NUMMER 14 J 21 APRIL 2021 J 3,60. Het verkeerd herinneren van Rutte. Oorlog aan de. Het Museumplein

Het ‘verkeerd

herinneren’ van Rutte Het Museumplein

als slagveld Oekraiense grens

NUMMER 14

^J

21 APRIL 2021

^J

€ 3,60

GEZOND VERSTAND

Oorlog aan de

¨

INHOUD O

schemering. Kennis die komt bij een aflopende beschaving.

Gezond Verstand

Jaargang 1, nummer 14, 21 april 2021 Gezond Verstand is een onafhankelijk blad, opgericht in augustus 2020, en verschijnt elke twee weken. Gezond Verstand is een blad voor iedereen die objectief en waarheids­

getrouw geïnformeerd wil worden over wat er gebeurt in de wereld. Een blad met serieuze, kwalitatief hoogstaande journalistiek ter bevordering van een burgerschap met gezond verstand. Gezond Verstand creëert een platform voor kennisvergaring.

Uitgever

Gezond Verstand Media B.V.

Hoofdredactie Karel van Wolferen

Emeritus­hoogleraar Universiteit van Amsterdam en oud­correspondent NRC

Redactieadres

redactie@gezondverstand.eu Nabestellingen

Losse nummers zijn te bestellen op gezondverstand.eu.

Advertenties

Gezond Verstand kent verschillende advertentie­

mogelijkheden. Neem voor meer informatie contact op via sales@gezondverstand.eu.

Stichting Gezond Verstand

De Stichting Gezond Verstand is een stichting zonder winstoogmerk en is afhankelijk van donaties. De stichting is werkzaam in het algemeen belang en heeft tot doel kwalitatief goede en juiste berichtgeving over gebeurtenis sen in Nederland, Europa en in de rest van de wereld te ondersteunen en stimuleren, met name in het belang van Nederland en haar bewoners.

Voorts ondersteunt en stimuleert de Stichting Gezond Verstand kwalitatief goede onderzoeks­

journalistiek en initiatieven die berichtgeving en journalistiek bevorderen. Stichting Gezond Verstand verdedigt en vraagt aandacht voor de persvrijheid en verdedigt en vraagt aandacht voor de vrijheid van menings uiting van eenieder.

Voor 75,­ euro per jaar word je aangeslotene van de Stichting Gezond Verstand en daarmee lid van het Gezond Verstand­netwerk. Aangeslotenen ontvangen 24 keer per jaar het blad Gezond

Verstand en kunnen inhoudelijk reacties geven (en lezen) op het Gezond Verstand­platform.

Voor 120,­ euro per jaar word je Founder;

krijg je alles wat de gewone aangeslotenen krijgen, maar word je ook jaarlijks uitgenodigd voor netwerkbijeenkomsten. Meld je aan op gezondverstand.eu.

Werk mee

Gezond Verstand is op zoek naar redacteuren, schrijvers en spotprent tekenaars.

Meld je aan via info@gezondverstand.eu.

Help ons met je donatie

Buiten de mogelijkheden om aangeslotene van de stichting te worden, kan Gezond Verstand iedere vorm van donaties goed gebruiken om zo haar doelen te realiseren.

Copyright

Niets mag zonder schriftelijke toestemming van de uitgever op welke wijze dan ook verveelvoudigd worden of anderszins toegepast worden.

ISSN 2667­1174

4 De komende onom­

keerbare apartheid in de samenleving

6 Rutte mag niet

jokken, maar ‘verkeerd herinneren’ mag wel

De bijzondere verstands hapering die we tegenwoordig bij onze minister-president aantreffen.

8 Het normale normaal bij een gemiddelde mkb­werkplaats

Hoe het loopt bij een kleine fabrikant die zich niets aantrekt van maatregelen.

10 De Urker dwarsliggers

Het hoe en waarom van een bij- zondere enclave van Nederlanders.

20 Lichamelijke integriteit en de medische dictatuur

De twee grenzen die zijn overschreden op de weg naar medische dictatuur.

21 Europees vaccinatie­

paspoort­plan twee jaar ouder dan de ‘pandemie’

Wat allang voor de ‘pandemie’

achter onze ruggen werd bedisseld.

23 Kiemen van een we reld ­ oorlog aan de Oekraïens­

Russische grens

Verhevigd conflict tussen Oekraïne en Rusland dat begon met een oorlogs verklaring door de Oekraïense president.

25 Stemmen uit de samenleving

12 Als je weet wat je moet doen, doe het dan

Financiële aspecten van de parallelle samenleving.

13 Slagveld Museum­

plein in de ogen van een diender

Politieoptreden dat indruist tegen politieprincipes.

15 De spagaat van de politie

De cruciale keuze die een politie macht maakt tussen gehoor zaamheid aan overheid en dienstbaarheid aan publiek.

19 Moeten we de context kennen?

Barbaars optreden blijft barbaars optreden, ongacht het verband.

DE VERSLAGGEVING IN DIT BLAD WORDT ONDERSTEUND DOOR

BRONVERMELDINGEN OP ONZE WEBSITE GEZONDVERSTAND.EU

COLOFON

NOTA BENE

In 1927 verscheen een prettig leesbaar boek waarin de Franse denker Julien Benda waarschuwde voor de aantrek- kingskracht van autoritaire en totali- taire oplossingen. De titel luidde: Het Verraad van de Intellectuelen. Het boek trok veel aandacht. Driemaal was Benda kandidaat voor de Nobelprijs.

Een nieuwe Nederlandse vertaling (272 pagina’s) kwam drie jaar geleden uit.

De boodschap is onverminderd gel- dig, zeker nu het Corona-schandaal vrijwel onopgemerkt voorbij lijkt te gaan aan de intellectuelen in Neder- land en daarbuiten. Ze kijken de andere kant op. Intellectuelen laten vrijwel niet van zich horen, nu zowat alle vrijheden door de staat zijn ingepikt en de staat zich steeds meer bemoeit met alle per- soonlijke activiteiten van de burger.

Afstandelijkheid is de meest voorko- mende reactie. En inderdaad, dit staat gelijk aan verraad, in de zin die Benda bedoelde.

De titel La Trahison des Clercs (het verraad der klerken) was een voltreffer die bijdroeg aan het commerciële suc- ces van het boek. De Amerikaanse en Nederlandse vertalers hebben ervoor gekozen het woord ’klerken’ in de titel te vervangen door ’intellectuelen’, omdat Benda zijn pijlen niet zozeer richtte op pennenlikkers maar op de gemak- zuchtige meelopers met een universi- tair diploma op zak. Zulke mensen zijn geneigd alle misdragingen van de over- heid goed te praten; moeiteloos werken ze mee aan het vertrappen van mense- lijke rechten en waarden.

Een actueel voorbeeld is de opstel- ling van Pieter Klok, hoofdredacteur van De Volkskrant, die een jaar geleden aan- kondigde dat zijn krant in alle artikelen de Corona-koers van het kabinet voor de volle honderd procent zou steunen, zonder eigen onderzoek in te stellen.

Hiermee maakt Klok zich op cynische wijze schuldig aan het overschrijden van de norm van elementair menselijk fatsoen. Zoals Klok zijn er velen.

Inspiratiebron voor het boek van Benda was het sterk opkomend natio- nalisme in de jaren ’20. Dit ging gepaard

met toenemende staatsmacht en ver- drukking van het individu. Nu, een eeuw later, zijn soortgelijke trends voelbaar, zich uitend in toenemende schending van mensenrechten. Niemand werpt zich op als hoeder van het volk, een rol die in de negentiende eeuw werd ver- vuld door de onafhankelijk denkende

’klerken’, die hun stem wel durfden te verheffen.

De vraag die vaak opkomt bij contact met intellectuelen is of ze überhaupt nog in staat zijn uit hun doppen te kij- ken. Neem de pas benoemde ‘Denker des Vaderlands’, Paul van Tongeren, de 70 jarige emeritus hoogleraar wijsge-

rige ethiek aan de Radboud Universiteit.

In een interview met NRC Handelsblad wordt hij geciteerd met de uitspraak dat: “Onze samenleving wordt geleid door ongeduld. Als je kijkt naar de coro- namaatregelen en het verzet ertegen, is er sprake van voortdurende haast. De bevolking klaagt als iets te lang duurt – denk aan de lockdown – politici zijn op hun beurt weer gehaast met het door- voeren van maatregelen uit angst dat de economische en emotionele schade te groot worden. Ik vind het interessant om te kijken wat dat ongeduld eigenlijk inhoudt. Waarom is het voor ons steeds moeilijker geworden om te wachten?”

Ja, waarom? Misschien omdat met dat wachten de ganse maatschappij naar de bliksem gaat?

Er bestaat een sociologische verkla- ring voor de passiviteit van de heden- daagse ’klerken’. Zij zijn vrijwel zonder

uitzondering werkzaam in goed gesa- larieerde beroepsgroepen waarbinnen enorme onderlinge rivaliteit en druk bestaan. Een enkel verkeerd woord en de kritische arts, rechter, journalist, leraar of ambtenaar verliest zijn uitste- kend gehonoreerde baan. Voorbeeld:

de Nederlandse huisartsen zijn de best- betaalde in Europa. Dat laten ze zich niet ontnemen.

Na ontslag kan de ’klerk’, oftewel de intellectueel, fluiten naar een tweede kans; die is er niet. De kwetsbaarheid van de positie van de ’klerk’ wordt nog verhoogd door de intense politieke con- trole; zonder lidmaatschapsbewijs van een pro-Rutte partij hoeft de gemid- delde ambtenaar zich weinig illusies te maken over zijn kansen op iets beters.

In dit verstikkende klimaat sterft de intellectuele onafhankelijkheid.

De staat anno 2021 is een moderne Leviathan, een mythologisch monster van ongekende omvang, vaak als zee- slang afgebeeld. Ook de wereld van de wetenschap is aan Leviathan onder- worpen. De journalistiek heeft zich ver- laagd tot regeringspropaganda. Over alle onderwerpen hebben kranten hun instructie ontvangen, de lijn die ze moe- ten volgen ligt vast. De moraal is kapot gemaakt. Iedereen die blijk geeft van een kritische houding wordt neergezet als slecht, verdorven, of gek. Kinderen die het nut van mondkapjes betwijfelen worden door Corona-minister Hugo de Jonge verantwoordelijk gemaakt voor de ziekte van hun ouders en grootouders.

Intellectuelen hebben bewezen dat ze de samenleving niet willen sturen.

Bij veel intellectuelen ontbreekt het aan kennis; onwetendheid is opgeko- men als de nieuwe norm. De vraag is of intellectuelen er met enige pressie toe moeten worden aangezet na te denken, om daarna te helpen leiding te geven aan de samenleving. Met de focus op al het bijzondere dat ons tot mens maakt, met respect voor het eigene van ieder individu. Hierin ligt de morele prioriteit, zodra de Great Reset van Klaus Schwab en zijn World Economic Forum zal zijn ingestort. J

Simon van Gelder

Intellectuelen kijken de andere kant op, nu zowat

alle vrijheden door de staat zijn

ingepikt.

Corona en het verraad van de intellectuelen

apartheid in de samenleving

E

r wordt gejubeld. Nog wel op gedempte toon.

Maar er is vooruitgang. Onze barmhartige overheid lijkt dichtbij een beslissing om de teugels te laten vieren. Koffiedrinken op ter­

rassen. Misschien naar de bioscoop, en het ziet er naar uit ook naar de dierentuin. Maar jubel niet mee. De aankondigingen komen erop neer dat een per­

manente tweedeling in de samenleving op handen is.

Onze staatsinrichting heeft een grens bereikt. Wij zijn binnenkort niet langer allemaal burgers met gelijke rech­

ten. Er komt apartheid. Een scheiding tussen mensen die wel en die niet meedoen. Het begint met bewijzen op de smartphone of een stempeltje voor mensen die met een sneltest puur zijn bevonden. En straks komt het vacci­

natiepaspoort. Aan de andere zijde, waar ik hoop ook u tegen te komen, weigeraars die niet de schijn van legi­

timiteit willen helpen verlenen aan deze onzin. We zijn beland bij de nieuwste fase van het evoluerende totalitaire bestel. Een fase die bij succes het ‘nieuwe normaal’ waar­

schijnlijk onomkeerbaar maakt.

Deze fase waarin biologische oorlogsvoering de psyop gaat verdiepen biedt hernieuwde gelegenheid om te probe­

ren tot een overzicht te komen over hoe het allemaal heeft kunnen passeren. Voor mensen die Gezond Verstand niet regelmatig onder ogen krijgen even een kleine stap terug:

De crisis van nu komt niet voort uit een werkelijke nood­

situatie. Niets, maar dan ook helemaal niets, legitimeert de maatregelen die onze vrijheid sinds maart vorig jaar beperken en allerhande maatschappelijke instellingen tot ruïnes hebben gereduceerd. Covid­19 is geen pathogeen vergelijkbaar met de pest of cholera. Er gingen niet meer mensen dood dan gemiddeld in een griepseizoen.

Onze situatie is veroorzaakt

door machtsverschui­

vingen. De belangrijkste daarvan betreft de relatie tus­

sen regeerders en burgerij. Het is heel goed uitgedacht en georkestreerd. Het begon ook langer geleden dan de meeste critici van het overheidsbeleid beseffen. Verderop in dit nummer van Gezond Verstand kunt u lezen dat de Europese Commissie al bezig was met plannen voor een vaccinatiepaspoort twee jaar voordat voor het eerst werd gesproken over een pandemie. Het uitkienen van alles gebeurde buiten natiestaten, buiten de Europese Unie, in een vrij wazig domein van relatief nieuwe en ontiegelijk rijke machthebbers die ongecontroleerd de wereld willen gaan ‘herstarten’ en leiden. Maar het uitrol­

len van het voor de wereld bestemde totalitaire bestel kan alleen via de staat worden geregeld. Rutte en Van Dissel

voeren dus gewoon de van buiten komende instructies met aanwijzingen uit. De staat moest geheime tactieken inzetten om mensen ertoe te bewegen vrijwillig afstand te doen van hun rechten en vrijheid. Daarbij zorgde het ervoor om gebruik van geweld te vermijden. We hebben een jaar lang gezien hoe dat werkte. Geweld bleef beperkt tot momenten waarop openbare demonstraties van ver­

zet een kettingreactie zouden kunnen veroorzaken, en de crisissituatie verloren zou gaan. Nog voor de fase ingaat van het tonen van papieren of smartphones met nood­

zakelijke permissies, moeten landgenoten elkaar al zijn gaan dwingen om te gaan gehoorzamen. Dit gaat straks ook gelden voor de prik waarvan de overheid moet kun­

nen blijven zeggen dat het niet verplicht is. De overheid kan dan blijven opereren in een sfeer van onschuld, ter­

wijl de weigering om ons lichaam er aan te onderwerpen, problemen doet ontstaan voor normaal levensonderhoud.

Het vrijwillig opgeven

van burgervrijheden had niet kunnen plaatsvinden zonder de mediamacht die over­

heidspropaganda tot voorgeschreven werkelijkheid ver­

hief. Maar daar bleef het niet bij. De aandacht van de geïn­

teresseerde burger die ging begrijpen dat het om leugens ging, werd steeds weer naar dwaalsporen gelokt, waar­

door werkelijke oorzaken onzichtbaar bleven. Wat mij herhaaldelijk verbaasde was dat op vele videokanalen die het alternatieve nieuws brachten, de ondervraagden en hun interviewers angstvallig binnen Nederlandse gren­

zen bleven. De overheid deed het verkeerd, zoveel mocht dan duidelijk zijn, in verband met bijvoorbeeld aerosolen en ventilatie, en de opstapelende problemen als gevolg van de lockdown. Op zichzelf was dat allemaal waar, maar daar zou het verhaal niet hebben mogen afbreken.

Nogmaals, de opsluiting van gezonde mensen en de cam­

pagne om de maatschappij van allerlei bindmiddelen te ontdoen, was niet in Nederland uitgedacht of bij de buren.

Wie zaten daar, boven zogenaamd soevereine staten, die hun burgers tot volslagen antiburger­gedrag dwongen?

Onlangs keek ik weer naar iets dat ik ‘de afleiding’

noem: een uitleg die niet doordringt tot vragen over de kern van de zaak. De geïnterviewde ging een stap terug in de geschiedenis met een abstract model van historische maatschappijveranderingen, en kon aankondigen dat een nieuwe maatschappij al was geboren. Net als bij eerdere maatschappijveranderingen was dat veroorzaakt door ingrijpende omstandigheden, in dit geval technologie die het kunnen van de mens enorm heeft vergroot. Wij hebben geen andere keuze dan ons aan te passen. Het

Karel van Wolferen

deed me denken aan de ‘technetronic era’­voorspellingen waarmee Zbigniew Brzezinski kwam aanzetten tegen het eind van de jaren 60. Brzezinski (ook veiligheidsadvi­

seur onder Jimmy Carter) was medeoprichter met David Rockefeller van de Trilateral Commission die jarenlang het Westen plus Japan met dit soort technocratische droombeelden heeft geïnspireerd. Je vindt ze ook duide­

lijk terug bij de zogenaamde duurzame ontwikkelings­

doelstellingen van de Verenigde Naties.

Hier dus niet veel nieuws onder de zon. Maar in het interview werd het wel als nieuw voorgesteld, zoals beschreven in het (voor een intelligent mens onleesbaar) boek De Vierde Industriële Revolutie van Klaus Schwab.

Zoals u weet is deze Schwab de oprichter van het World Economic Forum dat bezig is met het optuigen van de Grote Herstart. Het virus zou het mogelijk hebben ge­

maakt om onze noodzakelijke aanpassing haastje­repje plaats te laten vinden. De geïnterviewde was het ermee eens dat we ons moesten aanpassen, maar dan niet op de manier die Schwab aanbiedt. De werkelijkheid dat het absoluut geen virus is geweest die ons in Schwabs dystopia heeft gedeponeerd, kwam niet ter sprake. Ook niks over de samenwerking van onvoorstelbaar rijke lie­

den die zijn gaan beseffen dat ze op een directe manier macht kunnen uitoefenen met het opkopen/omkopen van instellingen waarvan het brede publiek denkt dat ze datzelfde publiek dienstbaar zijn.

Wie zijn de echte aanstichters?

Veel blijft wat mij betreft nog een kwestie van speculeren. Is Schwab een centrale boosdoener? Zeer onwaarschijnlijk, hij is een boodschapper. Hij kan coördineren. Hij brengt regerings­

hoofden, topindustriëlen en zogenaamd leidende denkers samen. En hij verbindt mensen met ontzaggelijk veel geld met andere mensen waardoor ze nog ontzaggelijk veel meer geld kunnen binnenhalen. Hij speelt dus wel degelijk een rol, maar dan als een van de topuitvoerders, niet als een topbeslisser. Sigrid Kaag en Rutte gaan bij hem op bezoek. Wat dat precies betekent weten we niet.

Wat het precies betekent dat mevrouw Melinda Gates regelmatig op de thee gaat bij Angela Merkel weten we ook niet. Maar we mogen wel aannemen dat Merkel niet zo gauw het Duitse beleid gaat ombuigen als dat tegen de schema’s in zou gaan van Melinda’s echtgenoot. Bill Gates heeft veel schema’s, zoals het vaccineren van de ganse wereldbevolking. Niet eenmaal, maar vele keren.

Hij is ’s werelds grootste vaccinmaker, en heeft zojuist de meest omvangrijke, meest langdurige, en meest effectieve reclamecampagne voor vaccinaties in de geschiedenis van de mensheid cadeau gekregen van een verzameling rege­

ringsleiders. Gates is een veroveraar. Als iemand die voor klimaatcontrole zonlicht wil blokkeren door chemische interventie in de atmosfeer, en die zegt dat we straks voor 100% moeten overgaan tot het eten van synthetisch vlees, is hij ook krankzinnig. Hij is belangrijker dan Schwab, want zonder zijn omkoperij zou het kolossale verraad van de medische sector, nodig om ons in de huidige ellende te storten, niet hebben kunnen plaatsvinden.

Er zijn diverse betrekkelijk kleine groepen van belang­

hebbenden die gezamenlijk de frauduleuze viruscrisis gebruiken om hun projecten te realiseren. Deze zouden onder normale omstandigheden niet de minste kans van slagen hebben. Onder hen zijn de opperste financiële opperheren waarschijnlijk het belangrijkst. Denk aan Larry Fink van BlackRock, ’s werelds grootste investe­

ringsmaatschappij. Denk aan Vanguard. Denk aan de zgn. Groene Revolutie die er ook een essentieel onderdeel van is. Denk aan de grootste bankmachten die menen misschien alleen te kunnen overleven als de wereld over­

gaat tot een digitaal transactiesysteem dat het bankieren met geld binnen een decennium moet gaan vervangen.

Hierdoor kunnen ze het fenomeen ‘geld’ dramatisch re­

duceren en misschien wel uitschakelen.

Maar nu terug

naar de kleine technocraten die de opdrachten op de grond in ons eigen land uitvoeren. Het kan zijn, en is waarschijnlijk ook aanneembaar, dat zij aanvankelijk niet beter wisten. De Van Dissels en de Rut­

tes misschien wel, maar het zou mij verbazen als ze het geheel zouden blijken te hebben doorgehad. Ze hebben in elk geval nu zo ontzaglijk veel op hun kerfstok, dat ze gedoemd zijn om, tegen alle toekomstige aanwijzingen in, hun gelijk te moeten blijven halen. Altijd weer opnieuw.

Op het lagere niveau hebben we te maken met een bureau­

cratie beladen met computermodellen. Die is dolgedraaid.

Kijk maar op de websites van Stichting Open Nederland, en van de geplande zgn. pilots in delen van het land waar­

bij wetenschappelijk zal worden bestudeerd hoe bezoekers zich zullen gaan gedragen in bijvoorbeeld de Keukenhof en Artis. Van alles zal er worden geobserveerd. Het volk staand, zittend, met elkaar pratend, wel en niet op voorgeschreven afstand. Van de pilots gaan we leren hoe Nederland straks met een goed teststelsel weer met van alles mee mag gaan doen. Het lijkt net echt. Maar het is voor de onderzoekers en de handhavers, en smartphone­controleerders een cult geworden. Zonder dat zou het voor elk mens met nog wat functionerende hersens volslagen duidelijk moeten zijn dat het allemaal niets te maken kan hebben met volksgezond­

heid of wat voor ander begeerlijks dan ook. J

Jos Thommassen

Rutte mag niet jokken, maar ‘verkeerd

herinneren’ mag wel

O

p 1 april 2021 heeft ons land kennis­

gemaakt met het nieuwe begrip ‘ver­

keerd herinneren’. Tijdens het ‘Omtzigt elders’ Kamerdebat sprak VVD­Kamerlid Mark Rutte de bijzonder gedenkwaar­

dige woorden: “Ik lieg niet over wat mij bijstaat van dat [verkennende formatie­]gesprek van afgelopen maandag.

Ik heb daar een verkeerde herinnering aan. Dat blijkt nu. Het is anders gegaan dan ik dacht. Maar ik lieg daar niet over.” Even later herhaalde Rutte nog maar eens met klem: “Ik heb niet gelogen. Als je het verslag [van het verkennende formatiegesprek] ziet, blijkt dat het wel over Omtzigt is gegaan, maar wat ik net heb gezegd, is naar eer en geweten. Die herinnering was dus fout en dat betreur ik.”

Tijdens het debat kreeg elke vragensteller steeds deze zelfde zelfanalyse voorgeschoteld: “Ik heb niet gelogen.

Ik herhaal dat nog een keer (…). Ik sta hier niet te lie­

gen. (…) Ik spreek hier de waarheid, en de waarheid is dat ik naar eer en geweten [inzake ‘Omtzigt elders’] de pers vorige week te woord heb gestaan.” Rutte realiseerde zich na lezing van het ambtelijke gespreksverslag plotseling dat hij “verkeerde informatie had gegeven aan RTL en de NOS”, dat zijn herinnering “fout was en dat er wel over Omtzigt is gesproken. Niet in de zin van ‘functie elders’, maar er is wel over Omtzigt gesproken. Ik neem het mij­

zelf natuurlijk kwalijk dat ik die fout gemaakt heb. Maar ja, ik heb hem onbewust gemaakt, want ik heb oprecht die herinnering niet.”

Volgens VVD­coryfee Mark Rutte,

leider van de grootste politieke partij van Nederland en tevens al vele jaren minister­president van ons land en goede bekende in Brusselse kringen, is het dus mogelijk dat iemand zich

‘verkeerd herinnert’ en dat, wanneer zo iemand hierover wordt aangesproken, ‘verkeerd herinneren’ iets heel an­

ders is dan liegen. Een mens kan zich kennelijk iets ver­

keerd herinneren en toch de waarheid spreken wanneer hij uitlegt dat hij zich verkeerd had herinnerd. Het is zelfs zo, dat ‘verkeerd herinneren’ en de waarheid spreken harmonisch met elkaar lijken samen te gaan, wanneer je, geconfronteerd met de werkelijkheid, ruiterlijk en eerlijk toegeeft dat je lijdt aan een verkeerd herinneringsvermo­

gen. Daarmee wordt ‘verkeerd herinneren’ het tegenover­

gestelde van liegen. Want wie liegt geeft welbewust een verkeerde voorstelling van een werkelijkheid die hij zich wel degelijk herinnert.

Verkeerd herinneren is dus een manco van het her­

inneringsvermogen. Een kwaal waaraan de patiënt zelf niets kan doen omdat deze zich afspeelt in het onbewuste.

Zoals Rutte zelf opmerkte, het gaat hier om amnesie of geheugenverlies: “Hoe heet dat als je iets vergeet? Amne­

sie. Dat is de enige manier waarop ik dit kan verklaren”, sprak hij, monter als altijd. Vergevorderde stadia van deze kwaal worden medisch ook wel gediagnosticeerd met termen als dementie of alzheimer. Opmerkelijk is dat Rutte onder druk van pers, publieke opinie en een opgewonden Tweede Kamer heel nadrukkelijk en bij her­

haling deze zelfanalyse deed om te benadrukken dat het belijden van dit gebrek getuigt van een superieure vorm van eerlijkheid. Wie zich ‘verkeerd herinnert’ wanneer hij, bijvoorbeeld, de pers te woord staat, handelt deson­

danks naar eer en geweten. “Als ik hier zeg dat ik naar eer en geweten de pers te woord heb gestaan, dan ben ik eerlijk. (…) Ik spreek hier geen leugens. Ik spreek hier de waarheid als ik zeg dat ik op dat moment naar beste eer en geweten de pers te woord heb gestaan.”

Amnesie komt soms voor

bij mensen die bloot heb­

ben gestaan aan een zware fysieke of mentale impact. Zij kunnen zich, bijvoorbeeld, van een auto­ongeluk niets meer herinneren. In de loopgraven van de Eerste Wereld­

oorlog was ‘shellshock’ een veel voorkomend verschijn­

sel. De amnesie begint meestal vlak voor, en eindigt meestal vlak na, het voorval. Dat is tijdens het verkennend gesprek kennelijk ook gebeurd toen werd gesproken over Pieter Omtzigt. De ‘shock’ van alleen al de gedachte aan het door ambtenaren, ministers en staatssecretarissen zo gevreesde CDA­Kamerlid was kennelijk zo hevig dat ook bij de beide verkenners, Annemarie Jorritsma en Kajsa Ollongren, spontaan het geheugen werd gewist. Tot aan en vanaf vlak na de Omtzigt­impact konden de drie gespreksdeelnemers zich alles goed herinneren. Volgens Rutte, “(…) als het gaat om de positie van Omtzigt (…) als minister, en nog een paar dingen, heb ik er geen herinne­

ring aan dat we dat besproken hebben in dat gesprek. Dat

Bert Schwitters

was eerlijk gezegd ook de herinnering van de twee ver­

kenners, die zij natuurlijk naar buiten hebben gebracht.”

Tijdens het debat wilde geen Kamerlid geloven dat Mark Rutte de waarheid sprak. Telkens moest de ge­

kwelde VVD­voorman uitleggen en benadrukken dat hij niet had gelogen, dat hij oprecht, naar eer en geweten, de waarheid sprak en had gesproken. De door de Kamer aan­

genomen motie van afkeuring betrof dan ook Rutte’s ver­

meende onoprechtheid en leugenachtigheid. In de motie van afkeuring spraken Kamerleden Kaag en Hoekstra uit dat “VVD­fractieleider Rutte, die tevens de rol van demis­

sionair minister­president vervult, de waarheid niet sprak in de media dat hij bij oud­verkenners niet heeft gespro­

ken over de positie van de heer Omtzigt.” Hiermee werd Rutte’s zelfanalyserend vermogen alsmede zijn gebrek aan herinneringsvermogen in feite van tafel geveegd.

Parlementariërs horen niet te liegen, want liegen mag niet, vooral niet als je liegt over iets dat vrij gemakkelijk kan worden geverifieerd.

Maar stel nu dat Rutte

wel heel oprecht de waarheid sprak. Dat hij inderdaad lijdt aan ‘verkeerd herinneren’

en dat hij wél naar eer en geweten de pers te woord heeft gestaan. Dat hij niet heeft gelogen omdat hij zich ver­

keerd had herinnerd. Dat hij zich, vanwege dit gebrek aan herinneringsvermogen inderdaad en te goeder trouw

niets kon herinneren van de ‘Omtzigt­amnesie’ die hem en de beide verkenners juist tijdens het formatie gesprek had getroffen. Dan zit Nederland dus straks weer opge­

scheept met een kwieke minister­president van wie ech­

ter niet duidelijk is of hij zich bij tijd en wijle al dan niet

‘verkeerd’ zal herinneren. Het gebeurt bij Rutte immers onbewust: “Ik heb hier niets bewust fout gedaan. Wel een fout gemaakt, blijkt nu; dat zie je in het verslag [van het verkennende gesprek]. Maar niet met de bedoeling om daar vorige week over te liegen, integendeel.” Dat kan de nieuwe minister­president dus ook overkomen wan­

neer hij, bijvoorbeeld, in Brussel meepraat over Europees beleid. Of wanneer hij de Kamer en het volk weer eens informeert over nieuwe coronamaatregelen of over de toeslagenaffaire. Ware het dan niet beter geweest wan­

neer de Kamer had ingestemd met Geert Wilders’ motie van wantrouwen: “De Kamer, gehoord de beraadslaging, zegt het vertrouwen in de minister­president op, en gaat over tot de orde van de dag.” Met die motie zou Neder­

land in één klap zijn verlost van een politicus van wie de Tweede Kamer vindt dat hij glashard staat te liegen, maar die volgens eigen zeggen lijdt aan ‘verkeerd herinneren’.

Met een aperte leugenaar dacht het parlement echter nog wel te kunnen leven. Maar misschien hadden de Kamer­

leden beter kunnen doen wat Mark Rutte hen nadrukke­

lijk vroeg: hem op zijn woord geloven. J

Vick Debergh

Het normale normaal bij

een gemiddelde mkb­werkplaats

Ans van den Broek

I

k kan verslag doen van een groepje mensen die met hun handen din­

gen maken, en vertellen dat zulke mensen verachting hebben voor de covid­regels. Wij zijn een voorbeeld van een gemiddelde mkb in de maakin­

dustrie. Wij maken metalen onderdelen waarmee wij bouwbedrijven voorzien van wat zij nodig hebben voor wat zij maken.

Ik werk al 20 jaar bij dit bedrijf, dat 25 werknemers in permanente dienst heeft.

Ik behoor tot het managementteam dat het bedrijf leidt. Daarbij gaat het onder andere om alle ondersteunende werk­

zaamheden die de efficiëntie bevorde­

ren, van alle medewerkers, die voorko­

men bij een gemiddeld mkb­bedrijf. Een heel plezierige baan met fijne collega’s, en een goede directeur/eigenaar die zijn mensen kent en die beseft dat werkne­

mers in een mkb­bedrijf het feitelijke kapitaal zijn.

Maar ons worden ook regels opgelegd door zogenaamde hoogopgeleide en intelligente bestuurders van hogerop, bijvoorbeeld toen Sars­COV­2 ons meer dan een jaar geleden overviel. Gezien mijn functie bij het bedrijf vroeg ik me toen af wat de mogelijke risico’s konden zijn voor het bedrijf, wanneer het onze kant op zou komen. Het virus teisterde inmiddels Italië. Bijzondere actie leek op­

handen: verhoogd ziekteverzuim?! Mate­

riaallevering­tekorten?! Leegloop order­

portefeuille?!

Het managementteam had wekelijks overleg en concludeerde dat er bedrijfs­

matig nog geen zicht was op wat de con­

sequenties konden zijn. Op het gezond­

heids­/hygiënische vlak zou ik de nodige maatregelen nemen. Geen handen schud ­ den, 1,5m afstand houden, kleine druppel­

tjes op oppervlakten in de gaten houden, en wat dat betekende voor de collega’s.

Toen werd de eerste landelijke lockdown in Nederland ooit afgekondigd. Mensen met essentiële beroepen konden blijven werken. Die maandag, na de persconfe­

rentie van de premier, zijn alle collega’s gewoon naar hun werk gekomen. We hebben met de eigenaar/directeur ver­

gaderd en concrete afspraken met elkaar gemaakt. Onze groep reageerde met de gebruikelijke nuchterheid: “Handen was­

sen doen we altijd, dat weet je toch.” U moet weten dat deze mensen vieze vettige handen krijgen van hun werkzaamheden, elke dag, ook al hebben ze handschoenen aan. Ik kon melden dat er mondkappen op voorraad lagen, mochten ze die willen gebruiken. Bij koorts thuisblijven. “Dat is toch normaal!”

Oh ja, die anderhalve meter afstand.

Dan zetten we in de kantine de tafels toch een beetje los van elkaar. Collega’s stonden op en deden dat meteen zodat iedereen op redelijke afstand van elkaar zijn boterham kon eten. Zonder in de paniekmodus te schieten, hebben we op ons bedrijf geen uitbraak gehad van het zogenaamde ‘killervirus’. Ondanks het dagelijks werken met elkaar in dezelfde ruimten, in de rij wachten voor het kof­

fiezetapparaat tijdens de pauzes, zijn we niet overspoeld met zieke mensen die met covid­19 klachten thuis moesten blijven of opgenomen moesten worden in een ziekenhuis.

We hadden in april 2020 al de nodige informatie gevonden op diverse internet­

media­platforms en begrepen dat virus­

sen niet per definitie neervallen binnen de 1,5 meter, maar blijven zweven. Ven­

tilatie bleek dan een goede en prakti­

sche oplossing om de ruimte snel van eventuele kwalijke virussen te ontdoen.

We besloten het ventilatiesysteem van de kantoorruimten te verbeteren, door deze sterker af te stellen. Tevens zijn we overgegaan tot het plaatsen van luchtver­

versers met HEPA­filter en ioniserende functionaliteit, zodat alle mogelijke ziek­

teverwekkers zoveel mogelijk uit de kan­

toren en kantine worden gefilterd.

We bleken niet

het enige bedrijf te zijn dat voor deze oplossing had geko­

zen. Zo kregen we de complimenten van een klant die in koudetechniek­

systemen zaken doet. Met onze eigen voortschrijdende inzichten is bij ons het overdreven handen wassen, elkaar geen hand meer geven en afstand houden, nooit echt een kwestie geworden.

Als er relaties bij ons binnen kwamen en ik zonder nadenken mijn hand uit­

stak en zij mij de hand schudden, wis­

ten we beiden direct hoe we erin ston­

den. Dit waren meestal zeer plezierige gesprekken. Vaak waren dit mensen die in de techniek werken en dus bèta­men­

sen zijn. Toegegeven, onze relaties die er anders instonden kwamen bij voorbaat al niet naar kantoor. Dan ging contact telefonisch of digitaal. Ik kreeg dan ook steeds meer het vermoeden dat alfa­men­

sen vatbaarder zijn voor de overheidspro­

paganda dan bèta­mensen. Let wel, dit is slechts een persoonlijke waarneming.

Bij verjaardagen laten we altijd iets van de bakker komen voor bij de koffie.

Maar toen was er ineens een maatregel waarbij mondkapjes verplicht werden gesteld. Dus had de bakker natuur­

lijk tegen zijn bezorgers gezegd: bij de klant een mondkapje op! Al zuchtend en puffend kwam de jonge bezorger met de bestelling binnen. Ik zag direct dat hij er moeite mee had. Ik stelde hem gerust: “Een gedoe zo’n mondkapje. Ze doen niets. Maar hier hoef je het ook niet op hoor!” Vanaf die tijd komt deze jongeman altijd zonder mondkapje ons het bestelde met een glimlach op zijn gezicht brengen. Veel bezorgers komen ook gewoon binnen zonder mondkapje.

De leverancier die bijna elke week ma­

teriaal aanvult in onze werkplaats, had een niet­werkend mondkapje op toen hij onze werkplaats inliep. Dus vroeg ik hem waarom. Zijn antwoord: “Ja, tuurlijk weet ik dat die stoffen mond­

kapjes niets doen. Maar er zijn bedrij­

ven op mijn route die wel willen dat ik ze draag.” Waarop ik zei: “Bij ons is dit niet nodig.” Vanaf die tijd heb ik hem bij ons geen mondkapje meer zien dragen.

Nog een mooi voorbeeld is dat van een klant die werkzaam is in de maakindus­

trie, die samen met zijn werknemer bij ons aan kantoor kwam om een offerte te bespreken. Ze staan buiten voor de deur te prutsen om het mondkapje op te krijgen. De werknemer was er bedreve­

ner in dan de klant zelf. Toen ik de deur voor hen opendeed en hun vriendelijk uitnodigde om binnen te komen, vroeg hij of ze nu mondkapjes op moesten doen. Ik zei “Nee, dit is privéterrein zon­

der mondkapjesplicht.” Met een opluch­

ting werd het mondkapje door hem in zijn broekzak gepropt, waarna direct zijn werknemer deze ook glimlachend

afdeed. Het onderhandelen over de prijs moest nog beginnen, maar de gunning was hiermee al binnen.

Toch komen er bij ons nog mensen binnen die ondanks dat ze horen hoe wij er in staan, hun mondkapjes standvastig ophouden. Ik respecteer dat. Als deze per­

soon dan een uur of twee lang geconfron­

teerd wordt met uitsluitend niet­dragende personen, zich als eenling toch ongemak­

kelijk gaat voelen, doet hij het masker toch maar op een bepaald moment af.

De persconferenties van de premier volgden elkaar op. Maar die vormden niet langer het gesprek van de dag. Het komt allemaal steeds verder van ons af te staan. Mensen die werken in de maakin­

dustrie kunnen niet met de lasmachine onder de arm fijn thuis even een con­

structiewerkje in elkaar lassen. Of op 1,5 meter in het servicebusje. Of de beton­

platen voor een woonhuis even uit laten harden in de achtertuin, en in de tussen­

tijd even lekker de hond uitlaten voor de nodige ontspanning. Of met de heftruck een pallet wc­papier bij de winkel afleve­

ren. Een inkoper kan ook de directeur/

eigenaar zijn, die ’s ochtends de deur van de werkplaats van het slot doet, en deze dan natuurlijk ’s avonds dicht doet.

Deze bedrijven hebben geen laag met managers. Die kunnen niet alles vanuit huis digitaal en telefonisch aansturen.

Tussen de 40% en 55%

van alle com­

merciële ondernemingen zijn nijver­

heid, industrie, bouw, metaal en instal­

latiebedrijven; mkb­bedrijven en vaak familiebedrijven (volgens de cijfers van het CBS). Dit zijn ondernemers die wer­

ken om een inkomen te genereren en heel veel Nederlanders werk verschaf­

fen. Waarmee ook deze werknemers het zich kunnen permitteren om in hun le­

vensonderhoud te voorzien, en ietwat ple­

zier te beleven met hun gezin en directe naasten.

Ondanks de lockdown en avondklok deze afgelopen winter/voorjaar en de onheilsvoorspellingen voor de volgende

‘golf’, wordt er doorgewerkt. Collega’s hebben plezier in hun werk. Sommige geven aan blij te zijn dat ze gewoon kunnen blijven werken. Niet­essentiële

Jos Thommassen

De Urker dwarsliggers

Willem Bakker

O

nrust op Urk is meerdere malen in het nieuws geweest tijdens deze zogenaamde pandemie. Een GGD­test ­ straat werd in lichterlaaie gezet, er von­

den verschillende rellen plaats in het dorp en meer recentelijk was er ophef rondom een kerk die de coronamaatre­

gelen liet varen.

De persbureaus wisten op zondag 28 maart waar ze moesten zijn. Ze waren er om verslag te doen van de Sion­

kerk waarvan al bekend was dat deze voor meer dan de door coronamaatrege­

len toegestane gelovigen de deuren zou openen. In werkelijkheid was er sprake van moedwillige provocatie, intimidatie en treitering van kerkbezoekers, duide­

lijk bedoeld om een reactie uit te lokken dat bruikbaar materiaal zou zijn om de Urker gemeenschap, cultuur en religie te ridiculiseren. Van objectieve jour­

nalistiek of neutraal verslaggeven was geen sprake. Kerkgangers kregen micro­

foons op lange stokken voor hun gezicht opgedrongen om reacties uit te lokken.

Onvermijdelijk dan ook dat bij een paar mensen de maat vol was en ze buiten­

sporig gingen reageren. De talkshows, politici en media tuimelden vervolgens over elkaar heen om hun mening te geven en de kerkgangers te veroordelen.

Lilianne Ploumen van het gedecimeer­

de PvdA noemt de respectloze provocatie van Mark Baanders’ ‘journalistiek werk’

dat niet gehinderd mag worden. Ook andere politici roepen hand in hand met de talkshowgasten van de daken hoe ontoelaatbaar de incidenten op Urk en in Krimpen a/d IJssel waren. De nationale politiekorpschef Henk van Essen onder­

beroepen zijn voor veel mensen wel degelijk essentieel. Dit wil de overheid niet begrijpen.

Zou het kunnen dat vooral deze men­

sen die met hun handen werken en niet zo lang in het theoretisch onderwijssys­

teem zijn blijven hangen, daardoor een minder voorgeprogrammeerde visie op

schrijft die mening. Termen als ‘aan­

tasting van de persvrijheid’ en ‘de vrije pers moet beschermd worden’ werden van stal gehaald om een moreel deugend kader te scheppen, waarin iedereen niet anders kan doen dan ermee instemmen.

Er wordt een beeld geschetst van intole­

rante kerkgangers die journalisten ‘aan­

vallen’ en die bovendien lak hebben aan de volksgezondheid.

Een aanzienlijk deel

van de Urker bevolking neemt de coronamaatrege­

len nauwelijks serieus; mondkapjes en anderhalve meter afstand zijn ver te zoe­

ken. Men zit ook niet massaal aandachtig te luisteren wanneer Rutte en de Jonge weer een coronaregel meer of minder aankondigen tijdens hun persconferen­

ties. De bevolking is namelijk van oor­

sprong een redelijk onafhankelijk en vrij­

gevochten volk. Eeuwenlang leefde men op het eiland Urk in betrekkelijk isole­

ment van de buitenwereld waardoor de zelfredzaamheid vanzelfsprekend werd.

Men hielp elkaar in barre tijden en ver­

wachtte in principe niets van de over­

heden. Voor de landelijke politiek was het eilandje alleen van belang vanwege de vuurbaak die de VOC­schepen veilig vanaf Enkhuizen naar Amsterdam moest wijzen.

Na de inpoldering leek deze situatie te veranderen, maar niets was minder waar.

De besluitvoerders hadden plannen voor het nieuwe Flevoland dat een per­

fecte afspiegeling van Nederland moest worden. Het echte Urk paste niet in dat plaatje, het was te arm, te ongeletterd, en lastig. De polderboeren werden zorg­

vuldig geselecteerd en de eigenzinnige het leven hebben? Dat zij niet denken dat alles in het leven maakbaar is, maar dat men het moet nemen zoals het komt, en dan flexibel op veranderingen reageren?

Ik heb sterk het gevoel dat zich twee parallelle samenlevingen gaan ontwikke­

len. Enerzijds de surrealistische samen­

leving van controle, ingeperkte grond­

armoedige vissers kwamen niet in aan­

merking. Men dacht zelfs serieus aan grootscheepse emigratie. Het eeuwen­

oude recht om te wonen op de geliefde keileembult in de Zuiderzee werd natuur­

lijk niet zonder slag of stoot opgege­

ven. De eilandbewoners gooiden al hun vastberadenheid, creativiteit en moed in de strijd om hun bestaansrecht te waar­

borgen. Urk is daarop als enige voorma­

lige vissersplaats aan de Zuiderzee met een moderne vloot kotters de Noordzee opgegaan. Langzaam maar zeker werd het dorp het visserijcentrum van Europa.

De zelfredzaamheid, de strijdvaardigheid en dat gevoel van ongewenstheid ontwik­

kelde door in de opvolgende generaties.

Dit als achtergrond voor de wijze waar­

op de Urkers argwanend toekeken toen de pandemie werd afgeroepen waarin we al onze vrijheden klakkeloos moesten afstaan voor het voorgewende ‘gemeen­

schappelijk belang’. Het enige woord uit de coronavocabulaire dat enigszins geaccepteerd werd op Urk, is het begrip

‘groepsimmuniteit’. Groepsimmuniteit is het logische gevolg van de sociale le­

venswijze van de Urkers, waardoor er nu nauwelijks besmettingen geconstateerd worden.

Toen eenmaal bleek dat de maatrege­

len volledig arbitrair waren en het aan­

tal sterfgevallen vergelijkbaar was met dat van een stevige griep, leek de scep­

tische houding gerechtvaardigd. Urkers hebben bovendien in hun geschiedenis vaak te maken gehad met plotselinge sterfte door ongevallen of stormen op zee, waardoor een zekere gewenning is ontstaan. Hoop en bemoediging wordt gevonden in de wetenschap dat er een God is die alles leidt, niet de overheid.

Doordat Urk in het verleden tegenge­

werkt is door de staat en heeft geleerd op zichzelf te bouwen, is er een natuurlijke inborst om de overheid niet in alles klak­

keloos na te volgen. De traditie van op elkaar bouwen en ‘samen tegen de rest’

rechten, staatspropaganda, avondklok­

ken, op geld beluste farmaceutische in­

dustrie, en anderzijds mijn werkomge­

ving waarvan ik u nu een kleine inkijk heb proberen te geven.

Waar willen we naar toe… of naar te­

rug! Mijn gevoel zegt dat we het allemaal zelf moeten doen. J

zorgt ervoor dat men ook in coronatijd elkaar blijft opzoeken.

Het al genoemde vertrouwen op God en het op zichzelf aangewezen zijn staat in schril contrast met de rest van Neder­

land. Urk past niet in het plaatje van het seculiere liberale land dat zich internati­

onaal prijst om haar progressiviteit. Als vreemde eend in de bijt wordt het ‘con­

servatieve’ Urk dus niet geprezen om haar overlevingskracht, maar geridiculi­

seerd als incestueus en hopeloos ouder­

wets volkje. Voorts zien Urkers in toene­

mende mate dat er geen plaats meer is voor het traditionele christendom. Een intolerantie richting religie groeit al jaren en wordt nu versterkt door de ‘pandemie’.

Kerkbezoek zou een gevaar voor de volks­

gezondheid betekenen en kerkgangers worden gezien als roekeloze mensen die spelen met de levens van anderen. Onder het mantra ‘samen tegen corona’ is wat betreft het schenden van grondrechten veel geoorloofd, en het betekent tegelijk dat we samen dezelfde richting op moe­

ten. Andersdenkenden worden bestem­

peld als gevaarlijk. Omdat de medische onderbouwing van deze intolerante visie flinterdun is, moeten de kerkgangers als

‘wappies’ worden neergezet.

Een ander belangrijk

aspect waarom de pers klaarstond om deze voorvallen bij de kerken te framen, is omdat er bij nati­

onale rampen een duidelijke zondebok gewenst is. De nadruk in de media ligt ook op een nieuwe aanname dat vanwege de kerkgang de maatregelen van kracht moeten blijven; dus deze vermeende noodzaak zou de schuld van de christe­

nen zijn. Zonder artikel 1 lid 6 van de Grondwet als laatste obstakel zouden de kerken waarschijnlijk al lang zijn geslo­

ten. Naar de kerk gaan is in de seculier­

liberale denkwijze van tegenwoordig vergelijkbaar met een terras­ of bioscoop­

bezoekje. In de kunstmatige samenleving met nadruk op identiteitspolitiek, waarin tolerantie voor andersdenkenden wordt gepredikt, gaat dit niet op voor mensen met een religieuze levenshouding.

Enerzijds zien we een groot deel van Nederland klakkeloos de overheidsbeper­

kingen opvolgen. Anderzijds zien we o.a.

de boeren, vissers, horeca en handarbei­

ders steeds vaker publiekelijk ontevre­

denheid tonen en vragen stellen ten aan­

zien van de maatregelen. Ze zien in dat hun bedrijven instorten en hun vrijheden afgepakt worden, terwijl er geen reële noodsituatie als rechtvaardiging daar­

voor kan worden aangewezen. Ook de christenen zijn onderling verdeeld: het Interkerkelijk Contact in Overheidsza­

ken (CIO) publiceerde een routekaart voor de kerken, met advies wat te doen in welke situatie, met daarin opmerke­

lijk genoeg geen fase voor ‘terug naar normaal’. Dit geeft al aan dat ook het CIO volledig meegaat in het overheids­

verhaal waarin we tot in het einde der dagen moeten meespelen in het coro­

natheater. In de waakzame fase mag in principe nog wel veel, maar na waak­

zaam komt de zorgelijke fase, daarna de ernstige fase en ten slotte de zeer ernstige fase. We zouden ons nu vol­

gens onze overheid in die laatste ‘zeer ernstige’ fase bevinden. Onderbouwing voor wanneer we in welke fase tuime­

len wordt niet gegeven. Onderbouwing waarom voor welke kerkelijke adviezen wordt gekozen wordt ook niet gegeven.

De overheid blijft weliswaar beweren dat we volgens de Grondwet recht heb­

ben op vrije belijdenis van godsdienst of levensovertuiging, maar dat recht wordt op beangstigend snelle wijze op alle mogelijke manieren ingeperkt. De scheiding tussen kerk en staat vervaagt dus, doordat het coronabeleid volgens de

Wouter Wolters

Als je weet wat je moet doen, doe het dan

Ad Broere

D

rie van mijn vijf workshops

‘Naar een parallelle econo­

mie’ zijn nu de revue gepas­

seerd. Daaruit wordt steeds duidelijker welke lijn moet worden gevolgd om tot een volwaardige parallelle economie te komen. De noodzaak om hieraan te werken dringt zich op als we ons verdiepen in de Great Reset plannen en we de bewegingen op het politieke toneel volgen. Alles wijst in de richting van het ‘build back better’, zoals de plan­

nenmakers van het World Economic Forum, de Verenigde Naties en het Inter­

nationaal Monetair Fonds voorstaan. Dit

‘build back better’ belooft niet veel goeds voor de mens die vrijheid en zelfbeschik­

kingsrecht als een groot goed beschouwt.

Het zal de mens worden afgenomen in ruil voor een aantal materiële schijnze­

kerheden, omdat de Great Reset alleen succesvol kan worden uitgevoerd met volkomen afhankelijke, kritiekloze en niet zelfstandig denkende mensen.

Voor wie vrij wil zijn

en zelf wil beslissen over zijn of haar leven, is samenwerken met geestverwanten aan een parallelle economie de enige werke­

lijke oplossing. Dit is geen eenvoudige weg. De tegenwerking die dit soort ini­

tiatieven zullen ondervinden, zal groot zijn. Daarom is het belangrijk om steeds aan het uitgangspunt vast te houden en om – als het niet anders kan – burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Het doel heiligt in dit geval de middelen en maakt het de moeite waard om door te zetten.

Uit de workshops zijn initiatieven voortgekomen, waarvan ik er één wil noemen, omdat deze laagdrempelig is en uitnodigt tot actieve deelname. De web­

overheid in alle lagen van de samenle­

ving gevolgd moet worden.

Wie de vijandige reacties na de kerkin­

cidenten bezorgd gadeslaat, zou zich af kunnen vragen hoelang het nog duurt

site van dit initiatief is te vinden op www.

parallelle­economie.nu. Het is bedoeld als centrum van ontmoeting voor men­

sen die willen bijdragen aan de ontwik­

keling van een parallelle economie. Die bijdrage kan uit van alles bestaan, leeftijd doet er niet toe, ook niet of je wel of geen werk hebt, of je veel of weinig weet en of je rijk of arm bent. Het gaat om de moti­

vatie en om begrip van het belang.

Via het platform

kunnen belangstel­

lenden worden verwezen naar regio’s en steden waarin al wordt gewerkt aan een community. Bijvoorbeeld in Nijme­

gen en omgeving waar men bezig is met een inkoopcoöperatie. Ten behoeve van de leden worden goederen en diensten gecombineerd ingekocht, waardoor men regionaal inkoopt, direct bij de produ­

cent en bij het mkb. Dit laatste is van groot belang, omdat het mkb de basis is waarop de regionale economie tot ont­

wikkeling komt. Er wordt tevens over­

wogen om met een eigen munt te gaan werken. Daarvoor zijn drie belangrijke redenen. Ten eerste, dat die munt rente­

en speculatievrij is en daardoor uitslui­

tend als ruil­ en rekenmiddel kan wor­

den gebruikt. Het grote voordeel hiervan is dat de waarde van wat er in de regio wordt geproduceerd en verhandeld niet kan worden afgeroomd door degenen die geld voor zich laten werken, middels spe­

culeren. Ten tweede, doordat met deze eigen munt de regionale economie wordt gestimuleerd, omdat de deelnemers aan het netwerk elkaar kunnen betalen met de eigen munt. Ten derde, omdat de koopkracht aan de regio gebonden blijft en er daardoor meer deelnemers aan het netwerk van deze koopkracht kunnen voordat ME­ers de kerkdeuren gaan blokkeren. Niet alleen voor christenen moet het duidelijk zijn dat de vrijheid om je eigen geloofsovertuiging te kiezen én daad werkelijk te beoefenen, een van

profiteren. De eigen munt is belangrijk, maar is een hulpmiddel en niet een doel.

Er zijn al meerdere rente­ en specu­

latievrije geldinitiatieven, zoals bijvoor­

beeld dat van de Florijn. Deze organisa­

tie heeft een eigen netwerk, momenteel zeer actief in Amsterdam en in Amers­

foort en omgeving, en geeft ook tech­

nische ondersteuning aan lokale en regionale initiatieven bij de ontwikke­

ling van de eigen munt, die niet per se Florijn hoeft te heten. De Florijn is niet gebonden aan een ideologie. Het is niet de bedoeling dat er een community ont­

staat en de deelnemers hoeven niet aan bijzondere voorwaarden te voldoen. Be­

drijven en particulieren kunnen zich in­

schrijven en onderling binnen het net­

werk betalingen doen in Florijnen.

Hoeveel tijd er nog resteert

om dit soort initiatieven tot ontplooiing te bren­

gen is de vraag. Het voordeel van deze tijd is, dat steeds meer mensen begrij­

pen wat er op het spel staat. Het nadeel is dat de Great Reset in de nabije toekomst met kracht zal worden doorgevoerd en dan is het nog maar de vraag hoeveel ruimte er nog is voor het ontwikkelen van een parallelle economie. Daarom, als je weet wat je moet doen, doe het dan – wacht niet langer af en verwacht niet van anderen dat die het wel voor jou zullen doen, want die tijd is voorbij. In een parallelle samenleving, die ontstaat in het verlengde van de parallelle econo­

mie, is er geen ruimte meer voor hiërar­

chische structuren. De tijd van leiders en geleid worden is dan voorbij. Ieder­

een moet zijn eigen verantwoordelijk­

heid nemen. Wat een mooie wereld kun­

nen we dan met elkaar creëren. J de grondbeginselen is voor een vrije democratie. Het einde van deze funda­

mentele vrijheid is een onherroepelijke versteviging van de Nederlandse corona­

dictatuur. J

POLITIE

Slagveld Museumplein in de ogen van een diender

Peter Cirk

S

lagveld Museumplein” stond er boven een recent verslag in de interne (digitale) krant van de Amsterdamse politie. Krantenkoppen kunnen iets zeggen over een heersende men­

taliteit. Deze kop had men kunnen verwach­

ten van de reguliere schrijvende pers. Bij mij schiep dit een gevoel van onbehagen. Want als dit de denkrichting is voor de benadering van de coronademonstraties, dan zegt het veel over het uitgangspunt van de politie.

De coronademonstraties op het Malieveld en het Museumplein zijn ongekend hard neergeslagen, op een manier die wij in Nederland niet kennen. Liever gezegd:

nooit hebben gekend. Ik kon dat politiegedrag ook hele­

maal niet plaatsen in mijn referentiekader, met onder meer 20 jaar ervaring bij de ME.

Voor mij als politieagent zag het er uit als agressief, onbeholpen en ongestructureerd. Het was agressief, om­

dat er werd ingeslagen op mensen, zittend of liggend in foetushouding, waarbij het hoofd niet gespaard werd, ter­

wijl elke diender weet dat hij of zij hoofden nooit mogen raken. Het gaat hier om een absolute NO GO area. Het was onbeholpen, omdat inslaan op zittende of liggende mensen niet oplevert wat je wilt bereiken, namelijk dat zij weggaan. Een menselijke reactie is namelijk om in elkaar te kruipen om jezelf zoveel mogelijk te bescher­

men. Alleen ‘vechters’ zullen in zo’n situatie opstaan.

“

Vick Debergh

Mijn naam is… en ik werk nu 11 jaar bij de politie als poli- tieagent en de laatste jaren ook als ME-er. Mijn reden om bij de BPOC2020 te verklaren is om de misstanden bin- nen het korps naar buiten te brengen. Om de leugens die de korpsleiding, Minister-President Rutte en minister Grapperhaus vertellen te ontkrachten. Want ik ben erbij geweest. Op 21 juni vorig jaar. En op 14 maart dit jaar. Op 21 juni 2020 als ME-er en op 14 maart ook. Beide keren op het Malieveld. Het is werkelijk verbijsterend wanneer ik Rutte hoor spreken over ‘doorgesnoven hooligans’. Het was vanaf het begin duidelijk dat de Aanhoudings Een- heid (AE) ingezet zou worden. En niet om de relschoppers er tussenuit te halen, maar om zelf de rellen te starten.

We hadden als ME-ers geen idee waarom we daar bij dat station moesten gaan staan. Er was daar niemand. Tot 13.30 uur, en de demonstranten netjes naar het Centraal station liepen. Ze liepen verdomme gewoon in een fuik!

De deur van de politiebus ging open, en de AE rende al meppend het publiek in. Die AE wist dat al van tevoren.

Dat hoorden we naderhand van ze. Wij werden er ter plekke mee geconfronteerd. Ik verklaar hier dat de esca- latie bewust beleid is. En wij worden misbruikt eraan mee te werken. Want je hebt geen keus meer op zo’n moment.

De zaak ontploft ter plekke door toedoen van de AE. Het liep op 21 juni volledig uit de klauw. Het waterkanon reed dwars tussen de mensen door op hoge snelheid. Levens- gevaarlijk, ik heb demonstranten zien rennen voor hun leven. Ook kinderen. En dan 14 maart. Dat was zo moge- lijk nog erger. Toen werden we wel op voorhand ingelicht.

We moesten er op volle kracht in. Slaan op het hoofd voor veel bloed. De honden erop, hoe dan ook. De arrestan- ten zijn gewoon mishandeld. Dat gebeurde al in de bus.

Duwen, laten struikelen, wrikken met de handboeien. Die jongens van de AE zijn gewoon straatvechters. Daar wor- den ze op uitgezocht. Die doen niets liever dan relschop- pen. En daar later op het bureau over opscheppen. De

lol die zulke lui hebben over ‘in elkaar geramde wappies’

is walgelijk. Het hele korps zit vol met die lui. De goede agenten melden zich ziek, of werken door onder hoog- spanning. Ik heb nog nooit zoveel gejankt als het afgelo- pen jaar. Van de spanning. Het is niet meer te doen. En je kan er met niemand binnen het korps over praten. Vol trots sturen collega’s filmpjes rond van bebloede demon- stranten, van onschuldige mensen die letterlijk in elkaar geramd worden door de politie. De politie. Waardoor ze beschermd zouden moeten worden. Ik heb er geen woorden voor. De leiding en elke agent die hier bewust aan meedoet zouden moeten worden aangeklaagd voor doodslag. Ook die lui aan ’t Binnenhof moeten zich schamen, en zouden aangeklaagd moeten worden. Ze liegen de mensen voor. Ik kan ’t weten, want ik ben erbij geweest. Om ze dan naderhand zo te horen liegen en bedriegen is verbijsterend en totaal onwerkelijk.

Ik ben nu voorzichtig aan het uitzoeken wie er net als ik mee wil kappen. Hoe groter de groep hoe beter. Ik heb al verschillende collega’s naar de BPOC2020 gestuurd.

Toen ik dit initiatief zag was ik zo blij. Eindelijk gebeurt er iets! Eindelijk komt al die smerigheid naar buiten. En de leugens van Rutte, Grapperhaus en de korpsleiding.

Laatst zei iemand van de leiding: “we moeten het korps zuiveren van wappielovers”. Maar volgens mij is ‘zuiveren’

hetzelfde als schoonmaken toch? De vuiligheid ergens uithalen, dat is zuiveren. Wat mij betreft is zuiveren het verwijderen uit het korps van de korpsleiding, collega’s die met plezier meedoen aan de gewelddadigheden en die lui aan ’t Binnenhof. Ik hoop dat mijn verklaring daar- aan bijdraagt.

Maart 2021, Op dit moment wil ik de beelden van dit verhoor nog niet laten publiceren door de BPOC2020.

Dit uit veiligheidsoverwegingen. J https://bpoc2020.nl/politieverhoren/

Het was eveneens onbeholpen omdat de indruk ontstond dat de man of vrouw in de frontlijn aan zijn/haar lot werd overgelaten. En voorts nog onbeholpen, omdat alle lessen geleerd uit de roemruchte jaren tachtig niet werden toe­

gepast, of vervangen waren door andere tactieken.

Ik was zelf niet ter plekke

en ik moet het natuurlijk doen met de beelden van de mainstream media en de gedeelde opnames op social media. Maar een geoefend oog kan daarmee prima het optreden filteren. Dat optre­

den was geheel ongestructureerd omdat een linie alleen soms, en vaak in het geheel niet te herkennen was, en men maar wat deed. Uit niets was te herkennen dat op ook maar de geringste wijze sturing plaatsvond.

Natuurlijk roept deze manier van optreden vragen op, bij burgers en soms ook bij de media. Zelfs politiemen­

sen fronzen hun wenkbrauwen wanneer ze van het poli­

tieoptreden getuige zijn of erover horen, want deze pro­

fessionals zien in dit optreden het door hen geleerde niet terug. Wat wij hebben geleerd gaat onder meer in hoge mate over proportionaliteit. Wij zijn getraind om bij con­

flicten en onvermijdelijke botsingen de­escalerend te wer­

ken. Ons uitgangspunt is altijd om, indien het niet anders kan, de geweldsspiraal in kleine stappen in te zetten.

Betekent dit dan dat agenten zoals ik onze collega’s afvallen? Nee, niet in het minst! Wat wij zien, is dat ik en mijn jaargenoten onze 30 jaar investering om op goede voet met de bevolking te komen, deel uit te maken van de gemeenschap, en het vertrouwen van de bevolking in ons te verbeteren, dat die verworven positie in één jaar van corona te grabbel wordt gegooid door ons optreden op het Malieveld, het Museumplein en andere locaties.

Politieverklaring nr. 20

Elke diender is behept met een gezonde mate van ach­

terdocht. Het is die achterdocht die doet vermoeden, op basis van een herkenbaar patroon, dat hier een andere agenda speelt.

Ja, de politie treedt op in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag. Zo staat het beschreven, maar dit bete­

kent niet dat de politie blindelings volgend moet zijn. In mijn optiek heeft de politie als organisatie tegelijkertijd een toch heel eigen verantwoordelijkheid en kun je je niet zomaar verschuilen achter het bevoegd gezag. Je zult als organisatie steeds moeten toetsen of de opdracht die je van het gezag krijgt, ook bevoegd gegeven is.

Dat klinkt heel ingewikkeld, alsof daar iedere keer een compleet onderzoek aan vooraf moet gaan. Dat valt echter wel mee. Het zijn geen ingewikkelde vraagstukken. Elke professional kan met zijn/haar kennis prima invoelen of iets klopt met betrekking tot de opdracht die hij of zij krijgt.

Dit brengt ons terug naar de huidige tijd met de hui­

dige omstandigheden. De politie Nederland heeft nog steeds een unieke positie in de wereld waar het gaat om de wijze van optreden. Wij zijn een van de weinige lan­

den in de wereld met discretionaire bevoegdheden. Dit betekent dat elke politieman of ­vrouw zelf de beslissings­

bevoegdheid heeft om wel of niet te vervolgen. Dat is een bevoegdheid waar wij zuinig op moeten zijn. Het legt een enorme verantwoordelijkheid op de schouders van de politiemedewerker. Wanneer in groepsverband wordt opgetreden, zoals bij de ME, ontstaat er trapsgewijs aan­

sturing en verantwoordelijkheid.

De burgemeester stelt zich een doel in het kader van de openbare orde en de politie vertaalt dat naar operationele

inzet. Zowel op het Malieveld als op het Museumplein is het doel hetzelfde geweest, namelijk de demonstra­

tie beëindigen. Bij geen van beide lag in mijn optiek de motivatie op het handhaven van de openbare orde, want er was geen sprake van ongeregeldheden, geweld, vernie­

ling, of discriminerende teksten. Althans voor zover ik heb kunnen waarnemen.

Dan blijft nog over

de kwestie van het gevaar voor de volkgezondheid in verband met corona, en krijgt de poli­

tie de opdracht daar uitvoering aan te geven. Wat hier­

door gebeurde was een tafereel zoals hierboven beschre­

ven. Woede, ongeloof en plaatsvervangende schaamte maakten zich van mij meester, en ik was blij dat ik daar niet zelf stond. Later heb ik de beelden met meer afstand en zonder sentimenten opnieuw bekeken.

Het veranderde mijn kijk op de gebeurtenissen nau­

welijks. Het is algemeen bekend dat er op actie een reac­

tie komt, en deze bleef niet uit. Veteranen voelden zich geroepen om demonstranten op passieve, respectvolle wijze te beschermen. Pas daarna ontstond een manier van optreden die paste bij mijn perceptie van gefaseerd politieoptreden.

We leven momenteel met zijn allen in een vreemde wereld, een wereld zoals wij die nog niet eerder kenden.

De polarisatie, de tegenstellingen, de (door de media gevoede) angst van mensen om besmet te raken, het willen uitsluiten van groepen in het maatschappelijk leven, dit alles doet mijn politiehart verdriet, omdat dit een afglijdend vlak is, naar een wereld waarin wij niet willen leven. J

De spagaat van de politie

Pieter Stuurman

H

et is de taak van de politie om de bevol­

king te beschermen tegen misdaad. De minister van Justitie en Veiligheid is eindverantwoordelijk voor het functio­

neren van de politie. Samen maken ze deel uit van de verzameling gezagsdragers die we over­

heid noemen. Maar wat gebeurt er als die overheid zich bezondigt aan misdaad tegen de bevolking? Wat als de politie wordt aangestuurd door een overheid die zich tegen de bevolking keert? Wie neemt in dat geval de bevolking daartegen in bescherming?

Je zou kunnen zeggen dat zoiets hypothetisch is. Dat een dusdanige situatie dermate onwaarschijnlijk is, dat de kans dat het werkelijk gebeurt in de praktijk verwaarloos­

baar klein is. Desondanks laat onze geschiedenis (evenals het heden) vele voorbeelden zien van politiekorpsen die

zich, aangestuurd door zittende machtsdragers, tegen burgers keren. Burgers die ze heten te beschermen. De politie verwordt dan van een organisatie die veiligheid moet bieden tot een bron van onveiligheid en gevaar voor de bevolking. Tot een bedreiging die, gezien het feit dat de politie voorzien is van wapens, niet klein te noemen is.

Omdat de politie

de laatste schakel vormt in de chain of command en uiteindelijk de handhavende partij vormt, is het voor een malafide overheid een onmisbaar instrument.

Geen minister kan de bevolking ergens toe dwingen zon­

der de medewerking van de politie die de door deze minis­

ter bedachte maatregelen, onder bedreiging van geweld, afdwingt. In iedere dictatuur speelt de politie daarom een bepalende en onmisbare rol. Tenminste, zolang die poli­

tie zich laat aansturen door de malafide regering in kwes­