Na het overlijden van een kind
Vraag, indien mogelijk, na bij de familie wat zij willen uitdrukken of benadrukken met dit moment.
Denk aan de sfeer (muziek, sfeerlicht, …).
De eerste twee voorbeeldrituelen verwijzen naar naamgeving van het kind. Hou er rekening mee dat het kindje zeker al een naam gekregen moet hebben in deze gevallen.
Denk aan het belang van aanraking en contact. Indien gepast, stel voor om de hand van het kind te nemen of om het een laatste keer aan te raken/te strelen/ te kussen/…
Indoen toegelaten in de ruimte kun je ook een kaars aansteken om de herinnering te symboliseren.
Vraag achteraf na of iemand nog iets wil toevoegen of zeggen voor je het ritueel definitief afrondt en de kamer verlaat.
Beste mensen,
Sommige dingen zijn niet te vatten, niet in onze geest en niet in onze taal. We weten, we hebben geen vat op het leven. Maar soms snijdt die onmacht diep in onze huid.
Welke woorden doen recht aan deze tragiek, aan dit onbeschrijfelijk gebeuren? Daarom vallen we terug op de woorden van een ander, om tot onszelf te kunnen komen en om de kleine N. in schoonheid te laten gaan. Er is zoveel dat we hem/haar nog wilden geven, er waren nog zoveel dromen, wensen, verwachtingen. Hoewel we weerzin en verzet voelen bij zo’n voortijdig vaarwel, schenken we je met tederheid deze laatste woorden. Als teken van onze zorg en liefde omringen we jou met warmte en proberen we woorden te geven aan onze onmacht en ons verdriet.
Morgenkind (Kris Gelaude)
Eendagsbloem in onze handen, we zullen je telkens herkennen in elke ontluikende knop, in elke druppel die glinstert, in elke zon die verwarmt.
En als de avond valt, dan zal je bij ons zijn.
Soms even.
Hoorbaar als adem.
Onvindbaar.
Tussen tedere dingen.
Behoedzaam geschreven op een kwetsbare plek in de schoot
van ons hart.
Lieve N., we zullen je korte bestaan koesteren als een dierbare schat. De pijn bij dit scheiden is ontwapenend sterk en amper te overzien. Maar zonder jou was ons leven anders geweest, armer.
Bedankt voor alles wat je ons gaf, je blijft iets onvergetelijk en bijzonder betekenen.
Na het overlijden van een kind
Vraag, indien mogelijk, na bij de familie wat zij willen uitdrukken of benadrukken met dit moment.
Denk aan de sfeer (muziek, sfeerlicht, …).
De eerste twee voorbeeldrituelen verwijzen naar naamgeving van het kind. Hou er rekening mee dat het kindje zeker al een naam gekregen moet hebben in deze gevallen.
Denk aan het belang van aanraking en contact. Indien gepast, stel voor om de hand van het kind te nemen of om het een laatste keer aan te raken/te strelen/ te kussen/…
Indoen toegelaten in de ruimte kun je ook een kaars aansteken om de herinnering te symboliseren.
Vraag achteraf na of iemand nog iets wil toevoegen of zeggen voor je het ritueel definitief afrondt en de kamer verlaat.
Beste mensen,
Sommige dingen zijn niet te vatten, niet in onze geest en niet in onze taal. We weten, we hebben geen vat op het leven. Maar soms snijdt die onmacht diep in onze huid.
Welke woorden doen recht aan deze tragiek, aan dit onbeschrijfelijk gebeuren? Daarom vallen we terug op de woorden van een ander, om tot onszelf te kunnen komen en om de kleine N. in schoonheid te laten gaan. Er is zoveel dat we hem/haar nog wilden geven, er waren nog zoveel dromen, wensen, verwachtingen. Hoewel we weerzin en verzet voelen bij zo’n voortijdig vaarwel, schenken we je met tederheid deze laatste woorden. Als teken van onze zorg en liefde omringen we jou met warmte en proberen we woorden te geven aan onze onmacht en ons verdriet.
(onbekend) N., mijn kind,
nu draag ik je voorzichtig
door de nacht van niet begrijpen.
Je was zo broos,
ongrijpbaar ver en toch dichtbij.
Je ligt ineengestrengeld als een slapend kind bij mij, in ons, in onze harten en gedachten en wij voelen ons een stukje van de stroom waarop je weg moest varen.
Je lacht ons na en draagt mee de zorg van ons verdriet om jou.
Een parel in de toegeklemde oester van onze pijn.
We zullen je met liefde herinneren.
Je hebt ons leven anders gemaakt.
Kleine N., we zullen je nooit vergeten.
Na het overlijden van een kind
Vraag, indien mogelijk, na bij de familie wat zij willen uitdrukken of benadrukken met dit moment.
Denk aan de sfeer (muziek, sfeerlicht, …).
De eerste twee voorbeeldrituelen verwijzen naar naamgeving van het kind. Hou er rekening mee dat het kindje zeker al een naam gekregen moet hebben in deze gevallen.
Denk aan het belang van aanraking en contact. Indien gepast, stel voor om de hand van het kind te nemen of om het een laatste keer aan te raken/te strelen/ te kussen/…
Indoen toegelaten in de ruimte kun je ook een kaars aansteken om de herinnering te symboliseren.
Vraag achteraf na of iemand nog iets wil toevoegen of zeggen voor je het ritueel definitief afrondt en de kamer verlaat.
Beste mensen,
Sommige dingen zijn niet te vatten, niet in onze geest en niet in onze taal. We weten, we hebben geen vat op het leven. Maar soms snijdt die onmacht diep in onze huid.
Welke woorden doen recht aan deze tragiek, aan dit onbeschrijfelijk gebeuren? Daarom vallen we terug op de woorden van een ander, om tot onszelf te kunnen komen en om de kleine N. in schoonheid te laten gaan. Er is zoveel dat we hem/haar nog wilden geven, er waren nog zoveel dromen, wensen, verwachtingen. Hoewel we weerzin en verzet voelen bij zo’n voortijdig vaarwel, schenken we je met tederheid deze laatste woorden. Als teken van onze zorg en liefde…
(Antoine de Saint-Exupéry)
Er was eens een prins, die leefde op een ster.
Hij voelde zich er vreselijk alleen,
en daarom ging hij naar de aarde om vrienden te zoeken.
Toen hij op aarde gekomen was, ontmoette hij een vos.
"Hallo," zei de kleine prins, "wil je mijn vriend zijn ?"
"Ja, dat wil ik wel", zei de vos, "maar dat gaat zo maar niet:
dan moeten we eerst heel lang samen spelen, en eten, en samen ruzie maken ... "
En ze kwamen heel vaak bij elkaar en werden echte vrienden.
Toen kwam de dag dat de kleine prins weer terug moest naar zijn ster.
"0h," zei de vos, "Ik moet huilen dat je weggaat "
"Het is je eigen schuld," zei de kleine prins :
"jij wou dat we vrienden zouden worden."
"Jazeker," zei de vos. "En nu moet je huilen."
"Jazeker,” zei de kleine prins. “Dus dan heb je er niets aan."
"Toch wel," zei de vos, "als ik voortaan naar zand kijk,
zal ik nu aan jouw mooie blonde haren denken en dat geeft een fijn gevoel.
Bij alles zal ik steeds aan jou kunnen denken, en dan zal ik me beter voelen.
En als ik je erg mis en erom moet huilen, dan kijk ik naar de sterren, en dan zie ik je toch : met mijn hart.
Want weet je, eigenlijk kun je nog het beste zien met je hart."
Beste mensen,
Het zwaartepunt van de liefde ligt niet in de duur, maar in de intensiteit en de oprechtheid. We moeten kleine N. uit ons midden laten gaan, een pijnlijk en voortijdig vaarwel. Soms schijnt het leven onwezenlijk, kunnen we nauwelijks bevatten welk lot ons treft. Maar net zoals het vosje verwoordde zal er niet enkel leegte of verdriet blijven. Liefde is nooit vergeefs, ook al wordt ze soms brutaal gebroken, ook al brengt ze ons nu aan het huilen. Met een hart dat tegelijk vol en ledig is, zullen we overal nog de sporen vinden van zijn/haar bestaan. Niemand wordt ooit voor niets geboren; elk leven, hoe lang of kort ook, drukt zijn stempel op de wereld. Die sporen zullen we zorgzaam koesteren en herdenken. Ze zijn lichtpuntjes in het grote en grauwe duister dat ons nu bekruipt/overvalt.
Kleine N., we hebben je lief gehad bij leven en zullen dat ook altijd blijven doen. We dragen je overal met ons mee…
Na het overlijden van een kind
Vraag, indien mogelijk, na bij de familie wat zij willen uitdrukken of benadrukken met dit moment.
Denk aan de sfeer (muziek, sfeerlicht, …).
De eerste twee voorbeeldrituelen verwijzen naar naamgeving van het kind. Hou er rekening mee dat het kindje zeker al een naam gekregen moet hebben in deze gevallen.
Denk aan het belang van aanraking en contact. Indien gepast, stel voor om de hand van het kind te nemen of om het een laatste keer aan te raken/te strelen/ te kussen/…
Indoen toegelaten in de ruimte kun je ook een kaars aansteken om de herinnering te symboliseren.
Vraag achteraf na of iemand nog iets wil toevoegen of zeggen voor je het ritueel definitief afrondt en de kamer verlaat.
Beste mensen,
Sommige dingen zijn niet te vatten, niet in onze geest en niet in onze taal. We weten, we hebben geen vat op het leven. Maar soms snijdt die onmacht diep in onze huid.
Welke woorden doen recht aan deze tragiek, aan dit onbeschrijfelijk gebeuren? Daarom vallen we terug op de woorden van een ander, om tot onszelf te kunnen komen en om de kleine N. in schoonheid te laten gaan. Er is zoveel dat we hem/haar nog wilden geven, er waren nog zoveel dromen, wensen, verwachtingen. Hoewel we weerzin en verzet voelen bij zo’n voortijdig vaarwel, schenken we je met tederheid deze laatste woorden. Als teken van onze zorg en liefde omringen we jou met warmte en proberen we woorden te geven aan onze onmacht en ons verdriet.
(Kris Gelaude) Je kwam voorbij.
Een onuitwisbaar ogenblik van volgehouden leven.
Het was geen droom.
Wij hebben je gedragen.
Jij hebt ons aangeraakt.
Jouw naam, een vingerafdruk in ons bestaan.
Lieve N., we zullen je korte bestaan koesteren als een dierbare schat. De pijn bij dit scheiden is ontwapenend sterk en amper te overzien. Maar zonder jou was ons leven anders geweest, armer.
Bedankt voor alles wat je ons gaf, je blijft iets onvergetelijk en bijzonder betekenen.
(onbekend) N.,
Eens werd jij uit het niets in diepe duisternis
geweven in de moederschoot en prachtig kwam je aan het licht.
Je ademde het leven in en schreide.
Je ging de weg
die jij alleen kon gaan
ten einde toe.
Je ademde het leven uit en scheidde.
Maar jij blijft “jij”
een gouden draad geregen door ons leven.
Onzichtbaar Vooral onkenbaar maar nu gekend,
je naam voor altijd in ons hart geweven.
Weg, zomaar weg.
Een grote schok
We hadden nog zoveel willen doen We staan machteloos
Verslagen zijn wij
Je ging zomaar van ons heen Wat zullen we je missen Zoveel goeds
Hadden we je nog gegund Zoveel liefde
Hadden we nog willen geven Weg, zomaar weg.
We schenken je deze laatste woorden met zorg, tederheid en liefde.
We zullen je nooit vergeten, kleine N.
