DeconstructieVermits elk magazine dat zichzelf respecteert, het begrip ‘creatieve destructie’ heeft

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deconstructie

Vermits elk magazine dat zichzelf respecteert, het begrip ‘creatieve destructie’ heeft ontdekt, kan uw lijfblad niet achterblijven. De term wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebuikt door economisten en arbeidsmarktdeskundigen, die van mening zijn dat uit de huidige crisis een nieuw reveil voor de mensheid zal ontstaan. Vergelijk de econo- mie met een bos waar op bepaalde momenten een flinke storm doorheen raast. Oude en zwakke bomen waaien om en maken plaats voor jonge scheuten. De plaats van Opel en Carrefour zal worden ingenomen door andere bedrijven, die beter tegen de concur- rentie gewapend zijn. Wie niet voortdurend innoveert, dreigt ten onder te gaan. De landbouw heeft moeten plaatsmaken voor de diensten- en kenniseconomie. Wat zich in Griekenland afspeelt, zou moeten leiden tot meer eenheid in de Europese constructie.

En de man die creatieve destructie lang geleden al in het economisch denken lanceerde, Joseph Schumpeter, wordt door velen pas nu echt op een voetstuk geplaatst.

En wij vragen ons af: zou ook Leterme de geschriften van die auteur gelezen hebben en ze proberen toe te passen op de Belgische realiteit om die alsnog op te trekken tot een hoger niveau? Twijfel besluipt ons.

Neem nu de overzichtsfoto van de officiële rouwplechtigheid voor de slachtoffers van de treinramp in Buizingen, bijeenkomst die twee weken geleden plaatsvond in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Niemand, maar dan ook niemand, kan ontken- nen dat dit toch wel het toppunt van destructie was dat in de nasleep van een natio- nale ramp kon worden aangericht. Het voorste gedeelte van de zaal, voorbehouden voor de slachtoffers en hun nabestaanden, was zogoed als leeg. Oorverdovend leeg.

Het middendeel was opgevuld met politieke lijkenpikkers die hun verplichte traan kwa- men wegpinken. ‘De hele natie treurt’, kwam de heer premier op het spreekgestoelte verklaren, kokend van woede omdat hij op een dergelijke manier te kijk werd gezet.

Minister van Binnenlandse Zaken Turtelboom had nadien de bonen gevreten, hoewel de Belgofonen een herdenking in de rampgemeente Halle zelf hadden gedwarsboomd en logetante Onkelinx een veto had uitgesproken tegen een rouwmoment in de kathe- draal van Sint-Goedele en Sint-Michiel, waardoor de hele organisatie in het honderd was gelopen. Neen, we denken niet dat uit dit debacle veel opbouwends voortgeko- men is. Integendeel.

Vorige week ontving de heer premier dan zijn Servische evenknie Cvetkovic, want België neemt binnenkort het voorzitterschap van de EU waar, en de Serviërs kloppen volop aan de deur. Letterlijk zelfs, want het aantal asielaanvragen uit die regio is enorm gestegen, nu België een luilekkerland blijkt te zijn waar volop hotelaccomodatie en financiële bijstand wordt verstrekt, omdat de politieke autoriteiten niet durven optre- den en de eerste minister de gegijzelde is van PS-staatssecretaris voor “Maatschappe- lijke Ontwikkeling” Courard. In die mate zelfs dat de overheidsdienst Fedasil dwang- sommen moest uitbetalen (meer dan 200.000 euro in totaal) omdat men lang niet alle asielzoekers gehuisvest krijgt.

In Ter Zake verklaarde Leterme stoer dat die dwangsommen ‘gruwelijk waren’, om achteraf zijn woorden in te slikken en te verbeteren dat hij niet de financiële hulp op zich, maar de beslissing van de rechtbank afkeurde. Om de komedie compleet te maken, is hij nu met een andere staatssecretaris voor “Asielbeleid” (Wathelet) naar de Balkan getrokken om daar de vertrekkende horden persoonlijk te gaan ontmoedigen. Weer zoeken wij hopeloos naar het constructieve element in de handelingen van de Grote Woordbreker. Branden proberen te blussen en puin proberen te ruimen, dat is waar hij zich mee bezighoudt. En zelfs dat lukt hem niet.

Zo herinneren we ons zijn groots opgezet “veiligheidsoverleg” met alle Brusselse instanties enkele weken geleden. Loopt lekker, nietwaar? Vorige week nog werd een juwelier brutaal overvallen in Ukkel, en een 45-jarige vrouw door hetzelfde crapuul overhoopgeschoten omdat ze haar wagen niet spoorslags wou afgeven.

De heer premier zweeg, omdat hij nu eenmaal geen “communautair gekibbel” over Brussel wil. Hij toont liever aan de bevolking dat hij economisch goed bezig is. Dus trok hij naar het autosalon van Genève om daar het nieuwe A1-model van Audi mee in te wijden, - “wijden”, want hij is CD(&V)’er. ‘s Anderendaags werd hij door de socialis- ten geïnterpelleerd in het parlement omdat hij geen moeite had gedaan om Opel-baas Reilly aan te spreken die zich vlakbij bevond.

Daarom maar halsoverkop een vergadering georganiseerd met de vakbonden van Opel om de schijn hoog te houden dat hij écht met het dossier begaan is. Tussendoor hield hij nog een pleidooi voor de oprichting van een Europees Agentschap voor de Overheidsschuld, idee dat genadeloos door vicegouverneur Luc Coene van de Nati- onale Bank werd afgeknald. En door Duitsland, dat niet van plan is te betalen voor de Zuid-Europese schuldenberg. Zo loopt Leterme keer op keer met zijn kop tegen de muur. En B-HV zal wellicht ook na Pasen nog niet zijn gesplitst.

Kortom, er is niets creatiefs aan Leterme. Die man is gewoon de chaos in eigen persoon. Pas wanneer hij van het toneel verdwenen is, wordt vernieuwing in België mogelijk.

Belgacom kwam, Radio 4 ging

Laten we hem hier Walter noemen. In het echte leven spreken we hem anders aan, maar meer openheid dienaangaande dient alleen de zaak van de ziekelijke nieuwsgie- righeid en die erkennen we niet als mees- ter. Walter dus behaalde een mooi diploma, mag meer dan verstandig genoemd worden, houdt ogen en oren open voor wat in de wereld gebeurt. Weliswaar heeft Walter een goede job, maar zijn statuut - dat we zullen omschrijven als alleenstaande met kinderlast - dwingt hem toch tot spaarzame omgang met het hem ter beschikking staande slijk der aarde. In een opwelling van goed beheer der schaarse middelen, liet Walter zich verleiden door Belgacom om in te gaan op het aanlok- kelijke voorstel de totaliteit van zijn commu- nicatiemiddelen te bundelen in één pakket, gratis door genoemde firma ter beschikking gesteld. Walter heeft zich eerder in zijn leven een jawoord laten ontvallen, waarvan hij later spijt heeft gekregen.

Dat wat volgde na zijn toezegging aan Bel- gacom de vergelijking met een mislukte rela- tie kan doorstaan, zullen we niet beweren, maar het verhaal verdient toch wel het pre- dikaat tragisch. Lees mee.

De beloofde installatie van het geleverde postpakket, onder meer inhoudende een witte b-box en voldoende meters draad om een volwassen weide mee af te spannen, bleek wel degelijk gratis, maar ook totaal niet afdoende om hem weer met de buiten- wereld te verbinden.

Walter heeft op technisch vlak al één en ander bewezen in z’n leven, maar in deze zaak bleek bijkomende hulp onontbeerlijk.

Die wordt graag telefonisch verstrekt - geen evidente weg als het onder meer een telefoon betreft die niet werkt - althans aan wie over heel veel tijd en geduld beschikt.

Met nog extra hulp van een toegesnelde

vriend en een forse week na levering van het pakket, kon Walter opnieuw surfen en ook het telefoontoestel deed het weer. Het acti- veren van de televisie noodzaakte echter weer de tussenkomst van een Belgacomspe- cialist. Aangezien die er nu toch was, wilde die in één beweging ook wel even de radio opnieuw tot leven wekken. Het kostte weer een stuk van een vrije middag, maar aan de einder rees het perspectief van de volwaar- dige aansluiting.

Tot Walter zijn vertrouwde radio 4 wilde programmeren. Met geen vergrootglas te vin- den, dus weer gebeld. Walter kent de men- sen van Belgacoms helpdesk intussen als waren het oude schoolmakkers, en goede vrienden verbloemen geen slecht nieuws voor elkaar. Walter kreeg prompt te horen dat de klassieke zender van onze noorderburen niet in het pakket zit. Was hem eerder nooit meegedeeld.

Mits enig zoekwerk kan hij van het tweede kanaal van Oezbekistan genieten, maar radio 4 blijkt te exotisch voor Belgacom. Walter zat anderhalve week afgesloten van de buiten- wereld, maar zo’n retraite kan een mens wel eens goed doen. Hij hield zich flink in die periode van opgelegde onthouding. Maar de harde wetenschap dat hij nooit meer zal kun- nen luisteren naar de radiozender die tot hij de vervloekte Belgacomdeal afsloot perma- nent zijn huiskamer vulde, deed hem instor- ten. Belgacom won er wel een klant bij. En de wereld telt één veertiger meer die zich de vraag stelt of hij er nog wel in past.

Laat Walters geschiedenis u tot lering die- nen, opdat zijn offer op het altaar van de technologische vernieuwing niet tevergeefs zou zijn.

EEnmanscollEctiEf DEn BlootEn KoonicK

Deze week :

• “De schaamtelozen van de macht” 2

• V-partijen moeten samenwerken 4

• Jaak Brol 5

• Na de veldslag 7

• Partij van de Allochtonen 8

• Een kleur hebben, is beter 9

• Hoe de staatsschuld verdelen? 14

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Ontbinding

65

jaargang • nummer 10 • woensdag 10 maart 2010 1,85 euro

De zoete inval...

De dingen dezer dagen 2

Jean-Claude Van Cauwenberghe was de laat- ste echte regionalist, maar daarna liep het spoor getrokken na de Tweede Wereldoor- log en een hoogtepunt kennend met de Ras- semblement Wallon van Périn zowat dood.

Maar zelfs die enkele bescheiden druppel- tjes uit de identiteitswolk bleken voor velen te nat. Terwijl Verhofstadt in Vlaanderen vooral tegenwind krijgt voor zijn poging om te doen alsof er niet zoiets bestaat als een Vlaamse realiteit, moest Demotte al met- een horen dat hij niet té Waals moet begin- nen worden.

Hij zorgde meteen zelf voor de nodige ver- duidelijking. Hij spreekt niet over een Waalse identiteit, maar over Waals zelfvertrouwen.

“We moeten zelfvertrouwen geven aan de Walen, opdat ze weer in zichzelf zouden gaan geloven”, preciseerde hij de eigen woorden op televisie. Met dat zelfvertrouwen is het inderdaad heel slecht gesteld. Geen onver- draagzamere egoïsten dan de Vlamingen, zo zijn ze het daar wel ongeveer eens, maar geen groter spookbeeld dan de toekomst uit te moeten bouwen zonder de Vlamin- gen. Vreemde redenering, die toch wijst op grote verwarring.

Gezakt

“De Walen zijn te dikwijls het slachtoffer van zelfafkeer. We moeten hen laten zien dat ze iets waard zijn. We moeten de Walen coa- chen”, vindt Demotte. Hij moest zich teweer stellen tegen kritiek die vooral uit MR-hoek kwam. Opvallend dat die warme supporters voor Sarkozy op dat punt de strijd tegen de PS belangrijker achten dan hun gehechtheid aan de président de la République.

Dat Demotte het over Wallonië had, viel ook slecht in Bruxelloise kringen. Caroline Persoons zit voor MR-FDF in het Brusselse Parlement. “Vergeten we toch niet ‘les petits Bruxellois francophone’, de Franstaligen uit de Rand en de Franstaligen elders”, huilde ze uit. Die dubieuze band tussen Brussel en Wallonië blijft zo’n debat domineren. En uiteraard mag niet de indruk gewekt wor- den dat de aandacht voor de Franstaligen in Vlaams-Brabant zou verslappen.

“Neen, neen, het debat sluit ook Brussel in”, haastte Demotte zich te verduidelijken.

Elk identiteitsdebat is moeilijk, maar voor de Walen toch nog een beetje extra moeilijk.

Spijtig toch voor dat zwakke Waalse zelf- vertrouwen dat de Engelse zakenkrant Finan- cial Times net nu berekende dat Wallonië is weggevallen uit de top 25 van de aantrek- kelijkste Europese steden en regio’s voor investeerders. In 2008-2009 stond Wallo- nië nog vijfde. Maar volgens Eurostat zakte het Waalse bruto regionale product per inwoner van 85 naar 83% van het Europese gemiddelde. Zo’n vaart loopt het dus niet met dat al veelvuldig aangekondigde eco- nomische herstel bij onze zuiderburen. Het minidebatje dat Demotte losweekte, leert vooral dat een heropflakkering wellicht niet zal komen uit een collectief gevoel van eigen- waarde en groepsherkenning. Tja, als je niet gelooft dat er een Waalse identiteit bestaat, moet je wel Belgischgezind blijven, zeker?

J. K.

“De schaamtelozen van de macht”

Of de dames en heren gezagsdragers van een half dozijn regeringen, in één en dezelfde adem te noemen met alle topambtenaren (m/v) op elke denkbare sleutel- of machts- positie van een land (?) in ontbinding, ook bereid zijn dat te doen, blijft echter hoogst twijfelachtig. Te oordelen althans naar bekla- genopgevoerde kluchtspelen van de jongste dagen en weken op meerdere fronten tege- lijk, met als doel elke vorm van verantwoor- delijkheid af te wijzen. Of op zijn minst om die door te schuiven naar anderen via het beruchte paraplusysteem. Tot nog enkel en alleen, zoals in het drama van Gellingen van 2004, de kleine werfleider in de kou blijft staan omdat die beter had moeten oplet- ten. Dat gold bij de treinramp in Buizingen ook voor de onfortuinlijke treinbestuurder

“die een stoplicht genegeerd had”. Wat als vingerwijzing naar schuldig verzuim alvast stukken sterker klinkt dan “een stoplicht niet had opgemerkt”. En hij dus hoe dan ook de pineut zal zijn die een reeks voogdijmi- nisters over en een aantal directeurs-gene- raal, afgevaardigde bestuurders of CEO’s bij de NMBS, uit de wind moet zetten. Ook al dragen die allemaal, de een wat meer of min- der dan de ander, maar hoe dan ook collec- tief, de volledige verantwoordelijkheid voor het niet-installeren van een afdoend automa- tisch remsysteem in geval er een trein door een rood licht snelt.

Druppel

Als bewijs dat de schertsvertoning in de

“Bozar”, het vroegere Paleis voor Schone Kunsten, beschouwd kan worden als de spreekwoordelijke druppel in de volle emmer van volks ongenoegen over het in dit land “gevoerde beleid”, laat ik u mee- genieten van een stukje proza van de hand van ene Luc Baert uit Gent: “En daar zaten ze dan, een hoopje beteuterde onmacht, samengeklit op het bovenste balkon. Met uit- zicht op de pijnlijke leegte als een stil protest tegen alles wat niet gedaan werd ondanks alle gedane beloften. Symbolischer kon het beeld niet zijn voor een overheid die vooral zichzelf in de watten legt en af en toe wat kruimels aan het plebs gunt. Te veel herden- kingen, lange stiltes en andere tekenen van rouw zetten geen zoden aan de dijk voor getroffen nabestaanden. Gebruik uw ener- gie en tijd om de schuldigen aan te wijzen en laat slachtoffers geen jaren wachten om dan te besluiten dat niemand schuld treft zodat schadevergoedingen op de lange baan kun- nen geschoven worden.”

Steller van die beklijvende regels liet dan nog na om melding te maken van de flard

“communautair gekrakeel” dat was vooraf- gegaan aan de “nationale herdenkingsplech- tigheid” in het showpaleis van de “Bozar”.

Aanvankelijk had men gekozen voor de grote kerk van Halle. Maar die lag geografisch en dus communautair gezien, “te gevoelig”. Dus kwam de kathedraal van Brussel als tweede keuze in aanmerking. Daar wou de PS niet

van weten. En zoals bekend is dat de partij waarvan de wil wet is in “la Belgique”. Het werd dus als derde keuzemogelijkheid de

“Bozar”, die geschiedenis geschreven heeft als de locatie waar het aanwezige establish- ment ongenadig voor schut werd gezet.

Een sterke bijdrage over het bij mistoe- standen en blunders ontduiken van verant- woordelijkheid door politici en topambtena- ren, met de bijna (?) volledige stilstand van het land tot gevolg, liet de krant Het Nieuws- blad op de goegemeente los, onder de alles- zeggende titel “De schaamtelozen van de macht”. Ik heb hem vanwege zijn alleszeg- gendheid ook als kop boven mijn eigen pen- nenvrucht geleend.

Er zijn er met stellige zekerheid nog tal van anderen, maar de lading onder die noemer verzamelde federale “excellenties” mocht er al zijn. Zoals ook hun in twee of drie regel- tjes samengevatte “beleidsdaden”. Voor Yves Leterme luidde het dat die al blij is als hij overleeft tot in 2011. Stefaan de Clerck werd de verdienste van een zoveelste vage nota toegewezen. Didier Reynders mag prat gaan op het feit dat de fiscus nog nauwelijks ven- nootschappen controleert.

Guy Vanhengel werd genomineerd omdat hij België failliet verklaart, maar een sanering doorschuift naar de volgende regering. En Michel Daerden kwam aan bod als de minis- ter die permanent in het nieuws komt, maar nooit over een oplossing van het probleem van de pensioenen waarvoor hij “bevoegd”

is.

Wirwar

Op het moment dat dit rijtje ”schaamte- lozen van de macht” werd opgevoerd, was er nog geen sprake van de nieuwe – welis- waar anonieme, maar sterk geformuleerde – aanklacht tegen Daerden als de man die als geen ander zijn politiek mandaat gebruikt om de eigen belangen veilig te stellen. Geen zinnig mens die er nog aan twijfelt dat deze PS-“excellentie” kilo’s boter op zijn hoofd meezeult. Het belet echter niet dat premier bij-de-genade-van-Di-Rupo, Leterme, niet van plan is ook maar de geringste maatregel te plannen, laat staan te treffen.

Omdat, aldus de Grote Woordbreker,

“eerst justitie haar werk moet doen en het parket van Luik volop bezig is met het onder- zoek”. Het is maar een vraag natuurlijk, maar zou het kunnen dat de resultaten van dat onderzoek bij complete scheiding der mach- ten en dus ook ontstentenis van netwerken, niet “afgerond zullen zijn” vóór de eerstvol- gende verkiezingen?

D.M^ol Dat de nationale herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de trein- ramp in Buizingen op een compleet fiasco uitdraaide en in dezelfde moeite alle aanwezige “hoogwaardigheidsbekleders” in hun hemd heeft gezet, kan naar mijn gevoel – en stellig niet alleen het mijne - symbool staan voor een ijzersterke boodschap van de bevolking. Ene R. Frederick uit Nieuwpoort verwoordde haar in een korte maar alleszeggende lezersbrief als volgt: “Ik hoop dat het wegblij- ven van de bevolking een duidelijk signaal is voor de politici. Dat ze maar eens goed nadenken en beseffen dat de Belg het meer dan beu is.”

Zeg niet Waals gewest, maar...?

Aan Vlaamse kant zorgde Bart de Wever in De Standaard voor een (even) ruim beme- ten antwoord op Verhofstadts eerder gefor- muleerde kromme gedachten over identi- teit. Blijkbaar haalde De Wever sterk uit in die discussie, want zelfs Marc Reynebeau moest iets wat een beetje lijkt op lof uit z’n pen wringen. Weliswaar bleef er een pot aan het geworpen bloemetje hangen. “De ver- warring daarover in het Vlaams-nationalis- tische kamp is zelfs zichtbaar in de kloof die gaapt tussen de zeer problematische visie van Geert Bourgeois en het historische deel van het betoog van zijn partijvoorzitter Bart de Wever, dat vrij steekhoudend is.” Dus, De Wevers tekst was steekhoudend. Neen, was vrij steekhoudend. Neen, het historische deel ervan was vrij steekhoudend. En, voor alle duidelijkheid, totaal botsend met het

“geraas” van partijgenoot Bourgeois. Enfin, de pennen blijven in de aanslag.

“Zelfvertrouwen”

Rudi Demotte, minister-president van het Waalse gewest, bepleitte bij de 30e verjaar- dag van het Waalse gewest in de krant La Meuse een eenmakend en mobiliserend pro- ject voor Wallonië. Demotte staat bekend als een even ernstige als grijze man, maar voor de gelegenheid liet hij zich tooien in een oranje stuk textiel mét Waalse haan.

Demotte wil liever spreken van Wallonië dan van het Waalse gewest en een eigen Waalse lijfspreuk zou ook wel helpen, meent hij.

Tja, Wallonië is nooit echt ver geraakt in het scheppen van een herkenbare eigenheid.

Eigenlijk blijft het vooral wat rest van België als je er Vlaanderen en Brussel van aftrekt.

Als het in Parijs regent, druppelt het in Brussel. Die oude wijsheid blijft zijn waarde behouden. Weliswaar trok de Franse regenbui over de vraag naar de nati- onale identiteit eerst over Vlaanderen, maar ze bereikte nu ook Wallonië. Daar werden wel zeer snel de nodige paraplu’s opengetrokken.

Hele leugens en…

Het rommelt weeral bij het Vlaams Belang. Een centenkwestie deze keer. Oud- voorzitter Frank Vanhecke verwijt de voor- malige promotieman van het VB, Eric Deleu - en dus Filip Dewinter, want Deleu is een oude kompaan van Dewinter - gesjoemel met de centen van de partijkas.

Raar dat Frank Vanhecke, nochtans 13 jaar partijleider, daar vroeger nooit iets van heeft gemerkt. Raar ook dat hij daarmee afkomt, nu zijn forelleke een postje in de raad van bestuur van de VRT misloopt.

Logebroeder Luc van der Kelen kan zijn geluk niet op. Het einde van het Vlaams Belang is nabij, juicht hij in zijn editoriaal van vorige week dinsdag.

Logebroeders hebben, zoals u weet, de dwingende opdracht van hun geheime mannensosjeteit het VB met alle middelen, zowel professioneel als privé, te bestrijden.

Van der Kelen ziet zijn jarenlange inspan- ningen met succes bekroond. Het is echter altijd zeer onvoorzichtig het vel van de beer te verkopen vooraleer die geschoten is.

Het Laatste Nieuws schroomt zich ook niet woorden van partijkopstukken te ver- draaien.

Filip de Man bijvoorbeeld zou volgens Het Laatste Nieuws hebben gezegd: “Leu-

genaars passen niet in onze partij en het gaat hier om hele leugens en halve waar- heden.” “Nu heb ik beide zaken inderdaad gezegd”, schrijft Filip de Man in een lezers- brief in HLN, “maar niet in één en dezelfde zin, noch in de door u weergegeven volg- orde. ‘Hele leugens en halve waarheden’

ging over de loze aantijgingen die op het internet circuleren.”

“Leugenaars passen niet in onze partij”, zo gaat Filip de Man voort, vormde het evi- dente antwoord op de vraag of leugenaars getolereerd worden in het Vlaams Belang.

Door de creatieve weergave van beide uit- spraken wordt verkeerdelijk de indruk gewekt dat de aantijgingen op het inter- net (“de leugens”) afkomstig zouden zijn uit mijn partij.”

Noteer wel dat Filip de Man zijn recht- zetting alleen in een lezersbrief kwijt kon.

KomieK

Begin juli biedt vzw IJzerbedevaart aan gemeentebesturen die erom verzoeken een podiumklaar showprogramma aan met onder meer Nigel Williams en Gili, een komiek en een goochelaar, voor de zachte prijs van 4.000 euro.

Vlaams zijn wel de tussendoorse video- beelden over Vlaanderen 2010.

3

De dingen dezer dagen

Aan Milquet na Ligboma Mwasi na Doki

Evenaarswoud,

Gij Zwarte Toverkol,

Brief aan ...

Als lijfblad van meerdere oud-kolonialen en zelfs van meerdere oud-koloniale mede- werkers heeft ‘t Pallieterke voldoende Lin- gala in huis om u meteen op passende toon aan te spreken na uw vierdaags verblijf in Kinshasa, de hoofdplaats van de naar ver- luidt Democratische Republiek Kongo. Wij hadden eerlijk gezegd eerst nog niet eens door dat ge voor een poosje weg waart, zo weinig missen wij u en uw inzichten. Maar een snedige titel in Het Belang van Lim- burg en Gazet van Antwerpen wekte danig onze aandacht, vermits die kranten zonder omwegen stelden dat gij de deur wagen- wijd openzet voor nieuwe immigratie (en dus nieuwe kiezers) vanuit de tuinen van Kabila. Zo zoudt gij althans hebben laten verstaan in een interview op Radio Okapi, een Kongolees zendstation dat functio- neert door steun van de Verenigde Naties, en waar gij met veel egards werdt ontvan- gen voor een interview over het Belgische asielbeleid.

Maar laten wij eerst en vooral opmer- ken dat gij in Kongo waart op uitdrukke- lijke uitnodiging van uw lokale evenknie, ene Nzanga Mobutu, vice-eerste minister belast met werk, arbeid en sociale voor- zorg, zaken die naar men weet in Kinshasa in overvloed aanwezig zijn. Gij hebt zelf met deze zwarte medemens een soor- tement partnerschap ondertekend om de Kongolese instanties te ondersteunen die zich bezighouden met werk, zo leren wij uit enkele overenthousiaste verslagen op het internet. Natuurlijk hebt gij daar ook ruime gesprekken gevoerd met het

“maatschappelijke middenveld” waarvan het belang in de Democratische Republiek Kongo niet voldoende kan worden beklem- toond. Uiteraard primeerde bij dit alles de humanistische gedrevenheid van alle deel- nemers en geenszins de platte beurs of de lege portemonnee. Trouwens, Kongo is wel degelijk aan het moderniseren, want blijkbaar heeft men daar ook het mode- woord van de ‘politieke werven’ ontdekt.

Die aardige mijnheer Kabila heeft voor zijn republiek maar liefst vijf van zulke wer- ven gelanceerd. Werkgelegenheid is er daar één van, naast wellicht wapenhandel, grondstoffensmokkel en deviezenverkeer.

Maar met die wat meer precaire toestan- den hoeven wij ons niet echt bezig te hou- den, daar liggen de Amerikanen, de Chi- nezen, de Russen en de Fransen mijlen op ons voor.

Blijft dus naast tewerkstelling de werf van het asielbeleid, en wij zijn dus eens op zoek gegaan naar dat fameuze inter-

view dat gij bij de Okapi’s gegeven hebt.

Ja hoor, het staat zelfs netjes uitgetikt op hun lokale webstek en wij moeten zowaar vaststellen dat gij niet hebt verklaard dat het ‘gemakkelijk’ is om naar België te immi- greren. Neen, gij hebt enkel gezegd dat het ‘tout à fait possible’ is, een levens- grote nuance inderdaad, want wij ver- nemen dat er vorig jaar 12.000 aanvra- gen waren waarvan er driekwart werden goedgekeurd. Natuurlijk zijn er wel een paar wettelijke voorwaarden, zoals kun- nen voorzien in levensonderhoud of terug- vallen op familiehereniging, maar dat mag geen probleem zijn ‘want een groot deel van de Kongolese diaspora woont in Bel- gië’. En men kan natuurlijk ook altijd afko- men als student, dus het is perfect mogelijk om België binnen te geraken, al probeer je het beter niet op illegale manier, want dan kun je financieel stevig worden uitgebuit.

En gij belooft er werk van te zullen maken dat er veel minder discriminatie zal zijn op de arbeidsmarkt in België en dat Kongole- zen met een diploma veel beter aan de bak kunnen komen dan nu het geval is.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: gij zijt dan misschien geen regel- rechte reclame gaan maken voor een enkeltje Brussel, maar het scheelt toch niet veel, en uw verontwaardiging over de artikels in Het Belang en de Frut lijkt ons dan ook compleet van de pot gerukt. De teneur van het hele gedoe is namelijk dat in uw visie Kongo en België nog altijd als in de goede oude tijd elkaars natuurlijke verlengstuk zijn en dat wij Belgen o zo blij zijn (en moeten zijn) dat wij opnieuw wel- kom zijn aan de evenaar (en omgekeerd!).

Niet voor niets zijt gij naar Kongo getrok- ken kort nadat uw politieke rivale Onke- linx daar haar liefdesverklaring aan Kabila heeft uitgesproken en Albert II heeft aan- gemaand om binnenkort de 50e verjaardag van de Dipenda mee te komen vieren. Gij wilt het Evenaarswoud weer stevig onder controle brengen van de francophonie, na het schrikbewind van de Vlaamse libera- len op Buitenlandse Zaken. Want die De Gucht, die de hele corrupte bende daar gewoon in het gezicht durfde zeggen dat ze een stel schoelies en uitbuiters waren, dat was zonder meer een racist! Spijtig dat er een politieke muur rond de nieuwe Europese Commissaris van Handel staat of gij liet meteen De Witte Youssouf van uw Centrum voor Gedachtecontrole op hem los! Mwasi na Bololé, olé.

NSV voor Vlaamse toekomst

Dan toch, in dat kille maartwinterweer, een overvolle Stadswaag, vorige donder- dag, om in een bos van wapperende leeuwen te betogen achter de sprekende spandoe- ken: “Jeugd eist Vlaamse toekomst”, “Vrije meningsuiting ook voor nationalisten” en

“Genoeg integratie, nu remigratie”. Er was een tegenbetoging aangekondigd maar, in tegenstelling tot wat de beelden op de open- bare kromroep probeerden te suggereren, op een paar vruchteloze poginkjes na, was het protest van de fascistische antifascis- ten niet echt om over naar huis te schrijven, laat staan in ‘t Pallieterke. Bij aanvang van de betoging, met enkele honderden deelne- mers uit verschillende provincies en van ver- schillende studentikoze leeftijden, had senior seniorum Tom van Grieken opgeroepen tot waardigheid en die oproep was bij de massa niet in dovemansoren gevallen.

Tussen de “klassieke” kreten “België barst!”, “Linkse ratten, rolt uw matten!”,

“Links gespuis, ga naar huis!” en “Voor ‘t belzjiekske nikske, voor Vlaanderen alles!”, hoorde ik ook bij herhaling iets nieuws scan- deren: “Europa, jeugd, revolutie!”

De partijpolitiek gepatenteerde roep

“Eigen volk eerst!” doet natuurlijk denken aan een bepaalde partij. Dus waarom, par- tijpolitiek neutraal zijnde, niet liever terug- vallen op de aloude Vlaamse leuze “Vlaan- deren eerst!”, bijvoorbeeld? En met enige vindingrijkheid zou men ook een niveaans getinte slagzin als, bv., “Vlaanderen vrij stap

voor stap, maar niet te rap” kunnen roe- pen, of “Republiek, Peumans president!”

of een tsjeefgekleurde roep als “Splitsing B-HV onverwijld!” of “Europa nieuwe stijl met Herman natte dweil!”

Aan de aloude Academie voor Schone Kunsten dankte Tom van Grieken, bij het soms wat afdwalende schijnsel van een zak- lamp, alle deelnemers voor hun waardig betogen. Het Belgische model heeft afge- daan, klonk het, maar de Vlaamse toekomst die de jeugd eist, moet meer zijn dan een cosmetische ingreep, zeker in deze econo- misch moeilijke tijden van werkonzekerheid met een werkloosheidsstijging van 33 pro- cent. De onafhankelijke Vlaamse staat zal nationalistisch zijn of niet zijn. Als nationa- listen mogen we niet vies zijn van nationali- seren om Vlaamse jobs in Vlaamse handen te houden, vindt de senior, want de toekomst van de Vlaamse jeugd ligt in Vlaanderen.

Namens zijn NSV verzet hij zich tegen de multikullerige dogma’s, omdat er in Vlaande- ren en in Europa enkel plaats is voor Vlaamse en voor Europese waarden en normen. De NSV-betoging was voor hem een tussenstap op weg naar het einddoel: een Vlaams Vlaan- deren in een Europees Europa. Een mooie jeugddroom om voor te vechten, maar liefst niet alleen door studenten van de NSV, maar door alle jonge Vlamingen die een Vlaamse toekomst willen in een Europa der volkeren.

Zónder natte dweilen...

Echo’s uit de Koepelzaal

Ten oorlog

•

Vorige week dinsdag zegde MR-fractielei- der Vincent de Wolf (de man is ook burge- meester van Etterbeek en van zeer Belgo- fone afkomst zoals men aan de familienaam kan merken) in het Brussels Parlement dat zijn assemblée moet ingrijpen als het Vlaamse Parlement geen stappen onderneemt om het Grond- en Pandendecreet (dat bepaalde kan- didaat-kopers verhindert een woning aan te kopen ‘op basis van communautaire of taal- motieven’) aan te passen. Dat zou dan kun- nen door het indienen van een belangencon- flict, naast de talrijke beroepen die al ingeleid zijn bij het Grondwettelijk Hof. Wel ja, hoe meer belangenconflicten, hoe beter! Al zul- len voor bepaalde uilen er nooit voldoende kaarsen en brillen ter beschikking staan...

Zonder bretellen...

•

Mocht iemand vooraf gemeend hebben iets nieuw te zullen opsteken tijdens het

grote actualiteitsdebat over het Antwerps (Im)mobiliteitsplan, was hij eraan voor de gedane moeite. Peeters deed wat meewarig over de oppositie, maar liet vooral niet het achterste van zijn tong zien en was er blijk- baar in geslaagd zijn collega’s uit de meer- derheid verbaal te temperen: geen zware uitspraken doen, moet zowat het Leitmo- tiv van de laatste dagen geweest zijn. Som- migen, zoals de Zot van A, moesten daar- toe nauwelijks aangemoedigd worden. De Vlaamse regering schijnt overigens onder- tussen het Meccano-plan van Forum 2020 (de groep ondernemers rond Christian Ley- sen) min of meer grondig bestudeerd en ver- ticaal geklasseerd te hebben. Zou de zoon van André er een (ook min of meer) verbor- gen agenda op na houden?

QED!

•

Bart de Wever mocht de oppositie een kleedje passen die hij een gebrek aan geloof- waardigheid verweet: ‘Fracties die ooit heb- ben gedanst voor de Lange Wapper, dansen sindsdien bij elk alternatief dat wordt voor- gesteld. Het staat nauwelijks in de krant of het is het nec plus ultra. En dat geldt voor het ene na het andere voorstel, in weerwil van alle beleid dat men vroeger mee heeft goed- gekeurd.’ Bij de groenen waren er een paar die serieus moesten slikken... Maar ook LDD kreeg een typisch geweverde veeg uit de pan:

daar zijn ze nooit van standpunt veranderd, gaf de N-VA-voorzitter toe, maar dat kwam dan alleen ‘omdat die fractie er op hetzelfde moment verschillende standpunten op na houdt’. Daarop liet fractieleider Lode Ver- eecken weten dat ze mochten beslissen wat ze wilden, als ze maar beslisten!

Slimste

•

Bij de oppositie was de leukste deze keer ongetwijfeld Jan Penris (VB), en dat was

alweer niet moeilijk. Die verkondigde urbi et orbi: ‘Een Lange Wapper kan er niet komen.

Niet in de vorm zoals u hem had voorge- steld, maar ook niet in de lightversie. Je hebt Cola light, Effi light, lightboter: en wij zijn tegen light. Ik zie de heer De Wever heel vies kijken, maar hij is wel voorstander van een Lange Wapper light’. Dezelfde Jan Penris had enige dagen voordien, in de Antwerpse gemeenteraad, nog gesteld: ‘Ik beschouw mijzelf als een slimme man, maar zeker niet zo slim als Bart de Wever.’ Doek!

Drie keer zoveel klachten over huislijk geweld

Nul op hET rEkwEST

Zoals u al kon lezen in ons verslag over het Zangfeest (Verzamelobject) hebben een paar achterlijke doch komieke royalis- ten klacht ingediend bij de JEP ofte de Jury voor Ethische Praktijken inzake Reclame wegens de ANZ-affiche met de afbeelding van een schaakbord waarop een figuur in de vorm van een Vlaamse Leeuw de koning neerlegt. Deze achterlijken waren ten hoog- ste geschandaliseerd en vonden dat dat niet kon. De Jury vond van wel. De Jury bevond dat deze affiche uitgaat van het ANZ ter pro- motie van het Vlaams Nationaal Zangfeest,

“een cultureel evenement waarvan de tradi- tie en ambities door de jaren heen gekend zijn”. De gemiddelde consument, aldus de Jury, zeg maar: ieder normaal mens, weet deze affiche op haar juiste waarde te schat- ten en komt dus niet vernederend over. Erg hé, voor die Bébère-bewonderaars! Noteer in passant dat volgens de JEP het Vlaams Nationaal Zangfeest “een cultureel evene- ment” is, in tegenstelling met de voorma- lige minister van Cultuur, Bert den Bleiter, die daarom elke subsidie aan het “culturele evenement” stopzette.

SAAMTREK 2010

zaterdag 20 maart

grote Zuid-Afrikadag

Mortsel - Zaal Maxx

13u tot 19u. - inkom vrij

organisatie :

Vrienden van Zuid-Afrika vzw info : 09/231.86.53

Op de praatstoel 4

Julien Borremans:

“V-partijen moeten dringend de handen in elkaar slaan”

In december van vorig jaar haalde Julien Borremans, OCMW-raadslid voor de N-VA in Geraardsbergen, in verschillende kranten de plaatselijke berichtgevingen. Onmiddel- lijk aanleiding was een persbericht waarin hij opriep tot een samenwerking van de zoge- naamde V-partijen: Vlaams Belang, N-VA en LDD. Door de handen in elkaar te slaan, zou aan een alternatieve meerderheid voor de Oost-Vlaamse stad getimmerd kunnen worden. Zou, want concrete stappen blij- ven vooralsnog uit. “Het is een samenwer- king waar elke burger van deze stad aan de taalgrens beter van zou worden”, beklem- toont Julien Borremans.

Zijn verhaal oversteeg echter het plaat- selijke niveau. De boodschap die hij in dit bewuste persbericht stopte, was ruimer.

“Er zijn sterke lokale argumenten om deze samenwerking te bepleiten, maar die zijn er evenzeer op nationaal vlak”, legt hij uit. Het woord Forza Flandria neemt hij niet in de mond. Heel bewust, trouwens. “Het is een begrip waar te pas en te onpas mee uitgepakt wordt. Afhankelijk van de inhoud die je eraan geeft, kan je alle richtingen uit. Precies dit soort van verwarring wil ik vermijden.”

Colère

“Toen ik tot het schrijven van dit persbe- richt overging, was een zekere colère mijn belangrijkste motivatie”, vervolgt hij. Toch beschouwt hij het niet als een onbezonnen zet. “Het onderwerp is doordacht. En ik ben niet de enige die deze analyse maakt.” Het brengt ons bij de kern van zijn betoog.

“Mijn pleidooi is niet zomaar een harten- kreet. Het vloeit voort uit twee essentiële vaststellingen. Een eerste is – ruw samenge- vat – de noodzaak zo snel mogelijk een onaf- hankelijke, of toch een Vlaamse staat met zeer grote autonome te hebben. Het is iets wat voor mij niet rond symbolen en roman- tiek draait, ook al kun je het belang ervan niet miskennen.

Laat ons echter naar de feiten kijken: het is een vaststaand feit dat Vlaanderen op vele vlakken terrein verliest. De economische dossiers springen op dat vlak het meest in het oog. Opel Antwerpen is een triest en recent voorbeeld, maar het rijtje is lang en het einde is nog lang niet in zicht. Terecht wordt gehamerd op de noodzaak om over die eigen instrumenten te beschikken die het mogelijk moeten maken een eigen Vlaams beleid tot stand te brengen. Maar als we eerlijk en consequent zijn, moet vastgesteld worden dat het economische plaatje ruimer is. Niet enkel het bedrijfsleven staat onder zware druk.

Onze samenleving telt ook steeds meer armoede. Net zoals er steeds meer analfa- beten bijkomen. En dan heb ik het nog niet

over een kwalitatieve ouderenzorg. Het zijn stuk voor stuk onderwerpen die dringend aangepakt moeten worden. Het Belgische immobilisme dat we vandaag kennen, brengt geen zoden aan de dijk. Integendeel. België en Brussel zijn niet meer in staat hun kern- taken naar behoren uit te voeren. Kijk maar naar het gerecht en het gevangeniswezen.

Brussel is een onbestuurbare stad geworden.

De complexiteit van de structuren laten het niet meer toe een pregnant beleid te ont- wikkelen t.o.v. de toenemende criminaliteit, de armoede en andere sociale problemen.

Daarbovenop komt nog dat de kassen leeg zijn, wat stilaan duidelijk zichtbaar wordt.

De communautarisering van zowat ieder dossier werkt de verlamming van het beleid nog verder in de hand. En de situatie zal nog verergeren. In Brussel groeit het aantal out- laws en outcasts. Een derde van de mensen leeft er onder de armoedegrens. Er is waar- lijk een multi-etnisch subproletariaat aan het groeien. Het verschil tussen rijk en arm ligt onaanvaardbaar hoog. We zien nu al dat der- gelijke problemen overslaan naar Vlaamse steden. In mijn streek maken jonge crimi- nele bendes met regelmaat van een klok op straat amok.

Vlaanderen moet dringend over eigen beleidsinstrumenten beschikken om der- gelijke maatschappelijke en sociaalecono- mische problemen grondig aan te pakken.

Over eigen instrumenten beschikken, bete- kent ook dat aan deze sociale drama’s iets gedaan kan worden.”

Burgerlijke voorwacht

“Partijpolitiek gesproken mist deze onaf- hankelijkheidsgedachte de vereiste slag- kracht. Er mag dan in Vlaanderen al een bewustwording groeien, dat vertaalt zich zeker niet in een representatieve politieke macht. We denken ons de luxe te kunnen permitteren het streven naar meer auto- nomie te kunnen versnipperen over meer- dere partijen. Het rekensommetje is snel gemaakt: tel de stemmen van VB, N-VA en LDD samen en je komt ergens uit rond 35%.

Als we geloof mogen hechten aan bepaalde peilingen zou zelfs de kaap van de 40% bin- nen bereik kunnen liggen. Zeker, met 40%, maar ook al met 35% van de stemmen, ben je dé dominante politieke factor in Vlaan- deren. Jammer genoeg betreft het hier een puur theoretische opteloefening die weinig uitstaans heeft met de werkelijkheid. Want op dat vlak zie je enkel verdeeldheid.”

“De combinatie van deze twee punten – de nood aan Vlaamse onafhankelijkheid en de verdeeldheid tussen de V-partijen – is de dramatiek van het moment.

Laat het me filosofisch uitdrukken: ik ver- wijs graag naar Antonio Gramsci. De brug

leggen naar zijn werk kan enkele interessante parallellen opleveren. Zo bevinden we ons vandaag nog in een fase van ‘verzet tegen het establishment’. Die moeten we ontgroeien.

Een heus alternatief die naam waardig heb- ben we nodig, een ‘burgerlijke voorwacht’.

Noem me een dromer, maar een samen- werking tussen de V-partijen zou hiervan het embryo kunnen worden. We hebben nood aan een radicaal Vlaamse en betrouw- bare CD&V met de allures van een PS. Der- gelijke Vlaams-nationale variant kan de weg naar een autonoom Vlaanderen bewerkstel- ligen. Is dit onhaalbaar? De bouwstenen lig- gen er. Alleen moeten bepaalde mensen de moed hebben persoonlijke grieven en ambi- ties opzij te zetten en rond de tafel te gaan zitten.”

Modern, republikeins, volks

In het verleden verscheen in De Standaard een opmerkelijke vrije tribune van Julien Borremans. Met klem verwierp hij de con- servatieve profilering van Bart de Wever. Die strookt immers niet met zijn overtuiging die zich eerder aan de linkerzijde van het poli- tieke spectrum bevindt. “Ik sta met deze visie heus niet alleen”, benadrukt hij. “Zo betreur ik dat mijn partij onvoldoende oog heeft voor sociale thema’s. Dat is wat ik wou aankaarten. Ik heb naar Bart de Wever toen een mail gestuurd met de vraag om hierover in gesprek te gaan. Hij zou het voorleggen aan zijn ‘politbureau’, maar daar is het bij gebleven. Ik heb er voor de rest niets meer van gehoord. Jammer, maar het zij zo.”

“Zeker vandaag is het essentieel dat we ons grondig bezinnen over de richting waar- mee we met onze partij heen willen. En daarin mogen we best wat ambitie aan de dag leggen. Een grotere aandacht voor soci- ale vraagstukken, kan ons niet alleen meer duurzaamheid geven. Het is ook een perti- nent thema als dusdanig. Vandaag gaat het onze partij misschien voor de wind, maar tegelijk vrees ik dat we een reus op lemen voeten zijn. Onze partij ondergaat teveel de hype rond Bart de Wever, die onlangs ook al op de cover van P-magazine stond. Wat zou met de huidige profilering ons electoraal pla- fond zijn? Een cijfer ga ik er niet op plakken, maar je mag er donder op zeggen dat het ontoereikend is om werkelijk een gewicht van enige betekenis in de schaal te leggen.

Door te verruimen en onze zogenaamde uni- que selling position te overstijgen, kunnen we richting een ruime volkspartij evolueren. En - wie weet? - misschien op termijn de CD&V zelfs naar de kroon stoten?

Drie slagwoorden zijn daarbij belangrijk:

modern, republikeins en volks. Uiteraard Voor Julien Borremans is de idee van Vlaamse onafhankelijkheid wars van

romantisch sentiment. Vanuit zijn sociale bewogenheid, benadert hij het maat- schappelijke gebeuren op een nuchtere manier. En zijn analyse is onverbidde- lijk: de sociale achteruitgang neemt erg problematische proporties aan. Eigen instrumenten, om een beleid te voeren dat binnen België niet mogelijk is, zijn het antwoord. Hoe dit realiseren? Door een samenwerking tussen de zogenaamde V-partijen. “We kunnen ons de luxe van de versnippering niet meer veroorlo- ven”, benadrukt hij.

“Een ‘zekere’ Vlaamsgezindheid kreeg ik van thuis mee”, legt deze 45-jarige leraar uit.

“Een tante was echter heel haar leven actief bij de Volksunie. Zij is degene die me mee- nam naar IJzerbedevaart en Zangfeest. De lotgevallen van een oom zijn ook erg tekenend geweest. Als student aan de KU Leuven beantwoordde hij tijdens de Tweede Wereldoor- log de oproep van de Kerk om de strijd met het goddeloze bolsjewisme aan te binden. Hij vertrok naar het oostfront en werd verschillende keren in de strijd geworpen. Meerdere jaren overleefde hij het front, maar naar het einde van de oorlog zou hij sneuvelen. En zoals dat wel vaker voorkwam bij consequente gelovigen, kreeg ook hij het aan de stok met de SS. Deze twist en meer is het onderwerp van een uitvoerige correspondentie die hij al die jaren gevoerd heeft. Zijn brieven bevinden zich in handen van de familie. Ooit wil ik er beslist iets mee doen. Later, wanneer ik over wat meer vrije tijd beschik.

Als scholier was ik actief bij de KSA en later ook bij het NJSV, waar ik onder meer Filip Dewinter en Karim van Overmeire leerde kennen. Als student filosofie werd ik actief bij de NSV in de Arteveldestad. Later groeide ik door naar TAK en de VVB.”

Vandaag vinden we Julien Borremans in kringen rond het tijdschrift Meervoud. Hij is ook lid van het IJzerbedevaartcomité en werkzaam binnen het forum Arm & Rijk dat zich inlaat met reflectiewerk over armoede. Daarnaast is hij OCMW-raadslid te Geraards- bergen. Sinds kort lanceert hij – samen met Johan Sanctorum – een nieuw forum: ‘Res Publica’. Met dit forum willen ze alle republikeinse krachten in Vlaanderen verzamelen om het onafhankelijkheidsidee een ruimere invulling te geven en boven iedere vorm van partijpolitiek gewoel te verheffen.

Vlaamsgezind parcours

Op het matje

De N-VA heeft het moeilijk met Julien Borremans. Hij werd opgevorderd om op 9 maart voor de Verzoenings- en Tuchtcommissie van de partij te ver- schijnen. De partij werpt hem “gezags- ondermijnend gedrag” en “pogingen om tweedracht te zaaien” voor de voeten.

Volgens Borremans heeft de N-VA een probleem met de basis en kan ze niet met intern debat overweg. Hij wijt dit aan het mediatiek verpletterende overwicht van voorzitter Bart de Wever dat geen ruimte biedt voor meerstem- migheid en de partij ideologisch in een richting duwt die zijns inziens ver staat van de bekommernissen van de gewone Vlaming die met moeite nog de eind- jes aan elkaar kan knopen. “Misschien moeten andere sociaalflaminganten zich eens afvragen of ze in deze partij nog wel thuishoren”, besluit Julien Borre- mans.

Hijzelf stuurt zelf niet aan op een breuk met de partij, maar dringt aan op een vrijmoedig ideologisch debat en een breder tendensrecht.

is dit een langetermijnproject, maar in een politiek bedrijf dat vooral op korte en erg korte termijn denkt, is dit meer dan nood- zakelijk.”

Rode draad

“Voor alle duidelijkheid: ik spreek hier niet als N-VA’er, wel als een verontruste Vlaamse beweger. Ik gruwel van hokjesdenken. Laat staan dat ik een soort van partijpolitiek enfant terrible zou willen zijn. Heeft iemand een lidkaart van een partij op zak, dan wordt hij geacht namens die partij te spreken. Een dergelijke benadering past volkomen in het partitocratie, niet in een democratie. Wan- neer ik de stok in het hoenderhok gooi, heb ik geen mandaat van mijn partijtop nodig.

Dergelijke demarches komen de democra- tie trouwens ten goede. Ik ben een Vlaming, maak een politieke analyse en steek mijn nek uit. Een deel van mijn engagement speelt zich op het partijpolitieke front af, een deel daar- buiten. Door beide loopt één en dezelfde rode draad. Ik kan enkel de hoop uitspreken dat mijn analyse door vele anderen gedeeld wordt, ongeacht de partij waar ze al dan niet toe behoren, én dat de tering naar de nering wordt gezet.”

P^mm.

Roddels uit de Wetstraat

Op onze kosten

•

Het Boze Kamerlid Bruno Stevenheydens vlooit elk jaar uit wat de koninklijke familie kost aan de gemeenschap als het gaat over het gebruik van legervliegtuigen. Minister van Bommen en Granaten De Crem moest hem aldus meedelen dat de leukerds uit Laken in 2009 maar liefst 292.925 euro uit de staats- kas hebben opgesoupeerd voor staatsrei- zen en privévluchten. Zo blijkt dat er 17 keer naar Frankrijk is gevlogen en 8 keer naar Ita- lië. Liggen in die twee landen niet toevallig de vakantiebestemmingen van Bébert en zijn dolce Paola? Stevenheydens roept de rege- ring dan ook op het misbruik van legervlieg- tuigen voor vakantie-uitstappen te stoppen.

De kosten kunnen ze toch betalen uit hun royaal inkomen, ook wel dotaties genoemd, dat ze van de burgers krijgen?!

Moeial

•

Iedereen herinnert zich dat voorzitter Van Rompuy nogal hard is aangepakt door een Engels Europarlementslid, maar ook dat de Grote Woordbreker uit Ieper daarop de voorzitter van de Europese praatbarak heeft aangeschreven om het op te nemen voor zijn Belze voorganger. Afstand nemend van de stijl van de Brit, wilde Gerolf Annemans toch wel eens weten waarom een Belze pre- mier zich gaat moeien in een debat van een andere assemblee. Er is toch vrijheid van spreken, of niet?!

Annemans was van mening dat het fraaier was geweest dat hij zijn snavel daar tussen- uit had gehouden. Bovendien had die Brit ook gezegd dat België een ‘non-country’ is...

Boze Gerolf zei hem dat dat namelijk ook de mening was en is van veel Vlamingen en toch ook van hemzelf, zoals bleek de afge-

lopen jaren in verkiezingscampagnes... Yves ging er niet verder meer op in...

Het is een pateeke!

•

Dat er ook nog over serieuze dingen wordt gesproken in de praatbarak bewees Ludo van Campenhout van de collaboralen - ook Antwerps schepen - met verve. Hij wilde namelijk van zijn partijgenoot minis- ter van Quickeldinges weten hoe dat eigen- lijk zit met de samenstelling van de gevogel- tepatés. Uiteraard veel belangrijker dan de mobiliteitsplannen voor Antwerpen en de Oosterweel- en andere verbindingen. De geneugten van de inwendige mens gaan voor.

Eerst het eten en dan de bretellen. Zijn plei- dooi voor minimumnormen bij de samen- stelling van de gevogeltepatés ging werke- lijk door merg en been. Het verbaast ons dat hij nog niet geëist heeft om een parle- mentaire onderzoekscommissie bijeen te roepen. En bovendien: hoe staat het met de leverpatés? Het wordt tijd dat daar ook eens vragen over gaan gesteld worden! Komaan Ludo, ten strijde!

Anders bedoeld

•

In hun grote ijver zich op het asielthema ook wat te profileren ten aanzien van hun bekende lastige concurrent ter zake, trok- ken Niveane Sarah Smeyers, Vuil blad Zean- Marie en zelfs Hildeke Vautmans ten strijde tegen een aantal uitspraken van Zjowelleke Milquet voor een Kongolese radio. Daar had ze gezegd dat het vrij gemakkelijk is voor Kongolezen om naar België te emigreren.

Het leek daarbij wel of het Belzjiekske het land van melk en honing zou zijn. De vragen- stellers wilden eens weten hoe het nu ver- der zit met het falende asielbeleid in het licht van dit soort uitspraken en of er nu eindelijk geen werk moet gemaakt worden van strak- kere wetgeving. Lees verder blz. 14

‘t Pallieterke BRILJANT

5

Een buitenlander die in onze kranten de verslagen leest over de “weerstandspro- cessen” van begin maart 1951, kan niet anders dan vertellen dat België een ach- terlijk wildemansland is. Aldus ‘t Pallieter- kes hoofdartikel “De(misdadige)knoei- boel” over “weerstanders” van Wasmes, die zo’n bewondering voor de Gestapocul- tuur hadden overgehouden dat ze in naam van de vaderlandsliefde op eigen houtje

“tribunaal” hadden gespeeld en hadden gefolterd dat het een lieve lust was. Hun schoonste heldendaad hadden die patriot- ten gepleegd op een vrouw die op het punt stond te bevallen en die ze met matrak en gloeiend ijzer hadden bewerkt tot ze dood was. Bruno de Winter: “Ze deden - zoals ze ons dat nu in de films met Duitse beulen laten zien en horen - dan de pick-up spe- len, opdat men het gehuil der slachtoffers niet zou horen. De rechtbank heeft niet gevraagd welke airkens er gespeeld wer- den. Zeer waarschijnlijk waren dat de Bra- bançonne en andere Marseillaises.”

De kranten hadden de zaak niet al te uitvoerig behandeld, omdat ze maar voor- kwam in beroep en zij, naar De Winters woord, het niet nodig vonden die oude koe verder uit de gracht te halen dan hoogstno- dig was. ‘t Pallieterke meent dat die oude koe wél helemaal uit de gracht moest gehaald worden en dat ze het volk moest getoond worden met al de schurftigheid die op haar huid zat. Het volk moest weten en voortvertellen dat er destijds een rechtbank gevonden was “om dat crapuul te doen genieten van verzachtende omstandighe- den, die het mogelijk maakten hen te doen genieten van de amnestie!” Alsof er, stei- gert de hoofdredacteur, voor dat soort ban- dietenstreken, die door de boeven niet wer- den geloochend - integendeel - ook maar een schijn van verzachtende omstandighe- den kon bestaan.

In de kranten van die tijd werd ook ver- slag gedaan van “het drama van de weer- stand” van Brasschaat. Revolverhelden van het verzet hadden daar een “vijand”

neergekogeld en “in passant” ook maar zijn dochtertje van twee jaar. Ze hadden wel gezegd dat die moord een abuus was geweest en dat vond ‘t Pallieterke lief van hen, “want ze hadden ons even goed kun- nen wijsmaken dat ge aan het gezicht van dat kind al kondt zien dat het staatsge- vaarlijk zou geworden zijn, als het de kans had gekregen om ouder te worden”. “We hebben in naam van de weerstand al gek- kere uitleg te slikken gekregen”, schrijft De Winter, die zich meteen afvraagt wie voor die twee moorden - “één met voorbedach- ten rade en één per abuus” - de grootste verantwoordelijken zijn. Op het proces was namelijk onthuld dat de daders geschreven bevelen (tot afslachting) hadden gekregen.

Vòòr die bevelen waren gegeven, hadden mensen, zo langs hun neus weg, verteld dat het toekomstige slachtoffer niet te ver- trouwen was. Geen bewijzen, geen feiten,

“niksmandalle”. De vent was niet betrouw- baar, punt, gedaan. “En nu leren we uit dit proces dat als MEN dacht dat een persoon niet te vertrouwen was, MEN bevel gaf hem neer te schieten en MEN hem neer-

schoot, zelfs als MEN daarbij ook een kind van twee jaar moest treffen. Dat het zo ging tijdens de oorlog, leert ons dit proces na zovele andere. Dààrom neem ik de per- missie om de hele weerstandsgeschiedenis een misdadige knoeiboel te noemen, hoe- zeer me dat ook spijt voor sommige men- sen in wier goede trouw ik geloof.”

Die knoeiboel noemt ons blad des te misdadiger, omdat die ten slotte (alle lieve vriendelijkheidjes van sommige officiële redevoeringen ten spijt) de bezetting geen dag vroeger heeft doen eindigen, de neder- laag van het Duitse leger geen uur vroeger heeft doen voltrekken dan zónder die weer- stand het geval zou geweest zijn.

Zijn “misdadige knoeiboel” heeft Bruno de Winter neergepend in 1951. Heeft zijn wildemansland een menselijker uitzicht gekregen onder zijn opvolgers? Als we lezen wat zijn eerste opvolger, Jan Nuyts, vijf jaar later de lezers kond doet, is de conclusie ontnuchterend. Het Sint-Maartensfonds had in ‘t Pallieterkes brievenrubriek een bereidwillige chauffeur gevraagd om een zwaar verminkte oostfronter (beide benen geamputeerd) naar Aken te brengen, waar hij gratis twee kunstbenen zou krijgen. Van de vele edelmoedigen die de oproep posi- tief beantwoordden, heeft niemand ooit mogen vernemen wanneer hij zijn inten- tie van naastenliefde in de praktijk mocht omzetten. Om in die tijd naar Duitsland te reizen, was nog een paspoort vereist en dat werd de zwaar verminkte Oostfronter geweigerd. Niet één keer, niet twee keer, maar drie keer! Minister van Justitie was toen de “humanist” Lilar (1900-1976), die allicht van mening was dat de veiligheid van het vaderland in gevaar kwam door die suk- kelaar van een oostfrontverminkte de kans te geven even over en weer naar Duitsland te reizen om daar gratis de kunstbenen te gaan halen die hij in eigen land niet kon bekostigen. Onmenselijk en in strijd met de meest elementaire begrippen van naasten- liefde, vindt ‘t Pallieterke. Maar mag je sen- timenteel gaan doen als het heil van wilde- mansland op het spel staat?!...

HvO (wordt vervolgd)

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

10. Verhalen uit wildemansland

Bruno de Winter

Jaak Brol

Jacques Brel zei geregeld dat hij een Vla- ming was en daar had hij zo zijn redenen voor. Zijn familie stamde inderdaad uit het West-Vlaamse Zandvoorde (nu deelge- meente van Zonnebeke) maar daarmee is zowat alles gezegd, want dat waren van in de 18de eeuw al rijke franskiljons. Vader Romain Brel leerde naar eigen zeggen pas wat Nederlands toen hij al twaalf was. Brel zelf werd geboren aan de Schaarbeekse Dia- mantlaan waar de halve VRT cliënt is bij het KBC-kantoor. Natuurlijk moet Brel wel wat Nederlandse woorden gehoord hebben als kind bij de meiden en zeker in de kartonfa- briek “Vanneste&Brel” waar zijn vader ven- noot was en waar men eerst bij Brels dood ontdekte dat deze linkse anticonformist heel zijn leven lang aandeelhouder was.

Maar als rijkeluiszoontje heeft Brel de natuurlijke minachting voor het taaltje van de arbeiders. Hij is aanvankelijk geen slechte leerling op school, zij het met één uitzonde- ring: “Nederlands”. Maar hij verveelt zich en dus krijgt het zoontje van één van de bazen direct een verantwoordelijke baan in de kar- tonfabriek in Anderlecht. “Horreur”, want de goedkope arbeiders komen uit Zuid-Bra- bant en kennen maar weinig Frans. En dus moet de arme Brel naar Tessenderlo op cur- sus om Nederlands te leren. Een van zijn gezegdes: “Ze verbazen me, deze mensen die niemand verstaat en die nochtans willen dat iedereen hun taal spreekt.” En gezien het schurfttaaltje van de Vlamingen toentertijd (en vandaag nog altijd) heeft hij niet hele- maal ongelijk.

Hij vervult nog liever zijn dienstplicht dan in de fabriek te werken: een leuke tijd in Zellik, want zijn meerderen stellen het zeer op prijs dat hij hen de chauffeur en de Studebaker van de fabriek uitleent. Na zijn legerdienst trouwt hij vlug met Thérèse Michielsen; een juffer ook al uit het betere verfranste milieu. Ze zal hem drie dochters schenken, nooit scheiden en als beloning voor haar geduld met de onverbeterlijke vrouwenloper zijn nalatenschap erven.

Vlaanderen als vijgenblad

In 1952 is de 23-jarige Brel het burger- leven beu en wordt hij “chansonnier”. Het klopt niet dat Jef Claessens van de geweste- lijke zender Limburg hem ontdekt. Brel heeft dan al een jaar vernederingen in Brussel, Knokke en Parijs achter de rug. Maar Claes- sens komt op het moment van Brels wan- hoop en neemt 23 chansons in Hasselt met hem op die later met stukjes en beetjes uit- gezonden worden. Dan gaat het bergop en Brel probeert opnieuw Parijs te veroveren.

Dat lukt al iets beter en dat moet het ogen- blik geweest zijn dat Brel zich een Vlaamse identiteit aanschaft. Zijn Brussels accent is nog duidelijk merkbaar en sommige zin- nen die hij gebruikt verstaan ze niet in Parijs omdat hij, zonder het zelf te weten, letter- lijk uit het Nederlands vertaalde uitdrukkin- gen gebruikt.

Zijn grote vrees is natuurlijk om afgeschil- derd te worden als de sympathieke, maar in feite geminachte “petit Belge” die hij in wer- kelijkheid is. Maar als “Flamand” is dat accent eerder exotisch en aanvaardbaar, want Parijs wemelt van de van oorsprong vreemde ster- ren die Frans met een kleurtje spreken zoals Josephine Baker, Luis Mariano, Georges Gue- tary, Charles Aznavour, Georges Moustaki en later Enrico Macias en Dalida.

Daarenboven is “la Belgique” voor de meeste Fransen een bastaardland dat in feite een deel moet zijn van “la grande nation.”

“La Flandre” is iets anders. Dat is een land met een groots verleden, de parel in het Noorden met zijn prachtige kunststeden, die ondanks duizend jaar proberen toch nooit door Frankrijk opgeslokt is. Dat is een beter masker voor een chansonnier met aspira- ties die trouwens erg zijn best doet om zijn accentje weg te werken.

Brel heeft natuurlijk zeer veel talent, al ligt dat op een ander terrein dan men meestal denkt. Hij bedenkt superbe melodieën en is een groter componist dan dichter. De Belgo-

fonen die hem een paar jaar geleden tot “le plus grand Belge” kozen (een verdiende onderscheiding) geven het enigszins aarze- lend toe. Niet alle teksten zijn grote poëzie, want veel is geslaagde rijmelarij die gekozen is voor de klankkleur. Dat zou ook één van de oorzaken kunnen zijn van de eerste grote botsing met de Vlamingen.

“Het vlakke land”

In 1959 neemt hij “Les Flamandes” op.

Vlaamse vrouwen zijn domme kwezels die teveel naar de pastoor luisteren en geen enkele gracieuze eigenschap hebben gedu- rende hun hele leven. Brel vertelt later dat de originele titel “Les Bretonnes” was, maar dat bekte niet met de melodie. Nog veel later wordt dat: ”Het is een grap en een persoon- lijke herinnering; een karikatuur, uw volks- genoten (zijn gesprekspartner is J. Anthier- ens) zijn ook mijn volksgenoten.” Beseft Brel dat hij wat te ver ging? In 1961 componeert hij “Marieke” dat een Nederlands (nonsens) refrein heeft. Het is ook het eerste liedje dat hij later integraal in afgrijselijk Nederlands opneemt. Hij volgt daarna een paar Neder- landse uitspraaklessen. Vreemd genoeg staat hij toe dat andere zangers hun eigen ver- taalde versie brengen, maar eist hij dat ze het Nederlandstalige refrein in het Nederlands zingen. De verplichting bestaat nog altijd.

1962 brengt de grote verzoening, met “Le plat pays”. In de Franse versie valt het woord Vlaanderen niet; in het Nederlands eindigt hij wel met “Mijn Vlaanderland”. “Het vlakke land” is het bewijs waarmee Vlamingen rond de oren geslagen worden als ze grommelen bij de naam Brel. In werkelijkheid is het een hulde aan Vlaanderen met exact dezelfde motieven die Geeraerts voor Kongo op het- zelfde moment formuleert: de koloniaal die rondstruint in zijn speeltuin. Het Vlaande- ren van 1962 is mooi, maar arm. De multi- nationals zijn maar juist gearriveerd en de grote Vlaamse werkloosheid daalt eindelijk.

De Vlaamse steden liggen nog ingebed in de natuur en de lelijke verkavelingen zijn nog niet echt begonnen.

De Vlamingen kennen nog hun plaats en nemen hun pet af als ze in het Frans worden aangesproken; zeker aan de kust waar Brel zich geregeld bezat. In de Brusselse minis- teries, in alle nationale instellingen zijn de Vlamingen in de minderheid, en die schrij- ven hun nota’s aan elkaar zelfs in het Frans.

Dit is het volk waar Brel op spuwt, maar ook van houdt op zijn manier. Hij verbiedt wel zijn dochters Nederlands te leren. En op tien jaar tijd gaan alle waarden waar Brel mee is opgevoed op de schop. Vlaanderen wordt niet “het lelijkste land ter wereld”

maar alleszins een lelijk land door de lintbe- bouwing, door de verkavelingen. Overal rij- zen fabrieken en handelszaken uit de grond.

En de jonge Vlaamse generatie die het suc- ces van de Volksunie maakt, heeft werk en verdient goed. In Vlaanderen verdwijnt het Franstalige onderwijs. Het Vlaanderland van Brel bestaat niet meer; hij heeft het gevoel van heimwee dat iedere ex-koloniaal koes- tert.

De knuffels die het Zangfeest organiseerden, projecteerden een reusachtig por- tret van de man die in de jaren zestig en zeventig “le Flamand le plus connu dans le monde” was, want hij had toch zo’n mooie liedjes over Vlaanderen geschreven. En dat hij een paar keer grof tekeerging tegen de bewoners van die 13.000 vierkante kilometer, zullen we maar vergeten. Zijn ze bij het ANZ zo cynisch dat ze de slo- gan “slechte publiciteit is beter dan geen publiciteit” hanteren? Ik denk het niet.

Dat zijn toch geen Hollanders die nog altijd verguld blinken als ze denken aan “Le port d’Amsterdam” dat niet ècht een lofzang is op de Hollandse vrouwen.

Lees verder blz. 14 Mensen worden depressief