€ 2,50
75ste jaargang • nummer 25 • donderdag 20 juni 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Elke week brengt ongemakkelijk financieel-economisch nieuws voor de Walen. Vorige dinsdag raakte bekend dat de schuld van de Fran- se Gemeenschap dit jaar piekt naar 8,3 miljard euro. In 1999 was dat nog 3 miljard euro. Tegen 2024 zal dat 12 miljard euro zijn. De Franse Gemeenschap, bevoegd voor on- der andere cultuur en vooral het Franstalig onderwijs, is altijd een budgettair zorgenkind geweest. En dat terwijl de voorbije staatshervor- mingen altijd zorgden voor een be- langrijke financiële injectie van de Franse Gemeenschap.
In Le Soir maken onderzoekers van de universiteit Namen duidelijk dat er maar drie mogelijkheden zijn om die schuld te doen dalen: lenen, andere investeringen afbouwen of gaan bedelen bij andere beleidsni- veaus. Lees: Vlaanderen. “On est de- mandeur de rien” is plots veraf.
Dat vragen van geld zal dan niet alleen voor de Franse Gemeen- schap zijn. Een paar weken geleden kwam immers onaangenaam eco- nomisch nieuws: Wallonië heeft niet genoeg geld om de financiering van de geregionaliseerde kinder- bijslag te betalen. Ondertussen is bekend dat de schuld van het Waals Gewest 21 miljard euro bedraagt op een budget van 13 miljard. Een verschil met Vlaanderen: 25 miljard euro schuld op een budget van 47 miljard euro. Bovendien dalen de transfers richting Wallonië voorzien in de financieringswet vanaf 2025 om dan in 2033 definitief op te dro- gen.Dat zorgt voor zenuwachtigheid bij de PS, de grootste Franstalige partij. Die zit de komende vijf jaar zeker in de Waalse regering en vraagt zich af waar ze dat geld gaat halen. Ex-premier Elio Di Rupo liet al een paar proefballonnetjes op en heeft dat intern nog eens herhaald:
desnoods moeten we naar een fede- rale regering met zowel de libera- len als de N-VA. Om een soortement zevende staatshervorming ineen te steken die garandeert dat de trans-
fers naar Wallonië onderhouden blijven. Want dat is het enige waarin de Parti Socialiste nog geïnteres- seerd is: het Vlaamse manna.
Wie wil nog betalen?
Gevolg: een gewone federale re- gering zonder staatshervorming is niet meer realistisch. Maar, er zijn toch geen relevante artikels van de grondwet voor herziening vatbaar verklaard, hoor je sommigen zeg- gen? In België past men daar vlug een mouw aan. Het probleem is ech- ter dat de PS in Vlaanderen niet me- teen een meerderheid zal vinden om een aloude staatshervorming ineen te steken: wat extra bevoegd- heden voor veel Vlaamse miljarden richting Wallonië.
We weten dat de traditionele par- tijen en Groen daar geen probleem meer hebben - herinner u de vroe- gere staatshervormingen - maar zij kunnen onvoldoende stemmen leveren voor allerlei bijzondere meerderheden. Tenzij men artikel 35 activeert (alles regionaal en on- derling nog bepalen wat federaal blijft), maar dat zal niet voor mor- gen zijn. De Vlaamse partijen zijn trouwens niet happig om opnieuw te betalen omdat Vlaanderen voor allerlei financiële uitdagingen staat.
Zo moet de investeringsachterstand dringend worden weggewerkt.
Bovendien moeten de traditionele partijen hun wonden likken. Wat is nog de legitimiteit van Wouter Beke, John Crombez en Gwendolyn Rut- ten na hun verkiezingsnederlaag?
Intern borrelt het bij de traditione- le partijen, maar de zelfreflectie bij de voorzitters komt zeer traag. Het wordt moeilijk onderhandelen met die partijen. Vandaar dat de forma- tie, zeker federaal, nog een hele tijd zal duren.
De linkse vleugel tevredenstellen
Een andere factor is de PS, die aangeschoten wild is. Akkoord, de grootste partijen aan beide kanten van de taalgrens - PS en N-VA - heb-
Dat de federale regeringsformatie moeilijk verloopt, was te verwachten. Maar niet dat een interne strijd bij de Parti Socialiste daarin een belangrijke rol zou spelen. De Frans- talige socialisten weten nog altijd niet welke richting ze willen uitgaan. Met of zonder de MR in Wallonië? Een anti-N-VA-regering federaal? Of niet? Eigenlijk zijn die coalities van minder belang. Het enige wat telt voor Di Rupo en co is dat de Vlaams-Waalse trans- fers zo lang mogelijk aanhouden.
ben zwaar verloren, maar binnen de N-VA staan de neuzen in dezelfde richting. Dat is niet zo bij de Frans- talige socialisten, en dat vertraagt de regeringsvorming. De tegenstrij- dige communicatie van voorzitter Elio Di Rupo en Paul Magnette, de nummer twee, maakt dat de interne ruzies bijna openlijk op straat wor- den uitgevochten. Di Rupo is een politicus van de oude PS-school die België ziet als een grote Bancontact waarbij Vlaanderen financiert en Wallonië het geld afhaalt. En die Bancontact wordt gebruikt tot hij leeg is. Daarna zien we wel. Maar Di Rupo wil alles zo lang mogelijk rekken. En desnoods tijd kopen met een nieuwe staatshervorming. Al is de vraag van 1 miljoen of de N-VA in dat spel mee stapt. Zelfs als de top wil onderhandelen met de PS, moet een akkoord nog door twee derde van een congres worden goedge- keurd. Dat zal niet snel gebeuren.
Paul Magnette denkt nog totaal niet richting N-VA en lijkt meer een linkse ‘Prinzipienreiter’. Hij wil mordicus een vorm van linkse regering in Wallonië en dat ook fe- deraal doortrekken. Daarin is geen plaats voor de N-VA, en misschien zelfs niet voor de MR, een partij die Magnette haat. De burgemeester van Charleroi, als professor aan de ULB bekend in de zeer linkse Frans- talige universitaire kringen, kreeg vorige week steun uit academische hoek. Collega’s pleiten openlijk voor een Waalse PS-Ecolo-PTB-coa- litie. Magnette wil dat hij de linker- zijde van zijn partij kan tonen alles geprobeerd te hebben om een link- se regering op de been te brengen.
En Magnette denkt verder dan Wallonië en België. In een Europa waar klassiek links zwaar onder druk staat, wil hij zich als een soort van natuurlijke linkse leider profile- ren. Want in zijn regio houdt de so- cialistische partij nog stand. Alleen, dat kan enkel dankzij de Vlaamse transfers.
En nu is Dries Van Langenhove toch wel een van die twee. Groot alarm bij Ecolo, dat aan de nood- rem gaat hangen. Van Langenhove mag geen prominente rol krijgen bij de installatie. Nu, de rol van jongste ‘bijzitter’ is eerder symbo- lisch, want de twee desbetreffen- de jonge parlementsleden moe- ten niet veel doen.
Niettemin vindt Ecolo-covoor- zitster Zakia Khattabi dat Van Lan- genhove het imago van de Kamer
“bezoedelt”. Zij krijgt vrij snel steun van de MR, bij monde van Denis Ducarne, ontslagnemend minister. Hij twitterde: “Ik steun dit voorstel van Ecolo, rekening
houdend met de feiten van racis- me waarover het parlementslid in verdenking is gesteld. Ik hoop dat de verschillende fracties tot een akkoord kunnen komen.”
Het is dus afwachten of ze in de Kamer een methode gaan vinden om Dries Van Langenhove te kun- nen weren als ‘helper’ van Dewael.
Liefst van al zouden alle Franstali- ge partijen een middel vinden om te beletten dat hij zijn eed kan af- leggen. We leven tot nader order nog steeds in een rechtsstaat, en Van Langenhove is alsnog niet veroordeeld, dus nog steeds on- schuldig. Bij de Franstalige partij- en blijken ze dat niet te snappen.
Ecolo verbant de democratie
De PS denkt aan één ding: transfers
Deze week mogen de parlementsleden de eed afleggen. In de Ka- mer wordt de installatievergadering voorgezeten door ouderdoms- deken Patrick Dewael. Hij wordt traditiegetrouw bijgestaan door de jongste twee parlementsleden.
Lees het volledige interview met Martin Sellner, leider Identitaire Beweging Oostenrijk, op blz. 11
“De-islamisering en ontstaan Europese
‘culturele’ islam nodig”
De Identitaire Beweging (IB) komt niet zo vaak in het nieuws, en als ze dat wel doet, is het meestal op een nega-
tieve manier. Het hoofd van de IB in Oostenrijk is Martin Sellner, een gekende rechtse YouTube-persoonlijkheid met 100.000 volgers. Volgens Wikipe-
dia is hij een ‘nieuw-recht- se fascist’. Hoog tijd
om het aan de man
zelf te vragen, en
dus trokken we
naar Wenen voor
een interview
met Martin
Sellner.
Actueel 20 juni 2019
2
Big Brother is overal in de publie- ke ruimte. Ook alle internetactivi- teiten worden voortdurend geregis- treerd en gecontroleerd, zowel door menselijke toezichthouders als door geautomatiseerde systemen.
Vele landen kopen Chinese elek- tronische bewakingssystemen aan, maar voor zover bekend is Venezue- la het eerste land dat een groot deel van dat Big Brothersysteem van de Chinezen heeft overgenomen. Na- tuurlijk nog niet met alomtegen- woordige camera’s met software voor gezichtsherkenning. Dat gaat de technologische capaciteiten van dat geruïneerde land ver te boven.
Maar met een combinatie van de elektronische ‘vaderlandkaart’ en uithongering komen de Venezo- laanse socialisten al een heel eind.
Honger en de
‘vaderlandkaart’
Eerst heeft het socialisme de olie-industrie geruïneerd, de kip met de gouden eieren waaruit vroe-
China heeft het meest gesofistikeerde systeem van elek- tronische bewaking ter wereld. Het is nog niet zoals in het socialistische Engeland van Orwells boek 1984, waar een bewakingscamera in elke appartementje hangt. Maar ze- ker in de steden hangen wel overal bewakingscamera’s in de straten, en de beelden daarvan worden voortdurend
‘bekeken’ door computers met software voor gezichtsher- kenning.
ger de relatieve welvaart van Vene- zuela voortkwam, daarna richtte het de landbouw ten gronde. Vroe- ger hadden alleen de allerarmsten voedselpakketten nodig. Nu is ze- ventig tot tachtig procent van de Venezolanen er afhankelijk van. De voedselpakketten worden geleverd door de CLAP’s, een Spaans letter- woord voor Lokaal Comité voor Toe- levering en Productie. Alleen al de naam is een leugen. De CLAP’s pro- duceren helemaal niets. Natuurlijk niet, ze zijn socialistisch. Het voed- sel in die pakketten wordt geleverd door de bondgenoten van het regi- me: Rusland, China en Turkije. Ze bevatten zakken rijst, blikjes tonijn, melkpoeder, olijfolie en bloem. Wie deelneemt aan betogingen van de oppositie of wie kritiek levert op het regime, krijgt geen voedselpakket.
Hij en zijn gezin moeten maar hon- ger lijden.
Zoals alle socialistische regimes heeft dat van Maduro een leger ver- klikkers in dienst, en daarmee komt
men al een heel eind. Maar de ‘final touch’ van het totalitarisme wordt door de Chinezen geleverd in de vorm van de elektronische ‘carnet de la patria’, de ‘vaderlandkaart’.
Bij ons registreren betaalkaarten of bankkaarten alleen onze financiële verrichtingen. De ‘vaderlandkaart’
is een combinatie van een elektro- nisch paspoort en een elektronische Stasi-verklikker. Ze registreert alles, inclusief het stemgedrag. Wie het regime steunt, krijgt een bonus. Wie kritiek levert, wordt uitgehongerd.
Wie met zijn hongerloontje van om- gerekend tien dollar per maand (het minimumloon in Venezuela) voedsel in de supermarkt moet kopen, is veroordeeld tot langzame verhon- gering. Wie de ‘juiste’ contacten heeft met de burgercomités die de pakketten uitdelen, of met de mach- tige ‘colectivo’s’, de burgermilities van het regime, kan soms nog een extraatje krijgen. Wie echter de op- positie steunt, krijgt zelfs de gewo- ne voedselpakketten niet meer. Juist zoals in Orwells 1984: “Alle varkens zijn gelijk, maar sommige zijn gelij- ker dan andere.”
Het ergste moet nog komen. Door de enorme inflatie is er voortdurend een gebrek aan papieren geld. Eerst drukken socialisten gewoon geld bij, maar dan raakt het papier op. Of de drukinkt. Daardoor zijn de Vene- zolanen steeds meer afhankelijk ge- worden van elektronische betalin- gen. De Venezolaanse overheid wil de vaderlandkaart aanpassen zodat ze ook als elektronische betaalkaart gebruikt kan worden. De schaarse en gesubsidieerde benzine is reeds alleen nog via de vaderlandkaart te verkrijgen. En dat in een olieprodu- cerend land… In een maatschappij zonder papieren geld wordt Big Brother natuurlijk nog machtiger en nog alwetender. Het socialisme staat er nóg sterker, want het individu kan er nóg efficiënter verpletterd wor-
den. PAUL BAÜMER
Buitenland > Venezuela
Elektronisch socialisme
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Geen schuldgevoel over de uitverkoop
In zijn memoires blikt ex-diplomaat, voormalig Europees Commissaris en ex-topman van de Generale Maatschappij Etienne Davignon terug op een lange loopbaan. De man wordt beschouwd als een van de hoofdverantwoordelijken van de uitverkoop van Belgi- sche topbedrijven aan Frankrijk in de jaren negentig. Wat Davignons koude kleren niet raakt, zo blijkt uit het boek.
Waar was u op 17 januari 1961?
Het is een vraag die Etienne - Steve - Davignon ooit voorgelegd kreeg tij- dens een interview voor een Vlaams tijdschrift. Het is veelzeggend dat die datum bij zo goed als niemand een belletje doet rinkelen. Nochtans is dit een belangrijke datum in de Belgische naoorlogse geschiede- nis. Het is de dag dat de voormalige premier van het jonge onafhankelij- ke Congo, Patrice Emery Lumumba, in duistere omstandigheden werd vermoord. Die sterk links geori- enteerde politieke querulant werd door veel kringen als hinderlijk beschouwd. Zijn goede relaties met communistische regimes en met Moskou zouden een bedreiging zijn geweest voor de westerse economi- sche belangen, en zeker de Belgi- sche, in Congo. Vandaar dat het niet meer dan normaal zou zijn dat zijn eliminatie het fiat kreeg van de Bel- gische autoriteiten. Etienne Davig- non, in die tijd diplomaat in Congo, toont in zijn memoires (“Mijn drie levens”) aan dat dit niet het geval was. Het was een zaak van en tussen Congolezen. Davignon is duidelijk:
“Natuurlijk heeft misschien hier en daar een Belg een rol gespeeld.
Maar dan enkel als individu en niet als vertegenwoordiger van de Bel- gische staat.”
Geen spijt
In de memoires wordt uitgebreid aandacht besteed aan de rol van
Davignon als diplomaat en Euro- pees Commissaris (dat laatste in de jaren tachtig). En uiteraard handelt een groot deel van het boek over de passage van Davignon bij de Gene- rale Maatschappij, tot eind de jaren tachtig het alfa en het omega van de Belgische economie. Een holding oude stijl zonder toekomstvisie. Dat was de Oude Dame toen Davignon er directeur werd. Vlamingen aan de top van de instelling waren er amper. De Generale Maatschappij was in de jaren tachtig van vorige eeuw niet voorbereid op de grote economische schokken - liberali- sering, globalisering - die er zaten aan te komen. De raid van de Itali- aan Carlo de Benedetti op de Ge- nerale in 1988 was een verrassing.
Davignon slaagde erin de Benedet- ti te counteren door de Generale Maatschappij aan het Franse Suez te verpatsen. Het begin van de uit- verkoop aan Frankrijk van veel van de Belgische kroonjuwelen (Royal Belge, Tractebel/Electrabel, Petro- fina,…). Davignon wordt algemeen beschouwd als een van de hoofd- verantwoordelijken van die uitver- koop. Wat maakt dat het moeilijk te begrijpen is dat die man ooit de ti- tel van minister van Staat gekregen heeft.
Davignon hierover: “Mijn rol bij die uitverkoop? Dat wordt gezegd.
En ik moet ermee leren leven.
Maar wat vergeten wordt: ik heb de toenmalige premier tijdens de
overnamestrijd rond de Generale Maatschappij in 1989 voorgesteld om een belang van 20 procent in de Generale te nemen. Hij vond het wegens politieke omstandigheden - de Belgische regering was toen in lopende zaken van de verkiezingen van eind 1987 - geen haalbare kaart.
Mocht die Belgische verankering van de Generale Maatschappij er toen wel zijn gekomen, dan had Bel- gië de kans gekregen om een im- pact te hebben op de toekomst van cruciale economische sectoren.”
Alleen vergeet Davignon erbij te zeggen dat het België van 1988 niet meer het Belgique à papa was.
Vlaamse politici - daarin gesteund door Vlaamse ondernemers - wil- den de Generale als anti-Vlaamse instelling eens goed doen bloeden.
Davignon heeft dus geen spijt van de uitverkoop. Zijn uitleg: de Franse overnames hebben de waarde van de bedrijven niet doen dalen en de tewerkstelling niet in gevaar ge- bracht. Dat belangrijke sectoren of nutsbedrijven Frans werden - zoals Electrabel, een melkkoe voor Parijs - was voor hem geen probleem. Wel geeft hij toe dat iemand als Albert Frère zich met die deals aanzienlijk en onterecht verrijkt heeft.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN Etienne Davignon, “Mijn drie levens. Herinneringen opgetekend door Marou Labaki”, Lannoo, 2019, 284 blz., 26 euro.
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
We schreven hier dat de verkiezingen in Bilzen niet alleen van plaatselijk belang zijn. Wat we onthouden uit deze herkansing?
Wel, het Vlaams Belang is er groter geworden dan de N-VA. Ten opzichte van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober, verliest de partij de helft van haar zetels, van zes naar drie. Maar in 2012 had de partij nog 10 zetels. Dat dit resultaat in het hoofdkwartier van de N-VA op een koude steen is gevallen, hoef ik u niet te ver- tellen.
En dan is er nog de eedaflegging van de nieuwe parlements- leden in de Kamer. Ik ben benieuwd hoe de parlementsleden gaan reageren wanneer Dries Van Langenhove de eed zal afleg- gen. Gaat de verkozenen van PS, Ecolo, enzovoort, de zaal verla- ten? Normaliter krijgt elk parlementslid een beleefdheidsapplaus van de collega’s. Gaat dit nu ook gebeuren bij Van Langenhove?
De Franstaligen zullen die elementaire beleefdheid niet kunnen opbrengen. Vraag is, gaan de Vlaamse parlementsleden van sp.a, Groen, Open Vld en CD&V dat wel kunnen?
En waar vooral naar gekeken zal worden: hoe hard gaan de handen op elkaar (of niet) bij de parlementsleden van N-VA? Niet
applaudisseren zet de N-VA in het hoekje van de POCO’s (en daar wil de partij niet terechtkomen), maar wél applaudisse-
ren zet haar in het hoekje van Vlaams Belang (waarmee de partij dan ook weer niet geassocieerd wil worden).
Eén zaak staat vast. Telkens Dries in de Kamer de lift neemt, zal hij dat niet doen in gezelschap van een PS’er. De PS’ers weigeren al sinds Zwarte Zondag om in een lift te stap- pen waar al een VB’er in staat. Ze wach- ten liever op een volgende lift, zonder een ‘fascist’ aan boord. De schutskring
gaat heel ver.
Het herdoen van de gemeenteraadsverkiezingen in Bilzen heeft Johan Sauwens bevestigd als plaatselijk kopman van CD&V. De uitslag bewijst eens te meer hoe verschillend verkiezingen op gemeentelijk vlak en op nationaal vlak kunnen zijn. En, de vrees en de verwach- ting dat Sauwens een beetje zou gestraft worden omwil- le van het feit dat hij nieuwe verkiezingen had geëist, bleef uit. Laat het een les zijn voor alle partijen die twij- felen om de stekker uit een regering te halen uit schrik door de kiezer afgestraft te worden.
Alleen in de lift
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
20 juni 2019 3
Hemelbestormer
De staat Zuid-Soedan bestond nog niet.
Het vreemde aan dat bericht was niet dat er moslims getraind werden voor deelname aan de conflicten. Het nieuwe en ongewone lag in het feit dat die geheime trainingskam- pen in Groot-Brittannië lagen. Het was ook de eerste keer dat een van de sleutelfiguren bij de rekrutering van zulke jihadisten in de media kwam. Hij heette Anjem Choudary.
Twintig jaar lang was hij niet uit de Britse media weg te branden. Hoe onwaarschijn- lijk dat toen nog leek, het werd veel later onrechtstreeks bevestigd door de beken- tenissen van terroristen van Al-Qaida die in Guantanamo opgesloten zaten. Volgens hen waren die trainingen, met kalasjnikovs, handgranaten en een oefenmodel van een raketwerper al begonnen in 1997 en 1998 op de terreinen van de Jameah Islamiyah School in East Sussex. Dat gebeurde na- tuurlijk niet op een speelplaats, maar op de enorme terreinen van de school, die in een landelijk en dunbevolkt gebied lag. De meeste moslims die wapentraining kregen, waren leden van de salafistische groep al- Muhajiroun, waarvan Anjem Choudray de medestichter was, samen met zijn kompaan Omar Bakri Muhammed, die in Groot-Brit- tannië politiek asiel had gekregen.
De volgende jaren illustreerden hoe machteloos - of onwillig - de Britse justitie was in de strijd tegen zulke terreurgroepen.
Zelfs al voor de aanslagen van 11 septem- ber 2001 hadden de Britse autoriteiten te- vergeefs gezocht naar juridische middelen om Bakri uit het land te laten zetten. In 2003 voerde de politie invallen uit in het hoofd- kwartier van al-Muhajiroun en in de wonin- gen van Bakri en Choudary. De juridische hond kon wel dreigen en blaffen, maar niet bijten. Toen in 2004 er eindelijk een verbod op al-Muhajiroun leek te zullen komen, wa- ren Bakri en Choudary sneller dan de juridi- sche mallemolen, wat overigens niet moei- lijk was. Zij ontbonden de beweging, maar richtten tegelijk een nieuwe organisatie op, grotendeels met dezelfde leden en dezelfde doelstellingen, maar juridisch gezien een maagdelijke nieuwe structuur die op papier nooit betrokken was bij terreurdaden. Dat grapje werd meermaals herhaald.
Bomaanslagen
Op 7 juli 2005 lieten vier islamitische zelf- moordterroristen in minder dan een uur tijd vier bommen ontploffen in het Londense openbaar vervoer, één in een autobus en drie in metrotreinen. Er vielen 52 doden - de terroristen niet meegerekend - en 784 gewonden. De terroristen hadden gehoopt dat de explosies de metrotunnels zouden doen instorten, waardoor er nog veel meer slachtoffers zouden zijn gevallen. Bakri had
de terroristen gesteund en hij vernam dat hij misschien vervolgd zou kunnen worden.
Ja, toch! Maar hij kon ongehinderd naar Li- banon afreizen. Daar werd hij gearresteerd en opgesloten.
Kort daarop legde de Britse regering hem een inreisverbod op, dat door zijn mede- stander Choudary werd aangevochten. In november werd Bakri door de Libanezen uit het land gezet en hij keerde samen met drie volgelingen naar Groot-Brittannië terug. Een probleem dat door één scherpschutter van de SAS of één agent van MI5 met een pistool met geluiddemper opgelost had kunnen worden, was verworden tot een ingewikkeld juridisch kluwen. En zeggen dat de Britten ooit meesters waren in het uitvoeren van zul- ke geheime operaties; zij zijn de lessen uit hun militaire geschiedenis vergeten.
Opvolgers
In 2006 viel de politie dan toch binnen in de Jameah Islamiyah School, maar klaarblij- kelijk vonden ze daar geen wapens. Er wer- den geen arrestaties verricht en de school werd zelfs niet gesloten. Choudary richtte alweer een nieuwe opvolgorganisatie van al-Muhajiroun op, die vooral actief was op
‘invitation-only’-fora op internet. Daar waren oproepen tot de jihad te vinden en opnamen van Osama Bin Laden en Ayman al-Zawahi- ri, toen de kopstukken van Al-Qaida, en na- tuurlijk van Omar Bakri Mohammed zelf.
Een andere opvolgorganisatie was Al Ghurabaa, waarvan Choudary de woord- voerder werd. Toen Al Ghurabaa in 2006 verboden werd, reageerde Choudary met goed geacteerde verontwaardiging: “Als men geen argumenten meer heeft, is het monddood maken van de oppositie altijd de gemakkelijkste oplossing.” Dat is zelfs waar. Maar het is alleen van toepassing op opposanten die inderdaad argumenten ge- bruiken, en geen bommen. Tijdens een toe- spraak die in het geheim door The Sun werd gefilmd, blufte Chaudary dat hij jaarlijks 25.000 pond aan uitkeringen opstreek, veel meer dan de soldij van sommige Britse mi- litairen die in Afghanistan tegen de Taliban vochten. In totaal had hij naar eigen zeggen 500.000 pond aan uitkeringen opgestreken.
Islam4UK
In 2008 stichtte Choudary zijn beroemd- ste organisatie, Islam4UK, die al in 2010 werd verboden. De groep diende als front- organisatie voor Sharia4UK. Maar inmid- dels was de kanker uitgezaaid. In vele lan- den werden soortgelijke groepen opricht, meestal onder identieke of bijna identieke namen, om terroristische activiteiten te on- dersteunen. De Sharia4-groepen in België, Nederland, Italië, Frankrijk, Indonesië en Australië hadden hun eigen leiders, die on- der bevel stonden van Choudary. Hij bleef de rechtstreekse leider van de zusterorga- nisaties in India, Denemarken, Pakistan en Finland. Zelfs de linkse organisatie Hope not Hate noemde hem “de ambassadeur voor IS” en schreef met enige ironie dat hij aan
“cheerleading voor IS” deed.
Voor dat alles werd Choudary in septem- ber 2016 eindelijk veroordeeld tot een ge- vangenisstraf van … vijf jaar en zes maan- den. In oktober 2018 werd hij al vrijgelaten en voor zes maanden overgeplaatst naar een ‘probation hostel’, een tussenstation naar de volledige vrijheid. En sinds enke- le weken kan hij weer gaan en staan waar hij wil. De machteloosheid en de onwil van de Britse justitie zijn weer eens bewezen.
En dat is dezelfde justitie die Tommy Ro- binson liet opsluiten in een gevangenis vol islamitisch crapuul, in de hoop dat hij daar vermoord zou worden. Choudary, de ‘am- bassadeur van IS’, kan weer beginnen met zijn cynische kat-en-muisspel en moorden.
PAUL BAÜMER
Terreurleider op vrije voeten
In november 1999 meldde de Sunday Telegraph dat moslims militaire training kregen op geheime locaties met het oog op het plegen van aanslagen of deelname aan gevechten in de toenmalige brandhaar- den Tsjetsjenië, Kosovo, Somalië, Afghanistan, Pakistan, Kashmir en Soedan. Het islamitische regime in Soedan was toen volop bezig met een vernietigingsoorlog tegen de christenen en animisten in de zuidelijke provincies. Daarbij werden meer dan twee miljoen mensen vermoord, vooral door uithongering.
BRIEFJE AAN FRANCESCO VANDERJEUGD
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Splits zelf
de sociale zekerheid!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ Mijnheer het woelwater,
Staden in het verre West-Vlaanderen. Nauwe- lijks iemand had er ooit echt van gehoord, tot gij nog niet zo lang geleden - in 2006 - als 18-ja- rige knaap uit het niets het politieke speelveld betradt om wat beweging te brengen in een sinds mensenheugenis door de tsjeven over- heerst bastion. Als jonge haarkapper waart en zijt gij niet alleen een kleine middenstander, maar ook een man die met de burger een bab- beltje slaat en daardoor goed aanvoelt wat er leeft onder de mensen. Gij wordt opgemerkt in Vlaanderen als haarkapper-politicus, maar vooral omdat gij van meet af aan zegt dat gij een volgende keer zelfs burgemeester wilt zijn. En dat lukt nog ook, want zes jaar later pakt gij de CD&V haar absolute meerderheid af en maakt gij een krappe nieuwe meerderheid met sp.a en N-VA en gordt gij als 24-jarige snaak de bur- gemeesterssjerp om. Iedereen weet vanaf dan dat gij ‘een specialleke’ zijt waar men nog van gaat horen. En dat blijkt. Want als uw nieuwe meerderheid door het vertrek van een N-VA’er even haar meerderheid kwijt is, slaagt gij erin een CD&V’er aan uw kant te krijgen.
Bart Tommelein is de Open Vld-gouwleider en ziet wat er in Staden gebeurt met het nieu- we goudhaantje. Hij zet u in 2014 op de derde plaats voor het Vlaams parlement en gij wordt vanop die strijdplaats verkozen. Hij denkt dat gij daarmee ‘gekanaliseerd’ zijt en schoon in de pas loopt. Ondertussen hebt gij al eens een psychologisch dipje gehad en schreeft gij een boek, want gij zijt een woelwater met een on- voorspelbare dynamiek. Gij zijt de lieveling van het volk en in 2018 verovert gij de volstrekte meerderheid in Staden. Gij lijkt ongenaakbaar en gij zijt er dan ook gerust in dat gij zelfs van- op de vierde plaats enkele weken geleden uw zetel in het Vlaams parlement zult kunnen be- houden, want gij gaaft uw derde plaats op voor Mercedes Van Volcem, die misnoegd was over de plaats die ze eerst had gekregen. Hoewel gij meer voorkeurstemmen dan Van Volcem haal- de, ging door het systeem van lijststemmen de derde zetel alsnog naar haar. Hierdoor kwam er onverwacht een einde aan uw loopbaan in het Vlaams Parlement. Hoewel, uw genereuze geste ten voordele van de klagende Mercedes wordt door vriend en vijand als iets heel bijzonders in de politiek aanzien. Er wordt veel respect voor u betoond en heel het verhaal bevestigt inder- daad dat gij ‘geen gewone’ zijt.
Met lede ogen ziet gij op 26 mei dat het fout gaat met Open Vld en dat de tijd van de oude partijfossielen voorbij is en dat er een nieu- we marsrichting nodig is. De grote brilsmurf heeft er twee termijnen als voorzitter opzitten en het wil maar niet meer lukken. Het gezwets van de ‘doeners’ is kouwe pap en is niet wer- vend. Gwendolyn, de handpop van de oude krokodillen, is aan vervanging toe, zo vindt gij.
Gij aarzelt dan ook geen moment om zeer be- redeneerd iedereen in snelheid te pakken en een klein jaar voor de voorzittersverkiezingen u openlijk kandidaat te stellen. Tommelein, die ook al zat te denken om zich kandidaat te stel- len, voelt zich gepakt en is - om het beleefd te
zeggen - ‘not amused’, hoewel hij openlijk niks durft inbrengen tegen uw ongeziene demar- che. Ook de nog relatief jonge Vincent Q vloekt, maar houdt zich in, want ook hij voelt zich ge- passeerd, maar wil uit lijfsbehoud nog geen brokken maken.
Iedereen weet dat gij onbesproken en volun- taristisch zijt, en overal door uw non-conformis- tische en bevlogen stijl alleen maar sympathie oogst. Gij komt immers niet uit het establish- ment van de partij of uit de kabinetten, maar uit de ‘volksstraat’ waar mensen het nog goed me- nen met elkaar. Gij hebt kritiek op Rutten, die gij marketing en simplistische blabla verwijt, en die alles naar zich toetrekt. Ook kunt gij het niet hebben dat zij op de verkiezingsavond al het signaal van de burger negeert en al meteen uitsluit om nog maar naar de grote winnaar te luisteren. Na twee termijnen als voorzitter is het genoeg geweest, zo meent gij. Gij voelt u ge- roepen. Uw moment is daar.
Feit is dat gij meer dan één knuppel in het hoederhok hebt gegooid. Dat gij daarbij de openlijke steun krijgt van ‘backbenchers’ als - natuurlijk - Mercedes Van Volcem, maar ook van de niet herkozen Kamerleden Nele Lijnen en Luk Van Biesen, is een teken aan de wand van de oude kanonnen. Er zullen er immers nog vol- gen. Open Vld moet een nieuwe adem vinden, zo menen velen.
Ondertussen maakt gij u op om met de ba- sis te gaan praten en terug een duidelijke lijn te trekken in de zwalpende Open Vld. En met troostprijzen gaan ze u niet moeten komen paaien: “Ik hoor in de wandelgangen dat ze mij willen coöpteren als senator. Maar ik ga geen vijf jaar verstoffen in een orgaan dat mijn partij wil afschaffen.” Pak vast!
Het staat in de sterren geschreven dat de oude krokodillen u niet teveel in de weg gaan leggen, al was het maar uit puur lijfsbehoud.
Gwendolyn zal er wel wat slapeloze nachten aan overhouden, maar voor haar zal het uitein- delijk alleen maar belangrijk zijn als ze minis- ter kan worden, want dat is haar ultieme droom.
Pro forma wordt ze aldus misschien nog wel uw grootste verdediger. O ironie!
Gok
De terugkeer van zes IS-kinderen beroert de gemoederen. Door Theo Francken wordt heel die zaak afgedaan als een propagandastunt ten voordele van Didier Reynders, die topman bij de Raad van Europa wil worden, want het is merkwaardig dat men daar uitgerekend nu mee uitpakt. “Reynders wil internationaal goe- de punten scoren” en tonen hoe hij begaan is met de mensenrechten, zegt hij. Kamerlid Bar- bara Pas (VB) vindt dat de regering in lopende zaken hier haar boekje te buiten gaat en ingaat tegen eerdere afspraken. Zij vindt dat de rege- ring aan het parlement dringend tekst en uitleg verschuldigd is over alle stappen die zij en de administratie in deze aangelegenheid hebben ondernomen en om welke personen het pre- cies gaat. Voor haar moet de commissie Buiten- landse Betrekkingen dan ook ten spoedigste worden samengeroepen. Niet simpel, want de Kamer wordt pas deze week geïnstalleerd en de commissies moeten nog ingedeeld worden.
Wordt het kunst- en vliegwerk? Of helemaal niks? Wij gokken op het laatste.
Ongenadig
Wie we niet meer zullen terugzien in de Ka- mer, is Brecht Vermeulen van N-VA. De oud- KVHV-preses die in 2014 nog lijsttrekker in West-Vlaanderen was, kon op 26 mei vanop de zesde plaats niet meer springen om alsnog in de groene zetels terecht te komen. Noch- tans had hij de voorbije jaren een mooi par- cours afgelegd als voorzitter van de commissie Buitenlandse Zaken en de werkgroep Politieke Vernieuwing. Het was zeker een bittere pil voor hem. Misschien kan zijn partij hem nog opvis- sen als medewerker, gelet op zijn politiek ex- pertise? Maar ook dat zal drummen worden, want maar liefst 30 medewerkers zullen op zoek moeten naar een andere job. De kiezer kan on- genadig zijn.
Klepper
Wie wel terugkeert, is de Lierenaar Bert Wollants van N-VA. Bert is een wat vreemde, schuchtere verschijning, maar bijzonder intel- ligent en beslagen in milieu, energie en nucle- aire aangelegenheden. Als geen ander kon hij vooral in de voorbije legislatuur met kennis van zaken weerwerk bieden tegen de klimaathyste- rici die zich bevooroordeeld en zonder naden- ken onder meer tegen kernenergie verzetten.
Calvo en Almaci hadden een dikke kluif aan deze erudiete tegenstander, die herhaaldelijk de vloer met hen aanveegde. Waar de kiezer elders had geslagen, had hij/zij met de terugkeer van Wollants gezalfd. De groenen kunnen maar best verder op hun hoede zijn met deze klepper.
Eén man/vrouw, één stem?
Hoe de politicologen het ook draaien of ke- ren op basis van ons kiesstelsel, aan de burger krijg je het niet uitgelegd dat bijvoorbeeld de PS voor 641.623 stemmen 20 zetels krijgt in de Kamer, terwijl het Vlaams Belang met 810.177 kiezers - 170.000 méér dus dan de PS – er maar 18 krijgt. Kijken we ook naar CD&V: die partij haalde 602.520 stemmen, 6,5 procent minder dan de PS, maar dat levert maar 12 zetels op, en dus 66,6 procent minder dan de PS. Het heeft te maken met de grootte van de kieskringen en het aantal te begeven zetels per kieskring, maar ook met de grootte van de bevolkingsaantallen en het feit dat men zich niet beperkt tot het aan- tal ingeschreven kiezers.
Kan allemaal wel zijn, maar van het aloude principe ‘één man/vrouw, één stem’ blijft niet veel over. Voor zover we konden nagaan was het Vlaams Belang de enige partij die ooit - te-
Dossier 20 juni 2019
4
vergeefs, uiteraard - parlementaire initiatieven nam, zoals een voorstel tot herziening van ar- tikel 63 van de Grondwet, om hieraan iets te wijzigen. Waar wachten de andere benadeelde Vlaamse partijen op? Het zou meteen de Frans- talige partijen tot enige redelijkheid kunnen brengen…
Uitzonderingen
De voorzitter van de sp.a, John Crombez, kreeg 55.000 voorkeurstemmen en werd op die manier verkozen tot Kamerlid. Maar de strenge partijregels inzake cumul waarvan hijzelf mee de grondlegger was, bepalen dat onder meer het voorzittersmandaat niet mag gecumuleerd worden met een functie als parlementslid. Het wordt dus het een of het ander voor John. Maar hij vroeg aan zijn partijbestuur een uitzonde- ring om tijdelijk toch te cumuleren, zij het dan onbezoldigd als voorzitter.
Stel je even voor dat hij verzaakt aan zijn mandaat om voorzitter te kunnen blijven, maar de sp.a’ers willen hem later niet meer als voor- zitter, dan staat hij met lege handen. Hij vroeg dus veiligheidshalve - en om den brode - maar om de uitzondering op de regel. Hij weet im- mers maar al te goed dat er sommigen zijn die zijn bloed kunnen drinken, zoals Hans Bonte, de burgemeester van Vilvoorde, en Kim-Jong-Lou- is uit Leuven. Naar verluidt zouden er ook een aantal sp.a-burgemeesters en -schepenen zijn die de uitzondering willen aanvragen. Ja, echt goed gaat het vandaag niet bij de sossen…
Gezocht wegens verdwenen
Sinds 26 mei is onze would-be staatsman Kristof Calvo van de radar verdwenen. Hij heeft ook nog geen dringende Kamercommis- sies willen bijeenroepen en evenmin heeft hij proactieve verbindende initiatieven genomen om tot een echte klimaatregering te komen. Zijn vader zou hem dezer dagen ook nergens met de wagen naartoe moeten brengen. Hij heeft ook de hulp van de heiligen Greta en Anuna en Kyra nog niet afgesmeekt vanop het spreekge- stoelte in het Paleis der Natie.
Ook in de media is hij niet te bespeuren. Ve- len beginnen zich zorgen te maken dat hij de nochtans democratische verkiezingsuitslag echt niet zou verteren. We zullen deze week zien bij de eedaflegging of hij al dan niet in staat van ontbinding verkeert, en of zijn stem trilt bij het afleggen van ‘de zweer’.
Om dat laatste argument kracht bij te zet- ten, wordt dan door historici steevast ver- wezen naar Wallonië waar de repressie niet minder hard was. Dat klopt, en ik zou graag ook enkele repressieverhalen brengen uit Franstalig België. Voorbije zondag zat ik een beetje voorbereidend werk te doen, en via Google was ik op zoek naar fotomateriaal op internet. En dan volgt een straffe vast- stelling: er is zo goed als niets te vinden via Google over de repressie in Franstalig Bel- gië. Ik heb welgeteld twee foto’s gevonden van vrouwen die worden kaalgeschoren, in Charleroi en Esneux.
Les femmes tondues
Terug naar Google: het woordje ‘répres- sion’ levert nauwelijks afbeeldingen op, maar ‘épuration’ geeft wel heel wat foto’s.
Probleem: alle foto’s verwijzen naar gebeur- tenissen in Frankrijk. Dan maar de zoekterm
‘femme tondue’ intikken. Dat levert honder- den foto’s op van vrouwen die worden kaal- geschoren, maar alle foto’s tonen voorvallen in Frankrijk. Buiten die ene foto uit Charle- roi, vind ik zo goed als geen verwijzing naar de repressie in Franstalig België. Meer nog, zelfs als ik Franstalige zoektermen intik, kom ik meestal uit bij foto’s over de repres- sie in Vlaanderen.
In Frankrijk werden naar schatting 40.000 vrouwen vernederd en kaalgeschoren. Dui- zenden vrouwen in Vlaanderen, Nederland, Noorwegen ondergingen hetzelfde lot. Daar zijn op internet honderden foto’s van terug te vinden. Maar foto’s vinden over de re- pressie in Wallonië, vergeet het. Dit stukje
geschiedenis is weggegomd uit het franco- fone geheugen.
Onkelinx
Ik ontdekte de webstek www.alphas.be van Atelier Liégois pour la Promotion de l’Histoire et des Archives Sociales. Het is een webstek met informatie over de PS en aan- verwante linkse organisaties. Onder de ru- briek ‘biografieën’ vind ik ‘Onkelinx Gaston’.
Lees mee wat over deze man geschreven staat: “Gaston Onkelinx est né le 13 juillet 1932 à Jeuk dans le Limbourg à proximité de la frontière linguistique. Son père Maurice, flamand, y tenait avec sa femme, wallonne, un café dans une salle de cinéma et y fut bourgmestre pendant les temps troubles de la seconde guerre mondiale.
Dans le même temps, son père travaillait comme ouvrier métallurgiste dans le bassin liégeois. Finalement, en 1950, après ses étu- des secondaires à l’Athénée de Saint-Trond, sa famille émigre à Ougrée où Gaston re- joignit son père et son frère à l’usine d’Oug- rée-Marihaye puis son père quitta l’usine pour y tenir à temps plein le café d’en face.
Gaston devient rapidement délégué syndi- cal FGTB (1959-1971).”
Geen woord in die biografie over het feit dat Maurice Onkelinx lid was van het VNV, en aangesteld werd als oorlogsburgemees- ter van Jeuk. Geen woord over de repressie waarbij Maurice wordt opgepakt en opge- sloten in de gevangenis van Hasselt. Geen woord over zijn vrouw die de haren wordt afgeknipt. Geen woord over het proces en de veroordeling van Maurice. Geen woord over de vlucht van de familie Onkelinx, weg uit het Limburgse Jeuk, om noodgedwongen over de taalgrens werk te zoeken.
Zo wordt aan Franstalige kant de geschie- denis herschreven… Aan Waalse kant wa- ren er alleen moedige weerstanders, aan Vlaamse kant waren er enkel zwartzakken.
Die bewering is er zo fel ingestampt, dat het ook al in Vlaanderen geloofd wordt.
KARL VAN CAMP PS: mijn dank aan de personen die rea- geerden op mijn oproep; reeds een twintig- tal. Binnenkort starten we met de registra- tie van de getuigenissen.
Repressieverhalen
Oproep tot getuigen
Vorige week lanceerde ik een warme oproep bij onze lezers om mij persoonlijke verhalen uit de repressie te bezorgen. Aan de officiële bevrijding van september 1944 hangt immers een schaduwkant. En ik vrees dat bij de herdenkingen die er zitten aan te komen, de straatre- pressie wel eens vergeten zou kunnen worden. En dat het adagio zal weerklinken dat het allemaal nog goed meeviel, en dat het zeker niet bedoeld was om de Vlaamse Beweging voor eens en voor altijd te kort- wieken.
UIT DE WETSTRAAT
Citaat van de week > Jan Segers (Het Laatste Nieuws)
Elio Di Rupo en Paul Magnette, de twee hoofdrolspelers van de PS, wagen zich aan hoog spel en onvoorzichtige uitspraken. Hun exclusieven tegen de N-VA en de negatie van de verkiezings- uitslag in Vlaanderen dreigen hen inderdaad te brengen waar ze nooit willen zijn: aan het einde van België. Een van de weinige politieke waarnemers die dat goed heeft gezien, is Jan Segers, politiek commentator van Het Laatste Nieuws: “Di Rupo en Magnette spelen hoog spel. Mondt hun koppigheid uit in nieuwe verkiezingen, dan dreigen ze alsnog te krijgen wat ze nu willen vermijden: het einde van de solidariteit vanuit Vlaanderen.” Men hoeft immers Madame Soleil niet te zijn om te weten dat een door de Franstaligen uitgelokte vervroegde stembusgang de Vlamingen voor nóg méér Vlaanderen zal laten kiezen. Het confederalisme en de daaruit voort- vloeiende Vlaamse onafhankelijkheid komen als vanzelf binnen handbereik. ‘België barst’ met dank aan de Franstaligen?
“Einde van de solidariteit vanuit Vlaanderen”
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Actueel
20 juni 2019 5
Van daensisme naar N-VA en VB
Hoewel er rond de eeuwwisseling van 1900 in Aalst geen socialisten waren, was Pieter Daens, de broer van priester Daens, een hevig tegenstander van wat hij het waardenloze socialisme noemde. Daens predikte ook geen klassenstrijd tussen patroons en arbeiders: Vlaamsgezinde werkgevers stonden aan zijn zijde. Pieter Daens was ook antiliberaal, zegt zijn dochter Maria Daens in het boek “Priester Daens” van Luc Delaforterie, zoon van Maria Daens en een goede vriend van mijn vader.
Priester Daens zette zich af van de toenma- lige katholieke partij, die tegen het algemeen stemrecht was en die onder leiding stond van de volksvreemde Franstalige bourgeoisie, wiens voorman in Aalst, Woeste, geen Neder- lands kende. Maria Daens getuigt over de so- ciale (armoede) en politieke hervormingen (algemeen en meervoudig stemrecht): “Zoals vaak gebeurt spraken de katholieken zich on- omwonden en zelfs radicaal uit tijdens de the- oretische beschouwingen van de congressen.
Maar als ze tot de toepassing moeten over- gaan, erkennen ze het bestaan van zovele be- zwaren, zodat ze in de praktijk niet omzetten wat ze in theorie noodzakelijk achten.” (blz. 16 en 17) Zet CD&V die traditie niet mooi verder?
Bedreigingen en pesterijen
Priester Daens was Vlaamsgezind, demo- craat en aanvaardde de vrije meningsuiting (blz. 25). Het daensisme was een rebelse be- weging en in 1892 sprak Pieter Daens zich uit voor een christelijke sociale volkspartij met in het programma sociale punten en taalgelijk- heid.
Na verkiezingsfraude in 1894 tegen de daensisten kwam er een herverkiezing. De door Woeste gemanipuleerde koning Leo- pold II drong er bij de bisschop van Gent op aan om in te grijpen tegen priester Daens en dreigde ermee hem te verbieden nog de mis te lezen (blz. 60-61). Ook de machtsme- dia keerden zich tegen Daens. De dochters van Pieter Daens werden weggepest uit de lokale middelbare school “Dames de Marie”
en moesten elders naar een pensionaat. Hun moeder zei: “Wij worden afgezonderd, opge- jaagd als dieven, geschuwd als paria’s.”
“De verkiezingsstrijd ging in alle woede voort en een vloed van scheldwoorden werd over ons hoofd uitgestort. Werklieden die zich voor Daens uitspraken, werden van de fabriek weggestuurd” (blz. 65-68). Daens werd in 1894 verkozen en sprak, wat toen zeer uitzonderlijk was, Nederlands in het parlement.
Cordon avant la lettre
In het boek van Pieter Daens over het leven van zijn broer priester Daens beschrijft hij de vele processen die worden aangespannen naar aanleiding van de teksten die versche- nen in de daensistische bladen. Tussen 1894 en 1907 legden de staatskatholieken een schutskring rond de beweging van Daens (het huidige cordon is dus geen nieuwigheid). De kerkelijke overheid vaardigde 34 sancties uit tegen de daensisten (in 1968 was stemmen voor de Volksunie volgens bisschop De Smedt van Brugge een zware zonde) en Daens werd in 1905 officieel uit de Kerk gesloten. Arbei- ders die lid waren van de beweging of hun kranten lazen werden met ontslag bedreigd.
Nu worden nog steeds VB’ers uit de vakbond gezet.
Einde van de daensistische partij
Onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog waren in Aalst de meeste daensisten, waaron- der veel activisten zoals Planckaert, overge- gaan naar de Fronters. Enkelen gingen naar de liberalen en weinigen naar de socialisten.
Daensisten gingen niet naar de katholieke partij.
Van 1919 tot 1932 leidde Van Opdenbosch als enige daensistische verkozene het totaal verzwakte daensisme. Het aantal verkozen Fronters steeg van 4 in 1919 tot 11 in 1929 en in 1932 was er in Aalst een kartel tussen Fronters en daensisten. Vanaf 1936 zetelden er geen Fronters of daensisten meer in de Ka- mer, maar wel 16 VNV’ers.
Het daensisme was in de eerste plaats ge- groeid uit de reflex van een toen onbenoemd Vlaams bevrijdingsnationalisme maar dien- de zich, door de heersende wantoestanden, steeds en vooral vast te bijten in de strijd om de materiële ontvoogding. Het lag voor de hand dat de partij, die in de jaren twin- tig 12 burgemeesters had in het arrondisse- ment Aalst, zou opgaan in het zich over heel Vlaanderen snel organiserende Vlaams-na- tionalisme, dat vanaf 1933 samenging in het VNV (Frans-Jos Verdoodt, “Het daensisme in het arrondissement Aalst”, 1974, blz. 39,59).
Aalstenaar Ernest Van den Berghe, daensist en secretaris van het VNV, speelde hierin een grote rol.
De erfenis van het daensisme:
verdelende rechtvaardigheid
Na de Tweede Wereldoorlog nam de Volks- unie de post-daensisten in Aalst over. Zo stond de voorzitter van de Priester Daensvrienden uit Aalst bij de gemeenteraadsverkiezingen steevast op de Volksunielijst. Nog in de jaren zestig werd een post-daensist burgermeester in Denderhoutem: De Man met de lijst “Daen- sisten”.
Het standbeeld voor priester Daens kwam er in 1957 zonder enige overheidssteun nadat Vlaams-nationalisten via allerlei geldinzame- lingen over voldoende middelen beschikten.
Ik ging ook van huis tot huis met steunlijsten:
overal kregen wij geld. Bij de meeste CVP’ers echter werden wij afgesnauwd en kregen wij niets. Het standbeeld staat met zijn rug naar het stadhuis en de Franstalige fabrieken, zoals de Filature du Canal aan de Werf, maar met het aangezicht naar de ‘mindere’ rechteroe- ver, waar de meeste arbeiders woonden.
Na het uiteenvallen van de Volksunie heeft het Vlaams Belang de daensistische traditie te Aalst overgenomen; de partij werd er bevolkt door arbeiders. De N-VA werd in 2006 van de lokale politieke kaart geveegd, want het sa- mengaan van N-VA met de staatskatholieken werd afgestraft: Vlaams-nationalisten stem- men in Aalst niet op een katholieke lijst.
Nu hebben de V-partijen samen 51 procent van de stemmen in Aalst! Het kan geen toeval zijn dat de V-partijen en vooral het Vlaams Be- lang in de Denderstreek van Aalst tot Ninove zeer hoge scores halen, want de traditie zit diep geworteld. GEERT GOUBERT
Dries Van Langenhove
in verdenking gesteld
Dries Van Langenhove is afgelopen maandag voor verhoor opgepakt. Bij het verloop van de gebeurtenissen kan men zich toch wel wat vragen stellen.
Om te beginnen: Dries Van Langenho- ve werd om 6 u.00 ’s morgens van zijn bed gelicht. Dat is pure intimidatie. De ander leden van Schild & Vrienden werden enke- le weken geleden ook al verhoord, maar zij kregen telkens een schriftelijke uitnodiging van het parket. Waarom wordt de ‘eindbaas’
anders aangepakt?
Ten tweede: dit is de eerste keer dat Dries Van Langenhove wordt ondervraagd. De Pano-uitzending dateert van 5 september 2018. De dag nadien werd er al een gerech- telijk onderzoek opgestart. Al op de eerste dag werden de makers van de Pano-repor- tage door de onderzoeksrechter verhoord.
U leest het goed: de dag erna. Dries Van Langenhove kreeg al wel de politie over de vloer voor een huiszoeking, maar werd de voorbije negen maanden niet verhoord.
Nochtans is hij als verantwoordelijke voor Schild & Vrienden toch de hoofdverdachte.
Men kan zich dus terecht vragen stellen bij de timing om Van Langenhove te verhoren, zo drie dagen voor zijn eedaflegging.
Blijkt dan dat er geen verhoorlokaal be- schikbaar is en dat hij uren moet wachten op zijn verhoor. Ondertussen is zijn advokaat opgetrommeld. Opnieuw: pure intimidatie.
Eerste vaststelling daarbij: er konden geen
nieuwe feiten aangebracht worden door de onderzoeksrechter. Of met andere woor- den: op de computers van de S&V-leden kon geen bijkomend bezwarend materiaal gevonden worden, en evenmin leverden de huiszoekingen iets strafsbaar op. En dan is er nog de strafmaatregel die door het parket werd opgelegd: Van Langenhove moet een bezoekje brengen aan de Dossinkazerne in Mechelen. Het is een ‘straf’ die wel meer wordt opgelegd aan jongeren die beticht worden van ‘racisme’.
Het doet een beetje denken aan de Chi- nese hervoedingskampen: wie foute ideeën heeft moet bijgeschoold worden. Eén van de zonden van Van Langenhove was dat hij in een gesloten facebookgroep het woord
‘neger’ gebruikte ipv ‘zwarte’. Ik ben geen jurist, maar bij mijn weten is er geen wet die het gebruik van het woord ‘neger’ ver- biedt. Het zijn de POCO’s die bepaald heb- ben dat het woord ‘neger’stigmatiserend is voor onze donkere medelanders. ‘Neger’
zou volgens de POCO’s immers gelijkstaan aan ‘nigger’. De vraag is dan: wie bepaalt wat we mogen denken en zeggen? De wet of de POCO’s?
KARL VAN CAMP
Standbeeld Daens in Aalst
Walen steken
opvallend vaak eigen
wagen in brand
De Algemene Nationale Gegevensbank (ANG) is een politiedatabank waarin feiten geregistreerd worden op basis van processen-verbaal die voortvloeien uit de missies van de gerechtelijke en bestuurlijke politie. Zij laat toe om tel- lingen uit te voeren op verschillende statistische variabelen.
Zo zijn er het aantal geregistreerde fei- ten, de modus operandi, de voorwerpen gehanteerd bij het misdrijf, de gebruikte vervoersmiddelen en de bestemmingen en plaatsen. Het gaat dus om een erg waar- devolle gegevensbank. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze parlementsleden regelmatig vragen stellen over de infor- matie uit deze databank. Zo wilde Barbara Pas (Vlaams Belang) in maart 2019 van de bevoegde minister weten hoeveel brand- stichtingen werden vastgesteld in en van voertuigen in België.
999 versus 171 keer
Beschadiging van een auto wordt vol- gens de ANG als volgt gedefinieerd: “De opzettelijke beschadiging, vernieling of brandstichting van een auto (personenau- to, vrachtwagen, bus,...), op eender welke plaats.” De gegevens van de ANG zijn erg verrassend: in 2017 waren er in België 1.262 opzettelijke brandstichtingen van voertui- gen. Belangrijk element: in Vlaanderen wa-
ren er dat jaar veel meer voertuigen dan in Wallonië. In Vlaanderen waren er immers 3,5 miljoen voertuigen, in Wallonië slechts 1,8 miljoen.
Toch waren er dat jaar slechts 171 opzet- telijke brandstichtingen in Vlaanderen. In Wallonië waren er in 2017 liefst 999 brand- stichtingen. In het Brussels Gewest 92. Als we rekening houden met het beperkte aan- tal voertuigen in Wallonië dan steken de Wa- len ruim tien keer meer hun eigen voertuig in brand in vergelijking met de Vlaming. Dat fenomeen bestond overigens al de vorige jaren. Met betrekking tot het type voertuig, meer bepaald of het een privévoertuig of een voertuig van overheidsdiensten be- treft, is de informatie niet aanwezig in de databank. Rest de vraag waarom onze Waal- se vrienden zo vaak hun eigen voertuig in brand steken. Iemand suggereerde me dat het misschien om oplichting van de verze- kering zou kunnen gaan, maar dat kan ik uiteraard moeilijk geloven.
THIERRY DEBELS
Net voor het ter perse gaan, bereikte ons het droeve bericht van het overlij- den van dhr. Frans Maes, oprichter van Maes Koffie. Frans Maes overleed op vrijdag 14 juni.
De uitvaartdienst gaat door op vrij- dag 21 juni om 11.30u in de parochie- kerk St-Martinus, Sint-Martinusplein in Hasselt.
Armand De Deckèèèr
Politiek dood was de voormalige MR-coryfee al een tijdje, maar nu is hij daadwerkelijk naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Een was- lijst aan titels en functies zullen niet volstaan om de schade die hij met Kazachgate opliep naar het achterplan te verdrijven. Een portret.
Het moment dat u dit nummer onder ogen krijgt, valt nagenoeg samen met de begra- fenis van Armand De Decker. Niet zonder reden door sommigen op sociale media als De Deckèèèr omschreven, we komen er da- delijk op terug. Zijn doodsbrief liegt er al- vast niet om: de vele functies en titels nopen tot een wat groter formaat dan wat gangbaar is voor de necrologieën van La Libre Belgi- que. Een vertegenwoordiger van Koning en Leger op de plechtigheid maken het plaatje volledig. De man kon immers niet enkel te- rugblikken op een resem mandaten en hoe- danigheden, nooit gaf ‘le bel Armand’ zoals hij wel eens genoemd werd, blijk van een tekort aan ijdelheid om ermee te pronken.
‘Ce n’est pas la modestie qui l’étouffe,’ om het te zeggen in een taal die alvast niet zijn moedertaal was.
Kunstschilder
Tijdens de hypocriete fase vlak na het overlijden waarbij de decuius met lof over- laden werd, klonk het dat De Decker een
“echte Brusselaar” was. Hij was ook “een echte Belg” met een familiale geschiedenis die kenschetsend voor was voor wat in dit vorstendom zoal misgelopen is. Hij was zoon van de schilder Luc De Decker, een volbloed Vlaming wiens wieg in Ninove stond, en een onderwijzeres wiens familiale wortels in de streek van Aalst lagen. Het gezin (er is ook nog een oudere broer, schrijver Jacques De Decker) woonde in Schaarbeek, enkele huizen verwijderd van de woning waar – we
verklappen het u graag – dichter en mede- werker van dit blad Hendrik Carette (enkele jaren geleden nog Havendichter van Zee- brugge) resideert. De huistaal was voor alle duidelijkheid niet de taal van Molière, maar beide zonen liepen er wel school in. Wellicht een gevolg van het klimaat dat zo kenmer- kend was voor het naoorlogse Brussel.
Hoe dan ook, De Deckèèèr was een greti- ge leerling van het België van toen. Wanneer het goed uitkwam, kon hij met zijn tweeta- ligheid pronken. Maar in heel wat andere gevallen kon hij, voor de eer en glorie van zijn achterban, de nodige anti-Vlaamse de- dain aan de dag leggen. Schizofrenie is altijd al een wezenskenmerk van dit land geweest en hij incarneerde het als geen ander. De ouders verlieten de Ezelsgemeente begin jaren zeventig voor een optrekje in de ge- boortestreek van vader Luc, terwijl Armand zijn heil in Ukkel ging zoeken. Per slot van rekening paste dat beter bij een man van zijn stand. Het is bovendien geen pretje om in een getto te wonen, want dat is precies wat de straat van zijn jeugdjaren inmiddels ge- worden was.
Kazachgate
Minister, Senaatsvoorzitter, burgemees- ter, hij was het allemaal. En toen kwam het Kazachgate-schandaal, dé smet op zijn bla- zoen. In 2011 zou hij op vraag van de Franse president Sarkozy zijn tussengekomen om de afkoopwet versneld door het Belgisch parlement te jagen. Dat moest de Oez-
beeks-Belgische zakenman Patoch Chodiev ten goede komen; een einde aan zijn vervol- ging was immers als voorwaarde gesteld om een forse bestelling bij enkele Franse be- drijven te plaatsen. De Decker zou voor zijn goede werken enkele honderdduizenden euro’s gekregen hebben, ook al beweerde hij dat hij enkel als advocaat-tussenpersoon fungeerde en het geld een ereloon was. Met enig cynisme lazen we daags na zijn overlij- den dat de vervolging aan zijn adres stop- gezet werd.
Graaigedrag
Los van de juridische gevolgen die hem boven het hoofd hingen, was vooral de po- litieke averij die hij geleden had erg groot.
Toen hij in verdenking gesteld werd in mei vorig jaar, weigerde hij ontslag te nemen uit zijn functies, maar hij trok wel de deur van de MR achter zich dicht. Daar zat hij dan in het Brussels Parlement, eenzaam en alleen.
Zijn echtgenote zat wat verderop, zij het nog steeds als lid van de MR. Want vergis u niet, enig graaigedrag is het echtpaar nooit vreemd geweest.
De Decker werd zeventig, jong naar de huidige normen. Over de doodsoorzaak bleef men erg discreet, zij het dat zijn vriend en advocaat suggereerde dat hij “gezond- heidsproblemen”. Hij liet ook verstaan dat de commotie rond Kazachgate alles mis- schien wel heeft versneld. Wie zei ook weer dan een jong politicus een prachtige toe- komst heeft, maar een oude rot in het vak op een vreselijk verleden terugblikt? De pertinente vraag hier is hoeveel ‘vrienden’
Armand eraan overgehouden heeft. Gezich- ten spotten op zijn uitvaart, dat zou wel eens interessant kunnen zijn. KNIN.
Dwars door Vlaanderen 20 juni 2019
6
BRUSSEL
Wie zijn
religie verlaat,
dood hem!
Voorbije zaterdag werd in Gent het boek “Wie zijn rele- gie verlaat, dood hem” voor- gesteld. Het boek neemt de problematiek onder loep van ex-moslims. Mensen dus die de islam verlaten hebben.
De uitnodigingen voor de boekvoor- stelling waren strikt gelimiteerd en en- kel wie op voorhand was ingeschreven, mocht de zaal betreden. Dat alles had te maken met het onderwerp: moslims die hun geloof afvallen, worden bedreigd door hun familie en vrienden. En dat is geen fictie. Een vijftal ex-moslims kwam getuigen over de feiten die ze hadden meegemaakt toen ze de islam verlieten.
Ze worden verstoten door familie en wor- den fysisch en mentaal bedreigd. Boven- dien is er geen gepaste hulpverlening beschikbaar. Moslims die de stap zetten, staan er alleen voor. Officiële hulpinstan- ties zijn er niet of zijn niet vertrouwd met de problematiek. Meer nog, een ex-mos- lim die meer dat 800 dreigberichten kreeg op zijn facebookpagina, werd wan- delen gestuurd door de politie. Advies van de politie: blokkeer diegenen die u bedreigen op facebook. Maar tegelijker- tijd weigerde de politie om een klacht te noteren. Enkele jaren geleden werd daar- om de Beweging van ex-moslims in Bel- gië opgericht. Deze groep mensen wil an- dere ex-moslims helpen bij hun stap om de islam te verlaten. Daarnaast wil de ver- eniging de problematiek aankaarten bij de politieke partijen. We zijn benieuwd of zij bij Open Vld en sp.a oren hebben voor de soms schrijnende situaties waar- in ex-moslims terecht komen.
Wie in contact wil komen met de ver- eniging, kan dat via de webstek: www.
exmoslim.org
Het boek werd uitgegeven bij Polemos en kost 20 euro. 260 blz.; (ISBN 978 94 930 0506 8). Te bestellen via www.polemos.
be of telefonisch.
KARL VAN CAMP
‘Baanbrekers’ Vl@s zoekt:
www.vlaamseactievesenioren.be Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent
Het gevecht om Doel
Weinig dorpen in het Vlaamse land zijn zo bekend als het polderdorpje Doel, tegenwoordig een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Beveren.
Als het ware neergekwakt in een bocht van de Schelde en tegenwoordig geprangd tussen enerzijds de kerncentrale en anderzijds de Antwerpse haven op Linkeroever, staat Doel bekend om de ondertussen al tientallen jaren woedende strijd die er wordt gevoerd om het dorp te behouden
Van dat verbeten gevecht tussen enerzijds David of het lokale actiecomité Doel 2020 en anderzijds Goliath of het trio Antwerps haven- bestuur, Bevers gemeentebestuur en Vlaamse overheid, is er nu ook een grondig relaas.
Op zondag 16 juni werd in Ontmoetingscen- trum Ermenrike in Kieldrecht, buurgemeente van Doel, het boek “Doel 2020 - Het gevecht om Doel en de Polder” voorgesteld. De schrij- ver is niet de eerste de beste: Jan Creve, leraar en historicus, maar ook gezicht en woordvoer- der van Doel 2020 sinds het ontstaan daarvan.
Wie beter dan iemand die er van het begin bij was, om die langjarige actie van naaldje tot draadje uit de doeken te doen? Qua be- trokkenheid is dat ook niet bepaald op lucht gebaseerd: wie op de rand van Kieldrecht en Doel woont en in de loop der jaren zijn idyl- lische leefomgeving steeds meer ingenomen ziet worden, tot havenkranen in de achtertuin toe, kan wel over iets meespreken.
Het verhaal van Doel begint in feite in de
‘golden sixties’, toen Vlaanderen nog com- pleet niet verstedelijkt was en iedereen nog leefde in de naïeve overtuiging dat meer wel- vaart automatisch en evenredig meer welzijn teweeg zou brengen. De Antwerpse haven was de economische groeipool van het land en bomen groeiden tot in de hemel, dus daar mochten wel wat aloude leefkernen aan op- geofferd worden. Vooruitgang was het credo dat blind werd gehanteerd en daarvoor moest alles wijken. Een eerst Belgische en nader- hand Vlaamse overheid liet zich in dit verhaal volkomen meesleuren en deed alle tegen- stand af als komende van een achterlijk soort Vlaanderen, dat niet met de moderne tijden mee was.
“En Doel zal blijven”
Het boek valt uiteen in vier grote delen. In het eerste deel, “Dorp onder druk”, wordt het relaas gebracht van de vroegste oorsprong van de problemen tot het jaar 2006, met daar- in de eerste jaren van Doel 2020. “Alles moet weg” beschrijft de daaropvolgende, bijzon- der woelige periode, met gedwongen afbra-
ken en een door de overheden gehanteerde, bijwijlen zeer hardhandige confrontatiepoli- tiek. Historisch waardevol erfgoed, natuurge- bied: alles moet op de schop. Met ongelijke middelen wordt geprobeerd om te redden wat er te redden valt. Allerlei nieuwe initiatie- ven moeten Doel levend en levendig houden.
De evolutie vanaf zowat 2010, met daarbij de gemeenteraadsverkiezingen én politieke kui- perijen vanaf 2012, is terug te vinden in “Het plan, niets dan het plan.” Het laatste deel, “En Doel zal blijven,” is het meest hoopgevende.
In 2016 (!) is het Antwerpse havenbestuur ein- delijk bereid tot praten met de actiegroep.
Vanaf 2015 is ook de afdeling architectuur van de KU Leuven volop actief met het ontwikke- len van nieuwe plannen voor Doel. Ere wie ere toekomt: minister Ben Weyts heeft het (voorlo- pig?) mogelijk gemaakt dat Doel blijft, zij het niet ongehavend.
Binnen dit kort bestek is er onnoemelijk veel dat niét gezegd is. Hoe bijvoorbeeld de Vlaamse overheid, die volgens haar eertijds
adagium dat Vlaanderen wat het zelf doet, ook beter zou moeten doen, faliekant alle princi- pes van goed bestuur en correcte wetgeving heeft geschonden. Hoe de burgemeester van Beveren al jaar en dag een bijzonder vuile rol speelt inzake Doel. Hoe de befaamde Maat- schappij Linker Schelde Oever, kortweg “de maatschappij”, een compleet politiek gehan- teerd instrument is tégen de polderbewoners in. Hoe Agalev en N-VA eertijds nationaal kazak keerden, of hoe de Beverse N-VA die in 2012 de verkiezingen won met een pro- gramma voor Doel, zonder blikken of blozen en omwille van de zachte zetels van de macht zich plots tégen Doel keerde. Deze en zoveel andere verhalen worden uiteraard in het boek gedocumenteerd.
Een slotopmerking. In feite zou dit boek verplichte lectuur moeten zijn in alle depar- tementen politicologie in Vlaanderen. Een goedwillige mecenas zou er dan weer voor kunnen zorgen dat elk nieuwverkozen Vlaams parlementslid dit boek toegezonden krijgt, zodat men leert hoe men zeker niét moet be- sturen.
G.P.
Het boek is te verkrijgen in de betere boek- handel (ISBN 9789463883467) of door stor- ting van 24 euro op rekeningnr. BE 26 4186 0588 9129 op naam van Doel 2020.
