e 1,95
67
stejaargang • nummer 43 • woensdag 24 oktober 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Een revolutie zonder revolutionairen
Lees blz. 3
De crisis en De
‘inDepenDantisten’ 2
Briefje aan
Vincent De glaDjanus 3
erepenning Voor
Mark graMMens 12
Brussel: De relatiViteit
Van cijfers 6
BollekenskerMis 5
Het koppel Di rupo –Milquet
gaat uiteen 7
Wat is winnen?
Wie heeft gewonnen, wie heeft verloren? Het blijft één van de strafste verschijnselen bij verkiezingen dat er blijkbaar onbeperkt met cijfers kan wor- den gerommeld. Knack zet een artikel op de webstek met de titel ‘Niet N-VA maar CD&V won de verkiezingen’ en dat zou blijken uit ‘een analyse’. Ter illustratie zet Knack een foto van de CD&V-kopstukken, klinkend op dé overwinning.
Al achteruit sedert 1976
Lees je dat artikel, dan blijkt professor Johan Ackaert op Radio 1 gezegd te hebben dat CD&V op gemeentelijk vlak de grootste partij is gebleven. Ackaert is één van Vlaande- rens specialisten inzake gemeentepolitiek en weet wat hij zegt. Daarom ook kwam de titel niet uit zijn mond. CD&V bleef de grootste, maar moest wel 4 procent inboeten tegen- over 2006. De partij gaat al sinds 1976 ach- teruit. We kunnen die misleidende Knack-titel vertalen als: nog zo’n overwinning of twee, drie voor CD&V en de partij is helemaal ver- dwenen.
Winnen of verliezen, het is een kwestie van het kiezen van een ijkpunt. Sommigen zien de provincieraadsverkiezingen als een uit- stekende voorspeller van nationale resulta- ten. Daarover kan worden getwist. Ze zijn in
elk geval toch waardevoller dan de talloze pei- lingen die ons in de maag worden gesplitst.
Voor de provincies eindigt N-VA wel op de eerste plaats maar de partij komt niet aan de score van die peilingen en ze stijgt niet zoveel tegenover 2010.
Dat zijn hoopgevende getallen voor de N-VA-tegenstanders. Volgens Ackaert moet bij de partij van De Wever echter een beetje bijgeteld worden om die provincie-uitslag te vertalen naar nationale cijfers. ‘Mochten het nationale verkiezingen zijn geweest, dan was de score van N-VA nog veel groter. De score van N-VA bij de provincieraadsverkiezingen is afgeremd omdat het tegelijkertijd gemeente- raadsverkiezingen waren’, besluit Ackaert in een artikel waarvan de kop de indruk wekt dat N-VA de verkiezingen niet gewonnen heeft.
Laten we een cijfer geven dat de N-VA-aan- hangers kan doen dromen. Iedereen erkende dat N-VA in 2010 een monsterzege heeft behaald. In het kanton Antwerpen (gemeen- ten Antwerpen en Zwijndrecht) kwam ze voor de Senaat, met Bart de Wever als kopman, aan 28,3 procent van de stemmen. Voor de provincie werd dat, zonder De Wever als kop- man, op 14 oktober 2012 34,7 procent. In de stad, mét De Wever aan het hoofd van de lijst, tikte de partij af op 37,7 procent. Wie het zo bekijkt, moet vaststellen dat N-VA nog ste-
vig is gegroeid na 2010. In andere provincies loopt het dan weer zo’n vaart niet. Kortom, voor iedereen zijn er wel cijfertjes te vinden om het grote gelijk aan te tonen.
Leopoldsburg
Wie echter wil proberen te bewijzen dat de klassieke partijen een overwinning heb- ben behaald, moet bijzonder creatief te werk gaan. CD&V bleef de grootste en won tegen- over de peilingen.
Ja, hoe slechter de voorspellingen, hoe meer kans dat het toch nog meevalt. Je kunt ook zeggen dat er zelfs sleet komt op het laat- ste CD&V-bastion: het gemeentelijk niveau.
De partij verloor een derde van haar abso- lute meerderheden. Liefst vier van de niet meer zo talrijke CD&V-steden gingen over in andere handen. Aalst en Turnhout (N-VA), Brugge (sp.a) en Kortrijk (Open Vld). Genk, Roeselare (met zwaar verlies weliswaar), Dendermonde en het herwonnen Sint-Trui- den (mét stemmenverlies) blijven de laatste oranje geleide steden in Vlaanderen. In Gent zakt CD&V onder de tien procent en in Ant- werpen kwam ze niet eens zelf op. De partij moest zich vooral opwarmen aan de overwin- ning van Wouter Beke in Leopoldsburg. Met alle respect, maar dan zit je als partij toch op het tandvlees.
Open Vld dan? Somers en Dewael behaal- den goede resultaten maar zijn wel oudge- dienden en kwamen geen van beiden op met een echte Open Vld-lijst. De jonge won- derboys van de partij kwamen zeer bekaaid uit de stembus. In 2006 bekampten twee liberale lijsten elkaar in Aalst. Samen waren ze toen goed voor 30 procent van de stem- men. Jean-Jacques de Gucht kon beide lijsten herenigen en behaalde nu… 17,3 procent.
Een enorme afgang. Matthias de Clercq, uit- tredend eerste schepen in Gent, zakt met 5 procent tot een schrale 16,5 procent. Annemie Turtelboom moet het in Antwerpen stellen met twee zeteltjes, de helft van de extreem- linkse PvdA. Gwendolyn Rutten dan, de jon- gedame die veel genoemd wordt om Open Vld te gaan leiden? Zij duwde de Open Vld- lijst in Aarschot. Resultaat: van ruim 22 pro- cent naar minder dan 15 procent. Dan maar juichen omdat Alexander de Croo de dynas- tie in Brakel kan voortzetten, zeker. Want met de machtsgreep van Van Quickenborne in Kortrijk kun je ook moeilijk zwaar uitpakken.
Over het Vlaams Belang willen we kort zijn.
Daar was het op Ninove na allemaal kommer en kwel. Dat die partij in het verliezerskamp zit, ontkent niemand. Daar komen we later uitgebreid op terug.
Lees verder blz.4
De VlaaMse MeDia 11
keerpunt in de geschiedenis?
Actueel
24 oktober 2012
2
Uit de smalle beursstraat
De crisis en de ‘independandisten’
Als frustratie er vanaf druipt
Het begrip “chagrijn” werd door de Vlaamse regimegazetten zelden nadrukkelijker uitgekreten dan na de verkiezingen. Samen met bakken frustratie, droop het er met emmers tegelijk af. Dat wordt als “normaal” ervaren voor wie weet - en wie weet dat nog niet? - dat negentig procent van “onze” duiders en opiniemakers het rode en groene gedachtegoed van de linkse intellectuele elite zeer genegen is - om niet “extreem gene- gen” te zeggen.
Het verwondert niet dat er ruime media- aandacht ging naar wat de Gentse “rode rid- der”, Daniël Termont, bij de Hollandse semi- communistische VPRO-radio ging toeteren. Er is altijd wel iemand die er bovenuit steekt. Dat geldt ook voor politieke toppers wanneer ze de rubriek “klinkklare onzin” aansnijden. Daniël had bij het horen van de overwinningsspeech van Bart de Wever zowaar koude rillingen gekregen. Die speech deed hem denken aan de taal die men in de jaren dertig van vorige eeuw ook al hoorde. Echt, het wordt steeds zieliger dat zelfverklaarde “progressieven” tel- kens opnieuw naar een al ruim zeventig jaar oude geschiedenis moeten teruggrijpen om Vlaanderen de “perceptie” over nieuw nade- rend “extreemrechts” onheil aan te smeren.
Veel dichter ligt de extreemlinkse en anti- westerse taal van Fidel Castro, intimus van Steve uit Hasselt, de eertijds ook door Ter- mont vereerde grote goeroe van de partij der kameraden. Bij mijn weten, kreeg de thans 60-jarige Daniël nooit “koude rillingen” door wat hij regelmatig uit de mond van kameraad Fidel hoorde. Zijn in Holland verkochte non- sens maken dat Termont beter op zoek gaat naar het vleugje intellectuele eerlijkheid waar- aan het hem duidelijk ontbreekt.
Sarcasme en misprijzen
Het regimejournaille zou er goed aan doen die nonsens voor rekening te laten van wie ze uitkraamt en er verder geen aandacht aan te schenken. Maar, ik breng er begrip voor op dat de verkiezingsresultaten van 2010 en 2012 voor de media én de “traditionele partijen” nog altijd niet volstaan om volledig te doen door- dringen dat in Vlaanderen de geest uit de fles is en als fenomeen onomkeerbaar. Het voor- beeld van de naargelang het landschap van kleur veranderende kameleon praat ik hen niet aan, maar nadenken over een veranderd poli- tiek landschap, en daar de juiste conclusies uit trekken, lijkt voor genoemde media én partijen eerder nuttig dan schadelijk.
Sarcasme en misprijzen streden om voor- rang in opmerkingen zoals ze opborrelden uit de pen van een “harde kern” belgicisten, genre Luc van der Kelen. “Op geschenken moet de
veroveraar van Vlaanderen niet rekenen. Op veel loyale ambtenaren in de steden ook niet.
En zijn partij mist kaders om belangrijke steden en gemeenten te besturen”, schreef het poli- tieke orakel van Het Laatste Nieuws. Hoe ver staat het eerste deel van dat soort taal eigen- lijk nog verwijderd van een aanzet tot burger- lijke ongehoorzaamheid? Is het misschien zo dat die belgicist tot in de kist het cv van elke N-VA-mandataris uit het hoofd kent?
Bokkenschieters
Van der Kelen staat als bokkenschieter niet alleen. Hij kan wel symbool staan voor het anti- Vlaamse sentiment van de “Vlaamse” media.
Lex Moolenaar vond er in Gazet van Antwerpen niet beter op dan het woord “laf” te gebruiken bij zijn “duiding” over een paginagrote adver- tentie van een aantal ondernemers die het aandurfden voor verandering te pleiten. Als dat “laf” is, wat dan gedacht over het feit dat die advertentie ook in “zijn” krant prijkte? Te verklaren als “vrije meningsuiting”, voor zover daar “kassa, kassa” aan verbonden is? Een zo mogelijk nog grotere bok schoot Marc van de Looverbosch, naast rode VRT-radiojournalist
ook notoire voorzitter van de Persbond! Hij bestond het bij het binnensijpelen van de eer- ste pro-De Wever uitslagen in Antwerpen op 14 oktober uit te bazuinen “dat hij zijn hart vasthield” (sic). Zeg nu zelf, objectiever kan nauwelijks!
Blijven de “Vlaamse” media onversaagd wandelen - of wordt het hinken? - op al decen- nia platgetreden anti-Vlaamse paden, doen ze er goed aan het beeld “doorzagen van de tak waarop men zit” voor ogen te houden. Bij het Antwerpse stadszendertje ATV kent men al min of meer een daarmee verbonden gevoel.
Het daar werkzame journalistenkliekje bracht het eraf uitnodigingen voor de verkiezings- debatten over de diverse partijen te verde- len aan de hand van de kiesresultaten in…
2006. De Wever noemde “sterreporter” Karl Apers terecht “bevooroordeeld en partijdig”.
Hij bedankte voor elke uitnodiging. Gevolg was dat de “debatten”, zonder inbreng van N-VA, weinig anders waren dan zielige eenrichtings- propaganda pro-“Patrick”. Hoe zwaar die pro- paganda woog, dat bewezen de kiesresulta- ten. Maar, er is meer. Nog voor de verkiezingen liet De Wever weten: “Apers kan maar hopen dat ik niet win, want ook na 14 oktober ben ik niet van plan nog in zijn studio te gaan zitten.”
Houdt BDW woord – niets wijst voorlopig op verandering –, dan ziet het er niet rooskleurig uit voor het fanatieke rood-groene journalis- tieke ATV-clubje. Men kan alleen oogsten wat men zaait. Het is een spreekwoord dat ATV en de hele “Vlaamse” media best eens analyse-
ren op inhoud. D.Mol
Elio di Rupo ziet een sterk verband tussen de economische crisis en de onafhankelijkheidsbewegingen in tal van landen.
Voor België minimaliseert hij zijn rol en die van de PS in het grote Vlaamse onbehagen. Eigenlijk zitten de oorzaken van die ‘independandistische’ stromingen, zoals het in Di Rupo- taal heet, veel dieper.
Dat de economische onzekerheid sinds de financiële crisis van 2008 in een aantal Europese landen voor interne spanningen zorgt, klopt. De hoge schuldenlast die vele landen hebben opgebouwd, heeft geleid tot een stringent besparingsbeleid. Dat betekent dat rijkere regio’s een grotere bijdrage moeten leveren dan armere om de schuld af te bouwen. Niet iedereen in die rijke regio’s wil zomaar een blanco cheque geven. Volgens Di Rupo zijn die ‘independandis- ten’, zoals hij ze op de Europese top van vorige week noemde, hard- vochtige egoïsten.
Hij dwaalt. Om te beginnen zijn veel rijke regio’s al jaren solidair met de armere gebieden. Dat geldt voor Noord-Italië met Zuid-Italië, dat geldt voor Vlaanderen met Wallonië. Met de gevolgen van de cri- sis wordt nog eens een extra inspanning gevraagd. Dat is voor velen onaanvaardbaar, zeker omdat die transfers het gevolg zijn van het wanbeleid van de politici die nu klagen over een gebrek aan solida- riteit. Meerdere onderzoeken hebben aangetoond dat de Belgische staatsschuld voor het grootste deel door Wallonië is opgebouwd.
Het slechte beleid van de PS, met steun van de CVP, is daar de oor- zaak van. De begrotingsdeficits zijn daar ontstaan, maar ze werden door het welvarende Vlaanderen betaald. Er was geen financiële cri- sis nodig om die vaststelling te maken.
De diepere oorzaak is het fundamentele verschil in internati- onaal concurrentievermogen tussen noord en zuid. Dat is zo in België en dat is zo in Europa. Vlaanderen blijft goed voor 80 procent de Belgische export en twee derde, of zelfs meer, van de belastingin- komsten. Qua belastingdruk staat België binnen Europa op de derde plaats. Onderzoek van de Europese Commissie leert dat de belas-
tingen die de regering-Di Rupo heeft opgelegd ervoor zal zorgen dat België volgend jaar nummer twee wordt. Enkel Zweden scoort nog hoger.
Op de Europese top van vorige week had men het niet alleen over Vlaanderen, maar ook over andere ‘independandisten’. Die van Catalonië en Schotland, bijvoorbeeld.
Nochtans is het verkeerd die regio’s als een kopie van Vlaan- deren te beschouwen. Niet alleen omdat de Vlamingen binnen België een meerderheid vormen én het gros van het bbp uitmaken (57 procent), terwijl Catalanen en Schotten een minderheid zijn. De eco- nomische situatie van Catalonië is veel minder rooskleurig dan men denkt. Akkoord, het bbp van de regio rond Barcelona bedraagt 198 miljard euro, of 18,7 procent van het totale Spaanse bbp. Catalonië is de economische motor van het land. Maar de regio torst een schuld van 42 miljard euro, waardoor het van Standard & Poor’s een rom- melstatus heeft gekregen. De Catalaanse ergernis bestaat erin dat ze door de geldstroom naar andere regio’s hun eigen financiële pro- blemen niet kunnen oplossen. Wel een gelijkenis met Vlaanderen, zijn de hoge transfersommen die vanuit Catalonië naar de rest van Spanje vertrekken: 8 procent van het Catalaanse regionale product.
In Vlaanderen is de transfer 5 procent van de welvaart. De Catala- nen willen dat transferbedrag recupereren om besparingen in het onderwijs en de gezondheidszorg te beperken.
Schotland is een apart geval. Het maakt slechts 8,7 procent van de Britse economie uit en ontvangt volgens sommige onderzoeken transfers uit Engeland, maar toch voelt Edinburgh zich slecht behan- deld. De reden? Londen roomt de olie-inkomsten uit de Noord- zee af. De Britse boorplatformen liggen voor de Schotse kust. De Scottish National Party (SNP), sinds 2011 aan de macht in de regi- onale regering, vindt dat alleen Schotland recht heeft op die olie- inkomsten. Daarmee zou Schotland één van de rijkste regio’s van Europa zijn. Dat valt moeilijk te controleren, want gedetailleerde nati- onale rekeningen bestaan niet in Groot-Brittannië.
Angélique VAnDerstrAeten
Echo’s uit de koepelzaal
Voorzitter
Het is nogal normaal dat in de week na de spraakmakende gemeenteraadsverkiezin- gen er weinig aandacht was voor wat er zich afspeelde in de van zichzelf al weinig opwin- dende wereld der Vlaamse politieke instel- lingen.
Of het moest het feit zijn dat parlements- voorzitter Peumans dan toch geen burgemees- ter wordt van zijn dorp. Na dertig jaar verdwijnt hij in het Limburgse Riemst uit het bestuurs- college, omdat de CD&V van burgemeester Mark Vos de volstrekte meerderheid behaalde.
Peumans vindt dat jammer, net als zijn fans ongetwijfeld.
Demesmaeker en Sauwens
Wie ook naast de (voorlopig nog altijd tri- colore) burgemeesterssjerp greep, is zijn par- tijgenoot Mark Demesmaeker. Tot het einde van het jaar is hij schepen (van Vlaams Beleid, Cultuur, Toerisme, Openbaar Groen, Leefmi- lieu en Woonwagenbeleid) in het Vlaams- Brabantse Halle. De N-VA haalde weliswaar haast 30 procent van de stemmen en zelf kreeg hij de meeste voorkeurstemmen achter de naam, maar CD&V, Open Vld en sp.a slo- ten zich aaneen, tegen hem.
Aangezien Frieda Brepoels in Bilzen burgemeester Johan Sauwens (nog een Vlaams parlementslid, voor de CD&V) door een identiek monsterverbond wist te wippen, verdwijnt zij uit het zeer lucratieve Europese Parlement waar zij het zitje dat Bart de Wever in 2009 veroverde, bezet hield en opviel door haar progressief stemgedrag.
Demesmaeker mag daar nu (als tweede opvolger) aan de slag. Te hopen valt dat hij beter zal opletten met het gezelschap waar- mee hij zich daar politiek verbindt!
Aangeslagen
Wie zijn politieke plannen even moet her- denken en herzien, is Filip Dewinter van het VB. Hij is geen kandidaat om ontslagnemend partijvoorzitter Bruno Valkeniers op te volgen en neemt op die wijze de verantwoordelijkheid voor de nederlaag in de Scheldestad. Het is een ambitie die hij voor 14 oktober koesterde.
Wel zei hij zijn rol als lid (en ondervoorzit- ter) van het Vlaamse Parlement te zullen blij- ven spelen, maar het fractieleiderschap gaat hij niet opnieuw opnemen.
Naar eigen zeggen zal hij zich toeleggen op een rol in de Antwerpse stedelijke politiek en hij neemt zich voor de VB-fractie daar te blij- ven leiden.
Gentse Turk
Ondanks de aan hem klevende smetten werd Vlaams parlementslid en voormalig VRT- journalist Veli Yüksel (CD&V) toch verkozen in Gent, met bijna vijfduizend stemmen. De man stond dan ook op de kop van de lijst; dat is automatisch goed voor zo’n score. Het kan de doorsnee-kiezer blijkbaar allemaal niet zo veel schelen.
De vraag dringt zich op hoeveel misstap- pen en -stapjes die grote held nog zal mogen begaan, eer er ingegrepen wordt vanuit het partijhoofdkwartier.
Mocht er alsnog een officiële klacht komen tegen zijn poging tot beïnvloeding van een magistraat inzake een vechtscheiding van een politieke fan, dan riskeert hij hooguit een blaam in het Vlaamse Parlement. Wie zei er ook weer dat die mandatarissen toch maar goed voor zichzelf weten te zorgen?
Smet
In de plenaire zitting van de Vlaamsche parochieraad vroeg de Lierse ex-burgemees- ter Marleen Vanderpoorten (Open Vld) aan minister Smet wat hij dacht van het creëren van de mogelijkheid voor secundaire scholen om lessen te organiseren tot 18 uur, een voor- stel van Walter Buijs, de voorzitter van een vijf- tigtal scholen in het bisdom Mechelen-Brussel.
Boudewijn Bouckaert (LDD) kwam tussen- beide en verdedigde die stelling, omdat ze vol- gens hem een oplossing kan bieden voor het inderdaad nijpende probleem van het water- valeffect en de ongekwalificeerde uitstroom van leerlingen.
De minister zei dat hij daarover heel hard aan het nadenken is. Dat lijkt ons het minste wat hij alvast kan doen
Actueel 24 oktober 2012 3
Provincieraadsverkiezingen laten toe de poli- tieke machtsverhoudingen te vergelijken met Vlaamse en federale verkiezingen die vooraf- gingen of volgen. Extrapoleren naar 2014 is geen onzinnige denkoefening, maar verre van een wetenschap.
Nederlaag?
Volgens Bart Maddens (KU Leuven) zou de 28,6 procent van 15 oktober in 2014 een ont- goochelende score zijn, want daarmee wordt de N-VA in Vlaanderen niet incontournable (39 zetels in het Vlaamse Parlement, VB 10 zetels).
De drie traditionele partijen (samen 65 zetels) hebben in dat scenario Groen niet eens nodig om de N-VA buitenspel te zetten.
In zijn enkel op de webstek van De Standaard gepubliceerde opiniestuk ‘De Kroniek van een aangekondigde nederlaag?’ vraagt hij zich af of De Wever in 2014 nog kan groeien. De laatste restanten van het VB zouden wel eens vrij taai kunnen blijken. En in het centrum blijven CD&V (21,7 procent), maar ook Open Vld (14,6 pro- cent) bij een status quo nog stevig verankerd.
Het risico bestaat dat N-VA door de traditionele partijen opnieuw uit de regeringsvorming wordt gehouden. Na 2014 volgt een dodelijke periode zonder verkiezingen.
De V-partijen
Politiek blogger Filip van Laenen (‘Zwart- gele of zwart-geel-rode zondag?’, webstek Res Publica) vindt de winst van N-VA tegen- over 2010 (federaal) is “niet overdreven groot”.
CD&V scoort beter dan in 2010 (van 17,6 procent naar 21,4 procent). Ook Open Vld (van 14,0 procent naar 14,6 procent) en Groen (van 7,1 procent naar 8,1 procent) doen het iets beter. Sp.a gaat licht achteruit (van 15,0 procent naar 13,8 procent), VB zakt iets verder weg (van 12,6 procent naar 8,9 procent).
LDD kwam provinciaal niet op het veld (in 2010 nog 3,7 procent).
Van Laenen ziet een terugval van de zoge- naamde V-partijen. Van een meerderheid is met de terugval van VB en LDD geen sprake meer.
De drie V-partijen, in 2010 nog goed voor 44,5 procent van de kiezers, en in de recentste pei- lingen heel dicht bij de 50 procent, scoorden nu
slechts 37,4 procent. Zelfs als we de kiezers van LDD buiten beschouwing laten (LDD kwam pro- vinciaal niet op), zakt het aantal V-kiezers met ruim drie procent.
“En dit na een jaar Di Rupo, een misbaksel van een staatshervorming, en begrotingen en begrotingscontroles die in Vlaanderen onmoge- lijk als correct of rechtvaardig ervaren kunnen worden”. In stemmen uitgedrukt haalden de drie traditionele partijen op 15 oktober samen zelfs 49,8 procent.
Van een afstraffing voor de regering-Di Rupo is volgens Van Laenen geen sprake, de Vlaamse kiezer is blijkbaar “helemaal niet zo ontevreden”
over de regering-Di Rupo. De Wever heeft van 15 oktober een nationale test gemaakt, maar zit op nationaal niveau waarschijnlijk nú al met een “ernstig probleem”. Bovendien verloor de N-VA – althans volgens zijn becijfering – zo’n zeven procent kiezers aan… de oude kartel- partner CD&V!
Van Laenen verwacht dat de traditionele partijen en de media dat gegeven zullen uitspe- len tegen N-VA. Het tegendeel zou ons verwon- deren. Hij verwacht dat de score van de N-VA bij volgende peilingen lager uitvallen dan voor- gaande zeer gunstige peilingen, waardoor de N-VA meteen in een sfeer van achteruitgang terecht zal komen. Kan zijn, maar toch even afwachten of het zo’n vaart loopt.
Stoofpot
Johan Sanctorum (‘Zet verdomme die plaat af’, webstek Res Publica) is zo mogelijk nog pes- simistischer. De N-VA zal in een “fluwelen cor- don” belanden en “staatsdragende” partijen zullen wachten tot de N-VA-stoofpot uitsuddert.
Sanctorum begint zijn artikel met een kanjer van een sofisme: “De vaagheid rond het woord
“confederalisme” begint iedereen op de heupen te werken.” Iedereen? Is dat zo?
Voor een politiek haalbaar alternatief moet je niet bij Sanctorum zijn. Wel voor een aanval op De Wever, zijn boksbal. Die is “dubbelzinnig”, kiest voor “hervorming, geen revolutie”, zijn dis- cours is “neoliberaal, zelfs poujadistisch”, en er werd na de gemeenteraadsverkiezingen te weinig met leeuwenvlaggen gezwaaid. Zoiets.
Sanctorum moet toch maar eens uitleggen met welk leger hij zijn republikeinse strijd meent te kunnen winnen. Dit land telt anno 2012 (nog) geen vijftig procent separatisten. Je kunt jezelf zoiets wijsmaken, dat wel.
Bijna hilarisch is zijn conclusie dat de ach- teruitgang van de V-kracht “helemaal op het conto van de N-VA te schrijven” zou zijn. De N-VA heeft VB geïsoleerd? Zou het niet kunnen dat het de VB-kiezers zijn die de VB-strategie met een “overloopje” hebben gesanctioneerd?
Confederalisme
Artikel 1 van de statuten van de N-VA blijft tot het tegendeel bewezen is overeind: de N-VA
“kiest voor de onafhankelijke republiek Vlaan- deren, lidstaat van een democratische Europese Unie”. Met enige zin voor pragmatisme opteert De Wever voorlopig voor een pragmatische aan- pak: van België pakken wat er te pakken valt.
Elke vogel in de hand is winst. Voor de tac- tische weg waarlangs dat moet gebeuren, bestaat alleen het lelijke woord confederalisme.
Volgens Nicolas Saverys (CEO Exmar) zegt De Wever in besloten kringen allang niet meer dat hij voor een onafhankelijk Vlaanderen is. Maar aan zijn achterban krijgt hij dat niet verkocht.
Het confederalisme, daar staat hij achter (De Tijd, 16 oktober). Verraad of schranderheid?
Ook al in De Tijd probeert journalist Bart Haeck dat confederalisme concreet te maken.
Waarover gaat het? “Voor de N-VA is confedera- lisme een oefening waarbij Vlaanderen als auto- nome staat beslist wat het nog samen met de rest van België wil doen.” Wat dat zoal zou kun- nen zijn, leest Haeck in de bevoegdheden van de federale overheid: veiligheid, sociale zeker- heid en enkele interessante staatsbedrijven. Dat vergt een woordje uitleg.
Veiligheid omvat defensie, politie, brand- weer “en al de rest dat op het jaarlijkse defilé van 21 juli in Brussel mag meerijden”. Defen- sie is meer een zaak van de NAVO dan van Bel- gië. Het is niet ondenkbaar dat Vlaanderen een eigen politie- of brandweerkorps heeft. Haal- baar.
Sociale zekerheid is voor de Franstaligen “het heilige der heiligen van België”. Maar in theo- rie kan Vlaanderen perfect bevoegd worden voor de pensioenen, de gezondheidszorg of de werkloosheidsuitkeringen. De deelstaten kun- nen perfect de ambtenarenpensioenen uitbe- talen. Haalbaar.
Ook het beheer van het spoorwegennet en de postbedeling of de loterij kunnen volgens Haeck worden opgesplitst.
Samengevat: “Het is niet ondenkbaar dat in een confederaal België de deelstaten alles zelf doen, maar hun defensie en hun spoor- net samen regelen. Of ze de koning behouden, moeten ze onderling beslissen. De ambassades in het buitenland kunnen om praktische rede- nen die van de Belgische confederatie blijven, al is het maar in de beginjaren.”
Parel aan de Zenne
Haeck ziet maar één groot probleem: hoe past Brussel in dat plaatje? Dat Vlaanderen en Wallonië Brussel samen zouden besturen als hun hoofdstad, is niet veel meer dan een Vlaamse wens. “Als de N-VA na de gewonnen slag om Antwerpen het gevecht voor het con- federale België wil starten, zal ze vooral slag om Brussel moeten leveren. De uitkomst kan wel eens zijn dat de N-VA voor een keuze komt te staan: een stap naar het confederale België zetten en Brussel afgeven aan de Franstaligen, of zien hoe de confederale droom kapot spat op de hoofdstad.”
Haeck spreekt zich er niet over uit, maar hoe- veel Vlamingen zouden er treuren als Brussel, de sociaaleconomische parel aan de Zenne, niet langer de rem zou zijn op meer autono- mie? Waar de stad ook terechtkomt, de bestuur- ders ervan zullen de Vlamingen echt wel weten liggen.
“Misschien zal het vertrek van Philippe Mou- reaux nieuwe pistes openen”, oppert grond- wetspecialist Hendrik Vuye in Knack. Gebeurt dit niet, dan blijft Brussel, naar de woorden van Rik van Cauwelaert, “… één grote leugen, door subsidies in stand gehouden”. Veel belangrij- ker dan een gevecht om de schone schijn van de hoofdstad van Franstalig België is de strijd voor het stopzetten van de Belgische roofbouw op de Vlaamse economie.
Wanhoop?
Moeten de Vlaamse radicalen de afloop van 14 oktober zien als een “keerpunt” in de goede zin, of net het omgekeerde? Indien de waar- heid nu eens iets complexer was? In Knack spreekt Peter de Roover over een “gedroomde setting” voor N-VA. Di Rupo zorgt voor frustra- tie in rechts Vlaanderen, en de calvarietocht naar Vlaamse autonomie frustreert Vlaamsge- zinden. Tot die laatste groep rekenen we ove- rigens ook een fractie van progressief Vlaande- ren (De Gravensteengroep bv.) De (moeilijke) combinatie van die twee clusters zorgt voor de absoluut noodzakelijke kwantitatieve kracht.
Om nog sterker te worden in Vlaanderen moet de N-VA nog groeien, of moet ze bondge- noten vinden. Wat het wordt - beide zijn moge- lijk -, hangt van veel factoren af. Is de provinci- ale uitslag geen onderschatting van De Wevers kracht op Vlaams en federaal vlak?
Hoe fors zet de economische crisis zich door?
Hoe pijnlijk wordt het spagaat tussen Open Vld en PS? Hoe bitter wordt de zesde staatshervor- ming van Di Rupo? Wat haalt een nu wat ver- moeid ogende De Wever uit zijn koffer? Zijn glimlach, zijn rust, zijn gezapige humor, dat zal nodig zijn. Maar vooral, hoe overtuigend wordt de campagne voor een zevende en definitieve staats(her)vorming? Uitkijken naar bondgeno- ten, De Wever kan er wellicht niet onderuit.
AnjA Pieters
De N-VA draait niet rond de pot. Op de webstek wordt 14 oktober omschreven als een geel-zwarte zondag, van de Noordzee tot de Maas. Dat is zo. Bart de Wever noemt de overwinning “een keerpunt in de geschiedenis”. Is dat zo? Medailles heb- ben twee kanten, dus ook een (vaak minder blinkende) achterkant. Als 15 oktober 2012 de schitterende voorkant is, oogt 6 juni 2014 dan doffer? Een wandeling tus- sen pessimisten en optimisten.
Keerpunt in de geschiedenis?
Of een revolutie
zonder revolutionairen?
Egotripper
Mijnheer de gladjanus,
De wereld en omstreken leerden u kennen toen gij als jonge snaak actief waart in de zogenaamde witte comités en op een schone dag aanbelde ten huize van Louis Tobback, die niet kon lachen met uw bezoek en met- een probeerde de deur weer dicht te gooien.
Daarbij had hij echter niet op zijn hond Tina gerekend, die van de gelegenheid gebruik maakte om het huis te ontvluchten. Het bleek al snel dat gij een ambitieus kereltje waart dat er alles aan deed om in de lens van came- ra’s te lopen, tot meerdere eer en glorie van uzelf en uw spaarrekening. Het veranderen van politieke kleur of ideologische lijn, hoorde daar geregeld bij, zonder verpinken. Als het u maar goed uitkwam om uzelf telkens weer beter te positioneren en het almaar verder te schoppen. Alzo hebt gij een merkwaardig par- cours afgelegd langs de meest verscheiden ideologische omwegen en met de meest ver- scheiden (tijdelijke) politieke vrienden.
Aanvankelijk liept gij onder de paraplu van de Amadezen en TriAngel, een linkse club van unitaristen. In uw studententijd nam men u ook waar in de liberale studentenbeweging LVSV en zowaar in het katholieke, Vlaams- gezinde KVHV. Nog later dookt gij op in de Coudenberggroep, een belgicistische ver- eniging die dweepte met het federalisme als bindmiddel. Toen Bère Anciaux met zijn ID21 als aanhangsel van de Volksunie begon, zaagt gij er wel iets in een politieke carrière
aan te vatten. En ja, al snel zat gij in het rode pluche van de Belze Senaat. Gij ontpopte u daar als een notoir republikein en gij keerde u tegen de adel door de afschaffing van hun titels te bepleiten. Wat dat betreft, zat gij zon- der het te willen zeggen zelfs op de lijn van het Vlaams Belang. Toen VU-ID21 uiteinde- lijk instortte en Bert overstak naar de socia- listen, zocht gij een nieuwe biotoop die uw carrière zou kunnen voorthelpen. In de begin- dagen van paars en de dynamiek van de VLD onder Verhofstadt legde gij uw boontjes daar te weken. Gij werdt er goede maatjes met de rebel Jean-Marie Dedecker en gij koterde met hem de boel goed op, zeer tot onge- noegen van de oude liberale krokodillen. Na Dedeckers onmin en dikke ambras met de partijtop, die leidde tot zijn vertrek uit de VLD, wist gij meteen dat een dergelijke stap voor u uw politieke dood zou betekenen. Gij liet uw broeder prompt vallen. Gij likte de kandeleer, gij bleeft in de partij en gij gingt u voortaan als een voorbeeldige schooljongen gedragen.
Het legde u geen windeieren, want gij werdt prompt staatssecretaris en later zelfs minis- ter in de regeringen-Verhofstadt, -Leterme, -Van Rompuy en de huidige regering-Di Rupo, waarvoor gij een klus klaarde die niemand u voordeed: het pensioendossier in een stroom- versnelling brengen zodat de (vervroegde) pensioenleeftijd werd opgetrokken. Uw repu- blikeinse uitspatting liet gij voor wat ze was, want gij gingt maar al te graag trouw zwe-
ren in Laken aan de Belze santenboetiek. Het was maar om te lachen, Sire!
Vorige week deedt gij mee met de ver- kiezingen in Kortrijk en voor iemand er erg in had, waart gij de sluwe architect van de anti-CD&V-constructie om Stefaan de Clerck de laan uit te sturen en zelf de sjerp te grijpen. Daarmee verzekerde gij u van al zeker zes jaar vast werk, zeker nu uw partij op apegapen ligt en er na 2014 wel eens een lange oppositiekuur zou kunnen beginnen.
Daarmee gaaft gij een uitweg aan Alexander- tje de Croo om zich uit de voeten te maken als voorzitter en hem, in uw plaats, voor nog zo’n achttien maanden en een klets in de rege- ring te loodsen.
Gij zijt één van de grootste gladjanussen van de jongste politieke tijden. Zelden paste iemand zich zo snel en zo vlot aan in zijn carrière-uitbouw. Een kameleon kan er een puntje aan zuigen. Uw politieke ideologie is samen te vatten onder de titel ‘I, me and myself’. Al de rest lijkt inwisselbaar. Het doel heiligt klaarblijkelijk de middelen, waardoor uw manier van doen toch echt wel machi- avellistische trekjes heeft. Het is dan ook onvoorspelbaar waar gij ooit nog zult uitko- men. Niets zal ons echter nog verbazen. Voor
’t geld danst den beer. Doe de groeten aan Sire, als ge hem nog eens ziet.
Brief aan Vincent van Quickenborne
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
Als het francofone koor blaft, let op uw centen
In het artikel van Anja Pieters verleden week, zijn wat foutjes bij de opmaak gebeurd.
Een aantal zinnen verdween bij het knippen en plakken, en zodoende kreeg de leesbaar- heid van het stuk een fameuze knauw.
Wie internet heeft, kan het artikel in een volledige versie nalezen, op onze webstek of via facebook. Wie niet over internet beschikt, kan het artikel op onze redactie aanvragen.
Wij sturen u dan de juiste versie.
De verantwoordelijke van de opmaak werd ondertussen op het vliegtuig gezet voor twee weken verplicht verblijf op Guantanamo Bay.
U kan hem daar herkennen aan zijn oranje werkplunje. Zijn enige leesvoer: InDesign CS6 voor dummies.
Ja, onverbiddelijk zijn we, in ons streven u een perfect ‘t Pallieterke te bezorgen! KvC
Dossier
24 oktober 2011
4
Mijn Amerika
Over een paar weken kiezen de Amerikanen een nieuwe president en dat zullen we geweten hebben. Nederlandse uitgeverijen spelen daar natuurlijk op in, zoals met “Wat is er mis met Amerika?”, het enigszins naïeve en betweterige boek van Thomas Fried- man, columnist voor de New York Times. Zelfs de Vlaamse uitgeverij Pelckmans ziet een kans, met “Mijn Amerika; Nederlanders en Vlamingen over hun Verenigde Staten” (208 bladzijden, 19,50 euro).
Diversiteit op zijn Amerikaans
Het is bijna dertig jaar geleden dat ik mijn eerste stap op Amerikaanse bodem zette. Het begon goed. Mijn koffer dook niet op en toen ik na uren tevergeefs wachten in mijn hotel arri- veerde, stopte de receptionist mij geroutineerd een tandenborstel en tandpasta in de handen en verzekerde mij dat het ding er de volgende morgen zou staan.
Hij had nog gelijk ook. Die eerste weken reed ik rond in Maryland, Virginia en George- town. Eerst na veertien dagen kwam ik in New York. Dat was een onvrijwillige bonus, want ik maakte eerst kennis met de echte VS en de echte Amerikanen vooraleer een voet te zetten in een metropool die zo representatief is voor de VS als het Sint-Jansplein in Antwerpen voor de rest van Vlaanderen. Daar moest ik onmid- dellijk aan denken toen ik dit boek opende.
Er staat een handig kaartje in met de
“Amerikaanse basis” waar de auteurs ooit een tijdje woonden of verbleven. Die kaart vertelt het hele verhaal. De meesten kennen alleen het noordoosten van de VS met de klemtoon op New York, waarna er eentje Chicago ver- meldt om tenslotte met een andere groep in Californië terecht te komen.
De Pacific North-West (uitzondering Seattle), de hele Mid-West en - ergst van alle- maal - het zuiden komt haast niet aan bod.
Akkoord, het is “hun” Amerika maar het is bepaald niet “het” Amerika. De meeste auteurs zijn in de VS geweest als student aan een elite- universiteit, of als prof in het kader van allerlei congressen en ontmoetingen.
Ik betwijfel of ze ooit veel bij gewone Ameri- kanen hebben gegeten en gelogeerd, of ze les- sen gevolgd hebben in een gewone high school in een klein stadje, of ze ooit een Amerikaanse gevangenis hebben bezocht. Tom Ronse, oud- correspondent van De Morgen, is een uitzon- dering, want hij woont nog altijd in de VS. Ik
ontmoette hem ten tijde van de crack-rage in New York. Hij vertelde me toen dat slapen een probleem was omdat er in zijn buurt bijna iedere nacht machinegeweren ratelden. Hij schrijft dat de stad echt opgeknapt is en schrijft eerlijk dat dit te danken is aan de bloeiende financiële sector en de globalisering. Iets min- der eerlijk is hij als hij het “zero tolerance”- beleid vergeet te vermelden.
Toen ik in 1985 met een collega van de Metropolitan Opera na een voorstelling naar een niet al te best hotel op 9th Avenue wan- delde, was de receptionist verwonderd dat we niet overvallen waren. “They probably thought you were plain-clothes detectives”, was zijn uitleg. Vijftien jaar later durfde ik in Mechelen na middernacht niet over straat lopen, iets wat in Manhattan nochtans heel gewoon was dankzij “zero tolerance”. De politie pikte mensen op die schijnbaar onno- zele overtredingen maakten - oversteken bij rood licht, foutparkeren, over het hekje sprin- gen in de subway - en ze ving op die manier permanent boeven die zware delicten op hun geweten hadden en die dachten dat ze voor zo’n pietluttigheid niet zouden opgepakt wor- den. In tegenstelling tot andere auteurs die nogal eens de klemtoon leggen op de diversi- teit van het land (vooral qua klimaat en land- schap) ziet Ronse wel de uniformiteit van de VS. Ik kreeg er soms de kramp van.
Of ik nou in een café in Montana zat, in een boerengat in Georgia of een beter restaurant in mijn lievelingsstaat Vermont (verbod op recla- meborden langs de weg), overal zag ik die ver- domde Ceasar’s salad op de menukaart staan.
Ronse is gecharmeerd door de open en spon- tane houding van de meeste Amerikanen, door de snelheid waarmee je vrienden maakt, maar dat hoort bij het land.
De gemiddelde Amerikaan verhuist in zijn leven dertien keer en dan gaat het niet over een paar straten of dorpen verder, maar over dui-
zenden kilometers. Ja, dan maak je maar beter vlug vrienden. Maar Ronse zou geen linkse journalist zijn als de loftrompet over immi- gratie zou zwijgen. Dat is ook het leidmotief in het wijsje van VRT-journalist Bert de Vroey, want natuurlijk hebben ze een onuitgesproken Vlaamse agenda in gedachten. De VRT’er kan het niet laten te wijzen op het feit dat in de VS hoofddoekjes geen probleem zijn, dat er her en der bloeiende mohammedaanse enclaves zijn. Hij, zoals alle diversiteitsaanbidders, ver- geet alleen te vermelden dat die immigranten nergens in de VS voor de rest van hun leven op hun krent zitten en een uitkering opstrijken.
Ze moeten werken tot ze erbij neervallen.
Hij refereert aan de Libanese Amerikanen maar vertelt niet dat die Levantijnen altijd de meest dynamische lui (door hun contacten met de Libanese christenen) in de mohammedanen- wereld geweest zijn.
Nergens lees je dat er maar 2,6 miljoen mohammedanen in de VS zijn (0,8 procent van de bevolking) en dat ze geen zes keer cri- mineler zijn dan de andere Amerikanen zoals het geval is in Nederland en Vlaanderen met hun vele Marokkaanse racisten.
Veel blabla en weinig tata
Sommige bijdragen in dit Vlaamse boek met een Nederlands randje (slechts 4 van de 22 auteurs zijn Nederlanders) zijn heus wel de moeite waard. De Nederlander Hans Veldman vestigt nog maar eens de aandacht op de
“Southern Rim”; de lijn van Californië naar Florida. Daar zitten zowel de oude bekende ondernemingen, zoals Coca Cola, als de dui- zenden nieuwe en dynamische bedrijven die veel typischer zijn voor de echte VS. Daar leeft de Amerikaanse paradox.
De ondernemers en hun werknemers (dikwijls katholieke migranten uit Latijns- Amerika) zijn politiek conservatief en combi- neren dat met bijzonder innovatief gedrag in zaken, met het zoeken naar altijd nieuwe mark- ten en mogelijkheden zonder dat de overheid moet subsidiëren.
De meeste Europese journalisten, zeker de televisieparkieten, zijn dumbo’s die niets ken- nen van economie of bedrijfskunde; die ang- stig politiekcorrect in het eigen kringetje rond- kruipen en te dom zijn om over “corporate America” te rapporteren. De bijdragen van Ludo Abicht, Rik Torfs en Matthias Storme zijn
leuk en lezenswaardig, maar de heren hadden het genoegen te doceren aan een paar Ameri- kaanse elite-universiteiten. Ze roemen terecht de enorme opendiscussiecultuur (zolang je tenminste niets negatiefs zegt over negers, want de bestaande “speech codes” kunnen iemands loopbaan breken als ie volgens de correcten in de fout gaat). Ze bewonderen de taalvlotheid en de diepte van het debat. Maar ze weten niet dat ook aan de beste universitei- ten de kantjes worden afgelopen.
De huidige Amerikaanse student studeert nog 12 uur per week (25 uur in 1965) want heeft het te druk met “socializing”. De door- snee-universiteiten zijn echter bolwerken van middelmatigheid. Ik heb op mijn reizen nogal wat historici leren kennen die Europese geschiedenis doceerden zonder één woord Duits, Frans, Italiaans of Spaans te kennen.
Het gevolg zien we trouwens in Vlaande- ren, met de introductie van het Amerikaanse model aan de universiteiten: het persoonlijke traject waar men na drie jaar nog altijd belang- rijke eerstejaarscursussen niet verwerkt heeft;
een verlaging van de normen op zijn Ameri- kaans zodat veel diploma’s waardeloos zijn.
Maar wel grote ego’s; een “assertief” trekje dat in de Amerikaanse scholen al in de kleutertuin wordt aangeleerd. V
eel kinderen verlaten de les met de zeker- heid dat ze een uitzonderlijk wezen zijn, zoals gewezen VTM-correspondente Suzy Hendrikx stelt. “Aunt Els, you are hurting my feelings”, waren de letterlijke woorden van de 7-jarige Bas tegenover mijn medewerkster (en zijn Vlaamse tante) die hem even op zijn plaats zette. Veel blabla, maar met kennis en kunde is het droevig gesteld. Luc Philips, de vroegere KBC-bestuurder, zei me ooit dat hij in de VS vier mensen moest engageren voor het werk dat één Vlaamse loketbediende doet.
Het verwondert me dat zo weinig auteurs de klemtoon leggen op de grote Amerikaanse discipline. (Amerikanen slaan groen uit in het Europese wegverkeer.) De auteurs merken wel op dat iedereen elkaar met de voornaam aanspreekt, maar niet dat hiërarchie in de VS met een hoofdletter H wordt gespeld en aan- vaard. Kortom, het boek is een “mixed bag”, om het in het Engels te zeggen. Het bewijst wel dat een “Verenigde Staten van Europa” alleen maar in het muizenbrein van een bedrieger als Verhofstadt kan opkomen. JAN NECKERS
Wat is winnen?
Vervolg van blz. 1
Nederlaag der nederlagen
Ook sp.a beseft dat er best niet te hoog van de toren wordt geblazen. Ja, Gent bracht de triomf waar heel links Vlaanderen zich aan optrekt. Tobback senior verliest in Leuven zowat 6 procent, Vande Lanotte moet in Oostende 13 procent inleveren, Hilde Claes in Hasselt zelfs 15 procent.
Ze konden hun sjerp redden en daarom vielen die zware verliezen niet zo op. In Sint-Niklaas (min 9 procent) moest sp.a de burgemeesterssjerp zelfs afgeven en in Mechelen vloog Caroline Gennez (min 2 pro- cent) uit de coalitie. Allemaal niet om vrolijk van te worden.
Rest ons de nederlaag der nederlagen.
Iedereen vond dat hij het goed heeft gedaan als burgemeester, naar verluidt. Hijzelf vond dat in elk geval. Patrick Janssens was er ook heel erg van overtuigd dat hij het pleit zou winnen.
Na Filip Dewinter zou hij de scalp van De Wever aan zijn gordel hangen. Dan bleef hij niet alleen burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen maar zou hij meteen uitgroeien tot dé held van progressief Vlaan-
deren, die in z’n eentje het oprukkende fas- cisme kon tegenhouden, in welke vorm het zich ook aanbood.
Maar van ‘het volk’ kreeg Janssens stank voor dank. Zuurder kan een nederlaag niet smaken. Zes jaar geleden won Janssens 22 zetels voor zijn partij.
Nu ging hij naar de kiezer samen met CD&V, toen goed voor 5 zitjes. Van die 27 zetels blij- ven er nog 17 over, waarvan 5 voor CD&V.
Met 12 zetels houdt de sp.a er net evenveel over als in 2000 en zelfs één minder dan in 1994, en dat waren al droevige verkiezingen voor de socialisten. Nooit eerder behaalden de socialisten minder zetels in Antwerpen.
Patrick Janssens werd niet dé held maar dé verliezer van de dag. De analisten bleven nog heel erg braaf, want eigenlijk was het resul- taat voor Janssens ronduit erbarmelijk, his- torisch slecht.
Omdat er toch iemand moet gewonnen hebben en Groen niet zo buitengewoon sterk voor de dag kwam, zullen we De Wever dan toch maar uitroepen tot dé zegevierder van deze stembusslag.
De Wever nam een enorm risico door de slag om Antwerpen aan te gaan. Hij kwam, zag en overwon. Ook deze horde heeft hij overtuigend kunnen nemen. Reden tot eufo- rie is er echter zelfs voor De Wever niet. Nu moet hij de coalitiebesprekingen nog win- nen, daarna moet hij de strijd om het goede beleid en de beloofde verandering winnen.
Dan komt 2014 om die verkiezingen te win- nen, waarna het erop zal aankomen dé echte strijd tot een goed einde te brengen. De weg is nog erg lang.
Het gaat in essentie niet over het Schoon Verdiep. Vlaanderen is ons ijkpunt en daar zal blijken of De Wever zijn plaats in de geschie- denisboeken verdient.
Mechelen vloog Caroline Gennez (min 2 pro- cent) uit de coalitie. Allemaal niet om vrolijk van te worden.
Rest ons de nederlaag der nederlagen.
EEN BROERTJE IS GEBOREN!
Juicht dieselrijders, juicht! De prijs voor een litertje van die brandstof swingt verder de pan uit, maar het goede nieuws is dat de “traditio- nele” twee oorzaken niet langer alleen staan.
Dat waren, één, “de prijsstijging van ruwe olie op de internationale markten”, en twee,
“de verzwakking van de euro tegenover de dollar”. Die oorzaken hebben een broertje gekregen. Het jongste prijsrecord ligt uitslui- tend aan “de forse inkrimping van de gasolie- voorraden in de Verenigde Staten en Europa”.
Of het nieuwe broertje vanaf nu geregeld of af en toe zal worden opgevoerd om de volgende stijging te verklaren, is nog niet helemaal dui- delijk. Kwatongen beweren dat dat afhangt van overleg binnen het clubje groothande- laars op “de internationale markten”. Maar, we klagen niet. Het broertje is alvast geboren!
VOEREN STEMT VLAAMS
Voerbelangen van Huub Broers wint een zetel. De Vlaamse partij in Voeren gaat er een zetel op vooruit en heeft nu 10 van de 15 zetels.
Zowel Broers als José Smeets verliezen naam- stemmen, te wijten aan het minder aantal kiezers. Voor José Smeets te wijten aan ‘les
Hollandais’. Van ons een van harte proficiat aan Huub Broers. Toch één spijtig voorval dat ons van het hart moet. Wij hoorden Huub Broers tijdens een debat op TVL de volgende uitspraak doen: “Ik wil in Voeren met ieder- een praten, behalve met het Vlaams Belang.”
Kijk, dat hadden wij echt niet van hem ver- wacht. En ook niet het VB, dat bij monde van Vlaams parlementslid Chris Janssens hem toe- beet: “Vergeet niet dat het VB in Voeren geen lijst heeft ingediend om de Vlaamse stemmen niet te verdelen.”
EIGEN LAND EERST
Omdat ze goed en goedkoop zijn, kocht de Waalse busdienst TEC een paar jaar geleden Franse bussen en geen Vlaamse. De Vlaamse busbouwer Van Hool was daar zo kwaad over dat het bedrijf rechtszaken begon tot aan het Europese Hof toe. Vergeefs. Nu wil de Vlaamse busdienst De Lijn ook Franse bussen kopen, en nu reageren de vakbonden, meldt het Waals Weekblad. Die willen dat bussen uit eigen land worden gekocht, hoe duur die ook zijn. Maar de Franse Irisbussen (die overigens in Tsje- chië gemaakt worden) zijn echt veel goed- koper en beter, zegt De Lijn, die volgens de EU-regels een Europese aanbesteding moest
Actueel 24 oktober 2012 5
Bollekenskermis
Blamage
Hoewel viceminister-president van de Vlaamse regering en mediaminister Ingrid Lieten de gezamelijke sp.a-Groen-lijst duwde in Zonhoven en broertje Sven de lijst trok, gaven de Zonhovense kiezers het kartel een zware dobbering: een verlies van 6,2 procent.
Mevrouw de viceminister-president annex minister kreeg amper 664 bollekens achter haar naam. Als ge het ons vraagt: een blamage.
Haar intieme vriend Louis Vanveltho- ven, van Lommel, kon niet nalaten haar een sneer te geven. Louis is nog niet vergeten hoe Caroline Gennez zijn zoon Peter in 2009 brutaalweg aan de kant schoof voor… Ingrid Lieten. Hoe zei Stevaert dat weer? “Het socia- lisme zal gezellig zijn of niet zijn.”
Pover
In Heusden-Zolder waren er warempel twee Turkse lijsten: Sterk H-Z en Respect. Kwes- tie dat de ene Turk de andere niet kan rie- ken of zien. De resultaten waren er dan ook naar. Sterk H-Z haalde nog 5,6 procent, Res- pect amper 1,1 procent. Selahattin Özer, de kopman van Sterk H-Z, kreeg 868 bollekens achter zijn naam. De lijsttrekker van Respect, Nevzat Zevne, kreeg er amper 86. Voor Özer wordt een zitje in de gemeenteraad vrijgehou- den. Als hij al goesting heeft om te komen.
Curieus geval
In de Limburgse gemeente As behaalde de N-VA 18,1 procent van de stemmen, maar kon niet optornen tegen de lijst Voluit van bur- gemeester Craeghs. Voluit overtrof zelfs het resultaat van zes jaar geleden en klokte af op 49,1 procent, ruim genoeg voor de volstrekte meerderheid in de gemeenteraad. Nu moet ge weten dat Voluit een lijst is van Vlaams-nati- onalisten, flaminganten en onafhankelijken.
Sommigen van hen hebben zelfs een N-VA-lid- kaart. Waarom gingen die dan niet op de N-VA- lijst staan? Omdat er zijn die professioneel aan de slag zijn in “Brussel” en bang voor repres- sailles niet op de N-VA-lijst dierven staan.
Als ge arbeider of bediende zijt, vergt het al een behoorlijke dosis politieke en zelfs fysische moed om open en bloot als kandidaat te staan op een lijst van het Vlaams Belang, maar dat gevoel kennen sommige N-VA’ers ook.
Waakhonden
Tijdens het finale voorzittersdebat van de VRT maakte Bart de Wever zijn beklag dat
“hogere instanties” orders gaven coalities met de winnende N-VA te voorkomen. De kleine Tobback daagde De Wever uit man en paard te noemen, wat Bart niet wilde doen.
We zullen u een voorbeeld geven. In Hasselt kon Hildeke Claes, dochter van, burgemees- ter blijven omdat CD&V, met Ivo Belet op kop, overstag ging. De N-VA had hem nochtans het burgemeesterschap van Hasselt aangeboden, een jobke dat Belet, zoals hij tijdens de cam- pagne bij hoog en bij laag beweerde, zeker en vast wilde veroveren, ten koste van Claes.
Waarom gaf hij zijn droom dan op? Niemand
minder dan Ingrid Lieten en Jo Vandeurzen waakten er persoonlijk en ter plaatse over dat Belet geen “misstap” beging en toch burge- meester zou worden dankzij de steun van de N-VA. En wie zegt dat Jo Vandeurzen in Genk niet hetzelfde spelleke heeft gespeeld?
Gantman
André Gantman keert na twaalf jaar terug in de Antwerpse gemeenteraad. In 1995 werd die VLD’er schepen van Personeelszaken in Antwerpen, maar hij moest in 2000 noodge- dwongen zijn schup afkuisen, omdat hij ver- dacht werd van fiscale fraude en witwassen, waar later nog eens misbruik van vertrouwen bijkwam. Begin 2006 werd hij veroordeeld tot 18 maanden cel met uitstel voor misbruik van vertrouwen, witwaspraktijken en het verduis- teren van geld.
Vanzelfsprekend was Gantman niet meer welkom bij de liberalen. Hij zocht merkwaardig genoeg toenadering tot de Vlaams-nationalis- ten. De jongste jaren was Gantman een welge- kome gast op talrijke VB-dineetjes. Tot Gant- man zich in mei aansloot bij de N-VA, met het nu gekende gevolg. Gantman verklaarde toen dat zijn Vlaamsgezindheid haar oorsprong vond toen hij tijdens zijn studentenleven aan de VUB kennismaakte met het anti-Vlaamse racisme van het FDF. Kan zijn, maar feit is wel dat Gant- man in zijn jeugd ook het tijdschrift “In naam van de vrijheid” uitgaf, een publicatie die bulkte van pure haat tegen het Vlaams-nationalisme.
Blijkbaar hebben zowel Filip Dewinter als Bart de Wever hem die “jeugdzonden” vergeven.
Desertie
De verkiezingen waren nog maar drie dagen achter de rug of het was al hommeles in de N-VA in Wervik. Anne-Catherine Cnockaert, in 2006 gekozen voor het Vlaams Belang, zei de partij vaarwel en ging zetelen als onafhanke- lijke. Na herhaald aandringen, stelde zij zich toch kandidaat op de N-VA-lijst en kreeg 486 voorkeurstemmen, de derde in de rangschik- king van N-VA-voorkeurstemmen. Zij hoopte beloond te worden met een schepenzetel.
Maar dat feestje gaat niet door. Dus neemt Anne-Catherine ontslag en gaat opnieuw als onafhankelijke zetelen. Ondank is ‘s werelds loon, nietwaar?
In het Arabisch
Hebben is hebben en krijgen is de kunst, moet burgemeester Luc Martens van Roeselare gedacht hebben. Dus schreef hij - beter gezegd: liet hij schrijven - een bedelbrief in het Arabisch aan de moslims van de stad om hun stem te krijgen. Het heeft weinig mogen baten. De CD&V tuimelde van 18 naar 12 zetels, terwijl de N-VA van 1 naar 12 zetels ging. Hoe- wel de N-VA eindigde als grootste partij, papte Luc Martens liever aan met de socialisten en de groenen, eerder dan samen te werken met de overwinnaars.
Kies blauw… en krijg groen
Kristl Strubbe, in een vorig leven nieuwsan- ker van VTM en door Bart Somers overgehaald
Open Vld-schepen van Financiën in Meche- len te worden, werd op 14 oktober herkozen met 1.148 voorkeurstemmen. Maar zij geeft er de brui aan. Zij stapt helemaal uit de politiek.
Haar plaats op de Mechelse stadslijst was maar
“om te lachen”.
Het resultaat is wel dat haar plaats in de gemeenteraad wordt ingenomen door Zineb El Boussaadani, van Groen bovendien. Hoe zou- den de 1.148 Mechelaars die op Strubbe heb- ben gestemd zich nu voelen? Zullen zij er ook mee kunnen lachen?
De coup van Kortrijk
Wat een verrassing! Wat een (zonder over- drijven) historische omwenteling! Na 150 jaar zal Kortrijk niet meer door katholieken, door christendemocraten - ze bestonden toen nog niet eens - bestuurd worden. De laatste liberale burgemeester was Benoit Danneel, die de stad tussen 1855 en 1864 bestuurde. Vanaf 2013 wordt de 39-jarige Vincent van Quickenborne burgemeester van de goede stede Kortrijk.
tie en een soort van paniekstemming ten stad- huize. Heel wat personeelsleden danken hun postje immers aan één of andere schepen. Wat zal er met hen gebeuren? Even later hield bur- gemeester Stef zelf een persconferentie, die meer weg had van een begrafenis. Sommigen zaten of stonden er met de tranen in de ogen.
Een verontwaardigde De Clerck voelde zich bedrogen. Hij mocht dan zeggen dat zijn par- tij een derde van de stemmen behaald had, het mocht niet baten. Politiek is nu eenmaal een vuil spel. Quick wilde en zou burgemees- ter worden. Haast niemand geloofde hem en velen staken de draak met hem.
Zijn coalitiegenoten kregen van hem meer lekkers toegeschoven dan dat ze ooit van de CD&V konden bekomen. Bovendien, Philippe de Coene van sp.a zinde op wraak. De vorige keer werd hij zonder boe of bah door De Clerck aan de kant geschoven, ten voordele van, ja…
Open VLD.
Het beloven boeiende tijden te worden.
We vertelden u al dat er in Ekeren een wak- kere doch snode Vlaming twee verkiezings- plakkaten in zijn tuin geplaatst had, één van N-VA en één van VB, broederlijk naast elkaar;
met een begeleidend spandoek. Bij N-VA konden ze het niet echt appreciëren.
De man in kwestie, Luk Patroons, heeft nu een nieuw spandoek opgehangen en hij heeft een open brief gestuurd aan N-VA-voorzitter Bart de Wever. Wij publiceren - licht ingekort - die open brief:
Open brief aan Bart de Wever
Mijnheer De Wever, proficiat met uw ver- kiezingsuitslag. Vergeet echter niet dat meer dan de helft van uw kiezers voor u geko- zen hebben in de veronderstelling dat u met de N-VA ons vaderland Vlaanderen naar de onafhankelijkheid zou kunnen leiden. Aan u de weliswaar moeilijke taak deze mensen niet teleur te stellen. U krijgt nu de kans om te doen wat men het Vlaams Belang steeds
heeft onthouden met de instelling van het ondemocratische ‘cordon’.
Tot mijn grote vreugde hoorde ik u deze week zeggen: het moet nu gedaan zijn met mekaar te bekampen, dat was in de hitte van de verkiezingsstrijd, er is nu een pro- ces van heling en verzoening nodig. Mooie woorden, maar is die verzoening selectief of voor alle partijen? Waarom wel verzoe- nen met de Stadslijst, met de Groenen, met Open Vld en misschien ook wel met PVDA+
(een islamitische partij in opmars)? En wat met het Vlaams Belang, waarvan u zegde dat het kapot te maken uw doelstelling was? Een onverdraagzaam en onverzoenlijk initiatief ten opzichte van uw Vlaamse zusters en broe- ders, waarvan u toch (voorlopig misschien) zeer vele stemmen wegkaapte.
Beste Vlaming Bart, ga niet naast uw schoenen lopen. In de taal van Molière zegt men, maar dan in onze moedertaal vertaald:
de geschiedenis herhaalt zich.
U als historicus zou toch moeten weten dat we allemaal uit hetzelfde nest komen.
Spijtig dat het geheugen van vele mensen zo kort is, behalve belachelijke verwijzingen naar de oorlogsjaren, waar de generaties van nu niets maar dan ook niets mee te maken hebben.
Duizenden van uw kiezers hebben hoge verwachtingen van de N-VA en van u, doe dan een stap in de goede verzoenende rich- ting en reik elkaar de hand, samen kunnen we dan gaan naar het ‘beloofde land Vlaande- ren’. Doorbreek dat ondemocratische cordon!
Met VlaaMsegroeten, luk Patroons (alias tijl uilensPiegel)
ekeren
De soep van Ekeren
Wat is er al niet gebeurd!
Tijdens de late middag op kieszondag begon Stefaan de Clerck argwaan te koesteren. Enkele vooraf geplande afspraken met andere par- tijen gingen plots niet door. ’s Avonds vond er op de lokale tv-zender Focus/WTV een debat plaats, waarop hij door de anderen nogal stevig aangepakt werd. De daaropvolgende ochtend liet zijn jeugdvriend Rudolf Scherpe- reel, lijsttrekker van N-VA, hem weten dat een eerder afgesproken bijeenkomst niet kon door- gaan. (“Politiek is politiek.”) Meteen wist Stef hoe laat het was. Om 11 uur diezelfde ochtend liet Quickie tijdens een persconferentie den volke weten dat hij de nieuwe burgemeester van de Guldensporenstad zou worden. Hij had een overeenkomst bereikt met N-VA en sp.a.
Onbeantwoord blijft de vraag wanneer Quic- kie die coalitie tot stand gebracht heeft. Voor de verkiezingen of op verkiezingsdag zelf? In ieder geval ontstond er onmiddellijk consterna-
Ieper
Vorige week schreven we dat het Vlaams Belang in de Kattenstad over geen enkele zetel meer beschikte. Dat ook de verdienstelijke Nancy Six uit de gemeenteraad van Ieper dus wegge- stemd was. Een vergissing van ons, waarvoor we haar onze welgemeende verontschuldiging aan- bieden. Een verkeerde mededeling op een web- stek heeft ons misleid. Zoals overal elders kreeg in Ieper het Vlaams Belang harde klappen. De partij behield echter twee zitjes. Zowel Nancy Six (746 stemmen) als haar partijgenote Patsy Durnez (362 stemmen) stelden hun plaatsen veilig. Het kartel van Leterme (CD&V en N-VA) behaalde 21 gemeenteraadszitjes.
Negationist als burgemeester
Het is totaal ondenkbaar, maar probeer u toch even voor te stellen dat er door een gril van het politieke noodlot ergens in een afgele- gen gemeente een negationist burgemeester zou worden. Niet iemand die de slachtofferaan- tallen in twijfel trekt, maar een echte harde die beweert dat de Shoah nooit heeft plaatsgevon- den. Er zou nationaal en internationaal een golf van protest en afgrijzen volgen. Echter, in Sint- Joost-ten-Node is er inderdaad een negationist die burgemeester wordt. Hij ontkent niet de uitroeiing van de Joden in de Tweede Wereld- oorlog, maar wel die van christelijke Armeni- ers in de Eerste Wereldoorlog. Dat mag klaar- blijkelijk wel, want behalve het Vlaams Belang heeft daartegen niemand geprotesteerd. De negationist in kwestie is PS-staatssecreta- ris Emir Kir, een Turkse moslim. Dat verklaart alles. Die mogen meer dan gewone mensen.
In 2003 ondertekende Emir Kir een petitie die de Armeense genocide ontkent. In 2004 nam hij zelfs deel aan een betoging van Turkse nega- tionisten. Als het onderwerp ter sprake komt, heeft Emir Kir het altijd over “de zogezegde Armeense genocide”. Hij ondertekende ook een petitie waarin de afbraak werd geëist van het monumentje in Elsene ter herdenking van de slachtoffers van de Armeense genocide. Ove- rigens heeft Emir Kir, net als ene Tensamani, ook nog eens gelogen over zijn diploma: hij beweerde altijd dat hij licentiaat was, terwijl hij zijn studies nooit heeft afgemaakt.
Lees verder blz 14
