Geen hoogdag voor de vakbondenMaandagochtend haalden we naar gewoonte de krant uit onze brie-

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Leugens over besparingen 2

• Moeder, waarom staken we? 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• De dictatuur van het

irregulier kartel 5

• Gilbert Temmerman 6

• Overdreven Waals optimisme 7

Geen hoogdag voor de vakbonden

Maandagochtend haalden we naar gewoonte de krant uit onze brie- venbus. Weer in de woonkamer realiseerden we ons dat er nochtans een staking aan de gang was. En toch stak de krant gewoon in de bus?

Daarmee was de toon van de dag gezet.

Hebt u veel hinder ondervonden van de nationale staking? Dan was u wellicht aangewezen op het openbaar vervoer; dat ligt in zo’n geval- len meestal als eerste lam. Maar voor de rest werden we, om het rus- tig uit te drukken, niet meteen geconfronteerd met een land dat vol- komen stil gelegd werd. De meeste mensen deden gewoon wat ze op maandagen plegen te doen.

Bij het ACV klonk het plots dat het een actiedag betrof en geen sta- kingsdag. Ze waren er daar heel snel bij om de inzet terug te schroe- ven. Bij de groene bond lekten er vooraf al elektronische berichtjes uit die aangaven dat de stakingsaanzeg niet door iedereen gedragen werd. Als de pers dan op de stakingsdag bekend maakt dat het ACV een deel van het eigen personeel verbiedt om mee te staken, dan krijgt de geloofwaardigheid een flinke klets.

We willen de twitter-gemeenschap hier niet meteen uitroepen tot de allesbepalende factor, maar de actie #30 waarmee de vakbonden hun imago via dat sociale netwerk wilden opvijzelen, bleek snel een boemerang die op het eigen hoofd terecht kwam. Er werd heen en weer getwitterd, gefacebooked, geforumd dat het een lieve lust was en de syndicaten mochten meer dan hun deel van de kritiek incasseren.

Toch gewagen de vakbonden van een succes. Je zag de vakbondslui moeite doen om opgewekt te reageren. Logisch, ze kunnen moeilijk toegeven dat hun oproep bij velen op een koude steen viel. Vrienden van de vakbond zullen het fluisteren, tegenstanders uitschreeuwen:

het werd geen geweldig succes.

U kent ons niet als grote aanhangers van de vakbonden en maan- dag hebben ze de atoombom van de algemene staking zonder meer veel te lichtzinnig ingezet. Het verschil tussen Vlaanderen en Wallo- nië was, voorspelbaar, weer klaar en duidelijk. De reflex om altijd te marcheren als het syndicaat daartoe oproept, blijkt in het zuiden nog heel erg te leven, maar Vlaanderen is daar intussen wel van bevrijd.

U kent ons van ons goed hart, maar meer nog van ons slecht karak- ter. Heimelijk hadden we misschien wel op een succesrijke stakings- dag gehoopt. Het klinkt erg machiavellistisch, maar wat de regering Di Rupo schaadt en hindert zouden we eigenlijk alleen maar kunnen toejuichen.

De staking van maandag legt de kloof tussen noord en zuid uiter- aard weer heel erg bloot. SP.a-voorzitter Bruno Tobback kapittelt de vakbonden scherp. Zijn PS-collega Thierry Giet zegt de motieven van de stakers te begrijpen en vindt dat er niet verder kan bespaard wor- den. Vlaanderen begrijpt dat er moet gesneden worden en staat zowaar verbaasd dat er niet dieper wordt ingegrepen. Wallonië begrijpt het helemaal niet.

En nu? Tja, Di Rupo beklemtoont het belang van het sociaal overleg en dat zal vanaf dinsdag weer van start gaan, staking of niet. De vak- bonden wilden even met de spierballen rollen, maar maakten amper indruk. Wat de hoofdlijnen betreft is er geen millimeter manoeuvreer- ruimte. In februari zal er nog meer geld moeten gezocht en gevon- den worden. Hebben de vakbonden maandag, tegen alle bedoelingen in, eerder het signaal gegeven dat deze regering nog een beetje ver- der kan gaan vooraleer in de pijnzone terecht te komen? We vrezen het een beetje.

Dat alles houdt zeker een les in voor de Vlaamse Beweging. Militan- ten van diverse Vlaamse verenigingen zoals Tak en Voorpost frequen- teren de nieuwjaarsrecepties van politieke partijen om middels pam- fletten hun Vlaamse ongenoegen te uiten. Veel aarde zal het niet aan de dijk brengen, als zelfs de vakbonden amper gewicht in de schaal kunnen werpen.

Moet de Vlaamse Beweging dan werkeloos toezien hoe een ramp- zalige staatshervorming wordt doorgevoerd? Neen, maar we wen- sen de moedige voorvechters van meer Vlaanderen vooral een lange adem. Op korte termijn moeten we niet rekenen op grote successen.

De regering Di Rupo is geboren uit bloed, zweet en tranen, en laat zich niet uit evenwicht brengen door vakbonden en al zeker niet door de Vlaamse Beweging.

Maar als er dieper gesneden wordt, komt wellicht het moment waarop de vakbonden wel de gevoelige snaar kunnen treffen. Als de Vlaamse Beweging in die tussentijd ook de nodige twijfel kan zaaien, brengt een vreemd monsterverbond de regering Di Rupo misschien toch nog in problemen.

Machiavellistisch, zegt u? Zal wel, maar dat gaven we hierboven toch al toe. Om Di Rupo op de bek te zien gaan, zijn alle bondgeno- ten welkom.

De kandidaat-excellenties die daadwerkelijk een zitje in de regering in ontvangst mochten nemen, hebben lang moeten stil- zitten. Dat zullen we geweten heb- ben, want we worden overstelpt door initiatieven allerhande.

Vorige week was het aan John Crombez om zich in de schijnwer- pers te smijten.

VG Oostende

Crombez heeft als staatssecretaris, toegevoegd aan de premier, de opdracht om de fiscale fraude en de sociale fraude te bestrijden. Hij wipte over van het Vlaamse Parlement, waar hij de sp.a-fractie leidde. De 38-jarige geboren Oost- endenaar wordt beschouwd als een rekenbolleboos. Hij doctoreerde in de economische wetenschappen en zal wel iets van cijfertjes weten. Hij komt uit het nest van Johan vande Lanotte en begon in 2003 op diens kabinet als advi- seur, om later op te klimmen tot kabi- netschef van de vicepremier. Hij was dat ook twee jaar bij Freya Van den Bossche, voor hij zelf verkozen werd in het parlement. Is Vande Lanotte een basketliefhebber, dan dekt Crombez als voorzitter van VG Oostende het wat minder succesrijke voetbalwereldje in de koningin der kuststeden af. Oost- ende zit mooi ingekapseld in het rode net; Crombez speelt daarbij zijn rol.

Crombez gaat de fraude te lijf.

In de vorige regering moest de Leuvense CD&V’er Carl Devlies die klus klaren. Echt veel hebben we daar niet van gemerkt. Crombez gaat het haast zeker beter doen, zegt… Devlies.

Die erkende vorige week op televisie dat hij niet in staat was echt serieus werk te leveren omdat hij voortdurend botste op een onwillige minister van Financiën, Didier Reynders. Devlies liet zijn frustraties de vrije loop op het scherm en die bleken niet klein te zijn.

Management- vennootschappen

Vorige week kondigde Crombez een reeks maatregelen aan om meer zaad in het overheidsbakje te krijgen.

In de mate hoe hij de belastingontdui- king succesrijk weet te bestrijden, zal Crombez bij het brede publiek op applaus kunnen rekenen. Hij lijkt zich in eerste instantie te willen smijten op het fenomeen van de belastingontwijking.

Hij lust de vennootschapsconstructies niet die alleen maar moeten dienen om veelverdieners minder belastingen te laten betalen. De gehaaide fiscalisten die de achterpoortjes van de wetgeving openduwen, kunnen niet op Crombez’

sympathie rekenen.

Op de webstek van Knack schrijft Jean-Marie de Meester een lezenswaar- dig stuk over dat fenomeen van manage- mentvennootschappen. De Meester is voorzitter van de West-Vlaamse afde- ling van Rood!, de linkse afscheuring van de sp.a. De man komt zelf uit de sp.a en kent het gedoe van mensen als Vande Lanotte wellicht erg goed.

Lees verder op blz. 2

Crombez trekt ten strijde

Er is een koudegolf op komst

67

^ste

jaargang • nummer 5 • woensdag 1 februari 2012 1,95 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

1 februari 2012

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Leugens over besparingen

Economen staan dezer dagen in de rij om te waarschuwen tegen de strenge bespa- ringsoperaties van de overheden. Om de schulden af te bouwen en de begrotingste- korten terug te dringen, verlagen de regeringen de uitgaven, snijden ze in de sociale zekerheid en wordt gekozen voor loonmatiging. “Gevaarlijk!”, waarschuwen Nobelprijs- winnaars economie als John Stiglitz en Paul Krugman. Ook de Vlaming Paul de Grauwe - Londen School of Economics - waarschuwt voor de besparingsdrift. Te zware saneringen ondermijnen de consumptie van de burgers en de investeringen van de bedrijven. Dat leidt tot nog lagere groei en bijgevolg nog lagere overheidsinkomsten. Waar- door het gat in de begroting groter wordt en de schuldgraad niet afneemt. Met deze stellingen zijn de economen objectieve bondgenoten van de vakbonden en de linker- zijde in het algemeen. Die zien in het fnuiken van de economische groei via besparingen het alibi om niets te doen. Zij dwalen.

Over de negatieve impact van besparingen worden heel wat leugens en halve waarhe- den verspreid. Fundamenteel zijn er drie leugens die wij dringend moeten rechtzetten.

Ten eerste dat extra besparingen in veel landen en zeker in België niet meer mogelijk zijn. Ten tweede dat saneringen vooral via hogere belastingen moeten verlopen. Ten derde dat besparingen de economische groei in gevaar brengen. Het tegendeel is waar.

We gaan dieper in op de Belgische situatie. Dat er geen marge meer is voor besparingen is onzin. In België bedraagt het overheidsbeslag 54 procent. Dat kan nog een heel stuk naar omlaag. Het afbouwen van het overheidsapparaat heeft trouwens een dubbel positief effect op de economie. De overheidsuitgaven gaan omlaag en er zijn minder ambtenaren.

Dat zorgt voor minder vacatures voor overheidspersoneel. Privébedrijven klagen nog altijd dat een uitgebreide overheidssector leidt tot een verdringingseffect op de arbeidsmarkt. Kandidaat-werknemers verkiezen een zekere betrekking bij de overheid, waardoor vacatures in de privésector moeilijk ingevuld geraken. Dat fnuikt de groei van de bedrijven en van de economie.

Het tweede misverstand dat economen vaak verspreiden, is dat de sanering vooral door hoge belastingen moet gebeuren. De Belgische saneringsoperaties voor 2012 bestaan voor 42 procent uit maatregelen aan de uitgavenzijde, 34 procent zijn belas- tingverhogingen en 24 procent zijn andere maatregelen. In die laatste categorie vinden we heel wat belastingen terug, zoals de bankentaks. Bovendien treedt het gros van de belastingen onmiddellijk in werking, terwijl de besparingsmaatregelen zoals het stren- gere brugpensioen of de dalende werkloosheidsuitkeringen in de tijd gespreid worden.

Met een overwicht aan belastingen is België een buitenbeentje in Europa. De andere EU-lidstaten proberen de staatsfinanciën op orde te krijgen via 2/3 besparingen en 1/3 nieuwe belastingen. Nederland kiest zelfs voor 80 procent uitgavenverminderende maatregelen. België kan nog veel vet wegsnijden.

De derde leugen die we moeten ontkrachten, is de stelling dat besparingen een gevaar vormen voor de economische groei. Integendeel, het uitblijven van een brood- nodige en duidelijk gedefinieerde sanering zal pas echt voor problemen zorgen. De economen Carmen Reinhart en Kenneth Rogoff hebben in hun baanbrekende studie This time is different uitgelegd dat een staatsschuld die hoger ligt dan 90 procent van het bbp een probleem is voor de groei, meer nog, dat die groei in dat geval zelfs sub- stantieel verlaagt. Hoe komt dat? Wel, een hoge staatsschuld betekent dat er meer geld moet worden aangewend om de rente op die schulden te betalen. Zo wordt er geld uit de economie weggesluisd dat in andere omstandigheden gebruikt kon worden voor privé-investeringen. Zowel particulieren als banken besteden een deel van hun middelen voor het aankopen van staatsobligaties.

Economisch onderzoek heeft aangetoond dat een hoge staatsschuld het wantrouwen van de consumenten en de bedrijven doet toenemen. Ze vrezen voortdurend dat er nieuwe belastingen zitten aan te komen, dus houden ze de vinger op de knip. Dat kan enkel tegengegaan worden als de overheid een duidelijk saneringsplan uittekent.

Dat gebeurt niet. De regering-Di Rupo heeft vooral de belastingen verhoogd en straks komt er een nieuwe golf aan. Pas als de burgers en bedrijven weten wanneer er een einde komt aan de saneringsoperatie - het “einde van de tunnel” - zullen ze het geld opnieuw laten rollen en de groei ondersteunen. Maar decennialang Belgisch wanbe- leid heeft het vertrouwen in een goede afloop doen verdwijnen.

A^ngélique VAnderstrAeten

“Oui, madame non”

Als minister en niet-onaardig ogende vrouw heeft ze het gelijk aan haar kant, als ze wettelijk paal en perk wil stellen aan de

“gewoonte” om, waar kopers gelokt worden, halfnaakte “babes” als magneten te gebruiken, of te misbruiken. Op het autosalon liep het uitstallen van halfnaakte

“dames” onder de schuilnaam “hostesses”

uit de hand, in meer dan één betekenis. Een

“hostess” betrapte masturberende mannen in een modelwagen. Ze kreeg er een heel vies gevoel door, zei ze. Dat zal wel, zeker als er zelfs geen begin van een aanleiding was om “viespeuk” te spelen. Milquet denkt daar anders over. Ze vindt dat organisato- ren van een autosalon - en overal waar halfnaakt vrouwenvlees uitstallen als een “must”

wordt gezien - moeten opletten om vrouwen niet als (lust)objecten af te schilderen, door de “hostesses” kledij te laten dragen die aan

“hostesses” doet denken. Dat in een wet gie- ten, lijkt geen slecht idee.

Het verwondert niet dat de linkse kerk er een aanslag in ziet op de vrijheid-blijheidfor- mule die ze hoog in het progressieve vaan- del draagt. Rode Liesbeth van Impe vroeg zich in Het Nieuwsblad af wie zal bepalen waar de grens van zedigheid en van kledijze- digheid ligt? Zij alvast niet, te oordelen naar haar “statement” dat je een “cultuur”

niet afkondigt door een wet, en dat res- pect niet te decreteren valt. Ik wist niet dat halfnaakt rondhuppelen op een autosalon of andere openbare plaats “cultuur” is. Er zijn schrijvers die er goed aan doen een ver- klarend woordenboek te raadplegen voor ze bepaalde begrippen gebruiken. Intussen kwamen er bij het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM) nogal wat klachten binnen over “de stereotypering van autosalonhostesses als reclameobjec- ten zonder link met het te verkopen pro- duct”. Het is een manier om “weg er mee”

te zeggen. Op zijn minst weg met de manier waarop, die sommigen “cultuur” noemen.

Milquet overweegt op basis van het onderzoek van het IVGM een wettekst te maken die stereotypering van vrouwen – en mannen – strafbaar maakt. Gelijk heeft ze.

Deuken

Ze nam de maatregel de leeftijd van 16 naar 14 jaar te verlagen voor het opleggen van Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS-boete). En ze wil het maximumbedrag, 250 euro, verdubbelen.

Zonder dat het specifiek wordt gesteld - vrees voor de gedachtepolitie is nooit ver weg - weet iedereen dat “kleine criminaliteit” zoals geluidsoverlast en vandalisme het “werkterrein” is van hangjongeren. Wie Het handelsmerk van dit krantje kent u. Als het goed is, zeggen we het, onge- acht wie of wat in aanmerking komt. Dit keer is minister van Binnenlandse Zaken en van Gelijke Kansen Joëlle Milquet (CDH) de gelukkige. “Madame non” haalt regelmatig onze kolommen. Hopelijk verslikt ze zich niet in haar ochtendkof- fie, of later op de dag in iets sterkers, wanneer ze verneemt dat het voor een keer “anders” is.

hangjongeren zegt, heeft het in één moeite over de randverschijnselen van de door de linkse kerk bezongen en gepromote multiculturele samenleving. Dat die steeds meer als illusie ervaren wordt, bewijst de steun aan Milquet die uitgaat van niet de eerste de beste “believers” in de multiculturele verrij- king. De sp.a-burgemeesters Daniël Termont en Patrick Janssens juichen de maatregel- Milquet toe. Sterker, ze zijn pleitbezorgers voor een verlaging van de strafbare leeftijd tot 12 jaar!

Dat bewijst dat ze in de praktijk niet meer weten van welk hout nog pijlen te maken, om de strijd tegen de “kleine criminaliteit”

te winnen, of zelfs maar af te remmen. Dat bewijst dat het voor “het partijbelang” opge- drongen geloof in de zegeningen van de multiculturele illusie flinke deuken vertoont.

Dat wil niet zeggen dat de linkse kerk zich zonder meer laat kisten. Bij wijze van tegen- wind wordt de goegemeente nog maar eens getrakteerd op het compleet grijsgedraaide plaatje over minder beteugeling en meer preventie. Alsof alle “goodwill” voor preventie, zoals gepredikt door met groen en rode verf overgoten organisaties, genre Vlaams Straat- hoekwerkoverleg en Welzijnszorg, belet dat

“jongeren” steeds jonger worden bij het uit- oefenen van “het vak”.

Het door de regimepers opgevoerde boegbeeld om “progressief weerwerk” te bieden, is de 16-jarige Rémy Bonnet uit Lef- finge, actief in de jeugdafdeling van Groen.

De snotneus bestond het in een “open brief” aan Milquet forse kritiek te leveren en haar te bezweren af te zien van wat hij

een “wansmakelijke en populistische maatregel” noemt. Die zou “de jeugd stigmatise- ren terwijl het toch maar over een kleine groep probleemjongeren gaat”. Zou dat sim- pele groene zieltje enig besef hebben over de grootstedelijke omvang van die stelselmatig als “kleine groep” voorgestelde jeugdben- des? Het ventje vindt dat GAS-boetes niet zullen helpen.

De ouders moeten die betalen en omdat zij het al niet breed hebben, zal de situatie alleen verergeren. De regimegazetten hebben het over een “geëngageerde jongeman”.

Mijn voorkeur gaat uit naar “wereldvreemd”, omdat naïef te zwak klinkt, en “te gek om los te lopen” te sterk. In zowel het pitspoe- zendebat als dat van de GAS-boetes, zeg ik

“oui” tegen “madame non”. d.M^ol

Vervolg van blz. 1

Hij lijst in het stukje voor Knack mooi op welke vennootschapsconstructies Vande Lanotte zelf heeft opgezet. “Veeg voor je eigen deur”, raadt hij Crombez aan en hij somt op: “Hoe geloofwaardig ben je als politieke partij als je eigen (ex-)mandata- rissen, zoals Luc Vandenbossche, Chokri Mahasinne, Norbert de Batselier, Johan vande Lanotte… grossieren in management- vennootschappen. Hoe geloofwaardig ben je als staatssecretaris voor Fraudebestrijding, als je eigen politieke peetvader, er een fiscaal voordelige vennootschap op na houdt…’

Pijnlijke feiten voor Draufgänger Crombez.

Nog rijkere fiscalisten

Vergeet niet dat die gewiekste fiscalisten waar Crombez zich van wil afzetten wettelijk gesproken niet over de schreef gaan.

Ze zoeken de gaatjes in het net, maar blijven aan de witte zijde ervan. De geest van de wet wordt door de molen gehaald, maar de letter respecteren ze nog juist. Crombez lijkt heldhaftig de strijd tegen de handige jongens te willen aangaan en zal – laat het door ons gezegd zijn – daarbij serieus op z’n bek gaan. We voorspellen hem massa’s rechts- zaken, waarbij de geslepen fiscalisten even door de wol geverfde advocaten zullen inzet-

Crombez trekt ten strijde

ten om hun gelijk te halen. Gevolg: overbe- laste rechtbanken, en nog rijkere fiscalisten en advocaten.

De bron van alle kwaad zit natuurlijk in de steeds ingewikkeldere fiscale wetgeving.

Jaar na jaar worden nieuwe regels en nieuwe uitzonderingen uitgewerkt, waardoor geen kat haar jongen kan terugvinden. Een Leuvense professor in fiscaal recht vertelde vorig jaar in een krant dat hij zijn eigen aan- gifte nog maar amper zonder hulp kan invul- len. Experts beginnen er zelf genoeg van te krijgen. Ze kunnen de legislatieve buikloop nog amper verwerken.

Iedereen met enige kennis van zaken kan vertellen waar het misloopt. Er komt een op zich verdedigbare wet. Daarop moeten echter uitzonderingen voorzien worden, die dan weer niet allemaal eenduidig zijn. Die dienen in bepaalde gevallen dan aangevuld met richt- lijnen en instructies die weer nieuwe vragen oproepen. In zo’n oerwoud verliest de brave burger en winnen degenen die zich topfisca- listen kunnen veroorloven.

Als Crombez de regering niet in dat oerwoud kan laten snoeien, moet hij zijn toe- vlucht nemen tot maatregelen die de hele handel alleen maar nog ingewikkelder maken en… Juist, dat was nu net de oorzaak van het

probleem. J.K.

Uit de smalle beursstraat

(3)

Emma Van der Maelen Vrij, vrank en vrolijk Geraardsbergen

Gij Jong Geleerd en al Volleerde,

Van uw bestaan, ik geef het ootmoe- dig toe, wist ik niet af tot gij uw eerste opmerkelijke beleidsdaad stelde. Ook politiek Geraardsbergen is vertrouwd met de beruchte “ons kent ons” postjesstoelen- dans na het verdwijnen van een of andere lokale coryfee. Tricolore sjerpdrager Freddy De Chou stapte op.

De onvermijdelijke Guido De Padt nam plaats op het vrijgekomen zitje. Het lag ongetwijfeld aan uw rijke politieke erva- ring en uw rijpe leeftijd als 25- jarige dat de OCMW – raad u unaniem aanwees als zijn enig mogelijke nieuwe voorzitter. De eerste vrouwelijke, zo werd nadrukkelijk onderstreept.

Enkel onverbeterlijk verzuurden zullen opperen dat nepotisme nooit ver weg is in de partij van de kameraden en gezel- linnen. Gij kunt dus vrij, vrank en vrolijk stellen dat uw notoire pa Dirk, gerenom- meerde rode ridder in de federale praat- barak, geen vinger, niet eens een halve, in de benoemingspap gehouden heeft. Als het in Brussel regent hoeft het in Geraardsber- gen niet noodzakelijk te druppelen.

Beroemdheden in de “partaai” zoals kameraad Bruno of gezellin Freya zullen zich zonder blikken of blozen achter de waarheid van die stelling scharen. En omdat eerst de eigen drempel schoon- vegen alvorens die van anderen met een scheef oog bekijken geen prioritaire stel- regel is in het politieke bedrijf, was een kritisch woord over uw voorzitterschap vanuit de oppositie eerder uitzondering dan regel.

Dat werd wel even anders toen gij, gedreven door de onweerstaanbare drang om zelf zo snel mogelijk tot een politieke beroemdheid uit te groeien, de eerste opmerkelijke beleidsdaad stelde waarvan in aanhef van dit briefje sprake. Of uw intieme “partner” en/of “vaste vriend”

Steff met u de sponde deelt aan uw linker of rechterzijde doet verder niet ter- zake, want behorend tot de privé sfeer.

Dat gij hem binnen de kortste keren vanuit het OCMW – niets en op kosten van de gemeenschap tot uw rechterhand opwaar- deerde, deed en doet dat des te meer. Uw

frêle schouders kregen de voltallige oppositie over zich heen.

Bij gebrek aan familiale banden of een huwelijkscontract kon er geen sprake zijn van nepotisme. De kreet “vriendjespoli- tiek” doorkliefde daarom niet minder luid, betekenisvol en duidend het lokale politieke zwerk.

De leuze “jong geleerd is oud gedaan”

indachtig, die gij allicht al van kindsbeen af voor ogen hebt gekregen, was een krimp geven niet aan u besteed.

Gij hanteerde gezwind en met brede glimlach die andere leuze “aanvallen is de beste verdediging”. Uw daaraan onttrok- ken repliek “het is een toevallige samen- loop van omstandigheden” zal ongetwijfeld op applaus onthaald zijn in brede familie- en partijkring. Als gij er echter vanuit gaat dat gij ook daar buiten ook maar een greintje geloofwaardigheid hebt genoten, dan vrees ik dat, mocht gij als oprukkende politica niet over het beruchte olifanten- vel beschikken, uw teleurstelling dezelfde afmetingen zou kennen als de graad van grofheid waarmee gij de goegemeente bij uw eerste “verschil makende” beslissing hebt opgezadeld.

Maar vermits gij van huize uit allicht proefondervindelijk ook al van jongs af de betekenis zult kennen van die derde leuze

“luister naar mijn woorden en kijk niet naar mijn daden” is de kans dat gij u daar niet zult aan storen groter dan dat gij een

“mea culpa” zoudt slaan.

Om u echter nog niet helemaal af te vallen als rijzende ster aan het rode firma- ment, ga ik er welwillend van uit dat gij in staat zijt om die twee Latijnse woorden in deftig Nederlands om te zetten.

Papa Dirk liet weten dat hij zich niet bemoeit met uw keuzes en dat de afspraak met u is dat gij in de politiek uw weg zelf moet zoeken. Of dergelijk “moedig” stelling nemen van pa zijn kant zijn eigen geloofwaardigheid bevordert lijkt me twij- felachtig. Om de uwe te duiden volstaat het bekende “goe bezig”. Dat vindt met zekerheid zeker

niet alleen

3 De dingen dezer dagen

1 februari 2012

Moeder, waarom staken wij?

Wanneer u deze regels leest, is de nationale stakingsdag achter de rug. Mogelijk heeft die voor u directe gevolgen gehad.

‘t Pallieterke is een dag later in de bus gevallen, de kinderen konden niet naar school of u zat een uurtje langer in de file naar uw werk – als u al kon gaan. Indirecte gevolgen zullen we allemaal voelen. Die staking kostte de economie geld. De vakbonden polarise- ren. Het is een wij-tegen-zijverhaal gewor- den. “Wij” zijn evenwel in de meerderheid:

naar schatting 80 % van de bevolking wil niet weten van stakingen.

Realiteitsvervreemding

De tijd dat een werkman “voor een appel en een ei in de smeerlapperij van ander- mans eigendom” moest werken, zoals de Strangers zongen, is allang voorbij. De vak- bewegingen hebben in hun bestaansge- schiedenis veel verwezenlijkt. Maar ergens onderweg zijn ze hun doel voorbijgescho- ten, verworden tot cliëntelistische organisaties. Idealisme heeft plaatsgemaakt voor plat materialisme. Talrijke onfrisse praktij- ken en gevallen van pesterijen die de laatste jaren aan het licht kwamen, hebben de vakbonden heel wat morele pluimen gekost. De vakbonden zijn juridisch onkwetsbaar, en ze slagen erin het land lam te leggen.

De vakbonden zijn rabiaat gekant tegen de besparingsplannen van de regering-Di Rupo I. Nochtans zijn dit plannen van een eerder socialistische regering. Nochtans zijn deze plannen qua halfslachtigheid van die aard, dat ze in de ons omringende landen nog niet eens overwogen worden. Het is opmerkelijk dat zelfs tijdens de ergste economische en financiële crisissen van de laatste tachtig jaar de vakbonden krampachtig vasthouden aan hun verworvenheden uit het verleden.

Moreel bankroet?

De vakbonden verliezen hun krediet bij de brede bevolking, ook bij een deel van de papieren leden. We zouden wel eens willen weten hoeveel mensen slechts lid zijn omdat de vakbond een bijna-monopolie heeft op bepaalde soorten dienstverlening en infor- matieverschaffing.

Via sociale media en internet ventileert een nooit-geziene massa kritiek op de sta- kingsdrang van de vakbonden. Die reageren verkrampt, met autoritaire uitspraken, wars van elk realiteitsbesef en gevoel voor nuance.

Wie de woorden van socialistisch “voor- man” Rudi Kennes wikt en weegt, voelt dat er nog een gevaarlijk naspel zal komen. Evo- lueren de vakbonden naar staatsgevaarlijke organisaties? Gaat de latente ondernemer- snijd van Kennes en co over in agressie, in een nieuwe klassenstrijd?

Volgens Kennes is zijn socialistische vak-

bond representatiever als orgaan dan het parlement. We citeren: “Ons parlement is niet democratisch samengesteld. Hoeveel werkende mensen zitten er eigenlijk in dat parlement?” (sic) Een democratisch parlement moet volgens Kennes een afspiegeling zijn van de maatschappij. “Zolang dat niet het geval is, zijn vakbonden nodig om ook mensen te vertegenwoordigen die anders geen spreekbuis hebben.” Herlees de uitspraken, en geef met ons toe: qua wereldvreemdheid kan dat tellen.

Politiek verweer

De vakbonden stonden politiek nog nooit zo alleen. Vooral de socialistische vakbond, want bij het ACV is de stakingsbereid- heid kleiner. CD&V liet weten niet onder de indruk te zijn. Voor N-VA en Vlaams Belang krijgen de huidige hervormingsplan- nen terecht een onvoldoende wegens te zwak. Sp.a en PS zitten in de regering en hebben weinig manoeuvreerruimte. Alleen Groen tracht de vakbonden wat naar de mond te praten, even voorspelbaar als ver- waarloosbaar. Di Rupo probeerde na een hevig Kamerdebat de gemoederen te beda- ren, door de vakbonden op te roepen de staking “in de best mogelijke omstandigheden” te laten verlopen, wat dat ook mag betekenen! Patrick Dewael, die nog eens de gelegenheid had op iets anders dan de N-VA te kappen, pleitte voor extra politie om daarmee vliegende stakingsposten tegen te houden. Politieoptreden is wenselijk, want

“commandante” Rudi Kennes gaf aan dat de beproefde bedrijfsblokkades ook nu weer zullen worden opgetrokken, om in de bedrijven (citaat) “ook de democratie ingang te laten vinden”. De blokkeerridders met de groen/rode maliënkolders hebben de sla- bakkende economie weer veel geld gekost.

Of de politie daadwerkelijk militanten arres- teerde? We betwijfelen het. Wie ook ware oorlogstaal sprak: Bruno Tobback. In een vlaag van zinsverbijstering vergeleek hij het

“wapen” van een nationale staking met een atoombom. Wij dwaalden te denken dat de sp.a iets tegen kernwapens had. In Le Soir lazen we: “Een nationale staking is een bij- zonder zeldzaam wapen, een atoombom die je bewaart voor een wereldoorlog, voor de ultieme strijd, om te gebruiken tegen een rechtse regering die rechtse maatregelen neemt.” Het moment dat die rechtse meerderheid er komt in Vlaanderen, is niet veraf.

We houden ons hart vast voor de straatge- vechten en de partizanentoestanden die zo gaan ontstaan.

Een nieuwe generatie, een nieuw geluid

De staking heeft de economie veel geld gekost, maar bij die schade blijft het niet.

Hier en daar zal de regering nieuwe toezeg- gingen doen. Nodeloze zoenoffers, die de begroting nog verder uit koers slaan. Het grootste drama is dat men onze jeugd opza- delt met schulden. Hun hele actieve leven zullen zij moeten afbetalen. Op de sociale media lees je manifesten van jongeren die dat klaar en duidelijk aanklagen. De jongeren beseffen dat “gratis” uiteindelijk door iemand betaald wordt. Een indexsprong en drastische hervormingen van het pensi- oenstelsel zijn slechts de eerste noodzake- lijke stappen. Wie denkt dat het anders kan, gelooft in sprookjes, zoals het goudezeltje in de Efteling. Wijsheid komt duidelijk niet met de jaren!

PAN

ExcrEmEntEn

Ongetwijfeld wegens kolossaal succes herneemt de Antwerpse deSingel het reeds in 2009 opgevoerde theaterspektakel “On the Concept of the Face, regarding the Son of God, Volume 2”, een kunstwerk van de Italiaan Romeo Castelluci, dat maar één onderwerp heeft: menselijke excrementen.

Uitwerpselen die aan het einde van het stuk uitgegoten worden op een afbeelding van het hoofd van Christus, een werk uit 1465 van Antonello da Messina, waaruit mag blijken dat de ene Italiaan de andere niet is.

Het aangezicht van de “Salvator Mundi”

wordt in de slotscène bekogeld door kinde- ren met excrementen en met stenen.

In 2009 was er geen protest te horen, en nu ook niet. Al zeker van de CD&V niet, want niet alleen de V hangt daar maar aan als het vijfde wiel aan de wagen. Het gaat ten- slotte toch maar om het christendom, niet- waar? Wie ligt daarvan nog wakker? Wat is er makkelijker dan de spot drijven met alles wat christelijk is, of zich denigrerend uitlaten over het geloof der christenen en Christus.

EErhErstEl

Er is alvast één groep katholieken die het niet langer pikt, die van Pius X en van de Vrije Vlaamse Christen Democraten. Op woens- dag 1, zaterdag 4 en zondag 5 februari zul- len zij protesteren tegen dit godslasterlijk spektakel.

Vlak voor het spektakel begint, komen zij samen aan de Kiosk in het vlakbij gele- gen Albertpark, vanwaar het zal gaan naar

deSingel om daar gedurende heel de voorstel- ling post te vatten en er een eerherstelwake te houden. Wie het niet langer kan aanzien dat de van overheidswege gesubsidieerde systematische afbraak van tweeduizend jaar christendom ongehinderd zijn gang kan gaan, moet zeker niet afwezig blijven.

moEd

Er is geen greintje originaliteit en nog min- der dan een fractie van een greintje intellec- tuele of fysieke moed nodig om de Kerk, het christendom en/of Christus zelf aan te vallen.

“On the Concept of the Face, regarding the Prophet of Allah” en het gezicht van de pro- feet trakteren op dezelfde excrementen als waarmee Christus’ aangezicht wordt beko- geld, dàt zou pas van moed getuigen. Vooral van fysieke moed.

Arm schAAp

“Reeds dertig jaar ben ik staatsambtenaar en van zolang ik in dienst ben, krijgen wij in het restaurant van ons ministerie elke vrij- dag vis voorgeschoteld”, vertelt ons een lieve lezeres. “Sinds een aantal maanden mag dat niet meer, omdat dat onze moslimcollega’s choqueert. Dat ruikt te veel naar het katholi- cisme, inderdaad, en dat mag niet meer. Wij krijgen nu wel minstens één keer per week een gerecht met schapenvlees.”

Een goed gebakken stukske schaap is niet slecht, zouden wij zeggen, maar dé levens- belangrijke vraag is natuurlijk: is het schaap, waarvan dat vlees afkomstig is, wel halal geslacht?

Brief aan

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

1 februari 2012

Roddels uit de Wetstraat

Reizen is plezant

Christiane Vienne van de PS had eens zin in een reisje. Zij ontving van de OESO een uitnodiging om een seminarie bij te wonen over goed parlementair bestuur en wets- evaluatie. Een en ander zal plaatsvinden in Santiago de Chile, in Chili. Mmm, dacht ze, dat leg ik even voor aan de Kamervoorzitter, een PS-kameraad, want die zal de reiskos- ten wel op de rekening van de Kamer laten schrijven. Baas Ganzendonk Flahaut, die er de jongste weken alles aan doet om de goe- gemeente voor te houden dat het de Kamer menens is met besparingen en zuinigheid, heeft van zijn hart een steen gemaakt en Viennes vraag resoluut afgeketst. Met die daad tegen zijn partijgenote gaf hij meteen het goede voorbeeld van goed parlementair bestuur. Vienne kreeg een praktijkvoorbeeld.

Als het goed is, zeggen wij het ook!

Unieke kans, jawel…

In de commissie Grondwet kwamen de jonge staatssecretarissen Servaas Verher- straeten en Melchior Wathelet, bevoegd voor de staathervorming, toelichting geven bij de geplande staatshervorming. Veel soeps was het allemaal niet. Het werd een dovemansge- sprek tussen meerderheid en oppositie. Wie met handen en voeten en door dik en dun de staatshervorming, alsook het onzalige BHV- compromis, bejubelde, was niemand min- der dan Michelleke – Splits nu! – Doomst.

Hij ziet in het akkoord een unieke kans voor Vlaanderen om stappen vooruit te zetten.

Hoeveel stappen Vlaanderen er tegelijk mee achteruit zet, vertelde hij niet.

Het goede en het andere

Uiteraard kwamen de twee Vlaams- nationale spraakwatervallen, Kuifje Weyts

van N-VA en Barbara Pas van het VB, de staatshervorming afschieten. Pas zei deze staatshervorming met alle mogelijke parle- mentaire middelen te zullen bekampen – wat door Wathelet aanzien werd als een

“bedreiging” en een obstructie, jawel. Weyts zei letterlijk: “Wat goed is, zullen we steu- nen en het andere zullen we bestrijden.” Op de vraag van Pas wat dan wel het goede mag zijn, kwam evenwel geen antwoord…

Truc 37 van de foor

Er was de jongste dagen heel wat te doen over de zogenaamde loonsvermindering bij regeringsleden. Zogenaamde, zeggen we, want men heeft er een truc van de foor mee uitgehaald. Minister van Begroting Chastel kwam zeggen dat de regering haar belofte had gehouden om haar salarissen en onkos-

tenvergoedingen met vijf procent te vermin- deren. Zachtjes voegde hij eraan toe dat het basisloon weliswaar gelinkt is aan de index, zoals dat voor iedereen het geval is die in een openbare dienst werkt. Bij nazicht blijkt dat de wedde van november als basisloon werd gerekend en niet die welke binnenkort zal geïndexeerd worden. Gevolg? De salarisver- laging voor de regeringsleden wordt groten- deels gecompenseerd door de overschrijding van de spilindex. Ziezo, zo gaat dat. Maar voor de rest blijven ze erg voorbeeldig ten aanzien van de altijd weer opnieuw inleve- rende burger.

Schranspartij?

Dé zotskap bij uitstek in het parlemen- taire halfrond is allang niet meer de Oost- endse brulboei Zean-Marie DD, maar wel de

Franstalige Laurent Louis van de MLD (Mou- vement Liberale Démocrate). Louis was de enige verkozene van de Personenpartij, maar ondertussen alweer afgescheurd, van Modri- kamen. Vorige week wond hij zich vreselijk op in de Kamer, omdat hij het een pure schande vond dat de regering een patatje is gaan ste- ken bij de man van Laken en zijn dolce Paola.

Het land gaat door een crisis en de ministers begeven zich aan een royale schranspartij, was zijn vaststelling. Hij vroeg of de premier zich niet schaamt. Massaal werden de wenk- brauwen gefronst en kwamen de lachspieren in beweging. Men kan van het Belgische cir- cus zeggen wat men wil, maar dit was toch wel vergezocht, vond zowat iedereen. De Belgische duce bleef er erg kalm bij en zei fijntjes: “Ik heb er zelfs geen nanoseconde aan gedacht om de uitnodiging van de koning af te slaan of om hem te vragen sandwiches te serveren.” Daarop boomde het Waalse parlementslid nog wat verder. Had het man- netje echt niet door dat hij meer dan een kari- katuur van zichzelf maakte?

Weggedeemsterd

Hoe zou het eigenlijk met Zean-Marie zijn? Veel horen we niet meer van hem, een lichte opflakkering niet te na gesproken.

Naar verluidt is hij flink aan het uitbollen, wachtend op zijn pensioen. Het vet is duide- lijk van de soep. De achterhoedegevechten in zijn partij met de Verstrepens van deze wereld, lijken hem geen barst meer te inte- resseren. Soms ziet men de droevige Piet Deslé – gewezen journalist en nog zowat, en de enige echte medewerker van LDD in de Kamer – door de wandelgangen dwalen. Hij weet dat het voor hem onherroepelijk afge- lopen is. Al wat hij nog inhoudelijk probeert te doen, is compleet zinloos. Wellicht doet hij als laatste het licht uit, wanneer de little big boss al met de noorderzon vertrokken is.

Het droeve lot van een knecht…

Jehanne

De “stemmen”

Jehanne: zo ondertekende het voor de rest analfabete meisje de brieven die ze dic- teerde. We kennen haar geboortedatum niet: 1412? 1413?

De Fransen vieren alleszins dit jaar haar 600ste geboortedag. In het jaar van de pre- sidentsverkiezingen zal haar naam gebruikt en misbruikt worden. Jeanne is de dochter van Jacques d’Arc, een boerennotabele in het dorpje Domrémy, een Franse kasselrij aan de Maas. Jeanne is een gewoon meisje.

Ze leert koken, spinnen, weven en de die- ren verzorgen.

Ze onderscheidt zich alleen door haar vroomheid en ze wil zoveel mogelijk de mis bijwonen en meer dan één keer per jaar biechten. Als kind hoort ze vertellen over de gruwelen die het noorden van Frankrijk in de ellende storten. De Engelsen vallen binnen in 1417, verslaan het Franse leger vernie- tigend bij Azincourt en beginnen te roven, te plunderen en te moorden; alles in naam van hun koning die (onterecht) de Franse kroon opeist.

De Engelsen worden als bezetter beschouwd, wegens hun taal. Hun befaamde boogschutters spreken natuurlijk alleen Engels, en de Engelse adel spreekt minder en minder Frans.

De Engelse pretendent, koning Hendrik V, is de eerste Engelse koning sinds de Normandische invasie van 1066 die het Engels als eerste taal gebruikt; ook in offici- ele documenten. (La famille Cobourg heeft nog honderdzeventig jaar tijd om te verne- derlandsen). Wanneer Jeanne dertien jaar is, hoort ze voor het eerst “stemmen” in haar hoofd. Dan verschijnt een soldateska die Domrémy plundert.

De soldaten zijn huurlingen van Philippe, een Franse prins (achterkleinzoon van koning Jan II) en een bondgenoot van Hendrik V. Wij kennen hem natuurlijk als Filips de Goede - graaf van Vlaanderen en

hertog van Bourgondië - die aan de voor- avond staat van de inlijving van de rest van de “landen van herwaerts over” (de Neder- landen). De “stemmen” van Jeanne worden door dit incident altijd maar luider. Wanneer ze vijftien is, trekt ze naar de burggraaf zonder haar ouders te verwittigen.

De militair kent haar vader en luistert naar haar boodschap. Ze meldt dat ze de Franse Dauphin in opdracht van “de Hemelse Koning” naar zijn kroning moet voeren. Die

“Dauphin” is Karel VII, al 6 jaar koning maar nooit officieel in Reims gekroond zoals de traditie het wil.

Hij regeert over Frankrijk ten zuiden van de Loire en slaagt er niet in de Engelsen uit het bezette deel ten noorden van de Loire te verdrijven, omdat hij een verkwister is die op grote voet leeft en liever gunstelingen bevoordeelt dan soldaten te huren. In februari 1429 heeft Jeanne eindelijk de burggraaf overtuigd en die stuurt haar met een escorte naar de koning.

Haar gezellen zijn onder de indruk van haar persoonlijkheid. Middeleeuwers lachen niet met profeten. Ze vragen zich alleen af of dat gezanten zijn van de hemel of van de hel. Jeanne kleedt zich als man om te paard niet op te vallen. Onderweg ziet ze met eigen ogen de verwoestingen.

Zij arriveert in de koninklijke residen- tie en na twee dagen chambreren ontvangt Karel haar in zijn privévertrekken. Het is een legende dat zij hem herkent, nederig gekleed tussen rijk uitgedoste hovelingen.

Jeanne voorspelt belangrijke gebeurtenissen:

de bevrijding van de stad Orléans, de kroning van de koning en de bevrijding van Parijs.

De koning laat haar grondig door theo- logen ondervragen en die bevestigen dat ze goed katholiek is. Zijn schoonmoeder leidt de dames die de maagdelijkheid van Jeanne onderzoeken, want “een gezante van God”

is uiteraard maagd.

Dan gaat hij akkoord om haar op de proef

te stellen. Zij mag mee met een ravitaillering- konvooi (niet met een leger) naar Orléans.

De Maagd

Zo begint het korte maar intense openbare leven van Jeanne. Orléans is maar gedeeltelijk omsingeld. Engeland heeft te weinig inwoners (één vierde van Frank- rijk), te weinig belastingopbrengsten en dus te weinig soldaten om feitelijk en efficiënt Noord-Frankrijk te bezetten.

De inwoners van Orléans en de Franse soldaten hebben dat verhaal over die maagd die hen komt bevrijden inmiddels gehoord en wanneer ze de stad binnentrekt, wordt ze hysterisch onthaald. De soldaten geloven er weer in, al zijn hun bevelhebbers wat nuchterder. Jeanne draagt een voor haar gemaakt harnas en haar banier, met daarop de Franse lelie en het opschrift Jesus Maria.

Jeanne vecht niet maar leidt wel een paar succesvolle uitvallen.

De zwakke Engelse troepen heffen de belegering op en vanaf dat moment is Jeanne

“de Maagd van Orléans”. De Franse bevelhebbers profiteren van het momentum om de Engelsen te achtervolgen.

In een weinig gekende maar belangrijke veldslag slagen zij erin het belangrijk- ste Engelse wapen uit te schakelen. Ze ver- rassen met een cavaleriecharge duizenden Engelse boogschutters die de schrik van de Franse adel zijn, omdat ze met hun hand- boog ridders op een afstand van 200 meter neerschieten. Boogschutters krijgen nooit genade.

Ze worden altijd gedood. Jeanne speelt geen enkele rol in die veldslag. De Engelsen worden uit de Loire-vallei gejaagd. Jeanne trekt naar de koning en zegt dat het tijd is voor zijn kroning. Karel VII gelooft nu zelf de voorspellingen van de Maagd en volgt haar met een klein gezelschap. Ze moeten honderden kilometers door vijandelijk gebied rijden maar dat is geen probleem, want de Engelsen en Filips de Goede hebben veel te weinig troepen.

De paar steden op de weg naar Reims hebben ook het verhaal over de Maagd gehoord en geven zich direct over. In juli 1429 beleeft de zeventienjarige Jeanne haar triomf wanneer Karel VII de heilige zalving ontvangt.

Daarmee is het voor heel Europa duidelijk dat hij de enige wettige koning is en dat de Engelse pretendent (inmiddels de achtjarige Hendrik VI) een usurpator is.

Twee maanden later overtuigt Jeanne

d’Arc de koning om de aanval op Parijs in te zetten. 2.000 Engelse soldaten verdedigen de stad. Nogal wat Parijzenaars hebben gecol- laboreerd, ze vertrouwen de Franse koning niet en helpen de bezetters. De eerste aanval mislukt en de koning trekt zijn troepen terug, ondanks de smeekbeden van Jeanne.

Daar scheiden hun wegen. De koning sluit een wapenstilstand. Jeanne richt een eigen huurlingenlegertje op - zo’n 500 mannen - dat niet langer de vorst vertegenwoordigt.

Veel succes heeft ze niet.

Ze wordt gevangengenomen wanneer ze met haar troepje het belegerde Compiègne probeert te ontzetten. Haar overwinnaar is een vazal van Filips de Goede.

Hij levert haar aan de Engelsen uit, in ruil voor een enorm losgeld. Ze probeert twee keer te ontsnappen, vruchteloos, en wordt ten slotte voor een kerkelijke recht- bank gebracht in Rouen. Feitelijk staat haar vonnis vast, want alle prelaten staan op de Engelse loonlijst.

Ze wordt als ketter veroordeeld, maar indien ze een bekentenis ondertekent, kan ze haar leven redden.

Ze kleedt zich voor het eerst weer als vrouw in ruil voor een kerkelijke gevangen- schap. De prelaten verbreken hun belofte.

Ze leveren haar uit aan de Engelsen. Jeanne trekt haar bekentenissen in, kleedt zich weer als man en wordt tot de brandstapel veroordeeld omdat ze hervallen is.

Koning Karel steekt geen vinger uit om haar te redden. Hij biedt bijvoorbeeld geen losgeld aan. De 18- of 19-jarige wordt levend verbrand in Rouen. Karel verheft de dode en haar familie in de adelstand.

(De moeder van de minderjarige Lode- wijk XIII trekt in 1614 die adelbrieven weer in, omdat te veel familieleden recht op een vergoeding hebben.)

Twintig jaar na Jeannes dood regeert Karel weer over heel Frankrijk, uitgezon- derd Kales, dat nog honderd jaar Engels blijft.

De mythe van Jeanne d’Arc wordt altijd maar groter.

Op verzoek van haar moeder vraagt de koning aan de paus om het vonnis te vernieti- gen. Vijfentwintig jaar na haar dood is Jeanne d’Arc als “martelaar” binnen de schoot van de Kerk welkom.

Ze wordt zalig verklaard in 1909 en elf jaar later (na de Franse zege in de wereldoorlog) heilig verklaard.

J^an n^eckers Mijn moeder Jeanne werd in 1915 in Eelde in Drenthe geboren, in een schooltje

dat als opvangcentrum diende voor Vlaamse vluchtelingen. Ze was een “voor- kind” omdat de Drentse pastoor, pietluttiger dan de Eeldse dominee, mijn groot- ouders niet wou trouwen want ze hadden uiteraard geen doopbewijs bij zich. Mijn moeder werd gedoopt met de naam Catherina, want Jeanne was geen erkende heiligennaam. Die Jeanne d’Arc was alleen maar zalig en dat volstond voor hem niet. Vierennegentig jaar lang heeft iedereen mijn moeder Jeanne genoemd.

(5)

De dingen dezer dagen

1 februari 2012

5 Beste lezeres en lezer…

Maandag 30 januari beleefden we een nationale staking. Onze redactie bleef naarstig doorwer- ken, maar in de drukkerij waar

’t Pallieterke gedrukt wordt, tja, daar kwamen te weinig werk- nemers opdagen. Dus, geen

’t Pallieterke op de drukpersen op maandag, wel een dag later.

’t Is absolute heirkracht, met dank aan Rudy de Leeuw en Elio

di Rupo. KvC

Echo’s uit de Koepelzaal

Rimpels gladgestreken

De met veel poeha in de Vlaamsche Parochieraad aangekondigde motie van wantrouwen jegens N-VA-minister Philippe Muyters was inderdaad een pri- meur, maar werd vorige woensdag weg- gestemd na een debat dat ook perfect voorspelbaar was. Wat mogen we nu concluderen? Hebben we daarmee een parlement die naam waardig? Heeft Vlaanderen eindelijk het ultieme bewijs van politieke volwassenheid geleverd, of van een transparant en efficiënt bestuur, volgens het behoorlijk zelfingenomen (en al even onwaarheidsgetrouwe) motto

“Wat we zelf doen, doen we beter”? Het moet in dergelijke omstandigheden zijn geweest dat Shakespeare het had over

“Much ado about nothing”! Verder willen we de vergelijking niet doortrekken met dat stuk dat speelt op… Sicilië. Bart de Wever (‘belachelijk’), Ludwig Caluwé (‘bagatel’ en ‘devaluatie van het parlement’) en de verzamelde meerderheid lijken overschot van gelijk te hebben. Wat het groene opperhoofd Filip Watteeuw noopte tot de briljante repliek: “Wij hebben geen lessen te krijgen van de N-VA.”

Als je echt niet meer weet wat zeggen, ja dan, en dan alleen, kan je dat nog eens zeggen…

Vernield Secundair Onderwijs

En dan is er dat fameus plan van onder- wijsminister Smet (sp.a) (liever: van de pedagoochelaars van zijn departement, die nu – eindelijk! – de kans zien hun onvoltooid VSO van dertig jaar geleden alsnog in het kwadraat te realiseren).

Boudewijn Bouckaert (LDD) bond de parlementaire kat de bel aan. De immer wollige en licht verbijsterde (en soms verbijsterende) Vera Celis meende ook weer haar half souke in het zakje te moeten doen. Als de N-VA geen grotere lich- ten dan deze brave regentes (of Kris van Dyck, ook uit de Kempen, maar dat wil niks zeggen) kan afvaardigen om de al serieus aangeschoten kwaliteit van het onderwijs in Vlaanderen te beschermen, is het maar triest gesteld met dat deel van de Vlaamse beweging. Men blijkt daar nog altijd niet te beseffen hoe erg het gesteld is in onze scholen, en hoe zwaar de ver- antwoordelijkheid weegt, ook en vooral van de Vlaams-nationale partijen…

Homohatende jongeren

Jan Roegiers (ooit VU, thans sp.a) vindt

“gaybashing” (het gebruiken van verbaal en fysiek geweld tegen holebi’s) echter een veel groter en veel interessanter probleem! Hij stond wat modieus te leu- teren over een “app” voor de “smartp- hone” waarmee die toffe jongens en meis- jes dat kunnen melden op een kaartje. Is dat niet fijn? Verder wenste deze fijne heer vooral uitgebreid zijn beklag te doen over het extreem betreurenswaardige feit dat politie en justitie nog niet met man en macht uitgerukt zijn! Luckas van der Taelen (Groen) was de enige parlementair die de moed had in deze context het (code)woord “jongeren” te gebruiken.

Zij zijn het immers die (vooral in Brussel, vooral op straat en op het openbaar vervoer) zich schuldig maken aan deze pesterijen, die zij blijkbaar beschouwen als een soort van sport die welgevallig is in de ogen van Allah. Wat een gealarmeerde Roegiers er derhalve toe noopte te ein- digen met de rituele sneer in de richting van het VB…

Er zijn intellectuelen die een breedtekijk zoeken en zich vlot doorheen ver- schillende domeinen bewegen. Anderzijds zijn er specialisten die zich in één onderwerp vastbijten en daar hun leven lang mee zoet zijn. Nooit zal je ze betrappen op een zijsprong of een partijtje vrijwielen. Tot die soort behoort historicus Jimmy Koppen (Bilzen, °1977), onderzoeker aan de VUB, en top- deskundige inzake de vrijmetselarij en aanverwanten.

De vrijmetselarij verbouwt vooral de Belgische ruïne

De dictatuur van het irregulier kartel

Kaltstellung

In feite leiden al deze gegevens tot één conclusie, namelijk dat er juridisch, politiek én journalistiek volle klaarheid moet gegeven worden aan dit schimmige, parallelle netwerk. Daar wringt natuurlijk het schoentje:

het irregulier kartel is zo machtig dat het elk extern onderzoek kan dwarsbomen. Wie het deksel opent, krijgt de ezelsstamp. Intern heerst een absolute zwijgplicht. De inwij- dingsrituelen (geblinddoekt worden rond- geleid in de “tempel”, bedreigd worden met de scherpe punt van een zwaard,…) dragen de niet mis te verstane boodschap in zich, dat loslippigheid zware sociale gevolgen kan hebben. Intimidatie en broodroof behoren tot de normale repressiemechanismen van dit in se maffieus netwerk. Dat zal Jimmy Koppen snel ondervinden, als hij carrière wil maken aan de universiteit. Onderzoeksjour- nalist Jan Puype, infiltreerde ooit de loges en beschreef nadien tamelijk vrijmoedig wat hij gezien en gehoord had in zijn boek “De elite van België” (Van Halewijck, 2004). Boeiende lectuur, maar daarna was het gedaan met Puype. Na een korte rustpauze in de VRT- studiedienst verdween hij van het journa- listieke toneel. Vandaag is hij huisman, tui- niert en ververst luiers. Nog geen 40 jaar oud en al kaltgestellt. Ook de diep betreurde Roger van Houtte, ex-journalist van de GvA, spitte te diep, in de moestuin van logebroeder Steve Stevaert. De Vlaamse journalis- tengilde keek collectief de andere kant uit, toen Roger beroepsmatig werd gelikwi- deerd. In Knack kreeg hij, bij monde van Dirk Draulans, een stevige trap na: Van Houtte zou voor “waterdrager van het Vlaams Belang” hebben gespeeld. De rest van het verhaal is gekend, en na te lezen in

“Media en journalistiek in Vlaanderen” (Van Halewijck, 2009).

Voor de Vlaamse beweging en de republi- keinse zaak is heel de invloedssfeer van het logekartel nefast. Onze elite zit voor een flink deel in het Grootoosten en aanverwan- ten. De rest zit in Opus Dei, waarover een andere keer meer. Slechts een paar vogel- vrijen fladderen tussen de netwerken en de cenakels in - constant aangeschoten wild, haast uitsluitend actief op het internet, tot nader order oncontroleerbaar voor deze machtsbastions.

Eens te meer blijkt hoe schrijnend actueel het boek van Joost Ballegeer “De Vlamingen:

een volk zonder bovenlaag” (2005) nog altijd is. Onze radicaal-Vlaamse elite is vogelvrij.

Weeral blijkt dat wij vanaf nul aan een intellectuele voorhoede moeten bouwen, buiten de rechts-katholieke zuil én buiten de traditi- onele vrijzinnigheid. Vlaams-nationalistische en/of republikeinsgezinde groepen zoals De Warande en Res Publica zijn beslist interes- sante ontmoetingsplekken, maar ze zoeken niet de binnenweg langsheen de democratie. Dat doet het irreguliere kartel wel, discreet en efficiënt. Het is een aspect van de Belgische ziekte. De Vlamingen hebben de sleutel tot de remedie: onverkort, radicaal de banden met dat Belgisch regime door- snijden. Men kan de macht van de loges niet breken, tenzij men het organisme waarop ze gedijen onthoofdt. Hoeveel correcties de eli- tes ook proberen uit te voeren, de waarheid komt in het stemhokje nog altijd naar boven.

En in ‘t Pallieterke, natuurlijk. JS Men zou hem een logewatcher kunnen

noemen. Op zijn webstek “Vrijmetselarij voor dummies” staan interessante dingen te lezen rond een fenomeen waarover nog altijd een dikke mist hangt. Voor alle duide- lijkheid: Jimmy benadrukt dat hij zelf géén logeklant is.

Wat we grif willen geloven, al is zijn aca- demische standplaats, de Vrije Universiteit Brussel, niet meteen een waarborg voor objectiviteit ter zake.

De oorsprong van de vrijmetselarij ligt in het Engeland van de 18de eeuw, als een nevenproduct van de verlichtingsfilosofie.

Vrijdenken, zelfvorming en bewustwording waren de kernwoorden.

Die “reguliere” tak overleeft tot op vandaag als een vrij onschuldige, intellectuele hobbyclub. In Frankrijk (en nadien in Bel- gië) ontstonden de zogenaamde “irreguliere loges”, waar sociale en politieke lob- bying wél tot de kernmissie lijkt te behoren.

Hier verzamelden zich politici (Karel de Gucht, Steve Stevaert…), magistra- ten (rara wie), journalisten (Luc van der Kelen…), academici (in regel o.m. de rec- toren van de Ugent en de VUB), overheids- ambtenaren, zakenlui, enzovoort, om vrije- lijk en discreet een babbel slaan, uiteraard niet alleen over het weer.

Deze loges zijn bij ons al sinds de 19de eeuw plekken waar lieden van vooral liberale en socialistische huize zaakjes regelen en politieke afspraken maken.

Een bizar verschijnsel, dat in de context moet bekeken worden van een typische elitemaatschappij, waar de officiële democratie wordt geschaduwd door een infor- meel maar machtig netwerk van “decision- makers”, zoals dat wordt genoemd.

Opvallend, terwijl wereldwijd de vrijmetselarij aan invloed en aanhang verliest, zijn er twee landen waar de tendens omgekeerd is, namelijk Frankrijk en Bel- gië, niet toevallig de landen waar de “irregu- liere”, politieke loges een sterke poot heb- ben, te weten: het Grootoosten van België (de grootste, met 9.000 leden), de Groot- loge van België (met zowat 3.000 leden), de “Droit Humain” (6.500 leden) en de Vrouwengrootloge (1.500 leden). Sinds 1989 stemmen ze hun werking op elkaar af en vormen ze een soort kartel.

Hun inslag is uitgesproken francofiel en belgicistisch.

Men mag stellen dat dit netwerk de basis vormt van een sociaal-politiek overleg-en-besluitvormingsproces waarmee de gewone burger totaal geen uitstaans heeft.

“Redelijkheid en overleg”

Het statuut van België als een schijndemo- cratie (dixit o.m. filosoof Peter de Graeve) past perfect in dat plaatje: de obsessie van de francofonen - zo oud als de Belgi- sche staat - dat hun numerieke minderheid gecompenseerd wordt door een inherente culturele superioriteit, met dank aan de Franse verlichting, heeft de beruchte gren- delgrondwet opgeleverd tegen de Vlaamse meerderheid, de verplichte pariteit,- maar ook de wenselijkheid om in besloten cenakels de volksdemocratie te “corrigeren”.

Verkiezingen zijn oncontroleerbare erupties van de volkswil, die vooral in Vlaanderen steeds weer tot een onge- wenste uitval leidt van politiek-incorrecte radioactiviteit. Daar moet iets tegenover staan: in de loge wordt rechtgetrokken wat in de gewone volksraadplegingen dreigt te ontsporen. Het Belgische compromis wordt zelfs als een typisch logeverschijnsel verheerlijkt, want in de obediënties heerst een sfeer van redelijkheid, overleg en toleran- tie, althans, binnen bepaalde grenzen. Voor de rest kan het logelidmaatschap uw loop- baan aanzienlijk bevorderen.

Het feit dat de Belgische vrijmetselarij groeit en bloeit, is tamelijk onrustwekkend.

Terwijl overal elders systemen en regimes op hun grondvesten daveren en de grond- stroom zich een weg zoekt, suddert bij ons de achterkamerpolitiek rustig voort.

De loges vormen vandaag wellicht zelfs de stevigste steunpilaar van het franco- Belgisch establishment. Het mag dan ook niet verwonderen dat, naast een hele rist PS- kopstukken (Philippe Busquin, Philippe Moureaux, Michel Daerden, Charles Picqué, André Flahaut, Laurette Onkelinx,…), premier Elio di Rupo een logebroeder is. Het mag ook niet verwonderen dat aanhangers van slechts één welbepaalde Vlaamse partij absoluut niet welkom zijn in de Tempel van de Wijsheid.

U mag één keer raden welke.

In de veroordeling wegens racisme van het toenmalige Vlaams Blok (2004) was een duidelijke invloed van een aan het irregulier kartel gelinkte magistratuur aanwijsbaar. Tot op vandaag maken magi- straten 8 tot 10 % uit van de logepopu- laties, wat opmerkelijk veel is. Met wat voor redelijkheid en overleg houden die rech- ters zich zoal bezig? Wat wij, brave burgers, nog steeds opvatten als “de schei- ding der machten”, wordt in die middens met groot enthousiasme overstegen.

ExtREEM-REChts BaL

Het debutantenbal in Wenen, daar heeft iedereen al van gehoord. In de winterperi- ode zijn er honderden bals in Wenen (en in andere Oostenrijkse steden), georganiseerd door verenigingen van allerlei strekking. De traditie van de Weense bals gaat terug tot in de 18 eeuw. De Unesco heeft die traditie op de lijst gezet van het Immateriële Erfgoed van de Mensheid. Zoals de Unesco dat ook gedaan heeft met de Heilig Bloedprocessie en het carnaval van Binche.

Tussen al die Weense bals is er eentje van de Wiener Korporationsring (WKR), een ver- zameling van studentenclubs of Burschen- schaften. Zij dragen nog “kleuren”. De clubs onderscheiden zich met pet en lint. Alles ver- loopt heel traditiegetrouw. Sommige oud- leden van die studentenclubs zijn inmiddels in de politiek gegaan, en zijn verkozen bij de rechtse FPÖ. Via dat kanaal werden ook rechtse politici uitgenodigd. Frank Vanhecke danste er ooit met zijn Marie-Rose. Leden en oud-leden van KVHV en NSV werden er al opgemerkt. Kortom, het bal en de organisa- tie heeft een rechts etiket. Verleden vrijdag

waren er 1.500 mannen en vrouwen komen opdagen op het jaarlijkse bal, piekfijn uit- gedost, zoals het hoort. Onder de aanwezi- gen ook Marine le Pen, maar er waren ook afvaardigingen uit Zwitserland, Duitsland, Vlaanderen, enzovoort.

Net als voorgaande jaren was buiten de zaal ook extreem-links aanwezig om te pro- testeren. Het bal verbieden, daar zijn ze niet in geslaagd. Maar de uitbater van de balzaal, het Wiener Hofburg Kongresszen- trum, waar later op de maand nog andere bals plaatshebben, is wel gezwicht voor de linkse druk. Volgend jaar kan de Korporati- onsring op zoek naar een andere zaal. En de Unesco, die zwierde het “rechtse” bal van de Werelderfgoedlijst (de andere bals blijven wel op de lijst staan).

OngEDIERtE

“De N-VA is een parasiet”, zei Jean-Claude Nollet, coryfee van Ecolo en vicepresident van de Waalse regering. Jean-Pierre Rondas gaf in Knack voorbeelden van deze typische uitingen van de fameuze “esprit latin”. Een facebook-groep van het FDF noemde in 2009

de Vlaamse pendelaars in Brussel “woeke- rend ongedierte - la vermine pulluante”. En niemand minder dan Laurette Onkelinx, de niet weg te branden minister in Belgische regeringen, had het in 2007 over “la mérule flamande - de schadelijke huiszwam”.

Niks aan de hand, volgens De Witte Youssouf. Nee? Zet die Franse koosnaampjes eens om in het Duits, zoals Rondas deed, en dan klinkt dat al heel anders: Ungeziefer, Bazillen, Parasiten, Wanzen. Aan welke peri- ode denkt u dan?

VOORuIt hugO

In de Concentra-gazetten van vorig week- einde zei Hugo Coveliers “salut en de kost”

aan de biotoop waarin hij veertig jaar ver- keerd heeft, het Belgische politieke circus. Hij heeft er veel slechte mensen ontmoet, zei hij.

Nu is het wachten - met een visademke - op het onthullende boek over de politieke zeden dat Hugo, naar eigen zeggen, al een paar jaren in zijn bureaulade bewaart. Tus- sen pot en pint vertelde hij ons eens dat hij smeuïge verhalen heeft over de carrièresto- ten van sommige zeer open Vld-dames.