Verbreken van sociale bindingen

Het verbreken van oude sociale bindingen kan op verschillende manieren als triggerfactor in het radicaliseringsproces werken, bijvoorbeeld doordat het een zoektocht naar zingeving in gang zet, of de binding met de radicale groep sterker maakt. Voorbeelden van het verbreken van dergelijke bindingen zijn het stoppen met school, het opzeggen van het lidmaatschap van een sportclub of een breuk met de ouders. In het laatste geval kan de ene trigger - problemen in de thuissituatie zoals besproken in het vorige hoofdstuk - een andere trigger veroorzaken: breuk met de ouders. Zo constateren Groen en Kranenberg dat bij verschillende radicale moslima’s in het Hofstadnetwerk een breuk met het gezin een rol heeft gespeeld in hun radicaliseringsproces (2006), en zien ook Weggemans en anderen (2014) dat de

Syriëgangers die zij bestudeerden zich allemaal steeds meer isoleerden van de samenleving door het verbreken van banden met oude vrienden of familieleden. De Graaf (2012) beschrijft het verhaal van de Belgisch-Marokkaanse Malika E. die gebukt ging onder een verstikkende thuissfeer vol geweld, en achtereenvolgens van school werd gestuurd, brak met haar familie, en werd verlaten door de vader van haar kind. Ze vond troost in haar geloof – “het gebed werd mijn laatste strohalm” – en belandt uiteindelijk bij Al-Qaida. Een ander type breuk is dat van Mohammed B., die in 2002 zijn studie afbrak en vanaf dat moment leefde van een uitkering. Buijs et al. merken op dat in deze periode een verandering in zijn denken is opgetreden (2009, p. 37).

Dat sociale breuken als triggerfactor fungeren, kan op verschillende manieren onderbouwd worden. Zo zagen we in het vorige hoofdstuk dat er redelijk veel wetenschappelijk bewijs is voor een slechte of ontwrichte thuissituatie als mogelijke doorslaggevende gebeurtenis in het radicaliseringsproces, en ook over het verband tussen het verlies van werk en radicalisering of crimineel gedrag zijn enkele studies verschenen. Daarnaast is aangetoond dat de diversiteit van iemands sociale bindingen positief samenhangt met de weerbaarheid van die persoon tegen radicalisering (Mann et al., 2015). Hoe diverser iemands sociale omgeving, hoe diverserhet waardensysteem van die persoon, en hoe minder snel er ‘vernauwing’ van gedachten optreedt. Omgekeerd is het zo dat als sociale bindingen afnemen, de persoon juist sneller verleid zal kunnen worden door extremistische boodschappen. In die lijn laten ook Doosje et al. (2013) in een studie onder niet-radicale Nederlandse moslimjongeren zien, dat het afstand nemen van de maatschappij positief samenhangt met een positieve houding ten opzichte van het gebruik van extremistisch geweld.

Zoals ook bij de bespreking van triggerfactoren op micro-niveau bleek, kan vervreemding van de maatschappij leiden tot een zoektocht naar een nieuw leven dat betekenis geeft en een stabiele identiteit biedt. In deze zin functioneert een breuk met de sociale omgeving als triggerfactor aan het begin van het radicaliseringsproces. Een breuk met de sociale omgeving kan echter ook later in dat proces plaatsvinden, wanneer de persoon in kwestie bijvoorbeeld al lid is - of lid aan het worden is - van een radicale groep. Als onderdeel van de opname in deze groep worden aspirant-leden namelijk vaak gestimuleerd of gedwongen om banden met de omgeving te verbreken; een veelbeschreven fenomeen dat ook wel ‘bridgeburning’ wordt genoemd (Bjørgo & Carlsson, 2005). Ronselaars proberen daarom vertrouwensrelaties op te bouwen om

de potentiële rekruten tegelijkertijd te isoleren van de sociale relaties met mensen buiten de groep (Buijs et al., 2006). Een voormalig ronselaar laat bijvoorbeeld weten: "we zoeken naar mensen die geïsoleerd zijn. En als ze nog niet geïsoleerd zijn, dan isoleren we ze" (Callimachi, 2015, 27 juni).

Volgens Prudon en Doosje (2015) zijn radicale groeperingen in die zin ook te vergelijken met sekten, omdat beiden onder meer gekenmerkt worden door het losmaken van personen uit hun familie en hun sociale en professionele kringen (zie ook Meertens et al., 2006). Ook het NCTV schrijft dat het mondiaal jihadisme sekte- achtige kenmerken heeft: "Het sekte-achtige is te relateren aan de absolute loyaliteit die er van het individu geëist wordt, met veelal de breuk met traditionele familie- en vriendenkringen ten gevolg" (2014). Er is dan ook een goede reden waarom zowel sekten als radicale groeperingen aansturen op sociale breuken; op die manier krijgen zij immers meer macht over hun leden. Zoals McCauley en Moskalenko stellen: "De sociale realiteitswaarde van een groep is zwak in zover dat leden tot andere groepen behoren met andere waarden. De sociale realiteitswaarde van een groep is daarentegen sterk als groepsleden worden afgesneden van deze groepen" (2008, p. 423). Het verbranden van deze bruggen (wat in de Nederlandse taal overeenkomt met het ‘de schepen achter zich verbranden') kan daarom met recht als een belangrijke trigger worden gezien in het radicaliseringsproces. De manier waarop deze breuk zich voltrekt kan geïllustreerd worden door het artikel over Hoda, een 20-jarige vrouw die in november 2014 naar Syrië vertrok. In het artikel vertelt ze hoe ze het contact met haar omgeving verbrak (Hall, 2015, 18 april):

"Ik isoleerde me letterlijk van al mijn vrienden en gemeenschapsleden gedurende het laatste jaar dat ik in Amerika was", zegt ze, uitleggend dat ze niet geassocieerd wilde worden met iemand die niet haar interpretatie met de islam deelde, een interpretatie die eiste dat elke moslim naar ISIS-gecontroleerd gebied zou moeten reizen. "Toen ik dichterbij de waarheid kwam, verloor ik al mijn vrienden, ik vond niemand in mijn gemeenschap die het pad wilde begaan waar ik naar verlangde."

Een ander concreet voorbeeld van het verbreken van de sociale binding is het breken met de oude geloofsgemeenschap of de moskee. Ook deze triggers vinden vooral in de latere fasen van het radicaliseringsproces plaats. Zo laten verschillende onderzoekers zien hoe groepjes radicale jongeren zich in bijvoorbeeld Madrid en

Virginia (VS) afscheidden van de moskee waarna ze verder radicaliseerden (ARTIS 2009). Ook in Nederland komen dergelijke triggers voor. Zo beschrijven Buijs et al. (2006, p. 27) dat Jason W. (lid van de Hofstadgroep) op zijn achttiende een conflict had met het bestuur van een moskee in Amersfoort. Ook bekend is het verhaal van een groep radicale jongeren uit Den Haag die in 2008 uit een moskee werd weggestuurd vanwege hun radicale denkbeelden. Daarop kwamen de jongeren samen in een bedrijfspand met andere gelijkgestemden uit steden als Delft en Zoetermeer. Hierdoor zette hun radicaliseringsproces zich versneld voort (Bahara, 2013, 19 juni). Ook minstens 10 jongeren in Delft, die naar Syrië zijn afgereisd in 2012, waren daarvoor weggestuurd van een moskee vanwege hun radicale denkbeelden (Kouwenhoven, 2014, 5 juli). Inmiddels zijn enkele leden van deze groep omgekomen (Lensink & Alberts, 2015, 14 april). Ook dit voorbeeld laat zien dat het verbreken van sociale banden en (hechtere) groepsvorming vaak hand in hand gaan.

Samenvattend blijkt het verbreken van sociale verbindingen, bridgeburning, een triggerfactor te zijn in de vroege fasen van radicalisering (gevoeligheid en verkenning) en tijdens lidmaatschap. Dit wordt gevonden in zowel literatuur over islamitisch extremisme als ook bij rechtsextremisme en bij sekten. Dit is voornamelijk gebaseerd op kwalitatieve studies. Opvallend is dat het breken met een moskee na een conflict in meerdere bronnen als triggerfactor naar voren komt.