e 1,95
70
stejaargang • nummer 7 • woensdag 12 februari 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Verhofstadt Europees parlementsvoorzitter?
Lees blz. 3
Het gevecht om de
groeinormen 2
Briefje aan Lode Vereeck 3
Roddels uit de Wetstraat 4
Nausicaa Marbe 7
De tanden van Europa
bijten te fel 5
De sleutelprovincie Luik 7
Elio di Rupo: het doel heiligt de middelen
Mark Grammens
Kent u, beste lezer, een land waar het mogelijk is dat een zittende regering met de huidige meerderheid in het parle- ment het werk bepaalt van de volgende regering? Waar het parlement vandaag en nu - hic et nunc - kan bepalen wat het volgende parlement wel of niet kan behandelen, ook al is het een andere meerderheid?
U denkt spontaan aan fascistische of com- munistische regimes. En even spontaan haalt u figuren als Mobutu, Idi Amin en Mugabe voor de geest.
Stop met zoeken. Het land waar we het over hebben, is ons eigenste apenland Belgique.
Als er in een volgende regering nog wij- zigingen in de grondwet moeten komen – zoals dat nu eenmaal gaat bij een staats- hervorming – dan moeten die herzieningen vandaag al bekendgemaakt worden.
Pieter de Crem suggereerde midden vorige week dat de regering geen enkel grondwets- artikel voor herziening vatbaar zou verkla- ren, want geen enkele regeringspartij is voor- stander van een nieuwe staatshervorming tijdens de volgende legislatuur. “Het staat- kundig kader ligt dan vast voor de komende tien of vijftien jaar”, verklaarde De Crem.
De huidige regering kan op deze wijze de deur gesloten houden voor een grond- wetsherziening in de periode 2014-2019. De Franstaligen hoef je dat geen tweemaal voor te stellen. Ook Alexander de Croo en Bruno Tobback vonden het meteen een goed idee.
Het wordt uitkijken of CD&V zich in dat spel- letje laat meesleuren.
Als de regering-Di Rupo in haar opzet slaagt, is een confederale hervorming via een nieuwe staatshervorming in de komende jaren totaal onmogelijk. Wat ook het resul-
taat van de V-partijen in het stemhokje mag wezen.
Erg?
Volgens politicoloog Bart Maddens mag de N-VA zonder grondwetsherziening zijn confe- derale plannen voor minstens vijf jaar opber- gen. Of de N-VA dat zelf erg vindt, is allang niet duidelijk meer, blijkt uit het ontkoppe- len van regeringsvorming en communau- taire doorbraak. Er is alleen nog sprake van een “A4’tje” met wat basisprincipes, maar
“wat kan er in godsnaam op dat A4’tje staan, als een grondwetsherziening uitgesloten is”, vraagt Maddens zich af.
Maddens is weinig optimistisch: “Het vet lijkt van de soep. Het laaghangende fruit is geplukt.” Zelfs op wat bijkomende “bor- relnootjes” hoeven de Vlamingen nauwe- lijks te rekenen. En nog veel minder op een wijziging van de financieringswet, die aan- zienlijke transfers netjes betonneert.
De Franstaligen zullen nooit dulden dat er wordt geraakt aan wat er op federaal niveau nog overblijft (de basisfundamenten van de federale staat: sociale zekerheid, justitie, cao’s). En voor bijkomende bevoegdheids- overdrachten voor materies die al zijn over- geheveld, is een tweederdemeerderheid én een meerderheid in elke taalgroep nodig.
Journalist Fabian Lefevere, verre van een Vlaams-nationalist, vraagt zich in Het Nieuws- blad (8 februari) af of het “strategisch” een goed idee is om een staatshervorming uit te sluiten. “Wie N-VA op deze manier stok- ken in de wielen steekt, zou een averechts effect kunnen oogsten. Het dwingt de partij in haar geprefereerde rol van anti-establish- mentpartij, en daar scoor je mee in Vlaande- ren. Maar bovenal is het democratisch hoogst dubieus. Het is niet aan de huidige regering om te bepalen wat de ¬volgende wel of niet
kan doen… Een ¬regering regeert in de vijf jaar waarvoor ze verkozen is, niet daarna.”
Gifpijlen
Het spelletje rond de grondwetsherziening is één van de vele manieren waarmee men de N-VA wil bestrijden. Voorlopig nog klein bier in vergelijking met wat Vlaams Blok/Belang meemaakte. Maar de gifpijlen komen stilaan uit alle richtingen. “Franstaligen stellen ons voor als monsters”, zei Liesbeth Homans in La Libre. Karel de Gucht deed er het voorbije weekend nog een schep bovenop.
Het verbaast dat zelfs “de harde tante” van de N-VA zichzelf bij de Franstaligen uit de wind zette door behoorlijk ver te buigen voor het taboe van de solidariteit. Met dat tover- woord werd De Wever één dag na zijn ver- kiezingsoverwinning meteen doodgemept, toch? “Wij pleiten voor een confederalisme, dat, in tegenstelling tot het separatisme (sic), een zekere solidariteit kan inhouden tussen Wallonië en Vlaanderen.” Een beetje goed- koop, want veel separatisten zeggen evenmin dat ze “alles zullen afnemen van de Walen”.
Naïeve Beweging
We vermoeden dat veel N-VA-sympathi- santen uit de brede ondernemerswereld niet wakker liggen van een volgende grondwets- herziening. En dat ze de solidariteitsbetui- ging van Homans vanzelfsprekend vinden.
Het communautaire is voor hen secundair.
Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School, lijkt er zo één te zijn.
Weliswaar blijft hij zich in “De Tijd” (4 februari) ergeren aan een “de facto links vetorecht” van de PS binnen de Belgische constructie. Of aan de rekeningen van de Waalse regio en de Franse Gemeenschap die volgens de Franstalige kamer van het Reken- hof onbetrouwbaar zijn of niet eens zijn inge-
diend, “terwijl Vlaams minister Muyters, die aan alle voorwaarden voldeed, wordt ver- nederd”.
Maar tegelijk zegt Verbeke dat we op dit ogenblik “de politieke naïviteit van de Vlaamse beweging” best kunnen mis- sen en roept hij de Vlaamse kiezer op om
“pragmatisch” te zijn. We denken dat hij zich vergist. Ondernemers die afstand nemen van die vermaledijde Vlaamsgezinden, naaien zich opnieuw vast aan Di Rupo. Dat is pas naïef. Wij kennen alvast geen enkele Vlaamse ondernemer die zit te wachten op een Di Rupo II.
Onder druk van de werkgevers heeft de N-VA de focus verlegd naar het sociaalecono- mische speelveld. Maar als men omwille van het economische het communautaire op een zijspoor parkeert en het sociale profiel toch wel erg weinig kleur geeft, haken kiezers af, niet na maar voor 25 mei.
De boodschap van Maddens is hard, maar realistisch. De realiteit is wat ze is. Ofwel belandt de N-VA in de oppositie en kunnen de confederalistische plannen gedurende vijf jaar opgeborgen worden. Ofwel komt de N-VA wel in een federale regering. Maar op meer dan een praatclub en hier of daar een zoethoudertje hoeft de N-VA bij regerings- deelname niet te rekenen. Verandering voor Vooruitgang? Heel veel kiezers willen het, niet enkel de sympathisanten van de N-VA. De wil van het volk krijgt een afspiegeling in het stemhokje. Dat de traditionele partijen een trukendoos bovenhalen om nu al het poli- tieke spel tot in 2019 te bepalen (sic), getuigt van weinig moed maar bovenal toont het een bedenkelijk misprijzen voor onze democratie.
Voorwaar, straks moeten we nog naar Noord- Korea verhuizen om ons gelukkig te voelen.
Op de praatstoel: Eric Min 11
Thijs Maas wint de achtste Nekka-wedstrijd 12
Kris Peeters leert het verschil kennen
tussen fictie en realiteit
Actueel
12 februari 2014
2
Uit de smalle beursstraat
Het gevecht om de groeinormen
Allerlei ideeën worden dezer dagen gelanceerd om de over- heidsfinanciën de komende vijf jaar gezonder te maken. Wei- nigen durven openlijk zeggen waar het op staat: de overheid moet de hele legislatuur op een streng dieet.
De minzame professor-emeritus Wim Moesen (KU Leuven) vindt het jammer dat zijn adviezen rond de begrotingssaneringen ver- keerd aangewend worden door meerdere politieke partijen. N-VA pleit ervoor de overheidsuitgaven de komende jaren nominaal te bevriezen. Dat wil zeggen dat ze met nul procent stijgen. Ze zouden ook de inflatie niet volgen. Als de inflatie 2 procent bedraagt, en de productprijzen dus met gemiddelde 2 procent stijgen, dan zouden lonen en uitkeringen daar niet aan worden aangepast.
Moesen moest zelf het punt op de i zetten, door te benadrukken dat de overheidsuitgaven volgens hem wel degelijk samen met de inflatie en de levensduurte mogen stijgen.
Het leidde in de pers tot een grote discussie over wat de Moesen- norm precies inhoudt.
Waarmee we opnieuw dreigen af te wijken van de essentie van het debat: de overheid heeft een gat in haar hand. Punt. De Belgische overheidsuitgaven bedragen 54 procent van het bbp. We overdrijven niet als we stellen dat dit een cijfer is waar enkel een zeer rode socialist zich gelukkig bij moet voelen.
Die uitgaven moeten dringend omlaag. Wanneer bepaalde regeringspartijen zeggen dat er niet veel meer op het overheids- apparaat bespaard kan worden, maken ze de bevolking fabeltjes wijs. In een analyse van het Verbond van Belgische Ondernemin- gen (VBO) over mogelijke efficiëntiewinsten bij de federale over- heid staat te lezen dat er nog gemakkelijk 4 miljard euro te vinden is.
De federale overheid is maar goed voor een klein deel van de totale overheidsuitgaven. 8,8 procent om precies te zijn. Als er echt moet bespaard worden, is het in de sociale zekerheid (22 procent van de totale uitgaven).
Daar moet iets gedaan worden aan de uit de pan swingende uitgaven. Ook hierover worden door de regering heel wat fabels
verteld. In 2012 werd een nieuwe groeinorm vastgelegd: de uitga- ven in de gezondheidszorg mogen met 2 procent boven inflatie stij- gen in 2012 en 2013, en met 3 procent in reële termen in 2014. Maar die geplande meeruitgaven worden niet doorgevoerd of toegekend.
De regering beschouwt dat als een besparing. Onzin natuurlijk.
Idem voor de welvaartsaanpassing van de uitkeringen.
Uitkeringen (pensioenen, werkloosheid, invaliditeit) worden niet alleen aangepast aan de levensduurte maar ook aan de reële loonstijgingen. De budgetten voor die uitkeringen worden niet langer voor 100 maar voor 60 procent toegekend. Ook dat ziet de regering meteen als een besparing, terwijl het gewoon gaat om het niet-toekennen van extra kredieten.
Er wordt veel minder bespaard dan gedacht. En omdat men de teugels heeft laten vieren, zijn nu veel zwaardere ingrepen nodig.
N-VA wil de uitgaven de komende jaren nominaal stilleggen, met uitzondering van de laagste uitkeringen.
Open Vld wil, als een zogenaamd ‘sociaalliberale partij’, de uit- gaven wel nog doen stijgen met de inflatie. Het is een klein verschil, maar met grote gevolgen. In het Open Vld-plan duurt het dubbel zolang vooraleer het overheidsbeslag onder de 50 procent zakt dan in het N-VA-plan.
Welke groeinorm is dan te verkiezen? De snelle van de N-VA, of de zogenaamd sociale van de Open Vld? De N-VA heeft politiek gelijk de lat van bij het begin zeer hoog te leggen. In regeringsonderhan- delingen kan men dan wat inbinden. De groeinorm van de Open Vld is een zwaktebod.
Het zou een goede zaak zijn als men aan het einde van de regeringsonderhandelingen uitkomt bij de realistische uitgaven- norm van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka.
Met een uitgavennorm van 1 procent (nominaal voor alle beleids- niveaus) in de periode 2014-2017 kan het land aan de EU-verplich- tingen voldoen (8 miljard saneren tegen 2016) en tegen het einde van de legislatuur het overheidsbeslag afbouwen tot 48 procent van het bbp.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
Een fenomeen stimuleert dikwijls een ander.
Niet iedereen gaat altijd blindelings akkoord met alles wat volgens beleidsvoerders “goed is voor het algemeen belang”. Het gebeurt dat een realistische benadering van al dat goede het in elk individu sluimerende rebelse wak- ker schudt, waardoor het zich tracht te onttrek- ken aan een opgedrongen regel. Dezer dagen meer dan voordien wordt daar prioritair strijd tegen gevoerd, door het installeren van kliklij- nen onder het mom “blijk geven van burgerzin”.
Voor de neutrale waarnemer gelijkt de ene kliklijn op de andere, zoals de bekende twee druppels water. Naargelang de bron waaruit een kliklijn ontspringt, kan in de “perceptie”
sprake zijn van een verschil zo groot als dat tus- sen water en vuur. Het is overbodig eraan toe
te voegen dat die “perceptie” vooral gecreëerd wordt door een door de regimemedia gehan- teerd pro of contra, maar voor de volledigheid doen we het toch. Kwestie van volgende voor- beelden beter tot hun recht te laten komen, als bewijs van de stelling dat de ene kliklijn de andere niet is.
Paradoxaal
In april 2012 installeerde het Vlaams Belang een “meldpunt voor illegaliteit”. Bedoeling van dat meldpunt - weinig anders dan een zachter woord voor kliklijn - was het verzamelen van feitenmateriaal over overlast veroorzaakt door illegalen in vooral de grootsteden. Dat die pro- blemen bestonden en bestaan, betwijfelt geen zinnig mens meer, maar de toen opgedrongen
Kliklijnen en perceptie
Nog even de ingeslagen weg bewandelen en de brave burger moet in ons gezegende landje niet meer over een stevige dosis verbeeldingskracht beschikken om zich onder de beschermende koepel van een prille dictatuur te wanen. Het pakket van overheids- wege opgelegde verbodsregels groeit dagelijks. Dat loopt hand in hand met “boetes”, die inhoudelijk de allures dreigen te krijgen van een belasting bovenop de belastingen.
De overheidskassen zijn blijkbaar nooit voldoende vol.
“perceptie” door verenigd links via “hun” media was ook niet mis te verstaan. Alle door het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebe- strijding multiculturele hens aan het progres- sieve dek geblazen heisa werd breed uitge- smeerd. CGKR-directeur Jozef de Witte nam het voortouw. Hij had het niet alleen over verregaande illegaliteit van het meldpunt, hij ankerde het in één moeite vast aan een door het VB gevoerde “vuile oorlog, gekoppeld aan het voorstaan van een regime zoals in het nazi- Duitsland van weleer”.
Onlangs riep de (extreem)linkse intercultu- rele organisatie Kif Kif de gebruikers van “soci- ale media” op om op speurtocht te gaan naar racistische haattaal, daar een “screenshot” van te maken en dat naar een voor die “shots”
ingestelde webstek door te sturen, voor ver- der gevolg. Naargelang de ernst van het geval was het de bedoeling niet alleen de racisti- sche boodschappen ter inzage van het brede publiek openbaar te maken, maar ook de iden- titeit van de boodschappers. Dat laatste is niet alleen illegaal, het is ook een schending van de privacy, en stuitte op bezwaar van de bevoegde commissie.
Het belet niet dat Kif Kif meldingen wil blij- ven verzamelen. Meer nog, de organisatie wil die doorsturen naar het CGKR, dat daardoor meer werk zal krijgen, weet Kif Kif. Dat kan geen probleem zijn. De Kif Kif-club “zal aan de politiek vragen om, bij prioriteit, voldoende personeel in te zetten om alle meldingen met bekwame spoed te behandelen”. Vanuit het centrum, paradoxaal genoeg, geen commen- taar, laat staan een verwijzing naar een totali- tair regime. Kameraden onder elkaar doen dat niet. Vandaar dat een terechte afwijzing van het Kif Kifproject in de media uitbleef, ten- zij ik er overheen gekeken zou hebben, wat ik betwijfel.
Verwerpelijk
Enige fierheid, zelfs een vorm van “goed gevoel, want we pikken het niet langer”, tonen de media voor het voortdurend stijgende con- tingent klikspanen dat aan de dienst FOD Financiën verdenkingen van fiscale fraude spuit, begaan door familieleden, vrienden, kennissen, buren en andere medemensen.
Van begin 2007 tot eind 2013 steeg het aan- tal verklikkingen bij de fiscus van 160 naar liefst 2.610. Als verklaring wordt aangevoerd dat “mensen het vandaag financieel moeilij- ker hebben en het daardoor niet langer aan- vaarden dat anderen belastingen ontduiken”.
Ik zal de enige niet zijn die dergelijke redenering als een geloofwaardig argument tot klikken zou aanvaarden, mocht het niet flagrant tegengesproken worden door de rea- liteit van een Justitie die onder politieke druk er alles aan doet, of moet doen, om niet nader te noemen maar door iedereen gekende heren en dames van het “establishment” die het fiscaal bruin bakken uit de wind te zetten.
Professor fiscaal recht Michel Maus zei: “Vroe- ger fraudeerde bij wijze van spreken elke Belg, nu beseffen mensen wat de maatschappelijke gevolgen van belastingfraude zijn.” Die uit- spraak zou niet voor twijfel vatbaar zijn, mocht het lofwaardige principe “iedereen gelijk voor de wet” hout snijden.
Of het gaat om kliklijnen voor overlast, racisme - of wat halsstarrige multicultuurherau- ten daaronder verstaan -, fiscale fraude of een nieuwjaarswens annex de vraag naar een fooi door vuilniskarbedienaars, al vanaf mijn kin- derjaren werd mij ingepeperd dat klikken altijd verwerpelijk is. Al wordt dat in de samenleving van vandaag door bepaalde feiten en ermee gepaard gaande “percepties” tegengesproken, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt in die nieuwe (?) trend mee te stappen. Je bent oer- saai en conservatief, of je bent dat niet.
d.Mol
GEBUISD VOOR GESCHIEDENIS
Bij politici lijken intelligentie en kennis soms omgekeerd evenredig te zijn met het aantal Twitterberichten die ze versturen.
Hoe dwazer ze zijn, hoe meer ze twitteren.
Die regelmaat werd nog eens bevestigd door Nathalie Michiels, voor- zitster van Jong CD&V in Bornem, die als reactie op het V-teken van de N-VA twitterde: “Een nieuwe Hitlergroet lijkt geboren.” Zij wist niet eens dat het V-teken van Winston Churchill juist een anti-Hit- lergroet was, dat het voor de pacifisten een vredesteken was, voor het Vlaams Belang “Vrijheid, Veiligheid en Vlaanderen”
betekende en voor een hele reeks groepen gewoon een overwinningsteken.
De V van Victorie. Nathalie Michiels kreeg veel tegenwind en ze moest zich uit- gebreid verontschuldigen. “Ik zal volgende keer twee keer nadenken voor ik tweet…
Sorry wegens te hevig”, liet ze weten.
“Ik tweet in eigen naam, niet als voorzitter”, probeerde ze de schade voor haar partij te beperken. De tweet werd inmiddels verwijderd. In november verleden jaar lanceerde Jong CD&V de actie “Jong CD&V laat geen steken vallen”.
De voorzitster van Jong CD&V van Bornem had die boodschap blijkbaar niet helemaal begrepen, zoveel is duidelijk.
HET VERSCHIL
Bij Kris Peeters is er ingebroken. Hij was het 208ste slachtoffer die avond, want zoveel inbraken zijn er gemiddeld per dag.
Of de 207 andere slachtoffers ook beroep konden doen op de brandweer om de kapotte ramen dicht te timmeren, betwij- felen we.
Toen er bij onze hoofdredacteur werd ingebroken, kon hij nadien zelf zijn raam dichttimmeren.
Geen brandweer gezien. Evenmin stond er dezelfde dag nog iemand van het labo van de federale politie aan zijn deur om op zoek te gaan naar vingerafdrukken en andere sporen.
Eén troost voor Kris Peeters: bij Joëlle Milquet werd twee jaar geleden ingebro- ken en de dieven gingen aan de haal met haar wagen. En enkele maanden geleden werd haar iPhone gepikt.
Voor de rest gaat het met de criminali- teit de goede kant uit in dit landje. Vooral als Joëlle dat zelf komt verkondigen, willen we dat best geloven.
Actueel 12 februari 2014 3
Politieke verkasser
Mijnheer de thuiskomer,
Gij staat erom bekend altijd geweldig tevreden te zijn over uzelf. Gij laat anderen niet zeggen dat gij een hardwerkend Vlaams Parlementslid zijt, of dat gij als dossiervre- ter uw tussenkomsten altijd voorbereidt op basis van grondig studiewerk. Neen, gij zegt dat zonder verpinken zelf, in elk interview.
En gij bulkt van ambitie. Daarom dat gij des- tijds de wijk naamt naar LDD, omdat die partij toen in de vaart der volkeren zat en gij daar probleemloos een graantje kondt meepikken.
Dat was veel moeilijker in de fel ver- deelde en belaagde VLD, met veel dissi- denties en tal van ambrasmakers en bot- sende ego’s aan de top. Nochtans hadt gij een job als adjunct-kabinetschef van Jaak Gabriëls. Maar gij wist dat dat niet ging blij- ven duren, want Jaak was al op de terug- weg. De sfeer was er verziekt en gij volgde Jean-Marie Dedecker. Helaas voor u is ook binnen LDD het feest nu stilaan afgelopen.
De troepen trekken zich ‘nec spe, nec metu’
terug in de Vlaamse velden. Gij hebt dat zien aankomen en gij vroegt u af of en waar uw onmetelijk talent kon ingezet worden om - vooral - uw imago als succesvol professor in stand te houden.
Al een tijd keekt gij uit naar een nieuw vuur waar uw haring zou kunnen blijven braden. Uiteindelijk bleek dat dan de oude, ook door u vaak verguisde partij te zijn. Dat doet gij onder het motto van thuiskomen in een partij die ten goede veranderd zou zijn, die nu het meest realistische programma heeft. Goed geprobeerd, Lode, maar wie u wat kent, weet dat de vork enigszins anders aan de steel zit. Of zoals Jean-Marie Dedecker het dezer dagen zegt: “Hij probeert te overleven.” N-VA had geen interesse in u, want volk genoeg. Bovendien moest gij dan achteraan in de rij aansluiten, wat gij niet kunt pruimen, gezien uw gigan- tisch politiek talent. Nietwaar?
Wie wel brood in u zag, was de ongelooflijk sluwe Patrick Dewael. Het was lang geleden dat er nieuwelingen naar zijn zwalpende partij waren gekomen - buiten de zonen van, natuurlijk. Hij zag een uitste- kende propagandatroef, om in zijn provin- cie een paar duizend stemmen binnen te zuigen en zijn ego nog eens in beeld te brengen, als de goede herder die het verlo- ren schaap weer inschikkelijk naar de stal kon leiden. Hij beloofde u meteen - want voor wat hoort wat - een prominente rol in de studiedienst van de partij - directeur, wordt er zelfs hardnekkig gefluisterd - én een eerste opvolgersplaats op de Kamer- lijst die hij zelf trekt. Hildeke Vautmans komt niet meer in beeld. Zij is blij met haar lucra- tieve job als fractiesecretaris in de Kamer en mogelijk met een nieuwe job indien haar ‘intieme’ vriend Verhofstadt ‘hogerop’
zou klimmen in Europa. Als Patrick minister wordt, zit gij op de eerste rij en kunt gij in de Kamer uw schier onmetelijke werklust etale- ren. Want dat Dewael als fin-de-carrière op het politieke voorplan wil eindigen, staat in de blauwe sterren geschreven. Daarmee is de cirkel rond. Gij ziet het helemaal zitten.
Welkom thuis, maar doe uw vuile schoenen uit voor gij de salons betreedt.
À propos, hoe zit het in Diepenbeek, waar gij deel uitmaakt(e) van de oppositiepar- tij ‘Daad’, waar de ijzeren regel geldt dat wie zijn partij verlaat, zijn zetel afgeeft? En waar… de Open Vld in de meerderheid zit?
Gaat gij weggaan bij uw ‘vrienden’ om ook daar thuis te komen bij hen die gij bekampt hebt? Ik denk dat ik het antwoord ken. Maar ik heb dan ook een slecht karakter.
Vergeet ook niet uw LDD-visie over confederalisme voor meer Vlaanderen te herzien, nu gij bij Gwendolyn terechtkomt, die dat begrip geschrapt heeft ten voordele van een beter België.
Briefje aan Lode Vereeck
Verhofstadt Europees parlementsvoorzitter?
Toen vorig jaar de Liberale Nederlandse premier Rutte in zijn ambtswoning een bijeenkomst belegde met de Liberale partijleiders uit Nederland en Vlaanderen plus Verhofstadt als fractievoorzitter van de Liberalen in het Europees parlement, deden de Nederlandse aanwezigen na afloop hun uiterste best om de betekenis van de samenkomst sterk te relativeren. De Nederlandse Liberale fractieleider en lijsttrekker bij de Europese verkiezingen in zijn land, Van Baalen, zei op de radio (volgens Vrij Nederland, 14 oktober 2013) dat hij niets moest hebben van de ideeën van Verhofstadt.
Wie eigenlijk wel? Wie in Europa zit te wachten op een “Verenigde Staten van Europa”, zoals door Verhofstadt bepleit?
Van Baalen zei dat Verhofstadt recht had op zijn dromen, maar “die worden door ons (Nederlandse Liberalen) niet gedeeld”, want, zei Van Baalen in Vrij Nederland,
“dromen zijn bedrog”. Daarmee kon Verhofstadt het stellen. De Nederlandse Liberale verkozenen in het Europees parlement (thans 3, maar straks waarschijn- lijk maar 2) zullen, met de andere leden van hun fractie, Verhofstadt steunen als hij zijn kandidatuur verdedigt voor het voor- zitterschap van de Europese Commissie in Brussel, maar zij doen dit alleen uit solida- riteit met een partijgenoot, wiens tussen- komsten in het voordeel van de handel- sliberalisering ze overigens wel weten te waarderen.
Sprekende cijfers
Uit de cijfers blijkt dat Verhofstadt zo goed als zeker een onmogelijke droom najaagt als hij hoopt Europees Commis- sievoorzitter te worden in opvolging van de Portugees Barroso, die dit jaar aan het einde van zijn mandaat staat. In het Europees parlement bezetten de Libera- len 84 zetels op 766, tegen 274 voor de Europese Volkspartij, tot zijn dood geleid door Wilfried Martens en bestaande uit christen-democraten en conservatieven (waaronder aanhangers van Berlusconi), en 194 zetels voor de Socialisten. De rest is verdeeld over groenen, regionalisten, wat extreem-rechts wordt genoemd, en enkele onafhankelijke groeperingen zoals de Britse Conservatieven.
Verwacht wordt nu dat zowel “extreem- rechts” (voorspeld zijn 20 zetels voor de partij van Marine Le Pen in Frankrijk) als de versnipperde groepen (ook de United King- dom Independence Party krijgt in de pei- lingen tot twintig zetels) fors aan aanhang zullen winnen, en dat dit zal gaan ten koste van de Europese Volkspartij en de Libera- len. Volgens de berekeningen van Le Monde (20 december 2013) zouden de Liberalen terugvallen op 61 zetels.
Hoe geraakt Verhofstadt dan aan een meerderheid? Maar eerst dit nog: de keuze voor een voorzitter van de Europese Com- missie wordt wel door het parlement bekrachtigd maar dat gebeurt op voor- stel van de Europese Raad van regerings- leiders (voorzitter: Herman van Rompuy).
Dit betekent dus dat er over die kandida- tuur een marchandage achter de schermen plaatsvindt. Waarom spant Verhofstadt zich dan zo in om zichzelf op het voorplan te werken, wetend dat hij niet echt populair is, noch bij de Europese regeringsleiders noch bij de meeste parlementariërs?
Eén van de drie topjobs
Mijn antwoord is als volgt. Verhofstadt gaat niét echt voor het Commissievoorzit- terschap maar voor een topjob in Europa.
En zo zijn er maar drie: voorzitter van de Commissie (Barroso), voorzitter van de raad van regeringsleiders (Van Rompuy), en voorzitter van het Europees parlement (thans de Duitse socialist Schultz). Herinner u de toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede aan de Europese instellingen in Oslo in 2012. Toen kwamen ze met hun drieën die prijs afhalen: Barroso, Van Rompuy én Schultz. Zij krijgen ook alledrie dezelfde zeer hoge wedde. Dus rekent Verhofstadt (en in rekenen is hij altijd straf geweest): als straks zowat een vierde van het Europees parle- ment uit eurosceptische en eurokritische volksvertegenwoordigers bestaat, dan zal er, zoals in België, een akkoord tot stand komen tussen de drie “traditionele” poli- tieke families: Europese Volkspartij, socia- listen en liberalen. En dan ligt het voor de hand dat de belangrijkste twee functies, Commissievoorzitter en voorzitter van de
Raad, gaan naar de grootste twee partijen, en dat er voor de liberalen het voorzitter- schap van het parlement overblijft. Bingo, dat is voor mij, Verhofstadt. Om de parle- mentariërs daarmee te doen instemmen (want zij moeten het akkoord tussen de partijen goedkeuren), moet ik, Verhofstadt, nù tonen dat ik iemand ben die de bende van anti-Europese verkozenen die straks zullen aantreden, de baas kan, want ik kan het luidste roepen. Zullen we in de zomer eens zien of ik gelijk heb?
“Niveaus waar Verhofstadt zich als politicus ophoudt, moeten steeds meer te zeggen krijgen. Het is de rode draad in zijn politieke carrière,” aldus Mark Demesmaeker (N-VA), in De Standaard (19 november 2013). Dat weet men in ”Europa”, en daarom zullen zelfs de velen die hem niet lusten, wegens zijn arrogante zelfge- noegzaamheid, geneigd zijn in te stemmen met zijn aanstelling tot voorzitter van het Europees parlement.
Het zou een mooie fin de carrière zijn voor de eerstdaags zestigjarige Verhof- stadt. Hij is een windhaan die zijns gelijke niet heeft in de hedendaagse politiek. Hij is al alles geweest, én ook het tegenoverge- stelde daarvan. In zijn boek “De Belgische ziekte” uit 1997 schreef hij de memorabele zinnen neer: “België is op sterven na dood (…) omdat ik steeds meer de indruk krijg dat België geen meerwaarde meer heeft”.
En ook: “Het heeft geen zin nog meer tijd te verdoen aan eindeloze discussies”
met de Franstaligen. Op het toenmalige congres van de VLD (1996) werd betoogd dat het land zo goed als helemaal gesplitst moest worden (liberalen noemden dat:
splitsen om een splitsing te voorkomen).
Wijlen André Denys pleitte onder alge- mene toejuichingen voor fiscale autono- mie voor Vlaanderen, een volledige splitsing van belastingen en overheidsinkomsten.
De carrière afgerond
Men heeft gezien wat daarvan geko- men is. Verhofstadt ontmoette na de verkiezingen van 1999 Louis Michel in een Brussels restaurant waar logeleden (Michel dus, niet Verhofstadt) thuis zijn, en gaf alles toe wat de Franstaligen eisten in ruil voor hun instemming met het eersteminister- schap voor Verhofstadt. Toen Verhofstadt uit die verraderlijke besprekingen kwam met een triomfantelijke kreet over de
“modelstaat België” waaraan hij zou gaan werken, kon zelfs een sympathiserend Laat- ste Nieuws niet nalaten hem terecht te wij- zen wegens zijn hinderlijke “bewieroking van zichzelf”.
Had hij weinig of niets te vertellen in de regering die hij voorzat, dan gooide Ver- hofstadt het onmiddellijk over een andere boeg: abortus, homohuwelijk, en vooral euthanasie waren nu de triomfpunten van zijn beleid, waarvoor hij de Groenen mee- kreeg. Een Vlaming kwam in België aan de macht om wat er nog overbleef aan katho- liciteit in het openbaar leven te vernietigen en een burgerlijke “verlichtingsmoraal” te vestigen op grond van een ondergang van een eeuwenoud met Vlaanderen geasso- cieerd beschavingsmodel. En toen dat ver- haal afliep, keek Verhofstadt even rond en vond hij Europa opnieuw uit. Waarna hij vlug berekende dat de te verwachten toe- name van anti-Europese stemmen en zetels in het Europees parlement een voorzitter aan de macht kon brengen die zich had laten kennen als een hardere roeper dan het extreem-rechtse volkje dat het parlement zou binnenvallen. De man die zijn carrière begon als aanhanger van Thatcher, zou van zijn oorspronkelijke voorbeeld slechts het dreigend gezwaai met haar handtas ont- houden, en de cirkel van zijn carrière afron- den, een carrière meer gekenmerkt door ambitie dan door intellect en consistentie.
MARK GRAMMENS
Zonder woorden
JUDAS IN EIGEN RANGEN
De haatcampagne tegen N-VA neemt dezelfde buitensporige en groteske pro- porties aan als destijds tegen het Vlaams Belang. Voorlopig nemen de liberalen het voortouw in die hetze. Karel de Gucht, berucht als succesvolle sjoemelaar, verge- leek Bart de Wever met Judas. Verhofstadt beweerde dat nationalisme “een leugen”
is, omdat hijzelf er niet meer in gelooft.
Van Quickenborne toetert overal rond dat een Vlaamse meerderheid in de vol- gende federale regering niet nodig is. Als anti-Vlaamse en antidemocratische begin- selverklaring kan dat tellen.
We herinneren ons Van Quickenborne nog toen hij samen met Anciaux in ID-21 zat en op een betoging rondliep met een bordje “Anaal en digitaal”. Niemand die begreep wat hij daarmee bedoelde, wat ook niet belangrijk was, want Quick was toen nog een ongevaarlijke idioot.
De beste tegenaanval kwam volgens ons van professor Vuye, die fijn- tjes opmerkte dat het Judas was die Jezus aan de Romeinen heeft overgeleverd, juist zoals van Quickenborne ons aan de PS wil overleveren.
“Indien Karel de Gucht een Judas zoekt, zoek dan in eigen rangen, niet bij N-VA.”
Een prachtige repliek!
Chinese vrijwilliger
Men was in de commissie Landsverdediging er op voorbereid dat Wouter de Vriendt van de groene pacifisten wilde weten hoever het met zijn wetsvoorstel inzake nucleaire bewapening stond. Dat voorstel werd reeds enige tijd gele- den ‘in overweging genomen’, maar werd nog niet op de agenda geplaatst. Minister van bus- kruit en schietgeweren Pieter de Crem wil daar vooralsnog niets van weten en zijn partij zou dan ook proberen dat onderwerp te doen ver- dagen. Normaal is dat kinderspel voor com- missielid Gerald Kindermans, een oude rot, maar die kon klaarblijkelijk niet aanwezig zijn.
Men had dan maar het eerste het beste Kamerlid naar de commissie gestuurd met die dwingende opdracht. De Chinese vrijwil- liger - zo leek het wel - was Gerda Mylle. Zij blonk uit door grote ijver en begon meteen de stemming over die agendering te eisen - zij wilde immers tegenstemmen - en vroeg een prioriteitenlijst op te stellen van te behandelen thema’s. Hoe commissievoorzitter Filip de Man van het VB zich ook uitsloofde om haar diets te maken dat het punt wel door groen Woutertje was aangebracht maar feitelijk (nog) niet op de dagorde stond, waardoor er dus niet over kon gestemd worden, bleef ze aandringen, tot ze compleet verstrikt raakte in haar eigen woorden en de kluts kwijtraakte aangaande de normale werkzaamheden van de commis- sie. De andere leden lagen in een deuk. Piet Kanon dook in zijn papieren wegens plaats- vervangende schaamte.
Geen kat
Kamervoorzitter Flahaut (PS) keek verveeld op zijn neus toen hij moest vaststellen dat de door hemzelf voorgezeten commissie Grond- wet niet kon plaatsvinden, omdat er nauwe- lijks een lid van zijn meerderheid te bespeu- ren was.
Hij wachtte twintig minuten, maar men kreeg geen kat op de been. Nochtans was het niet min wat er op de agenda stond: enkele voorstellen vanuit oppositie en meerderheid aangaande de vermogensaangifte en het indienen van een mandatenlijst van de parle- mentsleden en andere uitvoerende mandata- rissen. Wetsvoorstellen die voor meer transpa- rantie moeten zorgen, ook bij het koningshuis, kunnen dus niet op de aandacht en de inte- resse van de fluweelzitters rekenen. Altijd veel blabla als er camera’s in de buurt zijn, maar als puntje bij paaltje komt, stuurt men zijn kat.
La Belgique? Rien ne va plus!
Paniek en verwarring
Probeer even te volgen… Barbara Pas had een motie van aanbeveling ingediend, na haar interpellatie over uitspraken van Herman van Rompuy inzake de toetreding van Turkije tot de EU. Hij had gezegd dat “de waarde van de democratie en politieke vrijheid evenzeer worden gekoesterd in het moderne Turkije”.
In haar motie stond dat dit er ver over was en dat de toetredingsonderhandelingen het best worden stopgezet.
Tot zover het onderwerp. Bij de stemming over een motie is er altijd eerst de stemming over een eenvoudige motie waarin de tegen- standers van de motie van aanbeveling vra- gen over te gaan tot de orde van de dag en niet in te gaan op de aanbeveling. Veel praat- barakkers uit de meerderheid weten meestal niet waarover die moties gaan en stemmen dan maar door gewoon naar het bord met de stemlampjes te kijken en zich aan te sluiten bij de grootste groep gekleurde lampjes. Natuur- lijk stemde het VB tegen de eenvoudige motie die uit de hoek van de meerderheid kwam, waardoor de rode lichtjes van het VB als eer- ste aanfloepten.
Al de anderen waren er niet met hun gedachten bij. Ze dachten dat er tegen de VB- motie gestemd werd. Daarom drukten ze alle- maal op rood. Groot was de verbazing bij de Belangers dat men massaal tegen de gewone motie stemde en dus hùn motie van aanbeve- ling indirect steunde. Zij begonnen keihard te applaudisseren. Toen viel de cent van voorzit- ter Flahaut. Hij haastte zich als de bliksem met te zeggen dat de stemming nog niet beëindigd was en dat iedereen zijn stem moest nakijken en dat degenen die, zoals hij, zich zouden ver- gist hebben, hun stem nog konden verande- ren. In een normaal parlement geldt dat wan- neer een stem is uitgebracht, de stemming
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
12 februari 2014
4
afgelopen is. In België is dat pas wanneer men wakker is geschoten.
De Crem sprakeloos
Theo Francken van N-VA blijft in het stin- kende koninklijke potje roeren. Hij vroeg aan defensieminister De Crem of het jacht ‘Alpa’
van Albert II nog onder militaire vlag vaart en, indien ja, waarom. Het antwoord was beves- tigend en wel om redenen van veiligheid.
Vreemd, vond Theo, zeker omdat de minister zei dat er nog nauwelijks militairen aan boord zijn. Volgens hem ligt het kalf elders gebon- den: “Ik denk dat er iets anders aan de hand is. Als het als een militair vaartuig ingeschre- ven is, is men vrijgesteld van aanlegrechten wanneer men aanmeert in de haven van Saint- Tropez of Nice. Het gaat om een smak geld en bij de Van Saksen-Coburgs gaat het steeds om geld. Dat is de vaste constante in de geschie- denis van dit land en van het koningshuis.”
De Crem, anders zo rad van tong, zat erbij en keek ernaar.
Geen eensgezindheid
Kamervoorzitter Flahaut ligt in contramine met zijn Vlaamse evenknie Jan Peumans over de vertrekpremies voor parlementsleden. Het PS-model tegenover het N-VA-model, lijkt het wel.
Nochtans zou het de bedoeling zijn tot één regeling te komen die voor iedereen geldt.
Baas Ganzendonk gaat uit van premies van vier maanden, vermeerderd met twee maan- den per jaar in het federale parlement. Een Kamerlid komt zo al na tien jaar aan zijn maxi- mum-vertrekpremie van vierentwintig maan- den. Kabouter Jan daarentegen wil drie maan- den als basis plus een maand per jaar in het parlement. Dat betekent dat een Vlaams Par- lementslid pas na twintig jaar recht zou heb- ben op de maximum-vertrekpremie. Vlaande- ren is strenger. En wie steunt Flahaut? Jawel, heel voorspelbaar het Waals Parlement én het Brussels Parlement, maar ook de Open Vld, die in Vlaanderen in de oppositie zit. Moet bij dat politieke spel nog een tekeningetje gemaakt worden?
Bien sûr
We hadden het vorige week over het wets- ontwerp van de regering over de naamover- dracht, waarbij ouders voortaan kunnen kie- zen wiens naam aan de kinderen gegeven wordt en ze zelfs een dubbele naam met een volgorde naar keuze kunnen geven. Alle partijen waren het erover eens dat het ont- werp nog niet voldragen is en dat er bijstu- ring nodig is om duidelijkheid te scheppen.
Het staat nog niet op punt, maar het moet al wel snel snel gestemd worden. De tussenkom- sten waren erg dunnetjes en heel oppervlak- kig. Maar de wereld was gered, want eindelijk zou die verfoeilijke discriminatie van de vrouw uit de wereld worden geholpen. Els Demol van N-VA was opgetogen, want ze had zelf graag de naam van haar moeder gedragen, zei ze. Ze vond zelfs dat heel die zaak op Euro- pees vlak moet geregeld worden. Ja, de Euro- pese big brother/mother (geen discriminatie!) komt dichterbij. De enige dissonant kwam van Annick Ponthier van het Vlaams Belang. In een uitvoerig betoog maakte zij brandhout van het ontwerp en pleitte zij voor het behoud van de bestaande regeling, in navolging van tal van professoren en ‘mensen uit het veld’ die waren komen spreken in de commissie. Commissie- voorzitster en PS-furie Lalieux – die het VB rauw lust – besloot letterlijk: “Il existe un large consensus, sans le Vlaams Belang bien sûr.”
We mogen ons later dit jaar verwachten aan wat boeken en oppervlakkige krantenartikels (met dank aan Wikipedia) over Gaius Octavius, beter bekend als “Verhevene” (Augustus). Ik heb geen zin Wiki te parafraseren, maar, zoals bij Ward de Bever het geval is, Rome fascineert me nog altijd. Onlangs las ik een korte cursus van de Gentse ereprofessor Robert Duthoy over slavernij in Rome.
Hij schreef die voor een Davidsfondspubliek, maar hij baseerde zich op een leven van stu- die van Romeinse teksten. Robert was in 1966 bibliothecaris bij de 9de Wing Raketten, waar ik toen ook diende. Hij houdt van opera en bel- canto en hij leest dit blad. Ja, dan kan het niet meer kapot, maar zelfs zonder die raakvlakken vind ik die tekst bijzonder boeiend en meesle- pend geschreven.
Een volledig aanvaarde instelling
Robert Duthoy stelt vragen naar de dingen die we niet weten. Hoeveel slaven waren er in dat rijk? Hoeveel slaven had een Romeinse familie? Hoeveel slaven werden vrijgelaten?
Niemand zal het ooit weten. De schriftelijke bronnen, zoals handboeken voor grootgrond- bezitters, en de vele archeologische vonds- ten (vooral grafschriften) geven geen uitsluit- sel. In die bronnen is geen enkel woord van afkeuring te vinden voor de slavernij als instel- ling, omdat die mening eerst in de 18de eeuw in het Westen opduikt.
Feitelijk wordt in mohammedanenstaten slavernij nog altijd aanvaard, al wordt dat nu schijnheilig verdoezeld als arbeid. Denk aan het schandalige gedrag van sommige Saudi’s, of aan het lot van Filipijnse arbeiders in Qatar. In Europa worden we geregeld over- spoeld met correcte Amerikaanse films en tv-producties waardoor de meeste mensen denken dat slavernij in het Romeinse Rijk zowat hetzelfde was. Dat klopt niet hele- maal. Zoals in de VS was de markt inderdaad de plaats om slaven te kopen; bijvoorbeeld dagelijks bij de tempel van Castor en Pollux in Rome, of op het Griekse eiland Delos waar na sommige oorlogen tot 10.000 mensen per dag verkocht werden.
Soms doen Romeinse teksten heel modern aan. Slavenhandelaars genieten zowat dezelfde reputatie als louche handelaars in tweedehandswagens bij ons. Slaven mogen daarom geen verborgen gebreken hebben, want anders kan de nieuwe eigenaar een scha- devergoeding eisen of een proces voeren. De slavenprijzen die wel bekend zijn, doen trou- wens aan autoprijzen denken: gemiddeld tus- sen 1.000 en 7.000 euro, maar voor één top- grammaticus wordt 600.000 euro betaald.
Toch waarschuwen Romeinse auteurs voor marktslaven. Die hebben soms nog de vrij- heid gekend en dan is het oppassen gebla- zen. Geboren slaven kennen vanaf hun vroeg- ste jeugd hun plaats.
Romeinen zijn meestal rationele jongens die zeer goed weten dat slaven zich dik- wijls dommer voordoen dan ze zijn, die zeer goed kunnen veinzen dat ze hard werken ter- wijl ze inmiddels onmerkbaar de boel sabo- teren, maar dat is geen reden om de slaver- nij te vervangen door duurdere vrije arbeid.
Amerikaanse historici hebben bewezen dat ook de negerslavernij tot de laatste dag pro- fijtelijk was.
Profijt- en comfortslaven
Robert Duthoy maakt een verschil tussen twee soorten slaven. De profijtslaven zijn waarschijnlijk het meest te beklagen. De eige- naar stopt voedsel en onderhoud in hen en probeert winst te maken dankzij hun dwang- arbeid. De meeste slaven werken in de land- bouw: 80 procent van de economie van het rijk is agrarisch. In Italië werken zij vooral op de domeinen van de grootgrondbezitters, want kleine boeren hebben geen slaven. Op een domein van 25 tot 60 hectaren werken der- tien tot zestien slaven. De eigenaar is dikwijls afwezig. Hij vertrouwt de zaken en de leiding toe aan een slaaf.
Diens vrouw (want slavengezinnen worden zelden uiteen gereten) is de bazin van de slavinnen die de huishouding doen, spinnen, weven en zieken verzorgen. In de mijnen werken is de gruwelijkste vorm van slavernij; gevaarlijk en meestal een (korte) levenslange hel. Ook in de nijverheid en de ambachten lopen overal slaven rond. Veel sla- ven krijgen van de meester een “peculium”,
dat is een bedrag waarmee ze zaken mogen doen in naam van de baas en tot diens voor- deel en dat van de slaaf zelf. In de dienstensec- tor zijn er artsen (slaven van andere artsen) en toneelspelers die slaaf zijn. De overheid heeft aardig wat slaven in dienst, als arbeider of als bediende in de administratie. Naast de profijt- slaven zijn er de comfortslaven: lijfwachten, musici, boekhouders, kassiers, leraars en de vele jongetjes en meisjes in de huishouding.
De Romeinen in de tijd van Augustus hebben allerlei methodes om de slavernij een beetje draaglijk te maken.
Ze herinneren zich te goed de vijf grote sla- venopstanden die Rome honderd jaar tevo- ren een tijd deden beven, met de rebellie van Spartacus als hoogtepunt. Overigens wilden de opstandelingen alleen de eigen vrijheid, want ook zij dachten er niet aan die te eisen voor andere slaven.
En af en toe een grapje
Romeinse auteurs raden eigenaars aan, in hun eigen belang, hun slaven een beetje behoorlijk te behandelen, met goede voeding, kledij en verzorging. Een behoorlijke fooi op tijd en stond, zodat de slaaf wat kan sparen, of de belofte dat hij ooit het peculium krijgt, is aan te bevelen. Bevelen zijn goed, maar een grapje doet soms de hemel opklaren. En het doet geen kwaad de wortel van de vrijlating voor de neus van de slaaf te hangen. Theore- tisch mag de pater familias zowat doen wat hij wil met de slaaf, maar sommige wetten beperken toch de grofste misbruiken, want zwaar mishandelde slaven zijn een gevaar voor de eigenaar en voor de maatschappij. De wet houdt de slaaf echter ook voor dat hij of zij bij geweld niet alleen de gevolgen draagt: al zijn vrienden, kennissen en familieleden zul- len eronder lijden.
Bij moord op de meester moeten in theo- rie alle slaven gefolterd worden (Romeinen geloven niet dat een slaaf vrijwillig de waar- heid spreekt) en vervolgens gedood worden.
Dat gebeurt niet altijd, maar de moord op de stadsprefect (min of meer de burgemees- ter) van Rome ten tijde van Nero eindigt met de dood van zijn vierhonderd slaven. Tussen slaven bestaan zoals te verwachten enorme verschillen, zij het niet uiterlijk. Niemand kan het verschil zien tussen een vrije en een slaaf. Alleen gepakte weglopers dragen een halsband. En er zijn nogal wat slaven die pro- beren ergens anders hun heil te zoeken, want slavenopspoorder is een bekend beroep (zoiets als de premiejagers in de VS).
Slaven worden altijd behandeld naargelang de rang en de stand van hun meester. Het maakt nogal een verschil of de meester een landbouwer, een mijnuitbater of een sena- tor is. Vooral de keizerlijke slaven zijn dikwijls bijzonder machtig. Ze leiden hele ministeries en worden intens gehaat door de elite. De keizer vertrouwt de Romeinse aristocraten en zijn generaals zelden, want die zijn altijd een gevaar, maar zijn slaven hangen volledig van hem af: ze staan of vallen met de vorst. Soms zijn het vrijgelatenen die tezamen met hun kei- zer vermoord worden.
In Rome worden slaven geregeld vrijge- laten en dat is in andere staten in de oud- heid bijna nooit het geval. Maar ook in Rome komen mijn- en landbouwslaven haast nooit vrij. Soms bepaalt de eigenaar het bedrag dat een slaaf hem moet betalen. Hij is niet ver- plicht dat woord gestand te doen, maar zijn
“dignitas” verhindert het meestal om vals te spelen. Veel slaven krijgen hun vrijheid bij testament. De wetgever ziet erop toe dat de eigenaar niet te gul is en hij beperkt het aantal vrijlatingen als dat ten nadeel is van de erfgenamen of van schuldeisers. Een man met twee slaven mag ze allebei vrijlaten, maar een schatrijke Romein die tussen honderd en vijfhonderd slaven heeft, mag maar een vijfde van zijn slaven testamentair de vrijheid schen- ken.
Ook na de vrijlating - waarbij de gelukkige dikwijls de naam van de vroegere eigenaar aanneemt - blijven zowel de meester als de vroegere slaaf een aantal verplichtingen heb- ben. De “patronus” moet zijn vrijgelatenen helpen en beschermen. Hij kan hen het felbe- geerde (en juridisch voordelige) burgerrecht verlenen, al is een militair of politiek ambt nooit mogelijk. De vrijgelatene is zijn vroegere meester respect en soms karweien en een deel van zijn erfenis verschuldigd. Jan neckers
Slaaf in Rome
Exact tweeduizend jaar geleden stierf de “princeps”, de eerste onder zijn gelijken in Rome. In werkelijkheid was die “eerste burger” na een bloedige machtsgreep een voor die tijd betrekkelijk milde dictator die met zorg de rituelen van de Romeinse republiek respecteerde en tezelfdertijd de monarchie installeerde.
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Actueel 12 februari 2014 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Luchtgevecht boven de Noordrand
De Vlaamse regering trekt naar de Raad van State tegen een beslissing van luchtver- keersleider Belgocontrol om meer vliegtui- gen langs het noorden van Brussel te laten vliegen. Ze volgt daarin een aantal Vlaamse burgemeesters (Grimbergen, Machelen, Meise, Wemmel en Grimbergen) die niet te spreken zijn over de beslissing van Belgocon- trol, die weer voor geluidsoverlast zal zorgen.
Kris Peeters (CD&V) en minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) vin- den dat het niet kan dat er geen overleg was over de beslissing en de impact ervan niet werd bestudeerd, dat de procedure niet werd gerespecteerd en dat er geen impact- studie is gemaakt. Hun partijgenoot Eric van Rompuy vreest “willekeur” bij de Raad van State en “juridisering van het conflict” vlak voor de verkiezingen. Tine Eerlingen (N-VA) wees de verdeelde CD&V met de vinger:
“CD&V zit ook in de federale regering.
Waarom dringt u via uw collega’s daar niet aan op de uitvoering van het luchthavenak- koord? En waarom opteert de regering niet voor een bespreking in het Overlegcomité tus- sen de regeringen?”
Crevits: ‘MER voor Oosterweel klaar’
Het milieueffectrapport voor de Antwerpse Oosterweelverbinding is dan toch klaar, kon minister van Mobiliteit en Openbare Werken Hilde Crevits (CD&V) aan het parlement mee- delen. De Antea Group, het studiebureau dat het plan-MER over de milieueffecten van de Oosterweelverbinding begeleidt, heeft de vijf verschillende tracés voor het Antwerpse mobi- liteitsdossier vergeleken.
De strijd ging vooral tussen de Vlaamse regering (voor het Oosterweeltracé) en de actiegroepen (het Meccanotracé). Nu het MER klaar is, kan de Vlaamse regering de knoop doorhakken, ten laatste op de laatste Vlaamse ministerraad van 4 april. Kiest de regering voor het BAM-tracé, dan zullen stRaten- Generaal en Ademloos verder actie voeren.
De Ridder onder vuur
Het debat in het Vlaams Parlement ont- spoorde even bij een tussenkomst van Annick de Ridder. De Ridder, die in het verleden als Open Vld-politica vanuit de oppositie vaak op de gebrekkige voortgang in het Oosterweel- dossier inhakte, toont zich nu, als N-VA-politica in de meerderheid, “zeer verheugd” over de nieuwe stappen. De Antwerpse kreeg daarop het halve parlement over zich heen.
Peeters “on tour” onder vuur
In het Vlaams Parlement kwam er veel kritiek op de verkiezingstour die Kris Peeters de volgende weken doorheen Vlaan- deren wil maken. Joris van Hauthem vond dat niet kunnen, omdat Peeters dat doet niet als minister-president maar - in aanloop naar de verkiezingen - als boegbeeld van CD&V. Minis- ters op campagne, dat is iets voor de laatste anderhalve maand, en niet vroeger, vindt Van Hauthem. “U werkt nu vier vijfde voor Vlaan- deren en één vijfde voor de CD&V, maar er is nog werk genoeg om voltijds voor Vlaande- ren te gaan”, vond ook fractieleider Elisabeth Meuleman van Groen.
LDD’er Boudewijn Bouckaert stelde voor dat de Vlaamse regering een “outsourcings- contract” zou afsluiten. “Wij draaien zeven op zeven om de belangen van Vlaanderen vorm te geven”, antwoordde Vlaams minister- president Kris Peeters. Jawadde!
Peumans schrijft een brief
Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans schreef Peeters een “protestbrief” omdat ook hij niet is opgezet met diens “maandag campagnedag”. Peumans hekelde ironisch
“de grote interesse” vanwege de Vlaamse regering voor de wekelijkse maandagverga- deringen van het Uitgebreid Bureau van het Vlaams Parlement. Daar wordt onder meer de organisatie van de werkzaamheden van het parlement besproken.
De minister-president mag daar bij zijn, maar hij stuurt meestal zijn kat. En nu, met de verkiezingen voor de deur, vindt hij cam- pagnevoeren belangrijker. Had iemand ooit anders verwacht?
De tanden van Europa bijten te fel
De EU-staten hadden al gezamenlijke politieke en economische doelstellingen.
Op 20 december hebben ze daar, in wat “de grootste soevereiniteitsoverdracht sinds de invoering van de euro” wordt genoemd, ook meer financiële en budgettaire samenwerking aan toegevoegd. Met de nochtans merkbaar toenemende euros- cepsis heeft Europa geen rekening gehouden. Nog niet. Het wordt uitkijken of de Europese burgers die machtsuitbreiding lusten of niet. Ook bij ons zal het Europa- debat de verkiezingen kleuren.
De Vlaming heeft daarin opties genoeg, van het “euronationalisme” van Verhofstadt aan de ene tot het “euroscepticisme” van Vlaams Belang aan de andere kant. Ergens middenin situeren zich de andere partijen, ook de “euro- realistische” N-VA.
Banken en budget
Na de bankencrisis waren velen het erover eens: een financiële crisis kent geen gren- zen en nationale controle op financiële instel- lingen is niet efficiënt, maar wel peperduur.
Daarom heeft Europa bijna in stilte de finan- ciële sector geëuropeaniseerd.
De EU kan voortaan financiële instellingen liquideren en banken failliet verklaren.
Tegelijk gaat Europa zich ook meer moeien met de begrotingsdiscipline binnen de lid- staten. Europese regeringsleiders willen ver- mijden dat economische en financiële brand- haarden, zoals Griekenland of Cyprus, de hele eurozone nog kunnen destabiliseren.
De budgettaire beleidsvrijheid van de euro- landen wordt fiks beperkt via het Stabiliteits- pact. Europa legt normen op, controleert de ontwerpbegrotingen van de staten, en straft overtreders, waar nodig met zware boetes.
De EU kan en zal zich dus ook meer moeien met lonen, sociale wetgevingen, belastingen, zekerheid, zorg en pensioenen.
Moeten we dat oké vinden, of gaat Europa te ver of niet ver genoeg? Dat wordt het debat.
Binnen de Belgische context komt er nog een kwestie bij. Hoe zet Europa zijn tanden in de autonomie van de regio’s en de deelstaten?
Wurggedrag
“België kennende, zal de federale overheid tekorten onder andere door Vlaanderen laten betalen”, zei Anke van dermeersch (Vlaams Belang) vorige week in de Senaat. Als de fede- rale regering en de Franstaligen dat proberen, zal dat geen nieuws zijn.
Ontelbare keren hebben Di Rupo en de Waalse en Brusselse chefs Vlaanderen al aan- gemaand “overschotten” te boeken, waarmee ze hun eigen putten kunnen vullen. De VB- politica had het dan ook over een “wurgver- drag”.
Als dat zo zou zijn, dan hebben de Vlamin- gen dat natuurlijk vooral aan zichzelf te dan- ken. In de wetenschap dat Brussel en Wallonië ondanks permanente transfers in de budget- taire gevarenzone zitten, moet het Vlaams Parlement assertief genoeg zijn om eindelijk maar eens een punt te zetten achter de geld- stromen in dit land.
En de Vlaamse kiezer moet wat assertiever diegenen straffen die dat – zoals bij de zesde
beperking in het vrij verkeer van werknemers en diensten binnen de EU.” (De Standaard, 25 november)
Zelfs Geert Bourgeois lijkt mee te gaan in die richting. In Knack (29 januari) zegt hij het niet contradictorisch te vinden om te pleiten voor onafhankelijke staten én voor een ster- ker Europa.
“We willen rond Europa geen muur optrek- ken.” De N-VA-minister gaat er al van uit dat kleine landen nooit overeind kunnen blijven in een globaliserende wereld. Hoe politiek cor- rect zijn zo’n uitspraken?
De best presterende entiteiten in de wereld zijn doorgaans kleinere tot heel kleine staten.
Oef, Bourgeois wil “geen Europees imperium zoals Verhofstadt dat wil, want ook een grote eenheidsstaat leidt tot vervreemding”. Tja…
Het glibberige midden?
De kern van het debat
Het debat over Europa overstijgt het puur economische veld. Onder meer de Neder- landse jurist en historicus Thierry Baudet wees op de “veel te grote” verschillen (cul- tureel, sociaaleconomisch, religieus en his- torisch), op de bureaucratie op het elimine- ren van vrijheid, subsidiariteit, soevereiniteit en democratie.
Daarom moeten we op zoek naar de uit- gang. “Je kunt heel goed pro-Europees zijn, maar toch tegen de EU. In vele opzichten ondermijnt de EU diversiteit en zelfbestuur.”
De Nederlandse schrijver en Europakenner Geert Mak noemt de eenheidsmunt een “gif- pil” en pleit voor een bedachtzame ontman- teling van de eurozone. “Mensen verdwalen in het doolhof van Europese instellingen. Europa speelt in blessuretijd… De democraat en de Europeaan die in mijn hoofd wonen, hebben steeds vaker ruzie... Alle politiek is uiteinde- lijk lokaal.”
Afrekening
Paul Scheffer (De Standaard, 14 decem- ber), geen rechtse rakker, vreest dat de Euro- pese verkiezingen (in Nederland 22 mei, bij ons 25 mei) een “harde afrekening” wordt voor de Europese beleidsmakers. Die jagen de mensen met hun fanatieke eurogeloof schrik aan.
Er komt een politieke inbraak van linkse en rechtse anti-Europese partijen in het par- lement. Hij lacht met Verhofstadt: “Hoe zou hij een federatie van achtentwintig landen met een verschillende geschiedenis en cul- tuur bouwen, als hij er niet in slaagde de twee taalgemeenschappen binnen zijn eigen land te houden.”
Eind mei zou het in Europa wel eens kun- nen gaan donderen, wanneer de scores van de eurokritische en eurosceptische partijen bekend zijn. Toch zullen we vooral belangstel- ling hebben voor de resultaten het dichtst bij huis. Logisch of niet? Laat ons toe hierover van mening te verschillen. Zolang dat van Europa
nog mag. AnjA Pieters
staatshervorming – altijd maar blijven onder- gaan. Zelfs Bert Anciaux (sp.a) gaf toe dat Van dermeersch ten dele wel gelijk had, maar zei ook dat ze een achterhoedegevecht leverde.
Alea iacta est. De Europese machtsuitbreiding is een feit. In de aanloop naar de verkiezingen is het boeiend te zien hoe de Vlaamse partijen daarmee omgaan.
Gerolf Annemans, Europees lijsttrekker van Vlaams Belang, noemt zich liever “eurokri- tisch” dan “eurosceptisch”. Vlaams Belang is geenszins tegen te veel Europa, wel tegen te veel EU. Die nuance wordt - gemakzuchtig of kwaadaardig - al eens vergeten. Je kunt bur- gers of politieke partijen niet kwalijk nemen dat ze niet geloven in een “Verenigde Staten van Europa”.
Vlaams Belang hoopt op een duw in de rug van radicale EU-sceptici zoals Marine le Pen en Geert Wilders. Beiden scoren bijzonder hoog in de recentste peilingen.
Le Pen wil een “ultraliberale EU” achter zich laten en wil een terugkeer naar monetaire (de frank), wetgevende en economische soeve- reiniteit en een Europa van naties. De N-VA noemt ze “ondertussen pro-Europa” (Knack, 18 december 2013). Geert Wilders belooft de Nederlanders na een transitieperiode “miljar- den euro’s aan economische groei als Neder- land uit de Europese Unie zou stappen” (de Nexit).
Nederland kan beter lid worden van de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA), het economische samenwerkingsverband tussen Noorwegen, Zwitserland, IJsland en Liech- tenstein.
Nog meer Europa?
Johan van Overtveldt, lijsttrekker van N-VA, noemt zich “eurorealistisch”. De partij lijkt wel een beetje voor, een beetje tegen. Alhoewel.
Dat Van Overtveldt, die in 2011 “Het einde van de euro” publiceerde, nu ook pleit voor meer bevoegdheidsoverdracht naar het Euro- pese niveau, naar VS-voorbeeld, laat vermoe- den dat zijn eurorealisme meer tegemoetkomt aan de wensen van een bepaalde bedrijfswe- reld dan aan die van de communautaire flank van de partij.
“Begrotingsbeleid, bankenbeleid, compe- titiebeleid, het moet allemaal in belangrijke mate door Europa worden overgenomen.
Anders gaat het niet”, zegt hij in Apache.
Een opiniestuk van zijn partijgenoten Jan Jambon en Zuhal Demir in De Standaard ging in dezelfde richting.
“De structurele oplossing voor onze kleine, open en exportgerichte economie schuilt niet in minder interne marktwerking of in een
Lode Vereeck zwalpt
Dat Lode Vereeck naar een andere partij overstapt, is geen verrassing.
In het nummer van 27 februari 2013, zowat een jaar geleden, schreven we in ‘t Pallieterke dat Vereeck, als enige van de LDD-verkozenen, een nieuwe thuis had gevonden.
Wat was ons ter ore gekomen? Wel, zowat alle LDD-verkozenen in het Vlaams Parlement, waren eind 2012 gaan aankloppen bij de N-VA.
Maar de N-VA hield de deur gesloten. “We heb- ben hun stemmen sowieso toch al”, was de redenering bij Bart de Wever. Begin februari 2013 hadden de LDD-parlementsleden beslist niet meer met een eigen lijst op te komen, alleen mocht dat pas tegen augustus open- baar gemaakt worden. Dus ging Vereeck op zoek naar een nieuw onderdak en polste hij zowel CD&V als Open Vld. Het werd de Open Vld, de oude stal.
Daar zal Vereeck heel wat woorden mogen inslikken die hij ooit heeft uitgespro- ken. Op 11 april 2012 verscheen in ‘t Pal- lieterke een praatstoel met Lode Vereeck, met de titel: “Wij denken in confederale ter-
men”. (Met “wij” bedoelde hij de LDD’ers).
Hij deed wat straffe uitspraken in dat vraag- gesprek. “Wij kiezen voor het confedera- lisme als ideale staatsvorm”, benadrukte Ver- eeck. “Niet als statement, laat dat duidelijk zijn, maar omdat wij werkelijk geloven dat dit het beste toekomstperspectief voor dit land is. Wij leven in twee verschillende landen die best zoveel mogelijk hun eigen boontjes doppen, maar die ontegensprekelijk ook gemeenschappelijke belangen hebben, zoals Brussel. Het vreemde is dat tijdens de rege- ringsonderhandelingen Bart de Wever nog steeds in een federale logica bleef denken.
Er is nu een regering, dat klopt. Maar kan zo’n oefening opnieuw worden gedaan? Het is niet zo gek te voorspellen dat dit de laatste keer is geweest.”
Lode Vereeck verklaart nu “dat hij bij de Open Vld thuiskomt”. Ja man! Zou hij al weten dat Gwendolyne Rutten het confederalisme uit het partijprogramma geschreven heeft en volop kiest voor de eenheid van België. Hallo,
Lode? KvC
