Uit bovenstaande literatuurstudie kunnen we concluderen dat ondanks het streven naar een inclusieve samenleving, deze paradigmashift nog niet helemaal is binnen gesijpeld in de beeldvorming ten aanzien van mensen met een handicap in de samenleving. In eerste instantie zagen we in bovenstaande uiteenzetting dat België er nog niet voldoende in slaagt om een inclusieve samenleving te creëren waarin personen met een handicap op gelijke voet kunnen participeren (WHO, 2011; Goethals, 2017; Vertoont; 2017). Daarnaast blijkt ook dat de man op de straat nog te vaak uit gaat van de beperkingen of moeilijkheden die handicap met zich meebrengen in hun beschrijving van wat handicap precies is en dat handicap voornamelijk nog gevoelens van bezorgdheid, medelijden en bewondering oproept (Handiwatch, 2019).
Aangezien we weten welke impact representaties in de media hebben op onze beeldvorming, zijn we verder gaan kijken naar hoe handicap in de huidige media gepresenteerd wordt. Hier zagen we dat naast een sterke kwantitatieve onder representatie, ook de kwaliteit van de manier waarop handicap in beeld wordt gebracht voor verbetering vatbaar is. Hoewel Vertoont (2017) met betrekking tot de representatie in Vlaanderen geen sterke eenduidig stereotype weergaves terugvond in haar steekproef, bleek wel dat handicap hoofdzakelijk in fictieprogramma’s zoals soaps en series voorkomt. Bovendien worden deze rollen bijna uitsluitend gespeeld door acteurs in de plaats van mensen met een effectieve lichamelijke beperking. Verder blijken personen met een handicap nagenoeg onzichtbaar in factual programma’s en zijn aldus nooit te zien als journalist, quizkandidaat of presentator.
Het is daarnaast zo dat wanneer handicap toch getoond wordt in nieuws en human interest programma’s, dit eerder is als ervaringsdeskundige of in functie van ‘sport en ontspanning’.
Bovendien blijkt dat zelden een volledig beeld van de identiteit van iemand met een handicap getoond wordt. Nog te vaak worden mensen met een handicap in beeld gebracht als werkloos en zonder partner of gezin, terwijl dit in realiteit niet altijd het geval is (Vertoont, 2017). Het lijkt dus duidelijk dat er nood is aan meer authentieke en persoonsgerichte representaties van personen met een handicap (Ellis, 2015).
21 Gelukkig zagen we verder ook dat films, en meer specifiek filmfestivals, een mooie bijdrage kunnen leveren aan het stimuleren van een positieve en vooral meer realistische beeldvorming ten aanzien van handicap, alsook kan bijdragen tot de sociale participatie van mensen met een handicap. Rivoltella (2008) beschrijft bijvoorbeeld hoe film op verschillende manieren ontmoeting teweegbrengt. Zoals ontmoeting van mensen met het verhaal in de film, of ontmoeting van mensen met elkaar in de cinemazaal. De grote kracht van film is dat het naast de manier waarop film discussies uitlokt en mensen bij elkaar brengt, ook bestaande dominantie denkbeelden en percepties ten aanzien van handicap uitdaagt.
Niet alleen media, maar ook onderwijs speelt een belangrijke rol in hoe jonge leerlingen, die later uitgroeien tot volwassenen, naar handicap kijken en hoe zij met medemensen met een handicap omgaan. Jammer genoeg weten we op basis van onderzoeken als die van Favazza et al. (2017) en Reynaerts (2018) dat handicap slechts beperkt zichtbaar is in het onderwijs, en dat er ook in het curriculum maar weinig aandacht wordt besteed aan dit thema. Tegelijkertijd zagen we dat de percepties en attitudes die leerlingen hebben ten aanzien van anderen met een handicap nog te vaak eerder neutraal tot negatief gekleurd zijn en dat leerlingen vaak geen realistisch beeld hebben van wat het inhoudt om een handicap te hebben. Hoewel Boer et al. (2012b) in een meta-analyse algemeen ‘neutrale’ attitudes terug vond, gaat er achter deze conclusie een grote variabiliteit schuil gaande van overwegend positieve tot sterk negatieve attitudescores. Er is dus zeker ruimte voor verbetering wat betreft de attitudes van leerlingen en de aandacht voor handicap en beeldvorming in het onderwijs.
22 Vanuit een dialectische mode of thinking kunnen we de wereld zien als een systeem of een netwerk van elementen die voortdurend met elkaar in contact (willen) komen, maar ook met elkaar botsen. Doorheen de elkaar tegenwerkende spanningen van deze elementen is het systeem tegelijkertijd ook op zoek naar stabiliteit. Op die manier leiden de spanningen binnen het systeem onvermijdelijk tot verandering. In die zin kunnen we zeggen dat alle zaken op de wereld eigenlijk processen die voortdurend in beweging zijn (Freeman, 2017).
Wanneer we, hier op verder bouwend, naar sociaal wetenschappelijk onderzoek kijken, zouden we kunnen stellen dat onderzoek er op gericht is om het bestaande discours, normen en praktijken te problematiseren en hervormen. Onderzoek wordt dan gezien als een manier om verandering te weeg te brengen. Dit gebeurt in een soort van interventie waarbij de onderzoeker de bestaande processen op een bepaalde wijze tracht te beïnvloeden (Lather, 1991 in Freeman, 2017).
Met deze inzichten in het achterhoofd, tracht deze masterproef ook bestaande processen van beeldvorming ten aanzien van handicap te beïnvloeden. Concreet krijgt deze ‘interventie’
vorm in een exploratief onderzoek in samenwerking met het Leuvense DisABILITY Filmfestival en een lagere school uit Kessel-Lo. Met dit onderzoek trachten we leerkrachten te stimuleren om de thema’s handicap en beeldvorming meer binnen te brengen in de klas, specifiek door gebruik te maken van film. Samengevat trachten we met dit exploratief onderzoek een antwoord te krijgen op volgende vraagstellingen:
• Welke plaats heeft voor de leerkrachten het thema ‘handicap’ in de klas en welke rol kan film en beeld hier volgens hen in spelen?
• Welke veranderingen brachten het DisABILITY Filmfestival bij de leerkrachten teweeg in hun kennis over media en beeldvorming, en het gebruik ervan in functie van een meer genuanceerd beeld van handicap?
23 HOOFDSTUK 2: Methodologisch intermezzo