad Hasselt, onder het goedkeurend oog van burgemees- ter Hilde Claes, maar helemaal buiten de gemeenteraad om.

Aan de schimmige deal werden een paar Stevaert-intimi 80.000 euro commissie- loon rijker, en de stadskas nog eens even- veel euro’s armer. Alleen Vlaams Belang en de N-VA pruttelden. Vergeefs, want, beste mensen: in Hasselt bestaat het woord

“oppositie” niet.

“The Factory”

Maar dan kwam er de gesel Gods, die niemand van de Stevaert-Pukkelpopcon- nectie had zien aankomen, ondanks duide- lijke waarschuwingen van het KMI: de storm van 18 augustus, met een balans van vijf doden. Via een groteske smartlap-ensce- nering kroop Chokri Mahassine diezelfde avond nog in een slachtofferrol, geflankeerd door Hilde Claes. Een kritisch NOS-verslag rond de chaotische opvang en hulpverlening werd door de verzamelde Vlaamse pers

weggehoond. Journalist Peter Dupont die in Het Nieuwsblad zijn reserves uitte, werd op staande voet ontslagen. Heel rockend Vlaanderen leefde de volgende dagen en weken mee, en betuigde zijn steun aan die

“lieve Chokri”. Pas in het licht van het latere Hasseltse politieschandaal én de recente beslissing van de Pukkelpoporganisatie om geen tickets terug te betalen (hooguit wat drankbonnetjes voor de volgende editie) begrijpt men het cynisme achter deze poli- tiek gestuurde emocampagne.

Een breed gedrapeerde sluier van nati- onale rouw moest namelijk beletten dat er vervelende vragen rond verantwoorde- lijkheid zouden gesteld worden. Drie doel- stellingen stonden vanaf dag één vooraan:

de organisatoren uit de wind zetten, koste wat het kost het imago van het festival red- den, en beletten dat de kas (momenteel goed voor 3,5 miljoen euro) er te veel onder zou lijden. Voor Chokri Mahassine speelde tevens de noodzaak om zijn dubbele rol van tieneridool én Vlaams sp.a-parlementslid te vrijwaren. Al de rest was goedkoop theater.

Op advies van de Limburgse provincie- gouverneur (o toeval, weer een sp.a’er:

Herman Reynders, loopjongen van Steve Stevaert,- het wordt eentonig) kon het

“Pukkelpopdrama” als natuurramp erkend worden, waardoor Chokri uitzicht krijgt op een jackpot van gemeenschapsgeld, uit- sluitend ten bate van The Factory, de vzw achter het festival, mee bestuurd door zijn echtgenote, Martine Peremans. De vzw The Factory boekte in 2010 een winst van 497.000 euro. Niet slecht voor een vereni- ging zonder winstoogmerk. De slachtoffers, die worden niet beter van dat rampenfonds:

zij worden afgescheept met een liefdadig- heidsactie. Een goed afgeschermd netwerk van vzw’s en bvba’tjes belet overigens een klare kijk in de financiële roerselen van het Pukkelpop-familiebedrijf, waarvan Chokri overigens zonder valse schaamte het per- soneel inzet voor zijn politieke campagnes.

Geen put-optie dus voor The Factory. Chokri Mahassine is slimmer dan alle Dexia- bazen samen. Hadden ze hem toch maar aan het hoofd van die Gemeentelijke Hol- ding gezet. En, dat had misschien vijf doden gescheeld.

JS senrechten en fundamentele vrijheden als

geloofsbeleving gaat. Die fameuze com- missie uit China zal ontvangen worden in het federale parlement door de voorzit- ter (CD&V’ster Liesbetje – hik – van der Auwera) en de leden van de commissie Bedrijfsleven. We zijn eens benieuwd of de Vlaams-nationalisten (1VB’er en 4 N-VA’ers) - die van oudsher toch voor een vrij Tibet en een vrij Taiwan zijn - daar uit hun pijp gaan komen. Al was het maar met een niet mis te verstane kwinkslag in de richting van de Chinese vertegenwoordigers, waarmee ze hun bezoek aan onze praatbarak nooit zul- len vergeten…

In de beste Handen

Op 12 oktober viel de beslissing over de benoeming van een nieuwe voorzitter van de Vlaamse Universiteiten- en Hogescholen- raad (VLUHR). De enige kandidaat was Willy Claes, volgens de media. Viel dat “heuglijke nieuws” toch wel samen met de weinig fraaie score van zijn dochter Hilde, burgemeester van Hasselt, in het graaicultuurschandaal bij de Hasseltse politie. Dat is pech hebben.

Mogelijk lag het daaraan dat oude noch nieuwe media met geen woord repten of papa Claes zijn nieuwe mandaat al dan niet gekregen had. Uit die mediastilte leiden we af dat dit wel zo was. En geef toe, zo’n edu- catieve topfunctie kan aan geen betere han- den toevertrouwd worden dan die van een voor sjoemelen veroordeelde ex-politicus. Of is dat weer doemdenken?

antIsemItIscHe belgIcIst

In april dit jaar richtte Kamerlid Laurent Louis, die oorspronkelijk verkozen was voor de PP van Modrikamen, een nieuwe liberale partij op, de MLD. De partij is naar eigen zeg- gen tegen separatisme en confederalisme.

Ze pleit voor het uitbreiden van het Brus- sels Gewest met zowel Waals- als Vlaams- Brabant, om een grote tweetalige regio te creëren. Kortom, onversneden belgicistische,

franskiljonse imperialisten. Het enige posi- tieve aan zo’n liberale scheurlijst is misschien dat de MR daardoor verzwakt kan worden.

Maar Laurent Louis is behalve een harde bel- gicist ook een rauwe antisemiet. Op Facebook en Twitter beweerde hij dat Israël “een staat is die een nazi-politiek bedrijft, een terreur- politiek” en dat het “een terroristische staat is die haar wetten oplegt zoals de nazi’s dat in 1940 deden”. Omdat hij voor de volledig- heid niet alleen de joden in Israël, maar ook die in de diaspora in Europa wilde treffen, voegde hij er nog de nijdige suggestie aan toe dat zijn vroegere partij PP zich beter zou laten omdopen tot PJB, Parti juif de Belgique.

Tiens, tiens. Een antisemitische liberale belgi- cist dus. In het politiek correcte wereldbeeld mogen zulke mensen gewoon niet bestaan.

In dat wereldbeeld zijn racisme en antise- mitisme typisch Vlaams-nationale kwalen.

belgIscHe expertIse voor lIbIë Na Kadhafi’s dood circuleerden opnieuw volop de foto’s van een breed lachende Guy Verhofstadt met de kolonel, op internet.

Maar er is goed nieuws voor Libië: het land krijgt voor heropbouw de steun van België.

Sterker, volgens buitenlandminister Steven Vanackere (CD&V) kan dit land steun bie- den “bij de uitbouw van Justitie in Libië”!

De Libanezen mogen zich voorbereiden op waanzinnige bureaucratie, het vrijlaten van zware criminelen wegens procedurefouten en massale ontsnappingen uit middeleeuwse gevangenissen…