DE BEDELAAR
VAN AMIENS
Het is al lang, héél lang geleden en het gebeurde in de stad Amiens, in het noorden van Frankrijk.
In Amiens leefden, net als in andere steden, rijke mensen. Zij kleedden zich in weelderige gewaden en hielden uitbundige feesten. Zij aten en dronken en hadden alles in overvloed.
In Amiens leven ook burgers: bakkers slagers, smeden, schrijnwerkers kleermakers boeren, metselaars, schilders, molenaars, barbiers, herbergiers herders en vele anderen.
De rijken kopen bij hen al wat zij nodig hebben.
*** *** ***
Bij Amiens dreigt oorlog. Woeste volkeren komen uit het noorden en willen de stad plunderen en veroveren.
Maar de stad wordt goed bewaakt. Vele soldaten houden zich klaar voor de strijd.
Overal staan zij als wachtposten opgesteld.
Vluchtelingen zijn in de stad gekomen.
Veel van hen zijn arm, straatarm. Velen zijn oud, ziek, gebrekkig of verminkt.
Ze hebben het koud en zoeken onder de stadspoorten wat warmte en beschutting.
*** *** ***
Sommige burgers van Amiens trekken zich van deze bedelaars niets aan.
Anderen geven een weinig van hun rijkdom.
*** *** ***
Maar onder de bedelaars zijn ook bandieten en rovers.
*** *** ***
De andere bedelaars denken dat ze van deze schelm wat kunnen
In Amiens leven er ook enkele Christenen. Zij komen 's avonds bijeen om het avondmaal te vieren. Zij breken het brood en delen het met elkander. Ook de arme mensen worden niet vergeten. Zij krijgen ook van het brood in de naam van Christus.
*** *** ***
Het is al laat in de avond als alle bedelaars hun plekje onder de stadspoort weer gevonden hebben. Zij kruipen dicht bijeen om warm te hebben.
Om de tijd te doden spelen ze met de schaduwen op de muren.
Eén van hen is te oud en te zwak. Geen van de andere bedelaars kijkt naar hem om. Misschien zal hij wel sterven van koude en honger?
*** *** ***
Maar hoort!
Een groep soldaten keert terug naar de stad. Zij komen bij de stadspoort aan en treffen daar de bedelaars.
De soldaten houden er niet van door de bedelaars lastig gevallen te worden. Zij hebben geen zin om aalmoezen te geven. Integendeel. Zij roepen:
"Wat doet dat gespuis hier!"
en trekken hun zwaarden om de bedelaars te verjagen.
*** *** ***
Niet lang daarna keert ook Martinus terug naar de stad. Hij is moedig en sterk. Maar hij is ook goedmoedig. Toen hij een kleine jongen was, zag hij eens hoe de christenen hun brood
Martinus had niets anders om te geven, dan een deel van zijn mantel.
Thuis gekomen, legt hij zich te ruste.
*** *** ***
Maar zie,
midden in de nacht wordt hij wakker door een hemels licht
Daar ziet hij God en de bedelaar, die niemand anders is dan Christus zelf,
En Christus spreekt tot Martinus: "Wat jij aan de minsten van de mensen hebt gedaan, heb je aan mij gedaan. Martinus, ik was de bedelaar. In je goedheid heb je mij de helft van je mantel geschonken. Voortaan, Martinus zal je niet meer de wapens opnemen als soldaat van de keizer, maar een soldaat van Christus zal je zijn. Het kruis zal je enige wapen zijn. Het is het teken van de allergrootste goedheid, want aan het kruis ben ik gestorven om allen te verlossen van het kwaad."
