Stellingen behorend bij het proefschrift van H. M. Punt Het vennootschapsrecht van Holland
Leiden, november 2010
1. Decernering van de willige condemnatie door de Hoge Raad van Holland, Zeeland en West-Friesland had als instrument tot het verkrijgen van rechtszekerheid een verdergaand bereik dan de huidige notariële akte.
2. De discussie over de juridische kwalificatie van de ‘voorcompagnieën’ is louter theoretisch van aard en kan worden afgesloten met de constatering dat deze voor de toenmalige (rechts)praktijk nimmer van belang is geweest.
3. Het is mede de verdienste van Van Bijnkershoek geweest dat de hoofdelijke aansprakelijkheid van vennoten uiteindelijk ook in de rechtspraak van de Hoge Raad van Holland, Zeeland en West-Friesland is aangenomen.
4. De rechtspraak van de Hoge Raad van Holland, Zeeland en West-Friesland heeft een remmende werking gehad op de ontwikkeling van de
rechtspersoonlijkheid van kapitaalvennootschappen.
5. Het gebruik van de term ‘vennootschapsvermogen’ is voor de personenvennootschap niet alleen misleidend maar ook onjuist.
6. Een mediationclausule in vennootschaps- en aandeelhoudersovereenkomsten vereenvoudigt en versnelt de ontvlechting van commerciële
samenwerkingsverbanden aanzienlijk.
7. Voor de kennis van en het inzicht in het civiele recht verdient het aanbeveling het Romeinse recht een prominentere plaats in het academisch curriculum toe te wijzen dan het thans heeft.
8. De ongebreidelde inperking van de rechten van verdachten in het strafproces dient een halt te worden toegeroepen.
9. De vertaling van het begrip institor (D. 14.3) in de recente vertaling van Spruit c.s (Corpus Iuris Civilis. Tekst en Vertaling, Den Haag 1996) als ‘filiaalhouder’ is onjuist. Het is passender dit begrip te vertalen als ‘bedrijfsleider’.
10. Anders dan Rembrandt voor de schilderkunst, is Johann Sebastian Bach voor de muziek ‘hors concours’. Hij speelt het spel niet mee,
maar schrijft de regels.
