De partijen hebben hun posities ingenomen

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 08 • donderdag 21 februari 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

We hebben het de voorbije we- ken al meermaals gesteld: Groen voelt zich zegezeker, en de recente peilingen hebben dat gevoel nog versterkt. De partij gaat ervan uit dat het klimaat en het milieubeleid tussen nu en drie maanden - dat is de tijd tot de stembusslag - niet meer naar de achtergrond zullen verdwijnen. Dus blijft de partij op die thema’s inzetten. Alleen, er zal minder aandacht zijn voor klimaat en dat dreigt Groen bij de uiteinde- lijke stembusslag zuur op te breken.

De sp.a, de grote concurrent op links, heeft intussen de zwakke flank van Groen ontdekt: de klimaatfactuur en de koopkracht. De ecologisten slagen er maar niet in met berekende voostellen te komen en raken in debatten maar niet verder dan dat “de grote bedrijven” de factuur zullen moeten betalen.

De sp.a dreigt onder de 10 procent te zakken en zo politiek quasi irrelevant te worden. Partijvoor- zitter John Crombez kiest daarom voor een ruk naar links met hogere overheidsuitgaven en uitkeringen.

Maar hij overtuigt niet. Crombez is eigenlijk een sociaaldemocraat, een gematigde socialist dus. En denken ze bij de sp.a echt met een radicaal-links programma kiezers weg te houden van de PVDA?

Hypocrisie rond Syriëstrijders

Met de klimaatobsessie zat de N-VA even in de verdediging. Over het ecorealisme van de partij werd schamper gedaan. En de schaduw van de zaak-Kucam blijft over de partij hangen. De Vlaams-nationa- listen leken de regie verloren te hebben. Bart de Wever en konsoor- ten proberen die nu opnieuw terug te winnen en zo tot aan de verkiezingen de controle over het debat te behouden.

De discussie over de mogelijke terugkeer en berechting van ex-Sy- riëstrijders wil de N-VA nu beheer- sen en als opstap gebruiken om de verkiezingen rond immigratie, veiligheid en terrorisme te laten draaien. Alleen, de communicatie hier- rond is niet altijd even duidelijk, om het nog zacht uit te drukken. Eerst werd een opening gelaten om de ex-Syriëstrijders toch hier te laten berechten.

Daarna moest het in het Mid- den-Oosten gebeuren en uiteindelijk lijkt het gewoon Irak te zijn. Wat is het nu? Probleem is dat N-VA’ers als een Theo Francken zich snel vastrijden in deze discussie door vroegere uitspraken. De oplossing ligt voor de hand: de ex-Syriëstrij- ders kunnen in Irak en Syrië be- recht worden. Echter, de regering van president Assad zal niet snel geneigd zijn de westerse landen te helpen. Tenzij het Westen de in- tentie laat varen om Assad wegens oorlogsmisdaden voor het Interna- tionaal Strafhof te laten verschijnen.

Geen enkel Europees land zal dat doen. En zelfs al zouden bepaalde politici dat willen, het zou blijk geven van grote hypocrisie, want jarenlang hebben ze bij hoog en laag verklaard - ook Theo Francken - dat Assad moest worden verdreven en voor een internationale rechtbank moest verschijnen. Dat idee van een internationaal tribunaal voor Syriëstrijders heeft de N-VA bij monde van Jambon nooit laten val- len. Enigszins vreemd. In het Mar- rakeshdossier was internationalise- ring een probleem, en nu niet. Op dat vlak moet het Vlaams Belang gewoon afwachten en kan het gericht scoren door zich af en toe in het debat te mengen. Inzake terrorisme en internationale conflicten heeft de partij van Tom van Grieken minder bochten moeten maken.

Op ongeveer drie maanden van de parlementsverkiezingen hebben de Vlaamse partij- en hun posities ingenomen. De N-VA probeert het debat opnieuw richting immigratie, veiligheid en terrorisme te verplaatsen. Vlaams Belang ziet dat het goed is. CD&V blijft warm en koud blazen, Open Vld kiest voor economisch liberalisme en internationalis- me. Groen voelt zich met de klimaatheisa zegezeker. Sp.a probeert het eigen vel te red- den met een ruk naar links.

De internationalisten van Open Vld

Wie hier ook duidelijk is, is de Open Vld. De Vlaamse liberalen profileren zich in deze campagne steeds meer als een nieuw D66.

Links-liberalen dus. Economisch voor vrije markt en voor lagere belastingen.

Maar op maatschappelijk vlak extreem progressief. Inzake buiten- lands beleid en het veiligheidsbe- leid zijn de Vlaamse liberalen duidelijk voor een internationale en supranationale aanpak. Het zijn de nieuwe internationalisten geworden.

Met een moralistisch sausje. Dat ze de voorhoede zijn onder de voorstanders van Belgische excu- ses voor de koloniale periode in Congo past naadloos in dat kader.

De links-liberale stroming rond Bart Somers, daarin gesteund door Alex- ander de Croo, neemt duidelijk de bovenhand. Met zo’n campagne ziet het ernaar uit dat Open Vld vooral het bestaande electoraat wil conso- lideren. Met een herhaling van het verkiezingsresultaat van 2014 zou men al tevreden zijn.

Bij CD&V is het niet anders. Tot voor kort leek de oude truc te slagen, door een centrumrechtse campagne te voeren, waarna de chris- tendemocraten die principes weer overboord gooien. Maar nu lijkt men daarop teruggekomen te zijn.

Pieter de Crem en Hendrik Bogaert mochten dan wel zogezegd rechtse praat komen verkopen, ze werden tegelijk door partijvoorzitter Wouter Beke tot de orde geroepen.

De CD&V lijkt de electorale schade te willen beperken door in het centrum te blijven hangen en af en toe naar links of rechts te kijken.

Dit vonnis herinnert aan vele eerdere ingrepen van Europese én nationale rechtbanken, in de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië én België, waarbij maatregelen van democratisch verkozen regeringen werden gesaboteerd door rechters die hun positie misbruikten om een extreemlinks immigratiebeleid door te drukken, of om hand-en-spandiensten te verlenen aan islamitische lobbygroepen of veroordeelde terroristen. Het is het zoveelste geval van “une dictature des juges”. Als regeringen zich bemoeien met de uitspraken van rechtbanken, dan noemt men dat een grove schending van het principe van de scheiding der machten en dus een bedreiging voor de rechtsstaat. Maar moet dat principe van niet-in- menging niet wederzijds zijn? Regeringen kunnen weggestemd worden.

Maar advocaten en rechters die met maoïsten of moslims heulen, zijn on- aantastbaar, zelfs als zij zich medeplichtig maken aan de ergste vormen van landverraad of machtsmisbruik.

Juridisch machtsmisbruik

De partijen hebben

hun posities ingenomen

Vorig jaar kondigde de Oostenrijkse regering de sluiting aan van zes moskeeën en de uitwijzing van tien imams, nadat uit een onder- zoek van het Ministerie van Cultuur en het Ministerie van Binnen- landse Zaken was gebleken dat zij zich bezighielden met onwettige activiteiten en met het verspreiden van “politieke islam”. Dat be- sluit is nu ongedaan gemaakt door een vonnis van een Oostenrijkse rechtbank.

Lees de volledige column van Sander Loones, Lijsttrekker West-Vlaanderen voor N-VA, op blz. 4

“Eigen strategische belangen op de eerste

plaats”

Europees parlementslid voor N-VA en vertrouweling van Bart de Wever vervoegt deze week onze columnisten. In zijn eerste maandelijkse bijdrage trekt hij parallellen tussen politiek en garnaalvissen en stelt hij dat we niet moeten vertrekken van de misplaats-

te emotie van wereldburger-

schap, maar van onze eigen

strategische belangen. Hij pleit

tevens voor een internationaal

en levend Vlaams-

nationalisme.

(2)

Actueel

21 FEBRUARI 2019

2

“Het is niet dat als die persoon zijn nationaliteit verliest, dat hij niet meer terugkomt en ons probleem niet meer is. Die strijder heeft hier een gezin, die heeft hier ouders, die heeft geen enkele plaats om naar terug te gaan, behalve hier.”

Ontroerend toch? Zo’n brave fami- lievaders… Toen mijn tranen op- gedroogd waren, drong het tot mij door dat het afnemen van de nationaliteit natuurlijk niet alles oplost.

Maar het biedt wel mogelijkheden.

Oplossingen genoeg

Bijna alle “Belgische” IS-terroristen hebben ook nog de Turkse of Marokkaanse nationaliteit en ze kunnen dan ook aan die landen uit- geleverd worden. Als Geens’ collega-farizeeërs van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens hen

Minister Geens was weer schitterend in zijn rol als fa- rizeeër. Zelfs voor een gewoonterechtelijk hoofd uit het oude Tsjeeftsjenië deed hij dat buiten verwachting goed.

Ik moest bijna huilen toen ik zijn sentimentele pleidooi hoorde om IS-terroristen niet hun Belgische nationaliteit af te nemen.

tenminste niet in bescherming nemen… De Turken zijn in dat opzicht niet te vertrouwen, maar als zo’n terrorist aan Marokko overgedragen wordt, zal hij zeker een gepaste straf krijgen, die harder en langduriger is dan in het verweekte Belgische rechtssysteem mogelijk is. Maar de essentie is natuurlijk dat de Belgi- sche justitie zo ontwapend, tande- loos en verziekt is, dat ze niet eens meer kán afrekenen met terroristen.

Zoals ge ook niemand kunt stenigen met pluchen beertjes. We hebben niet alleen geen doodstraf meer, maar zelfs geen onsamendrukbaar levenslang. Terroristen komen on- vermijdelijk binnen enkele jaren weer vrij. En zelfs als ze in de cel zitten, kan het Belgische strafsysteem niet beletten dat ze daar nog anderen radicaliseren en rekruteren.

Waar zijn de James Bonds als ge hen nodig hebt? Waarom waren we ook alweer tegen strafkampen als Guantanamo? Omdat alle linksen dat ook waren? Er zitten vier of zes

“Belgische” terroristen in Koerdi- sche gevangenissen. Zouden de Koerden niet bereid zijn die op de vlucht neer te schieten? Of om een jammerlijk ongeluk te organiseren?

Iets tragisch. De terroristen worden vrijgelaten en dan rijden ze toch wel toevallig op een van hun eigen bermbommen zeker? Iets in die geest. Het is natuurlijk een tikje hy- pocriet, maar met een CD&V’er op Justitie kan dat geen probleem zijn.

Eventueel in ruil voor een beetje financiële steun zullen de Koerden daar wel een mouw aan passen. Niet om wapens mee te kopen natuurlijk.

Alleen hulpgoederen. Dekens en medicijnen en zo. Wij zijn immers verzot op zo’n humanitaire dinge- tjes. Zo verzot dat het ons nog eens de kop gaat kosten. En als die terroristen weer in actie komen, kan dat zelfs letterlijk zijn.

MARCUS SARDONICUS

Ontroerende Geens neemt IS-strijders in bescherming

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

De 12 miljard van Calvo

Tegen 2024 kijkt de begroting tegen een tekort van 12 miljard euro aan, zo berekende het Planbureau. De volgende regering wordt dus opnieuw een federale besparingsregering.

Een gegeven dat dringend aan de kopstukken van Groen mag worden voorgelegd, die momenteel zot van glorie zijn en zich nu al in de regeringen wanen.

Nederland boekte eind vorig jaar een begrotingsoverschot van 12 miljard euro. In België bedraagt het begrotingstekort zo’n 3 miljard euro. Maar veel belangrijker: volgens het Planbureau stijgt dat tekort bij ongewijzigd beleid naar een fe- nomenale 12 miljard euro in 2024.

Waarmee de budgettaire kloof met de noorderburen 24 miljard euro bedraagt.

Dus ja, de volgende regering zal een besparingsregering zijn. “Op- nieuw? We horen en doen al decen- nia niet anders”, hoor je Jan Modaal zeggen. Dat klopt slechts ten dele.

De Nederlanders hebben het verstand gehad om na de financiële crisis van 2009 de koe onmiddellijk bij de horens te vatten. Aanvankelijk deed dat pijn en de besparingen fnuikten de groei. Maar ondertussen is de Nederlandse begroting kern- gezond en boekt ze, zoals in Duits- land, een overschot.

Stop-and-gobeleid is niet houdbaar

In België is er slechts met mond- jesmaat gesaneerd. Onder de regering-Di Rupo werden vooral de belastingen verhoogd, waarbij de factuur voor de Vlamingen was. On- der de regering-Michel I was het begrotingsbeleid plots geen priori- teit meer. Er moest van de Europe- se Commissie jaarlijks 0,6 procent van het bbp bespaard worden. Dat is maar een paar keer (2015, 2017) gebeurd.

De andere jaren waren verloren begrotingsjaren, leert het vorige week gepubliceerde jaarverslag van de Nationale Bank. De nieuwe gouverneur Pierre Wunsch waar- schuwde: “De mensen denken dat er constant bespaard wordt, maar dat is niet zo. Als ze altijd de bood- schap krijgen dat het saneren nog niet gedaan is, dan worden ze be- sparingsmoe. België koos voor een stop-and-gobeleid: nu eens besparen, dan weer niet. Dat is niet houdbaar.”

Wunsch heeft gelijk, en zijn duidelijk standpunt is een verade-

ming. De man is ex-kabinetschef van Didier Reynders (MR) en is in zijn communicatie als gouverneur duidelijker dan zijn voorganger, Jan Smets, die een CD&V-etiket had.

Wunsch was dan ook ondubbel- zinnig over de toekomst: men moet blijven besparen, en vooral op de uitgaven. Vorig jaar stegen de uitgaven opnieuw meer dan de economische groei. Dat was geleden van Elio Di Rupo. “Deze sterke stijging mag slechts eenmalig zijn”, zegt Wunsch. Dus moet de volgende regering hard saneren, en dat wordt niet gemakkelijk met de oplopende kost van de vergrijzing (pensioenen en gezondheidszorg).

Vlaming zal betalen voor keuze voor Groen

Er werden dezer dagen allerlei voorstellen gelanceerd, maar niemand had het over de 12 miljard euro. Zeker ter linkerzijde is het stil, afgezien van holle frases als

“vermogenstaksen” en “de frau- deurs aanpakken”. De sp.a heeft de gratispolitiek opnieuw ontdekt.

En Groen is nog altijd bezig met de klimaatfactuur die zogezegd sociaal zal zijn, maar via milieutaksen vooral de middenklasse zal treffen.

Groen-toppers als Meyrem Al- maci en Kristof Calvo, door de groupies van de pers op het schild

gehesen, zijn zot van glorie en zien zich al minister worden. Meer nog, de nieuwssite Newsmonkey stelde openlijk dat Kristof Calvo zich kandidaat-premier mag noemen als Groen en Ecolo de grootste politieke familie vormen. Wel, dan is het aan diezelfde Calvo om uit te leggen hoe hij die 12 miljard euro voor de begroting zal vinden. Waar- schijnlijk zal hij niet verder komen dan groene moraliserende gemeen- plaatsen, maar het zou goed zijn dat de andere partijen eens druk zetten op Calvo en consorten. Men kan hem vragen: ”Show me the money!”

Het is niet het afschaffen van be- drijfswagens dat de overheidsfinan- ciën zal redden.

Dan zal helder worden dat niet alleen de klimaatfactuur via platte be- lastingverhogingen zal worden ge- financierd, maar ook de begroting.

Niet vergeten dat de fiscale druk onder de regering-Michel licht ge- daald is. Wanneer ze weer stijgt, zitten we qua belastingen opnieuw op het niveau van de regering-Di Rupo.

Niet de 47 procent fiscale druk van nu, en dus niet richting 45 procent, maar eerder in de buurt van 50 procent. De linkerzijde ziet hier ‘groei- marge’, om het in economische ter- men te zeggen. De Vlamingen zullen mogen betalen. Nog maar eens.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

In de algemene verkiezingsfolder van de PVDA (gemeenteraadsverkiezingen oktober 2018) kwam het woord ‘arbeider’ niet eenmaal voor. Dat is straf voor een marxistisch-leninistische partij die ooit ‘Alle Macht Aan De Arbeiders’ heette. De PVDA mikt al- lang niet meer op de arbeiders, maar scoort volop bij de middenklasse en de volgelingen van de Nieuwe Sociale Bewegingen. Er is geen partij in België die haar mannetjes en vrouwtjes zo succes- vol in allerlei progressieve organisaties dropt. Dat loont. Want wat opvalt in heel de klimaathype: er bestaat bij de groene beweging totaal geen cordon sanitaire ten opzichte van de PVDA. Zoals we verleden week aantoonden, werd de klimaatbetoging van 2 december georganiseerd door Climate Express en de Klimaatcoa- litie. Climate Express kan duidelijk gelinkt worden aan de PVDA.

Natuurlijk weten ze dat bij de Klimaatcoalitie ook, en bij uitbrei- ding zullen Calvo, Van Besien en Almaci ook wel weten wie achter de schermen van Climate Express zit (wat niet wil zeggen dat de PVDA achter de organisatie zit van elke klimaatbetoging). Cal- vo, Van Besien en Almaci weten dat zeer goed, maar ze maken er geen punt van: de PVDA/PTB mag mee betogingen organiseren, mag in elke klimaatbetoging in blok mee opstappen, mag hier en daar infostandjes opstellen, enz. De PVDA toont zich hier als wolf in een schaapsvacht. Langs de ene kant gematigd en braaf, langs de andere kant (maar minder zichtbaar) dogmatisch links. Met openlijke steun voor Maduro in Venezuela (waar zich een econo-

mische ramp afspeelt), en minder zichtbare steun voor Noord-Korea. Wie herinnert zich nog dat de PVDA in 2016 aanwezig was op de International Meeting of Commu-

nist and Workers’ Parties in de Vietna- mese hoofdstad Hanoi? Daar waren

ook communisten uit Noord-Korea aanwezig. De PVDA/PTB is en blijft een communistische partij. Maar voor Calvo en consorten is dat allemaal geen beletsel om met de PVDA samen te werken. Ik ben evenwel ook geen voorstander van een cordon sanitaire rond de PVDA. Want wie zich een eerlijke democraat vindt, is tegen

elk cordon.

Er loopt een rood-groene draad tussen de klimaatbeto- gingen en de partijen Groen en PVDA. Dat hoeft niet te verbazen. Groen is ontstaan uit een alternatieve groene beweging (anders gaan leven) en is van in het begin be- zig geweest met klimaat en milieu. Bij de PVDA is men ook al langer bezig met fijn stof en milieu.

Breeddenkend links

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

21 februari 2019 3

Op de knieën voor Anuna en Kyra

Mijnheer de participationist (of zoiets), Helemaal onverwachts mocht gij op dag 109 voor de verkiezingen van 26 mei een nieuw kantoor betrekken, nl. dat van Joke Schauvliege.

Zo goed als uit het niets werdt gij tot minister gebombardeerd met als voornaamste opdracht de geleden schade voor uw partij, CD&V, verder te gaan beperken. Gij staat bekend als techno- craat en een saaie, maar ervaren dossiervreter.

Getuige daarvan uw herhaald optreden wan- neer in het kader van staatshervormingen ook de schier onontwarbare financieringswet onder de loep moet worden genomen.

Gij zijt geen lachebekje en gij straalt bloe- dige ernst uit, al levert gij nu en dan haast bovenmenselijke inspanningen om een lichte glimlach op uw lippen te toveren. Jarenlang zijt gij al burgemeester van Puurs en liept gij in de schaduw van Kris Peeters, ook van uw partij, en Annemie Turtelboom. Zij was eerst ook tsjeef, maar nam de oversteek - bij gebrek aan car- rièremogelijkheden vanuit Puurs én gedwon- gen aanschuiven in de rij - naar Open Vld, van waaruit zij minister van Justitie en Binnenlandse Zaken werd en nu een lucratieve baan heeft bij de Europese Rekenkamer. Nu ook Kris Peeters Europese oorden gaat opzoeken, is het einde- lijk aan u. En gij geeft te kennen er een lap op te willen geven, ook al beseft gij dat gij een ver- giftigd geschenk hebt gekregen.

Omdat uw voorgangster belaagd werd door de spijbeljeugd-voor-het-klimaat en een aan- tal politieke rotzakken achter de schermen daarvan, trokt gij meteen een blik “hoe maak ik mij sympathiek” open en een van uw eerste verklaringen was dan ook dat gij al eens met Anuna hadt gebeld. En enkele dagen later hadt gij zelfs al een afspraakje met haar en haar club geregeld om overleg te plegen. Het kon niet rap genoeg gaan. Over recuperatie gesproken…

Meer nog, na uw onderonsje kwaamt gij zelfs zonder verpinken vragen om “de haatcampag- nes tegen klimaatjongeren te stoppen”. Bedoel- de gij dat alle kritiek op de klimaatdogma’s die men uitbazuint, en op de ‘spontane’ jeugdactie, nu maar moet verstommen en dat iedereen maar akkoord moet zijn met het klimaatevange- lie of dat men anders beter oprot?

Het lijkt erop. Wie recent al pleitte voor kern- energie heeft het in de klimaatmarsen en in de politieke arena al mogen ondervinden… Het lijkt dat gij om puur opportunistische redenen in dat spoor meegaat, want gij zegt dat “deze geëngageerde jongeren niets anders willen dan aan de alarmbel trekken en garanties af-

dwingen voor een ambitieus klimaatbeleid.

Met polariseren geraken we nergens.” Ziezo, het hoge woord is eruit: polariseren. Het is een beproefde tactiek tegen rechts geworden: wie een andere mening heeft, polariseert en heeft het allemaal nog niet begrepen. En gij zegt ook nog: “Laat het ons eindelijk terug over inhoud hebben.” Excuseer? Terug? Heeft men het daar dan ooit al over gehad?

Gij keert u tegen de ecorealisten (de rechter- zijde) en de ecofundamentalisten (de linkerzij- de) en gij noemt uzelf ecoparticipationist, ook al struikelt gij in interviews herhaaldelijk over de moeilijkheidsgraad van dat woord. Ieder- een moet dus meedoen… En om dat concreet te maken, belooft gij een aantal beleidsvoor- stellen van ‘Youth for Climate’ te zullen onder- zoeken en al 15 miljoen voor een en ander vrij te maken. En ja, gij blijft voor de uitstap uit de kernenergie en voor een taks op de luchtvaart.

Anuna is overigens tevreden over het ge- sprek met u. Gij kunt opgelucht ademen, want ze zei dat ze bij u dezelfde frustratie als bij haar- zelf zag en dat gij begrijpt dat de situatie urgent is. De eerste horde van het charmeoffensief is genomen nu gij het goedjonstige welbevinden van de jonge klimaatgodin moogt genieten.

In maart gaat gij overigens opnieuw met de spijbeljeugd samenzitten, in aanwezigheid van

‘onafhankelijke experten’, want zegt gij: “We hebben de ambitie om zoveel mogelijk Vlamin- gen de kans te geven betrokkenheid te tonen en de voortgang van het gevoerde klimaatbe- leid op een transparante manier te volgen. Dit is alvast een opstap om dat voor jongeren mo- gelijk te maken.” Ja, hallo?! Wie dus in de pas en de tred van de klimaatbeweging loopt, mag

‘participeren’. En de critici die misschien an- dere ideeën hebben, worden die meteen weg- gezet bij de ecofundamentalisten of vooral de ecorealisten? Wordt daar geen gesprek meer mee gevoerd?

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat gij in opdracht van uw partijbazen Crevits en Beke - in die volgorde - handelt met als enige per- spectief voor ogen een bittere verkiezingspil voor uw partij afwenden. Waren er geen ver- kiezingen geweest, het zou wel anders gelopen zijn. Hebt gij overigens als goede Belg al eens een klapke gedaan met de andere drie klimaat- ministers in dit land? Wellicht niet, want die spe- len geen rol in Vlaanderen op 26 mei.

Bultinck stelt: “Natuurlijk stappen PV- DA’ers met veel plezier mee in de klimaatmarsen, net zoals ze dat doen in betogingen tegen een indexsprong of ander koopkrachtverlies. En natuurlijk vind je extremisten en dus ook extreemlinkse militanten in de klimaatbeweging: van hippies die ons terug naar een pre-indus- trieel tijdperk willen katapulteren tot kli- maatactivisten die niet terugdeinzen voor een beetje geweld – en dan bedoelen we iets dat verder gaat dan een sms-bombar- dement.”

De achtbare heer Bultinck had toen mijn artikel in ’t Pallieterke nog niet gelezen.

Dan had hij kunnen lezen dat de vereni- ging Climate Express, die de klimaatmars van 2 december organiseerde, gevestigd is op een adres in Sint-Joost-ten-Node dat uitsluitend PVDA-organisaties herbergt.

En dat de woordvoerster en organisatrice van Climate Express ook op de Kortrijk- se lijst van de PVDA stond bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen. Meelopen in een betoging is een ding, maar de betoging organiseren, dat gaat toch wel een stap verder, denken we zo. En er zullen ongetwijfeld ook niet-PVDA’ers rondlopen bij Climate Express, maar zeker is dat de PVDA er méér dan een klein beetje in- vloed heeft.

Zijn al die namen en adressen in mijn artikel (zie verleden week) uit de duim gezogen? Neen, alles is terug te vinden via het Staatsblad en open bronnen die te raadplegen zijn op internet.

De krant De Morgen is zo vriendelijk mijn bewijsvoering te vermelden. Ik citeer Douglas de Coninck: “Sindsdien lijkt een wedren aan bewijsvoering te zijn ont- ketend die zich al lang niet meer beperkt tot sociale media. In ’t Pallieterke komen Jurgen Ceder en hoofdredacteur Karl Van Camp week na week met hun nieuwste bevindingen over wie de ware Machiavel- li’s achter de klimaatspijbelaars zouden zijn.”

Nu, daar is collega De Coninck toch enigszins fout. Want mijn artikel gaat enkel over de klimaatbetogingen van 2 december en 27 januari. Ik verwijs op geen enkel moment naar Anuna de Wever, want die komt met haar spijbelaars pas opdui- ken na de kerstvakantie. En ik wil best ge- loven dat Anuna de Wever spontaan met een vriendin een Facebookactie begonnen is, met de Zweedse klimaatbroster Greta Thunberg als voorbeeld.

Ik denk dat Anuna de Wever het allemaal wel goed meent, maar ondertussen net als zovele anderen, zot gedraaid ge- raakt is van alle doemberichten.

IJsberen op Nova Zembla

Neem nu het bericht over enkele ijsberen die op het Russische eiland Nova Zembla het dorpje Beloesja Goeba bela- gen. Alle Vlaamse kranten meldden dat de oorzaak te zoeken is bij de opwarming van de aarde. Ik citeer Het Laatste Nieuws:

“De ijsberen zijn het slachtoffer van de klimaatopwarming en het smelten van het poolijs. Daardoor geraken ze veel moeilijker aan eten en dringen ze noodgedwon- gen bewoonde gebieden binnen.”

Toch is dat niet de volledige waarheid.

Ten eerste zijn we putje winter, en is er van smelten van het poolijs geen sprake in dit seizoen. Ten tweede, ijsberen zijn nogal opportunistisch in het zoeken naar eten. Waarom jagen als er gemakkelijker eten te vinden is op de vuilnisbelten van de mens? Want ijsberen zijn ook aaseters.

Voor afval en karkassen halen ze hun neus niet op.

Bovendien is dat probleem niet nieuw.

Elk jaar komen ijsberen het dorp in. Want ooit is iemand begonnen met de ijsberen te voederen. Op foto’s in onze kranten

zien we inderdaad goed doorvoede ijsberen die lekker in hun vel zitten. In totaal is er sprake van een vijftigtal ijsberen die af en toe naar de plaatselijke vuilnis- belt trekken (de Russische inwoners zijn op dat vlak nogal nonchalant) of op zoek gaan naar voedsel in vuilniscontainers. U moet zich van de nederzetting Beloesja Goeba niet te veel voorstellen. Er wonen amper een 2.700 mensen.

Een bewoner vertelt in Het Laatste Nieuws: “Er zijn permanent tussen zes en tien ijsberen in het dorp.” Maar wat dan met deze titel in Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg: “Honderden ijsberen terroriseren Russisch eiland”?

Meer en meer ijsberen

Nova Zembla is in deze tijd van het jaar (het vriest er nu gemiddeld -31°) helemaal omringd door ijs en dus gemakkelijk bereikbaar voor ijsberen. Bovendien zijn ijsberen in Rusland een beschermde diersoort (sinds 1957) en is hun popula- tie eerder toegenomen dan afgenomen.

Wetenschappers gaan ervan uit dat er in heel het poolgebied bijna 30.000 ijsberen rondlopen. In 2005 waren er dat 22.000.

Volgende week, op 27 februari, is het de Internationale Dag van de IJsbeer. Deze dag wordt georganiseerd door “Polar Bears International” voor de bewustwor- ding van de impact die de wereldwijde opwarming van de aarde en het zee-ijs heeft op ijsberen, lees ik op Wikipedia.

Hieruit volgt dat er aandacht wordt ge- vraagd om manieren te vinden die de CO2-uitstoot zou kunnen verminderen.

De kans dat u in de media die dag opnieuw wordt opgezadeld met een uitgemergelde ijsbeer, is bijzonder groot. Een ijsbeer die eenzaam op een ijsschots zit, met rondom hem (of haar) alleen maar gesmolten ijs.

Weet dan dat die ijsbeer zonder proble- men kilometers kan zwemmen en niet zal blijven wachten tot die ijsschots helemaal onder zijn achterwerk is weggesmolten.

Zo dom is een ijsbeer nu ook weer niet.

En ja, er lopen uitgemergelde ijsberen rond op de Noordpool, en oude en zieke ijsberen die niet meer in staat zijn op zee- honden te jagen. Ook ijsberen geraken gewond en sterven een natuurlijke dood.

Zoiets heeft een naam: dat is de natuur. Of wat had u nu gedacht?

Linkse propaganda op school

Ten slotte nog dit verhaal: Nathalie Lemmens is pedagogisch directeur aan GO! Atheneum Heist ’t Lab in Heist-op- den-Berg. Zij maakt in een mail naar haar leerlingen reclame voor de linkse webstek Apache. Die webstek is ooit in het leven geroepen door ontslagen journalisten van De Morgen. Maar Nathalie schrijft:

“Apache is een onafhankelijke nieuwssite die maatschappelijke thema’s kritisch onder de loep neemt. Naar aanleiding van de klimaatmarsen en de verhoogde in- teresse die dit met zich meebrengt voor klimaatthema’s, bundelt Apache al hun (sic) artikels rond klimaat in een handig overzicht.” En zij raadt de leerlingen aan om Apache te lezen: “Daarnaast biedt Apache jongeren ook 3 maanden gratis leesplezier via Apache.be…”

Zo, dat weten we dan weer. De vraag die ik me stel: kan een leerling van eender welke school nog wel een positieve voor- dracht houden over kernenergie, zonder te moeten vrezen door de leerkracht ge- buisd te worden? Op heel veel scholen is er geen plaats meer voor open discussies over milieu, klimaat en energie. Wie niet meedoet met de groene klimaathype, wordt weggezet als een halve en gevaar-

lijke zot. KARL VAN CAMP

Rode invloeden op het groene

klimaatprotest

Heeft extreemlinks de klimaatbeweging gekaapt, zoals Wouter Beke vorige week beweerde? Neen, schrijft Bert Bultinck, hoofdredacteur van Knack in zijn voorwoord. “Hoezeer de oneliner van Beke CD&V broodnodige headlines en aandacht opleverde, hij slaat de bal volle- dig mis. Extreemlinks heeft de klimaatbeweging níét gekaapt.”

BRIEFJE AAN KOEN VAN DEN HEUVEL

Crombez belooft gratis doktersbezoek.

Maar waar komen de centen vandaan?

(4)

Niet veel wijzer

Vorige woensdagen waren er dus de fa- meuze hoorzittingen in de commissie Binnen- landse Zaken over de dubieuze humanitaire visa-zaak aangaande het naar hier halen van Assyriërs onder het staatssecretariaat van Theo Francken. Hoewel Theo terug gewoon parle- mentslid is, was hij toch vrijwillig komen op- dagen om gehoord te worden over de kwestie door zijn collega’s. Een beetje ongebruikelijk, want hij is niet meer verantwoordelijk. Hoorzit- tingen, we zeiden het al vaker, dienen om men- sen te horen over een bepaalde kwestie ten- einde zich een goed beeld te kunnen vormen van de gehele context van het onderwerp. Maar helaas draaien die vaak uit op lange betogen en bergen vragen door mediageile parlementsle- den die absoluut hun nummer willen opvoeren.

Het was derhalve weer niet anders. Sommigen gebruikten hun ongelimiteerde spreektijd om uit te halen naar en hun frustraties te uiten te- gen Franc-ken. Ze hoorden vooral zichzelf graag spreken en leken duidelijk minder geïn- teresseerd in wat Francken zelf te vertellen had.

Barbertje moest gewoon hangen. Vooral bij de grote Oostendse staatsman Wouter De Vriendt droop de haat tegenover Francken van zijn ge- zicht af. Ook Monica De Coninck van sp.a was bijtend cynisch. Heel dat spelletje duurde maar liefst vier uur. Is men veel wijzer geworden? Ze- ker niet. Maar ze hadden Francken eens goed de levieten kunnen lezen. Over een komedie gesproken!

Ook ernstige kritiek

De meest serene, maar tegelijk ook stevige tussenkomsten kwamen van Patrick Dewael van Open Vld, Barbara Pas (VB) en Hendrik Vuye (V&W). De eerste stelde zich vragen bij het systeem van het toekennen van die humanitai- re visa. Hij stelde een tweesporenbeleid vast:

langs de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en ook via het kabinet. Hij pleitte dan ook voor een identieke procedure. Daar is zeker iets voor te zeggen. Pas vond dat de toekenning van zo’n visa opnieuw een uitzondering moet worden en geen “courant kanaal”, of tenminste die indruk niet mag wekken. Ook daar is iets voor te zeg- gen. Ze vroeg zich daarbij met een sneer af hoe Francken zou gereageerd hebben als bijvoor- beeld Onkelinx van de PS staatssecretaris voor Asiel en Migratie zou geweest zijn en visa naar goeddunken zou uitgedeeld hebben… Hendrik Vuye stoorde zich eraan dat Francken DVZ had uitgeschakeld en het vertrouwen had gegeven aan contactpersonen en een vertrouwensper- soon op zijn kabinet. Op zich is dat goed, maar

“controle en dubbelcheck” is nog beter. En Francken had daar volgens hem beter verant- woording over afgelegd toen hij nog staatsse- cretaris was en niet pas nu. Ook hier valt wel iets voor te zeggen…

Kernenergie?

De uitspraken in De Zevende Dag van minis- ter van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem, waarin hij zei er voorstander van te zijn om bepaalde kerncentrales misschien toch beter open te houden, klonken bij Filip Dewinter (VB) als muziek in de oren. Zijn partij is geen voor- stander van de wet op de kernuitstap in 2025 en pleit al langer voor het moderniseren en ‘up- daten’ van de bestaande kerncentrales, die niet alleen zorgen voor blijvende energiebevoorra- ding zonder afhankelijk te zijn van het buiten- land, maar ook voor minder luchtvervuiling. Hij wilde dan ook weten van premier Michel hoe zijn regering staat tegenover de uitspraken van

Actueel 21 februari 2019

4

De Crem. Het antwoord was voorspelbaar. De regering (in lopende zaken) blijft zweren bij de kernuitstap, zoals tijdens de voorbije legislatuur gestemd door álle meerderheidspartijen. Voor het overige zei hij nog dat het vooral een zaak zal zijn van de verschillende regeringen om de zaak te ‘monitoren’. FDW was teleurgesteld met dit antwoord en wees op de gemiste kansen in dit dossier, en vooral op het feit dat de burger altijd maar meer zal moeten betalen als men dat niet inziet. De Crem was niet te bespeuren en ook bij N-VA - waar men recent ook pleitte om de kernuitstap te herzien - was het stil op alle banken.

Woordenbrij

Bert Wollants van N-VA was een gelukkig man toen vorige dinsdag ‘zijn’ bijzondere commissie Klimaat en Duurzame Ontwikkeling werd samengeroepen voor een hoorzitting met een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van diverse universiteiten, die de inspiratoren waren van de klimaatwet die door de Groe- nen werd ingediend. Het werden lange uren met veel woordenbrij, betogen van de proffen en veel te lange vraagstellingen van de parle- mentsleden, waardoor er veel de mist inging en op veel vragen geen antwoord kwam. Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA) onderscheidde zich als kritische geest en maakte een aantal lastige opmerkingen.

Geniet even mee: “Het gaat over politiek afdwingbare en, naar ik aanneem, dus ook ju- ridisch afdwingbare doelstellingen. Als men een doelstelling naar voren schuift en die vast- schroeft, mag men toch verwachten dat ter ver- wezenlijking ervan ook een pad naar de doel- stelling wordt uitgestippeld. U blijft daar zelfs niet vaag over. U zwijgt daarover in alle talen.

Is dat verantwoord? (…) U hebt geen concrete voorstellen naar voren geschoven die aange- ven op welke manier wij aan de realisatie van de doelstellingen zouden komen. Dat betekent dat u eigenlijk het beleid vastschroeft, zonder de verantwoordelijkheid te nemen, om daar op de ene of de andere manier naartoe te werken.”

En nog eentje: “De EU wil de CO2-uitstoot re- duceren. Energiebeperking en het inzetten van hernieuwbare energie zijn daarbij middelen, maar u legt ook doelstellingen op, waardoor een aantal alternatieven om de CO2-reducutie te bereiken blijkbaar door u als niet aanvaard- baar wordt weggeschoven. Ook daarover had ik graag een woordje uitleg gekregen.” Kernener- gie dus, en dat is taboe in de linkse kerk. Peter wacht nog steeds op het woordje uitleg.

Twee maten

Bij aanvang van die bijzondere klimaatcom- missie was er al meteen een incident aangaan- de de aanwezige Senatoren die waren uitgeno- digd om als toeschouwer te komen luisteren.

Het was dus geen gemengde commissie van Kamer en Senaat, waarin leden van beide as- semblees het woord zouden nemen.

Maar toch deden de Senatoren een poging om wel te spreken. Uiteindelijk werd toch be- slist om het te houden bij een Kamercommissie met ‘zwijgende gasten’. Opvallend en enerve- rend was het hoe Kristof Calvo van Groen er- voor pleitte om hen tóch aan het woord te laten, ook al was er anders over beslist in de Confe- rentie van voorzitters. Als het in zijn kraam past, dan moet alles kunnen. Anders is hij er altijd als de kippen bij om het reglement met een ver- grootglas te bestuderen en het rigide te doen toepassen. Twee maten en twee gewichten han- teren is een van de handelsmerken van deze cumulerende schepen en parlementslid.

UIT DE WETSTRAAT Realisme is het

nieuwe radicaal

Zo keek ik als broekventje bewonderend naar paardenvisser Maurice. Het verhaal gaat dat die ooit een zeemeer- min aan de haak heeft geslagen. Een we- zen tussen prinses en levensgevaarlijke Sirene in. Dat maakt zeemeerminnen even verleidelijk als onbetrouwbaar.

Ik ontwaar ze vandaag nog geregeld in Brussel. Politici die met slogans en halve waarheden naïeve luchtkastelen voor spiegelen. Enkele namen: Calvo, Di Rupo of Verhofstadt.

Het verhaal van Maurice leerde me politiek waakzaam te zijn voor de lok- roep van de gemakkelijke wereld- vreemde verleiding. Integendeel, je moet gaan voor het realistische alternatief. Om niet te kiezen voor emopolitiek, maar voor nuchterheid en maatregelen van het gezond verstand. Wie vandaag verandering wil brengen en radicaal wil zijn, moet geen revolutionair, maar een realist zijn. De juiste keuzes maken, ook als die niet makkelijk zijn en soms niet verregaand genoeg. En tegelijk zijn fun- damentele principes in ere houden. Dát getuigt nu van durf, van moed.

Dus moeten we de sirenenzang van Europese en internationale instellin- gen het zwijgen opleggen wanneer die onze soevereiniteit te sterk inperkt.

En moeten we niet vertrekken van de misplaatste emotie van wereldburger- schap, maar van onze eigen strategische belangen. Het Marrakeshpact leidde al tot een clash en crash, en voor mij mag ook het VN-verdrag tot beperking van staatloosheid op de schop. Een verdrag dat dateert van 1961, maar pas in 2014 volledig werd geratificeerd door België.

Wat vijftig jaar lang geen probleem was, zou dat vandaag ook niet moeten zijn.

Het afvoeren zou ons alvast helpen de strijd tegen de dubbele nationaliteit op te voeren en IS terroristen zonder pas- poort te zetten.

De blik gericht op de horizon

Al meer dan vijf eeuwen rollen onze garnaalvissers ’s ochtends vroeg hun bed uit en stappen met paard en kar naar zee, het lage water tegemoet. Sa- men de zee in, trekken ze lange lijnen door het water, hun netten voortslepend, hun blik gericht op de horizon. Wie iets wil vangen, moet koers houden en door- zetten. Wie zwalpt, komt met lege han- den terug, of verzuipt zelfs.

Standvastigheid is vereist, ook in deze politiek bijzondere tijden. In 2014 werd het Vlaams-nationalisme voor het eerst de dragende politieke kracht. Voor het eerst wordt de Vlaamse regering ge- leid door een flamingant en nam een Vlaams-nationalistische partij een sleu- telpositie in de federale regering in. Het vaarwater bleek geregeld woelig.

Recht door zee is dan wat nodig is.

Politieke kompanen offerden we niet zomaar op het journalistiek construc-

tieve altaar. Stakingen werden niet auto-

matisch beloond met een knieval

door de regering, maar beant- woord met de in- voering van een gegarandeerde minimumdienst- verlening. Marra- keshavonturen

haalden het niet van

Vlaamse principes. Voorstellen die ons Vlamingen versterken, werden niet langer zomaar weggeblazen door Waalse wensdromen.

Toch bleken bij de vele hervormingen de Belgische structuren en standen nog al te weerbarstig en vele medeburgers nukkig. Wie wil verandering? Ieder- een. Wie wil zelf veranderen? Niemand.

Meer, sneller en straffer zal echter nodig zijn. Een eenvoudige herhaling van een Zweedse coalitie, de regering-Michel I, zal niet volstaan. Het ambitieniveau moet hoger. Voor verandering, vooruit- gang en Vlaanderen. Koppig doorzet- tend door weer en wind. De vangst is in zicht.

Ons kompas? Levende traditie

Ons nationalisme zal een internationaal en levend nationalisme zijn. Of het zal niet zijn. Kiezen voor een sterke na- tie, voor cultuur, taal, tradities en onze soevereiniteit, betekent helemaal niet dat wij ons opsluiten. Het is niet kiezen voor isolationisme, maar voor verstan- dige internationale samenwerking. Het is niet kiezen voor stilstand, maar voor gedragen evolutie, steeds vertrekkend vanuit onze trots, onze fierheid en een sterk zelfbewustzijn.

De blik vanzelfsprekend op de wereld richten, en ons erfgoed blijven kneden, ik kreeg het mee van de vissers op ons Noordzeestrand. In de zomer vissend voor toeristen, in andere maanden op de meeste garnalen. Met respect voor hoe het altijd ging, de hakken waar nodig in het zand, maar toch nieuwe werk- methodes omhelzend. Levende traditie vernieuwt zo zichzelf, zonder de verbin- ding met het verleden te verliezen. En dat is nodig, want tradities die enkel nog uitwendig gekoesterd worden, maar in het dagelijkse leven eigenlijk geen plek meer hebben, zijn gedoemd te slijten.

Van kermis, carnaval en fanfares tot het verkopen van papieren bloemen aan zee. Met onze garnaalvisserij te paard als immaterieel cultureel werel- derfgoed. Onze levende tradities en erfgoed geven kleur aan ons leven. Be- palen mee onze identiteit. Maken ons dwergen op de schouders van reuzen.

Op de schouders van alle generaties voor ons, groter dan wij, die een enorme schat aan inzicht en wijsheid hebben na- gelaten. En die ons toelaten om verder te kijken, de toekomst in, net omdat wij op hun schouders kunnen staan.

Het maakt waarom wij zo gevoelig zijn wanneer nog maar eens plannen worden aangedragen om ons onderwijs radicaal om te gooien. Niet alleen omdat wij evident strijden voor een onderwijs dat het beste uit elk kind haalt, maar ook omdat wij beseffen en benadrukken dat ons onderwijs nog veel meer is. Op uit- stekende scholen brengen we kennis en culturele bagage van gisteren naar morgen. Dragen we het collectieve ge- heugen over aan de volgende generatie.

Laten we onze eigenheid leven.

Kaviaar van de Noordzee

Maar wat onze grijze garnalen boven- al zijn? Lekker, onevenaarbaar, en van ons. Een overheerlijk streekproduct in een tijd waar eenheidsworst de strot wordt ingeramd. In een snel verande- rende wereld en een vaak stuurloze Europese Unie waarin grote projecten worden opgedrongen, terwijl we ons zouden kunnen versterken via het kleine, het karaktervolle, het typische. Met kleine en andere garnalen. In de politiek en daarbuiten.

Voor kleine en andere garnalen

Zilveren lijnen getrokken op het asfalt leiden u naar zee. Het zijn de sporen van slepende hoefijzers op straat, van onze garnaalvissers te paard. Authenticiteit in Oostduinkerke, aan onze Vlaamse kust. Het is waar ik thuis ben, waar tradities leven. Bewaakt door noeste zeebon- ken met een gele jekker en een zuidwester. En met een hart van koe- kebrood. Het is waar de wereld aaneenhangt van verhalen en waar ik als politicus wijze levenslessen opvis.

SANDER LOONES, LIJSTTREKKER

WEST-VLAANDEREN N-VA

(5)

Binnenland

21 februari 2019 5

Klimaatwinst voor Groen is miniem

In 1999 klopte de generatie Vogels-Dua-Geysels de dioxinecrisis op tot een ver- kiezingsoverwinning. Met 11,5 procent van de stemmen nestelde Agalev zich in de federale en de Vlaamse regering. Met overdonderend succes... De partij ver- dween vier jaar later - in 2003 - onder de kiesdrempel. De regeringsdeelname was zo vernietigend dat de partij ervoor koos om van naam te veranderen. De kans dat de partij in mei opnieuw mag meebesturen is klein. Daarvoor is Vlaan- deren niet progressief genoeg.

Zo’n tien jaar geleden begon de socioloog Wouter van Besien de lijnen uit te zetten met zijn pleidooi voor ‘de groene verandering’.

De partij maakte met Jos Geysels en Mieke Vogels nog meer dan vroeger van diversiteit de speerpunt. Maar het was de N-VA die het jongste decennium met de eieren ging lopen.

Groen krasselde in alle peilingen van 2014 onder de barrière van de tien procent. Op de verkiezingsdag kroop de teller moeizaam tot 8,6 procent.

Van Besien werd alvast afgeserveerd.

Groen koos met Meyrem Almaci en iets later met Kristof Calvo voor een nog linksere koers, graaiend naar linkse CD&V’ers en groene socialisten. Dat gewriemel leverde in de peilingen een paar procentjes winst op, maar ook niet meer.

Partij van verbod

Groen werd de partij van het vingertje, van verbod, van allergie voor groei, van kritiek op banken en patroons, altijd maar weer zagend over “de zwaarste lasten op de zwakste schouders”, maar ondertussen als geen andere partij aansturend op open grenzen om nog meer zwakke schouders binnen te halen.

De groene springveer Calvo zocht ijverig mee naar nieuwe vissen voor Groen. Met zijn boekje F*ck de zijlijn en zijn liefde voor Eco- lo zocht hij naar een categorie kiezers die eigenlijk niet bestaat: de belgicisten. Hij dweept met een federale kieskring en een verster- king van het federale niveau, met grappen zoals verplicht Franse ondertitels op de Vlaamse tv (en omgekeerd). Alsof zo’n belgitude dan

“geen nationalisme” zou zijn. Deur dicht aan Vlaamse kant.

Groen bleef in 2014 en daarna in de peilingen de vijfde partij in Vlaanderen. Volgens de jongste peiling van VTM en Het Laatste Nieuws (februari 2019) zou Groen vandaag dan toch de tweede grootste Vlaamse partij worden en haar score verdubbelen (van 8,6 naar 15,6 procent). Mogelijk of niet? En heeft de klimaathype daar iets mee te maken?

We kijken even achterom

Zoals gewoonlijk verschillen de analisten weer grondig van mening. Terwijl Béatrice Delvaux in Le Soir bijna lyrisch wordt over de winst van Groen/Ecolo (“de grootste partij van het land”…) houdt Noël Slangen het in zijn commentaar in Het Laatste Nieuws vooral bij een waarschuwing over de 3 à 4 procent foutenmarge om te besluiten dat het politieke landschap “bevroren” is. Ook dat lijkt ons niet correct.

Kinderachtig, hoe de twee grote persblok- ken die peilingen publiceren hun commentaar altijd exclusief baseren op eigen cijfers.

Wij leggen alle grote peilingen liever naast mekaar. En dan zijn er toch een aantal duide- lijke trends.

• In de peiling van VRT/DS op de kante- ling van november naar december 2018 uit- gevoerd, was er van grote klimaatbetogingen nauwelijks sprake, maar ook toen al haalde Groen 16 procent. Sterker nog: in april 2017 piekte Groen al naar 14,7 procent. De sprong vooruit is er dus al langer. We moeten al terug naar 2015 voor peilingen waar Groen minder dan 10 procent haalde. Niet onbelangrijk: on- danks alle pret op straat en in de studio’s vindt

“maar” 15 procent van de Vlaamse kiezers de groene insteek prioritair.

Kindermishandeling in Sint-Jans-Molenbeek

In Sint-Jans-Molenbeek is een moeder van een groot gezin aangehouden om- dat ze jarenlang verschillende van haar kinderen heeft gefolterd, onder ande- re met het witgloeiende lemmet van een mes. Ze zit momenteel in voorlopige hechtenis. Uit het artikeltje van Het Laatste Nieuws daarover kon men niets afleiden over de afkomst of de religie van die vrouw.

Zoiets gebeurt natuurlijk soms ook bij ontaarde blanke westerlingen. De meeste grote gezinnen zijn natuurlijk islamitisch - helaas! - en Molenbeek kennende is de waarschijnlijkheid dat het hier om een moslimfamilie gaat natuurlijk nog groter. Een boosaardige, ra- cistische, islamofobe verdachtmaking?

Misschien. Tot men leest wat La Derniè- re Heure over deze zaak schrijft.

Moslimfamilie

De echtgenoot van de folterende vrouw bevestigde dat die mishandelin- gen al enige jaren bezig waren, maar dat hij er nooit iets van had gezegd om de toch al gecompliceerde gezins- situatie niet nog moeilijker te maken.

En verder lazen we: “Hij had zijn werk verloren. Intussen zou hij geradicali-

seerd zijn.” Bedoelde men misschien dat hij een fanatieke katholiek was geworden? Of een Getuige van Jehova? De advocaat van de familie is ene Samira Bouyid. Nog een aanwijzing dat het hier om een moslimfamilie gaat. Maar in de vertaalde samenvatting van HLN waren al die elementen weggelaten. Samira Bouyid is overigens ook een kroonju- weel van de islamitische advocatuur. In 2014 werd zij aangehouden op beschul- diging van afpersing in bendeverband, valsheid in geschrifte en gebruik van valse stukken. Die zaak hield verband met de smokkel van cocaïne via de luchthaven van Zaventem. Zij was ook de advocate van de gangster Nordi- ne Benallal de zogenaamde “ontsnap- pingskoning”. Hoewel sultan, kalief of emir hier toepasselijker zou zijn.

• De ecologisten halen hun “gepeilde”

winst van de jongste jaren niet bij één ver- liezer, maar bij de concurrentie op links.

Sp.a-voorzitter John Crombez lijkt dat eindelijk te hebben beseft en zoekt met zijn Con- gres van het voorbije weekend naar een stra- tegie om daar iets aan te doen.

• De N-VA krijgt geen klap van het klimaat. Het geschommel in de grafieken is niet uitzonderlijk en heeft wellicht meer te maken met het ongenoegen van de radicaal flamin- gante en minder liberaalgezinde buitenschil van zijn partij.

• Het wordt federaal alvast moeilijk voor de N-VA. De Zweedse coalitie, met een duidelijk liberaal profiel was bij de verkiezingen van 2014 nog goed voor 66,5 procent van de stemmen. Bij de VTM-peiling van deze maand blijft daar nog 55,1 procent van over. Dat wordt zelfs krap om Michel en zijn Zweedse formule nog even te laten doorgaan.

• De Vlaamse kiezer stemde in 2014 nog behoorlijk liberaal. Open Vld + N-VA waren toen goed voor 48 procent van de stemmen in Vlaanderen. De jongste peiling geeft die blauwgele tint nog maar 40,1 procent. Een signaal?

• Anderzijds bekoort het linkse alternatief van rood-groen maar een kwart van de Vlaam- se kiezers (van 22,7 procent in 2014 naar 26,6 procent in de VTM-peiling van februari 2019).

• Vlaams Belang, dat zich economisch links profileert, is voor de N-VA misschien een vervelende concurrent op rechts. Maar voor de progressieven is de partij een stoorzender die een terugkeer van betekenis onmogelijk maakt. De partij mag stilaan hopen op een verdubbeling van het aantal mandaten.

• Wie een alternatief zoekt voor de Zweed- se coalitie heeft - op zoek naar een meerderheid zonder de N-VA - in Vlaanderen maar één optie: een monstercoalitie van de drie traditionele partijen met Groen (54,3 procent).

• Een terugkeer naar een coalitie van de drie traditionele partijen zit er vandaag (38,7 procent) nog veel minder in dan bij de jongste verkiezingen van 2014 (toen nog 48,2 procent).

• Wie nog dagdroomt over een samen- gaan van de V-partijen, mag rustig verder dromen. Die formule is fictie en blijft cirkelen rond de 40 procent.

Een omvangrijke groen-progressieve generatie nestelde zich in de jaren 1990 al in het epicentrum van medialand. Niet de partij Agalev, maar de journalistieke elite die ermee dweepte, zorgde in 1999 voor een ommekeer.

CD&V werd in de touwen geklopt. Met dank aan de journalisten die toen voor meer dan de helft voor Agalev stemden.

We weten hoe dat in 2003 afliep. Groen werd volledig van de kaart geveegd, met nog 4 procent van de stemmen. Progressief Vlaan- deren koos toen de kant van Stevaert en zijn Teletubbies. Voor enkele jaren toch. Tot ook daar de politieke pionnen in de mist verdwe- nen.

Progressief Vlaanderen heeft al een paar keer de Vlaamse trein gemist. Rood-groen kon er nooit mee om. Dat opende perspectieven voor een nieuwe Vlaamsgezinde partij. Voor hoelang? Dat zullen we in mei weten.

De sterkte van de topfiguur De Wever (weer de populairste politicus in Vlaanderen) laat vermoeden dat dit nog wel een tijdje kan du- ren, al moet die nu al straffe stoten uithalen om zijn positie te behouden. Het in zee gaan met de socialisten in Antwerpen is daar het mooi- ste voorbeeld van.

Franstaligen

De voorlopig gunstige positie van De Wever heeft veel te maken met de politieke onder- stroom in Vlaanderen: die is gematigd Vlaams- gezind en vooral conservatief, zoals De Wever dat ook is. Aan de rechterkant overleeft een rechts-populistische partij die het speelvlak voor de progressieven mee verkleint.

De belangrijkste bondgenoten van De We- ver zijn de Franstalige kiezers, die op hun politiek domein de kaarten dermate links leggen dat een Vlaamse partij die daarmee hui- zekotje speelt, zichzelf de das omdoet.

Een kind zelfs leest dit af uit de jongste peilingen in Brussel en Wallonië. Waar uitgespro- ken links in Wallonië (PS, Ecolo, PTB) met 51,8 procent van de stemmen gaat lopen, is dat in Vlaanderen (sp.a, Groen, PVDA) met moeite 30 procent. Zonder de communisten (respec- tievelijk 10,7 en 4,9 procent) is die progressieve score nog bedenkelijker.

Slotsom: zoals de kaarten nu liggen, blijft het vormen van een Vlaamse coalitie zonder de N-VA alleen met een monstercoalitie haal- baar. Voor N-VA ligt het iets makkelijker. De Wever kan kiezen met welke traditionele partijen hij wil besturen. Zonder hoogmoed kan dat niet mislukken. Federaal wordt het een heel ander verhaal. ANJA PIETERS

Citaat van de week > Rik Torfs

Dat de politiek vandaag - ook in het buitenland - onder druk staat van drukkingsgroepen, is een feit. En zeker als er verkiezingen in het verschiet liggen, is men daar bijzonder gevoelig voor. Experten allerhande komen de politiek de les lezen en ronkende studies voorhouden, zelfs als ze vaak weinig concreets voorstellen, laat staan dat ze het prijskaartje van hun voorstellen becijferd hebben. De ‘klimaatwet’ van de proffen, die door Groen werd omgezet in een voorstel van bijzondere wet, is daar een sprekend voorbeeld van. Maar ook voorstellen van ministers worden voortaan eerder doorgesluisd naar experten om dan tot nieuwe ‘richtlijnen’ te komen. Het normale parlementaire studiewerk wordt klaarblijkelijk vlotjes opzijgezet voor beschouwingen van onverkozen betweters. Rik Torfs zei het zo in een van zijn treffende tweets: “Anuna De Wever zal klimaatvoorstellen van de minister door expertengroep van Vlaams Bouwmeester laten beoordelen. Dan toch liever gewoon democratie.” En ook nog: “De Vlaamse Bouwmeester predikt op Canvas hoe wij moeten leven. De religieuze uitzendingen zijn terug.” Ja, het wordt tijd dat de verkozenen des volks snel weer de taak opnemen waarvoor ze door de burgers zijn gedelegeerd. Drukkingsgroepen en experten moeten zeker hun rol kunnen spelen. Maar ieder moet wel zijn plaats kennen. En op zijn beurt spreken.

“Dan toch liever gewoon democratie. ”

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

(6)

Die fröhliche Wissenschaft

Een internationaal team van antropologen in Brussel lossen? Het kan enkel boeiende resultaten opleveren. Misschien denkt u dat we er wat lacherig over doen – niet helemaal onterecht trouwens. Maar het is precies dat wat een KUL-onderzoek dagenlang gedaan heeft. Met de ernst die een aloude universiteit betaamt.

Eerlijk gezegd, toen we het nieuws ver- namen wisten we niet goed wat ervan te denken. Nog steeds niet trouwens. Het begin klinkt alvast als een mop. Zoiets als “een Zimbabwaan, Ethiopiër en Belg stappen een café binnen,” maar vergis u niet: dit is de proloog van een schijnbaar ernstig aca- demisch onderzoek. Het zit namelijk zo: ene Professor Ann Cassiman (KUL), antropologe (zelf Vlaams en spierwit), nodigde acht internationale studenten uit in Brussel. Hun taak?

Doen wat antropologen geacht worden te doen. Veldonderzoek dus, en waar kan je dat beter doen dan in het superdiverse Brussel.

In een volgende fase zullen ze hun bevindingen bundelen. We kijken alvast reikhalzend uit naar het resultaat.

Dekolonisering van het vakgebied

Maar laten we niet te hard van stapel lopen.

De groep trok dus door de hoofdstad, meer bepaald door de Kanaalzone, Dansaert- wijk inbegrepen. Winkel in, winkel uit, café in, café uit, enzovoort, enzoverder. Maar wie denkt dat het zich allemaal wat beperkt tot academische Spielerei heeft het grondig mis. Antropologie baadt immers in een neo- koloniaal sfeertje, meent de Leuvense hoog-

leraar. Nog steeds leeft het beeld van de witte man met tropenhelm die in het duistere continent op onderzoek trekt. En daar moet maar eens komaf mee gemaakt worden. “Dit is een stapje in de verdere dekolonisering van ons vakgebied,” verklaarde ze in De Standaard. Een missie dus die helemaal in de tijdsgeest past. Is het toeval dat vooral De Standaard en BRUZZ aandacht besteden aan het opmerkelijk onderzoek? Het past natuurlijk helemaal in het militantisme waar de publicaties zich aan verbonden hebben, maar goed.

Grieks café

En zo belandden ze in een Grieks café in Molenbeek. Ooit was dit een Griekse wijk, vernemen ze, maar iedereen is weg. Enfin, toch de Grieken. Naast de kroeg kwam een moskee, maar daar heeft de waard het niet moeilijk mee. Integendeel, hij bleek er zelfs een mooie stuiver aan verdiend te hebben.

“Ik vind het prima, ik heb die grond zelf verkocht aan de imam,” verklaarde hij. “Wie een probleem heeft met andere culturen, komt mijn café niet in.” Nou moe, de laatste der Mohikanen is dan ook een echte witte raaf. Meestal klinkt het discours wat anders bij de Grieken in de hoofdstad, zeker als het

thema Turken aangekaart wordt. Of zijn het de zilverlingen die hier de doorslag geven?

Halal eten

Het avontuur gaat verder. Mensen worden aangesproken, men kijkt naar de namen op de deurbellen (inderdaad een nuttige oefe- ning om te zien hoe deze stad geëvolueerd is), bevraagt winkeliers, kortom, hier bedrijft men wetenschap met de grote ‘W’. “Partici- perende observatie” noemen ze het zelf. Aan de Gentsesteenweg bieden alle zaken Ha- lal-maaltijden aan, stelt men vast. Maar niet in het sociaal restaurant in de buurt, merkt een Palestijnse student op. “Daarmee hou je toch klanten uit Molenbeek buiten,” merkt hij op. Pertinent, inderdaad. Het is niet alleen dom om hardnekkig haram te blijven koken, het is ook gewoon beledigend naar de moslims toe. Een werkpunt dus. We zijn ervan overtuigd dat er meer zullen volgen. En zie, het blijkt ook allemaal niet zonder gevaren te zijn. Een Ethiopische student laat weten

“naar de priester te gaan en boete te doen”

wanneer hij terug in zijn thuisland is. Als or- thodox christen is het hem niet toegelaten halal te eten, maar gedurende dagen deed hij in Brussel niet anders. De Eerwaarde zal ongetwijfeld wel begrijpen dat het allemaal voor een hoger wetenschappelijk doel was.

Een mens kan ook niet dagelijks drie maal per dag naar dat sociaal restaurant aan de Gentsesteenweg gaan eten. Is uw nieuwsgie- righeid naar de besluiten van het onderzoek ook zo geprikkeld als de onze? KNIN.

Dwars door Vlaanderen 21 februari 2019

6 BRUSSEL

Binnenland > Antwerpen

Bustes des aanstoots

In Brussel is het borstbeeld van de onwaardig verklaarde koning Leo- pold II bij nacht en ontij van zijn sokkel gegraaid en op dinsdag 12 fe- bruari prijkte daar plotsklaps de buste van … Nelson Mandela. Mij zal je, als overtuigde republikein, niet kunnen verdenken van enig greintje sympathie voor Leopold II of welke bwana kitolo dan ook van onze roem- ruchte Coburg-Gotha-dynastie, maar Nelson Mandela in Brussel??? Wat heeft die figuur met la belgique/belgië te maken? Welke staat van dienst maakt hem een borstbeeld in de hoofdstad van het land waardig?

Het onderzoek van Herman van Goethem, historicus en rector van de Universiteit Ant- werpen, leert dat de christendemocratische oorlogsburgemeester Delwaide een “actie- ve rol” speelde in de organisatie en uitvoe- ring van de Jodendeportaties vanuit Antwer- pen in 1942. Tot nu toe werd aangenomen dat hij enkel had toegekeken. Het Antwerpse schepencollege heeft dus beslist het advies van die commissie niet af te wachten. “Na lectuur van het boek was de zaak duidelijk:

de naam is niet houdbaar”, zegt burgemeester Bart de Wever. Holt hij weer eens op de zaken vooruit?

In ieder geval, het Polders Actiecomité heeft evenmin afgewacht. Voorzitter Alain Paenen zond volgende mededeling naar de pers: “In verband met de herbenoeming van het Delwaidedok menen wij dat het niet aan het Havenbedrijf toekomt of zelfs niet aan het stadsbestuur, om een nieuwe naam te geven aan het Delwaidedok. Er is nu al genoeg geblunderd. Het komt aan de bevolking van het Polderdistrict (Berendrecht-Zand- vliet-Lillo) toe om dit te doen. Wij verte- genwoordigen meer dan duizend inwoners (getuige eerdere enquêtes). Dus menen wij te kunnen spreken namens de meerderheid van de bevolking. Wij stellen dan ook voor om de naam “Lillodok” te gebruiken. Wij verwijzen daarbij naar de naam “Polder van Lillo cum annexis”, die eeuwenlang werd gebruikt en die ook de (kleinere) Polder van Berendrecht omsloot. Het Delwaidedok ligt volkomen op het gebied van de Polder van Lillo c.a.” Het Polders Actiecomité werd op- gericht in de jaren zestig toen de haven naar het noorden uitbreidde en vier Polderdor- pen werden gesloopt. Het voerde actie om de boeren gelijkwaardige landbouwgrond

te bezorgen en de bewoners “een huis voor een huis”.

Louis Davids prees Delwaide

Wij zouden dezer dagen niet graag in de schoenen staan van Michael Freilich. Begin het maar uit te leggen: de vijfde plaats be- kleden op de Antwerpse N-VA-lijst voor de verkiezingen en tegelijkertijd de uitspraken en geschriften van je grootvader Louis Da- vids moeten verdedigen. Louis, die uit een

“dodentrein” naar Auschwitz kon ontsnap- pen, was destijds hoofdredacteur van Het Belgisch-Israëlitisch Weekblad, waarin hij herhaaldelijk de nu geviseerde Leo Delwai- de sr. verdedigde, zelfs tegen zijn geloofsge- noten in.

Hij deed hetzelfde in het boekje met zijn memoires: “Kroniek van een krant”. Daar- in wordt Delwaide herhaaldelijk geprezen omwille van zijn houding tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn vriendschap met Isra- el, meer bepaald met de havenstad Haifa.

Daar werd hij verscheidene keren met de grootste eerbetuigingen ontvangen. Het omgekeerde gebeurde trouwens ook op het Antwerpse stadhuis, waar de burgemeester van Haifa een feestelijke receptie kreeg.

Louis Davids, die oprecht Vlaamsgezind was en de vrede tussen de joodse en christe- lijke gemeenschappen nastreefde, had een goede band met ‘t Pallieterke. Hij was een vriend van onze toenmalige hoofdredacteur wijlen Jan Nuyts. Toen Louis Davids in 2012 zijn memoires publiceerde in boekvorm, kwam hij hoogstpersoonlijk een exemplaar afgeven op de redactie van ’t Pallieterke.

PAGADDER

Geen kleinschalig gepruts

Weten de onverlaten die Mandela op die wat wankele sokkel hebben neergepoot, ook maar iets over zijn staat van dienst? Met mijn goed hart ben ik graag bereid daar een staal- tje van in herinnering te brengen. Lang geleden, vorige eeuw, was dat te lezen in dit ei- genste weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter.

Lees even mee. Toen Nelson Mandela en een aantal trawanten in 1963 door de agen- ten van eerste minister Hendrik Verwoerd werden opgepakt in boerderij Lelieshof, Ri- vonia, Transvaal, werden daar liefst 106 uit- gewerkte plannen voor sabotageacties ge- vonden. Beoogde doelwitten: politiebureaus, communicatiemedia en huizen van zwarte politiemannen. Het bleek allerminst om een

kleinschalige onderneming te gaan, want er werd een heus wapenarsenaal onschadelijk gemaakt.

Toen de zwarte president van Ivoorkust, Houphouet-Boigny, het nieuws van de aan- houding vernam, verklaarde hij aan de Franse Figaro: “Kan u zich voorstellen dat in onder- ontwikkelde landen, waar zóveel gevangenen zijn, er één regering is die iemand als Nelson Mandela twintig jaar zou laten leven?”

Leopold of Nelson?

Als ik mag afgaan op wat ik voorbijgangers in de tv-uitzending van BRUZZ op zaterdag- morgen heb horen zeggen over het nieuwe borstbeeld in het Dudenpark, dan heeft kolo- nieschenker Leopold II er bij het volk ‘gele- gen’ en is dat volk het erover eens dat de ‘hei- lige’ Nelson Mandela zijn plaats op die sokkel ten volle verdient.

Dat sinds het wereldwijd toegejuichte aan- treden van de bejubelde Mandela, in april 1994, in ‘zijn’ regenboognatie bijna dagelijks boeren en hun gezinsleden op hun afgelegen boerderijen worden aangevallen en/of gefolterd en/of van kant gemaakt, belet al die voorbijgangers ‘van hier’ niet zich lovend en bewonderend uit te laten over die Leopold- vervanger op zijn sokkel in het Dudenpark. Al die belaagde boeren in dat verre Zuid-Afrika worden door al die bewonderende voorbijgangers in Brussel en omstreken aan hun lot overgelaten, terwijl de loftuitingen voor een terrorist in spe niet op lijken te kunnen.