Tekortkominge en aanbevelings vir verdere navorsing oor herhalingstake

Tydens die data-insameling onder Afrikaanssprekende kinders het die skrywer gesukkel om toestemming van 20 deelnemers in een skool te verkry. Daar is toe besluit om ‘n addisionele skool te nader. Hierdie skool het dadelik toestemming verleen en die skrywer het data van nege kinders, wie se taal- en algehele ontwikkeling volgens die ouers en onderwysers binne normale perke was, ingesamel. Die Afrikaanse Reseptiewe Woordeskattoets en die herhalingstake is gesamentlik uitgevoer. Uit hierdie nege kinders was daar egter slegs een wat in die studie ingesluit kon word aangesien die res van die kinders soortgelyk aan die Afrikaanssprekende groep met STG gepresteer het, veral op sinsherhalingstake. Hierdie swak prestasie was ten spyte daarvan dat beide die ouers en die onderwyseres geensins bekommerd oor die deelnemers se taalontwikkeling was nie. Agt van die nege kinders het standaardtellings van 86 en minder op die Afrikaanse Reseptiewe Woordeskattoets behaal met een kind wat ‘n telling bo 86 maar onder 100 gehad het. Hierdie kinders was almal uit ‘n skool in ‘n omgewing met lae sosio-ekonomiese status.

Kinders met ‘n lae sosio-ekonomiese status vaar oor die algemeen swakker tydens gestandaardiseerde taaltoetsing as kinders met ʼn gemiddelde tot hoë sosio-ekonomiese status (Huaqing Qi, Kaiser, Milan, Ysquierdo en Hancock 2006:576). Armoede word oor die algemeen met stadiger taalontwikkeling geassosieer. Hoë omgewingspanning, ‘n tekort aan stabiliteit, swak voeding en swak mediese sorg dra by tot swakker funksionering in verskeie areas, insluitende taal (Huaqing Qi et al. 2006:577). Daar is gevind dat die opvoedingsvlak van moeders ook ‘n bepalende rol speel in hul kinders se taalontwikkeling. Verder presteer kinders met ‘n lae sosio-ekonomiese status oor die algemeen op ‘n laer taalvlak as ander kinders. Dit wou ook voorkom asof die metode van data-insameling deur opgeneemde items veral moeilik was vir die deelnemers uit hierdie agtergrond. Die meeste het glad nie gereageer op die klankopname nie, aangesien hulle skynbaar nie besef het dat die CD-speler instruksies aan hulle gee nie. Slegs nadat die taak herhaaldelik met lewendige stem aan hulle verduidelik is, kon hulle voortgaan met die uitvoer daarvan. Dit was in teenstelling met die deelnemers uit ‘n gemiddelde tot hoë sosio-ekonomiese omgewing wat meestal sonder enige verbale aanmoediging die instruksies goed kon uitvoer.

ʼn Tekortkoming van die studie is dan dat daar nie noukeurig vir sosio-ekonomiese status gekontroleer is nie. Daar behoort hiervoor gekontrolleer te word in toekomstige studies, en

die invloed van ouer-opvoedingsvlak en sosio-ekonomiese status op die prestasie op die bogenoemde vier merkers kan dus verder ondersoek word.

So kan die studie ook herhaal word sonder om die onsinwoorde aan die leerders te herhaal. Die data kan dan vergelyk word met dié verkry tydens hierdie studie om vas te stel wat die invloed van verbale herhaling van items op die deelnemers se prestasie is. Sodoende sal daar vasgestel word of lewendige stem aanbieding tot beter prestasie lei as opname-aanbieding vir kinders wat Afrikaans-, Engels- of isiXhosasprekend is (soortgelyk aan wat Schöler en Brunner, 2008, bevind het die geval vir Duitssprekende kinders is). Daar word vermoed dat dit die herhaling van die onsinwoorditems (eers die opname en dan lewendige stem) deur die data-insamelaar is wat veroorsaak het dat daar in hierdie studie geen merkbare verskil tussen die deelnemers se prestasie op onsinwoordherhaling en regtewoordherhaling was nie, in teenstelling met bevindinge gerapporteer in die literatuur.

Verder kan sinsherhaling asook regtewoordherhaling met isiXhosasprekende kinders uitgevoer word sodat ‘n meer volledige vergelyking tussen die drie taalgroepe gemaak kan word. Weens logistieke beperkinge was dit nie in hierdie studie moontlik nie; in hierdie studie is daar slegs vasgestel dat die opstel en aanbied van die items van herhalingstake baie sorgvuldig bedink moet word: In hierdie studie het die tipies ontwikkelende isiXhosasprekendes beter as die tipies ontwikkelende van die ander twee taalgroepe in onsinwoordherhaling gevaar maar het hulle soos kinders met STG gepresenteer op getalherhaling. Hierdie verskille is waarskynlik deur die keuse van items (veral deur die uitskakeling van klikklanke om die aanbieding van die items vir spraak-taalterapeute wat nie isiXhosa as moedertaal praat nie, makliker te maak) en die aanbiedingswyse (CD-instruksies gevolg deur herhaalde parafrasering van instruksies, asook itemherhaling) teweeg gebring. Hierdie tekortkominge van die studie moet in gedagte gehou word wanneer die itemslyste hersien word en wanneer lyste vir sins- en regtewoordherhaling in isiXhosa opgestel en uitgevoer word.

‘n Verdere tekortkoming van die studie is dat geen isiXhosasprekende kinders met STG as deelnemers ingesluit is nie, weens logistieke beprekinge, naamlik geen beskikbare en betroubare gestandaardiseerde taalmetingsinstrumente vir gebruik met kindersprekers van isiXhosa en geen kontak met ʼn isiXhosasprekende spraak-taalterapeut wat isiXhosasprekende kinders deur middel van informele taalevaluasie as STG kon identifiseer nie. In toekomstige studies kan ʼn spraaktaalterapeut wat ‘n moedertaalspreker van isiXhosa is, betrek word om

isiXhosa kinders met STG subjektief te identifiseer. Hierdeur kan daar dan bepaal word watter merker in isiXhosa meer sensitief is vir die identifisering van kinders met STG.

Laastens kan die items wat geïdentifiseer is as die mees akkurate items in die onderskeiding tussen kinders met en sonder STG en wat saamgevat is in ʼn voorgestelde kort siftingstoets (kyk Bylae G1 en G2) toegepas word met vier- tot sesjarige kindersprekers van Afrikaans, Suid-Afrikaanse Engelse (en later ook isiXhosa, wanneer ‘n meer volledige herhalingsbattery in isiXhosa beskikbaar is) om sodoende normatiewe data te verkry ten einde ‘n bruikbare sifitingsinstrument op te stel wat spraak-taalterapeute kan bystaan in hul diagnose van STG onder Suid-Afrikaanse kinders.