Cleopatra, Canidius.
MEt dat den dach begint, beginnen oock mijn sorghen, De wanhoop met die vrees zijn in mijn hert verborgen, De vrees' die twijfel baert, baert in my oock verdriet, 'tVerdriet dat ick nu lij, door Nigrum my gheschiet. Hey sorgheloose vrouw! dacht ghy niet om dees laghen, Ach! d'onvoorsichticheyt wy dickwils sien beclaghen: Maer waer was mijn verstant, dat ick niet heb' belet, Dat hy heeft sijnen voet in dit mijn rijck gheset? Wist ick niet dat hy hem 't Athenen had' ghesonden, By die, die door haer deught hem 'therte sou doorwonden? Wist ick niet dat sy hem sou trecken tot haer min,
En locken hem van my, van my, sijn Coningin?
Wist ick niet dat sy was suster van den genen,
Die machtich door sijn deught heeft in't Senaet verschenen? Wat maeckt een vrouw bemint dan dat sy deughdich leeft, En by een yder een, den room van deughden heeft? Wat sal sijn herte meer van my tot haerwaert trecken, Dan dat sy door haer deucht mijn ondeucht sal ontdecken? Hoe meer sy deuchden thoont hoe meer sy Caesars hert Tot wraeck en haet vervoert, en hem tot oorlogh tert. Gansch Roomen sal sy doen ghevoelen medelijden, Dat sy om mijnen t'wil soo veel verdriet moet lijden: Maer wat! ick moest het doen, of ick, en 't gansche rijck
AEgypti, waer vernielt en slauich all' ghelijck.
Wast niet den wijsten raedt dat ick hem socht te winnen, Niet door d'AEgyptsche macht: maer door het soet beminnen? Wat cost ick beter doen dan hem te doen den crijgh,
Waer door ick 'trijck behouw, en hem voor my vercrijgh? Cost ick die ben een vrouw het sweert en hernas voeren, Wast raedt dat ick mijn rijck sou stellen selff in roeren?
Neen Delius voorwaer ghy gaeft my goeden raedt, Dat ick hem vanghen sou met lieffelijck ghelaet, Ghy wist wel dat hy was door desen list te vanghen, Ghy wist wel dat hy hem sou in dit net verhanghen, Ghy wist wel dat hy was te leyden door de min, Door dat hy door natuer verandert licht van sin. De const der minnen leert aen wel bedachte vrouwen, De mannen door ghelaet en vleyen t'onderhouwen: Maer niet en vrees' ick meer dan dat Octiuia Sijn hert vervoeren sal van sijn Cleopatra.
Waer door hy lichtelijck met Caesar sal verdraghen, Dat ghy, en ick, en 'trijck te laet dan sout beclaghen: Geeft hem daerom den raedt, Canidi waerden vrindt, Dat hy my niet en laet die hem soo seer bemindt,
Door dat onred'lijck waer wt desen crijgh te laeten, Die soo veel lasten draeght met wil van d'ondersaeten, Ghy weet hoe schadelijck het sijne saecken waer, Soo hy den moet verloor van den AEgyptenaer, Die in den strijdt ter Zee zijn d'aldergrootste crachten, Door dat sy oyt aldaer de vroomste crijghers brachten. Te meer, ick niet en hoef te wijcken van verstandt, Wat Coninck dat het zy of Vorst van eenich landt. Die nu mijn Coninckrijck alleen heb' soo veel jaeren Met wijsheydt geregeert en weten te bewaeren. Ghy weet dat eyghen eer den mensch het hert verheft, Seght hem dat sijn verstandt een yder ouertreft, En dat ick heb' gheleert rijckx saecken te beleyden, Ter wijlen wy soo langh geweest zijn met ons beyden. Soo ghy dit wel bestelt soo weet ick voor ghewis, Dat hy niet Caesars vrindt: maer mijn ghevanghen is.
Canidius.
Die vreesich een bemint voelt rechte cracht van't minnen.
Cleopatra.
De vrees' comt door de min, en dat beroert de sinnen.
Canidius.
Wat is de grootste vrees' waer door ghy soo mistrouwt.
Cleopatra.
Dat sy met Caesar hem in maeghschap heeft vertrouwt. Waer door sijn suster licht den naem voor my sal houwen, Die haer rechtveerdich comt veel meer als ander vrouwen. En zijn Cleopatra, sijn ziel, sijn Coningin,
Sijn boel, sijn lief, sijn hoer, sijn by-sit, sijn vriendin,
Die, hoe wel dat sy is ghebaert naer 'thoochste wenschen, En Conincklijck ghebiedt veel dusenden van menschen, Daer gasch niet naer en vraeght noch acht dees namen niet, Soo langh hem maer belieft dat sy hem soo gheniet, Dan soo sy niet en mach met hem soo blijuen leuen, Dat haer sal haeren geest voor haeren tijdt begeuen. Noyt minnaer die recht mint of hy voelt in sijn hert Beweghelijcke pijn, wanneer wy lijden smert.
Sijn hert waer in de min haer woonplaets heeft ghenomen, En sal door gheenen list haer listicheydt ontcomen. Draeght hem dit bid' ick voor Canidius ghy weet, Dat all' de cracht des mins in schijn verborghen leet. Den wtterlijcken schijn can meer als't hert betoonen, Den dienst die ghy my doet sal ick naer danck beloonen.
Canidius.
Denkt niet dat ick in't minst versuymen sal den tijdt.
Cleopatra.
Die geenen tijdt versuymt die doet in't lest profijt.