De
De Schakels
Nieuwsbrief no. 125
Voor de gepensioneerden van Thomassen - Rheden
U itg av e: Sti ch tin g “ D e Sc h a k e ls ” 3 1 e j a a rg a n g , s e p te m b e r 2 0 2 1
Nu het doek is gevallen voor het Thomassen Mannenkoor ziet u hier nog een keer een fraaie foto van dit illustere gezelschap, in betere tijden.
Zie het eerste deel van het artikel van Jan Weeda in dit nummer.
Foto: Thomassen Mannenkoor
De
De Schakels
Nieuwsbrief no. 125
Voor de gepensioneerden van Thomassen - Rheden
U itg av e: Sti ch tin g “ D e Sc ha ke ls ” 3 1 e j a a rg a n g , s e p te m b e r 2 0 2 1
Nu het doek is gevallen voor het Thomassen Mannenkoor ziet u hier nog een keer een fraaie foto van dit illustere gezelschap, in betere tijden.
Zie het eerste deel van het artikel van Jan Weeda in dit nummer.
Foto: Jan Eggink
Informatiepagina Stichting “De Schakels”
Secretariaat: Smitsweide 19, 6983 EH Doesburg
telefoon: 0313 – 47 45 13, e-mail: stichtingdeschakels@gmail.com
Bankrekening: NL19 ABNA 0566971232 t.n.v. Stichting “De Schakels”, Zelhem
Bestuur:
Voorzitter: Louis J. Th. Schennink Noorder Parallelweg 16 6881 RV Velp 026 - 361 07 74 Vice-voorzitter: Hans van Erdelen De Vlashegge 50 6951 NN Dieren 0313 - 42 25 18 Penningmeester: Henk W. Jansen Vinc.v.Goghstraat 55 7021 EC Zelhem 0314 - 78 95 84 2e Penningmeester:
Gerard J.M. Peelen 3e Gasthuisstraat 3 7101 EC Winterswijk 06 -19 38 37 50 Secretaris: Marion Jansen-Neervoort Smitsweide 19 6983 EH Doesburg 0313 - 47 45 13 2e Secretaris: Jan Saalmink Korte Wal 193 6882 GR Velp 026 - 785 84 92 Notuliste: Jenny Surenbroek-Rueck Weth.Winterinkstr. 52 6991 BL Rheden 026 - 495 32 21 Redactie Nieuwsbrief:
Jan Huisman 026 - 495 27 68 janhuisman42@gmail.com Jan Weeda 0313 - 47 45 19 j.weeda6@upcmail.nl Ab Boersma 0313 - 43 84 85 boersmaan@hetnet.nl
Ton Surenbroek 026 - 495 32 21 a.h.surenbroek@kpnplanet.nl Jan Eggink 0313 - 41 94 46 j.eggink93@gmail.com
Gerard Peelen 06 -19 38 37 50 g.peelen8@upcmail.nl Beheer Website: www.deschakelsthomassen.nl
Sjoerd Cats deschakelswebsite@gmail.com Jenny Surenbroek-Rueck
De Nieuwsbrief verschijnt eind maart, juni, september en december. Kopij kan worden aangeleverd bij de leden van de redactie tot uiterlijk de 10e van deze maanden. Teksten zo mogelijk aanleveren in Word en beeldmateriaal in JPG (bestandsgrootte minstens 500 kB). Origineel beeldmateriaal kan desgewenst door de opmaakredactie worden gedigitaliseerd. De redactie heeft het recht redactionele wijzigingen of bekortingen aan te brengen in de aangeleverde kopij. Bijdragen moeten voorzien zijn van de naam van de auteur of de commissie, die de bijdrage aanlevert. Het accepteren van een bijdrage is geen garantie voor plaatsing in een bepaald nummer. Van geweigerde bijdragen zal de inzender op de hoogte worden gebracht.
De schrijver is verantwoordelijk voor de mening die in de bijdrage wordt weergegeven. Deze mening is niet noodzakelijkerwijs de mening van de redactie of het bestuur van Stichting De Schakels, of daarmee in overeenstemming. Mochten personen, instanties of bedrijven van mening zijn schade te hebben geleden ten gevolgen van een publicatie, dan zal Stichting De Schakels geen vergoedingen verstrekken. Aangeboden bijdragen en beeldmateriaal moeten vrij zijn van auteursrecht. Stichting De Schakels zal geen auteursrecht vergoeden.
Gerrit Jan Jansen
Inhoudsopgave: Pagina
Foto voorpagina: Thomassen Mannenkoor in de dorpskerk te Rheden 1
Informatiepagina 2
Inhoudsopgave, overleden en nieuwe donateurs 3
Kroonjarigen in het volgende kwartaal 4
Van de voorzitter 5
De afscheidsdienst van Cor van Geest 6
Een week naar Londen (deel 1) 7
Vreemd volk 11
Een mystieke ervaring 12
Ansaldo Thomassen: De eerste pensionering van Peter Rusch 13 Nieuws van en over de bedrijven: Howden Thomassen Compressors 15
Bananen 16
Uit het leven van een Thomassen service engineer (deel 8) 17
Thomassen Mannenkoor (deel 1) 19
De macht van de portier 21
Stuurlui 22
Foto’s uit de Oude Doos 23
Bunkeren 25
Schakelwoord 125 en oplossing 124 27
Foto achterpagina: compressorframe wordt bewerkt 28
De Schakels
Nieuwsbrief no. 125
Schakelleden, overleden in het afgelopen kwartaal
Helaas is ons wederom een aantal Schakelleden ontvallen. Hun naam vermelden wij met eerbied in onze nieuwsbrief. Dat zij rusten in vrede.
Geboren Overleden
De heer C.D. van Geest 26-07-1940 19-06-2021 De heer A.J. Pol 16-06-1953 28-06-2021 Mevrouw H. van Hof-Stout 04-08-1930 06-08-2021 De heer J.A.M. Paulus 29-09-1929 31-08-2021
Onze oprechte deelneming gaat uit naar de nabestaanden. Wij wensen hun sterkte en berusting bij het verwerken van dit voor hen zo zware verlies.
Redactioneel
Dit nummer staat in het teken van het Thomassen Mannenkoor, dat helaas heeft opgehouden te bestaan. Alweer een deel van het oude Thomassen verdwenen.
In een serie artikelen zal de historie van dit illustere koor worden beschreven.
Wij wensen u veel leesplezier.
Nieuwe donateurs:
De heer A. Bosveld Rheden
Mevrouw M. H. Bosveld-Hermsen Rheden
De heer P. Thuis Ulft
De heer M. Jansen Rheden
Mevrouw W. Jansen-Jolink Rheden
Naam Geboren Leeftijd
Mevrouw. H. Aalders-Gerritsen 2 10 1932 89
De heer B. Regenspurg 4 10 1944 77
De heer W.J. Wennink 6 10 1944 77
Mevrouw. I.M. Smans-Bouwman 8 10 1936 85
De heer P. Kamminga 12 10 1946 75
Mevrouw. M. van Essen-Freriks 12 10 1942 79
De heer K. Paardekooper 15 10 1936 85
De heer A. de Jonge 16 10 1939 82
Mevrouw. I. van Vugt-Klokkers 16 10 1943 78
Mevrouw J. Evers-Kranenburg 19 10 1933 88
Mevrouw. E.C.J. Aalbers-Florestein 23 10 1931 90
De heer W. Klaasen 23 10 1944 77
De heer H. Gerrits 29 10 1943 78
Mevrouw. P.A. Westhoven-Troost 29 10 1944 77
De heer H.G.L. ter Brugge 1 11 1945 76
De heer P. de Kunder 1 11 1942 79
Mevrouw. A. Meyer-Freriks 3 11 1933 88
De heer H.W. Jansen 3 11 1940 81
De heer C. Scheringa 7 11 1942 79
Mevrouw. A.M. Budel-Roelofsen 9 11 1927 94
De heer H. Scheffers 13 11 1944 77
De heer P. Teterissa 14 11 1943 78
Mevrouw. A.H. van Amerongen-Diekema 14 11 1944 77
Mevrouw. H. Wennink-Roseboom 14 11 1943 78
De heer P.A. Weenink 15 11 1944 77
Mevrouw K. Meeuwissen-Hillebrink 18 11 1945 76
De heer A. Meeuwissen 18 11 1945 76
Mevrouw. G.H.W. te Kloeze-van Helsdingen 19 11 1937 84
De heer J. Huisman 19 11 1942 79
De heer W. Hendriksen 20 11 1935 86
De heer E.F. Reichert 24 11 1946 75
Mevrouw. R.A. Hendriks-Willemsen 24 11 1939 82
De heer J.P. Tulp 26 11 1934 87
De heer D. Vermeulen 26 11 1944 77
De heer J.G. van Elburg 26 11 1936 85
Mevrouw. J.A.M. Wassink-Baumann 26 11 1946 75
Mevrouw. P. Wolting-Beihuisen 26 11 1935 86
De heer G. Kreuzen 27 11 1931 90
De heer C. Corts 30 11 1934 87
De heer G. Hendriks 30 11 1940 81
De heer L. van der Zon 2 12 1945 76
De heer P.W. Kempe 11 12 1940 81
De heer A. Boersma 12 12 1946 75
De heer H. Janssen 13 12 1944 77
Mevrouw. M. Snik-Putman 14 12 1951 70
De heer Th.F.A. Bömer 15 12 1944 77
De heer E. de Heer 17 12 1935 86
De heer R. Bodenhorst 18 12 1943 78
De heer H.A. Beumer 19 12 1937 84
Mevrouw. A. Tulp-Mattaar 21 12 1942 79
De heer J.E. Ivangh 21 12 1929 92
De heer H. van Veelen 23 12 1946 75
De heer W. de Zwart 23 12 1927 94
De heer A.Th. van Beersum 23 12 1942 79
Onze jarigen, die in het volgende kwartaal 70, 75 of ouder worden.
Van de voorzitter
Als ik dit schrijf kijk ik naar buiten. Het regent weer. Het is nu eind augustus en de vakantie in deze regio is alweer voorbij. De scholen zijn weer begonnen. Ik denk aan alle mensen die dit weer getrotseerd hebben om er met hun
camper, caravan, tent of boot eropuit getrokken zijn. Het was een regenachtige en koude
vakantie.
Ik denk ook aan het coronavirus dat de wereld nu in zijn greep heeft, plus de daarbij
afgekondigde richtlijnen, die het voor veel mensen niet mogelijk heeft gemaakt om het weer in Nederland te ontlopen. Aan de andere kant hebben veel mensen kunnen genieten van ons eigen land, dat ook heel mooi is. Ik hoop dat jullie desondanks een tijdje uit de dagelijkse beslommeringen zijn geweest, en weer energie hebben opgedaan om de herfst en winter tegemoet te gaan.
Het is onmogelijk gezien de huidige maatregelen om een binnenactiviteit te organiseren, daarom organiseren we een buitenactiviteit op woensdag 29 september van 15.00 uur tot ± 17.30 uur in de wijngaard het domein “Hof van Dieren”. Arnhemsestraatweg 16 6953 AX Dieren. Hierover hebben zich 46 donateurs aangemeld, ik hoop jullie daar te ontmoeten.
Ik spreek de hoop uit dat we snel dit
coronatijdperk achter ons kunnen laten, tot die tijd: houdt u aan de richtlijnen.
Ik berichtte jullie in de vorige nieuwsbrief dat ik door de afgekondigde richtlijnen de redactie van de nieuwsbrief en de webbeheerder nog niet heb kunnen ontmoeten. Intussen is dit
geformaliseerd en hebben we elkaar ontmoet in een goede en structurele vergadering,
In deze vergadering kwam op tafel dat vooral vrouwelijke donateurs opmerkingen hebben gemaakt dat de nieuwsbrief veel technische onderwerpen bevat. Wij begrijpen dat, maar het bestuur en redactie zien daar ook een andere kant aan!
Wat jullie niet inleveren (!) kan ook niet geplaatst worden!
In dit kader komt In de volgende nieuwsbrief (december) een enquête waarin eenieder kan aangeven welke onderwerpen men graag in de
nieuwsbrief ziet. Laat u intussen niet tegenhouden om kopij te leveren aan de redactie. Gegevens van de redactie zijn te vinden elders in deze nieuwsbrief.
Wellicht is het wenselijk dat in de redactie een dame plaatsneemt. Indien
geïnteresseerd, dan kunnen jullie dit
aangeven bij Marion Jansen-Neervoort, onze secretaris. Haar gegevens zijn te vinden elders in deze nieuwsbrief.
In de redactie is de samenwerking met Edu Wilten beëindigd, hierop is Jan Eggink benaderd, deze is bereid de plaats van Edu over te nemen. Edu bedankt voor je inzet voor Stichting “De Schakels”. Gerard Peelen zal optreden als tussenpersoon tussen de redactie en het bestuur.
Op 1 juli 2021 is de Wet Bestuur en Toezicht Rechtspersonen ingegaan, het bestuur heeft de Statuten en het Huishoudelijk Reglement van de stichting tegen het licht gehouden en vervolgens contact gehad met een notaris en een jurist. De Statuten moeten omdat er een overgangs- periode is voor 1 juli 2026 gewijzigd worden, het Huishoudelijk Reglement is waar nodig
aangepast aan de nieuwe wetgeving. Ook is het protocol voor Ereleden en Leden van
Verdienste aangepast.
Ik hoop jullie spoedig in goede gezondheid te ontmoeten.
Met vriendelijke groet,
Namens het bestuur van Stichting “De Schakels”
Louis Schennink
De afscheidsdienst van Cor van Geest op 27-06-2021
Eddy en Ank kregen een rouwkaart met uitnodiging voor Cor’s afscheidsdienst in de Petruskerk in Spankeren.
Op onze kaart stond: ‘in verband met de huidige maatregelen is deze uitnodiging alleen bestemd voor de geadresseerde(n) van deze kaart.’
Want in de kerk mochten niet meer dan zestig personen aanwezig zijn bleek achteraf. Tot onze verbazing waren wij dus de enigen van Thomassen.
Wat blijkt nu: Cor heeft wel tijdens zijn ziekte de laatste weken de namen van leden van het Schakelbestuur opgeschreven, maar niet vermeld welke relatie hij met hen had.
De vrouw van de oudste zoon Niels vertelde ons achteraf in “De Harmonie” in Laag-Soeren, waar gecondoleerd kon worden, dat de naam van Eddy Krabbenbos in de familie hen wel bekend was door al mijn felicitatiekaarten in het verleden en mijn paar e-mails aan Cor in het laatste jaar.
Cor was lid van deze Nederlands Hervormde kerk in Spankeren. De dominee kende hem dan ook al langer en heeft Cor in zijn ziekteperiode vaker bezocht.
Cor is in 1959 in militaire dienst gegaan en kwam bij het Korps Mariniers dat na de
opleiding bestemd was om naar Nieuw-Guinea te gaan om daar de belangen voor Nederland te handhaven, maar tevergeefs zoals wij weten..
Er waren dan ook vier veteranen van Cor’s onderdeel aanwezig. Zij salueerden en droegen de kist naar binnen in de kerk.
Tijdens de kerkdienst sprak één van de
veteranen over de rol die het Korps Mariniers in het Nederlandse leger inneemt en dat zij de slogan ‘Eens Marinier, altijd Marinier’ hoog in het vaandel hebben staan. Zijn betoog werd ondersteund door een kort informatief filmpje over de Mariniers.
Eén van de vier Mariniers, die Cor goed hebben gekend was Evert van Brenk uit Rheden, geen Thomassenaar.
Ook zagen we een korte filmimpressie over Cor als actief militair in zijn tijd in Nieuw-Guinea.
Beide zonen van Cor, Niels en Torsten, hebben hun vader uitvoerig herdacht. De naam
Thomassen Motoren werd genoemd in verband met een ‘open dag’ in het verleden, waarbij Cor aan zijn zonen uitleg gaf hoe een zuiger in een motor werkt.
De uitgekozen muziek voor Cor was o.m.
1. Cantate “Komm, du süsze Todesstunde”
BWV 161 – van Johann Sebastian Bach, 2. Take Five van Dave Brubeck,
3. Moderato - eerste deel van het tweede pianoconcert van Sergej Rachmaninov, 4. Allegretto – tweede deel van de zevende
symfonie van Ludwig van Beethoven, 5. De Fanfare – van Honger en Dorst van
Huub van der Lubbe,
6. Go Your Own Way – Fleetwood Mac.
7. So What – Miles Davis, muziek bij het uitdragen
Het was een waardige afscheidsdienst.
Eddy Krabbenbos, Doesburg, juni 2021
Een week naar Londen (deel 1)
door Jan Weeda Inleiding:
Een aantal jaren geleden kreeg ik via een tante een reisverslag in handen dat geschreven is door mijn overgrootvader Cornelis Weeda. Hij is in 1905 een week lang in Londen geweest. Van dit verslag heb ik een uittreksel gemaakt. Om het leesbaar te maken heb ik het oud-
Nederlands vervangen, maar hem wel aan het woord gelaten.
De voorbereiding
Al lang tevoren had ik een voorstel overwogen van één van mijn vrienden, die een broer in Londen heeft wonen, om hem op zijn reis naar de grootste stad van de wereld te vergezellen, wanneer hij in de zomer zijn Londense familie zou bezoeken. Ter vermeerdering van mijn kennis van de Engelse taal, en om enigszins een voorstelling te krijgen van een stad, die wat oppervlakte betreft gelijk is aan een provincie, met ruim evenveel inwoners als ons hele land telt, maar ook om te zien wat je nooit hebt gezien, lachte mij genoemd voorstel wel toe.
Toen dan ook alle moeilijkheden waren
weggenomen, die mij wellicht zouden hebben weerhouden om het land van Gladstone en Chamberlain te bezoeken en mijn gastheer een week vakantie had genomen om ons e.e.a. te laten zien, werd het besluit genomen samen naar Londen te gaan. De Nederlandsche
Stoomvaart Maatschappij Zeeland geeft dit jaar gelukkig een reductie op een retourkaartje naar Londen. Als je op vrijdag met de dagboot vertrekt en de andere vrijdag weer terugkeert, dan kost het, inclusief een retour per trein van Queenborough naar Londen, f.10,55 (d.i. nu
€ 129.72).
Hier en daar las ik wat over Londen en de Theems, over gebouwen, bruggen, straten, sporen, bussen, taxi’s om niet helemaal een vreemdeling te zijn in die City, die met haar ca. 150 verschillende dorpen er omheen gegroepeerd, één geheel vormt.
Tegen het einde van de maand juli werd de koffer ingepakt met daarin de nodige
kledingstukken, die tegen een stootje konden, een paraplu voor het geval dat het ging regenen en een wandelstok. Verder nog 50 sigaren, die men vrij kan meenemen, een gevulde
tabakszak en een goede overjas.
Natuurlijk had ik ook Nederlands geld gewisseld voor Engels.
De afvaart en aankomst:
Op 31 juli vertrokken we met de stoomtram van de Belgische maatschappij TVFM, vanuit
Middelburg naar Vlissingen.
Société Anonyme des Tramways à vapeur Flessingue-Middelbourg et extensions (TVFM) Door de straten en buitenwijken van Middelburg en langs Souburg bereikte de tram de Keersluis van Vlissingen, waar we moesten uitstappen. Na langs het station Vlissingen-Haven te zijn gelopen bereikten we, een klein uur voor het vertrek van de boot, de promenade.
Station Vlissingen-Haven (voorgrond) en promenade (boven)
Men was druk aan het laden en we hadden alle tijd om het drijvende kasteel te bekijken. Het bovenste dek, het promenadedek was voor de 1e klas passagiers. Het dek daaronder is voor de andere passagiers. Als er geen tegenwind is dan staat men daar droog. Daar zijn ook de zware machines te zien die de raderboot voortstuwen. De lading bestond o.a. uit kisten, vaten, balen, geslachte varkens, manden met fruit, tobbetjes met frambozen drijvend in waterachtig vocht, fietsen, etc. Eindelijk is het ruim vol. Dan horen we de fluit van de boottrein en even later stappen de laatste passagiers aan boord en het schip kan vertrekken.
Een raderboot van de Maatschappij Zeeland We waren nauwelijks een kwartier vertrokken of het was noodzakelijk de opgetaste koffers en kisten op het dek te beschermen tegen het zee- en regenwater. Ook werden de eerste mensen zeeziek. Weldra werd het stormachtig weer, zodat iedereen probeerde een droog plekje te vinden in de tweede kajuit. Ik kan het moeilijk omschrijven hoe akelig het was. Maar na een paar uur werd het gelukkig minder. Ik tuurde door mijn kijker naar de schepen en de bruinvissen, die zo nu en dan tevoorschijn kwamen. Nog een uur of twee en we zagen duidelijk Sheerness en Queenborough op het eiland aan de mond van de Theems. Om half acht stapten we allen ongedeerd, maar zeer velen nog bleek en ontdaan, op Engels grondgebied. We passeerden de douane, die ons, nadat we de sigaren en tabak hadden laten zien, ons door lieten gaan. Maar één van de commiezen wees op de linker zak van mijn jas.
Daar leek wat in te zitten, wat ik verborgen wilde houden. “What have you there?”. Het was een zakje met een broodje kaas, die mijn
echtgenote meegeven had voor onderweg. Hij, de man van de wet, zag het en vroeg niet verder. Mijn “kegje” mocht vrij door. We liepen
op het perron langs een lange trein. We mochten 2e klas reizen zonder iets te betalen, dat wil zeggen de vracht was inbegrepen in het retourbiljet van de boot. Sporen in Nederland, ook met de sneltrein en de z.g. bliksemtrein, het is sukkelen vergeleken met het Engelse gevlieg.
Maar in het begin was daar niet veel van te merken, want na vijf minuten stonden we al stil.
Het duurde wel een kwartier voor we verder gingen, maar na twaalf minuten stonden we weer stil. Maar dan eindelijk begint een lange snelle rit langs Newingham, Chattam, een grote stad als Haarlem met ontzettend veel fabrieken.
Dan een brug over en voorbij Strood, weer zo’n grote fabrieksstad. Ik dacht dat we al in Londen waren, maar dat had ik mis. We passeerden nog Fawkham, St. Mary Gray en nog veel meer andere stations. Wat viel de natuur daar mee.
Prachtige dalen tussen vrij hoge heuvelrijen, hier en daar begroeid met bomen, maar er waren veel meer akkers met weelderige koren- halmen en gemengde landbouwproducten.
Maar zachtjes aan werd het schemerig, dus konden we buiten minder zien. Bovendien reden we telkens door tunnels heen. Toch was het merkbaar dat we de “metropolis of the world”
naderden, want we passeerden rechts een onmetelijke huizenmassa, die slechts werd afgebroken door het water van de Theems. En die zich aan de andere kant van de rivier weer bij honderdduizenden voortzet. Groot Londen bevat alleen al 800.000 huizen. Nadat we de brug over de Theems zijn gepasseerd, staan we enkele minuten later stil aan het Victoria station.
London - Victoria Station
Mijn vriend zat een paar rijtuigen vooruit, dus stapte ik uit hem tegemoet en weldra zagen we elkaar. Zijn broer stond al bij hem, die me hartelijk welkom heette. Hij leidde ons naar de ondergrondse spoorweg, die ons door de Londens ingewanden naar een station bracht, vanwaar het nog een half uur lopen was naar
ons logeeradres. Nadat we kennis gemaakt hadden met de andere huisgenoten kregen we een stevige maaltijd voorgeschoteld.
De eerste dag
’s Morgens om 7 uur stapten we met z’n drieën door de stille straten van Zuidwest Londen op weg naar Portland station waar we om 8 uur de ondergrondse naar Marylebone station. Enkele minuten daar vandaan ligt Regent’s Park, waar we een tijd lang op en neer wandelden. Het is een mooi park met prachtige, brede en goed onderhouden wegen en lanen, met aan weers- kanten grote bomen. Daar hebben we op een paar stoelen genoten van de overvloedige, weelderig verspreide bloemenvelden. Je kan daar uren doorbrengen zonder je te vervelen.
Regent ’s Park omstreeks 1900
In een hoek van het park ligt de Londense Zoo.
Deze is voorzien van allerlei dieren zoals leeuwen, tijgers, zeeleeuwen, beren, giraffen, apen, olifanten, nijlpaarden enz. Maar om dat alles te zien waren we niet naar Londen gekomen.
De apenrots in de dierentuin.
Na een penny betaald te hebben voor het gebruik van de stoelen, zetten we onze tocht voort. We kwamen in de Euston Road, wat een drukke en brede straat is en waar de bussen, taxi’s, goederenwagens en auto’s elkaar
verdringen, zonder dat er ongelukken gebeuren.
Terwijl mijn vriend een uurtje doorbracht in de pianofabriek waar zijn broer werkte, liep ik de Euston Road en Marylebone Road een paar keer op en neer. Ik zag daar de grote winkel van Maple. De winkel is wel vijf keer zo groot als de grootste winkel in Middelburg en omvat een hele straat. Men verkoopt daar herenkleding, kinderkleding, hoeden, schoenen, bedden, ledikanten, reisbenodigdheden, enz., enz. Voor alles was er aparte uitstalling. Achter de winkels waren de kantoren. Maar het bedrijf heeft ook nog meer winkels op andere punten in de stad.
Reclame voor Maple in 1905
Nadat mijn vriend was teruggekeerd, gingen we wat gebruiken in één van de talrijke tearooms.
De Engelse thee is goed te drinken, maar de koffie vinden we slecht. Het brood is flauw, maar daarin is voorzien. Zout is nodig bij brood en vlees en bij al wat men eet. De tearoom waar wij zaten bleek één van de 160 filialen van het concern te zijn. Al gauw daarna kwam de broer, na zijn laatste werkzaamheden van die week, ons ophalen en we genoten bij hem thuis van een gulle maaltijd, die de gastvrouw voorzette.
Die middag gingen we naar Earl’s Court met z’n tentoonstellingshal van brandblusmiddelen en andere eigenaardige aantrekkelijkheden.
Earl ’s Court Exhibition Centre
We waren nauwelijks binnen of we werden staande gehouden door twee heren. Ze zagen n.l. dat ik brilde en onmiddellijk nodigden ze mij uit om plaats te nemen voor een oogspiegel.
Het kostte niets. (Sit down please, without any obligation). De één bleek de baas te zijn en de andere een Duitse professor. Deze kwam tot de conclusie dat één oog zeer abnormaal was en dat mijn bril helemaal niet deugde. Hij raadde mijn aan of een gouden bril van 3 guinea’s of een mindere soort van 1 pond van hem te kopen. Maar omdat ik het was, zou het voor ¾ pond kunnen. Ik kocht uiteraard geen bril.
Verderop bekeken we allerlei winkels met o.a.
veel beelden uit Assyrië, Babylon en Egypte.
Even later kwamen we op een open terrein, waar uit een muziektent vrolijke muziek klonk en waarom honderden mensen zaten en nog eens honderden staande luisterden naar prachtige muziek. Ook was er de Switch back, een eigenaardige nabootsing van de Montagne Russe, een soort rollercoaster. Weer ergens anders boden Turken - of het echte zijn? - in hun prachtige gewaden zijde en kant aan. Een professor, zeker een neefje van de brillendokter, kon liefhebbers de toekomst voorspellen. Aan het eind van een grote vijver werd een bootje misschien wel 15 tot 20 meter omhoogge-
trokken langs een helling. Bovenaan gingen 8 of 10 personen erin zitten en daar gingen ze langs een rail vliegensvlug naar beneden, om aan het einde van de baan, op enige meters van het wateroppervlak, te worden neergesmakt in de vijver. Kortom het had wel iets weg van een fatsoenlijke kermis.
Na nog wat gedronken te hebben bekeken we nog enkele andere tentoonstellingen zoals een dorp uit Oeganda, een Arabisch kamp met kamelen en het omgekeerde huis.
Tenslotte volgde het reuzenrad, “the Gigantic Wheel”, Iedere avond zagen we dit boven alle huizen in het westen van de stad uitsteken.
Voor een shilling kon je plaatsnemen in één van de cabines. Elke cabine had 20 zitplaatsen en er konden nog 30 personen staan. Na enkele minuten zette het rad zich langzaam in
beweging. We hadden een prachtig uitzicht over de stad Londen. Kortom het was een geslaagde middag geweest met veel indrukken.
The Gigantic Wheel De tweede dag:
Op zondag hebben we twee keer een
kerkdienst bijgewoond in de Weslyaanse kerk in de buurt.
De derde dag:
Omdat het mooi weer was, stonden we om 7 uur op en lieten Fulham achter ons. Na over de brug over de Theems gelopen te zijn, trokken we door Putney verder naar het park
Wimbledon. Wat een prachtige omgeving was dit. Met z’n heuvelachtig landschap deed dit ons aan Valkenburg denken. Via een andere weg kwamen we om 10 uur weer bij ons logeer- adres. Na een stevig ontbijt gingen we nu op weg naar Christal Palace in Sydenham. Het glazen gebouw was oorspronkelijk ontworpen voor de wereldtentoonstelling van 1851 in Hyde Park.
Om er te komen, namen we eerst de bus die ons in drie kwartier naar het station bracht, vanwaar we per trein Sydenham konden bereiken.
Christal Palace
VREEMD VOLK
Een waargebeurde belevenis vele jaren geleden in de vorige eeuw in ons vorige huis aan de Hanzeweg 1 in Doesburg, waar we bijna 50 jaar met veel plezier hebben gewoond, van 1968 t/m 2017.
Doesburg had een bordeel.
Er wordt gebeld op een zaterdagmorgen in juni, we liggen nog in bed, het is rond 6 uur in de morgen. Ank - in ochtendjas - gaat naar beneden en ziet tot haar verbazing een jonge vrouw aan de deur staan, panter-legging, zilveren schoentjes en een nepbontjasje aan.
Oh, mevrouw, o mevrouw, het is zo erg, zo erg, mag ik even bij u telefoneren, smeekte ze heel zenuwachtig, met een Duits accent.
Nou komt u dan maar even binnen, hier in de kamer is de telefoon. Ank intussen: wou u een kopje koffie? Zij: hebt u geen cógnac?
Nee, zegt Ank dat drinken wij niet, we hebben wel wat anders, maar geen cognác, met de klemtoon op de ‘a’ zoals wij dit woord uitspreken.
Maar nu moet Ank naar de keuken om koffie te zetten en haar alleen in de kamer…., ze roept mij: Ed! wil je even beneden komen. Ik lag nog heerlijk, nietsvermoedend in bed. Ja! ik kom en zie die vrouw naar het telefoonnummer zoeken.
Ze moest naar Onkel Heinrich in Emmerich bellen.
En ja hoor ze kreeg Onkel Heinrich direct aan de lijn, even na 6 uur. “Kannst du mir von Doesburg abholen”? Maar Onkel zei direct van nee, kennelijk kent Onkel Heinrich zijn nichtje goed…
De jongedame haalde 25 gulden uit haar kleine handtasje die ze Ank aanbood voor het
telefoneren. Ank wees dit direct van de hand:
Das ist nicht nötig, behalten sie das Geld nur, sie haben es bestimmt noch nötig.
Nu is ze in paniek en weet niet hoe ze thuis moet komen. Het blijkt dat ze net over de grens bij Gendringen woont, in Duitsland dus.
Ank begint haar te vertellen dat er ‘s morgens al vroeg bussen van de Geldersche Tram lopen naar de Duitse grens, en dat ze die kan nemen.
Nee, nee, dat wou mevrouw niet en toen begon het getouwtrek, terwijl ze ons nog niet vroeg haar naar huis te brengen.
Ank: ‘waarom wilt u niet met de bus, dat doet toch iedereen die niet over een auto beschikt’?
We hoorden intussen - Doesburg had toen een bordeel en deze vrouw was thuis door een vriendin geadviseerd om daar te gaan werken als ‘gastvrouw’ om wat centjes te verdienen.
En ze had die nacht al wat meegemaakt wat ze echt niet wou en was daarna er stiekem
tussenuit geknepen met blijkbaar haar eerste verdienste. Maar waarom belt ze dan aan bij ons?
Ik zei tegen Ank: ‘ik breng die vrouw niet naar huis waar dat ook is’. Ank: ‘dan moet ik het maar doen’. Gevraagd waar zij woonde, vlak over de grens. Ank kleedde zich aan en bracht haar richting grens naar haar huis. Haar moeder stond haar al op te wachten. ‘Du ungescheites Mädchen, was machst du mir immer wieder viel Sorgen’.
Ank moest even binnenkomen om de foto’s te zien van haar kinderen maar ging daarna snel weer snel naar Doesburg.
(Het bordeel heeft het overigens niet zo lang volgehouden in Doesburg. Blijkbaar viel de klandizie tegen. Nu is het pand een gewone winkel. Wat in die tijd niet tegenviel was dat na sluiting van de winkel van bakker De Wolf - de naaste buurman - een ‘gastvrouw’ resterend gebak kwam kopen om de ‘heren’ te verwennen met koffie met gebak!)
Wij woonden toen dus in dat mooie huis op een viersprong van de ’Veerpoortwal –
Kloosterstraat - Schout bij Nacht Doorman- singel en Hanzeweg, het korte
kastanjebomenrijke straatje naar de toen nog zeer oude haven van Doesburg aan de IJssel.
1. We hadden al vaker ’s avonds laat of ’s
morgens heel vroeg schippers, liggende in de haven, aan de deur gehad die een dokter zochten wegens een snee in de hand of
ander euvel waarvoor medische hulp nodig was.
2. Ook een stel zwervers ’s avonds laat die bij ons wilden overnachten omdat we zo’n groot huis hadden, zeiden zij, die ik gelukkig zonder enig gevaar heb kunnen adviseren dat ze bij de politie - die toen nog een
politiebureau in ons stadje bezaten - terecht konden om te slapen.
3. En zelfs twee mannen met een bestelbusje met een Iers kenteken die onze met mos bedekte dakpannen wilden schoonspuiten voor 1600 gulden. Ons voormalige voorhuis stond onder 3 kolossale oude Kastanje- bomen, die dat mos hadden veroorzaakt..
Eerst kwam de jongere man, ik in mijn beste Engels, wel 3 à 4 keer resoluut bewerend
‘we have no interest’ maar ze bleven zeuren en zeuren, de chef kwam er bij….1200 gulden en maar doordouwen, 1000 gulden, tot naar 850 gulden.
Ank kwam er bij om dat het allemaal zo lang duurde en die is nog resoluter dan ik.
Kennelijk zien ze dan mijn twijfelachtig gezicht.
Toen de andere truc, wij zullen gratis een hoekje cleanen dan kunt u zien hoe mooi het wordt. Maar we zouden gek zijn, dan was ons bemoste dak nog bonter geworden!
Bovendien juist dat mos op ons vrij steile en oude, hoge dak, houdt de boel goed vast.
Eindelijk dropen ze af.
Wij kenden het principe: ‘aan de deur wordt niet gekocht.’
Dit zelfde trucje van ook Ierse jonge mannen speelde zich ook af bij mijn broer en
schoonzus in Veldhoven. Niet bij hun huis maar bij anderen op hun pleintje.
Die buren waren er op in gegaan: vooraf betalen, maar na 1 dag gewerkt te hebben en hoewel de klus nog niet geklaard was kwamen de Ierse ‘heren’ niet meer terug.
Dat was jaren geleden, wat er nu gebeurt als er vreemden bij je aanbellen, dan zijn ze
zogenaamd van de belastingdienst en willen ze je pinpas graag vervangen voor een nieuwe.
WEES OP JE HOEDE !
Eddy Krabbenbos, Doesburg, augustus 2021.
Rubriek: Schande over hen die er slecht van denken 02.
Onderwerp: mystieke ervaring door Hubert van Vugt
Tijdens het verblijf in Jakarta brak mijn brilmontuur. Het montuur kon niet in Jakarta gerepareerd worden, maar gelukkig had ik een reservebril.
Een paar dagen later stond een bezoek aan Singapore op het programma en daar ben ik naar een opticien geweest. De bedoeling was in een nieuw montuur de glazen van het oude te zetten. Dat was mogelijk, een montuur uitgezocht en eind van de dag was het klaar en kon ik terug naar Jakarta.
Op de dag van de terugreis naar Nederland snel de koffer op het bed, alles erin gestopt en vlug naar het vliegveld. Thuis aangekomen, miste ik de “nieuwe” bril. Hotel gebeld, niets gevonden.
Na een paar maanden weer in het hotel in Jakarta en net voor ik sliep, zag ik mijzelf bezig de koffer in te pakken en schopte ik iets onder het bed. De brillenkoker, wist ik meteen en ik belde de receptie met de vraag welk kamernummer ik toen had en of de kamer vrij was. Dat was hij en ik vroeg de bediende naar die kamer te gaan en onder het bed te kijken, want daar lag mijn brillenkoker! Even later werd er op de deur geklopt en daar stond, jawel, de bediende met mijn brillenkoker. De bediende een dikke fooi, hij blij en ik ook. Ik had mijn bril weer terug. Ik ben niet bijgelovig, maar apart was het wel.
Nieuws van en over de bedrijven:
Ansaldo Thomassen
De eerste pensionering van Peter Rusch, intern ook wel bekend als:
“The Thomassen Living Legend”
Mijn naam is Peter Rusch, sinds 1977 in dienst bij Thomassen Energy, afgekort TEN. Het komt tegenwoordig bijna niet meer voor dat men zo’n lange tijd bij één bedrijf werkt, de laatste jaren werk ik op de Afdeling Supply Chain als Logistics & Material Coordinator.
Het mooie van mijn carrière is dat ik op diverse afdelingen heb gewerkt en óók veel overnames heb meegemaakt. Afgelopen juli is Ansaldo Thomassen overgenomen door het Koreaanse bedrijf Hanwha, en zal wel de laatste overname zijn die ik zal meemaken, maar ik heb veel vertrouwen in een mooie toekomst. Naast mijn werk bij Thomassen Energy heb ik nog twee passies.
Dit jaar ben ik 24 jaar lid van de vrijwillige
brandweer in Dieren en Rheden. Ik had volgend jaar héél graag mijn 25-jarig jubileum willen
vieren, maar door gezondheidsklachten heb ik helaas de keus moeten maken om met dit prachtige werk te stoppen. Het werken bij de brandweer maakt je nederig met alles wat je meemaakt maar geeft ook veel voldoening en dankbaarheid.
Regelmatig werd ik, tijdens mijn werk bij Thomassen, opgeroepen omdat er ergens brand was of andere calamiteiten. Je moet snel schakelen en ook je gevoel “uitzetten” omdat je ook vreselijke dingen ziet.
Vrijwilliger bij de brandweer betekent niet alleen brandjes blussen, maar veel meer dan dat.
Wanneer er iets in de lokale krant of in het nieuws komt zijn mijn collega’s ook altijd geïnteresseerd en komen ze met vragen en houd ik ze graag op de hoogte.
Met pijn in mijn hart heb ik juni jl. afscheid genomen van de Brandweer. Iedereen die mij kent, zowel privé of bij TEN weet dat de
Brandweer een grote PASSIE van mij is en dat het afscheid niet makkelijk was.
Op 17 augustus werd er bij TEN bijzondere aandacht besteed aan mijn “eerste
pensionering”.
Ik moest naar de koffieruimte komen en daar wachtte mijn andere PASSIE.... eten!!!
Er waren diverse gebakjes besteld en ik werd door mijn collega’s bedankt voor mijn werk bij de Brandweer. Wat een enorme verrassing!!
Het was enigszins emotioneel, maar ik voelde me die dag erg gewaardeerd. Mijn eerste pensionering heb ik er nu opzitten. Nu nog een paar mooie jaren bij TEN, maar uiteraard zal ik altijd betrokken blijven bij de Brandweer.
De laatste foto met “bedankt” hebben mijn collega’s gemaakt en in het hoofdgebouw opgehangen, iets waar ik erg trots op ben!!
Nieuws van en over de bedrijven Howden Thomassen Compressors (Opgetekend door Ab Boersma) Van mijn contact bij HTC Thom Hahné, heb ik onderstaande verkoopresultaten gekregen.
Bovendien meldt hij het volgende:
We zijn momenteel bezig met de afronding van een aantal grote en interessante projecten. De volgende update zal wat uitvoeriger zijn!
Slavyansk, Rusland
In juni heeft Howden een contract getekend met Slavyansk in Rusland, voor de levering van twee compressoren (model P-207M.1) voor een naftaproces.
Tevens zijn er twee zuigercompressoren van het type C-35.4 verkocht.
Het contract bevat ook $500.000 voor nazorg (after market) en service.
Locatie Slavyansk in Rusland De compressor van het type P-207M is een onbekende voor mij. Bij navraag schijnt het een wat kleinere luchtcompressor te zijn. Jeroen Kool van de afdeling training van HTC zegt:
Dit is een HBC P-frame (207 afmeting) met 1 cilinder maar zonder dummy. De cilinder is een D-type van HTC.
Dit is een bijzondere combinatie en zeker geen standaard.
Een zuigercompressor van het type C-35.4 is een bekende. Het is een horizontale
Thomassen zuigercompressor met 4 cilinders.
Grupa Lotos
Lotos is een Poolse onderneming en werd in 1971 opgericht. De onderneming beheert een keten van 330 tankstations onder dezelfde naam, en is met name in de regio Pommeren actief. (Wikipedia)
Aan deze firma heeft HTC een tweetal
diafragmacompressorern van het type D207.2 verkocht. Deze machines moeten waterstof, waarvan het gehalte 99,99% is, verpompen.
Hiermee worden tankstations in Gdansk en Warschau bevoorraad.
Atomique Energie Commission Aan deze firma heeft HTC twee D100 diafragmacompressoren verkocht.
De compressor wordt gebruikt gedurende onderhoud aan nucleaire onderzeeërs en wordt geïnstalleerd in een Franse haven.
Voorbeeld van een D-type compressor Formosa Texas, USA
Aan deze plasticfabriek, ten westen van Houston in Texas, heeft HTC een tweetal periflowcompressoren verkocht.
De werking is nogal moeilijk uit te leggen.
Wellicht dat u het volgende kunt doen:
Pak uw computer en ga naar Google. Type:
periflow animation compressors howden en klik op video.
Hier ziet u een animatie van de onderdelen en de werking. Het gas stroomt telkenmale radiaal door het huis, waarbij dus ook telkens de snelheid van het gas wordt omgezet in druk in de stationaire diffusorkanalen. Wellicht in een volgende Nieuwsbrief een uitgebreidere uitleg.
De Krim
Zwarte Zee Zee van Azov
Slavyansk
Bananen
door Ab Boersma
Gewoon als aardigheidje, als experiment, heb ik ongeveer 5 jaar geleden in Hummelo een
bananenboompje gekocht. Even buiten Hummelo vindt u de bamboekwekerij Bandus die bestierd wordt door twee enthousiaste heren. Tijdens een open dag ben ik er, samen met mijn vrouw, geweest en was verbaasd over de hoeveelheid uitheemse soorten bamboe, grassen en bananen die er worden gekweekt.
Mijn interesse was gewekt en kort daarna heb ik er een bescheiden boompje gekocht.
Volgens de eigenaren was het kweken eenvoudig, Wat je nodig hebt, is een goed doorlatende grond, veel mest, zon en veel water.
Gekscherend vragen de buren dan wanneer er bananen in komen. Mijn buurman vond de oplossing door er een kam in te hangen waarop het etiket van de supermarkt nog net leesbaar was.
Op echte bananen hoef je niet te rekenen werd mij verteld, en zeker niet de eerste 5 jaar.
Nu, na 5 jaar, ziet het er heel anders uit. Het is vergroeid tot een heus oerwoud en is een blikvanger voor de buurt geworden.
juni, 2021
Op 15 juni van dit jaar zag ik iets raars aan de boom. Een op een knol gelijkende uitstulping
met daarachter hele kleine banaantjes. Jawel, na 5 jaar is het dan zover. Er komen bananen aan de boom.
De eerste bananen
Een maand later is de vrucht een stuk langer geworden en een aantal rijen bananen is te zien.
Het wonderbaarlijke proces speelt zich af in de grote knol die aan het uiteinde goed te zien is.
Achter een drietal schutbladeren vormen zich de piepkleine banaantjes. Als deze groot genoeg zijn, worden de schutbladeren
afgeworpen en zien ze het daglicht. Dit proces zal zich herhalen tot moeder natuur het
welletjes vindt en de bananenkam zal zich nu rijpen. Zo’n kam kan wel twee meter lang worden. In een volgende aflevering zal ik u vertellen hoe het is afgelopen.
knol
schutbladen banaantjes
Deze zijn aan het rijpen
Uit het leven van een Thomassen Service Engineer, deel 8
door Jan Vedelaar
In januari 1999 ging ik opnieuw naar India om daar collega Kim af te lossen die daar
gedurende de Kerst en oud en nieuw de honneurs had waargenomen.
Samen zijn we toen uitgenodigd om een
uitstapje te maken naar het eilandje Dwarka met daarop bedevaarttempels van de Hindoes.
De reis ernaartoe tot aan de kade ging per auto en we werden begeleid door iemand van
Reliance.
De overtocht naar het eiland was geen
probleem en verliep rustig. Het was ongeveer een vijftien minuten varen, dus dat viel mee.
Rondgewandeld op het complex waar allemaal merkwaardige dingen gebeurden.
Als je de tempels in wilde gaan dan moest dat op blote voeten met alleen je sokken aan.
Dat was niet zo moeilijk, maar het werd een beetje gevoelig aan de voetjes vanwege de suikerkristallen die de bezoekers rondstrooiden voor de heilige ratten die daar leven.
Ook een belevenis was de plaats waar de mensen hun offer brachten. Op hun heilige plaats was het zo druk dat je, bij wijze van spreken, over de hoofden kon lopen.
Bij het punt waar het offer werd gegeven, stonden monniken die de gaven aannamen.
Op die plek is dan ook een beeld te zien van één van de Hindoeheiligen die daar vereerd worden.
Natuurlijk moet ook de terugtocht gemaakt worden met een bootje en hier zou het bijna verkeerd aflopen.
Overvol
Zoals wel vaker te zien is, in de nieuwsgaring, wordt er in die landen niet of nauwelijks
gecontroleerd hoeveel mensen er aan boord zijn.
Het gebeurde toen we de wal bereikten.
Iedereen wilde gelijktijdig van boord, waardoor het schip bijna kapseisde. Gelukkig is het goed afgelopen.
De rest van de terugreis per auto is zonder problemen verlopen.
Zo zijn er heel aparte dingen te zien en waar te nemen in het grote subcontinent dat India heet.
Een andere leuke ervaring was om in Jamnagar een kleine tempel te bezoeken waar het hele jaar 24/7 muziek en zang wordt gemaakt.
Dit muziek- en zangspektakel wordt geheel door vrijwilligers gedaan en duurt al tientallen jaren.
Ook heel mooi waren de zwermen kraanvogels die in de regio overwinteren. De vogels komen vanuit Siberië over de Himalayagebergten naar de overwinteringsgebieden.
Ze worden vereerd door de lokale bevolking en voorzien van voedsel in de vorm van graan.
Ik heb ook het Holi feest meegemaakt.
Dit is een feest aan het begin van het voorjaar en dan wordt er rijkelijk rondgestrooid met zakjes kleurpoeder.
Als je geraakt wordt ben je ook zo bont als een papegaai.
Sta er gekleurd op
Midden maart ging het weer huiswaarts na twee maanden India.
Tot midden mei ben ik thuis geweest en daarna opnieuw naar India naar het bekende gebied nabij Jamnagar.
In deze periode zijn enkele machines in bedrijf genomen. Daar is nog een leuke anekdote van te vertellen.
Bij de eerste proefstart van een C85-2
compressor waren de mensen gewaarschuwd dat er een hoop stof vrijkomt vanuit de
koelluchtkanalen van de motor.
De raad was dus weg te blijven van de motor.
En ja hoor, er waren toch enkelen die er geen gehoor aan hadden gegeven.
Dus toen de compressor startte en er een grote stofwolk tevoorschijn kwam zag je grijze
mannetjes die hoestend en proestend tevoorschijn kwamen.
Midden juli naar huis gereisd en van de zomervakantie genoten.
Na de vakantie ging het wederom naar India, maar nu naar een ander gebied. De reis ging naar Mangalore. Daar moest een C20-2 compressor in bedrijf worden genomen.
Ik heb daar alleen maar de raffinaderij en het hotel gezien en dus er valt ook niet veel over te vertellen.
Het enige is dat daar alles groen is, in tegenstelling tot de bruine kleur van de
omgeving van Gujarat in het noordwesten van India.
Deze reis duurde twee weken, dus het stelde niet veel voor.
In de eerste week van oktober ging ik weer naar huis.
De volgende reis ging naar Pakistan.
De reis begon op 12 oktober, 1999 via Dubai.
Echter, vanwege een staatsgreep in Pakistan, werd de reis hier onderbroken. Het gevolg was dat ik per retourvlucht weer op 14 oktober thuis was.
Op 23 oktober ging de reis alsnog naar Pakistan naar Multan, alwaar men bezig was met het installeren van enkele grote en kleine
compressoren.
Hier werd geslapen, gegeten en gerecreëerd in het kamp van de Japanse opdrachtgever.
Er waren enkele expats die er met hun familie verbleven en daar ben ik een keer mee naar de stad geweest. Er is eigenlijk niets over te
vertellen, behalve dat de vrouwen zwaar gesluierd door de straten lopen en dat de mannen een soort van pyjamajurk dragen over hun pantalon.
Voor mezelf had ik een legpuzzel meegenomen en daar heb ik me die tijd goed mee kunnen vermaken.
De vrijheid die ik van India kende was daar niet
aanwezig en je had het gevoel dat je er niet welkom was.
Als je de fotokaartjes ziet dan moet het in het noorden van dit land heel mooi zijn met ruige bergen. Als je weet dat enkele van de hoogste bergen ter wereld zich hier bevinden, dan is het een land met grote tegenstellingen in natuur en beleving.
20 December ging de reis weer naar huis en kon ik weer genieten van vrouw en kinders en samen met hun Kerst en oud en nieuw vieren.
De eerste helft van het jaar 2000 in Holland doorgebracht met verschillende opdrachten.
Midden juni ging de reis naar Finland voor een overhaal van enkele machines. De reis werd gedaan met 3 collega's uit de fabriek.
Onder de collega's waren fervente vissers, dus werden er hengeltjes gekocht.
Als we terugkwamen van de raffinaderij stapte de fanatiekste visser uit de auto om bij een riviertje zijn hengeltje uit te werpen.
Als de rest zich had gedoucht en omgekleed reden we terug om hem op te halen om ergens te gaan eten.
Er was een eenvoudig restaurantje in de plaats waar we sliepen en daar serveerde men
schnitzels die aan alle kanten over het bord hingen.
Voor twee gasten was het een traktatie.
Het hotel waar we sliepen lag aan een rivier en had dus een steiger waar natuurlijk ook vanaf gevist kon worden.
Dat gebeurde dan op de vrije zondagmorgen, waarover de volgende anekdote.
Eentje had beet en maakte er een spektakel van bij het ophalen van de vis. Alsof hij een walvis aan de haak had, maar het was maar een visje niet groter dan een kinderhandje.
Samen met de mannen nog een mooie boottocht gemaakt.
We zijn op zondagmiddag met de bus van Porvoo naar Helsinki gegaan en per schip terug naar Porvoo.
Dit vaartochtje gaat tussen de eilandjes door die voor de kust liggen en waar je dan de rivier op vaart naar Porvoo. Al met al was het een geslaagde zondagmiddag
Ook hier kwam weer een eind aan de opdracht en zijn we weer naar huis gegaan.
En toen was er de zomervakantie.
Thomassen Mannenkoor deel 1
door Jan Weeda Inleiding:
Op 11 juni jl. is, jammer genoeg, na bijna 67 jaar een einde gekomen aan het bestaan van het Thomassen Mannenkoor. Ook onder de leden van De Schakels zijn nog een aantal oud- leden aanwezig. Anderen onder u zullen het koor hebben zien optreden in de Dorpskerk in Rheden, tijdens het jaarlijkse Schaaps-
scheerdersfeest, een bijeenkomst van De
Schakels of elders. Afgelopen augustus zijn wij, Hans van den Ham, Louis Schennink en
ondergetekende bij elkaar geweest en hebben herinneringen aan het TMK opgehaald. In twee afleveringen willen we die met u delen.
Hoe het begon
Op 30 mei 1946 trad het koor voor het eerst op tijdens een herdenking op begraafplaats
Heiderust in Rheden ter nagedachtenis aan wijlen directeur de heer W.F.G. Thomassen.
Tijdens deze herdenking werd door het
fabriekskoor, onder leiding van Hein de Graaff, het Ecce Quomodo Moritur van Jacob Händel uitgevoerd. In het voorjaar van 1948 werd het koor voor de tweede keer opgeroepen om te gaan oefenen voor een optreden op 13 november van dat jaar tijdens het 40-jarig dienstverband van directeur Ir. J.A. Mijnlieff.
In de 1e jaren 50 organiseerde de Culturele Commissie de jaarlijkse feestavonden. Daaraan gaf ook het fabriekskoor haar medewerking.
Niet alleen het hele koor maar soms ook met een duo of een kwartet. Geoefend werd in de slotting-loods tijdens de middagpauze.
Geschiedenis van 1954 - 1970
In september 1954 werd het “Thomassen Mannenkoor” officieel opgericht. Er waren ongeveer 25 leden en het bestuur bestond uit de heren H.J. Grob (voorzitter), B.G.J.
Schimmel (secretaris) C. Molenaar (penningmeester) en J.A.M. Paulus (bibliothecaris). Dirigent werd de heer H.
Nijland. De contributie bedroeg toen fl. 0,20 per week.
Al gauw werd besloten om aan concoursen deel te nemen. Daarbij werden de vierde en de derde afdeling overgeslagen en direct in de tweede afdeling begonnen. In 1957, tijdens het eerste concours in Silvolde, werd door de jury gememoreerd: “Met dit bescheiden materiaal wordt zeer goed gezongen”. Maar toch wist de heer Nijland in twee jaar tijds het koor naar de eerste afdeling te brengen.
In 1960 werd de heer Dobbenberg voorzitter en deze periode groeide het koor tot een vaste kern van 35 leden. Een hoogtepunt in dat jaar was een optreden samen met de bekende pianist Pierre Palla en het koor zong toen de wals van Johann Strauss: ‘Wein, Weib und Gesang’. Toen het een jaar later in Westervoort moest optreden moesten het helaas zonder dirigent Nijland doen. Hij had namelijk op de heenweg een ongeluk met zijn brommer gehad.
Gelukkig was er de heer Piet Donker uit die plaats, die het koor kende en kon dirigeren.
Maar hoe nu verder? De heer Nijland lag met hersenletsel in het ziekenhuis, dus moest het koor tijdelijk een vervanger hebben. Deze werd
Het mannenkoor kort na de oprichting
Optreden fabriekskoor bij 40-jarig jubileum Ir. Mijnlieff
gevonden in de persoon van de heer Westerink, een onderwijzer uit Rheden. Na een half jaar was de dirigent weer hersteld, maar hij moest wel beloven dat hij in het vervolg met het koor in de bus meeging. Minstens één keer per jaar gaf het koor een uitvoering in de Dorpskerk.
De heer Konings kwam dan met zijn bandrecorder om het geheel op te nemen.
Rond de jaren zeventig werkte het koor ook mee aan de jaarlijkse uitvoering van de gezamenlijke koren in het Dorp Rheden met o.a. Rhemusica, St. Mauritiuskoor, Halleluja, Octet Vocaal, Rhedens Dameskoor.
Een hoogte punt was ongetwijfeld op 17 oktober 1969, toen er in het nieuwe Jaarbeursgebouw in Utrecht, opnames werden gemaakt van het koor. Het koor viel namelijk de eer te beurt om samen met het zigeunerorkest Tata Mirandode gemeente Rheden te vertegenwoordigen in het vocale gedeelte van NCRV’s Zeskamp tegen de gemeente Bolsward. Ondanks de korte
voorbereiding werd toch een goed figuur
geslagen. De heer Hans Besseling uit Doesburg was de arrangeur en begeleide het koor op de piano. De tekst was geschreven door J. Bolink.
Geschiedenis van 1971 - 1989
In februari 1971 werd dhr. Dobbenberg als voorzitter opgevolgd door dhr. A. Feenstra. Op 18 juni van datzelfde jaar nam de heer Nijland afscheid en werd opgevolgd door Piet Cnossen, pas afgestudeerd aan het conservatorium in Arnhem. Op 3 juni 1972 ging het koor voor het eerst in nieuw uniform en met de nieuwe
dirigent voor een concours naar Zwijndrecht. In de hoogste afdeling “superieur” haalde het maar liefst 366 punten met lof van de jury. In 1979
bestond het koor 25 jaar en werd om die reden een langspeelplaat uit gebracht.
Van de directie van Thomassen kreeg het koor een nieuw uniform. Ter viering van dit jubileum heeft het koor in alle 7 dorpen van de gemeente Rheden een concert gegeven.
In de jaren daarna werden diverse concoursen bezocht, waar 1e prijzen werden behaald met lof van de jury, o.a. in Made, Zwolle en Culemborg.
In 1982 bezocht het koor het concours in Gilze, dat werd gehouden in de kelder van Hotel van der Valk. Daar werd door het koor o.a. het lied
‘Gesang des Mehres’ van Wolfgang Lüderitz, een bekende Duitse componist en koordirigent, ten gehore gebracht. De heer Lüderitz zat zelf in de jury en hij was zo enthousiast over het
optreden, dat het koor van hem zijn compositie van het lied ‘Piet Hein’ cadeau kreeg.
In 1986 trad dhr. A. Feenstra af als voorzitter en werd opgevolgd door Johan van Silfhout. Ook in dat jaar was er een optreden in Musis Sacrum in Arnhem met de Arnhemse Politiekapel o.l.v.
Ton Beekman en de operazangeres Caroline Kaart. Samen met de kapel heeft het koor het lied ‘Finlandia’ van Jean Sibilius uitgevoerd In 1988 was het koor op een Internationaal Concours in Duitsland en wel in
Lindenholzhausen bij Limburg am Lahn. Er werd toen overnacht in een hotel in Koblenz.
In 1989 werd het 35-jarig jubileum gevierd met de uitgave van een speciale krant, een receptie in de IJsselbandhal met daarna feestavond. Op die avond werden ook enkele sketches
uitgevoerd door Joop de Wild, alias Doortje Flats. Tevens volgden er in de dorpskerk in Rheden nog twee jubileumconcerten.
Het koor in 1979
Het oefenen voor de zeskamp in de ontvangstzaal
De macht van de portier
Uit de memoires van Jan Huisman
Wij gaven vroeger vaak cursussen bij de klant op het terrein. Dan kom je er letterlijk niet omheen: de portiersdienst die je elke dag moet binnenlaten. Een apart slag mensen, waar speciale omgangsregels bij horen. Sommige portiers zijn wat ouder en hebben een lange historie bij het bedrijf. Dat zijn niet de slechtsten over het algemeen, al kunnen ook daar de frustraties de kop op steken. Het is ook niet fijn als je na een mooie carrière als vakman in een glazen hok gezet wordt en op een knop mag drukken om de slagboom open te doen. Ook bij Thomassen hebben we zulke types (gehad).
Onze cursussen werden vaak gegeven op raffinaderijen en petrochemische bedrijven. Daar moet je vaak een veiligheidsinstructie volgen om een toegangspas te krijgen. Zo ook bij DSM in Geleen, waar ik me op een maandagmorgen vroeg meld. “Ik kom vijf dagen lesgeven”. “Ok, komt u ook op het bedrijf?” “Nee, ik kom alleen in het kantoor, in een leslokaal”. “Dan geef ik u een dagpasje, dat moet u elke dag even hier halen”.
Binnen tien minuten sta ik weer buiten en vervolg ik mijn weg naar het leslokaal.
De volgende dag kom ik niet zo abnormaal vroeg, de toegangsprocedure duurt tenslotte maar even.
Er zit een andere portier die beweert dat ik nooit vijf dagen op dagpasjes mag werken. Hij zegt ook dat zijn collega van gisteren dat nooit gezegd kan hebben, want het mag niet. Ik moet de veiligheids- film zien en er moet een pas met foto gemaakt worden. Dat kan alleen in de stad Geleen, waar DSM een fotograaf en een pasjesmaker heeft. Ik leg de man uit dat mijn cursus over een half uur begint, maar daar heeft hij niets mee te maken.
Ik bel de chef technische dienst, mijn
opdrachtgever. Die haalt de chef beveiliging er bij en terwijl ik op een stoel in het portiershok mijn tijd beid ontstaat er een felle ruzie die in het lokale dialect uitgevochten wordt. De chef beveiliging wint het duel en ik word naar het centrum van Geleen gebracht, waar in een krappe ruimte zeker dertig man staat te wachten op een pasje. Een secuur werkende medewerker maakt met een Polaroid camera steeds vier foto’s (van vier mensen). De foto’s worden met een schaartje secuur uitgeknipt en goed haaks op een pasje geplakt. Terwijl dit trage proces voortgang heeft draait er voortdurend een veiligheidsfilm op een videoscherm in de wachtruimte. Ik praat met
kraanmachinisten, die een torenkraan werkeloos buiten hebben staan. Als om half elf mijn pasje klaar is vraagt de balinees: “Hebt u de
veiligheidsfilm gezien?” “Ja, een keer of tien inmiddels”. Tegen elven ben ik in het leslokaal, waar de cursisten gezellig zitten te kaarten. Zij kennen geen stress, want het gaat op dat bedrijf dagelijks zo. Voor mijn bloeddruk is het niet goed.
Bij Shell Pernis hebben ze een soort test bedacht die je met goed gevolg moet maken, nadat je de veiligheidsfilm gezien hebt. Er zitten nogal wat buitenlanders de test te maken, ze hebben een tolk die de vragen vertaalt, en meteen de
antwoorden voorzegt. Zo gaat het lekker vlot. Ik moet het zelf doen, en als er een vraag bij is waarvan het antwoord niet in de film te zien is, meld ik dat aan de portier. Er ontstaat een moeilijke situatie, want wat ik zeg klopt natuurlijk niet. We bekijken de film nog een keer en de portier geeft toe dat de informatie er niet in voor komt.
Bij een meerdaagse cursus moet ik op de eerste dag met de auto het terrein op, om de
cursusboeken en andere spullen te kunnen lossen bij het leslokaal. Op de volgende dagen parkeer je dan buiten de poort en je loopt naar je
bestemming. Op het grote Shell terrein hebben ze daar een pendelkar voor, een soort bus waar je al rijdende op en af stapt, de “Antiloop” genaamd.
Als ik weer eens bij Shell moet zijn word ik een paar dagen tevoren gebeld door mijn contactman.
Of ik op donderdag tussen 8 en 10 uur even naar Pernis wil komen, dan wordt er een
toegangspasje voor mij gemaakt. Ik vraag of dat niet gewoon op maandagmorgen kan, ik wil desnoods heel vroeg komen, maar dat gaat niet.
“De veiligheidsdienst maakt alleen op donderdag van 8 tot 10 pasjes”. Ik zeg dat ik beslist geen dag ga besteden voor deze onzin en we komen er aan
de telefoon niet uit. Als ik me maandagmorgen meld bij een van de poorten staat daar mijn contactpersoon, die mij een pasje in de hand drukt. Hij fluistert: “Ik heb me voor u uitgegeven en zo het pasje gekregen”. Ik ben verbijsterd over een wereldconcern waar de bewaking kennelijk de dienst uitmaakt en waar dit soort fratsen uitge- haald worden.
Als ik de volgende dagen met een koffertje in de hand de poort binnenloop komen de portiers alleen uit hun hok als het mooi weer is. Bij
regenval blijven ze fijn binnen, zodat ik zeker drie keer ongecontroleerd het raffinaderijterrein oploop. Dat is in de tijd dat de Rara aanslagen pleegt op Shell benzinepompen, je zou toch dubbele waakzaamheid verwachten.
Soms lost het probleem zich vanzelf op. Bij
Amoco in Geel, België, mag ik de tweede dag van mijn cursus niet naar binnen, want de (nieuwe) portier “weet er niet van”. “Er van weten” blijkt de heilige graal van het portierswezen te zijn, dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Ik ga op een stoeltje zitten en wacht het verdere verloop af.
Een voor een komen de cursisten door het
portiershok binnen, ze zien mij zitten en gaan met de portier in discussie. Ik zit er rustig bij en ik zeg:
“begin maar zonder mij”, maar nu wordt de portier zenuwachtig. Hij begint allerlei mensen te bellen en het duurt niet lang of ik krijg mijn pasje en ik kan aan het werk.
Stuurluî
De beste Stuurluî staan aan wal, En turen door hun vuisten;
Ze weten 't nòg - ze wisten 't àl - Ze zijn, van louter wijsheid, mal....
Maar roeren vin noch knuisten!
Maar roeren vin noch knuisten!
Ik ken er één, ik ken er twéé, Ze staan op alle kaaijen,
Ze sturen alle scheepjes meê: - 't Is, of de winden van de Zee Op hun kommando waaijen!
Op hun kommando waaijen!
Hoor' Jongens! als Ik steek van wal Tot zeilen of tot roeijen,
'k Geef om die praatjes niêmendal...
De bèste Stuurluî staan aan wal:
Ik, vaar maar... met de goeijen!
Ik, vaar maar... met de goeijen!
Jan Pieter Heije
(Amsterdam, 1809 –1876) was een Nederlandse arts, die vooral bekend is geworden om zijn inzet voor dichtkunst en muziek. Liederen van zijn hand, zoals 'Daar zaten zeven kikkertjes' en het
sinterklaaslied 'Zie de maan schijnt door de bomen', leven tot op de dag van vandaag
Foto’s uit de Oude Doos
door Jan Weeda
Deze keer een fotoreportage van het helaas opgeheven Thomassen Mannenkoor.
Het fabriekskoor in 1948
Het Thomassen Mannenkoor zingt tijdens het 50-jarig jubileum van Thomassen in 1956
Het mannenkoor in 1989
Het koor kort voor vertrek naar de opnames voor Zeskamp in 1969
Het mannenkoor in 1989
