Het kartonnen geschut van de blauwe De Grauwe

(1)

e 1,95

70

^ste

jaargang • nummer 3 • woensdag 15 januari 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het kartonnen geschut van de

blauwe De Grauwe Lees blz. 5

Paus Franciscus,

wereldvedette 3

Brief aan Linda Vissers 3

Voor de laatste keer

Maurice de Wilde 4

Waalse partijen tussen

hoop en vrees 7

Roddels uit de Wetstraat 4

De Noordpool is weg!

Of toch niet? 11

Als de kleefstof lost, valt de boel uit elkaar

‘Een Vlaamse meerderheid is niet nodig’, liet Bart Somers in een aantal weekeind- kranten afdrukken, in de ene al prominen- ter dan in de andere.

Somers slaagde er vorige week in Dirk van Mechelen deskundig te liquideren op de lijst voor het Vlaams Parlement, en gezien de elec- torale toestand van hun partij (Open Vld) is elke plaats na de eerste een strijdplaats.

Van Mechelen mocht opkrassen naar de federale lijst, en de burgemeester van Meche- len, gewezen partijvoorzitter en gewezen Vlaams minister-president, mocht zich ver- heugen in een bovengemiddelde journalis- tieke belangstelling. Om dan – onder meer – te bevallen van de mededeling dat een Vlaamse meerderheid niet nodig is om een volgende Belgische regering te vormen.

Het wordt spannend. Het Vlaams Belang zal niet mogen meedoen maar staat uiteraard achter de eis dat een Belgische regering een meerderheid der Vlaamse verkozenen achter zich kan scharen. N-VA is vanzelfspre- kend dezelfde mening toegedaan. CD&V trekt formeel ook die kaart. De overige partijen zijn daar onduidelijk over en vinden het wellicht geen belangrijke kwestie, of ze zijn juist wel duidelijk, zoals Open Vld namens Bart Somers, en vinden een Vlaamse meerderheid niet nodig.

Grendel

Formeel heeft Somers gelijk. Dat is nu eens

een grendel die ze in België zijn vergeten in te voeren. Een regering moet 76 van de 150 Kamerleden weten te verleiden, en waar die wonen speelt geen rol. Somers kan dus geen juridische dwaasheid verweten worden. Zijn uitspraak is louter politiek en moet ook zo gelezen worden. Open Vld kiest, consequent met het afwerpen van het confederale juk, voor België als meetlat. Een Belgische regering moet niet alleen wettelijk geen Vlaamse meerderheid vertegenwoordigen, ook politiek vindt Open Vld dat niet meer nodig.

CD&V lijkt voorlopig de stoorzender.

Indien CD&V zich aansluit bij dat idee, vindt een meerderheid van de Vlaamse Kamer- leden dat de regering niet gesteund moet worden door een meerderheid der Vlaamse Kamerleden. Belgische politiek kan toch zo lekker absurd zijn.

Nu zijn we het stilaan wel gewend, zo’n regering zonder Vlaamse meerderheid.

Die bestaat al sedert het opbreken van het CD&V/N-VA-kartel in september 2008, nu droog bijna 5,5 jaar geleden. Een mens zou haast denken dat het zo moet.

Het is algemeen geweten dat CD&V zich wel eens wil laten kenmerken door wat voor- zichtig “een grote mate van soepelheid” zou kunnen genoemd worden. Na een uitgebreide sessie hersenhozen komt onze redactie dan ook tot het besluit dat een volgende Belgische regering best wel eens opnieuw zou kunnen worden gevormd zonder Vlaamse meerderheid. Het feit dat er tezelfdertijd ook een

Vlaamse regering moet worden gevormd, zou roet in het eten kunnen gooien, want een Vlaamse regering zonder meerderheid in Vlaanderen is vooralsnog onmogelijk. De kiezer kan het de politici nog moeilijk maken – vandaar dat ze daarna vijf jaar monddood moeten blijven, ten gevolge van de staatshervorming die de huidige regering heeft uit- gewerkt –, maar als die niet al te dwars gaat liggen…

Bakkeleien onder elkaar

Blijft de vraag, hoe die wens van de Di Rupo- partijen om verder te gaan te verzoenen is met het feit dat ze zowat dagelijks vechtend en scheldend over de straatstenen rollen. Zon- dag op de Zevende Dag bleek hoe diep de kloof is tussen Patrick Dewael van Open Vld en Marleen Temmerman van sp.a over de toekomst van de overheidsbedrijven Bpost en Belgacom. Ze bleven wel hoffelijk in het vast- stellen dat ze het totaal oneens zijn.

De bankenwet, de topbenoemingen, het alcoholplan, de alternatieve meerderheid voor de euthanasiewet… Enfin, als de één in die regering van Di Rupo een wind laat, zorgt de ander meteen voor tegenwind. In de Vlaamse regering is het soms niet anders, maar de ‘part- ners’ N-VA en sp.a zullen eerlijk toegeven dat ze niet meer verder willen met elkaar. De Bel- gische regeringspartijen bakkeleien onder elkaar dat het een lieve lust is, maar ze laten toch uit alles blijken dat ze wel samen verder willen.

Bij de start van deze regering maakte Di Rupo duidelijk dat de Vlaamse partijen van zijn club alle kansen moesten krijgen om de N-VA in toom te houden en met succes te bevechten. Dat leek niet echt goed te lukken, tot er enkele maanden geleden enkele peilingen werden gepubliceerd met wat schralere resultaten voor N-VA. Van 40 procent voor die partij droomt vandaag niemand meer. Bij N-VA zijn de twee benen weer op de grond gezet, maar bij de andere partijen zijn er juist weer gaan zweven. Volgens sommigen is het beest bedwongen.

Een kopman van Open Vld liet zich voorbije week in een krant betrappen op volgende uitspraak over N-VA: ‘Zes maanden geleden zaten we daar heel erg mee, maar nu hebben we die angst afgeschud.’

De traditionele partijen krijgen de indruk dat de klus geklaard is en dat bij N-VA de schwung eruit is. Net dat feit dreigt hen overmoedig te maken en alvast uit elkaar te drijven. Ze worden weer meer tegenstander van elkaar.

N-VA is de enige echte kleefstof van de federale regering. Als die gemeenschappelijke vij- and niet meer zo bedreigend lijkt, dan lost de kleefstof, en dan begint de ruzie.

Vreemd genoeg zouden die slechte peilingen voor N-VA dus nog goed nieuws kunnen zijn, want die wiegen de klassieke partijen in slaap. Ze durven zelfs zeggen dat ze een Vlaamse meerderheid niet nodig hebben. Moedig of over-

moedig?

VRT: niet Brussel Vlaams,

maar Brussel Belgisch 11

Was Hugo Claus een

flamingant? 12

Frietkoten worden cultureel erfgoed

(2)

Actueel

15 januari 2014

2 Uit de smalle beursstraat

De bedrijfswereld:

een verschrikkelijke biotoop voor Di Rupo

In ondernemerskringen verkeren is voor Elio di Rupo zowat het ergste wat er bestaat. Dat is de voorbije weken meer dan eens duidelijk geworden.

De VRT probeerde in een Terzake-reportage een andere indruk te wekken, maar op de Trends-uitreiking van de Manager van het Jaar was het voor premier Di Rupo over eieren lopen. De eerste minister probeerde de aanwezigen op zijn hand te krijgen door onder andere te wijzen op het feit dat hij als socialist de trend van een oplopende Belgische loonkostenhandicap heeft gekeerd. Hij overtuigde niet.

Met extreem veel goede wil wordt de historische loonhandicap op basis van Di Rupo’s cijfers tegen 2019 verlaagd van 16 naar 13 pro- cent. Dat is een te groot verschil om de concurrentie aan te gaan met Duitse, Nederlandse en Franse bedrijven.

Di Rupo zat wat ongemakkelijk op zijn stoel toen uittredend bpost- baas Johnny Thijs als één van de tien genomineerden voor Mana- ger van Jaar op een groot scherm verscheen. Er brak spontaan applaus uit in de zaal. Di Rupo en kabinetschef Yasmine Kherbache (wellicht ook vertaalster van dienst) lachten groen. De massaal opgedaagde Open Vld’ers (De Block, De Croo,…) glorieerden. Voor een zeldzame keer konden de Vlaamse liberalen nog op goodwill rekenen bij de ondernemers.

Wellicht had Di Rupo die voor hem verschrikkelijke omgeving zo snel mogelijk willen verlaten. De man heeft er een hekel aan om door bedrijfsleiders de levieten gelezen te worden. Men zou denken dat het bijna smetvrees is. Trouwens, wanneer hij zijn angst over- wint, loopt het meestal slecht af. In een vertrouwelijk gesprek met Voka-topman Michel Delbaere (dat in ondernemerskringen onder- tussen volop de ronde doet) klaagde Di Rupo erover dat hij niet populair is bij Vlamingen. Delbaere raadde hem aan in een groot interview in een Vlaamse krant te verklaren dat hij “een Duitse soci- alist is, zoals Gerhard Schröder”. Antwoord van Di Rupo: “Dat nooit!”

Ook met de Johnny Thijs-saga voelt de premier zich ongemak- kelijk en zou hij het liefst het contact vermijden. Nadat de minister

van Overheidsbedrijven zijn wil had doorgedreven en de topman van bpost een lager loon (650.000 euro per jaar maximum) wou geven, hadden de federale topministers verwacht dat Labille Thijs daarvan op de hoogte zou brengen. Dat is niet gebeurd. Geen tele- foontje, niets. Di Rupo belegde een verzoeningsgesprek met Thijs, en dat in aanwezigheid van Martine Durez (PS), voorzitter van de raad van bestuur van bpost. Dat gesprek vond plaats in Bergen. Thijs was echter niet meer te vermurwen. Hij voelde zich onheus behan- deld en wou geen nieuw mandaat als gedelegeerd bestuurder. Di Rupo probeerde hem nog tevergeefs te overtuigen. Die mislukking voelt Di Rupo aan als het bewijs dat hij met managers en onderne- mers nooit goed zal overeenkomen.

Andere opvallende vaststelling: de diensten van de eerste minis- ter haasten zich steevast om via Twitter succesvolle Belgen geluk te wensen. Vallen sporters, kunstenaars of wetenschappers in de prij- zen, dan wordt er duchtig op los getweet. Maar het is met een ver- grootglas zoeken naar felicitaties aan het adres van een succesvolle ondernemer. Nadat de Vlaamse reder Marc Saverys de ‘Vikingdeal’

realiseerde - het Antwerpse Euronav neemt de vloot mammoettan- kers van het Deense Maersk over -, was het op de sociale media opvallend stil. Geen felicitaties van Di Rupo. Felicitaties zouden verwonderlijk geweest zijn voor een rancuneus figuur zoals die PS- politicus. Di Rupo zal niet vergeten zijn dat Nicolas Saverys, de broer van Marc, vorig jaar in een interview verklaarde dat de PS het land om zeep helpt en dat bij die partij een stalinistisch socialisme heerst.

Tussen de PS en de bedrijfswereld gaapt een nooit geziene kloof.

Het was opvallend dat zeer weinig politici Marc Saverys proficiat hebben gewenst met zijn ‘deal’ die de Antwerpse rederij Euronav nog wat meer op de wereldkaart plaatst. Ere wie ere toekomt: er was applaus van CD&V-Europarlementariër Ivo Belet (al ging het in zijn tweet over een andere investering van de Vlaamse captain of industry: de suikervervanger stevia). En er was een proficiat van Peter Dedecker (N-VA). Bij de Open Vld bleef het opvallend stil.

Angélique VAnderstrAeten

Mieltje, zoals Emiel bekend stond bij familie, vrienden en entourage, kon niet meer lopen.

Hij leed aan maagkanker. Vandaar zijn beslissing. Het zal wel aan mijn oerconservatieve, voor de geharde progressieve mens al bijna verwerpelijke ingesteldheid liggen, overgehou- den aan mijn opvoeding, dat ik er moeite mee blijf hebben begrip op te brengen voor iemand die op gezegende leeftijd om bepaalde redenen zo geruisloos mogelijk het leven wil rui- len voor de dood. Als die keuze gepaard gaat met een laatste keer “uit de bol” gaan, omringd door iedereen die hem lief is en met het jour- naille van de pretgazetten en de televisiezen- ders als getuigen van het ultieme “feest”, dan pas ik er helemaal voor om “mee te zijn”.

“Wie wil er nu niet gaan met een glas cham- pagne in de hand?”, zei Mieltje, terwijl hij in

één moeite de hem omringende vrouwen bezwoer “niet te wenen”, wel mee te genie- ten van het “mooiste feestje” van zijn leven met hemzelf als spilfiguur. Hij keek uit naar de hemel, “waar een heleboel schone mensen op mij zitten te wachten”. Ik gun Mieltje dat weer- zien van harte. Alleen dit: iedereen wordt in dit tranendal geboren zonder dat hij erom vraagt.

Omdat leven en dood bij elkaar horen, stoort doodgaan op bestelling met macaber feestge- druis en dito emotioneel gedoe mijn gevoel voor ethiek. Ik denk er niet aan me daarvoor te verontschuldigen.

Letter en geest van de wet

Eenzelfde onbehaaglijk gevoel vorderde hand in hand met de door politie, gerecht en media gevoede controverse rond het “rijge-

Een gevoel van onbehagen

Het mag zijn dat de “beste wensen” me de voorbije dagen overspoelden, het echte leven houdt geen rekening met holle frasen. Me beroerd voelen was er niet bij, wel bekroop me al een gevoel van onbehagen bij het door de media gecreëerde hoerasfeertje rond de laatste levensdag van de 95-jarige Bruggeling Emiel Pauwels, een ex-atleet, die uit het leven is gestapt.

drag” van het ongeleide projectiel Kurt V. Wie het filmpje met de door die hooligan bestuurde BMW (van zijn vriendin, een huisarts) zag en niet stomverbaasd rillingen over de rug voelde lopen, heeft nood aan psychiatrische hulp. Ge zult maar Chris Verhaegen zijn, chauffeur van de bestelwagen, die dankzij enkele wereld- reflexen een aanrijding, met wie weet welke zware gevolgen, op het nippertje heeft kunnen vermijden. Tot zijn eigen mogelijke schade filmde hij niet alleen het criminele rijgedrag van de hooligan, hij maakte het, o juridische rampspoed en zware overtreding inzake

“privacy”, wereldkundig via de “sociale media”.

Dat mocht niet, aldus het immer belerende vin- gertje van de arm der wet en het reglement.

Zelden, liefst nooit, houdt men rekening met de geest van een wet.

Het opzetten van een controverse pro en contra de bestelwagenbestuurder die het ergste wist te voorkomen, spoorde de wegpiraat aan een “verdediging” op te zetten. Eén: het filmpje was volgens Kurt V. “gemanipuleerd”.

Twee: hij had wel hard geremd, ja, maar “niemand in gevaar gebracht”. Als dat klopt, lag dat alvast niet aan hem en hield die “redenering” in dat de bestelwagenbestuurder “niemand” was.

Met zijn reputatie van opschepper en mooi- prater, met daarbovenop een schuldenberg om u tegen te zeggen, werd het moeilijk zich te ontdoen van het onbehaaglijke gevoel dat meer moeite werd gedaan om Kurt V., bij Justi- tie bekend als agressieveling, een hand boven het hoofd te houden dan hem op gepaste wijze tot de orde te roepen. Troostende gedachte:

wat niet is, kan altijd nog komen.

Zelfbeklag

Alle goede dingen bestaan uit drie. Die volkswijsheid ging de eerste dagen van het jaar ook op voor minder goede dingen. Vandaar een derde onbehaaglijk gevoel, bij alle noch- tans volkomen voorspelbare reacties uit altijd dezelfde politiek correcte hoek op de door Bart de Wever gelanceerde uitspraak dat, na de terreur van Hitler en Stalin, de door moslimextre- misme gezaaide terreur de grootste gesel voor de mensheid is. Al mocht BDW er expliciet aan toevoegen dat hij enkel en alleen het moslim- terrorisme viseerde en niet de islam, en niet de moslimgemeenschap, het moslimkot en het kot van politiek correct links waren alweer te klein. Merkwaardig toch, dat in die koten altijd oorverdovende stilte heerst als in verband met Hitler, zonder vermelding van kameraad Stalin, wat meer of wat minder gecamoufleerd wordt uitgehaald naar niet-traditionele Vlaamse politieke partijen.

Rond het tijdstip dat BDW zich afvroeg of het echt te veel gevraagd is van moslims niet alleen wereldwijd te betogen tegen cartoons maar ook tegen aanslagen van Al Qaida en andere extremistische organisaties, raakte bekend dat de Antwerpse politie op de valreep een Turkse vrouw van een “duivelsuitdrijving” heeft kunnen redden. Ze was gezien aan een kerk, en dat volstond voor haar familie om haar bekering tot het christendom te vermoeden. Ingrijpen was noodzakelijk, in dezelfde straat waar in 2009 Layla Hachichi van haar lesbische geaard- heid genezen moest worden, met een “duivelsuitdrijving”, geleid door een imam. Hachichi schoot daar het leven bij in. BDW verduide- lijkte dat zijn uitspraken over de moslimter- reur bedoeld waren als een uitgestoken hand, een oproep naar de overgrote meerderheid van moslims om zelf een nefast imago te bestrij- den. Hij voegde eraan toe dat de tenen blijkbaar heel lang zijn en dat men altijd wel iets zal vinden als men zich geviseerd wil voelen.

Dat die woorden in de oren van de overgrote meerderheid van de autochtone bevolking heel wijs klinken, lijdt geen twijfel. Al bij al wordt de “bange blanke man” stilaan hondsmoe van al dat aangestuurde islamitische zelfbeklag.

d.M^ol

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie info:

nvandendriessche@delta-em.eu

tel 0477 723 085 SPAANS STAAL VOOR LUIK

Er zit 8.000 ton staal in station Guille- mins in Luik, meldt Waals Weekblad. Dat werd niet geleverd door de grote staalboer ArcelorMittal in die stad, maar kwam hele- maal uit Spanje, net als architect Calatrava.

De Spanjaarden waren 25 miljoen euro goedkoper, inclusief het dure vervoer, dan de Luikse staalgigant om de hoek. En de EU-regels verplichten de overheden om de goedkoopste aanbieder te nemen. Volgens La Meuse kwamen de meeste werknemers tijdens de bouw niet uit het Luikse, maar uit Portugal. De krant schrijft dat dit precies het probleem van België illustreert: offer- tes hier zijn vaak te hoog om nog interna- tionaal mee te kunnen. Hoe lang zal die Waalse gekte nog duren?

LACHEN MET EEN MISS

Neen, we hebben niet naar de Belgische missverkiezing gekeken, maar op het inter- net doet al een filmpje de ronde van een kandidaat- miss die niet kon antwoorden op de vraag wanneer de Eerste Wereld- oorlog is uitgebroken. Daar kan natuurlijk eens mee gelachen worden, maar ons lijkt het eerder een blaam voor minister Smet.

Het voorval doet ons denken aan het optreden van een partijvoorzitster, Gwendolyn Rutten, in de jongste reeks van De Slimste Mens. Zij moest een vijf- tal begrippen opsommen over de Eerste Wereldoorlog. Haar tegenstander wist drie begrippen op te sommen, en ons Gwendo- lyn mocht aanvullen: “Euh, euh,… de lan- ding in Normandië.”

Nu ja, een miss moet vooral mooi zijn, maar van een partijvoorzitster zou je toch wel iets meer “inhoud” mogen verwachten.

GROENE DROMEN

Vlaams Groen-fractieleidster Elisabeth Meuleman droomt ervan Pascal Smet (sp.a) op te volgen als minister van Onder- wijs. Dat zegt ze in een gesprek met De Zondag. “Ja, ik zou dat wel graag doen.

Minister van Onderwijs en Kinderopvang, dat zou mijn droom zijn”. Van De Panne tot Maaseik werd eens flink gelachen aan de koffietafels. Na de passage van Pascal Smet heeft het onderwijs rust nodig. En geen nieuwe experimenten onder de lei- ding van nog straffere wereldverbeteraars.

Opmerkelijk is dat binnen Groen blijkbaar nog hoop leeft om bij een coalitie met de drie traditionele partijen te worden betrok- ken

(3)

Actueel 15 januari 2014 3

Achter het net vissend

Mijnheer de partijverlaatster,

Gij hebt de deur van het Vlaams Belang met een smak achter u dichtgegooid, want gij zijt kwaad; kwaad op de partij die u tien jaar lang een royale wedde heeft bezorgd, waarvoor gij nauwelijks een tegenpresta- tie hebt moeten leveren in het Vlaams, het federaal en dan weer het Vlaams Parlement.

Bovendien rinkelde de kassa nog mooi in de gemeenteraad en in de politieraad van Overpelt. Politieke potten hebt gij niet gebroken. Het is een hele klus om sporen te vinden van tussenkomsten, laat staan wetsvoorstellen of voorstellen van decreet die aan uw brein ontsproten zijn, of die uw stempel dragen. Al dat politiek werk deedt gij liever niet en het spreekgestoelte was niet uw geliefde biotoop.

Veel van uw gewezen partijgenoten her- inneren zich een congres van een jaar of vijf geleden waar gij op het podium voor eigen volk de kluts kwijt raakte en gênant over uw woorden struikelde.

Om nog maar te zwijgen van het legen- darische filmpje dat nog altijd te vinden is op YouTube, waarin gij op eenvoudige poli- tieke vragen die routine zouden moeten zijn voor een doorgewinterd parlementslid geen enkel zinvol antwoord kondt geven.

Laten we eerlijk zijn: gij hebt het er goed en royaal van genomen in de vette jaren.

Natuurlijk duren schone liedjes niet eeu- wig en komt er een moment dat het feest afgelopen is.

Bij de lijstvorming heeft men onlangs de voorrang gegeven aan verjonging en aan mensen die de voorbije jaren met grote inzet aan politiek hebben gedaan. Gij waart daar niet bij. Ander en beter, dacht uw voorzitter.

En gij voelt u miskend. En ge zijt kwaaad, want in Antwerpen is er geen sprake van verjonging, poneert gij, en blijven alle oude rakkers op post.

De bons krijgen is natuurlijk pijnlijk, maar een trouwe partijsoldaat die zijn merites kent, zou zich daar moeten kunnen bij neer- leggen, zoals enkelen dat in de partij die gij verlaat schoorvoetend doch voorbeeldig en moedig doen; zelfs enkelen die het wél zou- den verdiend hebben, maar toch loyaal én dankbaar blijven. Zeker op een ogenblik dat uw voormalige partij, die u jarenlang alle kansen heeft geboden, zelf alle hens aan dek moet roepen om niet van de kaart geveegd te worden. Partijtrouw is anders.

Collega Eric Donckier van Het Belang van Limburg catalogeerde in een ongenadig hoofdartikel uw capriolen als plat oppor- tunisme: “Politici die om opportunistische redenen overstappen naar een andere partij of de partij verlaten omdat ze geen verkies- bare plaats krijgen, geven aan dat ze er niet zijn voor ons, maar dat hun partij en wij er voor hen zijn. Ze zien politiek enkel als een inkomen. Aan zo’n politici hebben we niks.”

En neen, gij zijt natuurlijk niet de enige die zo reageert. Dit soort toestanden zijn van alle tijden, en van àlle partijen. Vraag maar aan Freya Piryns, Steven Vanackere of Dirk van Mechelen.

Bij elke lijstvorming rollen er koppen, in elke partij. Maar niet iedereen vertrekt met slaande deuren. Wie aan politiek doet, moet ook een nederlaag kunnen aanvaar- den. Zoniet, begin er niet aan. En laat dat de wijze raad zijn van

Briefje aan Linda Vissers

Rond de jaarwende is er iets merkwaardigs gebeurd. Nadat het wereldwijd ver- spreide Amerikaanse magazine Time (12 december) paus Franciscus had uitgeroe- pen tot “man van het jaar” en hem bedolven had onder huldeblijken (“hij is een van de uiterst zeldzame leiders die mensen over alle grenzen heen aanspreekt,” aldus de hoofdredacteur van Time, “zo iemand verdient niet minder dan de cover van ons blad”), brak er in zowat de hele wereld een lofzang op deze paus uit

“Iedereen leek verrukt over deze nieuwe man aan het roer,” aldus het vrijzinnige NRC-Handelsblad in Nederland (14 decem- ber), “het werd weer een stukje cooler om katholiek te zijn”. In hetzelfde blad (12 december) vindt columnist I.L. Pfeijffer, die zegt eigenlijk de kerk te verfoeien, geen woorden genoeg om blijk te geven van zijn ontroering bij het zien van een paus die op het eiland Lampedusa nederig de voeten gaat wassen van de daar aangestroomde vluchtelingen en een “indrukwekkende”

speech houdt over de “globalisering van de onverschilligheid”, een schitterende woord- vondst. “Als ik hem zie op de televisie, zie ik een moedig man die waarlijk inspireert met een erg zeldzaam geworden vorm van mili- tant altruïsme en pure goedheid. Ik zie een heilige man,” aldus tot slot – een beetje voor- barig - Pfeijffer.

De redacteur van het Italiaanse linkse blad La Repubblica, die de paus privé ontmoette, spreekt (volgens de Romeinse correspon- dent van De Tijd, 4 december) van een “aima- bel man”, “men wordt vanzelf vrienden met hem”, hij is “zonder formaliteiten, zonder afstand”. De Italianen vinden het geweldig dat hij aan het slot van zijn zondagse preek zegt “buona domenica e buon pranzo”, een prettige zondag en smakelijk eten.

Alles werd anders

Overal klinkt het dat ook niet-katholie- ken hoog oplopen met deze aardige paus.

Er gaat vandaag een geweldig elan uit van Rome. De sfeer is helemaal anders geworden, op korte tijd en met weinig woorden.

Ook Le Monde brengt hulde aan papa Fran- cesco, vooral wegens zijn positieve opstel- ling (31 juli). Hij bezit een reëel charisma, aldus de hoofdredactrice van het blad (31 juli). Je kan eigenlijk niets dan goeds over hem zeggen. In enkele maanden tijds heeft paus Franciscus een maximaal aantal mensen weer hoop en moed gegeven, aldus de beste kerkelijke journalist, Robert Mickens, in het katholieke weekblad The Tablet (14 december). Le Monde (niet te vergeten: vrij- zinnig protestants van strekking, naar het voorbeeld van zijn stichter, Hubert Beuve- Méry, die zijn leven eindigde als klooster- ling in het oecumenisch centrum van Taizé) heeft ook een bekwaam kerkelijk correspon- dent, Stéphanie Le Bars, die op 21 decem- ber in de magazine-bijlage van het blad een lofzang zonder voorgaande op de paus aan- heft, en vertelt dat hij ook volgens de redactie van Le Monde, “ de man van het jaar” zou zijn als ze zulk een titel zou toekennen, want hij begint “legendarisch” te worden. “Met deze Frans is alles mogelijk,” schrijft ze. Zijn figuur biedt een geloofwaardig voorbeeld aan de hele christenheid, protestanten zoals zijzelf inbegrepen. Hij geniet een morele autori- teit in een wereld die daar een tekort aan heeft, aldus Madame Le Bars. Hij zadelt de arme wereld niet op met zedenpreken over geboortebeperking en aanverwante mate- ries, maar vindt de woorden die de mensen naar het hart gaan.

Waarom vertellen we dit allemaal? Omdat het interessant is om te weten wat er in de wereld omgaat, en onze Vlaamse vader- landse pers enige moeite heeft om iets vrien- delijks te zeggen over paus en kerk, ook als het nieuwswaarde heeft.

De moniteur van de vrijzinnigheid in Vlaan- deren, De Standaard, weet in een hoofdar- tikel op de cultuurbladzijden van 2 januari niet veel anders te zeggen dan dat de paus

“poseerde breed lachend met fans die een selfie maakten”, eraan toevoegend (want pausen zijn voor De Standaard om mee te lachen): “het was weer eens wat anders dan een encycliek”. Was ondertekend door Jan van Hove, vermoedelijk een puberaal dur- vertje. Maar wat er in de kerk gebeurt, is ook belangrijk, omdat het op zichzelf, met de woorden van Gerry van der List in Elsevier van 21 december, “een enorme omwenteling betekent”, en dàt is wereldnieuws. Deze paus neemt het op voor de armen en tegen wat hij al genoemd heeft het “wrede kapita- lisme”. Hij heeft het liever over een “revolutie

van tederheid” in plaats van te spreken over ethische kwesties “die de orthodoxe katho- lieken zo aan het hart gaan” (Van der List).

Kerkbezoek

Heeft dit al iets opgebracht ook? Volgens Elsevier is er niet alleen het effect van “posi- tieve commentaren en gunstige berichtge- ving” die de paus krijgt, maar “tonen de cijfers duidelijk een Franciscus-effect”. Althans in Italië is het kerkbezoek significant geste- gen. De zondagsmis wordt door honderd- duizenden méér mensen bezocht dan een jaar geleden. Le Monde zegt voor Frankrijk iets dat in die richting gaat (25 december).

Volgens een persbericht, dat in Vlaanderen alleen in Het Laatste Nieuws (10 oktober) te vinden was, is de terugval van het aantal kerkgangers voor het eerst sinds lang wereldwijd gestopt.

In Engeland tellen ze een stijging met 21 procent. De aartsbisschop van New York treft opvallend meer bezoekers in de kerk aan.

Het valt nog af te wachten of dit ook voor Vlaanderen geldt. Hier liepen de kerken sinds de jaren zestig in snel tempo leeg. In België als geheel zou nog amper drie procent van de bevolking praktiserend katholiek zijn. (Dit cijfer is het resultaat van een peiling in 2012 verricht voor de zender RTBf.) Een kenner, Jürgen Mettepenningen, meent (in Knack, 4 december) niettemin dat “we alvast boei- ende tijden beleven in de kerk”. Verder durft men niet gaan. Of toch? Zeer verrassend is wel dat het in Vlaanderen vrijzinnigen zijn die hulde brengen aan de paus, terwijl de katholieke spraakmakers zwijgen. Zo zegt Luc van der Kelen, sinds kort gepensioneerd als editorialist van Het Laatste Nieuws, in zijn blad (17 december), dat de nieuwe paus “de grootste zegening van het jaar” is geweest.

“Een moderne prediker tussen de mensen”, zo omschrijft Van der Kelen hem, “bijna zoals Jezus van Nazareth”. Van der Kelen, die bekend staat als vrijmetselaar, vindt het (in een interview in het katholieke weekblad Tertio, 24 december) “bijzonder hoop- gevend” dat Franciscus “een nieuwe dyna- miek” aan de kerk heeft bezorgd.

Er mag terloops wel eens waardering worden getoond voor Van der Kelen, die ten tijde van het “pedofilie-schandaal” uiterst genuan- ceerde oordelen uitsprak over de gebeurte- nissen die toen in de actualiteit stonden (zie zijn hoofdartikelen in Het Laatste Nieuws van 24 juni 2010, 10 juli, 20 augustus en 28 augustus van dat jaar, die de bewijzen leveren van Van der Kelens rechtzinnigheid). In het geciteerde interview met Tertio komt hij er nu openlijk voor uit dat naar zijn mening het schandaal de vorm aannam die het kreeg ingevolge een “vrijzinnige samenzwering”.

Tot die samenzwering behoorde dan niet de vrijmetselaar Van der Kelen, maar wel de hoofdredacteur van De Standaard, Bart Sturtewagen, die op 28 augustus 2010 een hoofdartikel in zijn blad neerpende, dat als een model geldt van een stuk waarvan men als auteur een leven lang spijt heeft (maar dat heeft Sturtewagen niet). Wat een braak- sel christofobie aan het adres van kardi- naal Danneels. Het strekt De Standaard tot eeuwige schande.

Christelijke identiteit

Wat gaat niet-christenen dit alles aan?

Het christendom maakt deel uit van onze gemeenschappelijke Europese erfenis. Onge- lovig of niet-pratikerend zijn mag geen reden zijn om deze wortels te verloochenen.

“Meer oog voor de positieve rol van het geloof en religieuze instituties kan ook voor atheïsten geen kwaad,” schreef De Volks- krant (1 augustus 2009) ooit in een hoofd- artikel. Ook een afgedwaalde katholiek strekt het tot eer dat hij cultureel katholiek blijft en geen bespotting duldt van zijn christelijk erfgoed, des te meer daar de islamitische voor- uitgang in Europa slechts mogelijk is door de zwakheid van het Europese christendom.

Niemand verloochent straffeloos de eigen oorsprong en identiteit en dat geldt zowel voor de Vlaamse als voor de christelijke wor-

tels. Mark GraMMens

Paus Franciscus, wereldvedette

Soldaat Laeremans staat paraat

Senator Bart Laeremans (VB) heeft na lang wikken en wegen een beslissing genomen. Maar eerst even de feiten op een rij. Bij de lijstvorming leverde vooral de provincie Vlaams-Brabant een probleem op. Een probleem dat voorzitter Gerolf Annemans zelf in de hand gewerkt heeft. Gerolf koos ervoor naar de Europese lijst te trekken, met als gevolg dat een oplossing moest gezocht worden voor huidig Europees parlementslid Philip Claeys.

Claeys werd dan maar naar voor geschoven als lijsttrekker voor de Kamerlijst waar hij de plaats inneemt van Filip de Man. Voor het Vlaams Parlement is het logisch dat Joris van Hauthem, fractieleider, de lijst trekt. Daarmee waren de namen van de lijsttrekkers in Vlaams- Brabant bekend. Maar, met heel die stoelen- dans viel Bart Laeremans uit de boot. Hem werd “slechts” de eerste opvolgingsplaats van de Kamer aangeboden.

Dat deed bij menig Vlaams Belanger in Vlaams-Brabant (en daarbuiten) toch wel de wenkbrauwen fronsen. Laeremans wordt door vriend en vijand beschouwd als een integere en harde werker, met dossierkennis en deba- tervaring. Nu ja, die kwaliteiten kun je Philip Claeys ook wel aanmeten, maar zijn dossierkennis ligt toch bij andere thema’s. Kortom, als er over staatshervorming en BHV moet gediscussieerd worden – en die debatten zullen zeker in Vlaams-Brabant nog gevoerd wor-

den, in de aanloop naar de verkiezingen – dan zegt het gezond boerenverstand dat Laeremans daar beter voor geschikt is dan Claeys. In de keuze voor Claeys is ongetwijfeld de hand te zien van Filip Dewinter, die naar de Kamer ver- huist en daar liever Claeys ziet dan Laeremans.

Het is niet de eerste keer dat Laeremans wordt tegengehouden door Dewinter. Toen er in de VB-Senaatsfractie een nieuwe voorzitter moest aangeduid worden (na het vertrek van Jurgen Ceder), waren zowel Laeremans als Anke van dermeersch voor die functie kandidaat. Het werd Anke. Er is de voorbije weken heel wat gesproken, vergaderd en met pionnen geschoven. Laeremans kiest uiteindelijk voor de derde plaats op de lijst voor het Vlaams Parlement. In theorie is dat een haalbare kaart, mits het spel van de voorkeurstemmen in zijn voordeel kan- telt. Veel zal afhangen van het resultaat van Anita Uyttebroek, tweede op de lijst en naar voor geschoven door de regio Leuven.

Het wordt letterlijk en figuurlijk een echte strijdplaats. Alles hangt af van de kiezer, maar als Laeremans het niet haalt, is dat niet alleen spijtig voor hem, want de Vlaamse Beweging zal met hem een krachtige stem in het kapit- tel verliezen. Op 25 mei weet Laeremans of hij zijn advocatentoga uit de mottenballen moet halen. Tot zolang staat soldaat Laere- mans paraat, trouw aan zijn partij. Wordt het

zijn laatste campagne? KvC

(4)

Gemeende wensen?

Het was weer als vanouds, die eerste dagen na het kerstreces. De ‘beste wensen’ en de

‘meilleurs voeux’ vlogen weer in het rond, als- ook de klapzoenen. Of één en ander gemeend was, zo kort voor de verkiezingen, is maar de vraag. De stellingen worden ingenomen en de lijsten worden gevormd. Doorgaans is dat niet de gelegenheid om elkaar het beste te wensen. Over de partijgrenzen heen worden de messen geslepen. Het belooft een harde strijd te worden, op alle fronten. De spanning in de Wetstraat is aan het oplopen. We gaan zeker nog enkele ‘fricties’ tegemoet alvorens de parlementaire deuren zullen sluiten, ergens in het voorjaar.

Feestdag

In de commissie Landsverdediging stond het voorstel van de MR op de agenda om de (tricolore) ‘vaandeldragers’ bij nationale plechtigheden een ‘eigen feestdag’ te bezor- gen, op 1 september. Annick Ponthier van het Vlaams Belang vond dit een absoluut onzinnig Belgisch extraatje. Ze stak dan ook de draak met het voorstel door er in een amendement ook nog de eremuts- en medailledragers aan toe te voegen.

Groot was haar verbazing toen de minister van buskruit en schietgeweren De Crem haar voorstel ernstig nam en de beslissing aan de wijsheid van de commissie overliet. Annick haastte zich om de nutteloosheid van heel het boeltje te onderstrepen, door haar bereidheid te tonen om haar eigen amendement nog te wijzigen door ook pistolets met kaas of hesp

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

15 januari 2014

4

en een tas koffie te voorzien voor de Belgi- sche uitslovers op de nieuwe feestdag. Aan Vlaamse kant werd er eens smakelijk gelachen met die ondeugende politieke frats, maar uit- eindelijk stemde N-VA toch mee met de meer- derheid om een algemene ‘fraternellendag’ in het leven te roepen. Hugo Schiltz zou meteen uitgeroepen hebben: “Leve België!”

In de contramine

Laurent Louis, de Franstalige keetschopper waarvan momenteel niet duidelijk is tot welke partij hij precies hoort, want hij vliegt overal buiten, heeft er een spel van gemaakt elke keer weer bruut in de contramine te gaan met Kamervoorzitter Flahaut, met scheldkanonna- des, verwijten, beschuldigingen, zwaar taalge- bruik, roepen en tieren.

Het ligt er dik op dat het zijn bedoeling is manu militari uit de Kamer gezet te worden om zo breed in beeld te komen in de media.

Baas Ganzendonk laat zich echter niet vangen en houdt zich kalm. Ook de andere Kamerle- den gaan de strijd niet aan. Men laat het elke keer weer gewoon overwaaien. Maar dat het geen fraai theater is, elke week, staat bui- ten kijf. Men moet maar eens op de webstek van de Kamer het verslag van de Kamerzittin- gen lezen, om het gore spektakel te kunnen inschatten. Zelfs de oppositiepartijen vinden dat er héél ver over.

Exit Joëlle

Toen het nieuws bekend raakte dat Joëlle Milquet bij de verkiezingen zal verhuizen naar een lijst in Brussel, ging er door de wandelgan- gen van het paleis der natie een zucht. Einde-

lijk gaat men verlost zijn van die minister van Binnenlandse Zaken, die tal van dossiers op de lange baan heeft geschoven en in werkgroe- pen heeft laten dumpen. Hoewel communau- tair een harde tante - “Madame Non!”, niet- waar? - heeft ze er als federaal minister niet veel van gebakken. Haar rol op dat niveau is uitgespeeld.

Tal van parlementsleden die haar onder- vroegen - denk maar aan de bergen vragen van N-VA en VB -, liepen vaak tegen een muur van onwil en Franstalige arrogantie, en zelfs een gemis aan dossierkennis. Zij mag nu in haar gewest nog een troostprijsje krijgen.

Daarna zal haar politieke kaars helemaal uit zijn. Vlaanderen zal niet rouwen.

Duiveltje

Diezelfde Joëlle vond het vorige donder- dag niet nodig op het afgesproken uur in de Kamer te zijn om vragen van de volksverte- genwoordiging te beantwoorden. Jan Jambon van N-VA maakte zich terecht bijzonder boos over het feit dat zij drie kwartier later nog niet altijd op post was. Flahaut kon niet anders dan de telefoonlijnen roodgloeiend zetten richting madame Milquet. En kijk, enkele minuten later was ze er plots wel, als een duiveltje uit een doosje. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar het tekent een trieste mentaliteit.

Dat Joëlle in Brussel voortaan maar de ezelin gaat uithangen!

Voor de laatste keer Maurice de Wilde

“Weldenkend” Vlaanderen keek verbaasd naar de omroep (later ook op Youtube te zien) die een staaltje toonde van de èchte Maurice de Wilde. Dat was helemaal geen geheim, want Hans Eeckels, de regisseur van deze programma’s, vertelde ons tijdens een reis naar Polen nog veel sterkere verhalen over de De Wilde- opnames.

Beleefd kon je De Wilde niet echt noemen, maar zijn irritaties kon ik nog enigszins begrij- pen. Mensen zijn nog altijd gecrispeerd als ze een camera in huis toelaten. Ze hebben soms moeite de juiste formulering te vinden die op het puntje van hun tong ligt tijdens het voor- gesprek.

De programmamaker wordt doodmoe bij zinsdelen als “zoals ik daarstraks zei”, want er is veel kans dat die “daarstraks” de eindmontage niet haalt en dan kan je met de latere referen- tie ernaar zeker niets doen. Maar al bij al was de ophef weer misplaatst, omdat het gevloek en getier van De Wilde de essentie deed vergeten: dat hij een zeer typische Vlaamse journalist was; niet al te ijverig, niet erg bekwaam en vooral betweterig.

Eerst nog maar eens de waarheid vertellen over de man die dixit zijn dochter zijn loopbaan offerde op het altaar van de journalistiek.

Bij de VRT begon zijn loopbaan na een exa- men als producer-journalist. Vanaf de bevordering tot 1ste producer-redactiesecretaris speelde de politiek de belangrijkste rol. Voor de rang van productieleider-hoofdredacteur- directeur kwam alleen een partijgetrouwe in aanmerking. De functie van directeur-generaal televisie was weggelegd voor een partijslaaf.

(Terzijde: met welke rang denkt u vertrokken

ondergetekende en vele anderen die niet naar de pijpen van de partijen wilden dansen op pensioen?) De Wilde slaagde er nooit in hoofd televisie te worden; niet omdat hij iets “opof- ferde”, maar omdat er nu eenmaal kandidaten waren met nog veel betere diploma’s.

Nic Bal was lid van het dagelijks bestuur van de naoorlogse unitaire socialistische partij (BSP). Zijn opvolger Bert Hermans verdween bijna tien jaar uit de omroep en maakte deel uit van het ene na het andere rode kabinet.

En diens opvolger, Jan Ceuleers, was een tijd kabinetschef van socialistisch minister Roger de Wulf. Andere socialistische prominenten in de omroep konden zo geen adelbrieven voor- leggen en moesten dus tevreden zijn met een rang lager, maar nog altijd op directieniveau.

Die rang kreeg De Wilde wel; overigens met alle steun van administrateur-generaal Van den Bussche (CVP) die veel minder rechts was dan algemeen verteld werd. De Wilde kreeg er nog een douceurtje bij. Iemand die bevorderd werd tot stenotypiste of onderbureauchef moest uiteraard het werk doen dat bij die bevordering paste. Niet voor De Wilde. Hij kreeg een functie op directieniveau maar mocht verder oor- logje spelen, tot zijn pensioen. Hij probeerde met een reeks voorstellen ook na zijn pensio- nering aan de bak te blijven, maar ik had inmid- dels zijn redactie geërfd en de mensen die de echte programmamakers waren, weigerden nog langer met hem te werken.

Gildebroeders

De Wilde was een onbekwame journalist omdat hij zoals zoveel Vlaamse gildebroeders geen verbeeldingskracht had. Hij kon zich niet inleven in de mores en de mentaliteit van een andere tijd. Een goede journalist of historicus vertrekt altijd met de opvatting dat niemand in de toekomst kan zien, zodat men geen acties van mensen in 1939 beoordeelt alsof zij wisten wat er in 1943 zou gebeuren. De Wilde had dat inlevingsvermogen niet. Hij was iemand van de gemakkelijke en oppervlakkige “goed of fout”- school. De Wilde was een betweter, zoals veel mensen van zijn generatie.

Om niet op een andere betweter te botsen, nam hij zijn voorzorgen. Hij engageerde als redacteur Etiennne Verhoeyen, een moralist, en Philippe van Meerbeeck, één van zijn oud- studenten aan het RITSC; twee goede medewerkers (ook in mijn redactie), maar zonder historische opleiding zodat ze de baas niet konden tegenspreken. De Wilde had een his-

torische kennis op het niveau van de lagere school. Hij vertelde geregeld de idiote belgicistische legende dat wij zijn wie we zijn omdat

“we altijd bezet zijn geweest”. Toen ik hem bij één van onze confrontaties vroeg wat die

“bezetting” dan wel voorstelde, antwoordde hij dat er in de “Spaanse” en “Oostenrijkse”

tijd zoiets als een Kommandantur in de steden en dorpen bestond. Ik geef graag toe dat niemand De Wilde ooit beschuldigd heeft dat hij één serieuze bladzijde over onze geschiede- nis heeft gelezen. De vele historische naslag- werken over de oorlog in de kast van de oor- logssectie waren voer voor Etienne, Philippe, Raymonde, Guido of Hans. De Wilde werd al groen bij de gedachte zelf een boek te moeten lezen. Dat het niet verkeerd liep, was dus te danken aan de vlijt van de medewerkers.

Eén keer verrichtte hij zelf research, want hij had één of ander duister extreemrechts geheim ontdekt in het verleden van Spaak en Tindemans. De resultaten waren ernaar, en hij mocht zijn excuses aanbieden.

Speekbeurten

De Wilde was, zoals zovelen bij de omroep, vooral actief buiten de Reyerslaan. Hij werkte zeven jaar lang “dag en nacht” aan zijn programma’s, beweerde hij in de kranten. “Dat zal dan wel ’s nachts geweest zijn”, heb ik hem nog toegesnauwd, want in de dag had hij het veel te druk met zijn cumuls; onder andere een volledig uurrooster bij het RITSC. Bekend is zijn beroemde reportage in Chili, na de staatsgreep van Pinochet. Hij kreeg telefoon van de directeur van de school dat de studenten niet langer wilden en konden wachten om examens af te leggen en misschien moest er volgend jaar maar eens iemand anders de cursussen tele- visiejournalistiek doceren.

De Wilde liet zijn camerateam in de steek en sprong op het eerste vliegtuig, want de cumul was belangrijker dan de vastbenoemde baan bij de omroep. De heilige cumul speelde ook een rol bij de vormgeving van zijn programma’s. De strenge man achter het bureautje las de autocue af, in een schijnbare oneman- show, en dat was dan weer een garantie voor vele spreekbeurten in heel Vlaanderen (à rato van tienduizend toenmalige franken en zeker niet “in het wit”).

Originele oorlogsbeelden werden zo weinig mogelijk gebruikt, zodat zijn ex-medewerkers dertien programma’s produceerden in mijn zendtijd met de beelden die heel de tijd in

de kast stof hadden verzameld. Waarschijnlijk waren ook veel geïnterviewden bij het bekijken van zijn programma’s erg verbaasd. Ze zagen geregeld tijdens hun interview een De Wilde die afkeurende snuiten trok, verontwaardigd snoof of zuchtte; allemaal dingen die ze zich niet herinnerden. Hans Eeckels vertelde me hoe De Wilde die toneelstukjes opvoerde na de opnames en ze er later tijdens het zogenaamde gesprek liet tussen monteren.

In het toilet

De Wilde was allesbehalve dapper. Bij de staking van de socialistische vakbond in 1975 werd de nieuwsstudio een tijd bezet. (Ik stond ook voor een camera.) Van den Bussche kwam ons woedend uitschelden en na zijn vertrek ging de deur van de wc in de gang open. De Wilde (die had gepleit voor harde actie) had zich heel de tijd in het toilet verborgen. Een collega die een paar keer dacht dat het SP-par- tijstandpunt in radio-uitzendingen te weinig aan bod kwam, werd door Van den Bussche op het matje geroepen. Hij reageerde met de plat- ste excuusbrief die ik ooit bij de omroep gelezen heb… hem gedicteerd door de “dwarslig- ger” De Wilde.

En toen ik De Wilde in verscheidene inter- views zo ongeveer een nul noemde, kloeg hij mijn oncollegiaal gedrag terecht aan bij de directie. Maar hij had niet de moed mij een kopie van zijn klacht te bezorgen (binnen het uur gaf één van zijn medewerkers mij een kopie). Toen ik hem in de gang aanpakte en aan de “zwarte” klachten in de oorlog over “de witten” refereerde, zette hij het op een lopen naar zijn bureau en draaide de deur op slot.

Ook een echte dappere kan al eens per onge- luk een fout met de auto doen maar rijdt dan niet vliegensvlug weg met het excuus dat “ik het niet gehoord heb”. Maar ja, de zoon van Jacques Bergiers, een ander bestuurslid van de vakbond, had het toch wel gezien zeker. Nog één bedenking.

Feitelijk is de herinnering aan De Wilde veel belangrijker dan de realiteit. Naar de eerste uitzendingen van “De Nieuwe Orde” keek theore- tisch 18 procent van de Vlamingen.

De toenmalige meetmethode was echter ondeugdelijk. Waarschijnlijk was 9 procent (450.000 kijkers, ook niet min) veel reëler, maar de kranten deden alsof heel Vlaande- ren ervan wakker lag. Toen duidelijk werd dat De Wilde opzettelijk een “roman fleuve”

schiep, om bezig te blijven, zakte het aantal kijkers drastisch. Ten slotte werd dat oorlogs- programma naar het tweede net verbannen, waar een harde kern van 150.000 kijkers het volhield tot het bittere einde. J^an n^eckers

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(5)

Actueel 15 januari 2014 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Het kartonnen geschut van de blauwe De Grauwe

Het liberale offensief tegen de Vlaams-nationalisten is ingezet. Zes auteurs schre- ven op vraag van Gwendolyn Rutten mee aan een boek, dat van Open Vld weer een volwaardige B-partij moet maken: federalistisch in plaats van confederalistisch, voor samenwerking en tegen separatisme. De publicatie werd aangekondigd met karton- nen geschut van professor Paul de Grauwe in De Tijd en De Morgen, en machteloze nonsens van Rutten en Verhofstadt in Het Laatste Nieuws. Wou De Grauwe de liberalen een duwtje in de rug geven, dan werd het er helaas eentje richting gracht, vrezen we.

In Een beter België laat Rutten zich omrin- gen door haar blauwe vrienden Guy Verhof- stadt en Bart Somers, door schrijver Erwin Mortier, grondwetspecialist Emmanuel Van- denbossche, woordvoerder van Annemie Tur- telboom Rolf Falter, de belgicistische politicoloog Dave Sinardet en De Grauwe, professor in Londen. Doel: de Vlaams-nationale partijen verjagen en kiezers recupereren.

Rutten gaat voor federalisme en dus voor

“samenwerken”, ook met de Franstaligen, en is tegen confederalisten, want “die willen alleen samenwerken met partijen die dezelfde taal spreken”. Oei, een gebrek aan inspira- tie, toch…

Mortier en Verhofstadt halen er een Franse generaal bij om hun gelijk te halen. “Patriot- tisme is houden van je eigen land. Nationa- lisme is andermans land haten”, zei Charles de Gaulle. Mortier maakt het nog eenvoudi-

ger: “Moi, j’aime l’humanité. Ik hou van de hele mensheid.” Verhofstadt vult het een- tweetje aan: “Onszelf opnieuw opsluiten in ons eigen hokje, mentaal, fysiek en econo- misch, levert niets op.” Voor wie niet weet wat dat betekent, haalt hij er een potlood bij, want

“daar zit rubber in en koolstof en hout. In zo’n potlood zitten drie continenten… Wie droomt van een volledig Vlaams potlood, dwaalt.”

Waren die twee beneveld? Of waren ze ergens tegen een paal gelopen? Wie zal het zeggen.

Goed dat er nog Paul de Grauwe (Londen School of Economics) was, om in een paar andere kranten wat steviger meppen uit te delen aan de flaminganten. Neen, hij is “niet het schoothondje van Open Vld”, maar mocht die partij hem vragen minister van Financiën te worden, zou hij dat als kwieke 67’er toch

“overwegen”.

Benieuwd naar zijn intellectuele uithaal,

vernemen we van hem het wereldschokkende nieuws dat de staatshervormingen Vlaande- ren economisch eigenlijk niets hebben opge- leverd. Uit een vergelijking van het bbp van Vlaanderen en Wallonië blijkt dat “onze economie de jongste dertig jaar niet sneller is gegroeid dan die in Wallonië”. We weten niet of De Grauwe last heeft van zijn leeftijd, maar toch…

Schot in eigen voet

Niet de gigantische economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is voor De Grauwe veel aandacht waard, wel het feit dat Wallonië in de jongste vijf jaar wat achterstand zou inhalen - het “groeiverschil”. Een wel heel opmerkelijk criterium, dat De Grauwe han- teert met een kaduke meetlat (1) en een lamentabel vergelijkingspunt (2).

Eén: het groeiverschil zou volgens De Grauwe al sinds 1980 krimpen, een dalende trend vertonen. Et alors? Het werd tijd zeker?

Vijfentwintig jaar lang – van circa 1980 tot vijf jaar geleden – steeg het Vlaamse bruto regionaal product sneller dan het Waalse. De Waalse achterstand werd niet kleiner, maar groter.

Twee: sinds wanneer is een vergelijking met de economische prestaties van een economisch absoluut miserabele regio de maatstaf om er de Vlaamse economie mee te taxeren?

De jongste vijf jaar groeide de Waalse economie (bbp) iets sneller dan de Vlaamse, maar zelfs dat stelt weinig voor. Het “groeiverschil” is al bij al erg klein. Aan dat tempo mag Wallonië nog decennia “herstellen”. De kans is onbestaande dat Waalse veertigers het nog zullen beleven dat hun economisch trein- tje het Vlaamse voorbijsteekt.

Bovendien is de minieme inhaalbeweging alweer stilgevallen. En blijft de kloof wat ze is:

gigantisch. Bekijk de werkloosheidscijfers, de werkzaamheidsgraad, de buitenlandse han- del, de PISA-onderwijsresultaten… Sorry, Waalse vrienden, maar het blijft huilen met de pet op.

En nog één

De Grauwe gebruikte zijn “ontdekking”

voor een opmerkelijk experiment. Hij legde de data van de staatshervormingen van de jongste dertig jaar als een transparant op zijn fameuze grafiek. En ja, een oogverblindende correlatie schiet meteen in de ooghoeken van

De economische signalen van de week…

Reagerend op de stelling van De Grauwe haalde Kris Peeters behoorlijk wat cijferma- teriaal boven. Dat deed de voorbije week ook Jules Gheude in L’Echo (“Démanteler la Belgique, ce ne serait pas l’apocalypse!”), waarin de auteur focust op “la dissymétrie éco- nomique” tussen Wallonië en Vlaanderen en over “la Flandre… freinée par un cadre belge”.

Er was ook nog het artikel van Louis Verbeke, voorzitter Vlerick Business School, in De Tijd.

In “Het PS-model dat de intransparantie cultiveert, moet verdwijnen” bericht de auteur over de ondoorzichtige cijferwereld van Walen en Franstaligen. Zo zijn de laatste gecon- troleerde rekeningen van de Franse Gemeenschap die van… 2008…

We vatten ze voor u samen:

Groei van de economie - Gemiddelde economische groei per inwoner voor de crisis van 2008: 2 procent per jaar in Vlaanderen, 1,6 procent voor Wallonië en Brussel (Peeters) Aantal jobs, zelfde periode - Gemiddelde jobcreatie van 1 procent per jaar in Vlaande- ren versus 0,75 procent in Franstalig België (Peeters) – In 2012 83,28 procent, Wallonië 14,72 procent, Brussel 2 procent

Koopkracht – 30 procent hoger in Vlaanderen dan in de andere regio’s (Peeters) Werkloosheidsgraad – 8 procent in Vlaanderen, 16 procent in Wallonië Jongerenwerkloosheid – 17,2 procent in Vlaanderen, 26,9 procent in Wallonië, 29,4 procent in Brussel (Gheude)

Schuldg raad: 11,2 miljard in Wallonië tweemaal meer dan het zelf beweert (Bron: Rekenhof)

•

• • •

•

Paul. De staatshervormingen hebben voor Vlaanderen op economisch vlak geen enkel positief gevolg. Eén probleem voor de professor: je moet wel heel erg ver zoeken om een idioot te vinden die ooit zou hebben verwacht of gezegd dat de staatshervormingen van 1980 en volgende veel met economie hadden te maken. In de vooral culturele, politieke en institutionele hervormingen van 1970, 1980, 1988-‘89, 1993 en 2001-‘03 kwam het econo- mische verhaal nauwelijks voor.

Loonvorming en concurrentiebeleid zijn nog steeds federaal geregeld. Vlaanderen heeft nog steeds geen greep op de inkomsten.

De sociale zekerheid is verre van gesplitst. De transfers nemen nog toe.

Reacties

De kritiek op De Grauwe liet dan ook niet lang op zich wachten. Professor emeritus Wim Moesen (KU Leuven) vindt in De Morgen dat de parameters van De Grauwe “te beperkend zijn om een causaal verband te leggen tussen de economische groei en de staatshervorming”.

Isabel Albers (De Tijd) weet dat de “groei- voorsprong” van Vlaanderen inderdaad wat afnam, maar “daar zijn andere verklaringen voor dan een gebrekkige staatshervorming”.

Groei is lang niet de enige parameter om het succes van een economie af te meten. Andere parameters zijn inflatie, armoedegraad, werk- loosheid, begrotingsresultaten, enzovoort.

Johan van Overtveldt (ex Trends, nu N-VA) wijst erop dat Vlaanderen als dynamische economie nog altijd vastzit in een “slecht” (lees:

Belgisch) kader. Vlaanderen heeft niks te zeggen over loonbeleid en heeft meer dan ooit nood aan “meer eigen en coherente bevoegd- heden en middelen”.

Kris Peeters zei in De Zevende dag dat De Grauwe voor zijn cijferwerk niet in aanmerking komt voor een Nobelprijs economie.

De koopkracht van de Vlaming overtreft nog altijd ruimschoots die van de andere gewes- ten. Peeters weet dat de deelstaten pas met de zesde staatshervorming wat meer economische armslag krijgen, maar een coperni- caanse omwenteling werd het niet. Om die reden stelt politicoloog Carl Devos terecht dat het moeilijk wordt de zesde staatshervorming “te verzilveren in grote volkssympathie”.

Wie wél dankbaar is voor de hulp van de Vlaamse liberalen? De Waalse pers. “Van Vlaamse economische superioriteit” is geen sprake meer, droomt Le Soir. “Un uppercut pour les nationalistes de la N-VA”, droomt L’Echo. Open Vld heeft met haar bizar offen- siefje ongetwijfeld haar doel bereikt. Vreugde in de harten. Helaas voor Rutten wellicht vooral aan de overkant van de taalgrens…

AnjA Pieters

Bulgaren en Roemenen

Vanaf 1 januari hebben Roemenen en Bulgaren geen arbeidsvergunning meer nodig om in ons land te werken. Liesbeth Homans (N-VA) waarschuwde in De Standaard voor een vloedgolf aan nieuwkomers uit Roemenië en Bulgarije. Filip Dewinter vroeg in de plenaire zitting van het Vlaams Parlement uitleg van minister Geert Bourgeois. Homans (afwezig – red.) had in het parlement en niet in de pers vragen moeten stellen, maar neen, “de media zijn binnen” en daar houdt het N-VA-werk blijkbaar op, spotte Dewinter. Dewinter had liever gezien dat de arbeidsvergunningsregeling zou behouden blijven. Dat is geen garantie op een kleinere instroom, en eventuele misbruiken aanpakken (sociale zekerheid, zelfstandigen- statuut, et cetera) “is niet mijn, maar een federale bevoegdheid”, repliceerde Bourgeois. Voor hem is het “onduidelijk” wat de gevolgen van de nieuwe situatie zullen zijn.

Hoeveel zijn het er?

Hoe groot is het probleem? Volgens Homans zijn al 35.000 Roemenen en Bulgaren actief als werknemer of zelfstandige. “Als die geen werk vinden of hun job verliezen, komen ze bij het OCMW terecht en zonder federale steun wordt dat onbetaalbaar.” Ook de Gentse burgemeester Termont is er niet gerust in. In Gent zijn er volgens de integratiedienst 6.300 Bulgaren, maar in werkelijkheid zijn er allicht al 15.000 tot 20.000 (Termonts cijfers in De Standaard en Knack), “van wie er velen in het zwart werken”. Volgens Dewinter ging de helft van de

40.000 arbeidsvergunningen die in de voorbije twee jaar door Muyters werden uitgedeeld naar Roemenen en Bulgaren. De N-VA moet volgens hem daden bij de woorden voegen en de instroom beperken.

Een trage linkse

De extreemlinkse socioloog Jan Hertogen liet via Gazet van Antwerpen weten dat er volgens de recentste bevolkingsstatistiek in België in 2011 “maar” 33.572 Roemeense en 17.249 Bulgaarse “vreemdelingen” verbleven. Daar de al Belg geworden Roemenen en Bulgaren en hun nageslacht bijgevoegd, gaat het om 41.652 Roemenen en 20.235 Bulgaren. De statisticus vergat de zwartwerkers waar Termont naar verwijst, en is met zijn telraam (2011) wel erg traag. De instroom nam pas de jongste jaren fors toe. Vorig jaar alleen al kregen 10.200 Roe- menen een arbeidsvergunning.

Werkijver in het parlement?

Al eens een live-uitzending van Villa Politica vanuit het Vlaams Parlement gevolgd? Vorige week kon men er weer niet naast kijken. De meeste leden waren afwezig. Geen wonder dat in sommige lezersrubrieken scherp wordt gereageerd op het absenteïsme van de parlementsleden die “net als de topmanagers”

niet slecht verdienen. “Het schouwspel met de grote ‘gaten’ in het Vlaams Parlement is gewoonweg wraakroepend”, klinkt her en der.

Bocht van 180 graden

Onlangs gingen er in de reissector stem- men op om de schoolvakantie in Vlaande- ren en Wallonië niet langer volledig te laten samenvallen. Aanvankelijk leek het erop dat Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet

(sp.a) en de Vlaamse regering het voorstel wilden onderzoeken, maar een “werkverga- dering” met de Franstalige collega en Zijne Majesteit Philippe volstond om dat ideetje meteen onder te spitten. Wim Wienen (VB) stipte aan dat Vlaanderen ook “zonder de collega’s van de andere gemeenschappen” een eigen keuze kan maken. Onderwijs is inderdaad een Vlaamse bevoegdheid. Smet vindt “samenwerking” evenwel belangrijker.

België, une union de loisirs?

Volgens Boudewijn Bouckaert (LDD) moet een spreiding van de vakantieperioden ten

minste worden onderzocht. En in België splitst men dan best op basis van de gemeenschappen. Vakantiespreiding (ruimere periode) heeft onmiskenbaar een economisch voordeel. Ze kan interessant zijn voor consumenten, de infrastructuur kan langer worden gebruikt, en de druk op het verkeer verkleint. Maar Bouckaert wist vanwaar de tegenwind kwam:

“Ik kan me inbeelden dat de koning van België graag de regeling behoudt. De Belgische staat wordt langzaam uitgekleed… In de toekomst zal België alleen nog maar een vakantie-unie zijn, ‘une union de loisirs’, ‘ein Ferienverein’.

Dan blijft er toch nog iets over van België.”

Louis Tobback: sociale woningen moeten geen prijs winnen, maar goedkoop zijn.