Rol leiderschapsstijl van Obama en Trump in de nucleaire deal
met Iran
Yalda Ghoreishi: S1109693 20 december 2019
Aantal woorden: 7000
Scriptiebegeleider: dr. Niels van Willigen Tweede Lezer: dr. Wouter Veenendaal
Bachelor Scriptie
Politieke wetenschappen –Internationale Betrekkingen en Organisaties
Inhoud
1. Inleiding ………. p. 2 2. Literatuur review ………. p. 5 3. Theoretische raamwerk ………... p.7 4. Methodologie ………... p.11 5. Resultaten en Analyse ……….. p.14 Leadership Trait Analyses: Barack Obama Leadership Trait Analyse: Donald Trump Leiderschapsstijl en de nucleaire deal Iran
6. Conclusie ………...p.23
7. Literatuurlijst ……….. p.25
8. Appendix ……….. p.29 LTA-speeches President Donald Trump
LTA-Resultaten Donald Trump ProfilerPlus
1. Inleiding
De nucleaire deal met Iran kreeg officieel groene licht in de zomer van 2015. De deal werd opgericht door Iran en de P5+1 (VS, China, Rusland, Frankrijk en VK en Duitsland) groep van wereldmachten onder leiding van de Verenigde Staten. De overeenkomst moest Iran verhinderen om kernwapens te produceren. Dit betekende dat Iran zijn nucleaire activiteiten moest stoppen in ruil voor het opheffen van internationale sancties die de Iraanse economie jarenlang heeft beperkt (BBC, 2016).
Sancties tegen Iran zijn ingevoerd nadat Iran het nucleaire non-proliferatieverdrag heeft geschonden, door het uraniumverrijkingsprogramma bijna twee decennia te verbergen voor de internationale gemeenschap (BBC, 2015). Volgens de Internationale Atomic Energy Agency (IAEA) heeft Iran niet genoeg informatie verstrekt over de mogelijke
uraniumverrijking, waartoe ze wel verplicht waren. Uranium is een essentieel aspect voor het ontwikkelen van een kernwapen (Stone, 2015). Sancties werden effectief geacht, omdat deze het nucleaire programma van Iran zouden verstoren in de hoop dat Iran open zou staan voor nucleaire onderhandelingen.
Door de vijf landen van de veiligheidsraad die gedurende twee jaar aan tafel zaten met Iran, is er op 14 juli 2015 het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) getekend in Wenen (Stone, 2015). JCPA moet Iran weerhouden van verdere verrijking van uranium. De sancties hebben Iran niet afgeschrikt, maar juist het verrijken van uranium verder versterkt tot een niveau dat voldoende zou kunnen zijn voor vijf kernwapens.
Tientallen jaren van vijandigheid, vervreemding en binnenlandse politiek aan de kant van zowel Iran als de Verenigde Staten, hebben ervoor gezorgd dat er geen vooruitgang kwam in de onderhandelingen. Onder leiding van president Obama kwamen deze onderhandelingen op gang en zijn er afspraken gemaakt met Iran over het stoppen met verrijking van uranium. Obama reageerde op de Iraanse nucleaire dreiging met multilaterale druk in plaats van militaire kracht. Hij is een dialoog begonnen met Iran rondom de crisis van de nucleaire proliferatie. Barack Obama leek niet de traditionele weg te volgen. Hij richtte zich op de kernbehoeften en andere gedeelde belangen van beide landen, in plaats van democratie te promoten en een verandering van het regime te eisen. In mei 2018 heeft president Donald Trump de nucleaire deal met Iran verbroken. Dit was een van zijn verkiezingsbeloften en hiermee maakte Trump zijn kiezers duidelijk dat hij geen valse beloftes en loze dreigingen maakt (Cherkaoui, 2018).
Deze twee politieke leiders van de Verenigde Staten hebben verschillende gehandeld in de kwestie van Iran. President Trump en Obama verschillen niet alleen op het gebied van de nucleaire deal met Iran, maar ook op andere beleidsterreinen zoals gezondheidszorg, economie en immigratie. De persoonlijke kenmerken van deze leiders zijn van invloed geweest op de nucleaire deal met Iran. In de leer van de internationale betrekkingen zijn beslissingen van politieke leiders verklaard aan de hand van de structurele factoren (Singer, 1961). Dit bachelorprojct kijkt verder dan de structurele factoren. Het onderzoekt of de persoonlijke leiderschapsstijlen van beide politieke leiders van invloed zijn geweest op het wel of niet akkoord gaan met de nucleaire deal met Iran. Ondanks dat beide leiders met dezelfde structurele factoren te makken hadden, hebben ze verschillende op de situatie gereageerd. De onderzoeksvraag die centraal staat in dit bachelorproject is:
‘Welke invloed hebben de persoonlijkheidskenmerken, met name de leiderschapsstijlen van Barack Obama en Donald Trump gehad op de nucleaire deal met Iran?’
2. Literatuur review
Traditioneel richten internationale betrekkingen zich vooral op de dynamiek tussen staten en op het systeem als geheel (Mearsheimer, 2014). Doordat deze grote theorieën zich richten op het systeem als geheel is er weinig aandacht voor het individu. Volgens de theorie van realisme en het liberalisme is het groepsbelang belangrijker dan de individuen in onze anarchistische wereld (Heywood, 2011). Het individu is egocentrisch en gedreven door machtsmaximalisatie beweren de realisten. Volgens Heywood (2011) volgt uit dit individuele egoïsme een vorm van staats egoïsme, waardoor een conflicterende internationale arena ontstaat zonder ruimte voor eeuwige vrede. Staatsbeslissingen worden volgens Waltz (1959) daarom ook volgens de structurele factoren en de relatieve positie van de staten in de
internationale arena bepaald.
De realisten nemen aan dat een individu over de samenleving kan heersen. Staten zijn nodig om controle over de samenleving te behouden. Zonder staatssoevereiniteit zou er chaos en wanorde ontstaan in de internationale arena (Heywood, 2011). Als individuen in conflict met elkaar komen, komt dat doordat ze elkaar verantwoordelijk houden voor het lidmaatschap van een bepaalde groep of staat en niet vanwege hun individuele verschillen, aldus de
realisten (Gilpin, 1984).
Ook de liberalen achten staten noodzakelijk, omdat een staat de macht heeft om als een beschermer voor burgers op te kunnen treden. Alleen de staat kan volgens het liberalisme dit niveau controle opleggen aan haar burgers. Het individu is gebonden aan de rede en kan conflicten oplossen volgens het liberalisme. Omdat individuen in het meest geval een conflict zullen vermijden, beweren liberalen dat staatbeslissingen het gebruik van geweld als laatste redmiddel in zullen zetten (Heywood, 2011).
Beide theorieën beweren dat zonder een soevereine macht in de vorm van een staat wanorde zal ontstaan in de internationale arena. In deze grand theorieën maken individuen een kleine deel uit van het systeem als geheel, omdat de staatsbeslissingen vanuit het systeem wordt verklaard. Deze theorieën kunnen echter geen verklaring geven waarom politiek leiders onder dezelfde structurele factoren toch verschillende beslissingen kunnen nemen. Een
mogelijke verklaring hiervoor ligt volgens politieke psychologen in de persoonlijke kenmerken van de politieke leiders. Politieke psychologen beweren dat het individu wel invloed kan hebben op de systematische structuren (Hermann & Hagan, 1998). IR-theoretici zien dit toch vaak over het hoofd en kijken niet naar het individuele niveau (Bryman & Pollack, 2001).
Het is volgens de politieke psychologen noodzakelijk om naar het individuele niveau te kijken om het volledige plaatje te begrijpen. Deze individuen kunnen het
besluitvormingsproces van een staat beïnvloeden. De overtuigingen van een leider kunnen een impact hebben op het overheidsbeleid. Zeker tijdens een conflict spelen individuele emoties en percepties een dominerende rol op het besluitvormingsproces. Beslissingen moeten snel worden genomen tijdens een crisis, omdat er geen tijd is om rekening te houden met
langdurige protocollen. De politieke leiders spelen dan een belangrijke rol bij de beslissingen die genomen worden (Hermann & Kegley, 1995). Politieke leiders verschillen in individuele kenmerken en zijn hun besluitvormingen zijn niet altijd constant betogen Byman en Pollack (2001). Hermann heeft dit bevestigd door onderzoek te doen naar de macht van individuen in de politieke arena. Een politieke leider interpreteert de wereld naar haar of zijn persoonlijke overtuigingen. Interpretatie van bedreigingen of acties van andere staten bepaalt hoe de politieke leider vervolgens het buitenlandse beleid vorm gaat geven. Volgens Hermann en Hagan zijn er dus individuele strategieen, waarbij beslissingen in het nationale en
internationale domein genomen worden op basis van persoonlijke voorkeuren (Hermann & Hagan, 1998).
Om deze overtuigingen van politieke leiders te bestuderen construeerde Hermann (2005) een leiderschapsanalyse de Leadership Trait Analyses (LTA). LTA bestaat uit een kwantitatief onderzoek naar de inhoud van gesproken woorden in interviews of gesproken toespraken, zoals een speech. Hermann definieert zeven verschillende
persoonlijkheidseigenschappen (traits) van leiders, namelijk; 1. overtuigingskracht (belief in ability to control events), 2. behoefte aan macht (need for power), 3. conceptuele complexiteit (conceptual complexity), 4. zelfvertrouwen (self-confidence), 5. probleemfocus (task
orientation), 6. wantrouwen (distrust) en 7. in-group bias (Hermann, 2005, p.184). De score van een leider op deze eigenschappen laat vervolgens zien tot welke leiderschapsstijl een leider behoort. Hermann heeft dit als volgt gecategoriseerd, namelijk; 1. Reaction to Political Constraints, 2. Opennes to Information en 3. Motivation for Action (Hermann, 2001, p. 95). Deze scores verklaren waarom een leider op een bepaalde manier reageert op situaties als het gaat om binnenlands of het buitenlands beleid.
Om de relatie tussen leiderschapsstijl en buitenlandse beleid zichtbaar te maken wordt nu een aantal voorbeelden van enkele empirische onderzoeken weergegeven. Het eerste voorbeeld van empirische onderzoek naar leiderschapsstijl is van Dyson (2006). Hij heeft de LTA van Tony Blair uitgevoerd en hiermee kon hij een verklaring geven voor de oorlog in
op de eigenschap belief in ability to control events. Dat is gekoppeld aan het gebruik van geweld. Blair wilde graag de controle behouden en hij was overtuigd van zijn vermogen om het parlement te overtuigen dat oorlog in Irak legitiem was. Blair scoorde laag op het triat conceptual complexity. Dit wil zeggen dat hij de wereld zwart-wit ziet. Hij stelt dat Saddam Hoessein andere idealen heeft dan in het Westen en in bezit was van
massavernietigingswapens, wat het gebruik van geweld voor Blair legitimeerde. Blair omringde zichzelf met collega’s die hij overtuigde om zijn beslissing te steunen en was erg betrokken bij kwestie Irak (Dyson, 2006).
Shannon en Keller (2007) hebben leiderschapskenmerken gebruikt om de oorlog in Irak door de regering van Bush te verklaren. Zij hebben hiervoor de samenhang van vier leiderschapskenmerken; need for power, belief, in-group bias en distrust gebruikt (Shannon & Keller, 2007, p. 79). Hiervoor hebben ze zeven ambtenarren onderzocht en zij scoorden hoog op de eigenschap distrust. Dit betekent dat de regering van Bush de wereld ervaart als een onveilig plek. De regering Bush was daarom op hun hoede en wantrouwend, wat kan worden beschouwd als een van de redenen om Irak aan te vallen (Shannon & Keller, 2007).
Tot slot het onderzoek van Görener en Ucal (2011) dat de LTA van Erdoğan heeft onderzocht. De politieke leider van Turkije scoorde laag op de eigenschap conceptual complexity. Deze eigenschap zegt iets over de openheid van de leider voor andere ideeën of gedachten (Hermann, 2005). Erdoğan heeft weinig genuanceerd begrip van de wereld om hem heen, door zichzelf te omringen met gelijkgestemde mensen. Hij tolereert geen
meningsverschillen en sluit zichzelf uit van de inbreng van anderen, hierdoor kan hij individueel gevormde beslissingen nemen (Görener & Ucal, 2011).
Besluitvormingen in het buitenlandse beleid worden niet alleen genomen volgens de internationale structuren zoals grote theorieën binnen de internationale betrekkingen het verklaren, maar gedachten, ideeën en emoties van de politieke leiders spellen ook een belangrijke rol. Om de assumpties van de internationale betrekkingen volledig te begrijpen moet er ook rekening gehouden worden met de invloed van het individu.
Om verklaring te vinden voor de reden waarom Obama nucleair deal met Iran omarmde terwijl Trump besloot om uit de nucleaire deal te stappen, moet er naar de
persoonlijke kenmerken gekeken worden van deze beide politieke leiders. Deze tegengestelde beslissingen kunnen niet alleen met theorieën van de internationale betrekkingen verklaard worden en daarom wordt er met deze bachelorscriptie gekeken naar de leiderschapsstijlen van deze twee politieke leiders om zo een verklaring te vinden waarom er verschillende keuzes zijn gemaakt in de nucleair deal.
3. Theoretische raamwerk
De leiderschapstheorie van Hermann wordt in deze scriptie gebruikt om de leiderschapsstijlen voor Obama en Trump te bepalen. Deze leiderschapsstijlen kunnen worden gedefinieerd als de manier waarop leiders omgaan met andere spelers in de internationale arena, hoe deze interacties worden gevormd en hoe het vervolgens wordt geïnterpreteerd door de politieke leiders (Hermann, 2005). De Leadership Trait Analysis (LTA) van Hermann wordt gebruikt om de combinatie van eigenschapsscores te beperken tot acht specifieke leiderschapsstijlen. Deze leiderschapsstijlen zijn: expansionistic, evangelistic, actively independent, directive, incremental, influential, opportunistic en collegial (Hermann, 2005, p.185). Deze
eigenschapsscores worden in drie dimensies verdeeld om de leiderschapsstijlen te classificeren door Hermann. Tot de eerste dimensie ‘Reaction to Political Constraints’ behoort: belief in the ability to control events (BACE) en need for power (PWR). Deze eerste dimensie is gericht op het respecteren van of juist uitdagen van politieke beperkingen
(Hermann, 2001). Belief in the ability to control events is een eigenschap die te maken heeft met de mate waarin een leider van overtuigd is dat hij of zij kan bepalen wat er gebeurt in hun directe politieke omgeving. De tweede eigenschap, need for power, is gericht op de ambitie van een leider om controle over een politiek gerelateerde situatie te hebben.
De tweede dimensie ‘Openness to Information’: houdt zich bezig met het verwerken van contextuele informatie met de volgende eigenschappen: conceptual complexity (CC) en self-confidence (SC). De eigenschap conceptual complexity slaat op hoe open een leider is voor andere ideeën en gedachtewisseling. Self-confidence heeft te maken met hoe belangrijk een politieke leider zich in de politieke arena voelt en hoe hij dat uit naar anderen (Hermann, 2005).
De laatste dimensie ‘Motivation for Action’: is gericht op de motivaties van een politieke leider. Hier horen de volgende eigenschappen bij: task-focus (TASK), distrust (DIS) en in-group bias (IGB) bij. De eigenschap task-forcus houdt zich bezig met hoeveel een leider zijn of haar politieke doel wilt bereiken, zonder rekening te houden met het opbouwen van relaties met andere collega’s. Distrust is de mate waarin een leider achterdochtig is over de motieven en ideeën van anderen. De laatste eigenschap in-group bias heeft betrekking op de identificatie van de leider met zijn of haar eigen groep mensen met zelfde ideologie
(Hermann, 2005).
LTA-politieke leiders mee te maken hebben, maar illustreert hoe dergelijke eigenschappen zich verhouden tot de rol dat een politieke leider heeft of op zich neemt.
Bepaalde leiderschapsstijlen kunnen volgens Kaarbo & Hermann (1998) invloed hebben op de manier waarop een politieke leider omgaat met het besluitvormingsproces. De werkgewoonten kunnen de manier bepalen waarop een politieke leider informatie verkiest en hoe hij of zij op basis daarvan beslissingen neemt (Hermann & Preston, 1994). Een leider met behoefte aan macht zou eerder politieke beperkingen in het internationale politiek uitdagen, wat eventueel zou kunnen resulteren in een andere soort beleidsresultaat (Dyson, 2006). Een transformationele leider staat open voor verandering en zal eerder verandering bereiken in de beleidsresultaten. Een leider die niet open staat voor verandering zal eerder de status-quo zal waarderen, ook wel ‘tranactional’ genoemd (Bono & Judge, 2004).
Het negeren van deze verschillen op microniveau kan onvolledige en ontoereikende informatie opleveren over de manier waarop politieke leiders omgaan met verschillende politieke situaties. De leiderschapsstijl van een politieke leider kan de manier waarop hij of zij omgaan met een politieke situaties zoals de nucleaire deal met Iran bepalen. De overtuigingen van een politieke leider kunnen de beleidsuitkomst beïnvloeden en veranderen (Jervis, 2015).
Volgens onderzoek van Winter (2011) zijn de overtuigingen van Obama meer gericht op samenwerken en wordt politieke stijl van Obama beschouwd als ‘Obama de bemiddelaar’. Hij zou eerder als een bemiddelaar willen dienen dan gaan dreigen met sancties of geweld (Winter, 2011). Volgens de hawkis (havikachtig) of dovish (duifachtig) belief systeem zou Obama als ‘dovish’ omschreven kunnen worden. Duiven beschouwen relaties als coöperatief en hebben het gevoel dat individuen deel uitmaken van een universele wereld. Ze voelen verantwoordelijkheid tegenover de hele wereld en niet alleen voor eigen volk (Bakker, 2018). Obama schrijft het bereiken van een doel toe aan samenwerking tussen twee partijen en benadrukt dat het succesvol kan zijn, omdat het belangen dient namens de hele gemeenschap (The White House, 2016).
Haviken worden in tegendeel geacht eerder over te gaan tot geweld om een conflict op te lossen. Ze zijn vaak achterdochtig, vijandig en agressief in het gedrag (Bakker, 2018). Naar de persoonlijkheid van de huidige president van de Verenigde Staten, president Trump, zijn er diverse onderzoeken naar gedaan. In deze studies is hij vaak beschreven als narcistisch en iemand die vaak handelt vanuit eigen belang (Zimbardo & Sword, 2017). De persoonlijkheid van Trump heeft ook een grote impact gehad op de internationale politiek. Hij treedt vaak op als een havik door zijn ‘America-First’ strategie te gebruiken en het hanteren van een
door-dat hij de afgesproken deal niet na is gekomen, omdat het niet zijn eigen belang diende. Tegelijkertijd maakte het de Verenigde Staten tot een onbetrouwbare partner in de ogen van de internationale gemeenschap (Litwak, 2018).
IR- theorieën beweren dat leiders constant onder druk van het politieke systeem handelen. Om die reden lijken deze theorieën geen verklaring te kunnen geven voor
verschillende beslissingen die Obama en Trump hebben genomen betreft nucleaire deal met Iran. De politieke psychologie lijkt meer inzicht te verschaffen in deze verschillen. Rekening houdend hiermee, zijn de theoretische verwachtingen van dit bachelorscriptie dat
leiderschapsstijl van Obama en Trump verschillende invloed heeft gehad op de nucleaire deal met Iran. Beide leiderschapsstijlen zullen met elkaar vergeleken worden, om vast te kunnen stellen wat de verschillen zijn met betrekking tot de nucleaire deal met Iran onder constante omstandigheden die in het hoofdstuk methodologie verder uitgewerkt worden. President Trump wordt beschouwd als een havik en daarom verwacht ik dat hij een leiderschapsstijl zal hebben, dat eerder over gaat snel beslissingen nemen en de internationale politiek gaat
uitdagen. President Obama wordt beschouwd als een duif en daarom verwacht ik dat Obama een leiderschapsstijl zal hanteren dat rekening houdt met andere staten in de politieke arena. Hij zal beslissingen nemen op basis van samenwerking en overleg. In de onderstaande tabel is er een overzicht van alle mogelijke leiderschapsstijlen volgens theorie van Hermann (2005). Hierom stel ik volgende hypothese op:
H1: Obama hanteert duifachtig buitenlandse beleid, waarbij samenwerken en
consensus een belangrijke rol speelt, terwijl Trump meer havikachtig beleid uitvoert en meer risico’s gaat nemen.
Tabel 1: Leadership Style as a Function of Responsiveness to Constraints, Openness to Information,
and Motivation
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (p. 185). Michigan: University of Michigan.
4. Methodologie
Voor dit vergelijkende onderzoek is een Most Similar System Design (MSSD) het meest geschikt. Het is hierbij belangrijk om een vergelijking te maken tussen gevallen die het meest op elkaar lijken, behalve de afhankelijke variabele en één onafhankelijke variabele. MSSD test theorieën om te wijzen of de onafhankelijke variabele een effect heeft op de afhankelijke variabele, terwijl externe variantie constant blijft. De onafhankelijke variabele is in dit geval dan de leiderschapsstijl van Obama en Trump en de afhankelijke variabele is de nucleaire deal met Iran (Ancker, 2008).
Dat beide politieke leiders anders om zijn gegaan met de nucleaire deal, maakt het een interessante case om het te onderzoeken. Obama sloot een deal met de Iraanse regering in 2015, terwijl Trump drie jaar later in 2018 afstand deed van de deal en weer economische sancties oplegde aan Iran. Beide leiders hebben status-quo in het buitenlandse beleid gewijzigd met dezelfde bevoegdheden en binnen dezelfde structuren. Deze verschillende uitkomsten maakt het gebruik MSSD mogelijk om te bepalen of deze politieke leiders verschillende leiderschapsstijlen hebben gehad, waarmee onderzoeksvraag van deze bachelorscriptie beantwoord kan worden.
Er zijn wel wat haken en ogen aan de MSSD-methode. Het is lastig om met een MSSD te generaliseren en daarom kan er slecht een klein aantal gevallen onderzocht worden. Daarnaast zijn er binnen een MSSD factoren die ook de mogelijke relatie tussen de
onafhankelijke en afhankelijke variabele kunnen verklaren (Hague & Harrop, 2013). In dit onderzoek wordt vooral een vergelijking gedaan met twee Amerikaanse presidenten, waarbij er bijna vergelijkbare structurele van invloeden zijn geweest, maar verschillende
leiderschapsstijlen. Tabel 2 toont deze variabelen die gebruikt zijn om de relatie tussen beide leiderschapsstijlen en wel of geen (nucleair) deal met Iran te verklaren. In hoofdstuk
resultaten en analyse, zal deze tabel verder gevuld worden door de verkregen resultaten via ProfilerPlus.
Tabel 2: MSSD- schema
Bron: Anckar, C. (2008). On the applicability of the most similar systems design and the most different systems design in comparative research. International Journal of Social Research Methodology, 11(5), 389–401.
Regimetype en de staat zijn de constante variabelen. Zowel Obama als Trump hebben geregeerd als de politieke leider. Trump heeft zijn ambtstermijn nog niet afgerond en is de huidige president van de Verenigde Staten. Dat betekend dat beide politieke leiders omringd waren, met dezelfde politieke structuren. Wel variëren Obama en Trump van de politieke partij. Dit verschil zal in dit geval niet veel uitmaken, omdat ze het beleidsgedrag van hun partijgenoten niet kunnen beheersen, ook wel de ‘Empty Vessel’ genoemd door Katz & Kolodny (1994).
Om leiderschapsstijlen van Obama en Trump te kunnen bepalen moet LTA van Hermann gehanteerd worden. Met software van ProfilerPlus van Young & Levine (2014) wordt de LTA-scores bepaald. ProfilerPlus verzameld de scores voor elke
persoonlijkheidseigenschap door een inhoudsanalyse uit te voeren op gesproken teksten, zoals interviews of speeches die via de software geüpload kunnen worden om te analyseren. Aan de hand van de frenquentie van woorden of zinnen in een interview wordt vervolgens de
relevantie voor de persoonlijkheid van leiders berekent. Wanneer een leider vaak woorden gebruikt die aan een bepaalde eigenschap zijn gekoppeld, levert dit een hoge score op deze eigenschap. Een lage score ontstaat bij de afwezigheid van woorden voor een bepaalde eigenschap (Young & Levine, 2014).
Vereiste voor de analyse is dat er een invoer van ten minste 50 verschillende interviews, met minimaal 100 woorden, worden gebruikt om een betrouwbaar resultaat te krijgen. In dit geval wordt er gebruik gemaakt van speeches, omdat het gesproken woorden zijn van de politieke leiders die makkelijk toegankelijk zijn en een goede afspiegeling vormen van de politieke leider zijn of haar persoonlijkheidseigenschappen (Hermann, 2005).
LTA-scores van Trump zal via ProfilerPlus het persoonlijkheidsprofiel geanalyseerd moeten worden. Voor Barack Obama bieden Backhaus & Stahl (2015) de LTA-score, gebaseerd op 52 interviews. Hierdoor hoeft er alleen voor de LTA van president Trump gebruik gemaakt te worden van de software van ProfilerPlus.
De speeches zijn gevonden via The White House, de officiële site van de Amerikaanse overheid die vrij toegankelijk is. Volgens Hermann is het beste om een verscheidenheid aan onderwerpen te gebruiken om de leiderschapsstijl goed te kunnen bepalen, daarom is ervoor gekozen om volgende onderwerpen te nemen; economie, agricultuur, immigratie en het buitenlandse beleid. Ze zijn gekozen uit verschillende jaren en van verschillende
bijeenkomsten. Vervolgens zijn deze speeches in de ProfilerPlus gezet en de interpretatie hiervan wordt in de hoofdstuk analyse besproken Lijst van de gebruikte speeches zijn terug te vinden in appendix 1 en in appendix 2 zijn de resultaten van de LTA-scores van Donald Trump terug te vinden.
5. Resultaten en Analyse
Leadership Trait Analyses: Barack Obama
Tabel 3 geeft de scores van de LTA van president Obama weer. En de eigenschapsscores worden per dimensie in dit hoofdstuk besproken. Deze scores komen uit onderzoek van Backhaus & Stahl (2015). De eigenschapsscores van Obama wordt vergeleken met de scores van 87 staatshoofden dat door Hermann (2005) onderzocht is, om te kunnen bepalen hoe hoog of laag de scores zijn in vergelijking met de gemiddelde.
Tabel 3: LTA-scores van Barack Obama in vergelijking met het gemiddelde van de 87 staatshoofden.
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (178-212). Michigan: University of Michigan. & Backhaus, B., & Stahl, B. (2015). President Leadership Traits and Foreign Policy Behavior: Comparing George W. Bush’s and Barack Obama’s foreign Policy toward Iran. Politische Vierteljahresschrift, 141–171.
Dimensie 1: Reaction to Political Constraints (BACE & PWR)
Volgens de LTA-scores heeft Obama een gemiddelde score voor belief (0,40) en need for power (0,28). Dat betekent dat afhankelijk Obama van de context politieke beperkingen respecteert of juist gaat uitdagen. Het kan dus beide kanten op gaan (Hermann, 2005). Een
overzicht hiervan is ook in tabel 4 af te lezen. Aangezien Obama voorstander is van
compromissen, net als bij bijvoorbeeld kwesties zoals Obamacare, wordt ervan uitgegaan dat Obama eerder politieke beperkingen zou respecteren. Hij is ervan overtuigd dat veranderingen niet zonder compromissen kunnen worden bereikt (Mahar, 2017).
Tabel 4: Score leiders - Reaction to constraints
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (p.188). Michigan: University of Michigan
Dimensie 2: Openness to Information (CS & CC)
Obama heeft een hoge score op conceptual complexity (0,64) en een gemiddelde score op self-confidence (0,54). Wanneer een politieke leider een hogere score heeft op conceptual complexity dan op self-confidence, betekent dit deze leider over het algemeen meer open staat voor ideeën van, hun interesses, behoeftes en informatie. Leiders met een hoge score op conceptual complexity kunnen anderen ertoe brengen om dingen te doen, interesse tonen in wat er met anderen gebeurt en bezorgheid tonen. Ze handelen op basis van gevoel dat acceptabel is onder de politieke omstandigheden waarin ze zich bevinden. Zulke leiders nemen eerder beslissingen op basis van collegiale besluitvormingsstructuren. Deze eigenschappen zeggen dus iets over hoe Obama de wereld om hem heen waarneemt (Hermann, 2005).
Tabel 5: Regels- Opennes to information
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (p.195). Michigan: University of Michigan
Dimensie 3: Motivation for Action (TASK, IGB & DIS)
Task-force zegt iets over of Obama meer gericht is op onderhouden van relaties of juist meer gericht op het oplossen van problemen. Obama heeft een gemiddelde score op task-focus. Dit betekent dat hij gemotiveerd is om een taak te volbrengen of relaties onderhouden afhankelijk van de context. Volgens Hermann (2005) scoren charismatische leiders gemiddeld op task-force, omdat ze het aanvoelen wanneer het de juiste moment is. Leiders met een hoge score op task-force beschouwen de wereld in termen van een probleem en er moet volgens hen een oplossing komen voor deze probleem. Individuen worden hierin als een instrument
beschouwd.
Tabel 6: Regels- Task Force
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (p.198). Michigan: University of Michigan
Obama ziet de wereld als een plek met ruimte voor de internationale samenwerking. Dit is gebaseerd op zijn lage score op distrust. De manier waarop leiders de wereld benaderen kan invloed hebben op hoe confronterend een staat kan zijn en in hoeverre ze zich bezig zullen houden met economische sancties en militaire interventies. Leiders die hier niet hoog op scoren, zoals Obama, zien mogelijkheden in internationale onderhandelingen waarbij een
win-win situatie gecreëerd kan worden, waarbij alle betrokken partijen er baat bij kunnen hebben (Hermann, 2005).
Bij de in-group bias staat de eigen groep centraal. Deze groep wordt gezien als de beste en de belangen van de eigen groep staan voorop. Beslissingen worden om die reden ook altijd in voordeel van de groep genomen. Obama heeft hierop een lage score. Dit betekent dat Obama niet altijd zijn eigen groep, in dit geval de Verenigde Staten tijdens internationale onderhandelingen vooropstelt. Dat betekent niet dat hij de belangen van de Verenigde Staten achterstelt, maar het is niet zozeer ‘America First’. Hij ziet de wereld niet altijd als zwart-wit. Een duidelijke weergave met alle scores is hieronder in tabel 7 af te lezen.
Tabel 7: Regels- Distrust en In-group bais
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (p.200). Michigan: University of Michigan
Leiderschapsstijl Barack Obama: Collegial
Op basis van de LTA-scores van Obama, die via onderzoek van Backhaus & Stahl (2015) zijn verkregen, kan er gesteld worden dat Obama een collegial leiderschapsstijl heeft. Obama staat open voor het bereiken van consensus en is gericht op het behouden van een sterke positie en tegelijkertijd stelt hij ook anderen in staat om krachtig te zijn. Hij ziet de wereld als een plek waar ruimte is voor vrede en samenwerking door wederzijds vertrouwen. Hiermee kan Obama politieke issues in perspectief plaatsen. Context afhankelijk respecteert Obama de politieke beperkingen en hecht waarde aan consensus. Ook is hij bereid om compromissen te sluiten om een politiek doel te bereiken (Hermann, 2005). Om bovenstaande redenen en de schematische weergave in tabel 1 kan er vastgesteld worden dat Obama een Collegial leiderschapsstijl heeft.
Leadership Trait Analyses: Donald Trump
Hieronder in tabel 8 zijn de LTA-scores van Donald Trump is een LTA. Net als bij Obama zullen de scores per dimensie besproken worden. Deze scores komen voort uit tekstanalyse door de computerprogramma Profiler Plus, dat beschikbaar gesteld is door Young & Levine, (2014). De eigenschapsscores van Donald Trump worden net als bij Obama vergeleken met de scores van 87 staatshoofden die door Hermann (2005) onderzocht zijn.
Bron: Hermann, M.G. (2005). Assessing leadership style: A trait analysis. In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (178-212). Michigan: University of Michigan
Dimensie 1: Reaction to Political Constraints (BACE & PWR)
Volgens de LTA-resultaten scoort Trump gemiddeld op belief can control events (0,41) en op need for power (0,27) heeft president Trump een lage score. Volgens Hermann (2005) zullen leiders die hoog tot gemiddeld scoren op belief can control events en laag scoren op need for power de leiding nemen over wat er gebeurt en politieke beperkingen uitdagen. Hierin missen ze wel de vaardigheden om op een manipulatieve manier mensen te kunnen lezen en ervoor zorgen dat achter de schermen de gewenste invloed uitgeoefend wordt. Deze leiders zullen volgens Hermann (2005) dus ook minder succesvol zijn in het hebben van impact, dan een politieke leider die hoog zou scoort op beide eigenschappen. In dit geval is dan een leider te direct en open in hun gebruik van macht naar anderen toe.
Dimensie 2: Openness to Information (CS & CC)
Op self-confidence (0,42) scoort Trump laag en op conceptual complexity (0,60) hoog.
Wanneer de score op conceptual complexity hoger is dan de score op self-confidence betekent dit een politieke leider over het algemeen open reageert op de interesses en ideeën van
anderen. Volgens Hermann (2015) zijn zulke leiders over het algemeen degenen die verkozen worden bij de lokale en staatverkiezingen in de Verenigde Staten. Dit type leiders kan vaak inconsistent reageren op de situaties en beïnvloedbaar zijn, ook doordat ze een lage score op self-confidence hebben. Trump kan hierdoor vaak snel een beslissing nemen om over te gaan tot actie.
Dimensie 3: Motivation for Action (TASK, IGB & DIS)
Trump heeft een lage score op task-focus (0,42). Dat betekent dat president Donald Trump hoogstwaarschijnlijk gemotiveerd is door het onderhouden van relaties of het initiëren van beslissingen. Echter scoort hij wel een gemiddeld tot hoog bij distrust (0,31). Dit betekent dat hij waarschijnlijk achterdochtig is over de motieven van anderen, waardoor er volgens hem geen tot weinig vertrouwen in de internationale politieke arena bestaat. Op het laatste
eigenschapskenmerk in-group bias scoort Trump laag (0,13). Ook voor hem geldt dat Trump de wereld niet per se als zwart-wit ziet, maar context afhankelijk verdeelt hij de wereld als ‘wij’ en ‘zij’ (Hermann, 2015).
Leiderschapsstijl Donald Trump: Actively Independent
Na de LTA-score van president Donald Trump via ProfilerPlus te hebben geanalyseerd, kan er gesteld worden dat Donald Trump een Actively Independent leiderschapsstijl heeft. Dat betekent dat Donald Trump zich zal richten op een onafhankelijke positie voor de Verenigde Staten in de internationale politiek. Hij beschouwt andere staten als een mogelijke bedreiging voor de onafhankelijke positie van de Verenigde Staten. Door de LTA-score op BACE kan gezegd worden dat Trump politieke beperkingen uitdaagt en bereid is de grenzen in de politieke omgeving te verleggen. Daarnaast scoort Trump gemiddeld tot hoog op distrust wat betekent dat deze politieke leider enigszins achterdochtig is over de motieven van andere politieke leiders in de internationale politieke arena (Hermann, 2005). Ook bij Trump geldt om bovenstaande redenen en de weergave in tabel 1, kan verondersteld worden dat Trump een Actively Independent leiderschapsstijl heeft.
Rol leiderschapsstijl en de nucleaire deal met Iran Barack Obama
Met zijn collegial leiderschapsstijl staat Obama open voor het bereiken van consensus. Hij ziet de internationale politiek als een arena waar ruimte is voor vrede en samenwerking door wederzijds vertrouwen. Leiders met dergelijke leiderschapsstijl respecteren politieke
beperkingen en werken binnen de gegeven parameters om hun doel te bereiken (Hermann, 2015). Deze kenmerken zijn zichtbaar in het beleid van Obama ten aanzien van de nucleaire deal met Iran. De voordelen voor de betrokken partijen konden alleen worden bereikt als alle betrokken de afspraken van de deal zouden naleven door consensusvorming en compromis. Volgens Obama was dit de reden dat een akkoord werd bereikt (The Obama White Houd, 2016). Door het opheffen van de economische sancties tegen Iran, zorgde het ervoor dat Iran zich aan de voorwaarden van JCPOA ging houden. Een resultaat bereiken op basis van consensusvorming is zichtbaar in Obama zijn beleidsgedrag.
Obama scoorde laag op de eigenschap distrust. Dit wordt ook weergegeven in de beslissing rond de nucleaire deal. Na het opheffen van de economische sancties bestond de risico dat de Iraanse regering het vrijgekomen geld zou investeren in het steunen van andere regimes dat de Verenigde Staten als vijand beschouwen. De nucleaire deal is echter nooit ontworpen om dit soort gedragingen te bestraffen. Obama had niet de intentie door dit risico de nucleaire deal te riskeren. Het was bedoeld om ervoor te zorgen dat Iran geen kernwapens zou ontwikkelen, zodat het veiliggesteld is met de nationale en de internationale veiligheid
(The White House, 2016). De bereidheid van Obama om een compromis te sluiten dat in voordeel is voor alle betrokken partijen resulteerde in minimalisatie van het risico die hij nam in zijn beleidsgedrag. Obama beschouwt de internationale politieke arena als een plek waar ruimte is voor vrede en samenwerking door wederzijds vertrouwen. Zijn beleidsgedrag hier komt overigens overheen met zijn collegial leiderschapsstijl.
Volgens Gates, minister van Defensie onder Obama, was de Obama-administratie de meest gecentraliseerde en controlerende sinds Nixon en Kissinger in functie waren
(Blohmdahl, 2016). De beleidsvorming werd over het algemeen gedaan door de medewerkers van het Witte Huis, aangezien voorzitters niet te veel afhankelijk kunnen zijn van
kabinetssecretarissen die objectieve opvattingen hebben over bepaalde kwesties. De laatste groep pleit meestal voor hun eigen afdelingen, terwijl de president verschillende opvattingen en opties moet overwegen voordat hij belangrijke beslissingen neemt (Pfiffner, 2011). Obama nam zijn tijd wanneer er belangrijke beslissingen genomen moesten worden. Hij moedigde zijn personeel aan om zoveel mogelijk tegengestelde argumenten aan te dragen zodat hij alle beschikbare opties zou kunnen zien (Hybel, 2014). Obama waardeert zijn ruimte en privacy terwijl hij zijn beslissingen overweegt, zonder inmenging van de buitenwereld. Obama richtte zich niet alleen op het formuleren van een issue, maar hij zou soms zelfs de uitvoering van het buitenlandse beleid persoonlijk controleren, waardoor hij direct verantwoordelijk was voor zijn keuzes. Zodra Obama klaar was met het overwegen van elke aspect dat er is en het evalueren van afwijkende meningen van zijn medewerkers, wilde hij consensus onder zijn directe medewerkers betreft zijn besluit (Woorward, 2010). Dit was ook waarneembaar in JCPOA deal, waarvoor hij twee jaar aan het onderhandelen was en vertrouwen had in de internationale samenwerking.
Donald Trump
De Actively Independent leiderschapsstijl van president Donald Trump benadrukt dat de internationale politieke omgeving wordt beschouwd als een obstakel, dat een belemmering kan vormen in het dienen van eigen belang. Trump zal deze beperkingen uitdagen om zijn doel te bereiken. Dit is ook zichtbaar in zijn beleidsgedrag ten aanzien van de JCPOA. Trump veronachtzaamt de Amerikaanse verplichtingen aan het akkoord omdat deze niet zijn eigen belangen dienen (The White House, 2018). Het lijkt daarom op dat hij de politieke
beperkingen heeft uitgedaagd om zijn eigen handelingen te handhaven. Dit verduidelijkt dat Trump zijn uitdagende houding ten opzichte van beperkingen zichtbaar zijn in zijn
gevolgen te schetsen voordat kan worden geconcludeerd of er een verband bestaat tussen deze houding en de mate van risico. Trump geeft aan dat de belangrijkste reden om uit de deal te stappen is dat de Amerikaanse veiligheidsbelangen niet zijn beschermd (The White House, 2018). Door sancties opnieuw op te leggen, heeft het Iraanse regime minder middelen om het te investeren in de regimes zoals Syrië en andere bondgenoten die de Amerikaanse positie in het Midden-Oosten uitdagen. Dit komt overeen met een hogere score op de eigenschap distrust. Trump heeft hier hoger op gescoord dan Obama. Dat is ook terug te zien in zijn beleidsgedrag. Hij veronderstelt hiermee dat de Amerikaanse veiligheid toeneemt door sancties opnieuw op te leggen. Tegelijkertijd leidt het verwaarlozen van de JCPOA echter tot het verdwijnen van transparantie en stelt het Iraanse regime in staat door te gaan met de ontwikkeling van hun nucleaire capaciteiten die de Amerikaanse veiligheid schaden (Bort, 2018).
Het veronderstelde beleidsvoordeel van het verkrijgen van meer veiligheid is hierdoor niet gerechtvaardigd. Tegelijkertijd maakt de uitdaging van de beperkingen van de JCPOA de Verenigde Staten tot een onbetrouwbare partner in de ogen van de internationale
gemeenschap. Overigens is Trump de enige politieke leider die zich van het nucleaire akkoord heeft terug getrokken. Het brengt ook economische nadelen met zich mee, omdat de
Amerikaanse ondernemingen zich op langer termijn moeten terugtrekken uit Iraanse
partnerschap (Khan, 2018). Hiermee accepteerde hij alle risico’s als gevolg van terugtrekking uit de deal. Tegelijkertijd maakt zijn grote wantrouwen hem huiverig voor het concept van de IAEA, dat was ontworpen om de nucleaire deal van Iran te volgen en de Amerikaanse
belangen veilig te stellen. Dit zorgde ervoor dat hij Iran niet als een risico beschouwd en aantrekkelijker om zich terug te trekken uit de JCPOA (The White House, 2018).
Tabel 9: MSSD: met leiderschapsstijl Obama en Trump
6. Conclusie
Het doel van dit onderzoek was het verklaren van het buitenlandse beleid met betrekking tot de nucleaire deal in Iran voor twee Amerikaanse presidenten: Obama en Trump. De focus lag bij dit onderzoek bij het individu, maar wel door theorieën van internationale betrekkingen te erkennen. Theorieën van de internationale betrekkingen konden geen antwoord geven op de verschillende beslissingen van Obama en Trump die rond de nucleaire deal van Iran zijn genomen. Deze theorieën verklaren het vanuit structurele factoren en niet vanuit individuele factoren. In dit onderzoek is er LTA van Hermann gebruikt om te onderzoeken of
persoonlijke kenmerken van beide leiders van invloed waren geweest op de nucleaire deal Iran. Obama heeft het akkoord gesloten, terwijl Trump als enige staat uit de deal is gestapt. Beide presidenten hebben onder vergelijkebare structuren geregeerd. Beide presidenten zijn leider van de Verenigde Staten en regeren onder het zelfde regime type. Ze verschillen echter wel van leiderschapsstijl. Een analyse van beide leiderschapsstijlen heeft antwoord gegeven op de onderzoeksvraag: ‘Welke invloed hebben de persoonlijkheidskenmerken, met name de leiderschapsstijlen van Barack Obama en Donald Trump gehad op de nucleaire deal met Iran?’
Obama heeft na interpretatie van LTA-scores een collegiale leiderschapsstijl en Trump een active independently leiderschapsstijl. Obama scoorde laag op belief en need for power. De scores gaven aan waarom Obama anders omgaat met politieke beperkingen dan Trump. Obama respecteerde de politieke beperkingen van de nucleaire deal en kon daarom samen werken om het doel te bereiken. Trump ging deze politieke beperkingen juist aanvechten en was gedreven door zijn eigen doel te bereiken om het akkoord te verwerpen. Obama scoorde lager op distrust dan Trump. Obama gelooft in internationale samenwerking en in wederzijds vertrouwen tussen landen. Hij had vertrouwen in dat Iran en de rest van de landen zich zouden houden aan de nucleaire deal. Trump integendeel scoorde hoger op distrust. Trump is wantrouwend tegenover de internationale gemeenschap en tegenover Iran. Economische sancties heeft hij opnieuw opgevoerd tegen Iran, om te voorkomen dat Iran de Amerikaanse veiligheid in gevaar zou brengen. De score op belief voor Obama en Trump kan in twijfel getrokken worden, omdat de scores slechts met 0,1 van elkaar verschillen. Door dit verschil scoort Obama matig op belief, terwijl Trump hierop hoog scoort. Het verschil tussen de
eigenschappen van beide leiders. Ze hebben allebei een hoge score op conceptual complexity. Ook was geen significant verschil in de eigenschappen self-confidence en task-force. De combinatie van eigenschap scores heeft de leiderschapsstijlen bepaald en dit onderzoek heeft de aanwijzingen van Hermann (2015) gevolgd om tot deze scores te komen.
Echter is het niet het doel van deze scriptie om te bewijzen dat de persoonlijke kenmerken van de politieke leiders en de leiderschapsstijlen de belangrijkste factoren zijn in het besluitvormingsproces, maar het is wel van belang en geeft een meer volledige uitleg waarom bepaalde beslissingen worden genomen in de internationale politiek. Structurele politieke factoren spelen ook wel een belangrijke rol bij het ontwikkelen van hun argumenten of beleid, maar persoonlijke eigenschappen en motieven kunnen een politieke leider ook beïnvloeden bij het opnemen van informatie en waarbij beslissingen genomen moet worden betreft het buitenlandsbeleid. In de toekomst kan er onderzoek gedaan worden naar de persoonlijke kenmerken van beide politieke leiders op een ander soort beleidsgebied om verschil in beslissingen aan de hand van persoonlijke kenmerken nog meer te verduidelijken. Daar is deze bachelor scriptie te beperkt voor.
7. Literatuurlijst
Anckar, C. (2008). On the applicability of the most similar systems design and the most different systems design in comparative research. International Journal of Social Research Methodology, 11(5), 389–401.
Backhaus, B., & Stahl, B. (2015). President Leadership Traits and Foreign Policy Behavior: Comparing George W. Bush’s and Barack Obama’s foreign Policy toward Iran. Politische Vierteljahresschrift, 141–171.
Bakker, F. E. (2018). Hawks and Doves. Democratic peace theory Revisited. Leiden University.
BBC. (2015, 14 juli). Iran Nuclear Crisis: Six Key Points. BBC. Geraadpleegd van https://www.bbc.com/news/world-middle-east-32114862
BBC. (2016, 16 januari). Iran Nuclear Deal: Key details. BBC. Geraadpleegd van https://www.bbc.com/news/world-middle-east-33521655
Blomdahl, M. (2016). Bureaucratic Roles and Positions: Explaining the United States Libya Decision. Diplomacy & Statecraft, 27(1), 142–161.
Bono, J. E., & Judge, T. A. (2004). Personality and Transformational and Transactional Leadership: A Meta-Analysis. Journal of Applied Psychology, 89(5), 901–910. Bort, R. (2018, 8 juni). The 3 biggest consequences of Trump Pulling Out of the Iran Deal.
Geraadpleegd op 11 december 2019, van
https://www.rollingstone.com/politics/politics-news/the-3-biggest-consequences-of-trump-pulling-out-of-the-iran-deal-627826/
Byman, D. L., & Pollack, K. M. (2001). Let us now praise great men: Bringing the statesman back in. International Security, 25(4), 107–146.
Cherkaoui, M. (2018 juni). Trump’s Withdrawal from the Iran Nuclear Deal. Al Jazeera Centre for Studies. Geraadpleegd van
http://studies.aljazeera.net/mritems/Documents/2018/5/10/d6a4c71882da438e9de7615 2c7e3a8dc_100.pdf
Dyson, S. B. (2006). Personality and foreign policy: Tony Blair’s Iraq decisions. Foreign Policy Analysis, 2(3), 287–306.
Gilpin, R. G. (1984). The richness of the tradition of political realism. International Organization, 38(2), 287–304.
Görener, A. S., & Ucal, M. S. (2011). The personality and leadership style of Recep Tayyip Erdoğan: implications for Turkish foreign policy. Turkish Studies, 12(3), 3.
Hague, R., Harrop, M., & Breslin, S. (2013). Comparative goverment and politics. New York: Palgrave Macmillan.
Hermann, M. G. (2005). Assesing leadership style: A trait analysis.In J.M. Post (ed), The psychological assessment of political leaders (178-212). Michigan: University of Michigan.
Hermann, M. G., & et al. (2001). Who leads matters: The effects of powerful individueals. International Studies Review, 3(2).
Hermann, M. G., & Hagan, J. D. (1998). International decision making: Leadership matters. Foreign Policy, 124–137.
Hermann, M. G., & Kegley, Jr. C. W. (1995). Rethinking democracy and international peace: Perspective from political psychology. International Studies Quarterly, 39(4), 511– 533.
Hermann, M. G., & Preston, T. (1994). Presidents, Advisers, and Foreign Policy: The Effect of Leadership Style on Executive Arrangements. Political Psychology, 75–96. Heywood, A. (2011). Global politics. Londen/New York: Palgrave Macmillan.
Hybel, A. (2014). Us Foreign Policy Decision-making from Kennedy to Obama: Responses to international Challenges. Springer.
James, K. (2013). Is a Nuclear Deal with Iran Possible? An Analytical framwork for the Iran Nuclear Negotiations. International Security, 37(3).
Jervis, R. (2015). Perception and Misperception in International Politics. Princeton University Press.
Jervis, R., Gavin, F. J., Rovner, J., & Labrosse, D. N. (2018). Chaos in the Liberal Order: The Trump Presidency and International Politics in the Twenty-First Century. New York: Columbia University Press.
Kaarbo, J., & Hermann, M. G. (1998). Leadership Styles of Prime Ministers: How Individuals Differnces Affect the Foreign Policymaking Process. The Leadership Quartely, 9(3) 243-263.
Katz, R., & Mair, P. (1994). Party organization as an empty vessel: Parties in American politics. How Parties Organize: Change and Adaption in Party Organizations in Western Democracies. Londen: SAGE Publications.
Khan, F. Z. (2018). Tearing Up The Iran Accord. Cutting Edge, 13(20).
Litwak, R. S. (2018). Updat: Preventing North Korea’s Nuclear Breakout. Washington D.C.: Wilson Center.
Mahar, D. K. (2017). President of King? Obama’s Unilateral Action on Climate Change in the Face of a Holistic Congress. San Francisco State University.
Mearsheimer, J. (2014). Anachy and the Struggle for Power. The Realism Reader, 179. Pfiffner, J. P. (2011). Decision making in the Obama White House. Presidential Studies
Quarterly, 41(2), 244–262.
Shannon, V. P., & Keller, J. W. (2007). Leadership style and international norm violation: The case of the Iraq war. Foreign Policy Analysis, 3(1), 79–104.
Singer, J. D. (1961). The level-of analysis problem in international relations. World Politics, 14(1), 77–92.
Stone, R. (2015 juli). nuclear diplomacy. Iran nuclear deal holds “goodies” for scientist. science. Geraadpleegd van
https://science-sciencemag-org.ezproxy.leidenuniv.nl:2443/content/sci/349/6246/356.full.pdf
Walker , S. G., & Schafer, M. (2006). Democratic leaders and the democratic peace: The operational codes of Tony Blair and Bill Clinton. International Studies Quarterly
Waltz, K. N. (1959). Man, the State, and War. Columbia University Press.
Winter, D. G. (2011). Philosopher-King or Polarizing Politician? A Personality Profile of Barack Obama. Political Psychology, 32,1059.
Woordward, B. (2011). Obama’s wars: Simon and Schuster.
Young, M. D., & Levine, N. (2014). Leadership Trait Analysis and Threat Assessment with Profiler Plus. Association for Computing Machinery.
Zimbardo, P., & Sword, R. (2017). The Dangerous Case of Donald Trump: 27 psychiatrists and mental health experts assess a president. New York: St. Martin’s Press.
8. Appendix
1: LTA-speeches TrumpEconomie
1.Remarks by President Trump at Young Black Leadership Summit 2019, 4 oktober 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-young-black-leadership-summit-2019/
2.Remarks by President Trump at Signing of the U.S.-Japan Trade Agreement and U.S.-Japan Digital Trad Agreement, 7 oktober 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-signing-u-s-japan-trade-agreement-u-s-japan-digital-trade-agreement/
3.Remarks by President Trump at Signing of a Presidential Memorandum Targeting China’s Economic Aggression, 22 maart 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-signing-presidential-memorandum-targeting-chinas-economic-aggression/
4.Remarks by Vice President Pence at the U.S. Department of Commerce, 16 juli 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-vice-president-pence-u-s-department-commerce/
5.Remarks by President Trump at National Electrical Conctractors Association Convention, 2 oktober 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-national-electrical-contractors-association-convention/
6.Remarks by Vice President Pence on the United States-Mexico-Canada Agreement, 17 september 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-vice-president-pence-united-states-mexico-canada-agreement/
7.Remarks by President Trump at the National Association of REALTORS Legislative Meetings and Trade Expo, 17 mei 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-national-association-realtors-legislative-meetings-trade-expo/
8.Remarks by Presideny Trump et al. at Signing of Trade Executive Orders, 31 maart 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-et-al-signing-trade-executive-orders/
9.Remarks by President Trump at Protecting American Workers Roundtable, 21 juni 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-protecting-american-workers-roundtable/
10.Remarks by President Trump and President Moon of the Republic of Korea Before Bilateral Meeting, 24 september 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-president-moon-republic-korea-bilateral-meeting-3/
11.Remarks by Vice President Pence at the 9th Annual Delivering Alpha Conference, 19 september, 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-vice-president-pence-9th-annual-delivering-alpha-conference-new-york-ny/
12.Remarks by President Trump at the 3rd Annual Made in America Product Showcase, 15 juli 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-3rd-annual-made-america-product-showcase/
Land & Agricultuur
13.Remarks by President Trump and Vice President Pence Recognizing Special Operations Military Working Dog From 1ste SFOD-D, 25 oktober 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-vice-president-pence-recognizing-special-operations-military-working-dog-1st-sfod-d/
14.President Donald J. Trump Approves South Dakota Disaster Declaration, 18 november 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/president-donald-j-trump-approves-south-dakota-disaster-declaration-4/
15.Remarks by President Trump After Coast Guard Briefing on Tropical Storm Imelda, 22 september 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-coast-guard-briefing-tropical-storm-imelda-houston-tx/
16.Remarks by President Trump on Supporting America’s Farmers and Ranchers, 23 mei 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-supporting-americas-farmers-ranchers/
17.Remarks by President Trump at the American Farm Bureau Federation’s 100th Annual Convention, 15 januari 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-american-farm-bureau-federations-100th-annual-convention-new-orleans-louisiana/
18.Remarks by President Trump at the 91st Annual Future Farmers of America Convention and Expo, 29 oktober 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-91st-annual-future-farmers-america-convention-expo/
19.Remarks by President Trump on Agricultural Innovation, 22 juni 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-agricultural-innovation/
20.Remarks by President Trump at 2018 Hurricane Briefing, 6 juni 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-2018-hurricane-briefing-3/
21.Remarks by President Trump During Tour of Malibu Neighborhood, 18 november 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-tour-malibu-neighborhood/
22.Remarks by President Trump at Briefing With Senior Military Personnel, 3 oktober 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-briefing-senior-military-personnel/
23.Remarks by President Trump on Antiquities Act Designations, 4 december 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-antiquities-act-designations/
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-signing-presidential-memorandum-promote-reliable-supply-delivery-water-west/
25.Remarks by President Trump and FEMA Administrator Brock Long on Hurricane Florence Response Measures, 11 september 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-fema-administrator-brock-long-hurricane-florence-response-measures/
26.Remarks by President Trump at Signing of Executive Order on the Antiquities Act, 26 april 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-signing-executive-order-antiquities-act/
27.Remarks by President Trump in Briefing on Hurricane Maria Relief Effort, 3 oktober 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-briefing-hurricane-maria-relief-efforts/
Immigratie
28.Remarks by President Trump in Meeting with Conservative Leaders on His Immigration Proposal, 13 januari 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-meeting-conservative-leaders-immigration-proposal/
29.Remarks by President Trump and Vice President Pence in Meeting with Members of Congress, 20 juni 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-vice-president-pence-meeting-members-congress/
30.Remarks by President Trump at a Lunch with Members of Congress, 26 juni 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-lunch-members-congress/
31.Remarks by President Trump on Border Security, 3 januari 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-border-security/
32.Remarks by President Trump at Customs and Border Protection Roundtable, 2 februari 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-customs-border-protection-roundtable/
33.Remarks by President Trump During Meeting with Immigration Crime Victims, 28 juni 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-meeting-immigration-crime-victims/
34.Remarks by President Trump at a Naturalization Ceremony, 19 januari 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-naturalization-ceremony/
35.Remarks by President Trump in Meeting with National Sheriffs, 11 februari 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-meeting-national-sheriffs/
36.Remarks by President Trump Before Marine One Departure, 13 oktober 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-marine-one-departure-16/
37.Remarks by President Trump and Members of the Angel Families on Immigration, 22 juni 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-members-angel-families-immigration/
Buitenlandse beleid
38.Remarks by President Trump at Cabinet Meeting, 9 april 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-cabinet-meeting-7/
39.Remarks by President Trump and President Mattarella of the Italina Republic Before Bilateral Meeting, 16 oktober 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-president-mattarella-italian-republic-bilateral-meeting/
40.Remarks by President Trump and Prime Minister May in Joint Press Conference, 4 juni 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-prime-minister-may-joint-press-conference/
41.Remarks by President Trump and Prime Minister Conte of Italy in Joint Press Conference, 30 juli 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-prime-minister-conte-italy-joint-press-conference/
42.Joint Press Conference with President Trump and German Chancellor Merkel, 17 maart 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/joint-press-conference-president-trump-german-chancellor-merkel/
43.Remarks by President Trump and Heads of the Baltic States in Joint Press Conference, 3 april 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-heads-baltic-states-joint-press-conference/
44.Remarks by President Trump to the People of Poland, 6 juli 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-people-poland/
45.Remarks by President Trump and Prime Minister Netanyahu of Israel Before Bilateral Meeting, 5 maart 2018
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-prime-minister-netanyahu-israel-bilateral-meeting-2/
46.Remarks by President Trump to the 72nd Session of the United Nations General Assembly, 19 september 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-72nd-session-united-nations-general-assembly/
47.Remarks by President Trump and President Macron of France in Joint Press Conference, 13 juli 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-president-macron-france-joint-press-conference-jul-13/
48.Remarks by President Trump in Press Conference, 29 juni 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-press-conference-osaka-japan/
49.Remarks by President Trump and President Erdogan of Turkey in Legislative Engagement with Select Members of the Senate, 13 november 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-president-erdogan-turkey-legislative-engagement-select-members-senate/
50.Remarks by President Trump at APEC CEO Summit, 10 november 2017
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-apec-ceo-summit-da-nang-vietnam/
51.Remarks by President Trump in Press Conference, 25 september 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-press-conference-3/
52.Remarks by President Trump and Prime Minister Morrison of Australia at Arrival Ceremony, 20 september 2019
https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-prime-minister-morrison-australia-arrival-ceremony/
Appendix 2: Trump LTA-resultaten ProfilerPlus
Dis: distrust in others
TASK: task-focus
BACE: belief can control events
IGB: in-group bias
SC: self-confidence
CC: conceptual complexity
