€ 2,30
74ste jaargang • nummer 52 • donderdag 27 december 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De onderzoeksbureaus, en er zijn er maar twee (TNS, nu KANTAR TNS voor VRT/De Standaard en Ipsos voor VTM/Het Laatste Nieuws, sinds kort ook voor Het Nieuwsblad), heb- ben veel ervaring in hun vak en ver- fijnen nu en dan hun methodiek. Met een op zijn minst boeiende thermo- meter als resultaat. Een derde spe- ler (iVOX) werkt vooral voor kleine- re omschrijvingen (stad, provincie).
2014
In 2014 zaten de onderzoeksbu- reaus heel dicht bij de uitslag. Al- leen de terugval van Vlaams Belang werd met 3 procent onderschat.
De rest was bingo. Peilingen geven de politieke verschuivingen goed aan. En dat waren er de jongste twee decennia nogal wat: het ko- men en gaan van paarsgroen, de opkomst en terugval van het VB, de doorbraak van N-VA, de vlucht van sp.a-kiezers naar Groen…
Drie telramen
Wat zeggen de onderzoekers vijf maanden voor de verkiezingen?
VTM/HLN peilde van 27/11 tot 3/12, voor het einde van Michel I. VRT/
DS peilde van 19/11 tot 8/12 in vol- le crisis rond het VN-migratiepact, maar voor de val van de regering.
En vorige week was er de peiling van Het Nieuwsblad (ook met Ipsos) van 13 tot 17/12, “na het fameuze crisisweekend van 8 en 9 decem- ber”. Drie telramen op een paar weken tijd. Valt daar iets uit af te leiden?
Het was een turbulente periode, met een voor, een tijdens en een na.
Enige deining in de politieke voor- keur mag niet verbazen. Gaat het om structurele verschuivingen op korte termijn (van N-VA naar Vlaams Belang en van sp.a naar Groen)? Of peilt het ene bureau uitgesproken anders dan de concurrentie? En wie zit er dan fout?
De N-VA blijft driemaal overeind, en doet het beter dan in zowat alle peilingen van 2016 en 2017. Maar
met de andere partijen is toch iets raars aan de hand. Open Vld, CD&V en Groen worden bij TNS (telefo- nisch) merkelijk hoger geschat dan bij Ipsos (online). Omgekeerd sco- ren Vlaams Belang en in mindere mate ook de socialisten slechter bij TNS. Zijn de trends duidelijk, dan is dat veel minder het geval voor de omvang van de verschuivingen.
Trends
Eerste trend: Vlaams Belang kan mikken op meer, misschien zelfs op een verdubbeling van het percenta- ge van 2014. De N-VA kan hopen in de buurt te komen van de score van 2014. De twee partijen samen ver- tegenwoordigen weer een goeie 42 procent van de Vlamingen. Precies zoals in 2014. Goed nieuws voor fla- mingante optimisten, maar op zijn minst problematisch bij de federale coalitievorming.
We hebben hier al vaker gewezen op het risico van de Zweedse formu- le. Te liberaal, te weinig sociaal, te veel doofpot voor Vlaamsgezinden.
Slecht was het allemaal niet, maar de formule lijkt geen tweede keer haalbaar.
De Wever stuurt nu wel bij, draai- end met de stofzuiger naar rechts (migratiepact, vertrek uit de rege- ring-Michel I) én links (de Grote Verbinding), maar een confederale schwung zit er niet meteen aan te komen.
Tweede trend: Groen mag hopen op meer kiezers, ten nadele van de Vlaamse socialisten. In tien van de twaalf recentste peilingen haalt Groen een betere score dan de sp.a.
Maar de helft meer (Ipsos) lijkt ons waarschijnlijker dan een verdubbe- ling van de score (TNS).
Quid CD&V en Open Vld?
Die twee partijen reageerden na één beter resultaat (18,7 procent) bij VRT/DS al euforisch. Wouter Beke omdat hij weet “wat goed is voor de mensen”. Gwendolyn Rut- ten omdat haar partij (17,5 procent)
Peilingen worden vaak zwaar gerelativeerd. Is dat verstandig? Wie zich de moeite getroost een en ander over een lange termijn te volgen, weet wel beter. Het volstaat de peilingen voorafgaand aan de jongste verkiezingen te vergelijken met de daaropvolgende verkiezingsuitslag. Grove fouten zijn er de jongste vijftien jaar eigenlijk niet meer gebeurd (met uitzondering van de onderschat- ting van Lijst Dedecker).
“een positief verhaal” brengt. Ech- ter, in beide gevallen signaleren de peilingen van VTM/HLN en van Het Nieuwsblad stilstand, of zelfs enige achteruitgang. Ook hier is de trend geloofwaardiger dan de positieve uitschieter.
Slot
Dat het in mei moeilijk wordt, dat staat vast. Ivan de Vadder zag in “zijn peiling” al een opener van
“een scenario dat in De Wetstraat circuleert”: een onuitgegeven coa- litie van oranje-blauw-groen in alle gewesten. Bij de openbare omroep mag men de cijfers van de concur- rentie blijkbaar niet lezen. Kris Pee- ters zat bij dit ballonnetje van De Vadder in De Afspraak al meteen te glunderen. Dat hij maar oplet dat zijn partij via een “Antwerpse” for- mule (N-VA + paars) niet “met veel plezier uit de Vlaamse regering wordt geflikkerd”, zoals Bart Brinck- man van De Standaard meegaf in Terzake.
Zetten we de procenten van de jongste polls om naar een zetelver- deling, dan kan alleen een vierpar- tijencoalitie (CD&V + paarsgroen) De Wever en consorten in mei bui- ten de Vlaamse prijzen houden.
Maar om die prijzen binnen te ha- len, zal hij toch de steun nodig heb- ben van twee partijen.
Op federaal niveau zijn de voor- uitzichten voor de N-VA dezer da- gen minder goed. Alleen een super- strateeg kan zich op zo’n momenten staande houden.
De Grote Verbinding van De We- ver is een queeste naar een uitweg.
Met de blik naar links, in plaats van het centrum. Om zo de centrumkie- zers te verleiden? Want alleen daar valt misschien nog extra terrein te veroveren. De chef van N-VA kan veel verkopen. Dit ook? We kijken uit naar volgende peilingen.
“Stel u één seconde voor”, schreef Destexhe in een persme- dedeling, “dat een nieuwsredacteur of een politicus zou zeggen: ‘Als ik Marokkaan was… wat God verhoe- de’, dat zou een golf van protest ver- oorzaken.” Inderdaad. Een Vlaming die zoiets zou zeggen, zou door de Waalse mediahyena’s verscheurd worden, nog voor hij de kans had gekregen zich te verdedigen. Henri- on werd natuurlijk niet ontslagen en hij kreeg geen sanctie. Sterker nog, hij kreeg de kans om zout in de won- de strooien: “Ik heb lang in Vlaande- ren gewoond, maar ik heb geen zin in een Vlaanderen te leven dat ge-
domineerd wordt door het Belang en de N-VA, met hun racistische en xenofobe trekjes.” Op de sociale media kreeg Destexhe onmiddellijk bijval van partijgenoot George-Lou- is Bouchez, die schreef: “Henrion legitimeert het anti-Vlaamse ra- cisme, terwijl hij tegelijk de N-VA de les leest. … Er zijn er echt heel veel die ons land in de vernieling willen rijden.” Theo Francken vatte het incident kort en krachtig samen, met een verwijzing naar Emannue- le Praet: “Durf iets slecht te zeggen van Ecolo en je wordt ontslagen, zeg iets slecht over de Vlamingen en de N-VA en je krijgt applaus.”
ANTI-VLAAMS RACISME
Peilingen wegwijzers naar Grote Verbinding
Tijdens de uitzending “C’est pas tous les jours dimanche”van RTL- TVI begon de socialist Michel Henrion, één van de samenstellers van het programma, zijn betoog met de uitspraak: “Als ik Vlaming was… wat God verhoede…” De rebelse senator Alain Destexhe (MR) noemde die uitspraak “duidelijk racistisch” en hij eiste dat Henrion ontslagen zou worden, of toch minstens een sanctie zou krijgen.
Lees het volledige interview met Markus Frohnmaier, Duits parlementslid voor AfD, op blz. 11
“We kunnen niet de hele derde wereld
opvangen”
Alternative für Deutschland (AfD) is erin geslaagd het voorbije jaar iedere verkie- zing te winnen en heeft hier- door aan vele Duitsers die
het (migratie) beleid van Angela Merkel afkeuren een stem in het Duitse parlement gegeven. In een koffiebar op wandelafstand van de Bundestag hadden we een gesprek met Markus Frohnmaier, een jong parle-
mentslid uit Baden-
Württemberg dat sinds
kort in de Bundestag
zetelt voor de AfD.
Actueel 27 december 2018
2
Roofvogels en de roverheid
“Het is verboden op het openbaar domein om in gevangenschap ge- houden roofvogels en uilen tentoon te stellen, ermee te paraderen of om deze dieren op welke wijze dan ook te betrekken bij publieke evenemen- ten.” Dit is geen Vlaamse regelgeving, wel een stedelijk besluit waarmee de stad Gent op ‘haar’ grondgebied een einde maakte aan een mooie en eeuwenoude traditie, waarbij de jachtvalken tijdens de Sint-Hubertus- viering in of voor de kerk gezegend werden. Officieel is er - voorlopig - nog maar één uitzondering toege- staan: de jaarlijkse viering van de valkeniers in de Sint-Baafskathedraal.
In de deelgemeenten van de Gentse volksrepubliek wordt de traditie vol- ledig de kop ingedrukt. Vooral in de landelijke deelgemeenten, waar nog veel met valken gejaagd wordt, zet dat kwaad bloed. Sint-Hubertus wordt in november gevierd, maar door de aanslepende coalitievorming is dat verbod op valken bij vieringen pas nu een politiek thema geworden. De klop- en drijfjachten van de Gentse roverheid op weerloze dieren als de
‘essedarius vulgaris’ (gewone wa- genmenner), waarbij gebruik wordt gemaakt van cameravallen, gemoto- riseerde drijvers en vernuftig opge- stelde hinderlagen, mogen natuurlijk wel ongehinderd doorgaan. Het wild mag zelfs levend en zonder verdoving gestroopt worden. Die jachtpartijen brengen jaarlijks miljoenen euro op.
Mensensmokkel
Het is juist dat N-VA geen enkele communautaire vooruitgang heeft geboekt, en het is juist dat de partij niets fundamenteels heeft kunnen veranderen aan de asielwetgeving.
Op die punten was de kritiek van
het Vlaams Belang terecht. De partij overdreef echter door te beweren dat er geen echt verschil was tussen het migratiebeleid van Francken en dat van de vorige regeringen. Ja, Franc- ken werkte binnen hetzelfde wette- lijke kader, met dezelfde regels als vroeger, maar hij paste die regels wel zo streng en zo beperkend mogelijk toe. Terwijl de vorige regeringen de toch al lakse wetgeving ook nog eens heel laks interpreteerden. Onder de huidige regering, zonder N-VA, is het aantal asielaanvragen onder Maggie de Block plots gestegen tot bijna 200 per dag. Veel van die asielbedrie- gers zijn Arabieren uit de Gazastrook.
“Mensensmokkel”, noemde De Wever het. Heel terecht. Het zou ons boven- dien verbazen als Hamas en IS, die actief zijn in Gaza, géén gebruik zou- den maken van die smokkelroute om terroristen naar Europa te sturen.
Dappere critica
Zineb El Rhazoui was een colum- niste van Charlie Hebdo. Tijdens de aanslag in 2015 was zij toevallig in haar geboorteland Marokko. Zij was een van de hartstochtelijkste islam- critici van Charlie Hebdo, maar begin 2017 nam zij daar ontslag, omdat het tijdschrift in haar ogen de redacti- onele lijn had aanvaard die door de islamisten was opgelegd. Zoals zove- le media… Tijdens een van haar vele lezingen en debatten had zij gezegd dat de islam “de Franse wetten moest aanvaarden, humor, redelijkheid en elke vorm van kritiek, net zoals iede- re andere ideologie, sekte of religie”.
Want: “Er is geen enkele reden waar- om er voor de islam een uitzondering gemaakt zou moeten worden.” Als reactie werd zij bedreigd met ver- krachting en moord. Sindsdien leeft ze onder politiebescherming, net als Salman Rushdie en Geert Wilders.
Pure berekening
Yasmine Kherbache sp.a blijft het derde (gedeeltelijke) schepenambt afwijzen in de coalitie van ‘De Grote Verbinding’, naar eigen zeggen om- dat er nog veel ‘bovenlokaal werk’
voor haar op de plank ligt en ze der- halve een en ander niet kan combi- neren met een lokaal mandaat. Dat klinkt allemaal mooi, maar er zit wel meer achter. Gelet op het cumulver- bod in haar partij, wil ze veel liever Antwerps Vlaams parlementslid blij- ven. Dat is lucratiever, zonder meer.
Bovendien zou ze na drie jaar als voorzitster van het Bijzonder Comité voor de Sociale Dienst (het geïnte- greerde OCMW) de baan moeten ruimen voor een Open Vld’er.
En dan zou het voor haar dus ge- woonweg ‘over en uit zijn’ en als eni- ge inkomsten de zitpenningen van de gemeenteraad betekenen. En ook : stel dat ze vandaag zou stoppen als Vlaams parlementslid, dan neemt ze voor dat ontslag zelf het initiatief en is ze haar mooie uittredingsvergoeding kwijt. Alles heeft dus te maken met haar carrièreplanning en haar bank- rekening, maar niets met haar ‘boven- lokaal werk’. Overigens, het volstaat om de webstek van het Vlaams par- lement eens te bezoeken en door te surfen naar de parlementaire initia- tieven…
Veel potten heeft ze nog niet ge- broken, laat staan parlementaire ini- tiatieven genomen. Op vier jaar tijd gaat het om één voorstel van decreet, en slechts een handvol voorstellen van resolutie en enkele amendemen- ten (waarvan de meeste als mede-in- diener) staan op de teller.
Dat is erg weinig… En het prak- tische schrijf- en denkwerk is dan wellicht nog gebeurd door een frac- tiemedewerker. Socialisten en geld…
het is altijd een vreemde cocktail.
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Net een ‘voldoende’ voor sociaal- economisch beleid van Michel I
Op vijf maanden van de volgende verkiezingen en omdat Charles Michel (MR) de handdoek ein- delijk in de ring heeft gegooid, is het tijd voor een terugblik. En dan kunnen we niet anders dan concluderen dat het resultaat op sociaaleconomisch vlak te mager is, ook al zijn er stappen in de goede richting gezet.
Het is al een tijd duidelijk dat het sociaaleconomische beleid van de voorbije vier jaar niet heeft gebracht wat men ervan verwacht had. Voor een centrumrechtse re- gering mocht de lat gerust wat ho- ger liggen. In deze rubriek werd herhaaldelijk gewezen op het sa- botagewerk van vicepremier Kris Peeters (CD&V) om de zwaai naar economisch rechts zoveel mogelijk af te zwakken. Gevolg is dat de re- gering-Michel I wel een voldoende verdient, maar zeker geen onder- scheiding of meer. Het rapport: ge- buisd voor de begroting, een onder- scheiding voor de jobcreatie en een voldoende voor fiscale druk.
Begroting: gebuisd
Eerst was er de gezondmaking van de begroting, die tijdens de campagne van 2014 als toppriori- teit naar voor werd geschoven. Het tekort van 3 procent van het bbp moest worden weggewerkt. Al snel liet men die begrotingsdoelstelling varen. Uiteindelijk zal de begroting volgend jaar afklokken op een te- kort van 0,8 procent van het bbp of 3,8 miljard euro. Volgens sommige politici zou dat tekort door gebrek aan beleid in lopende zaken vol- gend jaar nog eens met 1 miljard euro kunnen oplopen. Dat klopt niet.
Bijvoorbeeld, men gaat ervan uit dat de arbeidsdeal 500 miljoen euro zal opbrengen aan extra belastingen en minder uitgaven voor uitkerin- gen omdat er 12.000 mensen meer aan de slag zullen zijn. Maar die voorspelling is eerlijk gezegd een slag in het water. Niet alle details van de arbeidsdeal waren bekend, waardoor het moeilijk is de impact te berekenen.
Nu, die extra 1 miljard euro maakt het verschil niet. Voor het begro- tingsbeleid is de regering-Michel I gebuisd. Ten eerste omdat het be- grotingstekort niet is weggewerkt.
Ten tweede omdat de daling van het deficit vooral het gevolg is van dalende rentelasten.
En ten derde, de regering slaag- de er niet in de uitgaven onder con- trole te krijgen. Akkoord, de uitga- ven daalden van een stuk boven 50 procent van het bbp naar ongeveer 50 procent, maar dat is niet indruk- wekkend. Het Europese gemid- delde voor overheidsuitgaven be- draagt 46 procent van het bbp.
Een pluim voor de jobcreatie
Waarvoor de regering wel een onderscheiding verdient, is de ster- ke jobcreatie. Er zijn de voorbije regeerperiode meer dan 200.000 banen bijgekomen. Een doelstel- ling die in de zelf aangeprate po- sitivo-tijden van paars niet werd bereikt. De werkzaamheidsgraad steeg dit jaar op de valreep boven de 70 procent.
Dat is een gevolg van de sterke economische groei van de voorbije jaren, maar het is ook de verdien- ste van de regering, die focuste op het herstel van het concurrentie- vermogen. Dat is het gevolg van de intussen zo goed als vergeten indexsprong aan het begin van de legislatuur en de lagere lasten op arbeid. Een andere nog altijd niet zo bekende maatregel is dat onder- nemers die een eerste werknemer aanwerven geen sociale bijdragen moeten betalen. 33.600 zelfstandi- gen hebben daar al gebruik van gemaakt. Dat aspect van de jobcre-
atie mag niet worden onderschat.
Al moeten we er meteen bij zeggen dat er eigenlijk veel meer banen zouden moeten zijn bijgekomen.
Binnen de Europese Unie ligt de relatieve banengroei immers ho- ger dan in België. En vooral: om de werkzaamheidsgraad op het niveau van die van Nederland te brengen, zouden er hier één miljoen banen meer moeten zijn. Het spreekt dat het probleem zich vooral in Wallo- nië situeert.
Fiscale druk blijft hoog
Ten slotte kijken we naar de be- lastingen. De fiscale druk is de voorbije legislatuur gedaald van 45,1 naar 44,5 procent van het bbp.
In een belastingland als België is een daling een hele prestatie, maar toch kan de inmiddels verdwenen Zweedse coalitie hiervoor hoog- stens een voldoende krijgen. Reden is dat er wel aanzienlijke lastenver- lagingen op arbeid werden door- gevoerd, wat goed is. Arbeid wordt immers belast als toxisch goed.
Ook de verlaging van de vennoot- schapsbelasting was noodzakelijk en wenselijk.
Elders zijn de taksen echter te veel gestegen. Zoals met de stijging van de roerende voorheffing naar 30 procent. Bovendien werden een paar paarse trucs bovengehaald, zoals het vroeger innen van de be- lasting op pensioensparen en het zwaar beboeten van bedrijven die onvoldoende belastingen vooraf betalen. Dat een centrumrechtse coalitie voor zo’n gemakkelijk- heidsoplossingen kiest, was goed vier jaar geleden totaal niet te ver- wachten.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
ECONOMIE
Er roert iets bij de bevolking
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Laat me even terugkomen op de Mars tegen Marrakesh van zondag 16 december. Er werden officieel 6.000 betogers ge- teld, een schatting, maar volgens mijn bescheiden mening waren er 7.000 aanwezigen.
Wie het rechtse en Vlaams-nationalistische wereldje wat kent – en ik ga er prat op dat wereldje inderdaad te kennen – weet dat een betoging of meeting gemiddeld niet meer dan 500 aanwezigen telt. Culturele ma- nifestaties zoals het jaarlijkse Zangfeest en de IJzerwake lokken 4.000 man, maar ook dat aantal is discutabel.
Als dan ineens 6.000 à 7.000 personen komen opdagen, gemobi- liseerd op een goede week tijd, dan mag je gerust stellen dat er iets roert bij de bevolking. Te meer daar de betoging eerst verboden werd, en pas op vrijdag, na een proces, werd toegelaten. Bovendien werd ge- dreigd met een linkse tegenbetoging, en de kranten deden er alles aan om aan te kondigen dat voetbalhooligans ook van de partij gingen zijn.
Als afschrikking voor de modale burger kan dat tellen.
Het effect is dan dat de bravere huisvader het veiliger vindt om toch maar liever thuis te blijven bij vrouw en kinderen. Maar je kan de cij- fers ook anders interpreteren: als op een rechtse betoging maximaal 500 man aanwezig is, dan betekent dat dat er in Brussel zo’n zesdui- zend mensen aanwezig waren die misschien voor de allereerste keer op straat kwamen om hun stem te laten horen.
Of zoals een goede vriend – een ancien in de beweging – me toever- trouwde: “Normaal ken ik 90 procent van de aanwezigen op een beto- ging, nu waren dat bijna allemaal onbekende gezichten.”
Dat geeft stof tot nadenken.
Overigens, de linkse tegenbetoging was ook verboden door de burgemeester, maar toch kwamen zo’n dui-
zend mensen op straat. De politie liet begaan. Ei- genaardig.
Aan de ander kant liet de poltie toe dat de hoo- ligans van Anderlecht de rechtse betoging infil- treerden. Het was een minderheid die op inci- denten uit was, 150 à 200 voetbalhooligans. De politie wist dat ze in Anderlecht verzamelden, maar liet ze vertrekken richting centrum Brussel.
Opnieuw: zeer eigenaardig.
In het Latijn bestaat daar een uitdrukking voor:
“Cui bono?”
Actueel
27 december 2018 3
Cordon-adept
Mijnheer de niet-verbinder,
Toen eerste minister Michel de oprijlaan van uw onbescheiden optrekje opreed, stondt gij er als vanouds onbeholpen bij, met een vreemd glimlachje op uw aangezicht en zonder uzelf een goede, stijlvolle adellijke houding aan te meten. Wellicht zijn er tal van mensen die dach- ten dat gij de tuinman waart die de bezoeker nogal klungelig opving om hem dan naar de kasteelbewoner te sturen. Neen, gij waart het zelf en helemaal uw eigen zelve: de kluns van Laken.
Premier Michel kwam ten uwent om het ont- slag van zijn regering aan te bieden na een krachtige regeringscrisis. Die had hij zelf uitge- lokt door zijn grootste regeringspartij niet ter wille te zijn en nadien te hebben gepoogd de linkse partijen aan zijn kant te krijgen om zijn problemen op te lossen. Niets was nog gelukt en dus moest hij afzakken naar u. Het was de eerste keer dat gij een geforceerd ontslag van een regering meemaakte en dus zult gij u wel hebben laten influisteren wat gij moest doen, want het ziet er niet naar uit dat gijzelf voldoen- de onderscheidingsvermogen hebt in dat soort zaken. Aldus deelde gij mee dat gij het ontslag in beraad hieldt, waardoor het regime wat tijd kocht om de boel te organiseren en gij een ‘de- mocratische’ ronde kondt organiseren om de partijvoorzitters en de voorzitter van de praat- barak eens te horen. Het moest de schone schijn wekken dat gij als primus inter pares boven de politieke ellende zoudt staan en rust zoudt kun- nen brengen in de Belgische moordkuil. Quod non!Ze passeerden allemaal de revue, de voor- zitters van de partijen. Hoewel… toch niet. Drie kleine fracties bleken niet welkom: Vuye&Wou- ters, de Franstalige Parti Populaire en het Vlaams Belang. Wat later bleek dat het begrip
‘kleine partijen’ niet het criterium was om een lijn te trekken, want Défi (het vroegere FDF) van Vlamingenhater Maingain en zelfs de commu- nist en ondersteuner van rode moordregimes Peter Mertens van PVDA/PTB waren wél wel- kom. Er werd echter een verschil gemaakt tus- sen klaarblijkelijk goede en slechte partijen. En de drie genoemde zijn duidelijk uw smaak niet, ook al vertegenwoordigen zij een pak kiezers.
Op 14 oktober steunden zo ruim meer dan een half miljoen Vlamingen het Vlaams Belang op een perfect democratische manier. Gij hadt dus duidelijk het goed fatsoen niet om álle partijen te ontvangen, of op zijn minst beleefdheidshal-
ve uit te nodigen. Geen ‘verbinden’ dus met de kritische partijen die - aan Vlaamse kant ten- minste - resoluut Vlaams-nationalistisch zijn en republikeins. Ja, N-VA zegt dat ook te zijn, maar daar ligt gij niet van wakker omdat zij op vraag van de Franstaligen ruim vier jaar alle com- munautaire stellingen braaf achter hun tong hebben gehouden en daar desnoods nog wel vijf jaar wilden bijdoen. Zij zijn, tot het tegen- deel bewezen is, ongevaarlijk voor u, uw troon en uw regime.
Hadt gij dan Peter Mertens en Olivier Main- gain ook moeten weigeren? Neen, zeker niet.
Maar gij hadt Tom Van Grieken en Hendrik Vuye wél moet uitnodigen, zonder uitzonde- ring. Door dat niet te doen, heult gij mee met de machthebbers - de Franstaligen en hun ‘Vlaam- se’ collabo’s - in dit onzalige land. Daar is het immers om te doen, want het cordon bestaat enkel om de regimegetrouwe partijen aan de macht te houden, in welke combinatie dan ook.
Gij zegt dus eigenlijk aan zovele burgers van dit land dat zij voor verkeerde partijen stemmen.
Voor mij hoeft het niet, maar als ik u was, zou ik daar toch maar voorzichtig mee zijn, want veel Vlamingen zijn de betutteling en de politiek correcte voorschriften meer en meer spuugzat.
En dan heb ik het nog niet eens over hun afkeer van de multiculturele samenleving die hen door de strot wordt geramd. De gemeenteraadsver- kiezingen hebben dat voldoende aangetoond op tal van plaatsen.
Maar neen, gij speelt het vuile spel klaarblij- kelijk liever mee. Met uw meespelen met het ondemocratische cordon bewijst gij ten voeten uit dat gij niet de koning van alle Belgen zijt, maar enkel van regimegetrouwe en andere slaafse zeloten van een uitgeblust systeem en van een land dat er nooit in geslaagd is goed en eerlijk te zijn voor al zijn burgers. Schrik dus maar niet als gij binnenkort nog eens een oor- verdovend fluitconcert over u heen krijgt of dat men u belaagt met ‘België barst’-kreten.
Gij moogt van geluk spreken dat Bart De We- ver (voorlopig) niet wil weten van een samen- werking met het Vlaams Belang om een groot, breed, rechts en sterk Vlaams-nationalistisch front te vormen tegen België. Mocht dat gebeu- ren, dan zoudt gij blij mogen zijn - en dankbaar - om nog als tuinman in de tuin van de president van Vlaanderen te mógen werken en bezoekers de weg naar hem te wijzen…
Fortis plande een kapitaalverhoging, die werd doorgevoerd in september 2007. Naar aanleiding daarvan werd een prospectus verspreid. Maar laten we de verantwoorde- lijkheid van de andere betrokkenen in deze zaak vooral niet vergeten. De ondergang van Fortis is immers een collectieve verantwoor- delijkheid. Laten we de partijen met boter op het hoofd even overlopen.
Merrill Lynch
De Amerikaanse zakenbank Merrill Lynch bracht de drie hoofdrolspelers in dit drama – Royal Bank of Scotland (RBS), Banco Santan- der en Fortis – samen in een luxueus hotel in Genève in de vroege lente van 2007. Merrill Lynch was ook de bedenker en aanstuurder van het overnamebod van ABN Amro omdat het hiermee extreem veel geld kon verdie- nen, en niet de bestuurders van Fortis. Laat dat duidelijk zijn. Eigenlijk is Merrill Lynch dan ook de hoofdschuldige van de onder- gang van Fortis.
MSM
Ook de mainstream media (MSM) zijn me- deschuldig aan de val van de bank. Vooral de zakenkrant De Tijd porde het vuur heftig aan tijdens de overname. Zo is op vrijdag 12 oktober 2007 te lezen dat “Fortis op alle vlakken wint”. De redacteurs verwijzen naar het succesvol afronden van de kapitaalver- hoging en ook het tijdelijke herstel van de koers van het aandeel. Bovendien “deem- stert de kredietcrisis ook weg”. Vooral in het commentaarstuk klinkt het triomfalisme en nationalisme zwaar door. Volgens de re- dacteur heeft Fortis een “huzarenstukje ge- realiseerd”. Volgens de ‘senior writer’ van De Tijd is de buit binnen: “De belangrijkste klip is toch al genomen.” De geslaagde ka- pitaalverhoging bewijst volgens hem dat Fortis ‘overtuigingskracht’ heeft en vooral:
“De kritische stemmen die Fortis overmoed verweten, zijn inmiddels verstomd.”
Twee bladzijden verder in de krant mag Gilbert Mittler, voormalig financieel direc- teur van Fortis, de kapitaalverhoging glun- derend toelichten. Ook daar weergalmt de euforie. Mittler wijst erop dat door de aan- deelhouders van Fortis op bijna 98 procent van de nieuwe aandelen werd ingetekend.
Voor de topman van Fortis is het resultaat
‘beter dan verwacht’. Mittler: “Normaal blijft er 5 tot 10 procent van de aandelen over.”
Analisten
Ook de aandelenanalisten dragen een verpletterende verantwoordelijkheid. Op 23 september 2008 blijft het beleggingsadvies voor Fortis bij Bank Degroof gehandhaafd op ‘kopen’. Ter informatie: dat advies wordt gegeven na de historische ontwikkelingen bij Lehman Brothers in de VS. Hier klopt iets niet. Waarom blijft het advies bij Bank Deg- roof op ‘kopen’? Het advies wordt gegeven op dinsdag 23 september, slechts drie da- gen voor het eerste feitelijke faillissement van Fortis, op vrijdag 26 september.
In een analyse van de kredietcrisis duidt De Standaard vijf boosdoeners ‘dicht bij huis’ aan: Maurice Lippens, Jean-Paul Votron, Didier Reynders, Guy Quaden en Jean-Paul Servais. Over de instelling van die laatste schrijft Karin de Ruyter dat “de CBFA (nu:
FSMA) blijkbaar nooit veel vragen heeft ge- steld bij de risico’s die de Belgische banken de voorbije jaren zijn aangegaan. Evenmin als bij de overname van ABN Amro door For- tis.” De CBFA was gewoon niet opgewassen tegen de gigantische pletwals van Fortis en zijn adviseurs. Alleen al op het dossier over de integratie van ABN Amro werkte bij Fortis, rechtstreeks of onrechtstreeks, maar liefst 1.000 man. Econoom Peter Praet geeft dat ook eerlijk toe: banken liggen net een paar stappen voor op de toezichthouders.
Een versterking van de toezichthouders zal bitter weinig verschil maken.
Boekhouders
Maar ook de boekhouders lieten steken vallen. Volgens de Nederlandse oud-ac- countant Jules Muis moeten accountants of revisoren niet alleen kijken of hun klanten wel netjes volgens de regels rapporteren.
Muis vindt dat de accountants ook een maat- schappelijke taak hebben. “Ze moeten daar- om durven waarschuwen als ze grote risico’s voor het financiële systeem zien ontstaan”, stelt hij in een interview. Alleen moeten de accountants eerst begrijpen hoe de com- plexe financiële producten en mechanismes werken. “Als je niet begrijpt hoe die werken, kun je als accountant ook geen verantwoor- delijkheid nemen voor de resultaten die er- mee worden behaald”, stelt Muis.
Aandeelhouders
En ja, de aandeelhouders dragen de eind- verantwoordelijkheid in dit fiasco. Elk afzon- derlijk hadden ze de mogelijkheid om op elk moment van de lange lijdensweg van Fortis te zeggen: “Het is genoeg geweest.
Ik verkoop mijn aandelen.” Uiteraard zijn er verzachtende omstandigheden. De ana- listen bleven herhalen dat Fortis een goede belegging was. De toplui van Fortis bleven hun geloof in het bedrijf belijden zonder dat ze wisten hoe het bedrijf er werkelijk voor- stond – zoals voormalig topman Herman Ver- wilst op vrijdag 26 september 2008. Sommi- ge Belgische journalisten juichten de goede afloop van de gedurfde overname van ABN Amro in het najaar van 2007 toe, in koor zelfs.
Dat zijn allemaal verzachtende omstandig- heden, maar de aandeelhouders blijven de eindverantwoordelijkheid dragen voor hun beslissingen.
Besluit
Laten we eindigen met een citaat van eco- noom John Kenneth Galbraith. “Een gevaar- lijk cliché in de beurswereld stelt dat alles van vertrouwen afhangt. Een niet-aflatend wantrouwen is veel beter.” Beleggers zou- den dit citaat moeten inkaderen en boven hun bureau hangen. THIERRY DEBELS
Ondergang Fortis blijft collectieve
verantwoordelijkheid
De voormalige toplui van Fortis – Maurice Lippens en Jean-Paul Votron op kop – gaan vrijuit en ontsnappen aan verdere vervolgingen. Hiermee is een nieu- we zwarte bladzijde toegevoegd aan een bijzonder omvangrijk blunderboek.
Het onderzoek spitste zich voornamelijk toe op de periode van september 2007 tot april 2008.
Beeld van de week
BRIEFJE AAN PHILIPPE DE LAEKEN De Grote Verbinding:
Vergiffenis in Antwerpen met Bart De Wever en Tom Meeuws
Vereeuwigd
Het is een oude traditie dat een bronzen borstbeeld van oud-eerste-ministers in een van de gangen van de Kamer van volksvertegen- woordigers wordt geplaatst. Vorige woensdag viel die eer te beurt aan Yves Leterme. Precies één dag na de val van de regering Michel kwam Leterme dus de onthulling bijwonen. Een bij- zondere sfeer, want hij had zelf ooit het ontslag van enkele regeringen onder zijn leiding moe- ten gaan aanbieden. Ceremoniemeester Sieg- fried Bracke voerde het woord en sprak woor- den van waardering uit voor Leterme, in het bijzonder over de wijze hoe hij een catastrofe had vermeden tijdens de bankencrisis. Yves Le- terme kon het niet laten om in zijn dankvoord terug te blikken op de lange periode in 2010 (541 dagen) waarin hij een regering in lopende zaken leidde. Hij noemde dat delicaat en uit- dagend werk, dat hij kon uitvoeren dankzij de burgers en dankzij – en toen kwam het – po- litici ‘die het algemeen belang boven het par- tijbelang’ plaatsten. Het was even slikken voor sommigen. Zijn borstbeeld zal prijken naast dat van de sfinx Herman van Rompuy. En ja, Inge Vervotte - “Vervotje” - was ook op de receptie aanwezig…
Hek van de dam
Vorige dinsdag was een bijzondere dag in de Kamer. De zitting begon met een aantal inter- pellaties aan de eerste minister over de klimaat- onderhandelingen en de keuzes van België ter zake. De premier was er met zijn hoofd niet echt bij, maar hij kweet zich vakkundig van zijn taak en antwoordde zelfs uitgebreid en de vragende Kamerleden deden alsof alles gewoon zijn gang ging. Vreemde sfeer, want er hing elektriciteit in de lucht. Iedereen voelde dat aan zijn water of met zijn ellenbogen. Daarna volgden dan de in- terpellaties over de regeringscrisis en de ‘nieu- we’ regering. En toen was het hek van de dam.
Op naar de chaos
Vanuit alle oppositiefracties - behalve de N-VA - wilde men wel eens weten wat er nu te gebeuren stond. Groenen en roden spraken met dubbele tong, want ze wilden wel ‘handen uitsteken’ om nog iets te realiseren de volgende maanden ‘in het belang van de burgers’ - zij het op hun voorwaarden - en tegelijk dreigden zij met een motie van wantrouwen om de regering in het algemeen en de premier in het bijzonder roemloos op de knieën te krijgen. In zijn repliek zette de premier een bocht naar links in om rood en groen alsnog te paaien en aan zijn kant te krijgen. Hij stelde zowaar voor om een meer- derheid in het parlement zoeken voor een ver- laging van de BTW op elektriciteit. Ook zei hij te gaan voor het versterken van de koopkracht, de gezondheidszorg en het terugdringen van de krapte op de arbeidsmarkt. Hij pleitte dus voor wisselmeerderheden per thema. Dat was er voor Open Vld teveel aan en Gwendolyn Rut- ten begon te twitteren tegen de sterren op. Zij hield vast aan het budget en de arbeidsdeal en wat er eerder al afgesproken was. Alleen Wou- ter Beke van CD&V verklaarde in Villa Politica dat zijn partij wél wilde ingaan op de suggestie van Michel. De chaos leek compleet en ieder- een begon naar iedereen te wijzen.
Over en uit
Na een lange schorsing van de zitting, bleek dat het kalf verdronken was en dat het gedaas over uitgestoken handen voor rood en groen maar praat voor de vaak was geweest en pure raddraaierij. Zij vonden nu dat de premier niet duidelijk genoeg was geweest en kondigen de
Dossier 27 december 2018
4
indiening van een motie van wantrouwen aan.
De grote verbindende en verbonden vrienden uit de Marrakesh-euforie lieten elkaar in de steek. Nu Calvo en C° hun verantwoordelijkheid konden opnemen, namen ze de vlucht naar voor.
Daarop nam Michel het woord en stelde vast dat de ‘uitgestoken hand’ niet werd aangenomen en dat zijn voorgestelde “coalitie van ‘the willing’”
dood was nog voor ze kon geboren worden. Om te vermijden dat het parlement ontbonden zou worden na een stemming over de motie, zei hij dan naar de koning te gaan en het ontslag van zijn regering aan te bieden. Terwijl hij zich naar buiten haastte, kreeg hij applaus van CD&V en Open Vld. Zelfs enkele N-VA’ers kregen de han- den op elkaar. De macht van de gewoonte?
Onbeschoft
De dagen nadien mochten de fracties/par- tijen die vertegenwoordigd zijn in de Kamer een voor een passeren bij de eenzame man uit Laken nadat die het ontslag van de regering in beraad had gehouden; ook republikein Bart De Wever dus. Op een zeker moment bleek ook no- toir Vlamingenhater Olivier Maingain (2 Frans- talige zetels in de Kamer) uitgenodigd, alsook de communistische PVDA-vrienden van Vene- zuela en Noord-Korea (2 Franstalige zetels). Het Vlaams Belang (3 Vlaamse zetels) en V&W (2 Vlaamse zetels) kregen geen uitnodiging. Hier- mee wordt bevestigd wat iedereen al lang wist:
het Hof is niet objectief, maar selectief. En on- beschoft ook. Ofwel stuur je elke democratisch verkozen partij een uitnodiging - alleen uit be- leefdheid al - ofwel niemand. Of ze daar al dan niet op ingaan, is dan hun zaak.
Begrijpe wie kan
Donderdag was er opnieuw een ‘normale’
zittingsdag in de Kamer, met bespreking van nog hangende wetsvoorstellen, wetsontwer- pen, voorstellen van resoluties en zo meer. Het was de laatste voor het Kerstreces. Of moeten we ‘Winterreces’ zeggen? Er hing echter een vreemde sfeer, want het vertrouwen was tussen veel partijen gebroken en iedereen begluur- de iedereen en sommigen keken zelfs niet meer naar elkaar. Niettemin werden de meeste voorstellen en ontwerpen goedgekeurd, vaak oude meerderheid tegen oude minderheid, maar soms ook met oude meerderheid aan- gevuld met links, zeg maar de ’uitgestoken hand-meerderheid’. En enkele ontwerpen zelfs met eenparigheid… Voor een gewone burger is dat allemaal niet te vatten. België, dat is een sci- encefictionverhaal. België is Absurdistan.
Boos
Vorige donderdag werden zo in de Kamer de zogenaamde ‘voorlopige twaalfden ‘ voor eerste drie maanden van 2019 goedgekeurd.
Omdat er geen begroting kon gestemd worden omwille van het ontslag van de regering, wer- den de cijfers van 2018 dus hernomen en ver- deeld in twaalf. Er mag dus niet meer uitgege- ven worden dan vorig jaar. En toch werd er een uitzondering gemaakt… voor de zogenaamde
‘civiele lijst’ van Philippe de Belgique. Die krijgt 6 miljoen in plaats van 3 miljoen. Barbara Pas (VB) was al boos omwille van de onbeschoft- heid van de paleisbewoner om haar voorzitter niet uit te nodigen. Dit extraatje maakte haar toorn alleen maar groter, want haar fractie stemde dan ook als enige tegen die voorlopige twaalfden. Iedereen gelijk voor de wet, zo re- deneerde zij. Op vraag van Pas naar het waar- om van die verhoging, gaven de minister van Financiën noch de minister van Begroting een antwoord…
Ivoor volstaat niet
Vijf jaar na de stichting van de Vrijstaat is koning Leopold II bijna failliet. Via politieke druk heeft hij onderhands geld in eigen land bijeen gezameld en dank zij een goede re- latie met eerste minister Beernaert krijgt hij zelfs een officiële lening. Dat volstaat niet. De Vrijstaat is economisch niet leefbaar, tenzij drastische maatregelen volgen. Grote delen zijn nog in de handen van mohammedaanse Swahili’s als Tippo Tip in het oosten en M’siri in Katanga. De slavenhandel floreert verder.
Leopold verafschuwt de slavenhandel, maar ziet ook de mogelijkheden die zijn deugd- zaamheid biedt. Op een antislavernijconfe- rentie overtuigt hij de grootmachten dat hij tegen zijn wil de vrijhandel moet afschaffen om troepen te betalen, want anders stopt de gesel niet.
In Congo ruiken officieren (vooral Francis Dhanis) hun kans en zij beginnen op eigen houtje een oorlog. Leopold moet volgen. Op papier bezit hij alle bevoegdheden, maar een alleenheerser is altijd afhankelijk van de acties en rapporten die plaatselijke die- naars opsmukken of ronduit vervalsen. De oorlog duurt bijna twee jaar, ontwricht het oosten en het zuiden, maar eindigt met de overwinning van de Vrijstaat, waarna nog bloedige muiterijen en opstanden volgen.
Leopold en zijn medewerkers voeren nog een ander idee uit. Congo is een land van vrije negers die vrij hun grond mogen be- werken. Bijna 90 procent van Congo is ge- zamenlijk gebied van 250 volkeren en stam- men die hun weide-, vis- en jachtrechten verdedigen tegen rivalen, maar hun gebied nooit op zijn Europees in privéstukjes ver- delen. Dus doopt Leopold al dat gezamenlijk land om tot ‘privédomein,’ een misleidende naam voor staatsgrond.
Voor zijn persoonlijke inkomsten reser- veert hij het ‘kroondomein’ met tien keer de oppervlakte van België. De belangrijkste inkomsten van de Vrijstaat komen voort uit de inzameling en verkoop van ivoor en daar begint het kwaad. Congo is verdeeld in reus- achtige districten en die zijn weer onderver- deeld in zones, sectoren en posten. In die posten (nog altijd zo groot als een Vlaamse provincie) reist een vertegenwoordiger van de koning rond die officier (dikwijls het ori- gineel beroep), rechter en vooral belasting- ontvanger is.
Die mannen zijn avonturiers, want ze we- ten dat ze 40 procent kans lopen binnen de tien jaar te creperen aan een tropische ziek- te. Om hen aan te moedigen krijgen zij een percentage (later via punten en nog later een pensioenregeling) van de opbrengst.
In het vaderland werkt dat bij een notaris of een architect, maar in Congo, waar nauwe- lijks controle is, leidt dat bij sommigen (niet bij allen) tot geweld, misbruik en uitbuiting.
Vrij vlug verschijnen artikels over de feiten in de Britse pers. Natuurlijk is dat geen toe- val, want Congolees ivoor concurreert met het Britse product uit Indië.
Terreur als verdienmethode
Ivoor helpt Congo niet uit de rode cijfers, maar dan hoort de koning dat er rubberbo- men staan in het evenaarsgebied en in een deel van Kasai. Dat op een ogenblik dat de vraag wereldwijd enorm stijgt. De Vrijstaat bezit heel het rubbergebied en schenkt een deel aan twee concessionarissen (o.a.
de Anversoise van de latere Antwerpsche Hypotheekkas) in ruil voor de helft van de aandelen voor de koning. In Laken laat Leo- pold een systeem uitwerken van vrij milde verplichte arbeid voor bewoners van de dorpen in de rubbergebieden.
In de praktijk gaat dat fout op het terrein.
De mensen moeten steeds dieper en langer in het woud om de zeldzame lianen te vin- den. De vertegenwoordigers van Leopold of de concessionarissen begrijpen onmiddel-
lijk dat ze dank zij hun commissie veel geld kunnen verdienen. In het evenaarsdistrict is de Waalse officier Victor Fiévez de baas.
Deze achttienkaraats schurk introduceert terreur als verdienmethode: gijzelingen van vrouwen en kinderen om mannen te dwin- gen rubber te oogsten, dorpen in brand ste- ken als represaille en te eisen dat soldaten handen afkappen van geëxecuteerde licha- men (soms zelfs van levenden) om hun ijver te bewijzen. Die “handenpraktijk” is niet Congolees, maar hoort tot de gewoontes van het geïslamiseerde oosten van Afrika.
In zijn recente “Léopold II, potentat con- golais” vestigt de historicus Pierre-Luc Plas- man ook de aandacht op “les petits postes noires.” Overal in het evenaarsdistrict be- staan plaatselijke kleine legerposten die de dorpsbewoners controleren. Zwarte ser- geanten en hun soldaten terroriseren de bevolking, persen de mensen af, verkrach- ten de vrouwen en deinzen niet terug voor moorden en brandstichting. Leopolds amb- tenaren zijn maar met honderd in het eve- naarsgebied en hebben soms schrik van hun eigen soldaten, maar profiteren ook graag van de inkomsten van de gruwelen.
Natuurlijk blijven ook die misdaden niet verborgen. Rapporten bereiken de belang- rijkste ‘Congolese’ minister in Brussel en die brengt de koning op de hoogte. Leopold
“betreurt” dat hij geen blanke ambtenaar per kleine post kan aanstellen en richt zelfs een commissie op ter bescherming van de inlanders. De machiavellist in hem benoemt vervolgens drie missionarissen die niet in het evenaarsgebied werken.
Nationale en internationale druk
De belangrijkste winnaars van heel de situatie zijn het Antwerps havenkapitaal en Leopold en zijn Vrijstaat. Bijna 25 jaar nadat de koning Stanley contacteerde en dertien jaar na de stichting van de staat, zijn de rode cijfers eindelijk verleden tijd en stroomt het geld binnen. De eerste rubberoogsten date- ren uit 1887, maar pas negen jaar later arri- veert het rubber massaal in Antwerpen. De Vrijstaat wordt de op negen na belangrijkste rubberproducent en is niet de nummer één ter wereld, zoals de legende het wil.
Antwerpen profiteert van de handel, maar Liverpool blijft altijd de grootste rubberha- ven. Weer komen uit Britse hoek klachten over de onmenselijke toestanden in delen van Congo-Vrijstaat. Dat maakt het Leopold makkelijker om die verslagen af te doen als door broodnijd geïnspireerde concurrentie.
Hij erkent dat er misbruiken bestaan, maar dat zijn uiteraard geïsoleerde gevallen. Zoals alle politici is Leopold er immers een mees- ter in alleen te horen wat hij wil horen. Hij laat het ‘Congolese’ gerecht in hoofdstad (tot 1926) Boma de grootste schurk van allemaal vervolgen. Bewijzen zijn aanvankelijk moei- lijk te vinden en Fiévez wordt vrijgesproken, keert naar huis en eindigt zijn loopbaan als majoor in het leger.
De internationale, maar ook nationale, druk op Leopold om een einde te maken aan de ellende leidt tot een commissie in 1904 die de onmenselijkheden bevestigt. Het Bel- gisch parlement constateert dat de reputatie van België schade lijdt en een meerderheid gaat tenslotte akkoord Congo als kolonie in te lijven. De angst is echter groot dat dit zeer veel geld gaat kosten, want rond 1906 zijn er nog nauwelijks rubberbomen te vinden en inmiddels produceren Britten en Amerika- nen synthetische rubber. België heeft geluk, want men ontdekt dat Congo bijzonder rijk is aan grondstoffen, zodat de kolonie van 1908 tot 1958 haar eigen kolonisatie betaalt.
Blijft de hamvraag? Wat heeft de Vrijstaat veroorzaakt in Congo? Hoeveel slachtoffers vielen er? Bescheiden antwoord in derde en laatste column volgende week.
JAN NECKERS
Leopolds
Congo-Vrijstaat
(1885-1908) (2)
De geschiedenis van Congo-Vrijstaat blijft voor altijd verbonden met de ge- welddadige rubberoogsten, al worden die tegenwoordig vooral opgerakeld om de huidige generatie een ‘racistisch’ schuldcomplex aan te praten.
UIT DE WETSTRAAT
Actueel
27 december 2018 5
VLAAMS PARLEMENT
Luxe
Zoals het gebruik het wil, komt voor het Kerstreces de begrotingscontrole op het par- lementaire bord. Dat komt dus neer op een tweedaagse vergaderingsuitputtingsslag van
‘s ochtends tot ‘s avonds. Vaak heel technische materie en nog vaker een klassiek meerder- heid-oppositiegedoe, wat ook ditmaal niet anders was. Grosso modo staat Vlaanderen er niet te slecht voor met een begroting in even- wicht en een hoge internationale ‘rating’.
De positiefst ingestelde figuren gewaagden zelfs van een zeer luxueus zwemmen in het geld. Wel is nog steeds niet duidelijk wat ‘Eu- ropa’ nu precies zal opleggen in verband met grote projecten zoals Oosterweel. Als men zich daar bij de oorspronkelijke opvatting houdt, zou dat heel nadelig kunnen uitpakken.
Overigens blijkt dat die hoge heren en dames weinig aandacht voor het Vlaamse gelobby hebben, zodat het nog alle kanten op kan en het vooral nog wel even zal duren.
Een zwaard van Damocles dat vooral sp.a goed uitkwam bij het bekampen van de re- gering.
Klimaat
De begroting wordt per beleidsdomein besproken. We kunnen hier onmogelijk al die beesten samenvatten en ontleden, maar we proberen er wat dingen uit te pikken. Zo was zeer opvallend en verontrustend de buiten- sporige aandacht voor het klimaatbeleid en alles wat daarmee samenhangt.
Wordt bij N-VA en VB daar nog een heel klein beetje realisme betracht, ter linkerzij- de staan alle sluizen open. Als we die laatste mogen geloven, is Vlaanderen zo ongeveer de slechtste leerling van de klas en kunnen
de klimaatdoelstellingen niet waanzinnig ge- noeg zijn. Het is nochtans zo al erg genoeg, als je ziet welke bedragen men veil heeft voor dit uiterst dubieuze verhaal.
Bovendien zijn alle maatregelen die men voor ogen heeft steeds nogal onprettig voor Jan met de pet, die voor het te bereiken kli- maatparadijs vele offers zal mogen brengen.
Geijkt
Op het internationale vlak was er veel be- zorgdheid over de Brexit, die zich toch wel in Vlaanderen zou doen gevoelen.
Dat thema lijkt dan toch vrij ernstig te wor- den, zo is de kamerbrede opvatting. Voorts bediende men zich van het geijkte stramien:
Vlaanderen doet enorm veel dan wel abso- luut niets voor zijn export, ontwikkelingssa- menwerking, het wapenembargodossier…
al naar gelang de obediëntie der sprekers.
Zelfde stramien voor onderwerpen zoals het sociale beleid, het onderwijs en dergelijke.
Onderwijs is zoals bekend een moloch en daar gaat het over zulke diverse dingen als scholenbouw, gelijke kansen, hervormingen, in- en uitstroom leraren enzovoort, waar dan weer veel dan wel veel te weinig geld voor wordt uitgetrokken. Onvermijdelijk was er ook het probleem van de arbeidsmarkt met zijn krapte en dan toch weer de moeilijkheid om een arbeidsreservoir daarheen te lood- sen. Zo was deze begrotingsronde dan ook vrij voorspelbaar een revue van de vaste stok- paarden, controverses en vijandigheden waar weinig spectaculair nieuws uit voortvloeit.
Met nog een half jaar te gaan en met het fe- derale spektakel dat begon, zijn waarschijnlijk ook op Vlaams niveau de lopende zaken en de campagnemodus al ingetreden.
Migratie verscheurt de Duitse kameraden
Ook in Duitsland tikt de tijdbom van de ontevredenheid onophoudelijk. Niet alleen bij de CDU, ook bij de linkse kameraden. Niemand ter linkerzijde die dit ongenoegen beter aanvoelt dan Sahra Wagenknecht, die Duitsland rondreist om her en der lokale afdelingen op te richten van haar nieuwe beweging “Aufstehen”.
Sahra Wagenknecht is tevens ondervoor- zitter van Die Linke, een zeer linkse partij in Duitsland, links van de SPD, en opvolgster van uiterst links in West-Duitsland en de so- cialistische eenheidspartij van de voormali- ge DDR.
Wagenknecht heeft scherpe kritiek op het migratiestandpunt van haar linkse kamera- den. Terwijl haar partij, Die Linke, asielzoe- kers onbeperkt toegang wil bieden tot het Duitse socialezekerheidssysteem, spreekt Wagenknecht steeds meer mensen aan die zich machteloos voelen tegen de uitverkoop van Duitsland, tegen de sociale ongelijkheid en tegen de uitsluiting van steeds meer Duit- sers.
Die Linke niet blij met
“Aufstehen”
Intussen wordt de razendsnelle opgang van de basisorganisatie “Aufstehen” niet door iedereen bij Die Linke op gejuich ont- haald. Vooral de partijtop is zeer kritisch.
Wagenknecht krijgt verwijten dat ze haar mandaat als fractievoorzitster in de Bonds- dag niet meer ernstig neemt. Men neemt haar ook kwalijk dat ze het besluit van de partijdag van de zomer in Leipzig genomen, waarin open grenzen voor iedereen werden geëist, geschrapt wil zien. Gewoon omdat
“voor de meeste mensen dit totaal irreëel en wereldvreemd is, en ik geef ze gelijk”, aldus Wagenknecht, die haar kritiek op het
VN-migratiepact evenmin spaarde: migratie wordt er geïdealiseerd, en de oorzaken van migratie worden niet aangepakt, aldus de ondervoorzitter van Die Linke, “daarom is dit pact vooral in het voordeel van de grote bedrijven”.
De partijleiding is dus niet opgezet met het initiatief van een ‘parallelle partij Aufste- hen’ naast de moederpartij. Voormalig par- lementair en lid van het partijbestuur Frank Tempel verwoordt het zo: “Die Linke bevindt zich in een toestand die binnen de kortste keren tot een splitsing zou kunnen leiden.”
Grenzen dicht, louter strategisch?
Groepen binnen Die Linke maken er geen geheim meer van dat ze mevrouw Wagen- knecht liever zien vertrekken, ook als de populaire politica hierdoor véél stemmers zou meetrekken. Een eerste paleisrevolu- tie mislukte. Parlementair Diether Dehm maakte begin november op Facebook het volgende bekend: “Het bestuur van Die Lin- ke in de deelstaat Niedersachsen heeft met overgrote meerderheid het voorstel om Sah- ra Wagenknecht uit de partij te zetten, weg- gestemd.”
Het zijn dus niet de rechts-radicalen, de populisten en anderen die polariseren, het is de migratieproblematiek die onze Europese maatschappijen opsplitst. Ook ter linkerzij- de. PIET VAN NIEUWVLIET
Citaat van de week > Servais Verherstraeten (CD&V)
In een tussenkomst sprak de fractievoorzitter van CD&V Servais Verherstraeten vooral de linkerzijde toe over de zogenaamde ‘bocht naar links’ van Charles Michel om alsnog zijn regering te proberen redden. Zoals bekend was CD&V bereid zowat alle mogelijke bochten mee te nemen om toch maar uit het schootsveld van de kiezer te kunnen blijven. Op zeker moment zei hij: “Mijnheer Daerden (PS), u vraagt een bocht naar links. Collega, wij maken geen bocht naar links, wij maken ook geen bocht naar rechts, wij rijden rechtdoor. Dat is een beetje consequent.”
Dat is niet het citaat van de week, maar wel wat we hierna tussen haakjes in het parlemen- tair verslag lezen: “Gelach en rumoer op de banken. Een parlementslid zegt het volgende:
‘Een beetje consequent. Consequent is consequent, niet een beetje.’”
Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegen-
woordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldbe- roemd in Vlaanderen.
Ze waren een tastbaar bewijs dat er heel veel mensen me steunen in mijn strijd voor een beter en sterker Vlaanderen. Vandaag echter, vier maanden na die bewuste storm, wordt het warme gevoel dat ik van die steunbetuigingen krijg sneller en sneller gevolgd door een gevoel van frustratie. “Be- dankt,” antwoord ik. “Ik ben geen opgever,”
zeg ik tegen de mensen die me vastklam- pen. Bij velen van hen is dat voldoende, maar bij sommigen stel ik me de vraag of ze zelf ook niet iets meer zouden kunnen doen. Iets om te zorgen dat ik überhaupt kan doorgaan.
Geen vrijblijvende hobby
Het idealisme van Schild & Vrienden en van mezelf botst meer dan eens op een ge- brek aan middelen. Aan al die mensen die ons een warm hart toe dragen en waarvan er velen hun hoop op mij hebben gesteld, wil ik een oproep doen om zichzelf een aantal vragen te stellen. Wat kan jij er voor doen om het voor ons praktisch mogelijk te maken om vol te houden wanneer mijn idealisme botst op ons gebrek aan midde- len? Hoe kan jij er mee voor zorgen dat die 900 dappere jonge Vlamingen de juridische verdediging krijgen die ze verdienen? Ve-
len - en zeker onder de le- zers van deze krant -
hebben hun offers gebracht, maar vaak heb ik ook de
indruk dat mensen denken dat dit ac- tivisme een soort
hobby is
die je er tussen de soep en de patatten bij neemt. Quod non.
Misschien ligt het wel aan mij en maak ik door mijn afkeer voor klaagzangen te weinig duidelijk dat onze strijd botst op een gebrek aan middelen. Met de beperkte fondsen die we hebben, maakten we recent een filmpje over het Migratiepact dat door meer dan een miljoen Vlamingen werd bekeken. We orga- niseerden een grote Zwarte Piet-actie en zetten samen met een aantal andere Vlaams- gezinde verenigingen een succesvolle Mars tegen Marrakesh op poten. We sleepten de Universiteit Gent voor de rechter en won- nen de zaak. De afgelopen maanden lie- pen de kosten van onze werking echter op tot meer dan 50.000 euro. Dat het overgrote deel hiervan naar advocatenkosten gaat, is vanzelfsprekend, maar we boeken dan ook successen voor de rechtbank.
Steun onze strijd
Onze vele vrijwilligers, mezelf incluis, verdienen geen euro voor wat we doen. De rechtszaak die ons boven het hoofd hangt belangt heel Vlaanderen aan. Geef ons de middelen om deze zaak te winnen om zo de toekomst van de vrije meningsuiting en Vlaamsgezind activisme veilig te stellen.
Wij hebben het vuile werk opgeknapt dat een groot deel van de Vlamingen al decen- nia had laten liggen. We hebben het ijs ge- broken voor een maatschappelijk debat dat niet langer op zich kon laten wachten. Wij hopen dat ook u uw steentje bijdraagt opdat wij ons werk kunnen doen.
Schild & Vrienden steunen kan via het rekeningnummer BE53 0018 2126 7653.
“Volhouden hé Dries,” “Goed bezig Dries,” “Zeker niet in de partijpolitiek stappen, hé Dries,” “Gij moet echt verder doen, Vlaanderen heeft iemand zoals u nodig!” Het zijn dingen die ik elke dag opnieuw te horen krijg. Goed bedoeld en afkomstig van mensen die het goed voorhebben met Vlaanderen en ook met mij. In de dagen na de Pano-re- portage, toen ik tegen wil en dank van Vlaamsgezinde activist naar verguisde bekende Vlaming werd gekatapulteerd, deden deze steunbetuigingen heel veel deugd.
