e 1,95
67
stejaargang • nummer 41 • woensdag 10 oktober 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Bollekenskermis: wie gelooft die peilingen nog?
Lees blz. 5
Het Spaanse probleem 2
De avonturen van Rik en Koen 3
Kasper Jan, de kussende Pee en Bdw en
het Vlaamse vlees van Sandy 6
Op de praatstoel:
Sarah Smeyers (N-VA) en
Anke Van dermeersch (VB) 11
Het blauwe eiland 7
Vacature bij ‘t Pallieterke 16
De Wevers pad wordt alleen maar moeilijker
Bang aftellen naar 14/10
U bent de opiniepeilingen ook zo beu als de pest, nemen we aan. Er wordt gepeild als gek, maar je kan er geen pijl op trek- ken. Het gaat overigens gewoon over mar- keting voor kranten en televisiezenders.
Politiek zou over inhoud moeten hande- len en dat wordt snel heel saai. Peilingen lijken de toekomst te voorspellen en dat perspectief lusten lezers en kijkers allemaal.
Die handel in illusies komt nu toch stilaan zichzelf tegen. Peilingen hebben niets inte- ressants te melden als je eigen spelregels toepast. VRT/Het Laatste Nieuws peilen De Wever in Antwerpen een straatlengte voor op Janssens. Gazet van Antwerpen peilt ze nek- aan-nek. Specialist Frank Thevissen merkte op radiozender Klara op dat je, met een fou- tenmarge van 4 tot 5 procent, perfect kunt besluiten dat beide totaal tegenstrijdige pei- lingen ongeveer hetzelfde zeggen. Hij voegde eraan toe dat zelfs die foutenmarge niet meer dan nattevingerwerk kan worden genoemd.
Opgejaagd wild
Voor één keer willen we zelfs wat medele- ven betonen met de politici. Opgejaagd wild tijdens het jachtseizoen moet zich rustiger voelen dan een veel gevraagde politicus van- daag. Reageer nog maar eens zinnig op een peiling die een voorsprong van 10 procent meet, als je al weet dat de volgende klaar ligt en daar het verschil is verdwenen. Je zag de
verveling van Bart de Wevers gezicht drui- pen toen Terzake hem uitleg vroeg bij al dat inhoudsloze cijfergegoochel. Wegblijven van het scherm kun je evenmin. Dat leidt er dan weer toe dat de kijker niet alleen die peilin- gen uit de strot voelt komen maar de koppen van de politici al evenzeer. Met de komst van de Kruitfabriek wordt trop toch echt te veel.
Het ene verkiezingsprogramma lijkt als twee druppels water op het volgende. De Wever mag niet klagen over het aantal uitnodigingen, of misschien juist wel. Hoe ver staan we van de dag dat mensen thuis pantoffels naar het scherm gaan smijten wanneer de N-VA-voor- zitter verschijnt? N-VA zit op ramkoers met de lokale Antwerpse zender ATV en blijft weg van de debatten. Alle marketing- en campag- nehandboeken noemen dat een stommiteit eerste klas. Maar misschien vermijdt hij daar- door net dat ene optreden te veel.
Dat risico lopen ze - even tussendoor opge- merkt - bij het Vlaams Belang dan weer min- der. Hoe klein ook de groep politici die in alle uitzendingen opdraaft, toch blijven de media mensen van het VB mijden of hun aanwezig- heid tot een strikt minimum beperken.
Dat ’t Pallieterke niet uitpakt met een pei- ling of een lijsttrekkersdebat, mag dan exclu- sief genoemd worden. We kunnen de uit- slag hier natuurlijk wel voorspellen, maar die cijfers zouden even waardeloos zijn als die van andere media. Dus laten we dat Madame Blanche-werk voor de collega’s van de seri- euze pers.
De voorspelling dat Patrick Janssens de volgende dagen nog met iets zal uitpakken, durven we wel wagen. Welke kandidaat op de Antwerpse lijst van N-VA liep de jongste weken of maanden een verkeersboete op, of betaalde de rekening in de kroeg niet? Volg de pers de volgende dagen. U zal het antwoord vinden op één of andere voorpagina. Moge- lijk wonen niet alleen in Mechelen lekkende ambtenaren.
Voor ‘Patrick’ is winnen in Antwerpen een zaak van zijn of niet te zijn. Bijt hij zondag in het zand, dan kan hij meteen onder dat zand gaan liggen. Maar dat is een puur persoon- lijke zaak.
Winst of verlies?
De politiek gaat verder. Liggen de tegen- standers knock-out als De Wever wint in Ant- werpen? Of kan daarvan gebruik gemaakt worden om hem in 2014 de pas af te snijden?
Bij een nederlaag van BDW zal bij de rege- ringspartijen de champagne rijkelijk vloeien.
De hele regering-Di Rupo laat publiekelijk weten niet meer aan politiek te doen tot de stembussen gesloten worden. Dan klinkt het wel belachelijk te beweren dat die verkiezin- gen alleen lokale betekenis hebben.
Ook als De Wever wint, liggen bij de tegen- standers de uitgetekende scenario’s natuurlijk al gereed. Hij zal haast zeker een coalitie moe- ten afsluiten met de sp.a, wat meteen een serieuze domper zet op zijn verhaal dat een totale breuk met de oude politiek nodig is.
Breken met gisteren wordt moeilijk zij aan zij met de heersers van gisteren. Als hier en daar bananenschillen voor zijn voeten gesmeten kunnen worden, zullen de ‘vrienden’ van de andere meerderheidspartijen het niet laten.
Wordt De Wever een partijvoorzitter lijfelijk aanwezig op het Antwerpse Schone Verdiep, of een afwezige burgemeester die strijd levert in Brussel? Volgens hemzelf bleef hij wel eens afwezig als gemeenteraadslid omdat hij voor- rang moest geven aan zijn rol van partijvoor- zitter. Wat wordt het als burgemeester? Zal hij op cruciale momenten afwezig blijven en in Brussel blijven? Bijvoorbeeld net dan wan- neer een Antwerpse vogelpikclub de vijftigste verjaardag viert met kaas en wijn?
Wij doen geen voorspellingen. We noemen een aantal hinderpalen waarop de eventu- ele Antwerpse burgemeester Bart de Wever een niet voor de hand liggend antwoord zal moeten vinden. Hoe er zondag ook wordt gestemd, hij staat voor maanden en jaren die nog moeilijker ogen dan wat achter de rug ligt.
Dat wil in zijn geval wel iets zeggen.
Wij doen geen voorspellingen en geven al zeker geen stemadvies. Of de moeilijke weg waar De Wever voor gekozen heeft voor Vlaan- deren de juiste zal blijken te zijn, zal moeten blijken. We weten wel zeker dat velen die voor hem stemmen daar in elk geval op rekenen.
Wat het resultaat zondagavond ook wordt, wij zullen hem er des-
gevallend aan hel- pen herinneren.
Actueel
10 oktober 2012
2
Uit de smalle beursstraat
Het Spaanse probleem
De verregaande besparingen die de Spaanse regering-Rajoy wil doorvoeren, zijn bepalend voor de toekomst van de Euro- pese economie. Blijft Spanje trouw aan het economische ver- mageringsdieet, dan wordt het over drie jaar misschien het Duitsland van Zuid-Europa. Al kunnen de malcontente regio’s daar een stokje voor steken.
Met een werkloosheid van 25 procent en een jeugdwerkloosheid van 40 tot 50 procent, lijkt Spanje al een tijd op weg naar het sta- tuut van ontwikkelingsland. Premier Mariana Rajoy wil dat te allen prijze vermijden. De conservatieve eerste minister beseft dat Spanje Europese noodhulp zal nodig hebben om de crisis te overwinnen.
Een nooit gezien besparingsprogramma van 40 miljard euro moet aan de rest van de eurozone tonen dat Spanje haar economie echt wel op de sporen wil krijgen. Doel van Spanje is het begrotingsdefi- cit van 6,3 procent van het bbp volgend jaar te doen dalen naar 4,5 procent. Opvallend is dat Spanje vooral voor besparingen kiest, eer- der dan voor nieuwe belastingen. Er wordt serieus gesneden in de ambtenarenlonen. In 2010 waren die al met 5 procent vermin- derd. Vorig jaar en dit jaar werden ze bevroren. Ook in 2013 komt er geen loonsverhoging. De 14de maand wordt behouden, maar de kans bestaat dat die premie over een paar maanden toch verdwijnt.
Eigenlijk hebben de Spaanse ambtenaren sinds 2010 hun koopkracht met 20 tot 30 procent zien dalen. Het overheidsapparaat wordt seri- eus afgebouwd. Verder worden allerlei maatregelen genomen om te zorgen dat mensen langer aan het werk blijven. Het zijn de klas- sieke besparingsoperaties die in heel Zuid-Europa worden toegepast.
Die besparingen geven de indruk dat Spanje zijn economische pro- blemen zal hebben opgelost wanneer het daarmee zijn begrotings- deficit afbouwt en zijn overheidsschuld doet verminderen, maar dat klopt niet. Spanje moet zijn economische positie structureler verster- ken. Een studie van het ratingbureau Moody’s toont aan dat begro- tingsdeficits in Zuid-Europese landen voor de komst van de euro zijn afgebouwd van -8 procent van het bbp naar -1 procent. Na de toetreding tot de eurozone is dat tekort gestegen tot -2 procent van het bbp. Dat zijn geen dramatisch slechte cijfers. Ook de rest van de muntunie deed het niet zeer goed. Bij de Noord-Europese landen is het begrotingssaldo geëvolueerd van +2 procent in 1999 naar -2
procent in 2005. Na 2005 ging het in de Zuid-Europese landen met de begrotingstekorten wel weer de minder goede richting uit, maar enkel in Griekenland was de situatie dramatisch.
Crucialer voor de zogenaamde PIGS-landen is het herstel van hun concurrentievermogen. Spaanse bedrijven moeten opnieuw kun- nen concurreren op de internationale markten. Dat zal het Spaanse handelsdeficit doen afnemen en de groei stimuleren. Op die manier daalt de werkloosheid en zal het overheidstekort sneller verdwijnen.
Het Zuid-Europese handelstekort evolueerde van 0 procent van het bbp voor de komst van de euro tot -9 procent in 2007. Het is belang- rijk dat dit onevenwicht wordt hersteld.
Zal het Spanje lukken? Dan moet dat land twee grote problemen overwinnen. Ten eerste moet het af van de quasi-monocultuur van zijn economie. Spanje leeft van bouw en toerisme. De eerste sector is ineengestort, de tweede is te gevoelig voor muntschokken waar- door toeristen van buiten de eurozone minder naar Spanje op reis gaan. Het land moet op zoek naar nieuwe sectoren. Waarom kan het geen bedrijven aantrekken in groeisectoren zoals de biotechnologie?
De huidige beleidsmaatregelen - mensen met hun ervaring langer op de arbeidsmarkt beschikbaar te houden; investeren in Spanje aan- trekkelijk te maken; bepaalde productmarkten liberaliseren - kunnen helpen. Ten tweede moeten de loonkosten structureel naar omlaag.
Indien men op het Iberische Schiereiland dit beleid gedurende een aantal jaren kan volhouden, dan is de kans reëel dat men tegen 2015 niet meer over het Spaanse probleem spreekt en dan kan de rest van Europa ademhalen. Dan zal Spanje een zeer concurrentiële econo- mie hebben, die vooral exporteert, de werkloosheid doet dalen, de groei aanzwengelt en het overheidsdeficit wegwerkt. Spanje is de vierde economie van de eurozone en moet overeind blijven. Alleen rijst de vraag of er voldoende draagvlak is om die omvorming naar een nieuwe economie jarenlang vol te houden. Veel hangt af van de houding van de regio’s. De financiële problemen van Spanje zorgen ervoor dat een rijke regio als Catalonië - die nochtans zelf veel schul- den heeft - naar onafhankelijkheid neigt. Met de omvang, ligging en bevolking (bijna 8 miljoen) die Catalonië heeft, kan het eigenhan- dig de nodige hervormingen doorvoeren die nodig zijn om de regio concurrentieel te maken. Naar analogie met België zal dan de vraag rijzen of de minder welvarende regio’s willen volgen.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085
Dat dit fenomeen zich op het Vlaamse mediaplatform merkbaar manifesteert, klinkt logisch. Van enige merkbare linkse verzwak- king is nochtans geen sprake. De wortels waar- mee het rode en het groene gedachtegoed zich hebben verankerd, lijken onuitroeibaar.
Die vaststelling staat haaks op de klaaglita- nieën aangeheven in de directielokalen van de meeste dag- en weekbladen, telkens de jong- ste peiling naar de oplagecijfers weer een stuk dramatischer oogt.
Gazet van Antwerpen mag zich in die pijn- lijke ontwikkeling lijstaanvoerder noemen.
Sinds een vanuit Hasselt gestuurde rode machtsgreep daar de pijlers “Vlaams, christelijk en sociaal” heeft onderuitgehaald en stilzwij- gend door de slogan “rood belang eerst” ver- ving, gaat het van kwaad naar erger. De lectuur in het personeelsblad, volgestouwd met eigen lof, is nog niet helemaal van de pot gerukt, maar schurkt er ontstellend dicht tegenaan.
Men kan zich afvragen of de groep Concentra
ziende blind is, tenzij het langzaam maar zeker voltrekkend drama niemand wat kan schelen.
Of, erger, niemand wil, kan of mag optornen tegen de “rode connectie” die daar de boel onder controle houdt en tegelijk verziekt.
Mediadictatuur
Samen met de verdwenen krant Het Volk was Gazet van Antwerpen het laatste min of meer overeind gebleven rechtse bolwerk dat door politiek en intellectueel links moest worden veroverd om in Vlaanderen een roodgroen mediamonopolie te installeren.
Die machtsgreep slaagde, met als gevolg de gekende neergang.
Het is zeer de vraag of de “krant van Linker- oever” die neergang ook had gekend, mocht hij het vroegere profiel trouw zijn gebleven;
had mogen blijven.
Met het huidige stemgedrag in gans Vlaanderen, was de krant allicht uitdrager bij uitstek van een gedachtegoed dat mee aan de
Fanatisme, domheid, of beide?
In een democratie vormen de media de vierde macht. Het is een cliché, maar zoals veel uitspraken bevat die een flinke dosis waarheid. In het controleren en manipuleren van die vierde macht speelt de politieke linkse kerk, in een overwegend rechts stem- mend Vlaanderen, de eerste viool. In Wallonië is dat niet anders. Alleen is het zo dat de Waalse kiezers de PS “incontournable” maken, terwijl haar Vlaamse zusterpartij(tje) sp.a aan chronische bloedarmoede lijdt.
basis zou liggen van een opgang naar een topo- plage, die vandaag gehalveerd is.
Is het domheid, fanatisme of een mix van beide, die verantwoordelijke directies van in theorie “onafhankelijke en objectieve” Vlaamse media in de praktijk aan een linkse media- dictatuur laat? In april 2013 verdwijnt het onvolprezen “Journaal” van Mark Grammens.
Daarna rest, hoe men het ook draait of keert, nog enkel dit krantje als min of meer bekend
“rechts” tegengewicht voor die mediadictatuur.
Spijtig, maar helaas, in een Vlaanderen dat, op grond van zijn stemgedrag, hoge nood heeft aan “anders en beter”. De enige krant die soms een (te) zwakke poging doet daarin mee te gaan, is Het Laatste Nieuws. Toeval of niet, het is de meest verkochte Vlaamse krant.
De rode burcht die zich VRT noemt, is en blijft het onaantastbare “pronkstuk” van de linkse mediakerk. Dat kan alleen veranderen, mocht Vlaanderen bestuurd worden zoals het kiest. Ik val in herhaling als ik zeg dat dit onmo- gelijk blijft zolang lakeien van het rode gedach- tegoed à la Ingrid Lieten, Vlaams minister van Media, bepalen wie daar “beleid” mag voeren.
Zelfmoordpoging
Laat ik het liever hebben over de zelfmoord- poging bij opinieweekblad Knack, “in dienst van de goede linkse zaak”. Vraag een abon- nee (m/v) van dat blad waarom hij dat (nog) is en het antwoord is voorspelbaar duidelijk:
”Voor het opiniestuk van Rik Van Cauwelaert en de satirische “Bladspiegel” van Koen Meule- naere”. Van Cauwelaert staat bekend voor zijn Vlaamsgezindheid, Meulenaere voor de manier waarop hij de vloer aanveegt met de “onkreuk- baarheid” waarop politiek correcte kopstukken zo graag prat gaan. De twee zijn de sterkhou- ders en boegbeelden van Knack. Daar “zocht”
men een nieuwe hoofdredacteur. De “keuze”
viel op Jörgen Oosterwaal, “onafhankelijk” van iedereen, behalve van de partij der kamera- den en gezellinnen. Bewijzen? Zijn ghostwri- terschap van “Dagboek van een politieke cri- sis” van Johan Vande Lanotte en, sterker, dat van het gratis verspreid magazine “Patrick” van de uittredende Antwerpse burgemeester. Oos- terwaal mag nog zoveel leuteren over “visie op termijn”, “noodzakelijk vernieuwingproces,
“imagocampagne op nieuwe leest” en andere gemeenplaatsen uit het gamma profileringlul- koek, juist is enkel en alleen dat de rode media- dictatuur ook aan Knack haar wil oplegt en een
“betrouwbare vazal” op het hoogste redactie-
postje dropt. d.Mol
De nieuwe Oosterwaal-verbinding!
KlEIn fAScIStjE
De Brusselse zangeres Dani Klein (Vaya con Dios) weet het niet meer. “Ben ik Vlaams of Waals? Je m’en fous!” Ze herinnert zich de ver- nedering van de Vlamingen in Brussel. “Op de meisjesschool waar ik zat, was een lijn geschil- derd op de speelplaats. De Vlaamse meisjes moesten aan de ene kant van de lijn blijven, wij aan de andere. Pure segregatie was dat.
Wij kregen met de paplepel het idee mee dat die Vlaamse klasgenoten provinciaalse boerin- nen waren.” De jeugdherinnering klinkt hoop- gevend, maar is niet meer dan een sluwe inzet van een gemene aanval: “De Wever doet exact hetzelfde met de Franstaligen: demoniseren, vernederen… Je kan toch echt niet naast het fascistenkantje van Bart de Wever kijken?”
Dat soort van de pot gerukte analyses is ken- merkend voor Brusselse belgo-progressieve kringen à la Manifesto, waarvan Klein zich de patrones voelt.
DE ARmEn VAn GEySElS
Als ondernemers erop wijzen dat je eerst welvaart moet creëren alvorens die te kunnen herverdelen, toeteren de claxons. Niks van, stelt Jos Geysels (Groen), want de armoede daalt niet. “De 30 procent laagste inkomens hadden in 1998 maar een aandeel van 28,7 procent, en dat is 2,5 procent minder dan in 1998.” Twee dingen. Eén: armoede is een vaak misbruikt begrip. De ”arme” van van- daag is verre van de arme van gisteren. Twee:
Geysels vergeet handig te melden dat de armoede via de “open poorten” van ons land wel héél “rijkelijk” wordt geïmporteerd.
Allochtoon arm heeft zich bij autochtoon arm gevoegd, zelfs overspoeld. Als die poort vol- gens Geysels werkelijk een toegang moet zijn voor de hele wereld, dan kan hij met zijn zuur nog lang terecht in onze media.
“DuRf VERGElIjKEn”
“Durf vergelijken” heette de campagne, op getouw gezet door minister Johan vande Lanotte, die gezinnen toeliet in hun gemeen- ten te laten uitzoeken welke energieleveran- cier het goedkoopst is. Ruim 72.000 gezinnen gingen op het aanbod in. Allemaal niets op aan te merken, maar daar bleef het niet bij.
Het initiatief werd geruggensteund door een voortdurend in beeld gebrachte “passende”
affiche, waarop twee mannen naast elkaar in een toilet staan. Tijdens het plassen zijn ze dui- delijk bezig met een glurend “durf vergelijken”
van elkaars piemel. Dat heet allicht “progres- sief”, een begrip dat steeds meer synoniem wordt van boertigheid en platheid.
PEIlInGEn, AlIEnS En ZEEmonStERS
Het Laatste Nieuws heeft een peiling gepu- bliceerd over de stemintenties in de Vlaamse provinciehoofdsteden. Daaruit zou blijken dat de doorbraak van N-VA beperkter is dan alge- meen wordt aangenomen, en dat de terug- val van het Vlaams Belang nog erger is dan verwacht. Zulke opiniepeilingen zijn weinig betrouwbaar. Geen enkele peiling had in 2007 de triomf van Lijst Dedecker voorspeld. Toch behaalde die in de Kamer vijf zetels in één klap. Men kan tot in den treure voorbeelden aanhalen van peilingen die volkomen foutief waren. Eigenlijk hebben peilingen in België nooit de verkiezingsuitslagen behoorlijk voor- speld. Iedereen weet het, iedereen beweert dat hij niet in peilingen gelooft. Maar ondanks dat kunnen ze een buitensporig psychologisch effect hebben, zowel op de aarzelende kiezers als op de militanten van partijen waarvan men beweert dat ze het slecht zullen doen.
Actueel 10 oktober 2012 3
Gezien menig Knack-abonnee van Rik de Nolf of Hugo van Damme, de grote Roularta- bazen, een persoonlijk antwoord kreeg waar- bij duidelijk gemaakt werd dat “het nu een- maal nodig is om te vernieuwen”, staat het vast dat men op eerdere beslissingen niet zal terugkomen.
Weet dat de onderhandelingen met de nieuwe hoofdredacteur, Jorgen Oosterwaal, al dateren van juni. Er werd in het grootste geheim onderhandeld zonder er ook maar iemand van de redactie bij te betrekken.
Abnormaal is zo’n geheimdoenerij niet, maar zelfs op het einde van de rit werden de twee sterkhouders van de redactie, Meulenaere en Van Cauwelaert, niet naar hun mening gevraagd. Welke waarde heeft dan de titel
“directeur strategie” als de strategie op een ander kantoor wordt uitgetekend?
Had men schrik dat de heren nog eens hun veto zouden stellen, zoals ze dat enige tijd daarvoor al eens hadden gedaan? Dat er een nieuwe hoofdredacteur moest gezocht wor- den, was geen geheim. Johan van Overtveldt had er tegen zijn zin de hoofdredactie van Knack bij moeten nemen, naast zijn hoofdre- dacteurschap van Trends. Niet dat de komst van Van Overtveldt de andere redactieleden gelukkig maakte: Van Overtveldt werd verwe- ten met te veel andere zaken bezig te zijn, en meer in de VS te zitten dan in de Raketstraat in Brussel.
De man die Oosterwaal bij Knack wil bin- nenloodsen, is Jos Grobben, twee jaar geleden benoemd tot uitgeefdirecteur. Ooit was Grob-
ben kortstondig medewerker aan het satiri- sche blad “De Zwijger” van Johan Anthierens.
Maar dat is dertig jaar geleden. Van Grobben wordt beweerd dat hij als Limburger en als mediaman goede contacten onderhoudt met Willy Claes, en bij uitbreiding met de rode Lim- burgse vriendenclub van Stevaert en Lieten.
Grobben werkt nauw samen met Katrien de Nolf, dochter van, vandaag de dag directeur personeel (HR in het Nederlands), maar niet voor lang meer. Binnen afzienbare tijd volgt ze vader Rik op als CEO van Roularta.
Het einde van Knack?
Betekent het vertrek van Koen Meulenaere en Rik van Cauwelaert het einde van Knack, of van Roularta? Natuurlijk niet. Zelfs niet als
honderden of duizenden lezers hun abon- nement opzeggen. Dat gebeurde twaalf jaar geleden ook bij De Standaard, toen het AVV/
VVK-symbool moest sneuvelen, in naam van de vernieuwing, en op bevel van de toen- malige kersverse hoofdredacteur Peter Van- dermeersch. De Standaard is nog steeds in ons midden. Er is wel een verschil met toen:
vandaag zijn er de sociale media die de ver- spreiding van anti-Knack-acties van lezers ver- gemakkelijken. Er zijn al facebook-groepen anti-Knack opgericht.
Binnen de groep Roularta neemt Knack een niet-onbelangrijke plaats in, maar er zijn nog een pak bladen. Knack blijft natuurlijk het paradepaardje, met een veertigjarige geschie- denis. De cijfers inzake oplage en reclame- inkomsten zijn al enkele jaren dalend – maar dat is een algemeen fenomeen, kenmerkend voor heel de sector.
De cijfers van Roularta blijven echter posi- tief ogen dankzij de inkomsten uit de televi- siepoot VTM en co (Roularta is voor 50 pro- cent eigenaar van de VMMa; de andere 50 procent is in handen van De Persgroep). Rou- larta draait een jaarlijkse omzet van om en bij 280 miljoen euro. Knack is daarin goed voor een omzet van plusminus 22 miljoen euro. Als morgen 10.000 lezers hun abonne- ment opzeggen, dan is dat pijnlijk, want dat betekent een omzetdaling van 2 miljoen euro.
Maar 2 miljoen ten opzichte van een totaal van 280 miljoen is verwaarloosbaar. Het jaar 2011 werd trouwens afgesloten met 11 mil- joen euro winst.
Bovendien haalde Roularta twee weken geleden via een obligatielening nog 100 mil- joen euro nieuw kapitaal op. Er is geld in kas om vervelende situaties zoals die zich nu voor- doen op te vangen.
Vlaamsgezind?
Verliezen we dan weer een Vlaams(gezind) blad? Neen, want Knack was vooral een onaf- hankelijk blad. Maar wel een blad met twee
scherpe pennen die één kenmerk hadden:
ze spaarden ook op de rode baronieën hun kritiek niet. De satirische stukken van Koen Meulenaere over “den Baard” (van Oost- ende), of over de financiële strapatsen van Chrokri Mahasinne, blijven voor eeuwig in het geheugen gegrift. Wees er maar van over- tuigd dat men daar op het hoofdkwartier van de sp.a niet mee kon lachen. Van Cauwelaert spaarde zijn kritiek op Elio di Rupo niet. Het bezorgde hem een rechts en Vlaamsgezind etiket. Wat niet betekende dat het blad uitge- sproken Vlaamse standpunten innam. Eerder kan men poneren dat ook aandachtspunten van de Vlaamse beweging aan bod kwamen, maar dat is iets anders dan een standpunt innemen. Soms ging het blad wel eens uit de bocht, zoals in 2008, toen de persoonlijke e-postberichten van Frank Vanhecke en Marie- Rose Morel werden gepubliceerd.
Was het dan de bedoeling om Van Cauwe- laert en Meulenaere te liquideren? Neen, want Van Cauwelaert staat nog maar drie jaar van zijn pensioen.
Ten kantore van Knack was men al langer aan het nadenken hoe het vertrek van Van Cauwelaert op te vangen.
Men wist overigens dat op het moment dat Van Cauwelaert met pensioen zou gaan, ook Meulenaere zou stoppen. Die twee vor- men een tandem. Het uitgebreide netwerk van Van Cauwelaert is de bron van inspira- tie van Meulenaere. Wat Knack vandaag over- komt, is enkel een proces dat met drie jaar ver- vroegd is geworden.
Een mooi afscheid heeft men Rik, die dag en nacht voor zijn blad gewerkt heeft, niet gegund. Zijn jarenlange vriendschap met Rik de Nolf heeft niet kunnen baten. Eens te meer het bewijs dat de toekomst van Roularta al uitgetekend wordt door Katrien de Nolf en haar echtgenoot Xavier. Om die toekomst van Knack uit te tekenen, hadden ze de directeur strategie duidelijk niet nodig.
KVC Koen Meulenaere en Rik van Cauwelaert hebben hun ontslag ingediend bij Knack.
Er is nog een overleg gepland, deze week, maar dat zal weinig zoden aan de dijk brengen. Voortgaande op de e-postjes die ons bereikten, doorgestuurd door lezers die hun abonnement bij Knack opzegden, heeft de directie aldaar allang een beslis- sing genomen.
De avonturen van Rik en Koen
Briefschrijver
Mijnheer de regelaar,
Als Vlaams parlementslid kwaamt gij ver- leden jaar tussen in een rechtszaak in ver- band met een echtscheiding, middels een brief naar een vrederechter. De brief wordt algemeen aanzien als een inmenging in rechtszaken door een politicus, waardoor gij behoorlijk onder vuur ligt, ook binnen uw eigen partij. Men kan er daar naar ver- luidt niet mee lachen, zo vlak voor de ver- kiezingen. Men begrijpt niet waarom gij zo lomp kondt zijn.
Akkoord, dat de zaak uitgerekend nu boven water komt, is wellicht geen toe- val. Het hoort bij de zwartmakerij van poli- tieke tegenstanders en andere kwaadaar- digheden in barre verkiezingstijden. Maar ten gronde stinkt het potje toch uren in de wind. Daar kan niemand naast. Ten onzent bestaat er iets als de scheiding der mach- ten. Daaronder wordt verstaan dat de wet- gevende macht zich niet moet bemoeien met zaken van de rechterlijke macht. Eerst probeerde gij de zaak nog af te doen als gewoon dienstbetoon en kwaamt gij ver- tellen in eer en geweten te hebben gehan- deld. Pas toen de deontologische code van parlementsleden ter sprake kwam en hoge
omes uit uw partij aan de noodrem trokken, zijt gij met excuses en een heuse schuldbe- kentenis boven water gekomen. Maar het kwaad was al geschied. Minister-president Kris Peeters had het zelfs over een blunder.
Gij moest door het stof kruipen en beloven het nooit meer te doen, als een jongetje dat iets heeft uitgespookt en daar serieus voor naar zijn voeten heeft gekregen.
Gij brengt met heel die moerlemeie de problematiek van het al dan niet geraffi- neerde dienstbetoon opnieuw naar boven.
Het geldt niet alleen voor u, ook voor vele anderen. Vandaar dat ik achter uw naam
‘en co’ schreef. Het is een onderwerp dat al jaren hangende is.
Het laatste woord daarover is nog lang niet gezegd. Waar liggen de grenzen van het fatsoen en het toelaatbare? Waar begint het cliëntelisme dat mensen vaak ongewild bindt aan politieke macht? Kijk maar eens in Wallonië, waar dat schering en inslag is en waar de PS alle records ter zake verpul- vert. Neen, het zou voor een politicus moe- ten volstaan mensen met concrete vragen de weg te wijzen naar de betrokken diensten en administraties, of hoogstens wat inlich- tingen in te winnen om de radeloze burger
op weg te helpen. Daar is helemaal niks mis mee. Daar bewijst men de mensen effectief een dienst mee. Vaak weten politici immers hoe het kluwen van diensten en administra- ties in elkaar zit. Maar die mensen een brief schrijven en die ook nog ondertekenen in zijn hoedanigheid van mandataris, schuift aardig in de richting van een rechtstreekse persoonlijke tussenkomst. Zeker als dan nog het principe van de scheiding der machten geschonden wordt.
Ik vind het vreemd dat in deze tijden van heilige politieke principes en nog veel heili- gere beloftes, uw zaak wordt geklasseerd en men overgaat tot de orde van de dag. Sorry en gedaan, lijkt het. Niemand die zich geroe- pen voelt er een principezaak van te maken.
Wellicht hebben velen die vandaag nog uit de wind staan heel wat boter op het hoofd en zwijgen zij daarom als vermoord. Ook dat is typisch Belgisch en past perfect in de gebruiken van de republiek der kameraden.
‘Politiek met propere handen’ en ‘nieuwe politieke cultuur’, dat klinkt als muziek in de oren. Maar niemand maakt er echt werk van.
Vreemd, toch?
Op naar het vol- gende incident!
Brief aan Veli Yüksel en co
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
DOE DE RIJKEN BETALEN
Is het zo simpel? Bernard Bulcke heeft het in De Morgen over Europa en de crisis. Het spa- gaat tussen de regeringen uit het noorden en het armlastige zuiden van de Unie is zeer groot. Duitsland, Finland en Nederland stel- len extra voorwaarden bij de “hulp” die het nieuwe Europese noodfonds ESM moet bie- den aan de probleembanken.
Ook over de begroting 2014-2020 is Europa verdeeld. Eurofielen willen meer “eigen mid- delen” voor Europa (groter deel van de btw of een financiële transactietaks). Maar in lan- den als Duitsland, goed voor een vijfde van het Europese budget, is men niet happig op
nog meer transfers. Tot ergernis van Bulcke en de zijnen, die ook in de Belgische context vinden dat de Vlamingen nog maar eens een paar decennia moeten blijven betalen voor de armlastige, want socialistische gewestregerin- gen in dit land.
MAAK U GEEN ZORGEN
Naast de levenslange vakantie die ons aller monarch en zijn gezin op kosten van het gemeen slijten, wordt regelmatig van een extra vakantie genoten. De boog kan niet altijd gespannen staan.
Het jaar is nog niet om en Albert Second en gade tekenden toch al voor twaalf stuks. De
regimemedia lieten opmerken dat de vorst zijn meest ontspannende “werkjaar” kent sinds tijden.
Dat zal wel, met de door hem gestuurde PS en een halve landgenoot van zijn gade aan het roer van “zijn” land. Wie mocht vrezen dat hij tijdens die talrijke vakantietrips de zorg voor
“zijn” land uit het oog zou verliezen, kunnen we geruststellen.
Regelmatig wordt een legervliegtuig inge- zet om de post van het gezin aan de man en vrouw te brengen op de vakantiebestemming.
U mag uw lang verbeide zucht van verlichting nu slaken, samen met ons.
Dossier
10 oktober 2012
4
Hilversum 3 bestond nog niet
Ik herinner me alsof het gisteren was.
Omroepster Jeanneke Sneyers kondigde die zondagmiddag (“Opera en Belcantoooo; een programma van Etienne van Neste”) aan dat een jonge tenor van La Scala in het openings- concert voor Expo 58 zou zingen. Dat was niets bijzonders. Iedere Italiaanse tenor was inder- tijd voor de Vlamingen iemand van “de Schala”
(zoals men hier zei) al had ie misschien alleen dat theater aan de buitenkant gezien. De Mila- nese operaschouwburg was toen nog zo’n begrip dat veel Vlaamse danszalen de naam
“Scala” kregen.
Openingsconcerten werden toen ruimer opgevat dan vandaag, omdat klassieke muziek nog niet verbannen was naar een nichezender.
In de Antwerpse Ancienne Belgique was het heel normaal dat tussen de sketch van Char- les Janssens en Co Flower en het optreden van een goochelaar een operazanger optrad die een paar aria’s zong die iedere volksmens kende.
Herman van Veen bezong die muziekcultuur later treffend in zijn:
“Hilversum 3 bestond nog niet Maar ieder had zijn eigen stem Op elke steiger klonk een lied Van Paljas en Jeruzalem.”
(Voor onze lezertjes jonger dan 40. Die Pal- jas is de aria “Vesti la giubba” uit de gelijkna- mige opera; in Vlaanderen en Nederland ooit gekend als Het Smartlied. La Esterella zong het graag. En die Jeruzalem is de prachtige hymne
“The Holy City”, die ieder jaar door Etienne van Neste op Paaszondag geprogrammeerd werd.) Vandaag kan je bij de eender welke ope- ning alleen kiezen tussen een avond buren- lawaai (officieel “pop” genaamd) of anders hoogst ernstige muziek: zoiets als de 2de Sym- fonie-Auferstehung van Mahler. In 1958 kwa- men nog alle genres aan bod: pop, jazz, klas- siek. Iedere muziekproducer bij de radio mocht
Franco!
Mis poes! Over de Spaanse dictator, die altijd bij zijn koffie doodsvonnissen onderte- kende, schrijf ik binnenkort. Franco betekent voor uw columnist in de eerste plaats de naam van één van de grootste tenoren van de vorige eeuw: Franco Corelli.
een ster engageren. George Melachrino, grote concurrent van Helmut Zacharias, verscheen met zijn smachtende violen. De brave Zwitser Vico Torriani was de popster en de jazzdame heette Hazel Scott. Het hoogtepunt van de avond was de Italiaanse tenor. Etienne kreeg een smak geld en slaagde erin de beroemdste operatenor van die tijd te engageren: Mario del Monaco. Het hart van mijn latere collega stond waarschijnlijk even stil toen die afzei.
De Metropolitan van New York bood de Itali- aan een paar extra voorstellingen aan. Ik bezit nog een kopie van de brief waarmee hij een jaar later de Met aan zijn Brusselse afzegging herinnert. Etienne van Neste moest op zoek naar een vervanger. Dat werd de in dit land in die internetloze tijden volslagen onbekende Franco Corelli. In een prachtig koffietafelboek gewijd aan de tenor poseert hij op een grote foto voor een treinstel. De auteur van het boek heeft geen idee waar de foto genomen is, maar op een treinraam hangt een klever met de Nederlandse tekst: “om gebruik te maken van een trein-auto”.
Blikseminslag
Het openingsconcert had plaats op zondag 20 april - vier dagen na de feitelijke opening - in het Groot Auditorium. Dat gebouw is zoals de hele expo afgebroken, met uitzondering van het Atomium en het Amerikaans Theater waar ik later dikwijls zelf als producer werkte. Het was een initiatief van uitsluitend de Vlaamse radio, want zelfs in 1958 was het al niet meer mogelijk samen met de Walen te organiseren.
Ik heb het grootste deel van het concert niet gehoord. We hadden thuis een piepklein tee- veetje, letterlijk bijeengespaard met halve en hele franken. De programma’s eindigden toen om 22 uur (en ’s maandags was er geen uit- zending) en kinderen van 14 jaar gingen in die tijd naar bed in plaats van naar de disco. Ik lag er dus al in toen mijn vader fluisterend vroeg of ik nog wakker was en me zei dat ik nog even naar beneden mocht, want die Italiaan ging zingen. Dat werd dus de bekende “bliksem-
inslag”. Ik hield zeer veel van Mario Lanza en zoals veel jongeren vond ik Freddy Quinn ook een grote. Dat laatste was op slag voorbij. Die jonge tenor zong nog mooier, hoger en krach- tiger dan de Amerikaanse filmtenor. Ik was dui- delijk niet de enige die zijn oren niet geloofde.
De aanwezigen in de zaal, koude en afstan- delijke hovaardigheidsbekleders, hadden ook een goede zanger verwacht maar niet de meest indrukwekkende tenorstem van de laatste zes- tig jaar. Ze werden er zelfs warm bij en eisten na de drie voorziene aria’s een niet voorziene bis. Corelli ging tenslotte akkoord en zong “Gra- nada”. “Dat moet iets zijn als je zo iemand in een echte voorstelling hoort”, zei mijn vader,
“maar dat is niet voor mensen zoals wij weg- gelegd.” Ja, zo goed kende ik ook wel onze sociale status. Een jaar later begon dan toch de consumptiemaatschappij. Er was eindelijk geld voor wat meer dan huishuur, voeding en kleding; de pick-up verscheen. Lp’s waren nog ontiegelijk duur (verhoudingsgewijs 5 x duur- der dan cd’s vandaag). Iemand vertelde ons dat er goedkope exemplaren te koop waren aan de stalletjes op de Brusselse Aa Met (Vos- senplein). We gingen kijken en daar stond het mp-eetje (25 cm) Tenore Franco Corelli. De verkoper was zo vriendelijk een aria te spelen en daar was die onvergetelijke stem weer. Het werd stil rond het stalletje. Na die aria legde de verkoper onmiddellijk een nieuw plaatje op: “Oh Carol! I’m but a fool. Darling I love you, why are you so cruel?” Iedereen, ook de koper van dat Sedaka-nummer, schoot in een lach.
Ciao Franco
Dat plaatje heb ik grijs gespeeld. Iedereen die ik kende, moest meeluisteren. Het jaar daarna arriveerde het bandopnemertje. Twee jaar lang stond ik ieder moment klaar bij de vele belcanto-programma’s die er nog op de radio te beluisteren waren op binnenlandse en buitenlandse zenders, in de hoop dat men een nieuwe plaat van de tenor zou spelen. “En attendant Godot”, die ook nooit kwam. Maar ik leerde wel het hele operarepertoire kennen en ik begreep dat niet alleen Franco Corelli een groot zanger was. De grote internationale door- braak kwam er toen hij een contract tekende bij EMI in 1960 en de platenmarkt in de vol- gende jaren overspoeld werd met zijn recitals en integrale opnames van opera’s. Die kocht ik allemaal (of nam ze op met dat bandop-
nemertje). Dat eerste plaatje speelde ik nog alleen tijdens de grote momenten: het afscheid aan een meisje, het behalen van mijn leraars- diploma, het vertrek naar het leger. In 1958 durfde ik zelfs niet dromen dat ik ooit een auto zou kopen, maar tien jaar later vertrok ik al voor mijn jaarlijkse pelgrimstocht naar het opera- festival in open lucht in de arena van Verona.
In 1970 was het weekend onvergetelijk. ’s Vrij- dags zong de 29-jarige Placido Domingo, die ik al een jaar tevoren had toegejuicht, in Manon Lescaut. ’s Zaterdags was er Carlo Bergonzi, inmiddels een andere grote favoriet, in Travi- ata. Na afloop van de voorstelling reed ik naar de camping en de bewaker gaf me de goede raad mijn Volvo Amazon voor de tent te parke- ren, want uit de Alpen arriveerde één van die stormen die de bezoekers van het Garda-meer wel kennen. Die zondag scheen een bleek zon- netje. Af en toe regende het lichtjes. De hele dag drentelde ik zenuwachtig heen en weer;
vloekend naar de lucht kijkend. In de arena zat een Duitser met twee bloedmooie dochters, maar de vader was voor één keer interessan- ter, want die vertelde me: ”Es sind nur Schäfer- wolke.” Toen begon Carmen, en daar stond ie dan: niet alleen de mooiste stem maar ook de mooiste tenor die ooit op een scène verscheen.
Lang, gespierd als een atleet, een kop als een Romeins borstbeeld en een bronzen stem met een schitterende hoogte. Na afloop liep ik naar mijn auto met die éne gedachte: “een voorstel- ling met Franco Corelli was dus wel voor men- sen zoals wij.” Ik zag en hoorde hem het laatst in 1975 en ik was blij omdat mijn mooie vrouw bij me was en zij nu ook het jeugdidool van haar man kon meemaken. Hij was wat ouder en grijzer geworden. Het duurde een tijdje voor de oude glans weer op de stem verscheen. Het publiek eiste een bis van zijn grote aria, maar hij spaarde zich om in de laatste twee aktes alles uit de kast te halen. Na afloop van een voorstelling liepen we altijd zo vlug mogelijk naar de wagen, maar ik had inmiddels genoeg interviews met de tenor gelezen om te weten hoe kritisch hij voor zichzelf was. Ik vermoedde terecht dat hij wou stoppen met zijn zenuwslo- pende loopbaan en bleef applaudisseren tot de laatste seconde. Ik heb zelfs gemurmeld: “Ciao Franco, ciao. Bedankt voor alles.” Juist negen jaar geleden stierf hij. Daarom is begin oktober voor mij altijd Franco Corelli-maand.
JAN NECKERS
Echo’s uit de Koepelzaal
Vooruitgang
Wie de (meestal heersende) saaiheid van de woensdagse plenaire vergadering van het Vlaams Parlement zelf wil ondervinden, kan al een paar jaar terecht op hun webstek. We komen zelden fanatieke democraten tegen die er rond voor uit durven komen dat ze daar naar zitten af te tellen en nagelbijtend het verloop van de zittingen volgen. Om eerlijk te zijn: we hebben zo nog niemand ontmoet en schaars zijn de aan het scherm gekluisterde geïnteres- seerden (of het moesten licht demente hoog- bejaarden zijn, voor wie het niks uitmaakt wat er beweegt op de kwelbuis). Dat zal onze zelf- ingenomen politici worst wezen. Derhalve kon wie dat wilde vanaf deze week een aantal commissievergaderingen volgen: Binnenlands Bestuur en Buitenlands Beleid (sic) op dinsdag, Leefmilieu op woensdag en Wonen en Econo- mie op donderdag. Niet dringen, alstublieft!
Men voorziet in de toekomst dat zowel deze bijeenkomsten als de plenaire vergaderingen ook nog later zullen kunnen herbekeken wor- den. Wat is het toch fijn Vlaming te zijn in het Belgische vaderland en zich bemind te weten…
Eigen energie eerst!
U vernam ongetwijfeld al dat onze regel- neven en -nichten van de Vlaamse overheid vanaf Nieuwjaar de energieprestatieregels voor nieuwbouw nog maar eens gaan uitbreiden.
Dat zullen vooral de isolatienormen zijn, maar vanaf 2014 moet elke nieuwbouw zelf energie gaan opwekken! Dat kan middels zonnepane- len, een warmtepomp, een biomassaketel, een zonneboiler of het deelnemen aan een collec- tief buurtproject. Als het maar energie produ- ceert… Volgens de Vlaamse architectenorga- nisatie zou het wel eens kunnen dat er zo een serieuze kloof zal tot stand komen tussen reno- veren en bouwen. Uit statistieken blijkt nu al dat het publiek meer en meer kiest voor het
eerste, wegens goedkoper en minder strakke regels! Zullen we nog een blik rode en groene socialisten opentrekken?
Kritiek
Robrecht Bothuyne uit Kruishoutem is een CD&V’er die voor de minister-president geen onbekende is zoals voor u en voor mij. Van 2007 tot 2009 was die dertiger als raadgever economisch beleid werkzaam op het kabinet- Peeters. We gaan in de toekomst ongetwijfeld nog van hem horen. Als zo iemand dan in de pers ‘mag’ uithalen naar coalitiegenoot Phi- lippe Muyters (N-VA), minister van Werk, is dat op zijn minst een interessant signaal dat het niet zo erg (meer) botert in de Vlaamse regering. Het ging met name over het ‘falende’
beleid om bruggepensioneerden terug aan de slag te krijgen. Bothuyne betreurde het dat die bruggepensioneerden van de VDAB maar één keer om de vijf jaar verplicht moeten gaan sol- liciteren: een pro forma-gebeuren!
En als die regel niet wordt nageleefd, vol- gen er nauwelijks sancties: welgeteld één (1) in 2011!
Korzelig
Nogal begrijpelijk reageerde Muyters lichtjes gepikeerd en in niet mis te verstane termen:
‘De oplossing is eenvoudig: schaf het brug- pensioen af, waardoor mensen verplicht wor- den zich tot hun 58ste beschikbaar te houden voor de arbeidsmarkt. Maar dat is de verant- woordelijkheid van de federale regering, niet van de Vlaamse.’
Was het misschien de bedoeling de minister (die zo al niet de sterkste schakel in de N-VA- ketting is) te verleiden tot dit soort uitspra- ken, die bij nuchtere lieden wel op bijval kun- nen rekenen maar bij het grote publiek - dat de luxepampers niet wil en kan missen - niet echt populair zijn?
Nieuwsfeit van de week
Wilde kat na 150 jaar
opnieuw gespot in Vlaanderen opnieuw gespot in Vlaanderen
WALLONIË ONDERMAATS
We worden overspoeld met economische cijfers, en die zijn de jongste tijd niet goed. In negen maanden hebben dit jaar al 7.959 Bel- gische ondernemingen de boeken neerge- legd, een record. De uitzendsector kromp sinds januari met 3,14 procent. De werkloosheid neemt weer toe. Volgens het sociaal secre- tariaat SD Worx hebben amper 23,8 procent van de Belgische kmo’s directe aanwervings- plannen. Ook onze handelspositie komt in het gedrang. Regionale informatie, vaak ver te zoeken, kan nochtans verhelderend zijn. Zo blijkt weer dat nog geen 15 procent van de Bel- gische export uit Wallonië komt. De Vlaamse export was in het eerste halfjaar 146,4 miljard
euro, en dat is een record. In heel 2011 expor- teerde Wallonië voor 41 miljard euro.
MEER OVERVALLEN…
Federaal parlementslid Peter Logghe (VB) kreeg van minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (cdH) te horen dat in Wallonië in 2011 wekelijks 32 gewapende overvallen plaatsvonden. In dat gewest werden in 2011 liefst 53 procent van alle gewapende overval- len gepleegd, tegenover 25 procent in Vlaan- deren en 21 procent in Brussel. De Waalse ste- den Luik en Charleroi overtreffen Antwerpen, dat met 113 feiten toch nog zeer hoog scoort.
“Het wordt tijd dat de angst van kamp veran- dert. Niet langer de burger, maar de crimineel moet schrik hebben”, aldus Logghe.
Actueel 10 oktober 2012 5
Bollekenskermis
Wie gelooft die mensen nog
U herinnert zich die gevleugelde woorden nog wel van onze vriend Leterme. Nu geldt:
wie gelooft die peilingen nog?
Voorbije zaterdag: peiling in Gazet van Antwerpen, met een grote titel op de voorpa- gina: “Fotofinish”.
In Het Laatste Nieuws: een grote titel op de voorpagina: Janssens krijgt kloof niet dicht.
Verder in GvA: Vlaams Belang houdt goed stand. In HLN: Vlaams Belang stelt niets meer voor.
Tja, wie gelooft die peilingen nog, en alle commentaar errond?
Hopeloos belachelijk
Van Patrick Janssens weten we dat hij al maanden bezig is met een doordachte media- campagne. Niet in termen van affiches en pam- fletjes, wel degelijk in termen van een bar- numcampagne. Al in juni was Oosterwaal zo goed als klaar met het magazine ‘Patrick’, om maar te zeggen. In maart 2011 werd de redac- tie van Gazet van Antwerpen “versterkt” met Rudy Collier, goed voor – toevallig – een con- tract van twee jaar. Collier moet er voor zorgen dat Janssens op een positieve manier aan bod komt in de Gazet.
Achter de campagne van Janssens zit een duidelijke strategie: de strijd tussen Janssens en De Wever moet lijken op een nek-aan-nek- race. De andere partijen mogen niet te veel aan bod komen (zie de tv-fictiereeks Deadline 14/10, waar enkel de uitdagers in het centrum van het verhaal komen).
Vandaar dat GvA moest uitpakken met een peiling die nauwelijks 0,8 procent verschil gaf tussen De Wever en Janssens, terwijl alle andere peilingen altijd een duidelijk verschil van meer dan 10 procent in het voordeel van De Wever gaven. Peilingen zijn manipuleerbaar, en met de foutenmarge kan altijd gegoocheld worden om er toch maar een wetenschappe- lijke uitleg aan te geven.
De grote verliezers
GvA benadrukte in een vette titel dat dit een
“betrouwbare” peiling was. Waren er in het ver- leden dan soms onbetrouwbare peilingen? Of beginnen ze te beseffen dat hun uitleg almaar belachelijker klinkt.
“Senior writer” Lex Molenaar zich maar beijveren om aan te geven waar Janssens nog stemmen kan halen - vooral bij de Groenen, blijkt, en misschien bij Rood! en consorten - om volgende zondag De Wever voorbij te steken.
De zusterkrant, Het Belang van Limburg, behorend tot dezelfde Concentra-stal, doet precies hetzelfde om Hilde Claes, dochter van, als eerste over de verkiezingsstreep in Hasselt te trekken. Volgens een peiling van VRT/HLN verliest het kartel sp.a-Groen 10,1 procent van de stemmen van 2006, maar in de rode per- ceptie van Het Belang van Limburg “houdt de sp.a stand” in Hasselt.
Filip Dewinter
Volgens de ene peiling haalt het VB nog 13 procent in Antwerpen, een andere peiling klokt af op 17 procent. Filip legt de lat op 15 procent, eronder is een slecht resultaat. Niemand bij de serieuze pers maakt zich de bedenking hoe het komt dat toch nog een aanzienlijk deel van de Antwerpenaren zich niet aangesproken voelt door het verhaal van De Wever.
Om nog een andere reden is het resultaat van het Vlaams Belang in Antwerpen belang- rijk. Binnenkort zijn er voorzittersverkiezingen en men weet dat Bruno Valkeniers geen nieuw mandaat ambieert. Filip Dewinter denkt eraan zich kandidaat te stellen, maar dan moet hij een goed resultaat neerzetten. Een resultaat onder 15 procent zal immers zijn positie bin- nen de partij verzwakken.
Ann wie?
Het heeft een tijdje geduurd voor we in Antwerpen een verkiezingsfolder van CD&V in onze bus kregen; N-VA, VB, PVDA, Groen en Rood! duwen met de regelmaat van een klok een pamfletje in onze bus, maar op de CD&V was het wachten. Na “Patrick” en “Meyrem”
kregen we deze week toch weer een maga- zine in de bus: “Philip”. Met “Philip” wordt dan verwezen naar de Antwerpse cultuurschepen Philip Heylen.
‘ t Is niet echt een magazine zoals dat van
“Patrick”, maar een uitgebreide folder met
de kandidaten van CD&V. Het boekje kun je omdraaien en achterwaarts lezen: daar staat in ‘t groot op de voorkaft: “Ann”. Ann wie?
Ann Vylders: zij mag zich op de voorpagina in de kijker zetten, al staat ze maar 35ste op de Stadslijst. Ann kennen we als een hardwer- kende districtsschepen. Ook als ze dit jaar uit de boot zou vallen, voorspellen we één zaak:
we gaan nog horen van dat meiske.
Oostende
Hoe zou het in Oostende zijn met Vandela?
Volgens de peilingen moet hij maar een beetje stemmen inleveren, alle commotie rond het boek “De Keizer van Oostende” ten spijt.
De meeste discussie onder de mensen gaat nu over het omstreden kunstwerk op het Heldenplein: een aantal rode gedeukte meta- len “rotsblokken”. De stad Oostende moest voor de aankoop een dikke 480.000 euro lenen. Ook de onderhoudswerken zijn ten laste van de stad, en nu al begint de verf af te
schilferen. Op elk politiek debat in Oostende komt het kunstwerk ter sprake. Benieuwd of de Oostendenaars het stadsbestuur er daad- werkelijk voor gaan straffen.
Marijke
‘t Zijn harde tijden voor de partijsecretaria- ten en voor de mannen en vrouwen die met de opmaak van al die folders moeten zorgen. Daar moesten we aan denken toen we de folder van het Vlaams Belang voor de provincie Antwer- pen in handen kregen: een zekere Marije Dil- len staat daar op de tweede plaats. Dat moet natuurlijk Marijke zijn. Maar dat is nog niet het ergste. Achter elke kandidaat staat de leeftijd vermeld, en bij Marijke hebben ze daar 61 jaar van gemaakt.
Vraag een vrouw nooit naar haar leeftijd, maar in dit geval zorgen wij gratis en voor niks voor een rechtzetting: Marijke is geen 61, maar 51.
Heksenjacht
Nu alle lijsten officieel zijn ingediend, zijn ze bij de christelijke vakbond ACW aan het werk geschoten. Alle kandidatenlijsten van het Vlaams Belang worden gemeente per gemeente doorgelicht en vergeleken met het ledenbestand van het ACW. Blijkt er een over- lapping, dan wordt de VB-kandidaat zonder pardon uit de vakbond gesmeten. De eerste VB-kandidaten hebben voorbije week bericht gekregen. ‘t Is maar dat u weet waar de priori- teiten liggen van de christelijke vakbond.
Tine
Zijt ge integendeel een communist die zijn mosterd in het China van Mao Zdong haalt en staat ge op een verkiezingslijst van PVDA, dan heeft diezelfde vakbond daar helemaal geen problemen mee. Dan is dat blijkbaar volledig in overeenstemming met de doeleinden van de vakbond. Dat valt af te leiden uit de kandi- datuur van Tine van Rompuy - jawel, de zuster van - op de lijst van de PDVA-communisten in Leuven. Tine van Rompuy is tevens vakbonds- afgevaardigde van het ACV, jawel, de “christe- lijke” vakbond.
Nog een Tine
‘Ze’ reed door het rood, de rode actrice, en ze had net iets te veel op. Iets of veel te veel, “Trop is te veel en te veel is trop”, zei ooit oude rakker VDB zaliger. Tine van den Brande is ‘onafhankelijk’ kandidate op de kieslijst van de sp.a’tjes van Caroline Gennez in ‘haar’
Mechelen. De hoofdcommissaris van Meche- len bracht burgervader Somers op de hoogte, net als “per ongeluk” de pers.
Het was maar een kleine overtreding, aldus Tine en Caroline op de persconferentie. Dus werd ze mild behandeld door de begripsvolle media. Wel een rode kaart voor de politiechef.
Tine komt – zoals ze in interviews verkon- digde – uit een kansarm gezin. Haar ouders hadden moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Tja, de echte oorzaak van de kansar- moede ligt in feit dat het gezin Van den Brande na de oorlog door de repressie getroffen werd.
Maar dat wil Tine niet met zoveel woorden gezegd hebben.
Hier spreekt men Turks
Saygideger Willebroek Halki. Vraag ons niet wat het betekent, maar het is de aanhef van een verkiezingsbrief van N-VA-kandidaat Seney Ugurlu in Willebroek. De rest van de verkie- zingsbrief begrijpen we evenmin, want is vol- ledig in het Turks opgesteld. Ugurlu staat op de derde plaats.
Alleen heeft kandidaat Ugurlu het in zijn brief steeds over de NV-A (in plaats van N-VA).
Er is werk aan de winkel bij N-VA-Willebroek, zouden we zeggen.
Helemaal alleen
Aan de sterkte van een promotieploeg kan men zien hoe dynamisch een partij naar bui- ten komt. Zo werd Annemie Turtelboom (Open Vld) opgemerkt terwijl ze helemaal alleen aan het bussen was op Linkeroever, in regen en wind. Geen blauwe militant die haar bijstond.
Het zegt veel, zo niet alles over de sfeer bij de Open Vld.
O ja, in haar vrije tijd is Turtelboom minister van Justitie. Gelukkig moeten op haar ministe- rie geen dringende zaken afgehandeld worden.
Overvolle gevangenissen, onderzoeksrechters die elkaar naar het leven staan, gevangenen die ontsnappen… Maar onze ministerin is pamflet- jes aan het bussen!
Opgeslokt
De PS heeft acht van de negentien Brusselse burgemeesters, MR vijf, FDF vier en CDH twee. Vlamingen komen er niet aan te pas. Dat zal na de verkiezingen alleen maar erger worden. Vroeger waren er in de meeste gemeenten tenminste nog Vlaamse lijsten, maar nu blijven daarvan alleen het Vlaams Belang en N-VA over.
De CD&V, sp.a, Open Vld en Groen dienen bijna nergens nog Vlaamse lijsten in. Ouder- gem is de enige uitzondering op die regel: daar hebben CD&V, sp.a en Open Vld een Vlaamse lijst gevormd met de toepasselijke naam SAMEN. In de andere gemeenten hebben die
“Vlaamse” traditionele partijen zich allemaal laten opslokken door de lijsten van hun Frans-
talige zusterpartijen. De tsjeven staan op de lijst van CDH, de socialisten op die van de PS, de liberalen bij hun broeders van MR. Meestal wordt de naam van de “Vlaamse” partij niet eens vermeld. Het zijn zelfs geen kartellijsten.
Alleen Groen heeft het iets beter gespeeld:
die komen overal op als Ecolo-Groen. Zij zijn de slechtste Vlamingen van allemaal, maar zij hebben wel hun partijnaam kunnen redden. Of was dat misschien omdat ze bij Ecolo weten dat zij van zo’n belgicisten toch niets te vre- zen hebben?
Dedecker
We zijn benieuwd hoe het onze vriend Jean- Marie Dedecker zal vergaan in Middelkerke.
Jean-Marie is enkele maanden geleden ver- huisd van Oostende naar Middelkerke en is daar lijsttrekker van LDD. De lat ligt hoog:
Jean-Marie wil burgemeester worden. Verge- lijken met zes jaar geleden is onmogelijk. Er was toen geen LDD-lijst in Middelkerke en JMD kwam op in Oostende.
Bovendien is er in mei grote ruzie geweest in de plaatselijke N-VA waarbij 9 bestuursle- den overstapten naar de LDD. Niettemin trekt ook de N-VA met een eigen lijst naar de verkie- zingen. Dedecker hoopt vooral stemmen af te snoepen van de Open Vld die nu de meerder- heid uitmaakt. Eén zaak is zeker: het politieke landschap in Middelkerke zal op 14 oktober grondig door elkaar geschud worden.
De Standaard discrimineert
De Standaard organiseert dezer dagen een aantal debatten en chatsessies in een 11-tal steden. De kwaliteitskrant gaat heel selectief te werk: alleen in Antwerpen wordt ook een kan- didaat van het Vlaams Belang uitgenodigd. In de andere provincies niet.
Voor DS is het Vlaams Belang een onbe- staande factor. Ze baseren zich niet op de resul- taten van zes jaar geleden, wel op de peilingen.
Zo is er altijd wel een “objectieve” drogreden gevonden om bepaalde meningen te bannen.
Bejaardenstem
In Sint-Niklaas was voor de ingezetenen van een rusthuis een vergadering belegd om de bejaarden met de stemcomputer te leren omgaan. Eén van de bejaarde dames bleek daar geen boodschap aan te hebben, want zij verkondigde luidop aan alle aanwezigen:
“Voor mij is dat allemaal niet nodig. Ik vraag gewoon aan een verpleegster om voor mij op Christel te stemmen, want die heeft altijd al mijn stem gekregen.” Met Christel bedoelde zij de huidige burgemeesterin Geerts (Progres- sief Kartel). Wie zei daar weer dat de stemming geheim was?
Strijd in Turnhout
In Turnhout loopt de broedertwist tussen CD&V’ers en gewezen CD&V’ers, maar ook tus- sen sp.a’ers en gewezen sp.a’ers de spuigaten uit. Want de gewezen schepenen, gemeente- raadsleden en leden van CD&V en sp.a von- den elkaar in een nieuwe partij die met wel- lust op de oude moederpartijen beukt. TIM is de naam: Turnhout iedereen mee. Een slogan die een verwijzing is naar het ‘iedereen inbe- grepen’ van CD&V.
Ondanks alle afspraken worden verkiezings- borden neergepoot op openbaar domein en liefst in het zicht van de tegenstanders. Ook verdwijnen hier en daar dan weer borden…
Fraai is anders.
Anders gaat het bij N-VA en VB. Zij laten elkaar met rust en gaan zelfs beleefd en vrien- delijk met elkaar om.
Wordt het Frieda of Johan?
In Bilzen is de strijd ontbrand tussen de CD&V met Johan Sauwens en N-VA met Frieda Brepoels. Bilzen is een apart geval: drie van de vijf lijstrekkers hebben een VU-verleden: Johan Sauwens, Frieda Brepoels en Bruno Steegen.
Bilzen was destijds de Vlaams-nationalistische stede bij uitstek in Limburg.
Nu zijn het die drie ex-VU’ers die in een rechte lijn naar de verkiezingen zitten. Sauwens met de verderzetting van het huidige beleid van investeren en vernieuwen, Brepoels met een voorzichtig financieel beleid. Het Vlaams Belang met als lijsttrekker Annick Ponthier mag niet onderschat worden. Annick heeft geen VU- verleden, zij is nog te jong, maar zij doet het goed, ook en vooral in het federaal parlement.
Alles is nog open in het Demerstadje.
