Goed bezig, Elio!Opletten, beste lezer, want voor u het weet, krijgt

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

67

jaargang • nummer 18 • woensdag 2 mei 2012 1,95 euro

Goed bezig, Elio!

Opletten, beste lezer, want voor u het weet, krijgt u sympathie voor deze regering. De energieprijzen worden aan banden gelegd. Wie wil overstappen naar een andere gsm-operator moet geen vergoe- ding meer betalen. Vanaf 1 mei moeten apothekers verplicht het goedkoopste merk van antibiotica of antischimmelmiddel meegeven aan de patiënt. Alle- maal leuke dingen voor de mensen, niet? De rege- ring-Di Rupo is goed bezig.

Hoewel, Di Rupo zelf maakt weinig indruk. Hij aarzelt, lijkt erg afwezig en schijnt zeeën van tijd te hebben. Een presidentiële aanpak, volgens zijn aanhangers. Een besluiteloze twijfelaar, vinden de critici. Maar in zijn regering zitten enkele klep- pers en laten we het maar toegeven, vooral ter lin- kerzijde. Zeg van Johan Vande Lanotte wat je wilt,

maar onderschat hem niet. Als minister van Consumentenzaken kan hij scoren en dat doet hij ook. Het zal de doorsnee kiezer worst wezen dat Vandela onduidelijk bezig is met vennootschappen, ter- wijl hij de indruk wekt energiereus Electrabel met succes partij te geven. Ook het verhaal over fraudebestrijding van staatssecretaris Crombez kan voorspelbaar op applaus rekenen. Dat het Reken- hof in haar rapport vaststelt dat van de strijd tegen sociale fraude op het terrein amper iets te merken valt, zal dat feest weinig ver- storen. Rapporten van het Rekenhof liggen op weinig keukentafels.

Bij de begrotingscontrole lukte de regering erin 1,8 miljard euro bijkomend te ‘besparen’, zonder dat het publiek er veel van voelde.

Zoiets kan de kiezer zeker op prijs stellen. “Vele eenmalige maat- regelen”, stelt het Rekenhof in datzelfde rapport. Zal wel, maar het doet geen pijn.

Daar is deze regering goed in: niet te veel pijn doen en toch nog wat lekkers serveren. Wat achter dat sympathieke decor schuilt, is echter veel fundamenteler.

De regering-Di Rupo slaagt er al vijf maanden niet in een reeks belangrijke topbenoemingen door te drukken. Dat is bijvoorbeeld het geval voor Dexia, de rest-holding-zonder-geld-maar-veel-schul- den, waar Belgenland 60% van de staatswaarborgen moet dragen.

Vorige week lekte uit dat de gouverneur van de Nationale Bank,

Luc Coene, achter gesloten parlementaire deu- ren toegaf dat Dexia nieuw kapitaal nodig heeft.

Aangezien niemand daar nog eigen geld in wil ver- gooien, gaan alle ogen naar de overheid. Minister van Financiën Steven Vanackere weerde zich in de Kamer als een duivel in een wijwatervat, maar kon de indruk niet wegwerken dat hij de greep op het dossier kwijt is. Om het belang van dit dos- sier aan te geven: loopt die Dexia-zaak verkeerd af, dan schuift België meteen naar Griekse toe- standen. Toch lukt het niet te beslissen wie die rest-holding zal gaan leiden. Di Rupo ging op het rempedaal staan omdat er geen Franstalige kan- didaat-CEO voor Dexia te vinden was. Taal- politieke evenwichten bleken belangrijker dan de inhoud. Spijtig detail: begin dit jaar had Dexia mis- schien geld kunnen vinden op een markt die even wat ontspande, door de geldkraanpolitiek van de Europese Centrale Bank. Nu zit alles dicht. Met dank aan Di Rupo’s aarzelpolitiek.

Laten we ons beperken tot het nieuws van vorige week. Uit cij- fers van het Europese statistisch bureau Eurostat blijkt dat dit land vergeleken met de andere EU-lidstaten op eenzame hoogte staat wat de arbeidskosten betreft. Dat lazen we woensdag. ’s Anderen- daags meldden de kranten dat België de jongste jaren zijn positie als land met de hoogste belastingheffing op lonen nog heeft ver- sterkt. België stond op de eerste plaats, is daar gebleven en kon de voorsprong met de rest nog uitbouwen. Ging het over een voetbal- competitie, het zou klinken als goed nieuws. Maar het gaat over de rangschikking van hoge belastingen op arbeid en dus op arbeids- kosten. Diezelfde week werd beslist dat er bij Bekaert brugpen- sioen komt op 52.

Borrelnootjes, vette vissen en dikke biefstukken; in en rond de Wetstraat wordt rijkelijk gegeten. Vandaar de voorkeur voor culi- naire beeldspraak. Wel, geniet van de hapjes op de receptie van de regering-Di Rupo, want van een voedzaam hoofdgerecht blijkt er niets in huis te komen.

O ja, juist, het zijn de oppositiepartijen die zich aan populisme bezondigen.

De bekende historicus Juul Han- nes is op 25 april in Gent overle- den. Hij was 74. Hannes, een specia- list in economische geschiedenis en statistiek, doceerde aan de VUB en aan de Universiteit Gent. In zijn publicaties toonde hij aan dat Vlaanderen nooit uit de hand van Wallonië heeft gegeten, ook niet in de 19de eeuw, toen Vlaanderen arm en Wallonië rijk was.

Hannes was een belangrijke figuur in het liberale culturele leven. Sinds 2003 was hij onder meer voorzitter van het Liberaal Archief en van het Willems- fonds. Als wetenschapper baseerde hij zijn zakelijke analyses en onderzoek op uitgebreide cijferreeksen en statistieken.

Zijn publicaties waren een antwoord op Franstaligen die de jongste decennia het debat over de transfers steevast voeren onder de vlag van de gedwongen ‘solida- riteit’, die ze tot vandaag menen te kun- nen planten in de nevel van de geschie- denis: “Vlaams geld voor Wallonië? Et alors? Vroeger was het omgekeerd, toen Arm Vlaanderen at uit de hand van het industriële Wallonië.” Niets van aan, schreef Hannes.

Hannes bestudeerde de drie belang- rijkste directe belastingen uit de 19de eeuw: grondbelasting, patentbelasting (een soort bedrijfsbelasting) en per- sonele belastingen. Zijn conclusie was duidelijk: “Van 1830 tot 1914 betaalde Vlaanderen per hoofd van de bevolking meer dan Wallonië.” Als een Vlaming 100 frank betaalde, bracht een Waal 76,4 frank in de staatskas.

Hannes publiceerde in de jaren 1994 en 1995 regelmatig over dat onderwerp.

Hij besprak zijn bevindingen met libe- rale toppolitici (Karel de Gucht, Patrick Dewael en Guy Verhofstadt). In hun boe- ken namen ze zijn stellingen over, maar eens Verhofstadt premier werd (1999), belandde dit dossier in de blauwe kel- ders.

Belastingen

De fiscale wetgeving, ontworpen in het begin van de 19de eeuw, bleef quasi ongewijzigd tot na de Eerste Wereld- oorlog. Dat was nadelig voor een agra- risch Vlaanderen, dat in die eeuw ver- pauperde, maar voordelig voor het industrialiserende Wallonië.

De grondbelasting werd bepaald op basis van het kadastraal inkomen, maar het kadaster werd nauwelijks aangepast aan de industrialisatie, die zich vooral in Wallonië voltrok. Nijverheidsgebou- wen werden nauwelijks belast, huizen en gronden buiten proportie. Vlaande- ren betaalde bovenmaats.

De bedrijfsbelasting (patentrecht) bleef een eeuw lang ongewijzigd.

Juul Hannes vond geen

voorbeeld van Waalse

solidariteit

“Wallonië schonk niets aan Vlaanderen”

Vervolg op blz. 2

Deze week :

• Nultolerantie

voor kinderkloppers 3

• Briefje aan Maggie De Block 3

• Seksuele intimidatie bij de VRT 4

• De laatste IJzerbedevaart? 5

• Belfortploeg doet niet mee 6

• Links PS-monopolie 7

De dingen dezer dagen 2

“Wie krijgt in A uw stem?”, wilde Gazet van Antwerpen weten. Van een Vlaamse en rechtse strekking kan men die krant niet (meer) beschuldigen. Op gejuich zullen de resultaten niet onthaald zijn. Het goede nieuws is dat de nu uitgesproken linkse – of rode? – krant niet te beroerd was ze te publi- ceren. Van alle respondenten antwoordde 43,76 procent op N-VA te zullen stemmen.

De stadslijst sp.a annex CD&V klokte af op 18,66 procent. PvdA haalde verrassend 16,55 procent, bijna het dubbele van de 8,78 pro- cent voor Vlaams Belang. Groen was goed voor 8,07 procent. Open Vld, met boegbeeld Annemie Turtelboom, moest het stellen met een schamele 3,75 procent.

Het Laatste Nieuws wilde antwoord op een heel concrete vraag: “Wie moet burge- meester worden?” De krant noteerde 16.085 antwoorden. Bart de Wever haalde liefst 60 procent (9.617) van de stemmen binnen. Dat is 20 procent meer dan alle andere sjerpja- gers samen! ‘Titelverdediger’ Patrick Janssens haalde 18 procent (2.945), Filip Dewinter 14 procent (2.266), Annemie Turtelboom 4 pro- cent (638) en groene Meyrem Almaci even-

eens 4 procent (619).

Tel voor de ‘fun’ samen wat beide peilingen als resultaat voor samenwerkende V-partijen opleveren. Stel dan, zoals ik, vast dat al de rest gedegradeerd wordt tot een figurantenrol. En concludeer dat het aantal ontkurkte champag- neflessen in de hoofdkwartieren van de tradi- tionele partijen indrukwekkend zal zijn, om te vieren dat de V-partijen verkiezen elkaar naar het leven te blijven staan. Ik zou ook hier “tijd voor verandering” durven prediken. Om niet

“hoog tijd” te zeggen.

Actie

Als peilingen de traditionele partijen in trendzettend Antwerpen in de touwen bok- sen, betekent dat niet dat ze al uitgeteld zijn.

Hun vindingrijkheid om aan de macht te blij- ven, is dermate indrukwekkend dat, mocht ze een betere zaak dienen, ze voor bewondering vatbaar zou zijn. Antwerpen kende al de ‘por- trettenactie’ van het linkse intellectuele BV- schap dat zich met eigen smoelwerk unaniem achter ‘Patrick’ schaarde. Op 1 oktober 2006 was er de 0110 concertenactie ‘voor meer ver- draagzaamheid’, met als bezieler rode rakker

Toch wordt olie goedkoper

De prijzen aan de pomp swingen de pan uit. Op de internationale markten kost een vat ruwe olie gemiddeld 120 dollar. Tijdens de Grote Recessie van 2009 daalde de prijs van een vat onder de 60 euro. In 2002 zaten we aan ocharme 30 euro. Wat is er aan de hand?

In eerste instantie is er natuurlijk de hoge vraag naar het zwarte goud uit groeilan- den als China, India en Brazilië. Het Internationaal Energie-agentschap voorspelt dat de wereldwijde vraag naar ruwe olie dit jaar zal oplopen tot 90 miljoen vaten per dag, tegen 89,1 miljoen in 2011.

In de geïndustrialiseerde wereld zal de vraag naar olie dalen: van 45,6 miljoen vaten per dag naar 45,2 miljoen. Maar Azië zou per dag 700.000 vaten extra nodig hebben. Ook in Zuid-Amerika en Rusland stijgt de vraag. Gevolg is dat, hoewel we in Europa met een recessie zitten, de olieprijs tegen alle verwachtingen in niet daalt. Bij vroegere econo- mische crisisperiodes viel de economie stil en was er minder brandstof nodig, maar nu houden de groeilanden de vraag hoog.

Het zou echter fout zijn enkel naar de gestegen vraag te wijzen als oorzaak van de hogere olieprijzen. Het aanbod mag niet uit het oog worden verloren. Dan hebben we het niet over het feit dat er onvoldoende snel olie wordt bovengehaald. Het gaat om de moeilijke aanvoer naar de eindverbruiker. Dat alles houdt verband met geopolitieke span- ningen. Door de oorlog tussen Noord- en Zuid-Sudan verdwijnen per dag 350.000 vaten van de markt. In Jemen is het onrustig. Jemen produceerde tot voor een paar maanden 160.000 vaten per dag, nu is dat nog de helft. Ook Syrië is een olieproducerend land waar het aanbod afneemt, net als in het onrustige Nigeria.

En dan is er de Straat van Hormuz, waar dagelijks 17 miljoen vaten passeren, 20 pro- cent van de wereldproductie. Als die Straat door Iran wordt afgesloten, is het hek van de dam, zeggen olie-experts. In 1973, toen de Arabische landen naar aanleiding van de Jom Kippoer-oorlog de kraan afsloten, verdwenen er minder dan vijf miljoen vaten per dag.

Zitten we straks dan aan 200 dollar per vat?

De kans is klein. Sterker nog, de kans is reëel dat de olieprijs zal dalen, ondanks de hoge vraag uit de groeilanden. De beleggers hebben een mogelijke prijsstijging door een conflict in Iran al doorgerekend. Wat betekent dat de olieprijs wellicht zal dalen van zodra de spanningen tussen Iran en Israël afnemen.

Komt het toch tot een escalatie en wordt de Straat van Hormuz afgesloten, dan is de kans klein dat dit lang zal duren. Voor de VS en zeker voor China is het essentieel dat de oliebevoorrading efficiënt verloopt. De Amerikanen hebben al twee vliegdeksche- pen in de regio en een derde is onderweg. De VS zullen nooit toelaten dat de broodno- dige energiebevoorrading in gevaar komt.

In afwachting van de vrijmaking van de Straat kan de wereldeconomie een beroep doen op de reserveproductiecapaciteit van de OPEC-landen. Binnen dertig dagen kun- nen 1,7 miljoen vaten olie per dag worden vrijgemaakt, gedurende een periode van drie maanden. Dat is niet enorm veel, maar voldoende om een sterke stijging van de olieprij- zen tegen te houden.

Tweede reden waarom de olieprijzen zullen dalen, is het toenemende aanbod dank- zij allerlei nieuwe ontginningen. De hoge olieprijs heeft het de voorbije twee jaar econo- misch rendabel gemaakt via diepzeeboringen naar het zwarte goud te zoeken. Ook de makkelijker bereikbare voorraden rond de Noordpool openen perspectieven. Dat toe- nemende aanbod van miljoenen vaten zal de prijs drukken.

De belangrijkste factor wordt echter Saudi-Arabië, ’s wereld grootste olieproducent.

De Britse economische historicus Niall Ferguson voorspelt weliswaar een olieprijsstijging bij een conflict tussen Israël en Iran, maar hij voorspelt ook dat de Saudi’s op vraag van de VS met veel plezier de oliekraan zullen opendraaien om een prijsdaling te bewerkstel- lingen. Reden is dat het soennitische regime in Riyad het sjiitische Iran haat. Een oorlog die Iran verliest, of een vernedering door Israël en de VS, zou voor de Saudi’s betekenen dat een grote concurrent voor de regionale hegemonie wordt uitgeschakeld. Wanneer het om geopolitieke redenen echt nodig is, doen de Arabieren moeite de oliekraan open te draaien. Ze deden het al in de jaren 80, om de Sovjet-Unie op de knieën te krijgen.

Door de sterke prijsdalingen kreeg de USSR minder en minder dollars voor de eigen olie.

De Russische economie werd langzaam maar zeker gewurgd. Economische historici zien hierin een vaak onderschatte oorzaak van de val van het IJzeren Gordijn.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Vindingrijkheid

“Bart De Wever gaat voor de Antwerpse burgemeesterssjerp.” Amper was de inkt van die mediaboodschap droog, of de eerste peilingresultaten stonden er al.

Daarop steunend, ziet het er naar uit dat De Wevers oneliner “tijd voor verande- ring” de mondige sinjoor niet onberoerd laat. Op zijn ziekbed heeft Patrick van A alle tijd om kranten te lezen. Het laat zich raden dat het even slikken geblazen was, bij inzage van de peilingen. De andere, troostende kant van de medaille zegt dat peilingen zijn wat ze zijn. De enige echte staat geprogrammeerd op 14 oktober.

en dEUS-coryfee Tom Barman. Zijn concert in Antwerpen had plaats aan de vooravond van de ‘clash’ tussen ‘Patrick’ en Filip Dewin- ter. Maar achter die datum moest volgens de organisatoren niets anders gezocht worden dan louter toeval. De concertactie was ook niet gericht tegen een bepaalde partij. Ze was integendeel volkomen apolitiek...

Elke gemeentelijke verkiezing in Antwerpen heeft blijkbaar recht op een politiek correcte actie. Die van oktober 2012 bevat een televi- siereeks, over een ontvoering met de verkie- zingen als achtergrond. De welluidende titel is ‘Deadline 14/10’. Het is alweer louter toeval dat de slotaflevering op antenne gaat de avond voor de verkiezingen. Hoe meer er getoeterd wordt dat in de reeks geen sprake is van stem- advies, hoe groter mijn achterdocht dat het ook deze keer anders kan zijn. De opnames lopen nog. Nu Bart De Wever voor de sjerp gaat en nu de peilingen hem sterke wind in de zeilen blazen, kan niet uitgesloten worden dat er links en rechts – met nadruk op het eer- ste – in het script nog wat kan of moet wor- den bijgestuurd.

Bisschop

Operatie-beschadiging van N-VA was al een tijd, nog wat traag, op gang getrokken. Het weekblad Humo haalde dat trage er in één ruk af. Pol van den Driessche heeft het gewe- ten. Van Brugge naar Antwerpen is geen reu- zenstap. De voorspelbare nasleep richting de

‘vijand’ in de grootste stad van Vlaanderen liet niet lang op zich wachten. Jan Antonissen, bloedrode journalistieke coryfee van Humo, liet weten dat ‘het weerzinwekkende gedrag’

van PVDD al, veel eerder dan bij hem, was aangeklaagd bij politieke en andere prominen- ten. Maar die hadden er niks mee gedaan. Van al die prominenten noemde hij er één bij naam.

Dat het Bart De Wever was, moet alweer lou- ter toeval geweest zijn. Wie daar wat achter zoekt, is verkeerd.

De aan de gevallen naam gekoppelde con- clusie van de heer Antonissen was ook niet mis. Hij dacht dat de situatie vergelijkbaar was

‘met wat zich heeft afgespeeld in het dossier seksueel misbruik in de kerk. Mensen die een probleem hogerop wilden aankaarten wer- den weggelachen en kregen geen kans op ver- weer. In het geval PVDD had Bart De Wever de rol van een bisschop gespeeld’. Om én de geloofwaardigheid én de onbevooroordeelde inbreng van de Humo-journalist te duiden, werd hulp van de VRT-kameraden ingeroepen.

Bij Lieven van Gils in Reyers Laat draafde Guy Polspoel op. Guy staat erom bekend dat hij iets van veel weet maar nooit veel van iets. Het was stellig onvoorzien maar wel een feit dat de voor het ‘item kasteelmoord’ uitgenodigde strafpleiter Hans Rieder brandhout maakte van het pleidooi pro-Antonissen van Polspoel.

Met de operatie-beschadiging op toeren- tal, is de vraag wat de N-VA en De Wever, rekening gehouden met de al vermelde vin- dingrijkheid van zijn politieke tegenstanders, van nu tot 14 oktober nog mogen verwach- ten. Gokken doe ik niet. Mijn vindingrijkheid schiet daarvoor te kort. Wat niet zeggen wil dat ik al wie daar met een bepaald doel voor ogen geen last van heeft, benijd.

d.M^ol

Vervolg van blz. 1

“De fiscus belastte mosterdmolentjes en de rugzak van straatventers, maar had geen oog voor hoogovens en andere industriële com- plexen... Eigenaars van steengroeven en kool- mijnen dienden zelfs geen bedrijfsbelasting te betalen. Geen wonder dus dat het patentrecht meer opbracht in Vlaanderen dan in het indu- striële Wallonië.”

Hetzelfde verhaal voor de personele belas- ting (op ‘uiterlijke tekenen van welstand’), die pas na de oorlog werd aangepast. De fiscus keek naar de huurwaarde van de woning, het aantal deuren en vensters, het aantal haarden, de waarde van het meubilair en naar het aan- tal meiden, knechten en luxepaarden. Vlaan- deren bracht veel meer personenbelasting op omdat de huishuur er hoger lag omwille van de hogere bevolkingsdichtheid.

Vlaanderen betaalde in 1890 met 40% van de gezinnen 43,5% van de personenbelasting, Wallonië, met eveneens 40% van de gezinnen slechts 28% van de belastingen. De Vlaming betaalde in de periode 1838-1911 een kwart meer erfenisrechten... Van de uitgaven voor grote infrastructuurwerken (spoor, havens, wegen, kanalen) ging 35 tot 37% naar Vlaan- deren. De winsten van de Waalse bedrijven in Brussel werden geteld. Daar liep de concen- tratie van rijkdom de spuigaten uit.

Hannes bleef zijn onderzoek verder verfij- nen en vatte het nog eens samen in zijn boek

“De mythe van de omgekeerde transfers”

(2007).

“Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van solidariteit van het zuiden met het noorden.

Ik heb er nooit gevonden... Vlaamse politici vertrekken steevast van het beginsel dat Bel-

Juul Hannes vond geen voorbeeld van Waalse solidariteit

gië niet mag barsten. België zal nog lang niet barsten. Het barst op de dag dat de Franstali- gen één eurocent betalen aan de Vlamingen”, zei Hannes in Trends.

Merkwaardig hoe makkelijk de traditionele partijen ook vandaag blijven meestappen in dat verhaal van verplichte solidariteit. Zelfs de N-VA bleef na de ‘overwinning’ van 2010 over die materie behoorlijk stil.

De betreurde journalist Roger van Houtte formuleerde het in een bespreking van een publicatie van Hannes ooit zo: “De Vlaming is ervan overtuigd – en de jongste generatie nog meer – dat Vlaanderen de Waalse broe- ders moet terugbetalen. De Vlaming gelooft dat een hold-up solidariteit is. Wetenschap- pers die het omgekeerde kunnen bewijzen, komen niet op tv. Die kennen er niets van.

De slaafse onderworpenheid zit werkelijk in onze genen.”

Nog even Hannes zelf: “De mensen wéten het niet, de verantwoordelijken ontvluchten de waarheid en de pers vindt dit verhaal niet sexy genoeg. Wij hebben geen voordeel met een zwart gat in Wallonië. Trouwens, als Wal- lonië zijn centen redelijk zou besteden, dan was er geen probleem. Maar de verspilling van federaal geld, dat in grote mate Vlaams geld is, laten verdergaan is een politieke dood- zonde... Waar komt bijvoorbeeld de hoge Bel- gische staatsschuld vandaan? Een flink deel ontstond doordat de doodsstrijd van steen- kool en staal zo lang werd gerekt... 40% van de huidige staatsschuld is zo ontstaan...”

A^njA P^ieters De uitvaart van Juul Hannes heeft plaats in Crematorium Westlede in Lochristi, op donderdag 3 mei, om 13 uur.

3

De dingen dezer dagen

Maggie de Block

Misschien wel willen, maar niet kunnen

Merchtem

Mevrouw

de zelfverklaarde strenge,

Sinds de grote regularisatiecampag- nes vanaf het einde van de jaren negentig, onder uw grote roerganger Verhofstadt, is de kraan opengezet. Tienduizenden illegale gelukszoekers konden binnenstromen en papieren krijgen. Uw partij draagt een ver- pletterende verantwoordelijkheid. Maar zij is niet alleen verantwoordelijk. De Waalse politieke partijen – de PS op kop – zagen het nieuwe kiesvee maar al te graag afkomen en ze trokken het laken naar zich toe. Nu echter één en ander de spuigaten uitloopt, moogt gij de boel proberen op te kuisen.

Gij hebt daar, voor gij staatssecretaris werdt, nooit misbaar over gemaakt. Gij hebt vrolijk alle regularisaties en naturali- saties mee goedgekeurd in de Kamer. Jaren- lang was er slechts één partij die dat beleid bekritiseerde, voorstellen indiende om dat om te buigen en zelfs betoogde om deze onhoudbare zaak onder de aandacht te brengen. Zij werd weggehoond door de traditionele partijen. Niemand durfde open- lijk zeggen dat die Vlaams-nationale par- tij gelijk had. De ogen van de goegemeente zouden eens te ver hebben kunnen open- gaan… Daarom werd ook de pers bespeeld en aangemaand er niet al te veel aandacht aan te besteden. Desondanks, de man in de straat is niet van gisteren. Hij ziet ook wel wat er in zijn stad of dorp en zelfs in zijn straat gebeurt, waar hij zich steeds minder op zijn gemak voelt.

In haar ijver haar concurrent te verlam- men, is er nu echter een andere Vlaams- nationale partij, die wel en héél gemakke- lijk de weg naar de media vindt en de kritiek - en zelfs tal van voorstellen - vlotjes over- neemt. Het bewijst dat de oorspronkelijke kritiek niet onterecht was en dat er al lan- ger naar had moeten geluisterd worden.

Zo maakten wij dezer dagen mee dat gij moest toegeven dat er onder uw voorgan- ger, Wathelet, de voorbije drie jaar maar liefst 81 illegale gevangenen een verblijfs- vergunning hebben gekregen, naast 35.000 andere illegalen. Het was toen immers nog de regel dat wie minder dan achttien maan- den in de petoet moest, probleemloos kon geregulariseerd worden. En nu komt gij met uw spierballen rollen dat gij dat hebt terug- gebracht tot zes maanden. Jawadde! Nog steeds nemen wij criminele illegalen op die in de gevangenis zitten, of zouden moeten zitten. Is dat een streng beleid?

Zelfs uw grote baas, Di Rupo, kwam een tijdje geleden in de Kamer schruwelen dat er geen plaats is voor criminelen die illegaal in ons land verblijven. Was dat dan maar voor de schone schijn? Zowel VB als N-VA hebben overschot van gelijk als zij zeggen dat illegale criminelen die in den bak thuis- horen, of er al zitten, geen enkel geschenk van ons land moeten krijgen. Met andere woorden: zij hebben hier niks te zoeken.

Uw beleid, of wat er voor moet door- gaan, blijft er één van dweilen met de kraan open. Dat gij overal zegt dat gij de regels hebt strenger gemaakt, is slechts “window- dressing”. De PS wil immers nooit dat er echt een streng beleid komt. Gij zijt ver- oordeeld om aan het handje van tante Lau- rette te lopen en flink te luisteren. En als gij dat braaf doet, moogt gij bij de Vlamingen een poging doen wat straffe taal te gebrui- ken, teneinde hen te paaien en de indruk te wekken dat er nu geen laks beleid meer wordt gevoerd. Denk maar aan de honger- stakers aan de VUB.

De Open Vld beseft dat zij veel te ver meegegaan is in het lakse vreemdelingen- beleid. Dat ondervinden vooral lokale man- datarissen, die geconfronteerd worden met de gevolgen van het nefaste federale beleid.

“Doen!”, wordt er met een nieuwe slogan geroepen. Met België zal ook dat allemaal niet meer lukken.

Brief aan

EnormE bEtrokkEnhEid

“Le prince” Laurent bracht een bezoek aan het Gentse Museum voor Dierkunde. Hij werd, uiteraard, met het nodige (?) eerbetoon door het lokale establishment ontvangen. Iemand kon het niet laten om “le prince” te informeren dat N-VA-kopstuk Pol van den Driessche ingevolge

“de gebeurtenissen” de politiek voor bekeken houdt. De enorme betrokkenheid van de Cobur- gers bij alles wat in “hun land” reilt en zeilt, werd onmiddellijk duidelijk. “Pol van den Dries- sche, wie is dat?” Niet één keer, vroeg Laurent dat, maar twee keer. Er werd her en der begrip- vol geglimlacht, maar niet verder aangedrongen.

Het protocol laat geen vrijpostigheden toe.

WaalsE dynamiEk?

“Waalse economie dynamischer dan Vlaamse”, schreef De Standaard. “De Waalse arbeidsmarkt heeft de crisis van de jaren 2008- 2010 beter doorstaan dan de Vlaamse en de Brusselse.” Dat zou moeten blijken uit onder- zoek van DynaM, een samenwerking tussen de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid, het onder- zoeksinstituut Hiva van de KU Leuven en Fede- rgon, de federatie van de uitzend- en HR-bedrij- ven. Kruipt Vlaanderen nu maar beter in zak en as? Niet nodig, maar om dat te vernemen, moet je wel doorlezen: in Wallonië zijn 40 procent van de banen “overheidsbanen” en “daardoor is de arbeidsmarkt minder conjunctuurgevoelig”...

Of dat collectivisme – mee op kosten van Vlaan- deren - koekenbak betekent voor Wallonië, is zeer de vraag. Overigens loopt die DynaM-stu- die behoorlijk achter op de actualiteit. Met uit- zondering van het crisisjaar 2008 was er van een sneller herstel van de Waalse arbeidsmarkt geen sprake.

Twee maten, twee gewichten

Het “Berufsverbot” voor deze onthaal- moeder staat in schril contrast met de laks- heid waarmee het gerecht met de voorma- lige Mechelse crèche “De Zeven Dwergen”

omsprong. In 2006 stikte baby Milan uit Bon- heiden in zijn eigen braaksel. Er was het ver- moeden van extreme nalatigheid, maar in beroep werden de verzorgsters vrijgespro- ken. Nu staan de uitbaters, moeder en doch- ter, weer voor het gerecht, met een waslijst van bijna sadistische en onbegrijpelijke ver- grijpen. Wilt u een voorbeeld: “Lea was ook nooit voorzichtig met de kinderen. Ze tilde ze met één arm op en gooide ze gewoon in het speelpark. Vaak was de afdruk van haar handen ook goed te zien op de billen omdat ze de kinderen slaag had gegeven.” Misselijk- makend! De openbare aanklager vroeg twee jaar cel en een verbod om met minderjari- gen te werken. Vorige donderdag las de rech- ter bij verstek een voorwaardelijk vonnis uit:

“De feiten zijn zeer ernstig en getuigen van een gebrek aan normbesef en een absoluut gebrek voor de fysieke en psychische integri- teit van de nog zeer jonge kinderen.” Toch is het erg mager: een voorwaardelijk vonnis. De advocaten van de kinderkloppers gaan na of ze in beroep gaan, want ze vinden het onbe- grijpelijk dat hun cliënten de eerste jaren geen crèche meer mogen uitbaten.

Misdadigers hebben ook hun rechten

Als het aan ons lag, zouden moeder en dochter voor lange tijd achter de tralies vlie- gen. Misdadigers hebben immers ook hun rechten – ja, u leest het goed… De magere strafmaat van de rechter die toch stelde dat er

“een absoluut gebrek voor de fysieke en psy- chische integriteit van de nog zeer jonge kin- deren” was, is beledigend voor de misdadigers.

Althans, dat zou de mening kunnen zijn van Gerard Bodifee. Deze natuurwetenschapper en filosoof heeft al menig boek op zijn naam en verrast steeds met zijn nuchtere beschou- wingen. In zijn recente essaybundel “Noctur- nes”, verschenen bij het Davidsfonds, gaat hij terloops in op de bestraffing van misdadigers.

Hij slaat wel nagels met koppen. “De Belgische

gevangenissen hebben niet direct de reputatie van vergeetputten”, stelt Bodifee vast. Het is er dan wel niet gezellig, maar de gedetineer- den hebben het er ook niet slecht. Misschien hebben ze het er wel te goed? We zijn geneigd hem te volgen. Sommigen pleiten ervoor dat een strenger en onaangenamer gevangenisre- gime afschrikkend kan werken. Nu moet men sadisme bij strafuitvoering vermijden, maar men mag niet vervallen in ongepaste mild- heid. De post-‘68 goedpraters, psychologen en inlevingsdeskundigen stellen dan weer dat het een graadmeter van de beschaving is hoe goed men misdadigers behandelt. We gaan daarmee niet akkoord. Men moet de daad als dusdanig beoordelen en daaraan de gevolgen koppelen.

Als veroordeelde x een slechte jeugd gehad heeft, is dat spijtig, maar geen verontschuldi- ging voor zijn daden.

Bodifee heeft verrassende ideeën: “Het is ook een teken van beschaving dat de maat- schappij haar burgers erkent en respecteert als moreel bewuste mensen, en hen als zoda- nig ter verantwoording roept. Een mens is een mens doordat hij in staat is een onderscheid te maken tussen goed en kwaad, en de ver- antwoordelijkheid voor de zelfgestelde daden op zich te nemen. Van een veroordeelde die een onzinnig lichte straf krijgt, wordt in wezen zijn mens-zijn ontkend. Hij wordt ontmense- lijkt. Alsof hij slechts een hond is, worden hem zijn daden niet ten volle aangerekend. Een die- pere vernedering is niet mogelijk. Een misda- diger heeft recht op zijn straf. (…) Het Belgi- sche systeem van extreem milde straffen voor zware misdrijven is grievend voor de slachtof- fers én beledigend voor de dader.”

Topje van de ijsberg?

Bij Kind & Gezin zitten ze met de han- den in het haar. Volgens hun eigen becijfe- ring loopt 0,1 % van de kinderen die naar de crèche gaan gevaar. Dat zijn er 108 per dag.

Wie de communicatie bij Kind & Gezin doet, weten we niet, maar wat ons betreft mag hij/

zij een C4 krijgen. Eerst met die cijfers naar buiten komen en dan stellen dat het “slechts om een klein percentage gaat” en dat men

“er echt niet meer aan kan doen”… Het zal je kind maar zijn.

PAN

Nultolerantie voor kinderkloppers

Herinnert u zich de undercoverreportage van TerZake in Hoboken in de eerder nostalgisch ingerichte woonkamer van een onthaalmoeder? Er hing zowaar een portret van de grote leider en een vlag van het VMO! Politiek correct Vlaande- ren stond in rep en roer en na een heksenjacht werd de onthaalmoeder, wier man

“oud-nazi” was, opgespoord en publiekelijk gevierendeeld. Kind & Gezin trok de vergunning van de vrouw in waardoor de ouders van de kindjes (waaronder twee Marokkaanse) de opvang niet langer fiscaal konden aftrekken. Dat de onthaal- moeder de haar toevertrouwde kinderen als de beste moederkloek behandelde, mocht niet baten.

Werkgelegenheid cipiers bedreigd door overvolle gevangenissen

ZE Zijn Er ZEkEr van

Na de “knieval” van Electrabel voor de rege- ring-Di Rupo in het algemeen en minister Johan van de Lanotte in het bijzonder, is het goed te laten opmerken dat Sophie Dutordoir haar postje van CEO bij de elektriciteitsgigant vooral dankt aan haar PS-signatuur. De lulkoek die ze vertelde over de “echte oorzaken” van de “knie- val” dienen in het leugenachtige licht gezien dat kameradenpartijen gewoon zijn te laten schij- nen. Vandaar dat er vragen waren van mensen die gewoon zijn de “kleine lettertjes” te lezen van heilbrengende berichten en, in hun “slip- stream”, “nieuwe contracten met cliënten”.

Meest voorkomende vraag was of madame

Dutordoir en co echt denken dat de man in de straat een onnozelaar is? We willen die vragen- stellers graag van dienst zijn. Ze denken dat niet, ze zijn er in hun ivoren torens zeker van!

WoutErtjE voor antWErpEn Indien Groen straks van de meerderheid deel gaat uitmaken, wordt Meyrem Almaci de lea- ding lady van de partij in het Antwerpse sche- pencollege. Dat stelde de partij deze week, iet- wat voorbarig. “Wouter Van Besien kiest voor Antwerpen”, kopte een krant, als was dit het nieuwsfeit van het jaar. Of Antwerpen massaal voor Van Besien zal stemmen, lijkt ons minder zeker.

uitgErangEErd

Het bizarre populistische Kamerlid Lau- rent Louis heeft het toch wel aan zichzelf te wijten dat hij in de Kamer compleet geïso- leerd zit. Na de erge feiten van vorige week - hij toonde op een persconferentie over pedo- filie foto’s van het autopsieverslag van de Dutroux-slachtoffers Julie en Mélissa - is er een onderzoek gestart, met huiszoekingen bij hem thuis en in zijn parlementair kantoor.

Men onderzoekt momenteel of men zijn par- lementaire onschendbaarheid kan opheffen om tot vervolging te kunnen overgaan. En nu is hij boos, want zijn partij wordt door de democratie gemuilkorfd, vindt hij. Hij wilde daar een vraag over stellen in de Kamer aan de minister van Justitie.

Dat mocht, uiteraard, maar de minister kwam in haar antwoord in één zinnetje kurk- droog meedelen dat het onderzoek lopende is en dat ze er niet meer over kan zeggen.

Louis was boos.

In zijn repliek schold hij op heel het systeem en de “leugenaars” die het belicha- men. Kijk, zot zijn is niet strafbaar, maar alle fatsoensregels en alle politieke grenzen over- schrijden, kan daar wel voor in aanmerking komen. Er is niks mee zich op een correcte en bijwijlen harde manier te verzetten tegen het regime en al zijn tentakels, maar grove insinuaties, brute provocaties en scheldpar- tijen die de waarheid meer dan geweld aan- doen, kunnen echt niet door de beugel.

Laurent Louis kan op niemands sympathie rekenen. Zo doet men niet aan politiek. Hij moet dan ook niet komen klagen dat hij com- pleet uitgerangeerd is. Eigen schuld, dikke bult.

De dingen dezer dagen 4

De generatie 1920-1940

De tijdsgeest verklaart natuurlijk één en ander, al is dat niet altijd een geldig excuus.

De gedachten over ongewenst of gewenst sek- sueel gedrag zijn in de loop van de 20ste eeuw veranderd. Voor de Eerste Wereldoorlog was op het platteland en in de arbeiderswijken de seksuele moraal nog erg los.

Er werd duchtig gevreeën voor het huwe- lijk. Ik heb hoogbejaarde mensen geïnterviewd die zonder schroom over hun jeugdig libido spraken. Ze werden mij aangereikt door een student van de Gentse historicus en latere VU-parlementair Chris Vandenbroeke: een zekere... Pol van den Driessche. Die losse sek- suele moraal had echter een donkere achter- grond, die je terugvindt in de romans van Lode Zielens en Piet van Aken.

Veel bazen vonden, soms tot in de jaren vijftig, dat arbeidsters en dienstmeisjes nog andere diensten moesten verrichten. Ieder- een die zijn stamboom bestudeert, vindt wel ergens een grootmoeder of een groottante met een zogenaamd ‘voorkind’ dat later net- jes de achternaam maar niet het DNA van de officiële echtgenoot kreeg. De Eerste Wereld- oorlog was een breuk. In de jaren daarna (o.m.

dankzij het verplichte onderwijs) werd de maatschappij preuts. Tot 1914 had minstens 60% van de mensen seks voor het huwelijk.

Dat cijfer viel in bijna een halve eeuw terug tot nauwelijks 10%. Alle generaties gebo- ren tussen 1910 en 1950 hebben die benau- wende (maar ook idealistische) tijd gekend.

In een groot deel van de scholen werden jon- gens en meisjes al vanaf het eerste studiejaar rigoureus gescheiden. Jonge mannen konden zich geen houding geven wanneer ze einde- lijk jonge vrouwen ontmoetten. Ze gedroe- gen zich lomp en soms agressief. Ze dach- ten dat ‘neen’ misschien toch ‘ja’ betekende, want ze hadden nooit ongedwongen met een meisje gepraat.

De brute verkrachtingen die nog gemeen- goed waren voor de Eerste Wereldoorlog daalden sterk. De heren van deze generatie beperkten zich meestal tot bepotelen. Paula Semer zegt dat dit gedrag vrij normaal was bij de omroep, al zei ze er niet bij dat dit toch vooral gedrag uit de jaren 50 tot 70 was. Ze

voegde eraan toe dat neen zeggen nefast was voor de loopbaan van een vrouw. Mogelijk, want de vakbonden stonden toen nog niet zo sterk en waren mannenburchten.

De examens voor producer of journalist werden nog vervalst ten voordele van de geschikte kandidaat of kandidate die meestal al een lagere functie bij de omroep uitoefende.

Ik heb ook de verhalen over losse handjes gehoord, maar het viel me op dat de meeste daders geboren waren tussen 1920 en 1940.

In een interview sprak Kris Smet over een bekend televisieregisseur.

Eén van onze latere assistenten moest ooit met hem naar het buitenland en dus op hotel.

Ze vertelde hoe ze iedere avond noodge- dwongen een kast voor haar hoteldeur schoof.

“Beschuldigde sta op”, zou ik zeggen, maar de man is overleden en kan die beschuldigingen van ‘de collega’s’ niet meer weerleggen.

De zaak volgens de originele versie

Ik arriveerde bij de omroep in 1965 en ik herinner me niet dat er veel ongewenste inti- miteiten waren (gewenste des te meer). Dat kwam omdat vrouwen altijd maar talrijker de omroep binnenstapten, zodat een geilaard gemakkelijker een dame vond die er ook wel pap van lustte.

Die vrouwen waren veel beter opgeleid dan hun voorgangsters en niet langer op hun mondje gevallen. Een later dodelijk slachtof- fer van zijn beroep liet vrouw en kinderen in de steek omdat hij in radiojournaliste Liesbeth Walkiers de vrouw van zijn dromen zag. Maar Walkiers paste ervoor de was en de plas te doen en mijnheer vroeg op zijn blote knieën weer naar huis te mogen keren.

De examens werden in de loop van de jaren zeventig eindelijk serieus, zodat er door hit- sige bazen minder gesjoemeld kon worden.

Natuurlijk waren sommige oudere chefs niet te beroerd om te profiteren in die concurren- tieloze monopolietijden van de VRT, toen de plaatsjes bij de enige omroep erg duur waren.

Mensen die ‘in de media iets wilden doen’ mis- lukten meestal met klank in de zware exa- mens. Sommigen hadden wel al een voet tus- sen de omroepdeur en overleefden een buis

dankzij een jaarcontract omdat een bepaalde baas hen nog kon opvissen. Dit was volgens mij de achtergrond van het verhaal-Ghysen- Houben.

Voor zover ik me herinner, was Houben geen regisseur-omroeper en zeker geen vast- benoemd ambtenaar. De relatie was geen geheim, want Ghysen (geboren in 1926) was één van die heren, zoals de al genoemde regis- seur, die een “deuxième bureau” had, zoals de Kongolezen zeggen.

Die heren hielden soms jarenlang hun min- nares aan het lijntje met allerlei smoezen, genre “nog wat geduld; het is niet het moment om het mijn vrouw te zeggen; de kinderen moeten eerst de deur uit”, enzovoort. In wer- kelijkheid dachten zij er niet aan te scheiden, want dat was nog een taboe voor deze genera- tie en ze lieten hun vrouw – dikwijls de thuis- werkende moeder van hun kinderen – niet in de steek.

De minnares werd inmiddels ouder en zag haar jeugd en haar kansen wegglijden. Sommi- gen bleven zelfs wachten op het overlijden van de wettige vrouw. Eén (nu vergeten) ploert bij de Persdienst hertrouwde binnen de paar maanden met een nieuwe vlam. De minna- res die twintig jaar gewacht had, pleegde zelf- moord. Het verhaal-Ghysen-Houben past een beetje in dit kader, al was de toenmalige ver- sie iets anders dan wat vandaag verteld wordt.

Toen zei men dat Houben de loze belof- ten meer dan beu was en een nieuwe relatie was begonnen. De deur ging voor Ghysen op slot en hij moest voor zijn driftleven ergens anders gaan. Hij begon Houben op een vrese- lijke manier te pesten en ten slotte trok zij met haar verhaal naar de hoogste bazen in Brussel.

Als niet-vastbenoemde stond ze zwak, maar ze eiste toch een overplaatsing naar Reyers en had één argument. Ze dreigde ermee alles bij de pers aan de grote klok te hangen en de reputatie van Sint-Jos definitief te kelderen.

Van Roe en ‘Hamlet’ (Cas Goossens) gingen akkoord en eisten dus niet zelf om de pers erbuiten te laten. (Dat ik nog Van Roe moet verdedigen. Erg!)

Dit verandert natuurlijk niets aan de essen- tie van het verhaal. Dit was keiharde chantage in Hasselt, van een baasje dat zijn sekspartner kwijt was en wraak wou.

De moreel superieuren

Als je de huidige nieuwsdienst moet gelo- ven, waren ongewenste intimiteiten deel van de grote problemen in de jaren 80, maar mijn herinnering zegt me dat die toen zeer zeld- zaam waren.

In een gesloten wereldje zoals de toenma- lige gewestelijke zenders kon dat nog, maar bij de televisie op de Reyerslaan lag dat anders.

Er waren toen al minstens vijf vrouwen op directieniveau (onder wie Semer) en die lach- ten niet met zoiets. Mijn eigen redactie produ- ceerde het wekelijkse, historische programma en ik had zeven heren en zeven dames bij mij. Ik heb nooit iets onbetamelijks gezien of gehoord en de dames zouden zeker de vlie- genmepper gebruikt hebben als er één hand verkeerd bewoog.

De VRT-kantine was klein en de uitwisse- ling van informatie en roddels tussen alle dien- sten was een dagelijkse realiteit, dus zouden we direct het naadje van de kous geweten heb- ben indien sommige heren nog in het verleden leefden (de enige uitzondering was iemand in de eigen directie, maar onaantastbaar wegens zijn SP-connecties).

Misschien is de mening van Paula Semer over de nefaste gevolgen voor de loopbaan van dames relevant voor 1950 of 1960, maar vanaf 1970 was de weigering om hand- en spandiensten te leveren aan politieke partijen tien keer nefaster.

Ik refereer nog even naar Leo Neels. Dat grensoverschrijdende gedrag was toen ook al en nu zeker onaanvaardbaar, maar ik stoor me geweldig aan dat air van morele superioriteit waarmee het VRT-journaal het nieuws over deze duistere middeleeuwen brengt, want wat zijn wij vandaag toch verlichter en beter dan onze voorgangers.

Een echte journalist en geen zwendelaar zoals de grote meerderheid van het leugenach- tige Reyers-journaille weet dat een volgende generatie op haar beurt kipkap zal maken van de ethiek van 2012.

Ik kan me perfect indenken hoe men in 2032 verwijten zal maken aan een generatie die tienduizenden racistische gelukszoekers toe- liet om op de kap van de hardwerkende Vla- mingen te leven.

Men zal zich afvragen hoe het mogelijk was dat keiharde criminelen werden beschermd en probleemloos de nationaliteit konden krij- gen, zodat ze ongestoord hun misdaden kon- den plegen zonder ooit het gevaar te lopen uitgezet te worden.

J^an n^eckers

Roddels uit de Wetstraat

Ongewenste seksuele intimidatie bij de VRT

“Retroactieve scherpslijperij – toepassing van recente ethische inzichten op situaties uit het verleden – is minder ethisch dan men denkt en lijkt op retroactieve werking van wetgeving die ook niet correct is.” Leo Neels klopte de nagel op de kop in een opiniestukje in Knack over Van den Driessche en Ghysen.

• Veel geld

Sommige speciale commissies, bijvoorbeeld de bijzondere commissie Seksueel Misbruik en de Dexiacommissie, trekken externe exper- ten aan om zich te laten informeren in hun ana- lyses en besluitvorming. Op zich is daar niks mis mee, maar die gasten kosten een smak geld. Dat moet door de Kamer opgehoest worden. Momenteel zou men al fors het bud- get overschreden hebben. Er zou voor 2012 maar liefst 70.000 euro begroot zijn, terwijl de kosten ondertussen al voorbij de 120.000 euro zouden liggen. De quaestuur stelt dat het effect van besparingen op andere terreinen hierdoor wordt tenietgedaan. De commissies spelen de bal door aan de Conferentie van de voorzitters. Alsof daarmee het probleem zal opgelost geraken...

• Heel-Nederland

Zoals vorige week vermeld, hebben zowat alle fracties in de Kamer vragen gesteld bij de plannen voor een militaire Benelux-samen- werking van minister van Buskruit en Schiet- geweren Pieter de Crem. Het antwoord lag in de lijn van de verwachtingen: Crembo zet de doorgedreven samenwerking verder, die alleen maar kan leiden tot nog meer. Hij kwam ook vertellen dat zijn ambtsgenoten uit Nederland en Luxemburg er eender over denken. Vooral de Vlaams-nationale partijen toonden zich enthousiast. Ze spraken zelfs in termen van een samenwerking tussen de Lage Landen (Bert Maertens, N-VA) of zelfs over een samenwerking binnen de oude Nederlan- den (Annick Ponthier, VB). Heel het verhaal krijgt een Heel-Nederlands kleurtje.

• Menswaardig leven

Minneke de Ridder van N-VA, bekend van het Vlaams-nationaal trommelkorps uit Nij-

len, heeft een wetsvoorstel in de pijplijn zit- ten, waarin zij ervoor pleit dat, wie een hond in huis wil, daar eerst een cursus kynologie voor moet volgen. We zien al een oud dame- tje dat zich een schoothondje wil aanschaffen, eerst op cursus vertrekken en een examen afleggen... De bedoeling is zeker goed, maar of dit haalbaar en zelfs wenselijk is en of het alle- maal geen tikje overdreven is, is toch maar de vraag. Minneke stelt het zo: “We willen hon- denbaasjes meer bewust maken van wat het houden van een hond juist inhoudt. Het gaat hier om een levend wezen dat onderdak, voed- sel en drinken, maar vooral ook opvoeding en de juiste aandacht nodig heeft. Het is niet bedoeld om goede baasjes te kwellen, maar

net om de slechte, onkundige baasjes eruit te filteren, zodat elke hond een menswaar- dig leven kan leiden.” Een menswaardig leven, jawel, ... wat dat ook mag betekenen, voor een hond. En wat gedaan voor konijnen- en kip- penhouders, of aquariumliefhebbers en kana- rievogelkwekers? Of duivenmelkers? Iedereen die met dieren omgaat, zou sowieso moeten weten dat het geen beestenboel moet wor- den. Maar eerst een cursus volgen? Dat is toch van het goede teveel.

• Pure discriminatie

Minister van Justitie Heksemie Turtelboom en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders waren op 11 april in de Marokkaanse

hoofdstad Rabat, voor een gesprek met eer- ste minister Abdelilah Benkiran. Tijdens een overleg werd Turtelboom straal genegeerd...

omdat ze een vrouw is. Benkiran, lid van de islampartij PJD, weigerde boudweg met een vrouw te spreken en sprak uitsluitend met Reynders. Hij liet zich tegenover Reynders zelfs denigrerend en spottend ontvallen dat een tolk – hij bedoelde Turtelboom – echt niet nodig was geweest, aangezien “we perfect in het Frans kunnen spreken, meneer de minis- ter”. Volgens meerdere bronnen werd Turtel- boom daarop erg boos, maar wilde geen diplo- matiek incident ontketenen door prompt en met slaande deuren de bijeenkomst te verla- ten. Het kabinet van Heksemie bevestigde het incident, maar men wil de zaak “niet opklop- pen”... Begrijpe wie kan. Stel u even voor dat een Belze minister een dergelijke discrimine- rende houding zou aannemen. Heel de vrou- wenbeweging en alle al dan niet overjaarse feministes zouden dagenlang manifesteren en schande spreken. Barbara Pas van het Vlaams Belang wilde van Reynders dan ook weten of hij van de vrouwonvriendelijke eerste minister excuses zou vragen. Zoals verwacht, fietste Reynders rond de zaak en palaverde hij wat over het bezoek, over de ‘open besprekingen’

die hij had gevoerd. Hij zei dat hij met de pre- mier ook had gesproken over de gelijkheid van vrouwen en mannen. “Mooi”, zei Barbara Pas,

“maar dat was nu precies een dossier dat door Turtelboom was voorbereid, maar dat ze dus duidelijk zelf niet mocht bespreken.” Ze laakte de typische, gelaten en onderdanige houding tegenover bepaalde discriminerende moslims wanneer die dik over de schreef gaan en de huichelarij die men in ons land tentoonspreidt als er iemand nog maar onbewust de indruk zou wekken iemand uit te sluiten. Hallo, Yous- seff de Witte van het CGKR?! Mogen we over dit incident uw mening even horen? Of komt u dat nu niet erg goed uit, misschien?!

De dingen dezer dagen

5 Echo’s uit de

Koepelzaal

• Ergerlijk

Voor de zoveelste week op rij heeft de Vlaamse regering weer geen goede beurt gemaakt! Het meest ergerlijke besluit was ongetwijfeld de beslissing over de (nood- zakelijke?) uitbreiding van de Antwerpse haven op het grondgebied van de gemeente Beveren. Ergerlijk omdat de bestaande infrastructuur nog lang niet optimaal in gebruik is. Ergerlijk omdat het dossier-Doel (dat stijf staat van eigengereide en uiter- mate zwak gemotiveerde ingrepen) ook nog altijd ligt te rotten. Maar nog het meest ergerlijk omdat de beslissing van de ‘Ausra- dierung’ van de Beverse gehuchten Ouden Doel en Rapenburg – met in totaal 57 inwo- ners – boven het hoofd van het gemeente- bestuur werd genomen.

• Neologisme

Is de CD&V van minister-president Pee- ters (en van de burgemeester van Beve- ren, tevens lid van de Vlaamsche Parochie- raad) niet de partij die – af en toe, pour le besoin de la cause – de mond vol heeft van het subsidiariteitsbeginsel? Natuurlijk zal men tegenwerpen dat het gaat om belan- gen die oneindig veel hoger reiken dan de Waaslandse boeren intellectueel aankun- nen. Dat wordt fraai geïllustreerd door het woordgebruik in de nota ter zake van de Vlaamse regering: daarin is sprake van het volstrekt nieuwe begrip ‘woonkorrels’, i.p.v.

het gebruikelijke woonkernen. Dat heb je met politici die voor God willen spelen.

• Compensaties

Maar de clou van de affaire is toch wel dat die ‘woonkorrels’ worden onteigend voor natuurcompensatiegebied. Sinds de stille greep naar de macht van de rood- groene watermeloenen een feit is, worden wij willens nillens om de haverklap meege- nomen op de zoveelste dolle en niet zel- den waanzinnige rit van die ecologische paardenmolen met zijn nietzscheaanse

‘Umwertung aller Werten’. Van de Vijver is boos, en terecht. Hij is bereid met dat dossier naar het gerecht te trekken. Maar daar zullen de laatste bewoners van Doel wellicht eens bitter en cynisch mee moeten lachen... Toch hebben we zo de idee dat deze houding hem persoonlijk geen windei- eren zal leggen, in oktober. Voor het vel en het lot van de CD&V daarentegen, geven we geen rosse cent...

• Joeplees

Dan is er nog het dossier van het winkel- complex Uplace, het geplande grootscha- lige shoppingcenter in Machelen. Die hete aardappel ligt al een tijd op het bord van de minister van Leefmilieu, Joke Schauvliege, zoals men weet de intellectuele hoogvlie- ger in de Vlaamse regering. De provin- cie Vlaams-Brabant weigerde een milieu- vergunning af te leveren. De Gewestelijke Milieuvergunningscommissie leverde een negatief advies af. Nu moet de minister de knoop doorhakken. Is het alleen maar een indruk van ons, dat Schauvliege persoon- lijk heel dat ding niet ziet zitten maar dat zij onder sterke druk staat van Peeters (die eens te meer de uitvoerder lijkt te zijn van afspraken die werden gemaakt buiten de door het parlement gecontroleerde beleids- organen om)?

• Onverwijld

Schauvliege gunt zichzelf nog wat tijd, want – u kunt de mooie frasen zo voorspel- len! – het is natuurlijk een ingewikkeld dos- sier, dat grondig moet bekeken worden. Ja hoor, dat is zeker! Peeters hield de druk op de ketel door eraan toe te voegen dat de beslissing zeker vóór de gemeenteraadsver- kiezingen zal vallen...

Dit weekblad gaat in druk op maandagnamiddag. Onmogelijk dus om nieuws te brengen over wat er zal aangekondigd worden door het IJzerbedevaartcomité op een persconferentie op dinsdag 1 mei. Titel van de persontmoeting: ‘De toe- komst van de IJzerbedevaart’.

Hoe het ‘cordon’ de Vlaamse beweging kapotmaakte

De laatste IJzerbedevaart?

Wanneer dit blad verschijnt, weet u meer dan ondergetekende en kent u de toekomst.

Ik kan enkel voortgaan op de geruchten die de voorbije week in de Vlaamse beweging de ronde deden en een eigen leven gingen lei- den op allerlei blogs en ondertussen de se- rieuze pers bereikten. Als we die aanzwel- lende geruchten mogen geloven, dan zal de 85ste IJzerbedevaart op 26 augustus met- een de laatste bedevaart zijn. Er zou nog wel een kleine jaarlijkse herdenking komen (op 11 november), noem het een bezinningsmo- ment, maar de bedevaart in zijn huidige vorm als massamanifestatie zal niet meer plaats- vinden. Nu ja, massa is niet langer het juiste woord, want tot grote frustratie van het organiserende comité brachten de moder- nisering en de verbreding van de IJzerbede- vaart steeds minder volk naar Diksmuide.

De organisatie van de IJzerbedevaart kost handenvol geld en naast de financiële kater groeide ook het gevoel van teleurstelling:

hoezeer men ook sirenengezangen stuurde naar progressieve jongeren en jeugdbewe- gingen, steeds minder volk kwam opdagen.

Denk nu niet, beste lezer, dat ik me in het verdwijnen van de IJzerbedevaart verheug, maar het stond in de sterren geschreven dat

het uiteindelijk zo zou aflopen. Toen in de jaren 90 de invloed van progressieve VU’ers en later Spiritisten toenam, werd het meer en meer duidelijk dat er op termijn geen plaats meer was voor de conservatieve krachten.

De IJzerbedevaart van 1996 betekende een kantelmoment, toen Vlaams-nationalisten met elkaar op de vuist gingen. Dat duw- en trekgedoe was weliswaar niet gepland, maar het liep door hoogoplopende emoties aan beider zijden volledig uit de hand. Het inci- dent wordt tot vandaag door het IJzerbede- vaartcomité aangehaald als bewijs hoe onver- draagzaam ‘de anderen’ wel zijn.

Men kan gerust stellen dat nadien het ‘cor- don sanitaire’ ook binnen de Vlaamse bewe- ging binnensloop. Maar bovenal was het een kantelmoment omdat heel veel ‘neutrale’

Vlaams-nationalisten afhaakten. Er lopen immers nogal wat Vlaams-nationalisten rond die los van de partijpolitiek actief zijn in de Vlaamse beweging. Het besef dat de IJzer- weide niet langer het neutrale terrein was waar iedereen elkaar kon ontmoeten, ont- moedigde het ‘gewone voetvolk’.

Terwijl Bert Anciaux als voorzitter de ondergang van de Volksunie verder in de hand werkte (hij was voorzitter van 1995

tot 1999), kan men vaststellen dat hij quasi parallel aan de basis lag van de ondergang van de IJzerbedevaart. Hij zal dat natuur- lijk ontkennen. Hij zal beweren dat hij enkel een verruiming wilde tot stand brengen. Hoe ook, Berts initiatieven, zoals VU-ID21, Spirit, Vlaams Progressieven en SLP, eindigden tel- kens in een flop. Zijn persoonlijke invloed in het IJzerbedevaartcomité, o.a. via zijn goede relatie met toenmalig voorzitter Lionel Van- denberghe, lag mee aan de basis van het ver- dwijnen van de IJzerbedevaart.

Wat er twaalf jaar geleden gebeurd is, ****

speelt vandaag nog altijd mee. Zoals ik ver- leden week schreef: de N-VA zal nooit samenwerken met het Vlaams Belang. Reden waarom ze tot nu nog nooit reclame gemaakt heeft voor de IJzerwake, want die organisatie wordt ten onrechte gelinkt aan het Vlaams Belang. Ook een oproep tot samenwerking en een bijhorende internetpetitie die voor- bije week gelanceerd werd, zal daar weinig aan veranderen. Er is geen enkele reden voor de N-VA om in te gaan op die goedbedoelde lokroepen. Eén, omdat ze zich op dit ogen- blik onoverwinnelijk wanen en twee, omdat er geen enkele meerwaarde kan gevonden worden in een toenadering tot het Belang.

Over die internetpetitie gesproken: hoe goedbedoeld ook, de initiatiefnemers slaag- den erin meer kwaad te doen dan goed. Vier personen ondertekenden de oproep als indi- viduele persoon, maar kregen achter hun naam wel de naam vermeld van de organisa- tie waarin ze actief zijn. Bij Pro Flandria, een netwerkorganisatie bestaande uit een groep Vlaamse ondernemers, konden ze er niet mee lachen. Kort samengevat: dikke ruzie in het huishouden. Niet dat men daar tegen samenwerking is of geen eensgezindheid zou nastreven, maar de vereniging wil nu eenmaal partijpolitiek onafhankelijk overkomen, en dat standpunt wordt door de petitie door- kruist. Dat de internetpetitie na een week nog maar een 1.300 ondertekenaars heeft, is niet van die aard dat het grote indruk zal maken op de N-VA. Met dank ook aan Bart Brinckman van De Standaard die de petitie meteen kelderde als een extreem-rechts ini- tiatief, rechtstreeks ontsproten uit het brein van Bruno Valkeniers. Jawadde.

Verleden week schreven we in deze ****

kolommen dat Het Vlaamse Kruis eraan dacht op termijn het woord ‘Vlaamse’ in de naam te schrappen. Tot nader order zal dat niet gebeuren, aldus ons medegedeeld in een telefonische reactie vanwege Het Vlaamse Kruis. Het is wel eens op een vergadering ten berde gebracht, maar meer dan dat moet men er verder niet achter zoeken. Waar- van akte.

K^vC

Als Pol van den Driessche klacht neerlegt tegen Humo, opent hij de doos van Pandora, aldus een Humo-journalist. Pol diende wij- selijk geen klacht in, maar niettemin opende de doos zich vanzelf. Het vervolgverhaal in Humo haalde nog nauwelijks aandacht, want de schijnwerpers werden op het Huis van Ver- trouwen gericht. De BRT bleek plots een oord van verderf waar de erfenis van mei ’68 zich blijkbaar niet liet kernmerken als een vrouw- vriendelijke revolutie, maar integendeel de vrouw nog meer afspiegelde als lustobject.

Bij wijze van spreken was werken op de BRT één groot Woodstockfestival, waar ‘de vrije liefde’ als de normaalste zaak beschouwd werd. Alhoewel, laten we de zaken niet over- drijven. Er werken daar meer dan 2.000 men- sen en dan is het normaal dat er zulke toestan- den ontstaan en dat er ook mistoestanden ontstaan. Niet dat ik die mistoestanden wil goedpraten.

Na de BRT, werden de schijnwerpers gericht op de KUL, de Katholieke Universi- teit van Leuven. Zo kunnen we nog een poosje doorgaan.

Daarom dat we beslist hebben niets te schrijven over die professor van het RUCA die er in de jaren 70 voor bekend stond stu- dentinnen een puntje extra te geven indien er een knopje van de blouse meer openstond dan nodig. Bij schriftelijke examens kwam de prof dan achter de juffrouw staan, legde vaderlijk zijn hand op de schouder en boog zich even naar voor om een betere inkijk te krijgen.

Indien nodig kon nadien een buis nog omgezet

De doos van Pandora

worden in een deliberatie, mits de juffrouw in kwestie bereid was bij de professor privé-exa- men af te leggen – als u begrijpt wat ik bedoel.

Het straffe is dat alle meisjesstudenten op de hoogte waren van de mogelijkheden en dat er elk jaar wel een paar waren die gebruik maak- ten van deze... euh, kruiwagen.

Niet dat we voor dergelijke toestanden veertig jaar terug in de tijd moeten keren.

Verleden jaar werd aan de Gentse universi- teit een docent ontslagen voor vergelijkbare feiten. Niks nieuws onder de zon.

Neen, ik zal niets schrijven over de ‘Pvdd’

van de CD&V, noch over de ‘Pvdd’ van de Open Vld, want die lopen er natuurlijk ook rond. Evenmin ga ik het verhaal uit de doeken doen van die ene leraar die in een vluchtelin- gencentrum niet alleen taallessen gaf, maar van zijn positie gebruik maakte om zoveel moge- lijk vrouwen met allerlei beloftes het bed in te krijgen. Ook geen woord over de studenten- preses van een Antwerpse studentenclub die vrijstelling kon geven aan zijn porren: of een zware en vieze doopproef ondergaan, of met hem het bed delen. De por in kwestie mocht dan al blij zijn niet heel het presidium over haar heen te krijgen. Neen we fantaseren niet, het zijn toestanden die wel degelijk voorkomen.

En niet enkel in Antwerpen.

Niets is zo gemakkelijk als de doos van Pan- dora te openen. Dat het risico bestaat dat dit in een McCarthy-achtige heksenjacht zal ein- digen, legt een zware verantwoordelijkheid bij echte, maar vooral bij onechte klokkenlui-

ders. KvC

Geen handje voor de tolk Annemie Turtelboom, de zwarte dame der blauwen in Antwerpen, kent haar plaats. Die is ver onder Didier Reynders. Met hem mocht ze onlangs mee op audiëntie bij de Marokkaanse premier Abdelilah Benkirane. Benkirane gunde haar geen blik waardig, want een vrouw hoort thuis te zitten, volgens het maatschappijbeeld van die premier. Zelfs een Neanderthaler zou dat voorbijgestreefd vinden. Abdelilah heeft dan wel geen voeling met de moderniteit, gevoel voor humor heeft hij wel. Hij vroeg aan Reynders waarom hij een tolk had meegebracht, aange- zien hij zelf toch goed Frans sprak. Met die tolk werd ‘curly tortelduifje’ bedoeld. Annemie weet wanneer ze moet zwijgen. De diplomatieke rel bleef uit, tot het verhaal met enige vertraging uitlekte en de buitenlandse media dat oppik- ten. Turtelbooms zwijgen is zo onschuldig niet.

Een diplomatieke rel mag de verdediging van onze westerse waarden niet in de weg staan.

Nadia Sminate van N-VA is teleurgesteld: “Dit valt me tegen van een sterke vrouw als Anne- mie Turtelboom. Als dit geen rel waard is, wat dan wel? Turtelboom had meteen moeten rea- geren en op haar strepen staan. Net als Reyn- ders, maar ook die liet begaan. Dit is een slecht signaal naar Marokkaanse vrouwen in België!”

Buitenlandse politici die vrouwen als minder- waardige mensen beschouwen, mogen gerust op hun plaats gezet worden. Wie niet horen wil, moet immers voelen. En nu we toch Abde- lilah Benkirane aanpakken. Wanneer komt hij zijn duizenden landgenoten die hier in het pri- son zitten, eens ophalen? Hij mag ze zo mee- pakken van ons.