Alledaagse Brusselse blindheid

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Stadshervorming!

Stel: als dat vet varken van een Freddy Thielemans zelf eens drie kogels in zijn volge- vreten pens zou krijgen, zou hij dat dan ook zonder meer afdoen als een ‘fait divers’?

En als Philippe Moureaux drie AK-47 dumdums in zijn dikke nek zou krijgen, zou hij dan opnieuw beginnen krijsen over ‘Vlaamse hysterie’ en Vlaamse veroveringsdrang?

Dat lijkt ons onwaarschijnlijk, al zou het best wel eens kunnen dat ze het Vlaams Belang als oorzaak zouden aanwijzen van alle problemen. Waar we in elk geval zeker van kunnen zijn, is dat de heer Leterme zonder dralen opnieuw alle kritiek over het geweld in Brussel “gekibbel” zou noemen, omdat hij geen ‘communautaire heibel’ over de hoofdstad wil. Wie op agenten schiet, zal - als justitie meewil - voortaan in principe wat zwaarder gestraft worden, maar daar houdt het voor de Eerste Knechtfederalist mee op. Leterme wil in alle rust verder kunnen slapen, om geen herrie te krijgen met de Franstaligen bij wier gratie hij regeert. Bovendien stimuleert de verkoop van kalasj- nikovs de informele economie, en het weer op dreef krijgen van de economie is op dit ogenblik de absolute prioriteit van de premier.

Intussen dreigt Brussel wel het Johannesburg aan de Zenne te worden, waar politie- commissariaten met molotovcocktails worden platgebrand, waar geweld in bepaalde wijken dagelijkse kost is, waar het aantal overvallen escaleert en waar meer en meer voorbijgangers worden lastiggevallen en beroofd. Als een school van locatie moet veran- deren onder druk van jeugdbenden, dan moet men op een andere planeet leven om niet te beseffen dat de boel volledig in het honderd is gelopen. Of men moet zoals Charles Picqué van de Parti Scandaleux vol dédain neerkijken op de Vlamingen en nog eens extra hard in de hand bijten waardoor men wordt gevoed: ‘Ik veeg er mijn voeten aan!’

De oorzaken van de Brusselse malaise zijn bekend. Men had aan Vlaamse zijde Brus- sel nooit mogen erkennen als een apart gewest (en de recente schuldbekentenis van Vic Anciaux in dat verband is een waar affront op zich). Binnen dat gewest zijn dan nog eens 19 aparte baronieën blijven voortwoekeren die de onbestuurbaarheid alleen maar in de hand hebben gewerkt. Vier decennia van uiterst lakse of onbestaande vreemde- lingenpolitiek hebben van de hoofdstad een kasba gemaakt waar enkel de profeten van het politiekcorrecte denken nog hun gading vinden (zolang ze zelf niet in het gezicht worden gespuwd, en dan nog). En de intellectuele terreur van het antiracisme voor- komt dat de kern van het probleem wordt aangepakt: de snel voortschrijdende islami- sering van heelder wijken en gemeenten, waar allochtoon geboefte de controle pro- beert over te nemen, hand in hand met drugdealers en wapenhandelaars.

En dwars door dat alles heen loopt de Franstalige eis dat Brussel “onvervreemdbaar”

tot de Francité behoort en dat de Vlamingen geen enkel recht van spreken hebben in hun eigen hoofdstad. De Vlamingen hebben daarentegen wel ‘de plicht om de Brusse- laars onvoorwaardelijk te hulp te snellen’, zo staat het letterlijk in de bijdrage van ene Véronique Lamquin, chef-politiek van de Franstalige haatkrant Le Soir, bijdrage die uiter- aard ook in zusterkrant De Standaard werd afgedrukt. Maar eisen dat Brussel daarbij zijn instellingen of bestuur reorganiseert, daar kan geen sprake van zijn, aldus hetzelfde wicht. Waarmee ze niets anders zegt dan de Thielemansen, de Moureaux’ en de Pic- qués van deze wereld. En de karaktergestoorde Yves de la Tourette stapt daarin mee.

Volgens de geitenboer is het niet nodig de Brusselse gemeenten, OCMW’s of politie- zones te fuseren. Hij zet liever voor de schijn en de camera’s nog eens een “ruim over- leg” op met alle “politiek verantwoordelijken” om het veiligheidsprobleem te bespre- ken. Alsof de politievakbonden vorige week nog niet voldoende de vinger op de wonde hebben gelegd: te weinig mensen en middelen, onmiskenbare onwil bij het Brusselse (Franstalige) parket en gerecht om het geboefte te vervolgen, en de struisvogelpoli- tiek van precies de politiek verantwoordelijken die hun ogen sluiten voor de uitbrei- ding van de criminaliteit en alleen maar bang zijn dat ze bij verkiezingen enkele stem- men zouden verliezen aan een Vlaamse lijst.

Neen, geef ons dan voor een keer maar eens Louis Tobback, die het klaar en duide- lijk heeft uitgedrukt: ‘Wie betaalt, bepaalt.’ Volgens Tobback moeten de Vlamingen nu maar eens voet bij stuk houden en de Franstaligen dwingen één politiezone in te voe- ren. Net zoals er voor Halle-Vilvoorde een apart parket zou moeten zijn, dan kan het parket van Brussel zich tenminste met de problemen van Brussel bezighouden. N-VA, Vlaams Belang en LDD zitten op dezelfde lijn. Maar CD(&V) en Open VLD zullen dat Vlaamse front met plezier doorbreken: ze verkiezen deel uit te maken van een rege- ring met een Vlaamse minderheid, en Brussel uit te leveren aan de wet van de straat.

In plaats van aan de Wetstraat.

Als de Vlaamse Volksbeweging zich binnenkort op haar Brusselcongres buigt over de vraag waar het met onze houding tegenover de hoofdstad naar toe moet, dat ze dan de historische (hysterische) verantwoordelijkheid van de knechtfederalisten en de open collaboralen zeker niet uit het oog verliest! Zolang er geen eind komt aan de Vlaamse collaboratie, zal het inderdaad in Brussel geen duim-

breed beter gaan.

Alledaagse Brusselse blindheid

Pelsberenmutskes in zomers Istanboel

(Hoe onschuldig het ook begint, dit artikel mag alleen gelezen worden door volwassenen, want wat u hier kunt leren, kan de geestelijke ontwikkeling van kinderen ernstig schaden.)

In oosterse steden domineert de ware han- delsgeest. Als er regen uit de hemel begint te druppelen, staan de straatverkopers klaar met regenschermen. Waar ze die halen, Allah mag het weten, maar ze staan paraat met hun waar. Breken de wolken daarna weer open, dan verdwijnen de paraplu’s als sneeuw voor de zon (nu ja, een wat ongeluk- kige beeldspraak) en krijgt de toerist in een handomdraai zonnebrillen aangeboden. Wie zich moet handhaven in een harde wereld, leert wat pragmatisme is.

Blijkbaar functioneren kinderrechtenor- ganisaties niet in een harde wereld, maar in het beschermde milieu van verzekerde sub- sidiëring. Moeten we het moed noemen of een vorm van hooghartig gevoel van onaan- tastbaarheid, maar vorige week pakten de Belgische kinderrechtenorganisaties uit met een rapport - ten behoeve van de Verenigde Naties nota bene - waarin ze het Belgische jeugdrecht te repressief noemen. Jawel, dat was dezelfde week waarin de kranten bol stonden van getuigenissen over minderjarige draaideurcrimineeltjes die hele Brusselse wij- ken terroriseren.

Maar dat is allemaal valse sfeerschep- ping. De kinderrechtenclubs vragen - gaat u zitten, beste lezer, vooraleer door te gaan met lezing van wat volgt - dat de overheid zou stoppen met het organiseren van extra opvangplaatsen in gesloten instellingen voor minderjarige criminelen. Want in België wor-

den minderjarigen te vaak als volwassenen berecht. “De overheden zijn aan het overrea- geren,” weet ene Manuel Lambert. “De voor- bije jaren is het aantal jeugddelinquenten niet explosief gestegen. Ze komen gewoon meer in beeld omdat de overheid er een prioriteit van maakt.”

Er is wel wat op te merken over het functi- oneren van justitie, maar het mag bijzonder origineel genoemd worden de overheid te ver- wijten dat ze eindelijk wat meer werk maakt van het beteugelen van jeugdmisdaden.

Er bestaat duidelijk geen nultolerantiebe- leid tegen onzin in dit land. Die kinderrech- tenlobby functioneert uiteraard met belas- tinggeld. Alleen dat verklaart waarom zij zich opstellen als straatventers die in hartje zomer pelseberenmutskes aanbieden in Istanboel.

Johan Sauwens maakte zich enkele maan- den geleden bijzonder onpopulair in die krin- gen toen hij dorst te suggereren het kinder- rechtencommissariaat gewoon af te schaffen.

Hoon werd zijn deel, want dit soort pamper- organisaties mag niet ter discussie gesteld worden. Zij mogen kritiek uitbrengen, maar bedenkingen bij hun functioneren... Ho maar!

Hoeveel gesloten jeugdinstellingen zouden kunnen gebouwd worden met het geld dat nu wordt toegeschoven naar die kinderrechten- industrie? ‘t Zou geen slechte zaak zijn voor het recht van elk kind om veilig op te groeien;

ook in probleemwijken waar jeugdig crapuul vandaag de plak zwaait.

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonicK

Deze week :

• IJzersterk denkwerk 2

• Brussel in de frigo 3

• De kalasjnikovhype 5

• Google ziet u! 9

• Antwerpen, die schone… 12

• Een kans voor Vlaanderen 14

• Verliefd 16

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus 100 euro

65

jaargang • nummer 6 • woensdag 10 februari 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Momenten van onsterfelijkheid

Twee mensen hebben de voorbije dagen momenten van onsterfelijkheid getoond. Elk op hun manier. Niemand kon naast dat van Freddy Thielemans kij- ken, notoire PS-burgemeester van Brussel. Zijn uitspraak dat met kalasjnikovs op de politie schieten thuishoort in de rubriek “faits divers”, vindt moeiteloos haar weg naar de geschiedenisboeken over de betere zwarte humor. Dat ligt anders voor Jan Schonkeren van de liberale politievakbond. Zijn moment van onster- felijkheid werd vastgelegd in die ene beeldflits in de “Zevende dag”. Maar wie hem niet gezien heeft, moet niet rekenen op heruitzending. Vanwege dat soort momenten onverenigbaar met het regime in een modelstaat.

Zelf heb ik de flits wel gezien. Die kwam er na zijn eigen analyse van wat Thielemans later als een “faits divers” zag. De ministers Tur- telboom en De Clerck hielden het, na hem, bij de gebruikelijke blabla van “dit moet en dat zal en houd ons tegen of wij doen iets”.

In zijn in beeld gebrachte spontane reactie trok Jan Schonkeren een gezicht met een veelzeggendheid waarmee, ook moeiteloos, een aantal boeken, om niet te zeggen een ganse bibliotheek, gevuld zou kunnen wor- den. Nooit zoveel ironisch misprijzen over de in zijn gewone doen zijnde ministeriële kletsmajoor zien etaleren in één enkele blik als op dat hooguit twee seconden durend maar alleszeggend moment.

Aan beide excellente zapzeveraars is het ontgaan. Gelukkig voor hen. In tegenover- gesteld geval had confrontatie met wat de modale mondige burger zoal denkt over wat ze zelf als krachtdadig, snel en doeltreffend verkopen - zolang het bij woorden kan blij- ven - moordend geweest. Wat er van het verbale rollen met de ministeriële spierbal- len overblijft nadat de aangekondigde nulto- lerantie voor enkele Brusselse wijken in de praktijk onbestaande is, vanwege “njet” van de rechtbanken, is inmiddels duidelijk gewor- den voor iedereen. Voor Jan Schonkeren en alle andere beter vertrouwden met de “nor- male” geplogenheden van “goed bestuur”

in de constructie België, was het dat al van meet af aan.

Ikke, ikke, ikke

Ondertussen kan met recht en reden de vraag gesteld worden of het voor sommige politici nog mogelijk blijft om de grenzen van het schaamteloze “ikke, ikke, ikke” oppor- tunisme nog verder op te schuiven dan het thans bereikte punt. Het zal wel geen toe- val zijn dat het PS-sujetten als Freddy Thie- lemans van Brussel en Philippe Moureaux van Molenbeek zijn die de spits afbijten van de gevoerde “eigen-job-eerst”-strategie om het voortbestaan van de diverse Brusselse baronieën in de samenhang van de Belze con- structies zo lang mogelijk te rekken. En om in het verlengde daarvan hun eigen lucratieve burgemeesterssjerp veilig te stellen. Ook zo lang mogelijk. Ongeacht de daarvoor door de brave burger te betalen prijs aan het cra- puul dat al dan niet met een kalasjnikov in de aanslag, de samenleving verziekt. Of, veel erger nog, die elke dag nog wat meer dan de vorige, onmogelijk maakt.

Wie geen kant meer op kan binnen de grotendeels zelf geschapen, maar onveran- derlijk gedoogde en zelfs min of meer in bescherming genomen chaos, dient bij hoog- dringendheid uit te kijken naar mogelijke alternatieven om de pijnpunten te verleg- gen. Wat dan moet toelaten om de rol als (mede)dader af te wentelen en in te ruilen voor die van slachtoffer. Het Belgegone front van politici en media is daar, althans voor de eigen “achterban”, in geslaagd. Met verve.

Het is Vlaanderen en het zijn de Vlamingen die van een mug een olifant hebben gemaakt

en uit eigenbelang een aantal “faits divers”

opschroeven tot regelrechte bedreigingen voor de veiligheid van de burger. Vlaande- ren reageert “hysterisch” terwijl het alleen de echte kenners van Brussel zijn, zoals in de eerste plaats de lokale burgemeesters, die het hysterische Vlaamse krijsen in de enig juiste verhouding weten in te schatten.

En de gepredikte nultolerantie als “couillo- nade” ofte “kloterij” afdoen en in de plaats

“meer middelen” eisen - zeg maar Vlaamse poen - om op eigen “efficiënte” wijze te kun- nen optreden tegen de “faits divers”. Al het andere is volksverlakkerij. Zeg dat burge- meester Moureaux het gezegd heeft.

Zijdelings vraagje

Waar de man wel een punt heeft - om niet te zeggen “het” punt - maar gemakkelijk- heidhalve wel “vergeet” om de hand in eigen boezem te steken en in dezelfde moeite de PS in zijn “hulde aan links” te betrekken, is zijn uithaal naar het idealiseren van de mul- ticulturele illusie. “Zij die jarenlang”, aldus Moureaux, “alleen de lof van de multicultu- rele samenleving hebben gezongen, verval- len nu van het ene extreem in het andere.

Van totale tolerantie naar nultolerantie. Kijk naar Groen! en SP.a. Nu pleiten ze voor de keiharde aanpak.”

Van de mogelijkheid dat daar uiteindelijk ook het licht wordt gezien, rept hij niet. En evenmin van het feit dat het een andere par- tij was die dat licht als eerste zag, maar daar- voor door datzelfde “tot inkeer gekomen”

collectief links verketterd werd als “racis- tisch” en zelfs staatsgevaarlijk. Maar kijk, net die ene partij, waarvan toch altijd met enig misprijzen werd gezegd dat “veiligheid” een van haar topprioriteiten is, werd door de media niet eens gevraagd haar licht over de toestand in Brussel te laten schijnen.

Tot slot ook nog even het zijdelingse vraagje bij het “faits divers”-gebeuren en de daaraan verbonden Vlaamse “hysterie”, of ook u getroffen werd door de oorver- dovende stilte die al de tijd geheerst heeft achter de muren van het “Centrum” voor gelijke kansen en nog zo een en ander van de heer De Witte Youssouf? Mocht iemand iets anders gehoord hebben dan die stilte, dan mag hij of zij me dat altijd laten weten.

Ik heb iets tegen iets missen. En nu ik toch bezig ben met pogingen om daaraan te ver- helpen, mocht iemand iets van protest tegen het kalasjnikov “fait divers” gehoord hebben van een of andere imam, dan zou ik het op prijs stellen als een bericht ter zake ook die bij mij gelaten leemte zou kun- nen opvullen. Ik besef uiteraard dat pro- test tegen het hoofddoekenverbod van een gans andere en vooral veel belangrijkere orde is dan een gebeurlijke flard tegenwind tegen een “fait divers”. Maar alles heeft een plaats in een samenleving. In een multi..., excuseer, intercultuur is dat niet anders.

D.Mol

De theoretische voorsprong van Vlaams Belang

De Maddens-doctrine is wel zo een beetje bekend intussen. Interessant is ook de ‘Maddens-ontdekking’. In zijn boek ‘Omfloerst separatisme’ schrijft professor Bart Maddens in het hoofdstuk ‘De onstuitbare opgang van het Vlaams-nationa- lisme’: “Wie de electorale evolutie in Vlaanderen sinds de Eerste Wereldoorlog vanuit een helikopterperspectief overschouwt, ziet één dominante tendens: een gestadige opgang van de Vlaams-nationale partijen.”

Vlaams Belang en N-VA behaalden in juni 2009 samen 28,4% van de stemmen, een stuk meer dan de christendemocratie, die noch- tans de Vlaamse politiek domineert. Met Lijst Dedecker en SLP erbij, komt Vlaams- gezind Vlaanderen zowaar uit op 37,1%. Dat is het goede nieuws.

Op korte termijn levert dat weinig echte macht op, zo leren de feiten. N-VA zit in de Vlaamse regering, maar moet vechten voor elke vorm van assertief handelen. SLP verdween intussen van het toneel; Vlaams Belang en Lijst Dedecker zitten in de oppo- sitie en hebben de handen vol aan intern gekrakeel. Redenen allerhande hebben de oude Forza Flandria-gedachte naar het rijk van de (wens)dromen verbannen. Misschien is dat niet eens erg, want mogelijk kunnen de Vlaamsgezinde partijen meer kiezers lok- ken als ze gespreid optreden en het ‘aanbod’

kunnen diversifiëren. Maar een echt breek- ijzer vormen die V-partijen vandaag duide- lijk (nog) niet.

Voorspelbaar

Op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij, riep Vlaams Belangvoorzitter Valkeniers de N-VA op uit de Vlaamse regering te stappen en samen aan de onafhankelijke republiek Vlaanderen te werken. Een uitnodiging, maar niet echt vriendelijk verpakt, want de N-VA trekt vandaag de Belgische kaart en steunt CD&V, “waar de oude unitaristische kro- kodillen terug aan de macht zijn”. De N-VA kiest volgens Valkeniers voor een hangmat- strategie.

De Wevers reactie was voorspelbaar en nog onvriendelijker. “Vlaams Belang zou de Vlaamse zaak beter dienen door te stoppen met het vermengen van het Vlaamse dis- cours met een antivreemdelingendiscours.

Het wordt tijd dat het VB eens beslist welke koers het wil varen.” Of nog: “We begrij- pen dat het VB zich wat eenzaam voelt in de steriliteit van de antipolitiek, maar wij voe- len ons niet geroepen om hen daarin te ver- gezellen. Wij doen liever op een betekenis- volle manier aan politiek.”

Voor VB bestaat N-VA eigenlijk uit zwart- gele hielenlikkers van het Belgische regime;

voor N-VA bundelt het VB een bende mar- ginalen die zich liefst wentelen in de mach- teloosheid.

Voorspelbaar allemaal, want ten slotte gaat het over politieke concurrenten, die een eigen publiek proberen op te bouwen door aan te tonen dat ze wel degelijk op een eigen manier aan politiek doen. Het hier ruim besproken Dimarso-onderzoek leerde dat N-VA vooral bij VB stemmen won en VB dus vooral aan N-VA stemmen verloor.

Beide partijen hebben rond hun kern een

ruime groep kiezers die van buiten het klas- sieke Vlaams-nationale reservoir komen, maar voor een flink stuk vormen ze com- municerende vaten. Die juist daarom weinig communiceren.

IJzersterk denkwerk

De N-VA-kritiek op het Vlaams Belang ging er bij de jongste verkiezingen in als koek.

Maar het VB doet z’n uiterste best de kaar- ten te herschudden. Het colloquium van de partij in het Vlaams Parlement op 30 januari, met de titel ‘De Ordelijke Opdeling - Zuur- stof voor Vlaanderen’, past daar uitstekend in. Hoe leveren we concreet een Vlaamse staat en hoe lossen we de praktische proble- men op? Het moet erkend, dat het Vlaams Belang vandaag de N-VA ver achter zich laat in dat denkwerk. Het boek over het collo- quium belooft een standaardwerk te wor- den. In 2008 leverde het VB met ‘operatie Vlaamse onafhankelijkheid’ ook al ijzersterk denkwerk.

Het verwijt dat het VB zich maar terzijde bezig zou houden met de Vlaamse onafhan- kelijkheid, overtuigt vandaag minder dan ooit. Natuurlijk moet een partij veel meer zijn dan een studiecentrum en wordt Vlaan- deren niet onafhankelijk door het uitgeven van boeken.

De N-VA zal niet nalaten op die spijker te blijven kloppen, en terecht. Dat diezelfde N-VA Vlaanderen ook niet onafhankelijk zal maken vanuit de huidige Vlaamse regering, is even duidelijk. Beide partijen proberen, elk op hun terrein, het pad te effenen. Vandaag doet het VB dat met sterk theoretisch denk- werk, de N-VA zet in op het concrete poli- tieke stap-voor-stapwerk. Ze zullen elkaar nog vaak en graag verwijten dat ‘de andere’

niet echt nuttig bezig is.

Brussel?

Nog even een woordje over Brussel.

Frans Crols gooide de steen in de kikker- poel met zijn stelling dat Vlaanderen Brussel best loslaat. De eerste tegenwerpingen klon- ken zwak en amechtig. Zowel het Vlaams Belang als de Vlaamse Volksbeweging waren toen al bezig met de voorbereiding van een modern Brussel-project. Het VB gaf op het colloquium een begin van antwoord. Vorige week viel bij de VVB-leden het ledenblad in de bus, waarin de ontwerp-resoluties van het Brusselcongres worden voorgeschoteld.

Ook wat dit thema betreft blijft de N-VA erg

‘kalm’ in het formuleren van antwoorden.

Wij bekijken volgende week even hoe Vlaams Belang en de Vlaamse Volksbewe- ging het Brusselprobleem willen ontmijnen.

J. K.

Dilemma voor Justitie

3

De dingen dezer dagen

Het was inderdaad 5 februari, en zeker één van de laatste in de lange rij, maar de Antwerpse volksbewegers weten hun spre- kers zodanig uit te kiezen dat zo’n nieuw- jaarsontvangst telkens een feest wordt voor Vlamingen met het hart op de rechte plaats.

Na de radicale Gui Celen vorig jaar, mocht nu de onstuimige Jef Elbers het non-confor- mistische woord komen voeren. En wie kan met meer ervaringskunde over het “pro- bleem Brussel” praten dan deze in Elsene geboren en getogen ket? Minder acade- misch verwoord dan door Frans Crols op de jongste IJzerwake, kwam zijn uiteenzet- ting helemaal op hetzelfde neer: Brussel is voor Vlaanderen foetsie, Vlaanderen moet Brussel loslaten.

Deze eminente Belgiëhater (dixit voorzit- ter Roger Deridder) die, toen de Vlaamse leiders van Brussel een volwaardig derde gewest maakten, naar de Vlaamse kust uit- week om zo ver mogelijk weg te komen van de stad die, naar hij zei, onlosmakelijk ver- bonden is met het “vergif België”. Dat Bel- gië vergeleek de schalkaard met een huwelijk tussen de man Vlaanderen die zwaar werkt en de vrouw Wallonië die het geld door ramen en deuren smijt en met een parafrase op René Magritte klonk het: “Ceci n’est pas un mariage.”

Het Brussel van 2010 is niet meer het Brussel van de jaren 60, toen er nog geen Arabieren waren en Lode Craeybeckx het niet wou loslaten. Pas in de jaren 1965-’66 zagen wij “nen bruine die met den tram reed”. Nu leven er geen 50.000 Vlamingen meer in Brussel, een heel kleine minder- heid, waaronder dan nog een aantal “Dan- saert-Vlamingen” als Cas Vander Taelen en Hilde Sabbe. Kan “moslimstad” Brussel nog wel onze hoofdstad blijven? Retorische vraag

van Elbers: “Waar ter wereld aanvaardt men een hoofdstad met 90% vreemdelingen?”

Het is bovendien geen mooie stad, de Grote Markt buiten beschouwing gelaten, want ze is door Van den Boeynants en Charly de Pauw verkloot.

Verloren stad

Brussel loslaten, is Elbers’ ordewoord, want Brussel heeft Vlaanderen losgelaten, maar laat ons níét de Brusselse Vlamingen opgeven. Die wil Jef “reloqueren”, een waar- schijnlijk Marolliense uitdrukking waarmee hervestiging bedoeld wordt. Hervestigen in

“onze” Rand of aan de Vlaamse kust, waar nog plaats genoeg is. Laat ons, in plaats van jaarlijks 20.000 nieuwe Belgen in te halen, eerst voor eigen volk zorgen, klinkt het. Op één lijn met Crols stelt Jef Elbers voor ons niet dood te vechten voor een verloren stad, maar er, op een kern van diplomatieke dien- sten na, alle Vlaamse diensten weg halen en overbrengen naar Mechelen, Gent, Ant- werpen, waarmee meteen het ellendige file- probleem van de baan wordt geholpen. Zijn kloek besluit: gedaan met de chantage, Brus- sel in de “frigó” en geldkraan dicht!

In tegenstelling met de IJzerwake, waren er in Zaal Gietschotel in Berchem geen pro- teststemmen te horen (er waren ook geen Brusselaars in de zaal), wél een warm en lang applaus. Tevoren was er ook al applaus geweest (óók dubbel en dik verdiend!) voor Renaat van Beeck, die zich had laten veront- schuldigen, net als Filip Dewinter en Gerolf Annemans.

Nog goed nieuws: na het vertrek van Eric Defoort beginnen de verloren scha- pen stilaan naar de VVB-schaapstal terug te komen. Nóg is Vlaanderen niet verloren...

HvO

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

VVB Antwerpen klinkt op het nieuwe jaar

Jef Elbers: “Brussel in de frigo”

Aan Yves de la Tourette

Que vivent Didier et Laurette!

Rue de la Loi = Rue à Moi

Gij Lakei,

Ooit is in de Duitse contreien de rechts- regel ‘cuius regio, eius religio’ ingevoerd om de landvorsten te laten bepalen welke godsdienst in hun fief van kracht zou zijn.

Koos de heerser voor de katholieke ere- dienst, dan werden zijn onderdanen geacht dan voorbeeld te volgen of zich elders te vestigen. Koos hij voor Luther of Calvijn, dat gold dat meteen ook voor het plebs in zijn voogdijgebied. Maar in geen geval kon de landvorst dicteren wat in de regio van zijn buurlui de te volgen leer zou zijn.

Met u als premier worden wij echter ver teruggesmeten in de tijd. Gij veegt vierkant uw voeten aan uw eigen kiezers en aan die 800.000 Vlamingen die ooit zo dwaas zijn geweest op u te stemmen. Gij gaat de mosterd en de religie elders halen om die door onze strot te rammen. Gij voert in Vlaanderen de geloofspunten en de oeka- zen van de Franstalige buren door, ge ver- patst al uw vroegere beloften om slappe koffie te kunnen drinken in de 16 en ge voert dag na dag de laatste klucht van het Reizend Volkstheater op: ‘Anachronisme, Belgicisme, Samenwerkingsfederalisme!’

En binnenkort gaat ge met Albert naar Kongo, want Laurette waarschuwt nu al voor oprispingen van neokolonialisme (en dat kan zonder problemen aan de titel van het stuk worden toegevoegd). Vanuit het Kongolese tropische regenwoud heeft de pasionaria van de PS namelijk de vorst naar Kinshasa gesommeerd. Uiteraard zult gij niet durven aan haar lokroep te weerstaan.

Bovendien kunt ge op die manier Steven Vanackere uitspelen tegen uw concurrent Kris Peeters, die meer en meer doorkrijgt dat gij het Vlaamse niveau minacht voor uw eigen kortzichtige doeleinden, maar die daar voorlopig nog niet veel aan durft te doen.

Tekenend daarvoor was vorige week het hele gedoe rond het overleg met de Vlaamse regering, die er enkel akte van mocht nemen dat gij de Vlaamse inspan- ningen om in 2011 een begrotingseven- wicht te bereiken zonder boe of ba mis- bruikt om zelf nog minder te saneren dan het bitter weinige dat ge al van plan waart.

Bovendien was de communicatie daarover al naar Europa vertrokken voor Peeters en co op de hoogte werden gebracht.

Sp.a-minister Lieten laakte die arrogantie in scherpe bewoordingen, de N-VA deed er in de Kamer nog een schep bovenop.

Uw minister van Begroting liet in de pers weten dat door dat protest de reputatie van het vaderland onherstelbaar bescha- digd dreigde te worden, waarop Ward de Bever zich tijdens het weekend nogmaals gretig aan dat vaderland vergreep. Onge- twijfeld hebt ge dat ook weer opgeslagen op uw fameuze “harde schijf” en wordt De Bever binnenkort samen met Peumans ergens diep weggestopt in een cel in de

catacomben van het Le Palais/Het Paleis.

De ware toedracht is nochtans heel een- voudig. De MR en Reynders willen geen ingrijpende besparingen op federaal niveau.

Anders worden ze bij de komende verkie- zingen in Belgefoon België afgestraft. En de PS wil in Wallonië en Brussel geen doorge- dreven inspanningen, geheel in de lijn van de voortdurende transfers van het noor- den naar het zuiden van het land. En gij hebt de moed noch de wil om daartegen in te gaan, want anders is het uit met kof- fie slurpen in de 16.

In tal van andere dossiers zien we trou- wens hetzelfde gebeuren. Vlaamse kritiek op de wantoestanden in Brussel wordt als kinderachtig ‘gekibbel’ afgedaan. Vlaams protest tegen de collectieve regularisatie en de kosten voor de Vlaamse OCMW’s wordt als ‘ranzig’ geklasseerd. Denkt de heer Muyters verder dat er echt niets zal veranderen aan het activeringsbeleid van werklozen? Vanuit Davos liet gij weten

‘dat de controles van de RVA aangepast moeten zijn aan het economische klimaat’.

Waardoor Milquet - die ge natuurlijk ook iets moet gunnen - verder met de vakbon- den kan complotteren om binnenkort de activering op een veel lager pitje te doen draaien (De Tijd, editie 4 februari).

En kijk, burgemeester Peeters had het toch gewaagd om een nota met tien Vlaamse verlangens mee te brengen naar hoger genoemd overleg. Voor meer Vlaamse inspraak inzake arbeidsmarktbe- leid. Voor meer Vlaamse betrokkenheid bij het buitenlandbeleid en de voorberei- ding van het Europees voorzitterschap.

Voor meer maatregelen om belangrijke doelgroepen in Vlaanderen, zoals 50-plus- sers, te begeleiden. Voor betere afstem- ming van de federale programma’s op het Vlaamse wetenschaps- en innovatiebeleid.

Voor minder btw op school-, sport- en cul- tuurinfrastructuur. En breng nu eindelijk eens die douane op orde in het belang van de Vlaamse havens en de logistieke sector.

Stuk voor stuk redelijke eisen, zeker gezien het feit dat Vlaanderen dit land economisch en financieel overeind houdt.

Gij hebt botweg geantwoord dat er geen ruimte is om op die verlanglijst in te gaan.

Misschien kan er hier en daar wat “voor- uitgang” worden geboekt, maar eigenlijk interesseert het u niet wat de Vlaamse regering te zeggen heeft. Toen gij zelf nog minister-president waart, toen, ja toen was die functie relevant. Nu moet Peeters zijn tater houden, of ge kunt het gaan uitleggen bij Didier en Laurette. Vroeg of laat wordt ge voor die houding gekielhaald, maar te vrezen valt dat ge intussen nog heel wat onheil zult hebben aangericht.

Brief aan ...

Echo’s uit de K oepelzaal

Actualiteitsdebat

•

Ze hadden er in de Vlaamsche Parochie- raad alvast de correcte naam aan gege- ven! We bedoelen het actualiteitsdebat dat vorige woensdag gehouden werd over de

toestanden van de voorbije weken in som- mige Brusselse wijken (en dan vooral Kure- gem in Anderlecht). Het ging met name over

‘de mogelijke bijdrage vanuit de Vlaamse bevoegdheden aan de aanpak van de leef- baarheids- en veiligheidsproblematiek in Brussel’. De Vlaamse parlementsleden waren er zich met andere woorden maar al te pijn- lijk van bewust dat ze daar in de Brusselse kikkerpoel niet echt mee te kwaken hebben.

En zelfs een serieuze steen daarin plonzen, schrikt de meesten af!

Minister Smet te laat!

•

Voorzitter Peumans had een hele hoop vragen binnengekregen, van haast alle par- tijen: zowel actuele vragen als vragen om uitleg. De organisatie van het debat was dus volstrekt op zijn plaats. Maar het was wel

redelijk pijnlijk dat dezelfde voorzitter bij het begin ervan moest vaststellen dat de rege- ring nog niet aanwezig was en derhalve niet anders kon dan de samenscholing... voor een aantal minuten te schorsen! Leve het parle- ment, leve de democratie!

Standje

•

Minister Smet kreeg dus meteen - en vol- komen terecht - een standje van de voorzit- ter die daarbij meteen - en al even terecht - een sneer gaf in de richting van de televisie die meent boven alle wetten en reglementen te staan en de politiekers die zich als loopse hondjes daar kwijlend tegenaan schurken.

Peumans: ‘Minister, ik heb vorige week ook een opmerking gemaakt ten aanzien van de minister-president. Van mij wordt geëist dat ik om 14 uur stipt begin. U weet dat er een actualiteitsdebat is. Ik wil vragen aan alle leden van de regering dat ze om 14 uur stipt aanwezig zijn. Als u een interview wilt geven

aan ‘Villa Politica’, dan moet u de nieuwe truc toepassen die ik toepas. Ik geef het interview vijf minuten voor ze me vragen. Zo stoor ik de vergadering niet. Ik vind niet dat de parle- mentsleden hier een aantal minuten moeten wachten’. Applaus op alle banken, behalve - om onduidelijke redenen - bij Groen!.

Spijbelgedrag

•

Blauwe Ann Brusseel mocht de spits afbij- ten en had het o.a. over het spijbelgedrag van de Brusselse ‘jongeren’. Zullen we het dan maar zwaar ironisch noemen dat op dat moment de koepelzaal ook ‘niet echt’ goed gevuld was, ondanks het feit dat er maar zes leden officieel verontschuldigd waren?

Fraai voorstel

•

Na haar kwam Erik Arckens (VB) die als Brusselaar en oud-lid van het Brussels Par- lement maar al te goed weet waarover het gaat. Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Urgent?

•

De jongste dagen was er veel te doen rond de veiligheidsproblemen in Brussel. Onder- tussen was zowat iedereen het erover eens dat er moest gepleit worden voor één poli- tiezone in Brussel. Dat men daarbij schoor- voetend een oude eis van de Bozen zou over- nemen, wilde natuurlijk niemand geweten hebben. Op zeker moment vroeg de spal- lochtoonse xenofiel René Landuyt - de spal- lochtonen zitten nu in de oppositie en zeg- gen dus het omgekeerde van vroeger - of zijn wetsvoorstel tot oprichting van één poli- tiezone met urgentie zou kunnen worden besproken. Dat betekent: nu meteen, wel- haast onverwijld. De Bozen en de niveanen sprongen bij monde van kuitenbijter Filip de Man en woelwater Ben Weyts meteen op de kar en, zeiden dat dit het uitgelezen moment was om die zaak aan te pakken. De Man zei dat hij verwachtte dat vooral de PS en ook een aantal MR-bastionnen dat niet zouden pikken.

Zijn woorden waren nog niet koud of her- vormingsbeweger Xavier ridder de Don- nea (MR) kwam zijn afkeer uitschruwelen.

Resultaat? Patje Brillantine Dewael vroeg de Kamer om de vraag tot urgentie ‘bij zit- ten en opstaan’ te stemmen. Alle Belgefo- nen veerden als één man recht om de vraag te verwerpen. Maar ook hun Vlaamse vazal- len van de ampersandse knechtfederalisten en de collaboralen deden dat.

Eenvoudiger kan niet...

•

Het Overlegcomité tussen de verschil- lende regeringen was vorige week op een fikse rel uitgedraaid. Men geraakte het niet eens over de verdeling van de budgettaire inspanningen in het raam van het Stabiliteits- programma. De jonge Boze Barbara Pas -

met wie deze partij toch een flinke brok talent in huis heeft gehaald - hekelde naast de groenen, de niveanen en de LDD-ers dan ook de arrogante houding van de fede- rale regeringsleden ten aanzien van de leden van de Vlaamse regering, maar ook die van minister-president Peeters die nadien kwam vertellen dat er geen vuiltje aan de lucht was nadat hij minister Lieten van de sossen eerst flink de oren had gewassen omwille van haar kritische houding. Het antwoord van Leterme was nietszeggend, flauw en uitgeblust. Barbara Pas herinnerde hem in haar repliek aan zijn vroegere uitspraken uit 2007 dat het federaal overlegmodel zijn limieten had bereikt en die van de dag tevo- ren toen hij in Terzake zei dat de deelrege- ringen hun eigen economie moeten voeren.

Haar oplossing was even eenvoudig als dui- delijk: “Welnu, geef hen de bevoegdheden daarvoor en begraaf het samenwerkings- federalisme, in plaats van de staatshervor- ming.” De nagel op de kop.

Mijn partij...

•

In de commissie Landsverdediging werd een batterij vragen afgevuurd naar de minis- ter van kanonnen en buskruit over de ver- klaringen van de Amerikaanse ambassadeur over de Belze troepen in Afghanistan. Deze man had immers extra troepen van ons land gevraagd om ginder ver in te zetten. Ook de ex-Boze en nieuwe niveaan Sevenhans kwam aan het woord en debiteerde: “Mijnheer de minister, zoals u weet, blijft mijn partij het beleid dat door de huidige regering uitgezet is en uitgevoerd wordt, nog steeds steunen.

Met ‘mijn partij’ bedoel ik N-VA, voor alle duidelijkheid.” Eigenlijk wilde hij zeggen dat

hijzelf het beleid van zijn vriend Pieter altijd al heeft gesteund, ook toen ‘zijn’ partij van destijds daar niet zo gelukkig mee was. De vraag is maar of ‘zijn’ partij van vandaag dat soort uitspraken ook echt leuk vindt...

Eigen werknemers eerst?!

•

In de commissie Sociale Zaken werd Madame Non aan de tand gevoeld over de problematiek van de seizoenarbeiders die in plaats van vaste arbeiders in dienst waren genomen omdat dat goedkopere arbeids- krachten zijn. Daarmee wordt het principe van de seizoenarbeid onderuitgehaald, want dat is bedoeld om op piekmomenten gedu- rende een beperkte periode in extra werk- krachten te voorzien. Door nu telkens na die periodes nieuwe seizoenarbeiders aan te nemen en de vaste werknemers te ontslaan, ontstaat er een situatie van toenemende werkloosheid voor eigen werknemers. Zelfs de minister was het erover eens dat dat niet meer kon. Er werd nog wat gepalaverd in de commissie en dat was het. Ondertussen waren de Bozen al een wetsvoorstel aan het schrijven om verdere misbruiken uit te slui- ten. Geen woorden, maar daden. Maar hun wetsvoorstel zal het wel niet halen... Zo gaat dat nu eenmaal in de Belze democratie.

10 minuten

•

Woensdag om 11.41 uur opende de voor- zitter de commissie voor Volksgezondheid en om 11.51 werd ze alweer gesloten... In die 10 minuten werd er precies één vraag gesteld door groen Tinneke van der Straeten over een Europese richtlijn. Allemaal goed en wel, maar men kan zich afvragen of dat allemaal wel verantwoord is. Boden en tolken, elek- triciteit en verwarming, een minister die spe- ciaal naar de Kamer moet gebracht worden...

het kost allemaal toch een pak geld. Had men die ene vraag nu echt niet kunnen verdagen naar een volgende vergadering? Efficiëntie?

Nooit van gehoord.

AVV-VVK

Kerk en Vlaamse beweging (2)

De houding van de kerkelijke hiërarchie is lang niet zo eenduidig als sommige Vlaamse bewegers wel denken. Veel hangt af van de persoon van de bisschop in een tijd dat zijn gezag nog vrij onomstreden is. De bisschoppen die de kromstaf zwaaien in de “belle époque”, hebben twee hoofdbekommernissen. De eerste is de eenheid bewaren van alle Belgische katholieken, want ze hebben in hun jeugd de fanatiek antikatholieke regeringen van Rogier en vooral Frère meegemaakt die zich niet ontzagen hun troepen op te zwepen tot een hysterische haat. En hun tweede zorg is natuurlijk de totale vrijheid van het onderwijs bewaren die een garantie is voor de bloei van het geloof.

De inmenging van de overheid met wetge- ving, zelfs van een katholiek kabinet dat tus- sen 1884 en 1914 regeert, is hun grote nacht- merrie, want misschien komt er wel ooit eens een geloofsvijandige regering zoals het er één ogenblik naar uitziet in 1910. Aan die twee hoofdbekommernissen is alles onder- geschikt. En hier begint de wrijving tussen de bisschoppen en de Vlaamse beweging.

In de “belle époque” kruipt Vlaanderen ein- delijk uit zijn winterslaap. De tweede indu- striële revolutie schudt het land wakker. De levenstandaard stijgt vrij vlug; hongersnoden zoals in 1845-48 en epidemieën zijn voorbij.

De middenklasse begint te groeien en zoals altijd wordt discriminatie veel minder aan- vaard wanneer men het beter heeft dan als men in de put zit.

In Oost-Vlaanderen staat bisschop Stille- mans (van 1890 tot 1916) in een spagaat. Hij is Vlaamsvoelend en vernederlandst geleide- lijk zijn colleges. Hij promoot sterk het uiter- aard Nederlandstalige technisch en beroeps- onderwijs in zijn bisdom, maar de eenheid van de katholieken blijft voor hem een dogma. Hij staat in het midden van de botsing in Aalst tussen de leider van de katholieke conservatieven Charles Woeste (een frans- kiljon die geen woord Nederlands spreekt) en priester Daens die de voorman wordt van de christen-democraten, die maar al te goed merken dat de sociale kloof ook een taalkloof is. Daens zelf is niet bijster Vlaams- gezind. In de Kamer spreekt hij bijna altijd Frans. Maar zijn broer Pieter is wel een fla- mingant en zijn aanhangers zijn dat ook. De bisschop hamert op de katholieke eenheid, maar gaat definitief naar het Woeste-kamp als hij merkt dat priester Daens de steun van de ongelovige liberalen en socialisten geniet.

De Vlaamsgezinde bisschop eindigt dus in het kamp van de belgicistische franskiljons.

In West-Vlaanderen is bisschop Waffe- laert nog een graadje erger. Hij is een hevige

voorstander van het “Vlaams” en vraagt zijn priesters in het lokale dialect te preken, want hij heeft een grondige hekel aan het Neder- lands dat de taal is van de ketters van boven de Moerdijk. Waffelaert is zeer autoritair en hij treedt bijzonder hard op tegen de jeug- dige Vlaamse studentenleiders in zijn col- leges.

Bisschop Rutten van Luik echter, verne- derlandst zoveel mogelijk zijn scholen in Lim- burg. En bisschop Heylen van Namen is rond- uit flamingant. Hij is de enige bisschop die geen bezwaren heeft tegen overheidswet- geving die het Nederlands op de scholen in Vlaanderen verplicht maakt, maar in zijn diocees zijn nu eenmaal geen Vlaamse scho- len. Maar zelfs Heylen gaat (tijdelijk) door de knieën wanneer zijn collega’s met de katho- lieke eenheid en de vrijheid van onderwijs zwaaien. Hij is niet opgewassen tegen de nieuwe aartsbisschop van Mechelen, Désiré Mercier, asceet, intellectueel, gepokt en gemazeld in de Franse cultuur.

Blunder van formaat

Toch is Mercier niet de baarlijke duivel zoals nogal wat Vlaamse bewegers denken.

Hij eist dat er wat meer respect voor het Nederlands zou getoond worden en vraagt zijn “beminde gelovigen” wat geduld uit te oefenen en niet aan te sturen op wetgeving die ook geldig is voor het katholieke onder- wijs. De Kerk zal vrijwillig één en ander bij- sturen. De nieuwe aartsbisschop besluit om voor eens en altijd een einde te maken aan de taaltwisten en krijgt de handtekeningen van de andere bisschoppen (Heylen inbegre- pen) onder de beruchte Instructions/Onder- richtingen van september 1906. Zestig jaar voor de idiotie van dat andere bisschoppe- lijk mandement dat Leuven unitair wil hou- den, trapt de kerkelijke hiërarchie een eer- ste keer in de val.

In de Vlaamse colleges moeten voortaan

meer en meer vakken tweetalig gegeven worden, maar sommige vakken uitsluitend in het Nederlands onderwijzen kan niet, want er is die heilige eenheid. De Kerk heeft niet het geld om “Waalse” afdelingen te organi- seren voor de franskiljons en de Walen in Vlaanderen, zoals wel het geval is in de rijks- scholen. Maar de blunder van de Instructions is dat ene beruchte zinnetje, dat het Neder- lands niet geschikt is voor hoger onderwijs.

De Leuvense Universiteit zal dus niet ver- nederlandsen.

De woede in Vlaanderen is groot. Mercier wordt verscheidene keren uitgejouwd. Rut- ten en Heylen begrijpen dat zij een stommi- teit hebben begaan en ze verloochenen hun handtekening. Mercier pruttelt tegen, maar in 1910 geeft hij toe. De Kamer keurt een wet goed die bepaalt dat in iedere onderwijs- instelling in Vlaanderen minstens een paar vakken in het Nederlands onderwezen moe- ten worden. Een jaar later maakt het Neder- lands zijn intrede aan de Leuvense universi- teit wanneer rector Ladeuze tien colleges in de moedertaal van de meeste studenten laat organiseren.

Activisten

Dan volgt een tijdje een wapenstilstand omdat de echte wapens spreken. In augustus 1914 vallen de Duitsers met brutaal geweld tegenover de burgers het land binnen. Voor Mercier is de invasie van België zoiets als een persoonlijk affront, want hij is belgi- cist in hart en nieren. Maar hij ziet ook de hordes geterroriseerde vluchtelingen door Mechelen trekken. Hij merkt dat zijn aarts- bisschoppelijke stad leegloopt en hij deelt aan de poort van zijn paleis persoonlijk geld uit aan de vluchtenden (mijn overgrootmoe- der krijgt een vijffrankstuk van hem). Hij maakt het barbaarse en overbodige bom- bardement op de stad mee.

De kardinaal zet zich aan het hoofd van het verzet. In zijn kerstboodschap van 1914 deelt hij de gelovigen van zijn diocees mee dat ze de bevelen van de bezetter niet moe- ten gehoorzamen. De andere bisschoppen spelen dat gevaarlijke spel niet mee. Maar over één ding zijn de bisschoppen het eens.

Collaboratie met de Duitsers om de Vlaamse zaak te bevorderen, kan niet.

Twintigers en jonge dertigers luisteren naar de Duitse sirenenzang omdat ze de per- manente Belgische blokkering, het onver- sneden Franstalige superoriteitsgevoel en de kruiperigheid van de meeste Vlamingen moe zijn. Deze activisten zijn weinig tal- rijk; met verborgen sympathisanten bijge-

rekend waarschijnlijk niet meer dan 60.000 mannen in heel Vlaanderen. Ze zijn politiek naïef, want de Duitsers gebruiken hen alleen om een kader te creëren dat een eventuele satellietstaat na een Duitse overwinning kan besturen. Ze zijn gehaat, want de bevolking is de 5.000 vermoorde burgers bij de Duitse inval niet vergeten en wordt dagelijks gepest met massale inbeslagnames door de Duitsers en weldra de gehate verplichte tewerkstel- ling in Duitsland.

Het grootste deel van de Vlaamse bewe- gers neemt dan ook afstand van de activisten.

De bisschoppen verbieden hun priesters en seminaristen alle contact met de activisten.

De enige uitzondering is de nieuwe bisschop van Gent, Emile Seghers, die weigert acti- visten te veroordelen. De Duitsers maken Mercier zwart bij de paus en eisen zijn ver- vanging. Een paar maal lijkt het erop dat Mer- cier in Rome in de problemen komt, maar de Duitse kandidaat is bisschop Heylen die wei- gert het Duitse spel te spelen.

Hij getuigt integendeel in Rome over de Duitse wreedheden. Mercier stelt zich inmiddels wat gematigder op, maar is natuur- lijk de grote held einde 1918. Hij is één van de symbolen van een orgie van Belgisch en anti-Vlaams nationalisme.

Minimumprogramma

Maar zelfs de kardinaal heeft de teke- nen van de tijd begrepen. Hij probeert een Nederlandstalige katholieke universiteit in Antwerpen op te richten en Leuven Frans- talig te houden.

Bisschop Heylen zet zijn voet dwars en eist de vernederlandsing van Leuven. Vlaamse politici stellen na de wapenstilstand een minimumprogramma op: de volledige ver- nederlandsing in Vlaanderen van onderwijs, gerecht, leger en bestuur. Mercier verwerpt dit programma, verbiedt een petionnement in die zin van Vlaamsgezinde priesters en botst hard met Heylen, Seghers en zelfs de oude Waffelaert die wel het minimumpro- gramma steunen.

Een jaar voor zijn dood haalt de kardinaal bakzeil en verzet hij zich niet langer tegen een eentalig Vlaanderen. Rector Ladeuze deelt hem mee dat een Nederlandstalige uni- versiteit in Leuven niet meer te vermijden is, wil men de concurrentie met de gedeel- telijk vernederlandste Gentse universiteit aangaan. Mercier geeft toe, temeer omdat er een nieuw monster de katholieke een- heid bedreigt: het Vlaams-nationalisme.

J^an n^eckers

Zachte sector eist meer koopkracht

‘t Pallieterke BRILJANT

5

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

6. Eén kunstenaar is meer dan tien politici waard

Bruno de Winter

“Bruno de Winter liep niet hoog op met de kwaliteiten en de prestaties van het

“profiterend personeel van de praatba- rak”, en hij liet zijn lezers goedjonstig mee- genieten van zijn “meest volkomen misprij- zen”. Niet zonder leedvermaak vertelt hij die lezers dat de praatbarak op donder- dag 19 mei 1949 voltallig aanwezig was.

Grote uitzondering in de parlementaire annalen, maar die dag werden er foto’s genomen en daar wilden ze allemaal op staan. Vandaar...

Mag ik lezers die met politiek hun belegde boterham verdienen, de goede raad geven bij het lezen van volgende lij- nen maar liefst hun ogen te sluiten? In een hoofdartikel, getiteld “SPAAK”, schrijft onze stichter: “Ik wil u niet verleiden tot de zonde van hovaardij. Maar als ge een politieker ziet, zeg dan toch gerust in stilte:

Heb dank o Heer, dat Gij mij niet gemaakt hebt gelijk deze man! En als ge - wat God behoede - per abuus uw vader en uw moe- der moest vermoorden, uw vrouw in stuk- ken snijden en uw schoonmoeder vergifti- gen, laat u dan niet tot wanhoop verleiden en zeg niet: ik ben een slecht mens. Want dan zijt ge nog altijd goed genoeg om poli- tieker te worden.” (18/01/1951)

Striemende taal. Mensen die wel zijn hoogste achting genieten zijn de kunste- naars: “schilders, schrijvers, toondichters en allen die de Vlaamse taal en de Vlaamse aard in schoonheid dienen”. Volgens De Winter is één kunstenaar meer dan tien politici waard.

Van een huldiging van André Demedts (1906-1992) in 1949 te Waregem, maakt De Winter dankbaar misbruik om nog eens het verschil tussen kunstenaars en politiekers in de verf te zetten. Het stoort hem dat de gevierde zich in zijn dankwoord op de eerste plaats richt tot de gouver- neur, de volksvertegenwoordiger, de bur- gemeester, de hele bende en dan pas tot Stijn Streuvels (1871-1969), Willem Put- man (1900-1954) en andere serieuze men- sen. Hij vraagt zich af “waar zo’n dichter en romanschrijver zijn zinnen zijn, als hij, op een feestviering, begint met de ‘beamb- ten’ te bedanken, die daar zijn omdat ze móéten en die betaald worden om daar te zijn. Beambten aan wie de schrijver in kwestie niets te danken heeft en die de vertegenwoordigers zijn van een bestuur dat héél wat meer doet voor een politieke tafelspringer dan voor een dichter.” Dat een Streuvels daar komt, vindt De Winter wat anders. Die komt daar uit vrije wil en niet omdat er nu en dan verkiezingen zijn.

Aan Streuvels heeft al wie schrijft wat te danken en in Demedts’ plaats zou De Win- ter eerst de heren van dàt formaat begroet en bedankt hebben. En in de tweede plaats dat Vlaamse volk waaruit elke dichter toch

zijn bezieling put en waarvan elke roman- schrijver toch (goed of slecht) leeft.

Maar toch, bij een andere gelegenheid ergert hij zich aan de... afwezigheid van politieke spraakmakers. Die hadden hun kat gestuurd, zowel naar de opening van het Salon van de Vlaamse Humor als naar het Bal der Vlaamse Elite, allebei in Ant- werpen. Op beide manifestaties, die ‘t woord “Vlaams” in hun schild droegen, schitterden de “Vlaamse” politici door hun afwezigheid. Niet dat het zo’n eer is dergelijke individu’s onder de aanwezigen te tellen, “want onder alles wat op zo’n bal bijeen kan komen, blijven politici het minst interessante ongedierte en in de bar de gierigste cavaliers”. Ze hadden wel het gebaar kunnen stellen van aanwezigheid, van belangstelling voor iets dat zich aan- meldt als “Vlaams”. Hij vervolgt: “Heb- ben ze niet, telkens als verkiezingen nade- ren, hun bakhuis steeds vol over Vlaams en over Vlaanderen? Is dan hun plaats niet op zo’n bal, uitgenodigd of niet uitgeno- digd? Is hun plaats niet in de stadsfeestzaal wanneer daar, voor de enige keer in een gans jaar, alléén de leeuwevlag de feeste- lijkheden tooit? En de Vlaamse Leeuw en niets dan de Vlaamse Leeuw daar als slot- lied weerklinkt?”

Bruno De Winter: “Een plicht van erken- telijkheid zou ieder gewetensvol politie- ker naar de opening van zo’n tentoonstel- ling gedreven hebben. Maar ze waren er niet. Noch de Vlaamse solidariteit, noch het menselijk gevoel van erkentelijkheid dringt door het harnas van schraapzucht en winstbejag waarin onze Vlaamse poli- tiekers rondlopen.” Geschreven meer dan een halve eeuw geleden, maar zeer actu-

eel. HvO

(wOrdtvervOlgd)

De kalasjnikovhype

Schoolhoofd

We citeren uit een schrijven van een schoolhoofd uit Schaarbeek. “Hiermee wil ik u op de hoogte brengen van ernstige inci- denten (...). Niet minder dan 19 leerlingen werden in de week van 15 november las- tig- gevallen door een groep jongeren. Som- mige leerlingen werden in hun eerbaar- heid aangetast, anderen werden beroofd en geschopt, en één leerling werd aan het hoofd gewond.” Verder benadrukt hij, voor zover dat nodig is, dat zijn leerlingen wel “heelhuids op school moeten raken”. En dan de gege- vens van de brief, gericht aan de toenmalige Vlaamse minister bevoegd voor Brusselse aangelegenheden ... Bert Anciaux: 24 novem- ber...1999. En zeggen dat sommige politiekers nu pas de misdadige kant van de hoofdstad ontdekt hebben.

Getuigenissen

Ergert u zich ook aan die diarree van getui- genissen die we de afgelopen weken over ons hoofd uitgestort kregen? Het leek wel of iedere zeloot van het multiculturele, excu- seer interculturele Brussel zich plots geroe- pen voelde om zijn gal te spuwen. Plots leken ze allemaal hun portie overvallen, inbraken en ander geweld te hebben gehad. Het blijkt een oud zeer te zijn, maar jarenlang hielden de biechtelingen de lippen stijf op mekaar.

Hun excuus: hun verhaal zou wel eens koren op de molen van het Vlaams Belang kun- nen zijn.

Eén getuigenis vonden we echt wel de moeite. Een juffrouw die haar boterham ver- dient bij de VRT ging wel eens met de fiets in het centrum van Brussel uit. Maar als ze huiswaarts keerde, droeg ze steevast een lange broek over korte rok. Kwestie van niet te provoceren. En geen verkoudheid op te lopen misschien ook wel.

Geld!

Pascal Smet heeft gelijk! Wie had gedacht dit ooit nog in ons blad te zullen lezen? Maar als het goed is, zeggen we het ook. Brussel is onbestuurbaar zolang de 19 baronieën een feit zijn. Een fusie moet een einde maken aan de versplintering. En zolang hier geen werk van gemaakt wordt, zal geen Vlaams geld meer richting hoofdstad stromen. De taal van het geld is de enige die men aan Belge- fone zijde begrijpt. Maar of Smet of de hele Vlaamse regering voldoende haar op hun tanden hebben om ze te spreken, is nog maar de vraag. Wedden dat de woorden van Smet slechts woorden in de wind zijn. Afspraak over enkele maanden.

Tobback

Louis van Tobbackville heeft een groot bakkes. Wat niet belet dat dat spuigat daar soms de waarheid uitspuwt. Of het aan de eeuwenoude twist rond het planten van de Meiboom ligt, weten we niet, maar dat Leu- venaar Tobback niet van Brussel houdt is al lang geweten. Geen toeval dat hij de voor- bije weken in verschillende programma’s te gast was. “Brussel is niet ondergefinancierd”, luidt zijn stelling. Dit was ook de stelling van professor Koen Algoed (KUL) van medio vorig jaar. De Leuvense burgervader lan- ceerde ook de idee om deze financiering door experts in kaart te brengen, alleen - zo beweert hij - houdt men aan Belgefone zijde de boot af. Drie keer raden waarom...

Leugens

Toen Tobback die nog minister van Binnen- landse Zaken was, pleitte Brusselse minister- president Charles Picqué er naar verluidt bij hem ooit voor om de politie onder gewes- telijke controle te plaatsen. Te fuseren dus.

“Als hij dit ontkent, liegt hij”, zei de voor- malige excellentie op Kanaal Z. En nog een- tje: Brussel beweert geen geld te hebben om het Astrid-communicatiesysteem in te plan- ten. Dit zou de samenwerking moeten ver- gemakkelijken. Toch blijken ze daar een bom geld voor gekregen te hebben. En dit terwijl alle andere gemeenten - Vlaamse en Waalse - dit uit eigen zak moeten betalen.

Politieke consequentie

Opzienbarend hoe het gebruik van een kalasjnikov het zicht van politiekers kan bij- sturen. Kunt u er nog één vinden die niet voor de fusie van de 19 Brusselse gemeen- ten én 6 politiezones pleit? Wij alvast niet.

Nauwelijks twee jaar geleden - op 21 febru- ari 2008 om precies te zijn - diende toenma- lig Brussels Volksvertegenwoordiger Frédé-

ric Erens (VB) een motie in ‘betreffende de eventuele eenmaking van de Brusselse poli- tiezones onder gewestelijke bevoegdheid’.

Daarin werd gepleit om naast de bestaande wijkwerking, één overkoepelende zone te creëren, onder voogdij van een Brusselse minister voor Veiligheid. Wie stemde tegen?

Jawel, de Knechtfederalisten, de open colla- bozalen, de spallochtonen en de Meloenen.

Kalasjnikov

Nu we het toch over die uitvinding van Michail Kalasjnikov hebben. Weet u in hoe- veel tijd u zo’n exemplaartje kan bemachti- gen in de hoofdstad van Europa? Een jour- naliste van La Dernière Heure deed er 6 uur over. Weddenschap geslaagd, want de uitda- ging bestond erin de klus binnen 24 uur te klaren. En dat is dan iemand, laten we aan- nemen, zonder contacten in het misdaadmi- lieu. O ja, vergeet die mythe dat dit slechts 50 euro kost. Nee, de prijs schommelt tus- sen de 1.200 en 1.500 euro. Dus binnen het bereik van zowat iedereen die er zijn ‘der- tiende maand’ voor over heeft.

Welvaart

Te weinig agenten, te weinig magistraten en bovenal te weinig middelen. Het lijkt wel of alle Belgefone politiekers onder elkaar hebben afgesproken deze argumenten om de haverklap te lanceren. Nog zo eentje: Brus- sel genereert 20 procent van het bnp, maar krijgt slechts 10 procent terug. Momentje!

Wat bedoelt men precies met Brussel? Het Brusselse gewest? De gemeenten? De gepoli- tiseerde intercommunales? Laat ons nu voor eens en altijd komaf maken met deze drogre- den. Spreek met iedereen die met het eco- nomische vertrouwd is. Niet dankzij, maar ondanks het bestaan van het gewest wordt deze welvaart gecreëerd.

Voldoende politie?

Herinner u de actie van onder meer het Vlaams Belang op 11 september 2007. Een massale mobilisatie van Brusselse agenten, bijgestaan door het Luikse korps, trad toen keihard op tegen de vreedzame actievoer- ders. “Toen waren er voldoende agenten beschikbaar”, onderstreepte een gedre- ven Erik Arckens (VB) in een actualiteitsde- bat over Brussel in het Vlaams Parlement.

Hij heeft een punt. Trouwens, als Brussels burgemeester Thielemans klaagt over een gebrek aan mensen, kan hij misschien zelf een geste doen. Zijn chauffeur is namelijk iemand uit het politiekader van zijn stad. Zijn wedde komt van het politiebudget, maar hijzelf vult zijn dagen (en nachten) met het rondrijden van de besnorde zuipschuit.

Ja, wie?

Is het u ook opgevallen? Iedereen heeft het over de onveiligheid in Brussel, of tenminste in sommige wijken van Brussel. Maar wie zijn die “jongeren” die schieten op agenten, met oorlogswapens rondlopen, politiecommis- sariaten in brand steken, politieauto’s in de fik steken, leerlingen overvallen en schoffe- ren, voorbijgangers in het gezicht spuwen, autoruiten inslaan? Niet één die het klaar en duidelijk durft zeggen. Terwijl iedereen weet wie dat zijn. “Jongeren” van Noord- Afrikaanse afkomst. Zeg maar Marokkanen.

Ja, zelfs racistische Marokkanen.

Nultolerantie

Wanneer men dus die fameuze en veelbe- sproken nultolerantie wil toepassen op het terrein, zal men dus dat rapaille in het vizier moeten nemen, als we ons deze uitdrukking mogen veroorlogen. Niet de brave burger die op het voetpad geparkeerd staat of ver- geten is zijn parkeerschijf zichtbaar neer te leggen. Maar uit angst voor Gedapochef De Witte Youssouf en zijn spionnencentrum durft men dat hardop zeggen.

Puttenhype

En hoelang heeft de kalasjnikovhype nu geduurd? Tot vorige week donderdagavond.

Toen pakte het VRT-journaal van zeven acht minuten lang uit met de putten op de auto- snelweg van Antwerpen naar Hasselt. ‘s Anderendaags ‘s morgen gevolgd uiteraard door alle gazetten. Een nieuwe hype was geboren. De Puttenhype. Brussel werd ver- wezen naar de binnenbladzijden.

ErEvoorzittEr MisnoEgd Het is stil waar het nooit waait. In het Vlaams Belang zijn de stormen gaan liggen, maar er waait nog af en toe een fikse wind door de VB-constructie.

De erevoorzitter, Frank Vanhecke, is zeer boos omdat Eric Deleu en Hilde de Lobel werden aangeduid als leden van de raad van bestuur van de VR en niet zijn forelleke Maria-Rose Morel. Hij wijt die volgens hem foute keuze aan de “Antwerpse gemeente- raad”, zijnde Filip Dewinter en Gerolf Anne- mans, die nog steeds hun gram willen halen op rebelse Marie-Rose.

Eerlijk gezegd, Vanhecke heeft hier wel een punt. Geen kwaad woord over Eric Deleu, een oude getrouwe kompaan van Filip Dewinter.

De raad van bestuur van de VRT houdt zich bezig met het bedrijfsbeleid. Eigenlijk zou Marie-Rose Morel dat even goed kunnen als Deleu. Maar ja, dan heeft Dewinter geen luis- terend oor meer aan de Reyerslaan.

Marie-Rose is ten andere al doorgedron- gen in de VRT. Op de VRT-webstek redactie.

be heeft ze onlangs een eigen blog. Volgens het fascistische Anti-Fascistisch Front/Verzet

doorbreekt de VRT haar eigen “deontologi- sche code”. Op de webstek van het Vlaams Belang wordt geen melding gemaakt van de VRT-blog van Marie-Rose. Jaloers?

onbEtrouwbarE stEMcoMputErs Enkele jaren geleden maakte het Vlaams Belang een aantal kritische kanttekeningen bij het elektronisch stemmen.

Vooral Filip de Man verzamelde toen een reeks krachtige argumenten die wezen op de onbetrouwbaarheid van het systeem. Maar dat werd toen door de “democratische” par- tijen op hoongelach onthaald.

Nu de oude stemcomputers in Brussel ech- ter aan vervanging toe zijn, geeft plots ieder- een toe dat het systeem niet deugt.

Men overweegt opnieuw over te gaan op papieren stembiljetten, of toch min- stens op een aangepast computersysteem waarbij iedere kiezer een ticket krijgt met de afdruk van zijn stem, zodat er gecon- troleerd en eventueel nageteld kan worden.

Juist zoals het Vlaams Belang zes jaar gele- den al vroeg...