e 1,95
69
stejaargang • nummer 26 • woensdag 26 juni 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
Di Rupo en de economische
koehandel 2
Oorlog bij Vier 3
Roddels uit de Wetstraat 4
Briefje aan Olivier Deleuze 3
Ibn Ghaldoun (deel 2) 7
De score van de regering? Nul!
Ze zijn niet zo talrijk, de Vlaamse onder- nemers die in hun sector de wereldtop bereiken. In baggeren lijken we echter bijzonder goed te zijn. Pieter Jan de Nul baggert over de hele wereld. Naast De Nul hoort ook DEME tot de wereldtop. Over de hele wereld beconcurreren die bagger- bedrijven elkaar haast op leven en dood, maar in de Antwerpse haven verwerken ze het slib broederlijk, in het project Amoras.
De Nul haalde voorbije week alle kranten- koppen. Dat had niets met zijn commerciële activiteiten te maken, al verweten tegenstan- ders hem graag met een voor de hand lig- gende woordspeling dat hij een hoop bag- ger had gestort. Zijn hart heeft hij alleszins gelucht, bij de uitreiking van de bekroning door Trends van de HR-manager van het jaar.
HR is de afkorting voor het jargon human ressources, zeg maar het (bege)leiden van personeel. De Nul, menen de confraters van Trends, doet dat meer dan behoorlijk en ver- dient er een prijs voor.
Amper de helft werkt
Prijswinnaars krijgen het spreekgestoelte ter beschikking om hun dank uit te spre- ken en desgewenst een andere duit in het zakje van de viering te doen. De Nul zocht inspiratie bij Lode Zielens. Of was het bij Chris Lomme? Lode schreef het droeve boek
‘Moeder waarom leven wij?’, Chris speelde in de gelijknamige miniserie voor de Vlaamse televisie. De Nul stelde zich in zijn toespraak deze vraag: ‘Moeder waarom werken wij?’
De baggeraar geeft werk aan 6.000 men- sen. Hij stelt vast dat 6,1 miljoen der 11 mil- joen Belgen de beroepsactieve leeftijd heb- ben. Daarvan werkt iets meer dan de helft, 3,1 miljoen. De Nul leerde uit de OESO-sta- tistieken dat onze overheid op tien jaar tijd 17,5 procent duurder werd en nu 20 procent meer kost dan de Duitse. De Nul weet als ondernemer dat eenvoudige rekensommen nog altijd de beste zijn. Zet 500.000 mensen meer aan het werk en je hebt niet alleen voor 500.000 mensen minder uitkeringen te beta- len, je krijgt van 500.000 mensen ook meer bijdragen in de staatskas.
Geen werk genoeg? Dan wordt Pieter Jan de Nul pas echt scherp. ‘Hoeveel buitenlan- ders werken er legaal of illegaal in de bouw en andere sectoren? Hoeveel delokalisaties had je kunnen vermijden?’ Volgens De Nul is het klaar een duidelijk: ‘Er is gewoon geen goesting om te werken.’ Er bestaan te veel systemen die ervoor zorgen dat je een inko- men kan verwerven zonder te werken.
Maar die uitkeringen en tussenkomsten moeten wel ergens verdiend worden. Het zijn die 3,1 miljoen werkende mensen die de 8 miljoen inactieven moeten onderhouden. En dan zet De Nul een politieke redenering op.
‘Je kan er dus zeker van zijn dat de stem-
men geworven zullen worden bij de 8 miljoen andere (niet-werkers) en dat betekent dat je steeds meer cadeautjes moet uitdelen.’ Daar- voor werden overheidsbezittingen verkocht, belastingen verhoogd en schulden gemaakt.
De Nul vergelijkt het met een bedrijf. De nv België heeft een inkomen van 180 miljard euro per jaar en een deficit van 400 miljard euro. ‘Een bedrijf waarvan de schuld 2,5 keer het zakencijfer bedraagt en met een recur- rent verlies van 6 à 7 procent. Hoe krijg je dit ooit gekeerd?’
Zijn alle ondernemers gek?
De Nul hekelt dan nog eens het jarenlang gevoerde immigratiebeleid, dat hij ‘een ware catastrofe’ noemt. ‘Weet je hoeveel er van onze Noord-Afrikaanse migranten werken?
Het is niet hun schuld, het is de schuld van het bestel dat dit mogelijk gemaakt heeft.’ De Nul wil de overheid zwaar inkrimpen, want anders kunnen de rekeningen niet meer wor- den betaald.
We kunnen amper de neiging onderdruk- ken zijn hele toespraak over te tikken. De Nuls toespraak wordt zeker niet bij de politiek cor- recte standpunten gerekend. Hij hakt er fors en zonder al te veel nuances in. De reacties ter linkerzijde waren dan ook voorspelbaar.
Hier was een losgeslagen gek, een wellicht frauderende kapitalist en, ja waarom niet, winstvretende uitbuiter aan het woord.
Laten we niet naïef zijn. De Nul staat aan
de zijde van de werkgevers en hij heeft zijn eigen agenda, die zeker niet alleen gedre- ven wordt door het algemeen belang. Ook op mensen als De Nul moeten remmen gezet worden, maar De Nul begint te ervaren dat hij alleen nog maar remmen voelt. Onder- nemers hebben niet de neiging zich openlijk heel geprofileerd uit te laten. Een midden- stander spreekt niet over politiek, dat weten alle beenhouwers, bakkers en tandartsen.
Wie zaken doet, stoot zeker de machtheb- bers niet voor de borst en verkiest de salons boven het spreekgestoelte.
Als De Nul en andere ondernemers zich zo radicaal, woedend haast, publiekelijk uitlaten over de zetelende regering – de lijst van indu- striëlen en zakenlui die de regering zwaar bekritiseren, is gênant lang aan het wor- den – dan is er iets heel erg loos. Mocht De Nul een geïsoleerde Einzelgänger zijn, dan zou er eens kunnen nagedacht worden over een accurate medische behandeling. Maar Patrick de Maeseneire (Adecco), Luc Bertrand (holding Ackermans & Van Haaren), Nicolas Saverys (rederij CMB) en Jos Vaesen (Vasco) gingen De Nul al voor, soms even hard, soms zelfs met hardere taal. Durft iemand bewe- ren dat die allemaal een slag van de molen gekregen hebben? Of zou het kunnen zijn dat wie het kan zien ook echt ziet dat deze rege- ring ons van kwaad
naar erger voert?
“Het moedige midden” Lees blz. 5
De Waalse numero uno 7
Op de praatstoel:
Jan van Doren, 50 jaar VIW 11
Solidariteit van 3000 euro
per jaar 3
De blokjes vallen om 4
Actueel
26 juni 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Di Rupo en de economische koehandel
Het competitiviteitspact, de loonstop, de gelijkschakeling arbeiders-bedienden, de volkslening, de financieringswet:
verschillende economische dossiers worden door de verschil- lende regeringen aan elkaar gekoppeld, om zo tot een oplos- sing te komen. De koehandel uit het oude België is terug van nooit weggeweest.
De federale regering en de deelregeringen willen werk maken van het versterken van het concurrentievermogen van de ondernemin- gen. Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) luidde de alarm- bel toen duidelijk werd dat Limburg - in een nieuwe reconversiefase na de sluiting van Ford Genk - een aantal investeringen was misgelo- pen ten gevolge van de hoge loonkost. De cijfers zijn bekend, maar het kan geen kwaad ze nog eens te herhalen. Sinds 1996 - toen er een wet kwam die de concurrentiekracht moest beschermen - is de Belgische loonkostenhandicap aangepast voor productiviteit toege- nomen met tien procent ten opzichte van de buurlanden. Als men de historische handicap van daarvoor meetelt, komen we zelfs aan twintig tot vijfentwintig procent loonkostenhandicap.
Het is vreemd dat de regeringen die aan een zogenaamd compe- titiviteitspact willen werken een werkgroep gaan samenstellen. De cijfers zijn beschikbaar, bij het Planbureau en de Nationale Bank.
Ook de te nemen maatregelen werden al vaak door gezaghebbende economen op tafel gelegd. Recent gaf Stijn Decock, hoofdeconoom van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka, een lijst op met ingre- pen om het Belgische concurrentievermogen te herstellen. Hij pleit voor een combinatie van drie maatregelen die neerkomen op wat men in het vakjargon een ‘interne devaluatie’ noemt. Dat betekent in de eerste plaats dat de brutolonen dalen naar het niveau van die van de buurlanden. De werknemer moet daarom niet minder ver- dienen. Het nettoloon mag gelijk blijven. Het is beter dat deel van de loonkosten dat naar de staatskas vloeit te verlagen. De overheid moet dan maar als compensatie haar uitgaven afbouwen. Maar zoals bekend, dat is taboe voor de PS.
Daarnaast kan men werknemers bijvoorbeeld één uur per week langer laten werken voor hetzelfde loon. Psychologisch is dat minder erg dan een loonsverlaging. Ten derde is er de zogenaamde index- sprong, het niet-aanpassen van de lonen aan de stijgende levens-
duurte. Dat is de komende maanden echter minder een optie omdat de inflatie relatief laag ligt. De prijzen zullen minder snel stijgen, dus zullen de lonen minder snel automatisch worden aangepast.
Stijn Decock van Voka stelt dat er eind 2012 een kans gemist is om dat wapen van de indexsprong te gebruiken. De vakbonden en de PS waren tegen. Men had de economie met twee procent kun- nen devalueren, maar dat is niet gebeurd. Integendeel, het prijspeil werd verder verhoogd. Hoe dan ook, de concurrentie bevorderende maatregelen liggen klaar, maar het blijft wachten op hun toepassing.
Reden is dat er tussen regeringen en tussen partijen onderling een grote koehandel aan de gang is. Het ziet ernaar uit dat het competi- tiviteitspact met loonkostenverlagingen een cadeau is voor de werk- gevers, in ruil voor een eenheidsstatuut arbeiders-bedienden dat op de behoeften van de vakbonden inspeelt. Werkgevers willen dat de hoge opzegvergoedingen voor bedienden dalen in de richting van de beperktere ontslagkosten van arbeiders. De vakbonden willen het omgekeerde. Wellicht komt een regeling uit de bus die een aantal royale opzegvergoedingen behoudt, waarmee de syndicaten gepaaid zijn. In ruil komen er loonlastenverlagingen voor de bedrijven.
Binnen de federale regering werd vorig jaar afgesproken de lonen in 2013-2014 enkel te laten stijgen met de index. Reële loonstijgin- gen daarentegen zijn niet mogelijk. De liberalen willen die loon- matiging doortrekken tot 2018. Dat wil de PS dan weer niet. Via de aloude koehandel zou een akkoord mogelijk zijn: de partij Open Vld krijgt haar loonstop, en links krijgt de zogenaamde volkslening. Die lening houdt in dat geld kan gespaard worden op rekeningen met een beperkte roerende voorheffing. Dat geld wordt gebruikt om te investeren in de reële economie en niet om te beleggen. De liberalen waren er niet enthousiast over, maar ze zouden met een ‘troc’, zoals ze in het Frans zeggen, over de streep worden getrokken.
En dan is er de nieuwe financieringswet. Die wordt onvermijdelijk gekoppeld aan gedetailleerde afspraken tussen de deelstaten en de federale overheid over de te verdelen budgettaire inspanningen in 2014. Ook daarover zal nog een tijd onderhandeld worden.
Vraag is of onze economie nog tijd heeft voor zoveel palavers. Want het is eerder vijf nà twaalf dan vijf vòòr twaalf.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Neemt niet weg dat zich, gelukkig uitzon-
derlijk, in dergelijke intrieste omstandighe- den gedrag kan voordoen dat, met het begrip
“menselijkheid” voor ogen, diepe en plaatsver- vangende schaamte oproept en tot de eerder eufemistische conclusie leidt dat men al voor minder voor collocatie in een psychiatrische instelling in aanmerking kan komen.
In tegenstelling tot “item” nummer zoveel over royale uitspattingen van weleer, de daar- aan verbonden gevolgen annex steevast de weigering die publiekelijk te erkennen en te aanvaarden, haalde de via de “sociale media”
verspreide christelijk geïnspireerde boodschap van een notoir CD&V-raadslid van het OCMW van Hemiksem de frontpagina’s niet. Niet eens in alle kranten kreeg ze enkel op de binnen- bladzijden met lokale berichten aandacht. Het is de vraag of die aandacht even minimaal was gebleven, mocht de auteur de signatuur N-VA hebben gedragen. Het refrein is bekend: de vraag stellen, is…
Onnodig
Om man en paard te noemen, de “heer”
Hugo de Laet, wel het oudste maar stellig niet
“Uitzonderlijke klasse”
Het leed dat Miriam van Loon en Chris Morel, de ouders van wijlen hun dochter Marie- Rose en hun zoon Chris junior, heeft getroffen, is onpeilbaar. De dood van een kind ver- werken, is voor ouders een kwelling die hen de rest van hun leven niet loslaat. Twee jaar na het heengaan van een dochter ook een zoon verliezen, door eenzelfde ziekte, verwekt een dimensie aan verdriet waarbij woorden van medeleven schromelijk tekortschieten.
Het hoofd buigen en de onnoemelijk zwaar getroffen familie Morel veel sterkte toewen- sen, is het enige dat rest, ook voor medewerkers van dit krantje.
het verstandigste raadslid ondanks ruim twin- tig jaar anciënniteit in het politieke vak, beviel van volgende literaire bevlieging, naar aanlei- ding van het plotse overlijden van de amper 35-jarige Chris Morel, broer van Marie-Rose:
“Die trut heeft haar hele leven onze medemen- sen beledigd, beschimpt en gepest. Daar heb ik geen medeleven mee.” Geef toe, de “uitzon- derlijke klasse” druipt er vanaf, wat niet belet dat die verheffende mare weinig later al ver- dwenen was.
Het bespaarde die allicht diep christelijke, verdraagzame en sociaal bewogen beleids- man, blakend van respect voor andere denkpa- tronen dan de zijne, alvast de moeite te moe- ten antwoorden op de uitdagende vraag van een medegebruiker van de sociale media om hem één enkel voorbeeld te geven van een door Marie-Rose Morel geuite belediging aan het adres van wat De Laet “onze medemen- sen” noemde. Te vrezen valt dat hij tevergeefs moet zoeken.
Naar verluidt heeft de “heer” De Laet op dringend advies van zijn CD&V-kompanen zijn bericht uitgeveegd. Helaas voor De Laet
gebeurde dat te laat. De oppositiepartijen had- den al nota genomen van de diepgang van zijn stukje. Het gaat om een diepgang die “ietwat haaks” staat op de boodschap die Chris Morel junior onder zijn schuilnaam - DJ - en enkele uren voor zijn dood nog de wereld instuurde:
“Goodbye world! We’ll meet again! Peace, love and happiness!” Ik neem aan dat vertalen, ver- gelijken en inhoudelijk duiden onnodig is, ook niet voor De Laet.
Waardig
Die man bleef “onbereikbaar voor een reac- tie”. Zo heet dat in journalistiek jargon als iemand in zijn schelp kruipt met het restje
“eerlijke schaamte” dat hem daartoe inspi- reert. Voor De Laet gebeurde dat na het col- lectieve besluit van de oppositie in Hemiksem dat zijn reactie “alle fatsoen ver voorbij was” en nadat de CD&V-fractie er publiekelijk afstand van had genomen. Binnenskamers werd hij door het gemeentebestuur op het matje geroe- pen. Na een gesprek met CD&V-burgemees- ter Luc Bouckaert luidde het dat De Laet “zijn verantwoordelijkheid had opgenomen, beslist had om zijn mandaat met directe ingang ter beschikking te stellen en zijn verontschuldi- gingen had aangeboden”. Dat klinkt een pak beschaafder dan “verdomme man, er blijft je niks anders over dan meteen op te hoepelen, en dat eisen we ook”, wat hij allicht te horen heeft gekregen.
Mocht het er nog heftiger aan toe zijn gegaan, verzinkt ook dat in het niets vergele- ken met wat het thans “geachte” ex-OCMW- raadslid als boodschap aan de goegemeente meende te moeten meegeven. De “heer” De Laet is tot nader order lid van het partijbestuur in Hemiksem. In één moeite helemaal schoon schip maken, is niet eigen aan de tsjevencul- tuur. Vandaar de vraag: kan hij in dat partijbe- stuur blijven functioneren? Of daar antwoord op komt, is niet duidelijk.
Of De Laet voldoende lef heeft om zich bij de familie Morel te verontschuldigen, is twijfel- achtig. Myriam van Loon en Chris Morel senior reageerden alvast niet publiek op de ongeloof- lijke blunder van iemand die denkelijk nooit een woord met hun overleden dochter of zoon heeft gewisseld. Dat is de waardigst mogelijke reactie. Het afscheid aan Chris Morel junior had vorige vrijdag plaats, te Schoten, in de kerk Onze-Lieve-Vrouw Koningin.
d.Mol
TRANSFER NAAR
VLAANDEREN ONTDEKT!
Bij Het Laatste Nieuws ontdekken ze voort- durend zeemonsters en buitenaardse wezens, maar Brussels minister van Begroting Vanhen- gel heeft een transfer ontdekt van Brussel naar Vlaanderen en Wallonië: “De grootste trans- fer is die van de 350.000 pendelaars die hun loon verdienen in Brussel en hun personen- belasting betalen in Vlaanderen of Wallonië.
Dat is goed voor een transfer van drie mil- jard euro naar Vlaanderen en Wallonië.”
Dat die honderdduizenden pendelaars ook de horeca in Brussel draaiende houden en fortuinen aan parkeergeld betalen, dat laat hij eventjes buiten beschouwing. Wat ons betreft, willen wij best een einde maken aan die gruwelijke transfer.
We zouden het Vlaams Parlement, de Vlaamse Regering en alle bijhorende admini- stratie kunnen onderbrengen in een stad die nog écht Vlaams is. Met een klein fiscaal voor- deel zouden we de hoofdzetels van een hele- boel bedrijven ook naar Vlaanderen kunnen lokken: goedkoper, minder files en véél veili- ger. Brussel zal dan tot zijn ware proporties zijn teruggebracht: een vuile, criminele, slecht bestuurde stad die pijlsnel op het failliet afste- vent. De franskiljons, Vanhengel en de politici van zijn kaste kunnen het dan met de Black Demolition Gang, Sharia4Belgium en het IMF uitvechten. Dan komen ze binnen het jaar in een Grieks rampscenario terecht.
SYRIË, ONZE SCHULD
Niet minder dan 27 Syriëstrijders vertrok- ken uit Vilvoorde. Een kwart van het totaal, als we Binnenlandse Zaken mogen geloven.
Onderzoeksjournalist Jan Antonissen mocht daar drie volle pagina’s over volschrijven in De Morgen.
De “verklaring” van de oorlogsmigratie moeten we volgens de Vilvoordse sp.a-sche- pen Fatima Lamarti (sp.a) niet ver zoeken:
“Het is niet zo moeilijk Vilvoordse jongeren op te ruien. Ze hebben geen toekomst als ze een strafblad hebben. En zelfs zonder strafblad vin- den jongeren hier geen baan. De discrimina- tie op de arbeidsmarkt is groot. En dus gaan ze vechten.” Burgemeester Hans Bonte is dan toch iets realistischer: “Wat moet je in je stad met jongens die hoofden afhakken? De kans op terreur is niet gering.”
SLUIPWEG VOOR ISLAMISERING
Vanaf september 2014 zijn scholen volle- dig vrij een vierde taal te kiezen in de derde graad van het secundair onderwijs, dus in het vijfde en zesde leerjaar. De drie verplichte talen zijn Frans, Engels en Duits en de drie keu- zetalen zijn tot nu Spaans, Italiaans of Rus- sisch. Men verwacht dat migrantenleerlingen massaal Turks of Arabisch zullen kiezen. Aan- vankelijk heeft de N-VA zich verzet. Vanuit de Vlaamse regering had de partij dat idiote voor- stel gemakkelijk kunnen tegenhouden, maar ze is door de knieën gegaan.
Enkel het Vlaams Belang stemde tegen.
Beseft de N-VA niet dat ze daarmee de deur openzet voor een verdere islamisering van het onderwijs? Als leerlingen als vierde taal Turks of Arabisch kiezen, zullen vrijwel zeker leer- krachten van Turkse of Arabische afkomst aan- geworven worden. Dat zullen bijna allemaal moslims zijn. Eerst zullen zij in elke school een gebedsruimte vragen, en dan halal-maaltij- den. Daarna zullen ze beginnen zeuren over kruisbeelden in de klaslokalen, en de “onze- dige” kledij van leraressen. Die paar uurtjes vierde taal lijken onbelangrijk, net zoals pas- geboren tijgerwelpjes schattig en ongevaarlijk lijken, maar ze bevatten de kiemen voor een nog snellere islamisering.
Actueel 26 juni 2013 3
Geborneerde heikneuter
Mijnheer de onverdraagzame,
“Ik heb jarenlang met Gerolf Annemans in de Kamer gezeten. Maar ik heb nooit een goeiendag tegen hem gezegd. En als ik hem morgen tegenkom aan de andere kant van de wereld, zal ik nog geen goeien- dag zeggen. (…) Als ik morgen Gerolf Anne- mans in de woestijn zie sterven, zal ik hem water geven. Maar geen hand.” Deze bij- zonder humane, filantropische en ontroe- rende ontboezemingen mochten wij vorige week lezen in een bladzijdenlang interview met u in De Standaard, naast ander fraais.
Ik moest er even bij gaan zitten, want zoveel misprijzen en haat heb ik in geen tijden meer gehoord of gelezen. Voor alle duide- lijkheid: ik wil in deze brief abstractie maken van de persoon Annemans. Het gaat mij om het principe.
Zelfs de meest dogmatische groenen in Vlaanderen – met wie gij in de Kamer toch één partij vormt – gaan al lang zover niet meer. Zelfs Jos Geysels – de grote azijn- pissende VB-uitsluiter bij uitstek – gaat in debat met Belangers en sommigen krijgen van hem zelfs een hand, ook al ziet hij hen echt niet graag en lust hij hen doorgaans rauw. Gij daarentegen neemt de houding aan van de crapuleuze FDF’er Maingain en vele andere Franstalige Brusselaars, waar- toe gij behoort: gruwelijk en bitter haat- dragend. Stel u even voor dat Annemans dergelijke houding zou aannemen tegen- over om het even wie… Het land zou op zijn kop staan. De linkse huilconcerten zou- den oorverdovend zijn en de gedachtepo- litie zou zich in stelling brengen. Maar een groene politiek-correcte mag alles zeggen, al druipt de drekkige haat er met bakken af. Het is redelijk zeker dat de democrati- sche doorsnee-Vlaming dat soort houding afkeurt en zelfs niet kan begrijpen.
In datzelfde interview komt gij de goegemeente meedelen dat gij van dit land – la Belgique – houdt, maar tegelijkertijd vindt gij het straf dat de Vlamingen wil- len dat hun centen worden gebruikt waar- voor ze dienen. Als zij naar het Grondwet-
telijk Hof trekken omdat de Franstaligen in het Brussels Gewest geld pompen in enkel de Franse Gemeenschap om projecten uit te voeren, dan begrijpt gij dat protest niet.
Het tekent u helemaal als iemand die van- uit een Franstalige superioriteit en vanzelf- sprekendheid der dingen spreekt, zonder de grieven van de Vlamingen te erkennen.
Niemand begreep dat gij in de tijd van de splitsing van BHV met uw groene club aan de kant van de meest rabiate Franstaligen gingt staan, vooral omdat uw partij altijd zegt aan het gekrakeel tussen Vlamingen en Franstaligen geen boodschap te hebben en boven het communautaire gewoel wil staan.
Voor het overige komen wij nog te weten dat gij in uw politieke carrière niet slecht geboerd hebt, door altijd lucratieve jobs als parlementslid, staatssecretaris en VN-gezant uit te oefenen, en nu als burge- meester van Watermaal-Bosvoorde.
Ondertussen houdt gij van uzelf het beeld op van de sjofel geklede, bescheiden en onthechte gast, die op zoek lijkt naar het goede in de wereld. Er is duidelijk een ver- schil tussen schijn en realiteit. Eén ding is uit uw gebazel in De Standaard overduidelijk geworden en dat is dat gij een bekrompen en pedant ventje zijt, een kaviaar-groene en een welgestelde geitenwollensokkendrager.
Na dat interview wil ik met u eigenlijk niks meer te maken hebben. Wel kan ik u mee- delen dat als de nood het hoogst is, ik u niet alleen water zal geven, maar een hand naar u wil uitsteken om u uit de diepste ellende te halen, want met water alleen duurt de doodstrijd nog langer.
Er moet toch iemand tonen dat barm- hartigheid tastbaar kan zijn?! Stel dat Annemans u op dat moment van uiterste nood de hand zou toesteken, zoudt gij die dan weigeren?
Denk eens twee keer na, Olivier, en kom uit uw ivoren toren van vooroordelen en vastgeroeste politiek-correcte ideeën.
Saluut, tot ooit en – wie weet – tot in de woestijn.
Brief aan Olivier Deleuze
Solidariteit
van 3.000 euro per jaar
Vlaanderen betaalt de Belgische factuur. Ongeveer 8 miljard euro per jaar, of 3.000 euro per werkende Vlaming, omdat de Vlamingen meer bijdragen aan de federale pot dan Wallonië en Brussel (transfers inkomsten) en minder terugkrij- gen (transfers uitgaven). De N-VA legt dat in een zopas gepubliceerde brochure nog eens allemaal netjes uit.
De degoutantste hofnarren van de traditi- onele partijen hebben in De Zevende Dag de cijfers niet ontkend, maar ze wel “niet erg”
bevonden. Ze kwamen hiermee aardig in de buurt van het donkerste plekje van Di Rupo.
Eerst de cijfers van de N-VA. De geldstromen verliepen van 2005 tot 2010 voor twee derde via de sociale zekerheid (61 procent, werk- loosheid, geneeskundige verzorging, pensioe- nen…), waar ze stegen van 4,2 naar 4,8 mil- jard euro. Een klein kind kan volgen waarom dat zo is: de Waalse werkloosheidsgraad (11,4 procent) was er in die periode - en al ontie- gelijk veel langer - dubbel zo hoog als die in Vlaanderen (5,1 procent). Dat is vandaag nog zo. De werkloosheidsstatistieken van de RVA zijn genadeloos. Van een Waalse inhaalbewe- ging is geen sprake. Lees: www.rva.be.
Tweede, wat stabielere geldstroom: de financieringswet (23 procent, 1,8 miljard euro), die vanuit de federale pot – u betaalt, beste lezer – de deelstaten/gemeenschappen voor- ziet van geld, onder meer voor hun onderwijs (de btw-dotatie), de dotatie uit de personen- belasting en de solidariteitsbijdrage voor de regio waar de personenbelasting per inwo- ner lager ligt dan het gemiddelde van het land.
Transfers zijn er ook via de federale over- heid (16 procent). Vlamingen vullen het fede- rale potje bovenmaats, terwijl Wallonië en Brussel er meer van opsouperen, omdat er daar verhoudingsgewijs meer (hogere) amb- tenaren zijn, en meer socialebijstandtrekkers (leefloon, inkomen gehandicapten, inkomens- garantie, et cetera).
De transfers naar Wallonië stegen van 2005 tot 2010 van 6,3 miljard naar 6,7 miljard euro, die naar Brussel van 800 miljoen naar 1,2 mil- jard euro.
Pers
Even kijken wat de pers daarvan maakt? In De Morgen hebben ze vorige week liggen sla- pen. Nul nieuws. De naam kwaliteitskrant is voor Yves Desmet en co veel te veel eer. Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad houden het bij korte, zakelijke berichten. Dat ze daar hun lezers te dom zouden vinden om er iets meer over te vernemen, durven we niet denken.
Meer aandacht voor een politiek docu- ment van de grootste Vlaamse partij was er in Gazet van Antwerpen, Het Belang van Lim- burg en De Tijd. Die Concentra-kranten polsten even bij professor overheidsfinanciën Herman Matthijs (VUB), die meegaf dat de cijfers van de N-VA de resultaten van andere studies beves- tigden. Ook die kwamen uit bij 6 tot 8 miljard euro per jaar.
Ernstig?
Tot daar de ernstige pers. De Standaard liet zoals gewoonlijk rooie Bart Brinckman een
“verslag” maken. Die Wetstraatjournalist ver- wart verslaggeving met het uitspuwen van commentaartjes.
Na twee zinnen zit Brinckman al op het spoor van de Brusselse schooier Guy Vanhen-
gel. Brussel moet meer geld krijgen, omdat zoveel Vlamingen daar werken.
Vervolgens meent hij Di Rupo uit de wind te moeten zetten. Die treft geen schuld, omdat de N-VA-cijfers (2005-2010) ouder zijn dan diens premierschap. Even vergeten dat Di Rupo en zijn PS al ongeveer sinds de prehistorie de geld- stroom bewaken, lieve Brinckie?
Brinckman moet bovendien meer lezen.
“Waarnemers verwachten in de toekomst”
een omgekeerde transfer in de pensioenen, omdat Vlaanderen sneller veroudert, schrijft hij. Helaas, recent demografisch materiaal ondergraaft die prognose. De scheeftrekkin- gen van vroeger (in de ziekteverzekering bij- voorbeeld) noemt hij “weggewerkt… al zal het voor sommige Vlamingen nooit genoeg zijn”.
Even vergeten lezen dat Vlaanderen in 2012 met meer dan 58 procent van de bevolking maar 55,1 procent van de 613 miljoen RIZIV- uitgaven voor medische beeldvorming kreeg toegeschoven, Brinckie? Cijfers die Laurette Onkelinx (PS) heeft bezorgd aan Peter Logghe (Vlaams Belang).
En dan de VRT…
Dat de N-VA haar degelijk transfersdossier zo voorzichtig relativeert, wekt toch wat ver- bazing. De N-VA is “niet tegen solidariteit” als de transfers maar “transparant” verlopen, een doel hebben en aanzetten tot verbetering. Met dergelijke angst word je afgemaakt.
In De Zevende Dag had Ivan Devadder de slachtbank opgesteld. De best aardige Matthias Diependaele was zo lief het debat te willen aangaan met drie tegenstanders. Eén tegen vier. Hoe onnozel kun je zijn, N-VA-top- pers? Zoiets weiger je toch?
Onbeschofterik eerste klas Vanhengel, de nar van CD&V Servais Verherstraeten en groene Stefaan van Hecke, als toemaat, mochten Diependaele een kwartiertje matrakkeren. Tel- kens hij het woord nam (nauwelijks kreeg), werd zijn neus afgebeten. Misschien levert het de man de sympathie van wat verontwaardigde huismoeders op, maar lekker voelt dat niet.
Hier ontbreekt de ruimte om de onvoorstel- bare nepargumenten van de drie slachters van De Zevende Dag met de grond gelijk te maken, maar één ding staat vast: de top van N-VA en Vlaams Belang moeten hun mandatarissen van zo’n unfair debat weghouden. Zoiets overleven alleen De Wever of Annemans. Anderen wor- den afgemaakt.
Van Matthias hebben we alleen onthou- den dat de N-VA “niet tegen solidariteit” is, maar dat transfers “transparant” moeten zijn.
Meer kon hij niet zeggen. Maar, “transparant”, Matthias? Dat zijn ze al decennia niet en dat zullen ze niet snel worden.
“Geld mag geen infuus zijn, zoals drugs voor een junkie”, zei een ondertussen fel verma- gerde man drie jaar geleden. Dat was klare taal. De Wever, Annemans, Dedecker, ga ervoor mannen! De troepen hebben hun generaals nodig.
AnjApieters
Oorlog bij Vier
Het zit er bovenarms op tussen Woes- tijnvis en de overkoepelende holding De Vijver Media. Dat hebt u in de serieuze pers kunnen lezen. In uw lijfblad van 13 maart, drie maanden geleden, informeerden we u al over de storm die er zat aan te komen.
De Vijver Media is eigenaar van de televi- siezenders Vier en Vijf. Er zijn drie aandeel- houders met elk een derde van de aande- len: productiehuis Woestijnvis, Corelio (de uitgever van De Standaard en Het Nieuws- blad) en Sanoma (een Finse uitgeversgroep van weekbladen).
Omdat de reclame-inkomsten in de gedrukte media achteruitgaan, hebben Corelio en Sanoma hun hoop gesteld op Vier en Vijf, om daar nieuwe inkomsten uit te putten. En daar wringt het schoentje: de inkomsten uit tv-reclame zijn niet zoals verwacht. Erger nog:
om Vier en Vijf drijvende te houden, moeten de aandeelhouders er nog eens extra geld inpompen. Dat zien Sanoma en Corelio niet echt zitten. Dus worden er stenen gegooid naar de andere aandeelhouder, tevens programmamaker, en dat is Woestijnvis met big boss Wouter Vandenhoute.
Als Sanoma en Corelio samenspannen, en daar begint het meer en meer op te lijken, dan komt de positie van Vandenhoute nog meer in gevaar.
Collegiaal
Eén en ander werd extra in de verf gezet door algemeen directeur Bonamie, die zijn kritiek op Woestijnvis niet spaarde. Het interview stond te lezen in De Morgen, een krant van De Persgroep. Inderdaad, De Persgroep die mede-eigenaar is van VTM, de zender die van Vier en Vijf de meeste concurrentie vreest. Het is geen toeval dat het de kranten van De Persgroep zijn die de problemen bij Vier en Vijf extra onder de aandacht brengen.
Daags na het interview in De Morgen op 21 juni, verschenen gelijkaardige kritische arti- kels in de kranten van de Coreliogroep. Dat vinden we straffe kost: kranten van een aan- deelhouder die de zenders van diezelfde aandeelhouder in de vernieling schrijven. Spijtig dat we niet bij de eerstvolgende vergadering van de negen bestuurders kunnen zijn. ‘t Zal niet zijn van “de sfeer is koed”.
Vier heeft enkele grote namen binnengehaald om het tv-seizoen in het najaar, dat op 1 september start, meer allure te geven. We zijn benieuwd. Hopelijk halen ze het niet in hun hoofd vuil Manneke Paul binnen te halen nu die door VTM bij het grof vuil is gezet - het beste nieuws in het Vlaamse medialandschap sinds jaren.
Als de kijkcijfers van Vier en Vijf niet stijgen, en gelijklopend betekent dat een stijging van de reclame-inkomsten, dan rollen er nog voor het einde van dit jaar koppen.
Brossers
We hebben er geen statistieken van gemaakt, maar uit een vluchtig overzicht van de voorbije weken is nog maar eens gebleken dat tussen 10 en 15 procent van de Kamer- leden bij de stemmingen in de plenaire verga- dering niet aanwezig is. Stel u even voor dat in een bedrijf, of een administratieve dienst, een- zelfde percentage werknemers afwezig zou blijven. Ge zoudt wat meemaken! De C4’s zou- den in het rond vliegen. Voor de verkozenen des volks is dat blijkbaar geen probleem. Naar verluidt zouden (volgens officieuze schattin- gen) in de commissies – waaraan geen wed- deverplichting vasthangt – de afwezigheden zelfs oplopen van 20 tot 40 procent. Sommige Kamerleden zouden zich daar zelfs nooit laten zien. Wellicht zijn het vooral die Kamerleden die binnenkort opnieuw zullen staan drum- men bij de lijstvorming - en de kassa - om er zeker weer bij te zijn.
Minuutje, hé!
Tijdens de vragen vorige donderdag aan buitenlandminister Reynders over de in Israël boompjes plantende Prince Laurent, kwam de groene bevlogen mensenrechtenprofessor Eva Brems ook aan het woord. Met het klassieke vingertje in de lucht gaf ze uitgebreid van jetje tegen de Israëlieten die grond van Palestijnen bezetten en dies meer. Maar ze had buiten de voorzitter gerekend, die er steeds op staat dat de spreektijd strikt wordt nageleefd. Toen hij haar aanmaande af te ronden, draaide zij zich om en zei hem nogal oneerbiedig: “Nog een minuutje, hé!” De Kamer schoot in een lach. Evaatje raakte nog slechts één zin ver- der. Flahaut draaide de micro uit, waardoor niemand haar nog kon horen. Ontdaan ver- liet ze het spreekgestoelte en ging mokkend op haar plaats zitten. Het werd helemaal hila-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
26 juni 2013
4
risch toen onmiddellijk na dat incidentje Fla- haut de zitting voor een kwartier schorste, omdat er geen minister meer was om een vraag te beantwoorden. Brems was bluspoe- der. Mooi om te zien…
Monddood
Tijdens de plenaire vergadering, voor het aanvatten van de stemmingen, maakte Jan Jambon van N-VA (gesteund door het Vlaams Belang en Groen/Ecolo) er spel van dat de interpellaties pas na de stemmingen op de agenda staan. Zeer terecht, overigens, want dat zou dan voor een zo goed als leeg halfrond zijn. Na de stemmingen hoeft men immers niet meer te blijven, want de regeling voor de wedde geldt enkel voor de stemmingen. Geen kat die daarna nog geïnteresseerd is in de tus- senkomsten van de oppositie. In de conferen- tie van de voorzitters heeft de oppositie reeds gevraagd de interpellaties voor de stemmin- gen te houden, maar op aangeven van PS- fractievoorzitter Giet kwam daar niets van in huis. Giet wilde koste wat het kost de oppo- sitie monddood maken, door de lastige vra- gen te verbannen naar het einde van de ver- gadering zodat ze die voor lege banken en kale muren konden debiteren. Kamervoorzitter Flahaut (PS) ging daar gretig op in en beriep zich op de letter van het Kamerreglement. Zo kan de meerderheid de oppositie respectloos behandelen en vernederen, in de PS-dictatuur waar de sleurpartijen naar het pijpen van de echte bazen in dit onzalige land dansen. Gerolf Annemans herinnerde de praatbarak eraan dat dit soort praktijken geleden waren van de Verhofstadt-tijden. Horresco referens!
Vreemde kronkel
Juist voor de laatste stemming vroeg N-VA- fractievoorzitter Jambon opnieuw het woord,
niet om nog eens stampei te maken, maar om diezelfde Giet in de bloemetjes te zetten, omdat het zijn laatste zitting was als PS-frac- tieleider en als Kamerlid. De Kamer heeft hem onlangs aangeduid als rechter in het Grond- wettelijk Hof. Een dikke politieke benoeming dus. Begrijpe wie kan, maar uitgerekend de N-VA bedankte de PS’er, die nadien uitgebreid het woord nam. Jan sprak volgende histori- sche woorden: “Wij maken vandaag in het Par- lement de laatste zitting mee van een heel gewaardeerde collega, de heer Giet van de PS.
Ik wou hem bedanken, in naam van de hele assemblee, hoop ik, voor zijn jarenlange inzet in het halfrond.
Ik wens hem heel veel succes in zijn belang- rijke toekomstige loopbaan.” Een royaal woord van dank aan “de heel gewaardeerde collega”
die er tot zijn laatste snik voor heeft gezorgd dat de oppositie de mond wordt gesnoerd. Giet is overigens een Franstalige die de Vlamingen misprijst. Nooit heeft hij de minste moeite gedaan om een woord Nederlands te begrij- pen, laat staan te spreken. Hij is een PS-appa- ratsjik van de zuiverste soort. De enige par- tij die niet applaudisseerde, was het Vlaams
Belang, want jarenlang gekoeioneerd door Giet, die de VB-Kamerleden nooit als men- sen heeft behandeld. Bizar dat Jambon het opneemt voor de vijanden van Vlaanderen.
Staat hij dan dichter bij de regimepartij PS dan bij de Vlaamse oppositiepartij Vlaams Belang? Of is zijn galanterie al een knipoogje naar 2014?
Absoluut record
De commissie-Binnenlandse Zaken van vorige week dinsdag is wellicht de kortste ooit geweest. Welgeteld twee minuten heeft ze geduurd. Ongelooflijk, maar waar. Twee voor- ziene vragen werden omgezet in een schrifte- lijke vraag en een derde vraag werd uitgesteld.
De vierde vraag, waarvan de vraagsteller aan- wezig was, kon niet gesteld worden, want de staatssecretaris had er al op geantwoord in de plenaire vergadering. En dat kwam de vraag- steller even meedelen. Blijkbaar had iemand één en ander niet teruggekoppeld. Commis- sievoorzitter Siegfried Bracke kon de schaarse aanwezigen alleen nog bedanken voor hun komst. Twee dure minuten, als ge ’t ons vraagt.
De blokjes vallen om
Heibel vorige week in kleuterschool De Blokkendoos. Eén van de kleuterjuffen zou zich aan een jongetje vergrepen hebben, en meteen was het kot te klein. Uiteraard. Alleen zullen nogal wat Vlamingen de wenkbrauwen gefronst hebben bij de beelden van de krijsende hoofddoekjes aan de schoolpoort. En waarom viel er in de massa niet één moeder van een ongelovig kleutertje te bespeuren?
Wat was nu precies het vergrijp waarvan de kleuterjuf in kwestie beschuldigd werd? Nie- mand die het eigenlijk kon zeggen. Volgens de geruchten had ze bij één van de kleuter- tjes tijdens een rustmoment onder het deken- tje getast. Een dag later heette het al dat meer- dere kinderen zich thuis bizar gedroegen, en het over intieme spelletjes hadden. Of hoe er in één van de kleuterklasjes nog net niet dage- lijks roze balletten opgevoerd werden.
De gemiddelde tv-kijkende Vlaming zal er vermoedelijk zijn gedacht van gehad hebben, toen hij de beelden van krijsende hoofddoek- jes aan de schoolpoort zag. Ik zou ze niet graag allemaal de kost geven, de stouteriken die toen dachten dat het vergrijp er misschien wel uit bestond dat die kleuterjuf geen hoofddoekje heeft gedragen in het bijzijn van een moslim- jongetje. Of misschien had één van hen per ongeluk een ontblote enkel opgemerkt? Als hij later aan het verkrachten gaat, weten we nu al wie er de volle schuld voor draagt.
Prinsjes
Opmerkelijk was het feit dat onder de protesterende moeders geen enkel ongelovig wicht te vinden was. Raar toch, dat in een land waar pedofilie nu al twintig jaar hét hoofd- punt nummer één vormt van minstens één journaal per week, geen enkele autochtone moeder op straat wil komen als één van haar spruiten overduidelijk aan een pedofiele kleuterjuf blootgesteld werd.
Het antwoord laat zich raden. Volgens de geruchten – je zal als autochtone ouder wel gek zijn in zo’n situatie op tv of in de krant je mond open te doen – geven die autochtone ouders een heel ander verhaal weer, waarin het gaat over een onhandelbare kleuter die, toen de juf helemaal aan het eind van haar Latijn was, dan maar op een stoeltje vastgebonden werd om toch maar een beetje rust in de klas te kunen brengen.
De term «prinsje» komt dan al snel om te hoek kijken: moslimjongetjes die thuis rot- verwend worden en op school geen andere behandeling verwachten of zelfs maar tolere- ren. Vraag het maar aan die zwangere leerkacht uit Ieper. In Vlaanderen zijn die prinsjes al even zeldzaam als corruptie in een socialistische partij. Hun zusjes worden intussen flink onder de knoet gehouden, en onder de hoofddoek natuurlijk, maar uiteraard volledig uit vrije wil.
Opgeruimd staat netjes
Voor die zwijgende autochtone ouders kunnen we alleen maar veel begrip opbren- gen. Als je ziet hoe zelfs leraars die met de zaak helemaal niets te maken hadden door de hoofddoekjes aangepakt werden, zou ik ook heel hard mijn mond houden. Bovendien zou ik hopen dat die hoofddoekjes hun dreige- ment hard maken dat ze hun kinderen uit De Blokkendoos zullen weghalen. Opgeruimd staat netjes. Hoeveel van hen zouden dat de afgelopen week niet gedacht hebben?
Het is weer bijzonder symptomatisch dat geen enkele «kwaliteitskrant» dat aspect zelfs maar zijdelings durfde te vermelden. Inconve- nient truths zijn in de pers alleen maar conve- nient als de racistische Vlaming ermee aan- gepakt kan worden. Geen kwaliteitskrant die er ook maar aan dacht eens een autochtone ouder op te snorren, en die desnoods dan maar anoniem aan het woord te laten.
Turkije
Even symptomatisch was dat de hoofd- doekjes in de media dan weer vrij spel kre- gen. Zo kwam het citaat «Bij ons in Turkije wordt iemand die zoiets doet, opgepakt en in de gevangenis gestoken» zonder de minste kanttekening in de krant te staan. Ik vermoed dat zo’n prinsje in Turkije toch een heel andere behandeling ter verwerking zou gekregen heb- ben. En vooral, dat geen hoofddoekje er ginder nog maar aan zou denken daarover luidkeels haar beklag te gaan doen aan de schoolpoort.
Ze komen daar tegenwoordig voor heel andere dingen op straat.
A propos, wat voor vreselijk land is België toch, dat het blijkbaar Turken het recht ont- zegd naar hun eigen land terug te keren? En bovendien hun kinderen overlevert aan mee- dogenloze pedofiele kleuterjuffen! Zou men niet best enkele blauwhelmen naar Antwer- pen sturen, om zo snel mogelijk een verlos- sende luchtbrug te organiseren? We stellen alleen maar de vraag.
Anderzijds, hoe goed is zo’n hoofd- doekje eigenlijk geplaatst om haar gast- land te beschuldigen van laksheid tegenover pedofilie? Misschien bij gelegenheid toch maar eens bepaalde passages uit de Koran een beetje nauwkeuriger nalezen, zouden we zeggen, en dan in het bijzonder die over Mohammeds lievelings«vrouw» Aïsja. Om het dan nog niet te hebben over het stuitende racisme dat in die uitspraak vervat zit. Ik vrees
echter dat het reeds overbelaste CGKR jammer genoeg ook deze keer alweer geen tijd zal heb- ben om desnoods dan maar een «wetenschap- pelijke studie» op te stellen.
Vijfde kolonne
In het vervolg van het citaat – «Wij verwach- ten dat dat hier ook gebeurt» – komt de aap uit de boerkamouw. Die hoofddoekjes verwach- ten dat in Antwerpen de islamitische wetten, zeden en moraal ingevoerd worden, en dat wie aan hun prinsje raakt zonder dralen achter de tralies gezwierd wordt.
Zullen we het schooltje maar meteen omdo- pen tot Blokarı kutusu, of eventueel de Marok- kaanse variant? De hoofddoekjes gedragen zich als de vijfde kolonne van Sharia4Belgium. Of hoe men niet naar Syrië hoeft te trekken om een heilige oorlog te voeren.
Boter op het hoofd
Straffer is het verhaal dat Het Nieuwsblad – ere wie ere toekomt – op zaterdag uitbracht.
Blijkt dat het gezin dat als eerste tegen de kleu- terjuf klacht indiende, zélf al twee jaar door de Bijzondere Jeugdzorg gevolgd wordt.
Met als aanleiding: een vonnis uitgesproken in Nederland tegen de moeder en haar gezin.
De moeder zou met haar beschuldigingen van misbruik tegen een kinderdagverblijf trouwens niet aan haar proefstuk zijn, en de voogdij over twee andere kinderen reeds verloren hebben.
Gaat het over niet meer dan een afleidings- manoeuvre, waarvoor een kleuterjuf dan maar moet boeten? Het zal je maar overkomen. Het is in ieder geval een verklaring die al stukken beter past bij wat vooral niet in de krant te lezen viel, of niet mocht gelezen worden.
De vraag is dan of het aantal Vlamingen dat van in het begin zo’n donkerbruin vermoeden in die zin had, zeventig dan wel tachtig pro- cent bedroeg.
Fvl
- Maggy de Block heeft Di Rupo 90 miljoen euro cadeau gedaan. Ze had die toch maar op overschot.
– Wat moet de gewone huisvrouw van zoiets denken? Die denkt allicht: ofwel had Maggy’s departement op veel meer asielzoekers gerekend dan er al zijn, ofwel wordt er op het departement van populaire Maggy niet al te zuinig met het geld van de gewone huisvrouw of -man omgesprongen.
– Hallo, Wetstraat? Zijn er daar nog departementen die wat overschot kunnen mis
sen voor een begroting-in-crisis? hvo
Actueel 26 juni 2013 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Oosterweel
Eén of ander Willy Vandersteen-epigoon zal er vandaag of morgen wel een Suske en Wiske-verhaal over ineen flansen, meer dan vermoedelijk onder de titel ‘Het spook van Oosterweel’. Hij hoeft dan maar wat onwaar- schijnlijk geklungel uit de echte wereld te com- bineren met uit dezelfde hoek afkomstige dwaasheid, arrogantie en winstbejag en dat te overgieten met een politiek sausje van het meest kwalijke allooi. Het is niet eens nodig wat schilderachtige boeven en hun hilarische misgrepen te verzinnen. Dit is namelijk van in het prilste begin een zelfgekweekte draak met zeven koppen geweest, waar zelfs het misdadige meesterbrein Krimson zijn handen zou vanaf gehouden hebben. Wij vrezen dat zelfs Kris Peeters (en zeker zijn niet zo’n hoge toppen scherende ‘ploeg’) daar een maatje te klein voor zijn. Ondertussen slibben - niet eens zo langzaam maar wel heel erg zeker - onze autostrades dicht en naderen we het vol- maakte verkeersinfarct. Voorwaar een prettig vooruitzicht voor een land dat een draaischijf- functie meent te moeten vervullen en dat al zijn eieren nogal eenzijdig in het logistieke nest gelegd heeft.
Kluwen
Mocht u inwoner van de metropool zijn: her- innert u zich nog of u voor die fameuze Lange Wapper dan wel voor de tunnel gestemd heeft?
Het lijkt wel een steriele discussie uit een mis- tig verleden! Als in die dagen ons gevraagd werd wat we gingen doen met onze o zo belangrijke stem, hebben we steevast geant- woord dat het om een valse discussie ging. Dat wie oog had voor de toekomst niet koos tus- sen een brug of een tunnel maar resoluut ging voor een brug én een tunnel. Als we dat van- daag herhalen, worden er minder schouders opgehaald en merken we eigenlijk geen gegnif- fel meer bij onze gesprekspartners. Intussen weet de Vlaamse regering niet echt met zeker- heid of zij de werken voor het eerste (!) deel van de Oosterweelverbinding aan Noriant kan gunnen zonder nieuwe aanbesteding. Er waren namelijk ‘opmerkingen’ vanwege de Europese Commissie. Zijn er nog brave lieden die niet doorhebben waar tegenwoordig over het mooie en het slechte weer wordt beslist?
Ontvangst
Alle gazetten en krantjes werden verzocht kennis te nemen van het feit dat het de ach- tenswaardige heer parlementsvoorzitter Peumans behaagd heeft Johny Alliet in audi- entie te ontvangen, zij het in hemdsmou- wen. Het personeel had met name tot hun geringe verbazing, zoal niet verbijstering, ont- dekt dat sinds jaren ongeteld deze brave borst van een al wat oudere jaargang als wel bijzon- der trouwe bezoeker elke woensdag van elke week de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement komt bijwonen. Het moet zijn dat de brave niks beter te doen heeft, want meestal is het daar slaapverwekkende saaiheid troef, al doet dat kleine opdondertje van Villa Politica nog zo haar best wat leven in de brouwerij te krijgen. De (naar wij hopen) gezellige babbel vond plaats ‘uit blijk van respect’. Het is niet omdat dat woord de laatste jaren net iets te vaak wordt misbruikt door jongeren (en hun media) dat wij daarmee de draak zouden dur- ven steken.
Open Vld, CD&V en sp.a lanceerden hun ideetjes voor de verkiezingstijd. “Het Vlaan- deren van Morgen” is naar verluidt de socialistische beginselverklaring van Bruno Tobback. Gwendolyn Rutten schreef “iets met burger”, lezen we ergens. “De geën- gageerde burger”, om precies te zijn. Nu is er dus ook “Het moedige midden” van Wouter Beke. Drie traditionele partijen zoeken het licht, om uit de schaduw van de N-VA te ontsnappen. Alle drie verscherpen ze hun profiel, met mosterd uit het verle- den. Alle drie lijken ze de communautaire agenda te willen bevriezen. En dat kan een vergissing zijn. Afwachten of die teksten meer worden dan tussentijdse testen
“Het moedige midden”
kan ook het oog van de storm zijn!
Compromis
Voor de voorstelling van het boek van Wou- ter Beke was er geen betere “inleider” te vin- den dan Herman van Rompuy, de “rustige vastheid” zelve. Zijn synthese van Bekes boek (162 blz.) was een echo van diens pleidooi voor het compromis, en dat ligt “altijd in het midden”. Een pleidooi voor een “en-en-ver- haal”, en niet voor “of-of”. Een zoeken naar evenwicht op alle fronten: tussen markt en overheid, individu en gemeenschap, Vlaan- deren en België, België en Europa, economi- sche groei en sociale herverdeling. Een roep om bestaansrecht voor het radicale midden, niet tussen, maar tegen rechts en links, zoals Theo Lefevre het een halve eeuw geleden voor zijn CVP al formuleerde.
De twijfel van Herman
Van Rompuy deed behoorlijk zijn best om zijn voorzitter op te draaien: “Sinds paars is duidelijk dat links en rechts met elkaar kun- nen regeren. De tegenstelling van vandaag is niet meer die tussen de drie klassieke par- tijen, maar die tussen de verantwoordelijke partijen en de partijen die nooit enige ver- antwoordelijkheid zullen nemen, wat ze zelf ook beweren… Een compromis is een lelijk woord geworden, terwijl het iets zeer edels is.” Als vuurspuwer tegen De Wever heeft Van Rompuy met die eigenaardige hommage aan paars wel een eigenaardige koers voor ogen.
De lieve gedachte van het zoeken naar een compromis geldt blijkbaar niet voor de vroe- gere kartelpartner N-VA. Een mooier lied over de wensen van het establishment van dit land kun je moeilijk componeren. Alsof de CD&V- kiezers zich de ellende van Verhofstadt niet meer zouden herinneren. Maar neen, volgens Herman moet Wouter “vertrouwen” in de toe- komst hebben. Om hem met zijn eigen woor- den van antwoord te dienen: “Arrogant zijn zij die hun grote gelijk willen opdringen aan alle anderen.”
Beke
Een bijkomende staatshervorming is voor CD&V voorlopig niet aan de orde, verzekerde Beke zijn publiek. Na de samenvallende ver- kiezingen van 2014 wil de partij als het per- fecte medium der gedachten economische groei koppelen aan een sociale herverdeling.
Niet het blauwe of het rode verhaal, wel het oranje “en-en-verhaal”. Dat moet ook gelden voor het communautaire debat: niet Vlaan- deren tegen België, maar Vlaanderen én Bel- gië. Beke moet met die inzet opletten niet terecht te komen in een brij van wollige woor- den. Het woord “verantwoordelijkheid” valt in zijn tekst liefst 101 keer. Euh, wat bedoel je, Wouter?
Interpretaties
In de Franstalige pers is de belangstel- ling voor het boekje van Wouter Beke mini- maal. La Libre en Le Soir beschouwen Beke als ongevaarlijk. Onder de oranjeboom vallen er voor de Franstaligen altijd eieren te rapen.
In de socialistische pers (“Het verwarrende midden”, De Morgen, 20 juni) merkte politi- coloog Nicolas Bouteca op dat de kiezer niet gek is van wolligheid. Op de sociaaleconomi- sche breuklijn wordt het wringen tussen een rechtsere Open Vld en N-VA en linksere soci- alisten en groenen. Bovendien, volgens Bou- teca lijkt de CD&V zelf niet te weten waar zich precies te situeren.
De Innesto-teksten van Beke zijn volgens hem “van rechts allooi” (minder overheid, privatisering van rust-en-verzorgingscentra, gedaan met vast benoemde ambtenaren, arbeidsduurverlenging zonder loonstijging, loonbevriezing tot 2018). Ook de keuze voor Kris Peeters als uithangbord van CD&V is niet meteen een linkse Wende. Anderzijds doet
De twijfel van Wouter
Of Beke na de voorstelling van zijn boek door de Vlaamse vleugel van zijn partij licht op de vingers is getikt, weten we niet, maar zaterdag had de CD&V-voorzitter in De Stan- daard een ander kostuumke aangetrokken.
“Eerst de federale regering vormen, en dan de Vlaamse”, zoals hij had gezegd en geschre- ven? “Neen. Het kan voor mij perfect dat er eerst een Vlaamse regering wordt gevormd.”
Kunnen we straks spreken van de “laat- ste” staatshervorming, zoals Wilfried Martens (CD&V, B-Plus) hoopt en predikt? Neen. “Die laatste staatshervorming, die bestaat niet.
Staten zijn voortdurend in evolutie.”
Ook wat Beke zei over het confederalisme zal de N-VA niet helemaal zijn ontgaan. Hij heeft “geen enkele ambitie” om terug te komen op wat hij in 2001 zelf heeft neer- geschreven in de congresteksten van CD&V (Confederalisme-congres Kortrijk – red.).
“België is al langer een federale staat met con- federale trekken, en met de staatshervorming zijn die nog verder versterkt. De primaire uit- gaven van de deelstaten zullen straks hoger zijn dan die van de federale staat.”
de “links aandoende retoriek” van Beke dan weer denken “aan een speech van een ACV- voorzitter” (tegen het recht van de sterkste, een veto tegen een gezondheidszorg in han- den van de vrije markt).
“Het gehalveerde kiezerskorps van de par- tij zou volgens een recente peiling na CD&V kiezen voor Groen”, meent Bouteca, en het kernelectoraat van CD&V is eerder links dan rechts, die “vooral te situeren is in het hond- strouwe ACW-vak”. Tja, waar landt straks dat
“moedige midden”?
Gaan lopen
Bouteca kan gelijk hebben. De rechtsere CD&V-kiezer is gaan lopen. Maar veel meer nog stak de Vlaamsgezinde kiezer de grens over naar een partij met een sterker Vlaams-
In de brochure “Vlaanderen verdient het beste” (mee ondertekend door Yves Leterme, 18 februari 2004) gaf CD&V het confederalisme volgende inhoud: “Het legt de basisbevoegdheden bij de twee deelstaten. Zij beslissen, in onderling overleg en met wederzijdse instemming, welke bevoegdheden op welke wijze en door welke instellingen op het Belgische niveau worden uitgeoefend… Het is een model dat duidelijk is, m.a.w. geen ver- borgen agenda inhoudt; in ons model bepalen Vlaanderen en Wallonië wat ze nog samen willen doen.”
gezind profiel. Verwachten Van Rompuy en Beke nu echt dat die kiezer vanzelf terugkeert?
Zolang ze zichzelf met hun verering van “het compromis” willen pijn doen, is de kans dat ze hun verdwenen Vlaamse achterban terug- vinden onbestaande. Beke kan dan uithuilen bij de words words words van Van Rompuy, dat politici “niet worden beoordeeld op oneliners, maar op authenticiteit”.
Voor Bart Sturtewagen van De Standaard torst CD&V “het odium van kleurloze allemans- vriend”, die er altijd bij is, maar zelden het ver- schil maakt. “Degelijk, maar niet sexy.” Vrij ver- taald: krimpend in de stembus.
Beke houdt zijn wensen voor werkelijkheid.
Dat zijn partij bij de gemeenteraadsverkiezin- gen 28 procent haalde en bij de provincieraads- verkiezingen 21 procent, is een twijfelachtige verdediging vanuit valse hoop. Wie meent lokale verkiezingen naar nationale prestaties te kunnen extrapoleren, houdt zichzelf voor de gek. “Een partij waarvan de Vlaming weet wat hij eraan heeft”, overtuigt Beke zichzelf. Om dat te geloven, moeten we de jongste twintig jaar even uit het geheugen wissen.
En wie zou de voorzitter verdedigen als het erop aankomt, de Vlaamse Kris Peeters, of de federale Koen Geens? “De belangen van de Vlamingen natuurlijk.” En de Vlaamse regering
“die als enige in evenwicht is en in 2012 zelfs 240 miljoen overschot had”! Genoteerd, Wou- ter. Doe zo voort.
Wollige scheuten
Ongetwijfeld bevinden veel Vlaamse kiezers zich net voorbij de dunne grens tussen N-VA en CD&V. Kris Peeters kan de grenspalen verzet- ten. Hij kan ze ook weer voor een deel wegne- men. De wat atypische Koen Geens kan hem daarbij helpen.
“Als er gediscussieerd wordt over eventu- ele extra inspanningen voor de regio’s lijkt Geens volgens sommigen eerder de belangen van de Vlaamse dan die van de federale rege- ring te verdedigen. Je zou hem als een soort paard van Troje in de federale regering kunnen omschrijven”, noteerde De Morgen. “Hij ziet eruit als braafste tsjeef, maar is de leepste.”
Laten we niet vergeten: Geens ondertekende in het voorbije decennium alle Vlaamse Mani- festen.
Niet het boek van Beke maar het tweespan Peeters-Geens zal het traject van de Vlaamse christendemocratie bepalen. “Geen honderd briljante pagina’s van de denker Beke kun- nen op tegen één oogopslag van de doener Kris Peeters”, schrijft Jan Segers in Het Laat- ste Nieuws. Raak!
Dat duo minstens tijdelijk buiten het bereik van de artillerie houden, is een optie die N-VA én Vlaams Belang best in overweging nemen.
De pijlen kunnen beter op de unitaristische krachten binnen de CD&V gericht worden.
AnjA Pieters
Wouter Beke, Het moedige midden. Voor het versterken van Mensen. Uitgeverij Pelckmans, 162 bladzijden, 15,5 euro.
