Tous ensemble, geloof dat maar niet

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 24 • donderdag 16 juni 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Hij probeert wat te nuanceren, want de ene Waalse provincie is (natuurlijk) de andere niet.

Maar dat doet weinig terzake. Het gaat om het Waalse beleid, en dat resulteert in “Griekse cijfers”. De liberaal Didier Reynders vraagt zich al vijftien jaar af of Henegouwen voor de PS stemt omdat het achtergesteld is, dan wel of Henegouwen er maar niet bovenop geraakt omdat het maar voor de PS blijft stemmen.

Limburg heeft zich in tegenstelling tot Hene- gouwen wél hersteld van de sluiting van zijn steenkoolmijnen, en recent zelfs van de sluiting van Ford Genk. Het aantal werk¬lozen ligt er vandaag zowaar lager dan voor de teloor- gang van de autofabriek.

Volgens Segers blijft de N-VA na het invrie- zen van communautaire tegenstellingen over die materie “verdacht en onheilspellend stil”.

“Maar als Wallonië zich “gesplitst” te pletter staakt - cipiers, ambtenaren, machinisten - en tegelijk een zoveelste generatie laat opgroeien zonder perspectief op een beter en actiever leven, dan moet je geen helderziende zijn om te weten dat in 2019 de rekening volgt vanuit Vlaanderen.”

Tweede linie

Haalt de N-VA al in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen de oude communautaire schrijfsels uit de vriezer? Voorlopig is het de tweede linie die dit doet. Enkele weken geleden pleitte Edwin de Boeck, ex-hoofd- econoom van KBC en sinds kort directeur van de studiedienst van de N-VA, voor “een eco- nomisch verantwoorde splitsing van België.

Vorige week gaf hij daar in Trends enige toe- lichting bij: “Je kunt niet anders dan vaststel- len dat de meningen in dit land communautair sterk uiteenlopen. Maar ik zie een splitsing in de eerste plaats als een toekomstbeeld, aan het einde van de rit. Alleen moet je ervoor zor- gen dat je tijdens de rit niet meer welvaart ver- nietigt, dan dat je er creëert.”

Zoals hier vorige week voorspeld, zijn de harde economische cijfers van de VDAB over

de economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië in de progressieve pers en op de VRT nauwelijks aan bod gekomen. En waar ze aan bod kwamen, was dat met een focus op een totaal ander politiek probleem: de aandacht te trekken op de kloof tussen Belgen en alloch- tonen. Die “Belgische” kloof wordt politiek correct verzwegen, de migratiekloof is voedsel voor de critici van de huidige meerderheid.

Politieke kloof

Tot daar de economische kloof. Professor Bart Maddens (KU Leuven) had het in De Tijd (‘Sire, er zijn geen federalisten meer’) over de politieke kloof. De jongste peilingen illustreer- den perfect hoe verschillend de publieke opi- nies wel zijn.

De regering-Michel heeft in Wallonië geen draagvlak, zoals de Spaanse en Britse conservatieven dat niet hebben in Catalonië en Schotland. In een federaal land behoort dat tot de spelregels. Stellen dat er ook in de Waalse democratie een meerderheid moet zijn voor de regering is een puur confederale gedachte. Maar dat is meteen ook draaien aan de motor van het separatisme.

België is de facto al grotendeels confede- raal. Het bestaat uit twee democratieën, elk

langs de kant van een politieke, sociaalecono- mische en culturele kloof. Maar de bestuurders ervan ontvluchten de taak om de struc- turen in overeenstemming te brengen met die realiteit. “We veroordelen onszelf tot nog vele decennia van politieke ellende en bestuurlijke inefficiëntie”, meent Maddens.

“Iedereen buiten de N-VA lijkt zich massaal te bekeren tot het confederalisme. Journalis- ten en commentatoren, ze zijn haast confe- deralistischer geworden dan de N-VA.” Hier is Maddens wel erg optimistisch. Voor de publieke opinie en de kiezer kan dat kloppen, maar voor journalisten en commentatoren veel minder; die zijn in sommige mediaburch- ten geselecteerd op hun communautaire blindheid.

Niets wijst erop dat de Waalse kiezer een centrumrechts en eerder conservatief bestuur wil, zoals de Vlaams kiezer dat uitgesproken wil.

Het is de kiezer die hierover beslist. Als die de politieke kloof bij volgende verkiezingen nog groter maakt, dan zal de spanning tussen noord en zuid escaleren. De wilde Waalse stakingen illustreren de sociaal-politieke tegenstellingen. Dat zal nog wel even stilvallen, maar de komende paar jaar komt het Waalse duiveltje terug uit de doos. Niets wijst erop dat het economische landschap er daar snel anders zal uitzien.

Niets wijst erop dat de gezamenlijke “Bel- gische” cultuur verder gaat dan wat gezangen over pralines, frieten, een paar Brusselse cul- tuurhuizen en de Rode Duivels. Hier zullen we het binnenkort nog eens over hebben.

Stembus

Wie zal bij die escalatie in Vlaanderen het meeste garen spinnen? Zonder onverwachte gebeurtenissen - en ook om andere redenen - wellicht Vlaams Belang. Vandaar de nood- kreet van Theo Francken. Maar de partij van De Wever zal moeten aanvaarden dat haar vleu- gels niet tot in de hemel dragen. Zeker niet als ze die nog twee, drie jaar lang behoorlijk strak tegen het lijf moeten houden.

En wie zal in Wallonië scoren? Daar schuift de kiezer eerder op naar links. Zelfs een eind voorbij de al radicaal-linkse PS. Dat is de essentie van de politieke ravijn die dit land verdeelt. De overlevingskansen van Di Rupo liggen alleen op eigen Waals territorium. In de buurt van een verregaand confederalisme dus.

De unitaire communisten van de PTB zullen de middelpuntvliedende krachten niet kunnen tegenhouden, al was het maar omdat hun kameraden in Vlaanderen niet van de grond komen.

Spits van de academische voorhoede van de ontkenners is politicoloog Dave Sinardet.

“Zo verschillend zijn we nu ook weer niet…

de media spelen het communautaire contrast nogal fel uit… Dat zou steeds weer blijken uit onderzoek”, probeerde hij begin juni in De Standaard. Leuk dat te moeten horen van een academicus die om de haverklap opinie- eieren kan leggen in zowat alle gazetten, op radio en tv.

Sinardet zou als academicus wat minder tegenstand oproepen als hij zijn bronnen (“steeds weer”…) duidelijker zou meegeven.

Zijn gezagsargument maakt weinig indruk.

Welk onderzoek dan wel? Heel doorzichtig is ook zijn klassieke camouflagetruc: dat radicalisme situeert zich “vooral in de oude indu- striegebieden Henegouwen en Luik”, of alleen maar “in delen van de publieke sector”... Tja, niet op de boerderij natuurlijk.

Wat Sinardet andermaal wegmoffelt, is dat Wallonië nu eenmaal een democratische ruimte is, met eigen verkiezingen en eigen ver- kozenen, die op zijn minst behoorlijke verant- woordelijkheid dragen voor onderwijs, voor sociaal-economische keuzes, et cetera.

De komende drie jaar zullen jaren zijn van hoogoplopende communautaire koorts. Tous ensemble? Geloof het maar niet.

Vorige week hadden we het hier over de “hallucinante” economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië. Op dezelfde dag deed Jan Segers in ‘Het Laatste Nieuws’ het- zelfde. Ook hij verwees naar het eufemistische sfeertje dat al zo lang rond dat debat hangt. Bijvoorbeeld over Waals minister-president Jean-Claude van Cauwenberghe (PS) die zo’n tien jaar geleden uitpakte met de opvallende smeekbede: “Geef Wallonië nog tien jaar”. Maar “niets is ingrijpend veranderd. Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué”, aldus Segers.

Tous ensemble, geloof dat maar niet

(2)

Actueel

16 juni 2016

2 Uit de smalle beursstraat

Veel vragen bij Optima-drama

Een jacht van 45 meter, een Rolls Royce, een privéjet... Als iemand als Marc Coucke ermee zou pronken, zou niemand opkijken. Maar de man waarover we het hier hebben en die graag met zijn rijkdom te koop loopt, is Jeroen Piqueur van Optima, de Gentse financiële instelling. Mensen in de entou- rage van Piqueur hebben zich vaak afgevraagd waar de man zijn rijkdom vandaan haalde. Akkoord, hij staat bekend als een gewiekste verkoper, maar het feit dat hij in het verleden al vier faillissementen heeft moeten doorstaan, speelt niet in zijn voordeel. Dat Optima Bank nu haar licentie als financi- ele instelling verliest en er zelfs een onderzoek door het par- ket wordt gestart naar financiële malversaties, doet vermoeden dat er echt een structureel probleem is bij Optima Bank.

Piramidespel

In 2013 had Optima Bank al een veroordeling opgelopen omdat ze een klant onvoldoende had ingelicht over de risico’s van een bepaalde belegging. De agressieve verkooptechnie- ken of de agressieve manier om klanten te werven en rekeningen te openen bij Optima doet veronderstellen dat er regelmatig een gebrek aan liquiditeiten was. Waarmee men al snel in een piramidespel terechtkomt: klanten en hun geld binnen- halen, de beleggingen blijken dan niet zo rendabel te zijn en verlies wordt geboekt. Om alles onder controle te krijgen, zijn nieuwe deposito’s van nieuwe klanten nodig. Of hoe verliezen met nieuwe inkomsten worden aangezuiverd.

Bovendien is er sprake van hoge facturen die Piqueur aanre- kent aan Optima voor consultancydiensten. Of Piqueur echte

tegenprestaties heeft geleverd zoals bepaald in die facturen is onduidelijk. Ook zou de uitbetaling van dividenden verboden zijn geweest door de toezichthouder, maar uiteindelijk werden ze toch uitgekeerd. Er blijven vele vragen rond het Optima-verhaal.

Waarover geen vragen meer zijn, is het mislukte Optima- voetbalproject. Piqueur had altijd gehoopt dat het nieuwe voetbalstadion van AA Gent, de Ghelamco Arena, eigenlijk de Optima Arena zou heten. Optima, ook actief in vastgoedbe- heer, startte het dossier op. Er werd zelfs op het hoogste politieke niveau in Brussel gelobbyd. Maar Piqueur kreeg de finan- ciering van het dossier niet rond. En het werd Ghelamco met

Paul Gheysens – overigens een goede kennis van Piqueur – die het dossier kon afronden.

Ethias en de paarse vrienden

Nu Optima zich in het oog van een storm bevindt, hebben de kranten al snel geprobeerd het netwerk van Piqueur in kaart te brengen. Ook en vooral omdat de man bekend stond om zijn zeer goede contacten met politici. Op zich niet bijzonders, maar de collusie is wel groot met de paarse partijen in Gent:

Open Vld en sp.a. Geert Versnick is een goede vriend. Idem voor Gents burgemeester Daniel Termont. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat Optima eind 2011 Ethias Bank mocht overnemen. Ethias, de financiële groep gelinkt aan de socialistische zuil, was door de financiële crisis van 2008 in zwaar weer terechtgekomen. Een verkoop drong zich op. Piqueur diende zich, geholpen door rode vrienden, aan als overnemer.

De toezichthouder op de financiële sector, toen nog de CBFA, stond zeer kritisch tegenover een mogelijke overname van de bank door Optima. CBFA-topman Jean-Paul Servais vroeg zich af of Piqueur wel voldoende kapitaal had om Ethias Bank op een financieel gezonde manier te runnen. Aanvankelijk werd de verkoop verboden, maar dat veranderde en uiteindelijk mocht Optima Ethias Bank overnemen. Waarom is dat uiteindelijk mogelijk geworden? Blijkbaar zou Luc van den Bossche, toen ‘beheerder van vennootschappen’ zoals dat heet, een rol hebben gespeeld en druk hebben uitgeoefend om de verkoop mogelijk te maken. De rode bank en haar spaarders met First-rekeningen (waarvan de intresten te hoog waren) waren daarmee gered. Van den Bossche werd beloond met de functie van gedelegeerd bestuurder bij Optima. Een functie die hij nu niet meer vervult, maar er blijft een waas van geheimzin- nigheid hangen rond de deal tussen Optima, Ethias en de politiek. Als Optima Bank verdwijnt, zullen daarover geen vervelende vragen meer gesteld kunnen worden.

Angélique VAnderstrAeten Dat een financiële instelling dreigt failliet te gaan, is verwonderlijk, maar niet uitzonderlijk. Met de financiële cri-

sis werden Dexia (nu Belfius) en Fortis nipt van de ondergang gered. Een faling van een kleine vermogensbeheer- der als Optima zou dus niet zo verbazingwekkend zijn. Echter, met een faillissement kan er bij de Gentse financiële instelling voor gezorgd worden dat er geen vervelende vragen meer worden gesteld over de politieke connecties van topman Jeroen Piqueur.

Gaat het Nationaal Veiligheidsplan naar de kern van de zaak?

Vorige week werd door Jan Jambon, minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken, en Koen Geens, minister van Justitie, de Kadernota Interne Veiligheid (KIV) en het daaraan gekoppelde Nationaal Veiligheidsplan (NVP) aan het publiek voorgesteld. De documen- ten zijn nauw verwant. De Kadernota Integrale Veiligheid vormt een strategisch beleids- en referentiekader voor alle diensten die omwille van hun bevoegdheden en verant- woordelijkheden een bijdrage kunnen leveren aan een betere veiligheid. Het Nationaal Veiligheidsplan is afgestemd op de Kadernota en is het strategische beleidsplan voor de politie gedurende de komende vier jaren. Wat is er nieuw en waar liggen de accenten?

Nieuw is alvast dat bij het opstellen van de Kadernota de regeringen van de deelstaten bij de werkzaamheden werden betrokken. Bij het voorbereidend werk door de Interministeriële Conferentie Veiligheids- en Handhavingsbeleid (IMC) konden de ministers van de deelstaten vanuit hun bevoegdheden zelf aanpassings- voorstellen en nieuwe initiatieven formule- ren. Het is de eerste keer dat dit gebeurt. Ook de Nationale Veiligheidsraad en het College van Procureurs-generaal konden hun advies uitbrengen. En dan waren er nog de eminente experten Brice de Ruyver en Cyrille Fijnaut, zonder wiens advies aan het veiligheidsbeleid in dit land blijkbaar niet te tornen valt. De KIV is bijgevolg een document met een belangrijk draagvlak op beleidsniveau dat het niet alleen heeft over de prioritaire criminele fenomenen, maar ook over preventie, repressie en nazorg, zowel ten aanzien van daders als slachtoffers.

Nieuw is ook dat de Kadernota de diensten en beleidsorganen aanduidt die verantwoor- delijkheid dragen voor de uitvoering van spe-

cifieke maatregelen per crimineel fenomeen.

Met de KIV staan de politiediensten dus niet meer alleen voor hun taak.

Het Nationaal Veiligheidsplan 2016-2019 is de vertaling van de Kadernota voor de politie.

De titel van het NVP, ‘Samen, naar de kern van de zaak’, beklemtoont volgens de federale politie de integrale en geïntegreerde samenwerking. Er is de ‘geïntegreerde’ samenwerking tussen lokale en federale politie enerzijds, en anderzijds de ‘integrale’ samenwerking tussen de geïntegreerde politie en haar partners van de veiligheidsketen. De federale politie beschouwt het NVP dan ook als een ‘doe-plan’. Het bevat de prioritaire criminaliteits- of onveiligheids- fenomenen, de strategische doelstellingen en projecten van waaruit tal van actieplannen in de toekomst moeten voortvloeien. De afdelings- hoofden kunnen in hun pen kruipen.

Prioriteiten

De tien veiligheidsfenomenen waaraan de politiediensten en alle andere betrokken

instanties tijdens de komende vier jaar bijzondere aandacht zullen besteden, zijn dezelfde als deze in de vorige beleidscyclus. Op kop staan de actuele fenomenen radicalisering, geweld- dadig extremisme en terrorisme, onmiddel- lijk gevolgd door mensenhandel en mensensmokkel. Het belang van het lokale niveau om vroegtijdig radicalisme te detecteren, wordt sterk benadrukt. Zoals steeds is informatie- uitwisseling tussen de lokale en federale politie en de inlichtingendiensten van levensbe- lang binnen de federale en lokale ‘Task Forces’, maar ook het internationale aspect speelt een belangrijke rol.

Wat mensenhandel betreft, gaat de aandacht vooral naar de problematiek rond de ‘tiener- pooiers’. Waar mensenhandel voornamelijk te maken heeft met uitbuiting, ook op econo- misch vlak, heeft mensensmokkel rechtstreeks te maken met de illegale immigratie. Hier zal in de toekomst vooral op bestuurlijk vlak worden opgetreden en de druk op gedetecteerde smokkelroutes zal worden vergroot door meer gerichte controles en de organisatie van meer algemene acties.

Inzake drugs ligt het accent op de toene- mende productie van cannabis, de productie en handel in synthetische drugs en de in- en uitvoer van cocaïne. Het is geen geheim dat overal in het land nogal wat afgelegen schu- ren en afgeschreven onroerend goed fungeren als plantage. Voor de bestrijding van de sociale en fiscale fraude dient men dan weer sinds de zesde staatshervorming voor sommige mate- ries rekening te houden met regionale verschillen. Dit vergt een aanpassing of een andere benadering van de richtlijnen van de betrokken procureurs-generaal. Naar ons gevoel wordt financiële criminaliteit nog altijd ondergewaar- deerd, ook al valt vooral daar poen te rapen.

Denk maar aan de Panama-papers, de buiten- sporige winsten uit btw-fraude en de illegale tewerkstelling. Terecht pleit men voor een buit- gerichte aanpak waarbij zogenaamde ‘pluk- teams’ vermogensvoordelen kunnen in beslag nemen voor latere verbeurdverklaring. Dit geldt trouwens niet alleen voor sociale en fiscale fraude, maar voor alle misdrijven. Criminali- teit mag niet meer lonen!

Cybercrime en cybersecurity is uiteraard eveneens één van de belangrijkste prioriteiten. Volgens het NVP is dit bij uitstek een fenomeen waarbij niet alleen de overheid, maar ook de private veiligheidssector verantwoor- delijk is op het vlak van sensibilisering en preventie. Cybersecurity speelt daarenboven een belangrijke rol in de bescherming van het economische potentieel en situeert zich daardoor

ook op het raakvlak waarin zowel politie als inlichtingendiensten actief zijn.

De bescherming van burgers, private bedrij- ven en vitale sectoren (elektriciteitscentrales, luchthavens…) vergen bovendien een specifieke aanpak op het vlak van preventie. Repres- sief is de focus gericht op het identificeren van iedereen die ICT gebruikt om criminele feiten te plegen. In de toekomst zullen meer speurders, met de juiste kwalificaties, kunnen

‘patrouilleren’ op het internet.

Polycriminaliteit

Het NVP heeft het verder over geweldscri- minaliteit, met nadruk op de aantasting van de persoonlijke integriteit en discriminatie.

Het betreft hier de maatregelen tegen voornamelijk familiaal geweld, seksueel geweld en seksueel misbruik van minderjarigen. Ook diefstal door rondtrekkende daders, illegale wapenhandel, afvalfraude, verkeersveiligheid en overlast komen als prioriteiten aan bod. Het is moeilijk om in het Strafwetboek een misdrijf te vinden dat niet is gedekt door het Nationaal Veiligheidsplan.

Gaat men daarmee naar de kern van de zaak? Wij hebben er in elk geval een goed gevoel bij, ook al lezen wij nogal wat holle ambtelijke taal. Op basis van besproken docu- menten zullen nu ook zonale veiligheidsplan- nen ontwikkeld worden, en een gewestelijk veiligheidsplan voor Brussel.

Daarmee wil men tegemoetkomen aan de specifieke problematiek eigen aan een bepaald gerechtelijk arrondissement of Brussel. Positief lijkt ons ook de opname van ‘transversale’ thema’s: men erkent de term ‘polycriminaliteit’, waarmee wordt geaccentueerd dat dadergroe- pen zich met meerdere prioritaire fenomenen tegelijk kunnen inlaten. Drugs worden bijvoorbeeld verkocht via het internet, maar om de opbrengsten wit te wassen maken de bendes onder meer gebruik van fictieve vennootschappen in het buitenland. Men benadert de fenomenen dus ook naar hun samenhang, waarbij informatie-uitwisseling, informatica, buitge- richte aanpak en internationale politiesamen- werking cruciaal zijn. Speurwerk, en de bestrijding van criminaliteit in het algemeen, zal dus meer dan ooit gespecialiseerde mensen en middelen vragen.

Volgens het NVP zijn de politiediensten zich daar maar al te goed van bewust. Of zij die middelen ook zullen krijgen? Dat is een ander paar mouwen. Best even de resultaten van de begrotingscontrole 2017 afwachten.

rirO

(3)

Actueel 16 juni 2016 3

Voor de Belgische kar gespannen

Dames en heren fanaten,

Dezer dagen stellen wij een bijzonder fenomeen vast in onze straten, op pleinen en langs autowegen: overal zien wij tricolore vlaggen, al dan niet getooid met een bekend biermerk en wat Engelstalige slogans. Ook auto’s zijn ‘versierd’ en opgesmukt met tricolore spullen en er lopen zelfs frisse plan- ten rond met tricolore pruiken op en dito schmink op de wangen. Je kan het haast niet gekker bedenken. Naar verluidt heeft één en ander te maken met de voetbalgekte die Europa teistert en ongeziene proporties aan- neemt. Tussen alle kommer en kwel waarmee we de jongste tijd in Europa gecon- fronteerd worden, zou het brood en spelen van het moderne ‘Rome’ – het voetbal dus – soelaas en verstrooiing moeten brengen.

Veel mensen klampen zich daar bij ons aan vast om nog eens goed uit de bol te gaan, eens flink te zuipen, de beest nog eens uit te hangen en dan op tijd en stond den tarara- raa-rararararararaa-hahaa mee te kwelen. In Frankrijk moet de oproerpolitie zelfs straal- bezopen supportershorden met geweld uit elkaar halen en de gemeenschap en haar bezit beschermen tegen die vandalen. Alle- maal in het kader van de sport… Mon oeil!

Het België-gevoel dat anders compleet afwezig is in dit land als het over stakingen en betogingen tegen de regering gaat, of bij verkiezingen, of gewoon alledaags, wordt nu kunstmatig opgepept door een voetbal- ploeg die er dik voor betaald wordt om dit opgeklopte spelletje mee te spelen. Tot grote vreugde van de eenzame Belg uit Laken, die hierin weer een heropflakkering ziet van Het Edel Land der Bè-èlgen.

Tja, die voetballers, het is me ook een zootje… Het zijn verwende nesten die nuk- kig zijn bij het minste, getooid zijn met kap- sels en tatoeëringen die alleen maar agres- sie uitstralen, die bulken van het geld en een luxeleven leiden waarvan een gewone burger

alleen maar kan dromen, die zich gedragen als halfgoden, maar in wezen alleen maar met zichzelf bezig zijn. Heel dat opgeklopte België-gevoel kan hen in wezen gestolen worden. Als morgen de bakken poen elders kunnen geraapt worden, zullen zij geen ogen- blik twijfelen. Voor ’t geld danst den beer!

Het België-gevoel of het Belgisch nationa- lisme is zo nep en zo leeg als het maar zijn kan. Het stelt niets voor, want morgen is het allemaal weer voorbij. Hou het maar in de gaten: er zullen op 21 juli véél minder vlaggen aan de huizen hangen en de tricolore voetbalsjaals zullen weer opgeborgen zijn.

Heb ik iets tegen sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder? Helemaal niet.

Ik hou er alleen niet van dat alles opgepept wordt in een kunstmatige sfeer van samen- horigheid die er gewoonweg niet is.

Ik ben wel eens benieuwd of de Vlamin- gen, mochten zij goed en wel beseffen dat jaarlijks tientallen miljarden via transfers uit hun zakken worden geklopt om die dan naar Wallonië te versassen zonder tegenpresta- tie, zij nog zo hevig met hun tricolore zouden staan zwaaien. Ik betwijfel het ten zeer- ste. Wellicht zouden zij dan de eersten zijn om een Vlaamse en een Waalse voetbal- ploeg te eisen.

Waar wachten we op om echte samen- horigheid aan te kweken opdat ons spor- tieve gemeenschapsgevoel écht en door- leefd en iets van ons is? Hebben we geen Vlaamse minister van Sport die daar mis- schien eens een tandje voor kan bijsteken?

En een Vlaams Parlement dat in die zin mis- schien eindelijk eens een teken van eensge- zindheid kan geven?

Schotten, Welshmen en Engelsen hebben in hun zogenaamd Verenigd Koninkrijk eigen ploegen die niet voor de kar van ‘Brittania’

gespannen worden. Waarom kan hier niet, wat daar wel kan?

Briefje aan de voetbalbelgen

Niet minder dan 100.000 agenten en mili- tairen worden ingezet op het EK. Per match zijn er dat 1.000, of 1 per 50 fans. Eerder vond in Frankrijk ook al het tennistoernooi van Rol- and Garros plaats, in een stadion dat veel weg had van een versterkte vesting.

“De wereld ziet er anders uit”

In België zullen, naast alles wat reeds geldt, extra veiligheidsmaatregelen genomen worden bij de zomerfestivals. Een algemeen rugzakkenverbod werd maar net vermeden.

“De realiteit is dat onze wereld er sinds kort anders uitziet”, stelden de organisatoren van de festivals in een persmededeling.

De beperkte controles die we ooit kenden aan onze luchthavens zijn vervangen door een hindernissenparcours dat ervoor zorgt dat reizigers, die drie uur voor hun eigen- lijke vertrek aankomen, soms toch nog hun vlucht missen.

Intussen patrouilleren gewapende militai- ren tussen de Zara, de H&M en Massimo Dutti in de winkelcentra. Allemaal zijn het nieuwe fenomenen die we hebben leren kennen als antwoord op het islamitische terrorisme. En die we in de toekomst maar beter als perma- nent en normaal leren aanvaarden. Want alles wat aanleiding heeft gegeven tot het terrorisme blijft onverminderd aanwezig in onze samenleving. “De schoot is vruchtbaar nog”, zoals Bertolt Brecht schreef.

We kunnen ons uiteraard niet veroorloven dit soort maatregelen niet te nemen. Maar zullen ze helpen? Als de luchthavens herme- tisch beveiligd zijn, zal de terrorist zijn vizier dan niet richten op de treinen, bussen en metro’s? Zoals hij trouwens reeds deed. Als het te moeilijk is om matchen van het EK te treffen, zal de jihadist zichzelf dan niet liever opblazen op het autosalon, tijdens carnaval in Aalst, of de jaarmarkt van Dilbeek? Zelfs indien men er toch in zou slagen al die grote evenementen te beveiligen, wat zal de labiele islamiet met zijn kalasjnikov weghouden van een homoclub in Brussel, de IKEA of Plopsa- land? De schutter van Orlando overwoog ten- slotte eerst om Disneyworld aan te vallen.

De bommenlegger geraakt er door

“De bommenwerper geraakt er altijd door”, was de kernzin van een bekende toespraak van de Britse conservatieve politicus Stan- ley Baldwin in het Britse Parlement in 1932.

Hij had het niet over terroristen, maar over de bombardementsvliegtuigen die toen hun intrede in de oorlogvoering deden. Maar de overweging is dezelfde. Het is soms onmo- gelijk alles te beschermen. Het is vaak beter de vijand te bestrijden voor hij kan toeslaan, bedoelde Baldwin. Maar dan moet je wel bereid zijn om de vijand te herkennen.

En dat blijkt nog steeds een probleem. Na de massamoord zondag op de homogemeen- schap in Orlando kreeg president Obama het

woord ‘terrorisme’ over de lippen, maar niet het woord ‘islam’. Hillary Clinton deed dat uiteindelijk wel, maar alleen nadat ze door Trump daartoe speciaal werd uitgedaagd.

Daarmee gaat ze alvast een stap verder dan de Europese leiders deden na Parijs en Brus- sel.

Leven in Jeruzalem

Zal ons openbare leven ooit nog naar zijn onbezorgde staat terugkeren? Of leven we voortaan definitief in Jeruzalem, waar elk publiek gebouw of openbaar transportmid- del enkel kan betreden worden na een veilig- heidsscan? En waar je zelfs geen grote win- kel of een restaurant kan binnengaan zonder een controle? Zijn we met dit land dan in het Midden-Oosten terechtgekomen? Neen, het Midden-Oosten is naar ons gekomen. En we hebben het nog binnengelaten ook.

Ik weet het, niet alle moslims zijn terroristen of extremisten. De meerderheid zijn fatsoenlijke mannen en vrouwen die niets meer vragen dan een normaal leven te leiden, zoals de meesten van ons. Maar alle moslimterroristen komen uit gezinnen met dat soort mensen. Of waren vroeger zelf dat soort mensen. En daarom zijn we niets met de wetenschap dat niet alle moslims terroristen of fanatici zijn. Het is genoeg dat er per- manent en onvermijdelijk een minderheid aanwezig is die voldoende geradicaliseerd is, om onze samenleving te ontwrichten. En zelfs dat zou geen hopeloze situatie zijn als de islam, in het bijzonder de westerse islam, een evolutie naar minder in plaats van meer extremisme zou kennen. Of indien de brave islamieten massaal op straat zouden komen, onder het motto “niet in mijn naam!”, telkens de terroristen toeslaan. Maar dat is niet wat er gebeurt. Degenen die sympathie of begrip tonen voor de massamoordenaars zijn lang geen kleine minderheid, blijkt keer op keer.

Ik kwam onlangs een vriend tegen, op wan- del met zijn hond. Mijn tweejarig zoontje begon het beestje te strelen. “Hij bijt toch niet?”, vroeg ik ongerust. “Niet vaak”, grapte hij. We moesten er allebei om lachen. Omdat een hond die “niet vaak” bijt uiteraard wel een gevaarlijke hond is. Een godsdienst die regelmatig genoeg radicale en dodelijke uit- wassen produceert, is een gevaarlijke godsdienst. Een godsdienst die labiele mensen, een gegeven van alle tijden en beschavin- gen, een geweer doet kopen om leden van een homoclub uit te moorden, is een pro- blematische godsdienst. Een godsdienst die mensen die ontevreden zijn over de behan- deling die ze krijgen in het leven, niet trans- formeert in lethargische marginalen met een alcoholprobleem, zoals gebruikelijk, maar in gewapende aanhangers van terroristische organisaties met de wens om zoveel mogelijke mensen te doden, is een godsdienst die terecht met groot wantrouwen wordt beke- ken. Het geduld raakt op. J^urgen C^eder

Leren leven in Jeruzalem

Er was een tijd dat je naar om het even welke grote activiteit kon gaan door een kaartje te kopen en één controle te ondergaan. Die tijd is voorbij. Wie een match voor het EK voetbal in Frankrijk wil bijwonen, moet drie keer zijn tickets tonen en wordt ook nog twee keer gefouilleerd. Met de grensbewaking en controles aan de hotels erbij, rekende Het Laatste Nieuws uit dat een fan tien keer wordt gecontroleerd van zijn huis tot het stadion.

Bpost een ramp?

U kon het vorige week al in ’t Pallieterke lezen: uw leesvoer werd om duistere rede- nen niet uitgereikt in de provincie Antwerpen en Limburg. Normaal moet ’t Pallieterke bij iedereen in de bus zitten op donderdag.

Niet dus. In heel de provincie Antwerpen en Limburg: geen ’t Pallieterke op donderdag, en niet op vrijdag. Je hoopt dan nog dat het nog maar eens de “gewone” vertraging is, maar neen hoor: ook geen ’t Pallieterke op maandag, en ook niet op dinsdag. Dat kon ik u verleden week nog meegeven. Wat ik toen nog niet wist, was dat ’t Pallieterke ook niet op woensdag zou bedeeld worden. En denk vooral niet dat we dat gelaten ondergaan, natuurlijk proberen we te achterha- len waar het probleem zit. Het enige wat bpost ons kon vertellen, is dat alle ’t Pallieterkes correct waren aangeleverd op woensdag 1 juni. Uit de provincies Vlaams-Brabant, Oost-Vlaanderen en West-Vlaanderen ontvangen we geen klachten.

En nu komt het: op woensdag 8 juni, zowat een week later, krijg ik telefoon van bpost. Men heeft in Antwerpen X de bakken “teruggevonden” met daarin de nummers voor Antwerpen en Limburg. En meteen volgde de vraag van de bposter: “of ze alsnog de Pallieterkes moesten uitde- len”… Moet er nog zand zijn? In ieder geval werd mij beloofd dat men extra aandacht zou besteden aan de verzending van het nieuwe nummer van ’t Pallieterke. Niettemin noteerden we op vrijdag 10 juni toch nog een aantal klachten van lezers die het nummer van die week nog niet gekregen hadden.

Ik houd mijn hart vast voor de verzending van dit nummer. Door de staking van maandag 13 juni heeft men bij de postsorteercentra opnieuw een achterstand. Benieuwd of u dit artikel al kunt lezen op donderdag. K^arl^van C^amp - hoofdredaCteur

SMAL EN HyPocriEt

Jan Jambon kreeg de ondankbare taak het regeringsstandpunt te verkondigen over de absurde politiezones in Brussel: fusies van politiezones zullen aangemoedigd worden, maar niet verplicht.

De MR bleef dwarsliggen en die partij kon zich beroepen op het regeerakkoord. Ondanks die “aanmoedigingen” zal er van fusies waar- schijnlijk niets in huis komen, en van een een- gemaakte politiezone zeker niet. Zelfs niet nu is gebleken dat IS bolwerken kon uitbou- wen in hartje Brussel. Het is politiek op zijn smalst. Maar het is evengoed politiek op zijn smalst dat de socialist Hans Bonte nu met een beschuldigende vinger naar de N-VA wijst. Zijn socialistische partij heeft van 1988 tot 2014 onafgebroken mee in de regering gezeten.

Waarom heeft zij die eengemaakte politie- zone dan nooit doorgevoerd?

PAArS GENt

Socialisten en Groen gaan in Gent in 2018 opnieuw in kartel naar de kiezer. Dat kondigde afscheidnemend burgemeester Daniël Ter- mont aan als “niet meer dan logisch”, nadat de beide Gentse afdelingen daarmee instem- den. Tom Balthazar wordt de nieuwe lijsttrek- ker van sp.a, Elke Decruynaere van Groen krijgt plaats twee. Termont duwt. Het kartel gaat voor een “sociaal-ecologische stad”. Eén van de thema’s wordt het veelbesproken en omstreden mobiliteitsplan. De absolute meer- derheid halen, wordt voor het kartel dit keer geen sinecure. Alles hangt af van de resul- taten van Open Vld – in de huidige coalitie partner van rood-groen, en N-VA en VB en CD&V. Bracke reageerde meteen: “Tja, Ter- mont heeft eigenlijk gelijk. Het is of de N-VA of het linkse kartel. Het is Verandering of Meer van het Zelfde”.

(4)

Rijsttaarten? Houzee!

Je houdt het bijna niet voor mogelijk, maar in deze barre tijden van stakingen, betogingen, besparingen en terreur waren er vorige don- derdag maar liefst drie parlementsleden - van MR, cdH en Ecolo - die de minister van Mid- denstand, Zelfstandigen, KMO’s, Landbouw en Maatschappelijke Integratie in de plenaire vergadering ondervroegen over – hou u vast en gesp je veiligheidsriemen om - de normen van het FAVV (agentschap voor voedselvei- ligheid) met betrekking tot rijsttaarten. In het

‘heetst’ van het debat sloot ook bullebak Fré- déric van de PS zich aan als verdediger van de kwaliteit van de rijsttaarten. Wij dachten na zovele jaren ‘Wetstraat-waarnemen’ dat wij alles gezien hadden. Niet dus. Eén van de vragen was: “Wat is de huidige houding van het FAVV voor het gebruik van rauwe melk en bij kamertemperatuur bewaarde traditionele rijsttaarten? Is er een wetenschappelijke stu- die in opdracht van het FAVV geweest?” Het werd een hilarisch debat over de verschillen met Hervékaas, over de bijzondere kwalitei- ten van de taarten van Tancrémont en de pro- ductie in het arrondissement Verviers, over de bescherming van de kleinhandel en de fol- klore. Het was een hilarisch debat, haast op leven en dood. De Vlamingen zaten erbij en keken ernaar; sommigen konden hun lach nauwelijks bedwingen. Ja, de Franstaligen zijn echt met heel serieuze zaken bezig als er geen staathervorming in de buurt is. Dat weten we nu wel. Uiteindelijk kwam minister Borsus met het bevrijdende bericht: “Er is geen sprake van een complot tegen de rijsttaart van Verviers of enig ander traditioneel product.” Lacht daar toch iemand?!

Blijven oefenen!

David Geerts, één van de stille, maar betere fluweelzitters van de sp.a, had een vraag voor de nieuwe minister van Mobiliteit Bellot over de installatie van noodremsystemen op trei- nen. De minister wilde uit beleefdheid – wat hem siert – zijn antwoord geven in het Neder- lands. Maar het Nederlands dat hij uitbraakte, deed werkelijk ieders tenen krullen en naar adem snakken. Bepaalde woorden, zoals ‘tra- gische’, kreeg hij gewoon niet uitgesproken, of hij legde de klemtoon zó verkeerd dat het onwezenlijk werd. Op zo’n momenten zou je willen smeken dat hij Frans zou spreken, want dan begrijpt men tenminste wat hij zegt. Blij- ven oefenen, François! Ga eens een taalbad nemen in Spa!

Het geld van de jihadisten

J(e)an Penris (du Bois du Peuple) van het VB vroeg aan Jan Jambon of hij van plan is de namen van jihadisten door te geven aan de banken teneinde financiële transacties en bewegingen van die onverlaten te kunnen vol- gen en zo ook preventief en repressief te kun- nen optreden in de strijd tegen het georgani- seerde terrorisme. Hij verwees hierbij naar de Nederlandse regering die dat wel doet. Het was duidelijk dat Penris hier een gevoelige snaar raakte, want Jan Jambon haastte zich om te erkennen dat de strijd om financiële drooglegging van netwerken moet gevoerd worden. Hij beloofde meteen er met zijn Nederlandse collega over te spreken. Kleine Jan was redelijk tevreden met het antwoord van grote Jan en hoopte op een zelfde houding als in Nederland, want als nu een en ander geblokkeerd wordt bij pakweg ING Nederland,

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

16 juni 2016

4

dan is het maar een fluitje van een cent om de grens over te steken en bij ING België gewoon voort te doen.

Schijnerkenningen

Nahima Lanjri (CD&V), Sarah Smeyers (N-VA) en Barbara Pas (VB) zaten in de com- missie Justitie op dezelfde golflengte toen zijn minister Geens ondervroegen over een rela- tief nieuw fenomeen naast de schijnhuwelijken en de schijnverblijven van wettelijke samen- woonst: de schijnerkenningen via ‘verblijfs- baby’s’. Een eerste soort is een schijnerken- ning, waarbij een man een kind erkent dat biologisch niet zijn kind is om op die manier zichzelf of moeder en kind aan een verblijfs- vergunning te helpen. Een schijnerkenning is daarnaast ook mogelijk door de echte bio- logische vader. In dat geval verwekt hij een kind enkel met het oog op een verblijfstitel.

Dat laatste gebeurt al dan niet met mede- weten of instemming van de moeder. Aanlei- ding voor de vragen was een bericht dat een Angolese man erin slaagde om 17 kinderen te erkennen bij 16 verschillende vrouwen in 17 verschillende gemeentes. Het ging erom al die buitenlandse vrouwen aan papieren te helpen. Het omgekeerde doet zich natuurlijk ook voor, namelijk vaders die niet zelden psy- chologisch of intellectueel fragiele dames uit- kiezen die vatbaar zijn voor manipulatie en hen in de waan laten dat zij een echte relatie ambiëren. Zodra er een kind verwekt is, vra- gen zij de erkenning van dat kind aan, alleen maar om verblijfsrecht te krijgen. De ambte- naar van de burgerlijke stand moet die vraag automatisch goedkeuren. Helaas zijn er tot vandaag geen of weinig middelen om schij- nerkenningen te detecteren. En daar is het nu om te doen. Koen Geens erkende de situatie en zei te werken aan een wetsontwerp, maar zei dat er heel wat juridische hindernissen op de weg liggen. Er liggen momenteel twee maat- regelen klaar die in een wetsontwerp zullen worden gegoten. Eén daarvan zal het recht geven aan de ambtenaren van de burgerlijke stand om de erkenning van baby’s te weige- ren wanneer ze vermoeden dat die door foute motieven zijn geïnspireerd. De andere maat- regel die de problematiek van de verblijfsba- by’s zal omkaderen, is het loskoppelen van de erkenning van het ouderschap en het verblijfs- recht. De drie dames waren alvast tevreden met de initiatieven van de regering.

Objectief voor altijd…

Voorzitter en eerste burger Siegfried Bracke permitteert zich steeds meer. Zo ‘tweette’ hij op zeker moment: “Verslag Nationale Bank over Belgische economie dat om 19 uur NIET

@VRTjournaal haalt… Is er iemand die daarin GEEN politieke agenda ziet?” Hij voelt zich nu in een positie dat hij zijn oude werkgever sneren mag geven. Toen hij vernam dat VTM het nieuws wél had gebracht, deelde hij nog een grotere klets uit aan de vrt: “VTM, zoals bekend een uitstekende openbare omroep.”

Maar waar ging het nu over? Wel, in dat rap- port van de Nationale Bank stond dat het meer dan 100.000 nieuwe jobs voorspelt, wat goed nieuws is voor de regering-Michel… Ja, hij is zelf altijd een zéér objectief journalist geweest.

Waar is de tijd dat hij op de perstribune zat en hij met een schaar-knipgebaar teken deed naar zijn cameraman om te stoppen met fil- men toen bijvoorbeeld Gerolf Annemans het woord nam…

De volkerenmoord van 1915 op de chris- telijke Armeniërs komt geregeld in de actu- aliteit omdat dwaze Turkse politici en hun opperschurk Erdogan zich belachelijk maken en het licht van de zon blijven ontkennen. Nu weer omdat het Duitse parlement de moord als een genocide heeft bestempeld (al vind ik dat een parlement zich niet mag moeien met historische feiten en interpretaties).

In het Turkse strafwetboek staat het infame artikel 301 dat een belediging van de Turkse identiteit strafbaar stelt, en dat artikel wordt steevast gebruikt om Turken die de historische realiteit aanvaarden te vervolgen. Vooral de Turkse historicus Taner Akçam is de gebe- ten hond omdat hij de slachtingen van Arme- niërs met Turkse bronnen bewees. Die zijn geschreven in het vroegere Osmaans Ara- bisch schrift en dus zeer moeilijk te ontcijfe- ren door westerse historici. Akçam leeft en doceert in Duitsland en de VS, want in eigen land is hij zijn leven niet zeker.

Natuurlijk zijn de Turkse politici niet zo gek om te ontkennen dat veel Armeniërs vermoord werden, maar zij en hun Turkse lakeien in de diaspora in West-Europa (zeker bij ons) nemen vooral aanstoot aan de term

“genocide”. Dat woord implementeert “daden met de bedoeling een nationale, etnische of religieuze groep geheel of gedeeltelijk te ver- nietigen”. De definitie dateert uit 1944 en is bedacht door de Poolse jurist Lemkin, maar kan ze met terugwerkende kracht toegepast worden op de Armeense slachtoffers?

Genocide betekent immers ook dat er een plan en een centrale leiding zijn om massaal te moorden. En dat wordt nu juist door de Turken ontkend want volgens hen zijn er her en der verspreide moorden gebeurd. Daaren- boven was het oorlog en lieten de Armeniërs zich ook niet onbetuigd. “En verder moet nog veel historisch onderzoek gebeuren.” Dat is de prietpraat die je voortdurend hoort uit de mond van veel Turken die in West-Europa een parlementszetel bezitten en die het zich niet kunnen veroorloven om ronduit te liegen. In werkelijkheid weten zij en hun echte bazen in Ankara heel goed dat het woord “genocide”

op zijn plaats is.

Moorden op hetzelfde tijdstip in heel Anatolië

Voor de chronologie van de gebeurtenissen verwijs ik naar mijn artikels in ’t Pallie- terke van 1 maart en 8 maart 2011 (binnenkort ook digitaal te lezen als u uw steentje voor de digitalisering bijdraagt). Wel moet u onthouden dat de genocide van 1915 de derde op twintig jaar tijd was, want ook in 1895 en 1908 waren al honderdduizend Armeniërs vermoord.

Het belangrijkste huidige Turkse tegen- argument luidt nog altijd dat er geen enkel schriftelijk bevel bestaat van de toenmalige regering van Turkse nationalisten (de Jonge Turken) met een klare en duidelijke opdracht.

Dat is natuurlijk een drogredenering (ook een door Hitler ondertekend bevel tot de uitroei- ing van de Joden bestaat niet). Er zijn echter veel andere bronnen. In april 1915 gaf minister van Binnenlandse Zaken Mehmet Talaat het bevel om honderden Armeense intel- lectuelen, bankiers, zakenlui en politici op te pakken in een gecoördineerde actie in de toenmalige hoofdstad Istanboel.

Een maand later keurde het Ottomaanse parlement de Wet op de Verplaatsing goed die bepaalde dat alle Armeniërs moesten gedeporteerd worden naar Syrië, dat toen nog tot het rijk behoorde. Talaat liet de gear- resteerde Armeense vooraanstaanden direct vermoorden. Hij en de andere Turkse ministers hadden al het jaar voordien een “Spe- ciale Organisatie” opgericht om gruwelda- den te voltrekken, want ze vreesden dat niet iedere Turkse officier bereid was onschul- dige mensen met honderden tegelijk te vermoorden. Mustafa Kemal (de latere Atatürk) weigerde bijvoorbeeld. De Speciale Orga- nisatie bestond uit Turkse vluchtelingen uit de Balkan, vrijgelaten zware misdadigers

en fanatieke Turkse en vooral Koerdische mohammedanen. Opvallend en het beste genocidebewijs: overal en bijna altijd tezelf- dertijd begonnen in Anatolië razzia’s in ste- den en dorpen op Armeniërs. De bevelen werden niet per telegraaf verstuurd maar per koerier. Er bestaan zeer veel getuigenissen van gouverneurs en officieren die meldden:

“Ik kreeg deze orders die me werden voorge- lezen en die ik moest volgen.”

Turkse leugens

Leger en Speciale Organisatie werkten samen en vermoedelijk slaagden zij erin in totaal ongeveer 1.500.000 Armeniërs als vee bij elkaar te drijven en hen in colonnes te laten opmarcheren. Minister Talaat liet ons een gruwelijk zwart boekje achter waarin hij de statistieken van de deportaties noteerde.

Mensen kregen nauwelijks de tijd wat kledij en voedsel mee te nemen en moesten hun huizen en bezittingen op een paar uur tijd verlaten. Overal werden mannen en jongens vanaf 13 jaar gescheiden van de bejaarden, vrouwen en kinderen.

Eens buiten het zicht van hun familie werden ze neergeschoten, met de bajonet afgemaakt of verdronken. De kolonnes mar- cheerden inmiddels vanuit alle hoeken en kanten naar de Syrische woestijn. Uiteraard bestond onderweg geen enkele voorziening om de sukkelaars water of voedsel te bezor- gen. Mensen die niet konden volgen, werden afgemaakt en de Turkse en Koerdische milities profiteerden ervan om de christe- lijke vrouwen aan te randen vooraleer ze te vermoorden.

Geregeld waren de leden van de Speciale Organisatie de mars beu en dan vermoord- den ze iedereen. Het aantal Armeense slachtoffers varieert volgens de historici tussen achthonderdduizend en één miljoen. Ten- slotte arriveerden toch enkele honderddui- zenden overlevenden in kampen in Syrië, waar weinig voorzien was. In de zomer van 1916 trokken milities van de Speciale Orga- nisatie die kampen in om alle vrouwen en kinderen af te slachten. Die daden ontkrach- ten ook de klassieke Turkse leugen dat de acties gericht waren tegen Armeense colla- borateurs, die met het Russische leger zouden hebben gecollaboreerd. De mannen die dat konden doen, waren inmiddels allang vermoord en de kampen bevonden zich op dui- zend kilometer van het Turks-Russische front.

Nazi’s: Europese mohammedanen

Wat waren de redenen voor die beestig- heden? Ten eerste geloofden de Turken dat hun staat maar goed kon functioneren als die etnisch homogeen was. Er mochten ner- gens meer dan vijf procent Armeniërs leven.

Ten tweede waren zeer veel Turkse leiders geboren op de Balkan en ze hadden verbit- terd meegemaakt dat overal nieuwe en chris- telijke staten ontstonden die de Turken ver- dreven.

Ten derde hoopten zij de verloren gebieden te compenseren met nieuwe veroverin- gen ten koste van de Russen in Russische koloniale gebieden als Oezbekistan, Kirgi- zië en Turkmenistan waar de meeste mensen van Turkse origine waren. De Armeniërs woonden echter vooral in het gebied dat tussen de twee loten van de Turkse stam lag. En er was de eeuwige haat van mohammedanen voor christenen die, niet gehinderd door islamitische flauwekul, initiatiefrijker, moderner en welvarender waren. Mag daaruit de conclusie getrokken worden dat de Turken de nazi’s van het Midden-Oosten waren? Dat klinkt logisch als men de boef Erdogan hoort verkondigen dat men het bloed van Turkse tegenstanders in Duitsland moet onderzoe- ken om te controleren of het wel echte Tur- ken zijn.

Maar neen, die stelling klopt niet. Het mohammedanisme was al dertienhonderd jaar voor de nazi’s verschenen een misdaad tegen de menselijkheid. Het is daarom veel correcter de nazi’s Europese mohammedanen te noemen. J^an n^eckers

De Armeense volkeren- moord: een genocide?

“Wie spreekt er nu nog over de Armeniërs?”, is een beruchte uitspraak van Adolf Hitler. “Heel de wereld, tot vandaag” is het correcte antwoord, tot woede van een groot deel van de Turken.

(5)

Actueel 16 juni 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Vijftigjarige echo’s

Van de bijzonder gevatte G.K. Chesterton is het woord dat er progressieven en conservatieven zijn waarbij het taak van de progressieven is om onophoudelijk fouten te begaan en die van de conservatieven om te beletten dat die fouten worden rechtgezet. We zouden daarmee ons stukje kunnen beëindigen, want een betere samenvatting van het zoveelste onder- wijsdebat bestaat niet.

Aan de orde was de hervorming van het secundair onderwijs. Tegen de koepelzaal van het zo innovatiegezinde Vlaams Parlement weerklonken vijftigjarige echo’s. De bedor- ven mythe van het Vlaamse onderwijs als Het-Beste-ter-Wereld kwam langs en ook het VSO-spook (R.I.P. 1988) waarde nog rond.

Onderwijsminister Crevits worstelde zelfs nog met een in dat VSO opgedaan trauma. Ze zal niet de enige zijn, want herhaaldelijk werd gewaarschuwd om niet terug daarin te verval- len. De hedendaagse onderwijskundige spits- technologie van het Vlaamse beleid gaat nog steeds over de opdeling “algemeen, technisch en beroeps”, het “watervalsysteem”, het hoge aantal zittenblijvers, de (on)gewenste brede eerste graad, het gebrekkige talenonderwijs, het gebrekkige wetenschaps- en technologie- onderwijs en zelfs de goede oude rivaliteit tussen “het college” en “het atheneum”. Alle nieuwe terminologie en inzichten ten spijt, lij- ken zowel voor- als tegenstanders van de huidige hervorming vooral bezig te zijn met het oppoetsen van een archeologisch object.

Plopsaland

Stefaan Sintobin (VB) had een vraagje over een moslimdameskransje dat het subtropi- sche zwembad van Plopsaland (De Panne) had afgehuurd en daarbij had verzocht om de volkomen afwezigheid van het mannelijke geslacht, tot het reddingspersoneel aan toe.

Sintobin vroeg zich af wat tegen dat soort grap- jes zou kunnen worden ondernomen. Minis- ter Homans was evenmin blij met dergelijke gebeurtenissen. Meest aangewezen zou zijn om dat via de arbeidswetgeving aan te pakken.

Sintobin verwonderde zich erover de enige met een vraag te zijn, want als het over andere soorten discriminatie gaat verdringt men zich immers rond het spreekmeubel. Hij kreeg toch enige bijval van Mercedes van Volcem (Open Vld) en Nadia Sminate (N-VA) die zich tegen dit “seksisme” kantten. Ten slotte vond Sin- tobin dat men maar consequent moest zijn, als iedereen toch vindt dat man-vrouwdiscri- matie niet kan, moet ook de subsidiëring van de islam op de schop.

Hypocriet

Hoewel de politieke marketing vandaag eerder neigt naar “nieuwe zakelijkheid”, duiken toch weer mooie dingen uit het verleden op.

Zoals u heeft vernomen, worden de lokale en provinciale kiescampagneregels wat bijge- steld. We kunnen ons bijvoorbeeld terug ver- heugen op de reuzenaffiches van weleer. Alsof men nog niet genoeg onbetrouwbare tronies in het straatbeeld kon aantreffen. Ook mogen de partijen wat meer geld tegen die campag- nes aangooien.

Als er een partij is die zedig zou moeten zwijgen over partijfinanciering is het wel de socialistische, toch was het net Joris Vanden- broucke (sp.a) die de vermoorde en veront- waardigde onschuld kwam spelen. Schanda- lig, in een tijd van bezuinigingen, dat meer geld door partijen mag worden uitgegeven, enzo- voort… Björn Rzoska (Groen) sloot zich daarbij aan en minister Homans kreeg het verwijt de zaak in het geniep te hebben doorgedrukt tot meerdere eer en glorie (en voordeel) van de N-VA. “Populistisch en hypocriet”, vond Liesbeth, het gaat over aanpassingen door de afslanking van de provincies en het Kiesde- creet voor de lokale verkiezingen. De verho- gingen zijn bovendien minimaal en het gaat om geld dat toch al in de partijkassen zit. Het gekrijs bij rood en groen was er niet minder om. Jammer dat Homans er niet aan dacht om even te vermelden dat al die partijkassen zo rijk gevuld zijn dankzij bepaalde socialistische schandaaltjes die hebben geleid tot het huidige partijfinancieringssysteem naar het principe dat partijen vette overheidsdotaties moeten krijgen omdat ze anders wel noodge- dwongen hun toevlucht tot onfrisse praktijken moeten nemen.

KBC speelt riskant spelletje met prognoses over Waals herstel

Hebben we ons vergist? Vorige week schreven we over de hallucinante economische kloof tussen Vlaanderen en de andere gewesten. Het was dus even schrikken toen eind vorige week een aantal media bijna het tegenovergestelde titelden. Ze deden dat op basis van cijfers van Johan van Gompel van KBC over regionale economische groei.

Wij baseren ons op werkelijke en harde cijfers over onderwijsniveau en werk (VDAB, RVA). Van Gompel speculeert.

Al jaren lang wijst Van Gompel erop dat de Vlaamse voorsprong in economische groei sinds de jaren 1970 daalt. Dat klopt. In de jaren 1960 bedroeg de Vlaamse groeivoorsprong 1,8 procentpunt, in de jaren zeventig zo’n 1,9 procentpunt, in de jaren tachtig zo’n 1 procent, in de jaren negentig nog 0,7 procent, en in de periode 2000-2012 was er geen verschil meer.

Maar vijftig jaar lang bleef Vlaanderen beter presteren. Dus: de kloof wordt níét gedicht.

Wat Van Gompel doet, is speculeren. Zijn analyse wemelt van voorwaardelijkheden. De komende vijf jaar “kan” het verhaal keren…

Want in Brussel en Wallonië ligt de “poten- tiële” werkgelegenheidsgroei hoger dan in Vlaanderen. Wallonië “moet in staat worden geacht” om meer mensen aan het werk te krijgen.

“Als Wallonië en Brussel hun structurele problemen (files in Brussel, verbetering van kwaliteit van onderwijs in Wallonië...) kunnen aanpakken en, net als Vlaanderen, inzet- ten op meer innovatie en een verbetering van de concurrentiekracht, dan kan de ommekeer een feit worden”. Ja, zo kunnen we het ook…

Euforie

Dit soort rapporten wordt niet zelden voorgesteld als “positief nieuws” over en voor Wal- lonië. Onterecht?

Nieuw is dat allemaal niet. Neem nu Van Gompels “rapport” van vier jaar geleden. Ook toen euforie in De Standaard (‘Vlaamse voorsprong in groei is verdwenen’) over de succes- volle inzet van Wallonië in specifieke sectoren zoals farmaceutica en gezondheidszorg… Van Gompel zag zelfs tekenen dat het iets “jon- gere” Wallonië sterker groeide dan Vlaande- ren en was lovend over “het positieve effect van het Marshall-plan”.

Maar inzake jobcreatie stelt dat plan weinig voor.

Uitzondering

Recenter was er een korte uitzondering (2008-2011), toen de Waalse economie inderdaad drie keer op vier jaar tijd iets sneller groeide dan de Vlaamse. Verwonderlijk was dat evenwel niet. In de crisisjaren vanaf 2008 is de exportgerichte Vlaamse economie kwetsbaarder en conjunctuurgevoeliger. Een economie gekenmerkt door hoge overheids- tewerkstelling, zoals de Waalse, is minder cri- sisgevoelig.

Waals herstel was een wankele mythe op het losliggend zand van een crisis. Zelfs die (onverstandige) vreugde was van korte duur.

Van Gompel en KBC zaten zelfs ronduit fout.

Vier jaar geleden voorspelden ze ook voor 2012 een nog snellere groei voor Wallonië. Dat was een slag in het water… De cijfers van 2012 en 2013 waren weer van een andere, oudere orde. Vlaanderen presteerde weer beter. De kloof groeit weer.

En nu?

“Wallonië en Brussel ‘kunnen’ sneller groeien dan Vlaanderen”, titelde zaterdag Het Laatste Nieuws. Een wonderbaarlijke titel boven een stuk waarin letterlijk het tegenovergestelde staat: “De Vlaamse economie groeit systematisch sneller dan de Waalse en de Brusselse”… en “ook dit jaar zal dat het geval zijn”. Of hoe men van slecht nieuws ook nu weer – anno 2016 - goed nieuws probeert te maken.

Brussel

Volgens van Gompel “zou” vooral Brussel een forse inhaalbeweging hebben gemaakt, onder meer door de betere samenwerking tussen de verschillende arbeidsbemiddelings- diensten (VDAB, Forem, Actiris). Almaar meer Brusselaars zouden werk vinden buiten het gewest. Het aantal loontrekkenden zou in

Brussel sinds 2007 dubbel zo snel gestegen zijn als in Vlaanderen en Wallonië.

Al goed dat dit spetterende nieuws dan toch in De Tijd wat werd gerelativeerd. Brussel heeft een rampzalige werkzaamheidsgraad en werkloosheidsgraad. En dat is geen speculatie, maar een zekerheid. Wat minder uitkeringsge- rechtigde werklozen wordt wel meteen geduid als “goed nieuws”, maar men vergeet dat die werklozen vooral verhuizen naar OCMW en leefloon. In Brussel krijgt 1 inwoner op de 20 een leefloon, tegenover 1 op de 100 in Vlaan- deren en 3 de op 100 in Wallonië.

Conclusies

En wat is dan de indrukwekkende conclusie van het KBC-rapport (voorspelling)?

Voor 2016 gaat KBC nog uit van 1,5 procent groei in Vlaanderen, 1,4 in Wallonië en 1,2 in Brussel. Ook dat nieuws is voor Vlaan- deren alweer een vogel in de hand, de Walen moeten het stellen met wat ufo’s in de lucht.

En dan nog even verder, de leuke toekomst? Vlaanderen zou tussen 2016 en 2020 op een gemiddelde jaarlijkse groei van 1,5 procent mogen rekenen, Wallonië en Brus- sel op 1,6 procent. De met toeters aangekon- digde ommekeer “zou” resulteren in zegge en schrijve een tiende procent voorsprong… Op die manier wordt de publieke opinie van de Vlamingen met wel erg voorwaardelijke gege- vens gesust. Vreemd.

Een grootbank zou wat omzichtiger kunnen omspringen met “voorspellingen” die worden gecommuniceerd als goednieuwsshows. Ze zijn erg riskant. Dat geldt (omgekeerd) ook voor het verzwijgen van de harde “werkelijkheid” die andere economische bronnen bloot- leggen.

Media die de regionale economische kloof overhaast relativeren of – zoals De Morgen – harde cijfers van de VDAB hierover compleet (en onprofessioneel) verzwijgen, bewijzen Wallonië en Brussel geen dienst.

Als Wallonië zich blijft vastklampen aan wat strohalmen van het Marshallplan, dat uiteindelijk bitter weinig jobs oplevert, komt het daar níét goed. Wallonië mist duidelijk de kracht van Verandering…

AnjA Pieters

Hoe het Vlaams sportdecreet tot stand kwam

Het Vlaams Parlement keurde op 1 juni een nieuw decreet goed over de erkenning en de subsidiëring van de georganiseerde sportsector. Dit is ook voor de multisportfedera- ties (federaties met een breed aanbod van sporten) een zeer belangrijk decreet omdat hun erkenning en vooral subsidiëring, en aldus hun werking, hierdoor bepaald wordt.

De afhandeling van dit decreet is een ware politiek vaudeville geworden met de libera- len in een zielige hoofdrol.

Het belangrijkste twistpunt was het aantal leden voor een multisportfederatie. Het kabinet-Muyters had minimaal 30.000 leden voorgesteld om de rationalisatie van de werking te realiseren en om de historisch gegroeide, vaak verzuilde, versnippering af te bouwen. Hierte- gen rees verzet van drie kleine federaties, die geleid worden door personen met een uitgesproken Vld-signatuur. De Bond Voor Lichame- lijke Opvoeding (BVLO) was jaren geleden een federatie met meer dan 30.000 leden, maar het aantal daalde tot 6.000 leden; deze federatie had tot nu zes personeelsleden, gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap, en er werden twee wagens ter beschikking gesteld van bestuurders! Een andere door blauwen geleide federatie (Sportievak) is een lucratieve organi- sator van sportkampen met eveneens 6.000 leden. Een derde blauw geleide federatie is Padel, een nieuwe sport, en een niet-erkende federatie met enkele honderden leden. Toen deze federaties van het blauwe fabriekje ver- namen dat er 30.000 leden moesten zijn voor erkenning en subsidiëring werden de blauwe politieke relaties aangesproken, waarna er binnen de Vlaamse regering een nooit geziene politiek druk werd uitgeoefend om het leden- tal te verlagen tot 10.000.

Gwendolyne Rutten maakte er een ‘zaak’

van en wilde tonen dat zij kan scoren. Om ver- dere heibel te voorkomen en om de onver- murwbare liberalen ter wille te zijn, werd in een nieuw ontwerp het aantal van 10.000 opgenomen, ondanks hevig bezwaar van het

kabinet-Muyters. Sport Vlaanderen (het vroegere Bloso), de Vlaamse Sportfederatie (VSF), de koepelorganisatie van alle Vlaamse sport- federaties met meer dan 90 procent van hun leden en de unanieme Vlaamse Sportraad ver- zetten zich tegen de verlaging tot 10.000 leden.

Partijdiscipline

Er volgde op 28 april een hoorzitting in het Vlaams Parlement, waar de terechte bezwaren door de quasi unanieme en zeer representa- tieve sportsector duidelijk werden herhaald.

Op 17 mei kwam de Commissie Sport van het Vlaams Parlement samen en in het verslag van

27 bladzijden staat hierover één lijn; Muyters antwoordde op de vraag over het waarom van de ondergrens van het voorgestelde leden- aantal (10.000) dat dit aantal het resultaat is van een afspraak binnen de Vlaamse regering.

N-VA en CD&V, die zeer goed wisten dat dit onderdeel van het decreet hevig betwist werd door de Vlaamse sportsector maakten in de plenaire vergadering enkele randbemer- kingen, maar zwegen over het grote discus- siepunt. N-VA-woordvoerder Wouters sprak er met geen woord over en zei ongegeneerd dat dit decreet beantwoordde aan de wensen van de Vlaamse sportsector…

Ze stemden uiteindelijk mee met hun blauwe zielenpoten. Quasi altijd worden sportdecreten unaniem goedgekeurd, maar nu stemden sp.a, Groen en Vlaams Belang tegen. Het mocht echter niet baten. Vlaanderen moest weer eens bewijzen dat wat het zelf doet, beter doet.

K^vC