Schynheiligheid.
‘k Wénsch u de vréde.
Wil.
Zyn die Vórstinnen zeer verscheiden ingenomen Mét meining; de ééne zégt, dat de and’re misverstand, En ieder, dat zy groot gelyk heeft van haar’ kant.
Schynheiligheid.
In geestig onderhoud de leege tyd te slyten, Is wél gedaan.
Arglistigheid.
De vraag is, óf men mag verwyten Aan een doorluchtige Prinsés, die mint.
Schynheiligheid.
Foey, foey.
Rép van geen min, wyl ik me ‘er ganschlyk niet méê moey.
Arglistigheid.
Ten eerelyken einde, én om in de écht te treeden.
Schynheiligheid.
Dékmantels, daar men méê bekleedt zulke ydelheeden.
Arglistigheid.
Hoor my ten minsten, eer gy oordeelt.
Schynheiligheid.
Wél, maar lét
Voor alles, dat gy myn’ kuische ooren niet besmét.
Arglistigheid.
De vraag is, óf een’ Maagd zich mag in de écht verbinden Mét haars gelyk, schoon zy ‘t verlóf van haare vrinden Niet heeft.
Schynheiligheid.
Wat aanbelangt een Huuwelyk; ja tóch; Die liefde is eerlyk, én veroorlofd, Dóchters.
Wil.
Dóch
Mét toestaan van de naastem als Broeder, Moeder, Vader?
Schynheiligheid.
Alle écht is krachtig, schoon de maagen al te gader Daar tégen waaren, mét het énkel toestaan van Twé échtgenooten.
Wil.
Hoe? ‘t onzag, waar blyft het dan?
Schynheiligheid.
Is de Echt niet ingestéld door Góddelyke wétten, En goed, én heilig?
Wil.
Ja.
Schynheiligheid.
Niets kan ons dan belétten,
Geen ménschlyk inzigt, dat men niet voltrékken zou, ‘t Geen uit zich zélven goed, én heilig is, Mêvrouw.
Arglistigheid.
Wat krachtiger bewys!
Eigenbaat.
Men kan ‘t niet tégenspreeken.
Wil.
Ik bén verwonnen door uw’ rédenen; tót téken Myns ongelyks sta ik van myne meining af, En vólg u in. Zo nu de goede Hémel gaf….
Maar ‘k zie de Koningin, die lichtlyk zoude ontdékken De stand myns harten uit myn weezen; ‘k zal vertrékken; Vólg my Staatkunde.
Eigenbaat.
Hoe zal ‘t mét twyfel gaan, Daar we over twisteden?
Wil.
Alzo gy ‘t zult verstaan,
Lieve Eigenbaat; nu Wil zich over heeft gegeven In alles; kunt ge na believen mét haar’ leeven.
V. Tooneel. Eigenbaat, Schynheiligheid, Deugd.
Schynheiligheid.
Verand’ren wy van toon; sla gy de maat, myn Heer.
Deugd.
Zy voeren.
Schynheiligheid.
Wat manier is dat van zich te kleeden?
Eigenbaat.
Gelyk men nu gebruikt.
Schynheiligheid.
Maar weynig eerbaar.
Eigenbaat.
Gy
Zyt wat te naauw gezét.
Schynheiligheid.
En gy leeft veel te vry.
Eigenbaat.
Waarom?
Schynheiligheid.
Gy gaat half naakt.
Eigenbaat.
Wilt ge op de mode schróllen,
Of die hérvórmen, zo is uw verstand aan ‘t hóllen.
Schynheiligheid.
Waar, die men voordoet, is te koop, naar alle schyn.
Eigenbaat.
Is dat my handelen?
Schynheiligheid.
Is dat wélleevend zyn?
Foei, ‘t strydt mét eerbaarheid, ‘t is schande.
Eigenbaat. Onbedachte, Gy spaart de waarheid. Schynheiligheid. O gy kwaâlyk opgebragte. Eigenbaat.
Spreekt gy zo stout, én onbeleefd?
Schynheiligheid.
Zyt gy zo boos?
Eigenbaat.
Gy zo vermeeten, gy?
Schynheiligheid.
Gy, gy zo schaamteloos?
Eigenbaat.
Aan my die tytel, dat verwyt!
Deugd.
Mét groote réden.
Schynheiligheid.
Verschoon me, ik zag u niet Mêvrouw.
Deugd.
Zulke ydelheeden
Verdienen, dat men die op ‘t hévigst overhaal’, En op uw’ naaktheid, én blankétzel schélde, én smaal’. ‘t Is uitgevonden om de waereld te besmetten,
Gelyk een’ hélsche pést, én licht in brand te zétten.
Eigenbaat.
Daar paste iets anders op zo gróf een onbescheid, Wéêrhield my niet ‘t ontzag voor uwe Majesteit.
VI. Tooneel. Deugd, Schynheiligheid.
Deugd.
Ja, ga vry heen, fenyn van ‘s ménschen ziel, belétsel Van alles goeds. Aanschouw dat aanzigt, vol blankétsel, Dat valsche haar, daar die baldaadige méê prykt, ‘t Geen in myne oogen na Méduzaas pruik gelykt.
Elk haar schynt my een’ slang voor doodlyk gift te weezen. Helaas! Verstand, kan u dat schynschoon zo beleezen, Dat Deugd, die onlangs al uw’ vreugd nóch is geweest, Om haar verlaaten wordt?
Schynheiligheid.
Mêvrouw, een’ booze geest,
In uwe trouwring korts bezwooren, wil u beiden, Gelyk gy zyt gepaard, wéêr van malkandr’en scheiden. Die heimelyke kracht der ring, door zwarte kunst Veranderd van natuur, is my door ‘s hémels gunst
Zo straks geopenbaard in ‘t yv’rigst van myn bidden.
Deugd.
Zo is ‘t nóch maar ‘t begin! wie rédt my uit het midden Myns ongeluks!
Schynheiligheid.
Mêvrouw; de tégenmidd’len voor
Uw’ kwaal zyn me ook bekénd; schép moed, én geef gehoor.
Deugd.
Ik schép wéêr adem, spreek.
Schynheiligheid.
Mén moet met plégtig zingen,
Mét wierook, én gebéên des rings betoveringen Ontzweeren, én die wéêr hérwyen.
Deugd.
Aan wiens zórg Beveel ik ‘t bést?
Schynheiligheid.
Mêvrouw, aan myne; ik blyf u bórg,
Laat my mét uwe ring de zaak naar eisch bewérken, Dat gy verandering zult aan Verstand bemérken.
Deugd.
Daar is die. Ach, wanneer zie ik ‘er de uitslag van?
Schynheiligheid.
Veel eerder, als gy dénkt; héb goede moed; ik kan U dés verzékeren, Mêvrouw, dat uwe élénden In weinige uuren door myn toedoen zullen énden.
Deugd.
Wat bén ik u verpligt! vaar wél, ‘k scheij dan verblyd.