Response monitoring during neoadjuvant targeted treatment in early stage non‐
small cell lung cancer
van Gool, M.H.
Publication date
2019
Document Version
Other version
License
Other
Link to publication
Citation for published version (APA):
van Gool, M. H. (2019). Response monitoring during neoadjuvant targeted treatment in early
stage non‐small cell lung cancer.
General rights
It is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of the author(s) and/or copyright holder(s), other than for strictly personal, individual use, unless the work is under an open content license (like Creative Commons).
Disclaimer/Complaints regulations
If you believe that digital publication of certain material infringes any of your rights or (privacy) interests, please let the Library know, stating your reasons. In case of a legitimate complaint, the Library will make the material inaccessible and/or remove it from the website. Please Ask the Library: https://uba.uva.nl/en/contact, or a letter to: Library of the University of Amsterdam, Secretariat, Singel 425, 1012 WP Amsterdam, The Netherlands. You will be contacted as soon as possible.
Summary
Summary
S
Summary
Lung cancer is the leading cause of cancer‐related mortality worldwide. Treatment for early‐stage non‐small cell lung cancer (NSCLC) is focused on local curative treatment with surgery or radiotherapy. Five‐year overall survival (OS) rate for early stage NSCLC varies from 67‐93% for stage I, and 50‐56% for stage II. The OS effect of adjuvant therapies is modest, with an estimated benefit of 4% to 8% at 5 years. Neoadjuvant chemotherapy postpones local treatment and, although it showed similar survival improvements, it was not adopted as standard treatment. However, a practical benefit of giving preoperative therapy is that it will provide an in vivo assessment of tumor response to a drug regimen.
In the last decades, extensive technical developments such as genomic sequencing have proceeded rapidly. With the discovery of relevant mutations and deregulated signaling pathways a better understanding of tumor types within NSCLC has been evolving, leading to new targets and more individualized patient treatment. One of these receptors has become an important target for therapy for a subset of NSCLC patients. The epidermal growth factor receptor (EGFR) is overexpressed in the majority of NSCLC and was the first receptor for which targeted therapy has become available. If EGFR is overstimulated, it can cause pro‐survival activities. Likewise, a mutation in this receptor can lead to unlimited growth and duplication of cancer cells. In NSCLC, mutations in EGFR occur in approximately 10‐15% of all tumors. EGFR‐Tyrosine kinase inhibitors (TKI)s such as erlotinib can bind the receptor. Inhibition by erlotinib hampers the signaling cascades and initiation of various biochemical processes and pathways including angiogenesis, anti‐apoptotic signaling and proliferation. Low toxicity, significant and rapid tumor response rates suggest that EGFR‐TKI s may be used in a preoperative (neoadjuvant) setting.
In this perspective a phase II “window of opportunity” study (M06NEL) was conducted. The objective of this study was to investigate whether erlotinib was able to make an extra contribution to the curative treatment of early NSCLC. Patients with newly diagnosed resectable NSCLC, i.e., clinical T1–3 N0–1 disease, were enrolled in the study. This thesis addresses several modalities and markers for early therapy response monitoring in early stage resectable NSCLC. From 2006 until 2010, 60 patients were enrolled in this study. All patients received neoadjuvant erlotinib in a dosage of 1 tablet of 150 mg daily during an intended course of 3 weeks. Surgical resection was scheduled in the fourth week after initiation of treatment. A baseline [18F]‐fluorodeoxyglucose positron emission tomography acquired together with low dose computed tomography
(FDG‐PET/CT)‐scan and a CT‐scan were obtained during routine staging in all patients. For response monitoring, an FDG‐PET/CT‐scan after 1 week and a second FDG‐PET/CT‐ scan and CT‐scan were planned for 21 days after the initiation of erlotinib therapy. Response criteria were determined by EORTC and RECIST 1.1, respectively. The resection specimens were scored for residual vital tumor and the presence of morphological signs of therapy‐induced regression. Follow up was measured since entry into the study (and start of erlotinib treatment) and available through April 2018 at the time of analysis, which guaranteed a potential minimal follow up of 5 years.
Metabolic assessment by FDG‐PET/CT‐scan is based on the principle that highly active cells such as tumor cells demonstrate increased glucose uptake. PET‐scanners are designed to measure the in vivo radioactivity concentration [kBq/mL], which is directly linked to the FDG‐concentration. However, it is the relative tissue uptake of FDG that is of interest. The two most significant sources of variation that occur in practice are the amount of injected FDG and the patients body surface area. To compensate for these variations, at least to first order, the maximum standardized uptake value (SUVmax) is commonly used as a relative measure of FDG‐uptake. Radiologic assessment by CT‐scan shows the morphologic characteristics of the tumor. Chapter 2 summarizes the literature until 2013 reporting on 18F‐FDG‐PET response evaluation during EGFR‐TKI treatment in patients with NSCLC. Our report shows that response monitoring using FDG‐PET/CT has potential in targeted treatment for NSCLC and can be performed as early as 1 to 2 weeks after initiation of treatment. Although different criteria are used, FDG‐PET/CT response during EGFR‐TKI therapy is associated with clinical and radiologic response and with survival.
The purpose of chapter 3 was to prospectively evaluate CT and FDG‐PET/CT for identification of histopathologic response to neo‐adjuvant erlotinib in patients with resectable NSCLC. Relative change in tumor diameter on follow up CT‐scan was not significantly associated with histopathologic response. Relative change was similar in the groups determined by histopathologic evaluation with means close to 0 (P=0.29). Relative change in FDG SUVmax showed significantly more SUVmax decrease (mean change ‐39% to ‐25%) in the histopathologic response group versus the group with no histopathologic response (mean change ‐4%) (P=0.013). The area under the receiver operating characteristic (ROC) curve for FDG‐PET/CT was 0.69 (95% CI 0.51 to 0.87) with an optimal threshold of 28%. The ROC curve of CT was 0.53 (95% CI 0.34 to 0.71) with an optimal threshold of 35%. This chapter shows that response evaluation of neoadjuvant erlotinib with FDG‐PET/CT has an advantage over CT.
Summary
S
In Chapter 4 we evaluate the timing of metabolic response monitoring with FDG‐PET/CT‐ scan of neoadjuvant erlotinib treatment of patients with NSCLC before surgery. Response evaluation was performed within 1 week (early) of the initiation of treatment and after 3 weeks (late) of treatment. The relative change in the SUVmax at the early FDG‐PET/CT‐scan (compared with the baseline) showed a significant correlation with the relative change in the SUVmax at the later FDG‐PET/CT‐scan (0.82; P<0.001) Of the 20 patients with a decrease in the SUVmax within 1 week, only 1 patient showed an increase above the baseline level after 3 weeks. In patients with more than 50% tumor necrosis measured in the part of the resection specimen with residual vital tumor, the SUVmax decreased by a mean of 17% within 1 week and a mean of 31% at 3 weeks. This study showed that a change in metabolic activity within 1 week after the initiation of erlotinib treatment is informative for a histopathologic response after 3 weeks of treatment. A decrease in metabolic activity within 1 week likely will continue after 3 weeks of therapy (94%). On the other hand, an increase in the SUVmax during the first week will persist in most patients, suggesting ineffective treatment.
Chapter 5 is our reflection on the search for (novel) reliable parameters to measure response with FDG‐PET/CT. There are several methods for measuring the rate and/or total amount of FDG‐accumulation in tumors. However, there is increasing interest in assessing the global and local‐regional heterogeneity of FDG‐distribution with feature analysis by using a variety of mathematical methods that describe the relationships between the gray‐level intensity of pixels or voxels and their position within an image. Although response monitoring using FDG‐PET/CT textural features has potential in targeted treatment with erlotinib in NSCLC patients, in our opinion various aspects of the method (quantification tools, cut‐off values, etc.) need to be standardized before the software becomes widely available in a similar manner as SUV‐measurements.
Skin rash during treatment with EGFR‐TKI has been reported to be predictive for response and survival in patients with advanced NSCLC. The aim of chapter 6 was to evaluate whether skin rash during treatment (as a cheap biomarker) in a preoperative setting was related to response and survival. In our study population in 39 patients (66%) skin toxicity occurred. Skin rash did not adequately predict response. In the univariable Cox models, patients with skin rash did not have a lower risk for progression (HR=0.64, 95% CI: 0.30 to 1.36, P=0.25) and death (HR=0.66, 95% CI: 0.29 to 1.5, P=0.32). Therefore, skin rash cannot be used as an early “biomarker” in a neoadjuvant setting.
In a separate cohort we studied the value of pre‐operative glucose corrected SUVmax (GC‐SUVmax) as prognostic factor in patients with early stage NSCLC after complete
surgical resection as described in chapter 7. FDG uptake is dependent on blood glucose levels; increased blood glucose levels result in decreased FDG uptake in tumors through competitive inhibition. This could potentially limit the use of SUVmax as prognostic factor. In this perspective, we performed a retrospective analysis of patients with early stage NSCLC without indication for (neo) adjuvant therapies at time of treatment receiving a FDG‐PET/CT prior to surgery. GC‐SUVmax was calculated following the NED‐ PAS guideline. Between 2006 and 2008, a total 33 patients were included. There was a significant difference in GC‐SUVmax between patients who died within 5 years follow up and patients who were alive at 5 year follow up, 10.6 (8.3 to 14.4) versus 6.4 (3.0 to 9.8), (P=0.04). Similar results were found for SUVmax: 10.4 (8.0 to 12.9) versus. 6.6 (3.0 to 8.8), (P=0.047). The ROC‐curves were almost identical for the two biomarkers. The area under the ROC‐curve at 5 years for GC‐SUVmax was 0.70 (95% CI, 0.50 to 0.90) and for SUVmax 0.71 (95% CI, 0.51 to 0.91; P=0.75) This chapter shows that pre‐operative FDG tumor uptake defined by GC‐SUVmax in patients with NSCLC after complete surgical resection is predictive for OS. Patients with lower FDG tumor uptake were more likely to be alive at 5 years after surgery. However, in this series GC‐SUVmax did not show a substantially improved predictive ability/power compared to SUVmax alone.
Chapter 8 shows that (metabolic) response to preoperative treatment with erlotinib for a relatively short period translated into remarkably longer survival in patients with resectable NSCLC. Patients with a metabolic response had a 31% 5‐year OS benefit compared to patients without. Furthermore, responders had lower (distant) recurrence rates. Metabolic response to short‐term (neoadjuvant) EGFR blockade may be seen as a surrogate endpoint, as it translates into considerably better outcome. In the multivariable model, including relevant covariates as EGFR mutation status and disease stage, the survival benefit associated with metabolic response to neoadjuvant EGFR treatment was still apparent with a similar hazard ratio (HR 0.46). Inversely, metabolic non–response during 3‐week treatment did not correlate with excess deaths. This shows that at least this short period of “delay” to (local) treatment in non‐responders does not appear to be harmful. We theorize that our findings cannot be explained by the inhibition of ‘addicted’ EGFR signaling only and propose an alternative explanation.
Samenvatting
Samenvatting
S
Samenvatting
Longkanker is wereldwijd de belangrijkste doodsoorzaak door kanker. Behandeling van vroeg stadium niet‐kleincellig longkanker (NSCLC) bestaat uit lokale behandeling door middel van chirurgie of radiotherapie gericht op genezing. De overleving van vroeg stadium NSCLC varieert van 50 tot 93% na 5 jaar. Het effect van nabehandeling met chemotherapie op de overleving is bescheiden, met een geschat voordeel van 4% tot 8% na 5 jaar. Voorbehandeling met chemotherapie heeft als nadeel dat het de lokale behandeling uitstelt en hoewel het een vergelijkbare verbetering van de overleving geeft, wordt het niet als standaardbehandeling gebruikt. Daarentegen is het praktisch voordeel van het geven van preoperatieve/neoadjuvante behandeling (voorbehandeling) dat het de mogelijkheid geeft om “in vivo” (in het lichaam) de reactie van de tumor op een behandeling te beoordelen.
In de laatste decennia zijn uitgebreide technische ontwikkelingen op het gebied van genoom diagnostiek snel verlopen. Hierdoor is het mogelijk om de volgorde van het gehele erfelijk materiaal in steeds minder tijd en met minder kosten te bepalen. Met de ontdekking van relevante mutaties (wijzigingen in de erfelijke eigenschappen van het genoom) en gedereguleerde (intra)cellulaire signaleringsroutes is een beter begrip van tumortypes binnen NSCLC ontstaan. Dit heeft geleid tot nieuwe mogelijkheden voor een meer individuele behandeling van patiënten. De epidermale groeifactorreceptor (EGFR) is een eiwit in de celmembraan en geeft signalen binnen de cel door. Deze receptor is veel voorkomend in de meeste NSCLC en was de eerste receptor waarvoor gerichte behandeling beschikbaar kwam. Daarom is EGFR een belangrijk doelwit voor behandeling geworden in een subgroep van NSCLC. Als de EGFR wordt gestimuleerd, kan dit leiden tot overlevingsactiviteiten van de cel. Een mutatie in deze receptor kan leiden tot onbeperkte groei en duplicatie van kankercellen. Bij NSCLC komen mutaties in EGFR voor bij ongeveer 10‐15% van alle tumoren (bij de Westerse bevolking). EGFR‐ tyrosinekinaseremmers (TKI's) zoals erlotinib zijn kleine moleculen die aan de receptor binden. Binding aan de receptor door erlotinib hindert intracellulaire signaleringsroutes en activering van celdeling en vermenigvuldiging. Door de (relatief) lage toxiciteit, significante en snelle tumorreactie/respons bieden EGFR‐TKI’s de mogelijkheid om in de periode voorafgaand aan een operatie te worden gebruikt. In dit perspectief werd een fase II (doel na te gaan wat de effecten zijn van een middel) "window of opportunity" ‐studie (M06NEL) uitgevoerd. Het doel van deze studie was om te onderzoeken of erlotinib een extra bijdrage kan leveren aan de behandeling van vroeg stadium NSCLC. Patiënten met nieuw gediagnosticeerd operabel NSCLC, dat wil zeggen,
klinische ziekte gestadiëerd als: T1‐3 (tumor met maximale diameter van ≤7cm of met doorgroei in thoraxwand, pericard, nervus phrenicus of satelliet nodus in dezelfde kwab) N0‐1 (geen of peribronchiale en/of hilaire en intrapulmonale afwijkende lymfeklieren aan dezelfde zijde), werden opgenomen in de studie.
Dit proefschrift behandelt verschillende modaliteiten en markers voor het vroegtijdig opsporen van therapierespons in operabel NSCLC. Van 2006 tot 2010 werden 60 patiënten geïncludeerd in deze studie. Alle patiënten kregen neoadjuvante erlotinib in een dosering van 1 tablet van 150 mg per dag gedurende een beoogde duur van 3 weken. Chirurgische resectie was gepland in de vierde week na het begin van de behandeling. Een baseline [18F]‐fluorodeoxyglucose positronemissietomografie samengevoegd met een lage dosis computertomografie (FDG‐PET/CT)‐scan en een diagnostische CT‐scan werden verkregen tijdens routinematige stadiëring bij alle patiënten. Voor responsmonitoring werd een FDG‐PET/CT‐scan na 1 week gepland en een tweede FDG‐PET/CT‐scan en CT‐scan 3 weken na de start van de erlotinib‐therapie. Respons werd bepaald met behulp van respectievelijk de EORTC en de RECIST 1.1 responscriteria. De resectiepreparaten werden gescoord op resterende vitale tumor en de aanwezigheid van morfologische tekenen van door therapie geïnduceerde regressie. Follow‐up werd gemeten vanaf het begin van de studie (start van erlotinib‐behandeling) tot het moment van de analyse (april 2018), wat een minimale follow‐up periode van 5 jaar garandeerde.
Metabole response beoordeling door FDG‐PET/CT is gebaseerd op het principe dat zeer actieve cellen zoals tumorcellen verhoogde glucoseopname vertonen. De mate van opname van FDG (radioactief gelabeld glucose) kan worden uitgedrukt in SUVmax (maximum standard uptake value). De twee belangrijkste bronnen van variatie die in de praktijk voorkomen zijn de hoeveelheid geïnjecteerde FDG en het lichaamsoppervlak van de patiënt. Om deze variaties te compenseren, ten minste voor de eerste orde, wordt SUV vaak gebruikt als een relatieve maat voor FDG‐opname. Radiologische beoordeling door CT toont de morfologische kenmerken van de tumor.
Hoofdstuk 2 is een samenvatting van alle gepubliceerde artikelen tot en met 2013 met rapportage van 18F‐FDG‐PET‐responsevaluatie tijdens EGFR‐TKI‐behandeling bij patiënten met NSCLC. Onze samenvatting laat zien dat responsmonitoring met behulp van FDG‐PET/CT mogelijkheden biedt bij zogeheten “targeted treatment” behandeling van NSCLC en al binnen 1 tot 2 weken na de start van de behandeling kan worden uitgevoerd. Ondanks dat er verschillende criteria worden gebruikt, is de conclusie dat de respons op FDG‐PET/CT na EGFR‐TKI‐therapie geassocieerd is met klinische en radiologische respons en met overleving.
Samenvatting
S
Het doel van hoofdstuk 3 is om CT en FDG‐PET/CT prospectief te evalueren voor de identificatie van histopathologische respons (in het operatiepreparaat) na neoadjuvante behandeling met erlotinib bij patiënten met operabel NSCLC. Relatieve verandering in de tumordiameter op CT was niet significant geassocieerd met histopathologische respons. De relatieve verandering was vergelijkbaar in de groepen gebaseerd op histo‐ pathologische evaluatie met medianen dicht bij 0 (P=0,29). Relatieve verandering in SUVmax vertoonde significant meer SUVmax‐afname (gemiddelde verandering ‐39% tot ‐25%) in de histopathologische responsgroep versus de groep zonder histopathologische respons (gemiddelde verandering ‐4%) (P=0,013). De “area under the receiver operating characteristic” (ROC) curve voor FDG‐PET/CT was 0,69 (95% BI 0,51 tot 0,87) met een optimale drempel van 28%. De ROC‐curve van CT was 0,53 (95% BI 0,34 tot 0,71) met een optimale drempel van 35%. Dit hoofdstuk laat zien dat responsevaluatie van neoadjuvante behandeling met erlotinib met behulp van FDG‐PET/CT een voordeel heeft ten opzichte van CT.
In Hoofdstuk 4 evalueren we de timing van monitoring van metabole respons met FDG‐ PET/CT tijdens neoadjuvante behandeling met erlotinib van patiënten met NSCLC voorafgaand aan de operatie. Responsevaluatie werd uitgevoerd binnen 1 week (vroeg) na aanvang van de behandeling en na 3 weken (laat) behandeling. De relatieve verandering in de SUVmax bij de vroege FDG‐PET/CT‐scan (vergeleken met de baseline) toonde een significante correlatie met de relatieve verandering in de SUVmax bij de latere FDG‐PET/CT‐scan (0,82; P<0,001). Van de 20 patiënten met een afname van de SUVmax binnen 1 week vertoonde slechts 1 patiënt een latere toename boven het basisniveau. Bij patiënten met meer dan 50% tumornecrose gemeten in het operatiepreparaat nam de SUVmax af met een gemiddelde van 17% binnen 1 week en een gemiddelde van 31% na 3 weken. Deze studie toont dat een verandering in metabole activiteit binnen 1 week na de start van erlotinib‐behandeling informatief is voor een histopathologische respons na 3 weken behandeling. Een verlaging van de metabole activiteit binnen 1 week zal waarschijnlijk aanhouden na 3 weken therapie (94%). Aan de andere kant is te verwachten dat een toename van de SUVmax tijdens de eerste week bij de meeste patiënten aanhouden, hetgeen wijst op een ineffectieve behandeling.
Hoofdstuk 5 beschrijft onze visie op het zoeken naar (nieuwe) betrouwbare parameters om respons te meten met FDG‐PET/CT. Er zijn verschillende methoden voor het meten van de snelheid en/of totale hoeveelheid FDG‐accumulatie in tumoren. Er is echter toenemende belangstelling voor het beoordelen van de globale en lokaal‐regionale heterogeniteit van FDG‐distributie. Er zijn verschillende analyses mogelijk door een
verscheidenheid aan wiskundige methoden te gebruiken die de relaties beschrijven tussen de grijsniveau‐intensiteit van pixels of voxels en hun positie binnen een afbeelding. Hoewel respons monitoring met gebruik van FDG‐PET‐weefselintensiteiten mogelijkheden biedt bij de behandeling met erlotinib bij NSCLC‐patiënten, moeten naar onze mening verschillende aspecten van de methode (kwantificeringshulpmiddelen, afkapwaarden, enz.) worden gestandaardiseerd voordat de software algemeen beschikbaar komt op een vergelijkbaar betrouwbare manier als voor SUV‐metingen.
Huiduitslag tijdens behandeling met EGFR‐TKI is beschreven als voorspeller van respons en overleving bij patiënten met gemetastaseerd NSCLC. Het doel van hoofdstuk 6 is te evalueren of huiduitslag tijdens behandeling (als een zeer gemakkelijke en goedkope biomarker) in een preoperatieve setting gerelateerd was aan respons en overleving. In onze fase II‐studiepopulatie trad bij 39 patiënten (66%) huidtoxiciteit op. Huiduitslag toonde geen relatie met progressie (HR=0,64, 95% BI: 0,30 tot 1,36, P=0,25) of overlijden (HR=0,66, 95% BI: 0,29 tot 1,5, P=0,32). Daarom kan huiduitslag niet worden gebruikt als een vroege "biomarker" in deze setting.
In een afzonderlijk studiecohort hebben we de waarde van preoperatieve glucose‐ gecorrigeerde SUVmax (GC‐SUVmax) als prognostische factor onderzocht bij patiënten met NSCLC in een vroeg stadium na volledige chirurgische resectie zoals beschreven in hoofdstuk 7. FDG‐opname is afhankelijk van de bloedglucosespiegels; verhoogde bloedglucosespiegels resulteren in verminderde FDG‐opname in tumoren door competitieve remming. Dit zou potentieel het gebruik van SUVmax als prognostische factor kunnen beperken. In dit perspectief hebben we een retrospectieve analyse uitgevoerd bij patiënten met NSCLC in een vroeg stadium zonder indicatie voor (neo)adjuvante therapieën op het moment van de behandeling die voorafgaand aan de operatie een FDG‐PET/CT ondergingen. GC‐SUVmax werd berekend volgens de NED‐ PAS‐richtlijn. Tussen 2006 en 2008 waren in totaal 33 patiënten geïncludeerd. Er was een significant verschil in GC‐SUVmax tussen patiënten die stierven binnen 5 jaar en degenen die langer leefden, 10,6 (8,3 tot 14,4) versus 6,4 (3,0 tot 9,8), (P=0,04). Vergelijkbare resultaten werden gevonden voor SUVmax: 10,4 (8,0 tot 12,9) versus. 6,6 (3,0 tot 8,8), (P=0,047). De ROC‐curven gedurende de follow‐up periode waren bijna identiek voor de twee biomarkers. De area under the ROC‐curve op 5 jaar voor GC‐ SUVmax was 0,70 (95% CI, 0,50 tot 0,90) en voor SUVmax 0,71 (95% CI, 0,51 tot 0,91; P=0,75) Dit hoofdstuk laat zien dat preoperatieve FDG‐opname gedefinieerd door GC‐ SUVmax bij patiënten met NSCLC na volledige chirurgische resectie voorspellend is voor overleving. Patiënten met een lagere FDG‐opname hebben meer kans om 5 jaar na de
Samenvatting
S
operatie in leven te zijn. In deze serie vertoont GC‐SUVmax echter geen substantieel verbeterd voorspellend vermogen in vergelijking met SUVmax alleen.
Hoofdstuk 8 laat zien dat (metabole) respons na een neoadjuvante behandeling met erlotinib gedurende een relatieve korte periode een significant betere overleving na 5 jaar geeft. Patiënten met een metabole respons hadden een overlevingsvoordeel van 31% na 5 jaar ten opzichte van patiënten zonder metabole respons. Bovendien hadden patiënten met een metabole respons een veel lager aantal recidieven op afstand. Metabole respons na een neoadjuvante behandeling met EGFR‐TKI kan daarom worden gezien als een surrogaat eindpunt, omdat het zich vertaalt in een aanzienlijk betere overleving. In een multivariabel statistisch model met daarin relevante variabelen, zoals EGFR‐mutatie status en ziektestadium is er een overlevingsvoordeel voor patiënten met een metabole response na neoadjuvante behandeling met erlotinib (HR=0,46). Daarnaast hebben patiënten zonder metabole respons geen toegenomen kans op overlijden gedurende de follow up periode. Dit laat zien dat deze korte vertraging tot de operatie niet schadelijk was. Onze bevindingen kunnen naar onze mening niet worden verklaard door de remming van de EGFR‐signaleringsroute alleen. Theoretisch zou er een bijkomend immuun‐modulerend effect van EGFR‐TKI kunnen zijn dat anti‐tumor immuniteit verbetert.
list of publications
List of publications
p
List of publications
Timing of metabolic response monitoring during erlotinib treatment in non‐small cell lung cancer.
M.H. van Gool, T.S. Aukema, E.E. Schaake, H. Rijna, R.A. Valdés Olmos, R van Pel, J.A. Burgers, H van Tinteren, H.M. Klomp, on behalf of the NEL study Group. J Nucl Med. 2014 May 8;55(7):1081‐1086. FDG‐PET/CT response evaluation during EGFR‐TKI treatment in patients with NSCLC. M.H. van Gool, T.S. Aukema, R.A. Valdés Olmos, K.J. Hartemink, H.M. Klomp. World J Radiol. 2014 Jul 28;6(7):392‐398.
18F‐Fluorodeoxyglucose PET/CT versus CT in predicting histopathological response to epidermal growth factor receptor ‐ tyrosine kinase inhibitor treatment in resectable non‐ small cell lung cancer. M.H. van Gool, T.S. Aukema, E.E. Schaake, H. Rijna, H.E. Codrington, R.A. Valdés Olmos, H.J.Teertstra, R. van Pel, J.A. Burgers, H. van Tinteren, H.M. Klomp, on behalf of the NEL study Group. Ann Surg Oncol. 2014 Sep;21(9):2831‐2837. Complications after Laparotomy for Trauma: a Retrospective Analysis in a Level I Trauma Centre. M.H. van Gool, G.F. Giannakopoulos, L.M.G Geeraedts jr., E.S.M. de Lange ‐de Klerk, W.P. Zuidema. Langenbecks Arch Surg. 2015 Jan;400(1):83‐90.
Prognostic value of pre‐operative glucose‐corrected maximum standardized uptake value in patients with non‐small cell lung cancer after complete surgical resection and five‐year follow‐up.
R. Konings, M.H. van Gool, M.P.L. Bard, T. Zwijnenburg, B.M. Titulaer, T.S. Aukema, R.A. Valdés Olmos, K. Sikorska, H.M. Klomp, H. Rijna.
Ann Nucl Med (2016) 30:362–368
Heterogeneity on FDG‐PET /CT in non‐small cell lung cancer patients treated with erlotinib.
M.H. van Gool, T.S Aukema, M. Sinaasappel, R.A. Valdés Olmos, H.M. Klomp. J Thorac Dis. 2016 Mar;8(3):E200‐E203.
Skin rash in patients treated with neoadjuvant erlotinib in resectable non‐small cell lung cancer: predictor for survival?
M.H. van Gool, T.S. Aukema, J.A. Burgers, K. Sikorska, E.E. Schaake, H.M. Klomp, on behalf of the NEL study Group. J Cancer Res Ther. 2017, 5(7):45‐49 Surgical treatment of bronchial rupture in blunt chest trauma: a review of literature. L.M. van Roozendaal, M.H. van Gool, R.T.M. Sprooten, B.A.E. Maesen, M. Poeze, K.W.E. Hulsewé, Y.L.J. Vissers, E.R. de Loos. J Thorac Dis 2018;10(9):5576‐5583.
list of abbreviations
List of abbreviations
a
List of abbreviations
18F Fluorine‐18 AC Adenocarcinoma ADP Adenosine diphosphate ALK Anaplastic lymphoma kinase ATP Adenosine triphosphate AUC Area under the curve BSA Body surface area ChT Chemotherapy CI Confidence interval CR Complete response CT Computed tomography EGFR Epidermal growth factor receptor EMT Epithelial‐mesenchymal transition EORTC European organisation for research and treatment of cancer FDG Fluorodeoxyglucose GC‐SUV Glucose corrected standardized uptake value HR Hazard ratio IFN Interferon KRAS Kirsten rat sarcoma virus gene M06NEL Neoadjuvant erlotinib study MHC Major histocompatibility complex NCICTC National cancer institute common toxicity criteriaNED‐PAS The Netherlands protocol for standardisation and quantification of FDG whole body PET studies in multi‐center trials NK Natural Killer NR No response NSCLC Non‐small cell lung cancer OS Overall survival p Histopathologic PD Programmed death 1 receptor PD Progressive disease PD‐L1 Programmed death‐ligand 1 PET Positron emission tomography PFS Progression free survival PMD Progressive metabolic disease PMR Partial metabolic response
PR Partial response PRECIST PET response criteria in solid tumors RECIST Response evaluation criteria in solid tumors ROC Receiver operating characteristic ROI Regions of interest RT Radiotherapy SCC Squamous cell carcinoma SD Stable disease SMD Stable metabolic disease Stage I The cancer may be present in the underlying lung tissues, but the lymph nodes remain unaffected. Stage II The cancer may have spread to nearby lymph nodes or into the chest wall. Stage III The cancer is continuing to spread from the lungs to the lymph nodes or to nearby structures and organs, such as the heart, trachea and esophagus. Stage IV The cancer has metastasized, or spread, beyond the lungs into other areas of the body. SUV Standardized uptake value TKI Tyrosine Kinase Inhibitor TNM Staging system: T Tumor, N Lymph nodes, M Metastasis, WT Wilde type (non‐mutated) EGFR
curriculum vitae
Curriculum vitae
cv
Curriculum vitae
Matthijs Hendrik van Gool werd geboren op 24 oktober 1982 te Alkmaar. In 2001 behaalde hij zijn eindexamen Atheneum aan het Petrus Canisius College te Alkmaar. Hij studeerde Geneeskunde aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Al sinds zijn middelbare school was hij actief als wedstrijdroeier en nam hij deel aan meerdere wereld‐ kampioenschappen en wereldbekers. In deze periode werd hij meerdere keren Nederlands kampioen in verschillende bootklassen. Na het beëindigen van zijn carrière als roeier in 2007 bleef de topsport lonken en bleef hij betrokken als assistent‐ bondscoach Talentontwikkeling/Heren onder 23 jaar bij de Koninklijke Nederlandse Roeibond tot en met de WK onder 23 jaar in 2011 te Amsterdam. Na het behalen van zijn artsexamen in 2011 startte hij als arts‐assistent heelkundige oncologische disciplines in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Vanaf 2012 verrichtte hij daar wetenschappelijk onderzoek op de afdeling longchirurgie onder leiding van mevr. dr. H.M. Klomp hetgeen uiteindelijk resulteerde in dit proefschrift met prof. dr. P. Baas als promotor. Na het AVL was hij werkzaam als arts‐assistent heelkunde in het Kennemer Gasthuis (huidig Spaarne Gasthuis), arts‐assistent cardio‐thoracale chirurgie in het Academisch Medisch Centrum (huidig Amsterdam UMC, locatie AMC) en arts‐assistent cardio‐thoracale chirurgie in het Catharina Ziekenhuis Eindhoven. Aangezien de liefde voor de heelkunde altijd bleef bestaan besloot hij in 2016 te solliciteren voor een opleidingsplaats heelkunde in regio VIII waar hij in dat jaar werd aangenomen voor de opleiding tot chirurg in het Atrium Medisch Centrum te Heerlen (huidig Zuyderland MC) (opleider: dr. M.N. Sosef) en het Maastricht UMC+ (opleider: prof. dr. L.P.S Stassen). Naast zijn werk als arts‐assistent was hij projectleider van het TOKIO‐project in het Zuyderland MC waarin oplossingen zijn gezocht én gevonden voor de gevolgen van de krimp in AIOS voor de bedrijfsvoering van een ziekenhuis.
Respons monitoring during
neoadjuvant targeted
treatment in early stage
non-small cell lung cancer
RESPONS MONIT
ORING DURING NEO
AD JUV ANT T ARGETED TREA TMENT IN EARL Y ST AGE NON -SMALL CELL L UNG C ANCER
