Een redactie van vijfentwintig medewer-kers en nog enkele tientallen vrijwilligers on-derhoudt een agressief weblog, ThinkPro-gress, dat Republikeinen aanvalt, onwaarhe-den weerspreekt en onderbouwing verschaft voor linkse standpunten. CAP-experts nemen tv-optredens voor hun rekening, de denktank werkt samen met honderden vrijwillige jour-nalisten en er is een eigen radiostudio.
Mobiliseren
Ook zijn organisaties opgetuigd die Ameri-kaanse burgers ruimte geven om zelf bij te dragen aan de progressieve zaak. Vaak loopt dat via mobilisatiecampagnes voor specifieke onderwerpen. Steunt u homorechten? Bent u voor betaalbare studies? Steunt u de hervor-ming van de gezondheidszorg? Mooi, er is genoeg te doen: retweeten, een bericht delen op Facebook, uw vrienden en familie overtui-gen, een congreslid of krant aanschrijven, een donatie doen of een bijeenkomst of actie be-zoeken of organiseren.
Landelijke organisaties met namen als Hu-man Rights Campaign en Campus Progress organiseren de campagnes, stoken de strijd op en trainen activisten. Dit soort organisaties zijn laagdrempelig, modern, officieel niet aan de Democratische partij gelieerd en mensen hoe-ven er ook geen lid van te worden. Maar onder-tussen werken ze intensief samen met Demo-cratische politici en fungeren ze als kweekvij-vers voor vrijwilligers. CampusProgress, bijvoorbeeld, betrekt jaarlijks ongeveer een miljoen jongeren bij de progressieve beweging.
Minstens zo belangrijk: de inzet van alle vrijwilligers leidt daadwerkelijk tot een veran-dering in de publieke opinie. Dat verschaft vervolgens president Obama of lokale politici de politieke ruimte om wetgeving in te voeren. Het grote publiek ging bijvoorbeeld mede dankzij grootschalige grassroots-campagnes om ten aanzien van homorechten, studiefinan-ciering en de aanpak van het Amerikaanse be-grotingstekort. Dat had een doorslaggevende invloed op de besluitvorming in het Congres
en op lokale referenda. ‘You did this’, laat Oba-ma vervolgens aan zijn vrijwilligers weten, die zich weer gemotiveerd weten voor een vol-gende actie. Rondom Obama’s volvol-gende priori-teiten, zoals het onder controle brengen van het vuurwapenbezit en hervorming van het immigratiesysteem, vallen vergelijkbare mobi-lisatiecampagnes te verwachten. Democrati-sche politici zijn ondertussen afgestapt van de doctrine dat je in een vlek niet moet wrijven, die John Kerry de das omdeed toen de aanval-len op zijn karakter in 2004 niet werden weer-sproken. ‘Always push back’ is nu de mantra.
De Obama-campagne zelf is een beweging met miljoenen vrijwilligers. In alleen al de staat Ohio waren in 2012 enkele honderden campagnekantoren geopend waar eenieder binnen kon lopen om een bijdrage te leveren. In de verslaggeving over de campagne viel veel te lezen over hoe de achterliggende organisa-tie met behulp van sympathiserende techneu-ten uit Silicon Valley is geperfectioneerd. Vrij-willigers werden vanuit kelders in Chicago naar precies die deuren gestuurd waar extra stemmen voor Obama te halen vielen, met behulp van een angstaanjagende hoeveelheid data over het Amerikaanse electoraat. Door Europese ogen bezien eng, maar volgens de Amerikaanse campagnestrategen slechts een modern instrument om op de schaal van een land te doen wat de lokale politicus, de op-bouwwerker of de dominee vroeger op de schaal van een wijk deed: persoonlijk commu-niceren met iedere kiezer, en mensen aanmoe-digen hun eigen netwerk te overtuigen.
In februari 2012 kondigde campagnemana-ger Jim Messina aan dat de campagne-organi-satie wordt omgebouwd tot ‘Organizing for America’, een organisatie die de vrijwilligers in de grassroots mobiliseert om steun te geven aan Obama’s agenda en aan onderwerpen die vrijwilligers zelf mogen kiezen.
Ook andersoortige organisaties helpen de Democratische politici. Door hun ongebon-denheid kunnen deze organisaties een vrijere rol spelen. Amerikaanse vakbonden zijn bij-voorbeeld weliswaar zwaar ondermijnd,
maar proberen hun invloed te maximaliseren door hun leden massaal naar de stembus te bewegen. Ook andere organisaties mobilise-ren specifieke doelgroepen. Het officieel neu-trale Rock the Vote, ooit opgericht door de muziekindustrie, beweegt met popconcerten en bustours jongeren naar de stembus en wist de afgelopen jaren vijf miljoen jongeren te registreren om te gaan stemmen. Van hen stemde volgens sommige schattingen vervol-gens 80 % op Democratische kandidaten. Emily’s List, een bloeiende organisatie die buiten verkiezingstijd issue-campagnes orga-niseert voor bijvoorbeeld het recht om zelf een keuze over abortus te maken, moedigt in verkiezingstijd vrouwen aan zich te kandi-deren en te stemmen. Er zijn specifieke orga-nisaties om leden van etnische minderheden naar de stembus te krijgen en tegelijk in bre-dere zin voor engagement en opleiding van deze groepen te zorgen.
Media-organisaties zoals ‘Media Matters’ zijn opgericht om alle feitelijke onwaarheden uit conservatieve hoek te weerspreken en de strijd met Fox News aan te knopen. De pro-gressieve tegenhanger van talk radio is het internet: blogs als de Huffington Post, Mother-Jones, ThinkProgress en DailyKos gaan in te-gen fanatiek conservatieve politici en hun voorstellen.
De bij de afgelopen verkiezingscampagne cruciale verborgencamerabeelden waarin Mitt Romney 47% van de Amerikaanse bevol-king bestempelde als ‘afhankelijken’, ‘onver-antwoordelijken’ en ‘belastingontduikers’, kwam bijvoorbeeld uit de koker van deze blogs. Priorities USA, de belangrijkste progres-sieve ‘political action committee’, zond in de swing states honderden televisie-, radio- en internetspotjes uit, waarin kiezers werden gewezen op de dubieuze geschiedenis van zakenman Romney.
De belangrijkste werking van deze groepen is overigens lang niet altijd dat ze rechtstreeks zwevende kiezers bereiken. Vaak beogen ze vooral boodschappen in de nieuwscyclus te injecteren, zodat deze via andere kanalen
zo-als Twitter de kiezer bereiken. De Obama-cam-pagne onderkende dat de meest effectieve strategie niet langer is om slechts vanuit een spin room de verslaggeving te beïnvloeden, maar juist om aanhangers aan te moedigen de campagneboodschap online te verkondigen.
Onder de radar speelt het Witte Huis een actieve rol in het coördineren en opstoken van de steun van buitenaf. Op initiatief van Obama komen iedere dinsdagavond in een hotel in Washington vertegenwoordigers van onge-veer honderd progressieve groepen bijeen (minderheden- en vrouwenorganisaties, vak-bonden, issue-organisaties en breder georiën-teerde progressieve organisaties) om de stra-tegie af te stemmen. Hoge strategen en ambte-naren vanuit het Witte Huis regelen dat voor belangrijke onderwerpen task forces van deze ‘buitengroepen’ worden gevormd om van buitenaf te strijden voor Obama’s agenda.
De bijeenkomsten fungeren daarnaast als een graadmeter voor de sentimenten in de achterban. Aanwezigen krijgen ruimschoots de gelegenheid hun mening te geven over Obama’s beleid en dat heeft al meerdere keren geleid tot strategiewijzigingen van de presi-dent. Zijn pleidooien voor soepelere immigra-tiewetgeving waren hiervan een voorbeeld: deze kwamen tot stand na aandringen van Latijns-Amerikaanse groeperingen en zijn mogelijk doorslaggevend geweest voor het grote aantal Latino’s dat hem in het stemhokje steunde.
Tocqueville en Obama
Links Amerikaan heeft een zwak imago — in november werd in de Groene Amsterdammer nog betoogd dat zij feitelijk niet bestaat.2 Ame-rika blijft het land van bizarre inkomens- en kansenongelijkheid, wapens op straat, getto’s, en een infrastructuur van het niveau van een ontwikkelingsland. En inderdaad, in het debat over de vrijheid van het individu en de rol van de staat, geloven ook de meeste jongeren naar Europese maatstaven nog meer in een conser-vatief dan een progressief narratief. Maar dat
zegt niet direct iets over de progressieve bewe-ging. Praat met het actieve kader van de Demo-cratische partij en hoor marxistische teksten over klassenbewustzijn die menig socialist al lang vergeten is. En menig Europees sociaal-democraat kan een puntje zuigen aan de door-wrochte kritiek op de op Hayek geïnspireerde austerity-politiek, op de passie waarmee acti-visten het opnemen voor de rechten van ho-mo’s of etnische minderheden en op de ener-gie om resultaten te boeken op het gebied van zorg, onderwijs en veiligheid voor gewone