G. Wildschut, Een reis om de wereld met een zelf-gemaakt vliegtuig · dbnl

(1)

Een reis om de wereld met een zelf-gemaakt vliegtuig

G. Wildschut

bron

G. Wildschut, Een reis om de wereld met een zelf-gemaakt vliegtuig. Mulder & Zoon, Amsterdam 1959

Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/wild055reis01_01/colofon.php

© 2010 dbnl / erven G. Wildschut

(2)

[Een reis om de wereld]

Klaas en Henk waren twee ondernemende jongens en op een zekere dag besloten zij een vliegmachine te maken. Nu ja, wel niet een e c h t e vliegmachine met vleugels en motoren, maar toch een instrument, waarmede zij, met behulp van twee trossen luchtballons, de hoogte in konden. Zij kochten van hun opgespaarde zakgeld hout en spijkers, en weldra waren zij aan het schaven en timmeren, dat het een lust was.

Nadat de twee vrienden een dag of wat, van de vroege ochtend tot de late avond, gewerkt hadden begon het er al aardig op te lijken. Het roer en de ‘propeller’ waren reeds zo goed als klaar. Nu ontbraken alleen nog maar de ballons. Daar zou Klaas voor zorgen! Hij ging naar een koopman in de stad en schafte zich voor het laatste geld, dat zij bezaten, dertig luchtballons aan. Zij moesten aan elk der trossen een zware steen binden, want anders liepen zij nog de kans, dat zij door de kracht der luchtballons naar de wolken getrokken werden.

Aan elk der uiteinden van de ‘vliegmachine’ werd een tros ballons bevestigd. De jongens namen plaats. Klaas bij de propeller en Henk aan het roer. Alles was gereed voor de start. Hoe zou het aflopen? Juist toen Henk het touw, waarmede het vliegtuig nog vastlag, losmaakte, kwam de vader van Klaas eens over de schutting kijken.

Daar gingen zij de hoogte in! Als een reusachtige vogel koos het gevaarte ‘lucht’.

Een prachtig gezicht was het. Maar de vader van Klaas was toch wel een beetje

G. Wildschut, Een reis om de wereld met een zelf-gemaakt vliegtuig

(3)

3

(4)

angstig. Als er nu maar geen ongelukken gebeurden. De vrienden

vlogen verder en verder. Over dorpen en gehuchten. En overal bleven de mensen beneden staan kijken, want zo iets bijzonders hadden zij nog nóóit in de lucht gezien.

Op hun weg door de lucht kwamen Klaas en Henk een echte vliegmachine tegen.

De piloot groette hen en wenste hun een goede reis en een behouden terugkeer op de aarde. Maar plotseling bedacht hij zich en zei, dat hij iets heel moois wist. Hadden de vrienden een touw bij zich? Ja? Wèl, dan moesten zij h u n vliegtuig aan het zijne vastbinden en dan zou hij hen wel een poosje ‘op sleeptouw nemen’. Maar.. het gelukte niet. Het touw was niet lang genoeg. ‘Dan moeten we eerst landen’, zei de piloot, ‘en dat kan gemakkelijk, want wij zijn juist boven Utrecht. Kijk maar, daar staat de Dom!’

Onderwijl waren in Utrecht de mensen op het vreemde geval in de lucht

opmerkzaam geworden. Men vroeg telefonisch de politie om inlichtingen Agenten trokken er op uit, want de hoofdcommissaris wilde er het fijne van weten. Op een weiland even buiten de stad, konden de twee ‘vliegmachines’ landen. Het kostte Klaas en Henk wel wat moeite om naar beneden te komen, maar tenslotte gelukte het toch. Zij moesten echter oppassen, dat zij niet juist boven op een trein terecht kwamen. Van alle kanten ijlden de mensen toe en de dagbladen schreven enige uren later grote artikelen over het merkwaardige vliegtuig, dat in de lucht was verschenen.

Voor de winkelruiten verdrongen de mensen zich om het nieuws te lezen. Onderwijl sloten de piloot en Klaas en Henk vriendschap.

(5)

5

(6)

‘Laten we eerst eens een wedstrijd houden,’ stelde Henk voor, ‘wie het eerst van ons in Parijs is, wij of de piloot van de echte vliegmachine!’

Naar die wedstrijd had de piloot wel oren. Hij had veel plezier in zijn jeugdige

‘collega's’ en hij hoopte van harte, dat zij de wedstrijd zouden winnen. Dat gunde hij die ondernemende jongens bèst. Nadat Klaas en Henk door een paar journalisten

‘geïnterviewd’ waren en hun ‘vliegtuig’ nagekeken was, werd gestart voor de vliegtocht naar Parijs. Het werd een spannende wedstrijd en de beide vrienden zouden misschien wel gewonnen hebben, wanneer zij niet elk ogenblik naar beneden gekeken hadden, waar telkens voor hen iets viel te beleven. Nu eens zagen zij mensen, die hen met een verrekijker natuurden en dan weer vlogen zij over een spoortrein, waar de reizigers uit de ramen hingen om toch maar niets te missen van het zeldzame schouwspel in de lucht.

Eensklap doemde in de verte Parijs op. Klaas, die veel gelezen had, herkende onmiddellijk de Eiffeltoren. Maar de piloot van de echte vliegmachine had de wedstrijd gewonnen. Wel niet met een geweldige voorsprong. Het ging hoogstens maar om honderd en vijftig meter, en dat is waarlijk op zo'n lange reis niet veel. Op het Parijse vliegveld werd geland. Klaas en Henk wensten de piloot geluk met zijn overwinning en vertelden toen aan de Parijse politie-agent, die was komen aanlopen, wie zij eigenlijk waren. De piloot nodigde de vrienden ten eten en aan

tafel spraken zij af, dat zij met hun drieën in de echte vliegmachine naar Londen zouden gaan. Het vliegtuig van Klaas en Henk moest dan maar aan het echte vliegtuig bevestigd worden.

Naar Londen was het een voorspoedige tocht. Het Kanaal - zoals het water heet, dat Frankrijk van Engeland scheidt - blonk

(7)

7

(8)

onder hen als een spiegel. Af en toe zagen zij een stoomboot, doch die leek dan zo klein als een notedopje! De piloot waarschuwde de jongens, dat zij Londen naderden.

Wanneer zij hun ogen terdege inspanden, konden zij de Theems - de brede rivier, aan welks oever de Engelse hoofdstad gebouwd is - reeds zien stromen. Het water was precies een zilveren lint. Daar gingen zij rakelings over een brug. Zo'n malle brug hadden de vrienden in hun eigen land nog nooit gezien. Die brug bleek hoofdzakelijk uit twee torens te bestaan. De piloot, die al vaker in London geweest was, legde hun uit, dat dit een heel oude brug was. De zogenaamde ‘Tower-brug’, zo genoemd, omdat hij dicht bij de Tower - een eeuwenoude, Londense gevangenis - lag. Klaas en Henk vonden het éne nog interessanter dan het andere en zij prezen het toeval, dat hen met de piloot in aanraking gebracht had. Toen de beide vliegtuigen geland waren, kwamen - evenals in Parijs - de nieuwsgierige mensen toestromen.

Londense politie-agenten - bobbies geheten - hielden de kijkers echter op een eerbiedige,

afstand, omdat zij wel begrepen, dat de piloten zo'n gedrang rondom hun machines niet prettig zouden vinden. Bovenop een Londense autobus maakten Klaas en Henk een rit door de stad en 's avonds aten zij met hun vriend, de piloot, in 'n deftig restaurant. Daar vertelde de piloot hun, dat ze afscheid van elkander moesten nemen, want hij moest weer terug naar Nederland.

Klaas en Henk vonden het wel jammer, dat zij hun vriend kwijtgeraakt waren, maar... daar was helaas niets aan te doen. Zij moesten nu zien, dat

(9)

9 ze op eigen kracht verder kwamen. Klaas, die op school altijd een van de bollebozen in aardrijkskunde was, stelde voor om koers te zetten naar Italië. In Italië waren prachtige steden. Milaan, Napels, Rome Venetië... Henk zei, dat hij het een uitnemend idee vond van Klaas. De jongens namen afscheid van hun Londense vrienden, en vóórt ging het weer. Nog een poosje vlogen de twee jeugdige luchthelden verder.

Toen daalden zij. Juichende mensen, met gebruinde gezichten en donkere ogen, en agenten te paard verwelkomden hen. Het leek wel of zij twee wereldberoemdheden waren. Helaas spraken Klaas noch Henk de italiaanse taal. Zij konden dus niet vragen in welke stad zij terecht gekomen waren. Maar dat was niet eens nodig, want toen zij een wandeling maakten, ontdekten zij een toren, die naar één zijde geheel overhelde. ‘Hoera’, riep Klaas uit, ‘ik weet waar we zijn. We zijn in Pisa, want deze toren is beslist de beroemde scheve toren van Pisa!’

Gelukkig ontmoetten de jongens iemand, die Nederlands kende en deze deed als tolk voor hen dienst. Een week bleven zij in Pisa, bejubeld

en verwend door de bevolking.

Verder, altijd maar verder wilden de luchtvaarders. Frankrijk, Engeland, Italië hadden zij gezien. Naar welk vreemd land zouden zij nu reizen?

Wel, natuurlijk de zee over en naar Spanje. Maar deze keer verliet het geluk hen.

Zij werden overvallen door een storm en een gedeelte van hun ballons werd

weggeslagen. Wanneer een paar dappere vissers hen niet ontdekt hadden, dan zouden zij stellig in de woedende golven omge-

(10)

(11)

11 komen zijn. Maar zover behoefde het niet

te komen. De jongens werden gered. Zij kregen nieuwe ballons en hun ‘vliegtuig’

werd goed nagekeken. Toen dit alles geschied was, vervolgden zij hun luchtreis, want zij wilden naar Madrid, naar de hoofdstad van Spanje. Zij vlogen juist over deze stad toen er een stierengevecht aan de gang was. En het merkwaardige

schouwspel deed zich voor, dat de Spanjaarden, van wie het bekend is, dat ze verzot zijn op stierengevechten, op dat ogenblik veel meer aandacht hadden voor de

‘vliegeniers’ boven hun hoofden dan voor de toreadors, die met hun lansen en rode lappen de stier ophitsten. Met minachting keken Klaas en Henk naar beneden. Zij begrepen niet hoe de Spanjaarden er behagen in konden scheppen om een weerloos dier zó te zien tergen. Nee, in Madrid wilden zij toch maar liever niet landen. Er was een gunstige wind opgestoken, zodat zij rustig verder konden vliegen. Het was bovendien ook nog niet zo laat. Zij hadden dus nog alle tijd.

Het roer werd omgegooid en de vliegmachine van Klaas en Henk veranderde van richting. Klaas schatte, dat het nog hoogstens een paar uurtjes kon duren, of zij waren in Afrika. Afrika! Het klonk hun in de oren

(12)

(13)

13 als een toverwoordje! Klaas had goed geraden. Daar doemden reeds de witte gebouwen op van Tanger! Tanger, de stad der Moren en de stad der muilezeltjes. De jongens landden er op een grote, gele zandvlakte, die in de zon lag te blinken als vloeibaar goud. De bewoners van Tanger ontvingen de jonge luchtvaarders heel vriendelijk en een Franse politie-agent, die een keurig blauw uniform droeg, liet de jongens de stad zien, die, met haar weelde aan moskeeën van wit marmer, op de vrienden een onvergetelijke indruk maakte.

Maar... zij wilden opnieuw verder. Afrika was zo groot en als zij weer thuis zouden zijn, moesten zij toch flink wat te vertellen hebben! Voort ging de vliegtocht! Soms vlogen zij dicht langs de toppen der bomen en deden de aapjes, die op de takken zaten, verschrikt wegvluchten. Gedurende een tussenlanding, toen het roer onklaar geraakt was, sloten zij echter vriendschap met een aardig verstandig aapje, dat hen met zijn heldere oogjes aankeek. Maar een ernstig avontuur beleefden de jongens boven de woestijn. Marokkanen te paard, die dachten, dat het ‘vliegende gevaarte’

met vijandige bedoelingen gekomen was, richtten hun geweren en beschoten de vliegmachine, zonder haar echter te raken. De jongens ontkwamen en ontmoetten wat later een karavaan inlanders, die op kamelen door de woestijn trok. Deze mensen hadden ook geweren, maar inplaats van op de jongens te scheiten, wuifden zij hun hartelijk toe.

‘Vreemde mensen heb je hier,’ zie Henk, ‘de een wil je doodschieten en de ander zegt je goedendag alsof je een oude kennis

(14)

(15)

15 van hem bent!’ Klaas en Henk bezochten nog heel wat vreemde landen - te veel om ze allemaal in dit boekje te vermelden! Zij kwamen in Amerika bij de Roodhuiden en de Negers: zij bezochten het land der Zoeloe's. En overal waar ze kwamen, maakten zij nieuwe vrienden. Soms nodigden zij één van die nieuwe vrienden uit om een tochtje mee te maken door de lucht. Maar er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan. En zo zoetjes aan moesten de vrienden weer eens huiswaarts. Zij begonnen naar hun ouders te verlangen en hun ouders zouden ook stellig naar hen verlangen.

Klaas zette koers naar het vaderland! Na enige weken - want zij waren ver afgedwaald!

- kwamen zij boven de stad

van hun inwoning. Maar wat was daar aan de hand? Overal mensen op de been! En op een wagen stond zowaar een filmoperateur! Toen Klaas en Henk weer op de begane grond waren, werd hun die bijzondere drukte spoedig duidelijk. Iedereen in hun stad was op de hoogte van de tocht, die zij met hun eigen gemaakte vliegmachine ondernomen hadden. De dagbladen en de radion hadden wel gezorgd, dat de mensen het te weten kwamen. En bij de behouden aankomst van de twee jonge helden, wilde de stad eens mooi feestvieren. Wat waren de jongens en hun ouders in hun schik! Er werd een groot vuurwerk afgestoken en de burgemeester hield een toespraak, waarin hij zei, dat Klaas en Henk zich gedragen hadden als dappere stadsbewoners en dat, zonder twijfel, hun namen altijd met ere genoemd zouden worden. Hij eindigde zijn redevoering met uit te roepen: ‘Hiep, hiep, hoera, lang leve de luchthelden. Klaas en Henk!’

(16)