samenvatting inleiding referenties en colofon woord vooraf
Bijlage 1 Deskresearch online food in opkomst 1 Inleiding
3. Wet en regelgeving
De verkoop van voedsel via het internnet valt juridisch gezien uiteen in twee blokken. Er gelden [1] regels voor producten die verhandeld worden en [2] regels voor webwinkels. Deze worden hieronder toegelicht.
1. Regels voor producten
Omdat het om levensmiddelen gaat zijn er specifieke wetten en regels om op te letten. In de eerste plaats geldt dat een registratie bij de NVWA vereist is, en eventueel dient er ook een erkenning aangevraagd te worden (met name als er ook producten van dierlijke oorsprong verwerkt worden). De Nederlandse regels zijn vastgelegd in de Warenwet, en die gelden naast de Europese wetgeving. Veel regels uit de Warenwet zijn overigens afgeleid van Europese richtlijnen en wetten. In de Warenwet staat dat een product de gezondheid en veiligheid van consumenten niet in gevaar mag brengen. Onder deze wet vallen niet alleen de voedingsmiddelen zelf, maar ook de grondstoffen, de productie, de plaatsen waar voedsel wordt bereid en de verkooppunten. Twee belangrijke thema’s in de wet- en regelgeving zijn de kwaliteit en veiligheid van etenswaren en de
verstrekking van voedselinformatie aan consumenten.
Ten eerste kwaliteit en veiligheid. Ondernemers die AGF-producten via het internet aanbieden, zijn juridisch gezien exploitanten van levensmiddelen. Exploitanten van levensmiddelenbedrijven dienen er op basis van Verordening 178/2002 voor te zorgen dat de levensmiddelen in alle stadia van de productie, verwerking en distributie in de bedrijven onder hun beheer voldoen aan de voorschriften van de levensmiddelenwetgeving die van toepassing zijn op hun bedrijvigheid. Daardoor dienen ook via Verordening (EG) 852/2004 teneinde deze voedselveiligheid te garanderen, HACCP-procedures te implementeren. HACCP is van toepassing op elk bedrijf dat zich bezighoudt met de productie, verwerking of distributie van levensmiddelen en/of diervoeders. Als bedrijf kun je zelf een HACCP-plan (voedselveiligheidsplan) opstellen of werken volgens een goedgekeurde hygiënecode. In die hygiënecode is ook de te vermelden houdbaarheidsdatum en traceerbaarheid van product geregeld.
In wet- en regelgeving over voedselveiligheid en traceerbaarheid van voedsel wordt steeds vaker de
identificatie van de producent (teler, verpakker, verwerker, enzovoort) en/of leverancier (distributeur, handelaar, importeur, broker, dealer, enzovoort) verplicht gesteld. Steeds meer handelspartners, klanten, certificerende instellingen, kwaliteitsorganisaties en overheidsinstanties willen weten wie er verantwoordelijk is voor bepaalde handelingen binnen de keten, of op welke plek een handeling plaatsvindt (akker, kas, verpakkingsstation, distributiecentrum, laadplatform, enzovoort). De meest voor de hand liggende oplossing is om GS1- adrescodes te gebruiken, een wereldwijd gebruikte standaard voor de
identificatie van locaties, een van de pijlers van het GS1-systeem. Deze worden door een groot aantal organisaties erkend en gebruikt als vervanging van hun interne coderingssysteem.
Ook is er regelgeving met betrekking tot consumenteninformatie. Met het doel consumenten beter en volledig te informeren en bestaande regelgeving samenvoegen is Verordening 1169/2011 betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan consumenten per 13 december 2014 van kracht is gegaan. Deze verordening gaat over de informatie op verpakkingen of etiketten op voorverpakte producten.5 Meer informatie hierover is te vinden in de brochure
Labelling of Consumer Units.
2. Regels voor webwinkels
Als het gaat om het kopen van producten worden consumenten worden beschermd door de wet. Dit geldt ook voor internetverkoop van producten, en dat maakt dat op het internet de gewone regels voor (koop)overeenkomsten gelden zoals die te vinden zijn in het Burgerlijk Wetboek boek 6 en 7.
>>
5
samenvatting
inleiding
referenties en colofon
woord vooraf
De belangrijkste regels met betrekking tot het verkopen via internet zijn door ACM op een rij gezet en hebben betrekking op:
• algemene voorwaarden en het gebruik van keurmerken • het bestelproces
• het afhandelen van bestellingen, zoals de bevestiging van een bestelling en de bedenktijd
• cookies en e-mailmarketing
• de informatie die op de website vermeld moeten worden en overige informatieverplichtingen.
Onlangs zijn de regels voor koop op afstand, de juridische term voor
internetverkopen of e-commerce, aangescherpt: per 13 juni 2014 is namelijk de Europese Richtlijn 2011/83/EU geïmplementeerd in de Nederlandse wetgeving. Dit wordt vaak aangehaald onder de noemer Wet verkoop op afstand, maar is in feite een aanpassing geweest van desbetreffende artikelen uit boek 6 en boek 7 van het Burgerlijk Wetboek.
De belangrijkste wijzigingen betreffen de volgende drie onderwerpen: het herroepingsrecht (of: bedenktijd), het bestelproces en de
informatieverplichtingen. Zo wordt bijvoorbeeld de wettelijke bedenktijd verruimd naar 14 dagen en is de onlineaanbieder verplicht de totale kosten duidelijk weer te geven, inclusief eventuele extra’s. Voor levensmiddelen is er echter in de volgende gevallen sprake van een uitzondering of bijzondere situatie:
• Informatieplicht: totale kosten hoeven niet altijd vooraf weergegeven te worden. Op basis van artikel 6 lid e geldt dat als door de aard van het goed de prijs niet vooraf kan worden berekend, de manier waarop de prijs wordt berekend aangegeven moet worden. Dit gaat bijvoorbeeld op bij product met een kiloprijs, zoals losse tomaten of appelen.
• Herroepingsrecht: geen wettelijke bedenktijd en recht op herroepen van de overeenkomst. Op basis van artikel 16 lid d geldt dat een uitzondering wordt gemaakt wat betreft het herroepingsrecht voor levensmiddelen. Daar staat dat goederen die snel bederven of beperkt houdbaar zijn, niet geretourneerd kunnen worden. Beperkt houdbare producten zijn volgens de wet producten die binnen de bedenktermijn van veertien dagen kunnen bederven, zoals verse levensmiddelen.