W E E K B L A D — N U M M E R 2 3 — 6 J U N I 2 0 0 7
Klapstoel Ina Stabergh blz. 7
Studenten, examens
& abdijen blz. 9
Noord-Ierland, Ian Paisley
& Tony Blair blz. 12-13
antwerpenbruggegent mechelenhasselt
ANNEER kapu- cijneraalmoeze- nier Bob Monse- cour zijn mega- foon bovenhaalt en het begin van de ommegang aankondigt, komen de bedevaar- ders met langzame haast uit hun woonwagens tevoorschijn. On- derweg van de campus naar de Mariagrot is het een gezellig keu- velen. Er zijn enkele kinderen bij, groot en klein. De vaders zijn over het algemeen stoere binken, ta- toes en snorren waar je maar kijkt. Alle aanwezigen zijn, van nabij of wat verderaf, familie van elkaar. En blijken ze toch geen bloedverwant, ze horen bij elkaar.
„We zijn met niet zoveel dit jaar”, vertelt Omer Hommez, pas- toor in Zeebrugge en sinds 1995 ook verantwoordelijk voor de woonwagenpastoraal. Er blijkt te- gelijk een internationale bede- vaart plaats te vinden in het Zuid- Franse kustplaatsje Les Saintes- Maries-de-la-Mer, erg geliefd bij zigeuners wereldwijd, omdat hier volgens de legende het bootje aan- meerde met niemand minder dan Maria Magdalena en twee andere Maria’s aan boord, op de vlucht uit Palestina. Ze werden vergezeld van Sara, een Egyptische, door zi- geuners vereerd als prinses én dienstbode.
„Nu veel voyageurs en manoes- jen eigenlijk in huizen wonen, zien ze elkaar niet meer zo vaak.
De tweejaarlijkse bedevaart en de andere pastorale activiteiten zijn ideale gelegenheden om nog eens samen te zijn.” Ook met de aal- moezeniers en met pastorale werkster Bernadette is het een aangenaam weerzien. Er worden volop nieuwtjes uitgewisseld.
Voor de grot en bijbehorend Mariabeeld wordt het stil en zet het groepje zich gedisciplineerd op de banken neer. Bernadette nodigt Fien uit om de ommegang in te zetten met een Marialied. De bejaarde dame met getaande huid zingt uit volle borst: „Maria, ik bid tot jou. Genees mijn vrien- den, zij zijn mij altijd trouw.”
Religieus gevoel
In haar inleiding nodigt de pas- torale werkster de groep uit om niet alleen troost te zoeken bij Ma- ria voor het leed dat ieder in zijn leven te verduren krijgt, maar ook een inspanning te doen haar en haar zoon Jezus beter te leren kennen. Daarop zet de bijzondere stoet zich in beweging. Hoewel Maria duidelijk veel voor hen be- tekent, blijken maar weinigen de woorden van het weesgegroet te kennen. „Ze hebben een sterk reli- gieus gevoel en een rotsvast geloof in het leven na de dood, maar echt
godsdienstig zou ik voyageurs en manoesjen niet noemen”, zegt Omer Hommez. „Ze nemen een- voudigweg de godsdienst over van het land waar ze op dat moment vertoeven. Zo komt het dat de Romzigeuners, vaak moslims en afkomstig uit Oost-Europa, toch ook Maria vereren.”
De vierdaagse bedevaart ein- digt met een eucharistie waarin
enkele kinderen worden ge- vormd of hun eerste communie doen. Voor de voorbereiding daar- van komen de aalmoezeniers bij de families thuis, waar iedereen de catechese mee volgt. „Al wo- nen onze voyageurs en manoes- jen tegenwoordig vaak in huizen en verschillen ze uiterlijk nauwe- lijks van een burger, ze blijven sterk geworteld in hun specifieke
cultuur. De burgermaatschappij is hen vreemd. Ze kijken ernaar als een boer naar zijn akker: louter economisch. Kinderen worden zelden naar school gestuurd. Ze worden beschouwd als kleine vol- wassenen, die niet moeten onder- worpen worden aan één of ander gezag. Zelf kennen ze onderling ook geen enkele vorm van hiërar- chie. Vandaar dat de catechese in
gezinsverband gebeurt.” Vandaar ook dat nog steeds tachtig procent van deze groep ongeletterd is en dat de kinderen weinig of geen toekomst hebben in de ‘burgersa- menleving’. Ze zijn aangewezen op de informele arbeid en handel die hen al eeuwen kenmerkt.
Lees verder op bladzijde 9
© Kristof Ghyselinck
Op bedevaart naar Oostakker met voyageurs en manoesjen
L i e v e Wo u t e r s
