€ 2,20
72ste jaargang • nummer 18 • donderdag 5 mei 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Met rode roos en rode vuist nam een sprin- gende Freya van den Bossche in Gent de N-VA onder vuur. ‘Show us the money’, we kreu- nen onder prijsverhogingen, dalende tewerk- stelling, meer en langer werken. Allemaal de schuld van ‘rechts’, maar “niet met ons”.
“Werkende mensen kunnen de dokter en de water- en elektriciteitsfactuur niet meer beta- len, gepensioneerden komen niet meer toe met hun pensioen voor hun rusthuisfactuur, kinderen moeten met een lege brooddoos naar school”, sprak Peter van Velthoven in Limburg.
Gevangenisstraf voor twee blikjes bier en niet voor het massaal ontduiken van belastingen, dat is klassenjustitie.
Doordachter
Iets doordachter leek ons de meer strategi- sche toespraak van voorzitter John Crombez.
Verkiezingen naderen, en dat was te merken.
Crombez pleitte voor meer investeringen in veiligheid. Gekoppeld aan het neerhalen van de geplande investering in gevechtsvliegtui- gen (klinkt pacifistisch, maar niet gek), zette hij de deur open voor mensen die de partij verla- ten omdat de sp.a te weinig aandacht had voor het “rechtse” veiligheidsthema. Voor de veilig- heidsmensen zelf, politiemannen, soldaten, enzovoort (“Uw werk moet werkbaar zijn”, en
“veilig”, maar neen, “men pakt uw pensioen af”), maar ook voor de gewone militant.
Zonder het met zoveel woorden te zeggen, ging de boodschap ook naar allen die niet zo hoog oplopen met de (gewelddadige) islam.
Syriëstrijders moeten “nauwer worden opge-
volgd”, het Kanaalplan mag “geen slappe vod”
zijn, de vragen van de mensen op het terrein moeten beantwoord worden. Een merkwaar- dig pleidooi voor veiligheid, al gaat Crombez veel te makkelijk voorbij aan het feit dat vorig jaar 500 miljoen extra werd uitgetrokken voor veiligheid, iets waar “de sp.a aan de macht” niet meteen werk van had gemaakt.
Vislijn
De sp.a gooit met dit dubbel discours de vislijn uit in de vijvers van N-VA (sociale wel- vaart) en Vlaams Belang (veiligheid). Radicaal genoeg om ook de uitstroom naar de commu- nisten van de PVDA te beperken, zonder het uitzichtloze radicalisme te volgen van die par- tij. Geen domme strategie om terrein te her- overen. Crombez besteedde dan ook weinig aandacht aan racisme en islamofobie, die wel nadrukkelijk werden aangehaald in de 1 mei- toespraak van de PS. Natuurlijk vulde hij dat veiligheidsverhaal aan met stevige kritiek op de rechtse regering.
Patent
Heeft de N-VA een repliek klaar op de eisen van links? Louis Ide (N-VA) gunde links alvast niet het patent op eerlijke fiscaliteit (‘Enkel wie links is, kan rechtvaardig zijn, toch?’, knack.
be). Zijn uitgangspunt was de zoveelste rode loper voor Meyrem Almaci (Groen) die op de constructieve VRT met voorsprong de meest gevraagde politica is. “Haar boodschap was simpel: de hele regering is een bende rechtse zakken die de rijken dienen”, aldus Ide.
We hebben Almaci ook gehoord. Ze kruidde
haar tristesse over een uitspraak van Kris Pee- ters (‘We leven allemaal boven onze stand’) met een verhaaltje van een alleenstaand vrouwtje voor wie een “koffie van den Aldi”
al nauwelijks te betalen was. Snik... Tot bleek dat het ging om een zekere Annemie Verbeiren uit Borgerhout, een militante van de sp.a, geli- eerd aan Movement X van Abou Jahjah, opge- merkt in de jungle van Calais, en al helemaal niet “alleenstaand”… Kortom, slecht theater dus. Toch mocht Verbeiren ook bij Van Gils nog eens komen klagen. “Ze heeft een groot hart dat links klopt, uiterst links”, schreef Jan Segers in Het Laatste Nieuws. Vandaar die open deu- ren bij de VRT, wellicht.
Assertief
Ide reageerde ook op de kritiek van Crom- bez op zijn partij. Hij heeft gelijk dat hij asser- tief reageert op zo’n gedoe. Maar, het hele Aldi- verhaaltje en Crombez gaan minder over de grond van de zaak (de asociale keuzes van de huidige regering) dan over het misbruik ervan op de openbare zender.
“Je hoeft niet links of rechts te zijn om voor eerlijke fiscaliteit te ijveren”, schrijft Ide. We mogen niet afgunstig staan tegen succesvolle mensen, sporters of ondernemers bijvoor- beeld, als die hun belastingen maar betalen.
Opnieuw wat naast de kwestie. Eerlijke fiscali- teit mag bespreekbaar zijn. Kritiek is niet met- een afgunst.
Een verwijzing naar de Dexia-affaire is terecht, maar zo’n “al wat ge zegt zijt ge zelf”, dat volstaat niet om de perceptie over het aso- ciale imago van de regering en de partij te keren.
Kritiek op ons onderwijs dat over socialis- tische mistoestanden niet correct informeert, is terecht, maar maak dan toch een conserva-
tieve vuist in het onderwijsdebat. Kritiek op de
“hypocriete” Crombez die inzake fraudebestrij- ding als bevoegde staatssecretaris zelf weinig potten brak, is niet veel meer dan wat spiele- rei tussen pot en ketel…
Fout
Een afgunstmaatschappij? Weinig Vlamingen hebben er zin in. Een belastingstijging? Idem.
Maar een belastingsysteem uittekenen dat pro- beert evenwichtiger te verdelen, dat zou de N-VA niet schaden, maar versterken.
We schreven het hier al vaker. Geef de ver- mogenden en de succesvolle ondernemers wat hen toekomt, maar wees correct: ze gaan heus niet failliet aan een ietwat hogere portie soli- dariteit. Denk eens wat meer aan de mensen die minder succesvol zijn in hun bestaan, die hun job niet konden houden, voor 1.500 euro per maand uw karretje in de winkel vullen, uw poep afkuisen in het ziekenhuis, uw ADHD- kleine in de klas hebben, met hun minipen- sioentje de bodem van de spaarpot zien, of gewoon niet vooraan stonden toen de talen- ten werden uitgedeeld.
Die groepen moet je niet pamperen, maar in de stembus zijn ze met velen. We zullen het nog anderhalf jaar zeggen en schrijven. Omdat we voelen dat het hier dreigt fout te lopen. En dat zal dan weer geen goede zaak zijn voor Vlaanderen.
De sp.a wil, bleek vorige zondag, de N-VA treffen op haar sociale flank, en Vlaams Belang wat wind uit de zeilen nemen met wat flinkse accenten. De volgende verkiezingen zijn nog veraf, maar het is niet onmogelijk dat de partij erin slaagt zich op de derde positie te verster- ken. Een terugkeer van kiezers uit nationalis- tische partijen is niet
uitgesloten.
Met meer zelfvertrouwen dan de vorige jaren vierden de socialisten hun 1 mei. Bruno Tobback sprak in Leuven over “tegengif” voor het huidige beleid. Een vrij klassiek plei- dooi voor de berekening van pensioenen op basis van gewerkte jaren, voor eerlijke belastingen en tegen Panama-profiteurs en banken.
Tussen de demagogie van 1 mei zat ook een lastige waarheid
Het Vlaams energiebeleid is een knoeiboeltje Lees blz. 5
Thevissen en het hallucinante relaas van een geënsceneerd ontslag Lees blz. 11
Actueel
5 mei 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Marc Coucke doet gewoon verder
Een tip voor alle ondernemers die hun bedrijf na een aan- tal jaren aan een multinational verkopen: vertrek met je winst en begin iets totaal anders. Bart Verhaeghe (Club Brugge en Uplace) deed het toen hij zijn vastgoedbedrijf Eurinpro aan een Australische groep verkocht. Marc Coucke deed het echter niet toen zijn Omega Pharma werd overgenomen door Perrigo.
Coucke kreeg 600 miljoen euro cash en evenveel in Perrigo- aandelen. Coucke bleef dus aandeelhouder, werd bestuurder en lid van het management. Dat was eigenlijk te veel.
Vorige week zette Perrigo Coucke aan de deur. En zijn mandaat als bestuurder wordt niet verlengd. De flamboyante ondernemer houdt er wel een mooie ontslagvergoeding (1,2 miljoen euro) aan over en hij mag zijn aandelen - ondertussen in waarde gedaald tot 485 miljoen euro - versneld verkopen.
Boekhoudkundige onduidelijkheden
Voor het vertrek van Coucke waren er verschillende redenen.
Omega Pharma deed het steeds minder goed. Er is sprake van een waardevermindering van 185 miljoen euro.
De sportdrankentak Ettix wordt afgestoten. Niet dat Omega Pharma aan de rand van de afgrond staat, maar het bedrijf
waarvoor Perrigo in 2013 zo’n 3,8 miljard euro op tafel legde, is niet langer een goudhaantje. Maar er was vooral de man Marc Coucke zelf. Bij Perrigo kwam men tot de vaststelling dat Omega Pharma niet altijd even professioneel geleid werd. Het was vooral een verkoopmachine onder leiding van superver- koper Marc Coucke.
Er waren boekhoudkundige onduidelijkheden die door Coucke werden toegelaten. Zo werden bepaalde kosten als omzet geboekt. Het doet terugdenken aan vijftien jaar gele- den toen vergelijkbare geruchten over Omega Pharma de ronde deden. Het bedrijf werd toen - onterecht - vergeleken met Lernout & Hauspie. Marc Coucke is nog altijd boos op de journalisten die toen kritisch voor hem waren. De boekhou- ding op orde krijgen, kostte geld. De Amerikaanse eigenaars konden daar niet mee lachen.
Ondertussen hield Marc Coucke zich steeds minder bezig met Omega Pharma. Ook werden meerdere van zijn medewer- kers ingezet voor andere taken: in investeringen in andere far- mabedrijven, KV Oostende, Pairi Daiza, zijn vastgoedplannen aan de Vlaamse kust… Dit was voor de Amerikaanse brood- heren niet houdbaar.
Goede zaak voor Coucke
Het vertrek van Marc Coucke is dan ook een goede zaak voor hemzelf en voor het Vlaamse bedrijfsleven. Wellicht zal Per- rigo zwaar moeten saneren bij Omega Pharma. Als er ontsla- gen vallen, zal er niet naar Coucke worden gekeken, want hij is weg. Zijn imago – van levensbelang voor de Oost-Vlaming – zal er niet onder lijden.
De miljardair doet straks gewoon verder, maar dan in andere bedrijven. En dat zorgt voor omzet, winst en jobs. Het kan niet genoeg herhaald worden: Coucke wou zich niet terugtrekken aan de Azurenkust en zijn centen opdoen. Hij investeert ze opnieuw in de economie. In Vlaanderen, Wallonië en elders.
KV Oostende is meer dan een speelgoedje geworden. Als wielermecenas wordt hij misschien de man die supervedette Peter Sagan naar een Vlaamse ploeg loodst. In de farmasec- tor is hij incontournable. Zijn participaties zijn indrukwek- kend: Fargon, Mythra… Inmiddels is hij ook eigenaar van het Henegouwse dieren- en pretpark Pairi Daiza. Via zijn goede vriend Bart Versluys is Coucke actief in de vastgoedsector. Hij is zelfs voor 2 procent eigenaar van Lotus Bakeries. Niemand die gelooft dat Coucke zijn belang in de speculaasproducent niet verder wil opvoeren; misschien komt hij wel met nieuwe verkoopideeën op de proppen. Via zijn familiaal investerings- fonds Alychlo zal Coucke zich verder verankeren in het Vlaamse bedrijfsleven. En hij zal er ook mee uitpakken in de media. Dat valt alleen toe te juichen. Angélique VAnderstrAeten Na de verkoop van Omega Pharma aan het Amerikaanse Perrigo had Marc Coucke er goed aan gedaan zijn gees-
teskind volledig los te laten. Dat had de vernedering van ontslag uit het management en de raad van bestuur van Perrigo vermeden. Voor de rest is het imago van Vlaanderens meest flamboyante ondernemer niet aangetast. Hij doet gewoon verder met zijn talloze investeringen in farmaceutica, sport en entertainment. En dat in eigen land.
Weinigen doen het hem na.
Europese Rekenkamer maakt brandhout van Frontex
Veel activiteiten van de EU zijn onzichtbaar voor de burger. Zo hebben het Europees Parlement en de Europese Raad ondertussen al 41 agentschappen en andere ‘gedecen- traliseerde organen’ opgericht. De meeste agentschappen zijn totaal onbekend bij het grote publiek, maar sommige halen bijna dagelijks het nieuws. Een voorbeeld is Frontex, dat tot taak heeft de operationele samenwerking tussen de EU-lidstaten op het gebied van het beheer van de buitengrenzen te coördineren.
Het gaat om afzonderlijke rechtspersonen die zijn opgericht voor onbepaalde tijd om technische, wetenschappelijke of beheersta- ken uit te voeren ‘ter ondersteuning van de beleidsvorming en -uitvoering door de EU- instellingen’. Onderschat die agentschap- pen niet: de totale begroting ervan voor 2015 bedroeg zowat 2,4 miljard euro!
Deze agentschappen liggen al een tijd onder vuur. Al jaren uit de Europese Rekenkamer in haar specifieke jaarverslagen over de rekenin- gen van bepaalde agentschappen kritiek op aspecten van het subsidiebeheer ervan. Het gaat opnieuw om erg veel geld. In de drie jaren 2013, 2014 en 2015 bedroegen de gecombi- neerde uitgaven aan subsidies van deze Euro- pese agentschappen bijna driekwart miljard euro (exact: 740 miljoen euro).
Nieuw onderzoek
Om een overzicht te krijgen van het gebruik van deze subsidies besloot de Rekenkamer vijf dergelijke agentschappen te onderzoeken: het Europees Instituut voor innovatie en techno- logie (EIT), het Europees Agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de Europese Unie (Fron- tex), het Europees Milieuagentschap (EEA), de Europese Autoriteit voor voedselveiligheid (EFSA) en het Europees Centrum voor ziekte- preventie en -bestrijding (EDCD). Samen verte- genwoordigen deze vijf agentschappen zowat 92 procent van de totale subsidiëring die gedu- rende deze periode door de agentschappen
werd verstrekt.
De Rekenkamer ging drie zaken na:
• of subsidies geschikt waren (ten opzichte van andere middelen zoals openbare aanbe- stedingen of dienstverleningsovereenkom- sten) om de beleidsdoelstellingen van de gese- lecteerde agentschappen te verwezenlijken;
• of bij het gebruik van subsidies de voor- stellen worden geselecteerd in overeenstem- ming met de geldende regels en of er doeltref- fend toezicht op de subsidies wordt gehouden;
• of de resultaten en doeltreffendheid wor- den gemeten en geëvalueerd.
De Rekenkamer vond dat de gecontroleerde agentschappen subsidies in het algemeen toe- kenden en betaalden in overeenstemming met de regels. Maar de meeste gecontroleerde agentschappen hebben alternatieve financie- ringsopties niet voldoende onderzocht. Als gevolg daarvan waren subsidies niet altijd de beste manier om hun doelstellingen te berei- ken. De gecontroleerde agentschappen heb- ben de doeltreffendheid van hun subsidies bovendien niet gemeten. Volgens de Rekenka- mer is er ‘ruimte voor verbetering’ in de toeken- ningsprocedures, controlesystemen en presta- tiemeting. Bepaalde tekortkomingen betreffen een specifiek agentschap, maar de meeste zijn van toepassing op verschillende of alle agent- schappen.
Frontex
De analyse van Frontex door de Rekenka- mer is interessant, gezien het belang van deze
instelling vandaag. Frontex coördineert geza- menlijke operaties (te land, ter zee en in de lucht) tussen deelnemende lidstaten met als doel de veiligheid aan de buitengrenzen te versterken. In 2014 bedroegen de kosten van luchtoperaties in totaal 2 miljoen euro, van zee-operaties 28 miljoen euro en van landope- raties 7 miljoen euro.
Frontex coördineert ook de repatriërings- activiteiten tussen de Schengenlanden om de doelmatigheid en kosteneffectiviteit van geza- menlijke terugkeeroperaties te maximaliseren en is verplicht ervoor te zorgen dat er alleen financiële steun wordt verleend bij volledige naleving van het Handvest van de grondrech- ten. In 2014 verstrekte Frontex 8 miljoen euro voor dergelijke operaties. Dergelijke subsidie- gerelateerde operaties waren goed voor 50 procent van de jaarlijkse begroting van Fron- tex voor 2014.
Er zijn inspecties vanuit de lucht voor geza- menlijke Frontex-operaties. Frontex finan- cierde deze operaties doorgaans door middel van subsidies voor de deelnemende nationale autoriteiten, en het tarief liep uiteen van 4.800 tot 6.900 euro per gepatrouilleerd uur. Dat is uiteraard erg veel geld.
De Rekenkamer hekelt ook de omslachtig- heid van het vergoedingensysteem. Volgens Frontex hangt dit samen met de verschillen tus- sen de lidstaten wat betreft de financierings- voorwaarden voor de inzet.
Moeilijke evaluaties en potenti- ele belangenconflicten
Frontex heeft operationele programma’s vastgesteld voor al zijn gesubsidieerde geza- menlijke operaties. De afgelopen jaren is het als gevolg van talrijke migratiecrises belast met ad hoc opsporings- en reddingsoperaties die van invloed zijn geweest op zijn planning. Bij de meeste operationele programma’s - waar- onder de drie grootste programma’s van Fron- tex (Hermes, Triton en Poseidon Sea) - wer- den er weliswaar doelstellingen vastgelegd, maar deze waren niet kwantitatief en bevatten geen streefwaarden. Het gebrek aan gekwan- tificeerde streefdoelen belemmert de meting van de doeltreffendheid van de gezamenlijke operaties op de lange termijn.
Hoewel al het personeel van Frontex jaarlijks een belangenverklaring moet ondertekenen, bestaat er geen formele eis voor een verkla- ring inzake de afwezigheid van een belangen- conflict voordat er wordt deelgenomen aan de bilaterale onderhandelingsteams. Als zodanig heeft Frontex voor de personeelsleden in de onderhandelingsteams geen adequaat beleid voor belangenconflicten vastgesteld.
In 2014 registreerde Frontex via verschil- lende operaties ongeveer 340.000 personen die de Schengenzone op onregelmatige wijze waren binnengekomen. De lidstaten zijn ver- antwoordelijk voor het vaststellen van de sta- tus van binnenkomende personen (asiel ver-
leend, teruggekeerd, ondergedoken). Er is echter onvoldoende gegevensuitwisseling tus- sen Frontex en de lidstaten op dit gebied. Als gevolg hiervan kan de doeltreffendheid van de door Frontex gesubsidieerde gezamenlijke operaties niet worden beoordeeld.
Zwakke punten
Frontex benadrukt in een antwoord dat er geen rechtskader is voor de gegevensover- dracht waarnaar de Rekenkamer verwijst. Vol- gens het huidige rechtskader zijn de lidstaten verantwoordelijk voor de afhandeling van ver- volgprocedures ten aanzien van de irreguliere migranten die tijdens gezamenlijke operaties zijn aangehouden en gered. In alle gevallen wordt de status van irreguliere migranten in een later stadium door de lidstaten vastgesteld en verleend. In overeenstemming met het hui- dige rechtskader bezit Frontex geen persoons- gegevens van irreguliere migranten en is het daartoe ook niet gerechtigd.
Een ander zwak punt is dat subsidies in uit- zonderlijke gevallen rechtstreeks mogen wor- den toegekend zonder oproep tot het indienen van voorstellen.
De Rekenkamer merkte ook op dat in de periode 2011-2014 de subsidieovereenkom- sten gemiddeld drie maanden na de start van het kalenderjaar (!) werden ondertekend. De ondertekening van de subsidieovereenkom- sten voor 2015 vond zelfs pas in juni 2015 plaats!
Evaluaties ontbreken, of zijn onvolledig
Om de doeltreffendheid en besluitvorming te verbeteren, moeten agentschappen belang- rijke activiteiten achteraf evalueren. De op jaar- basis gefinancierde activiteiten moeten ten minste om de zes jaar aan de hand van de behaalde resultaten worden geëvalueerd. Bij deze evaluaties moeten de resultaten van een meerjarige subsidieactiviteit worden geanaly- seerd, alsmede terugkerende jaarlijkse subsi- diëringsmaatregelen om na te gaan of de doel- stellingen zijn verwezenlijkt.
De gecontroleerde agentschappen hebben echter niet altijd evaluaties achteraf uitgevoerd en de agentschappen die dat wel deden, ver- zuimden om de resultaten te gebruiken voor de verbetering van hun toezicht op en verslagleg- ging over gesubsidieerde activiteiten.
Besluit
De aanbevelingen van de Rekenkamer zijn vrij eenvoudig. Daarvoor heb je geen hoogge- schoolde onderzoekers nodig. Voordat agent- schappen subsidies beschikbaar stellen, moe- ten zij eerst onderzoeken of subsidies het meest doeltreffende instrument zijn. En de agentschappen moeten hun controlesysteem voor de uitvoering van subsidieprojecten ver- sterken. Het lijkt evident, maar er is blijkbaar eerst een (dure) audit van de Europese Reken- kamer nodig. thierry debels
Hilde Crevits
stelt voor...
Actueel 5 mei 2016 3
Luister naar mijn woorden, kijk niet naar mijn daden…
Mijnheer de criticaster,
Gij moet natuurlijk, als partijvoorzitter, iets doen om in de kijker te lopen, zeker nu gij met uw kompanen in de oppositie zit en gij niet veel of zelfs niks meer in de pap te brok- kelen hebt. Uw fractie in de Kamer die nog vol oude sp.a-fossielen zit, gaande van onder meer Jogan Vandela over aartsdiaken Dir- kie van der Maelen, Monica De Coninck en Karin Temmerman tot Peter van Velthoven, is niet echt bij machte inhoudelijk weerwerk te bieden. Een jong veulen dat er echt wel in gelooft, is fractievoorzitster Meryame Kitir, die het vuile werk moet opknappen omdat gewoonweg niemand anders in staat is om dat te doen. Want van Fatma Pehlivan, Ann Vanheste, David Geerts en Maya Detiège valt er niet veel heil te verwachten. Zij vegeteren gewoon. Nauwelijks steken ze een poot uit.
In het Vlaams Parlement is het al niet beter, met uw boezemvijand Brunootje Tobback, Caroline Gennez, Freya van den Bossche en Yasmine Kherbache… Allemaal mensen van het verleden. Freya, als bron van de Turtel- taks, weet er alles van.
En dan komt gij maar op de proppen met bakken kritiek op het beleid. De pensioen- hervormingen trekken op geen fluit. Dat is best mogelijk, maar als gij dat zegt, klinkt dat niet geloofwaardig. Want wie allemaal zijn jarenlang minister van Pensioenen geweest?
Jawel, socialisten. Bruno Tobback bijvoor- beeld. Of Frank Vandenbroucke. Of Jan Pee- ters. Dan heb ik het niet eens over Waalse socialisten. Ook in hun tijd was de vergijzing al een probleem. Maar er gebeurde niets mee. Alles bleef zoals het was. Nu staan bazuinen, is potsierlijk.
Gij waart zelf staatssecretaris om de fis- cale en sociale fraude aan te pakken. Gij hebt - graag toegegeven - wel wat in gang gezet in de strijd daartegen, maar tot spectacu- laire en afdoende ingrepen is het niet geko- men, zeker niet in de grote fraudedossiers.
Dat blijkt vandaag. Peter Dedecker van N-VA
heeft dan ook overschot van gelijk zich nu af te vragen wat de sp.a belet heeft om tijdens haar vijfentwintig jaar lange deelname aan de macht de grote frauduleuze constructies aan te pakken. De vraag stellen, is ze beant- woorden, nietwaar, John?
Gij komt nu tien procent minder lasten op werk eisen en gij wilt vermogens belasten zoals werk. Bovendien wilt gij een minimum- belasting voor multinationals. Wel, John, waarom is dat niet gebeurd tijdens de vorige legislaturen? Samen met de PS en de chris- tendemocraten konden jullie toch de VLD de baas toen? Of vergissen wij ons dan toch?
Gij hoopt dat de onderhandelingen over de kinderbijslag mislukken. Er moet klaarblijke- lijk niets hervormd worden in functie van wat meer evenwichten en een wat rechtvaardi- ger spreiding van de middelen. Het is als met het pensioendossier: blijven uitdelen zon- der onderscheid. Waarom hebben jullie de voorbije jaren geen enkele poging gedaan tot een hervorming van het kinderbijslagstelsel?
Omdat de PS mee in de regering zat! Zo sim- pel is dat. Nu een billijkere regeling dan de huidige afschieten, zelfs als die nog rekening wil houden met sociale correcties voor hen die minder verdienen, is toch iets te simpel.
Gij hebt de voorbije twee jaar zeker onder- vonden dat het anders piepen is vanuit de oppositie. Uit alles blijkt dat u dat niet goed afgaat. Het is gemakkelijk schieten op een regering die gij niet graag ziet. Maar waar waren de sossen met hun ‘prévoyance soci- ale’ toen zij aan de macht waren? Bij de vet- potten, om uit te delen en zelf wat mee te pakken. Aan de toekomst werd nauwelijks gedacht.
Na het zeurconcert op 1 mei kunt gij mis- schien eens uit een ander vaatje gaan tap- pen, en eens een lijstje opmaken van wat de voorbije vijfentwintig jaar niet gebeurd is.
En zwijg daarna een tijdje. Tot ge met werke- lijk goede en creatieve ideeën voor de pin- nen kunt komen.
Tot ooit!
Briefje aan John Crombez
De ambitie van de Onderzoekscommissie Aanslagen, die deze week haar werkzaam- heden begon, is nochtans aanzienlijk te noe- men. Men wil niet alleen nagaan hoe alle bevoegde diensten zijn omgegaan met de bomaanslagen van 22 maart. De commissie wil ook een analyse maken van de gehele vei- ligheidsinfrastructuur van het land. En ten- slotte, en dit is de zwaarste opdracht, wil ze zich buigen over de oorzaken van de “radi- calisering”.
Ambitieuze betrachtingen
In een bijdrage aan Doorbraak verdedigt Kathleen van de Heuvel de dubieuze beslis- sing om de kleine partijen (waaronder het Vlaamse belang) uit de commissie te weren:
“In werkelijkheid wil de N-VA vermijden dat de Commissie Dewael helemaal in de soep draait. Een enkel lid kan de commissiewer- king verstoren, vertragen of zelfs helemaal verknoeien. ... Het instrument van de onder- zoekscommissie moet toestaan dat de schijn- werpers op het verleden gericht worden. Wat gisteren nog onbespreekbaar was, moet in de Commissie Dewael aan bod kunnen komen.
De conclusies van de onderzoekscommis- sie moeten het breekijzer worden voor her- vormingen die een stuk verdergaan dan het regeerakkoord.”
Ook één van de vier N-VA-leden van de commissie, Christoph D’Haese, toont zich, in een andere tribune op Doorbraak, alvast strijdlustig: “Vorig jaar bleek uit Duits onder- zoek - er werd eerder al naar gerefereerd op Doorbraak - dat de helft van de Belgische moslims als fundamentalistisch kan worden omschreven. ... Als lid van de parlementaire onderzoekscommissie over de terreuraansla- gen pleit ik voor het durven verlaten van de platgetreden paden. We moeten systeemfou- ten durven benoemen. En we moeten écht op zoek naar de diepere oorzaken van radicali- sering bij moslims. Laat ons luisteren naar en leren van diegenen die een decennium gele- den al waarschuwden voor de problemen waarmee we vandaag geconfronteerd wor- den. Wat mij betreft: geen doekjes voor het bloeden meer, maar tijd voor doortastende maatregelen.”
Het zijn lovenswaardige betrachtingen.
Maar men gaat mij toch moeten vergeven dat ik een beetje sceptisch ben. Want er zijn heel wat wetmatigheden en omstandigheden die er kunnen voor zorgen dat deze commis- sie op het einde van de rit toch weinig bete- kenisvolle resultaten aflevert.
Gevaren en obstakels
Een eerste valstrik schuilt in het Stock- holm-syndroom dat zich meester maakt van alle onderzoekscommissies. Deze com- missies vergaderen dikwijls en lang. Vaak ‘s avonds en in het weekend. Regelmatig achter gesloten deuren. Soms in afzondering buiten het parlement. De intensiteit van de samen- werking durft er wel eens voor zorgen dat er onverwachte vriendschappen ontstaan, waar uiteraard niets verkeerd mee is. Maar het gebeurt ook dat de leden van de com- missie hun initiële doelstellingen en politieke plichten wel eens vergeten ten voordele van een loyaliteit aan de commissie. Politici zijn mensen. In een sfeer van commissie óm de commissie, zijn het de echte voluntaristen en de sterke karakters die hun slag thuisha- len, zelfs vanuit de oppositie, zoals een Ver- hofstadt dat deed in de Rwanda-commissie.
Het valt af te wachten of de relatief onerva- ren N-VA’ers opgewassen zullen zijn tegen doorwinterde politici als Dewael en Onkelinx.
Een tweede hinderpaal voor sterke beslui- ten is “de wet van de minste weerstand”. Der- gelijke commissies willen wel degelijk resul- taten presenteren. Maar ze moeten daar een meerderheid voor vinden, liefst een zo breed mogelijke meerderheid. In de praktijk bete- kent dit dat minder belangrijke elementen waarover een consensus bestaat veel gemak- kelijker hun weg naar het eindrapport vinden dan belangrijke conclusies waarover geen
consensus bestaat. U begrijpt onmiddellijk hoe gemakkelijk het zal zijn een concrete veiligheidsprocedure In Zaventem te bekri- tiseren en hoe moeilijk het bijvoorbeeld zal zijn iets fundamenteel te zeggen over de rol die de islam speelde in de motivatie van de daders.
Hetzelfde geldt voor het noemen van namen. De commissie zal er niet voor terug- schrikken om politieagenten, ambtenaren en andere kleinere pionnen te confronteren met hun fouten. Elke politicus droomt van het Mark Verwilghen-moment, het ogenblik waarop hij een onderzoeksrechter en een BOB-adjudant in het nauw kan drijven en kan zeggen: “Eén van u beiden liegt!”. Maar hoe ver zal men gaan in het ter verantwoording roepen van politici?
Peter De Roover, een andere N-VA’er die deze commissie zal bemannen, stelde reeds duidelijk dat ook de beleidsfouten van vorige regeringen moeten kunnen onder de loep genomen worden. Maar hoe ziet hij dat gebeuren? Die regeringen zitten gewoon mee in de commissie. Patrick Dewael, de voor- zitter van de onderzoekscommissie, was 5 jaar minister van Binnenlandse Zaken. Dat maakte hem toen verantwoordelijk voor de politie, uiteraard één van de voornaamste pij- lers in de strijd tegen het terrorisme. Boven- dien had hij toen ook nog de Staatsveiligheid onder zich, net voor die volledig naar Justitie werd overgeheveld.
Onkelinx
De Staatsveiligheid kwam daarna in han- den van Laurette Onkelinx, die 11 jaar minis- ter was, waarvan 4 jaar op Justitie. Maar ook zij is nu lid van de commissie. En ook het gebrekkige justitiebeleid is net één van de pijnpunten in de falende strijd tegen het terrorisme. De meeste betrokkenen bij 22 maart zijn veroordeelde criminelen die ver- vroegd werden vrijgelaten. Die situatie is heus niet alleen het gevolg van het justitiële beleid van de laatste jaren. Daar is Onkelinx zelfs heel wat meer verantwoordelijk voor dan Geens.
Gaan Dewael en Onkelinx een eerlijke en objectieve beoordeling maken van de ver- waarlozing en verkeerde prioriteiten van de Staatsveiligheid onder hun leiding? Gaan zij hun eigen beleid inzake justitie en politie bekritiseren? Een ander lid van de commis- sie, Servais Verherstraeten, had nooit directe bevoegdheid inzake terrorisme maar zat wel in de regering Di Rupo. Gaat hij het beleid van die regering nu mee beoordelen?
Eigenlijk is het sterk dat de samenstelling van de commissie op zich al niet gezorgd heeft voor een politieke en mediatieke rel.
Advies
Ik zou de N’VA’ers in de commissie dan ook graag volgend advies meegeven: streef niet naar een consensus. Indien de conclu- sies van de commissie mee worden goedge- keurd door socialisten en groenen, betekent dit hoogstwaarschijnlijk dat de er niets instaat dat een breuk betekent met het verleden. Ik hoop dat ik ongelijk krijg, maar ik schat dat het ideologische water te diep is en de poli- tieke correctheid te groot om deze mensen zinvolle besluiten te laten nemen over veilig- heid, immigratie, justitieel beleid of de oor- zaken van islamitisch terrorisme.
Meer zelfs, indien blijkt dat er in de com- missie gewoon geen meerderheid is om de
“doortastende maatregelen” van D’Haese te bepleiten of de “hervormingen die verder gaan dan het regeerakkoord” te steunen, dan moeten de N-VA’ers bereid zijn om een oppo- sitiegedaante aan te nemen. Beter geen con- clusies of betwiste conclusies dan unanieme maar halfslachtige conclusies. Men mag in geen geval toelaten dat de commissie een instrument wordt om de terechte boosheid en ongerustheid in een parlementair ritueel zonder echte gevolgen te begraven.
Jurgen Ceder
Onderzoekscommissie Aanslagen
“Een commissie is een doodlopend straatje, waar men goede ideeën inlokt om ze daar stilletjes te wurgen”, zo merkte een hoge ambtenaar van het Britse parlement ooit op. Commissies en andere beraadslagende organen met vele leden zijn niet altijd de beste instrumenten om scherpe inzichten te formuleren, moedige besluiten te nemen of geïnspireerde visies te ontplooien. Dat is nog minder het geval als de commissie gedeeltelijk is samengesteld uit mensen eigenlijk geen belang of geen zin hebben om dat te doen.
Onkelinx op oorlogspad
We schreven het hier al enkele weken, en nu is het zover… Inderdaad, het wordt een par- tijtje trekken en sleuren tussen de PS en de regeringspartijen in de ‘Onderzoekscommissie 22/3’ in de Kamer. Laurette Onkelinx haalde vorige week al zwaar uit naar de samenstel- ling van de expertenploeg die de commissie zal bijstaan. De Waalse furie heeft het duidelijk niet voor de Nederlandstalige experten Brice de Ruyver en Cyrille Fijnaut.
Het feit dat De Ruyver acht jaar veiligheids- adviseur was bij Verhofstadt en mee de poli- tiehervorming uittekende, deed haar de vraag stellen of hij nu wel de veiligheidsdiensten mee moet doorlichten.
En bij Fijnaut had ze het meeste proble- men met diens… Nederlandse nationaliteit, en het feit dat hij de regering-Michel advi- seerde inzake de kadernota Integrale Veilig- heid. Stel je even voor dat een eerder rechts Kamerlid bezwaar zou maken tegen iemands nationaliteit…
De PS stemde tegen de aanduiding van deze experts, want ze zouden te zeer gelinkt zijn met de politiek. Daarmee was al van bij de eerste zitting de toon gezet. Als dat de sfeer wordt, dan gaan we nog wat meemaken.
Bij de aanduiding van Paul Martens, de ere- voorzitter van het Grondwettelijk Hof, en in de vorige legislatuur ‘met aandrang’ door de PS aangeduid in de bijzondere commissie Seksu- eel Misbruik, had ze daarentegen geen enkel bezwaar…
Moment de gloire
Patje Brillantine Dewael glorieert en geniet als voorzitter van de onderzoekscommissie.
Het is zijn ‘moment de gloire’ en hij gedraagt er zich ook naar. Hij geniet er duidelijk van in het midden van de belangstelling te staan, zich de allure van een staatsman aan te kun- nen meten.
Hij gaat niet meer door de wandelgangen, hij schrijdt voort… En hij draagt weer vaker een das. Maar hij zal zijn handen vol hebben met het sussen van lastigaards als Onkelinx en consorten.
Zijn tactiek uit het verleden kennende, zal hij er alles aan doen om zoveel mogelijk in beeld te komen en zijn licht over alles te doen schij- nen. Het is allemaal toch zo doorzichtig. Zo’n gasten zijn erg voorspelbaar.
Geld voor gevangenen
Filip Dewinter van het Vlaams Belang wilde van de minister weten hoe het in hemelsnaam kan dat er aan gedetineerden werkloosheids- vergoedingen en andere sociale vergoedingen worden uitgekeerd.
Het was minister Peeters die antwoordde, in de plaats van Koen Geens van Justitie, die aan- wezig was op de vergadering van de Nationale Veiligheidsraad. Peeters gaf hem gelijk. Het kan inderdaad niet en hij beloofde namens de regering de nodige maatregelen te treffen om die uitkeringen stop te zetten, zelfs ten aan- zien van gestraften met een enkelband. Toch voegde Dewinter eraan toe dat het toch wel sterk is dat dergelijke toestanden enkel aan het licht komen via lekken in de pers alvorens er klaarblijkelijk effectief iets gedaan wordt.
En volgens Carina van Cauter van Open Vld was één en ander zelfs al bekend sinds 2012.
Typisch Belgisch, zo vond Filip.
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
5 mei 2016
4
Vroeger pensioen?
Na de pensioenmaatregelen, waarbij alle burgers uiteindelijk langer zullen moeten werken, waren er enkele snoodaards van de PVDA-PTB – jawel – die eens gingen uitvlooien hoe het zit met het pensioen van de volksver- tegenwoordigers. Wat bleek: tijdens de vorige legislatuur was er wel wat gesleuteld aan het riante pensioensysteem dat de pensioenleef- tijd van de praatbarakkers van 55 op 62 jaar had gebracht, met dien verstande weliswaar, dat de regeling pas na de verkiezingen van 2014 is ingegaan. Dat houdt in dat liefst twee derde van de Kamerleden nog volgens het oude systeem behandeld wordt: vanaf 55 jaar dus, en met een zak geld, zo’n dikke 4.000 euro per maand. Netto, natuurlijk… Van enige
‘solidartiteit’ in functie van de nieuwe pensi- oenmaatregelen is er geen sprake. De sp.a was er als de kippen bij om vorige donderdag een amendement in te dienen om de pensi- oenleeftijd voor parlementsleden te verhogen.
Applaus op alle banken omdat recht geschied is? Neen, hoor! De meerderheid stemde het voorstel weg. Populistisch en technisch niet helemaal in de haak, vond men.
Later pensioen!
Maar Peter de Roover, de grote pensioen- specialist van de N-VA, en ACW’er Servais Ver- herstraeten van de tsjeven lieten hierop aan- gesproken meteen verstaan dat ze wel willen, maar dat er eerst nog héél diep over moet nagedacht worden. Servais kwam bloedern- stig, zonder schreeuwlelijke bulderlach, en met de neus in de lucht voorstellen dat de zes parlementsvoorzitters in België samen zou- den overleggen om tot een gemeenschap- pelijk voorstel te komen tegen het einde van de legislatuur. Wel, als je iets naar de Griekse kalender wil verschuiven, dan moet je het zo doen. Wat vroeger nooit lukte, zal vandaag ook niet lukken. Zeker niet als in Wallonië al de voorzitters PS’ers zijn. Misschien komt Peter de Roover alsnog met een voorstel? En als dat zo is, dan is het voorspelbaar dat een eventuele nieuwe regeling ook wel vanaf de volgende parlementaire rit én voor de nieu- welingen vanaf dan zal zijn… In milde over- gangsmaatregelen voor zichzelf zijn ze in het Paleis der Natie altijd sterk geweest.
Stoelendans
Door het ontslag van Heksemie Turtelboom als minister in de Vlaamse regering keert zij terug naar haar zetel in de Kamer. Om wat de doen? Dat is maar de vraag. Het is voorspel- baar dat zij de Kamer zal gebruiken als sociaal opvangnet en als plek om haar dagen te gaan slijten. In de touwen hangen dus, getroost door een mooi inkomen en verlost van alle zever in het Vlaams Parlement en in de media. Haar opvolger in de Kamer toen zij minister werd, moet zijn biezen pakken en zijn kantoor ont- ruimen. Jawel. Helaas, want de joviale Kem- pense burgemeester Frank Wilrycx uit Merks- plas was een stille meerwaarde in de Open Vld-fractie. Met een grote dossierkennis en een oprechte sociale bewogenheid legde hij de band tussen Brussel en zijn regio als het over energie en de gevangenisproblematiek ging. De gevolgen van een politieke stoelen- dans kunnen soms gruwelijk en meedogen- loos zijn, zeker als die mensen treffen die het niet verdienen.
Bijna bankroet
Wat is de rol van Lilian tijdens de konings- kwestie? Ze is de stut achter de hooghartige en afstandelijke maar ook naïeve koning, die zich keer op keer schaakmat laat zetten door de politici. Verscheidene keren lijkt het dat hij het wil opgeven, maar uit de memoi- res van de hoofdrolspelers blijkt dat hij na een avond en een nacht met Lilian het been stijf houdt.
Natuurlijk beklemtonen de academische historici weer eens al de politieke bezoe- ken aan het prachtige landgoed van Pregny in Zwitserland waar Leopold en zijn fami- lie wonen (50.000 Zwitserse frank huur per maand).
Maar zoals altijd besteedt Leopold veel meer tijd aan golven, vissen, bezoekjes van en aan andere adellijken en dure reizen. Het duurt even voor de koning aan het nieuwe leven went. Hij moet voortaan geld op zak hebben, wordt niet meteen als eerste gehol- pen, en voor de bioscoop staat hij in de rij.
Maar Boudewijn en vooral Albert vinden dit leven buiten een gouden kooi prachtig.
Leopold heeft geleidelijk een probleem.
De linkse naoorlogse regeringen leggen hem droog. Hij moet alles uit eigen zak betalen en hij en Lilian, met haar zwak voor prach- tige kleren en juwelen, zijn niet zuinig. Leo- pold is bijna bankroet als de nieuwe CVP- Liberale regering van Eyskens hem in 1949 ter hulp komt.
Boudewijn is inmiddels 19 en een com- promis tekent zich af. Feitelijk zijn Leopold en Lilian de hele kwestie beu en hij eist vooral zijn troon weer op uit prestigerede- nen. Ze lijden zwaar onder de aanvallen van de socialisten zoals de affiches met een krijgsgevangene die vanachter de prikkel- draad naar een in de wei dartelende Leopold en Lilian kijkt. (De Gentse hoogleraar Her- man Balthazar is curator van een tentoon- stelling over honderd jaar socialistische par- tij in 1985 en krijgt Boudewijn op bezoek.
Hij laat alle anti-Leopold-affiches verwij- deren en wordt kort daarna gouverneur van Oost-Vlaanderen).
Weer een scheve schaats
De volksraadpleging over de terugkeer van Leopold in 1950 met een meerderheid in Vlaanderen en een minderheid in Wallo- nië is een ontgoocheling. Leopold kan terug- keren, maar na de Waalse straatrellen draagt hij de macht over aan Boudewijn. Leopold behoudt wel de titel van koning. Boude- wijn mag van de politici bij zijn troonsbe- stijging geen dankwoord aan zijn vader uit- spreken, maar doet het toch; Lilian dreigde dat hij voortaan niet meer welkom zou zijn om bij pa en ma te eten. Het stormt in Laken nog meer.
Gewezen prins-regent en jongere broer Karel wordt verzocht het paleis te verlaten waar hij zes jaar woonde. Koningin-moe- der Elisabeth, die Laken bestuurde sinds de dood van Albert I in 1934, moet ophoepe- len naar Stuyvenberg, want voortaan is Lilian la châtelaine. De prinses kan eindelijk weer terug naar Oostenrijk reizen; ze koopt met het geld uit haar erfenis een domein waar ze een prachtig chalet laat bouwen “hele- maal van haar”. Ze is een verwoede jaagster en heeft een vergunning voor 16.000 hec- taren; een hobby die Leopold niet interes- seert (Boudewijn wel).
Voortaan kan Leopold zich aan zijn grote liefhebberij wijden: reizen (met of zonder Lilian) naar Zuid-Amerika, Congo, de VS en het fotograferen van fauna en flora. Het is een luilekkerleven dat hem uitstekend bevalt, maar dat Lilian na een tijdje verveelt of irriteert als de faciliteiten te primitief zijn in sommige streken. De regeringen staan lang niet toe dat ze representatieve taken vervult, lintjes knipt of caritatieve stichtin- gen leidt. Een Congolees project staat hele- maal op poten als de regering op het laatste ogenblik geen toestemming geeft.
Midden de jaren vijftig wordt ze humeurig en depressief. Ze klaagt over haar “droevige”
lot. Ze tiranniseert het personeel en maakt voortdurend ruzie. Ze vermoedt dat Leopold
weer ergens een scheve schaats rijdt, maar kan het niet bewijzen. Dat uit zich in een verbitterde correspondentie met haar man, want het is niet de gewoonte aan het hof om veel rechtstreeks met elkaar te communice- ren (de Britse koninklijke familie schrijft nog altijd briefjes naar elkaar). In 1959 verwijt ze Leopold “die intimiteit is verdwenen en blijft weg”; een codewoord om te zeggen dat er geen seks meer is.
Begin 1961 barst de bom als ze konink- lijke liefdesbrieven onderschept die Willy Weemaes, de Vlaamse secretaris van Leo- pold, verborgen houdt. Het blijkt dat Leo al sinds 1956 een verhouding heeft met de dertig jaar jongere Française Jacqueline Gri- gaut. Als zoon Sander in 1957 aan het hart geopereerd wordt, zijn Lil en Leo aanwezig.
Lilian blijft aan het bed van haar zoon, maar Leopold vertrekt na korte tijd voor een seksvakantie met de Française. Lilian eist een echtscheiding en Leopold vraagt zeer nederig pardon. Het enige slachtoffer is arme Willy Weemaes, die twintig jaar lang de kastanjes uit het vuur haalde voor de koning en aan de deur gaat.
Schone schijn
Maar de affaire komt bovenop andere ellende. De regeringen zijn allang beu dat Boudewijn bij het avondeten advies inwint bij pa; ze vragen in 1959 dat Leo en Lil ergens anders gaan huizen.
Inmiddels is Albert getrouwd en de ver- houding met Paola is slecht. En wanneer Fabiola verschijnt gaat het van kwaad naar erger, want brave Boudewijn eist nu ook dat vader en stiefmoeder vertrekken en wei- gert nog één woord te zeggen, één tele- foon of briefje van zijn vroegere “mummy”
te beantwoorden. In januari 1961 vertrek- ken Leo en Lil naar Argenteuil. Eyskens ver- telt in zijn memoires dat het koppel Laken heeft leeggeplunderd bij hun vertrek, maar volgens biograaf Defrance klopt dat verhaal van geen kanten.
Maar hij kan ook geen reden vinden voor het feit dat Boudewijn van vandaag op mor- gen Lilian niet meer wil zien. Het verhaal dat ik hoor van een bekende adviseur van Bou- dewijn is het volgende. De grote familie van Fabiola verblijft na het huwelijk nog weken in Laken, amuseert zich kostelijk op kosten van het hof, en laat zich door half Europa rij- den. Lilian maakt zich boos, en als de Span- jaarden na een trip verschijnen, staan hun gepakte koffers op het bordes.
Leopold lijdt nog het meest onder de scheiding. In pathetische brieven aan zijn zoon vraagt hij om tenminste de schijn hoog te houden. Leopold en Lilian verdwijnen vol- ledig in de schaduw, maar ze overwinnen hun huwelijkscrisis en komen weer nader tot elkaar. Leopold is nog altijd “flamingant”.
In 1978 brengt hij een officieus bezoek aan een tentoonstelling van de Mechelse Fotokring die zijn Zuid-Amerikaanse foto’s exposeert. Mijn vader is er materiaalmees- ter en heeft ze met liefde opgehangen, want dit is ZIJN koning, die met zijn capitulatie de levens van soldaat Gaston Neckers en zijn gevluchte verloofde redde. Een bestuurslid van de kring verwelkomt de koning in het Frans en Leopold antwoordt kortaf: “Neder- lands asjeblieft”. De stad schenkt een dure wijn en de koning vraagt… een glas bier.
Leopold overlijdt in 1983. Boudewijn snelt toe en vraagt zich af wie die jongedame is in de overlijdenskamer. Hij herkent zijn eigen halfzuster Esmeralda niet. Lilian trekt zich meer en meer terug in haar Oostenrijks cha- let, of ze houdt zich bezig met de postume memoires van haar man.
Albert verwittigt haar in 1993 dat Bou- dewijn gestorven is. Ze woont zijn begrafe- nis niet bij, al denkt de VRT-oen met dienst, Paul Muys, dat wel (hij verwart Lilian met Boudewijns tante Marie-José). Lilian lijdt aan een vorm van leukemie, wordt graat- mager, en is altijd vermoeid, maar ze maakt nog altijd ruzie als men haar bij bloedtrans- fusies vraagt niet te roken. Ze sterft in juni 2002, 86 jaar oud.
Jan neckers
Leo en Lil (3)
Niet alles is peis en vree in het huwelijk van (ex-)koning Leopold en Lilian Baels.
In 1961 komt het bijna tot een echtscheiding.
Actueel 5 mei 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Bezorgd
Van oudsher is de private woninghuur- markt hier te lande nogal krap, zeker in het middensegment, en is de sociale huisvesting overbevraagd. Voor veel Vlaamse gezinnen maakt dat het wonen er niet eenvoudiger op.
Michèle Hostekint (sp.a) en An Moerenhout (Groen) maakten zich echter drukker om de toegang van “vluchtelingen” tot de woning- markt., ze vertolkten daarmee een brandbrief die is uitgegaan van zeven vluchtelingenorgani- saties (mooi dat er zoveel van die clubjes zijn).
Kop van jut was natuurlijk minister Homans die “niet genoeg” aan het probleem doet. We laten het gejeremieer over vluchtelingen die bij gebrek aan middelen geen huurhuis vinden – autochtonen hebben hetzelfde probleem – van beide bezorgde Vlaamse volksvertegenwoor- digsters voor wat het is en bekijken liever enige veelzeggende cijfertjes (die zijdelings aan bod kwamen). Op de woonmarkt komen er 20.000 personen bij. Een onderschatting wellicht die nochtans al een kleine provinciestad bedraagt.
En Homans, die haar best niet doet, heeft al 20 miljoen euro extra voorzien om de verdrin- kende gemeenten bij te staan. Het zijn dat soort cijfertjes die de omvang van de ramp aangeven – en niet alleen bij het woonthema.
Brussel Vlaams
Karl Vanlouwe (N-VA) bracht het verheu- gende nieuws dat de belangstelling voor het (leren van) Nederlands er in Brussel sterk op vooruitgaat. Hij kwam daarbij ook tot de vast- stelling dat het vooral nieuwkomers zijn die gretig zijn naar onze taal, maar dat het bij de volkseigen Franstaligen en met name in het prachtonderwijs dat zij organiseren wat min- der is. Heel nieuw en verrassend is dat niet.
Minister Gatz, minder Brussel-realist dan Vanlouwe, maar ook iets minder Brussel-uto- pist dan sommige Vlaams-Brusselse hoera-
figuren, beklemtoonde het positieve feit dat nog nooit zoveel bewoners van Brussel inte- resse hebben getoond voor het Nederlands.
Om iets te doen aan het onbestaande dan wel gebrekkige onderricht Nederlands in de Frans- talige scholen zal het Huis van het Nederlands een specifiek project ontvouwen. Heel goed, maar we denken dat het schrikbeeld “Brussel
Vlaams” eerder werkelijkheid zal worden door Nederlandslievende allochtonen dan door toe- doen van de “Communauté française”.
Islamonderwijs
Enige ongerustheid bestaat over de kwaliteit van het islamonderwijs en de kwalificaties van de docenten ervan. Enige ongerustheid bestaat ook over het project voor een Turks-islamitisch internaat in Houthalen. Over het eerste stelde Nadia Sminate (N-VA) een serieuze vraag en over het tweede kwam Jean-Jacques de Gucht
(Open Vld) zijn waanzinnigste registers open- trekken.
Onderwijsminister Crevits stelde dat ze wei- nig te vertellen heeft over de religieuze over- heden die zelf hun bedienaars aanstellen, ze erkende dat het met de lesbevoegdheid en opleiding van islamleerkrachten eerder droe- vig is gesteld. Wonderoplossing is natuur- lijk de Vlaamse imamopleiding, waar ook wij veel goeds van verwachten. Dat voor het lager onderwijs eigenlijk geen enkele vereiste bestaat om islam te geven deed Sminate dui- zelen. De Gucht was er dan weer achter geko- men dat de Turkse islam vanuit Turkije wordt aangestuurd, een land dat daar een heus minis- terie voor heeft, dat zich ook zou bemoeien met het geval Houthalen. Dat we dat nog niet wisten, sarde Chris Janssens (VB). De Gucht haalde ook nog maar eens uit naar het katho- liek onderwijs in het algemeen en het “ultra- katholiek” onderwijs in het bijzonder. Ieder kind moet immers met “liberale normen en waarden” worden opgevoed. Godsdienstvrij- heid is kennelijk geen liberale waarde meer.
Provincies
Er zijn eerbiedwaardige instellingen zoals de Senaat en de provincies die sommigen al sinds jaar en dag willen afschaffen. Meestal blijkt dat niet zo eenvoudig te zijn en schaft men die din- gen af (of kleedt men ze uit), terwijl men ze toch laat voortbestaan. In Vlaanderen is het de bedoeling om de provincies zoveel mogelijk te villen en zaken over te hevelen naar bovenge- meentelijke entiteiten (waarvan niemand weet hoe die er precies zullen uitzien). Het Vlaams Parlement sleutelt dus voort aan het Provin- ciedecreet. De plenaire vergadering boog zich in het bijzonder over de terugtrekking van de provincies uit de intercommunales. Hoewel de angst voor “bestuurlijke verrommeling” groot is, gaf dat aanleiding tot een nogal rommelige bespreking. Ingrid Pira (Groen) wist de zaken het best samen te vatten: het compromis over de (niet)-afschaffing van de provincies is “vis noch vlees” en in de uitwerking ervan rammelt het geen klein beetje.
Het Vlaams energiebeleid is een knoeiboeltje
Turtelboom is weg. Die is gaan dansen. De liberalen wilden na Annemie ook nog hun Turteltaks kwijt door hem in de schoot van CD&V en N-VA te dumpen. Annuleer die geplande biomassacentrale in Gent en gebruik de daarvoor voorziene 2,4 miljard sub- sidies om de energietaks te verlagen, probeerde voorzitter Gwendolyn Rutten. Bij CD&V en N-VA zijn ze natuurlijk ook niet van gisteren. Ze schrapten zelf de subsidie. Bart Tom- melein, de opvolger van Turtelboom, kon alleen maar knikken.
Rutten had het nog niet begrepen. Ook de twee miljard subsidies voor Langerlo-Genk moeten we schrappen. “Subsidies terug naar de mensen”, klonk het dinsdagochtend. Ook daar komen vodden van. Het Vlaams energie- beleid is een knoeiboeltje, van zonnepanelen over kerncentrales tot biomassa. Van de zotte utopieën van Groen tot de vermaledijde Tur- teltaks.
Fossiele ecologisten
Op de klimaattop in Parijs werd ons land door opgewonden ecologisten ‘fossiel van de dag’ genoemd. Is dat terecht? In de Climate Change Performance Index staat België toch maar netjes op de 14de plaats op een lijst van 58 landen. “Niet slecht voor een fossiel toch?”, merkte Tim Pauwels fijntjes op in De Zevende Dag. In geen enkel land ter wereld steeg in de jongste vijf jaar het aandeel van groene energie zo fel (88 procent) als bij ons. De prijs kwam van Climate Action Network, door Jean-Marie Dedecker ooit “een groene muizenkolonie van ngo’s” genoemd.
Onder druk van zo’n muizenkolonie joegen Steve Stevaert en later Freya Van den Bossche (sp.a) de eerste golf van waanzin door het Vlaamse klimaatbeleid. Aan de door haar inge- stelde massale subsidies voor “alternatieve”
energie mocht niet meer worden geraakt, ook niet toen die zonnepanelen almaar goedko- per werden en het Kapitaal zich op die prooi gooide. Er zijn veel te lang royale subsidies uitbetaald. Zonnepanelen waren vooral bingo voor wie slim en vlug is.
Enkele jaren geleden volgde dan een tweede golf van waanzin: overdadige en overhaaste steun aan de biomassacentrales. Niet te ver- geten: aanvankelijk ook door Greanpeace en andere ecologisten gepromoot. Tot bleek dat ook die peperduur zijn en minder klimaatneu- traal dan gedacht.
Iedereen schuldig
Toen de socialist Stevaert in 2002 het systeem van groenestroomcertificaten invoerde, was dat wellicht één van vondsten om Agalev overbodig te maken, wat bij de verkiezingen van 2003 aardig lukte. De paars- groene regeringen Dewael en Somers bouw- den het systeem uit, de daaropvolgende rege- ringen (Leterme, Peeters I en II) nog meer. De Freyaput werd almaar dieper. Annemie Turtel- boom liet zich in 2014 als minister van Ener- gie makkelijk in de Vlaamse regering inkapse- len, ook al kreeg ze een vergiftigd dossier op de schoot. Volgens De Morgen deed ze dat
“zot van glorie en met een broek vol goesting”.
Biomassa en kernenergie
De jongste jaren verslikte de overheid zich in nog een tweede dossier: dat van de steun aan de biomassacentrales, het verhoopte alter- natief voor kernreactoren. Die produceren wél dag én nacht energie en wekken zowat de helft van alle groene stroom op. Maar ook biomassa is geen wonderoplossing. Hout versnipperen, uit andere continenten met dieselboten trans- porteren en opstoken zorgt voor energie, maar ook voor uitstoot.
De Electrabelcentrale Max Green in Gent werd jaarlijks zowat 110 miljoen euro beloofd en dat gedurende 15 jaar. Nieuwe biomassa- mastodonten in Gent en Langerlo-Genk (waar houtpellets steenkool zouden vervangen) zou- den straks samen – jaarlijks - een subsidie- infuus van 400 miljoen euro krijgen. Turtel- boom noemde dat onlangs “crapuleus”. “Freya Van den Bossche (sp.a), die deze subsidie goedkeurde, zou het schaamrood op de wan- gen moeten hebben”. “Complete waanzin”, ontdekte plots ook Gwendolyn Rutten. Haar Gentse partijtoppers, Matthias De Clercq op kop, denken daar anders over…
Om het licht te laten branden is er nog de kernenergie, een (federale) materie waarover de meningen - ook binnen de partijen – al jaren verdeeld zijn. Afbouwen, sluiten, of toch weer niet, brandjes blussen en scheuren dichten, het beleid werd een zootje. De regering Di Rupo (eind 2012) koos voor een kernuitstap, maar de reactor Tihange werd langer opengehou- den om stroompannes te voorkomen. In 2014 beslist de nieuwe regering Michel om ook Doel 1 en 2 niet te stoppen.
Van kwaad naar erger
Ondertussen bleven de facturen voor de overheid oplopen. Turtelboom wou/moest de put dempen. Ze botste op muren, ook in liberale kringen. De uitgaven reduceren (a) door subsidies aan de biomassa te schrappen, dat lukte haar niet meteen. De inkomsten ver- hogen (b) door een energietaks in te voeren dan maar? Dat lukte wel, maar ze joeg zo wel de gewone Vlaming, veel middenstanders én kleine ondernemers tegen zich in het harnas.
De Freyaput werd een Turteltaks. Griezelig voor haar en voor de liberalen. De Turteltaks was een synoniem voor onrecht geworden.
Daarom moest Tutelboom weg. Dat ze ooit tot de CVP behoorde zijn een deel van haar liberale collega’s nooit vergeten. Ze werd dus afgeschud als het symbool van fiscaal en elec- toraal onheil. “Kaltgestellt”, zei Ivan De Vadder.
Maar dat onheil, daar had de hele partij mee voor gezorgd. Dat Open Vld sinds 2007 krimpt, was niet de schuld van Turtelboom. De partij kreeg in juni 2010 maar 13,6 procent van de stemmen. De recentste peilingen waren ramp- zalig: 12,6 in december (RTBf), 12,5 procent in januari (VTM), 14 procent in maart (VRT), 13,3 procent in april (RTBf). Maar de burger is ongenadig. Haar taks deed pijn. Ze zakte in de populariteitspoll van De Standaard van plaats 10 naar plaats 24. Ook Rutten zakte mee, van plaats 8 naar plaats 14. Signalen…
Volgens alle peilingen deelt ook de N-VA de jongste tijd in de brokken. Misschien moet men daar eens goed onderzoeken of de par- tijkeuzes in het energiedossier daar iets mee te maken hebben.
Alternatieven
Waren er geen alternatieven? Natuurlijk wel.
Men had de taks over langere tijd kunnen sprei- den. Verteerbaarder en rechtvaardiger.
Maar men had vooral de taks “socialer” kun- nen verdelen. Een niet al te verstandige min- derheid van de burgers jankt bij elke belasting.
Een overgrote meerderheid wil vast solidair zijn, ook om fouten van het verleden recht te zetten, maar dan moeten de inspanningen wel billijk worden verdeeld.
Commerciële zonnepanelenparken, eige- naars van biomassa- en kerncentrales mogen woekerrendementen halen. “Garnalen betalen, grote vissen zwemmen weg”, aldus Peter Mer- tens (PvdA). Op dit punt heeft hij gelijk, wat Open Vld en N-VA ook mogen zeggen.
Wat had men nog kunnen doen? Nadrukke- lijker afstand nemen van de zotte utopieën van sommige ecologisten.
Met zonnepanelen en windmolens red- den we het niet. “Alleen wie een beetje gek is, investeert nog in dure groene technologieën”, schreef Jeroen Van Horenbeek in De Morgen.
Zo had men ook de Europese klimaatdoelstel- lingen kunnen relativeren.
Tegen 2020 zou het aandeel van hernieuw- bare energie moeten worden verdubbeld. Maar Europa is God niet.
Als staten de Europese “normen” inzake schuld en begrotingstekort niet halen, wordt daar een mouw aan gepast. Zou dat voor kli- maatdoelstellingen anders zijn? De klimaatac- tivisten mogen best lawaai maken, we hoeven dat nog niet meteen muziek te vinden.
Het lijkt erop dat biomassacentrales nu de doodsteek krijgen, al was het maar omdat ze om meerdere redenen onfris zijn (maffiaban- den leveranciers, financiële problemen uitba- ters).
Maar daarna start weer het politieke gedoe over de bestemming van vrijgekomen centen.
Uitkijken of en hoe N-VA en CD&V het monster- tje van de Turteltaks nu keren. En uitkijken of ze zich door de klimaatfanatici nog maar eens een nieuw monstertje in de schoot laten leggen.
AnjA Pieters
Onze kantoren sluiten
Deze donderdag vieren we Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart. Ook Jan Neckers, overigens, want die heeft bij Jezus iets goed te maken. Met als gevolg: onze weelderige kantoren zijn die dag gesloten. Maar omdat de katholieke vleugel van onze redactie elke vrije dag aangrijpt om er eens stevig in te vliegen, maken we op vrijdag de brug. De minder katholieke medewerkers vonden dat een opperbest idee en doen mee uit sympathie.
Samengevat: onze kantoren zijn gesloten op donderdag 5 mei en vrijdag 6 mei.
HetsecretAriAAt
Havenbedrijf: handel in tweedehandse orgels
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
5 mei 2016
6
“Nieuwe eigenaar gezocht voor het kerkorgel van Doel”, luidde op 25 april een mededeling van het Antwerpse Havenbedrijf. Een late aprilgrap? Nee, want aan het einde van de hoogst serieuze oproep wordt gezegd: “Geïnteresseerde personen en instanties kunnen contact opnemen met Port of Antwerp (in het Nederlands het Havenbedrijf, red.) door een mail te sturen naar overheids- opdrachten@portofantwerp.com en dit ten laatste voor 31 mei 2016.” Bovendien worden allerlei details gegeven over het orgel.
Wij leren dat dit een beschermd monument is, gemaakt in 1885 door orgelmaker Jan Vergaert in Gent. “Het is een mechanisch instru- ment met twee manualen voor Hoofdwerk en Reciet en een aangehan- gen pedaalklavier. Het orgel telt in totaal 14 registers en is geplaatst in een neobarokke orgelkast met eiken front. Het heeft een hoogte van 5,96 meter, een breedte van 3,56 meter en een diepte van 2,41 meter. In totaal is er echter een minimumdiepte van 6,26 meter nodig om de montage van de vrijstaande speeltafel (vooraan) en de blaas- balg (achteraan) mogelijk te maken. De totale hoogte van de onder- zijde van het portaal en doksaal tot de top van de orgelkast bedraagt 11,76 meter.”
Niet zomaar een speeltuig dat de eerste de beste in zijn woonka- mer kan zetten. Zo op het eerste gezicht kan alleen een rijke Ameri- kaan of een oosterse sjeik het orgel kopen. Tenzij Marc Coucke goes- ting zou hebben, maar zijn zaken gingen vorige week plots minder goed. Of Fernand Huts, de baas van Katoen Natie, die over een kasteel beschikt in het Waasland en een middeleeuwse burcht liet bouwen op zijn Wase hoofdkwartier de Singelberg. Merkwaardig: het orgel, aldus de tekst van de mededeling, is eigendom van de gemeente Beveren.
Waarom deze gemeente dan niet optreedt als verkoper is ons een raadsel. Of kan het Havenbedrijf, dat gewoon is wereldwijde bevra-
gingen te doen (zie het Delwaidedok, dat verlaten wordt door MSC) op een beter financieel bemiddeld cliënteel bogen?
Inmiddels bleven reacties niet uit. De Vrasense pastoor Daniël vande Velde, die ook Doel onder zich heeft, zegt: “Het orgel moet inderdaad een bestemming krijgen als de kerk van Doel verdwijnt.
Net zoals we ook een bestemming moeten zoeken voor het hoofdal- taar en de klokken.” Peter van de Velde, de vroegere orgelspeler van het verlaten polderdorp, noemde voor TV-Oost de verkoop een regel- recht schandaal. Jan Creve van Doel 2020 vindt dit de zoveelste illu- stratie dat de haven zich niets aantrekt van gerechtelijke uitspraken.
“Doel is terug woongebied, maar toch gaat de haven zonder schroom door om een sfeer te creëren. Dit ruikt naar provocatie en stemming- makerij. Zal Beveren nu zijn knechtenrol afschudden?” “Bijzonder arrogant”, meent het Beverse gemeenteraadslid Bruno Stevenhey- dens. “Nu gaat de haven een nieuwe eigenaar zoeken voor iets dat niet haar eigendom is.” “De haven heeft daar niets aan te vertellen!”, sneert de gewezen Doelse veldwachter Maurice Vergauwen. “Dit is een zaak van Beveren en van de kerkfabriek. De kerk van Doel gaat nooit afgebroken worden en het orgel hoort daarbij. Dat is erfgoed.”
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Pagadder
Grimbergs gemeentebestuur krijgt mes op de keel
Op 25 april werd het Grimbergs schepencollege onaangenaam verrast door een uit- gebreide dagvaarding van Ghelamco. De West-Vlaamse vastgoedgroep kreeg de grond van Parking C inmiddels in erfpacht vanwege de stad Brussel en wil nu via de vrederech- ter laten vaststellen dat de fameuze ‘Buurtweg nr. 3’ die dwars over Parking C loopt, ver- jaard zou zijn. Zolang die buurtweg daar ligt, kan er immers geen bouwvergunning wor- den afgeleverd voor het stadion.
Ghelamco kiest dus voor de openlijke aanval voor de rechter. Met inbegrip van een dwang- som van 1.000 euro per dag, wanneer Grimber- gen zou nalaten de verjaring bekend te maken aan de provincie. Op 4 mei wordt de zaak al ingeleid. Ghelamco had ook voor een diplo- matische oplossing kunnen kiezen en een pro- cedure tot afschaffing kunnen starten via de gemeenteraad. Dit zou evenwel gepaard gaan met een openbaar onderzoek en zou een paar maand in beslag kunnen nemen.
Anderzijds kan ook een gerechtelijke proce- dure tijdrovend zijn. Ghelamco is van oordeel dat het dossier zodanig eenvoudig is dat het al kan behandeld worden op de inleidingszitting, maar het Grimbergse gemeentebestuur zal zich daarbij normalerwijze niet neerleggen: Ghe- lamco heeft een dagvaarding geschreven van 14 bladzijden en een dossier neergelegd van meer dan 500 bladzijden. Dat kan je onmoge- lijk behandelen in zogeheten ‘korte debatten’
op de inleidingszitting.
Volgens het gebruik moet de rechter nu aan elke partij een conclusie- en repliektermijn geven van minstens één maand, zodat het dos- sier pas in het najaar kan gepleit worden. We zijn dan vertrokken voor een lang debat.
Problematisch voor Ghelamco is boven- dien dat het gemeentebestuur in het verle-
den herhaaldelijk aan de stad Brussel heeft laten weten dat de buurtweg wel degelijk nog bestond. Grimbergen heeft daarbij de stad Brussel uitdrukkelijk uitgenodigd een pro- cedure op te starten om de weg af te schaf- fen. Het Brusselse stadsbestuur verkoos toen evenwel om op zijn luie krent te blijven liggen.
Alleen al door deze brieven is duidelijk dat de buurtweg niet verjaard is.
Het is met andere woorden nog helemaal niet zeker dat de vrederechter en in beroep de rechtbank van eerste aanleg Ghelamco zomaar in het gelijk zullen stellen, wel integendeel.
Vraag is dus of Ghelamco een alternatief ach- ter de hand heeft. Stel dat de West-Vlaamse vastgoedboeren door de rechter in het onge- lijk worden gesteld, dan zullen ze toch via de gemeenteraad moeten passeren. Niet alleen is er op dat moment al veel tijd verloren, boven- dien is het niet zeker dat een meerderheid van de Grimbergse raadsleden op dat moment akkoord zal gaan met de afschaffing van de buurtweg.
Het is voorlopig het enige wapen dat de Grimbergse gemeenteraadsleden in de hand hebben (alle andere bevoegdheden liggen bij het schepencollege) maar het is wel een krach- tig wapen.
BL
Kwetsbare vijfhoek
Alle nuances ten spijt, is de verant- woordelijkheid van de voetgangerszone voor de economische malaise van de Brusselse binnenstad onmiskenbaar.
Op een treffende manier wordt nog maar eens de economische broosheid van de binnenstad aangetoond. Veel is niet nodig om menig middenstander in moeilijkheden te brengen
Wanneer men het openlijk heeft over het redden van de “pietonnier” (de bena- ming van de voetgangerszone waar die nieuwe generatie trendy Brussel-Vlamin- gen zo graag mee kokketeert), moet het er slecht mee gesteld zijn. Wat gesmeerd loopt, hoeft immers niet gered te wor- den, toch? Maar voor lui als Ans Persoons (sp.a), schepen van de stad Brussel, die hiertoe oproept, is het menens. “Alle hens aan dek”, voegde ze in haar tweet eraan toe.
Ver van de feiten, is de discussie – voor zover die naam waardig – gestrand in een ideologisch welles-nietesspelletje. Erg jammer is dat, zeker omdat de meeste critici genuanceerder zijn dan vaak aan- genomen wordt. Eerder dan de voetgan- gerszone als dusdanig te veroordelen, richten ze hun pijlen op de aanpak, de slechte voorbereiding of de afbakening van het gebied. Maar die nuance maakt het pro-kamp niet. Door elke vorm van kritiek voelen ze zich in hun ideologische raap geschoten.
Blunderboek
Eigenlijk is dit gedroomd materiaal voor wie eens – nu of over afzienbare tijd – een stevig blunderboek wil schrijven. Aan materiaal geen gebrek. Net zoals het hele verhaal vanuit de meest diverse invalshoe- ken kan benaderd worden. De economi- sche bijvoorbeeld, is misschien wel het somberste hoofdstuk.
Uiteraard kan de malaise van de mid- denstand in de binnenstad op conto van de voetgangerszone geschreven worden.
Ook andere factoren spelen een rol: de lock down als gevolg van de aanslagen in Parijs, de aanslagen in Brussel, maar ook, volgens deskundigen, een onvoldoende professionele aanpak van de dingen in de horeca.
En toch, de slagen kwamen vooral toe toen de voetgangerszone een feit werd.
We laten het cijferfetisjisme voor wat het is. Hoeveel extra falingen er nu precies zijn (sommige beweren zelfs dat het aantal stabiel is gebleven) zal ons worst wezen.
Wie een weinig contact heeft met het ter- rein en met mensen praat weet dat de (economische) onweerswolken boven de vijfhoek erg donker zijn.
Wijkindicatoren
Afgezien van de oorzaak, legt deze situ- atie nog maar eens de nadruk op de broos- heid van dit centrale deel van de stad. We sloegen er de wijkindicatoren eens op na.
Het blijft opmerkelijk hoe die zone die van oud-Laken, langs het kanaal lopend, tot in Anderlecht beduidend slechter scoort dan andere delen van de stad. Ongeacht het- geen gepeild wordt (gaande van de fis- cale opbrengsten tot kinderen die in gezin- nen zonder werkende ouder opgroeien), het verkregen beeld blijft beangstigend coherent.
Wanneer dan de vijfhoek, grotendeels in die probleemstrook gelegen, afgesloten wordt van wisselwerking met de omlig- gende gordels – letterlijk zelfs – dan is de middenstand aangewezen op een buurt- klandizie. Maar dit verpauperd publiek laat de kelk aan zich voorbij gaan. Het resultaat hiervan is gekend.
KNIN.
Limburgse Turken
De Turkse gemeenschap in Limburg begrijpt de beledigingen aan het adres van president Erdogan niet. “Een goede zaak dat de Duitse Komiek een proces aan zijn been heeft en dat columniste Ebru Umar in Turkije is opgepakt.” De meeste Limburgse Turken zijn niet mals voor wie hun presi- dent beledigt.
“Dat raakt ons persoonlijk, ja, hij is ten- slotte onze leider.” Turkije vangt drie mil- joen Syrische vluchtelingen op, zeggen de vele voorstanders van Erdogan. “Hoeveel vangt België op? Erdogan trekt 10 miljard euro uit voor de opvang, als België dat doet, is het failliet.” Toen ook nog eens politici van Turkse afkomst hun geliefde leider in bescherming namen, viel het plafond van verlichting naar beneden. Weg de droom van integratie. Zij verachten en spuwen op een samenleving die hen welvaart schenkt, huisvesting en sociale zekerheid, en dwe- pen met de leider van hun Turkije, dat ze vroeger ontvlucht zijn uit armoede en ont- beringen.
Asielcentra kosten geld
Een vraag van Paul Stulens, VB-er en lid van de politieraad in Zandhoven, aan het Politiecollege van de zone Zandhoven- Ranst (Zara), leverde hallucinante cijfers op betreffende het asielcentrum in Broechem (Ranst). Zo moest de politie in 2013 zo’n 39 keren langsgaan in het asielcentrum van- wege een hulpoproep. In 2016, geteld tot 24 april, is dat aantal interventies gestegen tot 62. Omgerekend: 600 manuren in de eerste vier maanden van dit jaar. En dan hebben we het enkel over de pollitie van zone Zara.
Zo werden er bij de massale vechtpartij van enkele weken geleden ook politieploegen opgeroepen van buiten de zone. En voor alle duidelijkheid: het gaat hier enkel over de interventies na een oproep. De extra pre- ventieve patrouilles in de omgeving worden daar niet bijgeteld.
Het blijf heerlijk toeven
De jubelkreten over sterk gedaalde crimi- naliteit allerhande in Antwerpen waren nog niet uitgestorven, of in de Carnotstraat sloeg een groepje “jongeren” in de prille ochtend- uren een man in elkaar. Geen opmerkelijk, eerder een alledaags feit. Opmerkelijk was wel de reden waarom de man, die het nog kon navertellen, arbeidsongeschikt werd geslagen. Hij had het namelijk aangedurfd om naar het groepje te kijken dat onder elkaar amok maakte. Meer dan dat was niet nodig om een van de “jongeren” te laten vragen waarom hij naar hen keek? Nog voor hij kon antwoorden incasseerde de man een eerste vuistslag vol in zijn gezicht.
De rest en daar bovenop een dosis pepper- spray volgden. Het is en blijft heerlijk toeven in een samenleving die steeds boller staat van multiculturele meerwaarden.
