Eric (31): ‘Mijn zusjes weten niets van mijn vaders euthanasie en waren er niet bij toen hij stierf’
‘In de ogen van mijn vader heb ik het juiste gedaan. In mijn ogen eigenlijk niet.
Mijn vader was ongeneeslijk ziek, medisch opgegeven zoals dat heet. Hij vroeg me hem bij te staan bij euthanasie, maar mijn zusjes er niet bij te betrekken. Hij wilde niet dat ze wisten dat hij eruit stapte.
Hij was ervan overtuigd dat ze dat niet zouden kunnen verwerken. Misschien had mijn vader gelijk, maar dat neemt niet weg dat ik het vreselijk vind dat ik de enige was die aan zijn bed zat toen hij overleed.
Ik voel me schuldig en er eigenlijk ook verantwoordelijk voor dat mijn zusjes Floor en Eef er niet bij waren. Ook al was het, in mijn vaders woorden, zijn leven, zijn dood en zijn keuze. Mijn moeder is overleden door een auto-ongeluk, nu tien jaar geleden.
Een enorme schok, waardoor wij als gezin zijn getekend. Als iemand tegen me zegt dat ik erg jong ben om geen ouders meer te hebben, moet ik altijd meteen aan mijn zusjes denken. Zij waren 22 en 24 toen na onze moeder ook onze vader overleed.
Dat is pas jong. Na de dood van mijn moeder zijn we met z’n vieren heel close geworden.
We hielden elkaar zo’n beetje overeind. Toen mijn vader ziek werd, waren we ervan overtuigd dat het goed zou komen. De prognose was meteen slecht, hij had kanker en het was uitgezaaid, maar we wilden simpelweg niet geloven dat we ook hem
zouden verliezen. Dat kón niet. Het was zwaar voor ons allemaal, maar vooral Eef en Floor waren erg emotioneel. Toen mijn vader te horen kreeg dat genezing niet meer mogelijk was, dat alleen verlenging van zijn leven nog tot de opties behoorde, brak er iets bij ze. Zowel Eef als Floor viel kilo’s af. Een halfjaar later zat ik een keer alleen aan mijn vaders bed. Hij was thuis omdat er behalve pijnbestrijding eigenlijk niets meer voor hem kon worden gedaan. Hij zag er uitgeput en oud uit.
Alleen ik
Mijn vader keek me aan, zuchtte en vertelde dat hij er klaar voor was. Hij wilde sterven. En hij wilde dat ik hem zou helpen dat te regelen. Hij was meteen heel duidelijk: mijn zusjes mochten er niets van weten. Het overlijden van onze moeder was al zwaar genoeg voor ze geweest en ze konden hem duidelijk niet loslaten. Hij was ervan overtuigd dat ze zijn euthanasie niet zouden begrijpen en eraan onderdoor zouden gaan. Ook dacht hij dat het goed voor ze zou zijn als zijn ziekbed zo snel mogelijk voorbij was. Floor en Eef waren gesloopt. Ik was zijn enige zoon en de oudste, ik voelde me verplicht hem bij te staan. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik zijn wens heb gerespecteerd, maar ik heb het er wel vreselijk moeilijk mee. Vooral ook omdat ik er met niemand over heb gepraat. Het leek me beter het helemaal voor me te houden, om eventuele versprekingen van vrienden te voorkomen. Ik voerde de gesprekken met de huisarts, die door de intensieve pijnbestrijding inmiddels een goede vriend van mijn vader was geworden.
We spraken af wanneer het zou gebeuren en dat alleen ik erbij zou zijn. Mijn zusjes en ik hadden vaste dagen waarop we bij mijn vader waren. De dag van zijn overlijden
werd daarom op een van mijn dagen gepland. De avond ervoor waren we er
allemaal, zoals we ‘s avonds heel vaak aan zijn bed zaten. Alleen mijn vader en ik wisten dat dit zijn laatste avond zou zijn, maar ook voor Floor en Eef was het
bijzonder. Er lag een rust over mijn vader die ik niet eerder had gezien. Mijn zusjes zagen het ook. De volgende dag was heel heftig. Er was eigenlijk niets meer te zeggen, we zaten samen in zijn
slaapkamer. Ik voelde me rustig. Toen de arts arriveerde ging het snel. Mijn vader kreeg een slaapmiddel en daarna iets toegediend wat ervoor zou zorgen dat hij nooit meer wakker zou worden. Ik herinner me heel bewust zijn laatste ademhaling En toen was mijn vader er niet meer. Een half uur later heb ik mijn zusjes gebeld, hun verteld dat hij in zijn slaap was overleden. In theorie klopt dat wel, maar het is niet de hele waarheid.
Op het moment dat Floor en Eef huilend voor de deur stonden, kwam het
schuldgevoel opzetten. Het is nooit meer weggegaan. Dat ik een intens moment met mijn vader heb gedeeld en mijn zusjes daar niet bij waren vind ik vreselijk. Ik wil niet tegen ze liegen, maar mijn vaders beslissing laat me geen keus. Ik houd me vast aan de gedachte dat het zo beter is voor mijn zusjes, maar het is elke dag weer moeilijk hiermee te moeten leven.
