Roept niet zoo luid,
gij kleine zangers in de boomen,
mijn ziel is door uw zoet gefluit voor 't nauw gevangnisraam gekomen, en kan niet meer verdragen
de zonnelucht, vol lentegeuren; o zoet, o wreed behagen, laat mij mijn zucht, mijn treuren, en toonloos klagen.
'k Was stil en bang
in 't zwarte donker van de zorgen, maar o, uw levensblije zang
na 't onweer in den zwoelen morgen, dringt mij tot droevig schreien; o zaalge jeugd van hoog verlangen, wat moest mij scheien
van zooveel vreugd, gevangen na 't korte strij'en.
Toch was uw lied
zoo'n zacht geluk na 't vale kwijnen; staakt nu het edel zingen niet,
hoe 't pijnlijk door mijn ziel moog' schrijnen van óvermoeden werker.
Nazingen 't lied wordt tot genot in grauwen zorgenkerker; wat gij geniet is niet mijn lot, maar 't maakt mij sterker.
2.
Een leeuwrik zingt zijn vreugd in wiekend stijgen van korenakker, en vult de lucht met blij geluid.
Na slaaprig zwijgen, roept mij dat wakker; Wat toch zijn zoet gefluit
beduidt?
Zoo'n jubel als mij nauw meer heugt was eens in blijde jeugd
mij eigen.
Mijn oog, zoek nu omhoog
in 't luchtenwijde den morgenzanger, die eenzaam uit zichzelf geniet, dat mij bevrijde, o talm niet langer, van 't bange zorgverdriet
zijn lied.
Maar 'k vind aan heel den hemelboog niet waar hij henenvloog,
die blijde.
Zijn vreugd komt van de zon; haar eerste stralen bij 't morgenrijzen ontspreiden bloemgelijk zijn zang. Mijn zon ging dalen, en 't licht vergrijzen, een zwarte nacht kwam lang
en bang.
Wat eens ik zachtjes zingen kon, ging, eer ik weer begon, vervalen.
Wacht op een nieuwen dag,
die rijst herboren uit zwartste nachten; o leeuwrik, meldt-mij dat uw lied? Er glimt een gloren in donkre klachten; mijn levens bloed vervliet
om niet,
tot ik als leeuwrik zingen mag, den zorg met zonnelach verstoren.
Aprilstorm.
Breedvleuglen wind, die aan de nachtenlucht ver uit het west de dakenstad komt naadren als strijkt een aadlaar neer op rotsennest, 'k hoor 't groeiend suizen van uw breede vlucht. In kale boomen, rillend zonder blaadren gaat sappenbloed bevend door donkere aadren en of zij in hun park deez' nacht vergaadren -staan stammen, zwaar in zwarten grond gevest, dicht tak door tak omhoog tesaam geprest, voor 't bleek onmeetbaar hemelbreed in 't west. Wind joeg daar wolken uit, opeengerugd als kudden vee, loeit niet hun angst geducht in 't brullen luid van 't verre stormgerucht?
Komt, wilde wind, in wijdverspreide macht heel 't hemelruim, ontembre vloed, doorjagend met golf aan golf der ijle luchtenzee,
'k heb op uw luide lied zoo lang gewacht. De donkre stad schijnt onder striemen klagend; in zwart van muur en dak, uw slagen dragend, lichtvensters staan, met blikkende oogen vragend, als angstig beest: wat het u ooit misdee;
ginds rinkte een ruit, van dak een pan afgleê; een luik sloeg dicht, giert piepend, klappend, mee met takgekraak. Hoor! krijschend luid doorlacht de stormenwind in feestgevier van kracht wijd-zwarte bange stad deez' voorjaarsnacht.
Loei-gierend op tot fluiten hoog en schril juicht windenzang in 't vormloos luchtenstooten, doortuimlend straat en steeg en tuin omlaag. 'k Zit luistrend voor mijn raam van spanning stil.
Waar werd die windenkracht uit boei ontsloten? welk land en volk werd door haar lied omfloten? en heeft als ik nog één dien zang genoten? of schrikte één angstig op bij wilde vlaag? die nu mijn zwarte stad doortrilt gestaag, een alvernielend wraakgericht, als plaag en straf voor schuld of zonde in lust of gril. Klinkt ginds door 't gieren hulpgeroep en gil uit huiv'rende' angst voor wilden windenwil?
Luidloeiend lied van voorjaars westewind
gingt ge over rustvlak veld, langs woelge stroomen die hijgen 't golven-vlak op-neer-vooruit,
gevreesd daar ook, of soms verlangd? bemind? Gaf land en stroom u blij verwellekomen? in sprietend gras, op wei, in kale boomen, na winterslaap nog suf van koude droomen, en wachtend lentes roep: ontbot! ontspruit! Hoorde ik niet lente's komst voorspellen luid in 't wildst geloei en 't gierendst gilgefluit?
Angst schokt in 't afgeleefd vermolmde dat ontbindt; waar de oude dood ziet, voor nieuw leven blind, jong daadverlangen krachtbeloften vindt.
Wild' westewind, ginds buiten waaiend wijd, breed rond de zorgenstad, die 'k moet bewonen; dáár gierend-uit zang van te komen bloei; ik, stil in stad, hoor 't ver geluid verblijd. Wee, wie uit angst uw voorjaarswoeden honen, 't vrij luchtenvolk zal hen zijn krachten toonen en niet met bloemdoorgeurden droom beloonen als mij, die naar de toekomst hopend groei. Dat al 't geweld van donker stormgeloei
mij nu als 't veld, als stroom of bosch, omstoei; want, beef ik mee met zwaar geklank van strijd, die staag met vlagen om mijn zorg zich spreidt, ik word, o zegen! lentewaarts geleid.
Breedvleuglen wind, die 'k naadren zag in nacht en westerhemel wolkenvrij deed bleeken, en goot daaruit op stad uw wilde stroom, 'k zing luid en angstvrij nà 't lied dat gij bracht. Geen akker is ooit voor uw kracht geweken, alleen dood hout moet voor uw woeden breken en molmend zwakken huivren voor uw streken. Wie 't leven wachten dadenloos in droom, als dorre wei of bladerlooze boom, ontwaken roepend: dat de lente koom! Vreugd die ik zorgenvol vaak heb verwacht, waar ik met moeden lust naar heb getracht, voorspelt gij, wijde, wilde, vrije macht.