Minder België is meer!

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Minder België is meer!

Kijk, het is voor sommigen ook nooit goed. Na een paar maanden trok Di Rupo zijn mond nog eens open - hem werd immers verweten dat hij zich wegstak in het maquis - en hield tijdens zijn nieuwjaarsreceptie een pleidooi voor een uitgebreide regering van nationale eenheid. Waarop hij meteen driekwart van Vlaanderen over zich heen kreeg om hem te vertellen dat hij de pot op kon. Broeders en zusters, op die manier gaan we er nooit geraken. Kunnen we nu echt niet wat meer inlevingsvermogen aan de dag leg- gen? Wat gaan de Verenigde Naties wel van ons denken? Mogen we er trouwens op wij- zen dat het precies die dag ook Gedichtendag was onder het motto ‘Je fantasie de vrije loop laten’? Welnu, wat heeft de voorzitter van de PS nu anders gedaan dan precies dat laatste? Het is toch niet omdat de actievoerders van TAK op de Historische-Beto- ging-Voor-Snel-Een-Regering op een bijzonder democratische manier werden gemo- lesteerd, dat de Spielerei van het PS-opperhoofd zomaar naar de prullenmand moest worden verwezen. ‘Een komedie van de bovenste plank’, zo lezen we in een persmede- deling van het Vlaams Belang. Verdorie zeg, we zijn straks acht maanden aan het pala- veren, en dan zouden we moeilijk gaan doen als eindelijk eens iemand voor een vrolijke noot zorgt. Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet!

We zouden dat bovendien wel eens graag opgevoerd zien worden, zo’n regering met negen partijen. Reken maar na: twee socialistische, twee christendemocratisch/

humanistische, twee liberale, twee groene plus het uitschot van de N-VA. (Nog groter uitschot, zoals het Vlaams Belang en

LDD, wordt terecht aan de kant gela- ten.) Dat zou nog eens een schouwto- neel van de bovenste plank opleveren.

Eigenlijk vinden we dat we gewoon recht hebben op minstens een poging in dat verband. Als België zijn reputa- tie van surrealisme eer wil aandoen - en kijk, terwijl we dit schrijven loopt er zowaar een bericht binnen dat de actiegroep Voorpost ‘Manneke Pis in ere heeft hersteld’ - dan kan dat enkel door het absurde tot in het uiterste door te trekken. Een regering met negen vicepremiers, dat heeft waar- schijnlijk tot nu toe geen enkele nego- rij ons voorgedaan. En wat moeten we anders aan de buitenlandse media en aan de ratingagentschappen gaan mee- delen? Dat ‘rien ne va plus’? Daarom is het beter dat alle mogelijkheden met gepast gevoel voor dramatiek worden nagegaan en afgetast.

‘Less is more’

Goed, voor de meer hardnekkigen onder ons: wat was de show van Di Rupo uitein- delijk anders dan een zoveelste bewijs dat we snel minder België en veel meer Vlaande- ren nodig hebben? Als illustratie van het ‘less is more’-principe dat twee weken geleden nog door de Franstalige partijen (en hun dienaars bij Groen! en de sp.a) van de onder- handelingstafel werd geveegd? VRT-correspondent Carl Devos heeft recent ontdekt dat we een ‘systemische’ - dus diepgaande - staatshervorming nodig hebben in plaats van het status-quo dat de andere kant nastreeft. Proficiat, beter laat dan nooit. Meer en meer duikt ook het V-woord op: verkiezingen lossen niets op, schrijft Boudewijn Van Peteg- hem in Trends, maar ze kunnen wel duidelijkheid brengen en die kan helpen de politieke patstelling te doorbreken. Met de liberalen rond de tafel zal het immers niet gemakke- lijker zijn om een communautair compromis te bereiken.

Wij gaan er zelf al veel langer van uit dat het vroeg of laat op een nieuwe stembus- gang uitdraait, omdat de meningen diametraal tegenover elkaar blijven staan. Maar we stellen vast dat bij de N-VA de knop voorlopig niet wordt omgedraaid. Want als we de woorden van Di Rupo niet ernstig moeten nemen, wat moeten we dan wel denken van de uitspraken die Bart De Wever het voorbije weekeinde in verschillende kranten heeft gedaan?

De Wever wil zich nog eens “smijten” om de spaak gelopen regeringsonderhandelingen terug op de sporen te krijgen. Hij wil dit ver weg van alle camera’s in overleg met Elio Di Rupo doen. Het zal ech- ter niet gaan zonder een hervorming van de sociale zekerheid. (Uit La Libre Belgique maken we op dat die her- vorming een gedeeltelijke splitsing zou betekenen. Wat door de Franstaligen al keer op keer is afgewezen.) Nieuwe verkiezingen zijn volgens De Wever zeer riskant voor onze welvaart - als het ware een echo van wat Leterme vorige week tijdens het vragenuurtje in de Kamer zei. Eigenlijk komt het erop neer dat de voorzitter van de N-VA zich niet kan losmaken van de infer- nale gang van zaken die sinds 13 juni bezig is. Dat hij bevreesd is en blijft voor het imago van Zwarte Piet, en onzeker is over een mogelijke verkie- zingsuitslag. De N-VA blijft zich dus in het moeras begeven. Erg hoopgevend is dat niet.

Deze week :

• De middelvinger van Onkelinx 2

• Mia De Schamphelaere: durven de Vlamingen het aan? 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• KBC is niet meer van hier 5

• Lenny Kuhr, mijn liedjes, mijn leven 10

• België is al 60 jaar de vazalstraat van de VS 11

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

jaargang • nummer 5 • woensdag 2 februari 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

Wie denkt dat Het Edel Land zonder nieuwe federale regering op de dool is, moet ik tegenspreken. En wie zegt dat het beleid de kunst heeft verleerd om een consensus te bereiken, ook. Niet alleen telt ons aller vaderland nog vijf andere regeringen, de kans dat een consensus er snel, traag of helemaal niet komt, hangt gewoon af van de richting waarin hij dient gestuurd. Als Jan Modaal de pineut in het vizier van zo’n consensus is, dan kan het héél snel gaan.

Consensus, timing en algemeen belang

Dat uitgangspunt verdient enige toelich- ting uit de dagelijkse praktijk. Zo was de snel- heid opmerkelijk waarmee onlangs het beleid een kristalheldere consensus bereikte over het “vrijmaken” van dertien miljoen euro belastingpoen om de uittredingsvergoeding van niet-herkozen mandatarissen in Kamer en Senaat mee te betalen. De daarover heer- sende stilte bij de oppositie was even voor- spelbaar als oorverdovend. En geef toe dat dit een niet-alledaags verschijnsel is.

Veel minder snelheid wordt bijvoorbeeld getoond in de speciale werkgroep die onder- zoek voert over wedden, vergoedingen en onkosten van parlementariërs. De groep werd opgericht op verzoek van Vlaams par- lementsvoorzitter Jan Peumans. Die was, naar eigen zeggen, bijna van zijn stoel geval- len toen hij in de zomer van 2009 zijn eerste loonbriefje bekeek waarop hem de maande- lijkse habbekrats van 17.000 euro bruto toe- lachte. Dat kon minder. Vandaar de werk- groep die sindsdien, onder voorzitterschap van Carl Decaluwé (CD&V), elke methode van de “surplace” uitprobeert. Nu toch al anderhalf jaar lang. Een verdienste op zich.

Niet dringen

Hoge snelheid was dan weer merkbaar bij de recent bereikte consensus tussen de gewesten over de hervorming van de ver- keersbelasting. Beleidvoerders van Vlaams, Waals en Brussels gewest toeterden om ter snelst en om ter hardst dat van een nieuwe belasting geen sprake was. Als in dat verband geluidsnormen van geen tel meer zijn, dan weet al genoemde Jan Modaal onveranderlijk hoe laat het is. Hervormen om te hervormen doet een regering niet. Laat staan drie rege-

ringen tegelijk. Als de oppositie die consen- sus dan weer wel op de korrel nam, betekent dat enkel dat ze zich afzet tegen de jongst geplande belastingvorm zolang de opposi- tiekuur duurt. En geen dag langer.

Zodoende zal het in 2013 concreet zo zijn dat, wie met de wagen rijdt - en wie doet dat niet? - twee keer zal betalen in plaats van, zoals vandaag, één keer. Er zal een vast bedrag dienen opgehoest voor gebruik van het wegennet. En een variabel bedrag naar- gelang de “milieuvriendelijkheid” van uw kar- retje. Er worden uiteraard de nodige tremo- lo’s gebruikt om te onderstrepen dat de som van de twee bedragen niet hoger zal klimmen dan de huidige wegentaks. Vooral niet drin- gen om dit veelbelovende “statement” van op de eerste rij toe te kunnen juichen!

Eigen volk...

Wat ik ook altijd opnieuw bewonder bij beleidvoerende politici is hun groot talent voor de perfecte timing. Want zeg nu zelf, kan een nieuwe verkeersbelasting nog pas- sender wereldkundig gemaakt worden dan op het moment dat de automobilist van links naar rechts en omgekeerd op de wegen moet slalommen om tussen ontelbare putten door ook nog wat asfalt onder de wielen te krij- gen? Neen toch?

Ik zou tenslotte afbreuk doen aan het inge- bakken gevoel bij politici om altijd en overal te ijveren voor het “algemeen belang”, mocht ik het jongste bewijs van dit nobele stre- ven onbesproken laten. Zoals pas afgeleverd door de nooit verkozen, maar door de “par- taai” aangestelde Vlaamse excellentie voor Innovatie, Ingrid Lieten uit Limburg. Gezellin Ingrid heeft, in innige samenwerking - kwa- tongen spreken over innige samenzwering - met kameraad Steve Gratis, in Hasselt een proefproject met elektrische auto’s van de energie-intercommunale Infrax opgestart.

Steve is daar voorzitter van.

Honderd Limburgse gezinnen mogen een jaar gratis met zo’n autootje rijden. Met dien verstande dat Infrax voor het prijskaartje op subsidies van de Vlaamse regering rekent.

Ergo de belastingbetaler. Het door de “par- taai” aldus opgezette staaltje “eigen volk eerst” is door het Vlaams parlement niet op een staande ovatie onthaald. Wel integen- deel. En dat vindt de altijd en immer voor het

“algemeen belang” opkomende Lieten naast

“ongehoord” ook “ver onder de gordel”. Dat zal dan wel. Zeker voor wie weet wie Lieten op het ministeriële schild heeft getild. En ook weet dat het “voor wat hoort wat” binnen het beruchte “ons-kent-ons”-systeem niet kapot te krijgen is. Wat gij, Steve?

D. M^ol

Middelvinger

Laurette Onkelinx haalt de middelvinger boven als politiek argument. Dat leek althans zo in het zondagse debatprogramma Controverse op RTL-TV1.

Haar woordvoerder verklaarde later, geconfronteerd met de televisiebeel- den die geen twijfel lieten, dat Laurette zich van vinger had vergist. Tja, wat doet een mens in een toestand van radeloosheid? Had Joëlle Milquet al niet eerder voor de camera op de vraag “Wat denkt u ervan?” geantwoord “Ik denk er niks meer van”? Ze was niet teleurgesteld, maar boos. Het ontslag van Vande Lanotte viel bij de Franstaligen op een erg koude steen, want hoe moet het nu verder met hun geliefde vaderland? De koning aanvaardde zelfs het ontslag, al wilden de Franstaligen liever anders. Ze verliezen de greep op de gebeurtenissen totaal en dat zijn onze Franstalige vrienden niet gewend. Dus worden ze boos en zelfs agressief.

Di Rupo besteeg met de allure van een Franse president het spreekgestoelte op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij en deed het voorstel een regering van natio- nale eenheid op poten te zetten. En als dat niet zou kunnen, dan wil hij de regering- Leterme verderzetten, “aangevuld met wie dat wil”. Zo’n regering moet dan een sociaaleconomisch beleid voeren en een ministaatshervorming uitvoeren, te weten BHV splitsen en geld klaarleggen voor Brussel. De rest van de staatshervor- ming kan dan in een commissie bespro- ken worden.

Onzinnig voorstel, luidde het algemeen aan Vlaamse kant. Ja, maar dan wel omdat de N-VA te groot is om genegeerd te wor- den. Je kunt 30 % van de Vlaamse kiezers uitsluiten, maar dat wordt allemaal wel heel erg moeilijk als er al zo’n 15 tot 18 % in een formeel of een feitelijk cordon zit (VB en LDD). Als er een regering van nati- onale eenheid komt, bestaat er aan Frans- talige zijde geen oppositie meer en mogen Vlaams Belang en LDD het ongenoegen op hun eentje verwoorden. Zo’n rege- ring van economisch links tot economisch rechts en van Vlaams- tot Belgisch-natio- naal is natuurlijk al helemaal niet tot echt regeren in staat. Wie gunt het Vlaams Belang zo’n geschenk? Juist, een Belgisch politicus die zich geen barst aantrekt van hetgeen politiek boven de taalgrens gebeurt of kan gebeuren. Leterme+ (met sp.a en Groen! er bij) brengt de overwin- naar N-VA bijkomend aan de kant van de uitgeslotenen. Wie doet De Wever zo’n cadeau? Juist, een Belgisch politicus die zich geen barst aantrekt van hetgeen poli- tiek boven de taalgrens gebeurt of kan gebeuren. Di Rupo behoort duidelijk tot die categorie.

Stuurloosheid troef bij de Franstaligen bij wat stilaan een uitslaande brand mag genoemd worden, die het Belgische huis in de fundamenten dreigt te beschadigen.

Sovjetcampagne

Maar aan Vlaamse zijde staan de zenu- wen ook gespannen. “We weten niet hoe de publieke opinie zal reageren op de aan- houdende manipulatie”, verwoordde De Wever op zijn Antwerpse nieuwjaarsre- ceptie zijn schrik.

Het mediaoffensief tegen degenen die het Vlaamse been willen stijf hou- den, begint stilaan Sovjetallures aan te nemen. Waar is de tijd dat het Vlaams Belang alle wind moest opvangen? CD&V en N-VA zijn nu de gebeten honden. Zij brengen door hun houding de oude Bel- gische politieke orde in gevaar en moeten dus met alle middelen tot betere gedach-

ten gebracht worden. Een aanhoudende stroom van bereidwillige Vlaamse opinie- vormers mag de revue passeren om de CD&V te verwijten een aanhangwagen- tje van N-VA te zijn en op te roepen het karretje aan de Franstalige (en stilstaande) locomotief te koppelen. De Wever wordt dagelijks verweten geen oplossing te wil- len. Elk negatief signaal van de internatio- nale financiële markten wordt opgeblazen en desnoods uitgevonden. Internationale kranten worden geciteerd als ze bruik- baar zijn voor de goede Belgische zaak.

Poetin kwam zowaar op de proppen.

Vlaamse tegenstemmen mogen zich slechts mondjesmaat in het debat mengen.

Net (niet meer) genoeg om een indruk van vrij debat te wekken. Als Tom Lanoye een opiniestuk brengt in De Standaard van meer dan een pagina (en aankondiging de dag voordien), wordt bij wijze van grote uitzondering geen kans geboden aan de lezer om op het internetforum van de krant te reageren. In De Tijd krijgt Marc Hooghe twee bladzijden om zijn door en door oud-Belgisch verhaal te brengen.

Gui Polspoel komt op radio en televisie vertellen hoe soepel de Franstaligen toch zijn geworden. In De Morgen domineert dat deuntje al weken.

De krant blokletterde op de voorpa- gina SHAME na het ontslag van Vande Lanotte. Vlaamse politici die hun pro- gramma blijven verdedigen, moeten zich blijkbaar schamen. Het maakt De Wever zenuwachtig. Misschien komen er toch verkiezingen en hij vreest dat de dage- lijkse indoctrinatie toch z’n werk zou kun- nen doen.

Het zou kunnen. Misschien ook niet.

Op de internetfora waar de kiezer vrij z’n mening kan zeggen, blijven de Vlaams- gezinde stemmen domineren. Een mooi voorbeeld vinden we op de webstek van The Economist. Ene Charlemagne brengt onder dat pseudoniem wekelijks een stuk over gebeurtenissen in de Europese Unie.

“The trouble with Flanders” heette het vorige week, “Het probleem met Vlaan- deren”. De toon is duidelijk: het Noorden zorgt voor ellende.

Er kwamen zo’n 85 reacties op het stuk en de grote meerderheid daarvan kwam vanuit de hoek die de stevige Vlaamse aanpak verdedigt, die dat deed in uitste- kend Engels en met een reeks steekhou- dende argumenten. Geen middelvinger- gedoe. Met de lezers van The Economist win je hier geen verkiezingen, maar als dat forum en andere in Vlaanderen iets leren, dan toch wel dat het Vlaamse kiezersheir nog behoorlijk pal lijkt te staan.

J. K.

Kathedralen, foert

De leerlingen van de afdeling toerisme van het Koninklijk Atheneum van Antwer- pen weigeren op GWP, dit is Geïntegreerd Werkproject, te vertrekken naar Barcelona.

Waarom? De moslimscholieren van deze

richting, de meerderheid, hebben in de smie- zen dat er in Barcelona kathedralen zouden bezocht worden, en dat er geen sprake is van moskeeën. Dat is dus pure discrimina- tie, walgelijk, een samenzwering van de chris- tenen tegen de islam en een heruitgave van de kruistochten.

Karin Heremans, directeur, kan in een tweede editie van haar recente boek (over de hoofddoekenkwestie en haar reactie), mis- schien de volledige waarheid vertellen over het Koninklijk Atheneum vandaag. Of wacht zij met de werkelijkheid tot aan haar memoi- res na haar pensionering? Het KA was ooit de vrijzinnige prestigeschool waar progressieve kleppers als Leo Apostel en Michel Oukhov en conservatieve flaminganten als Lode Claes gekneed werden.

faciliteiten in heel Vlaanderen?

In het Europees Parlement werd een tekst

goedgekeurd die de lidstaten oproept om het kaderverdrag voor de bescherming van nationale minderheden te ondertekenen. Op deze ondertekening dringen de Franstaligen al jaren aan. Worden zij erkend als ‘nati- onale minderheid’ zou het neerkomen op het uitsmeren van de faciliteiten over heel Vlaanderen.

Zij zouden dan overal in Vlaanderen eigen scholen en culturele verenigingen mogen oprichten, met subsidies, en Frans kunnen spreken aan alle balies van gemeentehuizen.

De eentaligheid van Vlaanderen wordt aldus op de helling gezet. Tot nu toe hebben alle Vlaamse partijen zich tegen dit verdrag ver- zet. Tot nu toe, want ook N-VA keurde deze tekst goed. Ook Frieda Brepoels, het Lim- burgse N-VA-Euparlementslid. Wat zeggen de collega’s van Frieda in deze Vlaams-nati- onale partij hiervan?

PALMP-1-20110202-A02.indd 1 31-01-2011 15:42:34

3

De dingen dezer dagen

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Aan Patrick Develtere Voorzitter CD&V

Euh, pardon, ACW

Brief aan ...

Gij Receptionist,

Terwijl de Vlaamse beweging altijd een sociale beweging is geweest, kan het omgekeerde moeilijk gezegd worden van de organisatie die gij van Janneke Renders geërfd hebt. In een opiniestuk in De Tijd legt Bart Maddens de vinger nog eens haar- scherp op de wonde, waar hij het heeft over de polarisering binnen CD&V: ‘De rechtervleugel trekt de Vlaamse kaart, ter- wijl de arbeidersvleugel overduidelijk in het Belgische kamp zit. Het ACW heeft zich lange tijd gedeisd gehouden, maar de voor- bije weken werden alle registers openge- trokken om CD&V opnieuw in een meer Belgische richting te duwen en de as N-VA/

CD&V te breken.’

Dat bleek, kameraad Develtere, ook uit de toespraak die gij vorige week gehou- den hebt op de ACW-nieuwjaarsreceptie.

Gij hadt woorden van lof te over voor de onderhandelaars die een ontwerpakkoord over de lonen en over de statuten van arbeiders en bedienden op papier hebben gezet. ‘Omdat het bewijst dat we consen- sus kunnen zoeken en vinden tussen groe- pen die ogenschijnlijk tegengestelde belan- gen hebben.’ Juist, ja. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. De soci- ale partners, die kunnen het. De rest niet.

Spijtig toch dat het er enkele dagen na uw toespraak bovenarms opzat in uw eigenste bediendecentrales. Wanneer dit nummer verschijnt, weten we of er een meerder- heid is binnen de christelijke vakbond voor het ontwerpakkoord. Zo niet, kunt ge op de blaren gaan zitten, en sowieso zal de uit- voering van de hele zaak bijzonder moeilijk worden omdat het ABVV meer dan waar- schijnlijk de zaken op de spits gaat drijven.

Maar voor de rest: veel beter onderhan- deld dan al dat gedoe over een staatsher- vorming, waar het ACW zo weinig moge- lijk mee te maken wil hebben. Stem RVA, niet N-VA!

Wij citeren nog wat verder. ‘De uitda- ging is niet om te verbreden of te ver- diepen zoals de laatste weken toch werd geopperd. De sociale zekerheid is het fun- dament van ons huis, en wie eraan mor- relt, riskeert het hele huis te doen instor- ten.’ Transfereren dus, in bulk en via alle mogelijke kanalen. Het ACW - jawel, beste

lezer - houdt er immers een rechtvaardig- heidsagenda op na! Noteer eveneens: ‘Het was onze wens, van dag één, dat er tege- lijk meerdere sporen van onderhandelin- gen zouden worden getrokken en dat er ook zou worden onderhandeld over de sociaaleconomische uitdagingen waar we voor staan. Momenteel betalen we de fac- tuur van het surplacen.’ Mis! We betalen al JAREN de factuur van het surplacen. We betalen al JAREN de rekening voor het Belgo-nationalisme van het ACW dat mee verantwoordelijk is voor het vastlopen van zowat alle federale dossiers omdat het op geen enkel moment tegen de overkant

‘Genoeg!’ durft zeggen. De kop in het zand steken en de eigen mandatarissen aan de leiband houden, dat is die hele tijd de basis- houding van het ACW geweest. Benieuwd hoe dat gaat verlopen bij de samenstelling van de kieslijsten voor de volgende verkie- zingen (we specifiëren niet welke, voorlo- pig staan de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 eerst op de agenda.)

Weet ge wat ge eventueel kunt doen om intussen de contacten met het ABVV te verfijnen? Mee de nieuwe anti-N-VA- brochure verspreiden die de socialistische vakbond heeft klaargestoomd, en waar die momenteel overal mee leurt. Over het complot van Bart De Wever en VOKA om Vlaanderen onder een gruwelijk rechts- conservatief patronaal juk te brengen, dat de werkmensch zal terugvoeren naar de tijd voor priester Daens. Een brochure met tricolore omslag, wat ook het ACW bijzonder goed past.

Kameraad Develtere, wij hebben veel meer vitaminen gehaald uit de nieuwjaars- wensen van Guido Moons van de Vlaamse Volksbeweging, en vooral de volgende uitspraak is ons daaruit bijgebleven: ‘Lie- ver géén regering dan een slechte rege- ring!’ Dat is een zin die we uiteraard in uw tekst niet hebben aangetroffen, ver- mits het ACW al zoveel voor Vlaande- ren nefaste regeringen op de been gehou- den heeft. De dag dat dit verandert, gaan we op bedevaart naar Santiago de Com- postella. En we bevelen u daar aan in de woning van de Heer.

Mia heeft het licht gezien! In een gastcolumn in de VRT-webruimte deredac- tie.be op 23 januari 2011, “Volksraadpleging kan politieke impasse doorbreken”, pleit Mia de Schamphelaere, oud-CD&V-senatrice, voor een beslissend referen- dum over de staatkundige toekomst van België.

Durven de Vlamingen het aan?

Zij ziet vier opties waartussen het soeve- reine kiezerskorps kan kiezen:

1) “terug naar een unitair België”, dus

“geen paritaire regering meer, geen bijzon- dere meerderheden en geen beschermings- mechanismen en het gebruik van de officiële landstalen in alle administraties van Oost- ende tot Aarlen”;

2) “de huidige grondwet met wijzigings- mogelijkheden behouden”, wat neerkomt op “almaar moeilijker wordende regerings- vormingen”;

3) “een confederatie”, wat betekent “auto- nomie voor de deelstaten met een Belgi- sche koepel”;

4) “onafhankelijkheid”, wat “het einde van België” impliceert, en “voor Vlaande- ren het risico om de band met Brussel te verliezen”.

Het gebeurt zelden dat christendemocra- tische politici voor het referendum pleiten, evenmin in het tot directe democratie nei- gende Duitsland als in het ondemocratische België. Ten eerste, heeft die politieke fami- lie met haar kerkelijke wortels vanouds een voorkeur voor bevoogding door een hoger gezag, en ten tweede, is zij sinds WO 2 bijna onafgebroken aan het bewind geweest, een positie waarin men elke volksinspraak als een afknabbeling van de eigen macht ziet.

Het is geen toeval dat juist een recent naar huis gestuurde politica (niet herkozen in 2010) nu openlijk met de klassieke partijlijn breekt. Maar de hemel verheugt zich over elke bekeerling.

Er is een tastbare aanleiding voor die toe- wending tot het democratisch alternatief:

“Het Belgisch institutioneel kader leidt enkel nog tot wederzijdse blokkeringen.” Wanneer de indirecte democratie vastloopt, “raad- pleegt men de eigenlijke opdrachtgevers, de bevolking dus”. In enkele landen is dit een gevestigd gebruik, en met goed gevolg, maar in België? De enige Belgische volksraadple- ging, die over de Koningskwestie, dateert van 1950, maar “de uitslag toonde een té grote verdeeldheid tussen beide landsgedeelten en werd om redenen van pacificatie niet geres- pecteerd”. Wie met geweld dreigt, over- troeft hier het volksbesluit.

De negatieve lezersreacties op haar voor- stel staan dan ook bol van cynisch defaitisme

tegenover de antidemocratische krachten in België: als het toen niet kon, waarom het dan nu proberen? Op die retorische vraag bestaan goede niet-retorische antwoor- den.

Eén, is het zelfrespect, dat wij als bevol- king onze eigen politieke koers willen bepa- len. Maar voor wie geen zelfrespect lust (en dat zijn er nogal wat), is er een dringender reden: “Nu functioneert onze staat zeker niet”, de politieke klasse komt er zelf niet meer uit, want de door haarzelf geschapen staatsstructuren blijken onwerkbaar.

Mw. De Schamphelaere geldt als eerder Vlaamsgezind, net als LDD en VLOTT die ook met referendumvoorstellen komen.

Maar tegelijk werpen anti-Vlaamse scheld- kanonniers als Tom Lanoye de handschoen:

durf maar eens een referendum over de split- sing van België te organiseren, je zal zien dat de meerderheid van de Vlamingen (laat staan van de Belgen) daar tegen gekant is.

Inderdaad, het is een waagstuk, voor beide partijen. Eerst en vooral voor de Vlamingen.

De kiezer in de discretie van het stemhokje heeft misschien meer haar op zijn tanden dan de politicus die niet eens de grondwettelijk reeds vastgelegde splitsing van BHV in fei- ten weet om te zetten; maar Vlamingen zijn berucht om hun terugkrabbelen in het zicht van de genadestoot. Die slag met de goe- dendag, dat was in 1302, vergane glorie die de Vlaamse regering in 2002 zelfs weigerde te gedenken. De dolkstoot van aspirantba- ron Luc de Bruyckere in de rug van Bart de Wever en van het eigen Voka-programma herinnert eraan hoe zoollikkerij naar hogere machten ten nadele van de Vlamingen diep in de volksaard ingeroest is. Daarnaast zijn er ook eerbare bezwaren, bv. de inschatting dat Brussel dan helemaal verloren gaat.

Anderzijds, schept een referendum binnen een samenleving die er geen ervaring mee heeft, onverwachte opiniebewegingen. De antidemocratische kritiek dat referendums altijd in het voordeel zijn van het oppositie- standpunt, heeft een grond van waarheid, namelijk zolang het referendum slechts per uitzondering georganiseerd wordt. Dan kun- nen scheeftrekkende kinderziekten optre- den, echter slechts totdat de burger ervaart dat hij nu zelf de beslissingen neemt. Vanaf dan hoeft hij geen puberale vuist meer te maken tegen het gezag, omdat hij zelf de gezagspositie bekleedt. In dit geval zou een onverwacht referendum over het voortbe- staan van België een lichtjes revolutionaire sfeer scheppen, en die werkt in het voor- deel van de Vlaamse eisen, omdat die het oppositionele standpunt vormen. Tussen de aankondiging van een volksstemming en de eigenlijke kiesdag kan er in de geesten veel gebeuren.

Daarom moeten ook de belgicisten niet te zegezeker zijn. De gemiddelde Vlaming van vandaag is een politieke slaapkop, een vijg waarvoor de Coburgs niet bang zijn, en in een gedurfd project volharden ligt niet in zijn aard. Maar in zo’n referendumcampagne kan deze slapende schoothond gewekt wor- den, en wel door de Vlamingenhaat die de belgicisten in die omstandigheden nog onge- breidelder zullen spuien dan ze de jongste maanden reeds gedaan hebben. Het is aller- minst zeker dat hij op de grote dag voor de status-quo zal stemmen.

K^oenraad e^lst

Echo’s uit de Koepelzaal

In de stad van Elio (1)

•

Men kent de fameuze omzendbrieven die het taalgebruik in de faciliteitengemeenten regelen. In een zaak van Franstalige inwoners van dergelijke gemeenten die de gewest- belasting (onroerende voorheffing) weiger- den te betalen, heeft het Hof van Beroep van Bergen op 21 januari die omzendbrieven nu onwettig (‘legistieke commentaren zon- der reglementerende waarde’) genoemd en gesteld dat de Franstaligen niet telkens moe- ten vragen om hun administratieve docu- menten in het Frans te ontvangen. De zaak

was eerst voorgekomen in Brussel, later bij het Brussels Hof van Beroep en verhuisde na een arrest van het Hof van Cassatie naar Bergen.

In de stad van Elio (2)

•

In een eerste reactie zegt het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Geert Bourgeois dat de Vlaamse regering niet van plan is haar werkwijze inzake de toepassing van de taalwetten in faciliteitengemeenten te veranderen: ‘Dit arrest is regelrecht in strijd met de rechtspraak van de Raad van State, die bij betwistingen over de omzendbrie- ven Peeters en Martens telkens de Vlaamse overheid in het gelijk heeft gesteld. Het is niet omdat een bepaalde rechtbank nu in een welbepaald geval iets anders zegt dat wij onze werkwijze gaan aanpassen’, zeggen ze daar ijskoud en kurkdroog!

Studenten

•

Wat ons betreft, is Geert Bourgeois best goed bezig! Zo stelde hij in de commissie Binnenlands Bestuur klaar en duidelijk geen voorstander te zijn van het voorstel van de rode burgemeesters van Leuven en Gent om studenten te laten stemmen in de stad waar zij studeren en (tijdelijk) verblijven. Naast een reeks praktische bezwaren en nadelen (zoals hun partijgenoot Kurt de Loor ook toegaf) twijfelt de N-VA-minister vooral (en wellicht zeer terecht) aan de maatschappe- lijke betrokkenheid van de student bij de stad waar zijn kot staat. En Bourgeois wil al hele-

maal niet dat deze discussie vermengd wordt met die over de financiering van de gemeen- ten. Maar volgens LDD’er Peter Reekmans gaat het debat in essentie over het feit dat studenten niet tijdens de examens over en weer willen gaan om te stemmen in hun thuisgemeente. De minister wil die kwestie alleszins technisch onderzoeken.

Absenteïsme

•

Om de Vlaamse volksvertegenwoordigers (m/v) aan te sporen vaker de commissiever- gaderingen bij te wonen, overweegt men via een webstek bekend te maken hoe vaak ze daar aanwezig zijn! Een uitgewerkt akkoord is er nog niet, maar er circuleert wel een voor- stel. Per parlementslid zou er een vermelding zijn van al zijn aanwezigheden, afwezigheden met kennisgeving en afwezigheden zonder kennisgeving. Deze regel zou enkel gelden voor de commissies waarvan het parlements- lid vast lid is, dus niet waar ze optreden als plaatsvervangers van collega’s. De verloning van de parlementsleden zou niet aan de aan- wezigheid gekoppeld worden, zoals trouwens nu al wel het geval is met de aanwezigheden in de plenaire vergaderingen. Wie bijvoorbeeld op jaarbasis minder dan 80 procent van de plenaire zittingen met stemmingen heeft bij- gewoond, valt terug op 90 procent van zijn inkomen. Wie op die vergaderingen minder dan 70 procent aanwezig was, ontvangt maar 70 procent loon en wie minder dan 50 pro- cent aanwezig was, valt terug op 40 procent van zijn of haar inkomen!

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Amnestie? Jamais!

•

De voltallige zitting van vorige week dins- dag nam amper 15 minuten in beslag. Maar dat was lang genoeg om nog eens goed de brand in het smeulende hout te jagen. En dat werd aangeblazen door de Vlaams Belangers bij monde van Alexandra Colen. Tijdens die zitting moesten een batterij wetsvoorstel- len in overweging genomen worden. Dat wil zeggen dat de Kamer beslist of ze die voor- stellen over afzienbare tijd op de agenda gaat plaatsen. In principe is dat maar een forma- liteit, want in een democratisch parlement moet alles kunnen besproken worden, of men het nu met die voorstellen eens is of niet. Maar dat ging niet op bij de Franstali- gen; niet wanneer de Belangers opnieuw hun wetsvoorstel neerlegden om na 65 jaar ein- delijk amnestie te verlenen voor de repres- sieslachtoffers. Meteen waren alle Franstalige duivels ontbonden en zij zagen hun Belgische democratie in gevaar en het incivisme de macht grijpen. LDD, N-VA, Open Vld en CD&V steunden de mogelijke inoverweging- neming met nadruk omdat zij een debat over alles mogelijk achten in de praatbarak. Bij de stemming bleek dat de ‘Vlaamse’ Roden en Groenen, de hartstochtelijke pleitbezorgers van democratie en inspraak, de Franstaligen steunden in hun afwijzen van een democra- tisch debat. Het voorstel komt dus niet op de agenda. De dictatuur der democraten heeft meer dan ooit de macht in dit land...

Briesend

•

In de Kamer werd een werkgroep

‘Taal(on)evenwichten in het leger’ opgericht na de fameuze uitspraken van een topmili- tair waarin hij beweerde dat de Franstaligen benadeeld worden. Om dan wat meer infor- matie te bekomen, organiseert men hoor- zittingen tijdens dewelke de praatbarakkers vragen kunnen stellen. Als eerste spreker kwam woensdag historicus professor Luc de Vos van de Koninklijke Militaire School

een lesje geschiedenis geven over de evo- lutie van de taalwetten en het gebruik van de talen in het leger. Zoals dat tegenwoor- dig overal mode is, ging dit gepaard met een

‘powerpointvoorstelling’. De geleerde man wond er geen doekjes om en schetste met cijfers en toestanden de schrijnende toestan- den die de Nederlandstaligen tot een heel eind na de Tweede Wereldoorlog moesten ondergaan. Denis Ducarme van de MR kon dit verhaal niet aan en beschuldigde de pro- fessor van eenzijdigheid en geschiedverval- sing. Toen hij door commissievoorzitter Bert Maertens van de N-VA werd aangespoord om zijn toon wat te matigen en wat parle- mentaire stijl tentoon te spreiden, ging de

“democraat” helemaal door zijn dak en tem- peestte hij het kot bij elkaar tot hij uiteinde- lijk, buiten zinnen, afdroop. De Franstaligen én fatsoenlijke taalwetten die dan nog wor- den gerespecteerd ook... Het zal nooit op een normale manier samengaan.

Scheve taalkaders

•

In de commissie-Binnenlandse Zaken was er ook een hoorzitting met Annelies van

Cauwelaert, voorzitster van de Vaste Com- missie voor Taaltoezicht (VCT). Zij is een notoire CD&V-coryfee die ook mee de plak zwaait in het VRT-bestuur en nog her en der achter de schermen. Het is bovendien de zus van Knack-baas Rik van Cauwelaert...

Bij haar optreden in de commissie had ze de adviseurgeneraal van de VCT meegebracht, een verfomfaaide ambtenaar van PS-signa- tuur, die voor de nodige evenwichten moest zorgen, mocht de voorzitster zich te Vlaams opstellen. Ze kwamen toelichting geven bij de fameuze taalkaders in de overheidsdien- sten en peroreerden dat er hard gewerkt wordt aan het wegwerken van de oneven- wichten. Annick Ponthier van het Vlaams Belang stelde pertinente vragen met cijfers in de hand over de onevenwichten die integen- deel maar niet uit de wereld geraken en in de meeste gevallen ten voordele van de Frans- taligen spelen. Zij stelde dat zo maar liefst meerdere duizenden Vlamingen niet aan een job bij de overheid geraken omdat er geen objectief criterium wordt gehanteerd, zoals bijvoorbeeld de bevolkingsaantallen: 60 % - 40 %. Nu is dat gemiddeld zo’n 53 % voor de Vlamingen... De aanwezige N-VA’ers waren

het met haar eens en zegden dat ook met zoveel woorden. Van Cauwelaert had er niet veel op terug en moest uiteindelijk toegeven dat de adviezen van haar commissie niet altijd gevolgd worden omdat ze niet afdwingbaar zijn. Reden voor Ponthier om mee te delen dat hieromtrent onlangs een wetsvoorstel was ingediend door haar partij.

Spreekverbod

•

In de commissie-Seksueel Misbruik maakt PS-furie Lalieux duidelijk misbruik van haar mandaat als voorzitter door erg willekeu- rig de parlementsleden aan het woord te laten. Normaal komt men aan de beurt in de volgorde waarin men om een tussenkomst vraagt en kan men later onbeperkt opnieuw aan het woord komen voor bijkomende vra- gen of opmerkingen. Alleen voor de Vlaams Belangers geldt dat klaarblijkelijk niet. Ze worden steevast aan het woord gelaten na

‘de democraten’. Bruno Valkeniers die inten- sief en ten gronde een professor van de UCL ondervroeg, werd zelfs plots de adem afge- sneden door Lalieux. Het was klaarblijkelijk genoeg voor haar. In zijn plaats liet ze haar partijgenote Valerie Déom aan het woord.

De VB-mannen gaan het hier naar verluidt niet bij laten...

Verkeerde minister

•

Donderdag was er voor het eerst sinds de verkiezingen nog eens een vragenuur- tje. Het heeft eigenlijk allemaal niet veel om het lijf, want waarmee kan men een virtuele regering en dan nog wel één van lopende zaken het vuur aan de schenen leggen? Het is dus meer voor de sport dat sommigen het spreekgestoelte beklimmen. De hoofdvogel werd evenwel afgeschoten door de lijzige kaviaarsocialist Renaat Landuyt. Hij meende zijn streekgenoot en minister van Justitie De Clerck in zijn netten te vangen door te kla- gen dat anderhalf jaar na de helikopteront- snapping in Brugge van topgangster Sekakki er nog altijd geen netten over de binnenkoer gespannen zijn.

Lees verder blz. 14 Een vriend is leraar geschiedenis in Antwerpen. Hij leest trouw ‘t Pallieterke

in de Lierse bib, of anders in de Carrefour, want hij is te gierig om het te kopen.

Hij cirkelt iedere week als een gier boven de kringloopcentra van Mortsel, Lier en Duffel op zoek naar die ene zeldzame opera- of operette-lp. En af en toe vindt hij een zeldzaam boekje dat hij me soms met een ruimhartig gebaar schenkt, zoals de “Who’s Who in Belgium (Belgian Congo included)” uit 1957-1958. (25 eurocent in Duffel). Uit die bladzijden zogenaamd gevuld met alleen wat zake- lijke gegevens, duikt toch een verdwenen wereld op.

Who’s Who in...1958

Belangrijk. Uitgevers van toen en nog veel later (tot de eigen webstek dit soort boeken overbodig maakte) gebruikten altijd dezelfde methode. Ze schreven alle mogelijke pro- minenten uit de wereld van de politiek, de economie, de sociale organisaties, de uni- versiteiten, de media, enz. aan en ze verga- ten dikwijls de bedrijfsleiders van de kleine kmo’s die meestal belangrijker zijn voor een land dan alle politici en zeker alle journa- listen bij elkaar. De uitgevers publiceerden zonder censuur wat de “elite” over zichzelf schreef. Hoe minder bekend de persoon, hoe langer het lemma meestal was. De uit- gevers rekenden natuurlijk op de ijdelheid van de mindere goden. Nu hun biografie in hetzelfde dikke boek verscheen als die van de olympiërs, waren zij de eersten om die knoert te kopen.

Leven zonder angst

Wat leert ons nu die editie van meer dan 50 jaar geleden? Dat het een heel andere tijd was. Maar dat wist u misschien al. Toch een opmerkelijk voorbeeld. Bankier en groot- aandeelhouder Lambert van de bank die zijn naam draagt (en die later fusioneert met de Bank van Brussel) staat netjes vermeld met privéadres en telefoonnummer. Vandaag zal misschien wel eens een heel onvoorzichtige filiaalhouder zo dom zijn om in een tele- foonboek met zijn adres te figureren, maar geen enkele topbankier, laat staan een mil- jardair als Lambert indertijd al was, neemt nog zo’n veiligheidsrisico. Ook Fernand Col- lin, de baas van de Kredietbank, is in die tijd al even gul met zijn privégegevens.

Ander voorbeeld en illustratie van de beroemde uitdrukking van Julius Caesar -

“Van alle Germanen zijn de Vlamingen het lamst en het tamst.” - is Walter Ganshof

van der Meersch. De man was als hoofd van de staatsveiligheid in 1940 verantwoordelijk voor de arrestatie van duizenden mensen bij het begin van de oorlog en was ook, naar het woord van Herman Todts, de hogepriester van de repressie. Toch heeft deze Brugse franskiljon er geen probleem mee om zijn persoonlijk Brussels adres en telefoonnum- mer mee te delen. Meer zelfs, snoodaards die hem niet thuis vonden, konden het altijd proberen in zijn buitenverblijf “’t Lammeke Gods” in Het Zoute. Angst voor gangsters of voor mensen die wraak wilden nemen voor jaren naoorlogs verblijf in de gevange- nis bestond niet einde de jaren vijftig. Zelfs in 1989 deelt de dan hoogbejaarde Gans- hof nog alle informatie mee; zij het dan in de

“Wie is wie in Vlaanderen” en deze keer in het Nederlands.

Zijn oudere broer, een bekende histori- cus, die het niet nodig vond de naam van moeder Louise van der Meersch aan de zijne vast te pinnen, is in 1958 hoogleraar in Gent maar geeft uiteraard zijn Brusselse adres in het Frans.

De lakmoesproef

En daarmee zijn we bij de lakmoesproef voor een klein beetje Vlaamse overtuiging beland. Brusselse Vlamingen als Paul van den Bussche (op dat moment nog regeringscom- missaris bij de omroep en twee jaar later de hoogste ambtenaar), Nand Buyl en Willy Van- dersteen schrijven keurig “Romeinse steen- weg”, “Anspachlaan” en “Kufferathlaan”.

Maar het doet nog altijd pijn aan de ogen te lezen dat Jan Boon, de baas van het NIR (de latere VRT) en de auteur van “De Vlaamse Gentleman”, een stulpje heeft aan de “Ave- nue de l’Echevinage, Uccle.” Nog erger, wat te denken van de “Chaussée de Malines, 243”

in Antwerpen, waar ene Gerard Walschap woont? Monsieur Walschap is niet de enige die in een niet-bestaande Antwerpse straat huist. Zoals criticus Avermaete (Longue rue de Lausanne), zoon Alpaerts (Avenue Royale à Berchem) en Vlaamse (hmm) operadirec- trice Bolotine (rue Général Cabra).

Die adressen zeggen veel, maar niet alles, want mensen evolueren, worden soms min- der, maar ook soms meer Vlaamsgezind. De adjunct-chef van toenmalige eerste minis- ter Achille van Acker woont in de “rue Buis- set, Vilvorde” en is vierenvijftig jaar later nog altijd onder ons, even scherp van geest en de auteur van een blauwdruk om Vlaan- deren haast volkomen autonoom te maken:

Robert Senelle. Omgekeerd bestaat ook. De Vlaamse dichter Raymond Herreman en “de filosoof van de Vlaamse beweging”, Max Lam- berty, gebruiken de Nederlandstalige naam van hun Brusselse straat. Maar ik herinner me de goedlachse, rondborstige Paule Her- reman die de baas was van de dienst “Amu- sement” bij de RTBF, want papa zond haar naar een Franstalige school (ze sprak nog goed Nederlands). En toen ik aan de enige jurist van de RTBF die Nederlands kende, vroeg of hij ooit van Max Lamberty gehoord had, siste hij haast onhoorbaar tussen zijn tanden: “Mijn vader”.

Ook hele en meestal halve Vlaamsgezin- den gebruikten toen en soms vandaag nog de Franstalige vertaling van hun stadsnaam omdat ze onterecht denken dat dit de juiste Engelstalige versie is: Vanderpoorten woont in “Lierre” en Eyskens in “Louvain”. Ook

“Malines” heeft bekende inwoners. Een uit- zondering op dat slechte Engels is ... kardi- naal Van Roey, die zijn paleis heeft in het cor- recte Mechlin.

De oorlog is inmiddels al een tijdje ver- geten en nogal wat kostgangers van hotel de houten lepel zijn boven water gekomen, zoals schrijver Filip de Pillecijn en componist Gaston Feremans. Ook Jef van Hoof heeft men niet klein gekregen en hij noteert in zijn lemma: “enthousiastic propagandist of Fle- mish music”. Dichter Ferdinand Vercnocke, auteur van het onsterfelijke vers “Aan Adolf Hitler, mensch mèèr dan mensch” is ook van de partij, maar beperkt zich tot Weerde zon- der straatnaam (mijn schoonzuster was er werkster) want je weet maar nooit met die vaderlandslievende verenigingen.

Nostalgie

In het boek lees ik bijna nostalgisch de stukjes over ooit wereldberoemde BV’s, nu volslagen vergeten, als operetteheld Frits Vaerewyck en acteur Tuur Bouchez (de stot- terende Philidoor in Schipper naast Matilde).

Bij sommige namen moet je glimlachen met de goede eigenschappen die ze zichzelf toe- meten. Ingenieur Vekemans kan duidelijk dat ene uur in zijn leven niet vergeten dat hij de Britten in september 1944 via de bruggen van Boom naar Antwerpen loodste. Mijn sympa- thieke collega Paula Semer schrijft hoogst ernstig dat zij o.a. dankzij haar “pleasant looking figure” leading lady van de Vlaamse televisie is. Het boek bulkt natuurlijk van de adellijke heren (en een paar dames) en daar is per definitie geen Nederlandstalig adres te bekennen. Dat zijn ook de auteurs die in tegenstelling tot normale mensen een goed deel van hun lemma besteden om nog eens al de roemrijke daden van hun voorgan- gers op te sommen. De twee De Broucho- ven de Bergeyckjes vermelden fier dat een voorvader erin slaagde met Rubens’ weduwe Helena Fourment te trouwen.

Eén van de weinige burgerzondaars is mijn legendarische collega Etienne van Neste van het zondags opera- en belcantoconcert dat twee generaties Vlamingen rustig liet indut- ten na het zondagse rundergebraad. Men vertelde bij de omroep dat Etienne boven zijn stand getrouwd was met een Gentse franskiljonse dame. Het klopt nog ook, want hij is de enige die de familie van zijn vrouw vermeldt: neefschilder Malfait en groot- vadergeneraal Grade, bevelhebber tijdens de wereldschokkende slag van Schiplaken in 1914. Ach, dat ijdelheidje is een door- brave vent als Etienne vergeven. Hij was altijd zo bang van zijn schaduw en durfde geen plaat van tenor Jef Sterkens draaien, want die logeerde in september 1944 in de Ant- werpse leeuwenkooi. Een medische blunder maakte een einde aan het leven van Etienne;

een afschuwelijke slag voor zijn vrouw en zijn nog jonge kinderen. Hij zou zo fier geweest zijn op zijn dochter, de bekende feministe Anne-Sophie, en op zijn zoon Michel-Eti- enne, secretaris-generaal van de koningin Elisabethwedstrijden.

Jan neckers

Schaken is tof

PALMP-1-20110202-A04.indd 1 31-01-2011 15:42:59

De dingen dezer dagen

5

Betogen in 140 tekens

Hebt u reeds uw eerste vogeltjes in de tuin gezien? Het jargon draagt ons op in deze het anglicisme ‘gespot’ te bezigen, als we ons niet vergissen. Een paar robuuste overwinteraars vecht nog steeds voor de kaasrestjes, maar de nieuwe lentecollec- tie meldde zich nog niet. De steenkoude nachten die we deze dagen beleven, zou hen ook fataal worden. (Wie nu meent steller dezes betrapt te hebben op een contradictie, dwaalt. Het woord dag duidt volgens Van Dale de “tijd (aan) dat de zon boven de horizon is”. In deze betekenis staat het in vorige zin als een sneeuwman in de woestijn. Maar ‘dag’ is ook een “etmaal”, te weten de periodes van 24 uren die elk één kalenderblad vertegenwoordigen. Zo gebruikt, klopt onze door sommigen mis- schien gecontesteerde zin als een zwe- rende vinger. Gelieve uw haatpostjes dus voor u te houden, want dit blad wordt gele- zen door Vlaams-nationalisten en die ken- nen er volgens zelfbenoemde kenners van de haatmailcultuur nogal wat van; waar- voor ze trouwens van die kenners op hun beurt weer een reeks hatelijke verwijten krijgen te verduren. Maar, we wijken af.)

Houdt de tuin in het oog, want zeer bin- nenkort dalen de eerste gevederden uit het zuiden neer. Hoort u ze in gedachten al kwetteren? “Tweet, tweet, twit, twit- ter.” Twitter? Het is geen toeval dat we van de vogeltjes snel bij dat nieuwe com- municatiemiddel aanbelanden. Want het Engelse ‘to twitter’ betekent kwetteren in ons moers taal.

Kent u het fenomeen? Via gsm of com- puter kwettert u een boodschapje rond dat wordt opgevangen door degenen die zich hebben opgegeven jouw gekwetter te willen aanhoren. Wie de wereld iets wil twitteren, krijgt daarvoor de beschikking

over 140 tekens. Handig voor een met kin- deren rijk gezegende moeder om snel en doeltreffend de boodschap “komen eten”

over te brengen aan het nageslacht. U zal ons het nut van deze communicatietech- niek niet horen ontkennen.

Deze rubriek is zowat 21 keer langer dan een maximale twitter. Mocht u soms menen dat dit bestek niet de nodige ruimte biedt voor doorwrochte maatschappelijke analyses, dan weet u meteen hoe diepgra- vend zo’n twitter kan zijn. Snel en opper- vlakkig. Het zal u niet verbazen dat de heer Van Quickenborne erg actief is op dit domein.

Dinsdag ruimde de kwaliteitskrant De Standaard een kolom in om de lezer deel- achtig te maken aan een aantal twitter- boodschappen betreffende de ‘shame’- betoging van twee dagen eerder. Geniet mee van de diepgaande ontledingen: “Ein- delijk een betoging die zowel voor als tegenstanders beroert” (63 tekens) of

“zéér divers. Hoe groter diversiteit hoe groter politieke impact” (63 tekens). Deze twee twitteraars hadden niet eens de helft van de voorziene 140 tekens nodig om hun zielenroerselen samen te vatten. Organisa- tor Felix De Clerck put de mogelijkheden dan weer bijna helemaal uit: “Ik lees veel zinnige, maar nog meer onzinnige reac- ties op betoging. Reactie van politici zegt meer over henzelf dan over betoging” (129 woorden).

U vindt het maar niks, zo’n gekwetter in een kwaliteitskrant? Sta ons toe u in deze ongelijk te geven. De maat van 140 tekens lijkt voor een betoging zonder inhoud ruim voldoende om de essentie weer te geven.

V^oorheteenmanscollectief D^en B^looten K^oonincK

Den Blooten Kooninck

KBC is niet meer van hier

Thomas Leysen (50) is geen versterking voor het Vlaamse imago van KBC. Hij wordt voorzitter van KBC in de herfst. De knapste van de zonen van André Leysen woont fysiek in Antwerpen, maar de wereld is zijn speel- terrein en de kosmopoliet is van de gene- ratie “footlose managers” die liever kout in New York, Berlijn, Davos en New Delhi dan suft bij de thuisploeg. Thomas Leysen wortelt in twee culturen: de Duitse van zijn Hamburgse moeder en de Vlaams-Belgische van vader André. Van in zijn jeugd kreeg hij thuis een straffe talentraining: papa plakte de ondertitels van anderstalige tv-programma’s af. De kinderen moesten door onderdompe- ling wereldburger worden. Thomas Leysen kun je vergelijken met straffe internationale mensen uit gegoede families zoals de Fente- ners van Vlissingen in Nederland en de Wal- lenbergs van Zweden. Een verschil is dat de Fenteners en de Wallenbergs zich liefdevol identificeren met hun vaderland en dat bij een Leysen minder simpel is. Wat is hij: Vla- ming, belgicist, sinjoor, duitskiljon? Weinigen hebben een ongerafeld antwoord.

De jaren van “de bank van hier” met haar open deuren na 1945 voor de zachte mee- lopers van Duitsland zijn dood. De erosie van het Vlaams karakter van de enige grote Belgische bank (ING België is ex-BBL en Nederlands; BNP Paribas Fortis is met de volle goesting van Didier Reynders en na kontdraaierij van Yves Leterme onverbid- delijk Frans) is versneld na Remi Vermei- ren. Dat ambetant imago werd verdonke- remaand wat leidde tot het afbouwen van de bekwaamheid om de transfers tussen Vlaanderen, Brussel en Wallonië accuraat en met het gezag van een bancaire studie- dienst te meten, tot het bemoeilijken van de toegang tot de zalen van KBC van verenigin- gen met een té radicaal-Vlaamse identiteit, tot het weigeren van sponsoring van activi- teiten die ruiken naar Vlaams patriottisme.

Onder André Bergen, opvolger van Vermei- ren, werd de neutralisering van KBC ingeluid en deze is verder gegaan onder zijn vervan- ger, Jan Vanhevel. KBC heeft vandaag haast even veel medewerkers buiten als binnen België. Europa is de markt van KBC en elk

“localisme” snijdt de financiële groep weg.

Een Poolse CEO is niet voor morgen, maar soms zweeft deze “Europese” gedachte in de KBC-bestuurskamer.

Een tweede Remi Vermeiren is vandaag

ondenkbaar. Deze CEO had een sterke Vlaamse reflex. Die toonde hij discreet tij- dens zijn bewind en openlijk na zijn pensio- nering door de dynamisering van de Denk- groep in De Warande (opgericht door René de Feyter) wat leidde tot de publicatie in 2005 van het geruchtmakende Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa. Ver- meiren zette de traditie van Luc Wauters en Fernand Collin verder. Wie, voor de volledig- heid, geen flamingant was noch is, is voorzit- ter Jan Huyghebaert die dus per 1 oktober zal opgevolgd worden door Thomas Leysen.

Hij is een propere manager, echter zijn bio- toop werd het betere, Franstalige Brussel.

Over de familie Leysen - vader André en zijn zonen Christian en Thomas - is Vlaan- deren verdeeld. Niemand kan ontkennen dat pa een bekwame, Europese onderne- mer was, die, achteraf gezien profetisch, het Vlaamse Gevaert, dat meer kwakkelde dan flaminganten weten of willen toegeven, kop- pelde aan het Duitse Bayer. Wat in de lijn lag van zijn van jongs af gecultiveerde Deutsch- freundlichkeit. Senior maakte zich verdien- stelijk bij de redding van het dagbladenrijkje van Albert de Smaele. Dat werd wel het verre voorspel van het verdwijnen van AVV- VVK onder de marketinggeneratie van Tho- mas, voorzitter van Corelio (uitgever van De Standaard, enzovoort), en zijn redactionele buikspreker, Peter Vandermeersch, nu Hol- lander. De Vlaamse strijdkrant is een ver- gaarbak van voze belgitude geworden. Het grootste wapenfeit van Thomas is dat hij, in tandem met Karel Vinck, het koper en het zink wegduwde uit het zieke Union Minière en de non-ferrogroep ombouwde tot Umi- core dat triomfeert in nieuwe, ultratechno- logische materialen.

Wat met Thomas Leysen en het einde van België? Dan stelt zich de levensvraag, bij welk deel van Europa zal Vlaanderen schui- len? Het noorden met Duitsland als trek- ker, of het zuiden met Frankrijk? De Euro- pese leiders beschouwen Vlaanderen als een halfstaat die geopolitiek toekomt aan Frank- rijk. Thomas Leysen ligt vandaag niet wakker van de vraag, maar zij komt op de proppen en dan is zijn familiale en intellectuele ver- knooptheid met Duitsland een troef voor de samenwerking van Vlaanderen met het gezondste deel van de Europese Unie: Duits- land en Nederland.

J.r.

Rob Riemen en Julius Evola

Ze waren er op de anti-Vlaanderenavond van de belgicistische artiestenbende in Brus- sel. “Niet in onze Naam”, dus, wel in de naam van fascistenjager Rob Riemen. Hij werd aan- roepen door de Niet in onze Naam’ers. Rie- men van denktank en tijdschrift Nexus in Tilburg ligt in de Vlaamse boekhandels met

“Adel van de geest”, 2009, en “De eeuwige terugkeer van het fascisme”, van zopas. “De eeuwige terugkeer” ziet overeenstemming tussen de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB) van Mussert en de PVV van Wilders.

Riemens eerste boek is recent vertaald in het Duits, “Adel des Geistes”, en het Engels,

“Nobility of Spirit”. De bespreking van “Adel des Geistes” in Duitse kranten levert een brisante bedenking op. Het idealiserende geneuzel van Riemen - een mengeling van theologietaal en bevlogen frasen - klinkt als het antimodernisme van Julius Evola, lezen wij daar. Julius Evola? O my God. Wie kent en leest die filosoof van het Mussolini-fas- cisme vandaag? In Vlaanderen misschien de vrienden van de Delta Stichting en hun blad Tekos of een verdwaalde ziel in de rechter- vleugel van Vlaams Belang? Voor de zich- zelf bewierokende Riemen is het Evola-eti-

ket ambetant. Nexus is een dik tijdschrift tjokvol met de betere politiek-correcte ver- handelingen - het krioelt er van de Fein- geister met een kosmopolitische pedigree - en anderzijds zijn de Nexus-conferenties in het boerengat Tilburg, wel met een univer- siteit, een parade van wereldintellectuelen.

Riemen treurt om de beklemtoning van de realiteitszin, de verwerping van het trans- cendente, de passie voor pret en genot en het verlies van de zin voor goed en kwaad.

Hij strijdt tegen de decadentie van deze tijd, zoals Julius Evola (1898-1974), schrijver en kunstenaar, streed tegen de decadentie van zijn tijd. Evola behoorde tot de kunsten- stroming van het futurisme die het fascisme begroette als vernieuwend, heidens, held- haftig. Zijn sleutelwerk is “Opstand tegen de moderne wereld”, een stormloop vanuit heroïsche beginselen tegen het materialisme, het communisme en het individualisme. Rob Riemen loopt storm vanuit antifascistische beginselen tegen het materialisme, het com- mercialisme en het individualisme. Met twee schijten door één gat, aldus zou Breughel het konterfeiten op zijn spreukendoek. Fascist en antifascist, één strijd. J.R Relatie met poetsvrouwen

is vaak slecht

MR kiest vooRzitteR

Charles Michel is de nieuwe voorzitter van de Mouvement Réformateur. Daniel Bac- quelaine, zowat algemeen gezien als de kandidaat van uittredend voorzitter Didier Reynders, haalde het dus niet. Van de twee kandidaten leunde Bacquelaine het sterk- ste aan bij het Fransdolle FDF, dat de voor- bije dagen overigens nog maar eens pleitte voor een corridor tussen Brussel en Wallo- nië, maar of de verkiezing van Michel junior de Vlamingen hoop kan geven op een grote staatshervorming, valt sterk te betwijfelen.

UitbReiding bRUssel

De clan-Reynders en de clan-Michel staan elkaar al geruime tijd naar het leven, maar over één zaak zijn ze het immers wél eens:

de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde moet gecompenseerd worden met de uitbreiding van Brussel. “De Franstalige toegevingen die op tafel lagen, waren voor ons op sommige punten onaanvaardbaar,” liet Charles Michel optekenen. Over welke toegevingen heeft die man het toch? Didier Reynders zit binnen zijn partij op een dood spoor en was met het oog op een hernieuwde ministerportefeuille mis- schien tot enige toegeeflijkheid bereid, maar Charles Michel zette onmiddellijk de punt- jes op de ‘i’ door te pleiten voor een regering zonder de grootste Vlaamse, wat zeggen wij? Belgische partij. Wie dacht ook alweer dat de communautaire gesprekken makke- lijker zouden verlopen met de liberalen aan de onderhandelingstafel?

Uyttendaele wil splitsen

‘Il arrive que même le diable porte pierre,’

zegt een Frans spreekwoord. Daar moes- ten we aan denken toen Marc Uyttendaele, de echtgenoot van PS-passionara Onkelinx, plots het licht zag en stelde dat het einde van België niet langer uit te sluiten valt. Wat vindt

u bijvoorbeeld van volgende beweringen: “De discussie is niet meer hoe je de staat her- vormt, maar of dat nog wel zin heeft.” En:

“Het Belgische model is aan het sterven. We moeten de verhoudingen tussen het Noor- den en het Zuiden totaal omgooien en mis- schien overgaan tot de volledige scheiding.”

Tot voor enige tijd hadden zulke uitspraken enkel uit de mond van een flamingant kun- nen komen.

ConfedeRalisMe bestaat niet In een vrije tribune wees Uyttendaele er nog fijntjes op dat confederalisme, waar enkele Vlaamse partijen voor pleiten, niet bestaat volgens de theorie van het federa- lisme. “Een confederatie van staten veron- derstelt een verscheidenheid van onafhan- kelijke staten.” Zijn analyse is de juiste en toont aan dat een pleidooi voor confedera- lisme nutteloos en achterhaald is. Of zoals Vlaams parlementslid Karim van Overmeire ooit zei: confederalisme is zoals een diaman- ten ring kopen voor een lief dat u lang heeft laten zitten.

veRvelende veRkiezingen

“Politici doen betoging af als vervelend intermezzo”, jammerde iemand in De Stan- daard over de pro-Belgische manifestatie van vorige week.. Tja, misschien. Maar het is nog veel erger dat diezelfde politici de verkiezin- gen afdoen als een vervelend intermezzo.

Dat is een aanfluiting van de democratie.

Betogingen zijn slechts momentopnamen, die nóg onbetrouwbaarder zijn dan opiniepeilin- gen. Maar verkiezingen en verkiezingsresul- taten zijn in een democratie de essentie waar het allemaal om zou moeten draaien. Maar eigenlijk draaien de aanslepende onderhan- delingen over die ene vraag: hoe kunnen we de verkiezingsresultaten van juni 2010 in Vlaanderen negeren?