€ 2,20
73ste jaargang • nummer 19 • donderdag 11 mei 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Vrijheid, gelijkheid en broederschap!
Maar niet voor Marine Le Pen
Wie dacht dat de regering-Michel na de officiële verzoening tussen de N-VA en CD&V- voorzitters opnieuw op volle kracht zou draaien, is eraan voor de moeite. De beleids- ploeg blijft ter plaatse trappelen. Getuige daarvan het nietszeggende interview dat minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorig weekend aan De Tijd gaf. Hervor- ming vennootschapsbelasting? Begrotings- evenwicht? Het kan vriezen, het kan dooien, was de teneur bij de minister, die een beetje uitgeblust oogde. Hij kon zich een beetje optrekken aan de beslissing om een deel van de staatsparticipatie in BNP Paribas For- tis te verkopen. Neen, de federale regering wekt nog altijd de indruk in lopende zaken te zijn. En die indruk wordt met de dag sterker.
Zeker nu een aantal N-VA-toppers hun communautair programma van onder het stof hebben gehaald. Voorzitter Bart de Wever herhaalt zijn confederaal credo in een boek.
Mathias Diependaele en Sander Loones deden hetzelfde in verschillende media. Ook aan Franstalige kant. Sander Loones ging het confederalisme nog eens verdedigen op de Franstalige televisie. Waar hij naar goede gewoonte op een muur botste. En waar al snel het gelijkheidsteken werd geplaatst tus- sen de N-VA en extreemrechts.
Voor de Franstalige media was het een gelegenheid om premier Charles Michel daar- over aan de tand te voelen. Maar de MR-pre- mier liep niet in de val daarover veel los te laten en te fulmineren tegen de communau- taire plannen van de Vlaams-nationalisten.
Hij blijft op eieren lopen. Ook toen bekend raakte dat de begroting die de federale rege- ring bij de Europese Commissie heeft inge- diend niet de steun kreeg van Vlaams minis- ter-president Geert Bourgeois (N-VA). De ingediende begroting bevatte minder bespa- ringen omdat de Vlaamse regering die wei- gerde door te voeren als compensatie voor de kosten van de Antwerpse Oosterweelver- binding. Die infrastructuurwerken worden buiten de begroting gehouden, zegt Bour- geois. De Europese Commissie is een andere mening toegedaan en neemt die uitgaven wel op in de begroting van federale regering en deelstaten. Gevolg is dat België net niet de besparingsdoelstelling van 0,6 procent van het bbp haalt.
Vluchten naar de Europese wijk
Charles Michel weet echter dat hij de komende maanden steeds meer vragen zal krijgen over de communautaire strategie van de N-VA. Vandaar dat hij de aandacht pro- beert af te leiden van de verkiezingsthema’s voor 2019. En dat kan volgens de Waals-Bra- bander het best door Europese thema’s aan te snijden. Op die manier ontwijkt hij ook de Wetstraat waar de Vlaamse partijen nog
De eenzame Charles Michel
Nu de federale regering ter plaatse blijft trappelen, houdt premier Charles Michel zich onledig met Europese dossiers. Op een Europese top zijn er geen kibbelende Vlaamse partijen. En het is goed voor het imago van de Waalse liberaal: hij kan zich zo in eigen gouw profileren als staatsman.
altijd op gespannen voet staan met elkaar.
In de Wetstraat 16 of de Lambermont wordt Michel meer dan eens overvallen door een gevoel van eenzaamheid en machteloosheid.
Een vlucht naar de Europese wijk biedt red- ding. Naar verluidt voelt Charles Michel zich als een vis in het water tijdens de Europese topontmoetingen in Brussel. Michel heeft het voordeel dat hij een Waal is die meerdere talen beheerst. Bovendien is zijn relatie met de Duitse bondskanselier Angela Merkel zeer goed. En zij blijft nog altijd de echte baas van Europa. Op het niveau van de Europese Unie kan Michel het klassieke Belgische Europa- verhaal brengen: als sommige landen niet verder willen gaan met een sterkere en meer geïntegreerde Europese Unie, dan moeten de kernlanden dat maar doen. En daar hoort Bel- gië dus bij. Een boodschap die Michel graag vertolkt in de Europese kringen.
Ook rond andere thema’s wordt naar hem geluisterd. Het was een opvallend straffe uit- spraak van Charles Michel, dat Turkije niet moet proberen om hier voor Turkse Bel- gen een referendum te organiseren over de invoering van de doodstraf. En Michel was ook zeer duidelijk over de onderhandelin- gen over het EU-lidmaatschap met Turkije:
wat hem betreft, mogen die definitief wor- den stilgelegd. Met deze profileringsdrang hoopt Michel ook in Wallonië te scoren. Hij wil zich de status van een staatsman aan- meten. Misschien kan dit helpen in de pei- lingen. Ondertussen blijft de MR in Wallonië ter plaatse trappelen. Als de MR straks gro- ter wordt dan de PS, zal dat vooral te danken zijn aan de opmars van de PTB/PVDA van Raoul Hedebouw.
Didier Reynders in de schaduw
De Europese profileringsdrang van Charles Michel is ook een revanche op zijn eeuwige rivaal Didier Reynders. Die had als minister van Buitenlandse Zaken het internationale toneel helemaal voor zich. Maar de reputatie van Reynders heeft de voorbije weken een stevige knauw gekregen. Er is het aanhou- dende verhaal over zijn rol in Kazakhgate.
Bijna iedereen is ervan overtuigd dat Reyn- ders op zijn minst op de hoogte was van de Franse hand-en-spandiensten om de Oez- beekse zakenman Patokh Chodiev de Bel- gische nationaliteit aan te bieden. Rond de steun van België voor de opname van Saoedi- Arabië in de VN-Vrouwenrechtencommissie maakte Reynders ook al geen goede beurt.
Bij de MR beseffen ze dat die zaken negatief afstralen op de partij. Het is voor de Fransta- lige liberalen dan ook welkom dat het eerder Charles Michel is die in internationale dos- siers meer op de voorgrond treedt. Reynders mag wat in de scha-
duw blijven.
Het fonds van de Europarlementsleden heeft een dekkingsgraad van slechts 37 pro- cent. Dit is een veel te lage verhouding. De dekkingsgraad is een (globale) indicator voor de vermogenspositie van een pensioenfonds:
hierbij wordt de actuele waarde van de beleg- gingen gedeeld door de contante waarde van de pensioenverplichtingen.
Doorschuiven
De rekening wordt nu doorgeschoven naar het Europees Parlement: op de begroting is 270 miljoen opzijgezet om het gat te dichten.
Volgens de Nederlandse pensioendeskundige Theo Kocken hebben de gepensioneerde par- lementariërs veel te weinig premie betaald voor het aanvullend pensioen dat ze krijgen.
‘Het is een absurde pensioenregeling met veel te veel toezeggingen voor veel te weinig pre- mie’, vertelde hij aan de NOS.
In Nederland mogen fondsen met een dek- kingsgraad onder de 105 procent de pen- sioenen niet verhogen. Bij een veel lagere dekkingsgraad worden de pensioenen zelfs verlaagd. Niet zo in Brussel. Voor de Europar- lementsleden zijn de pensioenen vorig jaar - ondanks het tekort - opnieuw verhoogd.
Theo Kocken bestudeerde de jaarrekening van het parlement en noemde deze in Nieuw- suur van de NOS “helemaal een lachertje”, want volgens Kocken geeft het fonds geen dui- delijke inzage in de financiële risico’s.
Wat is het fonds?
In de praktijk spaarden de leden van het Europees Parlement in korte tijd een riant
tweede pensioen bij elkaar zonder dat ze zelf een cent inlegden. Want een deel werd betaald uit de onkostenvergoeding en twee derde werd betaald uit de begroting van het parle- ment. De inleg kostte het parlement ieder jaar zo’n tien miljoen euro. In vijf jaar tijd spaarden parlementariërs volgens de berekeningen van de NOS op die manier een pensioen bij elkaar van 1.276 euro per maand. Na tien jaar 2.552 euro en na vijftien jaar sparen hebben de leden recht op een aanvullend pensioen van 3.829 euro per maand. Dat komt dus bovenop het pensioen dat ze in eigen land krijgen.
Kritiek in Nederland
Nederlandse Europarlementariërs spra- ken in 1999 af dat ze niet langer gebruik zou- den maken van de regeling. In 2005 werd dat opnieuw afgesproken. Toch blijkt uit onder- zoek van Nieuwsuur (NOS) dat twee Euro- parlementariërs die deze verklaring hebben ondertekend, nu wel pensioen ontvangen.
Oud-Europarlementariërs Ria Oomen-Ruijten (CDA) en Hans Blokland (ChristenUnie) zijn lid gebleven van de omstreden aanvullende pen- sioenregeling, terwijl hun fracties in 1999 en 2005 hadden toegezegd dat ze er geen gebruik van zouden maken.
De vraag dringt zich op: hebben ook voor- malige Belgische Europarlementsleden gebruik (of misbruik) gemaakt van deze lucra- tieve regeling? Eigen onderzoek op basis van de door de EU gepubliceerde documenten leverde niets op. Europa en transparantie gaan nog steeds niet echt samen.
Thierry Debels
Graaien in lege pensioenkas
Het aanvullend pensioen van zo’n duizend voormalige Europarlementsleden wordt niet verlaagd, ook al kampt hun pensioenfonds met zeer grote tekorten.
Deze week
Het kindermenu van Macron 2
GeenStijl gecensureerd 3
Mentale secessie in Frankrijk 9
Op de praatstoel: Jan Honinckx en Werner Niemegeers 11
Actueel 11 mei 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Vlaamse partijvoorzitters claimen economisch kindermenu van Macron
Het is altijd opletten geblazen als politici zich hier ten lande beroepen op voorbeelden uit het buitenland. De politieke zeden en economische prioriteiten van de beleidsmakers in onze buurlanden verschillen meer dan we denken. Maar dat heeft niet belet dat Wouter Beke (CD&V), Gwendolyn Rutten (Open Vld) en in mindere mate John Crombez (sp.a) beto- verd zijn door het politieke en economische ‘jeunisme’ van de 39-jarige Franse president Emmanuel Macron. Zij claimen hem als een voorbeeld en geestgenoot.
Best wel grappig, als we het economische programma van de nieuwe president bekijken. Macron heeft een zeer vaag pro- gramma waar iedereen zijn gading in kan vinden. Een econo- misch kindermenu. Maar eigenlijk is het voor de traditionele partijvoorzitters gênant dat ze zich beroepen op iemand die voorstellen formuleert die mijlenver afstaan van hun eigen programma of hun eigen beleid.
Centrist
Beginnen we bij Wouter Beke. De CD&V-voorzitter ziet in Macron een geestgenoot omdat hij zichzelf een centrist noemt.
Dat is dan wellicht het enige dat de heren gemeenschappe- lijk hebben.
Want Macron is een voorstander van de verlaging van de Franse vennootschapsbelasting van 33 naar 25 procent. Zoals iedereen weet, staat CD&V in de federale regering al maan-
den op de rem om de belasting op bedrijfswinsten te verla- gen. Dus, Beke is voor de lagere vennootschapsbelasting van Macron, maar … tegen die van minister van Financiën Johan van Overtveldt. Ronduit hilarisch. Een beter voorbeeld van het oppositie voeren tegen de eigen regering is er niet.
Het wordt nog straffer: CD&V blijft hameren op het invoeren van een meerwaardebelasting op aandelen. Welnu, in Frank- rijk bestaat die al. Echter, Macron wil die afbouwen.
De meerwaardebelasting op aandelen is nu onderdeel van een vermogensbelasting, maar de nieuwe Franse president wil die vermogensbelasting ombouwen tot een loutere vastgoed- belasting. Activa als aandelen en obligaties – belangrijk voor het stimuleren van de economie - worden er dan uit gehaald.
Dus, Beke verdedigt iemand met een tegengesteld programma.
Pensioenleeftijd
Is het dan anders met Gwendolyn Rutten (Open Vld)? Op het eerste gezicht zitten de Vlaamse liberalen met hun plei- dooi voor een lagere vennootschapsbelasting en hun verzet tegen een meerwaardetaks dichter bij Macron dan de CD&V.
Maar wat te denken van die andere voorstellen van de Franse centrist: geen verhoging van de pensioenleeftijd van 62 jaar en het behoud van het principe van de 35 urenweek. Dat is iets wat de liberalen echt niet smaken. De steun van Rutten voor Macrons kindermenu is evenmin ernstig te nemen.
De linkse standpunten van de nieuwe Franse president moeten dan toch John Crombez aanspreken, maar de waar- heid gebiedt te zeggen dat de sp.a-voorzitter terecht wat terug- houdender is in zijn enthousiasme. De Macron-hype bij de klassieke Vlaamse partijen moet vooral het eigen gebrek aan inhoud en de eigen besluitloosheid verbergen.
William Baumol
Hadden de partijvoorzitters wat meer inhoud, dan hadden ze dezer dagen een eerbetoon gegeven aan de op 4 mei over- leden William Baumol. William wie, hoor ik velen zeggen? Wel, William Baumol (1922-2017) was één van de belangrijkste eco- nomen van de 20ste eeuw. Zijn economische wet van Baumol staat nog altijd als een huis. Die wet wordt ook wel eens ‘de ziekte van Baumol’ genoemd.
Waarover gaat het? De ‘ziekte van Baumol’ steekt de kop op als de productiviteitsontwikkeling in de publieke sector of overheid achterblijft bij die in de marktsector, terwijl de lonen in beide sectoren gelijk blijven stijgen. Hierdoor wordt de publieke sector relatief steeds duurder en dat slaat een gat in de staatskas.
Om de overheidsfinanciën in balans te houden, dient vervol- gens bezuinigd te worden of – wat meestal gebeurt - moeten de belastingen worden verhoogd. Eén vraag staat in dit debat centraal: is de ziekte van Baumol inmiddels uitgewoed? Het antwoord is ‘neen’.
Deze economische wetmatigheid maakt dat de overheid in tal van landen, waaronder België, de voorbije jaren een water- hoofd heeft gekregen en meer dan de helft van de nationale welvaart afroomt. Als politici van de traditionele partijen echt origineel uit de hoek wilden komen, hadden ze moeten zeg- gen dat ze zullen proberen de ‘ziekte van Baumol’ uit te roeien.
Maar zich aansluiten bij een hype van de zuiderburen blijkt interessanter. Angélique VAnderstrAeten Het was zo na de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, en het was niet anders na de tweede ronde. De
Vlaamse partijvoorzitters claimen collectief dat ze politieke geestgenoten zijn van de nieuwe Franse president, Emmanuel Macron. Al liggen de standpunten en het beleid van CD&V en Open Vld meer dan eens mijlenver verwij- derd van het - weliswaar vage - economische programma van hun nieuwe Messias.
De rode vrienden van Rode Robbe
Robbe de Hert, vuurrood filmregisseur, zit financieel aan de grond. Dat heeft u al uit- gebreid kunnen lezen in de serieuze media. Ook wij hebben in dit blad aan zijn toestand aandacht besteed. Rode Robbe zit in schuldbemiddeling en woont in een klein flatje van het OCMW. Voor Robbe is het huidige stadsbestuur uiterst-rechts en kapitalistisch, hard- vochtig en asociaal. Desalniettemin krijgt hij van het verfoeilijke fascistische stadsbe- stuur een flatje om in te wonen.
Als u Robbe financieel wil steunen, dan moet u aanstaande zaterdag afzakken naar de Aren- bergschouwburg van Antwerpen. Let wel, de opbrengst van deze avond gaat integraal naar Robbe de Hert persoonlijk, en dient niet voor het filmproject ‘Hollywood aan de Schelde”.
Hoe dat geld uiteindelijk bij hem terecht gaat komen, is nog niet helemaal bekend, want Robbe zit in schuldbemiddeling. Dat bete- kent zoveel dat elke euro die op zijn zichtreke- ning belandt, in eerste instantie beheerd wordt door zijn bewindsvoerder. Die bewindsvoerder, meestal een advocaat, moet er eerst de schul- den mee afbetalen. Op de Facebookpagina ‘De Nacht van Robbe’ wordt vermeld dat al het geld naar “een vzw” gaat. Hoe die vzw dan wel heet, daar hebben we voorlopig het raden naar, want
… nergens wordt een naam genoemd.
En hoe gaat die vzw dat geld schenken zon- der dat die bewindsvoerder dat mag merken?
Of één en ander wel legaal is, laten we in het midden.
‘Show us the money’
Naast de benefietavond in de Arenberg- schouwburg, is er ook een geldinzamelactie, o.a. een crowdfunding via internet, opgestart door een student. Tot op heden is daar 41.361 euro opgehaald, maar het bedrag zal hoger lig- gen, want men kon ook via een bankrekening overschrijven.
Het is overigens niet de eerste oproep: in een bericht op www.cinevox.be daterend van 16 februari 2012 (al vijf jaar geleden) lezen we dat een crowdfunding wordt opgestart door Robbe de Hert zelf, om 50.000 euro op te halen om zijn filmproject af te werken. Hoeveel geld dat toen heeft opgebracht, konden we niet te weten komen.
Zes jaar eerder had Robbe de Hert al 40.000 euro gekregen van het Vlaams Audiovisueel Fonds (V.A.F.). Een laatste schijf van 10.000 euro werd niet uitbetaald omdat De Hert zijn contractuele verplichtingen niet nakwam.
Waar de 40.000 euro belastinggeld naartoe
gegaan is, weet niemand. Straffer nog, nie- mand van onze collega-journalisten vond het nodig dat eens aan Robbe te vragen. 40.000 euro foetsie… Dat moesten u en ik eens pro- beren!
Trop is niet genoeg
Maar, niet getreurd: al in januari stonden minister van Cultuur Sven Gatz (Open Vld) en schepen van Cultuur van Antwerpen Caroline Bastiaens (CD&V) klaar met geld.
Sven Gatz tovert 50.000 euro uit zijn tover- hoed. Niet slecht voor een ministerie dat de voorbije jaren keihard heeft gesnoeid in de cultuursubsidies, tot grote woede van de cul- turele poco’s. Idem dito voor de stad Antwer- pen, die onmiddellijk 10.000 euro veil heeft voor het filmproject.
Gelukkig heeft Sven Gatz voorwaarden opgelegd aan de heer De Hert, die bepaalde engagementen moet nakomen, zo niet wordt het subsidiegeld niet uitbetaald. Bovendien moet er een even grote inbreng zijn langs pri- vézijde. Met andere woorden, voor elke euro die wordt opgehaald via crowdfunding, legt Sven Gatz een gesubsidieerde euro ernaast.
Vandaag is nog geen euro uitbetaald, hoofd- zakelijk omdat het allesbehalve zeker is dat Robbe de Hert fysisch in staat zal zijn om het filmproject af te werken. De minister heeft me
bevestigd dat er streng zal toegezien worden op de voortgang van het project, vooraleer een euro zal betaald worden. Bovendien weten ze op het ministerie ook niet goed aan wie en op welke rekening ze het subsidiegeld moe- ten uitbetalen.
We gunnen Robbe, trotskist en proleta- riër, een warme oude dag toe. En meer nog, we hopen echt dat hij zijn filmproject over de geschiedenis van de Vlaamse film kan afwer- ken. Misschien komen de mensen dan nog te weten dat de Vlaamse film Meeuwen sterven in de haven (oktober 1955) met Julien Schoe- naerts in de mannelijke hoofdrol werd gepro- duceerd en gefinancierd door Metropool Films nv, van ene Bruno De Winter, stichter en oprich- ter van… weekblad ’t Pallieterke.
Dat mensen bereid zijn om geld te doneren, des te beter. Niks op tegen. We willen enkel dat ons belastinggeld niet onbezonnen wordt uit- gegeven. Als er morgen een vzw wordt opge- richt ter ondersteuning van het filmproject
“Hollywood aan de Schelde”, dan stel ik me graag kandidaat als bestuurder-penningmees- ter, of beter nog: als commissaris van de reke- ningen.
Dat zou pas pluralistisch zijn. Maar ik vrees dat er voor deze “fascist” geen plaats zal zijn in die vzw. No pasarán!
KArlVAn CAmp
ViVE lA BElgiquE!
Steven Vandeput, N-VA-minister van Lands- verdediging en oud-KVHV-praeses, heeft nog- maals bewezen dat hij een meer dan goed beheerder is van het Belgische erfgoed. Don- derdag werd immers een wetsontwerp gestemd tot oprichting van een ‘War Heritage Institute’
(jawel, in het Engels) waarbij er een integratie komt van de ‘opdrachten, de middelen en het personeel’ van het Instituut voor Veteranen – Nationaal Instituut voor Oorlogsinvaliden, Oud- strijders en Oorlogsslachtoffers, het Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiede- nis, het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk en de Historische Pool van Defen- sie. Alstublieft. Een mondvol. Dat die instan- ties gebundeld worden, daarvoor valt wel iets te zeggen. Het creëert alvast wat meer over- zicht en duidelijkheid. Maar moet een Vlaams- nationale regeringspartij nu echt het voor- touw nemen in initiatieven die bijdragen aan de uitstraling van België, zoals in de doelstel- lingen staat? En waarom tolereert zij een pari- tair samengestelde raad van bestuur in plaats van een 60N/40F-verhouding, zoals de partij in haar oppositietijd altijd heeft bepleit voor álle Belgische instanties? Klap op de vuurpijl: als
toemaatje worden de leden allemaal benoemd door de viersterrengeneraal uit Laken! Immer vooruit, dappere Belgen! God omsluit in Zijn zegen der Belgen Vorst en Land!
uniEFs tE Wit?
Het voornemen van een aantal Vlaamse uni- versiteiten om zich ‘aantrekkelijker’ te maken voor allochtone studenten was dagenlang niet uit het nieuws te branden. Plots was het bij de goegemeente een uitgemaakte zaak dat onze uniefs ‘te wit’ zijn. Al even evident scheen het dat de schuld hiervoor uitsluitend kon liggen bij de universiteiten zelf. Inspanningen van die kant (zoals halalmaaltijden) zijn dus noodza- kelijk, verklaarden de rectoren unisono. Maar wat vindt de gemiddelde Vlamingen daarvan?
De VRT deed een internetpoll met de vraag of de universiteiten inderdaad zélf inspanningen moeten doen om allochtonen aan te trekken.
Toen we de laatste keer keken op deredactie.
be, hadden zo’n 6.000 mensen gestemd. Daar- van antwoordde 73% ‘neen’ op de gestelde vraag. We kunnen dus op zijn minst stellen dat er een kloof gaapt tussen de rectoren van de Vlaamse uniefs en de vox populi. Hetgeen de rectoren enkel in hun overtuiging zal sterken, vermoeden we.
Erdogan bemoeit zich nu ook via wetgeving met ontharingen
Actueel
11 mei 2017 3
Soms toch geen bollebozen
Dames en heren politiek correcten,
Uw eerbiedwaardige en in een aantal gevallen historische instellingen zijn de voor- bije week op een bijzondere manier onder de aandacht gekomen. Niet dat er nieuws was over baanbrekend wetenschappelijk onder- zoek dat de mensheid op hogere niveaus zou brengen. Integendeel, zou ik haast zeggen.
De focus lag op politieke (on)verdraagzaam- heid en – het moest er ooit eens van komen – de politieke correctheid inzake ‘diversiteit’.
Aan de Vrije Universiteit Brussel werd zomaar getolereerd dat enkele tientallen extreemlinkse manifestanten - in veel geval- len zelfs geen studenten, wel al dan niet betaalde agitprops - het een staatssecretaris onmogelijk maakten om een lezing te geven.
Men is het niet eens met diens beleid - wat ieders goed recht is -, dus maakt men hem monddood. Democratie anno 2017. Mevrouw de rector was geschrokken en ze haastte zich om afstand te nemen van deze smet op de vrijheid van meningsuiting, zeker aan haar
‘vrije’ universiteit. Deze gebeurtenis toont aan waarnaar onze samenleving evolueert als extreemlinks sterker wordt. Het was van de tijd van de ‘Amadezen’ geleden dat aan universiteiten geboycot werd en toegangen werden ontzegd aan andersdenkenden. De geschiedenis herhaalt zich, zo blijkt…
En dan kwamen de plannen op tafel van de universiteiten van Antwerpen en Leu- ven, waar Gent zich bij aansloot, om extra inspanningen te doen om jongeren met een migratie-achtergrond in hun aula’s te krij- gen. Want, kinkt het, de aula’s zijn ‘te wit’.
Jawel, letterlijk. Men roept dát criterium in om allochtonen als benadeelde groep te catalogeren. Er is daar ooit een politieke partij voor veroordeeld. Maar nu mag het, want het zou gaan over positieve discrimi- natie… Het inzetten van rolmodellen, het geven van bijlessen in de middelbare scho- len, hen stimuleren om deel te nemen aan het verenigingsleven, bijvoorbeeld, of - hou u vast - halalmaaltijden aanbieden in de stu- dentenrestaurants, zou soelaas moeten bie- den. Met alle respect, hooggeleerde bollebo- zen, maar dit laatste is op zijn zachtst gezegd praat voor de vaak.
De democratisering van het onderwijs is sinds vijftig jaar dermate doorgezet dat iedereen, mits een grondige voorbereiding en kennis, studies aan de universiteit kan aanvatten. En vanaf de lagere scholen krijgt iedereen, maar dan ook iedereen, de kans om zich in die zin te ontwikkelen. Er is meer begeleiding in de scholen dan ooit voorheen.
Er liepen nooit zoveel ‘zorgleerkrachten’ in de scholen rond, die de specifieke taak hebben om ook anderstalige nieuwkomers, mensen met een leerachterstand of zelfs leermoei- lijkheden bij de les te houden. Wie het echt wil, komt ver. Zeker weten.
In die zin was de getuigenis van ene Abdelkarim Bellafkih als reactie op jullie zie- lenroerselen overweldigend en overtuigend:
“Ik had geen halal nodig om naar de unief te gaan. Door mij op te trekken aan talenten- fluisteraars, leerkrachten die in mij geloof- den, en een realistisch toekomstbeeld mee te krijgen van rolmodellen, kwam het uiteinde- lijk toch goed.” Ook joodse studenten getuig- den dat ze een universitair diploma haalden, zonder in de universitaire eetfabrieken – de alma’s – koosjer te kunnen eten. Volgens Abdelkarim ligt er een bijzondere taak weg- gelegd voor de middelbare scholen. Gelijk heeft hij. Daar moet het gebeuren, want daar moet de basiskennis opgedaan worden om aan de universiteiten mee te kunnen. Wie daar niet werkt om er te komen en zijn tijd verdoet met niksdoen of rondhangen, wie daar denkt dat een diploma gratis en voor niets en vrijblijvend moet afgeleverd worden, hoeft niet naar een universiteit te vertrekken.
De meeste middelbare scholen doen meer dan hun best, maar ze krijgen geen greep op tal van jongeren omdat ze losgeslagen zijn en/of omdat hun ouders er zich geen barst van aantrekken.
Elke leraar kan getuigen dat als de ouders niet meewillen om welke reden dan ook, zelfs als hun kinderen potentieel hebben, het allemaal onbegonnen werk is. Daar zit de kern van het verhaal en het is dus daar dat extra inspanningen zullen moeten gele- verd worden, zowel door onze mensen als die uit andere culturen. Het lidmaatschap van een studentenvereniging of halalmaal- tijden gaan daar niks aan kunnen verande- ren. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, zal de universiteit vanzelf wel een afspiegeling van de diverse samenleving worden. Hoog- geleerde rectors, hoedt u dus voortaan voor dwaze politiek correctheid. Het klinkt wel goed, maar het is allemaal zo doorzichtig.
O ja, professor Torfs, hoorde ik u niet plei- ten voor gendergelijkheid bij uw nieuwe beleidsploeg? Is dat ook niet discrimine- rend tegenover tientallen andere doelgroe- pen? Zou de beleidsploeg ook niet best een afspiegeling van onze diverse samenleving zijn? Komaan, zeg! Hou u met uw werk bezig:
de wetenschap. Vivat academia!
Briefje aan Vlaamse universiteitsrectors Nieuwsfeit van de week
De persvrijheid en
het onevenwicht in de verdraagzaamheid
In Nederland is een rel ontstaan over de webstek "GeenStijl". Dit weekend plaatsten 100 vrouwelijke journalisten hun handtekening onder een oproep aan de adverteerders om hun betaalde reclame van de webstek weg te halen. Gezien advertenties het levens- bloed zijn van bijna alle moderne media, komt dit dus neer op een vraag vanwege jour- nalisten om een lastige concurrent het zwijgen op te leggen.
"GeenStijl" maakt geen aanspraak op verfij- ning of goede smaak, zoals u al uit de naam kon afleiden. De webstek geeft zichzelf de onderti- tel: "Tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend." Indien het Vlaamse vooroordeel klopt dat Nederlanders meer recht voor de raap zijn, dan is GeenStijl daar de ultieme bevesti- ging van. In een scherpe en meestal humoris- tische stijl mag daar bijna alles gezegd worden, inclusief minder positieve berichten over het gedrag van vreemdelingen.
Sikkeneurige jankwijven
Vooral dat laatste zorgt ervoor dat de erg populaire webstek een doorn in het oog is van de politiek correct pers. Ook over de verhou- dingen tussen mannen en vrouwen is Geen- Stijl allesbehalve subtiel, om het zacht uit te drukken.
Toen journaliste Loes Reijmer van de Volks- krant de webstek verantwoordelijk noemde voor een klimaat van "seksistische compli- mentjes", sloeg die terug door een foto van de (mooie) journaliste te plaatsen met volgende vraag aan de lezers: "Zou u haar doen?" Ik ga u de commentaren besparen die op de web- stek werden gepost, maar u kunt er zich wel een idee van vormen.
Het incident leverde de spreekwoordelijke stok om de hond mee te slaan. 100 journa- listes ("100 sikkeneurige jankwijven", zoals GeenStijl ze omschrijft) ondertekenden een oproep om de webstek commercieel te kra- ken. In hun opiniestuk in het NRC-Handels- blad hekelden ze "de vernedering van vrouwen en het racisme" van GeenStijl. Het eerste is de aanleiding, het tweede is de werkelijke reden voor het offensief.
Journalisten en de vrouwelijke waardigheid
Dat het NRC zich leent als wapen voor de moordpoging op een concurrerend nieuws- medium mag niet verbazen. Sinds 2010 wordt de redactie geleid door de onherstelbaar ver- zuurde Peter Vandermeersch, de voormalig hoofdredacteur van De Standaard, die in beide kranten liet blijken dat hij vrije meningsuiting eigenlijk alleen geschikt acht voor mensen die het met hem eens zijn.
Terzijde mag het een opvallend gegeven genoemd worden dat links, dat sinds de jaren zestig heeft geschimpt op alle vormen van preutsheid, zich vandaag steeds meer ont- popt tot behoeder van de vrouwelijke seksu- ele waardigheid. En zich nu zelfs genoodzaakt ziet om te prediken tegen de gevolgen van de verruwing van de seksuele zeden die het zelf op gang heeft gebracht.
De journalistieke kaste is trouwens niet altijd zo gevoelig voor vrouwonvriendelijkheid. In eigen land hebben Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws de gewoonte ontwikkeld om hun webstek te kruiden met seksueel getinte lokkertjes in de titels of foto's.
Het Laatste Nieuws plaatst trouwens reeds vele jaren elke dag een hele pagina vol met advertenties voor prostitutie (de eufemistische rubriek "lichaamsverzorging") en verdient daar miljoenen mee. Maandag mochten we bijvoor- beeld vernemen dat bij Naomi twee meisjes te krijgen zijn voor de prijs van één en, voor de Antwerpse lezers, dat in een huis in de Lange Elzenstraat "hete meiden uw stoutste dromen vervullen". Het Laatste Nieuws was echter niet te verlegen om vorige maand een artikel te plaatsten met zowaar een aanklacht van de band tussen prostitutie en mensenhandel.
Commerciële moordpoging
De oproep tot boycot van GeenStijl heeft al resultaten. Een aantal grote adverteerders, zoals Grolsch, Ikea en Hak trekt zich terug. We mogen niet onderschatten welke aanslag hier
wordt gepleegd. Inkomsten uit reclame ver- tegenwoordigen de helft van de omzet van kranten en tijdschriften. Bij internetmedia ligt dat percentage zelfs nog veel hoger. Wie een medium afsnijdt van zijn voornaamste bron van inkomsten kan het net zo goed verbie- den. "Je suis Charlie" is wel heel snel vergeten in Nederland.
Uiteraard zijn commerciële ondernemingen vrij om te kiezen waar ze adverteren. De mees- ten hebben trouwens geen politieke filosofie.
In theorie zouden reclame-inkomsten dus alle ideologische strekkingen moeten ten goede komen. In de praktijk werkt het echter niet zo. Kan iemand verklaren waarom de inkom- sten uit reclame van bijvoorbeeld dit blad slechts een miniem deel van de omzet uitma- ken? Waarom vinden grote bedrijven het geen probleem om te adverteren in De Morgen of Humo, maar kan 't Pallieterke zelfs geen adver- tentieopdracht krijgen van de KBC, de bank waar dit blad nochtans al 50 jaar klant bij is?
Ik heb in een eerder artikel al eens gewe- zen op het onevenwicht in de politieke tole- rantie. Rechts heeft vaak weinig begrip voor de mening van links, maar stelt nooit het recht in vraag om die mening te uiten. Links heeft niet hetzelfde respect voor rechtse opinies. Menin- gen die door links als storend worden ervaren, kunnen rekenen op hetze, strafwetten en nu ook commerciële boycot.
Het onevenwicht in de verdraagzaamheid
Bedrijven zijn heel gevoelig voor associaties die controverse kunnen veroorzaken. Slimme managers weten dat ze weinig risico lopen wanneer ze in de pas lopen met de politieke meningen van de kosmopolitische elites, ook wanneer hun klanten in meerderheid een andere opinie hebben.
Multinationals als Nike, Google en Netflix kunnen zich publiek kanten tegen de immigra- tiepolitiek van Trump. Starbucks mag publiek laten weten dat het een groot contingent vluch- telingen in dienst zal nemen. In eigen land kan Schoenen Torfs aankondigen dat voort- aan werkneemsters met hoofddoek toegela- ten zijn. HEMA mag paaseieren vervangen door verstopeieren en Dreamland mag zwarte pie- ten vervangen door roetveegpieten. Hoewel de bevolking hun modieuze meningen inzake multiculturaliteit en open grenzen niet deelt, zullen deze bedrijven daar geen commerciële nadelen van ondervinden.
Deze scheeftrekking wordt natuurlijk heel belangrijk wanneer de persvrijheid daardoor aangetast wordt. Bijna alle media zijn voor hun bestaan afhankelijk van commerciële adver- teerders. (Dit blad is één van de weinige uit- zonderingen, dankzij een zeer trouw lezerspu- bliek en een flinke portie idealisme vanwege onderbetaalde medewerkers.) Wanneer de bedrijfswereld zijn reclamebeleid laat dicte- ren door het onevenwicht in de tolerantie die links en rechts voor elkaar betonen, wordt de persvrijheid een lachertje.
Vlaanderen is een overwegend rechts land.
Waarom hebben we dan twee linkse kranten (De Standaard en De Morgen) en geen enkele rechtse krant? Het is een situatie die enkel kan blijven bestaan door de veel te grote toleran- tie vanwege rechts. De Standaard kan zelfs drie jaar lang een platform bieden aan haat- prediker Jahjah, zonder commerciële gevolgen.
Indien hetzelfde voorrecht zou gegund worden aan bijvoorbeeld iemand met Vlaams Belang- signatuur zou de hetze en druk op de adver- teerders niet lang op zich laten wachten. Zelfs Jahjah sneuvelde uiteindelijk, enkel door een antisemitisch incident, niet door zijn vijandig- heid ten aanzien van Vlamingen.
Rechts is veel te braaf.
Jurgen Ceder
Afscheid van Hollande de minst populaire
Franse president aller tijden
De man, niet de bal
Filip Dewinter van het Vlaams Belang mag in de Kamer vragen komen stellen zoveel hij wil – en dat is overigens zijn goed recht –, hij zal altijd de politiek correcte systeempar- tijen tegen zich en zelfs over zich heen krij- gen. Zijn radicale en geregeld provocerende stijl heeft ervoor gezorgd dat men niet meer luistert naar wat hij zegt, en dat men gewoon de man en niet meer de bal speelt. Het over- kwam hem vorige donderdag eens te meer, toen hij Didier Reynders ter verantwoording riep omdat hij en de premier, in hun hoeda- nigheid van minister, zich hadden uitgespro- ken ten voordele van de links-liberale Franse presidentskandidaat Macron.
Hij klaagde aan dat de formele grenzen van de neutraliteit werden overschreden. Hij vroeg niet helemaal onterecht dat de Belgische rege- ring zich in de toekomst neutraal zou opstel- len bij welke verkiezingen in het buitenland ook. Zijn uitgangspunt is dat ministers niet alle bewoners van dit land vertegenwoordigen als zij ‘gekleurde’ politieke standpunten innemen.
Het was voldoende als rode lap, want Reyn- ders bevestigde staalhard en ongegeneerd de ingenomen standpunten, hierin gesteund vanop alle regerings- en oppositiebanken, met luid handgeklap.
Afwezige chouchou
Grote afwezige vorige donderdag was Raoul Hedebouw, door Karel de Gucht de ‘nieuwe chouchou van weldenkend België’ genoemd.
Hij was omwille van gezondheidsredenen afwezig, want hij bekomt niet enkel van de schrik, maar ook van de fysieke gevolgen van de laffe messteek op 1 mei.
Afgezien van het feit dat elke aanslag op de integriteit, zowel de fysieke als de morele, van elke mens van welke politieke of filosofische gezindheid ook onvoorwaardelijk moet veroor- deeld worden, was het verbazend dat niemand in de Kamer refereerde naar het incident, laat staan dat een minuut stilte in acht zou geno- men worden, of een schietgebedje tot de hei- lige Raoul zou gebeden worden…
Addertjes onder het gras
Veerle Wouters is een frêle en minzame dame in de omgang, maar een harde tante als ze zich in een politiek dossier vastbijt. Dat bleek donderdag nog maar eens, toen het vorige week bereikte akkoord over de RIZIV- nummers en de ingangsexamens voor Frans- talige studenten geneeskunde nog eens ter sprake kwam. In dat akkoord wordt gespro- ken van een regularisatie en afbouw van de overtallen omdat de Franstaligen jarenlang de federale afspraken negeerden.
Nu het stof is gaan liggen en de addertjes onder het gras naar boven komen, stelt Wou- ters vast dat de afbouw van het artsenover- tal zich zal uitstrekken over een periode van 15 jaar, wat Maggie de Block moest toege- ven. Haar conclusie: “Het zal dus minstens tot 2038 duren, vooraleer de volledige afbouw zal zijn afgerond. Dus, geen defederalisering van Volksgezondheid tot 2038. Dat betekent een standstill tot 2038.” Op alle regeringsbanken bleef het na die uitspraak oorverdovend stil…
Daarnaast blijft het voor haar maar de vraag of de 60N/40F-verhouding wel zal overeind blijven, want volgens Veerle dreigt dat naar 58N/42F te zakken. In die zin waarschuwde
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 11 mei 2017
4
ze De Block om hieraan niet te tornen en ook de in de wet voorziene 80F/20F-regel voor Brussel niet los te laten, zeker omdat Laurette Onkelinx wat dat betreft al verontrustende signalen gaf vanuit haar onwettige ‘Fédéra- tion Wallonie-Bruxelles”… Met de Franstaligen akkoorden sluiten, heeft altijd tot gevolg dat je als Vlaming ‘in de zak gezet wordt’. Gaan we het dan nooit leren?!
Blote knieën
Een schoolmeester die zijn klas niet stil krijgt en eerst beleefd, maar kordaat, vraagt om bij de les te blijven, in een volgend stadium met straf dreigt, maar die dreiging niet durft uit- voeren, om daarna met een krop in de keel te smeken om alstublieft braaf te zijn…, wel, in die rol bevindt zich Kamervoorzitter Sieg- fried Bracke.
We hadden het er al eens over. Vorige don- derdag konden we vaststellen dat hij in die laatste fase zit, toen hij volgende smeekbede uitsprak (die nadien geen enkel effect had):
“Collega’s, voordat ik de heer Terwingen het woord geef, moet ik even opmerken dat het geluidsvolume ronduit indrukwekkend is van- uit de zaal naar hier. Misschien kunnen we een beetje respect opbrengen voor de colle- ga’s die hier vragen stellen, en de ministers die antwoorden. Dat zou niet onaardig zijn.”
Hij zat nog net niet op zijn blote knieën en met de handen gevouwen… Een mens zou op den duur heimwee gaan krijgen naar Herman de Croo of een bullebak als André Flahaut. Of naar Patje Dewael, die dat eigenlijk nog het best van allemaal deed. Jawel.
Rechts tegen links
De zitting vorige donderdag liep uitzonder- lijk nog eens tot in de late uurtjes, tot iets na middernacht zelfs. Aanleiding was een lange bespreking over een wetsvoorstel tot wijzi- ging van het Wetboek van Strafvordering om de strijd tegen het terrorisme te bevorderen.
Een van de discussiepunten was de voorziene mogelijkheid om OCMW-medewerkers infor- matie te laten verstrekken als er vermoedens tot misdrijf zijn. Bij de stemming liep geen lijn tussen meerderheid en oppositie, wel tussen rechts en links. Het N-VA-voorstel kreeg dan ook niet alleen de steun van de regeringspar- tijen, maar ook van Vlaams Belang, cdH, Défi (FDF) en de Parti Populaire.
Paniek in Israël
Einde mei 1967 loopt de spanning in het gebied verder op. De westerse publieke opi- nie, met haar schuldcomplex over de Shoah, vreest dat Israël van de kaart geveegd wordt door de Arabische staten.
Men kijkt naar de VS, maar die doen niets, want president Johnson kent de krachtsver- houdingen. Nasser, de president van Egypte en de afgod van alle Arabische nationalis- ten, provoceert Israël en eist met veel her- rie het herstel van de Palestijnse rechten.
Hij wil een politieke overwinning zoals hij in 1956 boekte, toen Fransen, Britten en - in mindere mate - Israëli’s vernederd wer- den voor het oog van de wereld ondanks hun militaire zege.
Aan een echte oorlog denkt Nasser niet, al laat hij zich zegezeker filmen. Zijn grote mond boekt al één succes. In Jordanië vreest koning Hoessein voor zijn troon als hij zich niet bij de Egyptisch-Syrische coa- litie aansluit, dus ondertekent hij een ver- dedigingspact met Egypte. In Israël stijgt de paniek. De Israëli’s horen de dagelijkse haatboodschappen die de Arabische radio’s uitzenden; de triomfkreten over de aan- staande ondergang van de joodse staat.
Een deel van de bevolking heeft de Shoah nog meegemaakt en vreest dat een ramp voor de deur staat. De Israëlische regering bestelt duizenden doodskisten, en duidt parken aan waar slachtoffers kunnen begra- ven worden.
Eerste minister Esjkol houdt stotterend een radiotoespraak, die de mensen nog ongeruster maakt. De werkelijkheid ziet er anders uit. De Israëlische generaals denken er niet aan de bevolking (en de rest van de wereld) te informeren over de echte mili- taire situatie. De generaals zijn sabra’s - dertigers en veertigers - en ze kijken wat minachtend naar sommige bange oudere heren in de regering die nog allemaal uit de Oost-Europese migratie komen en die soms, zoals Esjkol, beter Russisch of Jid- disch dan Hebreeuws spreken.
Politiek heeft Israël sinds 1948 de tra- ditie dat de eerste minister ook de minis- ter van Defensie is. Generaals en politici als Shimon Peres dreigen Esjkol een voetje te lichten als hij de overwinnaar van 1956, de gepensioneerde generaal Moshe Dayan, geen defensieminister maakt. Esjkol gaat door de knieën, en kijk, Dayan heeft al een strategie klaar. Israël mag nooit voor bedrei- gingen wijken en moet de eerste klap uitde- len, d.w.z. het Egyptische leger in de Sinaï verpletteren, maar wel uit Gaza wegblijven en niet naar het Suezkanaal oprukken. De generaals knikken eens, maar ze rekenen erop dat de oorlog op het terrein korte met- ten maakt met Dayans plan.
Oorlogsheld van 1948 en minister van Arbeid Alon zegt duidelijk dat alle Arabie- ren over het Suezkanaal moeten gejaagd worden. Op zaterdag 3 juni krijgen de Isra- eli’s de vraag van de VS de oorlog uit te stel- len. “Uitstel” is geen afstel, dus meer een aanmoediging dan een verbod. De rege- ring hakt de knoop door. Op maandag zal de aanval beginnen, maar op zondag 4 juni misleiden de Israëli’s hun vijanden. De gemobiliseerde soldaten krijgen met dui- zenden verlof en het strand bij Tel Aviv kri- oelt van het volk.
Maar tegen middernacht is iedereen weer op post. Bevelhebbers gunnen hun solda- ten nog wat nachtrust vooraleer het vuur- werk begint.
Oorlog gewonnen om 10 uur
Op maandag 5 juni in de ochtend komt de luchtmacht als eerste in actie. Alle toe- stellen (Mirages en andere Franse vlieg- tuigen) krijgen hun doelwitten aangeduid.
Israël schendt al jaren het luchtruim van de buren om foto’s te maken.
De piloten moeten op kompas onder de Egyptische radar vliegen, mogen geen radiocontact hebben en moeten zichzelf redden bij problemen. Om 7.45 uur moe-
De Zesdaagse Oorlog (2)
De strijd van Israël tegen Egypte, Jordanië en Syrië (en soldaten uit Koeweit en Irak), vijftig jaar geleden, wijzigde de kaart van het Midden-Oosten tot de dag van vandaag.
ten alle Egyptische vliegvelden en basissen tegelijkertijd gebombardeerd worden, want dat is het tijdstip dat de Egyptische piloten ontbijten, na een ochtendverkenning.
Sommige Israëli’s vliegen maar 10 minu- ten, anderen doen er 45 minuten over. Maar stipt op tijd verschijnen de Israëli’s boven hun doelen en een regen van vuur en bom- men daalt neer.
De Egyptische luchtmacht werd in 1956 op de grond vernield, maar elf jaar later staan de MiG’s nog altijd netjes opgelijnd in openlucht, want Nasser vindt bunkers te duur. Na de eerste raid vliegen de Israëli’s naar hun basissen, herbevoorraden zich en vallen opnieuw aan.
Om 10 uur ’s morgens heeft Egypte geen luchtmacht meer en weet de Israëlische generale staf dat de oorlog gewonnen is.
Om 8 uur ’s morgens valt de landmacht aan in de Negev- en de Sinaïwoestijn. Ook hier verschijnen de gevechtsvliegtuigen, die Egyptische stellingen en tanks aanvallen en paniek zaaien.
In Caïro heerst inmiddels chaos, want niemand heeft dit verwacht, maar de radio kondigt toch aan dat Egypte een groot offensief begonnen is. In Tel Aviv doen de Israëli’s juist het tegengestelde. Ze reppen met geen woord over hun succes en ver- klaren dat ze zich met alle macht tegen de Egyptische aanval verzetten.
Dayan verzwijgt 48 uur lang de realiteit.
Koning Hoessein van Jordanië ontvangt een halfslachtige Amerikaanse verwittiging zich niet te moeien, maar op de middag krijgt hij telefoon van Nasser. De despoot doet later alsof hij bedrogen is door zijn generaals die hem de echte situatie niet durven zeggen, maar hij kent wel degelijk de waarheid, die hij verzwijgt voor Hoessein.
Hij eist een offensief van het Jordaanse leger en vanuit de Oude Stad beschieten de Jordaniërs joods West-Jeruzalem. Ara- bische jongeren dansen op de muren. “We hoorden dat het Egyptische leger al in de buitenwijken van Tel Aviv stond.
Dat was het niveau van onze informatie”, zegt een notabele mij droog in 1996. Na de middag gaat het nog vlugger. Ook de Syri- sche luchtmacht is inmiddels uitgeschakeld en de Israëlische tanks van Ben Ari (gebo- ren Heinz Banner) omsingelen Oost-Jeruza- lem waarbinnen zich de Oude Stad bevindt.
In de Sinaï boren de Israëli’s zich door de Egyptische linies.
Yerushala’im shel zahav
Alle Israëlische generaals zijn bang voor een vroege wapenstilstand, opgedrongen door de VS en de Sovjet-Unie. De Israë- li’s, altijd zo zuinig met levens, kijken niet naar verliezen. De latere eerste minister Sharon vecht met zijn pantserwagens ’s nachts door. Op 6 juni, om 3 uur ’s morgens, begint het offensief op de Westoever, en in de loop van de dag trekken de Jordaniërs zich terug. ‘s Morgens bezetten de Israëli’s ook Gaza, ondanks dapper Arabisch verzet.
Nasser laat inmiddels het verhaal rondroe- pen dat de VS en het VK aan de zijde van Israël vechten, want anders is de “tegen- slag” (het woord “nederlaag” wordt nooit gebruikt) niet te verklaren. De Israëli’s heb- ben nu ook Oost-Jeruzalem in hun macht en ze omsingelen de historische Oude Stad.
Hun bevelhebber, generaal Narkiss, is een zenuwtoeval nabij. Hij was een jonge offi- cier in 1948, toen de Israëli’s daar hun enige nederlaag leden. Maar Dayan weigert een bestorming, want hij twijfelt over de poli- tieke gevolgen. Vroeg in de ochtend van 7 juni bereiken de eerste Israëli’s het Suez- kanaal, maar ze moeten zich een paar kilo- meters terugtrekken want de wereld mag het nog niet weten.
Om 5.30 uur gaat Dayan overstag. Nar- kiss krijgt eindelijk het bevel tot de aanval op de grootste prijs van de oorlog, “Yerus- hala’im shel zahav” (Jeruzalem, de stad van goud).
Jan neckers
Actueel
11 mei 2017 5
De Rode Wervelwind
In het kader van zijn journalistiek project is freelancejournalist Jens de Rycke naar Libanon afgereisd. Vorige week kon u een eerste bijdrage over de herdenking van de Armeense genocide lezen. Een gepland bezoek aan Syrië moest op de valreep gean- nuleerd worden. Noodgedwongen moet hij in Beiroet blijven.
Mijn eerste kennismaking met de SSNP (Syrische Sociaal Nationalistische Partij) was vorig jaar in de straten van de Oude Stad van Homs. Daar zag ik steeds opnieuw hetzelfde symbool op de muren verschijnen: de Rode Wervelwind. Het symboliseert een mengvorm van het christelijke kruis en de islamitische rode halve maan verwijzend naar de twee belangrijkste godsdiensten in de Levant (his- torisch-geografische naam voor het oosten van de Middellandse Zee). Het symbool deed me in de eerste plaats denken aan een vorm van Syrisch fascisme, al werd dat ten stellig- ste ontkent. De straten in Homs (Syrië) hin- gen vol met hun posters, vlaggen en slogans, maar ook in Beiroet (Libanon) zag ik de Rode Wervelwind opduiken.
De partij SSNP werd in 1932 door Antoun Saadeh opgericht en huldigt een pan-Syrisch nationalisme. Voor de SSNP bestaat haar his- torische natie uit het grondgebied van Liba- non, Palestina, Jordanië, Irak, Koeweit en zelfs Cyprus.
M.a.w. de Syrische identiteit is voor hen een historische identiteit die alle volkeren van Groot-Syrië omvat. In Syrië beleefde de partij tijdens de burgeroorlog een heropleving. Hier- door is ze, naast de Ba’ath, de partij van presi- dent al-Assad, één van de grootste politieke bewegingen van Syrië.
De partij beschikt over milities die samen met het Syrische leger tegen de islamitische rebellen vechten. De vraag kan men stellen waarom ze de kant gekozen hebben van al- Assad. Het antwoord vond ik destijds niet in Homs, dus hoopte ik het in hun kantoor in Bei- roet te vinden.
Ik stap in de taxi en geef de straat op die Dalida, de woordvoerster van de partij, me heeft doorgegeven. “Simon Boulevard, alstu- blieft.” Een huisnummer heb ik niet gekre- gen, want volgens haar zou het gebouw zich- zelf wel uitwijzen. Toen ik de plek op Google Maps had opgezocht, bleek het niet ver van de Duivenrotsen te zijn, één van de belang- rijkste toeristische trekpleisters van Beiroet.
Het verbaast me enigszins dat het op die plek te vinden is.
De taxi stopt, en moet me aan het begin van de straat afzetten. Hij mag niet voorbij het checkpoint rijden. Gewapende mannen aan slagbomen doen een eerste veiligheids- controle. De vrees voor aanslagen is schijn- baar groot, dus mogen onbekende auto’s niet verder rijden.
Ik betaal de chauffeur, wandel de straat in en loop naar de controlepost. Eén van de gewapende bewakers heft zijn hand op en begint in het Arabisch tegen mij te spreken. Al
snel heeft hij door dat ik hem niet begrijp. Ik probeer hem in het Engels duidelijk te maken dat ik hier ben voor Dalida en de SSNP. Hij lijkt niet helemaal goed te begrijpen wat ik zeg, maar de naam maakt blijkbaar genoeg dui- delijk. In de hele straat wapperen vlaggen en spandoeken met het symbool van de SSNP.
Ik voel me een beetje ongemakkelijk door zoveel gewapende mannen te worden beke- ken. Westerse journalisten zijn ze hier duide- lijk niet gewend.
Ik kom uit bij een groot wit flatgebouw waar een spandoek van de SSNP de ingang versiert.
Dit kan niet anders dan hun kantoor zijn. Bin- nen word ik meteen door een knappe jonge vrouw verwelkomd. Dalida is woordvoerster van de partij en ze beantwoordt al mijn vra- gen.
“Onze plicht houdt niet op bij de koloniale grenzen”
Ik citeer: “De partij heeft zich aan de kant van de Syrische regering geschaard om ver- schillende redenen. Vanuit onze anti-imperi- alistische overtuiging hebben we de Syrische regering altijd gesteund met betrekking tot haar strijd tegen de staat Israël. De steun aan het verzet tegen Israël en het opkomen voor de Palestijnse zaak zijn overtuigingen waar- voor wij ons ook hebben geëngageerd. Maar ook de seculiere staat in Syrië is een zaak die wij verdedigen. Maar dat wil niet zeggen dat we volledig achter de Syrische regering staan.”
En ze vervolgt: “We erkennen de fouten van het beleid dat is gevoerd en we eisen daarom ook dat de Syrische regering hervor- mingen doorvoert. Om de oorlog te beëindi- gen en het bloedvergieten te doen ophouden, zullen er politieke toegevingen moeten wor- den gedaan. Maar om tot dit punt te komen, geven we president Bashar al-Assad gelijk:
de terroristen in Syrië moeten eerst versla- gen worden.”
Dalida legt uit hoe de vork aan de steel zit: “Ook vanuit Libanon zijn er leden van de SSNP mee gaan vechten in de Syrische oorlog.
Onze partij volgt niet de redenering dat onze burgerplicht ophoudt bij de koloniale gren- zen. Wij erkennen dat iedereen van de Levant een Syriër is en maken daarbij geen onder- scheid tussen religie en etniciteit. Toen de oor- log Homs (de derde grootste stad van Syrië) bereikte, zagen we dat Syriërs, en voorname- lijk christenen, slachtoffer werden van gewa- pende extremisten.
Dat was voor onze partij de aanleiding om in de oorlog te stappen aan de zijde van de Syrische regering. Vaak wordt de oorlog afge- schilderd als een sektarische strijd van bij-
voorbeeld christenen tegen moslims, of een strijd van Libanezen tegen Syriërs. Maar onze vijanden in deze oorlog zijn niet de Syriërs, wel de gewapende extremisten die vanuit de hele wereld zijn gekomen om hun terreur in de Levant te verspreiden.”
Groot-Syrië
Dalida is formeel als ik haar vraag naar het belang van de islam bij de strijdende partijen:
“Het klopt dat deze extremisten moslims zijn, maar dat zijn leden van onze partij ook. De islam is niet onze vijand, maar wel de waha- bitische interpretatie die deze extremisten aanhangen. Dat is de islam zoals we die van- uit Saoedi-Arabië kennen. Onze oprichter, Antoun Saadeh, was destijds één van de eer- ste die waarschuwde voor het gevaar van het wahabisme in de Levant. Volgens hem was deze nomadische, materialistische interpre- tatie van de islam een gevaar omdat het into- lerantie en haat tegen andersgelovigen ver- spreidt. Bovendien probeert het wahabisme met een religieus masker gevaarlijke politieke doelen te bereiken.”
Dalida pleit met overtuiging voor een Groot- Syrië: “In Syrië zien we dat deze extremis- ten proberen de historische banden die de volkeren en religies met hun land hebben te laten verdwijnen. Daarenboven willen ze ook nog hun versie van de islam aan ons opdrin- gen. Ons Syrië, het Groot-Syrië van de SSNP, herbergt de wieg van onze beschaving. Onze oude geschiedenis en de verschillende cultu- ren die hun stempel op ons land en ons volk hebben gedrukt, weerspiegelen de echte Syri- sche identiteit. En zowel ons volk als onze identiteit zullen we blijven verdedigen tegen iedereen die ze tracht uit te wissen.”
Jensde Rycke Volgende week: op bezoek bij Marwa Osman, woordvoerster van Hezbollah.
"Hongarije wordt onterecht gestigmatiseerd"
Aan kritiek op het Hongarije van Orban geen gebrek. Niet alleen zou de man zijn land in een ondemocratische richting stu- ren, met de bouw van een hek aan de landsgrens jaagt hij de hele Europese lin- kerzijde tegen zich in het harnas. Vlaams Parlementslid en senator Karl Vanlouwe bestudeerde de situatie ter plekke en nuanceert.
't Pallieterke: het hek van Orban is tot een symbool verworden. Hoe groot is echter de kloof tussen feit en fictie?
Karl Vanlouwe: "Vooreerst dit: de situatie ter plekke gaan beoordelen, was geen persoonlijk initiatief van mij of mijn partij. Ik ging als lid van een bredere delegatie van het EU Comité der Regio's, op uitnodiging van de Europese Volks- partij (EVP), waar naast de CD&V ook Orbans eigen Fidesz deel van uitmaakt. Toen in 2015 het aantal vluchtelingen dat via Servië Honga- rije binnenkwam op bijna 400.000 kwam te liggen, besloot de regering het omstreden hek te bouwen. Dit staat, voor alle duidelijkheid, enkel aan de grens met Servië. Een soortge- lijke constructie neerpoten aan de grens met een andere Europese lidstaat, zoals Oostenrijk of Roemenië, zou wél onwettelijk zijn. Aan wat Hongarije gedaan heeft, is niets illegaals. De akkoorden van Schengen leggen de verplich- ting op de Europese buitengrenzen te contro- leren. In die zin zou je dit hek als een strikte toepassing van die afspraken kunnen beschou- wen. De controle van die grens aan dat hek is trouwens geen exclusieve Hongaarse activiteit, ook Frontex – het Europees agentschap voor de controle van de buitengrenzen – is er actief. En laten we niet hypocriet doen: men kan Honga- rije niet verwijten wat Spanje al jaren doet aan de grens van Ceuta en Melilla. "
't Pallieterke: er is veel te doen over de manier waarop de tegengehouden vluchte- lingen behandeld worden?
Karl Vanlouwe: "Ook hier is sprake van een samenwerking met onder meer de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN. Wat ik zag in Szeged, de plaats die we bezochten, was uiteraard geen vakantiepark. Maar er wordt voor logement gezorgd, er zijn speciale ruim- tes voor kinderen, er is een speeltuin, en derge- lijke... De asielaanvraag wordt ter plaatse afge- handeld en de kandidaat-asielzoekers hebben er recht op juridische bijstand, die ze ook krij- gen. U hoort me niet zeggen dat er geen ruimte voor beterschap bestaat, maar wat jarenlang in Calais gedoogd werd door de Franse autori- teiten, de zogenaamde jungle van Calais, was beduidend schrijnender en werkelijk mens- onterend."
't Pallieterke: rijdt Hongarije dan een vlekkeloos parcours?
Karl Vanlouwe: "Dat nu ook weer niet.
Wat de Dublinakkoorden betreft, blijven ze in gebreke. Concreet betekent dit dat een asiel- zoeker terug toegelaten moet worden voor zijn aanvraag in het eerste EU-land dat hij betrad.
Vaak is dat Hongarije, alleen weigeren ze die vaak terug op te nemen nadat hij verder reisde door de EU. Maar de essentie van wat ik ont- houden heb uit dit bezoek is dat de EU inzake Hongarije met twee maten en twee gewichten
werkt." Pmm.
Interview met parlementslid Karl Vanlouwe (N-VA)
Herdenking Pim Fortuyn: gemengde gevoelens
Vorige zaterdag was het vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord. Die afschuwelijke politieke moord werd herdacht in Rotterdam, de stad waar Fortuyn woonde.
Tal van bekende personen tekenden aanwezig. Zo’n vijfhonderd mensen zakten af naar de Pim Fortuyn-plaats.
Er werden toespraken gehouden. Joost Eerd- mans, de voorman van de partij Leefbaar Rot- terdam, waartoe Fortuyn behoorde, en Rita Verdonk, voormalig minister van Vreemde- lingenzaken, spraken de menigte toe, net als columnist Leon de Winter en Martin Bosma, de huisideoloog van de PVV. De Turkse opi- niemaakster Ebru Umar mocht eveneens het podium betreden. Zij ontving de Pim Fortuyn- prijs, die jaarlijks wordt toegekend aan iemand die het gedachtegoed van de vermoorde politi- cus in ere houdt. Ebru Umar, die zichtbaar ont- roerd was en tranen in de ogen kreeg, zal bin- nenkort voor ’t Pallieterke een tweewekelijkse column gaan verzorgen. De zanger Lee Towers, Rotterdammer en jarenlang bevriend met Pim, mocht de bijeenkomst opluisteren met enkele van zijn mooie liedjes. Na de minuut stilte die in acht genomen werd, volgde een pakkend moment, toen Lee Towers ‘You will never walk alone’ zong. Aansluitend vond een bloemen- hulde plaats.
Gespreide slagorde
Gemengde gevoelens blijven na deze her-
denkingsplechtigheid. Wat is er sinds de moordaanslag veranderd? De vrijheid van meningsuiting is er in de afgelopen vijftien jaar niet meteen op vooruitgegaan.
De problemen rond de multiculturele samenleving en het radicalisme van de islam blijven. Rechtse partijen benoemen de pro- blemen en willen nadenken over oplossingen.
Toch is het tragisch om te zien hoezeer die- zelfde rechtse partijen hun tijd verdoen met het bekampen van elkaar.
De partij van wijlen Pim Fortuyn, Leefbaar Rotterdam, is de grootste in de havenstad en voert er mee het beleid. Volgend jaar zal de PVV van Geert Wilders voor het eerst deelne- men aan de gemeenteraadsverkiezingen in de stad. Olaf Stuger zal mee zijn schouders zet- ten onder het PVV-verhaal in Rotterdam. Stu- ger is Europees Parlementslid voor de PVV, maar vroeger behoorde hij tot de Lijst Pim For- tuyn. PVV en Leefbaar Rotterdam gaan dus in dezelfde stad om dezelfde kiezers vechten.
De PVV wil naar eigen zeggen minstens zeven zetels van Leefbaar Rotterdam inpikken.
Gevolg: een gespreide slagorde op rechts, met een verdeling van de stemmen, zodat links opnieuw de macht kan grijpen in de stad. Zijn we dan met zijn allen iets opgeschoten in de goede richting?
Lvs Op 31 mei zal Ebru Umar als eregast aanwe- zig zijn op het 3de sponsordiner van weekblad
’t Pallieterke.
